Het is de 2de zondag in mei 2011, heel gezellig want dan zijn we allemaal bij elkaar! Ma krijg van haar dochter Petula een boekje...... DE RAZZIA'S IN ROTTERDAM .
Het verhaal gaat over een 19 jarige scholier; "Lourens Reedijk " die ook op 10 november 1944 door de Duitse bezetter gevorderd en afgevoerd is. Dit samen met nog 50.000 Rotterdammers waaronder mijn vader en de vader van mijn vrouw. Toen dit gebeurde waren die 38 jaar oud. Naar aanleiding van dit boekje haalt oma oude herinneringen op, omdat wij dit allemaal nog heel goed weten.... Wij zijn nu 77 en 78 jaar jong!! Toen: oorlogsjeugd!!
Na de opmerking van mijn zoon Hans, die zegt: "jullie moeten die ervaringen eens opschrijven, dadelijk zijn jullie er niet meer en dan weten wij niets !" Heb ik hierover een boekje geschreven en ik zit nu achter de computer dit verhaal toe te vertrouwen aan een 'blog' op een eigen site op internet. Die opa.......

Op 10 mei 1940 viel Duitsland, zonder waarschuwing plotseling het neutrale Nederland binnen. Duitse troepen kwamen langs alle kanten onze grens over en in de Haag bij het vliegveld Iepenburg en bij Rotterdam, vliegveld Waalhaven landden parachutisten.
In het oosten van Nederland, bij de Grebbeberg vochten de Nederlandse soldaten met de moed der wanhoop. Duitsland was heel goed bewapend en de Nederlanders waren dat niet en bovendien slecht opgeleid!! Legendarisch zijn de gevechten die de mariniers, die in Rotterdam gelegerd waren op de Maasbruggen tegen de Duitsers gevoerd hebben. Voorbeeld: "de Duitsers hadden steelhandgranaten. Onderaan de steel werd een dop losgeschroefd, in de steel zat een touwtje en als je daaraan trok duurde het nog 10 seconden voordat de granaat ontplofte! De Duitsers hielden met die 10 seconden geen rekening en gooide de handgranaat gelijk weg. De mariniers vingen deze op en gooide ze direct terug.. het gevolg was dat de Duitse soldaat door zijn eigen handgtranaat gedood werd. Zij hebben gevochten als leeuwen.

Ik woonde op de Havenstraat  ongeveer 200 meter van de Maas af. De Havenstraat was een dijk. Onze winkel was op een hoek van de straat, onder de winkel was de bakkerij in een hele grote kelder.
Precies onder de vloer van de winkel was de kelder het sterkst. Het plafond bestond uit zware ijzeren I-balken en daarop de granieten vloer van de winkel. Een prima schuilplaats, bovendien, er waren twee uitgangen in de kelder. 1 de trap op naar boven naar de winkel en 1 aan de achterkant van de bakkerij, die kwam uit in de zijstraat. Het gebeurde nog wel eens dat mensen bij een voltreffer op hun huis, in hun eigen kelder verdronken omdat de waterleiding sprong. Ook konden de gasbuizen het begeven, met alle gevolgen van dien. Zij konden bij grote schade hun eigen kelder niet meer uit. Bij ons kon dat dus niet, en daarom  was het een prima schuilplaats. We sliepen daar op matrassen op de grond en de allerkleinsten 1 en 2 jaar oud, beiden in een teil met dekens er in.
Ik zie het allemaal nog zo voor me, zelf was ik toen 8 jaar.

Op de foto Hitler. geboren in Braunau am Inn in Oostenrijk op 20 april 1886. Samen met zijn vriendin Éva Braun', pleegde hij zelfmoord op 30 april 1945 in een bunker in Berlijn. Zijn lichaam is nooit teruggevonden.
Hij is dus 59 jaar oud geworden en was de oorzaak dat 54 miljoen mensen in wereldoorlog 2 de dood hebben gevonden.
(invoeging per 27-11-2007)
In mijn gastenboek van dit blog stond het volgende bericht:
Beste Theo. U schrijft dat Hitlers lichaam nooit gevonden is. Dit is onjuist! Het is wel degelijk gevonden door Stalins mannen. Onze Jozef heeft het alleen tot na zijn dood geheim weten te houden. De communisten hebben het lichaam meegenomen en begraven op een militairee basis bij Moskou. Toen de basis verhuisde werd Hitler opgegraven en meeverhuisd, en weer in een oude kist begraven. Uiteindelijk werd een nieuwbouw bovenop Hitler gebouwd en is de kist weer voor de dag gekomen. Het grootste gedeelte is toen in een oud riviertje gedumpt en verloren gegaan op zee. MAAR..... zijn gebit en een stuk van zijn schedel zijn nog steeds in goede staat !
Het ligt nog steeds in Moskou in het archief en het is intussen wel bewezen dat het van Hitler is geweest.
Getekent: M.V.G. Sprengers 27-11-2007
(hartelijk dank voor jouw reactie, ik wist het niet, maar laat hem maar lekker in het archief zitten. Er zijn Duitsers die er graag een monument of herdenkingsplaats van zouden maken en dat moet ECHT NIET gebeuren.......)
Na vier dagen straatgevechten in Rotterdam waren de Maasbruggen nog steeds niet in Duitse handen. Hitler, de Duitse leider, vond het veel te lang duren en liet weten dat: als Nederland zich niet direct overgaf werden alle grote steden plat gebombardeerd. Op het moment dat hij dit zei waren de eerste vliegtuigen met hoofdzakelijk brandbommen al onderweg naar Rotterdam. Op Dinsdag 14 mei werd de hele binnenstad van Rotterdam plat gebombar-deerd. Alles brandde als een fakkel. De hemel was helemaal zwart van de rook en in alle straten vielen de nog brandende stukken papier en andere rommel naar beneden. In de kelder werd gebeden !!

We zaten al vier dagen in de kelder. We konden en mochten er niet uit. In de straat liepen nog wel Nederlandse soldaten maar die deden niets. Naderhand hoorde wij  hoe het gegaan was. Bij de Grebbeberg konden de soldaten geen stand houden,de overmacht was te groot.
 Heel de vierde dag, vliegtuigen in de lucht die bombardeerden. Bij de Maasbruggen is het hardst gevochten, vooral door de marniers. Daar heeft het Nederlandse leger zich ook overgegeven. Met een witte vlag liepen zij de Maasbrug op. Aan de andere kant waren de Duitsers, die waren met parachutes daar geland om de bruggen in stand te houden.
Het neutrale Nederland was door schurken gewoon overmeestert..

Toen Nederland zich noodgedwongen overgaf mocht ik even naar buiten. Allemaal rommel op de straat en een zwarte hemel. Het regende brandend papier, kledingstukken (die waren door de warme lucht omhoog gestuwd en vielen verderop dan weer naar beneden). Het was zowat donker op straat en het was toch echt overdag! Boven de huizen aan het eind van de straat zag je Rotterdam branden. Wij hadden thuis "distributieradio". Een kastje met 2 knopen waar de 2 zenders over de telefoonlijn binnen kwamen. Daarop hoorde wij wat er allemaal gebeurd was. We zaten allemaal voor het kastje op de grond !!

JODENVERVOLGING 1

Alle ellende voor het Joodse ras begon in 1933 toen Hitler in Duitsland aan de macht kwam !
Hij was zwaar gefrustreerd en haatte de joden. Dit kwam omdat hij, toen hij na de lagere school naar de kunstacedemie wilde, dit werd tegengehouden door een Joodse proffessor. Deze vond dat Adolf over niet voldoende talent beschikte en dus niet naar die acedemie kon. Dit heeft hij nooit kunnen verwerken.

