op gebied van compositie is dit inderdaad een stap vooruit, omdat de naam van deze ouderling nu (ook in het spiegelbeeld) op een sterk punt komt... merk op, hoe die naam nu opeens veel méér in het oog springt dan bij de vorige opname! de driehoekige schaduw, die in vorige opname zo storend overkwam, is nu een zinvolle grafische bijdragen geworden en DUS een absolute méérwaarde. heel ervaren fotografen zullen wel eens heel bewust kiezen voor een centrale kompozitie, maar in dit geval is en blijft het echt storend dat die waterspiegel de foto precies in twee helften snijdt... want hier knijpt het schoentje: die twee helften zijn NIET gelijk... de rimpeling in het water is (net zoals in de vorige opname) boeiend genoeg om zo nadrukkelijk aanwezig te zijn, maar dat gebouw op de achtergrond kwakt ons dan weer met beide voeten in de realiteit van de verkrotting. TIP: ik zou je aanraden om voor een volgende opdracht EERST te bedenken wat jou in je onderwerp boeit en wat je er mee wil overdragen op anderen... om dan pas DAARNA via de zoeker op "zoek" te gaan naar BESTE STANDPUNT... en dààrna te draaien en keren tot je hoofdonderwerp op zo'n STERK PUNT komt... het LIJKT verschrikkelijk ingewikkeld, omdat het zo héél ver wèg ligt van het klakkeloze kiekjes schieten van de japanse toeristen, maar als je het heel bewust blijft proberen, gaat het véééél vlugger dan je denkt een "tweede natuur" worden, dat je voor de rest van je leven in je vingertoppen blijft zitten... en dan beleef je duizendvoudig plezier aan fotografie, want dan ga je al die "kersjes op de taarten" ook ontdekken in de fotoos van ànderen. warme groet van fjet.
