(foto boven) Liesbeth Swartjes uit Rheine, Duitsland zie bericht "na de oorlog"
Laurenskerk met op de achtergrond het spoorwegviaduct dat dwars door Rotterdam lag. Centrum, Mei 1940.
Steigerkerk in het Cenrum van Rotterdam, bombardement Mei 1940 door Duitsland.
Station Maas... Dit station liep dood in het centrum. De trein vertrok altijd richting Utrecht. foto na het bombardement op het centrum van Rotterdan in Mei 1940
MOP....
Er staat een Duitser en een Nederlander op de bovenste etage van het World-tradecenter aan de Coolsingel. Het hele centrum van Rotterdam is herbouwt, zegt de Nederlander.... Mooi geworden hé ! !
verliezen enkele cijfers van o.a. de geallieerden tijdens de bevrijding van Europa: totale verliezen aan soldaten: geallieerden 209.000 en de Duitsers; 393.000 manschappen. aan materieel: Duitsland 1.500 tanks, 2000 kanonnen, 20.000 voertuigen. woningen: 120.000 vernietigd en 270.000 beschadigd. Er vielen tussen de 15.000 en 20.000 burgers hoofdzakelijk door bombardementen van de geallieerden op Frankrijk. Normandiè heeft een zeer hoge prijs betaald voor de bevrijding van Europa , deze begon op 6 juni 1944 met een landing van de geallieerden troepen op de stranden van Normandiè. Deze slag had de naam: OVERLORD ook wel D-DAY genoemd.
Breng een bezoek aan Normandiè
het historische gebied van de slag om Normandiè vormt èèn grote openluchtmuseum, dat zich strekt over de drie departementen Calvados,La Manche en Orne. Hier vind u alle historische plekken, musea en herdenkingsplaatsen die D-day en het daarop volgende offensief herdenken, U kunt hier de beladen plekken van deze gigantische slag, waar de bevrijding van Europa van afhing beter begrijpen.
De lengte van deze tocht is 72 km langs de kust. De landing vond plaats in de baai van de Seine over 5 stranden met de codenamen: Sword Beach (Engelse troepen), Juno Beach (Canadese troepen), Gold Beach (Engelse troepen), Omaha Beach (Amerikaans legerkorps), en Utah Beach (Amerikaanse 7e legerkorps met de 4de infanteriedivisie.
Toeristen
Tegenwoordig ontvangen de stranden van Calvados en La Manche jaarlijks duizenden toeristen, maar elk van hun stappen is gemarkeerd door de herinnering aan de grootste gecombineerde landingsoperatie aller tijden. Elk strand is een herdenkingsoord waar degene die er komt eraan wordt herinnerd dat duizenden mannen hier zijn gekomen om te sterven voor onze vrijheid. Dit mogen wij nooit vergeten, laat het nooit meer oorlog worden!!!!
Gene Butterworth was een van de piloten die veel vluchten boven het invasiegebied in 1944 heeft uitgevoerd. Gene is in 1942 als jongeman van 20 jaar vrijwillig bij de USA luchtmacht gegaan. Gene is na zijn opleiding naar Engeland verplaatst naar de "Army Airforse", Hij vloog een P 51 Mustang , Moest bommenwerpers beschermen, ze werden "Escort Pilots"genoemd. Bij toeval is hij tot onze kennissenkring gaan behoren, Hij woont nu in Californiè in de USA en is 88 jaar. Uit waardering voor zijn daden en die van alle piloten plaats ik hieronder een foto van hem. GENE BEDANKT voor het meewerken aan onze bevrijding!
bovenstaan overzicht van de Baai van de Seine waar de vijf landingsstranden op zijn aangegeven.
Strand SWORD BEACH:
De troepen van de Britse 3e infanteriedivisie landen op 6 Juni om 7.30 uur op de stranden: Cooleville- sur- Orne, Lion- sur- mer, en Saint Aubin- sur- mer. De taak van generaal Renni is om zich op de rechteroever van de Rivier de Orne te vestigen, een verbinding met de 6e Airbonrne en de derde infanterie van de Canadezen tot stand te brengen en op de avond van 6 Jnui Caen en het vliegveld van Carpiquet in te nemen. Dat gebied wordt verdedigd door vier lange afstands batterijen. Merville dat aan de Britse luchtlandingstroepen wordt overgelaten. Riva-Bella, Quisterhamen Colleville-sur-mer. De Duitse generale staf beschikt voor de verdediging van deze sectorover de 716e infanteriedivisieen over de 21e Panzerdivisie die ten zuiden van CAEN is gelegerd maar kan een beroep doen op de 12de SS Panzerdivision De"Hitlerjugend"die nabij Navreux is gelegerd. Deze eenheid bestaat uitsluitend uit 17 tot 20 jaar jonge maar uiterst fanatiekeNazi's Als tegen 13,00 uur de aanval door de Britten wordt ingezet komen de Duitsers met een witte vlag naar buiten en geven zich over !!
Colville wordt vooral verdedigd door de vesting Hillman, een betonnen geheel van 600 meter lang. Het First Suffolk Regiment moet twee keer aanvallen om de vesting om 20 uur te nemen.
Quistreham-Riva-Bella Om 7.20 opent de artillerie van de marine het vuur op Quistreham en RivaBella om het terrein voor te bereiden voor de soldaten die gaan landen. De batterij van 155 mm kanonnen is op bevel van Rommel in Mei 1944 verhuisd om te worden geinstaleerd in de bossen van Saint Aubin dÁrquenay. Ten oosten van de monding van de Orne landen op het uitgestrekte strand van Rilla-Bella, verdedigd door een lange betonnen gracht. Op 6 Juni om 8.30 uur de vallen 177 Fransen van het 1e bataljon Fuseliers van de marine van de Frans-Britse commando's aan. Een inwoner van Quistreham leidt de groene baretten door de stad en maakt het hen mogelijk het casino van achteren aan te vallen. Toch moet er een beroep worden gedaan op tanks om de overwinning te behalen. Door dat de Duitsers met zes 155 mm kanonnen vuren komt de helft van de commando's om. Om 13.00 uur wordt Quistreham bevrijd maar slechts 60 commando's zijn dan nog in staat te vechten. Er staat een groot monument ter nagedachtenis aan dit gevecht.
Een landingsvaartuig op weg naar het strand van Quistreham
De opmars van de Britse troepen verloopt echter niet snel genoeg, en stelt hierdoor Generaal Wilhelm Rigter, commandant van de Duitse 716e infanteriedivisie in staat om zijn verdediging ten noorden van Caen te organiseren in het bos van Lëbisey. Dit maakt het onmogelijk om op de avond van 6 Juni Caen in te nemen, zoals eigenlijk was gepland in operatie OVERLORD. Generaal Rennie is er wel in geslaagd om contact te maken met de eenheden van de 6e Airbornedivisie. die op 6 Juni, vroeg in de ochtend aan de andere kant van de Orne aangekomen waren.
GOLD BEACH
Over een strook van 5 km landen op de stranden tussen Ver-sur-mer en Asnelles om 7.05 uur 25.000 manschappen van de 50e infanteriedivisie, beter bekend als de "Northumbrian" en de 8ste pantserdivisie.
Generaal D.A.H. Graham had opdracht De kliffen van Arromanches te bezetten en razensnal de stad Bayeux in te nemen. In een toespraak tot zijn soldaten zegt hij: " Aan u allen, officieren en en soldaten van de 50e divisie valt de buitengewone eer te beurt uitverkoren te zijn om voor de vrijheid deze geweldige slag te mogen leveren.
In de Gold-sector maken de Britten gebruik van de zogenaamde 'Funnies", vlegeltanks met aan de voorkant aan een draaiend wiel bevestigde kettingen waarmee mijnen op de stranden tot ontploffing worden gebracht. Anderen kunnen kazematten vernietigen of zijn uitgerust met een systeem dat vookomt dat men in drijfzand komt vastgelopen. De tankdozer verwijderd obstakels van het strand terwijl "de krokedil" een gruwelijke aanblik bied met zijn superlange vlammenwerper. De landing veroozaakt een emotionele schok onder de Duitsers. De landing verloop zonder ernstige moeilijkheden om 7.25 zijn ze bij het gehucht La Riviera. Na een uur zijn de Britse troepen al 1 km landinwaarts opgerukt en in de uren daarna vegen ze het hele gebied schoon.