KRISTALNACHT

Op 9 november 1938 startte de kristalnacht !
Een student met een Pools/Joodse achtergrond vermoordde een Duitse diplomaat; Ernst van Todt. Hitler greep deze gebeurtenis aan om zijn droom te te verwezenlijken nl. het uitroeien va het Joodse ras.
Hij gaf bevel aam een gespecialiseerde millitaire groep " de sturmschule". een stel Nazi-fanatiekelingen om de bezittingen van alle joden in Berlijn te vernietigen. Winkels werden geplunderd, huizen in brandt gestoken, Joden werden op straat dood geschoten. Alle boeken en tijdschriften uit de joodse winkels werden op straat verbrandt. Tijdens de WANNSEE-conferentie werd besloten om het Joodse ras uit te roeien.
De Joodse bevolking vluchtte alle kanten op, zo ook naar Nederland en België maar zij waren nergens welkom !! Nederland wilde geen joden toelaten omdat zij bang waren dat hun neutraliteit in gevaar zou komen.
Intussen had Hitler ook al concentratiekampen met gasverdelging laten bouwen. Duizenden joden werden hier naar toe afgevoerd.
Hitler vond ook dat de Joden de schuld waren van de economische crisis waar Duitsland in zat. Door dat de joden in die tijd geen overheidsbanen in mochten nemen of zich in belangrijke functie's mochten vestigen werden zij gedwongen om de handel in te gaan, dit deden zij met groot succes, zij waren volgens Hitler economisch gezien ook een gevaar voor de Duitse economie !
Er zijn meer dan 6 millioen Joden in die gaskamers ter dood gebracht. De bezittingen van deze mensen werden verdisconteerd/ in beslaggenomen. Verzekeringen mochten aan de Joden niets uitbetalen, huizen werden onteigend en verkocht.
Ene doker von Mengele kreeg toestemming om de gedetineerden te gebruiken als  proefkonijn voor zijn medische proeven. Ook werden hiervoor gehandicapten en verstandelijke minderwaardigen gebruikt. Hitler streefde naar èèn groot Duits zuiver ARISCH ras !! Blond haar en blauwe ogen. Alle anderen mensen waren 'untermenschen'.

EXODUS

In 1947 vertrokken er vanuit Bremerhaven drie passagiersschepen met daarop 4500 joodse mensen. Men had hun wijsgemaakt dat zij elders welkom waren. Zij hadden al twee jaren alle zeeën bevaren zonder dat zij ergens geaccepteerd waren, toen de Verenigde Naties (VN) in 1949,  met medewerking en goedvinden van het hele Westen de Joden een stuk grond gaven in het Midden Oosten, dit kennen wij nu als de staat ISRAël. De 4500 varenden waren de eerste bewoners van dit "beloofde" land.
Nog steeds wordt dit volk achtervolgt en aangevallen.
De katholieke kerk (lees Rome) heeft tot 4 jaar geleden deze staat Israél niet erkent. De reden hiervan is dat de Joden 2008 jaar geleden de schuld kregen van de dood van Jezus die als zoon van God op de aarde is gekomen om ons te bevrijden van de erfzonde. De joden hebben Jezus aan het kruis gehangen en laten sterven. Het onbegrijpelijke van deze gang van zaken is dat Jezus is geboren bij een Joodse man en vrouw; Maria en Jozef in Nasareth. Tijdens deze terechtstelling bespotte zij hem als "de koning der Joden" !! Bovendien; wij vieren heden ten dagen nog steeds " de dag van de besnijdenis van de Heer!" Alleen Joodse jongetjes werden in die tijd besneden.
Er schijnt in de bijbel te staan dat de Joden nimmer een vaste plaats op de wereld zullen krijgen en dat zij nooit een verenigd volk zullen zijn ! Dit als straf voor hetgeen zij met Jezus hebben gedaan, Onbegrijpelijk maar historich de waarheid.

Zoals ik elders ook al schreef; in Nederland waren er in 1940 140.000 Joden. Na de oorlog dus in 1945 waren er nog 15.000 over. Nu nog hebben de Joodse erfgenamen de grootste moeite om van de Nederlandse regering de gestolen kunstschatten terug te krijgen. De conclusie van mij is dan ook dat de problemen met het Joodse ras nog lang niet zijn opgelost, kijk maar wat er op dit ogenblik allemaal in het Midden Oosten gebeurt.
 

OP 31 MAART 1943 WAS ER WEER LUCHTALARM!  Ik zat op school in de vierde klas en was 10 jaar.De school was in de Schoonderloostraat. Op school moesten wij altijd oefenen wat en hoe wij moesten doen bij een luchtalarm. Onder de stenen trap die naar de bovenlokalen ging, was het, het meest veiligst. Voor onze klas te ver weg. Ons werd geleerd dat wij direkt bij het begin van het luchtalarm onder onze eigen schoolbank moesten kruipen. en dan met beide handen om je hoofd heen. Zo dicht mogelijk tegen de grond aan!
Op 31 maart zat ik dus onder mijn bank. De meester was de gang op gevlucht en liet de kinderen alleen. We hoorden de vliegtuigen door de lucht scheren en steeds van die grote klappen. De hele grond ging op en neer. Een hels kabaal en iedereen schreeuwde van angst. Alles schudde en de ruiten vlogen er uit. Ik weet niet hoelang dit geduurd heeft. maar na het luchtalarm moest iedereen naar huis. (achteraf was dit fout want van een hoop kinderen stond het huis er niet meer en waren de moeder en de kleintjes allemaal dood en de vader, die zat op zijn werk dus die overleefde dit ook !)Ik vloog naar buiten en holde niet naar huis maar gelijk richting het bombardement. Het was de Schiedamseweg, nog geen 200 meter van onze school. Alles stond daar in brand, alle huizen waren veranderd in puinhopen en zover je kon kijken was er niets dan rook en vuile rommel die naar beneden viel. Waarom deden de Engelse dit ?

Wel het was een foutje.... de bommen waren bedoeld voor het spoorwegemplacement dat bij de Hudsonstraat was. Later bleek dat alles in die hele wijk van Rotterdam-west plat was en dat het rangeerterrein van de goederenwagons niet 1 spatje had opgelopen!!

Ik holde de Gijzingstaart in. Vooraan was alles nog heel. Plotseling kwam er een motoragent op een motor met  zijspan de straat in, die agent in het zijspan had zijn gummistok in zijn hand en begon als een gek op de mensen in te slaan, we moesten allemaal die straat uit. Ook ik ontkwam niet aan een harde klap op mijn kont, ik kon amper meer lopen, huilend van angst en vol met blauwe plekken ben ik naar huis gegaan. De agent was compleet dol-gedraaid en wist niet meer wat hij deed!
Jaren na de oorlog hoorde ik van mijn schoonzus, die verkering had met de broer van mijn vrouw,  dat zij in dat bombardement haar moeder en 4 broertjes en zusjes verloren had. Zij heeft, omdat zij ook van school naar huis was gestuurd 3 dagen en 2 nachten door Rotterdam gezworven. Toen waren ze er achter dat er zo, nog wel honderden kinderen in Rotterdam rond moesten lopen. Bij vreemden zijn zij tijdelijk onder gebracht.
Alleen haar vader, die op zijn werk was, zij zelf, en nog een broer die ook op school zat, hebben dit bombardement overleefd! In het totaal waren er 750 doden en 2500 huizen weg. Dit was...........
het vergeten bombardement !!
Waarom vergeten ? omdat het mei-bombardement op het centrum van Rotterdam vele malen erger was geweest, En als men in Rotterdam over "het" bombardement praat bedoelen zij het centrum, daarom !!!!!
En.... het was door onze Engelse vriendjes gedaan....  daar praat je dan niet meer over!!

