:roll:Gisteren heb ik nog eens mijn kleine "lieve"kleinkinderen op bezoek gehad . een droom.
Ik had nog veel geluk dat de oudste (11 jaar) naar de muziekles moest zodat er maar 2 overbleven maar dat is nog meer dan genoeg . De oma moest met de Mamma naar Antwerpen om de winkels eens te doen met het vooruitzicht van st.Niklaas en de eindejaarsfeesten . Het zou wel wat duren dus moest ik ze eten geven ook nog . De oudste van de twee (9 jaar) is enkel kalm en bezig te houden met een bal en den Anderlecht . De jongste (6jaar) wil de godganse dag enkel naar kabouter Plop kijken of naar dvd's van K3 .Ik had echter het grote geluk dat het gisteren regende de ganse namiddag door , zodat ze niet buiten konden . Dan was er nog de Max een Maltezer een strontbedorven hond van 2 jaar die, als hij kinderen ziet , niet meer te houden is en de hele tijd moet gestreeld worden of hij keft de hele buurt bijeen. In deze situatie bevond ik mij gisterennamiddag op mijn 66 jarige ouderdom. Gelukkig ben ik supporter van de voetbal en kan ik nog een beetje meespreken over den Anderlecht. Maar van liedjes van K3 en de verhalen van Plop ken ik niets , geen noot en geen letter, maar nu wel ge moogt het geloven . Na heel wat gediscusieer met de lode , zo noemt de jongen , slaagde ik er toch in hem op de pc voetbalspelletjes te doen spelen zodat hij toch al bezig bleef en mijn aandacht minder nodig had , buiten om de minuut, zie eens opa wat ne mooie pas , de keeper is in vorm vandaag ge moet eens komen zien en nog meer van dat voetbalfestijn.Maar er was nog die kleine meid . Na heel wat gezoek en gevloek en enkele flinke huilbuien slaagde ik er toch in de namen van het kabouterdorp uit mijn hoofd te kennen. Zelfs het kabouterlied begon ik stilletjes mee te neurien .Ik moest alleen nog maar leren wat de kabouter klus zou doen na het slapen van kabouter lui. Maar en dat had men onderschat , ik moest ook nog aardappelen schillen, een kip braden en compote maken van stoofappelen en niet zomaar een ordinaire compote maar een met redelijke klompjes er nog in en zeker niet te plat , anders kon ik hem zelf opeten . Even dacht ik aan mijn 6 jarige ouderdom, hoe lang mijn poep roodgloeiend had gestaan bij het formuleren van voornoemde condities , met wat geluk mocht de appelen dan nog rauw opeten zuur of niet zuur. Bij het schillen van de derde petat was de oudste de spelletjes moe en besloot bij mij te helpen bij het schillen . Hij zoude aardappelen aangeven en ik "mocht" ze dan schillen , hij zou ze wel in het water leggen . Er was niet te discusieren over de taken en ik legde me dan maar bij de feiten neer. In plaats van aardappelen te nemen uit de emmer die bij mij stond vond hij het leuker telkens een petat uit de zak te gaan halen in de kelder. Och en wat dan nog dacht ik dan heeft hij wat beweging en wonder boven wonder het ging nog ook . Ik gaf de geschilde aardappelen aan hem en hij legde ze voorzichtig in het water . Ik stond stomverbaasd en schilde er maar op los . Maar ook dat begon de lode wat saai te vinden en vond niets beter dan enkele meter verder te gaan staan en de aardappelen naar de waterkom te gooien , kwestie van inworp techniek wat te verbeteren bij de matches van de miniemen . Opa kreeg al spoedig enkele petatten op zijn hoofd met gtelkens het verwijt dat hij in de weg stond. Stond mijn hoofd niet in de weg dan vielen sommige petatten naast de waterbak en kan ik ze gaan zoeken vielen ze in de waterkom dan werd ik goed nat gespat van het water. Gelukkig zong K3 goed en was die rustig . Na veel geloop en gebruik van handdoeken en dweilen slaagde ik er toch voldoende aardappelen te schillen . Nu nog de kip braden . De oven opwarmen was geen probleem maar toen kwam de kleinste