Mijn vriend, begrijp je me wat anderen niet begrijpen.
In de uren van verdriet staan in de uitstraling van de liefde,
en dus onzorgvuldig, dus per ongeluk naar beneden valt
uit het voorhoofd haar op je borst, trillen in het geheim een
voorgevoel van de droom van goed en kwaad
En de liefde indiscrete vraag beschaamd bevriest op de lippen.
Laat je niet bemoeien met de ziel, geniet niet van wie? Met wie? Wanneer?
En waarom ?? Het leven is tenslotte vreemd - het bos is dicht,
je kunt jezelf struikelen. En oordeel niet over mensen, u bent geen God.
En wees niet jaloers, want jaloezie is zo zwart ... Iedereen heeft zijn
eigen weg. En iedereen heeft één leven.
Vertel me ...
Vertel me, heb je ooit lief gehad? Vertel me, was de dageraad in
je huis aan het zweven? En duiven cirkelden om hun hoofd om
's werelds meest witte menuet? Vertel me, had je een sneeuwstorm
in je slaapkamer? Heb je je gedichten voor haar gelezen?
En in elke blik je op zoek naar een vriend en broer, als een remedie
voor melancholie? Heb je ooit het inademen van de geur van een
complex trein genoten. En jij dacht dat je in de troonzaal bijna verstikt
door parfum.Vertel me, heb je ooit gehuild na het geluk van bitter
in de ochtend? En het hart op servetten werd gegeven aan de
redactie, de aanhangers van de pen?En je hoopte op Gods wil?
En in het najaar met bladeren in het licht gevlogen?
En je zegende je deel, wanneer liefde verraadt. En er geen hoop
meer is?En u vernedert strikte trots, probeert u uw wegen te
overwinnen? En je vond het geweldig, zodat zelfs de naam je
pijn deed om hardop te zeggen?En als je op zijn minst een beetje
bekend bent. Fout in de rimpelingen van mijn gekke hand.
Dat betekent dat het voor jou is, en niet voor een ander,
schreef ik al mijn gedichten.
Ik wil graag de eerste sneeuwvlokken zien.Delicaat, om mensen dingen vergeten. Top sneeuw gezocht naar een geschenk. Om hardop te zeggen:"De winter is gekomen!"
In de ledigheid van een jonge man, in een diepere luiheid,
zweefde het hart naar de hemel en daar vond ze de ster.
De avond was mistig, de schaduwen lagen zacht.
Avondster, stil, wachtte. Onverstoord, op de donkere treden
die je binnenging, en, stil, opgedoken. Op de geweldige manier
waarop ze zichzelf heeft overgedragen .En de nacht verstreek door
een mist van dromen. En jeugd verlegen met dromen zonder nummer.
En de dageraad nadert. En de schaduwen vluchten.
En, helder, Je vloeide je gelijk met de zon.
Met elke druppel van mijn hart streef ik naar jou. Elke druppel ziel nodigt veel geluk uit. En de gedichten die leven als hoop in mij, ik draag ze op aan jou. Zodat in je leven alleen de zon scheen. Oh, zodat de traan niet van verdriet van geluk tot de pijn van verlies ze nooit wist. Je bent mooi, teder, met een pure hart. Met de wind in het veld een keer getrouwd. ik wil dat je iemands droom zal worden. Kostbaare, schattige, vrouw ...
Weer draaide de lente en de nachtegalen zongen in de tuinen, ik geloof je ,
ik ben niet vergeten, de kussen en liefkozingen van jou.En ik ontmoette je
niet beter in de stille winterstilte. En de lente ging, begroette en raakte
zachtjes de ziel. Waarom hebben we afscheid van je genomen, dan was
het lot een koppige bevlieging, hier hingen de tranen tegen de wangen,
en met wanhoop rolt het naar beneden. Voor jou hoor ik, ik mis, en ik kan
niet vergeten, en ik droom over ontmoeting met hoop, voor een visie, alsof,
ik ren. En de ziel, zij weet alles, niet om ons ooit te zien, in de wereld
gebeurt zo vaak, hartstochtelijke liefde, maar voor altijd uit elkaar. Ik teken
je afbeelding ver weg,. En als een bliksem, een roodachtige blik,
ben ik nog steeds erg jaloers op je, maar ik kan je niet teruggeven.
Ik ontmoet de lenteglimlach. Laat ik blij zijn, ook al is mijn verdriet bij mij.
Hopen en terugdeinsde naar een klein punt liefde.
De controle verliezen?
Alleen vriendschap zal vers zijn in de lente.
Trouwe vriend om alleen een lijn schrijven
in een brief, en zal een bericht sturen.
Over klokken wolken in hetzelfde moment,
zal zijn hart warmte geven.
Wakker het slapende geloof in geluk aan en geloof in liefde!