Zo als ik al schreef was het iedere nacht raak met luchtalarm (golvende sirene), dit waren "övervliegers". Engelse vliegtuigen die een stad of zo in Duitsland gingen bombarderen.. Met grote zoeklichten probeerden de Duitsers op de grond zo'n vliegtuig in hun lichtstraal te krijgen. Als dat lukte , en dat was echt wel vaak, werd er met alles wat de Duitsers op de grond aan geschut hadden staan op die vliegtuigen geschoten. Een ontzettende herrie. Wij moesten in de kelder, waar wij altijd sliepen, dan samen met onze ouders bidden om gespaard te blijven!  Als het weer veilig was (lang gerekte toon) Nam je, je alvast voor om 's ochtends direct de straat op te gaan om scherven van de granaten te zoeken. We vonden er altijd veel. Dikwijls waren ze nog warm van de ontploffing. Ik had er een hele serie van met mooie blauwe aders in het ijzer. Dat was onder de jeugd een geweldig ruilmiddel.

Als Duitse soldaten door de straten marcheerden liepen wij altijd mee. Eigenlijk vond ik het wel een prachtig gezicht. Ze gingen naar de Bruijnstraat. Daar was een openbare douche gelegenheid waar ook wij elke week voor 3 centen konden douchen, want in de huizen had niemand een douche. Die soldaten zongen onder het lopen altijd marsliedjes, ünd wir faren, gegen engeland!
"Dikwijls ook nog twee-stemmig. Dat konden die moffen wel. we waren dan knap onder de indruk.

Op de nieuwe Binnenweg was een grote bakkerij van de cooperatie 'de vooruitgang'. Je kan wel zeggen een fabriek. Dit bedrijf was door de Duitsers gevorderd om brood, volgens Duits recept, een beetje zurig, te bakken. Regelmatig reden daar  legerauto's vol met brood naar de diverse scholen waar Duitsers in gelegerd waren. Op een dag ben ik met een paar vriendjes daar naar toe gegaan. Als zo'auto de hoek om kwam of even moest stoppen klommen wij er aan de achterkant, onder het zeildoek door de wagen in. Wij gooiden dan die broden die daar in lagen zo de straat op! Voorbijgangers die vlogen daar natuurlijk op af en pikten dat mee. Dat heeft niet lang geduurd ! De volgende keer toen wij weer stonden te wachten zat er op elke auto achterop een Duitse soldaat met een geweer...... Toen hebben we het maar niet meer gedaan.

Na de invoering van het dragen van de jodenster lieten nieuwe maatregelen niet lang meer op zich wachten. Joden moesten hun fietsen inleveren en mochten geen gebruik meer maken van trams en bussen, treinen en taxi's. Ook werd hun verboden te telefoneren en niet-joodse mensen te bezoeken. Verder moesten zij overdag een groot aantal uren in huis blijven terwijl hun bezittingen werden geregistreerd en hun bankrekeningen geblokkeerd werden. Alleen hun leven, hoezeer ook belaagd, bezaten zij toen nog.
Bij het uitbreken van de oorlog telde ons land bij benadering 140.000 joden. Ongeveer 25.000 van hen waren vanuit Duitsland en Polen al gevlucht voor de Nasi's. De joodse gemeente in Rotterdam telde toen 13.000 joden. Maar de razzia's kwamen langzam op gang. Per dag werden er door de Duitsers 2000 joden op transport naar de zogenaamde werkkampen afgevoerd. wij wisten toen nog niet dat deze mensen allemaal in de gaskamers gedood zouden worden. van de 140.000 joden die wij in 1940 hadden bleven er uiteindelijk maar 15.000 over. Over heel Europa gerekend heeft Hitler kans gezien om 6 miljoen joden in kampen te vergassen Al hun bezittingen zijn in beslag genomen en/of afgevoerd naar Duitsland.

OP BEVEL VAN DE DUITSE WEHRMACHT MOETEN ALLE MANNEN IN DEN LEEFTIJD VAN 17 T/M 40 JAAR ZICH VOOR DEN ARBEITSINZET AANMELDEN.
Hiervoor moeten alle mannen van dezen leeftijd onmiddelijk na ontvangst van dit bevel met de voorgeschreven uitrusting op straat gaan staan.
Alle andere bewoners, ook vrouwen en kinderen moeten in de huizen blijven totdat de actie ten einde is. De mannen van genoemde jaargangen die bij een controle nog in huis aangetroffen worden zullen worden gestraft, waarbij hun particulier eigendom aangesproken zal worden.
Bewijzen van vrijstelling van burgelijke of millitaire aard moeten ter controle worden meegebracht. Ook zij die in het bezit zijn van zulke bewijzen, zijn verplicht zich op straat te begeven.
Er moet worden meegebracht: warme kleding, stevige schoenen, dekens, bescherming tegen de regen, eetgerei, mes, vork en lepel, drinkgerei en boterhammen voor 1 dag. Medegebrachte fietsen blijven in het bezit van de eigenaar.
De Dagelijks vergoeding bestaat uit goede kost, rookartikelen en vijf gulden. Voor de achterblijvende familieleden zal worden gezorgd. Het is aan de bewoners van de gemeente veboden hun woonplaats te verlaten.
OP HEN DIE POGEN TE ONTVLUCHTEN OF WEERSTAND TE BIEDEN ZAL WORDEN GESCHOTEN

MIJN VADER.. 10 november 1944
Toen dit bevel huis aan huis werd verspreid was mijn vader 37 jaar. Goede raad was duur! Wat moest je doen? Eerst maar eens naar buiten kijken wat anderen doen!  Er liepen al diverse mannen op straat. Naast ons woonden "de twee gebroeders de Wit " Mijn vader belde hun op om te vragen wat zij deden. Zij hadden al besloten om naar buiten te gaan omdat ze bang waren dat, als ze het niet deden, doodgeschoten zouden worden. Alle mannen tussen de 17- en 40 jaar moesten naar buiten. Mijn vader besloot toen ook om naar buiten te gaan en mijn moeder bleef met 10 kinderen alleen achter.
Noot: er zijn 50.000 Rotterdammers die dag afgevoerd waarvan er alleen al tijdens het vervoer 400 overleden zijn.
Na 17 dagen werd er 's nacht hard op de deur gebonst.. "doe eens gauw open, ik ben het " Mijn vader stond voor de deur in het pikke donker. Het was eind november 1944. Ik werd door mijn moeder naar de kelder gestuurd om de lucifers te halen, van de zenuwen viel ik van de trap af, zo de kelder in. Mijn vader vertelde, dat hij: lopend naar Delft moest en vanaf daar met een trein naar Rheine in Duitsland (West Falen) was gebracht. Maar omdat hij zwaar asthma had kon hij niet werken en is naar huis gestuurd. Wat waren we allemaal blij !!

Op een dag werd er via aanplakbiljetten bekend gemaakt dat de bewegings-vrijheid van de joden ingeperkt zou worden. Ook moesten mensen van joodse afkomst een gele Davids-ster op hun jas dragen. Zonder die ster mochten zij niet meer buiten komen. Bovendien mochten zij alleen nog maar van 10 uur tot 12 uur in de winkels komen. Hitler was begonnen met het uitroeien van het joodse ras. een groot drama. Bij ons op de Havenstraat woonde ook Joodse mensen. Die hadden daar een lompenhandel, Sanders heette zij. Ze zijn weggegaan en nooit meer terug gekomen !!