Asnelles-sur-mer
Op dit strand landt het 1e Hampshire Regiment van de 231e brigade dat echter de gehele 6 Juni in zijn opmars wordt gestuit door de verwoede tegenstand van de duitse verdediging in de kleine forten van Hamel, De rest van het 231ste landt meer in Oostelijk richting en ontmoet minder weerstand, omdat de aanzienlijke minder gemotiveerde Russische sodaten het bij de eerste schoten laten afweten en op de vlucht slaan! Dankzij hun "Funnies"zuiveren de Britten het strand van obstakels en bereiken Meuvaines waar zich een Duitse commandopost bevind en bezetten de versterkingen boven Arromanche.
Arromanches-Les-Bains
ARROMANCHES-LES-BAINS
Terverdediging van deze kleine toeristische vissershaven hebben de duitsers een kazamat neergezet bovenop de kliffen die hoog boven Arromanches uitsteekt en nog eentje op die van Tracy-sur-mer.
Toen het stadje op 6 juni om 18.30 uur door tanks vanuit Saint-Come-de Fresne werd bevrijd werd door de geallieerden met buurgemeenter Vierville uitgekozen om twee kunstmatige havens te maken, bestemt voor de bevoorading van da oprukkende troepen. Dit in afwachting van het veroveren van een grote haven aan de kust.
De twee kunstmatige havens worden in Engeland gemaakt en door sleepboten met een snelheid van 7 km per uur naar de plaats van bestemming gebracht, dit is en blijft een technisch hoogstandje. Al op 7 Juni werd begonnen met de fabricage en het verslepen over het kanaal. Zeventien vaartuigen werden eerst ter plekke als golfbrekers tot zinken gebracht. Vervolgens worden 115 "phoenix"- caissons geplaats die te samen 500.000 ton beton vertegnwoordigen ( elk caisson is 60 meter lang, 18 meter hoog,15 meter breed en weegt 6044 ton). Daarnaast als havenhoofden pontons, die een enorme rede vormen die zestien kilometer verplaatsbare wegen bieden. het maken van deze haven neemt 12 dagen in beslag. Tegelijkertijd werden er wegen uitgezet en de directe omgeving van het strand van mijnen en obstakels ontdaan. Toen het werk gereed was lag er een rede van 8 km lengte waaraan de grootste schepen konden afmeren.
Hierboven de aangelegde kunsthaven
Op 12 Juni, let wel.. 6 dagen na de landing worden er meer dan 300.000 manschappen, 54.000 voertuigen en 104.000 ton bevoorrading ontscheept. De haven heeft al spoeding een grotere capaciteit dan de haven bij Cherbourg of Le Havre. In de 100 dagen dat hij in gebruik is worden er 2.5 milhoen manschappen, 500.000 voertuigen en 4 miljoen ton materieel aangevoerd. De haven wordt tegen eventuele luchtaanvallen beschermt met 150 DCA strukken en een versperring van kabelbalonnen. Heden ten dagen liggen er nog pontons die te bezichtigen zijn.
hierboven het wegdek op de pontons van de kunsthaven
CHERBOURG
De Amerikaanse troepen die op 6 Juni op Utah Beach zijn geland moesten in tien dagen CHERBOURG veroveren. Maar hun mars verd verstoord door hardnekkige Duitsers die vanuit heggen van het wallenlandschap en voor elke stad op weg naar Cherbourg: tegenstand bieden. Elke stelling moet door middel van zware gevechten worden veroverd. De Amerikaanse staf zet de 82ste luchtlandingsdivisie en de 4e, 9e, 79e, en de 90e infanteriedivisie's in. Zij kunnen slechts buitengewoon moeizaam optrekken en veroveren achtereenvolgens op 10 Juni Chef-du-Pont. op 13 Juni Pont LÁbbè, op 17 Juni Orglandes, Nèhou, Saint-Sauveur-le-Vicomte en op 18 Juni Saint-Jaques-de-Nèhou en Barneville.
VALOGNES Het kleine Versailles van Normandië wordt drie dagen achtereen gebombar-deerd op 6, 7,en 8 Juni. Een groot aantal herenhuizen worden verwoest en de stad wordt voor 75% weggevaagd. Wanneer Valognes op 20 Juni wordt bevrijd, terkken de Amerikaanse soldaten van het 8e infanterieregiment van Kolonel Fleet een totaal verwoeste stad binnen die verlaten is door de overgebleven bevolking.
De gevechten die van 15 tot 17 Juni in dit dorp duren geven aan hoe hardnekkig de duitsers verzet boden. Bij dit dorp is een Duits kerkhof aangelegd met 10.152 graven. Hier rusten de Duitse soldaten die gesneuveld zijn tijden de gevechten in de Contentin. Hun namen zijn met kleine stenen kruisjes geschreven die hier op een gazon zijn neergezet.
MONTEBOURG
Het oude spreekwoord zegt: "wie Montebourg in handen heeft, heeft Cherbourg in handen". Het in prakijk brengen van deze spreuk lijdt tot verschrikkelijke gevechten tussen de Amerikanen en de de Duitse troepen. De stad wordt vanaf 6 Juni gebombardeerd en het hevigste bombardement vind plaats op 8 Juni. Na deze bombardementen vallen de Amerikaanse soldaten de stad op 12 Juni aan. De heftige tegenstand van de Duitsers maakt het nodig dat zij voor een tweede maal moeten aanvallen. De stad valt wisselend steeds in andere handen en wordt uiteindelijk op 19 Juni definintief om s'nachts 3 uur bevrijd. Ze kunnen nu snel oprukken en in twee dagen leggen ze de 30 km tussen Briquebec en Les Pieux af. De Amerikaanse troepen rukken op naar het westen, via Nèhou en naar het zuiden via Saint-Suveur-de-Vicompte dat voor 75 % verwoest wordt.
De iname van La-Haye-dPuits op 9 juli is buitengewoon bloedig en krijgt de bijnaam "bloody - Hill". De aanval op Mont castre op 8 juli leidt tot de dood van 2000 soldaten, Nu eenmaal de hindernis van Montbourg genomen is, is de weg naar de Val-Du-satre geopend. Op 20 juni bereiken de soldaten van generaal Manon Eddy de poorten van Cherbourg. Klaar om de haven te veroveren die ze zo heel hard nodig hebben om hun operaties voort te zetten.
CHERBOURG
De slag om Cherbourg begint pas werkelijk op 22 Juni met een hevig massaal Luchtbombardement en wordt voortgezet met de omsingeling van het fort van Cherbourg op 23 Juni wordt het havenstation opgeblazen door het Duitse leger terwijl de Amerikanen Tourlaville bereiken en Equerdreville omsingelen. De Amerikaanse pressie wordt op 24 Juni zo groot dat de duitsers de vernietiging van de haven opgeven. De eindaanval wordt op 25 Juni ingezet met een marinebombardement op de Duitse verdediging. De Amerikaanse 4e en 79e divisies bezetten het oostelijke deel van de stad. Op 25 Juni 'savonds stelt generaal Collins een ultimatumaan generaal von Schlieben. Dit wordt afgewezen. Op 26 juni vallen de Amerikanen alle wijken van Cherbourg binnen. Aan het einde van de dag is de stad bevrijd. De twee generaals. die van Hitler het bevel hadden gekregen "tot de laatste kogel te vechten" gaven zich over. Met hen worden 10.000 soldaten gevangen genomen, de offiiciele capitulatie wordt getekent. Op 1 juli wordt het hele noorden van de Cotentin bevrijd. Bij deze gevechten zijn; 2.800 doden 3000 vermisten en 13.500 gewonden geteld. De haven wordt door Amerikaanse,Canadeze en Engelse mijnevegers schoongemaakt . Vevolgens moeten de wrakken geruimd worden De Amerikaanse genie zegt"wat moeilijk is doen we direct, wat onmogelijk is vraagt iets meer tijd!!" Na drie maanden is de haven weer bevaarbaar, op 16 Juli varen de eerste Liberty ships de haven binnen.
