Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Ik schrijf en wis... maak een site aan en wis ook die... tot ik de goede formule vind... een waarin ik kan ventileren... een waarin ik niet langer verdwaal. Weinig verleden... alleen maar heden...? Laat ik beginnen met vandaag. Hoe ik s'ochtends wakker word en opnieuw onder het donsdeken wil kruipen, me verschuilen voor de dag, voor het leven, voor mezelf. Hoe ik wil blijven liggen... maar toch moet opstaan... omdat ik de gedachten anders niet langer kan weghouden. Dan vervul ik de ochtendlijke klusjes... een kop koffie maken, tanden poetsen, hondje uitlaten. En dan aan het schrijven van de verlossende woorden... Moe voelen... en niet rusten... betekent misselijkheid. Ik kwam vier dagen niet verder dan het kleine toertje met mijn hondje... Ik nam wel iedere dag een douche maar mijn haren werden niet gekamd. Ik at en straks hoop ik ook was in de machine te stoppen... ik vrees gezien het uur dat het voor morgen zal zijn. Als ik stop met bezigheden en rust zonder leesvoer... krijg ik pijn, psychische pijn... die zo voelbaar is dat ik nare zaken wens... Daar vertel ik liever niet meer over. Ik kreeg andere medicatie. Ik was daarvan zo misselijk en voelde me platgeslagen voor anderhalve dag. Ik nam me voor daar niet mee verder te gaan. Mijn evenwicht en het volhouden is al zo breekbaar, onnodige risico's vermijden dus. Ik hou het bij de oude medicatie al is ze dikmakend. Vorige week werd ik ziek, ook weer op het randje een krak in mijn rug. Het werkt op mijn gemoed dat de dagen wanneer ik me wat beter voel, geveld word door lichamelijk klachten als ik niet angstvallig de grenzen die ik zelden tijdig voel, in de gaten hou. Het komt erop neer dat ik er al-tijd rekening moet mee blijven houden. Ook als er niets aan de hand schijnt te zijn. Zelfs de belachelijkste uitstap, kost me minstens twee dagen ziekte als ik niet op voorhand rust inbouw, als ik niet tegelijk verschillende rustpauzes inbouw én op tijd, als ik niet belachelijk doseer. Ik vind het belachelijk dat doseren terwijl je je kiplekker lijkt te voelen.
Ik moest me afsluiten, afschermen van bepaalde instanties, personen daarbinnen. Omdat het onbegrip of de ongevoelige opmerkingen die er soms gemaakt worden, me nog zieker maken. Dat was vorige week het geval. Deze week werd een uitstapje gepland... het jaagt me angst aan... de zorg om me voor te bereiden om het toch maar te kunnen laten doorgaan... Meestal wens ik dat uitje niet eens meer... Zelfs in de zeldzame momenten dat ik nog uitkijk naar zaken blijft dat gevoel jammer genoeg niet tot het zover is. Ik leerde echter er geen of amper aandacht aan te schenken. Als het vastgelegd is zoveel mogelijk mij daaraan te houden. Soms is het echter nodig aan de andere zijde toe te geven en mezelf niet te dwingen toch te gaan. Het maakt dingen vaak nog erger, nog ondraaglijker. Precies dat evenwicht vinden en vooral voelen, is moeilijk... nooit weten wààr je nu precies goed aan doet. De ene keer is wél gaan beter. De andere keer kom je nog ellendiger terug. Ik heb ervaren hoe rust het zware, ondraaglijke gevoel milder maakt... niet meteen... soms moet ik een uur of wat geduld hebben en me proberen te concentreren op het boek dat ik lees. Tijd nu om te rusten.
Ik schreef de zoveelste mail, nam de zoveelste keer de telefoon in mijn hand maar werd van de ene instantie naar de andere gestuurd... Zenuwslopend zoeken, slopende spanning en druk, oeverloos blijven vragen naar je recht... het resultaat is dat ik nog net zo min recht heb als voor ik de hele weg aflegde... Alleen voel ik me uitgeput door de behandeling, een pingpongbal die van de ene naar de andere zijde wordt geklopt. Ik val door de mazen van het sociale vangnet, naast de medische problemen die ik heb, werd het nog een pak moeilijker. Ik kan er bijna niet meer van slapen. In mij is bijna steeds een schreeuw aanwezig. Dat gevoel aan je lot overgelaten te worden. Het wordt me soms te veel. Dat ik in deze situatie verzeild geraakte, is niet mijn schuld en toch word ik jaar na jaar steeds harder afgestraft. Ik weet niet waar dit eindigen moet.
Bemoedigend dat de ochtend vandaag iets lichter verliep. Ik ontwaakte zonder die zware, donkere kwal die me meteen bij het prille ontwaken opslokt. Mijn hondje was rustig bij het buitengaan. Ik droomde maar dit keer niets akeligs. In een van de dromen kwam mijn tante voor. Verder herinner ik me niets meer van de dromen. (ik weet dat het er minstens drie waren) Waar gewoonlijk dromen me uitputten, deden ze dat nu niet, ik voelde me uitgerust... dat is lang geleden. Ik bereid me voor op wat komen moet... en ook dat ik moed moet houden. Verder wil ik niet denken. Gisteren vulde ik formulieren in. Belachelijk hoe zelfs dat me uitput. Na het eerste formulier begon ik zo erg te beven dat ik moest ophouden. Rusten, wasgoed ophangen, daarna het tweede formulier.Vandaag nog enkele regeltjes en opnieuw iets dat me geen druk meer zal bezorgen.
Het leek wel een voorgevoel. Gewoonlijk te moe om tijdens avonduren nog achter de computer te zitten. Een heel eind in de namiddag rustte ik uit. Omdat ik ondertussen al vijf dagen slechts met ons hondje een klein stapje maakte, kon ik wat beweging na die rust wel gebruiken. Ik dweilde de woonkamer en herstelde enkele badkamertegels. Daarna kwam de trap aan de beurt en een deel van de badkamer. Daarna was rust weer een must maar wat heb ik het heerlijk gevonden eindelijk nog eens iets te kunnen verzetten (wat ik hier verzetten noem, was vroeger een peuleschil, nu een reuze opgave). Ik sorteerde kleding uit mijn kasten... en dan... juist ja opnieuw rusten. Gelukkig hoefde ik niet meer te koken... want ik kon gewoon niet anders meer dan kreupel door het huis strompelen. Er is nog spaghetti voor twee dagen. Een glaasje wijn erbij... en opnieuw op de sofa... liggend, de pijnlijke delen met kussens gestut. Ik ben het ondertussen in feite gewend en let er niet meer op. Ben al dankbaar dat ik af en toe normale dagdelen heb en door de vele rustdagen ook niet meer alle dagen als een robot de straat door moet strompelen. Ik ben uitzonderlijk laat dus... nog achter mijn computer gaan zitten. Ik wilde eerst van het idee afzien maar iets trok me ernaar. Het leek wel een voorgevoel. Ik opende mijn mail en het berichtje dat ik ontving, gaf mijn hart vleugels. Er kwam voor het eerst sinds hoe lang een glimlach om mijn lippen. Een lieve mail van mijn broer. Die band kreeg zelfs mijn moeder niet stuk. Er was ook een foto van hem toegevoegd. Ik zag mijn broer al in geen tijden meer en dus was ik héél erg blij met de foto. Ik zette ze op mijn bureaublad als achtergrond. Ik moet nu naar bed... de medicatie begint te werken... waardoor ik stilaan aan het tollen ga. Goed dat ik het voorgevoel heb gevolgd en de computer toch even heb opgezet, ik ga met de glimlach slapen. Morgen staan er leuke dingen op het programma, een uitje met mijn jongste een een vriendin van haar... Ik merk dat ik me niet werkelijk verheug op uitjes, ze gaan grotendeels aan me voorbij. Het kan me weinig schelen.
Overdag gaat het weghouden van problemen, en andere bijzonder nare zaken nog net. De ene keer wat vlotter dan de andere. Echter voor het slapen gaan is het een moeilijke onderneming. Of wanneer je ontwaakt. Even blijven liggen is er daarom zelden bij. Het leven is erg vlak momenteel. Geen pieken, geen dalen... niet eens lichte glooiingen. Geen fijn gevoel. Komt het door de medicatie? Misschien. Ik heb ze verminderd maar nog steeds is alles één lijn. Deze depressie lijkt in niets op de vorigen. Ik zou willen zeggen dat het hopelijk de laatste is, maar ik weet dat ik dat niet moet doen. Er zijn zaken die niet meer genegeerd of ontkend moeten worden. Het blijft moeilijk om ze te aanvaarden omdat je blijvend af te rekenen hebt met onbegrip, minimalisering en negaties. Je doet amper nog moeite om je kenbaar te maken of over jouw toestand te spreken, je te verdedigen omdat onbegrip het allemaal nog erger maakt. Dus zwijg je zoveel mogelijk behalve bij je psychiater en een goede vriendin die weet waarover je spreekt omdat ze je al zo lang kent en weet wat jou ondermijnde en nog ondermijnt, wat uiteindelijk je benen onder je romp sloeg. Ondanks de zoveel levensjaren psychische pijn bleef je vechten en lachen, bleef je alle zooi trotseren... tot dat niet meer lukte.
Na het schrijven, ging ik na eerst even platte rust aan het rommelen. Dit keer was de wiegstoel aan de beurt, die lag volgeladen, zaken die een strijkbeurt behoeven, die moeten hersteld worden... of versteld... en ook een stuk stof, de derde lap voor een kamerscherm. Ik sorteerde de stukken en ben aan de lap voor het kamerscherm begonnen, de overige twee... werkte ik verleden jaar af... Goed... dit klusje is geklaard... de ene zijde naaide ik liggend op de sofa, de andere zijde moest ik ter plekke naaien en afwerken... staande dus... Daarna was een pauze opnieuw noodzaak... zeker door het uitje gisteren. De laatste portie spaghetti is binnen... met anderhalf glaasje wijn. Ondertussen twee mensen wisten me te vertellen dat het niet goed is dat je alcohol gebruikt en fibromyalgie hebt. ... Nu... dat kan best zo voor ze zijn... maar neem aan dat het altijd kan verschillen... zo blijkt... zonder het glaasje wijn kan ik niet koken, noch als ik te moe ben, eten... tenzij ondersteund, dat heb ik vier jaar geleden echter al genoeg moeten doen. Medicatie zou ook soelaas kunnen brengen maar in mijn geval is dat alweer een hachelijke onderneming. Het heeft een hele periode geduurd eer er een geschikt anti-depressiva werd gevonden waar ik niet al teveel hinder van ondervind, niet op korte en ook niet op lange termijn. De dosis die ik nam was belachelijk laag (de laagste dosis in acht stukjes... en zo stilaan opbouwen... het is de enige mogelijkheid) Ik reageer zeer heftig op nogal wat geneesmiddelen die mij voorgeschreven werden. Gezien het verhoogd risico op nog meer bijzonder akelige gevoelens en het hoge risico op dissociatie..! Heel wat geneesmiddelen maken zelfs in geringe dosis dat ik half buiten westen ben gedurende anderhalve dag, alsof ik een slag van de hamer kreeg... Of ze op lange termijn verdwijnen? Kan best... maar dan treedt er vervreemding op in zeer hoge, gevaarlijke mate. Door mijn stoornis zijn vervreemdingsverschijnselen nooit ver weg... maar die weet ik wel te hanteren. Echter wanneer die door medicatie nog verhoogt, is dit niet haalbaar, amper te verdragen, geeft nog meer psychisch leed. De vervreemding wordt vaak zo erg dat ik in mijn huid kan prikken zonder wat te voelen. Als ik in die perioden warme douches neem, moet ik op de temperatuurregelaar letten omdat ik amper wat voel en me zou kunnen verbranden. Ook voor angsten kan ik om die redenen niets innemen. Wat het glaasje wijn of bier betreft, de behandelende psychiater zag evenmin bezwaar als ik daar comfortabeler mee voel.
Vroeger vroegen mensen me of er eigenlijk wel iets bestond wat ik niet kon... Alles wat ik aanpakte, kreeg ik voor mekaar. Niet dat ik dat zelf geloofde... Door gebrek aan zelfvertrouwen en angst. Meestal leerde ik wat dan ook uit mezelf, met behulp van boeken of door het gewoon te proberen. Ik haal er mijn schouder bij op... ik weet dat het jezelf alles aanleren me beschermde tegen beledigingen, krenkingen, misbruik, willekeur, geweld, machtsvertoon, psychische terreur. Ik was wat ze noemen, autodidacte uit angst voor mensen en wat ze met mijn zichtbare twijfel en onzekerheid allemaal uit konden spoken... Tjonge wat waren ze creatief... Toch verloor ik nooit mijn vertrouwen helemaal in ze, vreemd genoeg. Ik bleef telkens opnieuw vertrouwen... Tot de ene ramp de andere volgde. Ondertussen voel ik me een volslagen mislukkeling. Iets is geknapt van binnen... dat wat het levensvlammetje brandend hield.
Ik schonk mensen mijn vertrouwen, elke keer opnieuw. Het duurde soms lang eer ik hen mijn volledige vertrouwen schonk. De klap nadien sloeg in als een krater. Het verwondde.. natuurlijk... dat doet het toch altijd...? Alleen misschien niet bij de ongenaakbaren of mensen met een dikkere huid, een goed functionerend filter? Het werd wonde op wonde... Een emotionele schok geconfronteerd te worden met wreedheid en hardheid van wie je het niet verwacht... Ik was zeker niet argeloos of onbevangen... hield vaak een afstand in acht, onopvallend, liet een vroegere vriendin zich ooit ontvallen... alsof ik een dans uitvoerde die vaag nabijheid suggereerde maar die in feite voorzichtige afstand was... want ik wilde niemand kwetsen. De angst werd groter... door te veel schokken. Ik voel me een schaduw van die ik ooit was. En wat had ik al vele watertjes en watervallen doorstaan...
Ik werd erg stil, voel vaak de zin niet meer om te spreken. Ik die steeds zoveel wist te vertellen en zo graag praatte. Ik loop het liefst in volslagen stilte rond met niemand om me heen... Het is erg dat ik dat wat ik een openheid noem, verloor, een grote toegankelijkheid voor anderen. Er was steeds veel ruimte voor anderen... tot mijn leven door elkaar geschud werd door talloze emotionele aardbevingen. Alles viel in puin wat nog niet in puin lag. Behalve het leven dat toen overbleef al heb ik er moeite mee dat nog leven te noemen. Zoveel wat vroeger mijn interesse wekte, doet dat nu niet meer. Net als bij andere depressies maar met dit verschil dat ik me er nu niet meer toe kan brengen wat dan ook te doen. Waar ik ook aan begin, er is niet veel dat lichter maakt. Alleen de stilte voelen en die beleven, geeft nog rust. En lezen... eenvoudig handwerk, liggend op de sofa. Geen muziek meer beoefenen, niet eens meer beluisteren, geen verf meer op het doek. Wanneer ik toch probeer, voel ik me erna nog ellendiger dus vermijd ik dat tot... tot ja wanneer...? Ondertussen vervul ik met mondjesmaat de klusjes en probeer niet meer te eisen van mezelf dan waartoe ik in staat ben. Ook dat staat in schril contrast met vroeger. Ik bleef veel van mezelf geven, ondanks de jaren psychische pijn waar amper mijn omgeving vanaf wist. Altijd de lach en toen dat niet meer kon... nam niemand of amper iemand me ernstig. Ik instorten? Dat was onmogelijk... De pijn liet me strompelen als ongeoliede robot en nog suggereerden ze dat ik het veinsde... terwijl ik mezelf precies om die haperende bewegingen dood geneerde en het strompelen zo goed en zo kwaad mogelijk probeerde te verbergen door ultra langzaam te bewegen. Sommige wondes die toegebracht werden, genezen niet...
Ik was altijd een praatvaar... nu ben ik stil. Het kost me zelfs moeite een zin te zeggen... zelfs een woord. Ik vertelde graag... dat is voorbij. Alsof de zin ook uit het vertellen verdween. Wanneer ik toch vertel, is het alsof het levendige uit mijn vertellen verdween... Het luisteren doet het ook niet meer. Ik moet me er meer dan normaal voor inspannen. Die inspanning kan ik amper nog opbrengen. Ik wil alleen maar stilte... en gerust gelaten worden. De warmte van deze dagen brengt me in de war. Het voelt tegennatuurlijk, alsof het al zomervakantie is... Ik probeer me aan te passen aan dit staaltje klimaatverandering maar het is niet eenvoudig. Alsof niet alleen mijn leven een hele slag draaide maar ook het leven om me heen. Ik maak me klaar... ga op boodschappentocht. Ik moet namelijk jammer genoeg ook eten.
Ik dacht aan de psychiater die volgende week terugkomt uit vakantie. Dubbel gevoel... enerzijds is er die stille hoop dat het dan opnieuw beter zal gaan, anderzijds de hopeloosheid hoe dat dan wel zou kunnen. Wat brengt er nog soelaas en wanneer? En wat moet ik of net niet? Te midden de smurrie. Het evenwicht vinden in duwen en laten gaan... noch het ene noch het andere overdadig beoefenen. Ik duwde me altijd vooruit en kon niet rusten omdat ik hét het hoofd moest blijven bieden tot ik ontdekte dat rust het milder maakt. Bovendien was er op een dag een grens bereikt. Toen ik nog verder duwde, mezelf altijd vooruit duwde, gaf mijn hele lichaam er de brui aan en brak zodat ik mezelf niet meer KON vooruit duwen. Waar ik amper zulke grenzen kan voelen, gaf vanaf die periode mijn lichaam de grens aan. Ik kon die niet meer negeren, ze liet zich namelijk niet meer negeren.
Soms heb ik het gevoel dat ik houvasten blijf zoeken en ze wil grijpen... De voorraad houvasten lijkt echter uitgeput of ze bieden geen houvast meer, ze zijn als plukken gras boven een ravijn. Ze breken af en je valt, valt en valt steeds dieper. Op jezelf teruggeworpen, weten dat je leven ondertussen voorbij gaat en daar zit je, als een bloemzak. Je moet op zulke ogenblikken beslist stoppen met denken... en proberen wat je ervoor ook probeerde, het NU en alleen dat te be-leven. Genoot je een tikje? Dat is dan meegenomen. Heeft het je niets gedaan.. dan laat je dat voorbijgaan zonder daaraan te denken. Verdringen de zooi..., wegduwen de ellende. Je weet zelfs niet of je er nog ooit bij zal geraken, bij dat wat je hele leven heeft voortgestuwd, die levenslust en energie, de moed en dat blijvend geloof in dat het goed zal komen uiteindelijk. Dat wat gebeurde was zo absurd dat geloven dat het ooit opnieuw goed komt, niet eens meer tot je 'fantasie' behoort. Daarom probeer je je te beperken tot het beleven... en dankbaar aanvaarden wat is, wat op je afkomt, waar je rust in vindt, hoe zeldzaam ook. Niet meer verwachten dus ook minder ontgoochelingen.
Soms is de leegte en pijn zo groot dat ik angstig ga zoeken en grijpen naar mogelijke houvasten... iets dat kan helpen. Ik dacht aan een zelfhulpgroep, aan mensen waarmee je ervaringen kan delen, die weten waar je over spreekt en die niet oordelen, veroordelen, betuttelen, infantiliseren. Zodat je niet alleen voelt met de hele zooi maar toch veilig over je voelen kan praten. Die zichzelf niet voor je stellen... alsof hun ervaring en hoe ermee om te gaan dé juiste is voor jou en ieder ander. Zulke houding zorgde immers voor nog meer faalangst en ontgoocheling... omdat ik niet alleen lijd aan depressies, niet alleen lijd aan de borderline persoonlijkheidsstoornis, niet alleen lijd aan fibromyalgie en CVS en gelukkig niet langer of veel minder aan angst- en paniekstoornissen maar aan alles tesamen. Ik wist de problemen door borderline persoonlijkheidsstoornis en de veelvuldige depressies de meeste jaren goed onder controle te houden... maar door absurde zaken in mijn leven... brak de hele lijn. Toen kwamen de andere problemen opzetten, fibromyalgie, CVS, paniek/angststoornis. Gelukkig is het laatste in heel wat mindere mate dan toen... want het ontnam me ook de broodnodige slaap.
Ik ben van de wereld, zo voelt het wel... maar met mijn verstand registreer ik positieve zaken die ik volbracht. We brachten goedkope viooltjes mee... kon ik mijn terras toch een beetje opvrolijken. Ik heb er me na anderhalf uur rust en het wasgoed ophangen meteen aangezet. Ik weet dat die bloemen anders verkommeren... in het washok. Een grote bak... en enkele hangpotjes kunnen vullen.Daarna opnieuw rust... om dan het overvolle kaftje onder handen te nemen... aan de tafel met een biertje zodat ik rustiger word en me beter kon concentreren. Heb al een aardig stuk gesorteerd. Het moet... want er worden weer bewijzen gevraagd. Ik snap er echter dit keer geen jota van. De moed zonk me in de schoenen toen ik de dubbelzinnigheid in de vragen ontdekte... wat zoveel betekent als opnieuw aanschuiven aan één van de loketten en ten prooi te vallen aan mogelijk sadistische bedienden? (ik spreek jammer genoeg wat dàt betreft uit ervaring)
Ik ontdekte ook nog papieren van gasdistributie en elektriciteit waarin ze melden dat wanneer je niet meer kan genieten van het sociale tarief je kan intekenen op electrabel plus of zoiets... dat is in mijn situatie zowat onmogelijk... te complex om hier uit te leggen. Uitzonderingen vallen buiten de regels en door de mazen van het sociale vangnet. Ik voel me een speelbal... een gammel bootje op een wilde oceaan. Soms ben ik moe van al die papieren, de talloze addertjes onder het gras waardoor je net toch mogelijke kortingen misloopt. Teveel wordt van jou gevraagd, als je al je energie nodig hebt om te vechten voor je leven tegen de depressie. Welke buitenstaander snapt dat? Alleen mensen die er aan lijden of aan leden... of die over een hoge empathie kunnen beschikken? Ze wonen blijkbaar ver van mij...
Alsof het leven een grijze vlakte werd. Vandaag is net hetzelfde als gisteren. Straks gaat één van mijn drie dochters naar haar vriendin. Ik kan met mijn hondje uit wandelen, ik doe het niet... omdat het familieleven buiten wellicht volop tentoongespreid wordt... waardoor de herinneringen aan ooit zorgen voor een slagveld. Dus blijf ik veilig binnen om verder papieren te verscheuren en te sorteren. Misschien wat verstelwerk zodat die stapel zakken kan. En dan lezen. Ik ben al lang blij dat mijn dochter het leuk kan hebben. Ik gaf het al een hele tijd op om zelf ook enkele vriendinnen te telefoneren. Ze antwoorden vaak niet eens op een berichtje, daardoor geraak ik zodanig ontmoedigd dat ik niets meer verstuur. Dat is het verschil met ze en mij. Zelfs tijdens depressies beantwoord ik mails, berichtjes, telefoontjes maar zelf blijf ik op dat punt in de kou. Stilaan geraak ik ook die houding gewend van ze maar moedgevend is het niet. In een nog groter isolement belanden kan niet meer... en dat ik erin belandde is heus niet alléén mijn schuld. Er zijn grenzen aan wat een mens verdragen kan. Telkens geconfronteerd worden met negaties is vaak een heel pak pijnlijker dan er tijdens een weekdag alleen op uit te trekken, naar een anonieme grootstad en daar méér aandacht en warmte voelen van onbekende mensen dan van die zogenaamde vrienden.
Gelukkig bezit ik nog een oude computer en kan ik even de eenzaamheid doorbreken door een blogje te schrijven. Ik heb papieren verscheurd. Het confronteert je willens of nietes met het verleden en het onrecht van jaren. Strookjes passeerden de revue waarin je kon lezen hoe je alleen voor al hun uitgaven dokte. Uiteraard weten ze daar niets van en doe geen poging het ze alsnog te vertellen. Je wilde ze toch alles zoveel mogelijk besparen... Ze willen geen vlekje op het blazoen van hun heilige vader... En heilig is hij met een overvloed van schijn. Ze hebben me na bewezen diensten vergooid als een rotte appel. Nu.. het lijkt de ziekte van deze tijd. Ik hoorde her en der vertellen over hoe hun kinderen ze bij het oud vuil plaatsten. Ze duiken alleen nog op als je dood bent en er nog iets te rapen valt. Tjonge... wat een wereld. Ondertussen gaan ze naar degene die het meest kan bieden... en dan heb ik het niet over warmte en gezelligheid.... Geld, money, d'argent...
Nog steeds trekt zijn gelaat in een grimas. Nog steeds loopt de gemelijkheid eraf. Hij voegde er een laagje zieligheid aan toe.Het staat hem niet... een kikkerdril. Van zijn wreedaardigheid en sadisme is geen spoor meer. Hij is nu een zielepoot met slappe vaatdoektrekjes. Je zou hem spontaan van een aalmoes voorzien. Zijn vriendin houdt hem wellicht in toom. Ik weet dat hij het niet moet wagen zo met haar om te gaan als hij met mij deed. Ik wed dat hij bij de eerste klap die hij haar zou geven, meteen een rake vuistslag terug krijgt en K.O. ligt, afgevoerd kan worden met de ziekenwagen.
Wat mijn wezenlijkheid betreft? Ik geloof niet dat degene die in zijn voetsporen traden, zijn vernietigingswerken op mijn wezenlijkheid vervolledigden nog ooit gezelligheid zullen aantreffen hier. De warmte die er altijd was, is vermoord, vermorzeld, dood.
Een van mijn jongste telgen heeft de hemel zij dank niet hun gesteldheid al was ik zo bang geworden van hun 'behandeling' dat ik niet eens meer durfde geloven dat er nog andere kinderen bestaan dan egoïstische, laffe die hun ma of pa zo verloochenen, vermalen, liquideren wanneer hun teerbeminde dat van ze vraagt... En waarom? Omdat de mooie band die je met ze had ze een doorn in het oog was...???? Of jijzelf? Ik zal het nooit weten. Tjonge... ik wens haar hardvochtig op dit ogenblik net zulke kinderen toe, dan beseft ze misschien OOIT wat zij hier heeft aangericht.
Vandaag is er terug therapie. Een beetje in shock. Verder iets wat lijkt op een déja vu. En tot slot las ik vandaag een vreemde reactie op een van mijn vorige blogjes. In mij is het stiller dan stil, het voelt wel OK
Om te besluiten een toepasselijke Boeddhistische wijsheid:
Wanneer iemand boos op je wordt, is dat meestal niet om wat je hebt gedaan of gezegd. Je woorden of daden hebben enkel een onevenwicht dat hij al had naar boven gehaald.
Ik geloof dat het een ieder vrij is om zélf een titel van zijn/haar blog te kiezen in functie van waar je het over wil hebben, ja toch? Natuurlijk had ik ook 'Marie-Theresa' of 'Lutgardis' of 'Rita' kunnen nemen in plaats van Depressie, fibromyalgie en CVS. Of 'Marmotje', 'Pony', 'Boterbloem'... enz... enz... Ik koos voor 'depressie, fibromyalgie' en cvs' om bepaalde redenen... om wie weet een taboe te doorbreken want hoe kwistig wordt er niet gestrooid met slogans als 'haal psychische ziekten uit het taboe'... Echter wanneer je je daaraan waagt, voelen sommige mensen zich eensklaps geroepen je te onthoofden of te pogen je de mond te snoeren??? Waarom? Omdat zij ook zouden willen wat jij doet? Voor mij een vraag voor ze een weet. Ze doen maar als ze zich daar beter bij voelen, ik zal ze zeker niet tegenhouden. Dat stadium ben ik al gepasseerd. Vroeger zou ik ze meteen geblokkeerd hebben of mijn blogje gestopt hebben... maar nu? Vrijheid van mening of zo zeker... Ik koos om dat taboe te doorbreken. Ik wil ook niemand de indruk geven dat ik àlles moedig verbijt. Waarom zou ik? Daar komen vroeg of laat problemen van, een diepere depressie, verbittering of wrok naar anderen toe. Schijn-heiligheid...
Wat bepaalde man hier postte, noemen ze vrees ik, projectie van eigen gevoelens op anderen. Ik weet dat ik moedig ben, alleen vind ik niet hier de heiligheid te moeten uithangen... Mensen die mij kennen weten hoé moedig ik ben. Ondanks waar ik aan lijd, ondanks de do-zen vol ervaringen, voornamelijk erg nare, dramatische, schrijnende, vernietigende, geef ik die moed niet gemakkelijk op. (heeft via mailtje me zonet nog iemand op gewezen... waarvoor dank) Knokken heb ik gedaan... al meer dan een halve eeuw... tegen psychische en later ook lichamelijke problemen, tegen verregaande pesterijen (mijn omgeving wist niet eens waartegen ik vocht, ik viel ze er niet mee lastig) Uitgezonderd enkele betrouwbare vrienden en een hulpverlener wist niemand wat van welke problemen ook) en toch voedde ik in die omstandigheden zowat in mijn eentje mijn vijf kinderen op... met liefde, strijdlust, opgewektheid... Ze zijn nu buiten eentje allemaal de deur uit, gesetteld, gezin, relatie. Een ernstige schok, enkele jaren geleden en kort daarop nog soortgelijke schokken en de sterke stam brak, ik kreeg ernstige lichamelijke klachten bij de al aanwezige psychische. Mijn schrijven hier is een uitlaatklep. Helpt me ook door de bomen het bos te blijven zien. Helpt me me kenbaar te maken. Ik zou mijn computer niet stom noemen... hij vermijdt dat ik verstom... Een steunende stoel, half liggende houding... en ik overbrug iets wat anderen misschien niet kennen. Goed voor ze.... ze mogen hun handjes kussen. Of die van de paus voor mijn part.
Wat er nu allemaal gebeurt rond ene bisschop... heeft ook op mij een impact. Nieuws volgen is er even niet meer bij.
Ik kan niet nalaten mezelf voor de hoeveelste keer af te vragen... waarom mensen die me niet kennen, zich toch geroepen voelen me te veroordelen, te beschuldigen, hun wrok op mij te gooien? Verder wil ik wél de mensen die hier fijne reacties plaatsten bedanken, het doet deugd om op deze manier erkend te worden... gesteund... en niet veroordeeld. Ik open niet alle dozen... degene met de ergste belevenissen blijven gesloten. Zonder twijfel... zeker na wat ik vandaag las en wat bevestigd wat ik al wist... Niet iedereen gaat even wijs om met informatie of het uitblijven ervan... Ze hebben duidelijk problemen met zichzelf en menen dat ze die maar lekker effe op mij kunnen spuien? Tjonge toch...
Therapie. Tranen. Een bezoekje. Tranen. De autobus op, jammer dat ik mijn muzikale oortjes thuis vergat. Ik vergeet zoveel, zelfs het uur van de therapie. Snakkend naar de eindhalte... dan kan ik stappen... en de stappen die ik zet... vegen de gedachten weg... De vertrouwde haltes... het vertrouwde en stille dat rust geeft. Thuis... hoefde ik niet te koken... ik kook meestal voor twee of drie dagen. Glaasje wijn... en nu rust. Krachten opdoen... en emoties verwerken. Teveel... en tegengestelde. De twee uitersten. Rusten... zodat ik het kleine uitje morgen zonder kleerscheuren doorkom... Het andere dat ik moet volbrengen, zal heel veel overhoop halen, rusten... op voorhand, zoveel mogelijk... zodat ik standhoud. Ik denk er niet aan, zo weinig mogelijk... zodat ook vlagen paniek vermeden kunnen worden.
Zachter en rustiger van binnen al ontwaakte ik niet uit een nachtmerrie maar belandde erin, zoals zo vaak bij het eerste ontwaken. Maar nu is het beter. Wellicht ook door het mailtje... het delen van verdriet, het wéten van mekaar ... geeft rust, is als een zalf op een wonde... Deze dagen geeft het heftig schommelen van alle, zo verschillende emoties een reactie die het midden houdt tussen verscheurd worden en volledig van de wereld zijn. De tranen die nu al vergoten zijn... laten ook het voorbije verdriet stromen. Soms zijn die huilbuien angstwekkend... het voelt telkens of ik niet meer zal kunnen ophouden. Onbedaarlijk... iets dat ik me niet meer kan herinneren... en toch heb ik telkens het gevoel van iets wat ik al eerder beleefde, een déja vu... maar waarvan? Het is niet belangrijk.
Mijn medicatie heb ik sinds weken drastisch verminderd. Het was aanvankelijk niet de bedoeling dat te blijven doen. Ik heb het mijn psychiater nog niet verteld. De bedoeling was de oude medicatie af te bouwen om andere medicatie te gebruiken maar omdat ik van die nieuwe medicatie zo'n hamerslag kreeg, anderhalve dag platgeslagen, wilde ik die na die ervaring niet meer nemen. Wanneer het mogelijk zou geweest zijn die in stukjes te breken, had ik wellicht heel langzaam kunnen opbouwen, zoals ik met het vorige heb gedaan. Met de nieuwe medicatie is dat moeilijk, daar het om een poeder in capsule gaat. Waarom ik de oude medicatie niet opnieuw op het oude peil heb teruggebracht? Ik voelde ergens afgelopen weken een drang mezelf eindelijk nog eens zonder invloed van medicatie te ervaren. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe làng ik de oude medicatie nam. Het is zeer moeilijk, en soms schrikwekkend maar ik hou het vol, omdat ik voel dat het ergens zinvol is... te voelen dat ik besta en hoe ik dat doe zonder medicatie. Ik kan wanneer de psychische pijn onhoudbaar wordt, terug vermeerderen... al besef ik dat het wellicht ongeveer twee weken duurt eer het resultaat geeft. Ik wil het voorlopig niet vermeerderen. Het voelt of ik schoongeveegd word van binnen. En ergens geeft de nevel, de dikke muur van water die er door één en ander rond mij lijkt gevormd, voldoende bescherming... denk ik.
Handig maar niet voor lange tijd... dat alles in een nevel gehuld lijkt en je amper nog wat voelt... uitgezonderd de vermoeidheid. Het was een enorm zware dag, op emotioneel maar ook op fysisch vlak. Het wordt een kort berichtje... voor ik horizontaal ga. Ik heb het gevoel... dat alle emoties die afgelopen week -als er dan al sprake zou geweest zijn van een zeker evenwicht- nu grondig door elkaar geklutst werden en maanden verwerking behoeven. Alle dagen van de week waren er hevige huilbuien... net vandaag liet ik geen traan... Ik kan er niet over schrijven... Het was zoveel... Mijn ogen zijn open gegaan... en een bareel voor goed dicht. Emotioneel toch.
Het noorden kwijt, het oosten, het zuiden en het westen. Als een kompas dat niet meer werkt. Maar ik ben het gewend, en weet dat ik er niet veel aandacht aan moet schenken, of me zorgen maken, het gaat wel opnieuw optrekken, de dikke mist, dat watergordijn. Dan zal ik niet meer dat vreemde, mijn onbekende wezen aanschouwen... maar weer meer mezelf, hoe die mezelf er ook aan toe is. Ik ben nog steeds erg moe maar ook dat baart me geen zorgen, ik weet uit ervaring hoe emoties mijn benen loodzwaar maken en de pijn in spieren aanwakkeren, hoe het mijn denkvermogen veranderd in een dikke brij. Vanmorgen al vroeg wakker, ook al gingen mijn dochter en ik beiden slapen toen het nog licht was... uitgeput... want ook zij is erg gevoelig en de dubbele verdrietige gebeurtenissen sloegen ook haar plat. Omdat ik mijn dochter niet voortijdig wilde wakker maken door dan al op te staan (bij iedere beweging van mij of haar gaat ons hondje tekeer en maakt iedereen wakker...) Dus bleef ik stil in mijn bed liggen. Omdat echter de gedachten niet meer op afstand te houden waren en ik van lezen in de ochtend helemaal verdamp... ben ik uiteindelijk toch opgestaan met het bekende gevolg... hondje kef kef en dochter en de buurt wakker. Beiden stonden we dus even later in de keuken met dikke ogen en een vermoeid uitzicht. Vandaag wordt het dus heel veel rusten... want deze avond hebben we nog een soort van verplichting die dat in normale omstandigheden niet zou zijn... maar je kent het gevoel wel... dat je liever thuis zou willen blijven... na zulke wilde draaimolen van gevoelens, emotionele uitputting en diens meer. We hebben het echter een tijd geleden beloofd... en door nog andere zaken kunnen we er niet echt buiten. Bovendien prent ik alvast in mijn brein dat het alles een beetje kan lichter maken... Zo niet... dan is het ook zo. Je leert het leven en al wat daarbij komt kijken te nemen zoals het is... omdat je niet echt een andere keuze hebt... Alleen hoe je er tegenover staat... dat heb je misschien voor een deel in de hand... of helemaal.... daar wil ik mijn hersenen nu niet over pijnigen...
Moe en murw. Er loeren tranen op de achtergrond... Zelfs te moe om ze te laten stromen. Hoop dat ik morgen de dag weer fitter doorkom, met meer helderheid... mezelf ontmoetend... Ik wou dat ik van de afspraak straks afkom... maar probeer me toch in te prenten dat het misschien goed zal zijn. Ik kan er toch ook rustig zitten... en als het me absoluut niet gaat, wat let me dan om te vertrekken? Bezig met eten koken. Voel me werkelijk vreemd. Na het eten nog rust nemen, kan zeker geen kwaad. De emotionele slalom, de mallemolen van verdriet, hoop, angst, pijn.. ze laten zonder één en ander al sporen na... nu zijn het geen sporen maar psychische kraters.
Tijdens het koken, ging de telefoon over. Dat ding laat zich zelden horen. En in tegenstelling tot vroeger toen ik er voor iedereen was, maar zelden iemand voor mij, vond ik dat soms erg... nu niet meer. Lekker rustig... geen gesleur en getrek meer aan me... want zelden ontving ik telefoontjes met 'hoe gaat het nou met jou Lore?'... Als ze dan al telefoneerden was het om mijn aandacht, meevoelen, hulp te éisen... niet te vragen. Want die het vragen, hoefden niet lang te wachten. Goed... die periode is voorbij. Dus deze rinkeling was onverwacht. Om me te bedanken voor de wensen die ik vorige week stuurde. Waarom ze echter vragen hoe het met ons was als ze toch niet écht een eerlijk antwoord verwachtten? Ik antwoordde naar waarheid dat het 'stilletjes' met ons ging... Wanneer me op straat die vraag wordt gesteld, hoe het me gaat, nu daar heb ik geleerd grotendeels te antwoorden met 'goed hoor'... Zelfs wanneer het allesbehalve goed gaat. Heel wat mensen willen niets anders horen dan dat. De enkele die het wel willen weten, nu daar voel je het wel bij.
Toen het mij door de telefoon gevraagd werd, was ik echter moe en murw, daardoor niet alert genoeg... en antwoordde ik naar waarheid 'stilletjes'. Kreeg ik als antwoord 'tja... zo is het overal wat hé... '
Wel... het botte, gevoelloze antwoord verbaasde me niet eens meer...! Toch haalde ik (hoe is het mogelijk) toch nog ergens enige zin voor rechtvaardigheid en antwoordde tot degene aan de telefoon zou stoppen met ook DIT drama te minimaliseren... dat het inderdaad overal wat was en dat hopelijk mensen overal ook enig meevoelen kregen. Daarna... kon ik als vanzelf ook overschakelen naar hun leed... want... hoe is het mogelijk... dat ik wél steeds of heel vaak oog en hart heb voor andermans leed... maar dat het omgekeerd zelden opgaat. Op mij kunnen ze zelfs nu nog rekenen... maar hemel... wat voel ik me vaak zielloos en leeg...
In een eerder donker hoekje waar het veilig voelde, waar ik niet hoefde te lachen, of opgewekt 'te doen', waar ik niet hoefde te spreken en kon luisteren en kijken, aar tranen af en toe in mijn ogen stonden maar die niemand zou zien. Op het einde van de avond liep het voor mijn gevoel mis. Ik zei woorden, het leek wel of iemand anders het zei. Ik gedroeg me niet zoals ik me andere keren zou gedragen. Het leek wel of ik liep te raaskallen. Daardoor had ik na afloop nog af te rekenen met ook deze gevoelens van angst en onzekerheid en schaamte, dat ik me 'onbetamelijk' gedroeg, iemand tijdens zijn gesprek onderbrak en iemand misschien overlaadde met téveel woorden, weg te duwen... zodat de angst niet overging in paniekaanvallen. Op de terugweg voelde ik me heel erg in de put maar ik liet het, sprak het zelf uit... dat ik down voelde. Voor ik op bed ging liggen, bekeek ik de foto's die ik maakte en zoals altijd las ik ook nog een hele tijd in mijn boek tot mijn ogen dichtvielen. Zonder te lezen kom ik niet in slaap, zelfs doodmoe niet... omdat dan de angst terug de kop opsteekt en nog veel andere nare gevoelens. Het duurde vrij lang dit keer eer ik me kon concentreren, eer dat nare gevoel verdween, verdreven werd doordat het boek me weer 'ving'. Vanmorgen stond ik voor het eerst sinds lang op zonder nare gevoelens, zonder het zware rotsblok op mijn buik. Ik ben down maar verder lijk ik niets of weinig toch te voelen... alsof wat gebeurd is, lijkt niet gebeurd, onwerkelijk... opnieuw in lethargie gezonken sinds eergisteren... sinds mijn uitgereikte hand weggeslagen werd want mijn aanbod kwam uit mijn hart... en toch werden mijn nochtans duidelijk geformuleerde woorden opnieuw verdraaid en voelden daardoor misbruikt. Zelfs bij dit grote verdriet blijven ze verdergaan met me anders invullen? Waarom steken ze zoveel energie in het me anders afschilderen als die ik ben? Welke winst denken ze daarmee te boeken? Soms heb ik met ze te doen.
Dat zinnetje tekent mijn leven... Zelden zag iemand wat aan mij van verdriet, angst of andere ellende. Ik zag er altijd zo vredig uit en opgewekt. Daarom geloofde ook niemand me toen ik de ene zware depressie na de andere doormaakte... en kon ik op weinig, bitter weinig steun en meevoelen rekenen. Ook gisteren werd dat zinnetje uitgesproken door iemand. Ironisch...
Vroeger moest ik om mezelf te beschermen een 'nietszeggende' blik hebben... of ik werd nog meer geranseld... nog dieper gekwetst door beledigingen, krenkingen, of gehoon. Door een teer-beminde moeder en later nadat ik in het huwelijk trad, werd zij opgevolgd door een teer-beminde echtgenoot. Samen trokken ze van leer... voor hun verwerpelijk doel... me op de knieën te krijgen. Zeker niet om hun liefde te betonen. Mijn ex- echtgenoot die bij de huwelijkszegening liefde, eeuwige trouw in goede en kwade dagen bezwoer maar meende dat hij daarvan vrijgesteld was en het alleen door mij moest nagekomen worden. Hij walste als een bulldozer over me heen, krenkte me zo vaak en zo erg mogelijk. Verkocht me zelfs enkele rake klappen. Tot ik naar de dood snakte... Hij mocht me met de grond gelijk maken, me bespotten, beschimpen... hij mocht me overal volgen zodat hij me geen minuut rust gunde en iedere klus die ik ijverig klaarde, kon belachelijk maken. Hij moest en zou mij breken... Waarom eigenlijk? Was die vent zo dom dat hij meende dat hij tot in de eeuwigheid zo verder kon gaan met me sarren, kwellen, bedreigen? Hij bedreigde me meermaals met de dood. Later toen ik het bijna niet meer kon dragen en steeds dieper de put inzakte, begon hij te dreigen dat hij ervoor zou zorgen dat ik de kinderen NOOIT meer zou te zien krijgen als ik het wààgde van hem weg te gaan. Later dreigde hij mij te vermoorden en de kinderen eveneens. Nog later voegde hij zichzelf toe als laatste... Waarom zou hij niet beginnen met zichzelf? Wat dacht hij dat hij ook nog in die mate over het leven van zijn kinderen en echtgenote kon beschikken? Wat een gestoorde gek was ik gehuwd... Of een narcist...?
Dat weten de kinderen niet... Ze hebben geen benul van de slopende pesterijen al die jaren.... die me uiteindelijk hebben doen vluchten, weg van zijn psychische tirannie. Samen met ze. Ik heb ze misschien behoed voor de gevolgen van zijn psychische terreur die hij zelfs de kinderen niet bespaarde. Ik kon jammer genoeg niet voorkomen dat nog meer gevolgen van wat begon toen ik die man huwde op mij verhaald werden, me uiteindelijk vierendeelden. Maar ik ben ik niet als ik ook dat bevocht.
Ooit zei iemand me dat ik een vogel voor de kat was... Wat was ik verontwaardigd... maar nu denk ik er soms aan... die persoon had gedeeltelijk gelijk... Lang ben ik een speelbal geweest voor laffe, zwakke of gefrustreerde mensen... een gemakkelijke prooi... omdat ik zo geschokt was door hun wreedheid, door de hardheid, het gevoelloze leedvermaak...
En nu? Ik moet het leven dat ik verloor weervinden. Ik ben er ondertussen van overtuigd dat het nooit meer hetzelfde leven zal zijn. Omdat het leven drastisch veranderde en ik zo mogelijk nog meer.
Ik verkoos om vandaag geen voet buiten te zetten, uitgezonderd met mijn hondje. Soms heb ik dagen dat ik me veiliger binnen verschans. Vandaag was zo'n dag. Veel rust genomen en enkele mailtjes verzonden. Ik probeerde verder te werken aan mijn project maar ik kon me niet concentreren. Ver weg van de wereld. Mijn schoonzoon kwam even langs. Enkele mailtjes gehad van mijn dochter ook. Ik weet dat ik dankbaar zou voelen als ik kon voelen met die kleine dingen die zovéél voor mij betekenen. En dan ook hier begripvolle, meevoelende reacties ontvangen... dat legt een soort dons rondom mij. Ik poetste de veranda, iets wat één van mijn kinderen normaal voor hun rekening nemen maar we maakten een speels akkoordje per mobieltje... als zij een keer de boodschappen wilden halen dan zou ik dit keer de veranda een beurt geven. Zij vonden dat een geweldige deal.
Ik heb ook eindelijk het fornuis schoongemaakt...erg genoeg kon ik me er niet eerder toe aanzetten om het schoon te maken... vandaag dus wel. Voldoening voel ik er niet van... al zou dat normaal wel mogen... maar ik ben nu eenmaal al meer dan een week zo duf en verdwaasd. Het is alweer de 'ik ben er niet' periode. Zo verdoofd en onhandig dat ik me zowat overal aan stoot, zaken laat vallen, oeverloos vaak dezelfde route afleg om toch telkens het doel ervan te vergeten enzo voort... best afmattend. Ik schrik mezelf een aap als ik op de kalender zie dat we in de maand mei vertoeven terwijl ik mezelf nog steeds in maart meen te bevinden. Sommige van mijn kinderen zijn bezorgd omdat ik zaken zeg die ik amper enkele minuten later me niet meer kan herinneren. Ik stel ze gerust, het komt omdat er zoveel in mijn hoofd zit, zeg ik. Ik weet uiteraard zelf wel dat het door de depressie komt.
Er zit weinig in mijn hoofd. Het kan goed klinken maar ik weet dat het niet goed is. Toch haal ik er mijn schouders voor op... Ik ben het deels gewend. Straks wordt het beter. Ik weet dat bepaalde zaken erger worden wanneer ik vroeger moet opstaan al is 'moet' hier niet op zijn plaats. Ik doe het als vanzelf. Als één van mijn kinderen vroeg uit de veren moet, sta ik als vanzelfsprekend ook mee op. Het heeft wel een prijs... dat de donkere, snijdende gedachten mee opduiken bij het ontwaken. Ik weet dat het verdwijnt als ik een uur of wat verder ben en een en andere eruit gooi, schrijvend op dit blogje. Precies dat gaat moeilijk sinds... ik weet niet meer wanneer... mijn begrip van tijd laat te wensen over. Ik zal me beperken met vertellen dat het voor mij het meest vreemde was... want ik zat steeds boordevol gedachten. Ik moet inmiddels telkens een weerstand overwinnen en vaak ook angst... omdat ik er niet bij kan... bij wat ik voel. Het lijkt of ik telkens door een dikke muur moet. Sinds ik dit blogje heb... gaat het iets beter. Er was een tijd dat ik het blogje terug sloot zonder ook maar één woord geschreven te hebben. Blij dus dat dàt alvast terug gaat na even een muur afgebroken te hebben. Ik merk dat het oplucht. Meestal toch. Niet altijd. Maar ik voel dat het goed is... dus doe ik verder.
Ik schreef in vorig blogje dat ik last heb met 'tijd' waarmee ik bedoel dat ik vaak dagen verwar, niet meteen kan bedenken welke dag we zijn, ik me soms zelfs vergis van maand en nog erger... van jaar. Soms word ik teruggevoerd naar een bepaald jaar. Het gaat zo diep dat ik dat jaar ook werkelijk als datum op een document of brief vermeld. Ik hoef zeker niet te vertellen dat ik me eenmaal ik dat ontdek het apenlazarus schrik. Soms zijn er black outs... dan weet ik plots mijn code van mijn bankkaart niet meer of de codes om op mijn eigen site te komen. Gisteren wist ik niet meer waar ik mijn Mp3 liet. Ik vond hem na lang zoeken en tot mijn grote verwondering in het hoesje dat ik ervoor reserveer. Ik was nog wel zo zeker dat ik hem dààr niét gelaten had. Er is nog een ander soort verwarring wat tijd betreft. Dat is dat gevoel dat er jaren uit je leven lijken geknipt, jaren die nooit schijnen bestaan te hebben. Zo vertelde mijn psychiater me dat hij net in mijn dossier zag dat ik al bij hem kwam van 2003... Ik kon het niet geloven. Ik was ervan overtuigd dat het 2005 was... Ik dacht dat hij zich vergiste maar vond het niet nodig hem dat te vertellen. Ik weet immers dat zoiets bij mij kan gebeuren in jaren die nogal ingrijpend of dramatisch waren. Vorige week vond ik tussen de papieren doktersbriefjes van ... juist 2003... Dat was toch even schrikken... Ook destijds, na mijn echtscheiding zijn er jaren die lijken uitgegumd... jaren als een nachtmerrie... Soms weet ik met moeite wanneer ik mijn ex 'ontvlucht' ben. Omdat me heel wat jaren telkens om dezelfde bewijzen gevraagd werden, weet ik het ondertussen zeker... al blijf ik me vergissen met twee jaar ervoor... de eerste keer dat hij me door elkaar schudde en sloeg. Doodsbang was ik.
Enkele uren K.O. maar geeft niet... ik ben er nu weer even... Ik poetste het keukentje uit pure noodzaak, ik kliederde namelijk met water uit pure onhandigheid, het vogelbakje viel uit mij handen... . Straks (of morgen) moet ik het kookvuur opnieuw poetsen want ik liet de spirelli overkoken (mijn verstand doet het niet meer zo goed) ... Ik haat het die onhandigheid maar dat is al zo sinds een week of twee... een nieuwe fase van mijn verhakkelde wezenlijkheid... Ik speelde het klaar alle oude papier in de net verkregen dozen te stoppen (veel kon daar alvast niét fout gaan). Ik nam een hele warme, kalmerende douche, fris gewassen... die behoefte blijft, frisheid. Daarna aan het koken geslagen. Gelukkig zat er nog reserve groenten en vis in de diepvries... de voedingswaren in de koelkast zijn immers uitgeput. Morgen moet ik voeding inslaan. Verder voel ik me nog steeds niemand en onbestaand.
Alsof ontwaken een nachtmerrie is, en de dag die erop volgt, eveneens. Ik duw mijn gedachten telkens in een andere richting en sta zo vlug mogelijk op. Vandaag duurde het langer eer hét verdween. Het is niet het onwerkelijke alleen... niet alleen het verlies, het is ook de angst voor nog meer willekeur. Zal de stap die ik zet, me nog meer schade berokkenen? Ik weet het niet meer... alles is één brij, een smurrie. Wanneer ik de stap niet zet, ben ik afhankelijk van hun goodwill. Er is in beide gevallen het risico van verlies... maar de onzekerheid momenteel maakt het nog ellendiger. Ik zal de stap zetten... ook al doemen er daardoor weer nieuwe angsten op... Kan het nog erger? Het kan altijd erger is mijn ervaring. Er is weinig waarop je in deze maatschappij nog kan vertrouwen is de bittere beleving geweest op heel wat vlakken. Recht is geen recht meer... Mensen die met het onrecht binnen het recht te maken kregen, weten wat ik bedoel. Ook al zijn ze te laat met documenten of verschaftten ze je foutieve informatie, zij hoeven zelden 'maatregelen' te vrezen. Zij zijn zelden het slachtoffer van hun vergissingen of laksheden maar jij.
33. Ik doe iets verkeerd... maar het ontgaat me wat.
Even loslaten de boel... morgen zal het weer beter gaan. Ik denk aan het lieve kleintje dat ik afgelopen vrijdag de hele namiddag in mijn armen mocht houden... en aan de vragen van mijn dochter. Een gevoel van erkenning. Zo belangrijk voor me. Ze weten niet hoeveel ik van ze allemaal hou... Ook mijn schoonzoon voelt voor mij als een heuse zoon. Jammer dat diezelfde avond een bericht iemand mijn vredige voelen overhoop haalde en angst, paniek teweegbracht door mijn goedbedoelde, liefdevolle woorden onderuit te halen. Het maakte dat de tranen elders om opnieuw blokkeerden... Het leven betekent niet veel meer voor me. De schokken waren te erg.
Het werd zo gewoon dat ik mezelf instel op wanneer ik wat kan. Net een kwartiertje wakker, mijn kleine hondje uitgelaten, kopje koffie en dan meteen de formulieren in een briefomslag gestopt na nogmaals herlezen. Ik herlas al tot in het oneindige zo bang werd ik voor vergissingen. Mijn gedachten zijn als een balletje in een flipperkast. Soms wanneer wat er gevraagd wordt dubbelzinnig voelt, is er de schreeuw van binnen. Deze formulieren hadden wel een klare taal, gelukkig. Ik hoefde weinig in te vullen. Goed idee ook om dit meteen in de ochtend te doen, dan lukt het meestal om zonder dat vreselijke beven een adres neer te schrijven. Dat bibberachtige handschrift dat ik in de loop van de dag krijg, is vreemd en ik weet niet waardoor ik het kreeg. Ik voel me enigzins opgelucht. Ook al is er nog geen ander resultaat dan dat de brief verzendklaar ligt. Het resultaat kan lang op zich laten wachten, werd me verteld. En evenmin is het zeker dat er een positieve reactie komt na de hele procedure. Indien het geen positieve uitkomst brengt, kan je nog stappen ondernemen maar alleen al bij de gedachte eraan schiet de paniek als een raket door mij heen omdat het elementen bevat waar ik niet bij kan, niet in deze toestand en al helemaal niet zonder hulp. Ik probeer daar nog niet aan te denken. Er is één stap gezet en voor mij een grote... De emotionele druk van dit alles trekt aan me en de paniek, het gevoel van zwaarte, het teneerdrukkend gewicht, knalt iedere ochtend als een kanonskogel door me heen... Voor het slapengaan wordt dat opgevangen door lezen tot mijn ogen dichtvallen maar s'ochtends bij het eerste ontwaken, ik heb niet eens tijd om te denken, vlamt een en ander als bliksemflitsen door mijn bestaan. Ik kan ze niet stoppen tot ik opsta wat ik dus ook doe uit noodzaak moe of niet. Die flitsen zijn ellendiger dan moe of down nog in je bed willen blijven liggen.
Sommige zaken durf ik amper aan anderen te vertellen... zo schaam ik me... Van de kracht die ik nog kon opbrengen is niet veel meer over. Het voelt of ik over de hele lijn ben gebroken en dat bepaalde zaken erger zijn geworden terwijl ik dacht dat het niet meer erger kon.
De ene keer kunnen gevoelens me overspoelen, de andere keer voel ik niets meer en moet ik louter op mijn verstand afgaan. Voor een gevoelsmens als ik is dit pijnlijk vaststellen... Wat energie betreft... ik wist me voort te duwen en alles te beredderen. Wanneer sommige mensen me zeiden dat zij dat niet zouden kunnen, voelde ik me daar niet goed bij omdat ze duidelijk niet begrepen hoeveel wilskracht het vereistte van mezelf, hoeveel zelfdiscipline, hoezeer ik mezelf er toe dwong... Het heeft zijn beslag gehad.
Er zijn veel hindernissen die ik voor mezelf oplos. Ik vergeet ze vaak te benoemen. Ze zijn mogelijk niet zo normaal, voor mij werden ze dat alleszins wel omdat ze mijn hele leven zo wat aanwezig zijn. Ik zocht middelen om ze te hanteren.
Vorige week werd ik plots weer misselijk. Dreigde er opnieuw een paniekaanval? Ik probeerde rustig te ademen en me af te sluiten. Het kost heel veel energie. Erna ben ik vaak uitgeput.
Stilte geeft rust. In drukke omgevingen geraak ik het noorden kwijt en neemt verwarring toe... met soms spot van mijn omgeving tot gevolg. Daarom vind ik het fijn in omgevingen waar het stil en rustig is.
Ik plan noodzakelijke verplichtingen op een emotioneel minst belastende manier. Dat klinkt misschien opnieuw vreemd maar het werkt wel. Ik verkies een kleine warenhuis, daar is het meestal rustiger. Ik voel me er minder als in een klok die voortdurend hard gongt... Natuurlijk maak ik een lijstje. Zelfs wanneer ik niet veel nodig heb... Het lukt me immers zonder die boodschappen al amper mijn hoofd op orde te houden. Aan de kassa zijn ze niet ongeduldig, daar loopt het zelden mis. Ik hoef evenmin te zoeken naar artikels die om de haverklap elders liggen. In het kleine warenhuis blijft alles ongeveer op dezelfde plek staan zodat ik de volgorde reeds op mijn lijstje kan vastleggen.
Vandaag moest ik een document afgeven. Ik heb het zonder problemen tot een goed einde kunnen brengen... alleen vergiste ik me in mijn zin... ik sprak verkeerde woorden maar ging buiten met het weten dat ze het me daar niet kwalijk nemen, ze kennen me er al. Er was even een alarm... terwijl ik mijn hersenen erbij moest houden in dat ene winkeltje om de artikelen één voor één te vragen aan de bediende, sprak iemand me aan. Ik weet niet waarom... maar het leek van binnen te flippen, alsof er een lamp kapotsprong. Ik kon niet meer antwoorden op de bediende. Ik kon namelijk niet zoals ik gewoonlijk in zulke perioden doe, voor mezelf min of meer de zin construeren waardoor alweer verwarring ontstaat... die zelden goed onthaald wordt... Wat ik zei, de tweede keer... schrok die persoon gelukkig af... Ook al zou er gefluisterd kunnen worden of ik ze wel alle vijf op een rijtje had, ik heb ze momenteel niet alle vijf op een rijtje dus wat het mij uit wat ze denken? Ik heb de energie niet meer om me te verontschuldigen voor zaken die buiten mijn kracht liggen, het is zinloos en uitputtend om me ook daar nog zorgen over te maken. Een voordeel dat ik te moe werd om nog energie te steken in me te verantwoorden voor al die zaken die ik niet kan helpen.
Ik denk aan vorige week... en hoe rustig en vredig ik me voelde na het bezoekje aan mijn dochter, schoonzoon en kleinkindje. Al voelde mijn arm wel als na een judogreep achter mijn rug gewrongen... zo pijnlijk... Ik werd rustig van het slapende kleintje dat ik de hele namiddag in mijn armen mocht houden... Het doet me deugd dat me allerlei gevraagd werd... het helende van erkenning... Een nieuwe weg werd ingeslagen, zo voelt het. Een ultra grote pot zalf op heel veel wonden. Ik koester die herinnering... Ze werd verscheurd van pijn en verdriet door een berichtje wat erg hard is aangekomen bij mijn dochter en mezelf. Vanaf toen is de lethargie weer sterk toegenomen... Vandaag voel ik me wat lichter. Dat is lang geleden. Vind ik fijn om te voelen... ook al weet ik uit ervaring dat het misschien straks weer weg is... ik probeer het 'nu' te beleven... als dat kan... Blij dat ik eens iets positiefs kon schrijven...
Vanmorgen was de nachtmerrie bij het ontwaken alweer aanwezig. Het gebeurt vaak dat na een betere dag de dag erna dubbel zo ellendig voelt. Ook dat zijn we min of meer gewend, al is dat niet echt de juiste uitdrukking, eerder dat je het in je leven paste, hoe moeilijk ook. Ik laat het passeren zonder er al te veel aandacht aan te schenken.
Ik dacht aan mijn jas... nieuw, en tegelijk oud... tweedehands. Hij zit knus en warm maar net zoals andere kleding doe ik de jas slechts aan wanneer ik me iets zekerder voel... zo niet dan voel ik me onwennig... . Dat gaat zo met alle kleding... Ik kan het niet opbrengen iets anders aan te trekken... week na week loop ik in ongeveer hetzelfde plunje naar buiten... alsof het me bescherming biedt. Natuurlijk wordt die gewassen er tussenin. Dat lukt omdat ik vele dagen geen voet buitenzet ... Soms wil ik moedig zijn en trek ik toch iets anders aan... maar de angst en dat nare gevoel komt meteen opzetten, zodat ik het vlug weer uittrek en ja hoor;.. opnieuw dat oude vertrouwde aantrek.
Ik vind het al een hele prestatie dat ik in huis enige afwisseling breng in wat ik draag... kwestie van meer dan twee stuks te verslijten... en me niet schuldig te voelen om al die andere stuks die ongedragen in de klas blijven hangen. Ik wisselde regelmatig van kleding toen de depressie nog min of meer hanteerbaar was, dat is ze ondertussen steeds minder.
Het kan gebeuren dat ik een leuke combinatie vind en zelfs zin voel die bij de volgende stap naar buiten te dragen. Wanneer die dag aanbreekt, is de zin volledig weg... Ik zou me als een vis op een barbecue-rooster voelen als ik het toch droeg. Rust zoeken op mijn manier en dat wat is niet erger maken is de boodschap. Duwen en pushen, me verzetten heb ik de overige levensjaren veel gedaan. Het gaat niet langer, misschien omwille de consequenties daarvan..?.
Onverklaarbaar, zoals ook andere keren, het donkere dat nog donderder werd, het zware dat nog meer op je drukt, de pijn van binnen die je in jezelf doet schreeuwen maar alles blijft uiterlijk stil. Ik duwde mezelf naar de wasmachine en zette een trommel wasgoed op. Straks op de draad... het zijn niet veel stuks, dankzij de sprei die meer dan de helft van de trommel vulde. Vanmorgen voelde ik pijnscheuten in mijn hals en de bovenste wervels van mijn ruggegraat. Oppassen, het zijn voorboden van een blokkering. Letten op mijn houding en warm houden van de kwetsbare delen. Ik word er niet vrolijker van als ik ook nog door die zaken word gehinderd.
Een onbestemd, niet te benoemen, rotgevoel dat maar niet weggaat. De was hangt op de draad... en ik rustte, rustte, las en las... kwam een beetje tot rust... maar dat geschreeuw binnen me hield maar aan... Zo donker als de hel binnen me... ook al ken ik dat gevoel al langer dan me lief is, blij ben ik er nooit mee geweest en rouwig zal ik niet zijn als het ooit voor altijd de biezen neemt. Ik heb niet getelefoneerd, ben, hoe vreemd het ook mag klinken, te moe en te donker om met wie dan ook een telefoongesprek te hebben. Zeker niet om dat ene, zo droevige onderwerp... Elke keer als ik mijn mail open, hoop ik op een tekentje van leven maar er is nog geen berichtje gekomen. Al kan ik het goed begrijpen. In haar wereld is internet niet het enige contact, niet het enige gebied waar je nog iets van je pijn en verdriet kan delen zoals bij mij... Ze kan het gelukkig delen met familie, Ze wordt omringd door een warme familie... kinderen, kleinkinderen.
In dat boek lezen, deed me deugd, gaf me rust. Ik nam eerst een hele warme douche en liet het vrij warme water over de pijnlijke schouder en hals sproeien. Daarna frisse kleding aan al is ze dan gerimpeld. En ondanks het warme weer (binnen 22,5 °) een trui aan en een sjaal om de pijnlijke plekken te behoeden voor tocht en uiteraard warm te houden. Kussens stutten mijn hals en rug... dat is al lang zo... Eten koken is er vandaag niet bij. Gelukkig hadden mijn kind en ik allebei heel veel zin in frietjes van het kraampje. Het is niet alleen de spierpijn, de pijn aan hals en schouder, maar ook de pijn van binnen. Rusten maakt het milder en draaglijker. Ik hoop dat ik de tuin kan te lijf gaan. Het gras maaien, de haag kortwieken... al zal ik daar wellicht weer weken over doen. Het geeft niet... àls het maar gedaan wordt..! Het volgende karweitje is de winterkledij in koffers stoppen en de zomerkledij eruit halen. Ja, we hebben vrij kleine kleedkasten... maar doen het al jaren op deze manier... we 'trekken onze plan' zoals ze dat hier zeggen.
Ik zou kunnen schrijven dat ik deze dag beleef met gemengde gevoelens maar dat is niet zo. Het lijkt wel of ik deze dag net zoals een maand of wat geleden met geen gevoelens beleef. Ik laat me stil drijven... en kijk naar de wolken, naar de meeuwen die voorbij scheren... en voel hoe golven me laten deinen op het wateroppervlak. Soms nopen ze me tot enige watertrappelarij. Zo voel ik ook deze dag aan... al kan ik niet ontkennen dat ik vandaag getroffen word door de pijn van bepaalde herinneringen die ongevraagd door mijn brein en vervolgens mijn gehele wezen flitsen... Er is geen moeder die ik zou willen herdenken omdat de vrouw die zich zo noemt, zich nooit als dusdanig heeft betoond. Herinnering aan emotionele verwaarlozing en klappen... psychisch en fysisch... gehoon, spot, wrede woorden, laster, trachten me te isoleren van mensen die me lief waren en die mij graag mochten... Ze is net als haar opvolger, mijn ex... Ze is in meer dan één van die bedenkelijke zaken geslaagd. Met mijn vader is het niet gelukt... gelukkig al was dat OOK haar betrachting, maken dat hij me hekelde. Als ik iemand wil gedenken vandaag... dan is het wel mijn grootmoeder... die méér moeder voor me is geweest dan mijn eigen moeder. Ook al was mijn grootmoeder streng, alles was me liever dan de haat die uit mijn moeder spoog.... Bij mijn grootmoeder moest ik niet één keer bang zijn voor klappen, of spot, willekeur... pure psychische terreur... zij was dan misschien streng en niet zo'n knuffelige oma maar ze was godverdomme eerlijk én te vertrouwen.
Vanmorgen bij het ochtendwandelingetje met mijn hondje... hoorde ik de blaadjes aan de bomen ritselen, voelde ik de warmte van het zomerse weertje en voor het eerst sinds lang werd ik daardoor niet teruggevoerd naar nare tijden maar naar nog verder in de tijd waar tussen de nare belevingen door toch nog mooie te vinden waren. Het ritselen van de blaadjes deed me denken aan die lap grond die mijn vader ooit kocht en waar wij als kind mochten spelen telkens mijn vader en moeder daar een dagje of namiddagje naartoe gingen. Het hoge gras waar je je zo leuk in kon verstoppen... het onkruid dat ik toverkruid noemde... de beek met groene begroeiing... het autowrak waar we voor mijn vader ze volstopte met rommel in konden spelen... en dan... wat me terugvoerde naar die herinnering... het ritselen van de blaadjes van de vele bomen daar... ik herinner me de hoge populieren... ik zie ze nog steeds voor me... en voel de bijhorende atmosfeer. Later kwamen er ook ganzen en een weggetje waarlangs we met onze fiets konden rijden... al ging dat niet vlug want ook daar stond hoog gras. En de wilde aardbeitjes... er was ook een tijd dat er groenten stonden maar dat kon mijn vader niet bijhouden omwille van zijn energierovende beroep en de afstand. Het is de eerste keer sinds héél lang dat die herinnering opdook... gewoonlijk werd ik door geritsel van blaadjes aan de bomen herinnerd aan het buitenverblijf van mijn grootmoeder... en om onbestemde reden voel ik me daar steeds eerder naar bij... en dat ligt heus niet aan mijn grootmoeder... maar aan de herinneringen aan mijn jeugd... de nare... Op één of andere manier associeer ik het verblijven daar meer met nare herinneringen... ze overspoelen de fijne daar.
Ik kook in een broeiheet keukentje... Een voordeel dat het er broeiheet is... zo blijven alle spieren warm... en het biertje zorgt voor de rest. Wanneer de zin er is... en de psychische pijn draaglijk blijft... kan ik nog enigzins 'normaal' functioneren. Ik maak gestoofd witloof met aardappelen en gehakt gerold in een kalfslapje. Het gaat... ik nam ervoor ettelijke uren platte rust... en las in een aantal boeiende tijdschriften... Ook een wasmachine opgezet... en de was op de draad gehangen... maar niet voor ik de wildernis min of meer wegsnoeide... zo erg was het in onze tuin gesteld dat er zelf geen plaats meer was om het wasgoed op te hangen... Ik hou tussen haakjes best wel van een wilde tuin... al zijn obsessief keurige mensen in mijn buurt daar blijkbaar allergisch voor. Het deert me niet, ze kunnen de boom in met hun gezeur, geklaag, geduvel en gejammer. Dat ze verdorie hun eigen leven eens onder de loep nemen... en uitzoeken wààrom ze zo bezig zijn met het leven van een ander...!
Het spoelwater van de groenten giet ik in een soort van vergaarbak voor water... zo verspil ik geen druppel. Ik ben bijzonder milieu-vriendelijk...
Ik voel me vaak geen moeder meer... soms zelfs geen menselijk wezen. Voelen staat gelijk met een poel van ellende, pijn en ongeloof... Een deel van mijn kinderen verkoos me voor de varkens te gooien. Nu goed... hopelijk worden ze daardoor gelukkiger.
Een van die liefelijke wezens die ons gezin kwamen vervoegen (al was het eerder 'vernietigen') liet me weten dat haar mama het écht niet nam als ze ook maar één keer haar moederdag vergat. Van mij werd terzelfdertijd geëist dat ik niets ondernam omdat haar moeder nog steeds niet wist of ze nu wel dan niet een weekend met haar dochters wilde doorbrengen. Je raadt het al... mijn moederfeest verdween in het niets. Er zijn twee dagen waarop moederfeest kan plaatsvinden. Vreemd toch dat zij de twee data opeiste voor zodat er niets meer overbleef voor mij... Hoe moest ik dus begrijpen dat ze mijn moederfeestje gewoon 'elimineerden'? Mijn schoondochter wou plots op weekend. Prima... maar dat ze me niet eens verwittigden... Het zou al ge-noeg geweest zijn voor me... want ooooh wàt wàs mijn hart groooot.
Hoe moest ik begrijpen dat ze me op een andere keer vroegen dat ik vast geen bezwaar had als zij net op mijn moederfeest naar een festival gingen maar aan die andere zijde alles mooi volgens plan verliep? Geen feest voor mij, wel voor haar mam.. Voor mij hoefde hij zich écht niet in bochten te wringen... Ik vond noch het één noch het ander erg... als ZIJ maar gelukkig waren... maar dat ik stilaan in de doofpot werd gestopt vond ik erg... En dat mijn zoon hààr minachting overnam vond ik ondraaglijk. Waarom minachtte hij me? Omdat zij het deed? Want ik ben geen wezen dat je moet minachten. Ik heb nooit één van mijn kinderen aan me gebonden... maar wat ik nooit voor mogelijk heb gehouden (waarom zou ik?) is dat bepaalde wezens me in mijn geheel uit hun leven wilden bannen. Waarom? Die vraag én het antwoord leggen ze best bij zichzelf...!
Ik vond het erg dat mijn schoondochter zich beledigend uitliet over mij en mijn leven. Ik slikte en slikte want verdomme toch, ik schrok me rot. Was dat nu de hedendaagse beleefdheid? Was dat nu een menswaardige houding? Vernederende, onbeschofte uitlatingen ongecensureerd afvuren op je schoonmam? En waarom? Om haar te kunnen treffen tot diep in haar hart en ziel? Waarom was dat nodig? Was ik een bedreiging voor haar? Omdat ik het leven en de mensen omhelsde? Of omdat het meisje zich tot een zekere stand meende te mogen rekenen? Welke stand dan wel? Een met bitter weinig manieren..., dàt staat vast..! Arme dwaas die ik was... dacht vergoelijkend dat ze het verschil wellicht niet direct kon verwerken met hun grote villa... met luxe overal en ons nederig klein boerderijtje. Maar het is er keurig netjes, fris, het ruikt niet naar koeien dus wàt mankeerde haar? En dan werd ik de les gespeld als zou ik dat arme kind niet mogen? Wie was hier eigenlijk 'gek'? Mijn armen en hart verwelkomden haar en alle vrienden, partners, geliefden van mijn kinderen... maar enkele verkozen op me te spugen... Nooit gaf ik weerwerk, ik schrok er te zeer van. Het was niet alleen onaardig maar zelfs gemeen, onbeschoft en zelfs op een sadistische wijze wreedaardig... Toch bleef ik sullig mens dat ik wàs vergoelijken...
Vrienden nodigden ons uit... Iedereen was er behalve schoondochter, de vriendin van mijn zoon. Ze liet me hovaardig weten dat mijn vrienden helaas niet haar prioriteit genoten...
Die jaren waren een hel voor me... Ik verloor mezelf. Ik vond mezelf terug bij mensen die aardig reageren op mijn wezenlijkheid... dat moet ik proberen blijven onthouden wanneer ik in staat ben op buiten te komen... en opnieuw te geloven... dat wat gebeurde... mijn eigenheid niet platsloeg... het was hun projectie en afgunst... hun proces dat zij niet doorworstelden maar er anderen mee verkiezen te slachten. Ze doen maar... maar niet meer met mij.