Herfst, roodharige meid, ben je hard aan het lachen? Afgebrokkeld van rinkelende bladeren zijn geel met esdoorn. Ik weet dat je je ergens schuilhoudt en de kleuren van de zomer uitwist. Wandel overal onzichtbaar, bos wikkelt zich in een waas. Gemberkameel op een heuvel. Isoleer de dierenmink. Het rode blad onder de espen. Alle verstrengelde spinnenwebben, en berkentakken. Neer gooien me munten. Ik bewonder de schoonheid. Regenregen goud! En het gebladerte vliegt in achtervolging, de roodharige meid volgend.
Houd geen beledigingen onder je hart. Laat me los vergeef. Er is een oud middel tegen bitterheid je wilt geluk voorde overtreders.
Alles komt terug in dit leven. Woede, haat, tranen, verdriet. Maar betaal met een speciale munt. Blijf geenwrok achter je schouders.
Woede zal afkoelen. Ruzie zal vergeten worden. Vernietig vriendelijkheid niet met cynisme. Je bent geen wilde bende, zorg voor het goed een sluit!
Zet kaarsen voor de gezondheid in de kerk, bid voor iedereen tot ziens. Zodat je leven in pijn niet vervaagt je wenst je vijanden geluk.
Lente, lente! Hoe de lucht puur is. Hoe duidelijk zacht de lucht. Lente, lente! Hoe hoog, op de vleugels van de wind, strelend naar de zonnestralen, vliegen de wolken. Stromen schijnen! Brullend, de rivier draagt op de triomfantelijke bergkam. Het ijs dat ermee wordt opgewekt. Maar de boom is kaal, in het oude bosblad, zoals eerder onder mijn voet en het zoemende en geurige. Onder de zon, de eerste bloemen bloeien. En onder de heldere hemel. Onzichtbare vogels zingen, een gelukkig lied in de lente. Wat is er mis met haar? Wat is er mis met mijn hart? Met een stroom is het een stroom en een vogel met een vogel. Ze komen elk jaar terug. Vliegt met hen mee in de lucht. En zing hoe vrolijk de lente is.
Ik zeg je gedag op de laatste regel. Met echte liefde, misschien ontmoet je elkaar. Laat de ander, mijn lief, degene waarmee het paradijs, nog steeds smeken: onthoud, herinneren. Onthoud me als het ochtendijs kraakt, als een vliegtuig plotseling in de lucht dondert. Als een wervelwind in warme wolken opkrult, als de hond zich verveelt , raakt hij de maan.
Als de rode kuddes de bladeren opslokken, als na middernacht de luiken willekeurig beginnen te kloppen. Als in de ochtend de hanen witachtig schreeuwen. Onthoud dan mijn tranen, lippen, handen, gedichten. Probeer het niet te vergeten, laat het hart eruit, probeer het niet, wrijf niet, te veel van mij.
De jaren lopen snel, we willen ze houden, maar wat in onze jeugd was, is weg en keert niet terug. Maar zo zijn we geregeld, alles wordt betaald door de natuur en elk moment heeft zijn eigen bestemming. We hebben veel bereikt in het leven, maar niet alles is uitgeput. Laat het tot het einde toe worden vervuld, dat lot is aan jou geschreven.
Vrienden zeggen:"Alle middelen zijn goed, om te redden
van woede en ongeluk zelfs een deel van de tragedie,
zelfs een deel van de ziel."
En wie zei dat ik in delen verdeeld ben?
En hoe kan ik de passie verbergen
zodat het niet ophoudt een passie te zijn?
Hoe kan ik een deel van de roep van de mensen
geven als er te weinig is om te leven?
Nee, als de pijn, dan doet de hele ziel pijn en vreugde.
Ik wil het dus, geloof ik, ik hou zo veel van geluk niet te verliezen.
Vertel jezelf 's morgens: "Geluk, we moeten opstaan!" Dus met Geluk en opstaan, laat jezelf niet los. Geef hem een bredere glimlach, en met geluk zul je in vrede zijn. Geluk houdt van glimlachen voor diegenen die willen toegeven dat ze verliefd zijn op het aardse leven, iedereen is bedwelmd, en wil geen kwaad zien, zaait de zaden van het goede.
Wij allemaal,we zijn allemaal vergankelijk in deze wereld.
Rustig stromend uit de esdoornsvan koperblaadjes ...
Wees altijd gezegend,
dat er een groei is,en een die sterft.
