Ik zal je niet vergeten, om door middel van honderden jaren steeds met open haard smelten verzen. Met zijn hoofd gewikkeld in bruin zacht tapijt en vul de scheiding bij ons bekend raakt. Ik zal u het zich herinnert, zodat wanneer ze elkaar ontmoetten warme knuffel. Om uw sluier van koelte grondig weken dat na al die jaren elkaar om te vergeven om te begrijpen aan de poker te nemen en het verzamelen van de sintels ballad ik zal je herinneren, zodat wanneer ze elkaar ontmoetten gemakkelijk liegen: "ik denk niet vervelen in deze maatschappij, seculiere vogels en hoe dan ook, vergeef me voor de andere tijd om te ontsnappen," en in antwoord: "Kijk ! Het schilderen van bekers is geweldig, ik zal je herinneren zodat het moeilijker te verliezen is. Om iemand te vertellen: "Sorry, ik ben verliefd op een andere."Stiekem een gouden strand 's nachts kussen. En wanhopig het doet pijn om je naakt te vernederen.
uiteengezet dichters lettergreep op zijn knieën voor je
dat gegiechel, dan gooi. Met lome negoyu voor u,
zoals het lied veranderlijk is, gedoopt in de lucht
met de wind in een veld dat u gehuwd je een raadsel eeuwen
van kostbare leven ... vrouw Mystery liederen en gedichten ....
Het licht achter het venster en een lichte stilte. Er is geen geluid
bij de deur, en de trap is donker, en een vertrouwd trillen dwaalt
rond de hoeken. In de deuropening, een glinsterende licht en
schemering rond. En de drukte en het lawaai op straat is onmetelijk.
Stilte en wachtend op je, mijn arme, overleden vriend.
De laatste droom van mijn ziel in de avond.
Elke dag nemen als een vakantie ... als een geschenk van het lot ... kostbare en kwetsbare dus ... ik ben op deze aarde, een gastentoilet, een verloren zwerver ... Maar ik ben gelukkig hier, vond ik hier onderdak en vrede ... En ik leef gewoon ... Herhalend in alles in mijn kinderen ... Vrienden omhelzen ... Ik geef ze een stukje ziel ... En ik hou gewoon van ... Niet mooier dan voelen in de wereld ... En ik vraag het lot ... Haast je niet ... haast ... mijn dagen ..
Ik zal je vertellen in een onverwacht moment, en niemand zal weten.
Maar in mijn hart zul je de lente draaien, verlicht onveranderd licht.
Ik zal voor je openstaan op een onverwacht moment. Je riep uit alsof
ik oneindig ver weg was. Maar vooralsnog blijft alleen deze hint over.
Alles, in één. Alles is diep en heel. Ik huil met een onzichtbare straal.
Ik vertel je de wens van de waarheid voor jou.
Ik hield van zachte woorden.
Ik was op zoek naar mysterieuze bloeiwijzen.
En nauwelijks ziende maakte hij nog steeds geluiden.
Maar toen ik 's ochtends de wei in ging,
verstevigde ik de vage deuntjes, ik kende U,
mijn eeuwige vriend, de beschermer.
Ik wist het, een bedachtzame dichter, dat niemand
het genie van zo'n vrijheid kende, als een gelofte van
mijn slavendiensten.
Ik ga en verheug me. Het is gemakkelijk voor mij. De regen is voorbij.
De groene weide schijnt. Ik ken u niet en herinner het mij niet, mijn vriend,
mijn onbekende vriend. Waar je viel, in welk gevecht ik weet het niet.
Maar ben omgekomen voor glorieuze daden, zodat het land, je
geboorteland, mooier en gelukkiger is. Boven de velden is de
reuk van lente, ik ga, leef, vol kracht, een twijgje en daar een bloem.
Mijn vriend en kameraad, je klaagt niet, dat je liegt, maar kunt leven
en zingen, ben ik, de erfgenaam van dit leven,
ik wil anders sterven!
De grijze lucht en de draden van het net.
En plotseling, voor mij in het elektrische licht,
de sluier, als fonkelende sneeuw.
En een glimp van een moe mysterie,zag ik,
hier is het niet.
Het moment van mysterie is zo vreemd, zo kort.
Maar hier is het, het is in het hart,het antwoord!
Over de grijze dennen,over dennen zingen.Wat een verhaal hun takken dik
in de rand van het huis gegoten.Ze zorgden voor mij in de schaduw.
Viooltjes bloemen.En onder hen bloeide zo mooi jong,net als 's ochtends dromen.