Het is geen fijn gevoel om reeds bij het eerste ontwaken, je weet niet eens dàt je al wakker bent, doorkliefd te worden door een venijnige pijn, gevolgd door een zware, verpletterende rotsblok. Ik drink mijn kop koffie en ga met mijn hondje naar buiten... De frisse lucht doet me deugd, de stilte nog meer... En dan nog een kop koffie bij terugkeer. Vervolgens ga ik mijn gemoed luchten als dat nodig is... alles op een rijtje zetten... of gewoon een van de startblokken om mijn dag zo licht mogelijk te kunnen beginnen. Achterlaten de ballast... als dat kan. Vervolgens, wanneer het zwarte gordijn min of meer opzij geschoven is... en het rotsblok iets verschoof en wat licht doorlaat, kan ik aan mijn werk beginnen... met fris hoofd en gemoed... min of meer toch. Ik hoop dat ik deze week ook weer eens een stapje buiten kan zetten... en één van de plaatsen waar ik rust vind, kan bezoeken...
Na enkele uurtjes rusten, speelde ik het klaar drie stuks kleding te herstellen (stoppen, knopen vaster, een lap op een gat naaien, enz...) Ik naaide al liggend... maar het laatste stuk vereiste een verticale houding... Opnieuw even rust... hoe belachelijk klinkt dat... en toen... voelde ik me de koning te rijk... heb ik een deel van de woonkamer geveegd en gedweild....! Ik hou van frisheid... en ook al is het maar een zesde deel van de woonkamer, dat is het toch al hé. Ik behandelde de zoveelste barst in een vloertegel... (had de pech dat iemand ze kwam leggen die beweerde er alles van te kennen... ze breken één na één... en ik kan niet anders dan de barsten volspuiten met lijm... Wanneer je een klein budget hebt, kan je geen beroep doen op een vakman... maar de tegels die ik ook door deze 'kenner' toch vrij duur betaalde zijn door een verkeerde manier van leggen tot barsten gedoemd... Ik de 'leek' vond het destijds vreemd dat hij zo zuinig was met mortel... De leek bleek gelijk te hebben, de kenner niet, die zware tegels worden niet gedragen... dus barsten ze. Ik wou graag de voorkamer van ons huisje dweilen... maar dat bleek net iets van het goede teveel. Morgen is er nog een dag... ja toch? Opnieuw een rustpauze om te douchen zodat ik met nieuwe energie aan het avondmaal kan beginnen. Er hoefde slechts een burger gebakken te worden.
Het wasgoed (voornamelijk dekens voor ons hondje) ben ik vergeten op te hangen... dat doe ik na dit blogje.
Ik wil soms vergeten hoe het leven al jaren aan me voorbij gaat... enkele uitzonderlijke momenten niet meegeteld. Daaraan denken zou dat wat gaande is, slechts erger maken. Ik ga verder... als een kip zonder kop als het moet... die kop komt er daarna wel weer terug op.
Ik droomde vannacht van mijn vader en van iemand die ik al enkele jaren ken maar een hele tijd niet meer zag. Beide dromen gaven me een gevoel van rust. Misschien komt het door het bekijken van een film die we mooi vonden? Vandaag was ik blij met een antwoordje van de vriendin. De spanning en onrust is voor een deeltje weg nu ik iets van haar vernam.
Vandaag probeer ik naar buiten te gaan. Het langer kunnen slapen doet me deugd... het maakt ook dat de dag al half is voor ik het goed en wel besef.
Ik zie hoe ik schrijf... en alles omzeil... het is OK omdat het vandaag ook OK voelt. Wanneer ik behoefte voel om over de gekneusde, verwonde binnenwereld te schrijven, doe ik dat wel...
Thuiskomen en zonder rusten aan het avondmaal beginnen, - al is het dan maar pasta met tomatensaus uit een bokaal, gehakt, gebruind met look en ui-... is funest. Down, donker, ellendig van vermoeidheid. Gelukkig dat ik af en toe hier op deze stoel voor mijn scherm met mijn benen op een stoel kon bekomen en mijn pijnlijk getroffen hart kan luchten. Het fijne van het korte uitje viel door de uitputting én wat ik ervaar als egoïsme of zelfzucht in het niet. Straks komt dat wel weer goed (hopelijk) Mijn benen droegen me niet meer... en zelfs het biertje kreeg me er dit keer niet bovenop. Dan weet ik van ellende niet meer hoe ik het heb en snauw ik... of trek ik me terug in mijn schulp. Het is pijnlijk om vast te stellen hoe je kinderen toch oud genoeg... om te beseffen dat zij niet alleen moe zijn, zich op de sofa neervlijen... en niet eens voorstellen te helpen. Voor mij is dit alles zwaar... en dit keer was ik ver over mijn grens van kunnen heen. Dat maakt dat ik me nog ellendiger voel dan normaal... Pijnlijk om vast te stellen hoe mijn omgeving voor alles en nog meer beroep op me doet... en geen rekening houdt met mijn beperkingen... Ik voelde mezelf bejegend als een 'ding' dat haar 'ding' moet doen... zodat de anderen zich kunnen wentelen in 'comfort'... Moe ben ik... zo moe... van alles, het leven en de wezens die erin leven.
Altijd die twijfel en tegelijk een besef. Ik voedde mijn kinderen op met oog voor mooie waarden, leerde ze met je medemens rekening te houden. Het lijkt wel of ze rekenen hun mam daar niet bij... Heb ik ze overbeschermd? Kunnen ze zich handhaven in een toch vrij harde wereld... met mensen die anderen vaak zien als louter schakels in hun schaakspel en niet meer dan dat? Ik was het voorbije leven zowat een vogel voor de kat... want ik leerde me niet te beschermen tegen hardheid, wreedheid, egoïsme, ik krabbelde vertwijfeld in het rond... en heb het al te vaak op mezelf gegooid... Ook dat mijn ex me beledigde, krenkte, sloeg, vernederde, ... te lang reageerde ik als een bange, onzekere mus die hém, de tiran geloofde... Dat hij me zo naargeestig behandelde had ik wellicht verdiend, ik deugde immers niet, voldeed niet... (aan de eisen van een gestoorde, sadistische tiran, despoot, idioot, gek, narcist, ...) Tot ik begreep dat ik me méér uitsloofde dan wat normale mensen 'normaal' zouden vinden... en dat het toch nooit goed ZOU zijn voor die ellendeling... dat het iets in hem was... Hij moest iemand die hij aankon krenken... en met diens pijn voedde hij zijn belabberde egootje, hij was als een vampier die zichzelf in leven houdt door andermans bloed te drinken.
Hoe lang heeft het geduurd eer ik begreep dat ik niet iedereen mocht vertrouwen? Hoe lang heeft het geduurd eer ik besefte dat niet iedereen diezelfde waarden nastreeft en er zijn of haar hand niet voor omdraait anderen wreed te bejegenen, te kwetsen, te liquideren, te bedriegen en te beliegen, te krenken, te beledigen, te domineren? Altijd trof dat ongeloof me in die mate dat het me verlamde, te geschokt om doeltreffend, adequaat te reageren.
Ik leer het pas nu. Als sadistische padden onze ontreddering bemerken, gaan ze met nog meer animo door... Wanneer we 'kalm' reageren en rustig bekijken wààr het schoentje wringt, welk aandeel het hunne is en welke het jouwe, stopt de gemenigheid vanzelf. Vaak druipen ze beschaamd af... Op voorwaarde dat ze niets meer van je onzekerheid bemerken... Er zullen zich nog wel meer mensen in herkennen... dat ze zich een ongeluk schrikken wanneer ze aangevallen worden of beschuldigd van iets waar ze niets mee te maken hebben, hoe ze dat bijna spontaan op zichzelf gaan betrekken of zich ontredderd afvragen waarom de ander zo op ze afgeeft, alsof ze vertrekken van de onderliggende idee dat ze ergens niet voldeden, alsof ze sowieso nergens voor deugen en ze zulke aanvallen verdiend hebben. Dat is wat je je halve leven ingeprent werd...
En daar schuilt het addertje onder het gras... dat je zodanig twijfelt aan jezelf dat je de ander méér gelooft dan wat je zelf voelt. Het heeft lang geduurd eer ik inzicht kreeg in dit proces, in de werking van zo'n systemen. Het moest bijna zodanig duidelijk zijn dàt er geen twijfel méér mogelijk was. En op een keer is dat ook gebeurd... het was zo duidelijk dat die persoon zijn eigen frustraties op een uiterst gemene manier op mij gooide... dat ik niet meer twijfelen kon... De ochtend die op de gemene aanval volgde... zag ik het zodanig duidelijk dat ik kalm en helder kon reageren en zijn aandeel kon scheiden van het mijne, het met andere woorden niet nam dat hij zijn frustratie op mij botvierde en zijn aandeel over mij kieperde. De zielepoot.
Twijfel en onzekerheid kan echter op nog meer vlakken voor heel wat schade zorgen... Hoe hoger de andere van de toren blaast, hoe meer gevaar dat je hem of haar gaat geloven en je hersenen verdoofd lijken wanneer je probeert dat wat niet 'juist' voelt te ontleden. Ze weten hoe ze je moeten verdoven als een spin die haar prooi vangt en vergiftigt.
Wat gisteren gebeurde, stoot op een pijnplek, namelijk de vanzelfsprekendheid waarmee je gepasseerd wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee de andere opeist dat je voor alles opdraaft... Het is ook een gevaarlijk element in de confrontatie met je eigenwaarde... alsof je het niet waard bent dat anderen OOK met jou rekening houden... Hoe moeilijk vond ik het om die grens te trekken en te behouden. Hoe hoog was de prijs ... al weet ik best dat wanneer ik het niet zou gedaan hebben de pijn nog erger zou geworden zijn. Er zou niets gewonnen zijn maar nog meer verloren. Mezelf.
Hoe moeilijk dat je steeds die grens moét trekken en hoé. Altijd alert blijven... en soms een titanenstrijd leveren. Het is het verlangen vanuit die oneindige vermoeidheid dat tenminste één iemand spontaan rekening met jou houdt, oog voor je heeft en je niet steeds behandeld wordt als een aanhangsel, als iets of iemand dat er alleen is voor anderen hun comfort. Wat doet het vaak pijn om te merken hoe weinig mijn wens er toe schijnt te doen. Hoeveel pijn om ook daarvoor te moeten vechten. Je stoot voortdurend op onwil of boosheid, venijnige verongelijktheid. En dat terwijl je je zo vaak hebt aangepast. Dan klinkt de titel van dat ene boek je bekend, zeer bekend in de oren... 'Als zij maar gelukkig zijn'...
Daarom is het eenvoudiger alleen te zijn met jezelf... zeker nu ik niet veel meer kan hebben.
Hoe zwaar het ook voelt, rechtop zitten tijdens de avonduren... toch moet het even... om met een lichter gemoed en gevoel te kunnen gaan slapen. Het achtervolgt me al de hele avond. Dat donker, zware niet te benoemen gevoel, alsof er zwarte wolk van binnen alles doodt of doet scheuren. De onmacht om dat wat is en wat zomaar op willekeurig tijdstip kan opduiken overdag of avond of nacht, zonder enige aanleiding... te kunnen benoemen, het te kunnen delen. Dan schreeuwt het in mezelf... van onmacht, omdat ik niet kan vertellen, niet kan duiden, hoe het is, hoe het voelt, hoe het me naar beneden zuigt en bijt en klauwt. En wil ik het niet eens meer proberen. Ook niet tijdens de therapie. Te moe om proberen te benoemen wat niet te benoemen is. Daarom dat ik steeds vaker zou willen zwijgen en geen woord meer zou willen spreken, nooit meer. Ik wil vergeten dat ik leef en besta...
Waarom slaag ik, van wie ze zeggen dat ik zo goed gevoelens kan beschrijven, er niét in om dit gevoel te beschrijven? Ik kan alleen vertellen wàt het met me doet, welke de impact is. Maar hoe het voelt, wat het precies is? Neen... dat kan ik niet beschrijven. De woorden vind ik niet. Ik weet niet eens of ze bestaan. Ik kan het niet tonen want het is niet zichtbaar. En ik kan het nergens mee vergelijken...
Ik hou het op afstand zo goed mogelijk en op zovele manieren het grootste deel van mijn leven. Als het me lukt, doe ik zelf of het niet bestaat, ik negeer het, veronachtzaam het... tot ik merk dat het niet verdwijnt maar blijft knagen, zeuren, bijten, branden. Dan lukt het me niet te doen of het niet bestaat omdat dàt wat ik voel me murw slaat en vermaalt, van binnen.
Een betere nachtrust, geen nachtmerries maar dromen die uit een normaal dagelijks leven zouden kunnen geplukt zijn. Ik werd enkele keren wakker van de herrie buiten, ook een keer van een zacht gepiep van ons hondje Ik sliep gelukkig vrij vlug terug in. Met leeg hoofd opgestaan... een leegte die gisteren begonnen is... leeg van binnen, in mijn hoofd maar vooral in mijn wezen... alsof ik niet meer besta en het een leeg omhulsel is dat voortbewogen wordt. Een berichtje op mijn mobiele telefoon. Ik goot net koffie in een kopje. De sessie gaat niet door vandaag wegens ziekte. Het was alsof in het bericht te lezen stond dat de krant in de brievenbus zit, het liet me volslagen koud. Zoals zoveel me de laatste dagen onverschillig laat. Niet alles... want bepaalde zaken veroorzaken nog altijd een korte maar hevige angst die ik zo vlug mogelijk wegduw...
Van mijn rustige dag is niets in huis gekomen, het rusten, misschien even naar buiten. Ik ben het huis letterlijk uit gevlucht... na de zoveelste wrede, laaghartige aanval, gevolgd door een reeks gemene dreigementen van iemand uit mijn omgeving. Ik ben de tel kwijt hoe vaak het creatuur hier sinds dit jaar al aan de bel hing... vergif afgewisseld met o zulke doorzichtige manipulatieve aardigheidjes... om erna opnieuw aan de slachting te kunnen beginnen. Sommige mensen kunnen er wat van. Maar ik heb al ervaring... want mijn ex gebruikte de zelfde trucs om me stelselmatig te herleiden tot het grote niets, een stuk afval.
Het was er vandaag alvast teveel aan. Later vertel ik wel over dit gestoord creatuur. Ik trap steeds in dezelfde val... ik kan er met mijn arme verstand niet bij... en veeg steeds weer de spons over diens gestoordheid. De aanvallen worden echter steeds gemener, lasterwampagnes worden vakkundig uitgebreid. Tjonge... hebben die écht niets beters te doen met hun zielige leven? De maat is voor mij alvast overvol. Ze zullen dàt spoedig ervaren.
Ik neem me voor om de deur onder geen beding meer te openen. Immers na die gemene aanval gisteren van dat manneke bijgestaan door zijn vrouwke, is het tijd voor hun volgende zet (ik ken het van alle vorige keren ...) Als die gefrustreerde, jaloerse bok en geit me maar weer dààr hebben waar ze me hebben willen.
Dit deel van hun psychische terreur kan vandaag al beginnen maar het kan net zo goed volgende week plaatsvinden. Ik zal opnieuw alle dagen op mijn hoede moeten zijn...
Gaan ze daar weer staan met worteltaart en me van hun 'judaskus' voorzien zodat ik terug 'bereikbaar' ben voor hun 'terreur'??? Om vervolgens nog geen week later opnieuw te beginnen? De eerste keren trapte ik erin... maar hoe meer het voorviel, hoe meer afstand ik nam en hoe neutraler ik bleef. Dat zint ze duidelijk niet. Ze willen blijkbaar koste wat kost hun macht over mij behouden... Nu jammer voor die sukkels maar niet meer met mij.
Ik weet immers wat het telkens met me doet... en besef dat ik me moet beschermen. Ik voel na iedere vijandige aanval van ze hoe ik achterblijf, zelfs niet eens meer in staat ben de dag min of meer draaglijker door te komen. Dus zit er alleen dit nog op... 'die gefrustreerde creaturen' te weren met alle middelen ter mijner beschikking' Kalm je grenzen trekken bij dat koppel heeft geen enkel effect. Dat helpt niet bij mensen die niet beschikken over enig geweten of hart...
Ze gaan bovendien steeds driester te keer. Ze begonnen notabene ook nog te dreigen. Ja watte, en daarvoor ontvluchtte ik mijn echtgenoot om opnieuw bedreigd te worden, uitgescholden, getiranniseerd? Ik ben niet gek hoor.
Ook onderweg moeten we op onze hoede zijn, want zelfs wanneer we dat koppel laten weten dat we haast hebben, bleven ze alsof we niets zeiden gewoon verder hun uitlatingen door onze oren en strot rammen.
Verder probeerden ze me al téveel keren te raken op zeer kwetsbare plekken. Werkelijk te gemeen voor woorden. Hyena's zijn er lieve muisjes tegen.
Ik trek me op aan wat anderen zeggen... en sluit voor dat zieke koppel voor altijd mijn deur, mijn oor, mijn begrip. Ze overschreden teveel grenzen.
Stress-volle dagen. Gevolg...tegen de avond stond mijn hele huid vol wondjes van het krabben... Het is alsof mijn handen in stress-volle momenten naar mijn huid getrokken worden, een dwang. Alsof ik door mijn huid open te halen zou kunnen begrijpen wat ik niet begrijp. Is het een dwangneurose of zo? Sinds gisteren ben ik gelukkig rustiger geworden en vandaag ook zodat de wondjes overal opnieuw kunnen genezen. Pesterijen van mensen geven eveneens dit resultaat. Ik weet er vaak niet mee om te gaan op een manier dat ik mezelf ertegen kan beschermen. Sommigen kennen ook geen grenzen en dat vind ik uitermate beangstigend. Ziek was ik er vaak van... De maat van het kunnen verdragen lijkt ondertussen overschreden, mijn hele wezen verzet zich nu.
Vandaag valt de klap, denk ik. Zoals zo vaak word ik na emotionele belagingen ziek. Ik probeerde het nochtans op afstand te houden. Ik vluchtte de deur uit. En vond die dag rust. Gisteren opnieuw in de late namiddag een wandeling gemaakt. Op een bepaald ogenblik was het tijd om naar huis te gaan. Ik zou normaal de autobus nemen... ik deed het niet. Ik ging opnieuw over een grens zonder dat ik me daarvan op dàt ogenblik bewust was. Die avond moest ik nog ergens naartoe. Ik heb nog een uur rust genomen. Dat hielp wel voor even. Op het einde wist ik niet meer hoe ik het had. toch genoot ik van het uitje s'avonds. Vandaag staat er opnieuw iets op het programma. Ik zie het helemaal niet zitten. Ben abnormaal moe en zo donker als de hel. De vermoeidheid speelt wellicht maar ook de gevolgen van de zoveelste aanval van psychische terreur door bepaalde creaturen. Hoe ik het ook wil relativeren... het lukt me niet. Ik zou er wat voor geven om gewoon thuis te blijven en verder te kunnen rusten maar ik beloofde het mijn gezelschap. Zin om te huilen, ik ben er te moe voor. Een biertje, een bordje pasta en straks nog even rusten voor het evenement start... en hopen dat mijn gezelschap ook vlugger moe wordt en voortijdig naar huis wil. Ik zou het zelf moeten aangeven maar ik wil niemands plezier bederven.
Ik las zoals iedere avond om in slaap te komen. Mijn ogen vielen dicht terwijl ik las. Zoals wel meer lees ik nog even door tot mijn ogen nog vaker dichtvallen, pas dan leg ik het boek naast mijn hoofdkussen en draai me om. En toen begon het... klaarwakker, gedachten die uit het niets opdoemen, scherp, helder, vlug na elkaar. Toch hield ik nog een tijdlang vol. Als ik mijn gedachten maar in een andere richting dwong dan zou het wel lukken. Of telkens proberen mijn brein leeg te maken. Het hielp geen barst. Zorgen. Angsten. Problemen. Alles vloog door dat plots zo heldere brein. Uiteindelijk ontstak ik opnieuw de leeslamp, nam mijn leesboek, zette mijn bril weer op mijn neus en begon opnieuw te lezen nadat mijn ogen terug gewend waren aan het licht na het volslagen donker. Ik weet niet hoe lang ik las, ik leerde sinds de paniekstoornis het klokje tijdens nachtelijke uren niét meer te bekijken omdat het vaak de paniek erger doet oplaaien. Uiteindelijk viel ik in slaap... tot ik vanmorgen wakker werd door honden die buiten ergens blaften. Geen nood, het was even voor het wekkertje afliep... Ik voel wel dat ik niet genoeg sliep. Ik vertrouw erop dat het na enkele koppen koffie wel beter zal gaan. Het nadeel van te weinig slaap is dat het ook op mijn gemoed werkt, wat vaak donker alleen nog maar donkerder wordt. Gisteren kon ik het niet opbrengen een blogje te schrijven. Ik heb nochtans mijn site geopend maar sloot hem opnieuw zonder één woord te schrijven. Iets hield me tegen. Ik weet niet wat. Vandaag zit er reeds een plan in mijn hoofd klaar... Ik moet een bestelling plaatsen. Ik zie er tegenop. Maar het moet. Ik zie ook op tegen morgen, omdat ik die dag opnieuw moet geconfronteerd worden met iemand die mee aan de basis ligt van een verhoogde staat van problemen en angsten, van psychische pijn... precies omdat die iemand zijn taak niet naar behoren vervult en mensen behandelt als artikelen die je naar eigen goeddunken rangschikt en vervolgens weggooit.
Het gestigmatiseerd worden is een angstwekkende ervaring... Niet voor 'vol' aanzien te worden. Of dat alles wat je doet of zegt maar meteen toegeschreven wordt aan de 'stoornis'... waardoor sommige mensen misbruik maken van je kwetsbaarheid door ook hun verantwoordelijkheden en fouten op jou en je stoornis te schuiven. Ik heb het allemaal ervaren en het is afschuwelijk. Ze zeggen dat je ziekelijk achterdochtig bent als je de stoornis hebt. Ze spreken niet over een eerdere abnormale goedgelovigheid. Ik bleef het daardoor lange tijd op mezelf schuiven tot ik begreep welk misbruik er gemaakt werd van de grote onzekerheid.
De meeste jaren van mijn leven repte ik slechts tegen hulpverleners en goede vrienden over de ellende in me. Tot iemand uit een instantie me aanraadde het meer kenbaar te maken... Dat advies berouw ik me tot op de dag van vandaag. Ik heb gemerkt wat er toen gebeurd is. Alsof je plots geen verstand meer hebt en vreselijk hulpbehoevend bent...
Gelukkig werd de balans in evenwicht gehouden door ook andere commentaren dat ik ondanks de psychische problemen het er zo goed vanaf bracht... tot hiertoe toch...
Nadat de stoornis ontdekt werd, was er aanvankelijk opluchting die werd gevolgde door frustratie dat ik alle jaren mezelf was blijven afkraken omdat ik me vaak niet 'vrolijk' kon voelen, omdat ik diepe dalen voelde, omdat ik vaak suïcidale gedachten had, leegte voelde en alsof ik niet bestond. Voortdurend waren er depressies waar ik stil en in mijn eentje tegen vocht. Niemand wist het want ik bleef lachen en ieder tot steun zijn...
Genoeg voor vandaag... het is zwaar om het me terug te herinneren... Sommige slagen ben ik niet te boven gekomen. Ondanks mijn inspanningen.
Het is vaak moeilijk over de stoornis te praten omdat je psychische pijn lijdt wat anderen vaak niet begrijpen... waar ze dat wel (of meer) doen met lichamelijke pijn en ziekten... Dat maakt het allemaal nog moeilijker... daardoor sta je vaak alleen ... waar anderen met lichamelijke ziekten toch iets meer meevoelen en begrip ontvangen. Daardoor durf je er ook bijna niet meer over te spreken. En het al helemaal niet te laten blijken. Wanneer je je kwetsbaar opstelde, werd je er te vaak mee gevild, gevierendeeld. In mijn leven passeerden nogal wat mensen met sadistische trekjes de revue. Ze schepten er een sardonisch genoegen in me ergens onder te zien lijden.
Van binnen was er een schreeuw... een schreeuw die aanhield. Aan de buitenkant was er niets te merken... Ik gaf geen kik. Dat had ik geleerd... uit mijn jeugd... om me te beschermen... tegen een pijn zo erg dat je het zou uitschreeuwen en gillen... maar je gaf geen kik.
Psychische ziekten worden door sommigen gezien als 'aanstellerij' of het 'zit in het koppeke terwijl je die psychische pijn wel lichamelijk voelt... Als zulke insinuaties als zou je je aanstellen, komen van mensen die je in je hart draagt, komt dat onnoemelijk hard aan. Het doorklieft je.
Miskenningen en minimaliseringen blijven me zwaar treffen... alsof ik van binnen doodga. De pijn is zo hevig dat je dood wil.
Misschien is dit blogje niet zo helder geschreven... 'Avonds ben ik meestal een wrak maar dit moest eruit... in de hoop dat ik dan wat minder bezwaard kan gaan slapen'
63. Je moet relativeren... en de zonnige kant van het leven... zien
Een levenslang gevecht gedurende lange tijd, jaren, steeds zonder dat iemand het wist (van de depressies, de suïcidedrang, de psychische pijn) Pas begin tweeduizend ontdekte ik dat ik aan de bps stoornis leed.
Mijn huisarts wist wel van de depressies en hij heeft me verschillende keren aangeraden het mijn echtgenoot (inmiddels al meer dan twintig jaar mijn ex-(gelukkig maar) en kinderen te vertellen maar ik weigerde en bleef dat doen. Misschien omdat ik intuïtief voelde dat het nog erger zou worden àls ik het mijn toenmalige echtgenoot zou vertellen? En mijn kinderen wilde ik er niet mee belasten...! En dat deed ik ook niet... wat de draaglast voor mij wellicht nog verzwaarde. So what?
Ik herinner me dat ik op het einde van ons huwelijk (ik ging inmiddels op therapie voor 'huwelijksproblemen') dat ik probeerde aan mijn echtgenoot te vertellen. Hij liet me uren vertellen... en ik zag die nare blik in zijn ogen... vol heimelijkheid, vals. Ik kon zelden (eerder nooit) rekenen op enig begrip voor wat dan ook. Toen echter deed ik nog een laatste (wanhopige?) poging en dus vertelde ik... Tot ik die heimelijke blik zag... Ik vroeg of hij het begreep en of hij vragen had of bedenkingen. Maar hij zei 'neen hoor, vertel verder, ik begrijp het... ' En ik die zelfs toen nog hoopte op zijn begrip (en liefde) vertelde verder. Toen ik gedaan had en vroeg wat hij dacht, sprak hij vol spot... 'wil je weten wat ik denk? Dat je inderdaad 'gek' bent en in het gekkenhuis thuishoort zoals die ander (een vrouw die ik bezocht en die herhaaldelijk op een afdeling binnen de psychiatrie belandde door depressies... zij had een zwaar gehandicapt kind en tevens een ander kind doodgeboren... van haar man uit was er bitter weinig begrip, van haar familie was ze volkomen geïsoleerd... Na dat gesprek met mijn echtgenoot en vooral na zijn reactie was het vertrouwen dat toén al zwaar geschonden was, helemaal naar de haaien... hij buitte de kwetsbaarheid uit op een zeer lage manier. Zo was hij...
Er waren vrienden die me steeds aanmaanden om te relativeren en de zonzijde van het leven te zien. Ik moet bekennen dat het op een bepaald ogenblik heel moeilijk begon te worden, die zonkant te zien... tevens voelde het als een ontkenning van alle jaren dat ik ondanks vaak hele zware problemen toch stééds die zonkant ben blijven zien en voelen... alsof ze me veroordeelden omdat ik niet net als zij dapper alles wegslikte (verdrong en net als zij een bittere noot werd?)
Wat was het resultaat? Dat de suïcidedrang niet minderde maar verergerde.
Ik weet dat het opnieuw onhoudbaar werd toen een van mijn kinderen me op begon af te wijzen... en welk motief hij daarin volgde, was zo mogelijk nog afschuwelijker. Hij die me steeds op handen droeg, spuugde net niet op me... onder invloed van zijn verheven voelende wederhelft en aanverwanten? Funest voor me.
Toch, onnozel wicht dat ik was, geloofde ik de oppervlakkige raad van vrienden en bleef ook dan dapper relativeren en slikken, erop vertrouwend dat het wel weer goed zou komen... Tot ik brak over de hele lijn... Maanden sliep ik amper door paniekaanvallen. Ze hielden uren aan. De uren dat ik niet sliep, moest ik doorlopend rijmpjes verzinnen om de opkomende paniek te kunnen tegengaan. Soms kwamen ze ook overdag. Opnieuw dat gevoel dat ik geen grip meer had om mijn leven en dat ik bezig was ten onder te gaan. (de andere keer was tijdens mijn huwelijk)
Ik wilde niet opgenomen worden omdat ik nog een kind thuis had en voor haar wilde zorgen. Het is toen dat naast depressie en angsstoornis ook nog spierpijnen begonnen. En een zeer erge misselijkheid, draaierigheid, uitputting en stramheid. De dag was nog maar half voorbij en ik was al omgetoverd in een wrak. Door die klachten... werd ik nog meer speelbal van wreedheden... en onbegrip. Na enkele harteloze 'maatregelen' die degene die ik steeds in mijn hart droeg, meenden te moeten treffen, voelde ik me vermorzeld.
Daarover rouwen heb ik gedaan... Ondertussen voelt het niet langer of ik hun moeder nog ben. Volgens mijn huidige psychiater is dat een vorm van zelfbescherming...
De consequenties van verworpen worden in mijn problematiek zijn 'levensbedreigend'...
Ik herinner me de jaren dat ik door hun houding weggetoverd leek en me zo mogelijk nog onzekerder voelde naar anderen toe... alsof ik door de houding van die me lief waren, overtuigd was, waardeloos te zijn. Dat lieten ze me de keren dat ze nog kwamen op vreselijk pijnlijke manieren voelen. Daardoor werd ik ook naar anderen onzeker en bang en voelde ik me lelijk, slecht, waardeloos. Ik waagde me bijna niet meer buiten. Het was heel vreemd. Ik besefte het n et eens. In een soort van emotionele shock verkeerde.
Ik herinner me de dag van de kentering nog. Ik ging inkopen doen... en ontmoette die namiddag drie mensen die ik kende... ieder van ze vroeg me hoe het me ging, zij wisten niets van de gebeurtenissen. Ik vertelde... alsof ik het zelf niet was, ik vertelde... niet eens meer beseffend welk drama het was... en door de spontaan geschokte reacties van die mensen, ieder op een ander tijdstip... begreep ik voor het eerst... dat hoe ik eraan toe was, heus niet abnormaal was... Eén van ze reageerde 'niet moeilijk dat je een depressie hebt... ' Ook anderen reageerden verbolgen... ze wisten hoe ik met mijn kinderen was omgegaan... hoe ik van ze hield, hoe ik voor ze vocht... en vonden hun houding tegenover me 'hartverscheurend en hard. '.
Van de periode die daarop volgde, herinner ik me nog zulke gesprekken... soms kon ik het aan, soms kwam ik er ziek van thuis. Enkele keren kon ik mijn tranen zelfs in gezelschap niet meer bedwingen. Ik huilde en huilde de tranen liepen zomaar uit mijn ogen.
De volgende klim naar boven... was de tijd dat ik niet meer alleen thuis dierf blijven omdat ik bang was mezelf wat aan te doen... dus nam ik de autobus en reed naar een andere stad... zodat ik onder de mensen was en toch kon rusten... en veilig op die autobus zat. Ofwel zat ik aan de halte, op een bank, omringd door telkens andere mensen.
Ik herinner me ook een andere periode... dat ik begon te voelen hoe mensen me mochten (in die tijd dacht ik dat niemand me nog mocht, dat ze allemaal net als enkele van mijn kinderen van me walgden en me minachten)... stilaan begon ik door vaak onbekenden maar ook kennissen en vrienden opnieuw in mezelf te geloven en voelde hoe graag ze wel met me praatten.
Vaak na de therapeutische sessies wilde ik niet naar huis. Dan nam ik van daaruit de autobus naar een grootstad zodat ik daar op mijn eigen trage manier kon wandelen en rusten zonder dat iemand me aansprak die me kende... en dus ook niet zou informeren naar 'hoe het met me ging'. Die tijd ontdekte ik de tweedehandswinkeltjes en de rust die er heerstte. Ik werd rustig als ik daar rondkeek en de mensen die er werkten waren ontzettend aardig voor me. Een van ze vertelde ik op een keer over mijn kinderen...
Soms ben ik zo moe na de therapie dat de busrit naar huis te kort is... dan blijf ik nog enkele haltes zitten en stap uit om even later een andere autobus richting huis te nemen. Er zijn voortdurend angsten. Sommige dagen wil ik na de therapie niet naar huis, dus rijd ik elders naartoe. Een uur moe in de autobus uit het raam staren, geeft rust... Tegen dat ik de plaats van aankomst bereikt heb, ben ik min of meer uitgerust en in staat tot wandelen. Sommige dagen echter wil ik meteen naar huis, me verschansen binnen de muren en voor niemand open doen, geen telefoon opnemen.
Wanneer ik met vrienden wil afspreken, doe ik dat graag buiten mijn woning. Dit huis zit vol herinneringen. Problemen kleven als bloedzuigers aan deuren en muren. Stilaan zullen de nare herinneringen vervangen worden door mooie, lieve. De bloedzuigers worden vlinders. Toch ben ik liever buiten... daar is ruimte, daar blijft wat je vertelt niet tussen de muren hangen, het kaatst niet terug, het verdampt.
Sommige dagen durf ik niet buiten, kan ik het niet aan me buiten te begeven. Bloeddorstige roofdieren sluipen er rond. Sommige dagen snak ik net naar buiten en volg de richting die ik wil volgen.
Een uitje moet ik meestal plannen want anders bestaat het gevaar dat ik de dag zelf afhaak. Ik durf zelden alleen ergens naartoe, behalve naar een vertrouwde omgeving.
De trein nam ik al in eeuwen niet meer. Een nieuwe arts bezoeken of naar een instantie gaan waar ik weet dat het voelt als een lotje trekken wat begrip en menselijkheid betreft, is een nachtmerrie. Het komt omdat ik de impact van bepaalde houdingen ken... Hoe ik me ook voorbereid, het baat niets, het komt binnen als brandend zuur.
Genoeg verteld voor vandaag... Wat komen zal, komt op zijn tijd. Dat is precies wat de suïcidedrang milder heeft gemaakt, het besef dat ik niet steeds moest vechten tegen de psychische pijn maar ook mag en zelfs moet rusten. Ook koken geeft me rust zolang ik er alleen kan bezig zijn met wat muziek en een glaasje bier of wijn.
Wanneer ik niet in staat ben te koken, neemt één van mijn kinderen die job op zich. Op de onmogelijkheid te koken bij tijden ben ik voorbereid. Ik kook meestal voor enkele dagen tegelijk.
Er zijn in onze stad diverse plaatsen waar je goedkoop kan eten. Ik voel me echter zelden goed in drukke omgevingen, pik teveel indrukken op. Uitgeput en speelbal van menselijke soms nare reacties.
Als we af en toe iets gebruiken, is het waar amper een mens zit. Een eethuisje waar de mensen aardig zijn. Dan geniet ik volle teugen.
Ik heb al die zaken vroeger willen ontkennen, ik dwong me toch die dingen aan te kunnen met nog zwaardere problemen tot gevolg. Dat mensen me bleven voorhouden dat ik me ertegen moest verzetten, heeft meer kwaad gedaan dan goed. Ze wisten niet eens hoé ik me aldoor verzette en vocht. Tot het niet meer ging en ik instortte over de hele lijn.
Ontkenning was er genoeg, erkenning zelden. Minimaliseren deden ze ook. Omdat ze niet in staat waren tot beseffen. Degene die het wel konden beseffen, gaven dan van die vreemde reacties dat zij het nooit zouden aankunnen. Alsof het bij mij allemaal moeiteloos ging...
De vrienden die ik nu heb, daarvan heb ik het gevoel dat ze wéten... en me kénnen, me respecteren en waarderen, me nemen zoals ik ben. Ze zijn vooral te vertrouwen....!
De stiekeme veroordelers vertrouw ik niet meer. Ik vertrouw ze amper nog wat van mijn leven toe. Gelukkig maar.
Wat doet onverwacht begrip me goed... ik zou er van kunnen gaan huilen... Het doet tegelijk deugd en pijn... wat vreemd kan klinken maar het is wel zo. Na zoveel nare berichten, onverschilligheid en veroordelingen was het begrip van een begeleidster zeer welkom... en dat gevoel dat ze achter je staan... je niet aan je lot overlaten. Het kwam onverwacht... en dus doet het dubbel zoveel goeds. Onderweg kwam ik nog een fijne buurvrouw tegen... ook die babbel was een hele pot zalf op een open wonde. En tot slot nog een andere goede buur die iets kwam afgeven... Ik kreeg ook van al die zijden te horen welk fijn iemand ik wel was en zeker niet die persoon waarin boosaardige tongen me pogen af te schilderen. Uit afgunst... nijd... ? We moeten daar niet lang over nadenken...
Dan kwam er ook nog een onverwacht telefoonberichtje... en het voelt of dit teveel goeds is voor één dag om te verwerken. Ben dan ook nog eens ondersteboven van de fijne woorden die ik van jullie blogvrienden ontving. Dat had ik allemaal niet verwacht... ik heb al andere zaken meegemaakt... die je vermalen... Met al die zaken vatte ik toch weer wat moed... en dan te weten dat vandaag een pijnlijke dag is... wel... nu niet meer... want het goede overtreft de pijn van de herinneringen... het maakt niet meer uit. Al huilt het als ik eerlijk ben... daar diep van binnen wel... om dat feit...
67. Vandaag is het zo'n mooie gelukkige dag... wonderlijk
Ik kreeg, écht waar, net voor ik mijn bezoekjes bij jullie wilde afleggen, alweer een telefoontje... van mijn oudste dochter die me vroeg of ik toch zeker niet wachtte tot zij me vroeg om te komen, als ik graag op bezoek kwam, mocht ik dat gerust doen... Mijn hart maakte alweer een sprongetje want inderdaad vraag ik het niet zelf omdat ik haar niet wil belasten en me zeker niet wil opdringen... Echt... mijn hart doet pijn van geluk op dit ogenblik... Binnen enkele dagen ga ik ze weer zien... zo blij en dankbaar... hiervoor... je hebt geen idee. In haar voel ik vertrouwen... en dat wordt alleen maar sterker en groter.
Zin om te gillen en schreeuwen... Ook al waren er fijne dingen... er was ook een minder leuk iets.. Toch moet ik proberen mijn benen niet onderuit te laten schoppen... en me herinneren hoeveel mensen er achter me staan. Verschillende mensen hebben me vandaag gesproken en me dat laten weten... toch wanneer je merkt hoe sluw iemand te werk gaat... voel ik me ellendig... zou ervan willen vluchten... . Moe en angstig word ik ervan... en ik wil zoiets helemaal niet. Het is zo ondermijnend, zo vernietigend. Hoe distantieer je je van wezens die als gevaarlijke virussen voortdurend aanvallen...? Ze dringen in je bloed en komen tot je hart... dat ze samen met je hele wezen op de knieën willen. En mijn eeuwige vraag 'wààrom willen ze dat?' Maakt ze dat gelukkiger? Ik geloof het niet. Of het een troost is dat zelfs naaste familie van die persoon huivert van diens gedrag... ? Niet echt... ik blijf diep in me bang... Onrede maakt me zeer angstig... haat van anderen ook... afgunst... wat dan ook... kan zo moordend zijn... zo dodelijk. Ik wil in mijn kracht blijven en 'de kwaadaardigheid in dat wezen' het hoofd blijven bieden. Hermetisch afsluiten de hele handel... dàt moet helpen...! Het is zowat van levensbelang mezelf goed te beschermen...
Morgen zal ik me over papierwerk moeten buiten want er is een sterk vermoeden dat in een instantie vergissingen zijn gemaakt.
Het bezoekje aan mijn dochter ligt nog in het verschiet ... dat vond vandaag niet plaats. Vandaag was er wel een babbel met een vriendin. Maar ik vond haar telefoontje al zo fijn, gewoon omdat ik blij ben dat dit contact tenminste niet weg is...
Onrust. De gedachten gieren door mijn hoofd als wespen. Zoefff, flits, zoeffff, flitsssss... Dan dwing ik mijn gedachten op een andere weg... tevergeefs... alsof die gedachten zich na wegduwen verspreiden over mijn hele lijf, in mijn bloed kruipen, de situatie controleren, verlammen, verdoven, vertragen of versnellen... kraters in mijn hoofd...
Ik denk dat ik één en ander van ballast van boord moet kunnen gooien... en dat zal straks hopelijk kunnen. Ik moet er nauwgezet op letten dat er niets meer binnen kan dringen van woorden die in mijn hersenen geklopt worden en daar blijven schroeien, bijten, branden. Soms is het beter dat je niet weet... want wat niet weet ook niet kan deren. Het heeft alles een te diepe impact op me wat ik niet wil.
Tijd om opnieuw meer rust in te bouwen... op voorwaarde dat de kwelduivel uit de buurt me met rust laat. Vanmiddag erover gepraat met mijn psych... Die weet hoe vaak het mens me al sarde... en hij bracht de politie ter sprake... omdat het steeds erger wordt... Ik zal zeker een dezer dagen het hele verhaal neerschrijven en wanneer ik me beter voel, breng ik ze van de hele geschiedenislijn op de hoogte. Ik kan ook proberen zo vaak mogelijk dit oord van ellende te verlaten... maar dan moet ik zeker voldoende rust inbouwen en ook onderweg halt kunnen houden. Een hele dag hou ik dat sowieso niet vol... Neen, dit is niet goed allemaal voor mijn psychisch welbevinden... Ik ben ook niet van plan me door het als engeltje vermomde haai te laten breken... Als ik al zover rotzooi en pesterijen in mijn voorbije leven heb moeten trotseren zal dit creatuur me er OOK niet onder krijgen, dààr mag je donder op zeggen.
'k Voel me gelukkig opnieuw wat lichter van binnen. Ik nam me voor geen woord, niet eens een letter te spreken, dus evenmin te antwoorden wanneer degene die stilaan een van de nagels van mijn doodskist werd zich nog tot mij wendt. Het lijkt wel of ik beschuldigd word omdat ik leef... Altijd die insinuaties, verwijten, eisen, tirannieke emotionele chantage. Ik ben niet meer thuis voor dergelijke creaturen. Zelfs niet wanneer ik thuis ben . Nu maar hopen dat ik niet wordt vastgegrepen onderweg... want ook dat is die smiegel niet onbekend... Sommige aardbewoners denken dat hun hele omgeving slechts bestaat om hen terwille te zijn. Slaafs, onderdanig... voor de tiran in een jasje van schaap. Genoeg hierover... heb al teveel energie en goed gevoel ingeleverd aan dit schrikbarend creatuur.
We richten ons op vandaag ... Heb enkele dingen gepland die me rust zullen geven en energie. Morgen wil ik verder met wat ik normaal dagelijks verricht, tenminste als geen ravage aangericht wordt in mijn emotionele huishouding en het levengevend project saboteren. Verder dan dat denk ik niet. Ik weet immers bij god en al zijn heiligen niet wat er me nog meer te wachten staat. Niemand weet dat, dààrvan ben ik me bewust. Dus niet te veel stilstaan is de boodschap. Niet te veel verwachtingen... maar simpel be-leven. Vaak is het over-leven.
Het lukte me niet zo vandaag... Na de sessie was ik down down down zonder enige aanleiding. Onderweg, de rit van een half uur ongeveer... veranderde er niets. Stilletjes hoopte ik dat het eenmaal in de stad beter zou gaan, als ik rond kon wandelen, mijn vertrouwde adresjes kon bezoeken. Het is niet gelukt. Ik bleef me down voelen en zelfs nog erger dan voor de uitstap zonder te weten waardoor precies. Alles voelt leeg. Morgen hopelijk beter. Al wil ik niet hopen omdat hopen soms nog meer ellende geeft. Ik ben erg moe en ga daarom rusten.
Dan voel je 't schreeuwen van binnen maar je zwijgt, je geeft geen kik. Hoe zou je ook. De buurt op stelten zetten door een ijzingwekkende schreeuw die blijft aanhouden? Dat doe je niet. Ik doe het niet. Ik kan het niet. Soms denk ik 'zou het opluchten als ik die schreeuw eens werkelijk kon schreeuwen?'. Misschien... maar misschien ook niet en geraak ik er nog meer door overstuur. En als ik zou kunnen schreeuwen... dan wellicht net voor de zee als het storm is zodat het geluid van storm of zee mijn schreeuwen overstemt. Mijn gevoel vandaag kan ik niet benoemen (buiten die schreeuw van binnen dan). Ik ga na dit blogje meteen maar beginnen aan mijn dagelijks werk. Ik droomde vannacht van mijn zoon en zijn vrouw... ik werd er zeker niet vrolijker van... Zij bevonden zich op een feest bij mijn moeder (en ik dus ook) terwijl ik al enkele jaren niet meer bij mijn ouders kom. Iets heel vreemd dat me van die droom bijblijft, is dat ik op een bepaald ogenblik, op zoek naar borden, één van de kastdeuren opentrok en daar een tekening stond van een soort bisschop, een pentekening. Ze zou van mijn overleden vaders hand zijn. Ik voelde dat ik die tekening op tafel wou zetten en ik deed het ook. Op die manier werd mijn vader toch herdacht. Gek genoeg werd het toen plots stil. Alle geroezemoes en getater viel zeer opvallend stil. Jammer genoeg werd ik op dat ogenblik wakker, ik had namelijk graag het vervolg gekend. Ik herinner me uit mijn droom wat ik tegen mijn schoondochter zei, iets wat ik in real life nooit zou zeggen... Het waren de woorden die mijn schoonvader en mijn ex, zijn broers en zus vaak tegen hun vrouw/moeder zeiden, dit: 'jij moet zwijgen jij'...! Bizar... al heb ik er voor mezelf wel enkele verklaringen voor...
Er zijn nogal wat vormen onbegrip. Ontkenning van de mens en diens kracht, inzicht, moed, zelfredzaamheid.
Doordat het een vorm van miskenning, een ontkenning van de ander is, is het pijnlijk. Denken mensen die het verdriet/pijn enz... van anderen ontkennen dat het verdriet en de pijn daarmee 'verdwijnt'? Het maakt het simpelweg nog moeilijker.
Soms ben ik te moe om me tegen dergelijk onbegrip te verweren maar ik ben mezelf wel gaan beschermen door afstand te nemen van zulke zaken. Een mens zit vreemd in mekaar. Nog zo'n vervelende handicap van me is, dat ik soms griezelig scherp de achterliggende motieven opmerk van al die ogenschijnlijk goede bedoelingen. Het gebeurt ook uit onwetendheid. Pijnlijke vertoningen van menslievendheid of infantiliseren. Ik vind het zinloos om me er druk in te maken maar ik merk het wel. Je wordt erdoor niet in je waarde gelaten... Soms is het een poging jouw waarde op hun krediet over te kunnen hevelen... want zie toch eens hoe goed ze zijn dat ze jou, sukkeltje helpen, zich over jou ontfermen alsof je jezelf niet aldoor hebt gered, geholpen, het hoofd bood aan... Steun is fijn, maar dat is iets geheel anders dan betuttelend te werk gaan.
Onoprechtheid in gevoelens en gedachten... Soms lijkt het of ik door een lens zie die op scherp staat... Wat maken sommige mensen zichzelf wijs? Ook ik bezondig me daaraan... weet ik. Ik probeer van die zaken te leren en het waarom van wat ik zeg of niet zeg, te onderzoeken. Is het voor de ander dat ik bepaalde zaken doe, zeg, schrijf, of is het voor mezelf? Heeft het te maken met mijn egootje, een schuldgevoel, een gevoel mezelf te verheffen... ?
Je zou ervan schrikken van zaken die niet puur voor de ander bestemd zijn maar meer te maken hebben met je eigen gevoel...
En mag, moet, wil ik ingrijpen als een onoprechtheid of ontwetendheid me treft? Ik heb er na heel wat ervaring geen zin meer in. Angst om anderen te kwetsen zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Ach, denk ik dan... ieder mens moet toch een groot aantal zaken leren door ondervinden... en in hoeverre moet je mensen bepaalde zaken kwalijk nemen als ze handelen uit onwetendheid?
Ik laat ze en probeer me voor te houden dat ze het wellicht goed bedoelen. Is het niet voor zezelf dan is het voor degene waar het voor bedoeld is. Ik werd moe van het steeds verklaren. Het is niet mijn taak mensen inzicht te geven in processen... heb aan mijn eigen proces al meer dan mijn handen vol.
Ik wil dit loslaten en mijn eigen weg verder gaan, vertrouwend op mijn kracht, mijn zelfredzaamheid ... hoe groot de pijn en het gevoel van verscheuring ook kunnen zijn, hoe zwaar depressie en klachten.
Mensen steunen is voor mij de mens erkennen in zijn of haar waarde, mensen helpen is de kracht van ze niet ontkennen of veronachtzamen, is vertrouwen op hun kracht, waarde, inzicht enz... en zeker niet jezelf zien als een soort van reddende engel... alsof ze zonder jou verloren zouden zijn... of erger nog...door jou gered (zullen) worden. Ik merk dat ik ervan huiver...
Ik besef dat ik me misschien niet altijd helder uitdruk, niet volledig ben. Hopelijk schop ik niet tegen schenen met mijn gevoel rond bepaalde zaken te verwoorden.
Ik kan het misschien beter tonen door een mooie tekst op een poster die ik ooit ergens kocht. Hier komt ze.
Don't walk in front of me, I may not follow. don't walk behind me, I may not lead. Just walk beside me and be my friend
Zo moe dat ik misselijk ben en lichte hoofdpijn heb. Een dag met veel indrukken, te veel. Maar ik koos er zelf voor om zo'n lange dag te hebben... dus zal ik er ook de gevolgen van dragen. Ik kan de twee volgende dagen die komen rusten. Zin om te huilen, dat is van vermoeidheid. Want zowel fysiek als psychische was het ingrijpend. Ik ken het... en kan niet anders dan het erbij nemen.
Vandaag heb ik allerlei zaken gehoord die ik liever niet had vernomen... Soms wou ik dat ik kon vluchten... kilometers ver hier vandaan... Ik ben soms zo moe... van alles.
Een spannende film bekijken, iets wat je gedachten verzet. Het lijkt me beter volgende keer meer op mijn grenzen te letten. in De prijs die ik nu betaal... is te hoog. Stilaan begin ik ook te begrijpen... welke speelbal ik ben geweest... Doet me een en ander pijn? Het is teveel, ik duw het weg.
Geen goede dag vandaag terwijl die alles in zich had om dat wel te zijn... Ik wil niet verder nadenken... maar loslaten... voor de paniek toeslaat. Ik voel het bij een bepaalde zin... daarom brak ik die zin af... en wiste hem.
Een film... zoeken en bekijken... en daarna slapen. Misschien trek ik er morgen in mijn eentje op uit... balsem voor het fijngehakte hart.
Gewoon stilletjes beleven... meer lijkt niet te gaan. Niet alleen fysisch murw maar ook en vooral op psychisch vlak. Mist of glas tussen mijzelf en het beleven. Ik kan er niets meer uithalen omdat alles is samengesmolten tot één blok graniet. Er geraakt niets meer bij. Er kan net zo min iets uit.
Vandaag rust... afsluiten... Alleen de vredige zaken die niet belasten, nog binnen laten... de rest laten wachten... hoe lang de lijst inmiddels ook werd...
Er kan niets meer bij, het stadion zit overgeladen vol gedachten, gevoelens, problemen. Wil ik nog een deur openen? Het is als een overvolle tram... zelfs aan de buitenkant kan je niet meer hangen.
Vandaag ga ik proberen die ene kast terug in te laden die ik twee weken geleden toen ik op zoek was naar iets, leeghaalde. Een zeer onschuldig karweitje. Ik ga ook hooien in die berg papieren die sinds een week onze tafel bedekt. Daarna probeer ik mijn brein opnieuw tot rust te krijgen door te lezen.
Ik vermoed dat het de machteloosheid is, of onmacht, ... soms lijken die twee begrippen op elkaar maar toch zijn ze niet hetzelfde. Ik moest aanhoren hoe de man die de meeste jaren van mijn leven tot een hel maakte, zich nu ontpopt als o zo lieve onderhandelaar... Het geeft me meer dan braakneigingen... Het ergste is dat ik dat de betrokkenen niet eens aan hun verstand kàn brengen al zou ik het willen wat hij doet (voorwendt te zijn) en wat het met mij doet...
Hij doet me denken aan een of andere despoot en tiran die na zijn talloze misdaden voor zijn gemaakte slachtoffers de wilde weldoener speelt. Niet rechtstreeks maar de mensen uit de omgeving van de slachtoffers een bijzonder naargeestig rad voor de ogen draait, en ze o zo lieftallig voorziet van 'hulpmiddelen' bestemd voor 'haar' die jarenlang zijn prooi was... Op zulke manier dat niemand er ooit een idee van zal kunnen hebben welk verderfelijke creatuur hij was en in wezen nog steeds is.
Het is zo erg... dat ik de hangbrug doorhak. Het is er immers geen.
Geen zin in die kwal die zelf nog gelooft in zijn gruwelijke komedie... die huiveringwekkende hypocriete 'mildheid' van hem, mijn ex-mishandelaar.
Ik wil met die kakkerlak écht niets meer te maken hebben, nooit meer het voorwerp te hoeven zijn van zijn hypocriete, o zo slappe ongemeende theatertje... Ik spuug op die man... en zal dat blijven doen... al is hij hun vader...het is nog niet vergeven... of vergeten... daarvoor moet er eerst ook dat andere deel van het verhaal komen... de keerzijde van de komedie... het gelaat achter het masker van goedheid en welwillendheid...
Hij is niet meer of minder dan een massamoordenaar op pensioen... een ventje dat (niet heus) in een rolstoel belandde en dat voor het gemak al zijn misdaden vergeten is en nu ooooh zo heilig de slachtoffers nog welwillend een handje helpt... voor de ogen van 'publiek'... uiteraard... want hij zou niet liever willen dat dat het handje dat hij zo schijnheilig helpt, niet helpt. Ik heb die zot wel door.
Ik voel, zeer sterk... voor het eerst... dat het enige dat zou helpen... is... dat hij oprecht zijn spijt uitspreekt... voor alle kwaad wat hij bij mij aangericht heeft... Maar dat beste lezers zal die narcist nooit van mijn leven doen... daarom is het ook eenmaal een narcist.
De vrouw die nu aan zijn zijde staat, heeft hem goed in het gareel. Eén schijn van zijn gedrag van ooit en zij slaat hem K.O. Zéker weten.
Ik was nog bezig te schrijven... toen ik me plots onwel voelde worden. Hevige misselijkheid met voor het eerst ook de braakneiging dichtbij. Een uitputtingsverschijnsel... erger dan normaal. Ik ging meteen horizontaal... daar lag ik bijna vijf uren onbeweeglijk te liggen... doezelen, slapen... lezen... De uitputting gaf opnieuw dat gevoel dat ieder deel van je lichaam duizend kilo weegt. Een glas water halen en leegdrinken leek wel een weg naar Compostella. Ik hang nu meer op mijn stoel dan dat ik zit... maar nood om het even op te schrijven... Er is pijn in mij... en tranen die niet verder komen dan mijn ogen. Na dit blogje ga ik opnieuw rusten. Dat is wat mijn psychiater ook de immuniteitssystemen die ontregeld zijn noemt... dat ik na iedere emotionele belastende ervaring... ziek wordt of dagen na elkaar K.O. ben. Een crash. Afzonderen moet ik me... maar zelfs van één van mijn dochters en schoonzoon, van het kleine ukje? En waarom? Omdat iemand absurde zaken zegt... verwijten die opnieuw serieuze miskenningen in zich herbergen? En net die miskenningen slaan me uit het leven... elke keer opniieuw. Ik ben het zo moe. En eveneens dat ik het ze niet kan zeggen of ik word opnieuw bedolven met allerlei argumenten en hysterisch geschreeuw. Kon ik maar weg hier, ver ver weg van ze allemaal, kluizenaarster worden. Mensen zijn onbetrouwbaar....
Gelukkig voel ik me vandaag iets beter. De momenten van het ontwaken, zijn buiten enkele uitzonderingen nog steeds iets waar je je hele wezen voor zou willen sluiten, de pijn op zijn hevigst, de zware last in groot ornaat. Alsof je ontwaakt uit een droom en gelijk in een nachtmerrie tuimelt. Daarom sta ik ook liefst zo vlug mogelijk op zodat ik kan verrichten wat ik wil verrichten waardoor die duistere wolk kan uiteenvallen... en ik ze de baas kan, ze kan hanteren en vermalen tot een meer draaglijk iets.
Ik droomde maar herinner me niet meer wat. Vannacht hoorde ik enkele pletsbuien en dacht aan het raam dat in de woonkamer is blijven openstaan. Toch ben ik niet opgestaan om het raam te sluiten... dan moet het er maar drijfnat zijn, dacht ik bij mezelf. Als ik zou opstaan... kwam ik de eerste uren niet meer in slaap.
Vanmorgen zag ik geen spoor van de pletsbuien op de vloer of vensterbank. Ook de gordijnen bleken nog droog... dus oef... was wellicht loodrecht-naar-beneden-regen.
Gisteren hing één van mijn kinderen voor mij de was op de draad. Hij werd droog binnen gehaald. Ik rustte en rustte, volkomen krachteloos en ontzettend moe. Buiten de korte uitbarsting op het scherm hier, kwam ik niet uit de sofa... volledig uitgeteld... zelfs het ijsje at ik liggend waarbij ik uiteraard goed oplette niet te morsen. Ons avondmaal, een restje van dagen ervoor, daarvoor ging ik rechtop zitten. Het kostte me veel moeite.
Ik ben driedubbel zo tevreden dat het me vandaag weer wat beter gaat. Misschien kan ik de klusjes die ik gisteren wilde verrichten nu opnemen. We zien wel.
Verder wil ik zo min mogelijk aan wat me blijkbaar neerhaalde, denken.
81. Erkenning van mijn gevoel... van wat is en niet is.
Belangrijk is het je niet te laten leven. Anderen die de teugels uit je handen willen nemen omdat ze menen dat zij beter weten hoe jij leven moet, alsof hun leven hét perfecte is. Het is een zeer ongezonde situatie, je moet het dan ook niet toelaten. Ik word er niet goed van, ziek zelfs. Zelfs mijn psychiater moet dàt niet proberen. Oh wat hield ik rekening met anderen... maar omgekeerd? Ho maar.
Ze voelen je kwetsbaarheid en willen macht over je. Waarom? Nu, die vraag stellen ze maar beter aan zichzelf. En degene die er de prooi van werd, kan het maar best zo vlug mogelijk beseffen en het een halt toeroepen.
Ach.. hoeveel mensen proberen je te laten geloven dat zij precies wisten hoe je leven moest...? Alsof je dat zelf niet weet, alsof je een kind bent. Wanneer je raad behoeft, dan vraag je het wel. Overvloedige raad en advies ondermijnt bovendien je zelfwaarde, je zelfvertrouwen.
Ze vinden zichzelf heel wat... want zij zijn tenslotte 'normaal'. Normaal? Ik heb al heel wat bekrompen, enggeestige mensen ontdekt o zo verheven met hun vermeende alwetendheid... want zij zijn gezond en deskundig? Laat mij aub niet lachen.
Dat was lekkerr... (al zeg ik het zelf)... De paprika's lagen er al een week, de wortelen en aardappeltjes net zo... Ze werden zowaar murw... dus heb ik ze er allemaal uitgehaald vandaag... en samen met uien en look er een heerlijke lente-ratatouille van gemaakt. Bestaat het? Nu wel... ik verzin graag op het eigenste ogenblik wat ik kook. Heb er ook wat pili pili (ongemalen) bij gevoegd. En of het smaakte...
Ik liet opnieuw een wasmachine draaien, hing het wasgoed op. Omdat de wildernis dat me halvelings belette, ging ik eerst met het snoeimes langs enkele struiken... Straks haalt één van mijn kinderen het wasgoed van de draad, want inmiddels ben ik bijna K.O. Toch heb ik ook eindelijk wat ik weken geleden uit de kast haalde, er terug netjes gesorteerd in gestopt... en bovendien ook een beetje gehooid tussen al die paperassen op mijn tafel. Ik wilde nog wel tijd over houden om te rusten voor de bereiding van het avondmaal.
Ik las enkele bladzijden ... dat geeft me rust. Ik weet dat vandaag een van de kinderen die met me brak bij de anderen op bezoek is. Ik heb er even aan gedacht... niet lang... Ze doen maar, denk ik nu... die ooit zulk mooi hart had, lijkt verhard... verkild... Een chique heer... een manager... Dat hij zijn moeder vergooide en verwierp... vergeet hij voor het comfort. Maakt zichzelf en anderen liever één of andere leugen wijs. Ik weet wel beter. Soms voel ik medelijden.
Het recht stond altijd aan hun zijde... Er kwam een dag... dat ik er het zwijgen toe deed en vurig wenste nooit nog mijn mond te moeten opendoen.
Wanneer de psychische pijn en de daarbij horende bijzonder akelige gevoelens me s'ochtends reeds bij het eerste uiterst prille ontwaken kwellen, denk ik er over of ik de medicatie misschien opnieuw moet verhogen. Ik wil het nog een tijdje aanzien. Wanneer het al te erg wordt, kan ik nog steeds de dosis aanpassen, .. ondertussen doe ik het op mijn manier, door zo vlug mogelijk op te staan, hondje uitlaten, koppen koffie drinken en schrijven... Ik weet dat het zeker veertien dagen duurt eer er resultaat verkregen wordt, nu dat is dan maar zo.
Ik voel aan zoveel dat het vandaag een 'verschansing in mijn burcht-dag' wordt... ik voel dat ik het ook vandaag nog nodig heb... alsof ik hier tussen al die muren tenminste veilig kan herstellen... om er dan opnieuw tegenaan te gaan... te kunnen gaan... zonder al te veel innerlijke scheuren. Tot ik opnieuw beter bestand ben tegen een buitenwereld die buiten aardige mensen ook foeterende, scheldende, venijnige, pinnige, kwetsende krenkende, infantiliserende, betweterige, minimaliserende, veroordelende, kwaadaardige en manipulerende creaturen herbergt. De impact daarvan moet niet onderschat worden... en de gedachte dat ik me er vaak NIET afdoende tegen kan beschermen evenmin. Dus ook hier doe ik het op mijn manier... en ze werkt. Muren heb ik nodig, alleen muren houden de brandende, vernietigende aanvallen op de filterloze wezenlijkheid tegen... Allerlei soorten muren... een muur van bakstenen of beton, een muur van stilte, een muur van muziek, een muur van vervreemding. Om het even... àls het maar een muur is. Een die ik zelf verzorg, de gaten vul, de muziek vervang, de stilte handhaaf, de vervreemding niet ophef als ik er nog niet aan toe ben... enz... De muur vind ik ook in de grootstad waar ik tussen anonieme mensen loop... en wanneer er een bekende te bekennen valt... nu die zal in de grootstad zelden vragen 'hoe het me gaat'... Zo... hartje gelucht... aan de slag maar weer... in de ruggesteunende stoel met een bankje voor mijn voeten... verstild door de stilte rondom me.
Ach... hoe dom van me... om ijsroom te maken in een voorhistorisch monster dat bovendien geen handleiding heeft en in dertig jaar niet gebruikt is... Het gaat zelfs over een merk dat niet meer bestaat. Ach... hoe vlijtig maakte ik een vanilleroom en klopte zorgvuldig eieren met suiker, kookte melk, voegde dat bij het suiker-eierenmengsel en voegde er tenslotte room aan toe... ... hoe zorgvuldig roerde ik dat halve uur zodat er maar geen velletje op het mengsel kwam tijdens het afkoelen. Tot slot goot ik het in de ijsmachine die ik schoongemaakt had met lauw water, afgedroogd met een frisse handdoek... en ik zette de machine op... wachtte op één of andere explosie die uitbleef (gelukkig maar)... en las ergens in een kookboek dat een half uur draaien volstond. Toch was ik niet helemaal gerust in de hele procedure want die emmer leek wel op een koelelement met vloeibare stof... Moest die hele emmer in het diepvriesvak? Of zou die bevriezen via de stroomtoevoer? Waarom keek ik niet eerst op de zoekmachine, desnoods op andere soorten merken want mijn merk bestond blijkbaar niet meer. Dan had ik ontdekt dat er ijsmachines bestonden die een koelvak hadden dat inderdaad met de stroom bevroor... (op voorhand inschakelen)(ik zou niet weten hoe dat met mijn voorhistorisch monster moest) ofwel die machines waar je het koelelement in het vriesvak moest plaatsen en wel max voor 18 uurtjes... Jeetje... daar ging mijn ijsroom voor vanavond... Ik zette het voorhistorische monster 'af' en goot de inhoud die maar niet in ijsroom wilde transformeren in een maatbeker. Die plaatste ik in de koelkast... met de stille hoop dat het ijs zou worden. Later kon ik de hele procedure met nieuwe room starten... dit keer met een ijsemmer die zonder motor in het vriesvak mag... want ook dat was vrij onduidelijk... Ik vond namelijk geen enkele in het oogspringende mogelijkheid om het koelelement uit die emmer te halen. Dus op hoop van zegen... die hele emmer krijgt nu een bevries-behandeling... tot morgen 10 uur... Dan giet ik het nieuwe gekoelde vanillemengsel in de emmer, plaats het deksel met motor en spatel erin en schakel de stroom in... Het blijft dan wel gokken hoe lang het zal duren eer dat mengsel tot ijs verwerd... (als het dat al doet). Dit is een hele andere blog... terwijl ik smelt van vermoeidheid en frustratie... bevriest het mengsel in het element... om hopelijk na een half uur voor ijsroom te zorgen dat we dan tijdens het avondmaal kunnen proeven.
You never known wat er uit zo'n voorhistorisch monsters komt. Een dinosaurus of zo...
Dat wat ik me vandaag voornam te doen, zal niet kunnen volbracht worden ook al is het vrij dringend. Er komt iets fijners voor in de plaats. Tijdens de avond kreeg ik een telefoontje van een vriendin. Ze komt me oppikken om een wandeling te maken en een terrasje te bezetten... Kunnen we ook gelijk bijpraten, zei ze me. Het zal me de babbel worden want wat is er in het jaar dat we mekaar niet meer spraken veel gebeurd. Vroeger telefoneerde ik haar of zij mij... maar zowel haar als mijn energie is tijdens de avond volledig zoek. Overdag vind ik de moed niet om te telefoneren, misschien omdat ik weet dat ina een gesprek met om het even wie ik erna vaak volledig het noorden kwijt ben.
Eigenlijk schrik ik er nu wel van hoe weinig zinvol ik telefoongesprekken nog vind, ik die vroeger toch regelmatig telefoneerde, doe dat nu in het geheel niet meer. Telefoongesprekken putten me uit. Ze maken me vaak van streek. Wanneer mensen mij willen bereiken, werd ik ook overdag onbereikbaar omdat ik het geluid van de telefoon niet of te laat hoor. Ofwel zitten mijn oortjes in om me af te sluiten voor gedachten en indrukken. Soms staat de telefoon uit... dan hoor ik helemaal niets. Ik vind dat niet erg want al die me nodig hebben, kunnen me via mijn mobieltje bereiken... alleen vergat ik dat ik er nog niet toe kwam mijn nieuwe nummer aan ze door te geven.
De dringende zaken die ik vandaag zou volbrengen, verplaats ik naar morgen. Het lijkt me het beste... de planning die ik anders moet verzinnen, beslaat teveel van mijn moed.
Verder voel ik me niet best... soms ben ik bang dat ik er dom aan deed om de medicatie op eigen houtje te verminderen en dat het gevoel dat ik zowat iedere ochtend en vaak ook overdag heb me zal overspoelen. Niet iets wat geruststelt... en toch wil ik nog even doorzetten. Ik heb, geloof ik nood na al die jaren me nog eens met een pak minder of zelfs medicatieloos te voelen. Ik hou het in de gaten... als het schreeuwen in mezelf te erg wordt, als ik de psychische pijn niet langer goed kan hanteren, vermeerder ik wel weer.
Ondanks hetgeen ik iedere morgen verricht en wat me normaal lichter doet voelen, gaat hét vandaag niet weg. Ik voel me niet zo goed... Wanneer ik schrijf dat ik 'me niet zo goed voel'... wil dat zeggen dat ik me ronduit slecht en ellendig, heel erg beroerd voel... mijn wereld bezig is te vergaan en dat het schreeuwt en huilt van binnen. Ik wil dat geschreeuw en gehuil het zwijgen opleggen. Uit ervaring weet ik dat het amper lukt en dat ik me rustig moet houden en blijven volhouden wat ik bezig ben, muziek oorverdovend op mijn brein. Zo dat niet helpt, dan moet ik proberen met rusten. En straks een hele warme douche... Soms denk ik dat het alle tranen zijn die ik niet vergoot en niet meer kan vergieten. Dat het één brok pijn is die vastgeklonken zit als een rots in een berg. Hopelijk helpt de babbel straks. Het kan ook door een spanning zijn dat de psychische pijn verergerd is nu... hoe belachelijk het ook is... en terwijl ik me er niet van bewust ben... wat die spanning veroorzaakt. Het uitje straks? Zo voelt het niet, maar het kan. Ik kijk er toch naar uit? Zelfs dan... het is als een Russische roulette, de ene keer voel ik me hondsberoerd en zou ik de hele aarde bij elkaar schreeuwen... de andere keer is het milder. Ik heb geleerd er zo min mogelijk aandacht aan te schenken wat heus niet eenvoudig is als je de pijn in iedere vezel van je wezen voelt. Vroeger ging ik stappen, of poetsen, of rommelen... Zelden hielp dat, vaak werd het nog erger. Ik ontdekte dat rust de pijn verzacht. Soms komt in die periode van rust het verdriet naar de oppervlakte waarmee ik bedoel dat ik het dan voel, die oceaan van tranen die ik niet kan laten stromen... ze zitten vast vast vast. Hopelijk barsten ze op een keer toch eens los. Dat evenement kan nog maanden op zich laten wachten.
We doen dapper verder... waarmee we bezig zijn... alsof je leven er vanaf hangt... en misschien doet het dat ook wel....
Wat was het uitje met de vriendin leuk. Het is heel lang geleden dat ik het nog zo fijn had, dat ik zo ontspannen thuis kwam... en zelfs wat lichter voelde... We hebben bijgebabbeld en wel vijf uur non stop Af en toe even enkele woorden opgeslagen in het brein terwijl we kauwden op voedsel, slaatje, ijsje, nippen van glaasjes frisse witte wijn... maar verder... praten... praten... praten. Het voelde als een feest... en dat was het ook een beetje (veel). Dat ik de drie afgelopen dagen zowat K.O. was, en dus noodgedwongen ook veel rust moest nemen, kwam vandaag heel goed uit want ik kon wel een heeeel eind wandelen. Ook dat heeft me deugd gedaan... de wind op mijn snoet, de zon ook en de woorden vlogen de rivier over waardoor geen van ons beiden ze voelden als een gewicht. Dan uitblazen op een zonovergoten terrasje. Erg rustig... we zaten er fijn alleen... Omdat ik niet opnieuw drie dagen K.O. wil zijn... namen we na het terrasje het openbare vervoer terug naar huis... daar gaf ik nog een leuke rondleiding om haar al mijn 'schatten' te laten zien. Dat zijn oude spulletjes uit de tweedehandswinkel die ik voor enkele euro kocht en waar ik in goede dagen verheerlijkt om lach telkens mijn blik erop valt. Ik hou van spulletjes uit mijn grootmoeder's tijd, van het rondlopen in zo'n winkel... En ik kan er uren zoet mee zijn, genietend allerlei bekijken, glimlachen om wat ik zie, opnemen, terugzetten,... heerlijk is het. Zo leuk dat ik me op deze manier toch wat kan gunnen. Met enkele eurootjes voelen wij ons de koning te rijk. Je had ons moeten horen, de vriendin en mezelf... want ook zij houdt van oude spulletjes, van romantische, knusse, niet moderne frulletjes... Ooit kochten wij voor mekaar dezelfde film zonder dat we dat van mekaar wisten en gaven die elkaar kado bij een feestdag. Gegierd hebben we toen... zo gek was het. Het was zo'n fijne dag... heb erna wel uren op de sofa gelegen, moet nu ophouden want de spierpijnen zetten weer op. Fijn slapen en nagenieten van de overheerlijke namiddag en morgen bovendien ook nog kunnen uitslapen. Wat moet een mens nog meer?
Wanneer ik geen passende titel vind, schrijf ik gewoon 'vandaag'. Vannacht sliep ik al na één bladzijde lezen in, dat is een record... (gewoonlijk zijn het er tien...!) Ik ontwaakte iets over acht maar was nog zooo moe dat ik bleef liggen tot half tien. Er waren wel van die nachtmerrie-achtige gevoelens, de zwaarte en donkerte maar niet zo erg dan andere dagen... (zo ja dan zou ik me de luxe niet kunnen permitteren te blijven liggen). Mijn vriendin bracht gisteren ook verse aardbeitjes voor ons mee en die smulden wij net op met bruine suiker en twee sneetjes bruin brood. Ook uitzonderlijk want vaak heb ik geen zin om te eten s'ochtends. Ik ben deze vriendin heel erg dankbaar... door die uitstap en haar luisterend oor vatte ik voor het eerst weer wat moed... Ik genoot ook van de lange wandeling, en ben fier en blij dat ik zo ver kon gaan zonder problemen... (al was het hoog tijd dat ik kon rusten.) De pijn die opkwam, werd verzacht door twee glaasjes wijn en de zon op mijn spieren en volgens mij ook het ontspannen gevoel, me gesteund voelde door haar begrip en ja soms ook raad als ik erom vroeg van waar ik erg tegenop zie en me geen raad mee wist... Door haar reactie voelde ik scherper wat ik ermee wou.