Op 7 september landen er 23.000 soldaten uit de Verenigde staten. Vanaf 15 october wordt er dagelijks meer dan 20.000 ton materieel aangevoerd. In Februari 1945 is dit 2 miljoen ton. Ook de hospitaalschepen komen in Cherbourg aan en verschepem 148.000 gewonden.
HET WALLENLANDSCHAP
De gehele vlakte van Caen tot aan Falaise is het theater van een uitgestrekt slagveld. Op 7 juli begint het Canadeze 1e leger, onder luitenant-generaal Hanry Crerar een offensief dat lijdt tot de bloedigste gevechten langs de oude D158. De Britse en Amerikaanse legers, versterkt met Poolse en Franse divisies beginnen de laatste slag in Normandiè door 110.000 Duitse soldaten te omsingelen in de zak Falaise-chambois.
Op 18 augustus 's morgens neemt de Canadeze 4e pantserdivisie Trun en Saint Lambert in. Op 29 augustus wordt er door de spitfire's en Typoons een regen van artelrievuur losgelaten op de paar vierkant kilometer waar zich omsingelde duitse soldaten bevinden. De gevechten ontaarden in een ware slachtpartij, waarbij mensen en dieren op een gruwelijke wijze aan hun einde komen. De duitsers, die zonder brandstof zitten, proberen massaal te voet of te paard in paniek te vluchten. "Er was chaos alom, het geluid van explosie's, van mensen die om hulp roepen, de van pijn verwrongen gezichten van de doden, officieren en soldaten die een zenuwinstorting nabij zijn, brandende voertuigen waaruit gebrul opstijgt, Gek geworden vrouwen die lopen te huilen, te schreeuwen, te vloeken of hysterisch lopen te lachen, paarden nog ingespannen die hinneken van ontzetting en met de stompen van hun afgerukte poten achteruitslaan om te proberen los te komen""
op 21 augustue 1944 is de slag om Normandiè gewonnen.Meer dan 10.000 duitse soldaten zijn gedood en 40- a 50.000 gevangen genomen, terwijl ongeveer evenveel er in geslaagd zijn te ontkomen. De geallieerden lijden eveneens grote verliezen.Slecht 114 van de 1560 Poolse soldaten hebben de strijd heelhuids doorstaan. De slagvelden liggen bezaaid met lijken ven mensen en dieren die mede door de hitte een afgrijzelijke stank veroorzakebn
De slag om Falaise maakte voor de gealieerden met succes een einde aan de slag om Normandiè en opende eveneens de weg voor de bevrijding van heel Frankrijk. Met de inname van Parijs op 24 aaugustus ofwel, drie dagen na de nederlaag van de legers van het derde rijk was dit de grootsteoverwining na die van Stalingrad.
NIEUWSBRIEF ONDERGRONDSE OP 5 MEI 1945
DE STRIJD IN NEDERLAND TEN EINDE.
OCHTENDCOMMUNIQUE VAN ZATERDAG 5 MEI 1945.
HET DUITSCHE LEGER IN NOORD-WEST DUITSCHLAND, DENEMAKREN EN NEDERLAND GECAPITULEERD.
WAPENSTILSTAND GAAT HEDEN OM 8 UUR IN.
LEVE NEDERLAND ,LEVE ORANJE
Het geallieerde hoofdkwartier gaf gisteravond te kennen dat alle Duitsche troepen in NEDERLND, NOORD-WEST DUITSCHLAND en DENEMARKEN zich onvoor- waardelijk hebben overgegeven. De caputilatie gaat heden morgen om acht uur in.
Generaal Montcommery meldde gisterenavond aan Generaal Eisenhower de onvoorwaardelijke capitulatie van de Duitsche troepen in die gebieden.Onder de capitulatie valt ook HELGOLAND en de WADDEN EILANDEN. De capitulatie werd aangeoden aan de eerste Britsche legergroep en wel aan onderdeelen tweede Britsche en Eerste Canadeeze leger. De capitulatie werd gisteren avond om 18.30 uur geteekend door: enerzijds generaal Montcommery en anderzijds door Admiraal Von FRIEDENBURCH (plaatsvervanger van Adm. DONITZ) en Generaal KINZLE voor generaal Busch en nog drie anderen. De Duitsche militairen hadden geen idee ervan hoe hopeloos de Duitsche militaire toestand was, nadat generaal Montgommery dat hun op een van de kaarten had laten zien. Admiraal Von FRIEDENBURCH was dermate onder de indruk hiervan, dat hem de tranen over de wangen biggelden. Prof. Gerbrandy sprak gisteren in Engeland en zei: "Dat Nederland nu geheel vrij was , VRIJ van doen en laten, VRIJ van praten, VRIJ van pers enz. en zei vervolgens dat Nederland zich nu kon gaan wijden aan de bevrijding van Indiè. Hij bracht verder dank aan de Geallieerden voor de snelle en doeltreffende hulp. (lees verder in de rechter kolom)
foto van de bekende JEEP tijdens de intocht bij de bevrijding
Mensen op weg om te proberen bij boeren of zo,voedsel te bemachtigen
De gamellen werden leeggeschraapt maar ook het bord werd afgelikt... alle beetjes helpen!!
nog een foto van een hongertocht, de mensen moesten voor een beetje voedsel wel drie dagen lopen !! En dan nog heel MET voedsel thuis zien te komen.
2de Wereld oorlog
1940 - 1945
08-05-2005
DE DAVIDSSTER
Op een dag werd er via aanplakbiljetten bekend gemaakt dat de bewegings-vrijheid van de joden ingeperkt zou worden. Ook moesten mensen van joodse afkomst een gele Davids-ster op hun jas dragen. Zonder die ster mochten zij niet meer buiten komen. Bovendien mochten zij alleen nog maar van 10 uur tot 12 uur in de winkels komen. Hitler was begonnen met het uitroeien van het joodse ras. een groot drama. Bij ons op de Havenstraat woonde ook Joodse mensen. Die hadden daar een lompenhandel, Sanders heette zij. Ze zijn weggegaan en nooit meer terug gekomen !!
Zomer 1942, Joodse mensen werden zomaar uit hun woning weggesleept. Je liep op straat en dan zag je ineens dat een vrouw met een kind uit haar huis werd gehaald. (verraden door de NSB!) en dan een auto in werd gegooid ik hoor de vrouw nog gillen. Ach, we kenden allemaal wel Joodse families die nooit meer zijn teruggekeerd. Was er na october 1942 met betrekking tot de jodenvervolging een soort windstilte ingetreden, op 26 februari 1943 werd die pauze ruw doorbroken. Die dag sloten de Duitse Sicherheisdienst (veiligheidsdienst!!!!) en Nederlandse WA-lieden, drie Joodse instellingen: het ziekenhuis aan de Schietbaanlaan, het Gesticht voor ouden van dagen aan de Claes de vrieselaan en het weeshuis aan de Mathenesserlaan. De in totaal 250 mensen omvattende groep onder wie zelfs zwaar zieken, werd in vrachtauto's weggevoerd. Medicijnen werden meteen in beslag genpmen. Zingend marcheerden de WA-lieden daarna weer af. Zes weken later werden tal van leden van de Joodse Raad gedeporteerd. Zodra de Joden vertrokken waren, met achterlating van al hun bezittingen, gingen Duitse officieren op rooftocht uit. Zo zijn ontelbare schilderijen, kunstvoorwerpen en antiek, gouden en zilveren sieraden gestolen en grotendeels naar Duitsland gebracht. Huizen van Joodse mensen werden verkocht, ook hun effecten en andere waardepapieren die zich in de bankkluizen bevonden, werden door de Duitsers wederrechtelijk in bezit genomen. In Juni 1943 werd het volgende gedicht over de jodenvervolging gescheven en verspreid:
De menschen-nood schreit achter geloten ruiten, de koude vensteroogen staren me aan; maar deze nacht zijn deuren opengebroken en 'k hoorde kreten schril door de stilte slaan.