Zomer 1942, Joodse mensen werden zomaar uit hun woning weggesleept. Je liep op straat en dan zag je ineens dat een vrouw met een kind uit haar huis werd gehaald. (verraden door de NSB!) en dan een auto in werd gegooid ik hoor de vrouw nog gillen. Ach, we kenden allemaal wel Joodse families die nooit meer zijn teruggekeerd.
Was er na october 1942 met betrekking tot de jodenvervolging een soort windstilte ingetreden, op 26 februari 1943 werd die pauze ruw doorbroken. Die dag sloten de Duitse Sicherheisdienst (veiligheidsdienst!!!!) en Nederlandse WA-lieden, drie Joodse instellingen: het ziekenhuis aan de Schietbaanlaan, het Gesticht voor ouden van dagen aan de Claes de vrieselaan en het weeshuis aan de Mathenesserlaan. De in totaal 250 mensen omvattende groep onder wie zelfs zwaar zieken, werd in vrachtauto's weggevoerd. Medicijnen werden meteen in beslag genpmen. Zingend marcheerden de WA-lieden daarna weer af. Zes weken later werden tal van leden van de Joodse Raad gedeporteerd.
Zodra de Joden vertrokken waren, met achterlating van al hun bezittingen, gingen Duitse officieren op rooftocht uit. Zo zijn ontelbare schilderijen, kunstvoorwerpen en antiek, gouden en zilveren sieraden gestolen en grotendeels naar Duitsland gebracht. Huizen van Joodse mensen werden verkocht, ook hun effecten en andere waardepapieren die zich in de bankkluizen bevonden, werden door de Duitsers wederrechtelijk in bezit genomen. In Juni 1943 werd het volgende gedicht over de jodenvervolging gescheven en verspreid:


De menschen-nood schreit achter geloten ruiten,
de koude vensteroogen staren me aan;
maar deze nacht zijn deuren opengebroken
en 'k hoorde kreten schril door de stilte slaan.

Overal wagens reden door de straten
en zijn voor weerloze huizen blijven staan;
de nacht was donker; machteloos hoorde ik 't aan
en leed met hen, die alles achter moesten laten

om levend een graf van jammer in te gaan.
Nu is 't weer rustig; de dag is aangebroken,
maar o, de Joden waar zijn ze heen gegaan?
De levensdeur is achter hen gesloten. 

Opening van het Districtshuis van de NSB aan de Heemraadsingel op 28 juni 1941. De leider van deze landverraders was Anton Mussert.
NSB-ers....? Dit waren Nederlanders die vriendjes werden met de Duitse bezetter en daar allerlei dingen voor gingen doen. Wij moemden ze "landverraders". Ze liepen in een zwart uniform met een rode band om hun arm. Deze kleucombinatie doet nu in 2005 nog steeds zeer aan je ogen omdat ik dan moet terugdenken aan dat stelletje tuig. Vooral joden werden verraden. Maar ook als je om welke reden dan ook moest onderduiken of mensen liet onderduiken bij jou thuis, kon je door die NSB-ers verraden worden. (NSB staat voor Nederlandse Socialistische Beweging) Ik herinner mij een liedje dat wij stiekem zongen:  "op de hoek van de straat staat een NSBer, het is geen man ook geen vrouw maar een farizeeer. Maak hem dood zoals een jood doe hem in een kissie, doe er dan wat water in dan zwemt-ie als een vissie" Niemand sprak met deze mensen, ook niet met hun kinderen zij werden voor 100 %  doodgezwegen.

Iedereen die in het bevolkingsregister ingeschreven stond kreeg een persoonlijke 'stamkaart'. Hiermee kreeg je bijzondere toewijzingen voor schaars wordende artikelen. Geen kaart ?  (ondergrondse of ondergedoken joden) dan kreeg je ook bijvoorbeeld geen voedselbonnen.

Er was in het begin al weinig meer te eten maar later in 1944 helemaal niks meer. Alle artikikelen die er nog wel waren gingen op de bon. Iedereen, dus ook de kinderen kregen een eigen bonkaart. Elke week werd er bekend gemaakt wat- en op welke bon je iets kon proberen te kopen. Toen wij nog brood bakten moest je dus voor elke 400 gram brood (nou ja wat er voor door ging!) een bonnetje van de klant hebben. Bijdehandjes, die er altijd zijn probeerden de bonnen te vervalsen. Was er bijvoorbeel brood op bonnetje 128, dan probeerden ze van de 3 op bonnetje 123 een 8 te maken, en zo waren er veel trucjes om mij en andere verkopers te bedriegen. Als wij dan weer deze bonnetjes op opplakvellen van 100 stuks inleverden.  werd alles nauwgezet door NSB-ers op de ontvanstlokaties gecontroleerd. Owee als er een valse tussen zat dan kon je wel eens je vergunning om te mogen bakken kwijtraken en had je geen inkomen meer .

Maar uiteindelijk hield het voor ons allemaal op omdat wij geen meel meer konden kopen en ook de kolen voor de oven waren niet meer te krijgen. Dat voedselprobleem werd door de bezetter ludiek opgelost!
Je moest je voedselbonnen die je had allemaal inleveren en daarvoor in de plaats kreeg je per persoon 1 tegeoedbon. Daar kon je dan iedere dag bij de 'gaarkeuken' stampot of soep of iets dat daar op leek voor komen ophalen. Je moest uren in de rij staan en natuurlijk waren mijn broer en ik de klos om dat te gaan doen. Als de paard en wagen met de gamellen dan aankwam kon het uitdelen beginnen. Voor iedere tegoedbon, die die dag geldig was, kreeg je 1 pollepel eten. want meer was er niet....

Omdat wij een groot gezin hadden van 10 personen kregen wij natuurlijk ook 10 pollepels 'voer'. Wij hebben dikwijls problemen gehad omdat mensen die alleen waren maar 1 pollepel kregen en wij zoveel! Ik was altijd bang dat we hierdoor ruzie zouden krijgen. Mijn moeder lostte dat op met de maatregel dat wij in het vervolg met 3 kinderen moesten gaan. dan viel het niet zo op..... Om de lege gamellen werd gevochten want iedereen stierf (soms letterlijk) van de honger Iedereen probeerde zo'n lege gamel te pakken te ktijgen. Ze hadden al een lange houten lepel bij zich om de gamel uit te likken, handig bekeken !!

 Zulke aanvallen zoals hierboven beschreven  hadden ook zeer ernstige gevolgen voor mensen die hier niets mee te maken hadden, nou ja.. niet direct!!
De Duitsers waren natuurlijk kwaad dat dit gebeurt was, en namen op voor  hun bekende wijze  wraak.
Op de Mathenesselaan werden zomaar 20 mensen aangehouden en daar tegen een muur gezet. Andere mensen die daar ook liepen moesten blijven staan en verplicht kijken....
Deze 20 onschuldige mensen werden gewoon door een paar soldaten ter plekke doodgeschoten. Dit om wraak te nemen op wat de ondergrondse hadden gedaan en als tegenmaatregel op het ontsnappen van de 11  ondergrondse gevangenen. Dit gebeurde regelmatig in Rotterdam en op veel plaatsen zijn er gedenkstenen die hieraan herinneren. 

Niet te onrechte had de sicherheitsdienst er op gespeculeerd, dat de november-razzia ook een interessant neveneffect kon opleveren namelijk: de vangst van verzetsstrijders, die tijdens dat tumulteuze gebeuren niet meer door de Duitse afzettingen konden breken.
De Rotterdams SD-staf van achttien man, voor die gelegenheid uitgebreid met honderdvijftig uit andere conttreien aangevoerde manschappen, kreeg een leider van de raad van verzeten en vier andere leden van de ondergrondse beweging in handen. Ook werd een geheime zender aangetroffen.
>de leider van de slavenjacht rapporteerde zelfs aan propaganda-minister Goebels dat enkele dozijnen terroristenfuhrer waren gepakt, en dat de illegale wapendepots waren terug gevonden<.
Dat was overdreven maar de Rotterdamse verzetsbeweging wisten toen nog niet  wat hun nog meer boven het hoofd kon hangen. Vandaar dat de illegaliteit contact met Londen opnam, met de bedoeling een geallieerde luchtaanval op het gebouw van de Sicherheitsdienst, Heemraadsingel 226 - hoek Mathenesserlaan te bewerkstelligen. Mogelijk zouden op deze wijze ook archieven en dossiers vernietigd kunnen worden. Aldus geschiedde!! 
Spijtig genoeg werd het gebouw niet door voltreffers getroffen maar wel tal van huizen er om heen. Later bleek dat tengevoge van deze luchtaanval meer dan zestig Rotterdammers het leven lieten... één lichtpuntje was er wel namelijk; tijdens deze aanval konden 11 in het gebouw opgesloten verzetsstrijders het pand ontvluchten.  