Duur is het boeket van de levenlozen. Ze worden aan hun heksen gegeven, ze worden in de winter gegeven, met een scharlaken lint, met een broche van goud. Zwarte rozen schijnen in de mist, zwarte rozen op een zwart raam. De oude witcher gaf me bloemen. In zwarte ogen woedt de vraag. Keer op keer geef ik ze aan jou, zwarte rozen voor een zwarte ziel. Opnieuw accepteer ik een zwart boeket. Opnieuw beantwoord ik je met het woord "Nee"! Je meent het niet serieus, je houdt niet van mij. Het is gewoon dat het verlangen je wurgt. Zwarte rozen staan op het raam. Zwarte tranen verstijfden onder de douche. Zwarte rozen kennen geen liefde. Zwarte rozen, je bent zo koud ...
Liefde is als een diepe draaikolk, de wervelwind van verraderlijkheid
en passies. Gooi jezelf naar hem toe. Heb alle pijn van boeiende
passies geleerd. Een ketting in de liefde zo sterk dat het moeilijk is
om zelfs een schakel te scheuren. Hou het drinken van een goed glas wijn.
Ik snelde naar een diepe poel van passie en liefde.
ik wil die liefde en die passie.
De wereld rust op goede mensen. Niet op agressie en kwaad. En als er geen vriendelijkheid is, gebeurt er niets op aarde. De wereld rust op mededogen, en niet op het belang van leegte. Iemand geeft licht in het donker, om het leven op te vrolijken met schoonheid.
Hij verspreidt luid een luid geluid, ter ere van een maagd. Dierbaar hart en mooi. En het geluid breekt plotseling de snaren. En het begin van het liedje wordt gehoord. Maar tevergeefs. "Niemand zal het beëindigen."
Rustgevend en wonderbaarlijk, en een vreemd mysterie is verpest.
Voor ons leven, de lankmoedigheid van zijn grote dromen.
Misty ghosts are sweet. Ze weerspiegelen het grote licht.
En alle harde raadsels vinden een gedurfd antwoord.
In een verhit hart, zijn de zegevierende in de
schemering van de dood.
Groen alle randen, groene vijver.En de groene kikkers zingen het lied.
De kerstboom is een bundel groene met kaarsen,de mosgroene vloer.
En een groene sprinkhaan begon het zijn lied.
Een groene eik slaapt over het groendak van het huis.
Twee groene dwergen stapten op de buizen.
En, een groen blad aftrekkend, fluistert de jongere dwerg:
"Zie? Roodharig schoolmeisje Lopend onder het venster.
Waarom is het niet groen? Moge nu, na alles ... Mei! "
Hout hakken in het jonge, lichtgroen bos. Een pijn die oude terneergeslagen nors, en vol van hardnekkige pijnlijke gedachten. Stil, starend naar de stille uitgestrektheid van de hemel. Dat aan het begin wekte de slaperig natuur.
Waarom huilen we niet, met bitter verlies dat verlangt, waarom vertrouwen
we niet diegene die ons trouw wacht?
Waarom lezen we geen poëzie voor onze geliefden?
Laat de gedichten van iemand anders maar laat hem met
een traan op zijn wang. Waarom vluchten we voor onszelf,
laten we geen in een ogenblik verliezen we onszelf op een korte reis.
Zijn merkteken ondiep laten op onstabiel zand .Waarom geven we
toe dat we zo belachelijk liefhebben - sluw
En waarom zijn we zo bang om een zachte hand aan te raken?
Waarom kunnen we soms zo ondenkbaar walgelijk zijn voor de zielloosheid
en kou van een mooie en gelijkmatige lijn?
Waarom genieten van de pijn van verliezen en fouten.
En we veranderen heilige woorden in prachtige zinnen.
Waarom voelen we niet het licht van mooie glimlachen,
en waarom hebben we zonsopgang en zonsondergang nodig,
en aarde en gras? Waarom we leven een seculier moment ... een moment, en alleen.
Hemel! Niet huilen voor nieuwe uitdagingen. Van twijfel in zijn hart om zich
te ontdoen van ... Te veel verloren minuten in de aanval, die op het
hart drukken. Heavens, hoeveel tranen uitgedeeld. Hemel, ik ben gewoon
een vrouw, wat kwetsbaar en wel te vertrouwen is. Van misleidingen in een
hart barst, maar de tranen zouten ze niet. Ik vergeef mensen onoprecht,
ik heb genoeg aan de enige, en de liefde en te geloven.
Heaven, zou ik vrouw gelukkig zijn, te weten dat de familie niet uit
Vlaaderen kwam. Dit is de vreugde van de lach van een kind. Dit is het
hart van tips om te luisteren. Heaven, loslaten van het verleden.
En vergeef mezelf voor zwakheid. Ik zou geloven altijd goed.
Laat uitkomen alle verlangens. Ondanks het lot van angst,
is zeer belangrijk om vrouw te blijven ...
De muziek lichtjes toevoegen. Gedanst om de hiel te breken. En zodat niemand de moeite nam, vragen die niet vroegen. Kijk in de ogen van je vrienden en kijk dan rond ... Waarom heb je jongens nodig? Na alles met hen zul je sterven aan melancholie.