Overal wagens reden door de straten en zijn voor weerloze huizen blijven staan; de nacht was donker; machteloos hoorde ik 't aan en leed met hen, die alles achter moesten laten
om levend een graf van jammer in te gaan. Nu is 't weer rustig; de dag is aangebroken, maar o, de Joden waar zijn ze heen gegaan? De levensdeur is achter hen gesloten.
Opening van het Districtshuis van de NSB aan de Heemraadsingel op 28 juni 1941. De leider van deze landverraders was Anton Mussert. NSB-ers....? Dit waren Nederlanders die vriendjes werden met de Duitse bezetter en daar allerlei dingen voor gingen doen. Wij moemden ze "landverraders". Ze liepen in een zwart uniform met een rode band om hun arm. Deze kleucombinatie doet nu in 2005 nog steeds zeer aan je ogen omdat ik dan moet terugdenken aan dat stelletje tuig. Vooral joden werden verraden. Maar ook als je om welke reden dan ook moest onderduiken of mensen liet onderduiken bij jou thuis, kon je door die NSB-ers verraden worden. (NSB staat voor Nederlandse Socialistische Beweging) Ik herinner mij een liedje dat wij stiekem zongen: "op de hoek van de straat staat een NSBer, het is geen man ook geen vrouw maar een farizeeer. Maak hem dood zoals een jood doe hem in een kissie, doe er dan wat water in dan zwemt-ie als een vissie" Niemand sprak met deze mensen, ook niet met hun kinderen zij werden voor 100 % doodgezwegen.
Iedereen die in het bevolkingsregister ingeschreven stond kreeg een persoonlijke 'stamkaart'. Hiermee kreeg je bijzondere toewijzingen voor schaars wordende artikelen. Geen kaart ? (ondergrondse of ondergedoken joden) dan kreeg je ook bijvoorbeeld geen voedselbonnen.
Er was in het begin al weinig meer te eten maar later in 1944 helemaal niks meer. Alle artikikelen die er nog wel waren gingen op de bon. Iedereen, dus ook de kinderen kregen een eigen bonkaart. Elke week werd er bekend gemaakt wat- en op welke bon je iets kon proberen te kopen. Toen wij nog brood bakten moest je dus voor elke 400 gram brood (nou ja wat er voor door ging!) een bonnetje van de klant hebben. Bijdehandjes, die er altijd zijn probeerden de bonnen te vervalsen. Was er bijvoorbeel brood op bonnetje 128, dan probeerden ze van de 3 op bonnetje 123 een 8 te maken, en zo waren er veel trucjes om mij en andere verkopers te bedriegen. Als wij dan weer deze bonnetjes op opplakvellen van 100 stuks inleverden. werd alles nauwgezet door NSB-ers op de ontvanstlokaties gecontroleerd. Owee als er een valse tussen zat dan kon je wel eens je vergunning om te mogen bakken kwijtraken en had je geen inkomen meer .
Maar uiteindelijk hield het voor ons allemaal op omdat wij geen meel meer konden kopen en ook de kolen voor de oven waren niet meer te krijgen. Dat voedselprobleem werd door de bezetter ludiek opgelost! Je moest je voedselbonnen die je had allemaal inleveren en daarvoor in de plaats kreeg je per persoon 1 tegeoedbon. Daar kon je dan iedere dag bij de 'gaarkeuken' stampot of soep of iets dat daar op leek voor komen ophalen. Je moest uren in de rij staan en natuurlijk waren mijn broer en ik de klos om dat te gaan doen. Als de paard en wagen met de gamellen dan aankwam kon het uitdelen beginnen. Voor iedere tegoedbon, die die dag geldig was, kreeg je 1 pollepel eten. want meer was er niet....
Omdat wij een groot gezin hadden van 10 personen kregen wij natuurlijk ook 10 pollepels 'voer'. Wij hebben dikwijls problemen gehad omdat mensen die alleen waren maar 1 pollepel kregen en wij zoveel! Ik was altijd bang dat we hierdoor ruzie zouden krijgen. Mijn moeder lostte dat op met de maatregel dat wij in het vervolg met 3 kinderen moesten gaan. dan viel het niet zo op..... Om de lege gamellen werd gevochten want iedereen stierf (soms letterlijk) van de honger Iedereen probeerde zo'n lege gamel te pakken te ktijgen. Ze hadden al een lange houten lepel bij zich om de gamel uit te likken, handig bekeken !!
Zulke aanvallen zoals hierboven beschreven hadden ook zeer ernstige gevolgen voor mensen die hier niets mee te maken hadden, nou ja.. niet direct!! De Duitsers waren natuurlijk kwaad dat dit gebeurt was, en namen op voor hun bekende wijze wraak. Op de Mathenesselaan werden zomaar 20 mensen aangehouden en daar tegen een muur gezet. Andere mensen die daar ook liepen moesten blijven staan en verplicht kijken.... Deze 20 onschuldige mensen werden gewoon door een paar soldaten ter plekke doodgeschoten. Dit om wraak te nemen op wat de ondergrondse hadden gedaan en als tegenmaatregel op het ontsnappen van de 11 ondergrondse gevangenen. Dit gebeurde regelmatig in Rotterdam en op veel plaatsen zijn er gedenkstenen die hieraan herinneren.
Niet te onrechte had de sicherheitsdienst er op gespeculeerd, dat de november-razzia ook een interessant neveneffect kon opleveren namelijk: de vangst van verzetsstrijders, die tijdens dat tumulteuze gebeuren niet meer door de Duitse afzettingen konden breken. De Rotterdams SD-staf van achttien man, voor die gelegenheid uitgebreid met honderdvijftig uit andere conttreien aangevoerde manschappen, kreeg een leider van de raad van verzeten en vier andere leden van de ondergrondse beweging in handen. Ook werd een geheime zender aangetroffen. >de leider van de slavenjacht rapporteerde zelfs aan propaganda-minister Goebels dat enkele dozijnen terroristenfuhrer waren gepakt, en dat de illegale wapendepots waren terug gevonden<. Dat was overdreven maar de Rotterdamse verzetsbeweging wisten toen nog niet wat hun nog meer boven het hoofd kon hangen. Vandaar dat de illegaliteit contact met Londen opnam, met de bedoeling een geallieerde luchtaanval op het gebouw van de Sicherheitsdienst, Heemraadsingel 226 - hoek Mathenesserlaan te bewerkstelligen. Mogelijk zouden op deze wijze ook archieven en dossiers vernietigd kunnen worden. Aldus geschiedde!! Spijtig genoeg werd het gebouw niet door voltreffers getroffen maar wel tal van huizen er om heen. Later bleek dat tengevoge van deze luchtaanval meer dan zestig Rotterdammers het leven lieten... één lichtpuntje was er wel namelijk; tijdens deze aanval konden 11 in het gebouw opgesloten verzetsstrijders het pand ontvluchten.
De school waar ik op zat werd ook door de Duitsers ingenomen. Ik moest daarom naar een school in de Robert Fruinstraat en deze was vlakbij het gebouw van de Sicherheitsdienst. Op een dag toen ik op school zat, luchtalarm..... Even later gierden de vliegtuigen door de lucht en werd er verschrikkelijk hard en zwaar geschoten. Wat bleek.... In het gebouw van de Sicherheitsdienst lagen veel gegevens van mensen die door de Duitsers gezocht werden . dit waren de ondergrondse. Deze mannen en vrouwen probeerden met alle middelen de Duiters te hinderen. Ze hadden ook wapens en overvielen ook wel kantoren waar bonkaarten afgegeven werden. Deze pikten zij dan af, om de mensen van de ondergrondse eten te kunnen geven. Ook zaten er belangrijke personen in dat gebouw gevangen. Via hun eigen geheime zender konden de ondergrondse met Engeland praten en zo kwamen de vliegtuigen op dat pand af. Vanuit de vliegtuigen werd er met mitrailleurs op het pand geschoten. Ze vlogen gewoon rondjes boven het pand !! Er vielen ook een paar bommen. Dit alles gebeurde op 29 november 1944. 11 gevangenen wisten in de paniek die ontstond uit het gebouw te ontsnappen. Onze school, die 100 meter verder lag werd niet getroffen dus hadden wij het er weer levend afgebracht.
