|
ik heb vandaag een zwarte dag gehad, maar heb veel troostende berichten van U allen ontvangen die me kracht en moed hebben gegeven want ik zal het niet opgeven - heb vandaag slechts 2 uur nadat Aura van me heen is gegaan - een telefoontje gekregen om 3 poesjes binnen te nemen van 1 week jong maar daar ben ik nog niet opnieuw aan toe -ik voel me wel schhuldig voor het feit dat ik niet ja heb kunnen zeggen maar ik mis Aura zo - ik hoor ze overal - ik zie ze overal - ik ruik ze overal - ze had de dagelijkse gewoonte om langs mijn broekspijp naar mijn schouders te klimmen, om dan van dat panoramisch zicht, (voor haar was het panoramisch) ze was toch nog zoooo klein - alles te kunnen volgen wat ik deed zelfs terwijl ik aan 't koken was, in één woord alles - ze sabbelde steeds aan mijn vinger of mijn oorlelletje zoals een kindje met z'n tut - en dat is nu niet meer - waarom???? wat is er plots mis gegaan???? Niemand kan dat weten - na 5 weken intensief samenzijn - het afscheid valt me zeer zwaar en ik weet uit ervaring door de jaren heen dat ik dat elke dag kan meemaken, die poesjes zijn zo zwak als de binnenkomen, missen de moedermelk en moederliefde die niet te vervangen is - maar telkens opnieuw als er zoiets voorvalt ben ik weer die huilende sukkel die hun zo mist - en langs deze weg wil iedereen bedanken die me geschreven heeft of nog zal schrijven - het doet deugd --- Bieke
|