Je hebt er meestal totaal geen zicht op wanneer de uitputting en spierpijnen komen opzetten, wanneer de misselijkheid, het is steeds gokken maar het maakt je vaak onzeker en bang omdat wanneer het begint en je bent nog niet thuis de ellende groot is. De dagen rust voor het evenement gisteren hebben wellicht bijgedragen dat het zo goed verliep. Dat noem ik dan een geluk na een ongeluk. Ik kon over alle narigheid praten zonder dat het me bezwaarde omdat deze vriendin mij en mijn gezin ook al heel lang kent. Ze heeft me nooit behandeld als een kind of ziekelijke, ze betuttelde niet en trachtte evenmin overwicht op me uit te oefenen.
Het is een half jaar geleden dat iets wat fijn voelde nog tot de volgende dag doorgewerkt heeft. Het uitje met deze vriendin was zo'n gebeurtenis. Onderweg naar de autobus kwam ik een andere erg aardige kennis tegen... en ik vertelde het haar in een vlucht. Ze zei me dat het aan me te zien was, dat ik straalde... Ook mijn psychiater merkte het aan me en was blij dat ik me eindelijk nog eens goed voelde... (nu ik niet minder...! )
Ik kreeg van deze vriendin als geschenk een mooie romantische hoedendoos (nu daar lijkt het op) In de doos stak geen hoed maar een mooie hanger... Ik werd getrakteerd op een overheerlijk slaatje (jongens wat wàs dàt lekker)... en op een reuzecoupe aardbeien en ijs, glaasjes wijn... en de babbel... de wandeling... het was zooooo veel... en ik ben haar nog steeds reuze dankbaar ervoor. Ook al zie ik haar maar twee keer per jaar, die dagen is het meestal superfijn. Wat een verschil was het met de vorige dagen... waarin dat nare dat ik hier niet wil neerschrijven me dagelijks kwelde met als hoogtepunt eergisteren. Deze vriendin kwam dan ook als een engel uit de hemel.
Ik ben erg moe... kon niet ver gaan vandaag... en heb meer autobussen moeten nemen dan normaal... maar dàt kan me wat... Gisteren nemen ze alvast niet meer van me af.
Gelukkig had ik een oude computer reserve want vandaag begaf de andere oude het en voor de boel oprookte, heb ik alles afgekoppeld en de reserve gedeeltelijk geïnstalleerd. Wat een hel... alle programma's en sites terugvinden en opstarten, al die gegevens die de vorige onthield... moet ik me nu proberen te herinneren. De externe schijf heeft lak aan wat zo eenvoudig zou kunnen zijn. Ze zaait het opgeslagen boeltje blijkbaar niet zomaar... Ik ben doodop en ga ophouden. Zou de boel bij elkaar kunnen schreeuwen en vanmorgen voelde ik me al beroerd. Ook in de therapie was het een chaos en overrompeling door een gewichtige delegatie die me bekeek met een blik van 'ah zo zien psychiatrische patiënten er dus uit...' Tot overmaat van ramp bleek de delegatie gewichtigen niet eens met de sector te maken hadden maar ze vertegenwoordigden de fysiek zieke mens... Welk doel had de tussenwand in glas als ze gaapten en gaapten... bereidwillig de deur openhielden voor iemand van hun groep die wat vergat en juist nogmaals gaapten naar degene die wachtte op een sessie bij de psychiater... Waar is mijn bescherming en privacy??? Daardoor was ik al meer dan behoorlijk van streek... tijdens de sessie werd het alleen nog maar erger. En dan die stomme computer en mijn hoofd dat tilt slaat na al wat ik in feite niet kan maar wel moet. Ik ben het dus even heel erg moe... Hoop ook foto's en andere gegevens alsnog te kunnen recupereren. Zelfs mijn hotmail moet ik via allerlei omwegen openen. En messenger geraakt niet geïnstalleerd. Ik ga stoppen voor vandaag. Het was een heel moeilijke dag. Morgen zal ik jullie berichtjes beantwoorden want ik ben nu doodop en zin om zo hard te schreeuwen dat alle glas hier kapot springt.
91. 'k ga slapen... ik krijg het heen en weer van deze computer
Even ontspannen met deze andere computer is er duidelijk niet bij. Ik herinner me sommige wachtwoorden niet meer. Bah... wat haat ik dat... Op deze computer is alleen office of zo... terwijl ik op de andere computer 'word' of zo had... nu ja... het zou wel handig zijn als ik het naar hier kon overhevelen want ook in mijn documenten een heel andere stijl volgen, zie ik niet zo zitten.. De pagina-instellingen, de schikking... alles anders dan al die jaren... pfff. Daar geraak ik dus ook van over mijn toeren en niet eens zo'n klein beetje. Deze sterk veranderde samenleving is niet goed voor mensen met bps, zoveel kan ik jullie al wel vertellen. Hopelijk gaat het me morgen beter af en kan ik rustig uitzoeken wat ik hier nog kan verbeteren. En dan mijn tafel... was ik net vol goede moed verder documenten in fardes gaan sorteren... strooit die computer roet in het eten... Gevolg : mijn tafel staat nog voller dan vol... met die oude computer en nog andere bijbehorende zaken... bah bah bah.
Ik geloof dat ik er wijzer aan doe nu te gaan slapen en die zooi achter te laten. Ik lijk op een verkrampte robot. Ik wou nog zo graag groetjes plaatsen overal... maar ik kàn niet meer. Slaapwel
Gelukkig zijn er nog vertrouwde zaken overgebleven... want daar heb ik nood aan. Ik hoop dat ik binnen enkele uurtjes mijn rust hervind. Ik voel hoe de onrust door mijn lijf raast als een of andere orkaan. Bij zulke onrust ga ik dwangmatig aan het pulken. Alsof mijn handen naar mijn hoofd getrokken worden door een uiterst sterke magneet. Iedere oneffenheid moet weg... zo lijkt het wel. Overal wondjes is het gevolg.
Over het ontwaken, wil ik eigenlijk niet veel meer zeggen dan dat ik wakker schrok te midden een droom en dat de nare gevoelens zo mogelijk nog naarder waren. Zelfs toen ik opstond, week dat gevoel niet. Straks zal het beter gaan.
Ik wil die tafel kunnen opruimen. De ratelende computer wegzetten in de hoop dat die nog kan hersteld worden. De printer installeren maar dan moet ik eerst een dominostekker kopen die genoeg (minstens zes) stekker-ingangen heeft. Dit oude huis is niet voorzien op het tijdperk van computers en huishoudtoestellen op elektriciteit. Ik weet niet of ik vandaag nog wel buiten wil, dat zie ik straks wel.
De psychiater vroeg of ik na de sessie opnieuw naar de grootstad ging. Ik zei 'neen'... was het immers niet van plan... wou rustig de tweedehandscomputer min of meer onder handen nemen... mijn site op internet zoeken en alles terug in een mapje op het bureaublad plaatsen. De virusscanner installeren enz... enz... Echter door de delegatie gewichtigen die er onverwacht opdook net voor ik ook moest aanbellen, geraakte ik danig van streek... temeer daar hun blik me een enorm naar gevoel had gegeven... het gegaap... dat ze me aanstaarden alsof ik geen mens was. Ik vond het ook vreemd dat zij op die manier keken, dat was ik er niet gewend... want ook al is de privacy er goed beschermd, soms kruis je weleens andere patiënten of medewerkers, maar die groeten en gaan zeker niet staren. Deze mensen echter... akelig... huiveringwekkend hun blik en hun gestaar... ik zou me doodschamen als ik ze was. Waar zitten hun hersenen hé... en bezitten ze wel zoiets als fatsoen? Was ik één of ander zeldzaam dier opgesloten in een kooi in de ZOO? Nu, dààr leek het fel op.
Toen ik van mijn psychiater vernam dat ze niet eens tot de psychiatrische instelling behoorden maar een delegatie vertegenwoordigden van fysisch zieken, verklaarde dat deels hun gedrag... maar niet dat ze zich zo onbeschaamd gedroegen. Of moest ik hen misschien ook zo aanstaren als apen in de dierentuin? Wat ging er door hun verlebberde hersenen? Ohhhh nu zien we een 'psychisch gestoorde/zieke'? Idioten...
Dat ik tijdens de sessie niet in staat was duidelijk te maken wat het laatste bezoekje aan mijn oudste dochter met me had gedaan en ik voelde dat mijn psychiater geen barst begreep van wat ik duidelijk trachtte te maken, maakte het nog erger. Dat hij meende dat hij het begreep, vergrootte dat gevoel van hopeloosheid. Uiteindelijk vond ik een beeld om het ambivalente in mijn dochters uitspraken tijdens het laatste bezoek duidelijk te maken, alsook het effect dat dit op mij had. Het vertrouwen dat alles weer goed zou komen tussen haar en mij kreeg toen namelijk een enorme klap.
Ik gebruikte een beeld met de psychiater en mij als figuranten... Hoe het zou zijn, vroeg ik hem, als hij zou zeggen 'kom maar alle weken twee keer als je dat ziet zitten' om maanden erna te vragen 'waarom kom je twee keer in de week, ik vind dat wel vreemd hoor'...
Er rolden tranen uit mijn ogen toen ik trachtte duidelijk te maken hoe de ambivalentie in haar boodschappen me angstig maakte. Hoe moest ik daar immers mee omgaan? Omdat ik wellicht op dat moment ook nog eens extra geconfronteerd werd met mijn verdriet en ontgoocheling daarover, ik geloofde (nog maar eens) dat alles weer goed zou komen en dan geeft ze me op een tijdspanne van amper twee uren twee verschillende boodschappen...de ene dat ze het fijn vindt dat ik kom, de andere als een soort betichting dat ik kom...
Na de sessie was ik dus door al die zaken op enkele uren tijd danig van streek... en in plaats van 'niet' naar de grootstad te gaan zoals ik van plan was, ging ik wel. Ik was nochtans reeds op weg naar de halte om huiswaarts te keren maar besloot in die ene seconde dat ik niet naar huis wou, het idee alleen al wekte de wanhoop op... dus sprong ik op de valreep toch op de autobus richting grootstad en niet die naar huis.
In de grootstad voelde ik me net als vorige keer niet lekker. Welgeteld een half uur hield ik het er vol. Toen nam ik opnieuw een autobus huiswaarts... Tijdens de rit voelde ik mezelf verscheurd. Het ene deel van me wou naar huis om de computer gebruiksklaar te maken, het andere deel wou alles behalve naar huis, om verschillende redenen... dus stapte ik onderweg af en bezocht een tweedehandsmagazijn, maakte er enkele uren zoek, dronk er een kop koffie.
Er waren enkele mensen die een gesprek met me begonnen. Echter toen de tweede zich begon op te dringen en alleen maar praten wou en geen zin had om naar een reactie te luisteren, werd ik heel erg moe en net als de andere persoon waarmee het wél rustig praten was, muisde ik er vanonder.
Dat zijn dingen die ik deze laatste jaren leerde, te stoppen met zoveel rekening te houden met anderen, zoveel als ik alle vorige jaren deed... en wat me het uitgemergelde resultaat gaf... wellicht omdat ik er deze laatste jaren door afgeslacht werd... Zo dat niet gebeurd was, nu dan zou ik nog steeds in die mate rekening gehouden hebben met anderen. Ik had er nooit last van... het is mij eigen. Ik heb nooit de verwachting gehad er iets voor in de plaats te krijgen, niet eens dat ze net zoveel rekening hielden met mij als ik met ze... Neen, ik hoefde niets dan wat er was, namelijk vertrouwen.
Ik hoefde niets... maar ik kreeg iets... en wat dat was, was te gruwelijk voor woorden. Namelijk misbruik. Misbruik van vertrouwen op vele vlakken, misbruik van die onbevangenheid, de openheid, het gulle geven.
Nu leer ik rekening houden met anderen, hetwelke ten koste van mezelf zou kunnen gaan, te milderen en zelfs af te bouwen. Ik ga niet langer ergens blijven om de andere niet te kwetsen... integendeel, als ik moe word of het me begint te irriteren, blaas ik de aftocht, weliswaar met beleefde groet.
Ik voel misschien voor het eerst in mijn leven hoe ik niets aan anderen verschuldigd ben... dat ik gerust die grenzen korter bij mezelf mag zetten, dat ik niet eens verantwoording aan ze verschuldigd ben waarom ik bvb niet langer wil praten met ze en wil vertrekken of waarom ik doe wat ik doe en voel wat ik voel.
Wanneer ik die grens trek, opstap waar ik vroeger zou gewacht hebben tot ik zeker wist dat ik de ander geen naar gevoel bezorgde, heb ik de indruk dat het eerder toeval is dat ik deze grens trek, dat het telkens op het randje is, dat ik het automatisme van heel veel rekening houden met anderen, nog steeds niet kwijt ben... Ik besef hoe het me vooral de laatste jaren heel erg uitgeput heeft, precies om wat ik 'ongevraagd' kreeg... namelijk weggeschopt te worden als een verroest blik, vermorzeld door zware voeten, verworpen, bijzonder onheus en wreed behandeld, bejegend te zijn.
Zij lieten geen spaander van me heel. Wat zij bedoelden met rekening houden met me was slechts 'verdragen' op een vernederende manier. Ze lieten me voelen dat niet alleen mijn aanwezigheid door ze 'getolereerd' werd maar ook mijn 'bestaan' en dat dit héél wat inspanning en geduld van ze vergde... Tjonge. Ze namen me niet zoals ik was, niets scheen hun goedkeuring te kunnen wegdragen, ze zouden me alleen tolereren als ik een afspiegeling van ze werd... of ik deed wat ze wilden en liet wat zij eisten. Een geprogrammeerde robot zou er niets naast zijn. Daarom dat het ene zinnetje me zo aansprak... 'voortaan leef ik zoals ik wil'... Ik zou eraan kunnen toevoegen 'zonder de pijn en angst voor hun reacties daarop'. Ik zal ophouden de rode loper voor ze uit te rollen, mezelf er niet meer toe dwingen meer te verdragen dan geoorloofd voelt, want de rode loper bespuugden ze na afloop en mij schopten ze verrot... en ze hielden er niet mee op.... zo overtuigd dat alleen hun manier van leven en beleven de 'goede' en 'juiste' was. Waarom konden ze niet net zoveel respect opbrengen voor mijn levenswijze en beleven dan ik de hunne?
Er is nu geen 'vrije toegang meer'... evenmin zal mijn verdragen nog zover reiken... Binnen de minuut mogen ze hun afbraakwerken staken... Het is niet zo dat ik me vroeger willoos liet afslachten... neen... eerder was het de schok van de hardheid en vaak ook wreedheid die ik erin voelde die me verlamde, perplex deed verstijven... verstomd, niet in staat de gedachten helder te laten passeren en weerwerk te geven.
Ik doe er nu vaak het zwijgen toe, geef geen krimp, ook niet op de onderhuidse steken, ik laat het bij ze, ze kunnen het zelf uitzoeken. Ik wil er me niet meer door laten martelen, kwellen, kwetsen. Ik geef niet meer thuis. Het enige verweer bij die verbaal zeer sterk zijn en me onder tafel praten of door onrede die zo absurd is de mond gelijk weer snoeren. Is het dan niet beter dat ik meteen zwijg? Ik vind van wel.
Gevoelig als ik ben aan veranderingen... alsof ik in een soort meditatie zit met allerlei mij omringende geruststellende vertrouwde elementen. Door de andere computer werd mijn schrijfomgeving zowel om als op de computer overhoop gehaald. Ik kom daar, hoe ik ook wil, nooit zonder kleerscheuren uit. De angst ook met programma's van de vroegere computer de huidige computer te blokkeren maakt dat ik het niet eens durf proberen om die aan te passen. Ook toen ik al het geschrevene opsloeg, werd ik angstig dat er iets zou misgaan... toen er een blokje verscheen of ik de oude instellingen (of zoiets) wilde behouden, sloeg ik daar zowat door tilt... Dan moet je beslissen zonder te weten welke gevolgen het heeft. Tot nu blijf ik bang dat de gegevens al lijken ze opgeslagen niet uitgeprint of weergegeven zullen kunnen worden op het tijdstip dat ik ze nodig heb. Dat is dus telkens weer vertrouwen... in toestellen... terwijl het voor mijn gevoel meer op een Russische roulette lijkt... net als veel mensen dat werden voor mij... hoe het vertrouwen dat ik eeuwenlang in ze had, zo zwaar geschonden werd dat het voelt of ik nooit meer dat oude vertrouwen in ze zal kunnen hebben hoe ik ook zou willen.
En nu ga ik rommelen... eens kijken of ik de printer al op zijn plaats kan zetten, hem aan de computer aansluiten maar nog niet kan gebruiken omdat ik nog geen geschikte dominostekker heb.
Geen zin om naar buiten te gaan. Uitzonderlijk ga ik zo al een biertje of glaasje wijn drinken terwijl ik rommel... dat geeft alvast rust en ordent mijn gedachten... verdrijft de vermoeidheid... want het schrijven is mentaal en psychisch zwaar terwijl het tesamen ook helend werkt.
Straks hoop ik nog energie over te houden om hier nog eens een kijkje te komen nemen. Ik merk dat ik soms niet meer weet wat ik uren geleden uitvoerde... gelukkig vind ik haha min of meer bewijzen dat ik deed wat ik dacht niet gedaan te hebben... en dat ik niet deed wat ik al dacht volbracht te hebben... tjonge... soms word ik er bang van, maar ik stel me erna gerust dat het wel door de depressie zal komen, door de vervreemding die sinds de breuken verergerd is en zelfs in mindere mate zowat steeds aanwezig lijkt.
De ratelende computer is verwijderd... mijn printer geïnstalleerd. De leuke spulletjes die ik gisteren kocht in de kringloopwinkel kregen een plaatsje aan de muur of op de kast.... En voor dàt doel maakte ik de kast leeg en stofte grondig af... Tegelijkertijd voorzag ik mijn zieltogende kamerplantjes van water en stofte ik ook het tv-scherm af. En nu? Nu ben ik blij en kijk fier naar mijn vondsten... voor enkele eurootjes. Twee beeldjes zette ik op ons tv-tje. Drie heerlijke kunstwerkjes hing ik aan de muur. Ondertussen dronk ik verschillende biertjes, een Leffe Radieuze, een Hopus en een Kapittel... En ja.. ik loop nog steeds normaal, spreek normaal, functioneer zelfs beter.... Het avondmaal bereidde ik vanaf het tweede biertje en of het gesmaakt heeft! Gekookte aardappelen met verse hamburgers en drie uien. Gezond en goedkoop. De biertjes waren no-dig want wat ik nog niet vertelde, was dat ik inmiddels ook een telefoontje wat ik bezig ben te verwerken dat iemand mijn raad vroeg en hulp. Na alle 'slagen en verwondingen'... bezorgt dit me een emotionele radslag.
Af en toe ontvangt mijn psychiater verscheurde berichtjes. Ik ga ze hier niet neerschrijven... maar het is mijn zuivere manier van spreken.. vanuit de pijn, vanuit mijn gevoel. Ik kijk niet op naar mijn psychiater wellicht precies door de stoornis die soms geen stoornis lijkt maar een gave omdat je vaak los door het schouwtoneel, de hele komedie ziet, door de hele 'zo hoort het' manier van doen. Dat je niemand kàn vereren, noch BV's noch mensen als artsen of psychiaters... Je ziet iedereen als de mens die hij is... als niet meer en minder. Dat maakt sommige mensen woest en mij ongelukkig want puurheid, oprechtheid, zuiverheid, zijn mijn 'houvasten', niet het gewichtige, theatrale, arrogante, geveinsde.
97. Een vriendin van me... die er misschien niet eens een is...
Een vriendin van me, misschien is ze dat niet eens, nam steeds een houding aan als dat ze zich niet onderscheidden toch zag ze me vertoevend in bepaald gezelschap plots niet meer staan... En waarom werden de uitstapjes geannuleerd nadat bleek dat de anderen zo graag met me praatten? Opnieuw iemand die zichzelf wat op de mouw speldt? Ik kan ook niet vergeten hoe ze me op een keer venijnig aanviel met de woorden 'tegen jou moet je toch opletten wat je zegt, zeg' terwijl ik nooit zulke zaken tegen haar of iemand anders zou zeggen, niet eens denken. En alleen omdat ik ergens angstig om was geworden en dat bevroeg? Dus... ja... ik twijfel aan oprechtheid. Misscien niet eens onterecht. Ik huiver ook van zogenaamd goedhartige houdingen slechts ingegeven door een geloof en niet door een hart. Het is immers evenmin 'puur' of 'gemeend' dan. Het klinkt hard... maar alles wat niet oprecht is... is hard, oneindig hard. Het doet mensen vaak onrecht aan... ik heb het meer dan me lief was... zelf ervaren.
Het was één van die namiddagen dat ik uitrustte van mijn wekelijkse (soms maandelijks... hangt van mijn kunnen af) reisjes naar de grootstad na de therapie. Voor een dringend toiletbezoek heb ik een vast adresje. Daar neem ik dan een kop koffie. Een vertrouwde plek die ik al zoveel jaren ken dat ik me niet meer kan herinneren hoeveel jaren precies. Die namiddag stapte een vrouw binnen, ik vermoed dat zij ouder was dan ik maar zeker ben ik daar niet van. Ze zag er niet onverzorgd uit maar zeker ook niet chique... Ze bestelde. Er werd een indrukwekkend dessert gebracht en een glaasje bubbels. Normaal let ik niet zo op andere mensen... maar deze vrouw en het hele gebeuren trok op één of andere manier mijn aandacht. Ik weet het niet... maar ik dacht dat ze misschien jarig was... en dat op deze manier vierde. Het bleef me bezighouden en ik voelde pijn in de buurt van mijn hart omdat ik weet dat in deze zowat overbevolkte wereld nogal wat mensen eenzaam zijn, waar niet meer naar omgekeken wordt...
Of ik het wilde of niet... het telefoongesprek gooide opnieuw een en ander ondersteboven... om niet te zeggen dat ik me na afloop helemaal door elkaar geklutst voelde. Emoties als een grote voorhamer die er op los timmert. Gehavend kom je eruit maar op zulke vreemde manier.
Tot hiertoe durf ik het bericht dat ik erna verzond niet meer herlezen. Het liefst wiste ik het weg in een vermaledijde poging het te vergeten. Ik weet dat het niet zal lukken en dat ik na enkele dagen wanneer ik eindelijk weer moed vatte om het te lezen, me ga berouwen dat ik het wegwiste. Eigen schuld dikke bult... had ik maar geen bericht moeten sturen. Ik durf evenmin denken aan wat me gevraagd werd... ook dat geeft dubbele gevoelens... licht en zwaar, dag en nacht, uitkijken en tegen op zien... uit een vreemd soort angst. Ik laat het maar en probeer er niet veel aan te denken...
Rusten vandaag... het leven lijkt wel een reuze-mixer... die allerlei onderdelen mixt tot één brij, één soep... Probeer daar na afloop nog maar eens groenten in te ontdekken. Zucht. Nu zo voelt het even voor mij... : één soep... waar je hét wat hét dan ook mag zijn, niet meer uit kan halen. Na verloop van tijd... wordt het wel duidelijk... wat me dat gevoel geeft... Tot dan toe... ga ik rustig verder met wat ik bezig ben.
Dan doe je alles wat je vaak een fijn gevoel geeft ... maar nu... het donkere kwam terug... zomaar uit het niets... Nochtans was het fijn het wasgoed op de draad te hangen en erna ook nog anderhalf uur de wildernis te lijf te gaan. Ik ging niet over grenzen al ben ik moe... en toch... is het duistere in mij weergekeerd... Aardappeltjes werden gebakken, sla schoongemaakt en gespoeld, ook tomaten, look, mayonaise en tonijn... lekker, alles bio... Toch dat rotgevoel... diep down down down... Ik ga maar wat rusten... misschien dat het dan betert. Heb zelf geen zin om hier lang te vertoeven... niets lijkt me nog te kunnen schelen... alles laat me volstrekt koud... van de ene minuut op de andere. Leuk is anders. Misschien antwoord ik straks wel... en anders morgen.
Wanneer je twee verschillende dromen droomt over het zelfde thema, dan wil dat wellicht iets betekenen... en ik weet wat het betekent... al ben ik er in de realiteit niet helemaal uit. Vaak wil ik hier vurig weg, andere keren vind ik het hier best. Ik herinner me amper nog details van de twee dromen, alleen dat het in de ene droom om een klein huisje ging waar ik blij mee was... Ik herinner me ook de angst die mijn hart leek samen te persen toen ik eraan dacht een verhuiswagen te moeten betalen om de spullen uit het oude huis te halen en of ik dat geld wel had. En of ik wel plaats had om mijn spullen te bergen. Ik moest ook uitzoeken wat ik nog wilde bijhouden en wat niet. Het is eigenlijk iets dat me in het dagelijkse leven ook bezighoudt... Het liefst wilde ik die klus alle dagen verrichten, die spullen sorteren die ik niet meer hoef. De realiteit beslit daar anders over. Mondjesmaat kan ik die karwei aan... en mondjesmaat werk ik er ook aan. Maar daardoor duurt het ook zoooo lang. Het ergste is dat wat ik wegsorteerde hier nog eeuwenlang blijft staan omdat zelfs de gratis ophaaldienst telefoneren een onoverkomelijke berg lijkt. Toch zal ik een keer moeten doorbijten.
Een avondje film, mijn dochter vroeg het me een week geleden. Zij had zaterdag in gedachten maar dat kon ik niet omdat ik er niet op voorzien was = minstens drie uren rusten voor we vertrekken om het avondje zonder pijn te doorstaan. Door het werken in de tuin zou dat niet lukken. Omdat ze ook graag ervoor een pitabroodje wou gaan smullen, werd het ook nog een glaasje wijn en een warme douche voor we op stap gingen. Het laatste deel van de film kreeg ik pijn in schouder, armen en benen maar al bij al is het goed gegaan. Ik werd niet misselijk en de hoofdpijn bleef uit. De uitputtingsverschijnselen bleven weg. We zagen tussen de bedrijven door ook nog een vriend en dat was een leuk intermezzo. Na het schrijven vanmorgen ben ik dus meteen gaan rusten, lezen, lezen, lezen. Nog voelde ik me moe... dat loste ik dus op met wijn en een warm bad. Nu nog enkele glaasjes Rijnwijn om te bekomen. Morgen wordt het ook een rustdag om al een reserve op te bouwen voor dinsdag wat een emotioneel belastende dag kan worden. Soms ben ik het moe met zoveel rekening te moeten houden, vaak zonder al iets bij voorbaat te voelen. Ik weet echter welke prijs ik moet betalen wanneer ik het een keer zonder rusten waag. Dan ben ik drie dagen lang ziek en tot niet eens koken in staat. Waar ik voordien al heel veel jaren tegen chronische depressies met suïcidedrang moest vechten, kwamen enkele jaren geleden er ook nog klachten van fibromyalgie en CVS bij. Het kan niet op. Moeten we nu blij zijn? Ik leerde roeien met de riemen die ik heb... en vaak droom ik dàt ik inderdaad die ene doos iedere dag zou kunnen sorteren. Door mijn situatie gaat zelfs dat niet. Het is eerder een uurtje om de zoveel weken. want niet alleen de vermoeidheid en pijn saboteren zelfs die kleine klusjes maar ook de veel akeliger klachten die rust vereisen en geen dwang als ik voel dat ik het niet kan maken. Het is alsof ik me moet laten meedrijven met de stroom en zeker niet vlugger moet proberen roeien of mezelf tot iets dwingen, zelf niet iets zo kleins als een doos sorteren. Ik haat het. Ik ken de gevolgen en wens die niemand toe.
Terwijl een espressootje gefabriceerd werd en ik wachtte tot ik het mengsel hoorde borrelen wat erop zou wijzen dat het zwarte zootje klaar voor gebruik was, schreef ik een blogje. Terwijl mijn kopje heerlijk geurend naast me staat te dampen, verdween het blogje dat ik schreef. Goed, dacht ik, dan maar moed bij elkaar geschraapt en toch vlug een nieuw fabriceren, want niet alleen de koffie borrelt maar ook woorden.
Ik voel me vreemd vandaag. Oorzaak onbekend. Zoals meestal weiger ik er meer aandacht aan te schenken dan nodig. Heb ik het daarom misschien intuïtief over een andere boeg gegooid en mijn dagindeling veranderd? Ook daar kan ik naar blijven gokken maar dat doe ik niet.
Opnieuw stort ik me op datgene waar ik mee bezig was voor ik dit blogje schreef. Straks kan ik jullie dan wel antwoorden.
Ik wil nog energie overhouden om die tafel eindelijk documentenvrij te maken... ik erger me eraan... ik wil die tafel leeg voor ik aan het sorteren begin. Neen... gezelschap kan ik daar niet bij gebruiken, ik ben namelijk niet in staat om én te luisteren naar gezelschap én me te concentreren. Muziek die vertrouwd is, volstaat.
Dat ik het vaak niet aankan om een klus te klaren heeft weinig te maken met 'geen zin', of moe, ik wil niets liever dan wat me stoort van spullen weg te sorteren. Het is door die schreeuw waardoor ik niet kan denken of slecht. Het maakt dat ik me tijdens en na het klussen nog meer van streek of donker voel. En dat is iets wat ik kan missen als de pest.
Sinds enkele jaren heb ik ontdekt dat het een soort alarmsignaal voor me is om te rusten, emotioneel en fysiek. Een alarmsignaal dat zich sinds enkele jaren niet meer laat negeren... iets wat ik vorige jaren deed... ik moest me immers verzetten, altijd vechten... Tot ik ergens brak... en per toeval ontdekte dat rusten hét milder maakt.
Je zal me nooit horen zeggen dat je zonder slag of stoot moet toegeven aan eender welk gevoel maar ik ben me gaan realiseren dat het mij momenteel méér, véél meer kwaad doet me te verzetten. Rusten, moet ik, en erna (soms pas na dagen) kan ik de klus aan... Ik voel als de klus geklaard is op zulke momenten voldoening... Als ik mijn gevoel negeer, is de klus op zich olie op het vuur... zuur in de wonde.... een ijzeren staaf te midden de weide tijdens hevig onweer met bliksems... tuurlijk slaat die in.
Ik zal nooit enige raad hieromtrent geven aan anderen... omdat ik weet hoe complex gevoelens kunnen zijn... hoe moeilijk om precies te zeggen wat is, hoe het voelt, wat kwaad doet en wat goed. En waarom dan wel en waarom dan niet. Ik kan alleen maar zelf ervaren, bij mezelf waar ik mee gebaat ben en waarmee niet. Door méér te vertrouwen op anderen dan op mezelf heb ik dat wat al zo zwaar was, jarenlang nog zwaarder gemaakt. Die fout maak ik niet meer....
Dat bedoel ik dat ik slechts kan proberen dàt te doen waar ik een zin voor voel, een soort van nood of goed gevoel. Dan geniet ik van het werken. Dan voel ik voldoening achteraf. Vandaag heb ik na bijna twee uur rusten, een beetje gesorteerd maar omdat het me blijkbaar opnieuw van streek maakte, stopte ik na een half uur, ging opnieuw rusten en vloog daarna naar de wildernis... (mijn tuin)... Die ging ik met een snoeimes te lijf. Ik nam me voor niet langer dan een uur te werken, werkte een uur en een kwartier. Kapot nu, moe, murw, suf, duf, K.0. mààr voldaan. Gossie wat vind ik het héérlijk dat het nu orkaanachtig waait en misschien gaat het straks ook regenen. Wel hoé harder hoe liever want de blaadjes van heg en struiken vielen af van droogte. En néén ik kan niet sproeien met de tuinslang, wil dat ook niet. Niet alleen om geen water nodeloos te verbruiken maar ook om mijn budget te sparen. Minimumuitkering, en als toemaatje, omdat ik tussen de mazen van het net val, mag ik zowel voor de watermaatschappij als de energievoorziening 520 euro terug dokken... ik zou ondanks mijn lage inkomen toch niet genieten van het sociale tarief of de vrijstelling voor sanering. Tsss... Mijn klacht naar talloze ombudsdiensten leverde slechts een 'kan die niets doen'... ??? Mensen die tussen de mazen van het net vallen, tellen niet in ons land. Ze worden behandeld als lastige vliegen. In plaats van mijn klacht ERNSTIG te nemen doen ze wat zovelen voor ze al doen, het probleem bij de ander leggen. Ook een minister die ik contacteerde en die wel drukdoend is met facebook, verwaardigde zich niet tot een antwoord op mijn vraag. Om terug te komen om mijn snoeiwerk... ik doe het allemaal handmatig... dat vergt weken en ook extra vermoeidheid en pijn... maar ik vind dàt alvast geen ramp wel dat ik ondanks mijn spaarzaamheid ook nu weer zal moeten dokken door mijn 'onbestaan'wat 'beschermde klanten' betreft. Ik moet nu een voor mij zéér belastende procedure starten... in de hoop dat ik in een statuut terecht komt dat me niet meer overlevert aan de willekeur, laksheid, onverschilligheid van instanties en overheid. Ik durf er niet meer aan denken en verdring het omdat anders de schreeuw zo erg wordt dat ik hem zou willen stoppen...
Na het snoeien... gelukkig redde mijn dochter me van mijn ongeweten langer werken omdat ze haar sleutel vergat en me vanuit de overzijde van de tuin riep, ben ik aan het koken geslagen. Ik vroeg dit keer wél de hulp van mijn dochter bij het aardappelen schillen. Terwijl bereidde ik een lekker slaatje met look en braadde de burgers met een ui erbij.
Een halve fles wijn soldaat gemaakt... Rijn of Moesel, dat moet ik nog eens nakijken... dat ze lekker smaakte, hoef ik niet te vertellen.
Ben doodop maar ik heb het er heelhuids van afgebracht ja toch? En nu maar hopen dat ik morgen nog naar mijn dochter en haar dochtertje kan... Heel vreemd, het vervult me ondertussen met angst en als er geen angst is onverschilligheid. Wellicht betert het morgen als ik mijn dochter weerzie en zij het kleine ukje weer in mijn armen legt.
Ik sliep beter dan andere nachten, werd wakker zonder het donkere, drijfzandachtige, kraterachtige gevoel, zonder het zware, scherpe rotsblok dat me al bij het eerste ontwaken verbrijzelt, vermorzelt, verplettert. Het was nog donker... dat komt door de regen wellicht. Eenmaal in de keuken en woonkamer, gooide ik een aantal ramen open en ademde de frisse lucht diep in... en keek tevreden naar het deel van de wildernis dat iets minder wildernis is. De regen kan nu opnieuw beter aan de wortels en niet tegengehouden wordt door teveel takken. De melk is op... waar ik vroeger geen koffie zonder melk lustte, vind ik het nu niet erg meer. Wanneer ik aan straks denk, komt het donkere weer... alsof twee kanten uit elkaar trekken, verwarring en pijn. Ik moet me rustig houden en proberen het op me af te laten komen. Ik ben ergens bang om maar weet niet waarom. En in feite wil ik het ook niet weten. Misschien staat de vorige keer nog te diep in mijn gevoel gegrift? Want uit mijn geheugen wiste ik het iedere keer weer.
Voor ik begeef nog een kort blogje... Heb eerst alle antwoordjes verstuurd wat al vlug een dik half uur in beslag nam. Mijn dochter was ook online... en nu ben ik bekaf. Het was een ingrijpende namiddag... allerlei goeds... maar ook nieuws dat opnieuw een donker gordijn voor de zon schoof. Goed dat ik er morgen met de psych over praten kan. Kijk... alleen door het even aan te raken door het te schrijven, voel ik dat gevoel... dat lijkt op iets dat je bij de benen onder de grond wil trekken. Ik ben moe... op zovele vlakken... houd me voor dat ik moet vertrouwen... en loslaten... en omhelzen wat op me afkomt... Ik ga nu rusten... emotioneel en fysiek murw.
Ik weet het even niet meer en ik wens ook geen moeite te doen om het wel te weten... omdat ik uit ervaring weet, dat ik na het denken, piekeren, analyseren nog geen millimeter verder zal zijn. Afwachten, is beter. Op een keer komt het in zijn volle omvang voor me staan en kan ik er niet meer naast zien. Ik vermoed dat het te maken heeft met het nieuws dat ik gisteren kreeg en dat een gevoel gaf van 'alweer wordt de blijheid en het hoopvolle, voorzichtige kijken naar de toekomst in een haal weggemaaid. Heel veel gevoelens volgden... Het heeft niet alleen te maken met de stil en voorzichtig groeiende hoop die in één keer weggemaaid wordt maar ook met het weten wat er daarbuiten nog meer gebeurt wat me een nogal vreemd gevoel van een 'déja vu' geeft... Er zijn verschillende gevoelens, verwarrende want soms tegengesteld aan mekaar. Enerzijds de gedachte dat zij een beter leven kunnen krijgen door die stap, een soort droom kunnen verwezenlijken, anderzijds een soort van afscheid en loslaten. Dan de pijn door het besef dat ik het minst in de mogelijkheid zal verkeren om het contact in stand te houden door beperkte financiële middelen en ook praktisch door het ontbreken van vervoer om nog maar te zwijgen van de beperkingen door gezondheidsproblemen. Ik wil daar niets over zeggen tegen ze omdat ik voelde dat het haar zo al moeilijk genoeg valt. Ik wens haar niet te belasten met mijn angst, met dat gevoel dat er een haal in het toch weer hoopvoller toekomstbeeld werd gegeven. Ik wil hun toekomst niet in de weg staan. Ik heb het er wel moeilijk mee. Het gaat door mijn hoofd dat het leven je heus niet ontziet omdat je al zoveel verloor. Het tegendeel lijkt eerder zo.
Vlugger dan normaal moet ik opnieuw een volledige wasbeurt, haardos inclusief om tot rust te komen... om dat gevoel van verscheurdheid en de schreeuw die niet wil zwijgen, te milderen. En muziek op mijn oren... om hét weg te duwen. Natuurlijk is het nieuws dat ik gisteren ontving niet het enige wat me van streek maakt... maar ook dat ik foto's zag van mijn zoons en hun vriendin en de kleinkindjes die ik zo lang niet meer zag. Ik voel vandaag geen verdriet, ben veranderd. Soms heb ik het gevoel dat ik me niet meer kan oprichten, dat ik me er niet meer kan bovenuit tillen. Het moet. En nu stop ik dit blogje... straks gaat het wellicht beter.
Een schreeuw in de leegte, galmt... en ik klamp... me vast... aan al wat houvast bieden kan... Het dringt meer en meer door... en dat komt niet goed uit. Mijn gedachten hebben geen knop maar toch draai ik ze uit. Morgen gaan mijn jongste en ik ervoor zorgen dat we elders waar we ons altijd fijn voelen weer moed putten. Met een beetje geluk kunnen we ook even bij een fijne vriend vertoeven. Mijn psychiater heb ik het nieuws verteld... en ik meende dat hij de draagwijdte er van begreep... wat het voor mij betekent.
Ik wil er niet meer over denken. Het lijkt wel of ik van de ene zijde naar de andere geslingerd word. Alle pijn komt terug boven... door het nieuws... door de hoop die verbrijzeld lijkt voor ze verder kon groeien.
Ik kookte vandaag tagliatelli in water met zout en pili pili. Ik stoofde prei met gehakt en kruidde dat eveneens met pili pili en zout... erna voegde ik er room bij en kruidde royaal met peper uit de pepermolen... en die pepermolen doet me opnieuw denken aan de zoon die me verwierp. Moet het werkelijk zo in het leven? En wààrom? Omdat ik in de weg stond?Voor zijn echtgenote? En wààrom stond ik in de weg? Omdat de band mooi en goed was? Nochtans droeg ik haar net zo in mijn hart... Soms komt de gedachte bij me op... of al die pijn... die vreselijke pijn... nodig was... wat een prijs... die je betaalt... en waarvoor? Wordt iemand werkelijk gelukkiger door zulke wreedheden?
Ik ga rusten. Hoop dat ik morgen terug als nieuw hier op het scherm verschijn... of althans iets 'nieuwer'... pfff... Ik breng van die heerlijke koffie mee... en als ik kon liet ik het hier op internet ruiken... daar word je als koffiegek beslist high van.
Vrolijke afsluiting hé... maar de pijn in mijn hart wordt er jammer genoeg niet minder van.
Ik vind het fijn af en toe laat op te blijven... zo slaap ik ook langer en hoef ik op vrije dagen niet vroeg in de ochtend te gaan lezen om mijn dochter niet wakker te maken. Ik bekeek een serie (iets van Sea patrol of zo) ... fijn spannend maar niet te eng of geweldadig (daar kan ik niet tegen)(van zone stad en code 37 mag er niet eens één beeld verschijnen of ik huiver van afgrijzen en voel me naar... zo vlug als ik maar kan zoeff ik naar een andere zender maar het gaat vaak niet vlug genoeg.) Ik heb ook mijn lievelingsprogramma bekeken, de babyfluisteraar, daar hou ik erg van... misschien omdat ik niet zozeer op die manier gedachten kan lezen maar toch veel aanvoel... en dus werkelijk kan genieten van al die zaken die daar aan bod komen, fijn ook hoe die man door zijn talent de ouders en vooral kindjes kan helpen.... Het doet mij deugd het te volgen, het voelt zeer positief. Tijd om hier op te houden, lang hou ik het s'avonds niet meer achter de computer vol, word dan heel vlug misselijk. Toch ben ik blij nog even hier toch een lichter babbeltje te hebben kunnen slaan. En nu... lichtjes uit, computer af... en neen... nog niet meteen slapen, dat lukt me zelfs zo laat pas na enkele bladzijden lezen. Slaapwel iedereen.
Vandaag een namiddaguitstap gemaakt. Ik kan niet vertellen of het leuk was, ik voelde het niet, voel het nog steeds niet. Alsof alles zich buiten mij afspeelt en ik er geen deel aan neem. Het enige dat ik er van kan vertellen is dat de leegte nog steeds leeg voelt maar een andere leegte is... alsof de wanden bekleed werden met een andere materie die het galmen anders deed klinken...
We zijn ondertussen al enkele uren thuis. Ik was echter niet in staat zoals ik wou om meteen wat te vertellen aan de computer. Doodop. Na bijna vier uren platte rust, kan het net nog even voor ik ga slapen. Morgen kom ik jullie dan allemaal bezoeken. Slaapwel.
Het is heel vreemd het gevoel wel allerlei te willen doen terwijl de bijbehorende 'beleving' uitblijft. Dat ik ondanks de immense onverschilligheid toch allerlei wil doen, heeft te maken met de hoop de krater, het donkere in mij, het zinloze opnieuw te kunnen verdrijven. Dingen doen in de hoop me weer beter te voelen, dat het gevoelloze, afwezige, comateuze gevoel weer verdwijnt. Ik besef dat het net het omgekeerde effect kan hebben. Pure ervaring... Beter enkele dagen thuis blijven, in stilte, alleen... en me hier bezighouden of rusten... maar het blijft wel moeilijk. Je ontzien terwijl je net wil voelen, beleven.
Vandaag stel ik me de taak de tafel helemaal documentenvrij te maken. Het gaat door me heen dat ik het me al vaker voornam. Vandaag wil ik het volbrengen omdat ik de nodige formulieren bij elkaar moet zoeken om een belastingbrief te laten invullen.
Waarom weet ik niet, maar vandaag tracht ik naar de therapie. Soms is het net andersom en kijk ik er absoluut niet naar uit. Het laat me vaak Syberisch koud, maakt het me weinig of niets nog uit. Ik werd een leeg roeibootje waarbij de roeispanen overboord werden geslagen. Het dobbert zonder te weten voor hoelang, zonder te weten waar het uit zal komen... of naar de diepte zal gezogen worden. Soms peddel ik nog met mijn armen in het water maar in een oceaan is dat bijna belachelijk. Dat zie ik zelfs in... Zo gaat het al enkele jaren... na roeien voor hun en mijn leven tot enkele van ze mij overboord duwden. De schok daarvan is zo groot dat ik verwezen en zonder roeispanen drijf zonder te weten waar ik uitkom.
Voor ik begin aan de berg paperassen op mijn tafel nog een kort blogje. In momenten tussen de werkzaamheden door voel ik de pijn in me, verdriet en ontreddering waarvan ik denk dat het opgesloten zit in een blok graniet.
Vorige week zei ik tegen mijn psychiater dat hij en andere hulpverleners en artsen niet alles weten. Hij beaamde dat. Echter op een dag als vandaag denk ik dat hij zowat niets weet... zoveel is er ongeweten en ongekend, zoveel is mysterie en blijft dat, niet omdat ik het zo wil maar omdat ik er zelf niet bijkan. Voor hem is het nog meer gissen (maar ik geloof niet dat hij zich daarin uitslooft) Ze noemen het wetenschap... het is geen wetenschap maar gokken-schap... De wetenschappen van het gissen wat een patiënt bedoelt, zonder te weten dat het wel eens heel erg kan verschillen. Groot gevaar wanneer feedback ontbreekt en de psychiater in kwestie zijn gegis voor weten aanneemt. Soms wordt alles daardoor nog belachelijker dan het al is.
Wat een vreemde blog met vreemde gedachten. Misschien omdat ik me erg vreemd voel.
Soms lukt het te huilen en geeft het opluchting, andere keren vergroot het gevoel van wanhoop. Nu huil ik niet. Ik ga aan de slag... hooien in al die papieren, sorteren... met muziek om rustig te voelen... en een glaasje Rijnwijn. Het voerde me gisteren terug naar mijn jeugd en mijn vader.
Zo lastig heb ik me in geen tijden meer gevoeld. Geïrriteerd door alles en nog meer. Heel erg vermoeid. Tot ik rust nam... en me opnieuw afvroeg waarom ik me tegen die vermoeidheid blijf te verzetten. Het werkt door op mijn hele gestel. Over grenzen gaan deed ik al genoeg. De prijs die ik daarvoor betaalde en nog steeds betaal, ligt toch al hoog zonder dat ik er nog een schepje bovenop moet doen. Tijd om rust te nemen. Ons avondmaal is verorberd, we hebben samen nog even genoten van de warme wind en wat schaduw op ons terras. Ik wil nog zoveel verrichten... maar maak het alleen erger door nu niet te gaan rusten.
Het rusten gedurende uren van de avond heeft me goed gedaan. Ik denk aan niets anders dan het 'nu'. Zo niet dan slaat de paniek toe. Nooit had ik gedacht dat ik hiertoe in staat was, mijn denken als het ware opsluiten in een kleine ruimte in mijn hoofd waar het niet uit mag. Het lijkt op een kleine piste voor een kermispaardje uit mijn kindertijd. Ik wil het niet verder laten lopen dan de omheining tot het veilig is... en het in de weide kan springen en draven, vrij... Het denken sturen en afleiden alsof je hoofd een machine is vol knopjes en banen, je stuurt en haalt terug, en houdt de gedachten dicht bij je en ver van 'hét'. Jammer dat ik op dit uur mezelf niet durf afsluiten van het geluid. Alsof er een moordenaar achter me kan staan als ik dat doe. Het gesuis van de computer maakt me moe. Maar de angst als ik oordopjes insteek, is groter... Op dit uur moet ik kunnen horen... zo niet dan voel ik me bedreigd... en voel ik haast de klauwen om mijn hals. Dat zijn zaken waar ik zelden over praat, zo gewend ben ik het om mijn leven lang tegen zoveel van zulke zaken te vechten. Ironisch dus dat ik toen ik eenmaal enkele van die zaken bekende door mensen werd afgewezen, veroordeeld en bespot.
De hele resem programma's uitgekeken... vooral de dansfilm vond ik heerlijk. Niet dat er zo goed geacteerd werd maar ik ben verzot op het dansen. Alsof het heerlijke vitaminedrank of voedsel is. In deze film was het breakdance maar om het even welke stijl van dansen, als ze het gevoel geven dat ze vanuit hun kern, hun eigen gevoel dansen, geniet ik ervan... Zo zien we graag 'so you think you can dance'. Ook ballet, modern of klassiek vind ik zalig om te zien. Voor mij is het zoals mooie, ingrijpende muziek. Jammer dat ballet zo duur is. Slaapwel.
Mijn emoties schijnen nog meer afgevlakt. Ik ging mee met een van mijn kinderen want er was geen geld meer om mee te geven wanneer ze inkopen voor me doen. Dus moest ik mee om geld uit de muur te vissen.
Het was goed om nog eens als een Spanjaard buiten te kuieren, heel langzaam, om niet meteen in het zweet te zwemmen. Ondertussen inkopen gedaan. Heb nog eens asperges mee, die heb ik in geen tijden meer klaargemaakt, (ik spreek van jaren, en zelfs decennia ) Had er zo'n vreselijke zin in... hoop dat ik ze bij het koken niet verknoei.
Om mezelf af te schermen van bekenden, zette ik mijn zonnebril op... dat hielp want ik voel me nog steeds rustig en niet van streek.
Gestoord of niet, maar ik voel me eindelijk weer wat beter... Wat heb ik gedaan? Wafels gebakken in een gloeiheet klein keukentje... Had er zin in... 12 wafels wachten nu om opgegeten te worden. Je kan ze bewaren... Het zijn minutewafels (recept uit een tijdschrift van de jaren stillekes) Het ijzer toverde niet alleen het deeg tot wafels maar ik voelde me niet meer leeg... eerder haha vloeistof. Om af te reageren heb ik daarna een doef doef plaat opgezet... en heb daar heerlijk op gedanst. (wie ziet het hé?) Voor ik in een depressie (de zoveelste) donderde, uitte ik me vooral door het dansen... louter vanuit mijn gevoel, geen jota gevend om wat de anderen wel zouden kunnen denken. Ook nu stond ik hier in mijn eentje te 'geven' zoals de jongeren het zouden noemen. Fijn afgereageerd... Ik moet alleen zien dat ik straks nog energie overhoud voor het schillen en koken van de aardappelen, het bereiden van de bechamelsaus, het bakken van hamburgers... Ondertussen kreeg ik berichtjes van een ex-schoonzusje die hetzelfde meemaakt vandaag als ik anderhalf jaar geleden... toen ik niet gewenst was op het huwelijk van een van mijn kinderen door 'stookolie' (sorry... maar cynisme maakt de pijn soms milder). Door haar berichtjes kwam de oude pijn bij mij ook boven... terwijl ik verdomd goed weet wat zij vandaag doormaakt. Gelukkig is zij woedend... ik was toen alleen verscheurd en ziek van ellende.
Wanneer je wafeltjes bakt en erna ook nog eens een avondmaal bereidt... tja dan kunnen er ongelukken gebeuren... vooral wanneer je bijna uit je kleding schuift van de hitte en het zweten. Boven dat hete kookvuur koken, braden, sausje maken, na het gloeiende wafelijzer... was wellicht van het goede teveel. Tijdens het bereiden van wafeldeeg, kliederde ik mijn rode blouse onder de bloem, erna deeg... en toen ik dan eindelijk de aardappelen kon uitscheppen, schoof de nog hete pan met burgers van het vuur (goedkoop vuur waar de pannen en potten zo afschuiven)... Ik kon nog net uitwijken of ik had de hele zooi over me heen gekregen. Toch zal ik straks wat fris aantrekken... want gekliederd heb ik. De keukenvloer moest ik daardoor twee maal een beurt te geven Alles smaakte ... (de burgers vielen gelukkig niet op de grond... maar de braadsaus wel, er was echter nog genoeg bechamelsaus over... )
Al die dromen (geen nachtmerries) waarvan ik me slechts vaag nog fracties herinner maar die me bij het ontwaken niet bepaald een goed gevoel geven, ik ben er vanaf, ik ben namelijk wakker...
Vannacht kwam ik slechts heel moeilijk in slaap. Ik las geloof ik ongeveer 20 bladzijden. Kwam ik zo slecht in slaap doordat ik een tamelijk straffe film zag?
Vanmorgen bij het eerste ontwaken (er volgden nog drie andere... ) floepten allerlei gedachten in mijn slaperig denkstelsel. Die geef ik een fikse duw zodat paniek en nare gedachten geen kans krijgen me te overrompelen. Ik ben immers nog niet zo alert in slaperige toestand.
We stonden vrij laat op... om toch min of meer uitgerust te zijn. En ik voel me ook uitgerust en vrij van angsten al zitten ze dicht op mijn huid klaar om me te bespringen in een onbewaakt ogenblik.
Wanneer het gevoel er is overspoeld te worden, verdoofd, weggeslagen, is dat een signaal dat grenzen genaderd of reeds overschreden zijn. Ik vind het bijzonder moeilijk om naar die grenzen te luisteren terwijl ik besef dat wanneer ik ze negeer ik nog erger vervreemd en de psychische pijn toeneemt, de nare gedachten als een overstroomde rivier blijven inbeuken op mijn vesting.
Het is moeilijk omdat ik bepaalde zaken van mezelf niet kan aanvaarden of toch heel moeilijk... Wat ik wens en wat haalbaar is, ligt voortdurend in strijd met mekaar. Vooral omdat wat ik wens zo belachelijk niets is in mijn eigen ogen. Wat voor velen 'normaal' is, is het voor mij jammer genoeg niet en daar verzet ik me tegen. Ik kan het niet verdragen of aanvaarden dat ik bepaalde zaken niet kan.
Ik ben ook bang, moet ik toegeven voor de reacties van betrokkenen als ik het laat weten, bang voor onbegrip en veroordelingen (en niet zonder reden), bang ook om ze te kwetsen terwijl het niet zo zou moeten zijn dat ze gekwetst zijn... Het zou immers vreemd dat ze je kwalijk nemen dat je maar één been hebt, net zo vreemd is het dat ze je kwalijk nemen dat je op psychisch vlak een handicap hebt. Nog pijnlijker is het wanneer je er zo goed mogelijk mee omgaat maar ze aan dat feit voorbijgaan, ze willen je met twee benen en daarmee basta... precies zo willen ze je zonder die psychische handicap... en daarmee uit.
Natuurlijk maakt precies dat soort onbegrip het beangstigend en bedreigend mensen te ontmoeten, het is in dat licht bijna logisch dat ik liever alleen op stap ga en nergens op bezoek wil, met amper iemand wil omgaan behalve met die mensen die me naar waarde weten te schatten en me mogen om wie en hoe ik ben, waar ik me met andere woorden 'veilig en aanvaard' kan voelen...
Ik heb die beperking alle voorbije jaren genegeerd... met de gevolgen van dien. Dan dacht ik dat ik 'het' allemaal verwerkt had, de beperkingen incluis. Ik ben nog steeds zeer angstig, merk ik nu, om die grenzen te trekken, om voor mezelf te zorgen... angstig voor het onbegrip, angstig voor de verwijten, voor hun insinuaties dat ik me aanstel, aandacht wil trekken en meer van die wrede oordelen. Omdat wat zulke reacties met me doen een angstaanjagende grote en vernietigende impact op me hebben. Al heb ik in al die jaren geprobeerd die impact af te zwakken..., tevergeefs. Het enige wat me rest is me afsluiten voor die bepaalde risico's door de mensen die ze hanteren te vermijden...zo goed mogelijk.
In die zin is het bijzonder moeilijk mee te draaien in een maatschappij die bol staat van sociale en andere wetten, wetten die je omgeving dicteert, afgekeken van hun eigen manier van leven. Wee je gebeente en je hart als je daar niet aan mee kan doen... dan volgt een slachtpartij... ze slaan je psychisch verrot en weten niet... nooit van ophouden.
Het schrijven van dit blogje deed pijn... door de confrontatie van wat is.
Een vreemde avond. Een vreemde nacht. Veel indrukken. Het leek wel of ik de rol speelde van Lore zoals ze ooit was. En toen ik die rol niet meer kon spelen, omdat ik te moe was, volkomen overrompeld door indrukken, liep ik blijkbaar weg zonder groeten, zei mijn jongste. Ik kon het me niet herinneren. Ik begreep zelf niet hoe het kwam dat ik plots verdween en waarom. Alsof iemand een gum neemt en een deel van mijn beleven weggumt. Tijdens de avond was ik lang vrij gespannen. En dan die massale toevloed indrukken. Misschien daardoor dat ik van vermoeidheid, van de indrukken die op me inbeukten, niet meer 'normaal' kon doen? Ik kan het niet eens beoordelen omdat ik het niet weet, niet begrijp. Later op de avond wilde ik nog iemand bedanken via internet maar kreeg verschillende berichtjes waarvan één alarmerend... en confronterend tegelijk. Ik ben nu opnieuw stil van binnen en van buiten. Dat er ook een berichtje kwam dat eerder hoopgevend was.. maakt de boel er niet lichter door... Ik schreef het al... om mezelf bij elkaar te kunnen houden, niet zo erg te vervreemden heb ik het alleen zijn en de vacume ruimte nodig op gezette tijden... de ruimte waar bijna niets kan gebeuren, waar ik niet hoef te reageren op telefoon of deurbel, waar ik mezelf kan afsluiten van mensen. Soms lijk ik wel uit een wasmachinetrommel te komen... volkomen door elkaar geklutst... welke zeep ze echter gebruikten, weet ik niet... maar waar ik van gezuiverd wil worden, dat lukt maar niet. Slaapwel.
Erg moe na een nacht van maar amper drie slapen. Ik kwam maar niet in slaap... en het boek was ondertussen uit... dus nog langer lezen, kon ik niet. Ik begreep er niets van... klaarwakker... en toch moe. Dronk ik te laat in de namiddag een kop espresso? Neen, niet zo laat. Bovendien hoe zat het dan met die andere dag toen ik tijdens de avonduren een kop espresso dronk en ultra sterke nog wel. Desondanks kwam ik met het grootste gemak in slaap.
Meestal wanneer er slapeloze uren zijn, durf ik niet op mijn uurwerk te kijken omdat de paniek dan komt opdagen. Gisteren door de klaar-wakker-heid had ik zoiets van 'wat kan ik verliezen door te kijken op mijn uurwerk... ik moet toch wat innemen om niet de hele nacht wakker te blijven' dus keek ik... bijna vier uur... Het leek me nodig om dan toch maar mijn anti-depressiva te nemen al was het alleen om in slaap te komen, zo niet dan was ik vast een heel wrak vandaag... nu ben ik er een half...
Gelukkig bleef ons hondje stil... ik nam een halfje medicatie met een halve kop melk en voor ik terug naar bed ging, haalde ik de eerste beste stripboek uit de kast, het bleek een 'Jommeke' te zijn haha... die las ik helemaal uit... en daarna ben ik uiteindelijk ergens in slaap geraakt. Oefff... heb ik toch ten minste drie uurtjes geslapen.
Stil overdenk ik de dag... Ik vertrok rond de middag en ben een uur geleden thuisgekomen. Stil... voel ik de hoop... stil de tranen van dankbaarheid... verdriet, pijn, angst... zoveel gevoelens... om deze dag... zo rustig... maar toch zo speciaal... Heel voorzichtig laat ik het kleine sprankeltje hoop toe... en duw de rest opzij... Blij dat mijn dochter blij was... en dat zij dat ook liet blijken... wist niet dat wonden die helen ook pijn kunnen doen... pijn van angst en ongeloof... angst dat dit me opnieuw ontnomen zal worden. Stil spreek ik woorden en duw het onrecht waar het hoort... bij die me onrechtvaardiger, lelijker en wreder behandelden dan wie ook... Weet niet of ik ze het ooit vergeven kan... Maar daar wil ik nu niet aan denken... ik denk aan de drie meisjes die me zeer nauw aan het hart liggen... en die mijn hart geen van allen vertrappelen... vermorzelen... vermalen. Wat ben ik moe... ik ga rusten... heb zoveel te verwerken... zoveel. Zal morgen antwoorden en jullie bezoeken.... liefs van mij
Bijgeslapen want hoefde niet vroeg op vandaag. Dat is goed want weinig slaap werkt op mijn gemoed en geeft nog meer bijzonder nare gedachten en gevoelens.
Het deed deugd om met ons hondje even buiten te gaan, lucht en frisheid want het benauwde weer, geloof het of niet, werkt ook niet bepaald mee om me beter te voelen.
Verder vond ik het fijn om met mijn oudste en hun kleintje op boodschappentocht te gaan. Ik help zo graag op mijn manier, in de mate dat ik het kan, kleine dingen die toch een verschil kunnen maken, het voelt als een feest. Wat doet het me deugd wat nu gebeurt... aan de toekomst moet ik niet denken, zeker niet piekeren of in de angst schieten... maar de uitspraak van mijn oudste in gedachten houden 'zo ver is het nog niet hé mama'... Dat stelde me gerust, gaf me moed en vertrouwen... Niet doemdenken Lore, zei ik tot mezelf, vertrouw op de toekomst en dat het niet altijd slecht moet aflopen...
Ondertussen probeer ik me open te stellen voor het nu, voor al die mooie momenten die ik genoot gisteren... Ik probeer stil te zijn in mezelf, de angst opzij te zetten, de nervositeit en het geluid van de drukte van het leven weg te houden en het negatieve, de vernietigende van boodschappen of woorden van anderen. Zoals de beweringen van mijn jongste zoon... die hij bij zijn zus (en andere broer) probeert in te planten omdat hij meent dat ik ze niet kan weerleggen? Nu ik weerlegde ze heel rustig door ook dan bij mezelf te blijven. Ik laat niet meer toe dat er leugens worden verkondigd om anderen tegen me op te zetten. Hij probeerde het ooit enkele keren bij mijn jongste ... zonder resultaat... zij laat zich evenmin manipuleren en ziet scherp achter kromme facades... Toch voelde dat even als een donker massa die het lichtere vermorzelen wou... echter door mijn rustige weerlegging, voelde het milder.
Ik zal verder stil genieten van het fijne samenzijn met mijn oudste dochter... en rustig werd ik door het kleintje dat tegen me aan in slaap viel. Die momenten koester ik. Het was zo'n vredige, gewoon goede dag, een dag om het leven te omhelzen... maar het leven leek mij te omhelzen... zo goed voelde het. Het betekent zoveel voor me dat de relatie met mijn oudste goed is. Ik denk dat zij en ik nu bouwen aan een vertrouwen... dat er misschien nooit echt (kon) zijn... door allerlei omstandigheden en wederzijdse kwetsbaarheid. Dat ik nu voor het eerst ook veelvuldig contact heb met één van mijn kleinkindjes is nog een extra geschenk. Zodra ik zoiets schrijf, slaat de angst me opnieuw om het hart... maar ik mag het niet toelaten... bij mezelf blijven, vertrouwen op mezelf en op ze... dan kan zelfs àls er wat mis gaat, het geen afbreuk doen aan het nu.
Opnieuw sliep het kleintje dicht bij mijn hart... opnieuw een rustige namiddag samen met dit keer mijn twee dochters en kleinkindje. Ik ben nu ontzettend moe en weet niet meer hoe ik het heb. Hoe fijn ik het ook vond, door deze twee namiddagen zit ik aan mijn limiet. Het klinkt belachelijk als je weet dat ik de hele namiddag in een gemakkelijke zetel zat, een kussen achter mijn rug... Ik haat het... maar het is niet anders. Wanneer ik voel dat mijn dochter het fijn vindt niet de hele dag alleen te zijn, door zijn werk is haar vriend soms laat thuis, als ze door mijn aanwezigheid even wat meer ruimte krijgt om rustig te eten, even wat anders te doen dan de zorg voor haar kleintje, dan gaat mijn hart daar helemaal naar uit... dan kom ik heel graag en wil ik even vergeten dat ik het daarna vaak moet bekopen. Ze is zo in de weer met haar kleine ukje, zo zorgzaam en vol aandacht dat het niet eens verwonderlijk is dat ze zo moe is. En als ik dat voor haar even iets lichter kan maken, dan doe ik dat met heel mijn hart. Maar nu ben ik op. Enkele dagen rust nemen, zowel emotioneel als fysisch is zeker geen luxe... Ik zou nu zelf kunnen huilen van het gevoel overspoeld te zijn en doodmoe. Ik weiger er verder aan te denken en er aandacht aan te schenken. Voel me helemaal van de wereld.
Het is een tijd geleden dat ik nog zoveel dromen na elkaar droomde, geen nachtmerries maar wel vijf verschillende dromen na elkaar. Van één herinner ik me slechts enkele details... . Een opslagruimte. Vol boeken. Het was er niet eens stoffig of vochtig, en het geheel oogde aantrekkelijk. Er waren ook van die houten poorten die niet eens netjes afsloten maar grote kieren hadden die het licht doorlieten. Bizar hoor, zo'n droom. Misschien omdat ik van boeken houd?
Verder was het vanmorgen weer de zware kater na een prettig, fijne dag. Niet door drank hoor maar ik noem het zo omdat het heel vaak gebeurd na een fijne dag of dagen. Misschien moet ik het een emotionele kater noemen om verwarring uit te sluiten? Het is een soort weerslag na een fijne dag die eens zoveel donkerte geeft dan zonder die fijne dagen. Goed dat ik het weet en het een plaats gaf in mijn leven, erop voorbereid ben daardoor... maar leuk is anders.
Bijna op het einde van de namiddag zei mijn dochter plots 'je doet zo raar mama'... Ik kan wel huilen want ik weet niet hoe raar ik dan wel deed en wat er wel zo raar kon zijn. Ik voel me raar en vreemd... Kan ik dat alleen verbergen door stil te zijn en te zwijgen... ik moet me daar nog meer op toeleggen, stil zijn en zwijgen... daar waar mijn 'zijn' niet wordt begrepen en aanvaard. Wat niet eens moedwil is maar onvermogen. Maar toch voel ik van binnen... hoe het huilt... om te weten... dat mezelf nog altijd een stuk moet verbergen... Uit angst om niet opnieuw uitgewist te worden... of erger nog vergooid? Ik moet opnieuw vertrouwen krijgen in mensen en mijn omgeving..
Een belachelijk iets... een samenloop van bespottelijke futiliteiten... en erna kwam ik opnieuw de woonkamer in met de schreeuw immens hard in mij, de onrust als een vulkaan die me zo erg deed trillen bovendien.
Ik stortte me op dat wat me tot rust brengt en probeer het van me af te schrijven. Echter ditmaal vlamden gedachten en geschreeuw langs alle zijden mijn brein en hele wezen binnen... ik kreeg de gedachten niet gekanaliseerd, zelfs niet met de muziek via mijn oren in mijn brein. Tot slot nam ik het zelfgemaakte brouwsel door mijn schoonzoon, een sterke likeur en dronk daar twee piepkleine glaasjes van. Eindelijk kon ik schrijven zonder dat mijn brein overspoeld werd door zoveel onheilspellende en bedreigende gedachten en spinsels. Ik voel me opnieuw in staat me voor te bereiden op het bezoek aan mijn psychiater. Het was immers een uur geleden zo erg dat ik mezelf bijna niet in staat achtte me naar de sessie te begeven. Mijn leven moet opgesloten worden in een glazen bokaal met onbreekbaar dik glas en een stolp die je er niet zomaar afkrijgt... In het andere geval dan schreeuw en schreeuw ik het uit... in stilte... Ja, dat lijkt gek... maar het is niet gek... alleen maar ontzettend pijnlijk. Ik ben niet dom, niet gestoord in de zin van sommige niet gestoorde mensen die menen dat zij weten waar de grens ligt. Hebben ze er al ooit over nagedacht dat bepaalde houdingen, zoals bekrompenheid en enggeestigheid OOK gestoord is als je enige logica volgt?
Een gruwelijke dag... spanning... verscheuring... Iemand uit de buurt hielp me... een andere persoon wrong zich ertussen. Vervolgens de sessie waar ik voor het eerst wel veel tranen huilde. Lore was, geloof ik, bezig te begeven. Na de sessie wilde ik naar een vriendin die haar partner verloor en eveneens een vriend was van mij. Emotioneel was het zwaar... het delen van pijn en verdriet, het intens meevoelen met haar. Kom ik thuis, nog emotioneel ondersteboven... een telefoonoproep... van een tante die verdomme verdomme verdomme nog aan toe... na twee jaar niet anders weet te zeggen dan een onheuse en nare veroordeling om iets waar zij blijkbaar geen lorrie van afweet. Dat wat mij al zoveel pijn had gedaan... zij gooide er door die vreselijke woorden van haar nog eens zuur op... Ik vroeg me af of ze doof was en mjn woorden toen niet gehoord had. Of bleef ze maar in haar eigengereide wereldje iedereen rondom haar veroordelen zonder te weten wat er gaande was? En met iedereen benadruk ik vooral het vrouwelijke geslacht. Ik schreeuwde door de telefoon hoe de vork in de steel zat maar ze bleef maar doorgaan.... doorgaan doorgaan. Huilend probeerde ik erna te koken... maar ik kon niet... Ik besloot toen iets te doen dat ik nog nooit eerder in mijn leven had gedaan... namelijk deze hàrde tante van repliek dienen... Ik belde haar terug op... één van mijn kinderen vroeg bezorgd of ik dat wel zou doen... of zij misschien niet beter een keer kalm met deze tante ging praten? Die tante praatte inderdaad met haar hersenen en niet met haar hart. Maar wàs dàt nu werkelijk een reden om ook dit op me te laten inhakken? Ik kon niet meer... ik kon niet NOG méér van dat gedoodverf en gedemoniseer erbij hebben...
Terwijl ik de hoorn al in mijn handen had en het nummer intoetste, voelde ik een geweldige angst door me razen waardoor ik de hoorn vlug inlegde... om erna toch opnieuw deze procedure te herhalen... Toen heb ik gezegd wat ik te zeggen had... dat zij niet kon/mocht oordelen over mij en over deze vreselijke toestand... dat zij niet eens wist wat er gebeurd was. Zij probeerde nogmaals me de mond te snoeren... maar ik liet het dit keer niet meer toe... en schreeuwde of zij wel wist hoeveel verdriet de hele toestand me had gedaan, hoe mijn hart gebroken was omdat ik verstoten werd als een melaatse. Het was de druppel, neen een hele emmer... Helemaal ironisch was het dat die tante met haar telefoontje naar mij me gelijk ook wilde uitnodigen voor een feest... Speciaal hoor dat je mensen uitnodigt voor een feest na ze eerst een gruwelijke veroordeling door de strot te rammen... Ik ben nu meer dood dan levend... Moet ik straks ook de telefoon misschien niet meer opnemen om 'veilig' te zijn?
Ik doe voor niemand open, neem geen telefoon op, mijn mobieltje heeft slechts 'veilige' contacten... ik blijf niet in de buurt van de gevaren, zal er voor zorgen dat niemand me vandaag raakt. Terug kracht opdoen, terug moed verzamelen en rusten.
Ik blijf het woord 'rusten' gebruiken maar blijkbaar moet ik eerst breken voor ik het ook daadwerkelijk doe. Er komt zoveel op me af. Schrikbeelden van gisteren zweven door mijn brein, ze zijn moeilijker te verjagen dan agressieve muggen.
Het is belangrijk dat ik opnieuw kracht verzamel want rondom me zal er weinig veranderen, indrukken zullen via allerlei kieren blijven binnendringen, onverwacht en hevig, waaronder chagrijnen onder de mensheid.
De burcht die ik voor mezelf probeer te creëren zal nooit àlles, iédereen voor altijd kunnen buitenhouden... dus wegkruipen, me verschansen tot ik weer voldoende veerkracht heb om tenminste niet zieltogend achter te blijven na de zoveelste aanval door dodelijke microben.
Sluw, heimelijk, bot en hard, het hakmes van veroordeling dat ze wild in het rond zwaaien en er nietsontziend op los hakken. Iedereen die zich net iets anders gedraagt dan zijzelf hakken ze tot pulp. Voor het comfort vergeten ze uiteraard hun eigen 'mankementjes', hun enggeestige gedachtegang, hun misplaatste zelfzekere veroordelingen, hun krenkende, misprijzende terechtwijzingen...
Schokkend dat ze zonder scrupules overgaan tot het afrekenen van anderen. Waar halen ze het recht vandaan zich zo over anderen te mogen uitlaten zonder dat die anderen zich ertegen mogen verweren? Ik vind zulke mensen best angstaanjagend. Al wie niet in hun smaak valt, schijnen ze persé te moeten neerslaan met de bijl van veroordeling of smaad. Vaak krijgen ze niet eens een weerwoord omdat hun aanvallen zo schokkend, zo absurd zijn dat degene die door ze veroordeeld wordt met zijn/haar mond vol tanden staat, geschokt, verlamd van ontzetting. Zelfs mijn broer die geen vlieg kwaad doet, ging onder haar bijl en waarom? Omdat hij een buitenbeentje is?
Gisteren ging ze te ver... zonder ook maar één vraag ging ze er net als mijn moeder destijds van uit... dat ik en alleen ik de schuldige was en terechtgesteld moest worden... Al is die tante één van de drie zussen van mijn vader, daar is dan ook alles mee gezegd. Mijn vader was ruimdenkend en zeker niet enggeestig. Hij zou nooit iemand veroordelen en als hij dan al ergens niet mee akkoord was, zou hij eerder een bedenking plaatsen dan een beschuldiging of vonnissen vellen, hij zou geen enkele vorm van proces in gang zetten en stel dat hij dat ooit wel zou doen dan al helemaal niet zonder dat de 'beschuldigde' één woord van verdediging mocht spreken. Vandaag wil ik aan geen van de kwalijke elementen in mijn entourage nog denken en na vandaag ook geen enkele andere dag. Dat ga ik alvast proberen. Ze zijn het niet waard dat ik er nog zieker van word.
Na de sessie nam ik, de bus naar de hoofdstad. Ik kan me er fijn anoniem bewegen, niemand die me daar kent en dus ook niet aanspreekt. Daar had ik al een hele tijd behoefte aan. Stil en alleen ergens kunnen vertoeven en kijken waarnaar ik wil en hoe lang ik wil. Af en toe even ergens gaan zitten. Soms enkele woordjes wisselen met mensen in mijn buurt. Vandaag lukte me dat niet. Ik bracht er amper één zin uit en was al doodmoe en verward. Dus heb ik er de rest van de tijd het zwijgen toe gedaan. De rustpauzes brachten evenmin soelaas. Na amper drie uur vertrok ik terug richting huis. Daar ben ik letterlijk van de ene bus op de andere gestapt, zo moe voelde ik me. Ik moet nu even een biertje zodat ik na dat biertje hopelijk in staat ben iets simpels te bereiden... zonder dat ik de uitputting voel. Ik heb ook geen gram honger. Het is vast niet abnormaal na de emotionele ratrace die ik deze week doormaakte.