Ergens in 1943 weer een pamflet. Alle huizen kregen nog maar 2 uur stroom per dag, van 10- tot 12 uur. Dat betekende dat wij 's avonds geen licht meer hadden, vader en moeder met 9 kinderen in het donker, maar dan ook hartstikke donker want buiten brandde er ook geen licht. Bovendien waren alle ramen verduisterd met zwart papier. Mijn moeder had nog wat paraffineolie kunnen bemachtigen. Mijn vader deed dit in een leeg jampotje, aan een drijvertje deed hij een draadje katoen en dat puntje kon je aansteken, We hadden toen een klein kaarsje in de kamer staan en hadden zo een beetje licht. In de kelder stond ook zo''n eigengemaakt kaarsje. Iemand, ik weet niet meer wie er op het idee kwam om een fiets op de achterstandaard te zetten met de dynamo op het achterwiel. Het achterwiel was dan los van de grond. Mijn oudste btroer en ik moesten fietsen en zo hadden we heel wat licht in de kamer. Zo zie je maar, voor alles schijnt een oplossing te zijn. Ook in de kerk was alleen maar kaarslicht. Mijn vader was de organist van de Antonius Abtkerk. Naast het orgel stond een grote blaasbalk die voor lucht in het orgel zorgde. Die moest toen met de hand bediend worden, met een grote zwengel op neer pompen en lucht in de blaasbalg doen. Ik was de klos en moest dat doen. Ik liet de blaasbalk wel eens haast helemaal leeglopen, dan zakte de toon van het orgel en huilde het orgel. dan weer snel pompen en kwan hij weer op toonhoogte. Ik kreeg na afloop wel op mijn donder, maar leuk was het wel.
Het was winter 1943, heel erg koud en niemand had kolen om de kachel aan te maken. De deuren in de huizen waren al opgestookt, bomen in de straten werden omgezaagd en meegenomen en in sommige huizen was de vloer van de zolder ook al de kachel in gegaan !! Toen zijn we maar begonnen met het slopen van reeds beschadigde huizen. Daarna was de school met de bijbel, aan het einde van de Havenstraat aan de beurt. We sloopte alles er uit. Eerst de schoolbanken, de deuren, de raamkozijnen, dan de vloeren en als laatst de binten van het dak. Toen het zwembad "De Kous"aan de Vierhavenstraat. Daar stonden wel 100 houten kleedhokjes, daarin had ik mij dikwijls verkleed, voor drie cent mocht je daar een halve dag zwemmen. Na een week was er geen zwembad meer !! Alles dat brandde namen wij mee naar huis.
Toen was het koolas en de bomen uit de straten en plantsoenen aan de beurt. Alle paden werden losgehakt, ook dat brandde maar het stonk wel erg. Op de duur was alles dat brandde overal opgestookt en zaten we in de kou! We hielden binnen onze jassen aan en mijn moeder gooide 's nachts alles wat zij had over ons heen om een beetje warm te blijven Op een avond werd er hard op de winkeldeur gebonsd, mijn vader deed open. Voor de deur stond een grote zak met kolen!!! die had waarschijnlijk een van de schippers gebracht want daar leverden wij altijd brood aan. Het waren hele grote brokken steenkool. Een geschenk uit de hemel, we hebben er een maand van gestookt.
op de foto: zo zagen wij er uit in 1943, ziek van de honger......
We konden niet naar school de onderwijzers waren afgevoerd naar Duitsland. Er was maar 2 uur per dag water en electriciteit en gas was er helemaal niet meer. We stonden de hele dag in de rij. Honden en katten waren er ook niet meer. Ook geen paarden. Alles was allang opgegeten. We probeerden bloembollen en suikerbieten te pakken te kgrijgen, als je maag maar wat kreeg!! Ik schooierde elke dag om iets te eten te vinden. Met velen liepen wij naar Berkel-Roodenrijs, naar boeren want die ruilden weleens eten voor alles wat maar waarde had!! Als je wel eens wat kreeg moest je maar zien hoe je er mee thuiskwam. Ze sloegen je in elkaar voor een paar aardappelen. Ik verdeelde het onder mijn hemd en in mijn zakken. Bovendien was er op elk belangrijk kruispunt altijd een controlepost van de moffen (Duitsers) Die hielde iedereen aan en pikte alles af. Zelfs je fiets namen ze in beslag. Die werden afgevoerd naar Duitsland. Nu na 60 jaar vragen wij nog wel eens aan een Duitser "heb jij soms mijn fiets gezien?"
DE HONGERTOCHTEN. . . . . . . Zij die het eerst als slachtoffer van de honger vielen waren meestal de eenzame zoals; zieken, gehandicapten en bejaarden. Het waren mensen waar haast niet naar omgekeken werd omdat iedereen door de wanhopige toestanden - elke dag zijn vindingrijkheid moest aanboren om zelf te overleven - . Vooral jonge vrouwen die weduwe waren of wier man gedeporteerd was voerden een verbitterde strijd om hun gezin overeind te houden, temeer omdat deze mensen dikwijls ook geen inkomen meer hadden. Anderen die wel goed bij kas waren konden nog wel eens iets op de zwarte markt kopen. Daar moest je, in die bange ellendige dagen, 90 tot 100 gulden voor een heel brood betalen, 80 gulden voor een beetje vlees en wel 800 gulden voor een mud aardappelen, dat was dus ALLEEN VOOR DE RIJKEN WEGGELEGD!!
Onder druk van de toenemende hongersnood trokken mensen langs de deuren van de betere buurten en vroegen her en der of ze iets te eten konden krijgen. Je was soms al gelukkig met wat aardappelschillen. Honden katten waren er allang niet meer. Dat je ondervoed was, dat merkte je eigenlijk vooral doordat je steeds apathischer werd, vertelde een man. " op de duur deed je helemaal niets meer, behalve eten jatten en bij elkaar schooieren, Verder lag je in bed. je ging zelf niet eens meer naar de schuilkeder als het luchtalarm was. Het kon je allemaal niks meer schelen. In deze reddeloze sfeer, waarin men alles of niets meer voor mogelijk hield, kwam het tot de zogenaamde hongertochten naar het platteland. Duizenden mensen, vaak ten einde raad, soms barrevoets en in vodden van kleding trokken eindeloze karavanen er op uit. Daar kwam nog bij dat we te kampen hadden met eeen hele strenge winter. je liep over hardbevroren of zwaar besneeuwde wegen. Er zijn toen verschrikkele dingen gebeurd; vrouwen die zich zelf 'gave' in ruil voor voedsel, moeders die hun kinderen bij boeren achterlieten, in de hoop dat ze dan wel te eten hadden. Iemand vertelt: " ik herrinner mij dat mijn zusje op de fiets naar Klaaswaal fietste, op hongertocht! Na vijd dagen was zij terug, ik kwan uit school en ze lag languit op een deken op het balkon, volkomen uitgeput, broodmager, kapotte lippen, maar dol gellukkig over de grote zak aardappelen die ze had meegebracht. Ze hadden in Klaaswaal moeten wachten tot het donker was, want de Duitsers schoten als ze mensen zagen die voedsel probeerde te bemachtigen. In de bomen zag ze dode mensen hangen. Ze kregen aardappelen maar ze werden ontdekt, maar gelukkig door de Nederlandse marrechaussees, die ze wel in een cel opsloten, maar de volgende dag mét het voedsel vrijlieten. Tulpenbollen of suikerbieten, alles werd opgegeten. dikwijls hield men er erge buikpijn van over. tienduizenden mensen zijn in Rotterdam in die strenge winter de hongersdood gestorven.
