|
Stel het later niet uit, neem geen uitstel,
voordat u aan tafel gaat zitten, knuffel zowel uw zoon als uw dochter.
Deze waarheid is duizenden jaren oud,
maar we kunnen het op geen enkele manier leren.
Kinderen zijn ons onweerstaanbare licht,
de zin van het leven, de ziel is een deeltje.
En wacht niet op enig teken. Koester de kinderen gewoon zo,
tenslotte is dit ook niet genoeg voor het leven.
Hij leefde in die vrede, waar de dorps oude tent.
Laat veertig met de huishoudster ronddwalen, keek
naar het raam en verpletterde de vliegen.
Alles was eenvoudig, eiken vloer,
twee kasten, een tafel, een verenbed, nergens een inktvlekje.
Hij opende de kasten. In de ene vond hij een schrift,
in een andere likeur een hele reeks, flessen met appelwater
en de kalender van het jaar. De oude man, met veel daden,
hij keek niet naar andere boeken.
Bestrijk niet met een nieuwsgierige blik.
De uitgestrektheid van gewonde velden.
Waar wonderen,waar een sprookje de volgende is.
Met een stralende kudde goudvinken.
Hoorn ...
Jagers en herders tussen de dorpen zijn welkom, sommigen
vangen dieren, anderen kijken naar kuddes. Jager in de hoorn brult,
de herder fluit in de pijp. De nymph maakt zich zorgen; een rustige
triller is aangenaam. Er is een brullend geluid in het geluid. En hier
bij een stille rivier. Zij die tegen de moeder van een schaap blat.
Hier tederheid en vrede, hier regeert liefde. Jachtgeluid van de
hoorn, beweegt het bloed. Maar nu, jullie allebei, nimfen, verzamelen,
en genieten beide van dezelfde muziek.
Sneeuw valt, modderig en wit en lang.
Sneeuw valt, veegt over de wegen. In slaap gevallen graven.
Sneeuw valt. Witte natte sterren, Ik hou zoveel van je,
stille gasten van de bergen.
De kou en de gelukzaligheid van vergetelheid hart zo lief.
Oh, witte sterren. Waarom, wind, waarom heb je deze kwellende wind.
Met gedachten en zwart en zwaar, precies grafheuvel.
White glitter dromen. Op het gebied waarom ze meeslepen.
Als ik slaap, maar niet voor altijd, als ik in slaap val.
Na het ontwaken, alleen onder de hemel azuur.
Nieuw, gelukkig, geliefde ...
De viool kreunt onder de berg. In het slaperige park is de avond lang.
De avond is lang, lick innocent. Het beeld van het meisje met mij.
Violen kreunen onvermoeibaar humming to me: "Live ..."
Het beeld van de favoriet van het meisje.
Het verhaal van aanhankelijke liefde.
Akkoorden in de schoonheid van muzikaliteit.
In de schoonheid van muzikaliteit, zoals in een onbeweeglijke spiegel.
Vond ik de contouren van dromen, tot mij werd verteld, verveeld en
gebonden, als een plant onder een blok ijs. Ik gaf ze plezier, de
schoonheid van hun geboorte, ik vernietigde het rinkelende ijs.
En, net als hymnes onhoorbaar, adem lotos weelderig over de
ruimte van spiegelwater. En in de stille muzikaliteit.
In deze nieuwe spiegel, Creëert hun live-dans.
Een nieuwe wereld, ongezegd, maar met
verteld verbonden in de diepte van
reflecterende wateren.
Wanneer het lot ons streelt
En je vreugden schenkt.
Werpt niets ons zo op als
een gevoel van vriendschap.
|