Daar heb je het weer... Dat gevoel. Je opent je site, je vingers staan klaar om de juiste toetsen te raken en plots wordt alles weggeveegd door een immens gevoel van zinloosheid. Ik ben erg moe en neem me voor veel te rusten en geen voet buiten te zetten. Emotionele en fysieke rust en dit keer mag ik het niet laten bij de woorden maar het ook omzetten in praktijk. Ik merk aan allerlei dat het water tot aan mijn lippen staat. Angsten die aanzwengelen. Stomme klusjes en administratieve verplichtingen die plots de gestalte krijgen van monsters en gedrochten die ik niet meer te lijf zal kunnen gaan. Dat sterke gevoel het allemaal niet meer te kunnen bolwerken. Door rust krijg ik meestal weer moed en verdwijnt die angst en het gevoel dat het me allemaal verzwelgt. Wanneer ik zulke dingen schrijf, gebeurt er iets met mij, dan komt er pijn aanzeilen en verdriet. Omdat ik geconfronteerd word... met... mezelf en wat is.
Ik heb het altijd al wat vreemd gevonden dat sommige mensen denken dat ik om hun hulp vraag. Of me zeggen of schrijven dat ze me jammer genoeg niet kunnen helpen. Ik vraag dat ook niet, ben sinds lange tijd met iedere vezel van mijn wezen doordrongen van het weten dat ze dat niet kunnen. Ook mijn psychiater kan dat niet. Ik hoef niet behandeld te worden als een onmondig kind, als een ziekelijk te beklagen wezen, want dat ben ik niet, zo voel ik me niet. Ik hoef niet vertroeteld of betutteld te worden... het is zo degenererend. De weg die ik aflegde, is mijn verdienste, die heb ik zelf gezocht, bewerkt, beklommen... en nog steeds. Ik ben door nare, heel erg nare ervaringen een autodidacte geworden op heel wat gebieden. Mensen die méé-dragen ben ik zeer dankbaar, zoals enkele goede vrienden en de psychiater, enkele mensen hier ook... met voelbaar begrip.
Overgaan zal waar ik aan lijd nooit... lichter of milder worden hopelijk wel.... Ik maak mezelf niets (meer) wijs. Dat heb ik de voorbije jaren achter mij gelaten. Al ging dat niet van leien dakje. Verder probeer ik het voor mezelf lichter te maken door het te de-len met degene die het (willen) lezen. Delen aan bekend of onbekend publiek werkt helend... Wat ze zeggen over 'delen' voelt ook zo... 'gedeelde smart is halve smart', 'gedeelde vreugde is dubbele vreugde'. De vreugde is hier hmmm in de minderheid maar goed... af en toe komen er wel lichtere nootjes op de notenbalken, het is zoals het is hé.
Uit ervaring weet ik wel dat begrip me deugd doet, dat wat zwaar is lichter doet voelen. Maar begrip of het niet kunnen begrijpen is ook zoiets complex. Wat maakt dat de ene het wel begrijpt en je dat kan voelen en de andere niet of minder, en je dat ook voelt? Ik weet van mezelf dat ik ook niet alles, lang niet alles kan begrijpen, om welke redenen en oorzaken dan ook. Ik voel dat ik het niemand kwalijk neem dat ze me al dan niet begrijpen of verkeerd invullen, al erger ik me er soms wel aan. Andere keren kwetst het me en vraag ik me af waarvoor of voor wie ze me aanzien. Soms voel ik in hun houding iets als een wilde weldoener die zichzelf wil verheffen door de andere te bedelven onder zijn/haar oneindige goedheid, altruïstische liefdadigheid. Het lijkt dan meer om zichzelf over de bol te kunnen strijken dan als werkelijk meevoelen met de ander.
Ik maak het wel meer mee hoor, mensen die geloven omdat je een borderline persoonlijkheidsstoornis hebt ze je moeten behandelen alsof je een kind bent, die je je waarde ontnemen door je te infantiliseren... en toch zelf blijven menen dat ze toch o zo'n groot en goed hart hebben. Soms doet het me huiveren. Soms probeer ik mezelf voor te houden dat ze niet beter weten, want als ze wel beter wisten, zouden ze het niet doen, toch? Ik probeer wel, als ik daar de behoefte toe voel één en ander te verduidelijken. Ik hoop natuurlijk dat ik het op een niet al te onvriendelijke manier klaarspeel...
Toen mijn ex me tijdens ons huwelijk zowat doodgepest had, toen ik zo murw was van zijn voortdurende spot en krenkingen, moe van zijn gebrul en doodsbedreigingen... toen ik op instorten stond... (en hij misschien voelde hoe heet de grond onder zijn voeten werd) kreeg ik een kaartje van hem voor mijn 'verjaardag'... en daarop stonden de woorden die nu nog steeds mijn maag doen draaien, door de ongelofelijke schijnheiligheid erachter (nog erger, ik denk dat hij zelf vertederd was door zijn eigen ziekelijke want gelegenheidsopgebroede goedheid) Je kent ze wel hé, de mishandelaars, de despoten en massamoordenaars die veranderen in poeslieve mannekes die je zo 50 euro zou geven... zo zielig lijken ze wel. Net als de priesters en bisschoppen, oompjes, vaderkes en neven die kinderen misbruiken en erna de heilige bimbam gaan uithangen. Ik hoef zeker niet nog méér voorbeelden te geven... Gelukkig heb ik nog niet gegeten... Het is een slag, een harde slag in het gelaat en op het leven, hart van de slachtoffers. En het doet mijn maag keren.
Mijn persoonlijke tiran dus, mijn echtgenoot schreef na elf jaar terreur op het kaartje voor mijn verjaardag dat 'hij en onze kindjes alles zouden doen om mij 'beter' te maken, om me gelukkig te maken'... Tjonge... wat een schijnheilige sukkelaar... De zot. Onze kindjes maakten me gelukkig... Ik was van mezelf ook altijd, ondanks mijn jeugd gelukkig geweest, de levensvreugde was nooit uit me weggeweest... tot hij met me klaar was....! !!!! Wilde hij me heus gelukkig zien? Dan had hij destijds en erna simpelweg moeten stoppen me te kwellen, te terroriseren, te bespotten, te mishandelen, psychische en fysisch, te kleineren, ... te;.. te... Dan HERVOND ik zonder enige moeite mijn oude levensvreugde... maar dàt deed hij niet. Mijn geluk was de gefrustreerde zoutzak een doorn in de ogen. De barmhartige samaritaan uithangen terwijl hij een duivel bleef... ook na dat kaartje. Jaren, de meeste jaren van mijn leven. Het volstond niet dat hij tijdens ons huwelijk een ware terreur uitoefende... , hij beloofde me nadat ik hem ontvlucht was dat 'hij mij het leven zuur zou maken tot ik eraan kapot ging'. Zijn woorden toen... met getuigen erbij... De gek.
Toen ik hem een maand of wat later dan dat hypocriete kaartje ontvluchtte samen met onze kinderen, kwam de duivel als vanzelf weer tevoorschijn als wisselde hij wel voortdurend af met het makke schaap, het zielige manneke... dat zo kon beginnen huilen en op mijn steun wilde rekenen om al het leed dat al die gerechtsdienaars hem aandeden.... Wie van ons twee werkelijk 'gestoord' was... mijn omgeving wist het... en ik ook...!
Die duivel wordt nu wellicht in toom gehouden door een vriendin die hem een rake vuistslag zou verkopen als hij één keer zou wagen haar zo te behandelen als hij met mij gedaan heeft, dààr ben ik zeker van...! Zij weet (gelukkig) alleen wat hij haar vertelt... Maar ik zie wat ik zie... en weet wat ik weet... herinneringen die nooit verdwijnen... zullen ook niet verdwijnen, ook niet toen dat ooit zo wrede, sadistische gelaat, slappe wangen kreeg en die smartelijke, zielige blik... alsof hij alle ellende van de wereld over zich heen kreeg. Zo is zijn mensenhaat dus veranderd in zelfmedelijden. De sukkelaar.
Geen enkele trek op dat slappe gelaat komt echt en puur over... Zelfs nu niet. Van sommige mensen hun gelaat kan je aflezen wie en hoe ze zijn...Ik weet niet of anderen het zien maar ik huiver ervan... en walg van die kwal.
Je zou voor minder door het lint gaan als je moet horen hoe die man hetzelfde doet als toen. Hij haalde weer al zijn vermeende goedhartigheid boven. Hij durfde zich opnieuw permitteren god de vader te spelen, de vent die mijn leven tot een hel maakte tijdens en nà ons huwelijk, zei herhaaldelijk tot zijn kindertjes 'zou je het niet eens goed maken met je moeder'.... Walgen doe ik ervan... walgen zo walgen... omdat ik die man doorzie... zo doorzie... en ik hoef geen liefdadigheid van iemand die mij ooit zo kwelde, iemand die ooit ieder licht in mijn ogen wilde breken. Ik weet ook dat hij maar al te graag wenste dat zijn hypocriete wens niet uitkwam...! Dat merk ik nu aan zoveel...!
Hij moest en zou mijn innerlijk geluk verwoesten... en waarom? Omdat hij er met zijn oeverloze onvrede zelf niet bijkon? Hij wilde niet eens dat ik het met hem deelde. Het enige dat hij wou, was mij breken, mijn wil, levenslust, alles... een willoos instrument in zijn handen, een slaaf, een boksbal. Hij wenste zich geen liefdevolle echtgenote die hij trouw beloofde, want hij was niet trouw... Hij schermde met die trouwgeloften toen ik hem, de geflipte despoot ontvluchtte.
Ik was een man gehuwd, een mysogyn, een man met een masker... een man die slechts vrolijk kon zijn onder invloed van liters bier. Eenmaal gehuwd ontpopte hij zich in een tiran van het ergste soort... OOK naar zijn kinderen toe. Maar dàt zijn ze gelukkig (voor ze) vergeten...
Die vlaag van zijn vermeende ongelofelijke goedheid is weerzinwekkend... en ik weet wat ze beoogt. Radjes draaien voor hun ogen. Gelooft hij het zelf? Dàn is hij nog gestoorder dan ik dacht.
De goede vader spelen... de milde man, de mishandelaar die in zijn oude dagen de lieve, o zo goedhartige en vergevingsgezinde heilige gaat spelen? Ik walg zo erg dat ik hier weg moet. Vlug dit tekstje besluiten..
Het leek wel of ik vanochtend alle dagen van deze week inhaalde wat mijn schrijven betreft. Ik heb nu gevoeld welke rust ik erdoor krijg, een vreemdsoortige vrede... boven de zwaarte, het donkere, de pijn. Door het schrijven, hou ik tenminste één zin in mijn leven en van het leven dat ik lijdde (en ook leidde) levend... Ik schreef erg veel en lang. Geen wonder dat ik erna behoefte had aan lucht en beweging en na dit blogje ook aan platte rust...
Ik voel dat eenmaal ik lig ik me van de hele avond geen vin meer zal kunnen verroeren zooooo moe ben ik nu... zowel fysisch als psychisch, als mentaal. Leeggelopen, maar toch met iets meer lichtheid dan...
Ik kwam niet eens op het idee naar buiten te gaan. Maar één van mijn kindertjes wel. Die was blijkbaar toe aan geen luchtje scheppen maar een hele vracht lucht. Ik moest naar de winkel en vond het maar wat fijn dat ik niet alleen hoefde. In plaats van naar de kleine winkel gingen we naar het warenhuis en een doe het zelver zaak om enkele spullen te kopen die we al eeuwen wilden kopen maar niet konden wegens geld tekort. Deze maand kreeg ik voor het eerst sinds ik nog dieper in de financiële ellende stortte en uiteindelijk ook invalide verklaard werd vakantiegeld. Zeer welkom was het... deze nieuwe regeling... Al zo lang sukkel ik met tuinmateriaal dat niet voldoet voor de karweien die ik moet volbrengen. Blij dat het eindelijk mogelijk was, al koop je dan nog op één na het goedkoopste... Daarna hebben we ons getrakteerd op een pizza... Ik vond het fijn... en lekker natuurlijk. En de bediening was er beter dan waar wij vroeger gingen... vriendelijke mensen ook. Het is goed dat ik weer wat moed vond door het gereedschap dat we konden kopen en de pizza, het uitje met één van mijn kindertjes.
Ik zie dat er soms vreselijke fouten in mijn blogjes staan... hoop dat ik er geen al te erge laat staan... nu dan is dat maar zo. Ik ben de laatste tijd zo vaak in de war... Hoe vaak schreef ik al mial in plaats van mail... en dan schrik ik ervan dat mijn computer een foutmelding geeft en ik mijn mail niet openkrijg. Dan zie ik niet eens welke fout ik maakte en tik tot vier keer toe een foute code in terwijl die code wel juist geschreven is maar mijn mailadres niet. Ook neit in plaats van niet. En nog meer van die stunten. Ik bots met mijn hoofd tegen een kast en vergeet mijn sandalen aan te doen als ik naar buiten ga. Echt vermoeiend hoor. Dit jaar belde ik ook al drie maal op het alarmbelletje in de autobus. Ik durf nu na die derde keer niet meer in de oude bussen aan de raamzijde zitten, tenzij ik een regenscherm in mijn linkerhand kan klemmen zodat ik wel mijn rechterhand moet gebruiken om te bellen... wat dan gelukkig steeds langs de goede zijde is...
Vandaag werd mijn dochter voor het eerst mee uit gevraagd door de vriendin van mijn ex... Ze wist niet goed wat zij ervan denken moest want in al die jaren heeft die nooit zoiets gedaan. Natuurlijk vond ik het ook vreemd (moest mijn ex erbij zijn niet zo maar zij alleen wel) Ik moest mezelf geruststellen... of ik zou nog denken dat ook zij nu de hereniging met één van mijn kinderen zou proberen verhinderen door haar in te palmen met wat ik niet heb... 'ruim veel geld'... Ik heb al eerder zulke ervaringen achter de rug en ze ondermijnen mijn vertrouwen in de mensheid waaronder die me zo lief waren... Ondertussen denk ik 'nu hopelijk vond ze het leuk' en de rest kan me gestolen worden.
Ik zag de film 'Thelma en Louise' terug. In lang vervlogen tijden zag ik die film reeds op tv... Doordat ik me het einde nog herinnerde en ook enkele nare belevenissen van de twee tijdens de film was ik eerst benauwd om hem terug te zien. Blij dat ik toch ben gaan kijken. Vind hem nu niet meer zo eng alleen maar mooi... hoe vreemd dat ook mag klinken... Verder heb ik er geen gevoelens meer bij, herinner me alleen de lach op het einde van ze naar mekaar... verbondenheid... en dat ze bestààn... al is het vreselijk wat daar allemaal aan vooraf is gegaan en hoe het eindigt.
Ik moet nu terugdenken aan de tijd dat ik nog elders een blog had... en hoe naar het daar voelde..... Ik voelde me er hoe langer hoe ellendiger door bepaalde reacties en zag me gedwongen de reactiemogelijkheden te sluiten. Ik heb al mijn blogjes daar 'opgeblazen', 'weggemaaid' omdat de reacties die ik kreeg me ziek maakten... Hier gebeurt dat zelden, heb ik ervaren. Misschien heb ik dit keer geluk gehad of is hier gewoon een heel ander publiek, meer respect... Het heeft een tijdje geduurd eer ik toch een minimum aan veiligheid voelde maar ik denk dat ze er is. Soms voel ik verbondenheid met sommige mensen... niet altijd... omdat ik die vaak niet voelen kan, door de intense vervreemding, het gevoel niet te bestaan. Zelfs niet bij mijn eigen familie of kinderen of andere mensen die me lief zijn. Het is niet fijn, vooral als het lang duurt, is het zwaar en onverdraaglijk. Ik weet dat het over gaat.
Ik ontmoet hier mensen, voel hoe sommigen beschadigd en gekwetst zijn net als ik en toch is het anders en goed om hier te vertoeven... Er is meer respect en dat doet goed.
Tijd nu om te gaan slapen... Sinds een halve maand geloof ik, blijf ik soms later op... kan ik eindelijk ook mooiere films zien (die spelen ze steeds laat) Soms kan ik zoals nu na uren rusten nog even hier kijken.
Het voelt soms of ik de verloren tijd, de verloren jaren op die manier toch een beetje goedmaak. Ik geniet dan een tikje en voel me vrij ... hoe vreemd ook dat misschien klinkt. Jaren onder een bepaalde tirannie geleden. Het duurde lang eer ik besefte dat in de drie fases van mijn leven door telkens andere mensen die me lief waren werd geterroriseerd. Er was een periode dat ik ondanks de moeilijkheden wel terreur ervoer van mijn ex en moeder maar de liefde en zorg voor mijn kinderen maakte dat ik me toch vrij gelukkig voelde. Dat werd vermorzeld doordat ook enkele van ze die tirannie overnamen.
En nu kijk ik zo lang tv, blijf zo lang op als ik wil en kan. Geen gezeur om mijn oren, geen commentaar of kritiek, niet dat minachtende gedoe van één van ze. Degenen die nog thuis wonen, kunnen wel eens zeuren maar bedienen zich niet van die verwoestende minachting. Ze willen evenmin mijn leven dirigeren. Bij uitstapjes houden ze wel rekening met mij.
Het maakt me niet dat ik niet lang kan rechtop zitten nu, ik heb nog even kunnen vertellen voor ik slapen ga... en daar voel ik me dankbaar om. Nu beginnen spieren opnieuw pijnlijk te worden... tijd om te stoppen. Slaapwel.
Alweer enkele uren kunnen schrijven ... het doet me goed. Gestopt omdat ik moe werd, nekpijn en rugpijn en misselijk word. Nog even een blogje maar daarvoor moest ik wel even muziek in mijn oren stoppen of ik kan het niet meer volbrengen. Natuurlijk kan ik straks na uren rust terugkomen maar ik wil zo graag even vertellen...
Ik maakte ook een smoothie voor mijn kinderen en mezelf. Tjonge, was een beetje te zwaar... maar lekker.
Hopelijk kan ik na enkele uren rust nog een klein klusje hier en daar verzetten... en dan nog energie overhouden om te koken.
Blij dat ik enkele dagen veilig verschanst binnen kan blijven, heb er nood aan, dat betekent meestal ook emotionele rust.
Nog iets belangrijks is het formulier dat ik moet invullen... en als dat niet lukt kan het met de hulp van mijn psychiater. Het is heel vreemd maar als ik er nog maar aan denk, voel ik me van binnen alweer schreeuwen... Een en al angst en weerstand... Denk ik dat ik het niet zal kunnen beschrijven waarin ik zo beperkt ben? Het is niet eenvoudig voor iemand die nooit in staat was welke klacht dan ook ernstig te nemen... door zaken als brandmerken in je wezen... zoals hoe je als kind voortgedreven werd als een mank schaap terwijl je ziek was, koorts had en toch moest rechtop zitten om artikelen te merken. Of toen je baarmoederontsteking had en hoge koorts je teerbeminde echtgenoot hoonde 'ziek, jij? Ja, 't zal wel'... Het zijn dingen die ik pas jaren geleden ben gaan beseffen.
Ik ben ooit zo ziek geweest en toch dacht ik toen nog bij de geneesheer specialist na het onderzoek dat ik me aanstelde... 'niets zeker, vroeg ik' beschaamd ... tot hij me aankeek en me vertelde dat wanneer ik hier nog één dag mee gewacht had ik een operatie had moeten ondergaan... Nu... daar was ik toen wel even van geschrokken. Toch zijn zulke voorvallen blijven volgen... en nog steeds heb ik het er heel erg moeilijk mee ernstige klachten ook ernstig te nemen. Zo niet... kunnen ze je niet helpen hé... en genezen waar mogelijk.
Daarom dat dit formulier me angst inboezemt en een bezoek aan een arts ook... zelfs naar mijn eigen huisarts moeten is een nachtmerrie. Ik kom er alleen voor de griepinenting (en zelfs daarvoor moet ik mezelf heel hard duwen, slechts het weten dat ik er de laatste jaren heel ziek van ben, doet me toch uiteindelijk gaan) Als ik dan bij mijn arts ben, weiger ik een woord over mezelf te zeggen, omdat ik zo het risico wil vermijden met nog meer psychische pijn buiten te gaan wat daar vroeger heel vaak gebeurde. Als ik voel dat ik er opnieuw niet in slaagde me ernstig te laten nemen... want dat is een wisselwerking... doordat ik zelf niet in staat ben klachten ernstig te nemen, ga ik ook niet zelfzeker vertellen wat er aan de hand is, dan krijg ik een reactie die me nog eens extra laat voelen dat wat ik vertel er niet toe doet... waardoor ik nog meer wegkruip enz... en dat gevoel bevestigd wordt enz... Mijn arts is er nog altijd niet in geslaagd te doorgronden dat zijn lakonieke reacties voor heel veel psychische pijn zorgden.... Een andere arts raadplegen doe ik niet... omdat ik vrees dat daar toch hetzelfde zal gebeuren.
Zelfs wanneer ik weken griep had, bel ik mijn arts niet. Ik laat zelden onderzoeken doen. Alleen met het mes op mijn keel... bij wijze van spreken. Ook wanneer ik door mijn rug ga, vraag ik hem niet al hoorde ik van mensen dat zij dan een spuit krijgen. Ik zie nog liever af dan hem te telefoneren met het risico op die andere pijn die naast de rugpijn zwaarder op me weegt dan de fysieke. Zo sneed ik vroeger in armen en schouder met scherpe messen omdat die pijn de andere van binnen milder maakte.
Ik weet niet of ik het helder kon verwoorden, ben eigenlijk te moe ervoor. Straks nog maar eens overlezen. Loop wat te raaskallen, lijkt me.
Wil ik een visgerecht in deeg in de oven laten garen, herinner ik me weer dat die oven het niet meer doet... de thermostaat niet. Dat ding luistert niet meer en geeft volle katoen. Hoe los ik dat op? Ik zet het ding gewoon af en weer op... en als de vis straks nog niet gaar is... nu dan moet dat maar in de microgolfoven. Na vandaag moet ik hem weghalen want volgens mij is het gevaarlijk. Dat ding geraakt overhit....
Ik las uren... en ben min of meer uitgerust. Leef in mijn schaduwwereld, in een wereld van beschermende mist en voel me daardoor rustiger.
Een extra klus zit er vandaag niet meer in... maar waarom moet dat? Morgen is er weer een dag...
Ik ben overstuur geraakt door een ervaring waarover één van mijn kinderen me vertelde. Een sfeer van agressie die angst inboezemde. Ik ken het en wil niet dat mijn kinderen daar bij hun vrienden gevaar lopen.
Wat is dat toch met die mannen daar... want de moeder van die vriendin lijkt een magneet voor alcoholisten en geweldenaars... en waarom kan ze er geen punt achter zetten? Moet ik haar misschien ook het boek eens laten lezen 'Als hij maar gelukkig is'... van Robin Norwood? Het gaat over emotionele afhankelijkheid... daar weet ik alles van... pfff
Gelukkig werd ik ra-zend toen mijn teerbeminde echtgenoot mij voor de derde keer sloeg voor de ogen van één van mijn kinderen toen nog zo jong. Ik schreeuwde die zot toe 'als je nog één keer voor hun ogen mij slaat, vertrek ik'... en dàt dééd ik...!
Soms denk ik 'waarom zou ik er nog over schrijven, het is toch altijd hetzelfde'... Voor mij is het echter nooit hetzelfde, het verandert van sterkte, van kracht... van impact. Het is slechts die dagen anders dat ik ontwaak zonder dat bijzonder akelige gevoel... en die dagen zijn zeldzaam. Zelfs de stomste zaken kunnen me een knal geven. En dat terwijl ik sinds jaren toch zo bedreven werd in wegduwen, de knop van gevoel uitdraaien... om te overleven... Het zij zo... en ook nu draai ik de knop weer op uit. Ik ga om een kop koffie... terwijl ik denk aan de hopeloosheid waarvan het peil stijgt telkens ik even weer hoop voelde door wat ik ergens las. Ik moet er niet vanuit gaan dat het voorbij gaat... want dan ontstaat de hopeloosheid. Ik heb geen depressie... maar chronische depressies. Ik moet leven van dag tot dag en genieten van de pijnvrije momenten (en dan bedoel ik psychische pijn die je fysisch wel heel erg voelt)... van de momenten dat ik me vredig voel. En daar me aan proberen optrekken, niet meer verwachten want dan stort ik weer in die oude val toen ik nog niet wist dat waaraan ik leed het gevolg was van de borderline persoonlijkheidsstoornis... Ik bleef mezelf de schuld geven, voelde me falen, telkens opnieuw... omdat ik er niet, ondanks al mijn krachtpatserij ook maar één keer slaagde om dàt allemaal voor altijd weg te houden...
Ik herinner me een gesprek met een blinde man... wat hij me zei toen ik over de stoornis vertelde, was zalf op de wonde. Waarom laat ik zulke verzachtende uitspraken opnieuw verwateren? Heb ik steeds zo'n uitspraken nodig om in mezelf te blijven geloven? Om uiteindelijk te aanvaarden dat ik er nooit verlost van zal zijn? Ik moet er verder, altijd verder mee leren omgaan... op een manier dat het psychische lijden draaglijk wordt. Verzet maakt het erger, aanvaarden zachter.
Ik weet niet precies wanneer het gebeurt, in een crisis of wanneer de angst me teveel wordt, of wanneer ik ondanks mijn moeite om niet zo te denken, stilaan overtuigd geraak dat vrienden geen vrienden zijn, dat ze me in wezen niet moeten, dat ze doen alsof, dat ze moe worden van me en van mijn emotionele crashen. Net op zulke momenten dat ik die gedachten niet meer kàn weghouden, stuur ik berichtjes of mails en stort ik het pijnlijke hart uit... Wanneer daar niet op geantwoord wordt, niet meteen of nooit, neem ik me voor de zoveelste keer plechtig voor nooit meer iets naar ze te sturen... Je raadt het al.. op een keer is het opnieuw zo ver.
Soms verwijder ik het mailadres en ook de oude mails om maar niet in de verleiding te komen. Soms gebeurt er iets dat me opnieuw vertrouwen geeft... Daarom, om al die pijnlijke zaken wil ik me soms helemaal afsluiten van mensen en niemand meer laten naderen. Alleen oppervlakkige contacten, sporadische ontmoetingen met onbekende mensen... vluchtige babbels... niets prijsgeven, niet te veel... zeker niet op uitnodigingen ingaan om eens af te spreken. Vroeg of laat laten ze me toch vallen, wijzen ze me af, verwerpen me, het is alsof ik niets anders meer kan geloven dan dat. Het doet oneindig veel pijn, daarom verkies ik liever geen mensen meer toe te laten.
Natuurlijk heb ik enkele vrienden. Zij wezen en wijzen me niet af. Ze zijn al bijna twintig jaar vrienden. Ook bij ze heb ik bij tijden die angst. Dan vrees ik het zo erg dat zij mij misschien ook een rad voor de ogen draaien en zich anders voordoen dan ze zijn. Meestal herstelt dat vertrouwen zich als we afspraken.
Enkele vroegere vrienden die ik niet meer als dusdanig kan noemen, hebben mijn vertrouwen ernstig beschadigd. Ik merkte een vreemde blik op maar dacht dat ik het me inbeeldde... Ik schreef het toe aan wat ze toch zo graag 'mijn ziekelijk wantrouwen of achterdocht' noemen... om dan onverwacht op een dag een uitspraak van ze te horen... in een onbewaakt moment wat al wat ik voelde bevestigd... de gedachte over mij die ze zorgvuldig verborgen hielden, kwam op een onbewaakt moment in volle glorie naar boven... wat een schok, wat een klap. Die vreemde blik plots in hun ogen, bleek pure heimelijkheid, stiekeme veroordelingen. Had ik het dus toch goed gezien...!?
Ik kon me afvragen waarom ik telkens opnieuw zulke mensen tegenkwam en ze ook nooit vlug genoeg wandelen stuurde... Veel te laat, als er al veel brokken in mezelf gemaakt waren, hakte ik de knoop door. Later begreep ik hoe dubbeltjes inderdaad twee kanten hebben...! Het nadeel van één van of meerdere symptomen van de borderline persoonlijkheidstoornis is dat je kan lijden aan 'ziekelijke achterdocht' of 'ziekelijk wantrouwen'. Echter de keerzijde van dat dubbeltje is dat minder eerlijke mensen hun eigen valsheid, hun doortraptheid, als je deze opmerkt, o zo handig meteen op precies dàt symptoom gaan gooien. Ze gooien hun eigen verdorven karaktertrekken op jou, zodat ze buiten schot blijven... en met misbruik of macht door kunnen gaan... zolang ze je maar kunnen blijven overtuigen dat je aan 'wanen' lijdt of aan 'ziekelijk wantrouwen'. Daardoor heb ik té veel jaren in mijn leven méér dat verderfelijk soort van de mensheid geloofd dan mijn eigen gevoel en intuïtie met zware, bijzonder zware gevolgen voor mezelf....
Je merkt de dingen scherp op, je ziet vaak hoe mensen via omwegen iets willen bereiken, je voor dat doel willen misleiden. Het doel ontploft... want het heimelijke erin, het dubbele, vergiftigt de bedoeling, al was ze nog zo edel, mooi, goed bedoeld... Ik vraag me immers af wààrom ze die omwegen gebruiken, waarom ze niet rechtdoor zijn, waarom ze niet doen wat ze zeiden te zullen doen, waarom ze zich niet aan hun woord houden waarvan ik dacht het ernstig te mogen nemen.
Ooit zei mijn psychiater dat hij nooit iets zou zeggen wat ik zei aan een ander gezinslid dat bij hem op sessie kwam. Ook omgekeerd niet van wat de andere hem toevertrouwde mij zou vertellen. Leek me ook logisch....!
Toch is dat precies wat op een keer gebeurde. Wat ik hem had toevertrouwd werd zonder scrupules doorverteld....! Ik werd door het andere gezinslid daarvan op de hoogte gesteld en we waren beiden verwonderd én geschokt. We stelden ons met recht en reden de vraag of hij zulks wel mocht, hij had toch bezworen dat niets van wat wij beiden vertelde naar de ander zou gaan?
Ik vond het zeer vreemd, temeer daar hij soms zonder enige aanleiding die zin steeds herhaalde, zich telkens haastte om te zeggen dat hij helaas niets mocht zeggen over .... Ik vond dat steeds zeer vreemd omdat ik toch niets had gevraagd... Maar goed, ik vond het geruststellend dat hij het expliciet zei. Des te vreemder dus dat hij dit vertrouwswekkend gegeven zomaar had geschonden die dag in december 2010.
In een poging dit mysterie op te helderen én ons beider vertrouwen te kunnen herstellen, bevroeg ik dit op mijn eerstvolgende sessie.
Er werd allerlei over en weer beweerd, ik weet nog steeds niet of ik al die beweringen mocht vertrouwen. Ik wilde wel geloven dat het op een misverstand berustte en dat zijn bedoelingen goed waren. Toch sloop er iets raars en akeligs in zijn stortvloed van zichzelf witwassende argumenten. Nog erger werd het toen hij op bijna bestraffende wijze sprak over dat dit nu 'voortaan'door hem' beter bewaakt zou worden.... Toch een rare uitspraak nietwaar die zelf tegen zijn eigen duidelijk gestelde principe gezondigd had? Had hij niet zelf in het begin verzekerd dat NIETS van wat één van ons beiden zou zeggen tijdens de sessies door hem zou doorverteld worden? Waarom gedroeg hij zich dan alsof 'ik' iets onbetamelijks had gedaan?
Al het andere dat er toen gezegd werd en wat mij een bijzonder akelig gevoel gaf, laat ik hier weg... ik schrijf het toe aan een mogelijk gekwetst ego... of aan een moment van onoplettendheid...
Eén ding is moeilijker om te vergeten... en dat is dat hij op een bepaald ogenblik zei 'dat ik nu toch werkelijk té wantrouwig was'... Dat had hij toén niet moeten zeggen... Ook woorden die ik sprak vormde hij om tot iets helemaal anders... Waar was hij die dag mee bezig? Het vertrouwen herstellen of zijn geblutste egootje te redden? Nu dat hoefde van mij niet... want ik bevroég slechts... en zou hem veel meer gewaardeerd hebben toen àls hij grif toegaf dat hij een uitschuiver maakte. Wat hij echter in de plaats daarvan deed, was mij aanvallen... Ik was geschokt.
Het was een heel onsmakelijke historie... en ik wil ze vergeten.
Zeker, ik ben angstig om bij een vreemde arts in 5 minuten te moeten aantonen dat ik 'beperkingen' heb. Ik ben immers gekend voor mijn onvermogen 'bondig' te zijn. Ik weet bovendien hoe woorden gruwelijk anders kunnen geïnterpreteerd worden. Zo heb ik ooit mijn grens pogen aan te geven aan iemand waar ik een prille relatie mee had. Dat hij mij tijd moest geven omdat ik misbruikt werd door jawel hoor een psycholoog. een HULPverlener... dus. Was die man waar ik een relatie mee had doof of wat? Alsof ik niet net gezegd had dat hij me tijd moest geven, besprong hij me net niet. Dan was die gek nog verwonderd toen ik huilend naar de keuken liep.
Ik word... sta me toe... niet goed.. van bisschoppen en kardinalen die wat voor tv komen leuteren over hun goede hart nadat ze een heel dozijn mensen voor eeuwig in het verderf stortten door seksueel misbruik. Ook alle slachtoffers die voor zware psyschische problemen in de hulpverlening misbruikt werden door hun HULPverlener. Het legt een beslag op je leven... op alle relaties... zelfs in die mate dat je geen relaties meer aandurft. Je durft zelfs niet eens meer vertellen dàt je misbruikt werd... uit angst wat ze met die informatie zullen doen... Ook medische onderzoeken bij onbekende dokters zijn de hel voor je.
Het is niet eenvoudig om je te verweren tegen een psycholoog of andere hulpverlener. Ze bedienen zich van termen als dat 'degene die zoiets beweert' lijdt aan 'wanen, autiste is, psychotisch' en meer van die fraaie termen uit hun opleiding. Wel... ik haalde het wél van deze misbruiker. Ik was niet zijn eerste slachtoffer, hopelijk wel de laatste. De man werkt nu in het 'alternatieve' cirkuit... Hopelijk maakte hij daar niet nog méér slachtoffers. Dat hij bovendien als 'mentor' optrad voor nog andere psychologen deed mijn maag omkeren. Zelfs zijn collegae hadden het niet door... Een sluwe man, de naam 'psychopaat' méér dan waardig. Narcistisch in de hoogste graad. Hij vereenzelfdigde zich met een personage uit het lied van Ramses Shaffey en Liesbeth Lizt bvb... vond zichzelf meer dan bijzonder...
En daarmee heb ik heus voor vandaag alles gezegd... Dat ik die zot aanvankelijk nog beschermde, loyaal was, geloofde, is te wijten aan mijn 'ziekelijke goedgelovigheid' en aan het feit dat je een hulpverlener hoort te vertrouwen, niet bang hoeft te zijn dat hij je verwardheid, je kwetsbaarheid misbruikt en hij je op een zeer geraffineerde manier manipuleert en misleidt. Een hulpverleningsrelatie is een vertrouwensband die je met je psycholoog/therapeut/psychiater hebt hé... Misbruik maken van je angst, onzekerheid en psychische pijn om te doen wat hij deed, is monsterlijk... en zo zie ik hem dan ook... als een 'monster'. Jaren slaagde hij erin mij de mond te snoeren (en niet alleen mij) door zich te bedienen van dat begrip 'loyaliteit', alsof hij het slachtoffer was van allerlei 'beramingen tegen hem'. Het wordt hoog tijd dat de federatie dààr iets tegen onderneemt.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
13-06-2011
144. Medicatie... en borderline persoonlijkheidsstoornis
Het is misschien iets wat niet alle artsen weten... maar sommige geneesmiddelen, (anti-depressiva e.a.) kunnen de vervreemdingsverschijnselen nog doen toenemen. Terwijl 'vervreemdingsverschijnselen' in erge mate heus niet comfortabel voelen...! Ze kunnen zo erg zijn dat je geen lichamelijke pijn meer voelt en steeds het gevoel hebt niet aanwezig te zijn in vrij sterke mate. Dissociatie. Welk effect dat op je kan hebben, wens ik niemand toe.
Ik weet niet hoe het voor andere is die de stoornis hebben maar wanneer de vervreemdingsverschijnselen zo erg zijn dat ik het gevoel heb nog minder te leven en te bestaan dan ervoor... dan neemt de doodsdrang heel erg toe. Jaren geleden heb ik nadat ik toch al een hele tijd een bepaald anti-depressivum kreeg, het intuïtief geweigerd... Ik kende de impact toen nog niet van bepaalde geneesmiddelen op mij, ik wist toen evenmin dat ik aan de stoornis leed. Omdat ik me steeds ellendiger begon te voelen, stopte ik er mee tegen het advies in van mijn huisarts. Pas jaren later las ik dat bepaalde geneesmiddelen bepaalde klachten bij de stoornis verergeren en deze best kunnen worden vermeden. Toen mijn huisarts het anti-depressiva voorschreef, was ik lange periode helemaal weg van de wereld... en eigenlijk eerder intuïtief stopte ik met de medicatie (langzaam afbouwen is belangrijk). Hij vond het geen goed idee... maar ik merkte dat ik tot steeds minder in staat was en de 'gevaarlijke' gevoelens toenamen.
Heel wat jaren later ging ik naar een psychiater, andere medicatie, ik denk dat ik daar beter op reageerde maar kreeg problemen met de oogdruk.
Bij mijn huidige psychiater, die ik ondertussen al 8 jaar wekelijks zie, ik schrok toen hij het me op een keer vertelde dat het al 8 jaar was. We hebben we een hele periode gezocht naar een middel waarbij de klachten niet zouden verergeren, die van vervreemding en dissociatie. Lastig dat je pas na weken effect voelt en opnieuw van nul moet beginnen maar het is niet anders.
Als hulpzoekende patiënt ben je als je niet op de hoogte bent van het gevaar van sommige medicatie ook op zulke momenten niet in staat het op te merken, je denkt dan misschien dat het er bij hoort, of het door de depressie komt. Sommige geneesmiddelen versterken de depressieve gevoelens... dus alert blijven voor die verschijnselen, is belangrijk.
Voor mezelf bouw ik een pauze in op tijdstippen dat ik dat aandurf, en dan neem ik een tijdlang niets meer in. Ik hou in de gaten welk effect het op me heeft.
Geloof maar niet dat wat ik enkele blogs vroeger schreef geen gevolgen heeft voor mij. Tegelijkertijd is het goed dat ik het nu niet alleen schrééf maar ook liet staan en niet zoals vroeger mijn hele site opblies omdat ik dàt erop gezet had, dàt wat sommige hulpverleners onder hulp verlenen, schijnen te verstaan... Hulp aan zichzelf blijkbaar...! Een geval van een psycholoog die zelf met psychische problemen zit (?) (zoals een haat naar zijn bezitterige moeder?)... en die op deze manier dacht op te lossen... ? Of een ziekelijke gek die in de hulpverlener zijn brood (en nog wat anders) wil verdienen, zich toeëigenen... enz...
Goed, ik WIL het er niet meer over hebben. Wel over nog een ander soort misbruik... wat eigenlijk ook met het vorige te maken heeft, namelijk 'machtsmisbruik'. Het vorige is in feite OOK misbruik van macht.. op emotioneel en psychisch vlak... Alsof hun 'prooi' degene was die aan 'wanen' leed, vakkundig de mond gesnoerd met termen als dat je 'psychotisch' reageerde, 'een autiste' bent.. Ook toen ik later hulp zocht, bediende het ongedierte zich van die termen. Bovendien schiep hij een omgeving van dubbelheid, vaagheid, zodat hij naar believen kon spelen met al zijn geleerde termen, geleerd op unief. Had hij bovendien nog de luxe een psychiater in zijn centrum te hebben die hem 'het handje boven het hoofd hield'...!!!!
Laat mij nu alleen net iets slimmer geweest zijn dan die psychopaat en beschikken over een geweldig goed geheugen waardoor ik al die vreemde uitspraken van hem onthield. Na jaren vielen de ontbrekende stukken in zijn heel netwerk op zijn plaats en vormden een afschuwwekkend geheel.
Wat dacht die gek te bekomen de avond dat hij met zijn meelijwekkende mededeling kwam dat hij op staande voet ontslagen was en ocharme niet wist waardoor? Hij probeerde me zeer sluw nog te ontfutselen wie ik nog méér op de hoogte had gebracht. Waar hield hij me voor? Dacht hij werkelijk dat ik hem nog ooit zou vertrouwen en hem dat even ging vertellen?
Hij jammerde dat hij nu zijn werk verloor en op staande voet ontslagen werd... Koeltjes vroeg ik hem wat hij van zijn slachtoffers vond. Die verloren hun leven, hun vertrouwen. Ik herinner me dat ik die psychopathische leugenaar toen al zo erg wantrouwde dat ik niet eens in staat was te geloven dat wat hij me vertelde waar was, dàt hij op staande voet ontslagen was...! Ik dacht hij opnieuw één van zijn geraffineerde tactieken aan het beproeven was...
Ik kwam om hulp bij hem en kreeg nog een trauma meer... Jaren heb ik een immense aversie gehad voor het woord 'psycholoog' en ieder van ze werd zeer door me wantrouwd... De zelfmoordgedachten waren hevig... en het heet een wonder dat ik nog leef. Dat dank ik voor een groot deel aan een vriendin werkzaam in die sector die me bijstond.
Die psycholoog bekende die avond aan de telefoon, en probeerde nog verder te liegen 'het was alleen met jou'... Oooh, vroeg ik hem, stel dat ik de enige was 'volstond dàt dan niet, wat de ernst van de feiten betrof'? Ik trapte niet langer in zijn manipulatie... en in zijn poging de zoveelste leugen te deponeren... een flagrante leugen... Daarom antwoordde ik dat de àndere slachtoffers dààr anders over dachten. Werkelijk... kijk uit als je bij zo'n HULPverlener terecht komt....!
Het toeval hielp me een handje... en ook kracht kreeg ik door het toeval... want op het moment dat er een gesprek zou plaatsvinden met de B.O.B. stortte ik in, ik wou dat gesprek niet. Die avond zag ik echter een serie die er net over ging... Ik schreeuwde bijna alles bij elkaar toen ik zag hoe ook daar tijdens een rechtzaak de patiënte-slachtoffer monddood werd gemaakt door intelligente oh zo sluwe zetten en uitspraken van die psychiater... Die avond besloot ik in tranen... ook al zou het 'mij' niet meer helpen... de anderen te helpen... door dit stuk verderf uit de hulpverlening te helpen verwijderen... Het gesprek vond gelukkig plaats bij een vriendin die me ook door haar beroep de steun kon geven, alleen al door haar aanwezigheid. De mensen die me ondervroegen prezen mijn moed en zagen wat het met mij had gedaan ook al huilde ik geen enkele traan... dat kon ik niet... ze voelden het... en dàt zal ik nooit vergeten... Mensen die al héél wat ellende hadden gehoord, die me lieten voelen wat ze ervaarden en dat het schokkend was! Ook omdat dat stuk psycholoog mijn pogingen elders hulp te zoeken, saboteerde met zijn arsenaal sluwe manipulatie.
Machtsmisbruik... dus... was weer even afgeweken. Het spijt me. Het zal voor een andere keer zijn. Ik wilde vertellen dat je ook met een ander soort machtsmisbruik te maken kan krijgen, je zit tenslotte in een afhankelijke positie. Vertrouw op jezelf en je intuïtie in gevallen van twijfel, laat je NIET in de luren leggen, geloof ze niet, ga niet mee in hun doortrapte overredingstechnieken...
Ik was ziek... heel ziek... maar deze man buitte het uit op de meest gruwelijke manier. Hem vergeven? Ik denk niet eens meer aan die aardworm tenzij vol walging.
Ik heb het gevoel dat ik opnieuw een zijweg inschoot... dan is het maar zo.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
146.
Misschien waren vorige blogs zwaar om lezen... weet dan dat dàt mijn bedoeling niet was... maar dat ik hét uit het taboe WIL halen... Het jarenlange zwijgen uit schaamte. Een klacht ingediend... en reken maar dàt dié ernstig genomen werd... de feiten waren er dan ook naar. De al aanwezige psychische problemen zijn er nog door aangezwengeld... Sommigen kletsten erover ondanks mijn verzoek er niets over te zeggen. Ze noemden zich 'vrienden'. Ik bleef moedig het hoofd bieden aan... Op een dag ga ik het graf in met zeer pijnlijke zaken die amper iemand weet. Nog pijnlijker dat je veroordeeld wordt om wat ze niet weten en niet gezegd kan worden. Sommige zaken zullen nooit helen.
147. borderline persoonlijkheidsstoornis en agressie
Lang dacht ik niet aan deze stoornis omwille van dat ene symptoom waarin sprake was van 'agressie'. Ach, dacht ik, dàt heb ik niet dus zal ik die stoornis ook wel niet hebben. Tot ik begreep dat mijn agressie zich naar binnen richtte. Zelfbeschadiging, met een scherp mes in mijn arm kerven, met een scheermes mijn schouders doorstrepen. Nu voel ik soms een woede. Ik weet en wist de woee te bedwingen. In bedwingen was ik goed. Streng voor mezelf. Ik vond het belangrijk niemand te belasten met... Het heeft uiteindelijk zijn beslag gehad op mijn gezondheid. Ik heb nu lak aan bemoedigende boodschappen dat het ooit wel beter zal gaan. Ik geloof het niet meer.
Ik voel me vreemd... maar dat is zeker niet vreemd... Ik ga voort en schrijf me wel uit het 'taboe'... want ook al schreeuwen diverse instanties dat 'psychische zieken beslist uit het taboe gehaald moeten worden'... de werkelijkheid ziet er héél anders uit. Binnen die instanties die dat vol overgave scanderen, werken mensen die niets begrijpen van de verwarring van mensen met een psychische stoornis. Ze tonen geen enkel begrip maar kijven alsof ze het tegen een kleuter hebben en maken ze belachelijk wat het taboe nog meer taboe laat zijn... maar dat begrijpen ze niet.
De dag is nog maar amper een uurtje oud en ik ben al doodop. Wat ik gisteren voor het slapen gaan voelde, leek zeer sterk op een beginnende paniekaanval met bijzonder akelige lading. Ik las nochtans zoals andere avonden in het mooie boek dat rust geeft en wachtte tot mijn ogen zowat dichtvielen om ook het boek dicht te slaan... En toen voelde ik het... het kwam aansluipen of beter aanrollen als een blok graniet, als een op tilt geslagen oceaan. Ik herinner me niet of ik net aan iets dacht dat die aanstormende paniek zou kunnen veroorzaakt hebben, ik ben alleen intuïtief op mijn ademhaling gaan letten en wel op volgende manier... ik 'luisterde' naar mijn ademhaling, het langzaam in-en uitademen... dat werkt blijkbaar geruststellend. Een ontdekking à la minute, zeg maar. Na herhaaldelijke pogingen ben ik in slaap gevallen zonder dat de paniek vat op me kreeg. Uitgerust voel ik me niet. Vandaag vlugger rust nemen zodat de emotionele wereld kan bedaren. Het touw waarop ik mijn evenwicht tracht te bewaren schommelt gevaarlijk. De voorbije week was een heksenketel.
Vanmorgen waagde ik het de in te vullen papieren te bekijken... Ze liggen klaar op die bladzijde waarvan verwacht wordt dat ik ze invul. De angst daarvoor is nog niet geweken. Misschien werd de paniekaanval daar wel door veroorzaakt. Bang om in de verwarring wat fout in te vullen.
Ik vind het zelf idioot dat ik hier oeverloos veel blogjes kan schrijven over wat ik voel, hoe de dingen voor mij voelen, door mij beleefd en ervaren worden maar een zinnetje invullen na een vraag op dat formulier en nog een en nog een, lijkt wel op een ravijn waarin ik moet afdalen. Een ravijn met een wand die meer afbrokkelt dan dat hij houvasten biedt.
Ik durfde het niet aan om mezelf af te vragen waarom ik zulke weerstand voel en angst. Ondertussen besef ik dat het ook op mijn site zo gaat. Ik kan vertellen wat ik ervaar of wat psychische pijn veroorzaakt àls ik het op dàt moment zo voel en ervaar, als ik er over mag en kan vertellen op het moment dat ik voel het te kunnen maar met formulieren die vaak dubbelzinnig zijn opgesteld? Het liefst stak ik ze een hele bundel toe met wat ik tot hiertoe beschreef in de hoop dat ze begrijpen dat ik de nachtmerrie in zijn geheel moeilijk kan beschrijven in een zin of wat. Niet eens in een hele bladzijde omdat het me wellicht door de druk alleen al te moeten 'presteren' en het duidelijk te moeten verwoorden, niet lukt, de faalangst is zo groot dat het wit wordt in mijn hoofd. Dat wat er vanaf hangt, maakt het nog hachelijker. Ik moet 'opkomen' voor mijn zaak... maar hoé?
Hoe vertel ik dat ik bang ben om alleen in vreemde gebouwen binnen te gaan, doodsbang ben om bij onbekenden mijn verhaal te moéten doen, hoe vertel ik dat ik die hindernis toch zal moéten nemen ook al werd er geadviseerd iemand mee te nemen wat ik wellicht niet eens zal doen omdat ik niet zou weten wie. De angst dat ik nog meer zal vervreemden en daardoor nog minder in staat zal zijn te beschrijven wat op een dikke mist lijkt? Hoe vertel ik dat in perioden van fatalisme geen sprankeltje angst over is? Moet ik ze vertellen hoe dit in zijn werk gaat? Nu, dat kan ik niet in een regeltje, ook niet op vijf minuten. Ik kan het niet eens met een heel dik boek... of met oeverloos veel sites.
Hoe moet ik vertellen wat niet eens tastbaar is, met bovendien de bijzonder naargeestige herinnering dat zelfs die me lief waren zichtbare, bijna tastbare zaken suggereerden als 'veinzen'... Hoe kan mijn vertrouwen daardoor gegroeid zijn?l... het kreeg nog meer klappen. Want hoe duidelijk liep ik stram van de fibromyalgie, hoe moeilijk met de uitputting om te gaan die gewoon leven zo aan banden legde dat ik het me nog steeds niet kan voorstellen hoe ik die periode doorkwam. En nu... moet ik vertellen over psychische klachten, zaken die niet zichtbaar zijn voor anderen. Wat je zou kunnen zien, kan ik evenmin laten zien door angst voor onbegrip en veroordelingen. Ik heb moéten leren voor anderen ieder schijntje van kwetsbaarheid te verbergen om me te beschermen tegen de moordende effecten van smaad, spot en veroordelingen. Om de schreeuw in me niet nog meer te laten aanwakkeren. Hoe moet ik in hemelsnaam beschrijven wàt mijn beperkingen zijn??? Die vraag alleen al stuwt de wanhoop naar boven. Hoe moet ik vertellen hoe iedere overwinning niet eens een overwinning bleef maar iedere keer dezelfde strijd moest gestreden, dezelfde sprong genomen moest worden? Hoe het aan me vreet en niet méér energie en moed geeft maar minder? Hoe moet ik vertellen dat rusten de suïcidedrang mildert zonder het oordeel in mijn kop te horen dat ik gewoon een 'zwakkeling' ben, een lui mens?... Hoe moet ik al die details, gevoelens, pijn, psychisch ellende, drang om dit oord te verlaten, angsten, angsten en angsten, het gevoel niet te bestaan, de verscheurende pijn bij iedere miskenning verwoorden als het voelt als vermalen koffie in een pak. Je weet niet van welke koffiebonen en of het wel koffiebonen waren die ze tot dit gruis vermaalden. Je ziet alleen het gruis. Hoe maak je er opnieuw een koffieboon van?
Een idioot beeld... misschien denken ze na zo'n beschrijving nog meer dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb. Wie probeert er ook zijn psychische toestand te vergelijken met vermalen koffie met dan nog de twijfel of het over koffie gaat en dat er misschien wel een vreemde, onbekende stof in zit?
Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... En waardoor ben ik moe dan? Van het bezoekje dat ik bracht? Het was toch heerlijk? Ik kwam thuis met de glimlach nog om mijn lippen... denkend aan dat ene moment... dat ik de gedachte voelde in mezelf dat ik voor zulke momenten wil blijven vechten. Het klinkt misschien vreemd maar voor mij betekende het veel dat ik het al was het op dàt moment zo voelen kon.
Het laatste eindje te voet naar huis deed de wind op mijn gelaat deugd... en de stilte... want voor ik vertrok was er lichte hoofdpijn, die zette nu weer op...
Met de glimlach nog voelbaar 'in' mij... begroette ik mijn kinderen. Prompt kreeg ik van één van ze een stortvloed woorden over me heen, ze moest haar ei kwijt... dat was duidelijk... maar voor mij die daar uitgeput stond... was het niet het goede moment... Me even tijd geven om te bekomen, was er niet bij... al liggend op de sofa kan ik dat leger woorden wel aan... maar niet meteen na mijn thuiskomst... niet op het moment dat alle vermoeidheid als een ton op me neerkwam. Dan voel ik me weer schuldig nadien omdat ik ondanks mijn moeite... het niet kon opnemen al die klachten... Een bitsige opmerking van een ander... omdat ik aangaf dat een uitje niet volgende week al kon plaatsvinden. Hij leed misschien onder de stress van zijn examen maar de weerslag die zijn humeurigheid, het bitse reageren op mij heeft, is niet mis. Nefast. Die reactie alsof alleen hun zin en tijd er toe deed, was er even teveel aan.
Afschermen, zwijgen en niets meer zeggen... ik kan dat niet hebben, niet meer... Vroeger slikte ik veel van die krenkingen... geschokt... altijd maar slikken... want ach het zal wel door dit zijn of door dat... en dan schoppen enkele van ze je later als dank psychisch verrot?
Ik laat me toch niet nog een keer zo behandelen? Dan kan ik beter nu al mijn barelen plaatsen en zulk gedrag niet toelaten, wat niet eens moet vergoelijkt worden, de wonde indachtig die er met zulke houding geslagen werd. Ik ben OOK een mens met gevoelens en ik zou nooit zo naar reageren. Maar zij hoeven me niet te sparen, lijkt het wel. Nu, ze moeten mij sparen, nu wel. Want ik kan niet meer. Daarom zet ik nu méér mijn stekels op dan alle vorige jaren tesamen... Mijn neus afbijten hoeven ze niet meer te proberen...
Vandaag voel ik me beter... zelfs al is het maar een dagdeel, een moment, een flits... ik ben er dankbaar om. Even wat 'lichter' voelen, even niet dat zware, donkere, wegzuigende. Even dat gevoel 'normaal' te kunnen leven... het betekent veel voor me. Jammer natuurlijk dat het zo vlug weer weg kan zijn maar daar wil ik nu niet aan denken.
Waardoor voel ik me beter? Dat blijft gissen en gokken... en daar wil ik me niet mee bezig houden. Welke zin heeft het? Gewoon blij zijn om dat moment.
Vanmorgen kreeg dat lichtere gevoel wel voeding door een heel fijn en lief berichtje van een vriend van één van mijn kinderen en mij. Het is heerlijk als mensen laten weten dat ze blij waren met je komst en dat onze komst een positieve invloed had op ze. Ja, dat doet deugd...
Verder droomde ik maar kan me er niets van herinneren, dan alleen dat het geen nachtmerries waren.
Waarom ik niet in staat was 'effectief' grenzen te trekken. Twijfel, onzekerheid... en het feit dat grenzen trekken op allerlei doeltreffende manieren werd 'afgestraft'.
Ik kon geen grenzen trekken op de botte manier die sommige anderen bezigden. Gelukkig maar. Was het een gebrek aan fijngevoeligheid langs hun zijde...? Het effect woog zwaar door immense kwetsbaarheid. Ik vernam hoe het sommige mensen niet eens wat kon schelen, dat zij gewoon lik op stik gaven of zwegen en er het hunne van dachten.
Natuurlijk heb ik zelden problemen met mensen die op een respectvolle manier hun grenzen aangeven. Jammer wel dat ik door mijn eigen hoge kwetsbaarheid en gevoeligheid glansrijk over mijn eigen grenzen liet gaan... Hoe overtuigender de andere waren, hoe minder ik durfde tegenstribbelen. Toen ik begreep ook recht te hebben mijn grenzen aan te geven, bleek ik tegelijk een oorlog te ontketenen. Plots was het gedaan met het contact.... Omdat ik het gewaagd had ook een keer voorzichtig te laten weten dat ik ergens niet aan kon voldoen..? Verontwaardiging en woede kreeg ik. Er werden mij diverse lesjes geleerd. Roken ze de onzekerheid?
Omdat ik anderen vaak aanvoelde, hoefden zij niet eens grenzen aan te geven, ik voelde ze lang voor ik er nog maar een naderde... Ook hier was het omgekeerd andere kaas.
De emotionele schokken wanneer ik te maken kreeg met hardheid, botheid, beledigingen, machtsmisbruik, negatie, leedvermaak, afwijzing en verwerping...het waren psychische moordwapens.
Ook dan had ik mijn grenzen moeten (kunnen) trekken. Echter door de manier waarom ze me behandelden, was ik er niet toe instaat... Afstraffingen in alle geuren en kleuren. Na afloop voelde ik me een wrak.
Misschien had ik in dit blogje ook moeten spreken over me niet durven verweren, niet durven ingaan tegen botheid, hardheid, krenkingen ...
Ik kan het niet precies verwoorden zoals ik het voel. Misschien later, de woorden lopen door elkaar in mijn hoofd. Ik krijg het nog niet helder.
Ik ben doodop van de therapie teruggekomen. Toen ik later op de autobus wachtte, kwamen zelfs de spierpijnen terug. Uitgeput voelde ik me, spierpijnen, pijn in hals en schouders, armen, dat gevoel niet meer weten hoe te zitten op het bankje van de halte.
Ik dacht aan een reactie van iemand toen diens computer het plots niet meer deed. Ik begrijp het, ik sla eveneens tilt als er iets misgaat met computer of ander toestel. Ik leerde gaandeweg er dan zo lang als nodig afstand van te nemen tot ik in alle rust de problemen kan overschouwen en zo mogelijk ook aan te pakken.
Mijn psychiater schreef in zijn verslag dat ik verbaal zeer sterk was maar dat dit geen belemmering zou mogen zijn om voldoende aandacht te besteden aan wat binnen leefde (niet in die woorden maar daar kwam het wel op neer). Het is zeer erg dat zulks moét vermeld worden... want dàt is precies mijn grote probleem dat ik ondanks het jarenlange psychische lijden niet of zelden ernstig werd genomen doordat -ik verbaal zeer sterk ben (geworden) -ik naar de buitenwereld toe wel een boeddha lijk zo vredig en rustig -ik zoveel klachten van de bps goed wist te 'bedwingen'... -ik bovendien vrij scherpzinnig en intelligent ben waardoor 'deskundigen' desondanks vaak het deksel op hun gewichtige neus krijgen wat uiteraard niet in dank wordt afgenomen -ik zelden laat zien hoe ik er aan toe ben uit zelfbescherming... -ik niet zombie-achtig maar vrij alert uit de hoek kan komen omdat ik me niet onder de pillen 'totally' laat verdoven om zodoende als een plant behandeld (en gemakkelijk hanteerbaarder?) te worden.
Het is niet hun schuld... want ze weten niet beter... maar het is ook niet mijn schuld. Het is 'onwetendheid' en dat wil ik veranderen door dit blog. Psychiaters, psychologen en aanverwanten blijf beseffen dat je niet alles wéét.
Ik laat het nog open maar nu voel ik me zo moe en down dat ik niet geloof na de sessie nog in staat zal zijn verder te reizen naar de hoofdstad. Tenzij ik me beter en minder moe voel. De donkere gedachten zijn misschien straks weer lichter.
Zoveel gedachten en gevoelens zwemmen als een horde vissen in een veel te kleine bokaal, plaatsgebrek. Ik wil er geen aandacht aan schenken. Wat zou het voor resultaat geven wanneer ik weet waarom ik me vanmorgen weer zo beroerd voel? Zal dàt verandering geven? Bovendien kan ik die éne vis er toch niet uithalen, evenmin ze afzonderlijk bekijken, het is één wriemelende verzameling visssen door elkaar. De aparte vissen werden onherkenbaar.
Ik zet mezelf niet vast, ik weet dat het straks anders kan voelen... Bovendien hou ik mezelf voor dat ik ter plaatse mag en kan bepalen wanneer ik huiswaarts wil keren.
Doodop... Dringende boodschappen achter de rug... Moe omdat ik me steeds maar duidelijk moet maken. Heb er geen zin meer in. Ik begrijp mensen niet. En mensen begrijpen mij niet, zoveel is duidelijk. Gelukkig zijn er mensen die wel begrijpen en omgekeerd, die maken het toch even weer lichter. Ik gaf het op nog veel pogingen te ondernemen me te verduidelijken. Ik voel waar het meteen 'begrepen' wordt en waar niet. Ondertussen weet ik dat het niet zinvol is nog meer woorden en energie te verspillen aan een bepaalde groep mensen.
Vreemd hoe mensen menen mij raad te moeten geven, zonder dat ze weten wàt zich allemaal voordeed in mijn leven. Bizar dat ze gewoon herhalen wat ik schreef, negeren dàt ik niet opgeef, dàt ik de weg voor mezelf niet afsluit. Wat betekent het toch allemaal... dat ze net doen of ik het niet zelf schreef? Waarom doen ze alsof zij de almachtige raadgevers zijn die dat arme sukkeltje eens zullen helpen? Wat hebben ze daarbij voor ogen? Mijn welzijn alvast niet... ik denk hun eigen welzijn, hun ego strelen of voeden maar ten koste van het voorwerp van hun ongevraagde raadgevingen. Dat hoeven ze niet meer te proberen.
Mensen die me kennen weten hoe ik vocht en wéten wààrom ik moe ben, desondanks toch de moed niet opgeef maar hem ook niet meer zo voél als voor nog meer rampen de boel ondergroeven.
Vergelijk aub geen mensen met mekaar, ook al hebben ze dezelfde ziekte. Het zal nooit voor iedereen hetzelfde zijn dus ga ook niet oordelen of de ene afmeten aan de andere. Je doet er mensen onrecht mee. Leer luisteren in plaats van oordelen over mensen en zaken waar je niet alles van afweet al denk je misschien van wel. Er is zoiets als een context, een voorgeschiedenis, een lichamelijke en geestelijke gesteldheid en nog zoveel meer factoren die een rol kunnen spelen.
Heel veel factoren halen naar beneden of krikken op. Wààrom zou iemand weten wààr 'ik' mee gebaat ben? Denken ze heus dat ik niet zelf zocht, bleef zoeken, bleef technieken uitproberen en vinden? Waar houden ze me voor? Iemand die vlug bij de pakken gaat zitten? Daarom dat sommige mensen uit mijn nabije omgeving me vaak zeggen dat zij het al lang hadden opgegeven...?
Een professioneel iemand liet me me op een keer weten dat weinig van haar cliënten zo ver staan als ik, ik zocht alles zelf uit zonder hulp omdat niemand, ikzelf inclusief toen wist wat er gaande was.
Misschien dat ik daarom zo moe ben? Moe... van dit leven.En van al die mensen die mij eigenlijk verhinderen te aanvaarden wat is... ? Ze maken het met hun 'betweterij' nog erger. Echter dit keer laat ik me dààr niet meer door afschrikken. Ik ga voort met vertellen. Ik besef dat het niet zal verhelpen dat mensen die de nederigheid missen om te beseffen dat ze niet alles weten dat zullen blijven doen.
Er zijn oeverloos veel mensen die menen dat zij meer weten dan alle deskundigen en 'ervaringsdeskundigen' tesamen...
Wanneer ik de moed had opgegeven, zat ik hier niet te schrijven. Ik wil die moed niet op een voetstuk zetten omdat ik momenteel bezig ben te overleven.
Genezen er mensen van bps? Er zijn zaken gebeurd die het misschien opnieuw aangezwengeld hebben.
De beste stuurlui staan aan wal...
In die zin ben ik blij met de sessie van deze ochtend. Na die drie kwartier zwoegen, want ooooh de verbaal sterke is niet of zelden in staat dat wat binnen vernietigend bijt en snijdt, te beschrijven, kon ik gezegd krijgen hoe ik me voelde na een levenlang zwoegen.
Sommige mensen denken dat het allemaal niet zo'n vaart loopt want hoe kan het ook dat iemand die verbaal zo sterk is dàt niet zou kunnen beschrijven? Het kan beste mensen, het is zelfs pure realiteit.
Een ander deel mensen denkt dat ik aan het beginstadium zit en niet alles uitgeprobeerd heb, van klassieke tot alternatieve therapieën, voeding, beweging, homeopathische geneesmiddelen, theetjes, verschillende therapiën, medicaties, eigen verzonnnen bezigheidstherapie en verder gaat dat lijstje, verder en verder. Ach dan geloven ze dat ik niet zo sterk ben en zij oneindig veel moediger, wijzer en oh zoveel verder als dat kleine ding waarover ze zich nu grootmoedig buigen...?
Miskend worden doet je wezenlijkheid onrecht aan, tekenen van niet voor vol aanzien te worden eveneens. En in feite ben ik van dergeljke reacties oververzadigd. Ik laat dat niet meer toe.
Met de beste bedoelingen willen ze hun adviezen door mijn strot rammen? Die beste bedoelingen nekken me.
Iemand zei me ooit iets wat mij net hielp te aanvaarden, een erkenning van mij. Het deed niets af aan mijn gevoel of mijn eigenwaarde. Door wat hij zei, werd voor mij wat vaak ondraaglijk is, milder, draaglijker... Helemaal een ander gevoel dan door al die adviezen, succesverhalen van anderen, die breken en kraken je...
Ik voelde me falen omdat ik niet net als die geweldige anderen genas na dat of dat aantal jaren, door die of die behandeling, door dat of dat te doen of te laten. Dat ik de chronische depressies en de consequenties ervan op mij bleef voelen ondanks mijn gevecht. Dat gevoel van gefaald te hebben, liet ik achter me. Ik leg me toe op aan-vaarden. Hiermee zal ik méér rust ervaren dan wat er door mijn moegekwelde strot geramd wordt. Door al die goedbedoelde adviezen die me niets méér vertellen dan wat ik al wist. Ik hoef al die god de vaders niet meer. En omdat niet iedereen in staat is te beseffen, zal ik ervoor zorgen dat die grens alvast bewaakt wordt.
Wat willen ze, dat alles helemaal ondraaglijk wordt door de ontkenning ervan? Ik loop soms op een koord tussen twee ravijnen en heb al mijn energie nodig om erover te blijven wandelen. De loze adviezen helpen me niet. Ze hebben net als ik de wijsheid niet in pacht en al helemaal niet over het leven van een ander...
Een boeddhistische wijsheid... geef niemand ongevraagd advies en raad.
156. ik ben geen gebruiksvoorwerp of alternatief voor jouw mogelijk onvermogen om...
Hou er rekening mee dat mijn scherpzinnigheid je betrapt en dat ik zie hoe je mij probeert te gebruiken als vervangmiddel... onbewust of bewust... om die in jouw naaste omgeving met gedeeltelijk vergelijkbare problemen zit, onbereikbaar blijft... Gooi je frustratie daarover niet op mij. Koel je woede evenmin op mij die je niet eens kent. Neem je eigen gedrag liever onder de loep.
Zou het kunnen dat jouw mogelijk onvermogen tot empathie in deze zich op mij richt? In een poging mij dan maar te redden? Stop daar aub mee... kijk naar je eigen gedrag en onderzoek dat in plaats van je onvermogen om die jouw naaste is te begrijpen, uit te proberen op mij.
Het spijt me beste H. ... niet met mij, niet met mij. Ga over tot introspectie, ik hoef je liefdadigheid niet, ook niet jouw oneindige bekommernis of goede raad, ze is als een kwal die me poogt leeg te zuigen. Het is alleen mijn scherpzinnigheid die jou stokken in de wielen steekt. Natuurlijk noem ik geen namen. Degene(n) die zich er aan bezondigen, zoeken het zelf maar uit.
Ja hoor, dan was ik bang dat ik met mijn ontboezemingen, mijn grenzen mensen zou verjagen, dat ze mij niet meer 'moesten'. Dat wàs hun macht. Vroeger verkregen dié mensen daar ontzaglijk veel macht mee maar nu NIET MEER. Ik ben niet meer 'emotioneel' afhankelijk van wie dan ook. Daarvoor zijn er té véél grenzen overschreden, teveel slagen diep in mijn hart terecht gekomen.
Ik denk nu 'goed... laat me maar als het jou niet zint, het geeft me echt niet meer, lieve kind'.
Wat zei ooit een psychiater me vroeger, dat ze voelen dat ik een sterk karakter heb en alle zwakkelingen als bijen op me afkomen, als was ik honing. Maar wàt doen ze op dat moment? Ze proeven niet van de honing maar willen me 'vernietigen'. Of me infantiliseren. Arme drommels... ze zijn er tegenwoordig aan voor hun moeite.
Heel veel van ze hebben geprobeerd me te vernietigen of me afhankelijk te maken. Ze waren er bijna in geslaagd. Maar nu? Ze zijn eraan voor hun moeite.
Ik zie het nog voor me. Die me achtervolgde met haar klapwiekende handen. Slaan waar ze me raken kon. Een moeder die dagelijks door het lint ging. Het spijt me dat ik niet langer 'gelovig ben'... want ik blijf die moeder voor mijn ogen zien die zo devoot naar de kerk ging en daar al haar heiligheid tentoonspreidde. Die vrouw die me ondertussen bleef slaan, lichamelijk én geestelijk. Shocking was het.
159. even de poorten sluiten voor... misverstanden
Intuïtief sluit ik even de poorten. Wat ik me gisteren voornam, ga ik vandaag zeker nakomen: rusten, zodat het wild schommelend evenwicht weer in balans kan komen. Even praten over koetjes en kalfjes en energie verzamelen. En uren weglezen in een boek. Misschien kan ik erna rustig een plekje ont-rommelen. Het avondmaal hoef ik niet te bereiden, er is nog over.
Ik let op mijn tellen en op mijn woorden, de muren laten niet veel meer door. Zo wordt het risico gewist te worden tot een minimum herleid.
Informatie kan misbruikt worden, soms onbewust, soms weloverwogen. Een voorbeeldje? Eén van de kenmerken van borderline persoonlijkheidsstoornis kan zijn 'het niet kunnen beheren van je budget'. Het is uiteraard niet gezegd dat iedere persoon met de stoornis dààr tekenen van vertoont of er zelf niet positief mee omgaat. Dat wordt jammer genoeg wel eens over het hoofd gezien. Uit onwetendheid. Wanneer je met die gedachte van ze geconfronteerd wordt terwijl je net vocht om je ultrakleine budget te beheren en nooit een schuld had, is dat vernietigend, het laat je van binnen schreeuwen. Om de miskenning. Of hun 'insinuatie' of 'vaststelling' uit onwetendheid of bekrompenheid is ontstaan of niet, het effect is er niet minder vernietigend door.
Absurde gebeurtenissen doken op, door grove fouten die instanties maakten, kwam je enkele jaren in geldproblemen. Hoe pijnlijk dat net dan iemand wist te zeggen dat jij financiële problemen had door de stoornis? Ze konden je héus geen grotere klap bezorgen... nogmaals.
ach jij die altijd zo ruimdenkend, bedachtzaam verdraagzaam was
niet voor rede vatbaar stond niet in je woordenboek en zelden was je geduld en vergoelijken zoek
je werd erop afgerekend en misbruikt ze hebben begrip en liefde gefnuikt ze sloegen en klapten op je hart ze maakten al wat mooi en goed was zwart
het vertrouwen ooit groot als de wereld het herstelt zich nooit altijd zal je bedacht blijven op die addertjes in het gras de schreeuw die zwelt aan en laat je wensen dat je nooit geboren was
161. Ik ontdek dat er nog iets symbool staat voor mij en mijn site
Sinds gisteren ontdekte ik dat niet alleen de elf met duif symbool staat voor mijn site... maar ook een draak Zo is alles min of meer in balans. Beter een elf én een draak dan een onbeschermde elf.
Nog een kleine krachtinspanning toen ik paperassen sorteerde. Daarna ging ik op de sofa voor acht uur lang. Ik zat alleen rechtop om mijn avondmaal en dessertje te verorberen. Las enkele oude tijdschriften want te moe om een etage hoger een boek te halen. Ik keerde de woonkameruit. En dat was het voor vanavond. Dat ik een gesneuveld toestel moest vervangen en daarvoor uren mijn hoofd moest breken om uit te zoeken hoe zelfs het eenvoudigste toestel tegenwoordig werkt. Het heeft er zeker geen goed aan gedaan.
Vanavond zag ik wel een fijne, ontspannende film 'French kiss'... Hilarisch... Toen zij op het dessert belandde, proestte ik het uit (ik zou geschaterd hebben als de kinderen al niet sliepen. Mijn lach klonk me in mijn eigen oren bijzonder vreemd. Het lijkt me heel lang geleden dat ik nog meer kon produceren dan een glimlach. Het leek desondanks of zelfs mijn lachen 'vastzit'. Vlug dit blogje afmaken en dan opnieuw horizontaal, dit keer op mijn bed... en slapen tot een gat in de al begonnen dag...
Het valt me moeilijk om zoveel rust te nemen en toch... als ik vandaag voel hoe ik me eindelijk nog eens wat lichter, vrediger voel dan vraag ik me af waarom rusten me zo moeilijk valt.