Het is heet, verschrikkelijk heet ... Maar het bos is niet groen. Vanaf stoffige, waterloze velden komen we er in vriendelijkheid naartoe om daar naartoe te gaan. We komen binnen ... de koele geur stroomt in de vermoeide borst. De bijtende vochtigheid van arbeid zal op het hete gezicht smelten. We werden liefdevol ontvangen door smaragdgroene schaduwen. Rustig rondspringen, rustig op het zachte gras. Gefluisterde welkomstwoorden transparant, licht laten ... Ze schreeuwt luid, alsof ze de gasten verbaast. Wat is het fijn in het bos! En de zon is een ontspannen kracht. Hier brandt het niet met vuur, het speelt levend met schittering. Fluweel wenkt ons met mos, afgerond met dryades ... Ik ben geroepen om in ons te weerstaan, er is geen verlangen noch kracht. Allen zijn leden; de hete golven van bloed verminderen; een donkere slaap op ons zwaaien. Van onder zware wimpers kijken lange horloges. Kleine insecten en vliegen, hun drukke leven. Hier is het gesloten ... De buurman was al in slaap ... zucht met vertrouwen zichzelf in slaap vallen ... en, de eeuwige moeder, de aarde, zachtjes wiegt je koestert de vermoeide zoon ... Nieuwe prestaties van de force, zal hij je borst verlaten.
Er zijn duizend redenen om lief te hebben. Het is een brandende kaars.
We zijn motten van een spookachtige nacht. Ze zag het licht van de
duisternis. En toch in het felle licht verwarmt het hart.
En in de ochtend, waardoor de bedrieglijk aard van de nacht,
lachen en huilen, genieten en lijden,verdwenen zijn.
Geloven in liefde, om teweten, zijn er duizend redenen ...
Lopen met je onder een grote paraplu in een jas die lang uit de mode is.
Zit bij het vuur in de brede stoelen en wikkel haar voeten met een
warme deken. Op zondagen in het midden van de dag.
Kijk naar schattige ansichtkaarten uit de doos. Samen met u over kleine
dingen praten, gedichten lezen en ruzie maken over een dichter.
En om te weten dat onze eigen kinderen zich toch wel het oude
herinneren. Ik wil zo graag samen met jou oud worden.Geloofme,
samen oud worden is een geluk.
We kunnen niet zonder elkaar blijven leven.
Hier werd het liedje door de voorbijganger gesleept ... Triest geluid!
Maar hij riep luid en hoorde alleen de kloppen van zijn wagentjes.
Laat het meisje op een lage veranda achter - en kijkt naar de dageraad,
en een rond gezicht. Droeg een scharlakenrode verf.
Zwevend langzaam, vanaf een heuvel, voorbij het dorp, komen enorme
wagens in één rij naar beneden met een geurige hulde van een
weelderig veld; Achter de hennep, groen en dicht, hardlopen,
gekleed in een nevel van blauw, wijdverspreide strand en zee.
Het is niet het einde ... wordt verspreid leugens ...
de Aarde wegkwijnen, de lucht is blij ...
En het bos gesluierde zijden karmozijn goud,
en hij moppert een beetje, en verdwijnt, en is blauw ...
KWARTET +...
Een geit kwam zitten aan de tafel,
maar er is geen nachtegaal.
Nou, als dat zo is, zei de geit, dan zal ik ook gaan!
Sneeuwvlokken vliegen in een ronde dans, ze vallen vanuit de hemel op de grond. Maar iedereen heeft haast en merkt in het voorbijgaan die wonderen niet op, wat de natuur ons stuurt, ons zegenen met leven. Niet fronsen als het slecht weer is. Zie er vrolijker uit, lach! Er is een plaats voor alles in deze wereld: er is een geheim, magie is dichtbij. Open je ogen breder. Laat de natuur triomferen!
Ik wil voor je bidden. Bedank je bestemming en God.
Wat ik geluk kende, liefhebben. Immers, dit is
waanzinnig veel voor mensen. Helaas is het
niet overal mogelijk. Wederzijdse liefde en geluk
om te ontmoeten. Ik heb 's nachts hardop voor
je gebeden. En God kon niet nalaten een
gebed op te merken. Ik wil voor je bidden
Dat de engelen achter hun rug staan.
Jij van alle problemen van aardse opslag.
En in een moeilijke tijd bij je blijven.
Hoe belangrijk is het om te weten dat je in de
wereld bent favoriete en enige man.
Gebed afweren problemen, ziekte,
obstakels op enige afstand. Ik wil voor je bidden.
Blauwe buitenwijken heuvels. In de lucht een beetje warm stof en teer. Ik slaap de hele dag, ik lach de hele dag, ik moet herstellen van de winter.
Ik ga misschien stiller naar huis, ongeschreven gedichten geen medelijden. Kloppende wielen en geroosterde amandelen Ik ben kostbaarder dan alle kwatrijnen.
Ga naar charms is leeg, omdat het hart te vol is. Mijn dagen zijn alskleine golven, waarop ik vanaf de brug kijk. Iemands blikken zijn te zacht.
