|
Poëzie.8.
Vorst en zon,een geweldige dag.Nog steeds doezelt u, de vriend charmant.
Het is tijd, de schoonheid, wordt wakker.
Open dichte ogen naar het noorden gericht.
Op weg naar het noorden.
Aurora verschijnt de ster van het noorden.
 Er is zoveel woede, jaloezie, wrok en pijn in onze wereld.
Dit alles beïnvloedt onze gezondheid zowel lichamelijk als geestelijk.
Je moet in staat zijn om jezelf te reinigen, los te laten van woede en wrok,
zodat vrede, rust en, natuurlijk, liefde heersen in je hart.
Dit gedicht brengt vrede en gemoedsrust. Lees het vaker en je voelt opgelucht.
Pijn gaat weg, het wordt licht en gemakkelijk voor de ziel.
Dit is een helende gedicht. Wanneer je het leest, moet je duidelijk
alles wat in de tekst wordt gezegd visualiseren.
Het is eng in het donker fluister je naam geven zelf anders en warm.
Het deed pijn, ondraaglijke pijn, weet dat de tijd voor ons geluk is verstreken.
Honderden keren rijden door de rand van het bewustzijn, die momenten die zijn
geleefd met u, elke dag en vind het jammer om scheuring te verstoren, passeert langs
een dikke lijn. Het is verschrikkelijk om te denken van deze willekeurige fouten,
ik niet moeten doen en zeg het niet, alles leek onwerkelijk droom en wankele,
iets wat we konden niet, had geen tijd, zie je hoef je niet wakker in het warme bed,
niet voor u om koffie te zetten en te doen massage, ja, vertel me, is niet dat
we allebei wilden. Wanneer dit onze kwetsbare wereld vernietigd. En als je 's nachts
in een droom naar me toe komt, zijn we stil, hebben we het hele vocabulaire verloren.
En opnieuw wordt alles in het hart verscheurd, misschien hebben we elkaar
de laatste keer ontmoet.
We missen allemaal de geur van tulpen,
we hebben niet genoeg groen in het bos, de
lente komt altijd met een lange
wachttijd, met vlinders die fladderen in de zachte wind.
De ziel zingt en verheugt zich opnieuw, het
verwarmt in de harten van mensen,
wanneer ze naar de lucht van vogels vliegen,
en in de stroom loopt het water sneller.
Aan de zijkant stond mijn grootmoeder.
Met een versleten tas onder de arm. En een traan liep over mijn wang.
Wreedheden minachten smaad.Rustig liep ze weg en huilt,
er is immers geen geld voor medicijnen.Iedereen heeft zijn
eigen problemen. Iedereen heeft zijn eigen bestemming.
En haar muren draaiden, haar hoofd deed pijn van tranen.
Het laatste telt ze de kruimels, met dat moest ze door het leven.
Van deze regels hangt haar leven af.
Ik ...
Onafhankelijk, niet jaloers, oneerlijkheid wordt niet verheerlijkt.
Ik geef toe: Ik heb iemand beledigd. Niet verbitterd en niet
wraakzuchtig, hoewel het niet altijd op ceremonie staat.
Ik ben niet zondeloos dat het een zonde is om me te verbergen,
in hen zal niet iedereen met mij schuilen.
Maar ik zal mezlf niet toestaan beledigd te zijn, dit hoeft zelfs niet
te worden gekweld. Ik ben niet van plan om op mijn schouders
te huilen. Je zult me niet breken.Waarheid begrepen,
geen geschenk. Je bent aardig, ik ben attent,
je bent boos, ik ben rustig.
Door de lucht ingeblazen herfst,
en nog minder de zon scheen,
het werd al snel dag.
Woods mysterieuze schaduw van
een trieste lawaai ontbloot,
lag op het veld de mist.
Ganzen luidruchtige caravan
werd getrokken naar het zuiden, het naderen van
nogal saai is het tijd.
Het was november op het erf.
Noch tegenspoed, verdriet, noch afstanden, noch
zullen we voor een seconde gescheiden zijn.
En slechts één verlangen naar mij is dromen,
in ieder geval een moment om je te zien mijn vriend...
|