Er kwam weer een nieuw bevel van de bezetter! We moesten allemaal binnen blijven en in verband met de luchtdruk van ontploffingen de ramen en de deuren open zetten. We mochten niet voor de ramen komen. De Duitsers begonnen met het opblazen van alles wat er in de Rotterdamse haven nog bruikbaar was. Kademuren, de kranen de loodsen alles werd met springstof vernietigd. Ik stond thuis met mijn rug tegen de muur van de keuken. De luchtdruk was zo hard dat ik van de muur een opdonder kreeg en de keuken in vloog. Dat was weer een spannende Zondag.
Tegen het einde van de oorlog; Dinsdag 5 september 1944 was de dag dat wij in Rotterdam het einde van de oorlog verwachtten, en de dag dat de NSBers de vlucht naar Duitsland begonnen. Dat kwam omdat de frontlijn snel onze kant op kwam. De bevrijders stonden al aan de grens van Nederland, bij Breda. Nog een klein stukje en we zijn bevrijd... dachten we. De Duitse soldaat maakte zich nergens meer druk om die wisten wel dat het afgelopen was. Heel wat Nederlanders wachtte de bevrijding niet af en hingen de rood-wit-blauwe vlag alvast uit. Dit tot grote ergenis van de SS (Storm School) en de SD (Sicherheis-Dienst) van de fanatieke Duitsers. Er werd in de straat geschoten op de vlaggen en op de mensen die de vlag uit gingen hangen. Weer grote paniek en wij begrepen dat het nog niet zo ver was.
Ineens waren de Duitsers weg uit Rotterdam. We zagen het wel maar we konden ons niet voorstellen dat ze echt weggingen. We hadden de ervaring van 'dolle dinsdag' nog vers in het geheugen! Maar het was wel waar en toen kwamen de geallieerden, met name de Canadese soldaten Rotterdam binnen. Juichend hebben wij ze op staan wachten, de jongens en vooral de meisjes klommen op hun auto's en ook op de tanks om zwaaiend mee te rijden. dat was een groot feest dat dagen geduurd heeft. Ik ben drie dagen niet thuis geweest en zat op het Heemraadsplantsoen in de tenten van de Canadezen chocolade te eten. Intussen werden de vrouwen die het met de Duitsers aangelegd hadden uit hun huizen gehaald en door een paar mannen op een wagen gezet. Daar werden zij kaal geschoren. Op hun kale hoofd werd met menie een hakenkruis gezet Wij zongen: "kale kop, kale kop, met een hakenkruis er bovenop.."
Omdat wij letterlijk echt omkwamen van de honger, (er stierven in de laatste 3 maanden, alleen al in Rotterdam 20.000 mensen ) is er door Zweden geld gegeven om voor Nederland voedsel te kopen. Het is een misverstand dat Engelse piloten boven Nederland brood uit Zweden gedropt zouden hebben. De vliegtuigen dropten wel voedselpakketten en symbolisch ook wat brood, later bleek dat de piloten dat zelf hadden meegenomen en het uit het raam van de cockpit gooiden. De geallieerden waren met de Duitsers overeengekomen dat er speciale corridors aangewezen werden waarbinnen de piloten konden vliegen zonder beschoten te worden.
Er waren door de bezetter speciale terreinen gemarkeerd waarop de Engelse piloten hun kostbare lading konden droppen. De BS (burger bescherming) hielden de wacht zodat niemand de kans kreeg iets voor zich zelf in te pikken, het moest natuurlijk eerlijk verdeeld worden. Op 29 April 1944 was de eerste vlucht boven Rotterdam. Ik stond op het dak van ons huis te kijken naar die vliegtuigen die erg laag vlogen en dat voedsel naar beneden gooiden. We zwaaiden wat we konden. Deze keer geen bommen maar voedsel uit de vliegtuigen... wat waren we blij....
Een paar dagen later was alles goed georganiseerd. Diverse bakkerijen kregen meel en konden weer brood bakken. Er werd weer een nummer van de bonkaart bekend gemaakt en daar kon je per persoon een heel brood van 800 gram op afhalen. Omdat wij veel kinderen hadden, 9 stuks, hadden wij natuurlijk ook veel bonnen. Met mijn broer gingen wij dat brood samen halen. Wij hadden kussenslopen meegenomen om al dat brood in te doen. Alle mensen in de winkel keken hun ogen uit toen wij met zoveel brood de winkel uit gingen. Thuis werd het feest, wat een grote boterhammen het was net cake
Het was nog lang niet gedaan met alle ellende. Alles moest nog opgang komen. Van het distributiekantoor kregen wij bericht dat wij met de winkel waren ingedeeld in het uitdelen van legerbiskwies. Het waren vierkante kaken in blikken van 40 cm hoog en 30cm in het vierkant. bovenop zat een rond gat met een deksel. Tegen inlevering van een speciaal bonnetje van de bonkaart kon iedereen 'gratis' kaken komen halen. Dagenlang heb ik niets anders gedaan dan blikken opentrekken. De lege blikken gingen de bakkerij in, de kelder dus! Op den duur konden wij de lege blikken niet meer kwijt de hele kelder zat vol. Van die blikken zijn door 'slimmerts' de eerst pannen en fluitketels in elkaar gesoldeerd. Er waren zelfs kleine oventjes van blik waar je kleine houtjes in kon stoken en zo water koken.
Ik denk dat dit in grote lijnen een overzicht geeft van mijn belevenissen in de 2de wereldoorlog. Ik hoop van ganser harte dat jullie nooit met een oorlog te maken zullen krijgen, het is het smerigste dat bestaat! Als je bedenkt dat er op dit moment 350 tot 400 landen regelrecht te maken hebben met een oorlog en dat wij roepen "dit mag nooit meer gebeuren". Dan leert dit ons: de mens is niet geschikt om in 'pais en vree' met elkaar te leven. Agressie schijnt erbij te horen. Er zullen altijd machthebbers zijn die vinden dat hun oorlog een gerechtvaardige oorlog is, maar tot slot ...............
VRAAG... Ik ben al jaren op zoek naar mijn eerste liefde! niet omdat ik een relatie wil aangaan maar gewoon uit nieuwschierigheid wat zij in haar verdere leven heeft gedaan. In 1949 had ik verkering met haar, haar naam is: Truus Romijn, geboren op 8 maart 1932 te ??????? zij heeft gewoond in de Bruynstraat te Rotterdam-west, ze had een zusje met de naam Sonja. Vermoedelijk is zij samen met haar nieuwe relatie; Met de naam Schaeffer, geboren en/of gewoond in Schiedam, geëmigreerd naar New Sealand. Als iemand mij over haar of haar omgeving inlichtingen kan geven verzoek ik je te reageren met een mail: thepeters@hetnet.nl of in mijn gastenboek in dit blog. Truus heeft mij gekent als op de onderstaande foto uit 1949.
Theo in zijn broodwijk 1948
VRAAG ???? Ik ban al jaren op zoek naar mijn eerste liefde! Maar nog zonder succes. Ik had in 1948 verkering met Truus Romijn. Zij woonde in de Bruynstraat in Rotterdam-west, geboren op 8 maart 1932. Zij had een zusje met de naam; Sonja. Niet dat ik een relatie wil aangaan maar ik ben heel nieuwschierig hoe het haar in haar verdere leven vergaan is. Zij is getrouwd met ene Schaeffer en met hem geëmigreerd naar New Sealand. Schaeffer woonde in Schiedam. Als iemand deze personen (persoon) gekent heeft wil je dan reageren in mijn gastenboek in dit blog of mailen naar: theopeters@hetnet.nl Hieronder foto's uit die tijd:
Theo in zijn broodwijk op zijn carrier
Theo in 1948, zo moet Truus hem gekent hebben !!
Bovenstaand een foto van een kerkhof van gesneuvelde soldaten in 1944: Britten: Banneville 2175 Bayeux 4648 Brouay 377 Cambes 224 Chouain 40 Douvres 927 Fontenay 520 Hermanville 986 Hottot les .. 965 Ranville 2151 Baxenville 630 Saint Manvieux 2186 Secqueville 117 Tilly sur Seul 1224 Saint Charles 792 Saint desir 469
Amerikanen Colleville sur mer 9386 Saint James 4410
Fransen Necropol Gateys 61
Canadezen Mer Reviers 2043 Cintheaux 2958
Polen Langannerri 650
Duitsers La Cambe 21.160 Huisnes sur mer 11956 Marigny la capelle 11169 Orglandes 10152 Saint Desir de 3735
Geallieerden soldaten marsen door de straten van Plymouts, op weg naar het legerkamp
landing op JUNO Beach bij Saint-Aubin-sur-mer op 6 Juni even voor 8 uur.