De school waar ik op zat werd ook door de Duitsers ingenomen. Ik moest daarom naar een school in de Robert Fruinstraat en deze was vlakbij het gebouw van de Sicherheitsdienst. Op een dag toen ik op school zat, luchtalarm..... Even later gierden de vliegtuigen door de lucht en werd er verschrikkelijk hard en zwaar geschoten. Wat bleek.... In het gebouw van de Sicherheitsdienst lagen veel gegevens van mensen die door de Duitsers gezocht werden . dit waren de ondergrondse. Deze mannen en vrouwen probeerden met alle middelen de Duiters te hinderen. Ze hadden ook wapens en overvielen ook wel kantoren waar bonkaarten afgegeven werden. Deze pikten zij dan af, om de mensen van de ondergrondse eten te kunnen geven. Ook zaten er belangrijke personen in dat gebouw gevangen. Via hun eigen geheime zender konden de ondergrondse met Engeland praten en zo kwamen de vliegtuigen op dat pand af.  Vanuit de vliegtuigen werd er met mitrailleurs op het pand geschoten. Ze vlogen gewoon rondjes boven het pand !! Er vielen ook een paar bommen. Dit alles gebeurde op 29 november 1944. 11 gevangenen wisten in de paniek die ontstond uit het gebouw te ontsnappen. Onze school, die 100 meter verder lag werd niet getroffen dus hadden wij het er weer levend afgebracht.

Ergens in 1943 weer een pamflet. Alle huizen kregen nog maar 2 uur stroom per dag, van 10- tot 12 uur. Dat betekende dat wij 's avonds geen licht meer hadden, vader en moeder met 9 kinderen in het donker, maar dan ook hartstikke donker want buiten brandde er ook geen licht. Bovendien waren alle ramen verduisterd met zwart papier.
Mijn moeder had nog wat paraffineolie kunnen bemachtigen. Mijn vader deed dit in een leeg jampotje, aan een drijvertje deed hij een draadje katoen en dat puntje kon je aansteken, We hadden toen een klein kaarsje in de kamer staan en hadden zo een beetje licht. In de kelder stond ook zo''n eigengemaakt kaarsje. Iemand, ik weet niet meer wie er op het idee kwam om een fiets op de achterstandaard te zetten met de dynamo op het achterwiel. Het achterwiel was dan los van de grond.  Mijn oudste btroer  en ik moesten fietsen en zo hadden we heel wat licht in de kamer. Zo zie je maar, voor alles schijnt een oplossing te zijn. Ook in de kerk was alleen maar kaarslicht. Mijn vader was de organist van de Antonius Abtkerk. Naast het orgel stond een grote blaasbalk die voor lucht in het orgel zorgde. Die moest toen met de hand bediend worden, met een grote zwengel op neer pompen en lucht in de blaasbalg doen. Ik was de klos en moest dat doen. Ik liet de blaasbalk wel eens haast helemaal leeglopen, dan zakte de toon van het orgel en huilde het orgel. dan weer snel pompen en kwan hij weer op toonhoogte. Ik kreeg na afloop wel op mijn donder, maar leuk was het wel.

Het was winter 1943, heel erg koud en niemand had kolen om de kachel aan te maken. De deuren in de huizen waren al opgestookt, bomen in de straten werden omgezaagd en meegenomen en in sommige huizen was de vloer van de zolder ook al de kachel in gegaan !! Toen zijn we maar begonnen met het slopen van reeds beschadigde huizen. Daarna was de school met de bijbel, aan het einde van de Havenstraat aan de beurt. We sloopte alles er uit. Eerst de schoolbanken, de deuren, de raamkozijnen, dan de vloeren en als laatst de binten van het dak. Toen het zwembad "De Kous"aan de Vierhavenstraat. Daar stonden wel 100 houten kleedhokjes, daarin had ik mij dikwijls verkleed, voor drie cent mocht je daar een halve dag zwemmen. Na een week was er geen zwembad meer !! Alles dat brandde namen wij mee naar huis.

Toen was het koolas en de bomen uit de straten en plantsoenen aan de beurt. Alle paden werden losgehakt, ook dat brandde maar het stonk wel erg. Op de duur was alles dat brandde overal opgestookt en zaten we in de kou! We hielden binnen onze jassen aan en mijn moeder gooide 's nachts alles wat zij had over ons heen om een beetje warm te blijven Op een avond werd er hard op de winkeldeur gebonsd, mijn vader deed open. Voor de deur stond een grote zak met kolen!!! die had waarschijnlijk een van de schippers gebracht want daar leverden wij altijd brood aan. Het waren hele grote brokken steenkool. Een geschenk uit de hemel, we hebben er een maand van gestookt.

op de foto: zo zagen wij er uit in 1943, ziek van de honger......

We konden niet naar school de onderwijzers waren afgevoerd naar Duitsland. Er was maar 2 uur per dag water en electriciteit en gas was er helemaal niet meer.
We stonden de hele dag in de rij. Honden en katten waren er ook niet meer. Ook geen paarden. Alles was allang opgegeten. We probeerden bloembollen en suikerbieten te pakken te kgrijgen, als je maag maar wat kreeg!! Ik schooierde elke dag om iets te eten te vinden. Met velen liepen wij naar Berkel-Roodenrijs, naar boeren want die ruilden weleens eten voor alles wat maar waarde had!! Als je wel eens wat kreeg moest je maar zien hoe je er mee thuiskwam. Ze sloegen je in elkaar voor een paar aardappelen. Ik verdeelde het onder mijn hemd en in mijn zakken. Bovendien was er op elk belangrijk kruispunt altijd een controlepost van de moffen (Duitsers)  Die hielde iedereen aan en pikte alles af. Zelfs je fiets namen ze in beslag. Die werden afgevoerd naar Duitsland. Nu na 60 jaar vragen wij nog wel eens aan een Duitser "heb jij soms mijn fiets gezien?"
 
DE HONGERTOCHTEN. . . . . . .
Zij die het eerst als slachtoffer van de honger vielen waren meestal de eenzame zoals; zieken, gehandicapten en bejaarden. Het waren mensen waar haast niet naar omgekeken werd omdat iedereen door de wanhopige toestanden - elke dag zijn vindingrijkheid moest aanboren om zelf te overleven - . Vooral jonge vrouwen die weduwe waren of wier man gedeporteerd was voerden een verbitterde strijd om hun gezin overeind te houden, temeer omdat deze mensen dikwijls ook geen inkomen meer hadden. Anderen die wel goed bij kas waren konden nog wel eens iets op de zwarte markt kopen. Daar moest je, in die bange ellendige dagen, 90 tot 100 gulden voor een heel brood betalen, 80 gulden voor een beetje vlees en wel 800 gulden voor een mud aardappelen, dat was dus ALLEEN VOOR DE RIJKEN WEGGELEGD!!