Ik kijk neer op de aarde vanuit de blauwe hoogte. Ik hou van edelweiss, onaardse bloemen die ver van de gebruikelijke ketenen groeien. Als een verlegen droom van gereserveerde sneeuw. Omdat de hoogte van de blauwe, ik kijk naar de grond, ik droom met het onzichtbare ziel, dat flikkert in mij in die uren gaan etherische hoogten. En, na een pauze, ga ik vanaf een hoogte van blauw, hebben verlaten voetafdrukken in de sneeuw achter hem, maar slechts een hint, witte bloem, zal ik u eraan herinneren dat de wereld oneindig groot is.
Aan jou, aan jou, uit een andere wereld,mijn vriend, mijn engel, mijn wet.
Vergeef de krankzinnige dichter, hij zal niet naar je terugkeren.
Ik was boos en verdrietig, ik verleidde mijn bestemming.
Ik ben stoned met een gouden slaap en de thee van het sacrament
in de kist. Je hebt me van de nacht verlicht, van een arm leven heb ik
je weggenomen, Je hebt je ogen neergelaten. Jij hebt de muze
geaccepteerd. In de kist hoor ik de stem van een vogel, de
lente is nabij, een land van kaas. Ik heb het doordrenkte lome
spel van een gouden vlechtmeisje.
Bedankt, geliefde, voor wat je bent. Laat het afgezaagd zijn,
maar gewoon zo.
Bedankt voor het kennen van eerlijkheid en eer. Ik zie geen verraad,
gemeenheid, leugens, die ik geloof en trouw trouw blijven.
Dank u, dat u in ons moeilijke leven tederheid brengt.
Bedankt dat je mij en voor mij bent, dat je me accepteert zonder
verfraaiing.
Bedankt, mijn lief, goed, schat, voor jou liefde voor mij.
Je hebt een speelgoedhuis gebouwd uit oude gerafelde kaarten.
Gelegd op de vensterbank.En je bewondert het van ver. Je bent bang om te
sterven, zo dat je huis niet instort, tegen de achtergrond van het raam
Ik hou van je, mijn langverwachte mei. Wanneer de natuur ontwaakt: En jong,
groen gebladerte, bomen kleden zich als op een verjaardag. Vooral mooie
berken. Hun delicate, kanten outfit doet me denken aan het mooie
vlaamse land, en het is onmogelijk om hun ogen van hen af te houden,
en de regen buiten het raam.
Waar het pijn doet - ze zullen toeslaan.En de ziel krimpt in pijn. Zoals de vogels zingen in het hart.Het gaat niemand aan. Als je huilt , niet zeuren, niet afmaken met wreedheid. Je geeft de vijanden een glimlach, zelfs dicht bij de afgrond staan. Sterk liefde, pijn doen en slaan. Degenen die voor de ziel worden geopend. En dan zullen ze een substituut vinden. De rest is niet van belang voor hen. saai om met de huidige te zwemmen, en kijk naar de valse maskers. Wie is er bang van het hart om lief te hebben, zullen die niet gelukkig zijn. Jullie willen eten, nemen. Hoewel je proberen te begrijpen. Op zich is dat niet zo repareren. Welke andere, heeft geen betrekking op jou.
Niets duurt eeuwig, maar de liefde, liefde, een liefde tot ons komt in het hart als een heilige gave van de Schepper. De liefde kent geen grenzen. De conventies breken, hekken, in staat om op de wereld te zetten. En geluk brengen op de weg. Proberen om liefde te vernietigen is verspilde moeite. Liefde is in onze harten aangegaan met de zegen van de Schepper.
Ik hou van je, mijn langverwachte mei.
Wanneer de natuur ontwaakt: En jong, groen gebladerte.
Bomen kleden zich als op een verjaardag!
Vooral mooie berken. Hun delicate, kanten outfit doet
me denken aan het mooie vlaamse land, en het is onmogelijk
om hun ogen van hen af te houden.
Vlaanderen mijn land!!!
Laat er licht zijn in het leven. Laat iedereen gelukkig zijn in het leven. Vergeving is moeilijk. Vervelend, moeilijk en beledigend. Vergevingsgezind, is soms gemakkelijker om te leven. Maar soms ben ik ondraaglijk. Maar ook, hoe lief te hebben. Maar zonder liefde is alles ondraaglijk.
Wat is het vroeg in de ochtend.
Kijk ik door het raam,in witte jassen staan de reuzen stil.
En hun nieuwe pluizige witte vacht glitters met brokaat.
Alsof het een beverskop was,zijn alle hoofden bedekt!
En gisteren rouwden de naakte stammen, en de
sombere dag van de koude mist keek hen treurig aan.
Er zijn nog geen beoordelingen, een woord, niet eens een groet, woestijn tussen ons de wereld is, en mijn gedachten met de vraag onbeantwoord schrik over het hart van een last. Kan het waar tussen de uren van angst en woede in het verleden zal verdwijnen zonder een spoor, als het licht geluid van de vergeten melodie, zoals in de duisternis van de nacht de gevallen ster.