In de zachte, nauwelijks verwarmde lucht. Ik word al ziek in de zomer, Nauwelijks hersteld van de winter.
Vergeef me, moeder, voor een onbeschoft woord, voor domheid, voor onbeschaamdheid, voor onbeschoftheid, vergeef. Vergeef me, ik herhaal opnieuw en opnieuw, vergeef en laat al mijn zonden vrij gaan. Ik werd een volwassene, ik begrijp alles, ik ben klaar om je tranen te huilen. Ogen weer in de lucht gaan omhoog, knuffelen en knuffelen. Vergeef me, moeder, voor een laat geweten. Vergeef me voor het koude woord en gebaar. Voor de sneeuwwinters, voor het lange verhaal. Voor de regen op het verkeerde moment, en voor het protest. Vergeef me dat ik dit niet eerder durfde te zeggen. Vergeef me dat ik dit nu allemaal zeg. Ik hou heel veel van je, gek, zonder valsheid. Uw imago voor altijd in mijn hart zal redden. Jij, mijn moeder, bent altijd jongen er is geen moeder in de wereld die nog beter is. Ik weet het, vergeef ons, kinderen, jij, schelden, en we zullen de open deur zeker niet sluiten.
Weet je hoe de zee kan liefhebben?Vergeef hem een tsunami en een storm, die passie klonter, scheuren naar willekeur, borrelen in de diepe bakken of gewelddadige jaloezie rush, maar vaker, zijn liefde is kalm en teder. Het uiterlijk van de turquoise ogen is zo uitnodigend, met hen duiken, bereikt u de bodem, waar het geheim van gevoelens is verborgen. Handen-golven. Een ontspannen lichaam zal omhelzen. Bij de aanraking van zoet en loom, zal het vrede van toevlucht vinden. De ziel in gelukzaligheid zal een kopje thee vliegen. En, met een luide schreeuw, storm je de branding in. Liefde zal opstijgen in een golf naar de zon. En in de afgrond van geluk zal je meenemen.
Ik ga rustig in mijn hart zitten, en raak mijn hart aan mijn lippen. Leegte, diepte en icoon delen opnieuw mijn verdriet met mij. En de vensters kussen de sterren. En de hele wereld is gevuld met liefde. Waar de zielen met een droom charmant zijn. Niets is onmogelijk nee. We zijn soms voorbestemd voor het lot. Tests voor zielen en harten. Onze gedachten zijn voor altijd ongewapend. In een ongewone en geheime kist. En we dwalen heel ons leven onrustig, tevergeefs zijn we op zoek naar kennis van de sleutels, met de schaduw vechten we bruut wanhopig. Of treurig en stil stil. Nogmaals, slapeloosheid verdriet verpakt, hoe mysterieus is de maan. Reflecties flossen omhuld, geven melancholie en verdriet. Ik zal rustig in mijn hart gaan zitten, en mijn hart aan mijn lippen raken. Leegte, diepte en pictogram delen opnieuw mijn droefheid met mij. En de vensters kussen de sterren. En de hele wereld is gevuld met liefde. Waar de harten met een droom charmant zijn. Niets is onmogelijk.
Op het feest van dit leven, zoals hier op mijn, wees niet verlegen.
Wees niet bang om alles op zijn kop te zetten.
Wat echt op zijn kop staat, kan het niet bemoeien.
Ik adviseer mijn kinderen om te herhalen.
Wat er echt ondersteboven is,kan niet interfereren.
Ik hou erg van de bodem van het feest in de beker.
En zelfs op andere, meer kwetsbare plaatsen.
Aan de onderkant zijn alleen parels in de diepten
van de zeeen en oceanen van de wereld.
Herbeleef wanneer het donker is in het venster. Herbeleef,
eindeloze liefde.En voel hoe het hart wil leven, wanneer binnenin
de liefde een magisch licht is. Brew groene thee voor hem,
waar mango smaak eclips geen verdriet is. En verlichten vermoeidheid
van de dag kus ... En om te weten dat er geen gelukkiger is dan ik ...
Waar is het zoete gefluister van mijn bossen? Stromen van gemurmel,bloemen in de weiden? Bomen zijn kaal. Wintertapijt bedekt de heuvels, weiden en dalen. Onder de ijskoudewiinter dagen
Geen ruzie...
We hoefden geen ruzie te maken. Ik heb geprobeerd alles in alles te doen. Je had geen slapeloosheid om aan mij uit te geven. Geen prooi, geen beloning, het was een eenvoudige vondst. Daarom verheug ik me niet, omdat ik niets waard ben. Alleen mijn leven is kort, alleen geloof ik vast en bitter. je hebt niet van je vondst gehouden, de vonst die ik ben je zult het verlies liefhebben ...
