Lang geleden gebeurden er in het land vele ongelukken met giftige stoffen: mensen lieten ze vaak achteloos in huis rondslingeren, binnen het bereik van hun kinderen; deze, nieuwsgierig als ze zijn, proefden ervan en werden ziek of lieten zelfs het leven. Dit kwam de keizer ter ore. Hij riep zijn minister in audiëntie en zei 'Ik wil dat ieder gezin een kist krijgt waarin men alle giftige stoffen kan bewaren. Geen kinderhand mag in staat zijn haar te openen'.
De minister vertrok terstond naar China, een land dat beroemd is voor zijn tangrams en driedimensionele puzzels. Hij wendde zich tot een meester-schrijnwerker en zei 'Maak voor mijn volk kisten die door geen kinderhand kunnen geopend worden. Een rijke beloning zal uw deel zijn'. De meester antwoordde 'Ik zal uw opdracht vervullen binnen de drie maanden'.
Na drie maanden keerde de minister vol verwachting terug. De meester-schrijnwerker zei: 'U zult zeer tevreden zijn; het ontwerp voldoet niet enkel aan uw vereisten, maar overtreft deze zelfs. Niet enkel kinderhanden kunnen de kist niet openen, maar zelfs volwassenen niet'. De minister, die een wijs man is, dacht na. 'Indien zelfs volwassenen er niet in slagen de kist te openen, dan moet ze voor kinderen des te veiliger zijn'. Hij dankte verheugd de meester, en liet de kisten verschepen naar zijn land en uitdelen aan het volk.
Maar het volk morde: 'Hoe kunnen wij onze kinderen beschermen tegen giftige stoffen als we de kist niet open krijgen om ze op te bergen?' De minister was geïrriteerd door zo veel ondankbaarheid en antwoordde in een communiqué: 'er is in grote oplage een gebruiksaanwijzing verspreid waarin de procedure in detail beschreven staat. In elke kist zit er een'.
|