Zoals de nacht ... Ze kwam naar me toe, stil als de nacht.
Ziet eruit als nacht, met viooltjesogen.
Waar de dauw zachtmoedig was.
Ze kwam naar me toe.
Zo stil als een vlotte nacht.
Haar enige blik drong door tot in de diepte van het geheim.
Waar in de spiegel mijn andere zelf was.
En ik ben net als haar gezicht. Net als mijn schaduw.
We kijken stilletjes in het wild.
Sterrenhemel branden, bodemloos en geheim. Zoals de nacht ...
Misschien is de hele natuur een mozaïek van bloemen. Misschien is de hele natuur het verschil in stemmen. Misschien is de hele natuur alleen maar cijfers en eigenschappen. Misschien is de hele natuur de wens van schoonheid. Er is maar één mogelijkheid om in een oogwenk te zeggen, stop! De ketenen van het denken doorbreken, beperkt zijn in een droom. We zien de rijkdom van de muziek en de kleuren. En in een droom in het diepst, creëren we het voorjaar.
Ik zie eruit als een vogel, waar een steen raakte. Het bleek per ongeluk. Maar raakte de vleugel. Ik moest landen, maar anderen visten nog steeds. Ik keek naar ze. Maar ik kan nog steeds niet omhoog vliegen. De veren van de wind rammelden. Ik vroeg hem om genade. Alleen de wind is vrij en hij denkt aan hem! Ik sleepte de vleugel. Op de grond. Plotseling strekte iemand zijn hand zo vol vertrouwen uit naar mij. ik kon het occipitale oog zien. Kijk terug naar mij. Alleen ik geloof niet meer in de armen. "Wie durfde je zo? Wie kan zo veel beledigen? Wacht. Ga niet, ik zal je overal bij helpen." Zijn stem kwam van. Ja, gaat het in vergelijking met alle andere stemmen die klonken en blijven klinken. Dit is de stem van de ziel! Ik vertraagd voor een moment, aangescherpt vleugel, keek terug zonder vrees geleden. Hij hurkte. Ik ging zitten en stil veren raakte op de vleugel. Heel zachtjes raakte zijn hand. Ik keek in zijn ogen. Hij ogen in reactie, glimlachte hij: "Alles, wees niet bang, niet doen, ik ben naast je! " Ik leunde in zijn hand, mijn pijn verdween een beetje. Hij inspireerde me. Ik vloog weer. Hij gaf me terug met zijn woorden voor de vlucht. Het was, geloof me, niet alleen woorden van beloften, en doordrenkt met het hart, doordrenkt met een goede ziel. Hij genas mijn pijn en gaf alle straffen met deze belangrijke zin: "Wees niet bang!Ik ben naast jou. "
In de zon, in de wind, in de vrije ruimte, neem je de liefde mee. Om je vreugdevolle blik niet te zien in elke overkomende rechter. Ren het wild in, op de bergen de velden in, dans zachtjes op het gras en drink als dartele kinderen ondeugend, van grote mokken melk. Oh, jij, voor het eerst verlegen in liefde. Vertrouw op de grillen van dromen. Rennen met haar naar believen, onder de wilgen, onder de esdoorn. Onder het jonge groen van berkenbomen. Je voedt je op de roze hellingen van de kudde. Luister naar het geluid van de iets. En vriend, je bent hier zonder schaamte. In de mooie lippen zoen. Wie zal verwijten naar jong geluk fluisteren? Wie zal zeggen: "Het is tijd!" Ik ben het vergeten? In de zon, in de wind, in de vrije ruimte. Liefde neem je eigen.
Ik trek verzen als schilder uitvoertekenreeks landschap. Net als zeilschepen op de eindeloze zee als een fata morgana verschijnt in het zand van de woestijn. Ik palet woorden trek clearing. Hoe the golden zwaaien rogge. Net als spinnen hoofd van de bosbouw dope en zingt de zomer regen. Ik pen afleiden elk detail van deze rijm over mooie en pure liefde. Zoals in de nacht verdwenen alle onnodige geluiden. En de aarde is mooi in die stilte. Ik schilder met gedichten als een kunstenaar met een penseel. Mijn stad in de avondlichten. En niets, ik verstop me nooit voor mensen.
Wat gelukzaligheid die sneeuw schijnen, de koude sterker, en in de ochtend motregen, dat wilde en zachtjes mousserende folie op elke hoek en in de etalage.
Geef me een kans om je te vertellen dat er geen kracht is
om je te verstoppen. Ik wil je heel graag vanaf deze tijd.
Alleen ikzelf ik wil niets, vergeet wees niet stil en antwoord, voor jou,
ik ben waanzinnig, ik mis het. Een afspraak, wetende je zult waarschijnlijk
niet komen. Wel, zeg iets, je houdt van, en ik ... dat weet ik.