De kamerplanten kregen water, het stof moet ik straks nog wegvegen. Ik zou graag mijn slaapkamer onder handen nemen... en die andere kamer die boordevol spullen ligt. Ik wil ook graag de keuken ordenen en de tafel in de woonkamer leegmaken wat paperassen betreft. Dat is een heel pak, ik weet uit ervaring dat ik dat niet allemaal klaarspeel maar laat me maar nog eens vol voornemens zitten, dat gevoel alleen even terugvoelen, is heerlijk. Gisteren belde er tijdens de avonduren iemand aan onze deur. Beiden bevreesd dat het een van die akelige mensen is die ons de laatste tijd telkens opnieuw komen lastigvallen. Het was gelukkig niet zo. Toch was ik na dat kleine praatje aan onze deur erg moe. Ik wil niemand aan onze deur bepaalde perioden. Waarom leg ik niet eens meer uit omdat ik vaak nog meer van streek ben door de reacties. Weinig mensen begrijpen hoe ik de rust nodig heb als ik me voel zoals ik me vorige week voelde. Ik ben me ervan bewust hoe het wekelijks bezoek aan een van mijn oudste kinderen veel energie wegzuigt hoe fijn het ook is. Daardoor ben ik soms niet meer in staat de gewone klussen te klaren. Toch wil ik dat niet stoppen. Ik wil niet ook dat moeten opgeven.
Ja ik wou dat ik aan 'struisvogelpolitiek' kon doen nu... Na een namiddag waar ik met de zeem rondging en zowaar zelf de deuren mee onder handen nam. Ik heb nog meer uitgevoerd alleen kan ik het me niet meer herinneren. Wellicht door het rusten en film kijken, een overigens mooie en ontspannende film 'Enchanted'... Toch zal ik pas gerust zijn als ik het me morgen weer herinner. Na de klusjes waar ik maar niet mee kon ophouden (en die ik me desondanks maar niet kan herinneren) kon ik nog anderhalf uur lezen. Na de film was er plots een bericht dat me opnieuw dat wat ik wenste te vergeten in herinnering bracht... Vreemd hoe ik op zulk moment denk niet meer alert te moeten zijn, toch 'overvallen' wordt door zaken die ik 'buiten' wil houden. Ik wil nu voor het slapen gaan die zorgen weg krijgen. Misschien met het volgende blogje waarin ik zal schrijven wat ik vanmorgen vergat. Ondertussen herinner ik me dat ik ook een hondenmandje opfriste. Maar al die andere zaken? Het leek zoveel... en toch weet ik niets meer.
Deze ochtend werd ik wakker uit een droom. Ik herinner me opnieuw weinig van het verhaal of de samenhang, evenmin herinner ik me veel details maar wel dat het me een goed gevoel gaf. Het leek wel een 'feeling-good' film De eerste droom daar kwamen veel kindjes in voor, van twee tot pakweg vijf jaar. Vreemd genoeg kropen ze op de daken en bewogen zich over de nokken van al die daken alsof ze kleintjes waren van Bert uit de film Mary Poppins. En neen, ik zag die film al in geen tijden meer. Het vreemde was dat ik me wel herinner hoe ik heel heel even bang was. Toen echter gebeurde er iets met mij en in mij, ik voelde vertrouwen... ik WIST dat de kinderen dit konden... dat er hen niets zou overkomen... het was een soort gave.
De tweede droom, daarvan herinner ik me alleen vreemd genoeg iets over veel konijntjes die overal vandaan kwamen en iemand (ik weet niet wie) warm hielden. Zo bizar, ik kan er geen touw aan vastknopen.
Jammer genoeg is niet iedere ochtend hetzelfde. Deze ochtend was er een tegenpool van. Vreemde dromen waaruit ik donker en moe ontwaakte. Opnieuw ging het over kinderen maar nu ook over een soort avondoppas. In die droom was er angst maar waarom die angst er was, weet ik niet meer. Toen ik ontwaakte, was er ineens een soort van beeld wat angst inboezemt. Ik wil het zo vlug mogelijk vergeten. Durf het hier ook niet opschrijven, uit angst dat het een soort van doem is. Ik ben niet bijgelovig al klinkt dit wel zo. Ik denk dat ik nu angstig werd voor de angst tijdens die droom en het beeld dat erna spontaan opkwam. Ander onderwerp. Ik weet geen ander onderwerp. nog te moe en te verdwaasd en mijn hoofd is verder leeg .
Het is wel bizar dat ik me zoveel zorgen lig en loop te maken of ik er wel in zal slagen mijn situatie of toestand te kunnen beschrijven.
Het is als ik er verder over nadenk wel erg dat ik het gevoel heb me te moéten 'voorbereiden' zodat ik in staat ben hun misschien wel nare en vreemde vragen 'goed' te kunnen beantwoorden. Hoe kan je zoiets in enkele minuten duidelijk maken? En hoe doe je zoiets op een 'goede' manier?
Ik kan niet zeggen dat ik een been brak, ik brak zélf keer op keer op keer op keer. Ik kan niet zeggen dat ik vallende ziekte heb ook al val ik om de haverklap, innerlijk. Hoe moet ik de woorden over mijn lippen krijgen die al pijn doen als ik er nog maar aan denk? En die grote schaamte, dat gevoel voortdurend te falen omdat ik niets liever zou willen dan dat het voorbij zal gaan, beter wordt voor altijd en altijd. Hoe moet ik aantonen dat het 'ernstig' is als zoveel mensen rondom me me omver blazen met hun onbegrip, ongeloof, miskenning en ontkenning?
Daarbij komt nog de angst dat bepaalde diensten voor nog meer belemmeringen zullen zorgen en ik nog meer documenten moet halen.
Ik zal me niet voorbereiden want ik ben moe, moe van een gevecht tegen onzichtbare en zichtbare vijanden. Moe om duidelijk te maken wat ijl is.
Ik hoop dat ze tenminste dààr waarmaken dat 'psychische ziekten' uit het taboe gehaald worden en ernstig genomen worden door te 'luisteren' en 'te lezen'. Hoé maak je duidelijk wat in je leeft als je daar vaak amper zelf toe in staat bent? Ik kan pas (voluit) spreken als ik erkenning en begrip voel... wat zeer lastig is als ik net moet bewijzen wat zo moeilijk te bewijzen is en sceptische blikken zie, spot ervaar, ongeloof...
Hoe moet ik het waarmaken naar vreemden toe die voor me zitten en de druk in mij nog verhogen doordat ik weet wat ik daar moet aantonen. En er bovendien ook nog zoveel voor mij vanaf hangt..
Ik heb het niet eens alleen over de materiële kant maar ook over de impact van een afwijzing op de psychische kant. Die is oneindig veel erger en gevaarlijker. Om dat min of meer 'aan te kunnen' loop ik me al de hele tijd psychisch voor te bereiden... ik probeer het scenario in mijn hoofd te prenten, maar verder dan dat durf ik niet te gaan....
Het is één van de redenen dat ik zo lang zonder hulp bleef, omdat de impact van afwijzingen diepe wondes slaat. Daardoor bleef ik ploeteren in mijn eentje zonder medische hulp. Wanneer ik toch in bepaalde instanties hulp zocht of het waagde voor mezelf op te komen, was de manier waarop ze me wandelen stuurden zo moordend, zo ziekmakend, krenkend en vernederend, zo akelig en pijnlijk dat ik me voornam nooit nog iets te vragen.. Opnieuw uit zelfbehoud, en bescherming... omdat het ravijn dan héél dichtbij zat.
Door allerlei absurditeiten in de wetgeving, heb ik niet langer de keuze... tenzij tussen twee even nare zaken. Het heeft jaren geduurd eer ik kon zeggen... wat er was... Neen... ik kan hier even niet verder over schrijven... later misschien.
Altijd, zelfs nu blijft de angst voor onbegrip, voor veroordeling, voor betweterige uitspraken... altijd... al zal ik het vaak uit zelfbescherming en zelfbehoud niet laten merken. Het mes snijdt scherp aan beide zijden... net omdat ik het steeds angstvallig voor mezelf hield en alle emoties verborg, werd ik niet geloofd als ik het wel eens dierf vertellen.
Ik moet mijn teksten steeds verdelen in paragrafen omdat ik anders niet kan overlezen, zo in de war geraak ik van de veelheid.
Een uurtje of twee gelezen. Daarna was ik opnieuw in staat nog een ander deel van de woonkamer stofvrij te maken. Alweer herinner ik me weinig meer dan dat ik een meubel leeghaalde om er een frisgewassen laken overheen te draperen. Ach ja, ik zette net na een eigen wasbeurt ook een wasmachine op... Sommige spullen zouden aan de draad te drogen moeten kunnen hangen... en ik hoop dat ik daar nog in slaag. De rest kan binnen op de draad en een deel in de droogkast. Het is héél lang geleden dat ik die nog gebruikte. Ik mis mijn biertjes, een frisse pint zou me nu wel smaken. In de plaats ervan verdrijf ik de spierpijnen met het overigens ook wel lekkere brouwsel dat mijn schoonzoon maakte. Echter als je het dagelijks drinkt, komt het er wel langs je oren uit... een soort van likeur... lekker, best wel... maar ik snak naar een frisse pint.
Toen alle vijf mijn kinderen nog thuis woonden, vond ik de weekends vaak niet zo leuk. zondagen vaak niet zo leuk. De kinderen waren naar hun pa of naar hun vrienden en ik was dan uiteraard meestal alleen thuis. Zeker, ik probeerde naar buiten te gaan, een wandeling of fietstocht te maken maar hoe ellendig vond ik dat. De hele wereld leek op stap met het gezin of familie en daar liep ik in mijn uppie. Voor de breuk met mijn moeder gingen we ook wel eens naar haar... maar gezellig??? Neen, het was een ramp. Ze kon het niet één keer laten me venijnige schimpen te geven of me in hun bijzijn te beledigen met niet eens verdoezeld leedvermaak. Ik mis haar niet,. al noemt ze zich mijn moeder, ze gedroeg zich niet als een moeder en ik voel haar ondertussen ook niet meer als dusdanig... Het was een opluchting haar niet meer te hoeven zien, met haar leugens en laster geconfronteerd te worden, gespannen naar huis te gaan na weer een 'pest-en sar sessie van haar'. Wat was ik telkens emotioneel en fysisch uitgeput....
Sinds enkele jaren vind ik het niet meer erg die zondagen, integendeel, ik blijf thuis en lees een boek of doe klussen. Alle dagen voelen toch hetzelfde. Op zondagen ga ik zelden nog naar buiten. Op andere dagen slechts om boodschappen te doen. De zondagen zijn nu soms mijn favoriet... omdat ik dan niet buiten hoéf... ! Soms blijven twee van mijn kinderen thuis en gaan niet naar hun pa. Dan doen we soms samen een uitstapje.
Er zijn weinig voordelen aan een depressie. Alleen dit soms, dat je weinig nog kan schelen en je eenzaamheid opzoekt omdat die veilig is.
Tot mortel gemaakt in de betonmolen, zo voel ik me na een nacht die zich hopelijk niet meer herhaalt. Nachtlawaai dat zowat de hele nacht duurde, met tussenpauzes was het stil maar daar heb je weinig aan als het even later terug begint. Erg voor mijn kinderen die in examen zitten. Gelukkig zijn zij geholpen met oordopjes. Ik heb die dingen nog nooit gebruikt. Als ik niets of weinig nog kan horen, wordt de omgeving te bedreigend.
De ironie wil dat ik net gisteren besloot opnieuw vroeger mijn bed op te zoeken omdat ik de laatste tijd vaak in slaap val op de sofa. Ik voel me al enkele dagen alsof er iets broeit, het sluipt onopgemerkt dichterbij. Ik voel de voorbodes. Ik kan het missen om ziek te worden. Dan moet datgene waar ik tegenop zie uitgesteld worden en dat wil ik absoluut voorkomen. Ik wil die stress en angst niet nogmaals beleven. Neen ik mag nu niet ziek worden.
Zaken die voelen als 'negatie' houden een risico in. En toch stel ik mezelf er telkens opnieuw aan bloot. Sommige zaken zal ik nooit begrijpen in de wereld van internet (of daarbuiten). Vroeger voor het internet-tijdperk kreeg je een telefoonoproep en je beantwoordde die. Je kreeg een brief en je schreef een antwoord. Je groette iemand, je kreeg een groet terug. Nu zo deed ik dat toch...
Echter in de wereld van internet gelden andere regels (blijkbaar), regels die ik vaak niet begrijp, niet helemaal althans. Het kwetst me enorm wanneer ik een mailtje verzond naar mensen die ik persoonlijk ken en dit wordt in geen maanden, zelfs nooit beantwoord. Ik begrijp het niet en vaak geraak ik er door in paniek en geeft het ook die vreselijke gedachten en felle drang.
Dit soort negaties is iets wat met de stoornis onder andere die schreeuw van binnen uitlokt. Dat vreselijke gevoel dat je 'niet bestaat wordt door dit soort negaties bevestigd. Waarom beantwoordden die je persoonlijk kennen niet eens je mailtje?
Denk niet dat ik geen moeite doe om hét te begrijpen... Ik ga eerst aan het vergoelijken... 'ze hebben het vast heel druk', 'het mailtje is wellicht niet aangekomen', 'hun computer doet het vast niet meer', 'ze zijn het vast in de drukte vergeten', 'ik moet gewoon wat meer geduld hebben'...
Na verloop van tijd werken die vergoelijkingen en verklaringen niet meer en denk ik dat ze me niet meer moeten, of simpelweg geen zin meer hebben om mijn mails te beantwoorden.
Sommige mailen me na maanden toch nog... maar dan wel zonder antwoord op mijn mailtje. Ze schrijven over wat ze overkwam. Ik voel meteen hoe ik wil antwoorden, ze wil troosten, steunen, meeleven... antwoord geven op wat ze schrijven... Pas later realiseer ik me dat zij blijkbaar niet datzelfde gevoel hebben wanneer ik hen schrijf... Het maakt me onzeker en angstig en hoe ik het ook probeer te begrijpen, ik slaag er niet in.
Soms na herhaaldelijk zulke zaken mee te maken, neem ik me voor ze niets meer te sturen om zo te vermijden dat ik opnieuw geconfronteerd wordt met dat wat telkens zulke wondes slaat. Toch ga ik na verloop van tijd weer het hele zaakje vergoelijken en geloof ik stellig dat ze dit keer wél zullen antwoorden...! Hoe meer ik probeer, ja zelfs met hele lange tussenpauzes, hoe erger ik het voor mezelf maak als de antwoorden desondanks uitblijven...
Moet ik ze nog beschouwen als vrienden? Of hebben ze me slechts gebruikt? Hebben ze vriendschap voorgewend om een andere reden dan 'vrienden zijn'? Hebben ze ondertussen wat ze wilden met al die vrienden en hang ik aan het staartje, onbelangrijk voor ze geworden en wat ze willen bekomen, dus lozen die zooi?
Soms wis ik hun mailadres om maar niet meer in de verleiding te komen... Maar dan komt er na maanden plots weer een mailtje van ze... en begint het hele zaakje weer opnieuw. Tenzij ik het niet meer wens en er definitief een punt achter zet.
Vreemd genoeg heb ik dat met enkele mensen helemaal niet... Het vertrouwen in ze is zo groot en hoeft geen bewijs, heeft ook geen twijfel. Het zijn meestal mensen die het begrip respect niet alleen kennen maar ook hanteren. Daar komt respect niet alleen van één zijde maar van beiden. ... Als bij ze een antwoordje uitblijft of ze zijn niet op de afspraak, dan wéét ik dat er iets mis is... Ik weet zo zeker als wat dat zij wanneer het misverstand of de vergetelheid blijkt zij dat nooit voorbij laten gaan zonder zich te verontschuldigen... en ook daarin voel je hun oprechtheid. Anderen behandelen je als koopwaar in een warenhuis...
Daarom ook dat ik me beter voel met amper mensen om me heen. Zo vermijd ik die vernietigende, moordende psychische catastrofes. Ook wanneer ik naar winkels of instanties moet, bestaat dat gevaar. Het volstaat wanneer mensen doen of ze me niet horen, me behandelen als een onmondig kind of erger nog, doen of ik er niet ben.
Wat het mailen betreft zou het al helpen als ze me lieten weten dat ze bvb niet graag mails beantwoorden. Sommige laten me weten dat ze wel graag mijn mails lezen maar geen schrijvers zijn. Dan kan ik tenminste ergens plaatsen waarom ze zelden of nooit antwoorden en er zelf voor kiezen dan ook niet meer te schrijven.
Sommigen laten me weten dat zij mails slechts zien als doorgeefluik voor van die doorstuurboodschappen. Daar hou ik niet zo van, het put me uit die telkens te bekijken. Wanneer ik dat laat weten, wordt er desondanks geen gevolg gegeven aan mijn wensen ze me niet meer te sturen. Er zit niets anders op dan telkens die hele vracht te wissen en wanneer het me tot aan de mond komt, wis ik de verstuurders erbij. Ze zorgen er ook nog eens voor dat je massa's ongewenste mails krijgt.
Bizar is het wel dat wanneer van mijn zijde uit een antwoordje wat langer duurt en dan spreek ik niet van maanden zoals bij ze maar van een week of twee, dan krijg je gelijk een ongeduldige mail of je hun mail niet ontving... Gek toch allemaal hé...?
Wat ooit zo simpel leek: 'contact met mensen, wederzijds respect' en 'warme vriendschap' naar mekaar toe, 'te vertrouwen zijn', het verdwijnt in mijn ogen... en maakt plaats voor een vreemd fenomeen, namelijk hoe mensen mekaar behandelen als koopwaar... Gelukkig niet iedereen...
Ik vrees dat ik vanmorgen nog eens een crisis doormaakte. Totaal van de wereld. Eerst was er de slapeloze nacht door nachtelijke herrie die uren duurde. De wereld is egoïstisch geworden...
Ik kreeg een postbode aan mijn deur... terwijl ondertussen ook één van mijn kinderen had getelefoneerd. Die postbode had brieven bij met alweer een bedreigende inhoud. Ik begon tilt te slaan. Zo erg... dat ik het niet eens meer van me af kon schrijven hier. Ik belde de instantie die me deze brief bezorgde... Ik word er ziek van, ziek van al die voorwaarden die ze stellen en waarbij ze zo bitter weinig rekening houden met mensen. Het was weer allemaal van het goede te veel... Het goede????
Ik werd ook nog door één van mijn kinderen gevraagd om hulp. Ik ben nu terug... zoals je kan zien. Nog steeds volledig van de kaart. Ik ben er niet geweest. De dag is aan mij voorbij gegaan. Ontzettend veel moeite vanmorgen om me te concentreren. Ik ben zo oneindig ver weg dat ik zelf niet eens besef dat er ook hartverwarmende momenten waren. Ik besef niets meer...
Een goede nachtrust is een must. Ik weet niet hoe ik uit nogmaals zo'n nacht zou ontwaakt zijn. Het maakt blijkbaar een groot verschil of ik uren wakker lig en maar voor enkele uurtjes slaap of een hele nacht versnipperd in kleine schokjes kan slapen. In het eerste geval kan ik tegen de dag op. In het tweede geval duidelijk niet. Een nacht als gisteren waar je geen uur in zijn geheel kan slapen omdat wanneer je indommelde je telkens opgeschrikt wordt na enkele tellen slaap, is slopend. Zeker nu.
We hadden ons al voorzien, om te voorkomen dat er nog zo'n slapeloze nacht zou volgen. Ik kocht voor ons beide oordopjes bij de apotheker. Als ik die dingen ook voor mezelf koop, is het alarm, want dat in mijn oren stoppen tijdens de nachtrust, is al net zo akelig als het effect van zo'n versnipperde nacht. Het is alsof ik een houvast buitensluit, het waarnemen. Dat op zich is angstaanjagend hoe stom dat ook kan klinken.
Hetgeen ik gisteren voelde, de angst dat het opnieuw zo'n nacht zou worden, maakte dat ik maar bleef uitstellen te gaan slapen hoe moe ik ook was. Af en toe sloot ik mijn ogen. Uiteindelijk meende ik het verstandig niet langer meer op te blijven. Het nare gevoel week niet, de paniek loerde vanop mijn schouder. Er was iets dat de barrières afbrak, iets waar ik niet meer bij kon om het van me weg te houden. En net omdat ik het ken, moest ik moeite doen om het te 'beheersen'.
Hoe moe ik ook was, ik las tot mijn ogen dichtvielen om tot rust te komen, om geen aandacht te moeten schenken aan dat akelige. Van ieder geluid schrok ik. Het schrikken werd vergezeld van niet of amper opgewassen te zijn tegen... Het boezemde me angst in. Het was hetzelfde gevoel dat ik enkele jaren geleden had, alsof alles uit je handen glipt, je verdedigingsmechanismen.
Ik ben nu zo dankbaar en opgelucht dat deze nacht in stilte verliep... en dat de oordopjes niet nodig waren. Ik bleef benauwd dat ik ze moest gebruiken om de herrie buiten te sluiten. Dat ik mijn omgeving niet meer kon opnemen zoals ik gewend ben... dat een deel van mijn waarnemingsvermogen 'gedempt' werd, is net zo akelig, niet gewoon 'lastig' of 'hinderlijk'. Zulke zaken kan ik niet uitleggen, woorden om dàt te beschrijven ontbreken zelfs mij. Bepaalde zaken zetten dingen in beweging die beter stil gehouden worden...
Al enkele dagen merk ik hoeveel moeite het ordenen van mijn gedachten me kost. Het is alsof mijn hoofd vol water loopt, er een waterval in zit. Ik moet herlezen en herlezen en toch schijn ik niet meer in staat te zien of ik iets één keer of drie keer herhaalde terwijl het vage gevoel blijft dat ik in herhaling viel. Het lijkt of ik niet meer kàn lezen... wel losse woorden maar zonder samenhang. Alsof alles terwijl ik het lees uitloopt en één grote vlek werd... als een klomp ijs die ze in de oven zetten op 200 graden. Pfff, niet simpel om op deze manier een blogje in elkaar te krijgen.
Het is behoorlijk lastig. Ik weet niet hoe het komt. Of misschien voel ik het niet helder te zien. Soms loopt in een blogje voor mijn gevoel alles door elkaar heen en de gedachten die gewoonlijk al klaar in mijn hoofd zitten, springen weg als botsballen.
Vandaag las ik reft een rustdag in. Door de chaos en vermoeidheid gisteren, de crisis en het ver weg zijn, moet ik nu die noodzakelijke paperassen nog in orde maken en voedingswaren inkopen. Ook het overrompelende van de talloze telefoontjes gisteren, de deurbel, de brief, enz... hebben wellicht allemaal meegeholpen om mijn brein en de rest van mijn wezen aan het tollen te brengen. .
Ik zou wel kunnen huilen... maar ik ben er té moe voor. Dus huil ik niet. (alsof ik het wel zou kunnen als ik niet moe was... )
Zo blij dat één van mijn kinderen vrij had vandaag en kon helpen met de administratieve verplichtingen. Wanneer ik het niet alleen hoef te doen, is het al iets minder belastend.
Alle drie de zaken die ik dringend moest oplossen, zijn opgelost.
Gelukkig heb ik nog een half uurtje om te recupereren van onze tour du monde... pffff... en met een biertje erbij... om de spierpijnen te milderen en de vermoeidheid (misschien door stress) weg te nemen.
En weer sluipt pijn en verdriet door mijn lijf... waarom? Ik weet het heus niet. Ik schenk er (zoals gewoonlijk) geen aandacht aan.
De afgelopen dag gaf me een sprankeltje hoop, het was even lichter, ik hervond opnieuw wat rust. Ik mag niet verder denken dan die vier letters, niet verder denken dan het nu... omdat de angst opnieuw als een bliksemflits door me heen schoot toen ik dat woord schreef. Niet denken aan morgen, niet denken aan overmorgen en helemaal niet denken aan vrijdag. Niet denken aan wat je zal/moet/mag/kan/wil zeggen... gewoon niets dan alleen leven in het nu, niet verder denken dan het tikken op de toetsen voor dit blogje en lezen tot mijn ogen dichtvallen.
Ik ben op één van de kleintjes gaan passen. Al werd ik even nerveus en bang dat ik het er niet goed af zou brengen. De oude angst. Ik zei tot mezelf mijn intuïtie te volgen... dan zou alles wel los lopen... Na enkele minuutjes sliep het kleintje in mijn armen. Dat gaf me een gevoel van vrede. Ik ben nu al enkele uren thuis, was heel erg moe.
Met mijn twee jongste kinderen keek ik een film, een rare hoor... maar toch ook een speciale film waar we veel aan hadden... 'Dorothy'... Ik had vrij meteen door over welke stoornis het in deze film ging... niet de mijne Die dvd kocht ik voor een prikje in zo'n boekenzaak, waar ze ook cd's en dvd's verkopen... ik wist niet waar we ons aan konden verwachten... maar 't was een mooie film, bijzonder en niet alledaags. We vreesden even dat het iets excorsistisch was... dat was het gelukkig niet daar kan ik alvast niet tegen. En nu ik hier nog even een babbeltje kon slaan, kan ik met een toch weer iets luchtiger gemoed gaan slapen. En ik weet dat we geen nachtlawaai meer hoeven te vrezen... alles is onder controle
Tjonge wat was ik blij vanmorgen toen ik wakker werd en besefte dat wat ik droomde werkelijk een droom was geweest en geen realiteit... Ik droomde dat ik met mijn fiets in de hand naar het marktplein stapte met mijn tas in het mandje van mijn fiets. Ik bedacht plots dat ik hem beter over mijn schouder zou hangen om zakkenrollers geen kans te bieden er met mijn schamele bezittingen vandoor te gaan. Ik keek naar mijn tas en die stond open. Natuurlijk was ik verbaasd... maar ik sloot die. Even later wilde ik mijn geldbeugel nemen en die was weg. Ik zocht en zocht, kon het niet geloven... Het begon stilaan tot me door te dringen dat de zakkenroller had toegeslagen en er met mijn geldbeugel vandoor was. Er zat uitzonderlijk ook nog eens 100 euro in... Ik was er niet goed van... en dan nog abonnementen en andere belangrijke documenten, mijn bankkaart.. Het voelde op dat ogenblik of mijn wereld stortte verder in. Het was vooral een klap omdat ik al-tijd bijna overdreven erg lette op mijn tas en allerlei maatregelen trof om die gauwdieven maar geen kans te geven er met mijn weinig geld vandoor te gaan. Door de verwardheid en sufheid, dat gevoel elders te vertoeven, was ik even niet op mijn hoede. Toen werd ik wakker... het duurde even eer ik ten volle besefte dat ik het maar gedroomd had, dat het niet werkelijk gebeurd was... mens... wat wàs ik opgelucht...!
Bepaalde zaken en houdingen kan ik niet meer verdragen. Ze maken me zelfs ra-zend. Ik neem het niet meer... en terwijl ik zwijg, kook ik, spuug ik puur vergif.. in mezelf. Want ik zwijg nog altijd... Ik verdraag de humeurigheid niet meer... de humeurigheid omdat ik vroeg om 3 emmers over het terras te gooien? Pas op, snauwde ze en ik kreeg een duw. Een deel van de emmer kreeg ik op mijn mooie rok. Dan kan ik geen woord spreken... zo geschokt voel ik me. Wat denkt ze me te behandelen als een insect omdat ik haar 'iets' vroeg???? Ik neem zulke zaken niet meer. En ik hoef de ontkenningen ook niet meer achteraf dat ze dat niet zo zeiden. Ik hoorde wat ik hoorde... ben geen ezel... Ik liet me jaren zo behandelen door een deel van de mensheid. Nu komt mijn hele wezen daar tegen in verzet... ! Het leven is al moeilijk genoeg. Op zulke ogenblikken... kunnen ze allemaal naar de maan vliegen.
Crisis twee achter de rug... Gevolgd door een oceaan van tranen. Die kwam er door warme woorden uit onverwachte hoek. Toen ik ergens in een berichtje vertelde, een deel van het geheel, kreeg ik een reactie die me meteen zeer veel erkenning gaf. Eén woord maar het was er 'plets op'. Doet goed... en 't maakte het vastgeklonken verdriet los. Ik kon de tranen niet stoppen... Ergens toen de tranenvloed gestopt was maar ik moe en verwezen verder schreef, ging de bel maar ik bleef zitten waar ik zat. Ons hondje maakte van zijn oren... maar ik bleef... nog steeds zitten waar ik zat. De beller bleef bellen... Plots werd ik bang dat het één van mijn kinderen was die zijn sleutel vergat. Ik keek door het raampje in de deur maar zag niemand staan. Waar zat ik met mijn verstand toen ik toch de deur opende? Het was een man van enkele straten verder. Een naar heerschap. Zijn schijnheilige vrouw was erbij. Ze deden me in het verleden de duvel aan. Nu hadden ze plots bloemetjes bij. Het liefst was ik gevlucht maar ik stond als versteend naar ze te staren. Wat wilden ze van me? De vrouw stak de bloemetjes toe. Ze verontschuldigden zich beiden voor de vergissing... zo noemden ze de lastercampagne die zowat ontaardde... zo noemden ze de valse beschuldigingen uit het verleden, de kwaadsprekerij, de talloze aanvallen op mijn persoon. Uiterlijk onbewogen hoorde ik die twee aan. Geen glimlach... die leek voor eeuwig bevrozen in mij. Eenmaal in de woonkamer gooide ik de bloemen meteen op de mestvaal. Denken ze dat ik gek ben? Ik vertrouw ze nooit meer, nu mogen ze met een hele bloemenwinkel afkomen. Ze gingen die ene grens voorbij na al zovele anderen... dan is er geen weg terug, toch niet die van vertrouwen. Ik zal ze wel groeten en niet zo grof zijn als zij zovele jaren maar daar houdt het mee op. Ik weet hoe dit soort mensen in elkaar zit en dat het heus niet lang zal duren voor ze opnieuw beginnen met hun favoriete tijdverdrijf.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig... daarom dat ik het na al die jaren nog niet begrijp en wanneer er nu zeldzaam weer een glimpje besef binnengleed, kan dat de volgende keer alweer geheel en al verdwenen zijn. Moet ik steeds in een of andere crisis belanden voor er een lichtje gaat branden? En als dat lichtje brandt, dan brandt het nooit lang genoeg... het dringt niet helemaal door, niet in die mate dat ik het voor altijd onthou. Ik begrijp dat het alweer een lange tijd éénrichtingsverkeer is... dat er maar genomen wordt en genomen... altijd klaar staan... altijd bereid je en als dank slachten ze je af, krenken er op los. Ondergetekende, onnozele gans, bleef dapper wegslikken hoe anderen in een rotbui zich als vanzelfsprekend het recht toeëigenen dat ze je voor het minste geringste mogen afsnauwen. Waag het niet die dagen om iets te vragen... dan wordt je neus er net niet afgebeten. Blijft zoiets te lang duren, komt het te vaak voor, gecombineerd met zaken waar je zelf mee zit, die de spanning bij jou al omhoog jagen, dan komt het tot een crisis... dan voel je immers weer haarscherp hoe weinig jij betekent... hoe weinig respect er voor jou is, hoe weinig met jou rekening gehouden wordt. Waar jij als vanzelf je steun biedt, wordt diezelfde steun niet één keer aangeboden... je dopt je eigen boontjes maar, telkens weer... je kan niet eens meer hulp vragen in die perioden omdat hun gesnauw, hun humeurigheid die soms grenst aan vijandigheid je veel te erg verwondt. En ja... gisteren stortte je in... voor de tweede keer deze week. Maar pas nu, vandaag begrijp je wat daar allemaal aan vooraf is gegaan... Je beseft hoe erg het wel is dat het altijd diezelfde weg op schijnt te gaan... eisen dat je klaarstaat voor jan en alleman, ze weten dat ze op jou kunnen rekenen.. hoe je jouw gezelschap aanbiedt als ze ergens tegenop zien... ... en plots merk je hoe weinig respons erop komt... en hoe weinig erkenning er is... hoe zelden, in feite nooit... ze jou steunen. Als je niet met hand en tand uitlegt hoe je ergens tegenop ziet, dan zien ze het ook niet... ze nemen jouw leven slechts als verhoging van hun comfort. Ze staan er niet bij stil dat jij ook wel eens steun behoeft, best ook een keer hulp kan gebruiken, je vaak te moe bent om erom te vragen of erger te angstig werd omdat je dat snauwen dat erop volgt er niet meer bij kan hebben.
Vandaag huildend van de therapie vandaan gekomen. Wil niet meer schrijven waar ik het over had... toen ook daar de tranen losbraken... Ben erna op de autobus gestapt, naar de hoofdstad. Vocht zelfs daar tegen de tranen. Als een zombi... chocoladebroodje gegeten met een kop koffie... gedwaald... dwalen geeft rust. Tweedehandszaken bezocht voor de goedkope artikelen maar ook de mensen die niet verlegen zijn om aardig te zijn tegen anderen. Verder voel ik me moe en leeg. Ik lachte alleen tegen kindjes en hun mama's in de autobus... en een jongetje van max. 10... waar ik naast mocht zitten, kreeg enkele keren een zeldzaam geworden geschenk... Kinderen zijn de enigen die ik nog vertrouw.
Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik probeerde de cookies te verwijderen, iets wat ik op mijn vorige computer nooit hoefde te doen. Waarom gaat het zo moeizaam om op mijn site te geraken. Een berichtje schrijven is al hels. Waardoor kwamen die cookies erop? Hoe kan ik ze vermijden. Ik kan dit er niet bij hebben. Doodmoe terug gekomen van een medische onderzoek. In de autobus wist ik niet meer hoe te zitten van ellende en pijn aan mijn spieren. Dat gevoel ook dat ik door de paniek die er ontstond, toen ik die witte burcht met geen mogelijkheid binnengeraakte, tenzij met een lift waarin ik niet wilde stappen door claustrofobie, helemaal overstuur door de zoektocht naar een trap en bovendien ook angst dat ik te laat was, de arts even later te woord stond. Het was zo'n akelig gebouw... ik dierf niet hoger dan de tweede trap. Niemand daar in de buurt. Een ideale plek om aangerand te worden. Hoe vaak ik over en weer liep, gierend de paniek in mij. Ik zou te laat komen. Ik geraakte er niet binnen. Ik kon uiteindelijk de hulp inroepen van nog twee andere bezoekers die van de lift vandaan kwamen. Uiteindelijk bleek de vergissing. Nu vraag ik me af of zij die weten van die vergissing het met opzet doen? Waarom vermelden ze niet dat het onderzoek niet op het eerste, niet op het tweede maar op de derde etage plaatsvindt? Begrijpen ze niet dat ik daar helemaal alleen in dat akelige gebouw, die doodstille verlaten hal niet NOG hoger dierf dan het tweede???? Helemaal van streek kwam ik dankzij hulp op de juiste plaats. Moe, down... leeg. En dan ook nog problemen om op mijn blogje te komen. Ellendig voel ik me. Straks blaas ik ook deze site op.
Het werkt hier weer... gelukkig. Toch vreemd dat ik nergens een bericht vond dat het op 'seniorennet' mis ging. Enkele lezers hier hebben me op de hoogte gebracht maar toen had ik al allerlei uitgezocht en uitgeprobeerd wat slechts nog meer stress en ellende gaf want het bleek allemaal een maat voor niets.
Mijn mooie plaatsje in de top 20 ben ik ondertussen kwijt... en dat is iets dat ik niet voor het eerst tegenkom... dat door iets dat buiten mij om gaat, iets wat voor mij van betekenis is en erkenning geeft, verloor. Ik ben het eerlijk gezegd ook moe om ook daar tegen te moeten opboksen. Ik kruip even weg... om dit en nog meer te laten bezinken.
184. Drie dagen of waren het er vier buiten werking...
Gelukkig voor ze... maar àls ik toen op mijn beheerpagina had kunnen komen, had ik mijn site weggehaald. Het is immers niet de eerste keer dat ik op die manier mijn plaatske verspeel... Iets wat belangrijk is voor mij, een vorm van erkenning geeft, het gevoel dat ik besta. Ook dat ik vier dagen niet kon schrijven op mijn site of met grote moeite, zoveel moeite dat het niet schrijven minder schadelijk voelde dan op die manier.
Ik voel weerstand en verzet... om allerlei. Ik wil het doen met de middelen die ik heb... maar waar je ook gaat, staat of zit... telkens stoot je op zaken die de boel saboteren.
Je wordt uitgesloten omdat je je bepaalde zaken niet kan veroorloven? Of omdat je geen technische bol hebt. Welke bol je dan wel hebt die wordt door sommigen ondergespit of vermorzeld zoals een leraar van me die het als een bedreiging zag dat ik iets kon en wel uit mezelf... zonder zoals hij hoge studies gevolgd te hebben... Ik werd daar op zovele manier gesard, genegeerd, een voorwerp van 'subtiele' spot dat ik instortte voor mijn examen daar. Ik ben nooit meer teruggegaan.
Ik heb het in mijn leven net iets te vaak moeten ervaren hoe zaken die me net een goed gevoel gaven, het voorwerp werden van spot, afgunst, haat, en die vreselijke drang van ze om me de grond in te boren, of me trachten te kraken zodat die doorn in hun ogen verdwijnt... Het is enkele mensen gelukt...
Er was een tijd dat ik genoot van fotograferen.. Vreemde zaken zijn er toen gebeurd. Ik kon mee met een beroeps. De nachtans samen uitgezochte foto's werden echter niet gebruikt door zijn medewerker.... Mijn kleine toestelletje werd het voorwerp van spot. En mijn kleding... Mijn naam werd niet vermeld. Er werd op verschillende manieren met me gesold. Ze gingen ook met de eer lopen wat een hele reeks getoonde foto's betrof.... Allemaal zaken die mijn gevoel zo al niet te bestaan, geen goed hebben gedaan. Ik gaf nooit meteen op... maar ergens afgelopen jaren... gaf ik al die gevechten tegelijk op. Het interesseert me allemaal niets meer...
185. je kan toch niet bepalen wat een ander mag/kan voelen?
Het treft me opnieuw hoe anderen voor je menen te mogen bepalen wat je wel of niet kan/mag voelen. Of er een oordeel over denken te kunnen vellen. Erg is het wel dat ze niet beseffen waaruit begrip dan wel kan bestaan. Is begrip een oordeel vellen over iemand anders zijn/haar ontreddering? Zonder dat je die andere kent? Zonder dat je nog maar voor een fractie beseft wat bepaalde zaken voor die ander kunnen betekenen? Hoe die ander zich staande wist te houden en nog stand houdt? Ach... zo gebeurt dat niet alleen met ontreddering, maar ook met verdriet. Zo bepalen sommige mensen voor anderen wanneer het verdriet om een geliefde voorbij moet zijn... of dat ze dààr nu toch niet meer om mogen huilen. Alsof er een maat staat op verdriet en rouw... alsof iedere mens op dezelfde manieren rouwt en de tijd die daarvoor nodig is. Ze beseffen niet eens hoeveel pijn hun onbegrip rouwenden bezorgt. Hoe de ontreddering er nog door kan vergroten. Je gaat je isoleren, je weghouden van al dat onbegrip door die mensen te vermijden. Daardoor komen veel mensen in de problemen, belanden in een depressie of krijgen lichamelijke klachten omdat ze niet meer durven verdrietig zijn of rouwen... uit angst voor al die betweters of veroordelers die in jouw plaats eens zullen bepalen hoe je en waarvoor je ontredderd mag zijn, hoe lang je verdriet mag duren, hoe je moet rouwen of hoe niet... Het vervult me met afschuw. Soms word ik er nijdig van...
Het blijft een schok te merken hoe sommige mensen menen dat zij over mij dingen kunnen komen vertellen en dat als waarheid aannemen (erger nog ze schijnen alleen mijn beaming te eisen van wat zij mij willen doen slikken??? Ik schijn zelfs niet eens meer het recht te hebben ze te vertellen dat wat zij invullen over wat ik voel, niet klopt!!!! Dat ze zich ook nog vrienden of zo wanen die me nog een dienst bewijzen ook door me 'eens flink de waarheid te vertellen.... over mijn zogenaamd mis-plaatst zelfbeklag...????' Tjonge...
Hoe venijnig en giftig ze worden als ik dat wat zij als waarheid over mij menen te verkondigen, weerleg en wil verduidelijken....? Asjemenou...
Ja zeker... na de zoveelste keer was mijn geduld op...en liet ik me ontvallen dat het duidelijk hun petje te boven ging. Dat noemen ze dan 'agressief' wat ik nog kan toegeven, al is de term lichtelijk overdreven... Zeker wanneer je het vergelijkt met wat zij mij antwoordden. Wat verstaan ze onder 'met mij begaan zijn, en hun bezorgdheid om mij???' Dat lijkt me een zeer bedenkelijk argument wanneer ik lees wat zij over mijn 'ontboezemingen' hier vinden... dat ik mijn binnenwereld hier laat zien, noemen ze 'tonnen zelfbeklag gieten'... en bovendien ook nog 'misplaatst'...??? Pas een half uur later bedacht ik hoe hun aanval méér over ze zegt dan over mij. Ik vermoed namelijk een vorm van projectie... of is hun veredelde manier van 'zelfbeklag' geen zelfbeklag dan? Al zou ik er niet eens aan gedacht hebben voor ze mij aanvielen hun 'ontboezemingen op hun site' zo te noemen...
Wat is er bovendien mis met klagen over wat je kwetst, pijn doet, verdriet geeft, ontreddering bezorgt? Je zal vast geen ergere depressie krijgen. En wanneer ik vertel wat de stoornis met mij doet... dan is dat niet meer en niet minder dan dat... 'vertellen wàt de stoornis met me doet'.
Wat is er mis met de binnenwereld naar buiten te brengen? Probeer maar eens een taboe te doorbreken als wat je over jouw beleven vertelt, op deze manier onthaald wordt...
Wanneer je daar nog maar aan begint, zijn ze daar al, die jou gaan vertellen hoe je je mag voelen en hoe niet, ze nemen zichzelf als dé maatstaf. Wee je gebeente als je het waagt ze te vertellen dat ze het mis hebben wat jouw gevoel betreft... dan krijg je de wind van voor.
Ga ik dan over hun gevoel oordelen of over wat zij op hun site aan verdriet en problemen schrijven? Heb ik ooit om hun 'bezorgdheid' of 'hulp' gevraagd? Of erger nog hun betutteling? (alsof ik voorvoelde wààrtoe dat schijnheilige meevoelen diende...) Als ik me verzet en weerleg wat zij menen dat mij mag van streek brengen of niet... is mijn site plots een van tonnen zelfbeklag...????
Dat bedoel ik met de befaamde addertjes onder het gras... van die zogenaamde o zo begripvolle kerel in dit geval... o ze willen je zo helpen, laten ze al bij de eerste bezoekjes weten... maar daar hoort blijkbaar niet jouw weigering van hun hulp bij... en al helemaal niet als je voor jezelf opkomt.... Vreemd toch hé?
Sommige mensen genieten meteen mijn vertrouwen en dat hebben ze nog steeds...!!! Zij mogen best een andere mening hebben maar meestal zijn ze niet zo arrogant om te menen dat die andere mening dé waarheid is. Zij gaan er niet vanuit dat zij mijn gevoel beter kunnen beoordelen dan ikzelf, ze zijn ze eerder 'bedachtzaam'. Ze staan open voor... net zoals ik open sta voor...
Bij anderen voel ik onder al die ongelofelijke goedhartigheid iets gevaarlijks... de onoprechtheid. Ik hoef meestal niet te lang te wachten... tot dàt bovenkomt... het duveltje uit het doosje.
Als ieder voor zijn eigen deurtje keert, is toch heel het straatje schoongeveegd? Als je niet kan verdragen dat ik jouw oordelen over mij weerleg, dan is dat jammer... maar het zij zo... hier hoef je niet meer te komen oordelen of aanvallen. Kijk eerst eens naar jezelf... Natuurlijk vraag ik me af wat je eigenlijk van mij wilde. Jouw gelijk halen? Waarom? Wie is daar uiteindelijk mee gebaat? Jijzelf hé... !!! Jouw waarheid over mij... is niet 'mijn' waarheid maar de 'jouwe'. Niet eens over mijn gevoel maar over het jouwe dat je mij toebedeelt, iets wat ze in de psychologie geloof ik projectie noemen.
187. Dan begrijp je weer hoe het komt dat taboes blijven bestaan
Na zulke zaken als waarvan ik gewag maak in voorgaande blogjes begrijp je weer hoeveel moed het kost om die binnenwereld naar buiten te brengen... door middel van dit schrijven bvb.
Wanneer je zaken wil rechtzetten, word je aangevallen op wat je van jouw binnenwereld naar buiten bracht...
Ergens word je op die manier gedwongen om die binnenwereld ook binnen te houden waardoor het onbegrip verder kan gedijen... en het taboe over psychische zieken en ziekten nooit doorbroken zal worden...
Ik heb me niet voor niets geïsoleerd... en me slechts omringd door mensen die een zeer groot vermogen tot begrijpen hebben.... en dat is iets heel anders dan enggeestigheid die wanneer ze niet in staat zijn te begrijpen maar meteen overgaan tot veroordeling.
Ik heb nog nooit problemen gehad met iemand die me zei dat ze zich niet kunnen indenken hoe dat moet voelen... en die eigenlijk door mijn verhalen meer willen en kunnen begrijpen. Ik heb evenmin moeite met mensen die een bedenking plaatsen mét ruimte voor mijn verklaring of weerlegging.
Ik heb daarentegen ontzettend veel problemen met mensen die omdat zij niet voelen wat ik voel (gelukkig voor ze) meteen overgaan tot veroordelen, bekritiseren... enz... en die zelf mogen 'kleineren' door telkens opnieuw hier te komen schrijven wat ze van mijn gevoel vinden en dat het maar wat belachelijk is om voor een technische storing van streek te geraken...??? Vreemd dat wanneer ik ze van weerwerk dien ze me vervolgens gaan aanvallen en nogmaals 'kleineren' omdat ik het waagde (toen mijn geduld met ze het eindelijk begaf) gewag te maken van 'dat het hun petje blijkbaar te boven ging'... Dat noemen ze gekrenkt worden... (in hun egootje?) En wat doen zij na dat sobere petje? Ze gaan plots wat ze ervoor nog bewonderden als zou ik het zo goed kunnen beschrijven nu benoemen 'als misplaatst zelfbeklag, tonnen zelfbeklag dat ik op mijn eigen site' (dacht ik toch) zou lozen' volgens ze'??? Is dat dan geen krenking en zelfs nog erger dan dat? Dat gààt nu ook mijn petje te boven... valt mijn petje zelfs bij in het niet.... En van het hypocriete in hun eerdere beweringen wordt hier dan nog gezwegen...
Jammer dat ze zich niet méér bezighouden met hun eigen gevoel dan met het mijne... (of poogden ze me als vervangmiddel te laten dienen voor mogelijk elders hun gevoel van falen????)
Zij mogen van mij ongelimiteerd over hun gevoelens, verdriet en angsten praten... Geen haar op mijn hoofd dat eraan dàcht dit 'tonnen zelfbeklag' te noemen... nu noem ik het graag 'veredelde vorm van zelfbeklag'... wie zijn gat brandt... moet op de blaren zitten hé.
Het zij zo... de wereld zal altijd uit ook dat soort mensen bestaan... anders zou het vast een hemel op aarde zijn.
Ik begrijp ook lang niet iedereen hoor. Ik heb het vooral moeilijk met betweters en mensen die menen dat zij mij eens menen te moeten komen vertellen wat ik voelen mag en mij vervolgens weerwerk verbieden....?tenzij ik wil 'afgeslacht' worden. Vroeger was ik dààr bang voor... Nu niet meer. Ik gebruik mijn intuïtie nu... en laat me niet langer tot pulp vermalen. Ik ben geen doetje en nog minder een idioot. Ik zwijg niet meer... maar bijt van me af... Zwijgen...en slikken is één van de oorzaken dat depressies verergeren...
Nog steeds vraag ik me af wààrom het hem zo dwars zat dat ik aandacht kreeg, begrip en werkelijke vriendschap van mensen... maar het is hem aan hem om uit te zoeken waarom, niet aan mij. Ik sluit wel mijn barelen voor deze persoon.
Onderdrukte mensen... mensen die jarenlang de mond gesnoerd werden op velerlei manieren... nogmaals de mond trachten te snoeren... kan je bijna misdadig noemen. Hiermee besluit ik deze misselijkmakende geschiedenis en ga ik verder met mijn leven... op mijn manier, met mijn beperktheden, mijn gevoel, mijn gedachten... en mijn hart voor mensen die het wél en wérkelijk goed met anderen menen... en reken maar dàt ik dàt voel.
Eén van mijn kinderen moest een boel spullen versjouwen. Uiteraard bood ik mijn hulp aan... extra draagkracht is welkom. Omdat we amper iemand vinden die ons even met de auto zouden kunnen oppikken, moesten we de hele bagage, breekbaar bovendien met de autobus zien te versassen na eerst een flink eind stappen. Het is gelukt... We kwamen volledig uitgeput thuis, zwetend als een rund, en de spieren die ik anders ook voel, lieten zich nu zeker niet onbetuigd. De dingen die we moesten versjouwen waren niet alleen zwaar maar ook erg onhandig om te dragen. Het kan me niet schelen. Het voornaamste is dat alle breekbare spullen heelhuids hier beland zijn. We hadden onderweg wel heel wat beziens... Ik vond het fijn om op deze dag kennis te maken met nog enkele leerkrachten die ik nog niet eerder gezien had. Aardige mensen, dat voelde ik meteen. Ik voel me verder leeg en ver van deze wereld af, alsof alles buiten mij om gebeurt. Ook al ken ik dat gevoel ondertussen, het is en blijft een vervelend gevoel en ik hoop dat ik me vlug terug wat 'normaler' voel op dat vlak. Het is iedere jaar rond onder andere deze tijd vrij erg... omdat het hele ritme overhoop gegooid wordt, daardoor verlies ik niet alleen het noorden maar ook de andere richtingen. Het gevoel van vervreemding verergert. Wanneer ik onder de douche ga, voel ik geen water op mijn huid. Gelukkig staat er een thermostaat zodat ik me niet verbrand.
190. Hou je vast.. hier komen nog tonnen zelfbeklag
Benieuwd hoe mijn psychiater zal reageren wanneer ik hem vertel over welke 'begripvolle', 'bezorgde'(???) reactie ik kreeg van een eerder schijnheilig o zo begripvolle individu (nu daarvan was alleen hijzelf blijkbaar overtuigd)... uiteraard krijgt mijn psychiater zowel mijn teksten als die van het begripvolle heerschap integraal in zijn mailbox. Een heerschap dat duidelijk geen weerwind duldt... Nog straffer dat hij het zich meent te permitteren het over mij en mijn gevoelens te mogen hebben en daar ongelimiteerd zijn oordeel op denkt te mogen kleven. Het werd dan nog vooraf gegaan met 'lieve, lieve Lore'... Ja... met zo'n aanhef dacht hij zich alles te mogen permitteren... blijkbaar. En weerwerk bleek niet toegelaten... Of ja, misschien net zo poeslief??? Laatdunkend en neerbuigend... maar dat recht scheen alleen hem van doen. Want mijn 'petje'... vond hij krenkend...
Ik vermoedde al van bij het begin een addertje onder het gras. Ik heb niet zo erg lang moeten wachten voor diens ware aard bovenkwam. ...
Hoe zoetsappiger hun woorden, hoe groter mijn achterdocht. Ik ken ze... jammer genoeg... maar al te goed. Ik doe niet eens meer moeite dit uit te spitten. Insecten zal ik in mijn huis nooit vermorzelen, ik zet ze simpelweg buiten... Dat heb ik ook met dit heerschap gedaan.
Sommige mensen als dit heerschap begrijpen zelf de ondertekst niet onder mijn blogje, lijkt me... Als ze reageren en hun mening te kennen geven over mijn gevoelens dan verwachten ze alleen een 'volmondig' "Jaaa tuurlijk,, je hebt vol-ko-men gelijk. Wat ben je slim, wat ben jij goed. ooooh..." Wellicht zouden ze ook nog willen dat je ze met pluimen bewuifd worden en dat je buigt voor hun oneindige goedheid. Alsof ik ooit om dàt soort goedheid vroeg. Tjonge... diens houding was reeds van bij het begin krenkend, laatdunkend. Ik heb nog héél véél geduld gehad en dat petje was nog véél te vriendelijk...
Blij dat ik niet meer hoef om te gaan met dit soort mensen... het lijden door de stoornis zou er alleen maar door verergeren. Begrip kennen ze niet, alleen hun eigen mening over anderen... dààr geven ze om.
Nog één keer moest ik de weerstand overwinnen om op die blog te komen... brrrr... om mijn antwoordjes te kopiëren... dat is bij deze gebeurd... oeff... Hoef ik daar nooit meer te komen. Ik huiver immers elke keer wanneer ik met bepaalde fenomenen in aanraking kom. Hij mag zijn veredelde tonnen zelfbeklag zelf eens nader bekijken... hoeft hij anderen niet meer op die manier aan te vallen over de anderen hun ontboezemingen op ook nog eens hun eigen site....!!!!
Mijn antwoordjes die ik aan deze onverlaat schreef, zijn nu klaar om verzonden te worden naar mijn psychiater. Eerst de onverlaat zijn reacties er nog bij, alles in de juiste volgorde... en klaar is kees.
Het is te bizar voor woorden... en ondanks het warme weer gaat een mens ervan rillen van pure afschuw...
Heilige bimbam... een levenlang je mond houden... is zeker niet gezond... wanneer het vies ruikt naar nog pogingen te onderdrukken... nogmaals de mond gesnoerd te worden, omdat je je verzet tegen hun laatdunkende reacties... terwijl je dacht dat het hier niet zou gebeuren... het zijn toch geen tieners meer, dacht je...
Maar het gebeurde wel... al is het een troost... dat het wellicht gaat over wat een goede vriend me ooit zei van dat soort mensen, dat ze écht dom... emotioneel dom zijn. Kan je ze het ook niet al te erg kwalijk nemen. Wel... ik doe mijn best om dat stuk onverlaat het niet al te kwalijk meer te nemen. Dom, arrogant, het kan me wat,... ze vinden zichzelf heel wat, zij menen over de gevoelens van anderen hun ongezouten mening te mogen verkondigen en helemaal té gek wordt het als ze die ook nog aannemen als de wàre waarheid, het grote voorbeeld... Verheven kannibalisme noem ik dat..
Er was een man die zich 'vriend' noemde... Hij was o zo begripvol en behulpzaam. Echter bij iedere uiting van mijn gevoelens kreeg ik als reactie ofwel een veelbetekenend stilzwijgen ofwel dat hij o zo positief in het leven stond... en daar niet om maalde... Echter wanneer hij het moeilijk had, stond ik wel klaar... en hij vond dat ik hem erg goed begreep. Des te pijnlijker dat hij slechts zijn eigen gevoelens 'OK' vond... zijn verdriet 'OK' vond... zijn gedachten als enige'te volgen' vond. Hij kon alles... en ik hoefde niet een keer een bedenking te plaatsen... want hij... ja, ik schreef het al, kon alles. Daarom dat ik nu met de brokken van zijn 'alles kunnen zit'. Hij klaarde een karwei, hij kon dat... zei hij. Nu... ik zie het dat hij het kon... wat wat hij maakte, breekt en barst overal waar het maar breken en barsten kan.
Ik merkte hoe een manipulator te werk gaat... Hij behandelde me op een manier die niet toestond dat ik het ook maar één keer oneens zou zijn met hem. Hij mocht ongebreideld kritiek leveren op mijn spullen of kleding. En neerbuigend... Hij sprak op degenererende toon. En waarom? Omdat ik me geen dure spullen kon aanschaffen? Alsof daardoor mijn resultaten moesten onderdoen...! Ook over mijn kleding deed hij degenererend. Alsof ik ooit voor hun outfit zou kiezen. Het leken wel doodgravers. En wanneer ik iets niet leuk vond, dan pakte hij het zo in dat ik bijna niet kon weigeren... want dan moest hij alleen gaan of hij wou nu net dit... of dat... voor me doen... . Later draaide hij het dan een slag om... alsof hij mij mee uit had gevraagd om mij te plezieren. En dàt terwijl hij duidelijk wist dat ik van zulke gelegenheden niet hield????
Ook had hij even zoveel argumenten en idiote uitvluchten om me te kunnen aanraken terwijl ik dat haatte. Ach dat was toch gemakkelijker wanneer hij een regenscherm moest ophouden. Ik moest er vooral niets achter zoeken... . Ik begreep hoe prachtig die argumenten waren om precies zijn zin te krijgen... Dat is jammer genoeg niet gelukt... ik huiver van zulke onderkruipsels. Helemaal op het einde probeerde hij op dezelfde manier een familielid achter zijn kar te spannen... echter ondertussen wist die ook uit welk vlees dat creatuur bestond. We wuifden adieu monsieur... ga elders je manipulatie-kunsten beproeven...
Ik heb genoeg van het gemekker van mensen die zichzelf oneindig beklagen omdat ze een psychisch of fysieke zieke in huis hebben... en wel op die manier alsof zij en alleen zij dààr het slachtoffer van zijn. Ik heb het niet over mensen die de zieke met respect behandelen. Ik draag die mensen in mijn hart... en mijn dankbaarheid voor ze is grenzeloos.. Zij brengen begrip en tolerantie op en zij gebruiken de zieke en zijn/ haar klachten niet om zichzelf steeds als 'heilige martelaar' af te schilderen of te vrijwaren van welke schuld of tekortkoming dan ook. Het is ondertussen door verschillende mensen geweten dat ik een verstand heb dat scherp staat, en helder afschildert wat sommige mensen liever niet afgeschilderd zien staan... Daardoor maakte en maak ik voortdurend vijanden. Blijkbaar voelen sommige mensen dat ik ze doorzie... en dan rest ze nog één mogelijkheid... me kelderen voor ik ze op een 'bedenkelijke' karaktertrek betrap.
Een vriendin heeft me ooit gezegd dat zij met haar universitaire studies niet eens over de helft van de woorden beschik die ik hanteer... Het was ook haar wens dat ik die mijn taal gebruikte om schriftelijk want mondeling kon ik het niet, duidelijk te maken hoe het voelt om als bps- er door het leven te gaan. Zij hoopte dat ik de spreekbuis zou kunnen zijn voor die het niet konden zeggen. Aan die opdracht hou ik me niet alleen voor alle mensen die zich erin herkennen maar ook voor mezelf. Al kan ik tijdens een crisis evenmin verwoorden hoe ik me voel. Ik leerde mezelf wel (autodidacte) me uit te drukken in het schriftelijke woord.
Ik ontdekte in de bib heel wat boeken over mensen die met een psychisch zieke moeten samenleven. Ik ontdekte jammer genoeg bitter weinig boeken over de psychisch zieke die met de gezonde samenleeft... en erger nog misbruikt wordt om de andere de mogelijkheid te verschaffen zich van alle zondekes en gebreken te vrijwaren door de schuld integraal op de 'psychisch' zieke te kunnen schuiven.
Reken maar dat dàt vaker gebeurt en de psychisch zieke nog oneindig veel meer leed bezorgt. Vooral omdat deze zich meestal niet of amper kan verweren.
Nogmaals ik heb het niet over mensen... die met respect psychisch zieken benaderen... zoals jij ... B... Ik heb enorm veel respect voor jou.
Deze dag kan ik alvast met een lichter gemoed beginnen... Eindelijk komen mijn berichten weer zichtbaar in de kolom 'recente berichten'. Eindelijk vind ik mijn blogjes ook weer terug... Hoera... ik besta weer. Hoe dat uiteindelijk gelukt is, ik weet het niet meer.. Heb eindeloos veranderd en veranderd... in instellingen. Kan me niet schelen... dààr hoef ik me alvast geen zorgen meer om te maken. Er scheelt wel iets aan mijn schikking van mijn tekst hier... maar dat is het minste van mijn zorgen... Dat ik mijn site hier weer vind, dàt lucht me op. Ik wens jullie (en mezelf) een goede nachtrust...
Wat ben ik blij zeg, dat het weer verschijnt wanneer ik een nieuw bericht toevoegde en ik op seniorennet bijgevolg weer besta...
Nog één blogje omdat het zo fijn voelt weer te bestaan hier in blogjesland.
Vanavond bakte ik vissticks want wij zijn nog eens bezig met een niet-vlees-eet-periode... Daar kookte ik lekkere bio-aardappeltjes bij... en toen de vissticks gebakken waren, voegde ik twee uien toe, een rode en een witte en tot slot twee tenen look. Njammie.
Erna hadden we zin in dessert... en daar de brownies reeds verorberd zijn door de zoetekauwen hier... maakte ik vanillepudding... daar strooide ik dan een weinig chocolade hagel op... Nogmaals njammie...
En nu ga ik fijn slapen... Morgen wordt het ontwaken wellicht even tanden bijten... want één van de kindertjes moet vroeg op en ik sta dan steeds samen met op.
Morgen nog... en dan kan ik naar de psychiater. Daar heb ik na alle ingrijpende gebeurtenissen van de laatste dagen véél meer nood aan dan andere weken.
Mijn aversie is zo groot dat ik zelf verhuisd ben van haha categorie om de naam van de site van de prietprater maar niet meer tegen de letters te lopen... Ik herinner het me nog alsof het gisteren was... dat het die man zelfs ergerde omdat mijn site, nu ja ikzelf, vrij anoniem bleef en zal blijven. Ook dat bracht hij aan alsof zijn mening en keuze maar door iedereen moet gevolgd worden. Tsss. Dat hij niet eens in staat was te begrijpen dat niet iedereen zichzelf zo bloot wil/kan geven als hij... naam, foto, leeftijd,... toe maar al. Daar kies je verdorie toch zelf voor zeker.
Alsof alle slachtoffers van misbruikende viespeuken zich zomaar effekes met naam en toenaam hier voor de haaien zullen gooien. En waarom? Om door zo'n krielpatatten afgemaakt te worden? Ik dacht het niet.
Mijn ervaringen, tonnen ervaringen... die ik ja hoor hier allemaal bij tijden zal aanklagen... leerden me voorzichtig te zijn en ze-ker niet meer te goed van vertrouwen te zijn. (Ik heb me hier effe geamuseerd met een kleine woordspeling, een variante op tonnen zelfbeklag... dewelke ik volgens deze begripvolle vriend hier zou lozen... ) Waaruit de conclusie kan getrokken worden dat die voorzichtigheid niet overbodig was... dat is maar weeral eens gebleken. Om mij bij de neus te nemen, of me nog iets door de strot te rammen dat niet bij me hoort, sta je best nog vroeger op... of beter : ga je haha helemaal niet meer slapen.
Dat ik niet bijster veel sliep, is aan mezelf te wijten. Had ik maar vroeger moeten gaan slapen... maar de uurtjes dié ik sliep, sliep ik goed...! De dromen die ik had, waren evenmin akelig. Ik kan me er verder niets over herinneren. Toen ik in de vroege morgen dit benauwde huis ontvluchtte, met ons vinnige keffertje was ik nog niet alert genoeg... mijn hondje vatte bijna een kat. Waarom bleef die ook zitten? Eer ik wakker genoeg was om de kat te zien, te merken hoe mijn hondje erop af stormde, was het al te laat... Gelukkig beperkte de kat zich tot blazen, hoge rug zetten en er vandoor gaan... We gaan de dag tegemoet met wat meer lichtheid en moed. Ik weet uit pure ervaring dat ik niet té vlug en té erg blij moeten zijn. Niet te veel verwachten, op niet te veel hopen... is het beste en verstandigste... de dag omhelzen zoals hij komt en verder verloopt...
Ik vernam hoe duizend mensen uren vast zaten in een trein, hoe er noch raam of deur open kon of mocht. Dan slaat de schrik me weer om het hart. De oude treinen daar was ik niet op die manier angstig in... maar reizen met de nieuwe die zo potdicht lijken, waar geen raampje open kan, want er is airco... (behalve als ze uitvalt) zijn een strijd op zich. Grotendeels onbezorgd reizen is op die manier bijna niet meer mogelijk. Waar ik die ene angst moest overwinnen als we eens een keertje door de tunnel moesten, voegt hier nu ook de angst zich toe om uren vast te zitten in een potdichte trein. Wanneer we wel eens een keertje door de tunnel moesten, sloot ik mijn ogen tot ik zeker wist dat we uit de tunnel waren. Ik telde in stilte af. Ofwel las ik op die manier in een boek dat ik niet kon zien hoe donker het uit de raampjes was. Een rit door een tunnel in België duurt meestal niet langer dan een minuut of drie. Wanneer echter ook de treinen nu opnieuw die defecten gaan vertonen als jaren geleden... dan durf ik mijn vorig jaar aangekochte abonnement niet eens meer verder te gebruiken terwijl we toch enkele steden wilden bezoeken tijdens de vakantie... omdat het nieuws dat mensen 'uren' vastzitten een hele grote nachtmerrie zou zijn.
Ik herinner me hoe ik jaren geleden wel vier keer op één zomer vastzat in een trein... en dat was dan alleen omdat de deuren niet opengingen en de treinbestuurder handmatig die ene deur openmaakte... waardoor alle reizigers van een volle trein langs moesten. Eén keer kon de treinbestuurder de deuren niet eens handmatig openen en dienden ze van buitenaf door een of ander 'besturend orgaan' geopend te worden. De bestuurder telefoneerde toen naar dat orgaan. Wel dat is méér dan beangstigend.. en ik begrijp zulke zaken niet... dat mensen zo nonchalant omgaan met dit soort dingen... zodat mensen in noodsituaties de trein niet eens kunnen verlaten. (tenzij ze het glas uitbreken, of is dat ook niet meer mogelijk????)
Ik kon die keren toen de paniek amper op afstand houden, om mezelf af te leiden naar één van mijn kinderen bellen. Belabberd kwam ik van die trein af... al duurde het hele gebeuren amper tien minuten. Wanneer ik lees dat maandagavond mensen een uur of langer opgesloten zaten (als ratten in een val... ) is dat heus onverdraaglijk. Daar helpen heus geen flesjes water bij, misschien slechts enkele flesjes sterk bier...
Al werkt het tegelijk helend, het is ook telkens voelbaar op fysiek gebied... de gesnoerde mond openen. Dat verhelp ik met even rust... en dan verder kijken welke klussen we kunnen klaren. Het is nog steeds enorm benauwd. Onweer heb ik niet gezien of gehoord, wel regendruppels die al bij wijze van spreken verdampten voor ze de grond raakten. Daar heb je verder dat rottige gevoel te willen huilen en zelden ook daadwerkelijk van enkele tranen verlost te geraken. Ook daar schenken we verder geen aandacht aan. Verder wil ik toch even terloops vermelden dat ik hier de touwtjes wat mijn schrijven betreft, minder strak in handen houd, ik let niet zo op zinsbouw en fouten. De energie ontbreekt me daar voorlopg voor.
Ik hoop dat ik vlug terug ontwaak uit dat comateuze van de vervreemding zodat ik weer voeling heb met mijn omgeving en mijn eigen 'min of meer' normale gevoelens... want jongens... wàt is normaal hé...?
200. Doodsbang om niet voor het onweer thuis te zijn
Wat een geluk... net na de tweede bliksem was ik veiliig binnen. Nu ja... veilig... dat nu ook weer niet. In het verre verleden was er ooit een ernstige blikseminslag. Het knalde en denderde... niet te doen. Ik stak een heleboel kaarsen aan, dat neemt het angstaanjagende weg, vind ik. En vreemd genoeg waren twee van de anderen ook bang in tegenstelling tot andere keren. Het ging zo tekeer buiten... de hel leek losgebroken.
In de autobus leek het een hete-lucht-oven... zweetdruppels liepen in beekjes, werkelijk waar, naar beneden. Mijn zakdoek was nat toen ik al dat water van mijn voorhoofd, wangen en hals veegde...
Eén van mijn oudste kidneren telefoneerde me vandaag terwijl ik rustte... en zo kwam het dat ik naar ze toe ben gegaan... en naar hun kleintje. We zijn weer een stapje dichter bij gekomen wat het uitwissen van misverstanden betreft.
Nu ben ik erg moe maar wel rustig... We aten samen... 't Was lekker... maar vooral genoot ik van het samen zijn.
Het vreemde gevoel houdt aan... ik zal eerst een bijna meditatieve rust moeten aanhouden... wat niet eenvoudig is wanneer heel wat indrukken als kannonkogels om mijn oren fluiten. Het is even zoals het is.
Je ontwaakt en meteen duw je als een bulldozer nare gevoelens weg. Dat doe ik de meeste jaren van mijn leven. 'Gedeeltelijk' raak je eraan gewend. Misschien helpt het dat ik er zelden lang aandacht aan wil geven en ze een enorme duw geef. Ik maak mijn hoofd leeg. Natuurlijk blijft het niet lukken maar ik weet dat ik eenmaal na het uitje met mijn hondje, met een kop koffie achter mijn computer kan zitten, tot rust kom, omdat ik dan al die gedachten die van alle zijden tegelijk schijnen te komen kan 'behandelen'. Niet allemaal maar toch een deel.
Wanneer ze me nu zouden vragen hoe ik me voel... zou ik zeggen 'ik voel me niet goed'. Als ze zouden vragen hoezo, waarom dan of hoe, dan zou ik het antwoord schuldig blijven. Het is iets dat komt uit het niets en dat ondanks al je geduw toch op de loer blijft, de hele dag, zodat het in een onbewaakt ogenblik, een moment van rust kan toeslaan. Bijten, scheuren, krabben, vreten, branden.
Het zij zo... ik probeer rust te vinden... door het neer te schrijven... het voelt als zalf op vele wonden.
Het kost me nog steeds heel veel moeite me te concentreren. Het is ook frustrerend omdat ik verdomd goed weet hoe helder het anders is in mijn hoofd.
Ik geef nooit op (anders had ik dat al lang gedaan natuurlijk)... maar eenvoudig is het niet door de bomen het bos niet meer te zien en tegelijk het gevoel van falen op die dagen onder ogen te zien, toch verder te worstelen, tegelijk voor ogen houden de balans niet uit het oog te verliezen tussen verder ploeteren en het laten rusten. Het moet daar tussenin blijven... en precies dat evenwicht tussen de twee te vinden is moeilijk. Het liefst bleef ik me verzetten maar ik leerde welke gevolgen dàt kan hebben...
Verder over het modderige gevoel, de vermindering van helderheid of vertroebeld zicht op het geheel. Het is alsof de zinnen verdwijnen voor ik ze kon intikken. Vervolgens weet ik niet meer wat ik schreef. Alles loopt door elkaar heen. Het is alsof ik bij de tweede helft van de zin al niet meer weet wat het eerste deel was. Meestal is het schrijven van een blogje pindakaas. Als ik tenminste begin met de blokkade te beschrijven. Ik moet nu even denken aan bepaalde miskennende opmerkingen van mensen uit mijn verleden die menen dat ik steeds mijn gevoelens haarfijn weet te beschrijven. Of ik hun werk ook wilde maken, want ik kon toch zo goed schrijven. Ze dachten dat het bij mij allemaal 'vanzelf' ging. Ze moesten eens weten... Er zijn dagen dat ik er niet eens aan moet beginnen, zulke soep is het. Het ergste is dat ik wanneer ik dagen verzuim een blogje te schrijven vaak nog erger vervreemd omdat precies dat schrijven mijn telkens verdwijnende bestaan terughaalt....
Ik weet zelden de oorzaak van het vertroebelen, alleen dat het lastig is en ik beter stop en ga rusten. Ik heb geleerd dat te aanvaarden en niet al te veel druk op mezelf te zetten. Het heeft wellicht te maken met de algehele vervreemding die nu nog steeds als een dik mistgordijn over mij en mijn leven en beleven hangt.
Ook het lezen van boeken, aandacht op straat of in een winkel is dan een hachelijke onderneming. Verder moet je maar eens proberen denken aan alles als je bijna niet meer denken kan. Op straat moet ik lang blijven wachten om over te steken, zodat ik ruimschoots de tijd kan nemen om te beseffen dat er auto's komen en ik beter net zo lang wacht als ik op zulke ogenblikken nodig heb.
Ook bij bankverrichtingen of betalingen in warenhuizen stelt zich dat probleem. Overal uiteraard maar sommige zaken doen er niet zo toe... anderen wel.
Wanneer ik spreek in die perioden dan lijkt het of de woorden in mijn mond verlammen, de volgorde van de woorden in een goede zin stoppen vergt een enorme inspanning... tesamen met de inspanning dàt zo min mogelijk te laten merken aan de buitenwereld.
Hoe dapper ik ook wilde zijn, ik merkte welke impact die lelijke reactie van enkele dagen geleden nog steeds op me had, precies omdat ze tegengesteld was aan al zijn vorige, eerder zoetsappige, flemende reacties... Het is en blijft schokkend om de ware aard van iemand op zo'n manier te zien. De ware motieven ook achter het eerder o zo lieve en begripvolle... Gelukkig waren er bepaalde steken die hij liet vallen... zodat ik het zaakje bleef wantrouwen... Zoals bvb dat het hem stoorde dat ik me zo weinig liet kennen... en dat hij het toch een normale evolutie vond om je hele hebben en houden bloot te geven? En dan ook mijn naasten bloot te stellen aan zaken die ik voor mezelf wil verwerken zonder mijn omgeving te schaden? Mezelf de vrijheid op die manier opnieuw ontnemen om te kunnen schrijven wat ik schrijf, om mijn verhaal te kunnen doen op een anonieme manier zonder betrokkenen voor de leeuwen te gooien? Ik zou het bvb niet zo fijn vinden moest mijn partner (als ik die had) met naam en toenaam een blog oprichten en daarin over mij gaan vertellen dat het niet zo goed meer met ons gaat of dat hij een dochter of zo had met een of andere stoornis.
Soit... Ik merkte hoe angstig ik werd om nog te schrijven... angstig om weer zo'n miskennende, in feite erg gemene zaken te moeten lezen over wat ik hier toe-vertrouw. Echter dat ik weer uit onverwachte hoeken zoveel fijne, warme, begripvolle reacties krijg, is als zalf op de wonde en nam het zware van binnen weg. Ik bedank jullie daarvoor... en ik weet dat ieder zijn/haar manier heeft om dàt te laten merken... ik voel geen addertjes meer onder het gras... De adder onder het gras kan hier niet meer komen reageren.