JUNO BEACH
De Canadeze 3e infanteriedivisie van Generaal-majoor R.F.F. Kell met 15.000 Canadezen en 9.000 Britten landt op 6 Juni om 8.00 uur op het strand van Vaux bij Saint-Aubin-sur-mer. Een zware zeegang heeft hen 20 minuten vertraging opgeleverd. Hun taak is om op te rukken naar het vliegveld Carpiquet bij Caen in te nemen. De Canadeze soldaten zijn vast besloten zich te wreken voor een vorig contact met de vijand in Dieppe maar de stranden worden verdedigd door kazematten met kanonnen een mitrailleurs. Er liggen ongeveer 14.000 mijnen en velerlei andere obstakels. Het duitse verdedigingssysteem is echter bepaald niet sterk in dit deel van de kust. De specialisten van de Kriegsmarine denken dat de rotsen voldoende zijn, en verwaxhten op dit deel geen aanval. Op 6 Juni opende franse krant met de tekst: De Canadezen zien Normandië weer.
SAINT-AUBIN-SUR-MER
Op 6 juni landen de Canadezen op het strand. De soldaten stuiten op erg veel tegenstand en verliezen op het strand veel manschappen en tanks aan de duitse verdediging. Nadat het strand is genomen staan er 22 amfibische tanks van de Fort Garry Hors tegenover de kazemat. Het 48e marine Commando landt in de tweede golf met als doel Langrune-sur-mer in te nemen. Op het strand gedode soldaten worden begraven in een tuin aan de dijk, de school doet dienst als hospitaal. Op de dijk op de gemeentegrens met Bernières-sur-mer staat heden nog de batterij van LA Cassine . Dit versterkte punt is gebouwd op de plaats van een villa die La Cassine heette en die de duitsers hebben afgebroken om er meerdere door onder- en bovegrondse gangen met elkaar verbonden kazematten te bouwen. Nabij de batterij, waar nu ook nog een kanon te zien is staat het monument voor de commando's van het 48ste met een lijst van millitairen en burgerslachtoffers.
Berniëres-sur-mer
Op het 2,5 km lange strand landen de Canadezen van de Queen's Own Titles en het regiment van La Claudiëre. Op het strand zijn zoveel palen aangebracht dat het een oerwoud van palen is geworden.
Om 4 uur 'snachts wordt het strand bezaaid met bommen, als de landingsvaartuigen om 10 over acht bij Bernières aankomen moeten de Canadeze soldaten zeker nog 100 meter door het water lopen voor zij op het strand zijn. Zij landen onder een regen van granaten. Negentig vaartuigem worden tot zinken geracht, velen lopen vast op de eilanden van Bernières
Om 11.45 uur vestigt generaal-majoor Keller zijn commandopost in het strandhotel. Hier worden ook de eerste reportages voor de nieuws- agentschappen opgemaakt.
Hoewel het bevrijd is raakt het strand van Bernières snel verstopt door de tanks, vrachtwgens, rupsvoertuigen en kanonnen die zich opstapelen. Er zijn aan die kant van de stranden veel Duitse radarposten met een zicht tot 300 km. Het gros van deze radar wordt met bombardementen uitgeschakeld. Op 6 Juni slaagt de vernietiging zo goed dat er nog maar een radar overblijft. Door allerlei oorzaken functioneert ook deze niet goed en kan geen beelden meer doorsturen. ZDe duitsers zien kans om de bevrijders 11 dagen tegen te houden. De overgave van 258 Duitse soldaten wordt op 17 Juni bereikt door gas in de openingen van de bunkers te spuiten.
De kliffen van Arromanche
OMAHA BEACH
De eerste eenheden van generaal Huebner, commandant van de 1ste infanteriedivisie, bijgenaamd "The Red One" landen op de stranden tussen Sainte-Honrine-des-pertes en de Pointde la Percèe.
Deze divisie bestaat uit ervaren soldaten die in Noord Afrika en Ciciië hebben gevochten, deze divisie wordt aangevuld met de 29ste infanteriedivisie, de speciale geniebrigades en de bataljons commando's. De soldaten hebben de opdracht posities in te nemen op 6500 meter strand tot elke uitste punt van de kliffen.
Omn 4.30 uur worden 180 landingsvaartuigen op ongeveer 10 km strand losgelaten maar door het slechte weer kapseizen er een aantal, de eerste tien landingsvaartuigen zinken maar de meeste soldaten kunnen worden gered. Wat hun doorweekte en bevroren kameraden betreft , zij moeten bijna twee uur wachten voordat ze landen. Terwijl 29 amfibies-vaartuigen zinken trachten de Amerikaanse troepen onder een zware regen van duits afweergeschut te landen, onder kruisvuur genomen door automatische wapens en mortieren. Ze moeten ongeveer 200 meter strand oversteken om dekking te vinden achter een dijk. Zodra de soldaten een voet aan wal zetten gaat het er hard aan toe, Compagnie na compagnie sneuvelen de GI's; het oorlogsjournaal van het 116e regiment getuigt:
de vijand had het juiste moment afgewacht . Onze boten vielen allemaal tegelijk onder het kruisvuur van automatische wapens, diegene die zich instinctief in het water lieten vallen om er aan te ontkomen, zonken als bakstenen Ghaos allom!! Enkele zagen toch nog kans vol te houden, er waren veel gewonden die verdronken slechts weinigen bereikten de kust . . . . .
De Duitsers zaten geduldig te wachten in de 85 kleine bunkers die de GI's de bijnaam 'pillendoosjes' geven. De Amerikaanse staf wist niet dat hier geharde soldaten die aan het oostfront gevochten hadden hier net waren voor een tegenaanval-oefening waardoor de Duitse verdediging twee maal zo sterk was. Een uur nadat de eerste geallieerden een voet aan wal hadden gezet is de situatie onhoudbaar. De Amerikanen gaan geen stap vooruit Om 7.30 uur wordt de catastrofe onderkent:
We zien onze aanvalseenheden voor onze ogen wegsmelten, we leiden grote verliezen door het vijandelijk vuur maar het is voor ons onmogelijk de kust te veroveren.
Omaha-Beach, een langgerekt strand met bruin zand en kiezelstenen omzoomd door geelbegroeide glooingen veandert binnen enkele uren in een ; bloody Omaha (Bloedig Omaha)
Om negen uur lijkt de situatie zo kritiek dat generaal Bradley een moment overweegt de landing af te blazen, een andere generaal zegt tegen hem:
"er zijn hier twee soorten soldaten dat zijn doden soldaten en soldaten die dood gaan!! laten we als de bliksem zorgen dat we hier wegkomen".Generaal Bradley geeft dan de opdracht om de beschietng vanuit zee door de marine opnieuw te heropenen.
Door deze belangrijke beslissing kunnen de soldaten eindelijk doorstoten, hoofdzakelijk omdat de munitie van de Duitsers begint op te raken !!! Na een urenlange strijd is het gelukt tegen een prijs van 3000 doden en eenzelfde aantal gewonden en verdronken soldaten een strook strand van 2 km breed als bruggenhoofd in stand te houden.
Thans liggen er sinds de inrichting in 1954 op een Amerikaans kerkhof bij dit strand 9.386 gesneuvelde soldaten waaronder een vader met zoon en in 33 gevallen twee broers. Er staat ook een kruis op de punt WN 62 als eerbetoon aan de Duitse soldaten van de 716e infanteriedivisie die op Omaha gesneuveld zijn.