Transparante, onbekende schaduwen je zweeft, in de armen van azuurblauwe
dromen. Onbegrijpelijk voor ons, je geeft uzelf. De zeeën, velden, bergen en
bossen. Sluit je aan bij de vrije vogel hierboven. De mist groeit, de
hemel brandt. En hier, beneden, in het stof, in schande, zien voor
een momentonsterfelijke functies. De onbekende slaaf, vol inspiratie.
Je kent hem niet. Je zult hem niet onderscheiden in de menigte
van de mensen, je zult hem niet belonen met een glimlach,
wanneer hij rondkijkt ,niet vrij, een ogenblik proeft van
je onsterfelijkheid.
Ik ben geen godin, ik ben aards, haal me uit de hemel. Verwacht geen wonderen van mij. Ik behandel de wonden van anderen niet, ik neem mijn pijn niet weg. Ik bescherm niet tegen bedrog, ik verander zout niet in suiker. Ik heb liefde en genegenheid nodig en de geur van koffie in de ochtend. Passie, tederheid, avontuur, sprookjes, wacht, sneeuwstormen en wind. Ik wil liefhebben en bemind worden. Soms lachen en verdrietig zijn. Ik wil voor iemand dierbaar zijn, ik wil een aardse vrouw zijn.
De jaren gaan voorbij, maar er is geen rust, het hart bleef onveranderlijk jong. En op de vijftig klinken ze, net als over twintig jaar. Haar levendige, trillende snaren. Niet ver daarvandaan komt de winter dichterbij. Maar ik wil me nog steeds gek maken, ik wil mijn wimpers verven. Om weer iemands hoofd te laten draaien, geliefd en gewenst te blijven. Wat jammer dat die tijd niet teruggebracht kan worden. Zelfs op 50 net zoals 20 vraagt het hart nog sterk genegenheid. Laat het jaar, zoals de zwaluwen vliegen. Men kan jong zijn, maar vijftig zijn.
De laatste stralen van de zonsondergang. liggen op het gebied van gecomprimeerde rogge. Het dutje van een roze knuffel.Het gras van een onbesliste rand. Geen wind, geen schreeuwende vogels, Boven het bosje een rode schijf van de maan, En het lied van de priesteres sterft onder de avondstilte. Vergeet zorg en zorgen. Verkrachting zonder een doel op een paard in de mist en in de wei. Om de nacht en de maan te ontmoeten!
De regen van gisteren is nog niet opgedroogd - er is groen water in het gras! Het verlaten van akkerland laat hunkeren, en verwelkt, zwanen verdorren.
Ik dwaal door de straten en plassen, herfstdag verlegen en wild. En in elke echtgenoot die ik ontmoet, wil ik je schattige gezicht begrijpen.
Je bent meer mysterieus en mooi. Kijkend naar duistere randen. Oh, voor jou, alleen ons geluk en mijn echte vriendschap.
En als de dood is door de wil van God. Grenzend aan uw ogen met uw hand, zweer ik dat ik als een schaduw in het open veld de dood en u zal volgen.
Gouden wolken lopen boven de rustende aarde. De velden zijn ruim. Glinsterend, doordrenkt van dauw. Creek mompelt in de mist van de vallei, het voorjaar dondert rommelt in de verte, luide wind in de ratelpopulieren bladeren bevend met een gevangen vleugel.
Stil en bleek bos is hoog. Groen, donker bos is stil. Slechts af en toe in de schaduw van een diep slapeloos blad zal het ritselen. De ster beeft in de lichten vande zonsondergang, de liefde is een mooie ster. En in de ziel is het licht en heilig, het is gemakkelijk, net als in de kindertijd.
Mijn liefde voor jou is als een vurige bloem, het brandt. Het brandt. En gaat niet uit. Goddess! Ik sta op! Betaal nooit voor altijd mijn passie voor jou. Ik hou van je en kan niet van de liefde genieten! Lacht mijn hart! Veertig keer probeerde ik mezelf te bevrijden van de boeien van liefde. Maar ik ben er helemaal voor jou! Je glimlach is mijn blik. Je blik brandt mijn hart. In mijn ziel brandt het onstuimige vuur , brand, niet! Tweehonderd keer "oh ja!". Tweehonderd keer "oh nee!" De ziel brandt en kreunt van geluk. Godin teder! Onthoud: ik ben voor altijd je gelukkige fan.
Ik ben van plan om te ontsnappen uit het netwerk, ik wil een verandering in mijn bestemming, favoriet internet, begrijp het, vergeef me, ik ben volledig in jou opgelost. Ik hoorde het lachen van kinderen niet meer, ik vergat hoe te zingen en lachen, ik vond het verraad aan vrienden, en de zee van vuil achter het scherm glansde. Ik zal doorgaan met het berekenen van verliezen: het netwerk van rimpels, een waardige afrekening, favoriet internet, vergeef, geloof, ik zal niet terugkeren ik kom niet meer terug. Ik ben een zwak en vermoeid persoon, ik begreep: het is tijd voor mij om te vertrekken. Favoriete Internet, tot ziens voor altijd! Vaarwel voor altijd. Meer precies, tot de volgende ochtend!