Omdat in deze wereld, je het niet zult vinden. je nacht ... kom ...
ik een ander ...niet langer moet scheuren ... mijn verdriet, mysterieus,
gesloten ... cirkel. Ik heb al geleerd over de aarde te vliegen en ...
niet te vallen. Omdat ik de kracht voel van je ... sterke handen ...
Het kraken van karren is sterker naarmate er meer schaduw is, hoe sterker, hoe verder ze van de stoppels met weerhaken zijn. Vanuit een sleur in een sleur vechten zij hun keel des te harder naarmate de wei verder is, des te dikker het gebladerte eromheen.
In de verte knipperde het vuur in de avond, daar gingen de
wolken uiteen. En nogmaals, zoals eerder, tussen doornen is
mijn weg niet gemakkelijk. We hebben beide voorgevoelens van
gelukzaligheid en de aarde geproefd. Zo vluchtig voor ons
flitste mijn leven en het is jammer, alles fantasies het
ochtendgloren van de avondvlammen.
De laatste keer in de vert van het vuur.
Ik heb lang gewacht, je kwam laat weg, maar de geest kwam
verwachtingsvol tot leven, de schemering ging liggen, maar het was mild.
Ik spande beide ogen en oren.Toen de eerste vlam uitbrak en het
woord naar de hemel vloog, brak het ijs, viel de laatste steen
en begon mijn hart te werken. Je bent in een witte sneeuwstorm,
in een besneeuwde kreun.
Een tovenares kwam tevoorschijn, in het eeuwige licht, in het eeuwig
luiden van de kerken, mengden de wolkenkrabbers zich.
Ik vang trillende, gekoelde handen.Verbleken in de duisternis
van de bekende functies. Vóór de scheiding van morgen,kan me
niet schelen, met mij tot de ochtend. De laatste woorden, uitgeput,
fluister je zonder einde, in een onuitsprekelijke droom.
En een flauwe kaars, afgebrand, verzwakt.We worden
ondergedompeld in duisternis.Jaren zijn verstreken, ik weet het,
ik vang een gelukzalig moment kijk in je mogelijkheden,en warme
woorden onduidelijk herhaalje morgen, met mij tot de ochtend.
De vogel cirkelde in de ochtend bij het raam, alsof ze me wilde zeggen dat ze zag hoe de lente naar de stad kwam. De lente droeg een boeket van sneeuwklokjes, en mensen schreeuwden tegen haar: "Hallo,
we hebben je gemist!" Ze was gefascineerd door haar frisheid en gaf luchtige hoop aan voorbijgangers. En het werd warmer in de lucht, En de winterkleren werden verwijderd. Ik geloofde de vogel aanvankelijk niet. De sneeuw smelt immers niet achter het raam, de winter heeft een koud seizoen achter de rug , maar de lente geeft het niet toe. Mijn hart wil zo warm zijn, dat ik op een koude maart een beetje mopperig ben, maar de vogel bracht goed nieuws,En ik kijk met hoop voor de weg.
Vriendschap is een
"nauwe relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen,
affectie, gemeenschap van belangen".
Vriendschap is een diepe verbinding tussen mensen,
wat veronderstelt "niet alleen loyaliteit en wederzijdse hulp,
maar ook innerlijke affiniteit, openhartigheid, ... liefde".
Goed doen bij besluit betekent niet goed doen. Als je houdt van bestellen, betekent het niet dat je warmte ziet. Als je make-believe doet, kun je echt ziek worden. Als je gelogen hebt, in ieder geval een klein beetje, zul je op grote schaal liegen. Als je loopt als een kat, kun je het leven alleen doorgeven. Als je het raam niet hebt gewassen, zie je de zon niet. Als hij langzaam wegging, vertrok hij voor altijd. Spuug in de put, licht alles zal modderig water worden. En je probeert het, het is niet moeilijk. Doe het goede van het hart. Denk je dat dit niet mogelijk is? Probeer het, neem een kans, haast je niet. Liefde vanuit het hart. Pijn, zijn tanden knarsen, vasthouden. Kitten kloppen, als een baby. Als je wilt liegen, zwijg dan. Als je weggaat, kom dan terug. Fout, los het zelf op. Als je verwent, beken. Eenmaal beloofd, volg!
Leven, soms bochten zijn steil, en soms is het onmogelijk om helemaal te leven. Ik zal mijn geheim aan jou openbaren, mijn vrienden. Alle verdriet moet worden overwonnen. Het is noodzakelijk vaker te glimlachen dan het leven! Om vreedzaam, vreugdevol, gemakkelijk te leven. En dan voor ons allemaal, vrienden, het zal ver verwijderd zijn van de schat. Optimisten, misschien een beetje in deze wereld van eeuwige ophef. Omzeil de tiende weg En liever verstoppen in de struiken. Degenen die in heldere dromen geloven. Die vanuit het hart anderen helpt. Wie niet het leven in de leegte kent. Het leven wordt soms steil, maar met het verstrijken van verschillende jaren en dagen, onthoud het, met elke minuutHet leven is meer en meer dierbaar.