Alle andere lezers hier... omarm ik en ben ik dankbaar... voor dat wat ik ervaar als respect voor het anders zijn en niet dat gemaakte, schijnheilige van de voorvernoemde adder onder het mooi ogende gras die hier voor een andere reden kwam, vermoed ik, dan om proberen inzicht te krijgen in, of simpelweg te lezen wat het is voor mij en dat hoeft heus niet hetzelfde te zijn als voor een ander met gelijkaardige (de naam zegt het zelf 'gelijk-aardig' is niet gelijk aan exact hetzelfde)... Het lijkt me meer dat die een of andere goede vader wilde komen uithangen, (ook dat hoeft hij niet te doen want ik had wel degelijke een goede vader) dus aan valse vaders heb ik evenmin nood (ik had al genoeg ellende met een valse moeder) Dat er mogelijk ook geprobeerd werd de wijze therapeut uit te hangen, hoeft evenmin. Een wijze therapeut zal nooit zo gemeen uit de hoek komen om eerdere zoetsappige uitspraken een slag om te draaien, ze met andere woorden te hervormen in een giftige, dodelijke appel. Voor degene die de beeldspraak niet kunnen volgen... een verduidelijking... Ik heb hier ervaren hoe iemand die eerst zijn voortdurend zogenaamde meevoelen en begrip liet blijken het plots ging hebben over mijn kilo's zelfbeklag hier ???? Toen ik het met een van zijn uitspraken over 'mijn' gevoel niet eens was.!!!!! (vreemd nietwaar?) Die man durft dan nog te beweren dat hij zulke zaken zegt uit 'bezorgdheid voor mij'... Dat noem ik een mishandelaar verkleed in een heiligenbeeld met aureool inbegrepen.
Je merkt meteen dat ikzelf lang geen heilige ben en dat ook niet zal worden. ... zeker niet als er zulke haken in me worden gegooid. Nogmaals... wie zijn... brandt, mag op de blaren zitten.
Ik hoef dus geen bedenkelijke 'ervaringsdeskundige' die zich de begripvolle allesweter meent. Ik hoef geen reacties die slechts meppen op een boksbal van frustraties die niet met mij maar met de bokser te maken hebben... en dààr heb ik echt totaal géén zaken mee... vandaar dat ik het ook niet neem dat hij mij mogelijk als een soort surrogaat ziet....waarvoor? Als hij ergens niet bijkan, ergens door gefrustreerd is... hoeft hij dat niet op mij uit te werken... maar naar zichzelf kijken... waar zijn nood aan betuttelen van anderen vandaan kan komen. Dat noemen ze introspectie in plaats van projectie.
Misschien dat sommige mensen er niets op tegen hebben om met dergelijke reacties te maken te krijgen, bemoeienissen, ongevraagde raad en invullingen over je, over wat je mag voelen en waarvoor niet... ik heb eerder laten merken dat ik daar niet van gediend ben...
Als ik me al mijn hele leven redde, als ik die zelfdiscipline kon opbrengen die ik opbracht maar niettegenstaande dat gevoelig en kwetsbaar blijf voor miskenningen dan is het nodig mijn grenzen daarin aan te geven en ervoor te zorgen dat die gerespecteerd worden. En dat zal ik doen ook. Met neerhalende opmerkingen ben ik niets... in tegendeel. Als ze dat nog 'waarheid' noemen, is dat een brug te ver... Het is HUN waarheid over mij... en ze ligt ver van mijn wezenlijkheid af.
Als hij de zachte grenzen niet voelt... dan maar de harde... Als ik mijn stekels opzet... dan doe ik dat uit zelfbehoud. Te lang en te veel liet ik over mijn grenzen gaan... met als gevolg meer psychische slachtpartijen dan een mens verdragen kan. Daar zet ik nu paal en perk aan... Ik leer mijn les... leer jij de jouwe beste man.
Ik wil er nog aan toevoegen dat ik begrijp dat niet iedereen ieder ander kan begrijpen... Ik vind dit echter geen argument om die ander dan een oordeel door de strot te rammen. bvb... als je niet kan begrijpen dat een ander ergens door van streek geraakt, ga dat dan niet afschilderen als belachelijk... We verschillen allemaal... maar je moet/kan toch niet eisen dat de ander voelt als jij? Of dat je meent te mogen oordelen waarover anderen verdriet mogen hebben? Enz...? Verder vind ik het 'vreemd' dat mensen die mijn ontboezemingen 'kilo's zelfbeklag' noemen hier toch kwamen lezen en begrip veinsden...!!!!!!! Ik zou ze willen verzoeken dan maar niet meer hier te komen lezen, logisch toch? Of moet je hier alleen zijn om je frustraties op een onbewaakt ogenblik eens lekker te kunnen lozen? Dat lijkt me méér dan ongepast, zeker als je denkt dat jij een goedheilig man bent.... die anderen wil 'helpen'. (bedoel je misschien om zeep?) .
Ik vind het moeilijk beschrijven hoe ik de dag voordien nog genoot van onverwacht fijne zaken en hoe ik de ochtend daarna ontwaak met nog scherpere, pijnlijke gevoelens, zware, duistere blokken van binnen dan andere 'moeilijke' dagen... Ik hoor het te kennen en ik ken het ook. Ik zou ondertussen moeten weten dat het telkens opnieuw een duik in de donkere put is... Gelukkig wil ik die fijne momenten toch nooit weren... hoe hoog en pijnlijk de prijs erna ook is. Het is zoals het is.
Ondertussen ben ik bedreven in het leegmaken van mijn hoofd. En nu ga ik mijn bezoekje afleggen...
Na ook de vandaagse therapie nam ik rechtstreeks de bus naar een nabijgelegen stad. Ik wist niet of dat verstandig was, maar je moet niet steeds doen wat verstandig lijkt, wel? Het kleine eindje dat ik naar de halte moest om nààr de therapie te gaan, leek al een voettocht van 20 km... hoe moest ik dan nà de therapie een trip ondernemen om daar nog een eind te gaan? Ik besloot het aan te zien, ik kon vertrekken en terugkomen wanneer ik wou, toch? Bijna een uur in een bus reizen, kon ik rusten. Verder zou ik niet het normale toertje doen maar een korte versie ervan... Ik had namelijk vorige week wat besteld, kon ik dat ophalen en dan de autobus of tram op, terug naar huis. Zo geschiedde... maar heel vlug, na amper twee uur was ik al bekaf, nam de autobus naar huis, wachtte daar op een tweede autobus die dichter bij huis stopte. Zo moe dat ik het niet kon opbrengen verder te stappen. Nu zit ik op mijn comfortabele stoel voor het scherm, een kussen achter mijn rug, een biertje om de vermoeidheid die meer weg heeft van uitputting te verdrijven, de spierpijnen op afstand te houden en het wondvuur weg te krijgen. Zo kan ik straks na een uur of wat toch nog wat lekkers bereiden voor ons drietjes. Ik bracht ook voor ieder een grote chocolade muffin mee.
't is bizar dat ik niets meer voelde wat betreft die me wegwisten als een vieze veeg op het raam... maar toen ik op de terugweg naar huis een jongetje met zijn kleine broertje dat in een buggy zat, zag spelen en lachen was er die vreselijk pijnlijke scheut los door mijn hart want op dat moment zag ik die me behandelden als afval opnieuw ook zo spelen en lachen met mekaar...
Ze wilden die nog thuis woonden nog betrekken in het mij demoniseren... dat maakten degenen die het doorzagen zo mogelijk nog kwader.
Genoeg daarover... Ik weet mezelf hierin niet meer te vinden... alsof ik ze voorgoed verloor... Soms lijkt het wel of ik ze nooit had... vreselijk om dat te voelen... maar misschien is het een automatisch afweermechanisme?
Ik wist niet of ik dit ooit te boven zou komen, ik weet het nog steeds niet. Het veranderde mijn leven op zulke drastische wijze dat ik lange tijd niet meer wist dàt ik nog leefde...
Ik ben moe... op alle gebied... doodmoe. Enkele dagen volledige rust daar ben ik aan toe. Ik lijk een ruimtecapsule die in de ruimte zweeft en nooit meer naar de aarde kan terugkeren.
Ik ben helemaal op. Ik voel dat aan het krassende, verscheurende gevoel van binnen. Het voelt eveneens dat wanneer ik eenmaal zou beginnen huilen ik nooit, nooit meer zal kunnen ophouden. Ik wijt het nog steeds aan de immense vermoeidheid... en ik hààt het... als je allerlei wil en bijna niets meer kan, het is rot. Vooral omdat ik vroeger steeds één brok energie was. Goed... het aanvaarden blijft een proces dat door mensen als die zoetsappige bittere meloen niet echt bevorderd wordt. Dat mijn zenuwen nog meer op de proef gesteld werden tijdens de rit naar huis was er ook niet bepaald goed voor... Er was daar een 'papa' die zijn kind toebrulde, ik werd er misselijk van en moest mezelf bedwingen of ik had die vent aangevlogen. Een klein kind van amper zes jaar dreigen het uit de autobus te zetten en het alleen achter te laten? Mooi hoor, zo'n mensen moesten ze opsluiten. Hij dreigde als het nog één kik gaf hij het een mep zou verkopen en het buiten zou achter laten. Die moeder vond het blijkbaar nor-maal want ze zei niets. Ik werd bijna gek van hiervan getuige te zijn en ik wilde tussenkomen... maar wat daarna? Zou hij zijn frustratie eenmaal thuis helemaal botvieren op dat kleine kind? Soms vind ik de wereld en een heleboel mensen op die wereld werkelijk rotellendelingen... Ik hoorde dat kind zijn immense verdriet inhouden... dat vreselijke snokken... Ik herkende in dat kind... mijn kind zijn... mijn snokken... en ik wist waartoe het kon leiden. Ik haatte die vent die daar op de bus zat te brullen 'en jij gaat mij hier niet in verlegenheid brengen, je gaat nu ophouden'... tegen komaan zeg... een jong kind. Hij bracht zichzelf in verlegenheid, neen hij maakte zichzelf te schande... als vader, als mens... maar dàt besefte hij niet, blijkbaar.
shame on you... zo'n mensen als deze vader moesten ze opsluiten... en die moeder die dit toestond eveneens.
Toch niet meer in staat geweest om een avondmaal te bereiden... Net iets te vermoeid. Goed, een van de kinderen haalde Durums voor ons allemaal, 't is lekker en lang geleden... Morgen en het verdere weekend zal ik zorgen voor voldoende rust zodat ik toch een beetje van de vakantie kan genieten en klussen in huis en tuin die zijn blijven liggen toch stilaan kan wegwerken. De uren avondrust op de sofa hebben me ondertussen wel goed gedaan. En nu van de sofa op naar de slaapkamer waar ik me in slaap zal lezen met een haha thriller... Tja, ik heb al maanden niets anders gelezen dan die elfen-verhalen en had nu toch wel zin in iets 'sterkers'. Slaapwel.
Wat volgden de onweren elkaar vlug op... en wat was dat geknal eng als je erdoor uit je slaap gehaald wordt. Het leek wel of ik elke keer opnieuw uit mijn bed getild werd... niet letterlijk uiteraard... maar van het schrikken. Er zullen wel meer mensen niet veel ogen hebben dicht gedaan, vermoed ik. Als je haha weet dat ik mijn wekkertje op ultrastil moet zetten en slechts één elfenbelletje mag laten klinken om me maar geen ongeluk te schrikken bij het ontwaken, kan je denken hoe zo'n knallen voor een bonkende hartslag hebben gezorgd. Ik heb nu het gevoel amper geslapen te hebben, dat komt wellicht door het vaak wakker schieten. Soit, het is vakantie en dan is het ritme alvast minder vlug... tijd genoeg om te rusten... (hoop ik). Al bij al voel ik me beter nu de spanning voor dat onderzoek weg is. Nu nog anderen verplichtingen afwerken zodat die me niet meer achtervolgen.
Onverwacht kwam er van mijn voorgenomen rusten niets. Eén van mijn kinderen voelde zich niet zo lekker... Wellicht de weerbots van al die spanning en zo van examen en eindresultaten... Ook de ratrace van een van de avonden waarin zowat alles misliep wat maar mis kon lopen. Vandaag moest de jongste van de twee een soort proef afleggen en ja omdat ik het natuurlijk erg vond dat die zich niet zo goed voelde, stelde ik voor om mee te gaan. Ik troostte mezelf met toch nog een uurtje rust voor we vertrokken... Verder zijn we zowat van de ene bus op de andere gestapt. Ergens in een park na de proef rust opgezocht en jongens... ik sleepte me letterlijk van de ene bank naar de andere. Toch blij dat ik mee ben gegaan... Ik nam me nog maar eens voor de komende twee dagen ze-ker rust te nemen... Zo niet dan vrees ik dat ik een van de dagen begeef. Ik voel het aan allerlei voortekenen. Ik ken het 'wie niet luisteren wil moet maar voelen'... en ik wil het voorkomen... heb namelijk geen zin in een week ziek worden of twee weken buiten werking door fysieke crashen. Wil daarentegen kracht verzamelen voor een beloofd uitstapje... De tuin moet nog steeds een grondige beurt... en de kamers. Die spullen moeten weg. Mijn eigen kamer daar ligt nog een berg kleding om gesorteerd te worden. (in feite twee bergen ) Goed... ik heb er dus alle belang bij me nu aan mijn rustschema te houden.
Die briefomslag in mijn brievenbus hield toch goed nieuws in... Tegelijkertijd brengt het me behoorlijk van streek. Op dat ene element is het goed nieuws, ik word minder speelbal van een vorm van willekeur in wetgeving. Langs de andere zijde zal ik allerhande stappen moeten ondernemen en vermoedelijk ook instanties op de hoogte moeten stellen met opnieuw de angst dat ze fouten zullen maken. Met bijzonder nadelige gevolgen voor mij die ik niet eens kan vermijden zoveel is me na soortgelijke ervaringen wel duidelijk geworden. Je wordt op dat vlak vaak zo moegetergd dat je het opgeeft... of niet langer vraagt naar die voorzieningen waar je recht op hebt. Ik ben gisteren tijdens de avonduren toen de paniek bij dit besef opdook, gestopt met denken, ik duwde ook dit heel erg van me weg en probeer me voor te houden dat ik moet afwachten tot de volledige uitslag is toegekomen.
Ik tol zowat van angst en zorgen want ook al worden dingen 'geregeld' toch blijf je afhankelijk van de goodwill of willekeur van mensen binnen instanties én of ze al dan niet fouten maken. Ik weet bvb niet of ze me zaken zullen laten terugbetalen en welke voordelen ik niet meer zal kunnen genieten. Dat zij mij jaren lieten aanmodderen en de zaken waar ik wettelijk recht op had onthielden, vergeten ze dan voor het gemak. Ik had de pech dat degene die mijn dossier beheerde het niet zo nauw nam met mijn rechten. Ergens voelt het als dat hij misbruik maakte van de toestand waarin ik verkeerde en van die andere mensen die aan een depressie lijden. Je vindt immers amper energie om voortdurend tegen een soort van overmacht te vechten en je bent evenmin alert genoeg om te zien wàt er gebeurt en wat niet... Bovendien kon ik bij de weinige keren dàt ik zoiets zag niet voor mezelf opkomen omdat hij me behandelde als een onmondig kind, me op kleinerende toon het zwijgen oplegde, liet voelen dàt hij en hij alleen de macht had. Na telkens zo'n ervaring was ik bijna een week ziek van ellende, ware doodsgedachten ook. Na jaren kreeg ik een nieuwe dossierbeheerder. Pas toen merkte ik het verschil. Die manier van werken van ze... heeft bijgedragen in het zieker worden... omdat je in een situatie beland die veel weg heeft van een soort onderdrukking. En mensen onderdrukken is zoals je wel weet niet zo gezond en zeker niet bevorderlijk voor het genezen of in mijn geval milderen van depressies. In die zin ben ik blij dat er op dat vlak mogelijk verbetering zal optreden...
Ik had plots een beeld van hoe zorgvuldig ik mijn gedachten afbaken. Zodat ze me niet meer overrompelen of angst aanjagen, paniek zaaien of onrust stoken. Natuurlijk ken ik het gevaar dat in zulke afbakening schuilgaat... dat ze plots na een druppel als een vloedgolf alle dijken doen breken. Zoals die ene keer toen er een brief kwam met nogmaals een soort dreiging... dat wilde ik nog willen genieten van dit voordeel ik me zou moeten blootstellen aan precies datgene wat mij heel veel angst inboezemt en zéér bedreigend is voor me. Het bizarre is dat ze me op datzelfde gebied een peer gestoofd hadden, me in de kou lieten staan... Dat soort willekeur, dat soort ongerijmdheden maakt me ziek. Ik hoop er binnenkort eindelijk na al te veel jaren van verlost te zullen zijn. Nu ga ik voor enkele uren horizontaal zodat ik straks toch één klus van het lijstje kan klaren al hoop ik stiekem op meer dan één klus natuurlijk.
In mij zit een gehuil... maar ik negeer het... ik ken het... als een ding dat er al héél véél jaren zit... een ding dat ik ook al die jaren moedig bestreed...
Het kan misschien 'gek' klinken, nu dat is niet erg... gek is soms normaler dan 'normaal'... maar ik ben zoooo gelukkig dat ik een vrij grote klus toch bijna geheel geklaard heb. Ik genoot zelfs... al moet ik er eerlijkheidshalve bij vertellen dat ik uit angst voor bemoeizieke mensen mijn mp3 op mijn hoofd zette en wel zo luid dat ik ze-ker niets zou horen. Gelukkig bleef de straat zowat de hele tijd leeg want halverwege was mijn batterijke plat... nu ja, dat van mijn mp3... Heb ook nog een hele fijne babbel gehad met een voorbijganger, zo kon ik even rust nemen. Ik ben zo fier dat ik zoveel heb kunnen verzetten... Moe en zweterig en pijn in mijn rug, polsen, schouders... maar heb erna een hele warme en lange douche genomen... en nu een Chimay van 7° terwijl ik rust neem, kussen in mijn rug en blogje schrijven... Delen hoe blij ik me voel en hoeveel moed me dit geeft ook. Mijn ene kind voelt zich vandaag ook stukken beter, en dat werkt ook op mij positief, want ik wil mijn kinderen alleen maar gelukkig zien... al denken sommige van ze daar anders over... Ik weet waarom. Als ze werkelijk zien wat is... komen ze in conflict met ... Dus laat ik ze, die ik ooit zooo in mijn hart droeg... tot ze het vermorzelden... en dat bleven doen. Nu... voel ik vaak niets meer... mijn psychiater denkt om mezelf te beschermen... omdat ik het anders niet zou aankunnen. Gelukkig zijn er nog drie andere kinderen... daar trek ik me heel erg aan op. En dat lieverdje... het kleintje van één van ze. Moed houden, zeg ik dan soms tot mezelf... blijf vechten om te leven... voor ze... voor die jou niet verwierpen.
Vroeger zou ik angstig zijn gaan kijken naar de blog van degene die zulke gemene aanvallen uitvoerde... maar nu niet meer. Ik zou heus niet weten waarom ik me nog langer zou laten kwetsen door schijnheilige sint pieters en mensen die BEWEREN o zo begaan te zijn met anderen. Ze bedoelen 'met zichzelf'...!!! Immers hun 'meevoelen' duurt net zo lang tot wanneer je het wààgde ze weerwerk te geven, dan slachten ze je af. En dat weerwerk bood je dan nog op hun betuttelend en kleinerende opmerking. Hij schreef: "lieve lieve???? Lore wààr jij je nu toch druk om maakt..."
Ik liet mijn reacties en die van de lafhartige aanvaller lezen... ik stuurde ze integraal door naar mijn psychiater en die was zoals ik al vermoedde 'geschokt' en vond het maar wàt goed dat ik die heilige bimbam blokkeerde.
Alweer 'geschonden' vertrouwen... en ik kan het me héél goed indenken dat iemand heel dicht in zijn nabijheid niets wil zeggen aan hem.... ! Na wat die man met mij deed, kan ik het me héél levendig voorstellen dat die iemand beter niets loslaat van hemzelf
Je moet je beschermen tegen zulke mensen... mensen die -hoe is het mogelijk- eerst o zo meevoelend bijna schrijven dat ze zoooo getroffen zijn door wat je schrijft, o zo gepakt en geraakt... en dat ze je zooooo graag beter willen leren kennen. Maar o wee als je het eenmaal niet eens bent met hun betuttelend, kleinerend 'gemekker'... dan lees je plots in hun reactie dat waarvan ze ervoor beweerden dat het ze zo raakte én trof eensklaps veranderd is in 'kilo's zelfbeklag dat je in je blog zou lozen'...???!!!!! Goed bezig.
Het vervult me met walging... dat die man niet beschaamd is, begrijp ik niet. Het is een gespleten tong... die leutert maar wat aan om je in zijn netten te strikken... Welke netten dat laat ik hier buiten beschouwing... netten met véél verschillende doeleinden... maar géén van die netten vervult je niet met walging... want werkelijk meevoelen kent die man niet... tenzij met zichzelf.... Dus ja hoor, absoluut projectie wat die deed... de kilo's zelfbeklag die hij mij verweet... blijken meer op hemzelf van toepassing....!!!
Ik voel me dankbaar dat ik een goede dag had, een dag dat ik grotendeels vrij was van psychische pijn, van zwaarte en onrust... Daar ben ik dan telkens heel dankbaar om. Ik kan jammer genoeg niets speciaals doen want wat ik vandaag deed, maakt het volgende keer net andersom. Gewoon dankbaar ben ik en met opnieuw iets meer moed. Vakantie is goed voor me, minder stress, ik weet dat het elke keer zachter wordt van binnen. Ik keek de film Crocodile Dundee nog eens... Ooit in lang vervlogen tijden zag ik die al wel... maar was het meeste wel vergeten. Vanavond vond ik die echt lollig, ik genoot ervan. Slaapwel allemaal...
Vanmorgen toen ik voor de derde keer wakker werd, dacht ik toch maar eens een blik te werpen op mijn klokje. Ik schrok me een ongeluk, het was bijna middag..! Ook mijn kinderen leken nog te slapen. Ik hoorde nog geen enkel gerucht vanuit hun kamers. Ik denk dat zij net zoals ik een tijdlang wakker werden gehouden door herrie buiten in de héél vroege ochtend, werkelijk nog te vroeg om op te staan.
En nu is er een halve dag voorbij... maar ik voel me wel meer uitgerust emotioneel. Fysiek is het andere kaas, maar dat was te verwachten. Mijn hele lijf voelt als lood, maar de pijn aan spieren en gewrichten valt mee.
Wanneer ik in de tuin klus dan geraak ik zo in de ban van het werk dat ik alles en iedereen vergeet, ook voorzichtigheid naar de gevolgen toe. Goed doseren is niet mijn beste kant... Ik ga helemaal op in zo'n klus. Ik ga eigenlijk overal heel erg in op.
Gelukkig neem ik nu automatisch een houding aan die mijn rug minder belast. Ik denk dat het feit dat ik een keer vrij lang en telkens opnieuw buiten werking was door mijn rug en later ook schouder mijn lesje leerde. Dat ik daardoor niet in staat was 'gewoon' te bewegen, evenmin naar buiten kon en evenmin naar de wekelijkse sessies, werkt vooral in op mijn gemoed en precies dat min of meer op peil houden, is belangrijk om vol te houden.
Voel me momenteel zo slecht, ga na dit blogje meteen rusten. Het is mijn eigen schuld, ik wilde toch zo graag verder werken in de tuin. Even maar dacht ik. Maar ik vermoed dat ik dat 'even' op zulke manier invulde dat het kan tellen voor veel langer dan even. Ik heb er daarna drie uren rust opzitten maar voel me nog steeds beroerd, fysiek maar vooral psychisch. Dat ellendige gevoel alsof alles schreeuwt. Voel de vermoeidheid als iets neerdrukkends. Ik denk dat ik vandaag vroeg ga slapen. Ik wilde proberen, het is en blijft moeilijk bij voorbaat rekening te houden met iets wat je nog niet voelt.
Bij het ontwaken, was het er... het hele pakket. Je weet niet waar vandaan het komt. Je weet niet waarom het er is. Ondanks het uitslapen. Buiten stappen, het maakt geen verschil. De wereld is een brij, zo voelt het. Om het nog een paar graden donkerder te maken, word je ook geconfronteerd met iets anders wat je zorgen baart. Machteloos moet je het laten passeren maar het doet je wel pijn. Laten gaan, zeg je tot jezelf. Laten gaan. Maar wat is het moeilijk... Je begrijp het niet. Je hebt heel voorzichtig het gevoel dat je erbij hebt, verwoord. Meer kan je niet, minder mocht je niet... tenzij je opnieuw in de oude val wil trappen en alles, teveel wil wegslikken.
Weet niet meer waar ik het heb. Van de ene schok in de andere. Ik zou willen schreeuwen. Van buiten blijft het stil. Van binnen ging er net een orkaan door. Het is er een puinhoop. Zeer donker en down. Diep in de put. En waardoor? Waarom? Ik weet het niet. Van de ene schok in de andere. Een brief... . Een telefonische oproep. Een onverwachte lange wandeling. En toen ik eindelijk dacht te kunnen bekomen, opnieuw een oproep met dit keer angstaanjagende berichten. Nu ben ik thuis en ben niet meer in staat één stom woord te zeggen. Alleen verwezen achter mijn computer proberen wat te vertellen. Straks na dit blogje ga ik op de sofa en kom er niet meer uit. Morgen opnieuw een moment waarin spanning vooraf zal gaan. Ik zal me erbij neerleggen, ben ontzettend moe van het vechten tegen de bierkaai of hoe noemen ze vechten tegen een muur van water? Tevergeefs, energierovend en verder volkomen zin-loos. Morgen komt er weer een dag maar op dit ogenblik weet ik niet of ik daar wel zo blij om ben.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs. Om dit grijze, lege op te fleuren gooi ik er deze elf bij op. Eindelijk lukte het me in al mijn mislukkingen en falen vandaag... op zovele vlakken... toch dit te volbrengen, ik maakte voor het eerst een echt button en hij mislukte niet. Een elf... symbool voor iets... wat met mij en mijn gevoel wanneer ieder gevoel grotendeel ontbreekt... vertolkt.
Wie wat ook vraagt, na de verplichting die ik voor de middag nog moet vervullen, zet ik geen voet meer buiten vandaag en neem rust totdat ik weer op de wereld voel. Wat de verplichting betreft, de zorgen daarrond wil ik loslaten. Op die gebieden is er geen vechtlust meer. In het verleden gebleken is dat ik er mezelf alleen maar méér problemen mee geef. Ik wil er me bij neerleggen en erop vertrouwen dat er hoe dan ook een positief punt is, namelijk dat ik niet meer zo afhankelijk ben van goodwill of willekeur, iets wat me meer schade berokkent dan wat ook. Wanneer ik enkele uren rust neem, kan ik toch nog enkele klusjes klaren terwijl ik toch veilig binnen deze muren blijf. Het zou mooi zijn als ik erna ook nog voor het avondmaal kan zorgen al nemen in de vakantie mijn kinderen het om de beurt op zich wat wel leuk is. Ik voel me niet zo goed in mijn vel maar ik wil het na dit zinnetje niet meer weten.
Met benen als lood en ogen als die van een kikker van vermoeidheid en toch ben ik te rusteloos om rust te nemen. Bovendien vergat ik een belangrijke rekening te betalen. Daarom moet ik straks terug naar buiten. Misschien kan ik daarna een autobus op en ergens rustig een uurtje of langer rondkijken. Hopelijk verdwijnt de onrust dan en ben ik niet nog moeër. Ik wil immers vandaag absoluut de spullen opruimen hier. Het nieuws dat ik vanmorgen kreeg, laat ik even naast mij liggen. Afwachten, alle pistes liggen nog open. Terug proberen te vertrouwen dat niet alles steeds negatief moet aflopen.
Het is op meer dan één vlak een therapie voor me. Dagen dat ik overstuur ben, lukt het me minder heldere blogjes te schrijven. Het kost me dan meer moeite om me te concentreren. Soms lukt het helemaal niet. Wanneer ik dagen dat gevoel heb wat binnen maalt niet naar buiten te kunnen brengen, wordt de vervreemding vaak nog intenser. En soms ook de onrust. Dat gevoel uit elkaar gescheurd te worden. Het innerlijke gehuil. Ik haat het... Vandaag lukte het. Ik voel me iets beter. Tijd om naar buiten te gaan, de rekening te betalen en dan opruimen. Desnoods neem ik er een biertje of glaasje wijn bij en zet muziek op. Een uurtje is al OK, ik weet dat het dan al een goed gevoel geeft. Ik kom er wel... het moet.
We zijn met zijn allemaal uitgenodigd op een feestje. En omdat zich daar ook die mensen bevinden die me een hele hangar trauma 's bezorgde, wilde ik er liever niet naartoe. Ik voel dat ik niet opgewassen zou zijn tegen nog méér vijandigheid, heimelijkheid en leedvermaak van zeften. Samen staan ze sterk en zo voelen ze zich ook... Plots besloot ik toch te gaan. En toen ze begonnen met hun heimelijk gelach en blikken vloog ik uit en zei ze even wat ze liever niet willen horen. Ik beet nogal van me af. Ook toen het feestvarken zelf probeerde me te kleineren (dat doet ze wel meer, kleineren en me beschuldigen zonder dat ze weet waarover het gaat)... bleef ik van me afbijten en met een kracht... Toen werd ik jammer genoeg wakker.....
In werkelijkheid ga ik niet naar dat feest, tegen wat zij dààr tentoon zullen spreiden, ben ik niet bestand op dit ogenblik. Ik weet ook dat geen van de betrokkenen beschikt over grenzen van menselijkheid of fatsoen en niets ze zal tegenhouden om me nog meer te kunnen kwetsen, zelfs met getuigen erbij. Ik wil niet opnieuw ziek zijn van wat ik waarneem. Laten ze maar gezellig zonder mij feesten de psychische beulen. Ik wil er niets meer mee te maken hebben. Ik heb genoeg onder hun wrede houding geleden.
Het ontgaat me even allemaal. Wat is het nut van de therapie? Van de therapeutische opvolging? Wat is het nut van de medicatie die mijn geheugen aantast, mijn 'zijn' vervormt? Wat zal er gebeuren als ik alles stopzet? En wat met een opname? Zullen ze me dwingen de medicatie te nemen ook al heb ik er mijn bedenkingen bij? Wat doet mijn psychiater eigenlijk? Hij luistert. Ik ben zo ver dat ik méér van hem verwacht. Maar wat dan? Technieken om het leefbaar te houden? Nu, dat is bull-shit, die ken ik beter dan hij. Mag ik vragen dat hij 'helpt'? Geen idee. Wat dan? Is er geen andere oplossing meer dan 'opname'? Nu voor mij niet... want ook opname wantrouw ik. Overgeleverd zijn aan mensen die menen dat zij weten hoe je iemand met borderline persoonlijkheidsstoornis behandelt? Laat me niet lachen. Zeker na het volgen van de reportage op tv gisteren... waar ze kinderen volstoppen met medicatie in de V.S. zonder rekening te houden met de gevolgen op lange termijn. Ze weten niets of zo weinig en ieder probleempje willen ze trachten met medicatie op te lossen terwijl het risico blijft bestaan dat medicatie slechts problemen bij creëert. Krijgen ze in België ook een bonus voor ieder medicament dat ze bijschrijven? Rotwereld.
Na de therapie gisteren voelde ik me zo dat mogelijk was nog donkerder. Vandaag heb ik sterk het gevoel dat ik vakantie op dat vlak misschien wel goed kan gebruiken. Even alles vanop afstand kunnen bekijken. Volgende week is er geen therapie en in augustus ook enkele weken niet. Ik weet even niet meer hoe ik het heb, voel me overrompeld door veel zaken en ben te onrustig om rust te nemen. Ontreddering in mijn kop die zich ook uit in mijn hele zijn. Ik heb het gevoel dat mezelf me ontglipt en dat wil ik niet. Me zo goed mogelijk afsluiten, zodat ik kan mediteren, lijkt me nuttig. Nu voelt alles als 'op hol geslagen'.
Soms denk ik aan opname. Een half jaar geleden werd dit ook besproken met mijn psychiater. Om praktische reden zie ik dat niet zitten en verder is er de voortdurende onrust of ik daar beter ga uitkomen. Ik wil niet dat zaken erger worden en ik vol medicatie gestopt wordt. Verder is de behandeling naar mijn gevoel vaag beschreven in een folder. Ook iets wat me niet aanstaat. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Je koopt geen kat in een zak, waarom zou je jezelf dan voor de leeuwen gooien? Bezigheidstherapie geef ik mezelf, technieken leerde ik mezelf. En dan een andere psychiater. Opnieuw jaren eer ik wéét dat hij/zij te vertrouwen is? En bekwaam? Ik weet niet eens zeker of mijn huidige psychiater bekwaam is. Wat mag ik van hem verwachten? Soms heb ik het gevoel dat ik hoe langer hoe minder weet. Neen, ik voel me vast zitten... Maar misschien zit ik al jaren vast en ben ik me er nu stilaan van bewust geworden? Van de onzin van alles?
Ik wil weten wat ik nu moet. En ik heb het gevoel dat ik dat zelf moet uitzoeken. Niets uit handen kan geven. Omdat er te weinig vertrouwen is daarvoor. Het grootste deel moet je zelf doen, dat weet ik. Ik kan echter vaak niet anders dan het àllemaal alleen doen. In de mate dat ze je dat toestaan tenmisnte. Want zelfs wanneer je het allemaal alleen wil doen, dwingen instanties je om je toch afhankelijk van anderen op te stellen, door voorwaarden, eisen, regels... Ik weet niet hoe ik hier ooit uit geraak. Ik weet niet of ik er uit kan geraken. Ik weet niet eens waar ik in zit.
Misschien moet ik vandaag beginnen met dàt te vragen aan mijn psychiater. Vragen dat hij een overzicht schetst en wat zijn deel is in het geheel.
Heb het gevoel dat ik de psychiater kon zeggen wat was en is. Het klinkt zo simpel maar dat is het niet. Datgene wat ik ervaar als een miskenning van de arts van het medische onderzoek zit er voor een groot deel tussen, tussen opnieuw de grote verdwijn-feeling. Lore gaat volledig van de wereld af. Ik heb het gevoel net door de uitslag dat hij met mij lacht. Dat gevoel is dodelijk. Taboe doorbreken? Dat ze dan beginnen in die instantie... Het is een voordeel wanneer geen kat ziet hoe ellendig je je voelt... behalve als je moet bewijzen, aantonen dat... Dàn keert het zich tegen je. Liever was het me dat er minder tegemoetkoming was én erkenning... al is in geldnood verkeren ook niet bepaald goed voor je psychische en andere gezondheid. Miskenning echter evenmin.
De psychiater deed een suggestie om een brief te schrijven, bestemd voor dié arts en die volgende sessie mee te brengen waarin ik de arts die mij onderzocht vertel over hoe ik de zoveelste miskenning ervaar. Momenteel ben ik daartoe niet in staat. Ik ben moe. Ik ben het beu om steeds te vechten om erkenning. Ik ben héél erg moe om tegen leeghoofdigen nog wat dan ook te zeggen.
230. Had ik er als een zombi moeten binnenstrompelen ?
Wanneer ik terug aan dat onderzoek denk, vraag ik me af of ik er misschien volledig gedrogeerd, als een zombi, had moeten binnenstrompelen. Hadden ze me dan wél ernstig genomen? Omdat ik me niet laat drogeren door al die verdovende en gevoelens onderdrukkende medicatie die me al voorgeschreven werden? Is dàt de functie van een goede therapie dan? Het is kiezen (kiezen????) tussen twee kwaden... minder psychische pijn en minder suicidegedachten én als een dood mens hier ronddwalen... of meer levend maar met alles erop en eraan. En ach... zelf dàt klopt niet helemaal... want net door de felle vervreemding komt die suicidegedachten vaak nog sterker naar boven. Bij het minste dat er nu nog gebeurt, gaat de schreeuw over in een instorting... Ik loop op de nagels van de tenen... niet meer op de toppen... en dat doet pijn.
Stil kom ik in de winkel aan... en wordt meteen vriendelijk en warm verwelkomd... zoals steeds. Het lijkt wel of het harnas van angst van me afvalt. Toch is het nodig mezelf tot 'rust' te manen en die gedachten stop te zetten die in mezelf schreeuwen dat iedereen daar aanwezig je belachelijk, stom en lelijk vindt... Ik dwing mezelf artikels te bekijken en alleen dàt te doen, verder niets te denken, slechts genieten van het grappige wat ik zie, het nostalgische wat ik voel... Ik nam ik 8 stuks mee naar een paskamer. Niet om te passen want ik wil niet passen. Ik hou de stukken voor me... en weet ongeveer wat me zal staan en passen zonder dat ik ze moet aantrekken. Ik hoef me geen zorgen te maken voor een miskoop want vandaag is het weer een dag dat je voor enkele eurootjes een kledingstuk kan kopen. Het meisje aan de kassa is steeds aardig... ik kan enkele woordjes zeggen, soms zinnen en ze reageert niet alsof ik een idioot ben...
Ik wil met de tram... maar plots besluit ik nog een eind te stappen tot de volgende halte. Ik ontdek nog leuke winkeltjes. Aanvankelijk ben ik doodsbang voor het nieuwe... en of ze me onvriendelijk en afwijzend als een stuk vuil zullen behandelen... Iemand doet dat daadwerkelijk omdat er door het absurde opstapelen van goederen een doosje naar beneden valt. Ik voel de hooghartige ergernis, ik zie de koude blik en ik verlaat de winkel met de gedachte 'hier kom ik nooit meer'. Het winkeltje dat ik erna ontdekte, daar voelde ik me wel op mijn gemak. Temeer daar wanneer ik iets vroeg aan de verkoopster ze wel aardig was en me niet behandelde als een domoor omdat ik 'vragen' stelde.
Ergens in de buurt zag ik een kringwinkel. Ik kocht oude wit-zwart stripverhalen van haha Jommeke uit mijn kindertijd. Ook een roman van Agatha Cristie (of hoe schrijf je dat?) simpel weg omdat die afleveringen van Poirot dààr soms over gaan... Ik hou niet alleen van herinneringen die goéd zijn maar vind het ook fijn om ankers te verzamelen. Toen ik de kringwinkel verliet, liep het mis. Ik wist niet meer waar ik was en welke kant ik op moest. Ik vroeg raad aan een voorbijganger maar vraag maar eens raad als je niet eens weet wààr je naartoe moet. Uiteindelijk meende ik de juiste tram op te stappen... maar die voerde me terug naar waar ik vandaan kwam. Waar haalde ik de tegenwoordigheid van geest om na twee haltes terug af te stappen? Daar vroeg ik aan een oudere dame de weg... en zij wist de straat te noemen die ik vergat. We babbelden... aan de halte en op de juiste tram... tot zij me verliet en we wuifden of we familie waren. Dat deed deugd. Ik ben thuis geraakt. Is dàt niet het bijzonderste misschien?
Ken je dat gevoel dat je voelt dat een vraag belangrijk is en je die doodeenvoudig moét stellen? Ik stelde de vraag... Of hij een doel had, iets verwacht van mij en wat ik van hem mag verwachten. Ik kreeg een antwoord op mijn vraag maar wàs het wel een antwoord? Ik wil die wel in mijn brein prenten want je mag er donder op zeggen dat ik ze nogmaals zal stellen als de vertwijfeling weer hoge koppen scoort. Hij wil me ondersteuning bieden en hoopt dat te bieden en de erkenning van de ziekte, de depressie... Was dat een goed antwoord? Hij kan het niet van me wegnemen, dat kan niemand. Maar beantwoordde hij mijn vraag?
Thuis aangekomen werd er weer zoveel beroep op me gedaan... Ik kan het niet meer opbrengen de problemen allemaal op mijn rug te torsen. er kwamen innerlijke barelen. Ik ken het ondertussen. Menig verlichtend uitje in het verleden kreeg er een koude douche door. De verkregen ontspanning werd verwoest. Op de duur had ik al geen zin meer in uitjes.
Mij wordt zelden gevraagd of ik een leuke tijd had... ! Ik kan vragen hoe anderen het stelden, of het leuk was geweest... maar omgekeerd? Zelden... eerder nooit. Ze treden me tegemoet alsof ik de oorzaak van hun ellende ben omdat ik er niet was toen ze mij nodig hadden omdat er niemand anders voor handen was? Bizar dat zij het daarentegen vanzelfsprekend vinden dat ik niet op één van ze terecht kan.
Nu heb ik me afgeschermd. Het leven is zonder dàt al een hel. Ze mogen stilaan beseffen dat ik niet ieders problemen kan overnemen... Zij moeten net als ik OOK hun bijdrage en inspanning leveren. Ik zal er zijn voor ze... maar ik ben niet meer die harlekijn die al hun pijn en verdriet overneemt. Ik ben er niet meer toe in staat. Misschien maar gelukkig ook.
hoe moet het nu hoe ga je hier mee om hoe draag je wat je nu niet dragen kan hoe moet het nu bij ieder pinkje licht een zware hamer slaat de kleine opening weer dicht hoe moet je doen wat je niet kan hoe lang nog onderdrukken, uitgemergeld voel jij je ervan
een hand reiken kan je amper nog het bedelen om aandacht trek je niet, je dwaalt rond in een verdovende smog er is iets dat in wat je voelt niet klopt denken ze dat jij de enige bent die hun ellende stopt?
de vechtersbaas aller tijden zo sterk verzuipt in ook hun strijd niet moeilijk dat zij ze vermijdt ze geven haar zonder zelf een inspanning te doen ook hun verwerkingswerk... want ja jij bent zo sterk, dus neem dat van ons er ook maar bij de noodzaak om je af te sluiten weg van het donkere in je huis de zee, de lucht, en het geruis snakkend naar een beetje lucht
Jij hebt altijd gezeuld ze hebben je miskend en afgebeuld de dag dat je niet meer kon lieten ze je vallen zonder pardon en bij een zeldzaam pinkje licht sloegen ze de zon in je ogen ook nog eens dicht.
Er is angst voor het verlies van moed en kracht Er is angst en verdriet dat niet weggaat maar als een angstwekkende spook voor je staat. Er is angst om wat je zou moeten maar niet langer kan Er is angst dat zij er niets van begrijpen maar nog veroordelen waar het maar kan. Er is angst omdat je niet kan omarmen omdat er niets meer is waar jij je nog aan kon warmen. De ton reserve is leeg vermoord werd je in de donkere steeg. Er is duisternis je neemt je voor volgende sessie ga je erdoor dan zal je vertellen en vragen wat je hier mee moet dàt wat ondergraaft je laatste restje moed. Je durft er met niemand voluit over praten terwijl je voelt wat het doet het slaat nog meer bressen en gaten. Tot vandaag heb je niet beseft wat het met je doet het breekt... je laatste restje moed.
236. nood om te besluiten met een positievere noot
Zelfs hier heb ik angst dat ik mensen te erg bezwaar, belast met donkere zaken, zwaarte... vandaar toch een lichter blog. Hoop ik. Het schrijven hier (of elders) helpt (meestal) om in de smurrie dàt eruit te halen wat voordien er niet uit KON.
Even alles weer zuiveren. En belangrijk 'grenzen trekken', tenminste weten dat ik grenzen heb en het recht heb die te trekken ook.
Het was moeilijk die grenzen te trekken als ik ze niet meer kon zien. En toen ik ze voelde, was ik niet zo bewust van dat ik die grenzen mag laten respecteren.
Na al de gedichten en teksten werd het voor mezelf duidelijker... Ik zuig als een spons allerlei sferen op, stemmingen van anderen, ook zaken overneem die ik niet MOET overnemen. Ik zie weer duidelijker waar de verantwoordelijkheid van mezelf begint en waar die eindigt en wàt de verantwoordelijkheden zijn van de ander.
We maakten een plan. Dat in mijn omgeving niet altijd het initiatief van mij moet uitgaan...!!! Dat mijn omgeving er best van mag bewust zijn dat ook voor mij initiatieven nemen inspanning kost, soms véél meer dan dat.
Onverwacht een telefoontje... onverwacht tot gevolg 'verandering van plan'. Het was fijn. Nu even alles op afstand houden zodat er niet opnieuw een duikeling ontstaat. Rust proberen behouden. Onderweg moest ik regelmatig mezelf tot 'kalmte' manen. Ik word blijkbaar bij het minste onrustig en zo nerveus dat ik beef als een stokoud vrouwke. Het is een gejaagdheid die me de adem beneemt met tot gevolg ook vaak adem snakken. Toch was het in het geheel goed en deugddoend. We waren even met vier vrouwkes op stap...
Nog een anekdote.. vanmorgen bleek ik mijn kleding binnenste buiten aan te hebben gedaan... gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
Het is moeilijk om bij jezelf en je gevoel te blijven. De angst om veroordeeld te worden maakt soms dat je bijna onbewust schrijft wat anderen willen horen, namelijk hoe goed je je wel voelt en hoe strijdvaardig je telkens opnieuw de dag tegemoet treedt. Je durft haast niet meer schrijven over hoe je s'morgens een bijzonder naar gevoel door de net ontwaakte strot geramd krijgt, je durft haast niet meer schrijven hoe de dag je op zulke ogenblikken niet toelacht maar toe grijnst. En hoe die eruit ziet als een onherbergzame, onbeklimbare, steile, uiterst gevaarlijke rotswand.
Je daalt de trappen af en zoals iedere morgen pomp je jezelf moed in en zeg je bij jezelf, straks wordt het beter, straks na een kop koffie. Je neemt even plaats in de frisse lucht, aan de afgespoelde terrastafel waar de regendruppels nog opzitten. Je snuift diep de zowat onbezoedelde ochtendlucht in. Nu zit je voor je computerscherm en nog steeds houdt het innerlijk huilen aan. Je weet niet meer wat je moet. Je gokt op het schrijven van een blogje.
Ergens vermoed je dat er op een keer nog eens een flinke huilbui moet komen... maar wanneer dat zal zijn, hangt van het toeval af. Tranen zitten gekluisterd aan de rotswanden en komen zelden nog vrij.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft. Het is niet eens erg als je té voorzichtig blijft, beter té voorzichtig dan té goed van vertrouwen...
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens. Gisteren sneed ik in mijn vinger... los door mijn nagel ook... Dat hinderde vandaag bij het opruimen maar nu zit er opnieuw een pleister op. Om zulke dingen geef ik niet... het zijn de psychische dingen die me het meest kwellen... Vanmorgen heel vroeg werd ik transpirerend wakker. Ondertussen keelpijn... daarom nam ik me voor opnieuw dagelijks Echinachea te nemen. Echter omdat onze flessen water leeg zijn, heb ik dat voornemen vandaag niet volbracht. Ik heb geen zin om ook ziek te worden omdat onze watervoorzieningen veel geld vragen maar toch het risico om een vergiftiging door een dode duif in de waterleiding niet kunnen uitsluiten. Ik vind dat een SCHANDE.
Er was ook een droom dat een zanger een optreden gaf in een oude, echt ongezellige zaal en later ook begeleid zou worden door een klassiek orkest. Echter de boxen die daar hingen waren net zo belachelijk klein als degene die in mijn jeugd tot mijn pick-up behoorden. Je hoorde niets... In mijn droom werd er gewag gemaakt van kleutertjes achteraan in de zaal die niets konden horen. Er werd geen aandacht aan geschonken... Zoooo bizar hé.
Dan wil je graag een dagje uit naar zee of elders. Toen ik die zin voelde was het vrijdagnamiddag na 16u... Maar eenmaal die wondere dag met het wonderlijk gevoel van 'zin hebben in iets' weer voorbij is, is ook het zin hebben in zo'n dagtrip voorbij. Waar ik die namiddag nog naar uitkeek voelt nu als een enorme opgave, een torenhoog obstakel. Daarbij het besef dat ik vorig jaar op een moment van 'zin hebben in daguitstappen' een treinkaart kocht om te kunnen genieten van verminderingen omdat het anders te duur is... en dat daar nog ongeveer 3 tot 4 uitstappen mee gedaan moeten worden voor eind augustus. Ik neem me voor zo'n kaart niet meer te kopen.
Ik besef dat zo'n uitstappen mij wel deugd zouden doen en ik weet dat ik zal doorzetten, hoeveel moeite het me ook kost initiatief te nemen als je daar absoluut geen zin in hebt. Het voelt als een steile rotswand die je moet beklimmen.
Het is al vele jaren op dat punt zwaar. Nog zwaarder omdat de laatste jaren me de energie ontbreekt om steeds het initiatief te nemen. Het zou een pak lichter voelen als vooral nu iemand me zei, 'sta om dat uur klaar en we komen jullie beiden oppikken, nemen je mee naar hier, daar, ginder'... Maar zo gaat het niet. Het is al vele jaren niet meer zo. Daarom herinner ik me de zeldzame iniatieven van vrienden nog zo goed en hoeveel deugd ik eraan beleefde. Al nemen ze me mee naar een warenhuis... om het even. Alles is dan anders en vergt niet zoveel strijd. Ik hoef niet op te boksen tegen die immense weerstand.
Ik herinner me de jaren dat ook vrienden het initiatief steeds aan mij lieten. Zij wilden alleen iets afspreken als ik erom vroeg. (soms voelde het net niet als bedelen...) Wellicht begrepen ze niet hoe zwaar dat was. Ze lieten me het oeverloos opnieuw vragen. Soms antwoordden ze niet eens. Erger, toen er eenmaal iets afgesproken was, vergaten ze de afspraak of was er plots iets tussen gekomen... Soms waarschuwden ze me pas angst voor nog zo'n klap als bleek dat ze me op de valreep lieten weten dat ons uitje niet door kon gaan...
Ik werd er uiteindelijk zo moe van dat ik al het vragen gestopt ben. De zin is ook grotendeels verdwenen. Helemaal niets meer afspreken bleek minder belastend dan blijven vragen en e geconfronteerd worden met gebrek aan respect van hun zijde om die afspraken ook na te komen. Ik leek een artikel in plaats van een mens. Ik werd opzijgezet als zich wat anders aandiende.
Het is ondertussen zo dat het me niet meer zo interesseert. Als je alleen op jezelf aankan, nu dan ga je er alleen op uit hé. Alleen zijn er maar enkele plaatsen waar ik alleen naartoe durf.
Na blogje vanmiddag ziek geworden. Keelpijn, dikke keel, spierpijnen en ellendig. Enkele pijnstillers die wel goed werken als je ze amper neemt. Acht uur op de sofa... hopelijk is het morgen beter, het werkt op mijn gemoed; Gelukkig nog te ellendig en suf om veel te piekeren. Morgen hoop ik jullie te kunnen komen bezoeken. Nu ga ik terug horizontaal. liefs Lore
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. Hoe belachelijk klinkt het dat ik ook gevoelig ben aan pijnstillers maar zo is het nu eenmaal. Verder is die keel nog altijd pijnlijk waardoor ik ook vannacht bijzonder onrustig sliep. De spierpijnen zijn momenteel onder controle. Rug ondersteunt door kussen. Ik wil even 'onder de mensen' zijn... Vanmorgen korte wandeling omdat ik me onnoemelijk slap voelde, alsof ik ieder moment door de benen kon gaan. Ik stapte nochtans trager dan een slak. Thuis wilde ik de woonkamer even uitkeren, ik begon te beven van slapte. Ik hoop dat het vlug beter gaat, zodat ik de psychische ellende ook opnieuw beter kan hanteren. Wil er niet meer aan denken.
Een vraagje voor een uitstap vandaag moest ik afslaan, wegens nog niet in orde wat lichamelijke gezondheid betreft. Het wordt uitgesteld. Mijn psychiater sprak al enkele keren als zou ik een immuniteitsziekte hebben. Vele jaren moesdt ik wekelijks een vitamineB complex-injectie. Ik vergat ook dat te zeggen tijdens het medische onderzoek. Ergens is het een vreemde situatie als ze iemand die door depressie, bps, cvs, fibromyalgie gekweld wordt, vragen stellen wat betreft totaal andere zaken. Waarom baseren ze zich niet op de verslagen van je behandelend geneesheer? Het lijkt of de duivel er mee speelt.
Wanneer het in je hoofd al één warboel is en verder vaak de boel verdoofd wordt door téveel..., dat er bovendien zo immens veel zaken gepasseerd zijn, even veel zaken je om de haverklap vellen, dat je van de weeromstuit niet anders kan dan héél véél vergeten te vermelden. Zeker als je zoals ik de neiging hebt heel wat zaken te negeren om te 'overleven'... omdat je weet dat wanneer je alles tot je bewustzijn laat doordringen het niet meer moet. Daar zal de lacherigheid, het onbegrip, het ongeloof, het niet ernstig nemen, artsen binnen bepaalde medische diensten inbegrepen ook voor een groot deel in meespelen. Ik vertoon bovendien vaak de reactie dicht te slaan, ijl in mijn hoofd te worden als ik tekenen van ongeloof bemerk. Dan floept het licht uit in mijn brein en weet ik niets meer, vaak halverwege mijn zin al.
Er is mogelijkheid tot in beroep gaan tegen de beslissing. Moet ik in beroep gaan tegen dat wat voelt als een miskenning? Weten ze niet dat je die moed en energie niet kan opbrengen? Om al die stappen te zetten terwijl het toch maar gaat om 'beslissingen hoog boven je hoofd, die je wel helpen op praktisch vlak maar tegelijkertijd een psychische weerslag hebben om u tegen te zeggen. En wat met het risico dat het je buiten energie en moed ook nog extra geld kost? Alsof ze het met opzet zo spelen... om dit te bekomen.
Ik haat het maar ik mag er niet te lang bij stilstaan... niet verder kijken dan deze ene minuut. Ik haat het dat ik telkens ik een klus klaarde en die alweer zonder dat ik me daarvan bewust was te zwaar bleek, me erna dagen ziek maakt. Deze namiddag moesten er dringende inkopen gedaan worden. Eén van mijn kinderen ging mee. Het werd een uiterst traag tempo. Toen het me niet langer lukte, keerden we met de autobus terug.
De vriendelijkheid van de winkelbedienden deed ons deugd. Mijn kinderen hadden zin in frietjes, die zijn ze net gaan halen. Ik kook graag maar omdat ik nog steeds belabberd en slap voel, vond ik het een goed idee om vandaag niet nog meer hooi op mijn vork te nemen. Het lijkt wel of mijn hele hoofd en lijf is ontstoken. Mijn oren doen pijn, die keel voelt nog steeds pijnlijk. Ik word er s'nachts van wakker... omdat het slikken moeilijk gaat. Vandaag en morgen neem ik verder rust.... alleen nog het wasgoed ophangen... Ik wil niet dat ik de overige dagen van de week buiten werking ben. Evenmin wil ik deze vakantie meer ziek zijn dan gezond. Het is moeilijk die grenzen te trekken. Ik voel ze steeds te laat. .
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn. Vijf frituuruitbaters gingen mijn kinderen langs voor de frietjes. Allemaal met vakantie... en allemaal tegelijk in één uithoek van onze stad. Ik stelde meteen voor dan vlug een pasta klaar te maken. Ze wilde nog één frituuruitbater proberen, die bracht de bestelling aan huis als je dat wenste... maar ook die gaven 'niet thuis'. Ik ben dus nu bezig een pasta klaar te maken, andijvie met room uit de diepvries erbij en twee cordons. Is vlug klaar... en tussendoor kan ik hier even wat schrijven. Mijn benen voelen als lood... maar ik zet door... nog altijd die slakkengang van de keuken naar mijn stoel en terug... als het dàt maar is... ik hoef al niet meer horizontaal... !!!!
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... De cd staat nog steeds te spelen... en het werd dus niet alleen koken met Rossini maar ook eten. Mijn tweede jongste hing spontaan het wasgoed voor me op terwijl ik in de keuken stond. Lief... . Dan voel ik me dankbaar. Tegelijk denk ik weer aan die ik verloor. Het is moeilijk.... het heeft mijn leven gehalveerd. Ik ben niet meer dezelfde, zal nooit meer dezelfde zijn, vrees ik.
Of ik voorzichtig genoeg was, dàt zullen we morgen wel merken... maar ik heb toch een flink eind weggewerkt in mijn privé-wildernis ... Bijna twee uur naarstig gewerkt al probeerde ik het 'rustig' te doen (weet niet echt of ik aan de normen voldeed, dat zien we morgen wel weer)... Wat een voldoening vind ik daarin... Nog altijd is er veel werk te doen daar maar dat zie ik als een volgend amusement... Ik zie het tuin werken als 'plezier'... en als je het zo beziet en voelt, IS het ook een plezier. Warme douche erna en haren vol takjes en blaadjes gewassen. Beloonde mezelf met een fris biertje en dit blogje. Ondertussen drogen de haren en rust ik uit. Ik genoot ook van de burenbabbel onder het werken.
Ik weet niet waarom of waardoor, maar ik voel me niet zo goed vandaag. Psychisch en in die mate dat er opnieuw nare gevoelens bijkomen. Komt het omdat ik opnieuw geconfronteerd wordt door absurditeiten van instanties naar mensen die van ze afhankelijk zijn toe? Of werd er daardoor onrechtstreeks opnieuw in de wonde van miskenning gepord? Wat echter belangrijk is voor mij, dààr heb ik nog geen nieuws van... nochtans zet het een blok op de vakantie. Het vreet aan me of ik wil of niet.
Het is de nagel op de kop blijkbaar dat ik me daardoor zo rot voel vandaag. Dat gevoel dat ze je geen ogenblik rust gunnen, steeds maar aan je blijven trekken en klauwen. Ze beseffen niet dat er nooit een vakantie is op zulke manier want zelfs tijdens de vakanties worden we 'belaagd'. Wij hebben geen periode dat we in het buitenland zitten of 'gesloten' zijn... daardoor lijkt het wel of we altijd beschikbaar moeten zijn... Natuurlijk besef ik dat ze hun werk moeten doen en ze toch proberen zaken voor je in orde te krijgen. Maar dat gevoel altijd paraat te moeten staan en te moeten zwijgen en slikken... Dan de noodzaak voor mij van afstand, toch één periode op het hele jaar emotionele rust te verkrijgen, die is er niet op deze manier. Gelukkig heb ik jaren geleden geleerd mijn telefoonnummer niet meer te geven... want waar 'zij' slechts enkele uren beschikbaar zijn, draaien ze er zelf hun hand niet voor om je op alle tijden van de dag te telefoneren vaak met een eis erin vervat zowel als je opneemt als op het antwoordapparaat. Ik hoop dat ik vlug antwoord krijg en de hele zooi verder kan laten rusten... Het gaat me niet vandaag.
Het is avond terwijl ik het gevoel heb dat deze dag niet bestaan heeft. Een onwerkelijk gevoel. De immense vermoeidheid is jammer genoeg niet zo onwerkelijk dat ik ze niet voel. Tot overmaat van ramp vergat ik ook mijn bril en kan ik vanavond mezelf niet in slaap lezen met mijn eigen bril maar een die me een gevoel geeft scheel te zien. Beter dat dan niet in slaap komen.
Eén van mijn jongsten is zo lief om de bril morgen voor mij te gaan halen. Ik ben door de vermoeidheid nog meer nog donkerder dan vanmorgen. Morgen rust nemen, lijkt me geen overbodige maatregel...
Dat er een week geen therapie is, zal er misschien ook niet bepaald goed aan doen.
Met wat ze noemen het 'algehele welbevinden' is het eerder belabberd. Ik voel stilaan de moed opnieuw zinken. Een boodschappentochtje gisteren en even vertoeven met dochters en kleindochtertje, ook even schoonzoon weer gezien en ik kwam opnieuw half ziek thuis. De moed is bezig te zinken precies omdat ik hoopte nog meer klusjes te klaren of die ik begon tenminste verder te kunnen doen. Ook uitstapjes... in het verschiet... dat voornemen lijkt op deze manier stuk te springen want hoe moet het als ik bij het minste opnieuw ziek ben? Ook enkele nachten opnieuw wakker gelegen door de pijn veroorzaakt door fibromyalgie. Ik zou moeten rusten maar waarom lukt het me alleen als ik àl ziek ben? Diepe zucht. Ik ga over grenzen, ik weet het zelf en toch kan ik het niet voorkomen of stoppen. Dat heeft te maken met het hernieuwde contact wat ik niet wil opgeven of verminderen.
Vannacht droomde ik van mijn oudste zoon en zijn vriendin en één van hun kindjes. Ze brachten ze ergens in onze stad naar een verjaardagsfeestje wat op zich al vreemd is want er wonen geen vriendjes van ze in onze stad. Ik zag mijn zoon en zijn gezin in de verte... en later kwamen ze me ook nog tegen en mijn zoon reageerde heel vreemd, ik herinner me niet hoé wel dat ik er heel donker uit wakker werd, uit die droom.
Soms word ik er erg angstig van allerlei te merken bij mezelf wat het gevoel geeft dat meer en meer zaken me ontglippen. Ik probeer mezelf gerust te stellen dat het met de depressie te maken heeft. Nog angstiger word ik van de impact momenteel van zelfs de stomste zaken. Neem nu gisterennacht... eindelijk doezelde ik in... tot ik plots wakker schrok, maar werkelijk klààrwakker... nadat ik besefte dat ik wel iets heel bizars gezegd had, zo onnadenkend, zo vreemd, helemaal iets dat niet met mijn manier van doen overeenkomt... Mijn oudste dochter was bezig te koken en ik vroeg haar of ik met iets kon helpen. Ik roerde wat in potten en draaide wat er gebakken moest een keer om... ik goot de pasta af... en toen mijn dochter vroeg ook de worteltjes die stonden te koken, af te gieten, heb ik verbaasd geantwoord 'moet ik ze niet binden dan met zetmeel'? Ik wist nochtans dat ze in water stonden te koken en niet bezig waren te stoven... Ook toen mijn dochter verbaasd reageerde, besefte ik niet welke bizarre opmerking ik had gemaakt. Ik kon er bijna niet meer van slapen... hoe stom dat voorval misschien ook klinkt... maar ik ben er van geschrokken dat ik zelf dàt niet eens meer besefte dat je wortelen in hun kookvocht nu eenmaal niet bindt;.. maar wel als je ze stooft... Het liefst had ik mijn dochter meteen getelefoneerd, midden in de nacht omdat de idee dat door mijn schuld die worteltjes misschien nog steeds in dat water stonden (ze waren voor de volgende dag)... Vanmorgen stuurde ik meteen een berichtje... met een soort van sorry.
Vanmorgen sloeg ik dan weer in paniek toen ik besefte dat volgende maand de psychiater niet één week vakantie neemt zoals deze week maar drie. Echt angst terwijl ik dat anders nooit heb als hij vakantie neemt.
morgen kom ik terug morgen want mijn strenge voornemen is om tot zondag niet in te gaan op eender welke vraag om weg te gaan
morgen kom ik terug en hervind ik het contact met mezelf want ik zal stil liggen en lezen zodat mezelf versnipperd en overal verspreid weer bij elkaar geschraapt zal voelen alleen die begrijpen zullen weten wat ik bedoel
ik ben moeder maar voel het niet omdat ik werd verstoten met brandend zuur werd overgoten
gisteren hield ik een kleine meisje in mijn armen maar ik voelde het niet vandaag maakte ik pasta maar het lijkt wel of een vreemde het maakte maar we eten het daarmee basta
een cd van staat op een zoete pijn... want ik denk aan mijn lieve papa als hij er nog zou zijn was ik er wellicht ook nog meer dan nu want verstoten of vergooien deed hij me nooit hij was liefdevol nooit cru.
Ook vandaag zal ik een schild om me houden, zodat wat ziek is kan herstellen. Gisteren zei mijn jongste vrij vroeg slaapwel en ik merkte hoe veel zorgen ik me daarom maakte. Ze zei wel dat ze moe was maar ik bleef nog een tijdlang angstig dat ze misschien niet kon praten over wat haar dwars zat. Was er iets naars gezegd via internet? Want daar kwam ze net vandaan. Meestal zegt ze het me wel als er iets kwetsend werd geschreven. Echter er zijn ook momenten dat de boel bij haar vastzit en ze niet eruit weet te halen wat er precies scheelt.
Door al die zorgen en angst dat er iets scheelde, wilde ik naar haar toe gaan maar ondertussen ben ik wel zo wijs om te beseffen dat ik in deze perioden nog gevoeliger ben dan andere keren en nog meer zaken oppik en ook veel angstiger ben, tegen het nachtmerrie-achtige af. Alsof het leven één bedreiging is. Vanmorgen was ik opgelucht toen ze me liet weten eindelijk nog eens goed geslapen te hebben omdat de herrie die hier soms is, haar en mij vaak uit onze slaap haalt.
Het heeft me goed gedaan om verder te werken aan dat wat ik mijn levenswerk noem... al is het slechts een uurtje. Tijd om opnieuw rust te nemen. Straks moet ik immers een rekening betalen en nog wat afhalen bij de apotheker. Ik sta zwak op mijn benen. Het is nog steeds tussen ziek en gezond in maar lastig is het omdat het op mijn gemoed gewerkt. Een pot thee maken, en druppels nemen om mijn fysieke weerstand te verhogen. Voldoende fruit maar net nu heb ik amper zin om te eten of te drinken. Rust geeft het me alvast om opnieuw in een boek te duiken, een andere wereld... vitamines voor mijn psychisch welbevinden...
Het boek dat ik bezig was te lezen, is uit. Net op tijd om zalmmoten te bakken bij spirelli die verrijkt is met prei, kastanjechampignons en pili pili (goed om de bacterieën te doden, toch?) Ik ben dan wel in dat boek uitgelezen maar nog niet uitgeziekt en uitgerust. Ik vervloek het zoveel dagen te verliezen maar weet dat wanneer ik me nog meer verzet het gewoon nog langer duurt. Eén van mijn kinderen kwam net binnen en vond dat ik er vermoeid uitzag. Ik heb de rekening nog niet betaald... zag me daartoe niet in staat. Dat en de apotheker worden dus versast naar morgen. Mijn gezondheid gaat voor en het heeft totaal geen zin om door toch naar buiten te gaan dat herstelproces nog te verlengen. Het is om te huilen dat het weer zover is... minste inspanning 'ziek'... en dan net niet ziek genoeg om helemaal K.O. te zijn, wat het moeilijk maakt om ook rust te houden. Een harde leerschool soms maar het helpt wel... dat je uiteindelijk toch 'zwicht' en 'rust'.. en jezelf voortdurend voorhoudt dat je op deze verstandige manier toch nog een tikkie van vakantiedagen kan genieten... In het andere geval volgt de ene ziekte de andere op of herval ik telkens. Ik zou kunnen huilen maar ik voel me er te beroerd voor... Ik denk niet meer 'morgen is het wellicht beter'... ik denk alleen 'morgen moét ik die rekening betalen en naar de apotheker gaan voor die misschien ook nog in vakantie gaat'. Verder maakte ik een soort van gezonde fruitcoctail van twee bananen, een peer, frambozen-diksap en melk, gemixed... Verder dronk ik een glas fruitsap en water met de weerstandverhogende druppels.
De gezondheidsproblemen lijken op bronchitis. Dat maakt dat ik bij het ontwaken niet meer in slaap kwam omdat ik het enorm benauwd had. Ondertussen na enkele koppen koffie en een glas water, een luchtje buiten met mijn hondje, voel ik me wat beter. Gelukkig want ik moet vandaag absoluut die rekening gaan betalen en ook bij mijn vrienden de plantjes begieten. Ik hoop ook de apotheker open te vinden zodat ik de bestelde geneesmiddelen kan ophalen. Daarna ga ik me koest houden en thee zetten. Ofwel glazen water drinken met af en toe ook de weerstand-verhogende druppels erin. En het nieuwe boek wat ik sinds gisterenavond bezig ben te lezen verder lezen. Stoppen ook met me zorgen te maken dat ik niet op tijd terug fit zal zijn om alle reeds betaalde treinritten te kunnen opmaken met leuke trips. Gezien de gezondheidsproblemen kan het niet meer dan 1 max 2 keer per week, zodat er voldoende dagen rust tussen zitten. Ik hoop dat ik dat nog haal anders is het verloren betaald geld. Ik geloof niet dat ik me nog zulke kaarten ga aanschaffen... ik hoopte immers op die manier de dure treinreizen toch iets goedkoper te maken, ik had er echter niet op gerekend dat ik zo lang niet in staat zou zijn een daguitstap te maken.
Het is gelukt, de rekening is betaald, de formulieren gekopieerd en mijn dochter 's inschrijving verstuurd. De geneesmiddelen werden afgehaald en de plantjes van mijn vrienden kregen met veel liefde water... Voor mijn jongste voelde het vreemd omdat zij er nog niet kwam sinds onze lieve vriend gestorven is, voor haar was hij als een vader, de vader die ze nooit had... Voor mij voelde het alsof hij er nog wel was, zeer vreemd maar ik voelde zijn aanwezigheid. Ook ik heb de dagen voor het zover was dat ik de plantjes zou komen gieten, verdriet en pijn gevoeld, het grensde net niet aan paniek. Ik vermoed dat ik angstig was om er alleen te zijn, zonder mijn vriendin, dat zijn afwezigheid dan des te voelbaarder zou zijn. Ik hoefde niet bang te zijn, ik zag hem zo voor me zitten, en ik voelde, zoals ik schreef ook heel sterk zijn aanwezigheid. Toen we erna de deur van ze weer afsloten, voelde ik me rustig en vredig... maar het gemis blijft snijden... dat zal het nog wel een hele tijd doen... Ook omdat het bijna onverdraaglijk voelt dat zij die zo van mekaar hielden zo vlug uit elkaar getrokken zijn door de dood. Hij is een sterretje meer aan de hemel... en ook op aarde zweeft hij rond als een engel die hij ook tijdens zijn leven op aarde was...
260. ANGST voor minimaliseringen, miskenningen, foute beoordelingen, onbegrip...
Telkens wanneer ik hier de deur uitga, doe ik een harnas om... een camouflagepak. Ik maak mijn wimpers een beetje bruin, ik hang de oorhangertjes die ik kreeg als een soort talisman in mijn oren, en doe een armband met stenen om... Ik trek mijn vertrouwde plunje aan. Dit alles als een soort beschermend aura.
Depressie of niet, ik zal nooit dat schild afbreken, met andere woorden, de buitenwereld inkijk geven en middelen om mijn fragiele binnenkant nog meer te (k)raken.
Ik besef dat net het make up aanbrengen al is het licht, oorhangers in, een armband om ook kunnen uitgelegd worden als 'zo'n vaart zal het wel niet lopen met haar geestelijke gezondheidstoestand, ze ziet er immers niet uit als een depressieve die volgens hun bekrompen gedachtengang geen aandacht besteden aan hun uiterlijk'. Nu ik ook niet als ik binnenshuis vertoef maar daar ben ik dan ook 'veilig'... en hoef ik niet angstig en alert te zijn 'bespied' te worden of 'betrapt' op een kwetsbare plek.
Ook wanneer ik s'morgens ons hondje uitlaat, zie ik er niet bepaald uit als een prentje, ongekamde haren vlug bij elkaar gestoken, geen make up en kleding die net niet van een clochard is. Ik loop dan ook zo schuw als een kluizenaar precies langs die paden waar ik niet veel andere menselijke wezens verwacht.
Had ik dat misschien OOK allemaal moeten verklaren aan de arts van de medische controle van de federale overheid? Nog zo'n bekrompen element in onze samenleving. Waarom stoppen ze niet gewoon met zich vast te houden aan clichématige, algemene uiterlijke kenmerken van de doorsnee-depressieveling? Uitzonderingen bevestigen toch de regel ?
Ik geloof dat ik daarin niet alleen ben... Een hele vracht miskenningen... en beoordelingsfouten die iedere zieke mens treffen als een clusterbom. Daarom is er ook zo'n angst voor onderzoek door onbekende artsen, angst voor hun miskenningen en minimaliseringen, voor onbegrip en verkeerde beoordelingen die je nog erger verwonden... als dat nog mogelijk is tenminste. Idioten. Moordenaars.
261. Geen nood meer aan hun lijst met 'beschuldigingen, vooroordelen, negaties'...
Het lijkt de goede kant op te gaan. Ik voel me weer meer helder dan zovele dagen ervoor. Het vervreemdende, onwezenlijke wijkt eindelijk.
Ik denk aan het berichtje dat ik gisteren kreeg als antwoord op mijn berichtje dat ik de rekening pas gisteren kon betalen omdat ik de vorige dagen niet in staat was me naar de bank in de stad te begeven omdat ik opnieuw ziek voelde. Was er nu in de buurt een filiaal dan zou ik het nog geprobeerd hebben maar dat is nu niet zo. Ik weet dat ik het erger maak door toch te proberen naar de stad te gaan. Ik kon binnenshuis amper op mijn benen blijven staan, hoe zou het er dan aan toe gaan als ik twee kilometer ver moest gaan? Het antwoordje dat ik kreeg, was dat het voor haar niet uitmaakte maar wel voor haar vriend, mijn schoonzoon dus. Ik begreep niet dat hij niet begreep dat het moeilijk is om naar een bankkantoor te gaan als je niet in orde bent. Het voelde als de zoveelste negatie van wat is...
Het was bovendien niet mijn wens dit alles zo te regelen, ik hang precies om zulke zaken te voorkomen liever niet af van anderen... zelfs niet om een korting van enkele procenten te bekomen. Ik was die dag echter nog niet helemaal hersteld van het ziek zijn dat volgde op het opruimen van garage en had me misschien daardoor in die suffe toestand gemakkelijker laten vermurwen. Als ik had vermoed dat ik diezelfde dag naar een kantoor moest stappen om meteen het bedrag terug te storten, dan was ik er helemaal niet op ingegaan. Ik weet immers sinds enkele jaren dat het risico op ziek zijn groot is.
Het kwetst wanneer mensen wat ze inmiddels kennen, negeren, daarom zeg ik amper nog wat van mijn gezondheidstoestand tegen wie dan ook, buiten mijn jongste die het ziet en mijn psychiater en op dit blog.