Handen vielen in het hart van de leegte. Ik ben anders,
ik ben helemaal niet. Het licht ging plotseling tegelijk uit.
En er was alleen een blik van vermoeide ogen. Onverschilligheid
heerst alleen rond. Geen zin om over iets anders na te denken.
Hoeveel zonne-energie mensen! Niet degenen die stompzinnig lachen, wanneer ze geknepen en gekieteld zijn, maar die vergelijkbaar zijn met kinderen. Iemand zonder eigenbelang, onbeleefde vleierij. Als met een felle zon samen, worden we genereus opgefleurd door dagen. Mensen houden van lichten. Tussen de problemen en het gedoe. Als je onbewust naar de stapel trekt, zal de donkere dag oplichten, en de slechte schaduw verdwijnt. We zijn leuk en gemakkelijk met hen, en de sterren schijnen helderder in de lucht, we vergeten het verdriet, heb je ze niet gezien? Schud jezelf dan uit een droom. En je zult het begrijpen, onder vrienden. Zoveel zonne-mensen. Ze zijn als de eeuwige lente. Ze geven ons licht en vernieuwing. Vertrouwen en wedergeboorte. Ik geloof dat bijna niemand zal oordelen, als ik het uit het diepst van mijn hart zeg. Zonder vleierij en mooie leugens: "Dankjewel, zonnige mensen!"
Wat is er belangrijker dan de gezondheid van lichaam en geest? Op de internationale dag van de gezondheid. We zullen ons haasten om u te feliciteren. Wat wens je deze vakantie? Goed en opgewekt, overwinningen. Laat het leven stromen in een prachtig sprookje. Een groot aantal dagen en jaren. Natuurlijk, geluk en geluk, het zal je nooit pijn doen. Welvaart voor jou bovendien. Liefde voor vele jaren. En natuurlijk gezondheid. Dat was sterk, zoals vuursteen. Zodat je elke dag wakker wordt in de stemming en zonder pijn.
Ik houd niet, ik klaag niet, niet jaloers. In de vroege ochtend bij het licht van de dageraad. Drie bloemen delicate drie kussen. Je gaf me onbaatzuchtig. De eerste was als een kamillebloem. onopvallend licht, timide. Ze renden over de huid in kippenvel, en op de wangen was de dageraad pijnlijk. En de tweede was heet als een roos, een bloeiende hete knop. Plots klonk de prozatekst, de telefoon versterkte de nachtegaal. De derde was blauw vergeet-mij-nietje, ik geloofde in je gevoelens. Het bleek dat alles een grap was. Kussen zijn geen teken van liefde. Drie bloemen, drie verschillende kussen. Je gaf me een afscheid. Op deze dag besefte ik dat ik van roeien en varen houd en ervan hou.
De stille stem van mijn ziel vertelt me: "Je haast je om te leven. Wees niet verdrietig en wees niet depressief, het leven is gegeven en je neemt het. Je neemt het dit warme licht.
Ergens daar het is gewoon niet daar. Jij vang en deze heldere straal. Zelfs als het vanwege de wolken. Het geritsel van bladeren en de kinderkreet. Je neemt en houdt jezelf in. Zomerregen gewichtloze sneeuw.
Je neemt rustig huilen en lachen. En de liefde die je werd gegeven. Je drinkt het helemaal tot op de bodem. Zelfs als er problemen komen. Je neemt het niet voor altijd. Ik zal mijn ziel vragen: "Misschien zit je stil?" Glimlach is niet slecht, ze. "Meer zal zijn we hebben stilte."
Winter geloften zijn koud, lang zal ik wachten op de lente. Liefde in de winter is een korte eeuw. De sneeuw valt stil op de grond. Liefde in de winter is een korte eeuw. De sneeuw valt stil op de grond.
Ik hou van je, weet je dat? Er is echter helemaal geen behoefte aan.
Wat in het hart zit is belangrijker dan alle woorden, dit gevoel is sterker
danboeien. Ik hou van je ... Slechts drie woorden,
ik wil ze zoveel herhalen, in hen om mijn ziel, hart en streling op te
zetten, om een persoonlijk sprookje te maken.Laat de zachtheid van
een donzige sneeuwvlok smelten in je warme handpalmen,
laat er nooit een traan op mijn wangen zijn, mijn geliefden.
Avonddag, wegbranden. Terugtrekken in de nacht.
Woont me bij, groeit, niet gesubstitueerde mysterieis van mij.