Ik zal tot God bidden voor onze ontmoeting. Ik heb je nodig
als lucht en water. Ik leef niet ... ik besta gewoon. Tot ik bij jou ben, ben
jij niet. Ik kijk naar de foto ... mentaal zoek ik ... Rustig maar.
Slechts af en toe, wanneer zal ik me bedekken met verveling.
Ik snik als een vervloekte ik. Niemand kan me kalmeren.
En toch dank ik de hemel voor het feit dat je op een enorme planeet bent.
Voor waar ik van hou. Omdat je het meest waardevolle ding van de wereld bent.
lente je hebt de vrolijke ramen geopend.
De dag lachte. Je zag een wolk van roze vezels.
Het gelach ging over zijn gezicht, maar hij viel stil en verdween.
Wat ging er voorbij en schaamde zic? Ik ga weg in het rozige bos,
je zult me vergeten, zoals je me hebt vergeven.
Ik hoor de bel. In de veldlente.
Je hebt de vrolijke ramen geopend.
De dag lachte. Je zag een
wolk van roze vezels.
Het gelach ging over zijn gezicht, maar hij viel stil en verdween.
Wat ging er voorbij en schaamde zich?
Ik ga weg in het rozige bos,
je zult me vergeten, zoals je me hebt vergeven.
Het belangrijkste is om te kunnen bedanken. De zon is voor zijn aandacht,
de sterren voor een schemerig licht in de nacht, de vriend voor de schouder
en begrip, oma voor het warme brood in de oven. Water voor de golf en voor
de doop. Liefde en vergeving, en het vuur voor de warmte van het vuur.
Je kunt getalenteerd zijn, middelmatig.Het belangrijkste is om het leven
dankbaar te zijn. Het belangrijkste is dat je kunt bedanken.
I love you ...
Ik hou van je. Ik ken iedereen dichterbij, des te beter.
Allemaal dieper.Niemand heeft ooit gezien, nooit. Ik zie in het
verleden en de toekomst, door afscheid, ruzie, al die jaren.
Ik alleen ken je zoals je werkelijk bent. Ik alleen bezit jouw hart,
ik bezit het. Je hebt het tenslotte als een beëdigde schat geen
nadering, monsters, afgronden,demonen.
Ik sloot mijn ogen. Ik ging willekeurig.
In zwarte struikgewas zwierf ik, klom op steile hellingen,
hoe vaak ik kon breken tegen de rotsen. Ik hou van je.
Ik kan het niet helpen, maar liefde.Ik kan niet toegeven.
Ik heb je gevonden zoals je was.
I love you ...
Laat in een stille Kerstnacht. Alle mensen zullen tot verlichting komen. Laat het kwaad van de ziel verdrijven Vriendelijkheid in ons hart zal naar ons toe komen. Laten we leven, zoals Christus zei: Houd van elkaar, wees niet sluw in liegen en bedriegen. Om geen tranen te vergieten, en genade uit het geloof te ontvangen.
Er zijn woorden die strelen het hart: Mijn beste, liefste, mijn ... Er zijn woorden die naar buiten gedraaid: Leugens, bedrog, illusie, je kunt niet ... Er zijn woorden die stilletjes verdwijnen: Chance, een tweede, een moment, een podium ... Er zijn woorden, maar ze hebben geen vertrouwen : Misschien, misschien, maskerade ... Er zijn woorden die het hart verwarmen: Geloof, God, Liefde, en alleen van jou ... Er zijn woorden dichtslaan van de deur: Death muur, het einde, ging naar de andere ... kortom beat, strelen of te vernietigen, zei dat het was en ging voorbij. Ze heersen, martelen en houden van, geloof dat alles goed komt.
De winter lucht als een wonder van de aarde, genieten, zullen ze geloven
in het goede, zelfs niet aarzelen. Boos en harteloze mensen zweren bij
slecht weer, en de zon is het niet, en de regen, niet verloren jaren.
En de kinderen zijn luidruchtig, omringd door enkele idioten.