Vierville-sur-mer
In deze sector van Omaha-beach, dpg Green genaamd, vallen de meeste doden en is de situatie toataal onduidelijk. Niet alleen zinken er landingsboten met alle manschappen aan boord maar ook de pantservoertuigen worden onder vuur genomen door de Duitsers. 800 schepen lopen door de woeste zee vast voor het strand, hierdoor lopen de ontschepingsoperaties vertragingen op De troepen van Bradley dreigen munitie te kort te komen en het offensief dat op 22 juni had moeten starten wordt uitgesteld. De Duitsers beschikten daar over een nog in tact zijnde radarstation. Dit stond bovenop een klip die ver boven alles uitstak. Het gehele station wordt op 7 juni door het 2e bataljon commando's veroverd. Dit versterkte punt dat verdedigd wordt door twee 77 mm kanonnen blijkt buitengewoon moeilijk in te nemen. Slecht 29 van de 70 commando's bereiken de top van de krijtrots. De hulp vam de artilerie van de marine is nodig om de kanonnen op 6 juli rond 13.00 uur tot zwijgen te brengen. Als de commando's 'savonds op het punt aankomen treffen zij de lichamen van 69 duitse soldaten aan.
bovenstaand; een foto van de oliepijpleiding met de code naam "PLUTO"
QUERQUEVILLE
Querqueville, een stad in de omgeving van Cherbourg, deze vormt, het eindpunt van de oliepijpleiding Pluto vanaf het eiland Wight in Engeland op 122 km afstand. De eerste onderzeese oliepijpleidng van de wereld waarvan het idee afkomstig is van Louis Mounthattem, voorziet vanaf 12 augustus de legereenheden van brandstof. Het wordt zonder succes uitgeprobeerd in het estuarium van de Severn, een tweede leiding wordt op 20 augustus in gebruik genomen.
Op 30 november1944 vervoert de oliepijplijn 1 miljoen liter olie per dag. De pijpleiding volgt de opmars van de geallieerden legers tot aan Dourdam en bereikt vervolgens Duitsland onder de naam "Major Systeem".
Drie weken na de landing op Utah Beach is met de inname van Cherbourg het doel van de Amerikaanse legereenheden bereikt. De bevrijding van het noorden van Contentin opent een veilige basis vooe de geallieerden, waardoor ze zich definitief kunnen vestigen op het Continent en zij hun operaties kunnen voortzetten Om het zuiden van het departement La Manche te bevrijden. De opmars van de Amerikaanse legereenheden sinds de landing op Utah-Beach is gepaard gegaan met zware verliezen: 22.000 doden, gewonden en vermisten.
DE SLAG OM CAEN
Het was de bedoeling van de landing op 6 Juni 1944 om de stad CAEN gelijk in te nemen maar het Britse leger slagen er niet in om Basse-Normandiè te bereiken. De troepen stuiten op fel verzet van de Duitsers. De geallieerden legers zullen na 25 Juni het offensief heropenen en proberen Caen vanuit het zuiden te omsingelen. Daarvoor moeten zij twee rivieren oversteken, de Odon en de Orne. De campagne kosten de britten meer dan 7.000 doden Operatie Epsom wordt al op 1 juli gestaakt nadat het was gelukt een groot deel van de Duitse pantzerdivies hierheen te laten trekken maar ze zijn er niet in geslaagd om CAEN in te nemen.
Op 6 juni gaan de mensen voor de duizenste keer vanwege het luchtalarm de schuikelders in, deze keer echter schijnt het alarm niet meer op te houden zoals de loco-burgemeester van CAEN ,Jozeph Poirier schrijft 'Tijdens de bombardementen van 6 en 7 Juni is het centrum van CAEN platgegooid en door brand verwoest." De SS-commandant die de Hitlerjugend aanvoert zegt op 7 Juni: Caen is een vlammenzee waar de mensen verdwaasd tussen de puinhopen en de verwoesting lopen. Maar dezelfde SS-ers die zich hier opwinden over de verwoesting begaan op de dag van de Landing een onbeschrijfelijke misdaad door rond 11.30 uur tussen de 70 en 75 gevangenen in de kleine binnenplaats van het huis van bewaring te fusilleren, de lichamen zullen nooit worden gevonden !! Op 8 juni vluchten meer dan 4.500 mensen van CAEN in het Malherbeliceum en de Abbeye aan Hoomes en het gesticht "Le Bon Sauveur in en de refter van de Abdij worden tot hospitaal gebruikt.
Gedurende de hele maand Juni strijden de Britse legers tevergeefs om een stad die voor tweederde is verwoest. Op 7 juli ktijgt CAEN opnieuw een zware aanval te verduren: 450 Lancaster en Halifaxbommenwerpers gooien in minder dan een uur meer dan 2.500 ton bommen op het noordelijke gedeelte van de stad Was dit bombardement nodig ??
Volgens Mackee hadden 2.500 ton uit de lucht gegooide bommen geen enkel effect. Als de Britse aanvoerders dachten datzij de duitsers konden intimideren door het doden van Fransen hadden zij zich deerlijk vergist. Het is een slachting voor niets, een besluit van generaal Mongomery. Eisenhower begint al over een Britse nederlaag voor CAEN te praten, waarop Montgomry na een paar tegenvallers tot dit bombardement besluit. Het was ongetwijfeld zijn slechte geweten waardoor "Monty" er over in zijn memoiries er over zweeg!!! Driekwart van de stad is nu verwoest. 115.000 Britse en Canadeze soldaten voeren een nieuwe aanval uit De canadezen kunnen na twee dagen van verbeten gevechten doorstoten tot de rechteroever, op zondag 9 juli om 18.00 uur . Alle bruggen over de Orne zijn echter door de duitsers verwoest. De linker oever waar de duitse soldaten van de 12e SS-Pantzerdivision en de 272e infanteriedivisie zich bevinden wordt pas 10 dagen later bevrijd, waar 35.000 inwoners van CAEN1 een zware prijs voor betaalden. De overgave van de stad is het einde van de operatie Charnwood, geleid door het Britse 21e legeronderdeel.
(vervolg nieuwsbrief in linker kolom)
Prof. Gerbrandy xal van-middag om een uur spreken voor RADIO ORANJE. DENEMARKEN: in Denemarken is een nieuwe regeering gevormd op democratische grondslag, die onmiddelijk de macht in handen zal nemen. Vrijheidsstrijders zullen zorgdragen voor de handhaving v an de orde en rust.
NIEUWS VAN DE FRONTEN: De Duitsche strijdkrachten zijn geheel uit elkaar gevallen. BERGHTESGADEN, SALZBURG en INNSBRUCK zijn gevallen. In Noord-Duitschland wordt niet meer gevochten. Engelsche vliegtuigen vielen desondanks roch schepen aan die trachtten te ontsnappen. De Amerikanen zijn door de BRENNERPAS i nItaliè aangekomen. Men verwacht ieder ogenblik dat de Amerikanen LINZ zullen binnen rukken. Volgens het Russische legerbericht zijn gisteren 45.000 gevangenen binnen gebracht.
DIVERSEN: Generaal Von ELEIST is in BEIEREN door de Amerikanen gevangen genomen. In BERLIJN zijn de hoofdcommissaris van politie en de hoofden van de brandweer gevangen genomen. RANGOON is nu geheel veroverd, 10 dagen voor het invallen van de regenperiode. De opmars in BIRMA is nu practisch ten einde. Enkele groepen JAPANNERS bieden nog weerstand, maar hun positie is hopeloos en worden snel onschadelijk gemaakt. (einde nieuwsbrief van 5 mei 1945)
Intocht bevrijders op 5 mei 1945 Zuid-Nederland
Er kon weer uitbundig gevlagd worden!!
De meiden die het met de moffen hadden gehouden werden kaalgeknipt en kregen met menie een hakenkruis op hun hoofd.
Voedsel uit de lucht... dit keer geen bommen. Gelukkig beseft de huidige jeugd niet hoe blij wij hiermee waren, in Rotterdam stierven op straat z'n 20.000 mensen per dag door uitputting en ondervoeding.
De huidige jeugd is de eerste generatie die geen oorlog meegemaakt hebben. 70 jaar geen oorlog..... zou het dan toch lukken om in vrede met elkaar te leven ??
2de Wereld oorlog