De enkele keren dat ik ze er dan bijna noodgedwongen toch over vertel, krijg je precies door zulke reacties meteen een argument om dat in de toekomst maar beter niet meer te doen, ik maak het voor mezelf alleen nog zwaarder, door de pijn die hun negatie me geeft of door nare enggeestige gevolgtrekkingen die ik hoe dan ook verneem...
Korting of niet, volgende keer betaal ik met plezier de volle pot... zo hoef ik me tenminste al die dagen dat ik ziek ben niet nog ellendiger te voelen door de druk die er op me gelegd wordt, door onbegrip en veroordeling. En waarom moet dat onbegrip en die veroordeling er zijn? Omdat ik zo vlug ziek ben? Denken ze dat ik het leuk vind? Denken ze dat het prettig is om dagen voor een geplande uitstap rust te nemen om het risico op ziek worden die dag uit te sluiten, te voorkomen, tot een minimum te herleiden? Zelfs met het onderzoek in het verschiet, heb ik dat moeten doen, bang om die dag ziek te vallen en al die spanning nogmaals te moeten beleven bij een hernieuwing van die afspraak.
Vorig jaar beloofde ik een uitstapje met mijn jongste en een vriendin van haar, de hele week ervoor dierf ik niets te ondernemen uit angst die dag te begeven. Dat was immers schering en inslag. Een daguitstapje en halverwege ziek worden, misselijk, uitgeput, duizelig, beven van een immense koude die ik niet wegkreeg. En dan die spierpijnen. Je zo beroerd voelen dat je bang bent niet meer thuis te geraken. De buitenwereld waaronder enkele van je kinderen en schoonkinderen zien je echter alleen als je je goed voelt dus geloven ze je niet. Mooie boel.
Dat jaren geleden te moeten voelen, heeft wonden geslagen als hakten ze met vleeshaken in mijn lijf. Want waarom geloofden ze me niet? Ze wisten best dat ik nooit pijn of ziekte zou veinzen en nog liever ellende verbeet dan iemand anders er mee te belasten. Altijd lachen, altijd opgewekt... tot ik door hun plotse en vanaf toen niet aflatende miskenning, minachting, veroordeling, misprijzen... instortte.
Wanneer je je enkele dagen na elkaar goed voelt omdat je ervoor en erna goed rustte, geloven ze je nog minder...
Het is vreselijk om telkens met bewijzen te moeten komen... ik werd er moe van en dodelijk ontgoocheld. Omdat ze me niet geloven... Daarom ben ik een echte zwijgende sfinks geworden uit pure zelfbescherming... omdat ik het ongeloof, het onbegrip en de veroordeling van de buitenwereld waaronder enkele van mijn kinderen en hun partners er niet meer bij kon hebben.
Ik heb hun 'lijst met beschuldigingen' niet nodig. Misschien omdat ik zonder nogmaals een lijst met beschuldigingen al berecht werd door mijn zoons... en wel een berechting die alleen stoelt op leugens en laster.
De breuk met ze voelde ook als een breuk in mezelf... sindsdien vind ik minder dan ooit iets van mezelf terug. Van mijn leven leek niets meer overeind te blijven staan. Twee jaar na de breuk met ze (ze vergooiden me) is er iets gebeurd dat verandering bracht. Dubbel. Enerzijds was ik er niet meer, anderzijds kwam er een nieuw wezen dat voor de helft verdoofd leek met af en toe heldere momenten.
Ik weet dat mijn leven sinds de vreselijke gebeurtenissen met mijn drie oudste kinderen toen, vooral na de breuk met mijn twee zoons, nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik besef dat het geen zin heeft om daarover te blijven treuren (dat ik dat leven nooit meer terug zal vinden) maar dat ik verder moet om de jongste en nu ook weer om de oudste en om dat kleine ukje. Maar ik werd een robot. Een zielloos wezen.
Het gaat me al stukken beter, wat het fysieke betreft toch, ik voel me niet meer ziek en ik kijk wel uit om de eerste dagen nog ergens in te vliegen al kon ik bijna niet aan de verleiding weerstaan toen ik de was ophing in de tuin vanmiddag. Daar zag ik onkruid, en daar een wildgroei van klimop en daar kon ik best meteen wat snoeien... tot ik voelde hoe zwak en slap ik me voelde. Al bevend ben ik even later op de sofa gaan liggen, vervolgens een glas fruitsap gedronken en een geschilde peer verorberd. Daarna las ik verder in de spannende thriller die ik gisteren begon. Eten hoefde ik niet te koken, er was nog over van eergisteren en mijn jongste bakte er vegetarische balletjes bij. Ik kon non-stop rusten tot nu... en dat is dus inmiddels vier uurtjes. Na dit blogje zet ik de rust verder wat niet eens moeilijk is omdat ik nog ontzettend moe voel. Tussendoor maakte ik ook nog alle badkamertegels schoon met een tandenborstel (de voegjes dus). Dat gaat goed maar ook daarna voelde ik hoe ik nog niet aan mijn minimale fitgraad ben... want spierpijnen en bevende ledematen waren ook toen het gevolg. In de garage bij het wasgoed uithalen, heb ik ook daar wat aan kant gezet... kleine dingetjes maar ze geven je wel een goed gevoel... beetje bij beetje komt alles wat dringend is toch wel in orde. Verder wil ik niet meer denken aan mijn leven... om paniek en angst of nog dieper dan dieper vallen te vermijden. Mijn jongste is vandaag ontzettend creatief bezig... ik vind dat ze talent heeft... en ik ben blij voor haar want ik weet dat ze net als ik vroeger geniet van een gevoel van voldoening als ze het resultaat aanschouwt erna... Ik zag haar glunderen... en wat ik toen opperde... noemde zij een strak plan...
Nog enkele dagen en ik heb -nadat vorige week twee sessies wegvielen door vakantie van de psychiater- opnieuw een sessie. Omdat er in deze week ook een feestdag valt, wordt de tweede sessie geannuleerd. Dat maakt het allemaal nog hachelijker. Meestal wanneer ik zoals nu het gevoel heb dat het een maand geleden is dat de vorige sessie plaatsvond (ook al is dat niet zo) , gaat de eerstvolgende sessie zowat volledig verloren door een sterk gevoel van niet aanwezig zijn. De tweede sessie diezelfde week maakt dat meestal goed. Nu echter valt die tweede in de feestdag. Het zij zo.
Deze week vallen enkele beslissingen... die het leven van mijn jongste en mezelf nog meer kunnen bemoeilijken of wanneer ze positief uitvallen, alvast geen extra druk geven. Het is niet fijn om steeds afhankelijk te zijn van de goodwill van anderen om niet te zeggen dat het soms beangstigend is. Het biedt je alvast geen enkele houvast...
Lang droomde ik ervan dat het ooit anders zou worden... al mijn inspanningen ten spijt werd het nog erger. Ook dat 'zij zo'...
Je kan vechten... maar niet wanneer je niet meer weet waartegen. Het is dan slechts een verlies van energie. Energie die al zo miniem is.
Het overigens mooi geschreven boek (thriller) is uitgelezen. Dus opnieuw vier uurtjes gerust. Ik wil straks nog even douchen. Net na het lezen voelde ik me goed... maar dan duwt de realiteit me opnieuw in een donkere, sombere hoek. Als ik fysiek beter ben, zal dat hopelijk anders worden. Ik merk dat ik de woorden schrijf zonder werkelijk hoop te voelen. Ik geloof het niet meer. Ik zou al blij zijn met opnieuw flitsen geluk, al zijn het dan zulke korte momentopnames. Dat deze nu ontbreken, maakt het allemaal nog donkerder. De prijs van ook nog lichamelijk ziek zijn. Ik hou me maar rustig bezig... met gedachten op 'nul'.
Ik ben me er vanmorgen van bewust geworden, (ik was net wakker) dat ik niet meer vertel wat werkelijk speelt. Toch uit angst om een 'veroordeling'? Wellicht. Er speelt in feite niets meer, tenzij je dat overlappende, alles overspoelende gevoel van leegte en zinloosheid bedoelt. Ik besefte plots dat ik door gebrek aan lichtheid, door gebrek aan ergens toch een beetje 'geluksgevoel' nog dieper de put in geraakte, mezelf nog meer alleen zette. Vanmorgen besefte ik opnieuw dat ik moest laten zijn wat is... dan komt er rust, dan kan de boel helen, dan komt er ook opnieuw, misschien niet meteen, ruimte vrij. Dan voelt de zinloosheid niet langer zo zinloos. Geduld hebben... en ondertussen laten zijn wat is, dàt is belangrijk. Al enkele avonden voel ik me na het lezen of een film bekijken opnieuw beroerd, heel ellendig en donker, wellicht omdat het op zulke momenten niet langer verdrongen kan worden. Sinds enkele avonden denk ik weer aan de verloren zoons... hoe moet ik ze anders noemen? En hoe kan ik er ooit anders mee omgaan dan zoals ik er nu mee omga? Hoe ga ik er dan nu mee om? Ik probeer verder te leven maar het leven voelt geen leven, ik voel me levend dood... en buiten enkele uitzonderlijke momenten of korte perioden, is er sindsdien nog niet veel veranderd. Wellicht heeft het ziek zijn er ook geen goed aan gedaan, dat zet me, zo voelt het toch, weer terug bij 'af'. Stilaan terug opbouwen... van een leven zonder ze... Het nare is dat ik daardoor ook het andere contact niet meer zo voel... noch met mijn dochters, noch met vrienden, zelfs niet eens met het kleinkindje dat ik wel zie. Soms komt er wel onverwacht wat door het schild van levensloosheid heen... en dan wordt het rustig van binnen en voelt het vredig. Meestal echter is alles rondom me grijs, en voel ik amper wat.
Ik ben nogal in een sarcastische bui wanneer ik opmerk dat ik hoop niet de hele vakantie 'weg' te zijn... waarmee ik bedoel dat gevoel van vervreemding dat nog steeds erger is dan voor mijzelf toelaatbaar en draaglijk. Het is meer dan hinderlijk... alsof ik de hele tijd iemand anders ben en als een geest boven mijn omhulsel meekijk wat ik doe, schrijf, zeg... Ik ontdek positieve noten... of nootjes die me echter door dat gevoel van vervreemding meer dan Syberisch koud schijnen te laten. Via een ander medium ben ik met iemand aan de praat geraakt... en ook het bezoekje aan mijn dochter en kleindochter samen met mijn jongste lijkt nu al een jaar geleden. Straks dus de sessie met de psychiater. In mijn gedachten ga ik naar een mij totaal vreemd persoon... maar wellicht is het net andersom... en ga ik als totaal vervreemd persoon naar iemand die mij bekend zou moeten zijn maar het niet is. Nog een positief nootje is dat ik wel even rust ervoer bij het planten gieten bij mijn vrienden tijdens hun afwezigheid en dat geeft me een scheut van pijn... want de ene afwezigheid is erger dan die van de ander... ik kan de gedachte nog steeds niet verdragen dat hij weg is uit dit leven. En dat twee mensen die mekaar zo lief waren op die manier uit elkaar gescheurd werden. Ik ben dus duidelijk nog niet geheel vervreemd van mezelf als ik dat nog voelen kan.
Als ik nog zou kunnen huilen, huilde ik nu een uur of langer . Maar ik kan niet meer huilen. Slechts tranen die in mijn ogen komen. Ik kreeg net het bericht dat we niet afgesneden worden van de voordelen... Een uur of wat ervoor... kreeg ik echter een andere rampstijding... ik kan het niet geloven en ik heb het er enorm moeilijk mee. Iemand die me nauw aan het hart lag, is dood... Ik word als een stuiterbal alle kanten uitgegooid... zo voelt het. De sessie... ja de sessie... bij de psychiater... ik weet het allemaal niet meer zo goed... ik ben gewoon moe en moet dringend uitwaaien daar op het strand met de zeewind in mijn haren. Wat ben ik moe. Waaraan hou ik me vast? Sorry... vandaag zie ik me geen bezoekjes meer afleggen... morgen... morgen kom ik jullie allemaal groeten. sorry sorry. Ik kan even niet meer.
We planden het een dag of wat geleden... en 't was een goed idee. Ik geloof dat mijn jongste en ik er meer dan aan toe waren om even alles te vergeten, om eindelijk eens te kunnen ontspannen... Elders gaat dat nu eenmaal gemakkelijker. Ik heb mijn jongste niet verteld hoe het gebeurd is, ik geloofde aanvankelijk nog wat ik in het bericht had gelezen... Later toen een collega vertelde, begon ik bange voorgevoelens te hebben... die eenmaal thuis waar ik meer gegevens kreeg, bewaarheid werden. Ik heb het mijn jongste niet verteld, het zou bij haar wondes openhalen. Toen ze eenmaal terug was, waren mijn tranen weggeveegd want de schok toen ik ontdekte waarvoor ik bang was, was zo groot dat de tranen er niet uitliepen maar uitstroomden... Het was om verschillende redenen of mijn benen onder mijn lijf uitgeschopt werden, alsof de bodem plots verdween. Elk moment dat ik even niet ergens mee bezig ben, komt het ongevraagd opnieuw in mijn gedachten en geeft telkens opnieuw het ondraaglijke gevoel... dat het zo niet hoefde te gaan, dat het onverdraaglijk is dat het zo ging.
Het was goed er te vertoeven... rust tijdens de reis... lezend in een tijdschrift. Het is de eerste keer sinds jaren dat we vroeg vertrokken. Ook al voelde ik die ochtend opnieuw weerstand... het was goed dat ik het besluit al had genomen, voorzieningen had getroffen. Twee appels spoelen, klaar voor de picnic voor de volgende dag. Twee flesjes water voor ieder. Een tijdschrift voor de reis. De tickets, wat geld... Een uitstap naar wind, geruis en gedonder, ruimte... het heeft me meerdere keren in mijn leven geholpen de ergste ontreddering te verzachten. Ik haal het terug... met er hier over te vertellen... We verlieten de trein met regen... Eenmaal één straat ver, was er van regen niets meer te bekennen... de zon kwam en bleef...! We genoten... op een stille, eenvoudige manier... We kwamen langs een Indisch winkeltje... genoten van de spontane hartelijkheid van de mensen daar... en van wat we er zagen. Mijn jongste vond er hele leuke kledij en omdat zij in solden in onze contreien nog niets had uitgezocht, vond ik het niet erg dat ze daar een leuke outfit vond, eveneens met een mooie promotie... Ikzelf vond er schoenen met een grote korting, leuke en goed zittende, ...vooral dat laatste is zulke ramp dat ik amper schoenen aankan... Fijn om te weten dat ik voortaan opnieuw ook wat feestelijkers kan aantrekken... wanneer we ergens te voet naartoe moeten.
We dronken ergens een kop koffie en een frisdrank voor we onze dag daar begonnen... en omdat het er gezellig was en de bediening goed, degene die ze verzorgden vriendelijk, wilde ik me ook wagen aan een lekker etentje later op die dag. Vorig jaar was het een miskleun van formaat toen ik mijn dochter en mezelf wilde trakteren op een etentje. Het was er niet duur.. maar jeetje wat maakte ik erna zonde van het geld dat ik van ons kleine budget betaalde aan wat ik hield voor een lekkere traktatie... het was grotendeels diepvries... bah. Daarom vroeg ik in de gelegenheid waar we dit jaar ons kopje koffie en frisdrank gebruikten of ze er vers eten serveerden, dus geen diepvries. Het werd me verzekerd en wat ik zag , stelde me ook gerust. We zouden er later op de dag terugkomen en een hoofdgerecht met vis nemen, een glaasje wijn erbij, mijn dochter een frisdrank. Het was héérlijk én vers..! Omdat we ons hielden aan alleen een voorgerecht was het ook best te doen met de prijs wat betreft een extra traktatie voor onze vakantie.
Voor het zover was, maakten we een wandeling over het strand waar het zowat verlaten was... schelpen voor de vriend die maanden geleden overleden is... en voor haar die achterbleef... Degene die onlangs om het leven kwam... bande ik de hele dag uit mijn gedachten... omdat de pijn te hevig was... om verschillende redenen... vooral om de wreedheid van het leven...
We bezochten een plaats die vooral mijn jongste al heel lang wilde bezoeken... Ook daar was het op een rustige manier fijn. Daarna, kwam de zon zeer sterk door... en omdat ik stilaan heel erg moe begon te worden, gingen we zitten op een bank met zicht op wandelende mensen en de zee... Ik geloof dat we er bijna een uur genoten... soms met de ogen dicht om te rusten... en ons alleen te focusten op het geruis van de golven. Toen we een uur later verder wandelden waren er enkele leuke evenementen, niet te veel, niet te druk... net goed... Wat ons ook heel veel deugd heeft gedaan, was de niet heel lange wandeling in de duinen... de rust daar, het gekrekel, op de achtergrond het geruis van de zee. We namen de tijd... om te genieten...
Om zeker nergens te moeten haasten, hoe minder druk op me, hoe beter ik eruit kom... weet ik ondertussen, (al had ik medicamenten bij, want je weet nooit, als de pijn erg komt opzetten of de rillingen) zijn we ook op tijd afgezakt naar het eethuis. Zo konden we ook daar genieten van de maaltijd zonder angst die ene trein te missen die door bepaalde voordelen ook voor minder druk zorgt. Het was lekker... en we babbelden na van de heerlijke dag die we hadden. Ik had me voorgenomen voor we terug de trein op zouden gaan, we ons iets zouden uitkiezen bij een bakkertje dat we onderweg ontdekten, een 'dessert' voor op de trein... goedkoper dan een dessert in het restaurant en vooral ook leuk omdat we het tijdens de treinreis op konden smullen. We kozen ieder twee stuks ... mijn jongste koos voor een eclair en een berliner bol, ik koos eveneens voor een berliner bol en een mattentaartje. Het is jaren geleden dat ik nog een Berliner bol at, meer dan dertig jaar geleden zelfs, denk ik... maar mensen... wat waren deze lekker... We hebben er zeg maar van ge-smuld...! Tijdens de treinreis hebben we beiden onze mp3 opgezet, daar was het nu wel het moment voor, het ontspant... en verzet ook je gedachten als je moe bent... We hadden die beiden opgespaard voor de reis terug... Het is goed dat je daar ongeveer hetzelfde gevoel bij hebt... Ik had voldoende ruimte bovendien om min of meer goed te zorgen voor een rusthouding zodat ik de hele reis kon zorgen voor een maximaal goede houding om spierpijn te voorkomen alvast tot een minimum te herleiden. Af en toe sloot ik mijn ogen. Wanneer we iets aan mekaar wilden vertellen, deden we dat met gebaren of namen even onze oortjes uit... Een van die keren, ontlokte ik door mijn gebarentaal een enorme lachbui bij mijn dochter, waar ik op mijn beurt dan ook van genoot. Het heeft zoveel deugd gedaan... zowel mijn jongste genoot van deze uitstap... en ik eveneens. Het lijkt zo lang geleden... Vandaag komt waar ik niet aan denken wil, terug in mijn gedachten... maar het geeft niet... gisteren was goed... dààr wil ik aan blijven denken... tot het niet meer helpt. Vandaag zal ik ook zoveel mogelijk rust nemen... morgen eveneens... zodat er nog zulke uitstappen kunnen volgen.
Moeten we allemaal clown spelen en alleen maar vrolijkheid kwelen? Is het niet geoorloofd iets anders dan geluk ten toon te spreiden? Sluiten we onze ogen voor menselijk lijden? Want niets maar dan ook niets mag onze persoonlijke sfeer verpesten zo dumpen we ten lange leste die mensen die het niet meer zien zitten... ze moeten hun donkere, zwarte gevel maar helemaal alleen witten daarom heeft ook vorige week weer iemand een einde gemaakt aan zijn leven omdat zijn weerstand en zijn energie om altijd vrolijkheid voor te geven het heeft begeven... Was de angst er niet geweest dat hij niet over zorgen en pijn mocht spreken in zijn leven... dan was hij nu misschien nog in leven.
Ik huil en schreeuw het uit... laat ze spreken zodat het taboe wer-kelijk kan breken en ze niet in stilte uit dit leven stappen door net iets té veel klappen.
Reik ze de hand of tenminste je luisterend oor oordeel toch niet zo lichtzinnig... maar bied... stil maar begripvol gehoor.
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is. De ergste straf is zeker niet de doodstraf... ik vind de doodstraf bovendien net zo goed moord al lijkt daar niet iedereen zo over te denken. Ik denk dat de ergste straf zou zijn moest(en) de dader(s) zich bewust worden van wat ze deden... beseffen hoe wreed en onmenselijk ze waren, al het leed dat ze anderen bezorgden... en dit feit en gevoel moeten meedragen alle levensjaren die hen nog resten. Degene die het niet overleefden... komen er niet mee terug... maar een onbewogen, niet tot enig spijt in staat zijnde dader... zal het leed zeker niet verzachten. Dat doet pijn, te beseffen wat er is gebeurd, de angst, de gruwel, de nachtmerrie en al die gezinnen en families die getroffen zijn... In diezelfde zin moet ik dan ook denken aan mensen die dit dagelijks moeten meemaken... waarbij het einde nog niet in het zicht is. Ik sliep slecht vannacht maar vind dit door deze gebeurtenissen niet eens verwonderlijk... en dan valt het feit dat ik er slecht van sliep volledig in het niet bij wat de getroffen families moeten meemaken. Zoveel kaarsjes wil ik voor ze branden de komende dagen...
Op dagen als de afgelopen dagen verlies ik de grond onder mijn voeten. Zovele gedachten en geschreeuw in me... ik hou ze bijna niet meer op afstand. Het deed me denken aan Dutroux... ook kinderen die hier het slachtoffer werden... Ik vind de gedachte verder onverdraaglijk dat deze kinderen vluchtten en toch werden doodgeschoten... De hel, de nachtmerrie die zij moesten doorstaan... om dan toch nog het leven te laten. Het doet me weer denken aan de bende van Nijvel die ook vluchtende mensen doodschoot... Het doden van anderen, wat zoveel wil zeggen alsof je meent het recht (jouw idee van recht dan wel) in eigen handen te mogen nemen? Dat je meent te kunnen beschikken over een andermans leven... of dood... is zo afschuwelijk... vluchtende mensen... mensen die zich doodsbang in veiligheid willen brengen nog nazitten om ze ook te vermoorden, ja... daar heb ik een oordeel over... Ook wanneer de man ziek is... zal ik nog steeds oordelen dat die daad vreselijk is... al zou de man ziek zijn.
Er is ook een verantwoordelijkheid... een respect voor het leven van de ander... dat zwaar geschonden is... heel erg zwaar. Ik vind het moeilijk mezelf hier volledig duidelijk te maken. Als ik mezelf onder de loep neem, dan zeg ik voor mezelf dat ik de verantwoordelijkheid heb en ook kan nemen zo min mogelijk mensen met bvb mijn stoornis en de gevolgen ervan te belasten. Het zou mooi zijn als ik alles mooi op mijn stoornis schoof en me nergens nog wat van moest aantrekken. Mijn geweten fluistert me in dat ik dan niet goed bezig ben.
Ik denk dat er mensen zijn die niet in staat zijn naar hun geweten te luisteren... en dan besef ik dat zij mogelijk niet in staat zijn zich daardoor te laten leiden... en hoeverre ze dus verantwoordelijk gesteld kunnen zijn voor hun daden. Ook dan zal de daad op zich nog steeds onderhevig zijn aan mijn oordeel... de mens erachter een ander paar mouwen. Al is het vreselijk... om je daarover te moeten buigen als wat gebeurde zoveel pijn en verdriet teweegbracht. Ik ben dus blij dat ik geen advocaat ben of rechter...
Vluchtig denk ik ook aan mijn ex... die zovele keren toen ik nog met hem gehuwd was me dreigde te vermoorden en daarna ook de kinderen... de angst die ik zovele jaren uitstond... en die me nog héél veel jaren achtervolgde in nachtmerries toen ik al gescheiden was van hem. Hij is niet ziek (is dat wel zo als je zulks denkt, voelt,meet?)... hij meende zich alleen een godheid, beter dan de rest van de wereld... hij meende zich zaken te kunnen veroorloven... die niet stroken met de waarde van anderen dan hijzelf. Ja, ik heb daar een oordeel over... ja ik heb ook zijn daad naar mij en later ook naar mijn zoon toe veroordeeld... en wel op die manier dat mijn zoon niet net zulke houding aannam als ik destijds... dat hij meende dat hij de schuldige was omdat zijn vader hem sloeg... !!! De verantwoordelijkheid leggen bij degene die deze draagt, lijkt me hier wel noodzakelijk... daarvoor moet je een gezond oordeel kunnen vellen over de gebeurtenis...
Ja, ik heb een oordeel over mensen die menen anderen hun leven te ontnemen.. ja, dat heb ik... Ik heb het niet over mensen die ziek zijn, lijden aan psychoses of schizofrenie bvb... maar over mensen die hun geweten niet meer 'willen' laten spreken... die zichzelf nooit meer aan een 'zelfonderzoek' WILLEN onderwerpen, waarbij ik er vanuit ga dat ze dat nog wel kunnen.
Ja, er is wellicht ook nog de verantwoordelijkheid van de maatschappij die misschien onrechtstreeks helpt om mensen in een isolement die zowat lijken op een bom nog gevaarlijker te maken... Door bvb te vlug met oordelen klaar te staan... over mensen die met een nog in wezen kleine irritatie naar buiten willen komen (en dus niet met een dààd)... door het oordeel van de mensen dat gaan inslikken waardoor de irritatie nog groter kan worden, de druk op de ketel verhoogd...
Het in staat zijn te oordelen... al was het over wat ethisch verantwoord is en wat niet... blijft toch voor degene die daartoe in staat zijn noodzakelijk?
Ook deze Noorse man kan ziek zijn... Dat zullen ze moeten uitzoeken.
Ooit zei een psycholoog me dat hij mensen niet mocht VERoordelen maar hij bekende dat hij met Hitler het wel heel moeilijk had in die zin...
Ik voor mezelf zal daden veroordelen die niet aan mijn geweten beantwoorden... dat kan zowel over mijn eigen daden gaan als die van anderen.Wanneer we niet meer oordelen over onze daden of over anderen... waar gaan we dan naartoe, vraag ik me af? Bandeloos leven? Normeloos, waardeloos? Oordelen vormen... lijkt me gezond... en nodig... Een oordeel vormen over iets. Wanneer we daar niet meer in slagen... wordt het mijn insziens erg gevaarlijk. Dan gebeurt toch precies wat is gebeurd in Noorwegen o.a.?
We zijn mensen... met emoties... dat er mensen elders op de wereld worden verkracht, gemarteld, vermoord... treft ons, raakt ons... moeten we ons er geen oordeel over vellen? Het laten passeren... dan ontstaan geen verdragen van mensenrechten, rechten van kinderen... enz...
Ach, mijn uitleg hier is maar een fragment van nog veel meer... en zeker draag ik de waarheid niet .. maar bedenkingen... zolang we blijven nadenken over... en kunnen oordelen over wat overeenkomt met waarden... met normen... ons geweten kunnen laten spreken... of een mix van dat alles...
Zelfs tijdens een ontspannend uitje kon ik er mijn gedachten bijna niet bijhouden... Het voelde of het hele leven een brij werd vol ellende, één grote nachtmerrie... één poel van angst en dreiging. Ik ken het verschijnsel wel, het komt door een opeenvolging van nare, verdrietige, ingrijpende, verschrikkelijke gebeurtenissen. Eerst de zelfdoding van iemand die me nauw aan het hart lag en toen de hallucinante aanslagen in Oslo en op het eiland. Je bent niet eens bekomen van de ene ramptijding en de andere dient zich al aan en het doet er heus niet toe dat ik geen van de jongeren ken... Ik kan me net iets te goed indenken wat de angst betreft, de pijn erna. En dan het verscheurende verdriet van ouders, familie, broers, zussen, vrienden die zulk drama moeten meemaken. Ik doe veel moeite om het van me af te houden omdat het zinloos is me door de hele ellende nog beroerder te voelen, ik help daar namelijk niemand mee. Natuurlijk weet ik dat ik er zal over moeten praten of het blijft me achtervolgen... dagen, weken, maanden... jaren. Het zal opnieuw beter zijn als ik er met de psychiater over kan praten. Al praat ik er ook over met mijn jongste omdat het haar ook erg aangrijpt. Er is nog iets anders dat een schok gaf, ... het besef dat ze op een haar na net zelf in dat land had kunnen verblijven. Ik weet maar al te goed hoe zij zich dan zou gevoeld hebben... en ikzelf... kilometers van haar vandaan. Ik kreeg tijdens dit jaar een voorproefje van hoe het voelt wanneer zij ziek is in het buitenland en ik machteloos in dit land ben... Gelukkig is er de mobiele telefoon zodat ze tenminste berichtjes kon sturen die ik kon beantwoorden en haar moed inpompen, steun en troost geven waar ze daar zowat volledig van verstoken was. Ze had de pech te vertoeven in een niet zo meevoelend gezelschap... Verder vrees ik dat ik door de gebeurtenissen, de dood van die me nauw aan het hart ligt en de aanslagen een soort déja vu heb... De dag dat mijn vader overleed... iets erna die hele affaire Dutroux... Ik herinner me nog hoe ik bij een arts in de spreekkamer zat en buiten de mensen hoorde scanderen, roepen, schreeuwen, wat dan ook... was het toen al een soort 'witte mars' in mijn stad, ik herinner het me niet meer, alleen dat gescandeer en geschreeuw... Twee drama's die in elkaar vloeiden en mij wegbliezen uit het leven en deden zinken in een poel van onwerkelijkheid, een nachtmerrie die je overdag beleeft. Ook tijdens mijn jeugd is er zoiets gebeurd, ik weet dat ik daardoor twintig jaar na de feiten ze nog niet verwerkt had... net door dat onwerkelijke door destijds drie drama's na elkaar... de ziekte van mijn zus, de beroerte die mijn vader erna kreeg en een kennis die vermoord werd... allemaal op een tijdspanne van enkele maanden. Ik herinner me dat ik niet meer wist hoe ik het had... alles vermengde zich met elkaar en het leek of ik er buiten stond en mee in de vloeistof zat, de brij die alles tot één modderstroom had gemaakt.
Is het daarom dat ik vandaag zin heb in droge, gekookte aardappeltjes en géén ratatouille meer? Omdat het in mijn hoofd al voldoende 'ratatouille' is. En de gevoelens zijn al net zo'n mengeling en mix van allerlei ingrediënten in één pot nat... pfff. Ik wil alles kunnen scheiden, droge aardappeltjes, een plakje vis erbij, een hoopje groenten... en ik hoop dat mijn brein ook weer geordend kan worden én mijn gevoelens... Ik weet nog altijd niet hoe ik het heb... soms voelt het of ik het hoe langer hoe minder weet. Gisteren maakten we in de namiddag een uitstapje maar beiden waren moe. Het was goed maar toch denk ik dat rusten net iets beter was geweest. Dat doe ik vandaag dan wel. Gisteravond zag ik een film, met Robert De Niro en ergens in die film zei hij dat hij zijn zoon niet meer zag en dit verdrongen had omdat het anders te zwaar was. Vreemd om je eigen gevoel in zo'n film verwoord te zien... Ik moest ook denken aan wat een kennis me zei... en ik voelde erna dat ik zoiets niet meer wens te horen, omdat het aan me vreet... ik wil niet meer weten welke kwaad een andere kennis over mij verspreidt, ik wil het absoluut niet meer weten... ook al wil de kennis loyaal zijn door het me te vertellen, ik wens het niet en heb het gesprek afgeleid. Ik hoef zulke dingen niet te weten. En al helemaal niet van anderen. Als iets van mij anderen stoort, dat ze het me dan aub zélf vertellen. En als iets van anderen ze irriteert, laat ze dat dan aan die anderen zelf vertellen en niet aan mij. Zo kàn er misschien nog iets veranderen... in andere gevallen niet.... het put me uit en ik word er somber van. Ik begrijp meer en meer waarom ik me steeds minder onder de mensen begeef, enkele goede vrienden nagelaten en als ik me toch onder de mensen begeef ik heel op de vlakte blijf, weinig van mezelf blootgeef, er is steeds minder vertrouwen... op zovele vlakken. Als mensen nog met mij willen babbelen ... laat het dan vol warmte en liefde zijn en niet om andere kwaad te berokkenen... daar word ik moe én down van. Natuurlijk is het iets anders wanneer iemand zijn hart wil luchten door iets waar hij/zij zelf door gekwetst is, dan is een luisterend oor bieden ook gelijk aan de druk wat van de ketel halen... Zolang je er maar op een positieve manier mee omgaat... constructief. Immers wanneer je mensen dwingt alleen over leuke dingen te praten, dwing je ze gelijk ook in net dat isolement dat depressie of agressie tot gevolg kan hebben, of ziekte... want verdrukken en onderdrukken is nooit gezond.
Vandaag kreeg ik twee mailtjes... en eentje ervan deed me heel goed... het kwam van een goede vriendin. Blij dat ze terug thuis is... blij met het vertrouwen... met dat stukje zorgen dat ik mocht. Het andere mailtje onthaalde ik met gemengde gevoelens, het is van iemand die misschien alleen bevriend met me wil zijn om allerlei te weten te komen over... en daar pas ik dus voor. Ik heb het kort beantwoord... omdat teveel elementen het vertrouwen dat ik meende dat er was, doen schommelen. Ik moet op mijn intuïtie vertrouwen als al het andere twijfelachtig is... en niet meer zoals vroeger maar aannemen dat de ander te vertrouwen is... Ik heb ondertussen geleerd hoe dat kan uitdraaien... Verder zal ik blij zijn met de sessies deze week bij de psychiater... zodat ik eindelijk kan praten over de zelfdoding van degene die me nauw aan het hart lag. De gedachten verscheuren... en verwarren... en ik blijf zijn lach en hartelijkheid voor me zien. Het is zo vreemd en pijnlijk dat er met geen woord over gerept wordt in zijn kennissenkring. Degene die ik genoeg vertrouwde om er over te praten, was net met iemand in gesprek... De anderen vertrouw ik niet meer... sommigen lijken slechts uit op sensatie. Schokkend.
Zo licht uitgedrukt bedrukt terwijl leeg en down meer zouden zeggen uit kan leggen had ik dit en had ik dat wat maakt het nog uit, wat... waarom zegt niemand nog hoe droef hij/zij is zodat er hulp kon komen hoe is het zo ver, ja zo ver kunnen komen jij altijd met je gulle, hartelijke lach het was een zwarte dag om te beseffen dat jij, besloot om uit het leven te stappen stil bleef je lachen en groeten naar zovele mensen ik blijf het me én jou verwensen waarom keek jij niet droef of stroef waarom keek je niet kwaad, waarom bleef jij de vrolijke soldaat? waarom keek je niet somber en noemde het leven een zware domper? dan had ik je toch mijn hand kunnen reiken hadden nog andere aardige mensen jou in je verscheurdheid kunnen bereiken. ik weet hoe het voelt ik zou geweten hebben wat je bedoelt maar jij bleef lachen en hartelijk zijn... terwijl maalde het leven je verder fijn. zonder dat iemand het heeft geweten...
In stilte en onder het mom van leven heb jij er de brui aan gegeven... maar ik wist... wat niet was.... 't is tussen de regels dat ik het las. Het spijt me zo dat ik het niet wist... het spijt me heel heel erg. want ik mocht je zo graag Lore
Het is stil in me en ik wil nergens over praten, nergens over denken, ik wil alleen maar stilletjes zijn Straks is er nog tijd genoeg om te praten om te denken en te schrijven om bij de zaak te blijven maar nu wil ik stil zijn en nergens over praten want ik voel niet als een kaas alleen maar als de gaten.
Ik vertel. Zinnen. Een verzameling van woorden. Onderwerp, werkwoord en lij-dend voorwerp. Een zin... en nog meer zinnen. Ik vertelde bespottelijke zaken. Ik vertelde van de rouw die er al geen meer is. Ik vertelde van onze uitstap. Ik vertelde. Ik had net zo goed niets kunnen vertellen. Veel verschil had het niet uitgemaakt; Zal het morgen beter gaan? Wie weet. Ik weet het niet meer. Ik weet niets meer. Nul. Nada. De verloren dochter is teruggekeerd. So what? Binnen enkele jaren gaan ze in de buurt wonen van de zoon die mijn hart tot moes trapte. Ik maak mezelf, zo grappig, nog steeds wijs dat ik er niet meer om geef... alles verdring. Omdat ik het anders niet aankan. Dat is dus het resultaat van kinderen baren? Kinderen op de wereld zetten die je vervolgens psychisch kunnen vermoorden. Zo voelt het wel. Zo voelt het. Ze verwerpen je... en als je zou vragen waarom lazeren ze wat uit hun nek. Je hebt het vooral over je zoons. De ene promoveerde op zijn werk. En voelt zich nu een heel gewichtig persoon. Daar paste die armzalige mam toch niet meer in? Hoe moeilijk moet dat voor hem geweest zijn om de minachting steeds te moeten horen die zijn 'chique' schoonouders over mij spuugden...? Zo moeilijk dat hij niet beter wist dan dàt over te nemen...? Mijn kinderen... zijn sindsdien mijn kinderen niet meer... maar vreemden... mijn zoons werden egoïstische leugenachtige wezens... die de leugens nodig hebben om wat zij deden te vergoelijken... De waarheid zou hen de benen onder de romp maaien... het is een waarheid van lafheid... van zwakte... van verraad en hypocrisie. Tjonge... dàt zij me de woorden wel.
De zalmmoten bakken in de pan... ik floepte er wat bloem op en pili pili en zout. Ik kookte aardappelen die ik in schijfjes sneed..... en bak ze nu in frituurolie en bakmargarine... De sla verrijkte ik met look en tomaatjes en bio-mayonaise... Ik dronk twee 8 graden-biertjes... Ik huil ondertussen zonder tranen. Omdat ik geen tranen meer heb. Ik denk aan mijn psychiater die al acht jaar aan mij verdient... maar niet de volle pot... hij is menselijk... en rekent me slechts dat wat ik terugtrek. Ik tel momenteel de dagen af dat ik met mijn jongste opnieuw naar zee kan... maar eerst dompel ik me onder in mijn geliefde multiculturele muziek. Ik mis mijn zoons maar omdat ik het niet aankan... sta ik mezelf niet toe te beseffen dat ik ze baarde. Het onrecht dat mijn jongste zoon me aandeed... kan nooit meer goed gemaakt worden... nooit meer. En mijn oudste zoon? Hoe kwam ik destijds voor hem op... maar omgekeerd? Neen... dat gebeurt niet... 'als zij maar gelukkig zijn'.... maar hoe kunnen ze dat ooit.. blijven... met hun laffe verraad...?
Het is moeilijk om jezelf er voortdurend toe te dwingen stappen te zetten... Het is ook niet al-tijd goed dat te doen... dàt moet je dan ook trachten uit te zoeken, er een evenwicht in proberen te vinden. Gissen en gokken... Zoals bij die ene uitstap die ons beiden deugd deed... We zouden die nog een stuk of wat keer herhalen... Echter ik was vergeten hoe het enkele dagen later alweer voelt... als een enorm obstakel, om nog maar te organiseren... om toch iets voor te bereiden... om vroeger op te staan... zodat je tijdig de trein kan halen... om er simpelweg nog maar aan te denken. Alleen het weten dat het misschien van binnen de boel tijdelijk lichter maakt, hou ik voor ogen, zodat ik dààr alvast moed uit kan putten... terwijl het uiteraard niet zeker is dat we er opnieuw deugd aan zouden beleven... Echter die laatste gedachte is bijzaak... zo moet je niet denken of niets zal nog ooit lukken. Alles verdwijnt... en werd zo zinloos... ik moet proberen opnieuw meer zin te brengen in allerlei... Het laat me allemaal zo koud... De dromen lijken niet meer te bestaan, ik geloof er niet meer in. Ik moet proberen ze opnieuw nieuw leven in te blazen... en geloven dat het zelfs nu nog beter kan worden. Het is een hele opgave... We blijven de steile rotswand beklimmen... en onderweg niet te lang te blijven hangen... moedeloos... lusteloos... zinloos... Verder klauteren... en het zo bezien... dat blijven klimmen en klauteren nog altijd beter is dan de moed opgeven onderweg... Kansen om mooie bergbloemen te zien, om vogels met opengespreide vleugels te zien voorbij vliegen... om te genieten van de zuivere berglucht...Waarom word ik hier zo mogelijk nog treuriger van? Ik zal mezelf bij elkaar rapen en nog een uitstap maken, en nog en nog... En het huis hier verder opruimen... (dat noemen ze met de moed der wanhoop en het is goed... beter moed der wanhoop dan helemaal geen moed. Ik vrees wel dat ik eerst een pomp moet zoeken om aan het pompen te gaan... (de moed erin pompen)... Het verwoorden is alvast alweer een begin...
Goed dat ik iets waar ik tegenop zie liet volgen door iets wat ik normaal gezien wel leuk vind. Mijn jongste ging mee... We vonden niet alleen leuke spulletjes maar hadden ook goede babbels... en dat wat ik tijdens de sessie nog hoopte... is ook gebeurd... kunnen praten met een collega van die iemand die me nauw aan het hart lag... en die uit het leven is gestapt... terwijl niemand dàt ook zou vermoed hebben... Het heeft wondes geheeld... Alsof het zo moest.. fietste er ook een vriendin voorbij die het overlijden van die fijne vriend vernam en meteen aan me dacht... Ik kwam grotendeels geheeld terug thuis... en stalde mijn schatten uit... gaf ze een plaatsje in ons huis... en de spullen die ik niet meer wil, in feite nooit heb gewild, zet ik opzij... die gaan ook naar de herbruikbare goederen... naar de winkel die de kringloop volgt. Een koffiepot die mijn moeder niet meer moest en in mijn handen stopte... Wel ik moet die ook niet meer.. omdat hij van haar komt. Er staat nu een mooie stenen schaal in de plaats van die koffiepot te pronken... dàt voelt voor mij althans... een pak beter. Ik ben nu heel erg moe... en na even pauze hier... moet ik aan het koken slaan... Gelukkig volstaat het aardappeltjes te schillen, koken en bakken... een slaatje aanmaken... en kaaskroketjes bakken... Ik sliep vannacht vrij slecht... had na eeuwen nog eens tandpijn.. en die hield me uit mijn slaap. Hoe gek het ook mag klinken... ik weet dat het door de algemene onrust komt... dan krab ik mijn hoofdhuid stuk en zijn er steeds wondjes... Toevallig krijg ik telkens daarna ook tandvleespijn.
284. Opnieuw 'trigeminus neuralgie'... dat ontbràk er nog aan
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar. Omdat ik niet veel in huis heb van sterke pijnstillers nam ik na een telefoontje naar mijn arts dàt wat ik in huis heb.. dubbel. Zucht. Verder kon ik niet rusten want liggend is de pijn helemaal onhoudbaar. Dus stutte ik mezelf met een drietal kussens... en af en toe (om het half uur) liep ik rond in huis tot het ergste weer voorbij was. Ik ben nu zeer down... zie het weer even niet meer zitten. Morgen stond er wat leuks op het programma... ik weet dat ik het met die hoeveelheid pijnstillers niet zal maken daar... dus hopelijk blijf ik er morgen van gespaard... zo neen dan zal ik in geval van nood de pijn verdoven met enkele glazen alcohol, coctails, whatever... alles is beter op dat ogenblik dan zo verdoofd door de pijnstillers dat je niet eens meer kan stappen. Aan een zombie heb ik zelf ook niets. Volgende week opnieuw Tegretol in huis... voor geval van nood... want dàt is het enige wat helpt maar wat ik alleen neem als het niet meer te harden is met de hoge dosissen andere ontsteking-en pijnbestrijders... omdat eenmaal ik dàt goedje innam ik als in een coma K.O. lig voor de rest van de dag. Dat kan wel tellen na mijn moedige poging van gisteren. Ik heb er jaren geen hinder meer van ondervonden en plots, als uit het niets duikt het weer op... en hoe... Ik kon niet eens meer praten tegen mijn jongste zonder dat het hevige geklop in mijn kaak, oor en wang NOG heviger werd. Dit is uiteraard géén tandpijn en dus ook niet zoals ik aanvankelijk dacht tandvleespijn... maar trigeminus neuralgie, aangezichtspijn door een mankement in de zenuwbanen-knoop. En ik haat het.
Ik loop op eieren, zo voelt het althans... wat de triminus-neuralgie betreft. Ik heb misschien tien woorden gezegd... zelfs mijn hondje gebaarde ik wanneer hij moest gaan zitten in plaats van het uit te spreken. Gelukkig verstaat hij gebarentaal. Ook mijn dochter zal het vandaag rustig hebben met een mam die alleen het hoognodige zegt en verder gebaart en het met de mime uitdrukt Ach... nu het licht zeurend is, zal je mij niet horen zeuren... zolang het die vaart van gisteren niet meer neemt, is het OK. Ik nam de hoogste dosis pijnstiller en toch hielp het geen barst, het maximum aantal ook per dag... Dus dat wordt opnieuw Tegretol in huis halen... (normaal voor mensen met vallende ziekte) het is volgens mijn artsen het enige middel dat helpt en morfine maar daar ga ik liever niet aan. Ik vond die Tegretol al erg genoeg. Misschien dat ik het ook moet halveren. Nu, ik hoop simpelweg vandaag zonder pijnstiller verder te kunnen. Door al die middelen sliep ik wel bijna als een blok... Toch één voordeel Ik zie het toch weer wat beter zitten... en ik hoop dat het zo blijft... zo niet vrees ik vroegtijdig te moeten huiswaarts keren van een uitstap die al gepland was... zo niet dan bleef ik zeker thuis. Het blijft me wel verbazen dat na al die jaren pijnvrij geweest te zijn wat die triminus-neuralgie betreft, ik er nu plots weer door overvallen word. Heeft het te maken met een algehele vermindering van weerstand? We hebben het gokken er weer naar... Goed... we roeien met de riemen die we hebben... een andere weg is er niet.
De triminus-neuralgie, de pijn daar waar die zenuwbanen liggen, bleef binnen de perken, steeds zeurend op de achtergrond maar te verdragen al is het vermoeiend en beperkt het je in je normale doen. Misschien daardoor en door de nawerkiing van al die pijnstillers dat het uitje gisteren wat aan me is voorbij gegaan? Alsof ik er nooit was.
Ik zorgde voor voldoende rust (meende ik toch) en toch kwam ik met wondvuur aan mijn benen naar huis. Een verkoelende gel erop en rillend van de kou kroop ik erna in mijn bed, bedolven onder zoveel dekens alsof het putje winter was. Ik besef nu dat daar telkens die koude van kwam, van het wondvuur, te maken met de aderonstekingen, zelfs op warme, zelfs snikhete dagen kan die koude opduiken en dan duurt het minstens een half uur eer ik het warm krijg.
Goed het lijkt me duidelijk dat ik opnieuw non-stop aan mijn afweermechanisme moet werken want dat lijkt er belabberd aan toe te zijn. Verder wil ik er niet te veel bij stilstaan, alleen zorgen dat mijn afweer toch wat beter wordt.
Vandaag en morgen maak ik er een rustdag van al wil ik allerlei doen... Het wordt echter een vicieuze cirkel als ik daaraan toegeef... Ik wil namelijk de verloren dagen inhalen, maar als ik dat doe, word ik nog meer getroffen door allerlei mankementen... en resten nog minder dagen om klussen te klaren en uitstappen te maken. Dus... even op mijn tanden bijten (maar niet heus, want dan laat de triminus-neuralgie zich weer voelen).
Er gebeuren opnieuw teveel zaken die me overstuur maken... al probeer ik het op afstand te houden. Al wat hier sinds gisterenavond toen mijn dochter ontdekte dat ze ofwel bestolen is ofwel het simpelweg verloor, mis is gegaan, vereiste vanmorgen uren zoeken op internet, nog bijkomende programma installeren omdat je zonder dat niet eens KON opzoeken. Ik zou nu het liefst alles bij elkaar willen schreeuwen zo moe en over mijn toeren ben ik. Het verlies van belangrijke kaarten en documenten, dan voor mezelf nog eens extra de ironie van een gratis voorziening die toekomt precies een maand nadat ik die voorziening voor een jaar moest betalen... en néén dàt wordt niet terugbetaald. Mijn dochter merkte op dat ze het er wel lijken om te doen... en ja... zo voelt het wel... Verder is het erg dat je zelf alles moet terugbetalen als je nog maar een ietsie pietsie teveel ontving... maar opnieuw is het recht alléén aan hun zijde... niet aan degene die het al moeilijk hebben. Het is moeilijk te verteren allemaal momenteel. Ik ga nu proberen rust te vinden door wat verder te werken aan wat mij normaal gezien toch enigszins rust bezorgt. Ook gisterenmiddag gebeurde er allerlei... subtiele zinnen en opmerkingen gemaakt door een vrouwmens dat we niet eens kennen... en verder ook nog eens een even gehaaide indringing van het mens dat mij vanaf een jaar of wat geleden de stuipen op het lijf jaagt... Het is nogal veel voor een weekend en is het toeval dat het opnieuw volgde op iets dat toch voor een weinig ontspanning kon zorgen, als je daar het wondvuur niet bij rekent en de triminus-neuralgie. Diepe zucht. Ik weet even niet meer hoe ik het heb...
Ik wou dat ik mezelf vandaag hier wegtoveren kon. Nadat ik even schreef om tot rust te komen, besloot ik mijn slaapkamer aan te pakken. Ik was werkelijk té onrustig om op de sofa te rusten, het wondvuur is lichter dus waarom zou ik nog blijven liggen? Ik dronk twee glaasjes likeur om het werken wat lichter te maken en zette muziek op. Ik werkte naarstig voort... Een hele hoop kleding gesorteerd die moet versteld worden of die niet meer past, ook nog enkele wintertruis die ik nog niet opborg. Het stof lag dik dit keer... Ik veegde het bij elkaar en dweilde alles. Het was bijna droog toen ik een glazen pot met zand erin omstootte die ik gebruik om wierook te branden. Het gevolg was dat ik die hele helft van de vloer terug kon schoonmaken wat best moeilijk was omdat het zand in het nog niet volledig droge was gevallen. Door één en ander voelde ik dat ik mijn hals geforceerd had. Vroeger zou ik daar niet eens op gelet hebben maar de laatste jaren ken ik de gevolgen van een knap in mijn hals of rug... dus kijk ik wel uit. Ik draaide een sjaal om mijn hals en werkte verder. Het zou wel beteren als ik erna een warme douche nam. Twee etages lager klopte ik de matjes uit... en goot ik ook ettelijke emmers uit over het terras, zo rook dat ook meteen weer fris. Na enkele uren werk wou ik eindelijk onder de warme douche... enkele minuten onder de stralen en er werd geklopt op de deur... Ik kon dàt er even niet meer bij hebben en heb doorheen de deur geroepen of ik niet eens even rustig kon douchen, dat ik erg moe was...! Ik wist dat mijn dochter vandaag wou proberen pannenkoeken te bakken... en alsof ik het voorvoelde, werd ik dààrvoor ook metéén lastig gevallen in plaats van tien minuutjes te wachten. Wat ze moest weten? Wààr het recept voor pannenkoeken in de kookboek stond... Ik vroeg haar of ze niet bij de index kon zoeken. Maar die vond ze niet, zei ze. Ze had alleen vooraan in het kookboek gekeken en de index staat achteraan. nu zo ver had ze niet nagedacht. Omdat ik al moe was kon ik niet veel meer hebben... toen ze ook nog kwam vragen of ze met een potlikker het deeg moest mengen, klonk mijn antwoord even 'kregelig'... Ik kreeg net een eerste pannenkoek, aan één zijde rauw... Mij viel de eer te beurt die eerste mislukkeling op te eten. Daar zie je meteen het verschil van mentaliteit... ik zou zo'n mislukt geval zélf opeten en zorgen dat die ene helft niet rauw was. Ik geloof dat ik blij zal zijn als deze dag ten einde is... ik ben het méér dan zat allemaal. Toch zal ik het niet nalaten haar een compliment te geven als ik een normale pannenkoek te vreten krijg... wat achteraf gezien erg moeilijk bleek... zo lekker vind ik ze jammer genoeg niet. Wat ben ik vandaag sikkeleurig. Ik ben het even écht allemaal hartstikke hartgrondig beu... Ik stortte net een extraatje op haar rekening... en op nog geen half jaar tijd is ze door nonchalance alweer (voor de tweede keer dus) haar geldbeugel met hele inhoud kwijt... dat kost alweer een flinke duit... terwijl ook ik niet meer heb dan een minimum om van te leven. Dit keer mag ze het geld zélf ophoesten.
Na de maaltijd, ik weet niet meer waarmee ik bezig was, vroeg mijn dochter of ik vannacht in mijn bed wenste te slapen. Dankzij haar die er wat was komen leggen, besefte ik dat mijn bed nog afgeladen vol lag met winterspullen, boeken, stekkers, zomerkledij, een draagbare radio, cd's, en noem maar op... Dus heb ik de koffers weer naar mijn slaapkamer gesjord. Ook al zaten die ervoor al zowat vol, toch moesten die wintertruis er nog bij. Het is na duwen en wurmen toch gelukt. Ondertussen lekker weer muziek op gezet en tot iets na negen uur in de avond verder gewerkt. Daarna zijn mijn dochter en ik toch nog even met een kaars buiten gaan zitten tot ik het koud kreeg. Terwijl mijn dochter echter ging slapen, was ik daar niet toe in staat, ik voelde me plots klààrwakker. En nu komt er toch al af en toe een geeuw. Ik weet niet hoe het komt dat ik wel moe maar niet slaperig ben... daarom dit uitzonderlijk late babbeltje nog... Toen mijn dochter naar haar slaapkamer vertrok, voelde ik paniek en gedachten van angst na wat ze me had verteld. Het voelde allemaal zo bedreigend. Ik vernam dingen die me een naar onbestemde gevoel gaven... en er kwam wantrouwen naar degene waarover ze vertelde en wat die haar had gezegd. Het heeft meer dan een uur en zelf twee uur geduurd eer ik de angst voelde wegebben. Wellicht dat ik daardoor zo klaarwakker was. De films en series die ik zag, hebben geholpen mijn gedachten te verzetten... Ik kon erna tegen mezelf zeggen 'hoofd koel houden Lore... het komt goed... je hoeft niet meteen te paniekeren... en het hoeft ook niet zo te gaan zoals je gezegd werd... 'Maar ik blijf bij wat ik vernam een zeer naargeestig gevoel hebben... iets dat niet voelt kloppen... iets dat niet de goede kant uitgaat... En dan weten dat ik er niet op mag vertrouwen dat die anderen weten wat ze doen. Ik weet dat je niet méér op anderen mog vertrouwen dan op jezelf... Ik hoop dat ook mijn dochter dat beseft. Ik blijf alert... hou de boel mee in de gaten.. maar het is geen fijn gevoel. Het liefst wilde ik er gewoon op kunnen en mogen vertrouwen... maar iets zegt me dat beter niet te doen... niet helemaal...! De kat uit de boom kijken... en dat blijven doen... niemand meer zo vertrouwen als ik vroeger wel deed, altijd een reserve behouden. Ik hoop dat die reserve niet groter moet worden...en dat er niet opnieuw zoiets optreedt als tijdens het jaareinde... (dit gaat over hààr en mijn psychiater)
Het was erg laat gisteren voor ik naar mijn slaapkamer trok. Omdat ik nog steeds niet slaperig voelde, las ik nog een half uur weg. Ergens rond drie uur ben ik toch in slaap gevallen. Ik troostte me met de gedachte 'het is vakantie, kan ik lekker uitslapen'. Jammer genoeg vergat ik even die buren die er niet om malen herrie te maken, hoe meer hoe liever... Dus ik hoop vanavond vroeger slaperig te zijn. Mijn dochter was slimmer in dat opzicht, zij calculeert de respectloze burenherrie in en is zelfs in de vakantie bijna dagelijks vroeg in bed gekropen. De eerste maand had ze het er moeilijk mee en ik kan haar geen ongelijk geven als je zelfs in je vakantie niet eens kan uitslapen door respectloos gedrag van je medemensen (een steeds maar groeiend probleem, volgens mij)...! Vannacht bevond ik me in mijn droom in een bioscoopzaal ergens in het midden. Ze speelden een film waarvan ik een boek bezit. Ik had het boek, hoe bizar ook, bij mij ... Sommige mensen kochten in de bios foto's zogezegd uit die film... (weeral bizar)... en later hoorde ik ze mopperen omdat het puur bedrog bleek. Die foto's hadden helemaal niets met de film te maken. Ik bedacht dat ik het toch trof met mijn koopje want het boek dat overigens zeer bekend is, kostte mij in werkelijkheid amper 3 euro...! De film was een poosje bezig toen de bioscoophouder plots besliste dat er een héél groot scherm moest geplaatst worden zodat de film daarop geprojecteerd kon worden. Het gekke was dat ze dat scherm in het midden van de zaal wilden plaatsen. Ze maanden me een andere plaats te nemen. Ook alle mensen die voor me zaten, moesten verhuizen. (tjonge gekker kan het echt niet)...
Hoe de droom geëindigd is, weet ik niet. Ook de droom van gisteren herinner ik me nog, ook dat was een bizar geval maar ik vertel die in een volgend blogje zodat dit blogje niet opnieuw uitdeint tot zowaar een halve krant....
Het was een rustige, vredige, fijne namiddag die mijn jongste en ik bij mijn andere dochter doorbrachten ... Dit keer voelde ik me niet op een andere planeet en heb ik ook honderd procent genoten van de rust in hun tuin, van mijn twee dochters. Een fris biertje, de stilte, rustige babbels... en kijken naar het wonder van het slapende kleintje, daarna het alerte en klaarwakkere exemplaar. Mijn jongste en ik aten thuis op het terras als dessert een ijsje. De was wordt afgehaald en misschien als het niet regent gaan we weer even buiten zitten. Vandaag is een gouden dag voor me... en ik geloof dat mijn drie meisjes ook genoten van deze namiddag. Fijn dat ik nog eens goed nieuws kan brengen, ben er zelf blij om.
292. gewend neen... incalculeren en plaatsje geven ja
Dat ik vandaag wakker werd met de wereld opnieuw zwaar op mij was niet fijn maar het is zo vaak zo dat ik het probeer een plaatsje te geven. Het is alsof ik telkens een kater krijg, een emotionele dan, na een fijne dag, een leuke gebeurtenis ... Soms kan het overdag nog keren en voel ik opnieuw het bijbehorende fijne gevoel. Andere keren blijft het donkere en kan ik het maar beter zoveel mogelijk negeren. Zo ook vandaag. Ik zou kunnen zeggen dat ik het inmiddels gewend ben maar dat is niet zo. Hoe zou ik het ooit gewend kunnen geraken met dat zware gevoel te ontwaken nog voor ik goed en wel besef dàt ik wakker ben? Ik moet meteen beginnen met het zware te negeren, mijn gedachten die amper helder zijn op dat slaperige moment al dwingen naar een andere richting. Ik troost me met het weten dat het in de loop van de dag wel weer wegebt. Het is de beste manier om niet al te angstig te worden om nog van dagen, momenten, uren te kunnen genieten... als je weet wat erna volgt. Ik weiger daar bij stil te staan en net als met de pijn negeer ik het en ga gewoon verder met mijn leven. Ik heb er gisteren van genoten en daarmee basta, zeg ik tegen het zwarte gordijn van binnen... Ondertussen voel ik me opnieuw wat lichter. Ik sliep ook vrij goed al droomde ik een vervolgverhaal... dus twee dromen die met elkaar verband leken te hebben. Ik realiseer me dat ik de droom van eergisteren nog steeds niet vertelde... Nu, daar zal ik de volgende blogjes dan wel aan besteden.
Ik ben meer dan een uur geleden thuisgekomen van de therapie. Het is alsof ik een aliën ben en van een andere planeet kom en niet weet hoe het hier reilt en zeilt. Heb ik werkelijk met mijn psychiater gesproken? Het voelt als bizar, onbestaand. Nochtans voor ik vertrok en wat opschreef voelde ik me min of meer bestaan... maar ondertussen? Wat is er onderweg gebeurd tussen toen en nu? Haaa, vreselijke stress omdat ik weer een aanval van een bepaald persoon verwachtte misschien? Angstig zat ik te kijken en verwoed probeerde ik het van me af te houden. Zonder resultaat... Het mens zou weer haar chagrijn onze richting uitspugen als de zaken er zo voor bleven staan als ze stonden. Wat moést ik????
Tijdens de therapie is er geloof ik geen minuut stilte geweest, zoveel had ik te vertellen... en dan zijn mijn dromen nog niet eens aan bod gekomen. Erna nog een boodschap en toen naar huis. Mijn jongste leek opgewekt maar erna veranderde dat. Ik ben bang dat zij zich ergens lààt in meezuigen... en dat vraagt van mij weer energie die ik al bitter weinig heb. Het is soms moeilijk als mijn hele omgeving mij ziet als hun enige rots in de branding en zij daardoor menen zelf geen enkele moeite meer te hoeven doen... Het is niet de eerste keer, het zal vast niet de laatste zijn. Ik ben het soms zoooo moe.
Voor ik echter goed en wel thuis was, heeft de aanval reeds plaatsgehad van die bepaalde persoon maar ik hield het hoofd zeer koel en antwoordde neutraal en liet me zeker in geen van de valstrikken strikken... Ik dierf niet eens de 'toestand' die aanleiding zou kunnen geven tot nog meer chagrijn te overschouwen...! Het heeft me uiteraard... weer een emotionele shock bezorgd... want hoe goed ik me ook wist te houden, het zorgde voor een nieuwe stress-zondvloed.
Zin om te schreeuwen... alleen al om mezelf opnieuw te vinden in het onwerkelijke, het onbestaande, het alien-achtige.
Ondertussen kon ik me vergewissen van de toestand en hoorde ik ook wat mijn jongste dààr had aan gedaan... want zij kwam eerder terug thuis dan ik en zij zich van de 'toestand' kunnen vergewissen en de gevolgen net als ik goed (alarmerend dus) ingeschat... Zij had degene die deze toestand voor ons mogelijk tot een hel zouden gemaakt kunnen zonder dat ze zich daarvan bewust konden zijn (hoe konden zij immers weten welk angstaanjagend mens in onze buurt woonde?) mijn dochter heeft ze verzocht of ze toch aub nog eens een extra keer met die bladzuiger over de hele oppervlakte wilden gaan... want, had mijn jongste gezegd, degene die ons viseert gebruikt haar tweeloop als ze iets opmerkt dat haar niet zint (en dat is zooooveel) Woehaaaa... Toch kwam degene die ons de stuipen op het lijf jaagt met herhaaldelijke aanvallen op ons en onze privacy... uit het niets tevoorschijn... toen ik van therapie huiswaarts keerde... maar ik ging niet in op haar 'probeersels'.... het stuk chagrijn mag elders gaan mekkeren en zielig doen. Ze leidde het gesprek telkens weer naar mijn dochter die haar eerder deze week eerder koeltjes van repliek diende (wat verwacht ze dan na de oeverloze aanvallen op haar en mij???) Ik liet me echter niet verleiden tot enige verdediging maar bleef ongelooflijk maar waar NEUTRAAL en ging niet in op haar 'valstrik'. Ik weet ondertussen dat het niet zal volstaan, we moéten haar zielig vinden en een heilige martelares. Als we dat niet doen, zullen we er nogmaals aan moeten geloven. De vraag is wannéér... en hoe ze mijn neutrale antwoorden heeft geïnterpreteerd... Weet je ik wens zelfs mijn grootste vijand zo'n mens niet in de buut toe.
Wellicht was mijn dochter zoëven moe van het internetten want ze lijkt me vrolijk en opgewekt... en daar ben ik zooo blij om... Ik gaf haar ook een compliment om hoe zij die zaak heeft aangepakt met die kakkerlak uit onze buurt... ik vind het werkelijk weergaloos...
En nu mijn droom van enkele dagen geleden... Ik kwam op therapie aan en daar zag ik een buurvrouw van ons die zich in de therapieruimte bevond... Ze had zich wel opvallend hard opgemaakt... Bleek dat zij daar stage volgde en mij zou 'therapie' geven... Wel dat vond ik absoluut niet kunnen. Ik geraakte heel erg van streek toen ze wilde uitleggen dat zij in stage was en het toch geen probleem vormde. Nu voor mij vormde het dui-delijk méér dan een probleem... omdat zij een soort wandelende krant was in onze buurt en met veroordelingen in het rond wapperde dat het niet meer mooi is. Ik wilde absoluut niemand uit mijn buurt en al zeker niemand die ik voor geen grein vertrouwde mij therapie te geven. Moest ik tegen haar mijn diepste zieleroerselen toevertrouwen? Ik dàcht het niet...!!!!!
Ik ben uit die droom ontwaakt, volledig van streek... en tjonge wat was ik opgelucht toen ik eenmaal besefte dat het maar een droom was geweest. Ik was even heel erg bang geweest dat het vertrouwen dat ik in mijn psychiater had opnieuw heel erg op de proef gesteld werd net als toen met het eindejaar. Dàt kon ik dus op dit ogenblik missen als kiespijn.
Nadat ik van onder de ochtendlijke venijnige zware, puntige rots ben gekropen, denk ik terug aan vannacht... Na de boeiende maar tegelijk schrijnende reportage waar we nog over nagepraat hebben, dook plots dat gelaat uit het niets voor me op... Het leek wel of enkele klauwen in mij graaiden... Ik snapte er niets van. Het was toch u-ren geleden en ik had haar toch geen enkele kans geboden mij aan te vallen door zo neutraal te reageren? Waarom viel dan gelijk met de stilte ook het akelige, angstaanjagende op mij? Waarom verscheen dat gelaat zo voor mijn geestesoog, ongevraagd? Ik huiver ervan. Gewoon haar verschijning, of een confrontatie met haar blijkt al genoeg om me van streek te maken... dat stemt tot nadenken en hoe ik me nog béter kan beschermen tegen de impact van de grote dosis heimelijkheid die als een pels om haar heen hangt. Waarom laat ze me niet met rust? Waarom moet ze persé stroop komen smeren? Om de weg weer vrij te maken voor een nieuwe aanval? Want ze moet gemerkt hebben dat ik onbewogen en neutraal bleef. Natuurlijk was dat niet wat ze wilde. Wat ze dan wel wilde? Dat ik mijn eigen kind afviel omdat die na de zoveelste indringing van die vrouw haar geduld amper kon bewaren en zeer koeltjes had gereageerd??? Moest ik medelijden met haar hebben omdat mijn dochter net als ik moegetergd nog amper weet hoe haar, die gevaarlijke vrouw, op afstand te houden? Nu... dan kon ze nog lang wachten... ze vergeet dat ik zelf moegetergd ben... en blijkbaar kwam de schok van nogmaals een confrontatie met een hyena in geschenkverpakking toch harder bij me aan dan ik aanvankelijk dacht. Diepe zucht. Als een dief in de nacht moeten wij onze woning naderen of verlaten en toch schiet dat mens uit het niets tevoorschijn... Ze sluipt stil door haar huis en wacht als een roofdier achter de voordeur tot ze ons ergens ziet? duikt dan plots op en begint met zielige, jammerende toon haar psychische terreur, iets anders is het jammer genoegniet.... Geen ontsnappen aan... ik hield het hoofd koel... de impact is echter te groot heb ik ervaren .
Heeeeel erg moe maar toch voel ik me fijn... Het was heerlijk om mee met ze naar de winkel te mogen. Daarna naar hun huis en daar wachtte ik tot na de zondvloed om een autobus naar huis te nemen. Ik kreeg een regenscherm mee. Genoten maar op het einde moest ik even rusten op de zetel... Het komt plots over me, ik voel het nooit aankomen... alsof alle leven uit me wegloopt. Een biertje en erna een kop soep hebben samen met de rust geholpen al zeg ik niets van de vermoeidheid tegen ze. De sessie, de laatste voor de vakantie voor de psychiater voelde goed... voelde me erna toch licht... omdat ik aan de hand van die ene droom blijkbaar ook andere linken verwoord kreeg. Soms schrik ik er zelf van hoeveel ik 'onderdruk'. Het was goed dat alles erin één keer mee uit kwam. Ook de verschrikking van die ene vrouw... ik schrok toen ik er eenmaal over begon en besefte hoeveel impact dat op me heeft... ze is een gevaar voor mijn geestelijke gezondheid... Een afschrikwekkende manier om me te stalken gebruikt ze. Ik dook onder, bang dat het valse martelaarschap mijn namiddag zou bederven. Mijn dochter grinnikte... want ook al is ze veel gewend... het gedrag van deze vrouw vindt zij ook niet erg 'normaal'... Dus alsof we het zo afspraken, dook ik de auto in en mijn oudste ook... en zoefffff daarna weg... Zonder dat ik één woord moest zeggen, had zij de 'situatie' zeer goed ingeschat... Toen ik huiswaarts keerde, nog enkele leuke babbels onderweg... zag ik achter de groene poort alweer haar hoofd verschijnen..... Word ik paranoia of wacht dat mens me werkelijk op??? Wat doet ze daar als ze niet eens op die etage woont???? Zo snel ik kon, stak ik mijn sleutel in het slot en zonder mijn regenscherm te sluiten, wrikte ik mezelf als een hazewind binnen. Eenmaal de voordeur in het slot voel ik me veilig want soms spurt ze al die meters mijn riching uit om letterlijk en figuurlijk een voet tussen onze deur te kunnen steken. Straks bel ik mijn ex-schoonzusje en erna een vriendin, ik heb het terrein vrij, mijn andere dochter is aan het kleutersitten Tjonge... al twee fijne dagen op een rij... is dàt geen wonder misschien? En ooooh wat smelt ik telkens dat kleine ukje me met verwonderde blik aankijkt als ik zing of zachtjes praat... en als ze lacht en dat doet ze zoveel ben ik he-le-maal verkocht, ... werkt helend... behalve als de vervreemding toeslaat... gelukkig was dat niet zo vaak deze week. Ik ben zo'n geluksvogel.
Degene die ik telefoneerde, bleken niet bereikbaar. Ik genoot van een mooiefilm met Anthony Hopkins in de hoofdral... ik zie die man als acteur héél erg graag bezig. Vanmorgen voelde het weer donker. Plots ook angst om de weken afwezigheid van de psychiater al voelde ik me gisteren nog zo dapper en er tegen opgewassen. Wellicht door de blijdschap van dat moment om het uitje ... Het mechanisme treedt opnieuw in werking om die angst proberen weg te drukken... Dankzij jou Nikki heb ik wel om een vervanging als het nodig moest zijn gevraagd. Maar ook dat geeft me niet erg veel moed omdat ik die persoon niet ken. Toch maar beter in zo'n geval eens langsgaan bij de arts die ooit bij een nachtelijk bezoek hier was. Ik wil er niet meer bij stilstaan. Straks gaat het misschien beter. Misschien teveel gebeurtenissen deze week en te weinig ruimte om ze te verwerken. Ik kan het niet, neen zeggen als ze me zoiets fijns aanbieden zoals gisteren ... Vandaag neem ik extra rust en zal me toeleggen op uitstapjes voorbereiden om de weken dat er geen therapie is draaglijker te maken. erder denk ik aan wat gisteren tijdens de avond nog afgesproken werd... Het geeft me opnieuw veel angst en spanning. Maar daarover later meer.
Er is een feest in het vooruitzicht maar door de botte veroordeling van één van degene die het feest organiseren, zag ik er al meteen van af. Een andere reden al even zwaar was dat ik het absoluut niet zag zitten om dicht in de buurt te zitten van die me zo wreed behandelden en me liquideerden. (een ander woord lijkt me niet zo geschikt) Ook mijn jongste wenste niet te gaan omdat ze het niet zag zitten bepaalde gezinsleden en hun wederhelften terug te zien en nog minder in hun buurt te verkeren. Echter blijkt dat de ene feestvierder ons zowat verwacht en al bezig was met het ingewikkelde vraagstuk waar ze ons het beste kon plaatsen. Nu ik zie dat toch als een soort van goede wil en bezorgdheid... Mijn oudste liet blijken dat zij best in onze buurt wilde komen zitten zodat mijn jongste en ik niet alleen op een eiland komen te zitten. Toen ik het mijn jongste vertelde, zag die het ook wel weer zitten om naar dat feest te gaan. Uiteindelijk gaat het toch eerst en vooral om een heel naast familielid van mij en niet van degene die mij verwierpen...? Het zou bizar zijn dat ik daar dan wegbleef omwille van de 'stookorgels'???? (door zo'n uitspraken die niet eens ver van de waarheid afliggen, reageer ik me lekker af) Dat de feestvierder een oordeel velde toen ze me uitnodigde zonder dat ze werkelijk wist hoé de vork in de steel zat, probeer ik maar te vergeten. Ze kan vaak zo bot zijn. Het is misschien de eerste keer in mijn leven dat ik haar van repliek diende. Jongens toch het was toch al té wreed dat zij mij de les ging lezen, dat ik ongelijk had daar niet bij te zijn, veroordelend én bestraffend. Nadien nam ik opnieuw de telefoon op en ik heb drie keer net niet hysterisch geroepen dat ik niet MOCHT komen en wat graag aanwezig had willen zijn, wat dacht ze wel???!!!! Ik denk dat ze toen van mijn zeldzame uitval geschrokken is. Ze is niet veel tegenwind gewend van me... (wie wel?) Wellicht omdat ze die in het verleden in de kiem smoorde met nog meer wreedheid. Goed... ik weet nu dat zij het weet... Het was vroeger mijn favoriete tante... tot ze een 'harde' tante werd. Toch voor mij. Toen ze als een kalkoen zonder kop begon te veroordelenzonder me ooit wat te vragen... over mijn echtscheiding, over de mishandelende ex di ze als vanzelf uitriep als de brave, doorbrave man en vader... terwijl hij ook haar na ieder bezoek beschimpte en bespotte (wat zij uiteraard niet wist omdat ik het voor haar verzweeg om haar niet te kwetsen... ) Ze moest eens weten hoe braaf die vader wel was, dezelfde man die zijn kinderen uitschold voor 'rotzakken'...???? Ja, zwijgen heb ik lang gedaan in mijn leven... zwijgen en slikken van heel wat mensen. Het heeft me ziek gemaakt. In die mate dat ik ondanks jaren hopen van wel van de letsels niet herstel. Blijkbaar is aanvaarden wat moeilijk te aanvaarden is, helender dan blijvend verzet en gevecht tegen iets wat onafwendbaar, onherstelbaar is. Inwendige letsels zijn moeilijk te zien... maar wel heel erg te voelen. Waar ik dit blogje voor schreef is dat ik ondanks dat we nu wel naar het feest zullen gaan ik niet van mijn angst verlost ben om degenen te zien die me vergooiden, me dood verklaarden, hoe anders moet ik het noemen hoe ze mij hebben behandeld???? Ik moet sterk zijn... op dat feest... maar ik voel me zowat alleen tegen wat voelt als een overmacht... want zij voelen zich sterk... steunen mekaar in het kwade. Amen Ik denk dat ik het vooral moeilijk ga hebben ze te zien en mezelf bloot te stellen aan nog meer negatie. Dat kan ik alleen vermijden door ervoor te zorgen dat ik mezelf daar op voorhand tegen wapen. Ik moet gewoon mezelf blijven... niet meer en niet minder... en dat wat zij deden ook bij ze laten... het is hun wrede besluit geweest,niet het mijne.