En goede mensen lezen een gebed in de vroege ochtend en zeggen:
"Dank u voor het hebben van gezonde kinderen, dat zijn moeder nog
leeft en de familie is niet gebroken in de loop der jaren, voor het feit
Jaren gaan voor altijd weg, ze verdwijnen als stromen. Zoals regenval en het jaar zijn niet hetzelfde. Jaren zijn als regenbuien: soms hevig, soms gierig. Jaren zijn als regens er zijn goed en kwaad. Maar in het jaar wanneer de winter sneeuwstorm. Neem als een voorbeeld de gevallen tuin, waar de witte stammen van de kou vandaan komen. Maar alle tevergeefse woede zondigt niet. Benader alleen diegene die zich niet overgeeft. Die geen storm of problemenstoort. Degene die een man blijft in onmenselijke tijden. Laat het verdriet voor je hetlicht niet aansteken, laat het leven ons altijd vragen stellen, laat ze moeilijk zijn, maar toch. Terwijl we ze horen, ritselen de bladeren voor ons, leven is een verandering van vreugden en tegenspoed. En regen, en zon, en vorst, en hagel. Alles was, zal zijn, en zal honderdmaal voorbijgaan. Zonsopgang brandt voor ons, en het maanlicht beeft trillend over de daken.
Niet het genieten van het leven is een doel, niet comfort is ons leven. Oh! laat je niet misleiden, hart. Oh! geesten, niet wegvoeren. Wij zijn een keten van norse berichten. Het verstrengelt ons onlosmakelijk. Toen het licht van geluk een ogenblik de hoek binnendrong , hoe onverwacht, hoe geweldig.
Wij zijn jong en geloven in het paradijs. En we streven zowel na als na de afstand achter een zwak kijkend visioen. Wacht eens even, en nee, vervaagd. Bedrogen, moe. En sindsdien? "We zijn wijs geworden, we hebben vijf voet gemeten met onze voeten, we hebben een donkere kist gemaakt en daarin hebben we de levenden geleefd."
Wijsheid! Hier is haar les: Er is geen juk van andermans wetten, vrijheid om te begraven in het graf, en geloof in onze eigen kracht, in moed, vriendschap, eer, liefde. Laten we een realiteit ouder worden, hoe mensen vrolijk ten strijde trokken, wanneer ze hen met zichzelf in hun ban raakten. Wat is er zo bedrieglijk en glorieus?
Recall, vrienden en vriendin,vertel ons zonder enige versiering,
wat woeste sneeuwstorm op het dak om ons te ontmoeten.
Net als in de oude onverwarmde school,
woonden we met een dode rivier, als het hart gebalde pijn.
Recall, vrienden en vriendinnen, Net als de nachten en dagen weg.
Door die onbekende wijk. We zochten naar jou.
Op de hellingen, langs de lengte van de weg.
.De hele wereld bedekt de pas gevallen sneeuw.
Je gaat en laat geen sporen na.
Waar zijn mijn vrienden en vriendinnen.
Door de eeuwigheid zal ik overgaan om je te ontmoeten, om alleen
mijn lippen aan te raken ... Ik begrijp nog steeds niet
waarom,liefhebbend, voorgoed, mensen plotseling deel.En dan, van
elkaar blijven houden, gevoelens op de bodem van het hart verbergen.
Waarom willen zij niet dat hun trots zich vernedert, en de deur naar
het verleden opnieuw openen. Door de eeuwigheid zal voorbij gaan
om je te ontmoeten ... Ik weet het, we hadden moeten vertrekken,
om te begrijpen, eindelijk kan iemand niet zonder elkaar zijn,
om voor altijd bij je te blijven!
Vriendelijkheid:
De tijd gaat verloren aan de tijdswaarde, schoonheid verandert haar prijs.
Het kan een eeuw of een moment leven, naar eeuwige vriendelijkheid.
Ze redt, helpt om te overleven. Het hart laat niet toe oud te worden,
ze zoekt geen beloningen of voordelen, maar bestaat gewoon.
Het is ongenaakbaar en zwaar, ondersteuning van het leven,
geloof en dromen.Gescheurd van de familie en van een t'huis.
Op een dag zul je in vriendelijkheid geloven. We geven schoonheid
aan de rol van idool. Ze verdient eer, onderscheidingen. En vriendelijkheid
is de grote dokter van de wereld en verwarmt de harten.
Vriendelijkheid is talent.
Ah, wie houdt niet van de eerste sneeuw. In de bevroren rivierbeddingen van stille rivieren. In de velden, in de dorpen en in het bos. Enigszins zoemend in de wind!
Sneeuw in de nacht. Een roze, zachte
ochtend wekt het licht op.De rode dageraad steeg
en verlichtte de sneeuw helder en gepassioneerd.
De sneeuwvlokken volgen.
Op de middag kom ik naar buiten en zag een meisje in een
besneeuwde vorst. Een ontmoeting in het echte leven.
Zing niet voor mij en lieflijk en zacht. De zeeën van het hart zijn
ruim en grenzeloos, het lied zal vergaan en onbegrensd vluchten.
Sommige woorden zonder liedjes zijn duidelijk. Alleen hun waarheid over
hun hart zal bloeien. Een liedgeluid, vervelend en gepassioneerd,
op zichzelf een onzichtbare leugen. Mijn jonge enthousiasme wordt
belachelijk gemaakt door jou. Het volume van dromen, hoe ik wordt
aangewakkerd, begrijp wat je te wachten staat.