Is het echt een gepassioneerde gedachte, een oneindige aardse golf,
verloren onder het plaatselijke lawaai, zal het leven niet naar de
bodem uitputten. Echt in de koude sferen met het onopgeloste mysterie
van de aarde. Verzonken in verdriet zonder maat. En de liefdesdromen
zijn vertrokken. Mijn onderdrukking sterft, het verdriet van de dag zinkt ,
alleen jij bent een eenzame schaduw, bij de zonsondergang.
Ik zou blij zijn met de smaak van vanille.
Koffie met de geur van een theeroos.
Het zien van die ogen die geboeid waren.
Kus die alle tranen droogt.
Ik zou blij zijn met de kleur van witte lelies.
De lucht, turkoois als de zee.
Ik gebruikte echte en niet fantastische idylles.
Sterren schitteren in je ogen.
Ik zou zo fris zijn als de wind.
Zeldzamer dan de druppels van april.
Ik zou gewoon in deze wereld leven,
om langzamer te kunnen vliegen.
Ik zou een grenzeloze oceaan van geluk hebben.
Het geluid vande branding. Vlinders van een dozijn.
Ik werd omarmd als de meest delicate.
Ik ...
In mijn geest heb ik een andere wereld geschapen en afbeeldingen van een ander bestaan. Ik bond ze samen met een ketting, ik gaf ze een blik, maar gaf ze geen naam. Plotseling klonk er een storm van gejammer door de winterstormen, en het verkeerde wezen stortte in.
Met vrolijk gezang is de lucht sereen.
Met al zijn liefde en verlangen naar de adelaar, geen paar.
leeuweriken zijn zachtaardig.
Maar in feite zweven ze beiden hoog!
Wat hebben wij, mensen, nodig voor geluk?
Gezellig huis, mijn baan, die rook heerlijk, om samen te leven.
Dat thee met jam in een favoriete mok, bloempotten, een bank,
twee fauteuils, en in de keuken een koekoeksklokk, kukuyut, zo interessant.
Een groot tv-scherm, en op de bank, bedekt met een deken, en morgen
niet te vroeg, rustig slapen, in ieder geval tot de lunch.
De ochtenddauw dronk gretig, het geluk stroomt langzaam in een stroompje. Zo mooi in de vroege ochtend. Versheid is een koele geur. De hele natuur in verven is gekleed. De ochtendsmaak is aangenaam zoet. De frisse geur ruikt naar ochtend. Ik wil vergeten en rennen. De zomer is een klein wonder. Ik wil leven, liefde, ademen ...
Op deze dag, een gezegende dag,heeft een van u zowel deugd,
als de natuur gaf een andere natuur.
Ze heeft jullie er beide voor gemaakt, tot jullie gevoelens en daden.
Wederzijds geluk. En een half vriendelijk voorbeeld zou gediend worden.
Oh trouwe vrienden en vriendinnen!Er zal spoedig een uur zijn.
Een aangenaam, zoet, gelukzalig uur van een blogbezoek.
En in de uitstorting van harten zul je
het einde ervan zien en het lijden in het verleden vergeten.
Sneeuwvlokken vliegen in een ronde dans, ze vallen vanuit de hemel op de grond. Maar iedereen heeft haast en merkt in het voorbijgaan die wonderen niet op, wat de natuur ons stuurt, ons zegenen met leven. Niet fronsen als het slecht weer is. Zie er vrolijker uit, lach! Er is een plaats voor alles in deze wereld: er is een geheim, magie is dichtbij. Open je ogen breder. Laat de natuur triomferen!
Mijn liefde voor jou is als een vurige bloem, het brandt. Het brandt. En gaat niet uit. Goddess! Ik sta op! Betaal nooit voor altijd mijn passie voor jou. Ik hou van je en kan niet van de liefde genieten! Lacht mijn hart! Veertig keer probeerde ik mezelf te bevrijden van de boeien van liefde. Maar ik ben er helemaal voor jou! Je glimlach is mijn blik. Je blik brandt mijn hart. In mijn ziel brandt het onstuimige vuur , brand, niet! Tweehonderd keer "oh ja!". Tweehonderd keer "oh nee!" De ziel brandt en kreunt van geluk. Godin teder! Onthoud: ik ben voor altijd je gelukkige fan.
We hebben vele jaren en winters geleefd. Verblijd in de
sneeuw en de winter. Als alleen het hart niet koud is.
Als we haar maar warm houden. Als we maar wachten
op onze lente. Zie hoe lila bloeien. Als we maar nog
steeds verliefd konden worden. Sterretje in de nacht,
of op een heldere dag. Verheug je in de ochtend, in
de zon, in de sneeuw. Zie van de zonsondergang af,
ontmoet de zonsopgang. Dit is ons menselijk geluk.
Laten we vele, vele jaren warm blijven.
Als alleen het hart niet koud is.