Onder druk van de toenemende hongersnood trokken mensen langs de deuren van de betere buurten en vroegen her en der of ze iets te eten konden krijgen. Je was soms al gelukkig met wat aardappelschillen. Honden katten waren er allang niet meer.
Dat je ondervoed was, dat merkte je eigenlijk vooral doordat je steeds apathischer werd, vertelde een man. " op de duur deed je helemaal niets meer, behalve eten jatten en bij elkaar schooieren, Verder lag je in bed. je ging zelf niet eens meer naar de schuilkeder als het luchtalarm was. Het kon je allemaal niks meer schelen.
In deze reddeloze sfeer, waarin men alles of niets meer voor mogelijk hield, kwam het tot de zogenaamde hongertochten naar het platteland. Duizenden mensen, vaak ten einde raad, soms barrevoets en in vodden van kleding trokken eindeloze karavanen er op uit. Daar kwam nog bij dat we te kampen hadden met eeen hele strenge winter. je liep over hardbevroren of zwaar besneeuwde wegen. Er zijn toen verschrikkele dingen gebeurd; vrouwen die zich zelf  'gave'  in ruil voor voedsel, moeders die hun kinderen bij boeren achterlieten, in de hoop dat ze dan wel te eten hadden.
Iemand vertelt: " ik herrinner mij dat mijn zusje op de fiets naar Klaaswaal fietste, op hongertocht! Na vijd dagen was zij terug, ik kwan uit school en ze lag languit op een deken op het balkon, volkomen uitgeput, broodmager, kapotte lippen, maar dol gellukkig over de grote zak aardappelen die ze had meegebracht.
Ze hadden in Klaaswaal moeten wachten tot het donker was, want de Duitsers schoten als ze mensen zagen die voedsel probeerde te bemachtigen. In de bomen zag ze dode mensen hangen. Ze kregen aardappelen maar ze werden ontdekt, maar gelukkig door de Nederlandse marrechaussees, die ze wel in een cel opsloten, maar de volgende dag mét het voedsel vrijlieten. Tulpenbollen of suikerbieten, alles werd opgegeten. dikwijls hield men er erge buikpijn van over. tienduizenden mensen zijn in Rotterdam in die strenge winter de hongersdood gestorven.

Er kwam weer een nieuw bevel van de bezetter! We moesten allemaal binnen blijven en in verband met de luchtdruk van ontploffingen de ramen en de deuren open zetten. We mochten niet voor de ramen komen.
De Duitsers begonnen met het opblazen van alles wat er in de Rotterdamse haven nog bruikbaar was. Kademuren, de kranen de loodsen alles werd met springstof vernietigd. Ik stond thuis met mijn rug tegen de muur van de keuken. De luchtdruk was zo hard dat ik van de muur een opdonder kreeg en de keuken in vloog. Dat was weer een spannende Zondag.

Tegen het einde van de oorlog; Dinsdag 5 september 1944 was de dag dat wij in Rotterdam het einde van de oorlog verwachtten, en de dag dat de NSBers de vlucht naar Duitsland begonnen. Dat kwam omdat de frontlijn snel onze kant op kwam. De bevrijders stonden al aan de grens van Nederland, bij Breda. Nog een klein stukje en we zijn bevrijd... dachten we.
De Duitse soldaat maakte zich nergens meer druk om die wisten wel dat het afgelopen was.  Heel wat Nederlanders wachtte de bevrijding niet af en hingen de rood-wit-blauwe vlag alvast uit. Dit tot grote ergenis van de SS (Storm School)  en de SD (Sicherheis-Dienst) van de fanatieke Duitsers. Er werd in de straat geschoten op de vlaggen en op de mensen die de vlag uit gingen hangen. Weer grote paniek en wij begrepen dat het nog niet zo ver was.

Ineens waren de Duitsers weg uit Rotterdam. We zagen het wel maar we konden ons niet voorstellen dat ze echt weggingen. We hadden de ervaring van 'dolle dinsdag' nog vers in het geheugen! Maar het was wel waar en toen kwamen de geallieerden, met name de Canadese soldaten Rotterdam binnen. Juichend hebben wij ze op staan wachten,  de jongens en vooral de meisjes klommen op hun auto's en ook op de tanks om zwaaiend mee te rijden. dat was een groot feest dat dagen geduurd heeft. Ik ben drie dagen niet thuis geweest en zat op het Heemraadsplantsoen in de tenten van de Canadezen chocolade te eten. Intussen werden de vrouwen die het met de Duitsers aangelegd hadden uit hun huizen gehaald en door een paar mannen op een wagen gezet. Daar werden zij kaal geschoren. Op hun kale hoofd werd met menie een hakenkruis gezet Wij zongen: "kale kop, kale kop, met een hakenkruis er bovenop.."

Omdat wij letterlijk echt omkwamen van de honger, (er stierven in de laatste 3 maanden, alleen al in Rotterdam 20.000 mensen ) is er door Zweden geld gegeven om voor Nederland voedsel te kopen. Het is een misverstand dat Engelse piloten boven Nederland brood uit Zweden gedropt zouden hebben. De vliegtuigen dropten wel voedselpakketten en symbolisch ook wat brood, later bleek dat de piloten dat zelf hadden meegenomen en het uit het raam van de cockpit gooiden. De geallieerden waren met de Duitsers overeengekomen dat er speciale corridors aangewezen werden waarbinnen de piloten konden vliegen zonder beschoten te worden.

Er waren door de bezetter speciale terreinen gemarkeerd waarop de Engelse piloten hun kostbare lading konden droppen. De BS (burger bescherming) hielden de wacht zodat niemand de kans kreeg iets voor zich zelf in te pikken, het moest natuurlijk eerlijk verdeeld worden. Op 29 April 1944 was de eerste vlucht boven Rotterdam. Ik stond op het dak van ons huis te kijken naar die vliegtuigen die erg laag vlogen en dat voedsel naar beneden gooiden. We zwaaiden wat we konden. Deze keer geen bommen maar voedsel uit de vliegtuigen... wat waren we blij....

Een paar dagen later was alles goed georganiseerd. Diverse bakkerijen kregen meel en konden weer brood bakken. Er werd weer een nummer van de bonkaart bekend gemaakt en daar kon je per persoon een heel brood van 800 gram op afhalen. Omdat wij veel kinderen hadden, 9 stuks, hadden wij natuurlijk ook veel bonnen. Met mijn broer gingen wij  dat brood samen halen. Wij hadden kussenslopen meegenomen om al dat brood in te doen. Alle mensen in de winkel keken hun ogen uit toen wij met zoveel brood de winkel uit gingen. Thuis werd het feest, wat een grote boterhammen het was net cake

Het was nog lang niet gedaan met alle ellende. Alles moest nog opgang komen. Van het distributiekantoor kregen wij bericht dat wij met de winkel waren ingedeeld in het uitdelen van legerbiskwies. Het waren vierkante kaken in blikken van 40 cm hoog en 30cm in het vierkant. bovenop zat een rond gat met een deksel. Tegen inlevering van een speciaal bonnetje van de bonkaart kon iedereen 'gratis' kaken komen halen. Dagenlang heb ik niets anders gedaan dan blikken opentrekken. De lege blikken gingen de bakkerij in, de kelder dus! Op den duur konden wij de lege blikken niet meer kwijt de hele kelder zat vol. Van die blikken zijn door 'slimmerts' de eerst pannen en fluitketels in elkaar gesoldeerd. Er waren zelfs kleine oventjes van blik waar je kleine houtjes in kon stoken en zo water koken.

Ik denk dat dit in grote lijnen een overzicht geeft van mijn belevenissen in de 2de wereldoorlog. Ik hoop van ganser harte dat jullie nooit met een oorlog te maken zullen krijgen, het is het smerigste dat bestaat!
Als je bedenkt dat er op dit moment 350 tot 400 landen regelrecht te maken hebben met een oorlog en dat wij roepen "dit mag nooit meer gebeuren". Dan leert dit ons: de mens is niet geschikt om in 'pais en vree' met elkaar te leven. Agressie schijnt erbij te horen. Er zullen altijd machthebbers zijn die vinden dat hun oorlog een gerechtvaardige oorlog is, maar tot slot ............... 