Hoe lang heb ik gewacht voor u. Hoe lang ben ik op zoek naar jou. Ik was in een roes voor een lange tijd. Onder andere uitgestorven ogen, je ogen warm proberen te vinden. Ik gaf het bijna op. Ik glimlachte tenslotte niet langer. Hoe lang heb ik op je gewacht. En je kwam uit het niets. En mijn hart smelt van de hitte. En ik geloof zoals eerder in een wonder. We zullen niet per ongeluk verdwalen. Nu altijd, voor altijd samen. En vuurvliegjes schitteren in onze ogen.
De dag was voorbij, de duivel nam af, ik ben opnieuw gaan zorgen. Met een snelle beweging van de witte vinger van het mysterie der jaren snijd ik het water.
In de blauwe stroom van mijn bestemming, klopt schuimkraag schuim, en zet het zegel van stille gevangenschap. Een nieuwe vouw op de gerimpelde lippen.
Elke dag word ik een vreemdeling. En ikzelf, en het leven aan wie ik heb besteld. Ergens op een schoon veld, vlakbij de grens, scheurde ik mijn schaduw van het lichaam.
Ze ging naakt weg en pakte mijn gebogen schouders. Ergens is ze nu ver weg en nog een zacht geknuffeld. Misschien, leunend op hem, vergat ze me helemaal.
Ze keek in spookachtige duisternis en veranderde de plooien van haar lippen en mond. Maar leeft op het geluid van voorgaande jaren. Wat dwaalt als een echo door de bergen. Ik kus met blauwe lippen. Zwart schaduw in reliëf gemaakt portret.
Herfstavond. De lucht is helder, en het bos is helemaal naakt. Ik zoek tevergeefs naar mijn ogen. Nergens vergeten blad. Nee op het zand van de brede steegjes. Iedereen kalmeerde en stilletjes te slapen. Net als in het hart van de trieste dagen van de verre stilte slaapt de bedroefde rij.
Op de rode avond dacht de weg, Struiken van lijsterbes mistige diepte. Hut van de oude vrouw kraak op de drempel kauwt geurige kruimel stilte.
De herfst koud zacht en gedwee. Sneaks waas naar de haverwerf. Door het blauw van het glas glinstert de geelharige jongen zijn blik op de truc van het spel.
Nadat de pijp is omarmd, sprankelt de as van groen uit de roze oven. Iemand is het niet, en wind met dunne lippen. Over iemand die fluistert, in de nacht omkomt.
Iemand's hakken verpletteren niet langer de bosjes. Bladgoud en grasgoud. Zuchten, duiken mager rinkelen. Kussende snavel van een kakelende uil.
Het slot is dikker, in de schuur van vrede en slaperigheid. De witte weg zal een glibberige sloot in beeld brengen. En zachtjes gerst strooien, bungelend aan de lippen van knikkende koeien.
Sta op, sta op achter de waas van blauwe Green Hills. In het gras, zoals eerder, madeliefjes. En iemands ogen aan de poort. Maar dit sprookje van de heldin van april zijn wij niet.
Je glimlachte naar ons. Je gezicht, meer transparante anemonen. We herinneren ons de vlammen van de kroon. Maar deze extravagante. April-show is niet voor ons.
Ogen, als een vervaagde klis, in de handen van geperste munten. Ooit een glorieuze herder, nu zingt over vele jaren. En de oude vrouw uit de hoek, met tranen stroomden voor het pictogram, ze was zijn liefde en het dronken sap in de border groen. Op de rollen van jaren droog stof. De eerste is niet in de ochtend van de slaaf. En alleen een knabbelde kruk in zijn handen rinkelt, zoals eerder. Ze is hem nu vreemd, ik vergat het gejank. En als het gaat, langzaam, door de deur, geef een cent in zijn hand. Hij zal niet in haar ogen kijken. Als je een oog ontmoet, zal het meer pijn doen. Maar als je je op het plaatje laat dopen, herinner je je de slaaf bij naam.
In de vuurrode gloed van glinsterende zonsondergangen en schuimen branden witte berken in hun kronen. Verwelkomt mijn vers voor de jonge prinsessen en de zachtheid van de jongeren in hun tedere harten.
Waar de schaduwen bleke en treurige kwellingen zijn, zijn zij degene die voor ons gingen lijden, hun koninklijke handen stralend, hen zegenend voor het komende leven van het uur.
Op het bed van wit, in de felle schittering van het licht, huilt degene die zijn leven wil terugkrijgen en de muren van de ziekenboeg trillen van jammer dat hij in zijn borst knijpt.
Allen naderen hun hand overweldigend daar, waar verdriet een stempel op zijn voorhoofd drukt. Oh bid, Heilige Magdalena, voor hun lot.
Door de eeuwigheid zal ik overgaan om je te ontmoeten, 