Houd het hart vriendelijkheid.
Ook voor mensen best veel.
Zie Schoonheid in deze wereld.
We beledigen vaak degenen die ons zo dierbaar zijn. We zeggen zonder na te denken wat er vervolgens zal gebeuren, en onze zinnen zijn als zwart poeder. Ze verbranden de harten van geliefden met vonken van valsheid. We vergissen ons, we maken fouten. We leren van de bittere ervaring van het lot. We begrijpen te laat hoe onvast, dromen en de gevoelens van degenen die ons zo dierbaar waren . We zien de dagen af, hebben onze kleren bedekt met bloed. We vernietigen het lot van degenen die in ons geloofden. Maar 's nachts, leunend tegen het hoofdeinde, herinneren we ons de pijn die we hebben veroorzaakt. We zien niet, noch wanneer de regenwolk boven het hoofd. We lijken alles te vergeten wat eerder was. We moeten alleen leven.
Als een jongen die hard aan het rennen was, verscheen ik aan jou. Je lachte nuchter over mijn kwade woorden:
"Prank is leven voor mij, naam is grap. Lach, wie is niet stom! " En ze zagen de vermoeidheid van bleke lippen niet.
Je werd aangetrokken door de maan. Twee grote ogen. Te roze en jong was ik voor jou.
Smelten is makkelijker dan sneeuw, ik was als staal. De bal sprong van de vlucht. Rechts op de piano
Het kraken van zand onder de tand. Of staal op het glas. Alleen heb je de vreselijke pijl niet gevangen.
Mijn gemakkelijke woorden, en de tederheid van woede voor show. Stone hopeloosheid. Al mijn grappen.
De koninginnen verbergen de kroon niet in hun boodschappentassen, en ze haasten zich ook niet om het op hun hoofd te planten. Roep niemand om de avond samen op de troon door te brengen, en vreemden mogen niet in het hart de verbittering van verlies zien. Koninginnen hebben hun eigen, niet eenvoudige begrip. Ze dragen het trots, zoals een trein, een last van soevereine problemen en zorgen. De koninginnen 's ochtends deden een glimlach op als een jurk. Wees blij, als een eerbetoon en smelt niet van vleierij, vervloek geen eenzaamheid, nadat je het paar hebt gezien. Koninginnen wachten op degenen die hun gevoelens en eer waardig zijn. En zij geloven niet dat er nog steeds ergens koningen zijn achtergelaten. Ze worden beschuldigd van egoïsme met het leeuwendeel van het verhaal, je kunt de koninklijke essentie niet veranderen omwille van het lot: Verwissel de ziel niet voor de kruimels van willekeurige schittering, en koester de kroon, als een belofte van respect voor jezelf.
Vandaag was het ontdooid, vandaag stond ik voor het raam. De blik is ontnuchterend, de borst is losser, opnieuw gepacificeerd.
Ik weet niet waarom. Moet gewoon een vermoeide hart zijn en op de een of andere manier het rebellerende schrijfgerief niet willen aanraken.
Dus ik stond in de mist. Ver van goed en kwaad, zachtjes met mijn vinger trommelen. Door een klein rinkelend glas.
Hart is niet beter en niet erger, dan de eerste hoek deze, dan paarlemoerplassen, waar de lucht spatte.
Dan een vliegende vogel. En eenvoudig een lopende hond. En zelfs een arme zanger heeft me niet tot tranen gebracht.
vergetelheid zoete kunst. Soul al geleerd. Een groot gevoel vandaag versmolt in de ziel.
Leef in een klein land tussen de zand- en dennenbossen, begonia's en yasmine, en blauwe luiken, hier zijn de golven groen, en de lucht is blauw en sappig, en het verleden is bleker dan het stoffige tapijt, hier zijn de meeuwen luidruchtiger in de ochtenden dan enig dieet, en de spruw zit in een jas in slaap, en je hoort een zaad in de grond draaien als je palm de mijne raakt. Dit is Vlaanderen mijn Vlaamse land.
We spelen vaak het lot. Klimmen op de steile rots. Het leven is ons niet gegeven zonder een gevecht, des te meer geniet ik van het leven. Ik verheug me in de eerste sneeuw. En het eerste grassprietje en de zon en de blauwe lucht. Ik ben een gelukkig en gelukkig leven. Mijn hele leven met mislukkingen beweren. De problemen over mij hangen. Een onverwacht verdriet zal overvloeien. Door tranen geniet ik van het leven. Het leven is tenslotte zo menselijk. Laat mensen soms onverschillig, wreed, grof, harteloos zijn. Spijt hen, ik geniet van het leven. Het lot is variabel als de wind, het is wreed en wispelturig. Maar zelfs een moment voordat ik sterf, met een glimlach, zal ik het leven herinneren.