Er kan alleen maar vrede komen als er een oorlog is geweest.. voorlopig hebben jullie al 60 jaar vrede, zolang heeft een vrede nog nooit geduurd. Maar vergeet niet dat hiervoor in Europa 54 miljoen mensen doodgegaan zijn.
Aan veel van deze slachtoffers en/of soldaten en bevrijders hebben wij onze vrede te danken.
DAAROM MOETEN WIJ DE DODEHERDENKING IN ERE BLIJVEN HOUDEN EN HET FEEST VAN DE BEVRIJDING ALTIJD BLIJVEN VIEREN.

"vrijheid wordt bevochten op een oorlog die nooit slaapt"............

Theo Peters 78 jaar in 2010   

Op de foto het graf van de familie Zwartjes in Rheine in Duitsland.
Tot slot van mijn belevenissen van de oorlog, mag ik u het volgende niet onthouden!
Ik heb jullie verteld dat alle mannen uit Rotterdam naar Duitsland op transport gezet zijn. Deze zijn terecht gekomen in Rheine in Westfalen. De vader van mijn vrouw zat daar in een lager en werkte aan de spoorweg (die dikwijls door de Engelsen gebombardeerd werd!) of in de electrischiteitcentrale. Er was ook daar weinig eten zodat er elke nacht twee mannen uit het lager op zoek gingen naar eten. Op een nacht was pa aan de beurt om samen met een ander op zoek te gaan. Zij kwamen voorbij een lager waar Duitsers (oude mannen, want de jongemannen zaten allemaal aan het Oostfront) in zaten. zij hebben daar ingebroken en eten gestolen!! toen zij weggingen werden zij ontdekt door een schildwacht. Die schreeuwde "stehen bleiben", maar zij holde weg en durfde niet meer naar hun eigen lager terug. Tijdens een luchtalarm liep er voor hun een Duitse man. Die hoorde dat zij Nederlands praatten. Hij zei in het Nederlands tegen hun; "niet kijken, maar volgen!". Zij deden dat en zo kwamen zij in Het huis van die Duitser die van Nederlandse afkomst was terecht. De volgende nacht heeft hij de twee naar Rodde, een gehucht in het bos, bij een boer gebracht. Daar zijn zij tot het einde van de oorlog ondergedoken.

Na de oorlog heeft mijn schoonvader de man uit Rheine bij hem thuis in Rotterdam  uitgenodigd. Dit is een vriendschap geworden tussen de kinderen van die man en mijn vrouw, die na de oorlog 12 jaar was. 
Mijn vrouw en ik zijn beiden over de zeventig jaar en zijn nog steeds bevriend met die kinderen van toen uit Rheine. Daarvan is er één dood, George heet hij. Hij is 68 jaar geworden. Vier keer per jaar gaan wij naar Rheine.. Wij verzorgen dan het graf van zijn vader en van hem. Zonder die Duitse man die Nederlands sprak, was pa nooit levend uit de oorlog teruggekeerd!!
De weduwe van George, Liesbeth heet zij, is 80 jaar en begint het een en ander te vergeten Ik, (Theo) doet bij haar, als ik daar ben het zware werk in de tuin,  bloemen planten en in het najaar weer opruimen enz. Wij zetten nog steeds, nu 50 jaar na de oorlog, bloemen op het graf van die  vader, en zijn daar erg trots op dat wij iets terug kunnen doen. Want de oudste die daar ligt heeft het leven van onze pa gered!! En dat mag je nooit meer vergeten. 

Hierboven staat in het bericht dat het met Liesbeth niet zo goed meer gaat.
Helaas hebben wij haar  op 5 october 2006 in Rheine begraven. Natuurlijk in het familiegraf van de familie Zwartjes. Wij weten nog niet hoe het nu verder zal gaan. Het huis aan de Friedirich Ebertring zal wel verkocht worden. Ook Jan, de broer van Liesbeth is al gestorven, Hij woonde in Munster. Zo zie je maar.. aan alles komt een einde. De vriendschap in Duitsland heeft 58 jaar geduurd... Est ist zum ende !!

PS De datum boven dit laatste bericht klopt niet. Maar 'blog-technisch' moet het bericht onderaan staan. Dat kan alleen als de datum ouder is dan de datum er voor. !!

ja natuurlijk< hitler is dood< laat daar geen misverstand over bestaan echter:
de Russen beweren in het bezit te zijn van de schedel van Hitler maar onlangs las ik een bericht op teletekst dat na onderzoek gebleken is dat de schedel die zij hebben van een vrouw bleek te zijn Er zit wel een kogelgat in die schedel  de open vraag is nu >>>>>>>>> VAN WIE ISTIE DAN WEL ????

de bevrijding van Europa




6 juni 1944

TOESPRAAK VAN  GENERAAL EISENHOWER
U zult op het vaste land van Europa landen en samen met de andere verenigde naties operaties uitvoeren met als doel het hart van Duitsland veroveren en het vernietigen van de Duitse Wehrmacht.
Er moet worden gezocht naar oplossingen van het probleem: hoe krijgen wij onze troepen en ons materieel vanuit Engeland naar de overkant van het kanaal? dit vereist een enorme voorbereiding en inzet van alle geallieerde landen die aan deze operatie met de naam "OVERLORD" , ook wel D- day genoemd vooraf gaan. Denk alleen maar aan de aanvoer van brandstof naar de kust van Normandiè, landingsboten, amfibische tanks, duizende schepen om de troepen te vervoeren en al het materieel dat nu eenmaal nodig is. Het moet lukken want je krijgt geen tweede kans!
In Zuid-Engeland wordt een gigantisch legerkamp volledig geisoleerd van de buitenwereld. Soldaten worden getraind in het maken van natte landingen en het beklimmen van rotsen. Deze oefeningen zijn zo intensief dat er hier al 900 manschappen verongelukken.
Ook wordt er in Engeland een kunstmatige haven gebouwd, hieraan werken twintigduizend arbeiders en dan moet dit ook nog drijvend vervoerd worden. Het geheel vereist jaren van voorbereiding.

Drie voorwaarden zijn bepalend voor de keuze van de dag van de landing. een half hoogtij voor de schepen, een aanval bij het aanbreken van de dag en een vollemaansnacht voor de luchtlandingstroepen. Deze drie gaan echter maar een paar dagen per maand samen. in Juni 1944 zijn dit:de 5de, de zesde en de zevende mei stelt Eisenhower vast.
Amerika bouwt in korte tijd 30.000 tanks en 86.000 vliegtuigen dit alles moet met libertyboten vervoerd worden naar Engeland.
In juni 1944 beschikken de geallieerde strijdkrachten over meer dan 11.000 vliegtuigen waaronder 3.500 jachtvliegtuigen en 5000 bommenwerpers terwijl de Duitsers nog maar beschikken over 500 vliegtuigen.
Op D-Day voeren de geallieerden vliegtuigen 15.000 vluchten uit, tgenover slecht 300 van de luftwaffe.
De overmacht in de lucht gaat gepaard met de overmacht op zee.
Duitsland heeft langs de kust van Europa langs Nederland, Belgiè en Frankrijk een alantikwall van allemaal hele dikke bunkers gebouwd, hier stonden kanonnen in met een reikwijdte van 20 tot 30 kilometer.
Deze wall, de spoorlijnen, veel bruggen en radarstations moesten gebombardeerd worden. In de twee maanden voor de landing werd in totaal 80.000 ton bommen afgeworpen.
Aan de vooravond van 6 juni zijn in Engeland 1,7 miljoen Amerikaanse soldaten aangekomen. In totaal hebben de geallieerden:
3 miljoen soldaten
verdeeld over 20 Amerikaanse,14 Britse, 3 Canadese, 1 Poolse, en 1 franse divisies.
Om de Duitsers om de tuin te leiden wordt de indruk gewekt dat de invasie pas in Juli zal plaatsvinden ook worden er nep-luchtlandigen uitgevoerd met rubber poppen en opblaasbare jeeps.
Generaal Rommel van Duitsland vraag aan Hitler om meer tankdivisies maar Hitler vind 3 divisies genoeg en luistert niet. Wel heeft Duitsland de hele kuststrook volgezet met antitank springstof en palen en het land er achter onder water gezet. men voelde wel dat er iets op komst was maar ze wisten niet waar het ging gebeuren.