zich bemoeien met de zaak en zou eens leren hoe een kip "goed" moest gebraden worden . Ze rukte mij het grote keukenmes uit de hand en wilde de kip in vier stukken snijden wat mij byna een hartinfarct bezorgde . Ik slaagde er in , na zwaar overleg, dit te laten doen met haar eigen keukenmes dat zij gelukkig bij zich had. De kip vloog de oven in en de oven begon te brommen. De appelen werden zonder moeite geschild en gesneden in door hen bepaalde grootte van klonters en mals gekookd zonder er een brij van te maken. De aardappelen op het electrische vuur en klaar was kees of toch bijna . De kleinste had er niet beter op gevonden dan , achter mijn rug tijdens het appelschillen, die oven die veel te hard lawaai maakte en haar belette onberispelijk de K3 klanken waar te nemen, gewoon af te zetten en de kip was nog niet eens warm ( de boter was niet eens gesmolten ) maar de aardappelen waren klaar en de compote was voorbeeldig uitgeschept op hun bord. Maar die kip ! wat moest er nu gebeuren ? Na veel rijp beraad besloot ik er dan maar gebakken aardappelen van te maken . Na het beeindigen van die klus was alles eindelijk klaar en namen wij plaats aan de tafel . Na het nodige lawaai en gewroed om de juiste plaatsen begonnen zij te eten Ik besloot wijselijk eerst te eten nadat zij klaar waren en beperkte mijn activiteit tot verdelen van de nodige porties , de stukken vlees juist even groot te houden zodat de ene zeker niet benadeeld was tegenover de andere. Maar tot mijn verbijstering hielden die rakkers niet op met eten . Ik nog dat stukje daar opa , och geef mij maar dat andere dat is toch voor haar te dik ,en die compote die was volgens hen , zo lekker dat ik ham bij hen thuis eens moest komen maken . Het resultaat was natuurlijk dat er op het einde enkel ledige potten op de tafel stonden en ik het moest stellen met de tafel afruimen en grondig schoonmaken , zodat de terugverwachtte dames bij hun terugkeer niet de erg geschoqueerd zouden zijn van de aangerichte schade en wanorde.In de kelder had lode niet beter gevonden dan de zak aardappelen uit te strijken op de grond om zo de "beste petatten" kon uitkiezen . Ook dat nog . Toen ik uiteindelijk uitgeput op de zetel neerplofte arriveerden de beide eega's en eisden dan ook hun avonddiner op . Er waren wel veel pakjes meegebracht zodat ik nu rustig alles kon klaarmaken . De verwende dame's deden idem als de onverwende kleinkinderen en aten alles op met de opmerking dat ik er moest op letten de volgende keer de porties wat te vergroten , want er was niet al te veel . Daar stond ik weer opnieuw. Mijn grootouderlijke eer liet mij niet toe te zeggen en te klagen dat ik nog niets gegeten had . De Lode maakte het echter bekend tussen 2 koekjes door zei hij trots aan de mamma dat hij en het lieve zusje een hele kip een flinke schotel compote van vier appelen en alle petatten verorberd hadden . Na de hypokriete verontschuldigingen dat ik dat had moeten zeggen , ze hadden dan wel iets over gelaten voor mij ( terwijl zij eerst kloegen zelf niet genoeg gehad te hebben) Nam de mamma de twee mee want ze moest den oudste nog gaan afhalen bij de muziekschool Wat was ik die jongen dankbaar dat hij muziekklassen volgde , anders had ik het niet overleefd , geloof ik . Na de nodige discusies met de echtgenote over wat ik toegelaten had en niet verboden , kon ik om 10uurp/m doodop mij ter ruste leggen , waar ik geen 5 minuten later lag te ronken. s'Anderdaags bij het opstaan , nog stijf en ondervoed, zag ik reeds tevreden terug op die "plezierige" namiddag en enkele dag later werd alles schaterend verteld . Wanneer zouden ze nu toch eens terugkomen?
:roll:Gisteren heb ik nog eens mijn kleine "lieve"kleinkinderen op bezoek gehad . een droom. 