De geallieerden werkte hard aan de voorbereiding. Op 5 juni 1944  stonden er 150.000 manschappen klaar. 20.000 voertuigen, 11.000 vliegtuigen en 7000 schepen om aan te vallen en Europa van het nazi-juk te bevrijden

Bijlagen:
IMGP1982.JPG (27.4 KB)   

de landing van 6 juni 1944

Twee weken vòòr D-Day worden de soldaten van de aanvalseenheden naar gecamoufleerde kampen dichtbij de inschepingsgebieden gebracht. Voor deze soldaat is elk contact nu met de buitenwereld verboden. Op 1 Juni worden de manschappen en het materieel ingescheept.

Het was in Mei mooi weer maar nu, vlak voor het vertrek stormt het op het kanaal flink en kan er niet gevaren worden. Eisenhower beslist op 5 Juni om de operatie 24 uur uit te stellen. De schepen die al vertrokken waren worden teruggeroepen!!
 De weersdeskundigen voorspellen 2 dagen van een beetje rust op het kanaal. De opperbevelhebber van de geallieerden strijdkrachten besluit dan om kwart overvier 'smorgens om de aanval te beginnen.
De ontmoetingsplaats voor alle schepen op het kanaal krijgt de codenaam "PICCADILY CIRCUS"



Door het slecht weer verwachten de Duitsers op geen enkele plaats een landing! Generaal Rommel van Duitsland gaat daarom naar Erdingen in Duitsland om zijn familie op te zoeken en Hitler te ontmoeten. Op dat zelfde moment gaan de officieren van de generale staf van het 7e Duitse leger naar Rennes voor een vergadering.
Ondertussen steken de convooien het kanal over, de landingsvaartuigen komen moeizaam vooruit met 4 tot 5 knopen. Om de verrassing compleet te houden worden op andere lokaties -nep-landingen uitgevoerd met rubberen poppen als paracutisten en opblaasbare jeeps.
Het Franse verzet wordt over de radio met codes gewaaschuwd dat de aanval gaat beginnen. Eisenhower spreekt zijn soldaten toe:
Wij zullen alleen de complete overwinning accepteren, allemaal succes gewenst en laten wij Gods zegen vragen voor deze grote en nobele onderneming.

Ten Noordoosten van Caen laat de Britse 6e divisie zijn zweefvliegtuigen  met parachutisten los terwijl de Amerikaanse para's in de buurt van San-Mère-Eglise afspringen. Elk legeronderdeel heeft een vaste plaats en opdracht gekregen voor een sector met een duidelijk opgedragen taak.
Bij de eerste bombardementen op de Duitse stellingen durfde de Duitsers nog niet te geloven dat de invasie begonnen was dit  bracht hun in ernstige   verwarring. Deze bombardeneten vernietigen 74 van de 92 Duitse
radarstations. Het Franse verzet snijdt overal telefoonkabels door. Er is geen onderling contact meer in het Duitse leger mogelijk bovendien ligt Adolf Hitler te slapen en er is niemand die hem durft te storen.....

Op 6 Juni 1944 nadert tegen zonsopgang een enorme armade van 7000 schepen van allerlei typen de kust van de departementen La Manche en Calvados. Aan boord zijn 300.000 manschappen het kanaal overgestoken in een woeste zee, velen werden zeeziek. Ondertussen nemen kanonnen van  de marine de Atlantikwall met tonnen bommen en granaten onder vuur.
De geallieerden soldaten kennen alleen de code-namen van de stranden waarop zij moeten landen.

SWORD BEACH: tussen Quistreham en Lion-Sur -Mer is toegewzen aan de Britse 3e divisie van geeraal Rennie

JUNO BEACH: tussen Luc-Sur-Mere en Graye-Sur-Mere is toegewezen aan de Britse 3e infanteriedivisie van generaal Keller

GOLD BEACH: tussen Graye-Sur-Mere en Arromansches-Les-Bains is toegewezen aan  de Britse 50ste infanteriedivisie van Generaal Graham

OMAHA BEACH: tussen Collesville-Sur-Mere en Vierville-Sur-Mer is toegewezen aan het Amerikaanse 5e lergerkorps waaronder de big red one van generaal Huebner

UTAH BEACH: aan de oostkust van de Contentin is toegewezen aan het 7e Amerikaanse lergerkorps van generaal Collind met inbegrip van de 4e Amerikaanse infanteriedivisie van generaal Barton.

De Amerkanen landen om 6.30 uur op OMAHA en UTAH en de Britten een uur later op hun stranden.
Hitler die om 10 uur die dag  op de hoogte werd gebracht van deze invasie kon het niet geloven en dacht dat dit ook weer een afleidingsmaneuvre was.
Hij laat toch 2 Panzserdivisies naar het westen vertrekken de Panzerdivisie Lehr en de divisie "Hitlerjugend"!!

Bijlagen:
d01_0p011976landing36.jpg (255.8 KB)   

DE OPMARS VAN BEVRIJDINDSLEGER

Het 80 km strand in Normandiè is voor altijd getekend door de eerste stappen van de bevrijding van Europa.
In deze slag zijn:  de begraafplaatsen van de tweede wereldoorlog getuigen er van:
Meer dan 90.000 geallieerde en Duitse soldaten gesneuveld. De totale verliezen (gesneuvelden, vermisten, gewonden, krijgsgevangenen) overstijgen  meer dan 600.000 man (209.672 geallieerden en 393.689 Duitsers.

Naast de millitaire balans moeten we de civiele niet vergeten. Er vielen tussen de 15 en 20.000 doden, voor een groot deel tengevolge van bombardementen. De meeste grote steden moesten worden herbouwd, 120.000 gebouwen met woningen zijn volledig verwoest en 270.000 beschadigd. Basse-Normandiè heeft een zeer hoge prijs betaald voor haar bevrijding die echter de sleutel voor de bevrijding van Europa was. In Mei 1944 schrijft een prefect van de Calvados aan zijn manschappen:

Laten we ons geen illusies maken over de zware beproeving die de invasie voor ons land zal betekenen, maar het is de enige oplossing 'niettegenstaande deze zware beproeving is de vreugde van de Normandièrs om de bevrijding van het "nazi-juk"immens. Elk van hen was in staat om zijn of haar bevrijding  met grenzeloos enthousiasme te ontvangen.

Generaal Eisenhower trekt de volgende conclusie:

Wij moeten bij de oorzaak van onze overwinning niet alleen de successen tellen  die onze troepen op de slagvelden hebben behaald maar ook de zorg en de voorzorgmaatregelen waarmee de voorbereidingn van de invasie omringt waren. Aan de uiterste zorgvuldigheid, betracht bij de voorbereiding en de organisatie ven da landingen danken we de essentièle factoren van het succes, zoals het grote verrassingseffect van de landingen. de aanwezigheid van voldoende materiaal, de tijdige en deskundige organistie van de bevoorrading/ We hadden welliswaar gehoopt dat de tactische ontwikkelingen van de eerste dagen ons in staat gesteld zouden hebben om de gebieden ten zuiden van CAEN. die zich leende voor de aanleg van vliegvelden onmiddelijk in te nemen... en beter onze pantserdivisie konden benutten maar dat laat onverlet dat over het geheel genomen onze opzet geslaagd is en die de lijn die voor D-day vastegesteld was,  twee weken eerder hebben bereikt. Maar aan alle factoren die aan onze overwinning hebben bijgedragen blijft de belangrijkste ontegenzeggelijk de kwaliteiten van de soldaten, matrozen en vliegers van onze verenigde naties"

orginele nieuwsbrief 5 mei 1945

Foto is aanklikbaar voor groter formaat