Ik begin met de meest recentste... Ik droomde van mijn broer. Hij kwam me helpen. Ik was verwonderd en tegelijk ook angstig... Immers deze broer heeft een bloedhekel aan me al van toen ik zo jong was dat ik dàt kon beseffen. Later begreep ik hoe die haat van hem naar mij toe door de thuissituatie in mijn jeugd gevoed en aangezwengeld is. Hij spuugt zijn haat naar de verkeerde maar beseft dat niet... Ook hier stuurt het loyaliteitsconflict de boel grondig in de war. Zijn woede naar de mishandelaars toe kan niet naar ze toe... vanwege de kind-ouder-relatie... dus fijn maar naar die ene zus toe... ze liet zich er zo gemakkelijk toe gebruiken... had weinig noemenswaardig verweer tegen zoveel wreedheid, dat kwam goed van pas. Ik ben blijkbaar zonder dat ik me daarvan bewust was voor heel wat mensen de boksbal en kop van jute geweest... Goed... ik droomde van hem dat hij hier kwam... iets wat hij nog nooit gedaan heeft... behalve die ene keer dat hij iets kwam opladen of afzetten. Ik zei hem toen nog maar eens te komen als hij wou... dat heeft hij nooit gedaan. Nu in mijn droom zei hij zelf 'tot ziens' en ik zag dat hij het meende. Ik zou dat wel fijn vinden... moest dat contact er komen... ik heb mijn broer nooit gehaat... heb het nooit kunnen begrijpen waarom hij zo'n hekel aan me had en me duidelijk hartgrondig haatte. Ook niet bepaald een helend gevoel... zeker niet in het borderline-verhaal. Goed ergens de laatste jaren heb ik paal en perk gezet aan ook die mishandeling, aan die beschadigende haat en hekel vna hem. Ik sloot me van hem en die nare gevoelens af, onbereikbaar geworden ook voor hem. Maar moest die droom werkelijkheid worden... ik stelde mijn hart terug open... onmiddellijk...
Het kan stom klinken maar zo voelt het alvast niet... ik kan er me zeer goed bij voelen na de herschikking van onze tafel... telkens ik er een blik op werp. Dus gelukkig maar dat onze tafel nooit leeg blijft.. Dat herschikken, is natuurlijk niet zomaar een lapje verschuiven of een bloempotje... neen het is de tafel die tot een enorme verzameling prullen, papieren herschapen was, leegmaken en het oude tafelkleed bij het vuile wasgoed gooien en een nieuwe lap gekleurde stof uit de kast opdiepen, aangepast aan mijn stemming of nood.... Gisteren was dat ivoorkleurig... Eenmaal het tafelkleed gekozen is, maak ik de ene helft van de tafel leeg en hou ik slechts die spulletjes over die ik er erna opnieuw wil op schikken. Die plaats ik aan de ene helft en vervolgens leg ik het nieuwe tafelkleed aan de andere. Daar plaats ik vervolgens de spulletjes op en neem het oude tafelkleed aan de tweede helft weg. Zorgvuldig herschik ik alle spulletjes op de tafel ... Dit keer mijn verzameling espressokopjes erop .. een gehaakte ronde tafelnap. In het midden een Marokkaanse theepot... wierookbrander en een zoutsteen met kaars... kandelaartjes allemaal in bijpassende kleurtjes (licht olijfgroen)... en de kaartjes van de overleden vriend. Dan kijk ik telkens naar het rustgevende tafereel... Ik moet alweer de piste uit... doo een leuk aanbod... Doeiiii... (ben toch weeral blij... , het rusten stel ik uit tot morgen)
Vanmiddag onverwacht dat telefoontje of ik zin had om in de stad te winkelen. Natuurlijk had ik daar zin in,toch met die het me vroegen. Mijn voornemen om te rusten vergat ik net zo grif. Ik heb dàt mogen voelen na afloop ... Toen ze terug huiswaarts reden, voelde ik me zo donker en down als in de hel van pure vermoeidheid. Het was bovendien nog zo vroeg (iets na vieren) en om dan al naar huis te gaan zinde me niet... dus stapte ik de autobus op die me naar een stad een tien kilometer verderop bracht. Daar kon ik dan eindelijk een doos goedkopere theelichtjes kopen die ik graag brand om de frisse geur en warmte. In de autobus besefte ik pas dat ik me ook wel een beetje verdrietig voelde omdat geen van de kleedjes die ik vond mijn dochters goedkeuring konden wegdragen. Ik vond mijn verdriet daarover zelf belachelijk hoor... wist dat het van uitputting was... Natuurlijk heb ik daar niets van laten merken. Hier kan ik toch een deel van mijn zieleroerselen kwijt... Ik kocht mezelf arm in Blokker... af en toe moet een mens zich toch wat verwennen? Reukkaarsjes, essences voor in geurpotjes, een geurkaars, een setje van drie dunne vaasjes, papieren bloemen en een zakje potpourri voor in mijn kledingskast. Ik ging ook naar een express-GB om daar twee flesjes bier te kopen want ik zat door mijn voorraad heen. Met zulke vermoeidheid als vandaag is dat een noodzakelijk medicament. Ik voel me ondertussen iets beter... Morgen staat er een daguitstap op het programma... het is goed... en ook daar kan ik rusten... het is immers een vrij lange treinreis.
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen... Het was ook hilarisch hoe oenig wij soms kunnen doen haha... stel je voor wij stonden helemaal beneden aan de aanlegsteiger (dachten we). We vonden het er best gevaarlijk uitzien omdat het er heel erg nat was en glibberig bovendien. We stonden net niet met onze voeten in zee...! We waren beiden verwonderd dat het die aanlegsteiger was... het leek gevaarlijk. Ik waarschuwde mijn dochter erop te letten dat ze niet zou uitglijden, dat ze zich goed moest vasthouden aan een stang... We waren verwonderd dat de overzetboot-man zo vlug van de ene zijde van de waterkant naar de andere kwam (naar de onze dus). (later begrepen we waarom haha) Er was buiten ons tweetjes niemand. De man moet gedacht hebben 'ik moet maken dat ik bij die twee ben, ze weten duidelijk niet waar ze haha moeten staan... want.... we bleken aan de verkeerde steiger te staan (één die onder water kan lopen bovendien!!!! :shock ... ) De man wees ons de juiste steiger aan, één hoger,... een droge én veilige... haha. Dat overkomt alleen ons... we zijn wat verstrooidheid betreft wel aan mekaar gewaagd... De overzet-boot-man hielp ons beiden in de boot en toen genoot ik en mijn jongste ook van wat wij vonden een spannende overzettocht maar tegelijk ook rustgevend. Ik nam foto's van de gebeurtenis... vond het echt genieten en het voelde ook als een overwinning van angst... want ook al kan ik zwemmen, met je kleding aan en in een eerder levendige waterloop, tussen twee steigers en staketsels, zou mijn zwemmen niet veel baten. Het liefst deed ik een reddingsvest ... maar dat had ik niet bij me. Ik zei tegen mijn dochter dat ik volgende keer zwembandjes zou meenemen wat ons beiden de slappe lach deed krijgen. Zie je mij daar al in het motorbootje zitten met een viertal zwembandjes aan? Net geen 'michelin-vrouwke'. Ik vond het ook geruststellend dat de man heel voorzichtig manoeuvreerde en vaarde, de motor stond niet volle kracht en de jachtjes en motorbootjes die op en af vaarden bleven gelukkig op veilige afstand. Daarna konden we eindelijk een lange wandeling maken naar het dorpje ui mijn jeud, de plek van zeldzaa goede jeugdherinneringen. Het zicht was er prachtig... de lucht lag in verschillende lagen blauw. In de verte was het donker... daar zaten duidelijk buien aan te komen... maar waar wij zaten scheen de zon... en binnen mezelf ook. Al was het laatste bezoek in mijn jeugd aan dat dorpje een eerder angstaanjagende herinnering. Dat wij erna heelhuids zijn thuisgeraakt, noemen vele mensen en artsen een wonder... maar daar wil ik niet meer aan denken... Ik vond het heerlijk om mijn jongste dat deel van mijn jeugd te laten zien... haar op allerlei te wijzen... en haar te laten delen in mijn jeugdherinneringen. Zij vond het er erg mooi. Op de terugweg stond er een heleboel mensen te wachten voor de overzetboot. Toen was er even de angst of er toch niet té veel volk zou zijn en het bootje zou zinken... dan wilde ik liever wachten. Maar er bleek nog plaats en ik vertrouwde de man van het bootje, ik voel zulke dingen nogal aan.
Wat waren we gisteren geluksvogels omdat we ondanks de voorspelling amper regen hadden... één pietluttig buitje waarbij we eenmaal onze regenjas aan, die meteen weer mochten uitspelen... Pas toen we ergens een hapje gingen eten, begon het te regenen... en na de maaltijd was het opnieuw over... Onderweg naar huis in de trein en ook in onze stad zelf goot het... maar wat kon ons dat schelen??? Niets, helemaal niets... het was alweer een dag met een gouden randje... We hebben er ook een hele leuke babbel gehad met een bekende uit onze eigen stad die daar tijdelijk werkt. Ik kocht een leuk hebbedingetje voor mijn kleinkindje... daar kan mijn oudste toch niets op tegen hebben hé... Het speeltje maakte onze hele wandeling dat leuke geluidje zoals van de vroegere rammelaartjes en dat ontlokte me meer dan eens een glimlach... Het enige dat me opviel, is de bijna lichamelijke pijn toen de trein steeds verder van de kust reed... het was alsof ik me innerlijk voelde losscheuren. Daarom denk ik dat ik toch het verlangen er mijn verdere dagen te slijten niet mag opgeven... blijven zoeken naar mogelijkheden om die stap misschien binnen enkele jaren te zetten? (dat was me het verslag wel, ja toch!)
Ik nam me gisteren voor om niet meer te lang te wachten met de kennis te bezoeken. Zij vindt het fijn als ik kom... ik heb altijd zoveel te vertellen, vindt ze, en ze vindt het prettig om naar mij te luisteren, zegt ze. Ik weet dat wat ik vertel veilig bij haar is en ze niet over mij zal roddelen, noch zal ze ooit iets wat ik haar vertelde, verder vertellen. Nu was het een half jaar geleden. Door alle drama's die er hier plaatsvonden, zie je me niet of elders verschijnen. Vandaag vatte ik de koe bij de horens en smeedde ik het ijzer terwijl het nog heet was. Ze is ook een moeder die door enkele van haar kinderen naar behandeld is, gedeeld leed is half leed. Je begrijpt van mekaar beter de onmacht. Zij geeft me steeds kracht door haar lakonieke houding. Ze laatzich niet zo vlug omver rijden. Soms moet ik zo lachen om de vanzelfsprekendheid waarmee ze haar grenzen trekt. We hebben wat afgebabbeld en afspraakjes gemaakt om samen naar her en der te gaan. Onmiddellijk na thuiskomst ben ik opnieuw in die mate moe en gebeurt er ook telkens iets met mij dat zoveel pijn doet dat ik naar de dood verlang. Ik ken het ondertussen al jaren, het lijkt maar niet weg te gaan maar ik negeer het,al zou ik alles bij elkaar kunnen schreeuwen en huilen wat ik nooit doe. In de plaats ervan neem ik een glaasje wijn of bier en lucht ik mijn hart hier. Straks ga ik aan het koken en daarna zal vast het goede van dat bezoekje weer boven komen drijven. Ik weet nooit waar die pijn vandaan komt.
Het is duidelijk dat ik het niet kan blijven negeren dat het hoog tijd is om me even in te kapselen. In een vertrouwd ritme klusjes te klaren en rust nemen, ben bezig te verdwijnen, op te lossen in het wazige, mistige. Ons uitstapje voor morgen is uitgesteld. Misschien waag ik me verder aan de tuin of pak een van de kamers aan. Misschien ga ik aan de slag met naald en draad of neem ik mijn schilderborstel in de hand en maak dat ene schilderij verder af dat ik ergens meer dan een half jaar geleden begon. Veel zin om te lezen heb ik niet... maar misschien straks wel. Het leven lijkt een visbokaal met alleen water.
Het is een vreemde vakantie. Ik voel me mat, vlak, een ander dan ik was. Ik dacht plots aan die ik vroeger vriendin noemde. Ik denk daar nu heel anders over. Flink moe ben ik na het zwoegen in de tuin, ben zelf niet gestopt voor de stortbui. De eerste week zonder therapie begint. Drie weken geen sessies. En na die weken valt één sessie in de week weg. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend... maar dat is het niet. Dat is het voordeel van een patiënte waarvoor alles zowat mat en vlak werd die manipuleer je als een marionet. Of toch op dat vlak. Ze zwijgt en slikt. Ze begrijpt de oorzaak maar wat ze er verder mee moet als het haar niet gaat? Dat blijft een open vraag. Tjonge, wat doe ik raar... maar ik voel me ook rààr.
Zo'n gevoel van eenzaamheid dat niet verdwijnt, laat me hier opnieuw nog één van mijn zeldzame nachtelijke schrijfselen schrijven. Ik weet geen goede woorden om te verwoorden wat is omdat ik wat ik voel niet weet te benoemen. Het zou misschien iets eenvoudiger zijn als ik het wel kon beschrijven. Is het verdriet, pijn, angst? Om iets waar ik niet bij kan. Ik weet dat het helpt hier nog een blogje te schrijven... zo niet gaat de angst en die vreemde pijn mee de trappen op naar mijn slaapkamer. Een dag waarop een lief klein kind geboren was, een kind als een zon, een engeltje dat niet lang leven mocht. Misschien is het dat wat me heel de dag omzwachtelde. Er kwam een zonnestraal en ze verdween opnieuw. Tijdens de avond kwam een gevoel van onbehagen omdat mijn jongste vroeg ging slapen en ik of ik wil of niet toch weer die bezorgdheid en angst voel of het wel gaat met haar, of er haar iets dwars zit. Ik weet uit ervaring dat ik het best de volgende ochtend vraag en niet nu. Soms boezemt het leven me zoveel angst in. Ik spreek er met niemand over... alleen tijdens de sessies... en gedeeltelijk hier. Ik hoorde bijvoorbeeld vanavond wel drie maal een gebrom... dan probeer ik na te gaan of het om een vliegtuig gaat... want de angst sluipt stil over mij dat de wereld misschien bezig is te vergaan. Straks ga ik slapen, maar eerst moet ik lezen, zo kom ik beter in slaap. (zonder lezen lig ik urenlang wakker). Morgen zal de dag er hopelijk anders uitzien... misschien voel ik me dan niet meer zo vreemd. Wellicht komt het opnieuw door teveel gebeurtenissen vorige week en tijdens het weekend al waren er zoveel leuke bij, de prijs die ik erna moet betalen, voelt zeker na vandaag het niet waard... ik moet meer doseren wat erg moeilijk is als je het eigenlijk allemaal heel graag wil... Het is ook moeilijk om op al wat ze me aanboden 'neen' te zeggen. Zowel voor mezelf als voor de ander... Wat moet ik als verklaring geven, dat ik erna emotioneel tilt sla en de ruimte in geslagen word, in die mate dat ik me barslecht voel? Soms ben ik het beu. Psychisch leed wordt nog door veel mensen als 'aanstellerij' gezien, niet ernstig genomen, waardoor je er vaak alleen mee blijft. Je hoeft niet op meeleven te rekenen of op begrip. Daardoor verkies ik een eiland omdat het minder, veel minder pijnlijk is dan met mensen om me heen die kil op me reageren of veroordelen om wat ze niet (willen of kunnen) begrijpen. Het is een psychische kanker en de pijn ervan kan je met weinig mensen delen. Sommigen begrijpen het pas als het ze zelf overkomt. Het zij zo... ik ga verder mijn weg, die nog steeds bezaaid is met vleesetende planten, schorpioenen, giftige adders... maar gelukkig ook met bloemen, vriendschap, begrip en warmte.
Dit titel zal ik nog vaak gebruiken, vrees ik, 'niet te veel stil staan bij...' Dromen die ik droomde, ik herinner ze me niet... wel die van vorige week. Ik droomde dat mijn vader op sterven lag en al de gevoelens van angst en verdriet erbij... terwijl mijn vader ondertussen 15 jaar geleden gestorven is... Wellicht heeft het te maken met het gemis, dat je af en toe nog heel scherp kan voelen als je dingen meemaakt die hem ook zouden beroerd hebben. Ach... het gaat beter vanochtend en voor de rest van de dag zien we wel. Misschien ga ik terug een engelenkaartjes trekken of psychologische inzichtkaart. Dat zijn dingen die toch moed kunnen geven. Ik weet immers even niet meer hoe het te hanteren, ik tast in het donkere. Wat er scheelt is niet tastbaar of zichtbaar, je hebt er het gokken naar.
Het is te belachelijk om nog maar aan te denken... maar het was opnieuw zo'n dag dat stomme, kleine niet zo aardige opmerkingen me van streek maken al laat ik het niet merken. Mijn dochter maakte enkele opmerkingen zo langs haar neus weg en uren erna voel ik nog steeds hoe het me kwetste. Ik haal mijn schouder dapper op, maar van binnen wil het niet mee. Dan vraag ik me af of het werkelijk zo moeilijk is om mij te nemen zoals ik ben met dié stijl kleding die ik graag draag? Ik hou ook niet van de stijl die zij draagt voor mezelf maar ik voel me nooit te beroerd om haar andere smaak te appreciëren. Waarom moet de ene mens persé zijn smaak opdringen aan de ander? En erger nog waarom menen ze dat die andere smaak 'minder mooi, minder waardevol' is dan die van zijzelf? Waarom menen zij hun eigen smaak dé maatstaf??? Moe word ik er van... en down, zo stom dàt is. Ik weet dat de spullen waarin ik me kleed bij me passen... en ik voel me er veilig en goed in... maar het raakt me wel die onaardige opmerking. En verder is het zo dat ik zulke opmerkingen nooit zal maken over anderen hun kleding... ik schrik me dan ook rot wanneer anderen bot zijn of menen het recht te hebben mij op mijn kleidingstijl aan te spreken, toevallig omdat zij een andere stijl verkiezen. Ook een tante kan er wat van maar of ik ooit nog maar dacht een opmerking te maken over wat zij dragen? Neen ik zou niet weten waarom. Het is toch goed dat ieder een eigen smaak heeft? Waarom vinden zij dat ze beledigend mogen zijn wat mijn smaak wat kleding, interieur enz... betreft? Ik laat me nog steeds 'vloeren'. Van de schok weet ik zelden ze van repliek te dienen. Neen... geef mij maar een kluizenaarsbestaan... want soms ben ik dat gemoei flink zat.
Omdat ik vandaag wellicht een heel eind van de dag alleen ben, wil ik die goed benutten. Omdat de smurrie binnen me, me steeds meer opslokt en ik voor drie weken zonder therapie sta, probeer ik mezelf 'bezigheidstherapie' te geven. Ik voel me vreemd, alsof ik de herfst al ruik en de bijhorende stemming komt er op kousensokken aan. Ik nam me voor vandaag een deel van de hal onder handen te nemen. De spullen die er staan, hangen me stilaan de strot uit. Daarna wil ik een kamer aanpakken zodat ik er een crea-kamertje van kan maken. Het is er zo gesteld dat ik er niet eens meer door kan tenzij ik halsbrekende toeren uithaal, steeds de angst om te vallen, zeker daar mijn evenwicht vaak te wensen over laat. Het komt door de kleedjes die ik opnieuw uit de kast haalde. Inmiddels weet ik dat ik me de moeite verder kan besparen, de kans is uiterst klein dat ze iets van wat ik meebreng mooi vindt. Waarom zou ik dus al die kleedjes opnieuw uitwassen en uithalen? Mijn jongste viindt ze wel leuk, dus hou ik ze wel voor haar bij. Dus ik wil die kamer sorteren, al die zakken met kleedjes terug de kast in. Misschien sorteer ik ze nogmaals en hou ik een deel opzij voor de kringloopwinkel. Of de boeken uit die kast bestuderen. Alles is goed om bezig te blijven en wie weet verdwijnt het gevoel van zinloosheid wel.
Ik was nog maar een kwartiertje bezig of mijn lijf en leden wilden al niet meer mee... alsof alles uit lood bestond. Omdat ik perse wilde verder werken, nam ik een glaasje bio-cider. 2° alcohol was blijkbaar niet hét ultieme middel om het lood uit mijn lijf en leden te krijgen dus nam ik een biertj uit de koelkast 9°. Lekker... en daardoor kon ik tenminste tot nu doorwerken. De hele hal is gesorteerd en hemel wat stond daar een zootje ongeregeld... Er was daar zelf een rieten tas boordevol rommel... Heb ik uitgekieperd en uitgezocht wat nog bruikbaar was. De rest sorteerde ik bij het plastic en het vuilnis. Aaaaah... ruimte eindelijk. Nu even uitblazen voor ik het stof overal bij elkaar veeg en dweil zodat het fris is. Misschien kan ik dan morgen wel aan de kamer beginnen. Tjonge moe maar het is goed dat ik doorzette. Mijn leven is leeg, mijn huis boordevol. Voor een goed evenwicht te verkrijgen ben ik goed bezig, toch? Ik zou verder willen huilen en schreeuwen maar zoals altijd blijf ik doodstil. Straks schuiven we pizza in de oven want puf om te koken heb ik écht niet meer.
Het is de eerste keer dat ik het niet zie zitten drie weken geen therapie en erna in plaats van twee keer maar één keer... Ik begrijp de beweegredenen van de psychiater maar hij begrijpt blijkbaar niet hoe dàt voor mij is. En dat het allemaal als vanzelfsprekend aanvaard moet worden... geen vervanging... geen opvang... trek j plan maar. Wat ben ik meer dan een artikel in het economisch gegeven?
Voor ik aan het sorteren, oprommelen en schoonmaken begon heb ik me de ellende gezocht naar zelfhulpgroepen voor borderline persoonlijkheidsgestoorden maar ik vond er geen in mijn buurt. Ik zal me lid maken van een vereniging voor mensen met een psychische stoornis in de hoop lotgenoten te kunnen ontmoeten. Waarom bleef de aardige man die ik kende altijd lachen, waarom liet hij nooit wat los over wat hem het leven bemoeilijkte? Waarom maakte hij een einde aan zijn leven? Waarom heeft hij niet met mij gepraat al kende hij me niet zo goed? Misschien hadden we mekaar kunnen helpen. Ik voel me niet zo goed... en in de steek gelaten.
Voel me rotellendig. Moet ik werkelijk nog geloof hechten aan de woorden van mijn psychiater? Zou hij werkelijk telefoneren als de geboorte later zou plaatsvinden? Ik geloof het niet. Ik geloof niets meer en niemendal. Waarom zou ik? Is het zo normaal dat mijn twee sessies op de week geannuleerd worden? Alsof het om een luxe gaat? Ik heb hier zo'n genoeg van allemaal. Wat betekent therapie? En wat houdt ze meer in dan een 'bijkomstigheid' niet voor mij maar voor mijn psychiater? Hoe kan het anders dat hij er zomaar van uit gaat dat ik de sessies gehalveerd om redenen die niets met de therapie te maken hebben moet plaatsen? Alsof het om willekeur gaat... Stom leven. En stom geloof in mensen. Ik ben moe... op heel veel vlakken. Waarom zou ik me nog 'goed' houden? Ik voel me al zo lang niet meer goed... Ik hang de dappere uit, de moedige... waarom? Om stomme veroordelingen te kunnen 'verwerken'? Neen het gaat niet zo goed met me.
Ik voel ze zelden aankomen, ik weet niet precies waardoor ze ontstaan maar het was gisteren duidelijk een crisis. Het is vooral ontgoochelend omdat ik toch bezig was uit te zoeken waarmee ik me goed kon voelen, wat soelaas bracht. Ik rommelde gisteren, een andere dag werkte ik in de tuin... maar het heeft blijkbaar niet geholpen, het werd nog erger. Nog steeds vermoed ik dat er teveel gaande is, dat ik amper tijd en ruimte vind om emotioneel tot rust te komen. Door de aanwezige onrust is dat zo mogelijk nog moeilijker, dan wil ik net met iets bezig zijn. Het hele ritme is uiteraard ook verstoord door de vakantiemaanden en daarbij het vooruitzicht drie weken geen therapie, een mens zou voor minder tilt slaan zeker? Toch merk ik dat ik me met al die argumenten niet kan verzoenen. Nog altijd niet in staat mijn eige grenzen te accepteren, omdat ze zo verdomd onduidelijk zijn. Vandaag probeer ik opnieuw rust te vinden. Ik had graag een kamer aangepakt. Uit angst voor nog een crisis weet ik het even niet meer. Een verwittigde vrouw is er toch twee waard? Ik kan aan die kamer beginnen terwijl ik tegelijk uitkijk dat het me niet teveel wordt.Alsof ik uit een fel draaiende molen kom. Het raakt me ook dat ik van mijn omgeving uit weinig of geen aandacht meer voel. Het raakt me dat alles weer zeer fel rond ze draait, dat ze niet eens voor even stilstaan hoe zaken op me overkomen... Ik heb het dan niet over de depressie of de klachten van bps, neen slechts over mij als menselijk wezen. Soms voelt het of ze als buldozers over me heen walsen zonder ook maar één keer stil te staan bij hoe ik bepaalde zaken ervaar of voel. Het komt erop neer dat het slechts van één zijde komt. Altijd alert zijn dat je ze niet kwetst of ongeduldig bent maar omgekeerd? Zucht. Het lijkt wel of ze denken dat ik niet ook mijn gevoelens heb. Omdat ik ze meer zie is het nog moeilijker om me af te schermen tegen de impact van gesnauw en gegrauw. Voel me nogal donker geworden, de zin om buiten te komen is geheel verdwenen. Opnieuw mezelf naar buiten duwen en dat zal ik ook vandaag moeten doen, enkele dringende administratieve verplichtingen. De plannen die ik maakte, zijn vergruisd, het zegt me allemaal niets meer. Ik weet niet meer of ik ze toch moet uitvoeren of net niet en thuis rust proberen in te bouwen. Het blijft een strijd tegen een onzichtbare vijand, één die steeds van gedaante verandert. En hele zwermen sferen van vroeger komen weer naar boven. Het is de atmosfeer, blijkbaar een bepaald weer dat me terugvoert naar een hele nare tijd uit mijn jeugd.
Tijdens zo'n crisis komt er vaak een soort paniek opzetten... en in die paniek grijp ik naar alle mogelijke houvasten lijkt het wel. Zo stuurde ik een mailtje naar een vriendin om toch nog een keer een praatje te kunnen doen. Ze had me toch laten weten, dat ik het maar moest laten weten als ik nog eens nood had aan een babbel? Waarom ik het niet eerder heb gedaan? Omdat ze vaak niet antwoordt op een mailtje, ook niet na de dood van een vriend maanden geleden. Ook wilde ik hier eerst niet meer te schrijven tot ik zeker was dat het 'gevaar' geweken was, uit angst anderen te belasten of om veroordeeld te worden zoals door die ene geblokkeerde. Die strooit overal gul zijn 'reddende engel-woorden uit'... Al je het echter waagt één van zijn ego-trippende onwaarheden recht te zetten (het gaat tenslotte over jezelf waarvan hij meent dat alle-maal te doorgronden ) of wanneer je doorkrijgt waar het hem werkelijk om te doen is... (zichzelf ophemelen door zijn valse gevoel van oneindige goedheid) dan krijg je de wind van voor, een uiterst gemene wind...!!!... want dat soort reddende engeltjes verdragen vreemd genoeg geen weerwoord, niet eens als ze de bal volledig mis slaan. Ik huiver nu van dat heerschap... ik ben hem toevallig op een site van een ander opnieuw tegengekomen met dezelfde stroperige woorden... ach hij wil meegaan en steunen... Ja, dàt heb ik zelf ervaren. Voor dat soort mensen ga ik voortaan een blokje om. Dat ik niet aan mijn angst om verder te schrijven, heb toegegeven, komt door de mensen hier waar ik wel begrip en steun van ervaar. Het schrijven geeft tenminste een beetje lucht aan de duisternis in me.
Ik kon het werkelijk niet opbrengen om vandaag onder de mensen te komen... dus heb ik die administratieve verplichtingen uitgesteld tot morgen. Ik dook terug in de tuin en heb daar verder gewerkt met mijn muziek flink luid op mijn oren. Ik voe me weer wat beter al ben ik slecht gehumeurd door opnieuw een confrontatie met het thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Maar liever slecht gehumeurd dan vlak, mat, leeg, dood van binnen. Zo kan ik eindelijk weer mijn tanden laten zien als iets me té gor wordt. Ik heb ettelijke ballonnetjes doorprikt. Met mijn voeten rammelen dat is er voorlopig niet meer bij. Gelukkig maar. Ja waarlijk het werken in de tuin heeft me dit keer wél deugd gedaan.
Na het harde labeur in de tuin kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zag me niet meteen aardappelen schillen en wortelen schrapen voor 5 personen (twee porties vandaag, morgen een bezoeker erbij, drie dus). Mijn dohter dook meteen in de badkamer na haar uitje met een vriendin. Daardoor moest ik moe en bezweet nog een half uur wachten eer ik aan de beurt was. Ik heb die tijd benut om wat te rusten en terwijl mijn vorige blogje te schrijven. Ik hoopte uitgerust te zijn om zelf nog een douche te nemen en daarna terug energie hervond om het tofugehakt aan te braden met uien en look die ik uiteraard ook nog moest pellen en versnijden. Dan het mengsel aardappelen-wortels op smaak brengen met boter, kruiden en het tofugoedje... en eten maar. Ondertussen dweilde ik ook nog de keuken. Morgen hebben we dus een logeetje... en ik vond niet dat ik voor de hele zooi moest opdragen... vandaar mijn vraag om hulp van mijn dochter. Zij schilde aardappelen en schraapte de wortels, ik verzorgde het overige werk. Morgen is ze al van 's middags op pad met een andere vriendin, komt naar huis met haar om te eten en duikt s'avonds het uitgangsleven in. Fijn voor haar maar zoals ik al zei, dààr hoef ik écht niet allemaal alleen voor in te staan. Goed dat ik de grenzen beter bewaak.
Het gevoel van angst wat me de laatste tijd plots overvalt na het avondje tv en wat me tegenhoudt om te gaan slapen, heb ik gisteren kunnen milderen doordat ik op een zender een uitzending van Pukkelpop ontdekte. Ik heb de hele uitzending gevolgd, (bijna twee uur en tot bijna twee uur vanmorgen)... mààr ik voelde me erna goed en niet meer angstig of eenzaam, niet meer dat ijle gevoel, dat balanceren op de evenwichtsbalk van net geen paniek. Ge-no-ten van de uitzending, van de muziek, van alle artiesten (waarvan ik de naam opschreef om ze mijn dochter s'morgens te laten zien... ) Ik vind het fijn dat die uitzending er was want het is een festival dat ik om diverse redenen nooit zal kunnen bijwonen. Het is beangstigend vind ik die gewoonte om mekaar een ferme duw te geven... ik begrijp daar de reden niet van maar het boezemt me wel angst in en ik wil er alvast nooit tussenstaan. Omdat ik van de meeste muziek daar hou, heb ik door deze uitzending kunnen meegenieten al is op een festival zelf staan nooit te vergelijken met thuis natuurlijk. Vandaag moet ik ze-ker de administratieve verplichtingen volbrengen want het wordt lang weekend.
Zucht... wàt was dat vanmiddag voor ik vertrok. Ik kon het bijna niet aan om naar buiten te gaan. Onzeker en angstig. Lang geleden dat ik het nog in deze mate had.... Het was om het even wat ik aantrok, niets bood die bescherming die het anders doet, in welke outfit ook, de angst bleef. Uiteindelijk trok ik wat aan wat me het meeste zekerheid bood, daarover mijn regenjas in een onopvallende kleur. Het liefst was ik vandaag veilig binnen deze muren gebleven. Ik moest echter naar de bank en andere zaken in orde maken. Heel het lijstje administratieve verplichtingen afewerkt... en in plaats van biertjes kocht ik een fles wijn. Zo kon ik in de zaak waar ik wierookstokjes wilde kopen gelijk ook de wijn aanschaffen. In hoe minder verschillende plaatsen ik moest zijn, hoe beter. Onderweg nam de onzekerheid stilaan af. Rottig om zo onzeker over straat te lopen. Onder de grond wilde ik lopen zodat niemand me kon zien. Had het gevoel dat iedereen anders op me zou spugen. Blij dat ik opnieuw thuis ben. Om duistere reden werd ik erg down.
Straks komt de vriendin van mijn dochter. Daarna gaan ze uit en blijft ze slapen. Dat is wellicht vanavond en morgenochtend even druk en vermoeiend en een zekere druk op me omdat ik me thuis even niet meer zo thuis zal voelen, even niet meer op mezelf kan zijn maar het is wel leuk voor mijn dochter en ach... vanavond is er mogelijkheid genoeg om te rusten en na morgenochtend.
Daar zet je de borden op tafel, ik had zelfs een gebakje voor ze mee als dessert. Ze eten en we praten maar ik word moe... heel erg moe. Er wordt me iets uitgelegd, ik kan bijna niet meer nadenken. Nu zijn ze weg maar niet voor ik een snauw en grauw kreeg omdat ze plots ergens onderuit wou, haar klus op mij afschuiven. Ze beet me toe dat we dat toch zoooo niet afgesproken hadden. Nu, het verwonderde mij dat we dat zo niet afgesproken hadden. Had ik me weer in de luren laten leggen? Had ze me op die vlotte manier onder tafel gepraat? Het volstaat immers een serie woorden in snelheid op me af te vuren om me iets af te dwingen terwijl ik niet eens meer weet wàt ze me afdwingen. Waarom was het zo'n opgave voor haar? En vooral waarom wou ze dat nu plots annuleren terwijl ze het anders wél doet? Ik weet dat ze het niet zo nauw neemt, daar heb ik in het verleden héél véél last van gehad, maar nu gaan er bepaalde zaken niet meer. Ik haat het wanneer haar huisdier troep achterlaat, ongelukjes die kunnen vermeden worden. Zij praat mij soms helemaal in de war met al haar argumenten. Soms heb ik de energie niet om te reageren of om helder na te denken over wat ze rad van tong allemaal in mijn maag splitst. Ik stond er dit keer op dat ze dat beetje tijd dat dààrin steekt, ook neemt en dus werd ik ten afscheid afgesnauwd. Voel me daardoor zeer beroerd omdat ze zo vertrokken is. Dat ken ik van vroeger, ze ruzieden metme en daarna vertrokken ze met hun vrienden. Konden ze lekker wat stoom afblazen over die 'onhebbelijke moeder' van ze. En ik bleef achter met een ellendig gevoel, op mijn kamer huilen, nood het ook even aan iemand kwijt te kunnen maar dat kon niet. Een klein beetje respect voor me en niet steeds hun verantwoordelijkheden proberen ontduiken, zou al heel wat gescheeld hebben. Voel me ook nu ellendig, wellicht ook omdat ik me in de val voel want waar zij helemaal geen bezwaar ziet me in het bijzijn van een vriendin af te snauwen, voel ik me net geblokkeerd om dan te reageren en vooral duidelijk te maken wat ik van haar vraag. Ggelukkig kan ik hier mijn bezwaard hart toch gedeeltelijk luchten. Ik voel dat dit niet de eerste keer is, dat ik weer op weg ben naar dat ene thema 'als ZIJ maar gelukkig zijn'. Oppassen want het walsen over me heen begint weer zeer onprettige vormen aan te nemen.
Een glaasje wijn om te ontspannen. Stilaan ebde de spanning en dat nare, ondefinieerbare gevoel weg. Daarna keek ik een film en daarna nog een... Ze kwamen vrij vroeg thuis en er is nog gebabbeld... gezellig samen. Daarna ben ik gaan slapen zodat ze nog verder konden babbelen. Dat deden ze wel zacht zodat ik kon slapen. Ik heb ze zelf niet naar boven horen komen zo stil waren ze... en dat waardeer ik zeer. Vanmorgen heeft het logeetje nog iets hartverwarmends tegen me gezegd... mijn hart maakte een sprongetje en binnen gingen de grote lichten aan... Hoe weinig moeite kost een lief woord en hoe groot en positief is de impact...! Mijn dochter is nog steeds nors, wellicht van te weinig slaap. Ik realiseer me hoe weinig erkenning ik nog van haar krijg... eerder is het op eieren lopen om geen snauw of grauw te ontvangen, ben er nog niet aan toe haar daarover aan te spreken... ik weet niet eens of ik dat wel wil... Misschien moet ik mijn grenzen duidelijker aangeven en laten merken dat ik er OOK nog ben...? Het zou fijn zijn als ik opnieuw iets van erkenning kreeg. Dat andere zuigt me leeg ...
Ik ben nog bezig te bekomen van alweer een binnendringing van een naar wezen uit mijn omgeving. Ze stalkt me. Ik heb mijn toevlucht gezocht tot één van die uitvluchten om te kunnen ontsnappen zodat ze me niet meer kon belagen met vragen die alleen tot doel hadden ze erna om te zetten in laster en kwaadsprekerij... ofwel om de weg opnieuw vrij te maken om me te kunnen raken. Nu ben ik als een ondoordringbare burcht geworden, in die mate dat het mogelijk is met een stalk(s)ter tenminste. Goed... genoeg daarover, ik daverde en heb mezelf tot bedaren moeten brengen... wat na een uur eindelijk is gelukt. Dat ik het iemand kon vertellen, scheelt. Gisteren maakten we opnieuw een uitstap... Er was zoveel te zien dat ik even alle voorzichtigheid vergat met als gevolg erger wondvuur dan vorige keer over mijn hele been... Je ziet bijna geen gewoon plekje meer... Op weg naar huis in de trein was er ook opnieuw spierpijn en stramme gewrichten. Zelfs beide polsen waren pijnlijk. Ook het beven van een abnormale koude kwam opzetten, zo erg dat ik me schaamde voor de medereizigers. Ik trok mijn jas aan maar het baatte niet. Toen zocht ik mijn heil in een koortswerend en pijnstillend middel dat ik gelukkig bij me had. Na een half uurtje was het beter... maar ik telde wel de minuten af tot ik thuis op de sofa kon liggen. Gelukkig had ik dat middel bij me, zo niet had ik van ellende niet meer geweten hoe te zitten en thuis te komen. Ik ken de verschijnselen... dan kan ik bijna niet gaan van pijn en daveren... eenmaal thuis kan ik niet eens een glas water halen om de pijnstiller te slikken of het water kletst er overheen van het enorme daveren. Dan heb ik het zo koud alsof ze me in badpak in putteke winter een uur buiten lieten staan. Ik zal volgende keer grenzen moeten stellen en voldoenderust inbouwen wil ik niet meer als een hoop ellende de thuisreis moeten aanvangen. Toch was het een zeer fijne dag... genoten met volle teugen. Ook al voel ik momenteel niet veel, dat komt wel als ik de foto's van mijn fototoestel kan bekijken, komen fijne herinneringen wel terug.
Gelukkig heb ik er niet té erg naar uitgekeken. Gelukkig weet ik dat ik niet veel moet verwachten. Gelukkig heb ik niet veel wensen meer. Het was een dag als een andere... zo mogelijk nog killer. Mijn jongste wenste me een fijne moederdag maar van de anderen... geen woord. Door het wondvuur en mijn zieke hoofd vergat ik dat de lijnbus andere uren heeft op een feestdag en kwam ik 20 minuten te laat... (had wel voorbeeldig meteen verwittigd). Toch werd ik verwelkomd met een grauw en een snauw. Mijn olifantenvel dan maar bovengehaald maar leuk is uiteraard anders. Ik ben nu moe en blij weer thuis te zijn. Ik zou kunnen huilen maar ik doe het niet. Het lijkt wel of ze me alleen vroegen uit een soort verplichting. Dan moet ik denken aan hoe ik mijn met haar handen klapwiekende moeder steeds in de bloemetjes zette met moederdag, mooie geschenken kocht... dan vraag ik me somber af of je een rotmoeder moet zijn om in de bloemetjes gezet te worden? Gelukkig was het gisteren wel een fijne dag met mijn jongste in die mooie oude stad.... ik neem die als het moederdag-feest... Ik heb me erbij neergelegd door de jaren heen maar het blijft toch pijn doen dat ik niet heus door ze allen in de 'bloemetjes' wordt gezet voor moederdag... Ook niet door mijn jongste dit keer. Ik lijk nu wel ondankbaar want we werden gevraagd om te eten bij een van ze. Toch verloor het zijn glans doordat een wens ontbrak. En omdat de ontvangst zo koel was. Ik zal blij zijn als deze dag voorbij is en ik morgen de foto's kan opladen van de heerlijke dag gisteren zodat ik dié fijne herinnering terug kan voelen opleven. Wat een rotdag... de buschauffeurs waren vriendelijker dan dieme lief zijn... aan hun gemeende hartelijkheid kon ik me tenminste nog warmen... het andere doet mij van binnen heel erg hard huilen. En natuurlijk wordt mijn hart ook verwarmd door het gulle lachen van dat lieve kleine ukje. Toch heeft het niet geholpen eenmaal thuis om het donkere gevoel te verdrijven... té gevoelig voor de kilte en het gesnauw. Liever rust dan... rust en nie-mand hoeven zien. Mensen zijn toch niet aardig voor mekaar.
Na zo'n dag haal ik me allerlei in het hoofd... zelfs tijdens de uren bij ze al... Op een bepaald ogenblik werd ik zelf onrustig omdat ik iets oppikte dat ik niet meteen kon plaatsen maar me wel angstig maakte of ze het niet zo leuk vonden als hun kleintje zo vaak lachend op me reageert. Dan durf ik er bijna zelf niet meer van te genieten van dat lieve lsnoetje. En wanneer ik zing, voel ik eveneens de weerstand. Waarom werd de muziek harder gezet? Toeval? Ik wou dat ik dat kon geloven. Soms, en ik vind het zelf erg dat ik zoiets durf denken, geloof ik dat ze het niet eens erg zouden vinden als ik er niet meer ben... dat ze net niet zouden jubelen als ik de geest gaf. Diepe zucht... duidelijk heeft het bezoekje gisteren me niet veel deugd gedaan. Wanneer ik voldoende rust nam, ga ik aan die ene kamer beginnen... Ik heb niet alleen geen zin om hier buiten te komen... maar veel stappen lijkt me niet zo verstandig nu het wondvuur niet genezen is.
Er staat een cd op... met nogal agressieve muziek om me af te reageren... Ik heb gerommeld in de kamer... wasgoed opgehangen... gras gemaaid... Dat monster stalkte me opnieuw...ze kon me niet bereiken. Mijn dochter meldde dat ze ondertussen opnieuw post vatte aan de voordeur... Daarom heeft mijn dochter haar mp3 opgezet... want ik vrees dat het mens ons uurrooster bijhoudt om ons te kunnen 'benaderen' (lees: aan te vallen) Ik realiseerde me vandaag pas hoe kwaadaardig haar roddel is... ik besefte plots dat haar mooie terras niet kan 'stinken' door ONZE katten... omdat e gecastreerd zijn. De andere gemene roddel die ze rondstrooit als zouden we ze laten verhongeren, wat een rotmens, ons geadopteerde katje is zo bol als een tonneke, ook de andere katjes zijn zo gezond als wat ze graag eten 'een visje' . Dat geflipt creatuur heeft gewoon een héél slecht karakter. Ze verkondigt zefs dat mijn jongste héél ongelukkig is met me... Ik huiver van dat mens, ze is de slechtheid in eigen persoon. Schijnheilig gaat ze op de barricades staan voor mishandelde dieren.. maar een verlaten katje in huis nemen? Neen... dat doet ze niet. In de plaats dààrvan gaat ze mensen mishandelen... psychisch terreu. Ik bleef bijna twintig jaar toegeeflijk naar ze toe maar afgelopen twee jaar werde diverse grenzen schan-de-lijk overschreden... ! En dat lap je de laatste jaren drie keer maar geen vijf keer... Ik ben dus nog steeds vrij toegeeflijk maar niet meer zo 'onnozel'.
En onze diertjes hebben dit keer ook een boodschap... namelijk deze 'hoe durft deze kwade tong hun baasjes zo bekladden...!!!!'
Ik droom vreemde dromen. Gisteren zelfs een nachtmerrie en dat is lang geleden. Ik herinner me er eenmaal in de ochtend amper iets van. Wat misschien wel vreemd is omdat ik ze nadat ik eruit wakker word nog wél weet en me vast voorneem ze te onthouden. Tevergeefs. Het donkere wordt opnieuw een smurrie en ik mis de sessies nu wel heel erg... omdat ik wat ik niet voluit durf zeggen op die manier binnenhoud en het zich daar opstapelt, de smurrie in de hand werkt... Ik was down omdat niemand me op moederfeest met een attentie bedacht en ik voelde me schuldig omdat ik dat zo voelde. Een van ze had me toch zeer gemeend een happy motherday gewenst? En de andere gaf toch een etentje? Maar de kilte, het gesnauw en gegrauw gaf dat etentje een wrange, bittere bijsmaak. Ik durfde er niet over uitweiden uit schuldgevoel... maar ik was wel down... en dacht dat het wellicht komt omdat ook mijn jongste me nu niet meer zo'n fijne moeder vindt... En de anderen? Ze dragen me evenmin nog in hun hart. Ze zien me niet meer zoals ik ben. Ze hebben me vergooid. Het lijkt wel of ze wil me omvormen tot een geheel ander iemand. Ik was een warm en hartelijk mens... nu voel ik me meer zombi dan ooit. Niets lieten ze heel. En wat je als complimentje zou kunnen zien heeft eerder een spottende lading. Zo kan ze terloops zeggen dat grootmoeke nu wel iets moois aan heeft ... moderner... Alsof ik andere keren iets ouderwets aan heb... wat niet zo is, ik heb een eigen stijl die bij me past, waarin ik me goed voel. Toen ze jonger was en de scheiding zich voltrok, heeft ze nogal wat vuiligheid en kwaadaardige laster gehoord van haar pa die zijn kinderen gebruikte om mij te 'straffen'... om 'wraak' te nemen... omdat ik 'ontsnapt' was aan zijn 'terreur'. Het is jammer dat mensen soms oeverloos met je menen te menen te mogen sollen en je bijna sadistisch mis-handelen (psychisch dat merk je minder...) omdat ze denken dat toch niemand je nog gelooft nu ze weten dat je bps hebt... Gisteren voelde ik me zo ellendig dat ik op internet vrij lang op zoek was geweest om hier weg te kunnen, om elders te kunnen wonen, ver van die me lief zijn maar me zo ontzettend veel pijn bezorgen dat ik niet meer wil blijven leven. Loze hoop daarmee ook vooral ver van alle verdriet van het verleden te kunnen wonen, de rest van mijn leven in vrede te kunnen doorbrengen, zonder me voortdurend te moeten wapenen tegen aanvallen, subtiel of direct van die je lief zijn, de anderen kunnen me steeds minder schelen. Na die zoektocht zonk de moed opnieuw in mijn schoenen... toen ik bedacht met welk geld ik zou kunnen verhuizen, en wie me zou helpen bij het verhuizen en wat met extra kosten... Dan is er nog de vergissing die ik beging, een maand lang was ik ervan overtuigd dat het die ene datum was... blijkt het een andere. Ik maakte de kaart zoek waar de juiste gegevens op te lezen waren omdat wij eerst niet van plan waren er op in te gaan. Door één en ander is de situatie gewijzigd en nu heb ik het vergald door de hele tijd gefixeerd te zijn op het verkeerde tijdstip. Ik vrees nu dat de kinderen en schoonkinderen die me al jaren demoniseren ook dit aan mijn palmares gaan toevoegen en wel uiteraard opnieuw met een verkrachting van de waarheid. Ik hoor het ze al zeggen dat ik het wellicht bewust heb gedaan, met opzet, met voorbedachte rade... Wel dat ze maar doen wat ze niet laten kunnen... ik herken ze toch niet meer als de kinderen die ik mooie waarden dacht meegegeven te hebben. Dat ze zich zo laten vergiftigen door kwaadaardige beïnvloeding schokte en kwetste me erger dan ik ooit zal kunnen zeggen... en dat ze deze vergissing van mij mogelijk zullen aangrijpen om nog meer van die verderfelijke bewijzen tegen mij te verzamelen, dat neem ik er gelaten maar nog steeds diep bedroefd bij.
Ik voel me vredig... lichter maar ook heel breekbaar... alsof ik van kristal ben en met één tik van de vinger kan breken. Hoe kan een stemming omslaan... en hoe kan een dag er helemaal anders uitzien door heerlijke dingen, hartverwarmende zaken... Komt bvb. mijn jongste alsnog af met een ont-zettend lief geschenk... De reden van de vertraging is dat toen ze het wilde kopen het uitverkocht was. Er kwamen verdorie zelfs tranen in mijn ogen toen ik het ontving... Weet je nog hoe ik vanmorgen schreef in mijn blogje dat ik dacht dat ze me dit jaar geen leuk presentje gaf omdat ze me misschien ook niet meer zo'n fijne mama vond? Nu... wat ik kreeg, bevestigde het tegendeel.... Ik was tot tranen toe bewogen... zoooo lief. En toen las ik erna ook nog een mailtje van mijn oudste dochter dat ze me mee wilde nemen naar een warenhuis als ik wenste. Dit keer was ze alleenen het was zo fijn met zijn tweetjes... het deed me opnieuw zoveel deugd om te voelen hoe ik er voor haar en haar zorgen kon zijn en dat zij mij ook spontaan hielp met het boodschappen zoeken (want zonder bril zie ik bvb niet veel... en met bril op zie ik dan weer geen omgeving). Ik voel me daarom... omdat alles me zo ontroerd heeft vandaag... breekbaar... want hét kwam allemaal tot door de muur die me vaak omringt. Ik ben wel dankbaar hoor... om deze onverwachte 'geschenken'.
Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand. Vandaag is het weer zover... ik ben ver héén. Van vermoeidheid... van zovele zaken die we moesten volbrengen, van het verstoorde ritme. Verstoorde ritme? Er is geen spoor meer terug te vinden van iets wat op een ritme zou kunnen gelijken. Vandaag ging ik met mijn jongste mee... omdat er ergens een contract moest getekend worden, een inschrijving volbracht en spullen gehaald. Een hele omwenteling door de grootstad. Beiden in een vreemde bui. Wat betreft het feest van een tante... we namen ons besluit... we gaan er niet naartoe. Waarom zouden we? Als we ons beiden zoveel zorgen maken of we het wel zouden aankunnen? Sinds wanneer ga je naar een feest waar je vreselijk tegenop ziet, angstig bent, als bedreigend voelt? Juist !... dààrom gaan we niet. Waarom ons 'offeren'?Voor wie of wat? Voor een tante die beledigend uit de hoek komen 'leuk' vindt? Denken ze heus dat mijn jongste en ik een feest 'leuk' kunnen vinden waar mensen zitten die ons verwierpen terwijl ze zoons en broers zijn? Ach, wat zei iemand ook weer? Dat mijn tante het niet leuk zou vinden als wij niet zouden komen? Waarom? Omdat ze dan niemand heeft om eens lekker op te kunnen chagrijnen, spotten, veroordelen? Dat ze dan maar op haar zoveelste verjaardag een ander slachtoffer uitzoekt... of voor de verandering zichzelf eens onder de loep neemt. Of ik me zal haasten om te waarschuwen dat we niet komen? Ik dacht het niet... we hebben niet eens gewaarschuwd dàt we gingen komen... waarom zou ik het dan wel doen als we onze 'kat' sturen (ik denk er niet aan onze kat dààr naartoe te sturen). Ik ben in een zeer vreemde bui... jawel... ik zag op de valreep in dat mijn jongste het heus véél leuker vindt wat langer te blijven bij een goede vriendin en haar partner dan nog meer spanning te voelen omdat ze bepaalde mensen niet meer wenst te zien... en ik? Ik sliep er niet meer van... telkens dat beeld voor me te zien van een schoondochter die mijn kleinkindje uit mijn armen zou komen rukken. Allemaal niet zo denkbeeldig... En nu zet ik dit ding af... het doet héééééééééééééél eng... knarsende knallen... nooit gehoord.
Gisteren schrokken mijn dochter en ikzelf op van dat zeer gevaarlijk klinkende onweer. Het knetste, het was abnormaal. Even later zagen we de extra nieuws-uitzending op tv... en het drama op Pukkelpop. Ik kon er niet van slapen vannacht... Veel vrienden van mijn jongste gaan er naartoe. Het is angstig afwachten. Er vielen ondertussen al vijf doden... opnieuw vijf jonge mensen die het leven lieten, dit keer door natuurgeweld. Zoveel gewonden ook. Want soms staat een mens er niet bij stil hoe zwaar gewond ook dramatisch is... hoe een mens verminkt kan zijn of ernstig letsel opliet. De tranen stonden in mijn ogen... zo erg voor de families... voor de vrienden... al die jongeren... Vandaag branden er extra kaarsjes voor ze hier in onze woonkamer. Gelukkig is mijn jongste vandaag tegen wil en dank afgeleid en zal ze hopelijk niet opnieuw slecht nieuws krijgen... Wanneer je op amper twee jaar tijd al twee goede vrienden verloor door een drama, kan het een druppel teveel zijn... dus ik ben mee angstig met haar maar ook voor haar... Verder wil ik er niet veel over kwijt... Ik wil alleen maar denken aan al die mensen die een geliefd iemand verloren... aan de gewonden ook... en aan de jonge mensen die zo bruusk uit het leven gerukt werden daar waar ze met zoveel verwachtingen naartoe gingen....
Ik nam het me nochtans voor... om buiten te gaan terwijl mijn dochter een hele dag weg is... maar ik kan het niet. Ik blijf liever verschanst in huis. Het spookt de hele dag door mijn hoofd of ik wil of niet... welke rampzalige dag en dagen, weken, maanden, jaren... de getroffen families door moeten maken vind het zooo erg... en denk aan ze met heel mijn hart... en aan die jonge mensen die het leven lieten... of die zwaar gewond zijn... Zoveel meevoelen stuur ik ze, troost, steun.... ook aan vrienden... die vrienden verloren... want vrienden zijn vaak zowat familie. In de plaats van naar buiten te gaan heb ik ergens in huis een grondige schoonmaakbeurt verricht... Bekaf maar tevreden over het geleverde werk. De droefheid, het trieste wijkt niet... maar moét dat? Ik voel te erg mee om dàt niet te voelen. Wat voel je je machteloos bij zoveel pijn... zoveel leed... zoveel verdriet. Wat kan het leven wreed zijn... Met dit engeltje... stuur ik iedereen... veel liefde toe.
Het begon al tijdens de ochtend, bij het ontwaken... opnieuw die hevige weerstand om buiten te komen. Geen zin om dat hele eind te gaan om dat ene kaartje in de brievenbus te stoppen... maar het moest... voor toch nog een minimum van beleefdheid en dan de geneesmiddelen... Onverwacht is er een en ander veranderd waardoor mijn jongste onverwacht ook thuis is. Zij vroeg me mee om inkopen te gaan doen, ze had voor deze ene keer niet zoveel zin om alleen te gaan. Wat een geluk... precies wat ik (blijkbaar) nodig had... want natuurlijk zou ik haar vergezellen. Voor iemand anders iets doen, gaat me blijkbaar nog altijd beter af dan voor mezelf... Nu, mij hoor je daar niet over klagen Dus hebben we de inkopen gedaan die mijn jongste normaal doet én het kaartje in de bus gestopt én naar de apotheker én én én met andere woorden 'al die zaken waar ik zo tegenop zag, zijn in één klap verricht'... Het kwam goed uit... de zinloosheid heeft een serieuze omvang bereikt... en daartegen vechten lukt niet meer zoals vroeger... Het is niet erger dan vroeger maar anders... Er is één ding veranderd... ik verloor de zin om me ertegen te verzetten zoals ik dat vroeger deed. Ik dwong me bijna voortdurend vooruit. Dat doe ik nu niet meer.... omdat die zin ook weg is samen met de hoop die ik toch steeds bleef koesteren. Nu is het een vreemde alles overkoepelende zinloosheid die lijkt op een woestijn zonder ook maar één oase of bron. Toch zal ik me zelden laten gaan en de zinloosheid helemaal zijn/haar zin geven... Ik wil dat monster immers niet laten winnen. Ik heb ervaren dat oeverloos blijven jezelf dwingen toch buiten te gaan, veel vaak zoveel energie opslorpt dat je er slechter van terug thuiskomt. Ik ga met mezelf een soort compromis sluiten. Goed, zeg ik tegen mezelf, naar buiten gaan is nu écht een stap te ver... je voelt je te kwetsbaar, te fragiel... (om alleen naar buiten te gaan ) dus blijf je beter binnenshuis maar doe je wel een klus waar je zin in hebt. Ik weet immers dat het als het geen voldoening geeft dan toch tenminste rust. Vroeger kon ik lezen maar de laatste maanden ben ik daar te onrustig voor. Ik wil alvast niet verder afglijden, de zinloosheid kan niet groter. Ik vrees dat het meeste komt door de uitzichtloosheid van een bepaalde toestand... situatie. Je geeft daardoor droom na droom op...
De prentjes op mijn blog zijn vandaag ook niet om naar huis te schrijven... humoristisch maar op een cynische manier... Ik hoop dat niemand aanstoot nam aan die twee rare beesten op mijn vorig blogje, het stelt mijzelf voor in de twee bijpassende buien... Ik vergat nog over mijn droom te vertellen... ook een vreemde... Een buurvrouw kwam zich bemoeien... en ik werd er moe van... Ze was bezig al mijn spullen te besnuffelen en te verzetten. Plots zag ik haar de heerlijk geurende potpourri, waar ik zolang naar gezocht had, uitstrooien op een metalen ton vol met konijnenstro... Ik riep dat ze dat niet mocht doen en probeerde zo goed en zo kwaad het nog bruikbare eraf te halen. Ik verzocht haar vriendelijk om naar huis te gaan, dat ik op deze manier mijn gedachten er absoluut niet kon bijhouden... maar ze ging onverstoorbaar verder. Mijn jongste bleek nog een baby en ze lag in een wiegje in de voorkamer (zo noemden ze dat bij ons vroeger in mijn jeugd) van mijn ouderlijk huis aub... een huis dat al lang niet meer bestaat en dat mijn jongste zelfs nooit gezien kan hebben. Toen strooide mijn buurvrouw de overige potpourri in de wieg van mijn jongste terwijl ze erin lag... over haar buikje en armpjes heen. Opnieuw kreet ik dat ze dat niet mocht doen. Maar buurvrouw ging ook nu weer onverstoorbaar verder en mompelde dat de baby en het wiegje dan lekker naar roosjes zou ruiken. Ik zei haar dat het gevaarlijk was want als baby er een stukje van in haar mondje kreeg... Het vreemde van het verhaal is dat het niet eens mijn echte buurvrouw is maar een andere buurvrouw die zich niet zal bemoeien maar waar ik toch ook ergens hinder van ondervind...(ze is eerder een giftige zwam als je ze per ongeluk met iets een onbehaaglijk gevoel gaf, spuugt ze gif) Misschien nam mijn droommaker de twee in één? Promotie... of zo Nu.. als ik zulke promotie in werkelijkheid zie, laat ik die mooi liggen, zeker weten Ik ben écht in een rare, cynische bui... en na dit blogje ga ik nog een kamer bestormen (om verder een doorgang tot stand te kunnen brengen )
Mijn vreemde bui is nog steeds niet over... Ik zweet me kapot... Komt het door de warmte? Maar het transpireren was abnormaal... ik pufte en kreeg geen lucht... toch zwoegde ik verder ... ik wilde die hele kast vandaag leeg. En niet 'zomaar' leeg... neen.. ik keek zak per zak alle baby-en kleuterkleding na... Ondertussen stond er natuurlijk muziek te spelen... Bob Marley en Simon and Carfunkel, tot slot een mot in je jas... die vind ik écht superleuk en heb luidkeels mee gekweeld Ondertussen heb ik me nog een biertje uitgeschonken en zit ik met mijn benen op een stoel te schrijven... tot ik uitgerust ben zodat ik samosa's kan bakken... Een cd van Liesbeth Lizt... prachtig vind ik. Toen ik de baby-kleedjes nakeek, kwam ik uiteraard ook nog kleding tegen van mijn zoons die me verwierpen... ik gooi ze niet weg... ik koester ze... want ook al verdring ik het, ik hou wel van ze... nog steeds... maar als ik dat gevoel toelaat ga ik dood van pijn.... Ik breide de truitjes zelf... met eskimo's die ik erop maasde, Mickey Mouse, een schaatsende Daisy en zelfs een kikker, piloot, skiër... racewagen... ik breide veel voor ze... Zorro... voor ieder één... Ik hing een kader op met foto's van ze allemaa die mijn jongste niet meer op haar kamer wou... Ook al hebben ze me zoveel pijn gedaan, zoveel dat ik het niet kan beschrijven... toch kan ik die foto's aan de muur hangen omdat ze toén nog zichzelf waren en mij niet vergooiden omdat het bepaalde creaturen goed uitkwam. Ze kunnen verder de pot op... Ze doen maar met hun leven wat zij willen maar ik sta niet toe, niet meer, dat ze het mijne stuk maken... en dat van hun jongste zus die wijs is voor ze tesamen... Alleen beseffen ze dat niet, ze meenden no dat zij net zo eenvoudig te manipuleren is dan zij zich hebben laten manipuleren... In feite is het meelijwekkend... Dàt is er ook weeral af. En verder menen ze me morgen op het geweldige feest te veroordelen omdat ik mijn kat (geen denken aan) stuurde? Ik weet al dat dàt hun manier van feesten is, zaken in stand houden die anders als een kaartenhuisje in elkaar zouden stuiken, namelijk de wàre toedracht van hun gedrag. Ik heb er lak aan, ook aan het voorbije leven waar ik een toonbeeld was van 'beleefdheid en respect' terwijl zij opme bleven trappen... ook het feestvarken van dat feest waar ik mijn kat (niet dus) op afstuur meende me de laatste 30 jaar te kunnen blijven bekladden, veroordelen, minachten, bespotten. Haar broer, mijn vader, zou zich omdraaien in zijn graf want hij was niet zo...! Dit was wel een heel vreemde blog... Ik snap mezelf niet meer. Misschien maar goed ook. Als illustratie een toepasselijke egel... Niemand raakt me nog... zelf die dagboek-snuffelaar niet meer.
Vandaag ben ik zonder pijn ontwaakt. Geen donkere wolk, geen rotsblok. Het is één van die uitzonderlijke ochtenden en ik omhels ze. Ik heb mijn kopje koffie in de frisse ochtendlucht leeg genipt, genietend van de zondagse stilte. Amper een uur nadat we opstonden, heb ik het aquarium van zuiver water voorzien en plannen gemaakt voor deze dag. Won-der-lijk... !!! Na mijn schrijfsessie ga ik de keuken onder handen nemen... en als ik dan nog energie over heb, de gesorteerde kleding in de volledig leeggehaalde kast bergen. Ha, ik verheug me er zelfs op om al die plannen waar te maken. Geen geduw vandaag... heerlijk Straks ga ik dan lekker onder de douche en mijn dochter tegemoet. Ik neem mijn fototoestel mee en de tijd die ik wacht, maak ik zoek door kiekjes te maken. Zou dat nu allemaal van opluchting zijn omdat mijn jongste en ik enkele dagen geleden beslisten niet naar dat feest te gaan? Ik geloof dat dàt er voor een groot deel tussen zit Geen van beiden zagen we het zitten... een 'feest' met mensen die met haviks-ogen naar ons zouden loeren tot ze iets zouden vinden om vooral mij verder te demoniseren. (alsof ze dat nog niet genoeg en volkomen hebben gedaan... )
Dat ik niet naar dat feest ga is pas een feest... en het voelt voor het eerst in mijn leven dat ik er ook bij kan denken 'dat ze denken en veroordelen wat ze willen, ik heb genoeg van de moeite die ik me steeds getroostte vooral niemand te kwetsen en mezelf en mijn eigen gevoel zo vaak op te offeren bovendien terwijl zijzelf geen moment onverlet lieten me te kwetsen, te ver-won-den met hun beledigende uitspraken, hun onheuse beschuldigingen, hun ongebreidelde minachting en arrogantie aanleunende verwaandheid. ... Ze zullen zich prima amuseren zonder mij... en ik zonder ze
Mijn jongste zal niet opnieuw onder spanning komen te staan als ze zich te pletter ergert aan de komedie, aan de confrontatie met het alleenrecht dat die bepaalde wezens zich menen te kunnen veroorloven iemand de grond in de boren, te verpletteren met kwaadaardige laster en beledigende uitlatingen. Ik hoef niet bevreesd te zijn dat enkele ogenschijnljke onschuldige wezens het kleintje dat misschien bij me zou zitten uit mijn armen zullen komen rukken alsof ik een baal afval ben zonder dat ik me daartegen kan verweren omdat ik niet op kan, zelden op kan tegen het grenzeloze in hun beledigend gedrag. Het geeft me telkens een schok. Ze lijken er een bijna sardonisch genoegen in te scheppen te kwetsen waar en hoe ze maar kunnen. Ze walsen als een buldozer over me heen tot ik niet eens meer de dikte hebt van een vel papier. Haha... al zeg ik het zelf... dàt heb ik goed beschreven.
Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik mezelf nooit meer aan de haaien zal voeren want dààr komt het op neer. Ik hou me nog alleen maar op met mensen die voor rede vatbaar zijn en die het begrip 'wederzijds respect' ook begrijpen... daar kan ik tenminste veilig mezelf zijn en van zulk gezelschap kan je ook genieten én omgekeerd!!!!
Dat gevoel van lichtheid is verdwenen. Door een mail die me opnieuw onrustig maakte. Ik probeer de verscheurende gevoelens op een rijtje te zetten. Ik probeer te begrijpen waarom en waarom niet en ook waarom ik me niet net zo voorbeeldig gedraag in zulke situaties als hoe ik het steeds heb gedaan voor bepaalde zaken in mijn leven de bodem kompleet vernielden. Ik kwam tot de slotsom dat de angst voor nog méér en beledigender commentaar van de gevierde groter was dan die respectvolle houding die ik in normale gevallen zou aannemen om de gevierde 'expliciet en tijdig' op de hoogte te stellen van onze afwezigheid... Natuurlijk vind ik het erg tactloos, respectloos en onbeleefd van mij en ik hoor haar in gedachten me dit keer terecht veroordelen... Nu is het té laat om te verwittigen... en op de vraag of ik het anders zou doen als ik de kans kreeg, is het antwoord opnieuw 'neen'... De angst voor haar commentaar zelfs wanneer ik tijdig zou verwittigd hebben is groter, véél groter dan mijn normale alle angst trotserende beleefdheid en het verlangen om niemand te kwetsen of onheus te behandelen. Gewoon het idee een telefonische confrontatie te moeten aangaan met iemand die de laatste dertig jaar van mijn leven meer beledigend, hard, gevoelloos en onheus terechtstellend uit de hoek kwam dan aardig, niet eens respectvol doet me al rillen en huiveren, gillen en schreeuwen in mezelf bij de gedachte alleen al... Nog een uurtje schrijven en dan ga ik aan de slag in de keuken... mijn goed gevoel is weg... misschien komt het in de loop van de dag terug. Ik weet van mezelf dat het een hele tijd zal duren voor ik nog een telefoon zal durven opnemen overdag uit angst voor één van mijn vele rechters en de steeds maar langer wordende lijst ten laste leggingen... Hoe ik in wezen ben, (of was) is sinds zij die me lief waren me zijn beginnen demoniseren, geen spoor meer. Toch is er één voordeel aan mijn 'onbetamelijk' gedrag... namelijk dat zij nu ein-de-lijk redenen hebben om kwààd te spreken, om me te veroordelen en beschuldigen, alvast minder pijnlijk dan al die jaren dat ik beschuldigingen, veroordelingen, minachting en krenkingen moest slikken die onterecht en vreselijk onheus, om niet te zeggen 'wreed' waren. Ik wens ze veel plezier op het feest... waarop ze met zijn allen de afwezige kunnen vierendelen... ik voel het toch niet.
Het was ondanks de duik die ik ergens tijdens de voormiddag maakte toch nog een feest van een dag. Al de geplande zaken volbracht... de keuken onder handen... nieuwe zelfklevende folie op het snijvlak dat de eigenaar afleverde als een onbehandelde stenen plaat... (als het maar goedkoop is) Daarom kleef ik er om de zoveel jaren een nieuwe folie op... Dat wil zeggen de oude folie eraf wurmen, de ondergrond grondig schoonmaken, laten drogen en dan de nieuwe folie nauwkeurig meten en kleven. Natuurlijk moesten er eerst al die spullen af... Een deel van die spullen moet ik nog nakijken of ik ze nog wel nodig heb... Ook de kledingskast is mooi weer gevuld : Ik heb de afdruiprekkenaan een grondige schoonmaakbeurt onderworpen. Het komt erop neer dat de helft van de keuken mooi oogt, fris met die nieuwe folie., de spullen er mooi op geschikt... Het enige plan waar ik niet meer aan toekwam, was mijn haarbos een shampoobeurt geven, doe ik morgen wel... Ik nam de autobus naar de stad ... Omdat het vandaag iets later stopte daar spraken we af dat ik enkele uurtjes op voorhand zou vertrekken, rondkuieren in de stad, rusten wanneer nodig en dan tegen dat haar job afgelopen was, samen terug naar huis. Ik ben nu moe maar voldaan... had een leuke dag... . Morgen bouw ik een rustdag in... dat wil zeggen dat ik me weer zal beperken tot klussen binnenshuis... Overdaad schaadt... weet ik
Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto.
Eindelijk ook een mail beantwoord en een andere geschreven. Daar kruipt toch ook wat tijd in, vooral als je zaken vertelt... Misschien ga ik in de tuin werken en anders ontferm ik me verder over die ene kamer. Ik moet toegeven dat de vakantie van de psychiater stilaan begint te krassen... nog even en ik ben een buitenaards wezen zo vreemd voel ik me, als in een roes. Het is een overlevingsinstinct om allerlei het hoofd te kunnen blijven bieden. Soit... ook dat gaat wellicht voorbij. Ik heb verder toch weer een positieve instelling want ik kon vanmorgen plots denken dat het maar goed is geweest dat ik ondertussen paniekaanvallen in alle soorten en maten ken zodat ik mijn jongste die er sinds het verlies van twee vrienden van haar ook door gekweld wordt, kan geruststellen. Zo zie ik dus zelfs daar de voordelen van in .
Zo... en nu aan de slag... een schrijfsessie en erna een vaatsessie. Het prentje dat ik vond, is eerder grappig dan waar... want ik ga niet boos aan de vaat hoor... eerder heb ik er zin in.
Bij gebrek aan een luisterend oor in mijn omgeving vertel ik het hier. Er speelt een cd ... Ondertussen nam ik de rest verf van twee jaar geleden, ecologische natuurlijk... en schilderde daar waar enige verfraaiing nodig was, voor mijn gevoel toch een heerlijk zonnige kleur tegenaan. Ach... het mag in feite niet maar daar veeg ik mijn voeten aan... en dààr heb ik een zeer geldige reden voor... Ik word onpasselijk van dat creatuur dat denkt dat het recht alleen zijn kant moet uitgaan. Twee uur en een half werk maar het resultaat mag er wezen. Zwetend als een rund schrijf ik het nu even op hier voor ik onder de douche ga. Ondertussen kunnen mijn benen ook rusten op het stoeltje dat daarvoor dienst doet. Na het douchen ga ik twee soorten boontjes schoonmaken en bereiden. Er ligt een handdoek rond mijn hals... om 'ongelukken' te voorkomen. Dat ding warm te houden al is er aan warmte geen gebrek. Echter tocht op een bezweet lijf is niet zo ideaal, al helemaal niet als je bij de geringste beweging een knak in rug of hals krijgt. Natuurlijk kwam er net als ik op de ladder stond met mijn hoofd achterover (ik schilderde namelijk een zoldering) een telefonische oproep binnen. Dat ding bleef maar bellen... en ik bleef op de ladder staan Ik hoefde niet bang te zijn voor een of ander noodgeval omdat ieder die dat eventueel zou moeten melden ook mijn gsm-nummer bezit en degene die het niet meer bezitten en toch belangrijk zijn die kunnen het doorgeven zodat ik toch op de hoogte kan gesteld worden. Degene die daar geen gebruik van kunnen maken, nu die hoef ik niet te horen. Ik verwacht immers een telefoontje van de tante wiens feest ik niet bezocht... en sorry... maar na al die beledigingen die ik van haar al te slikken kreeg, het veroordeeld worden zonder te weten waarover het gaat...(alleen omdat ik het ben?) écht die hoeft mij even niet welke les dan ook te komen spellen... . wat heb ik mijn leven laten vermorzelen door dragonders, buldozers, egotrippers, betweters, enggeestige hoogheidswaanzinnigen en schijnheilige heiligenprentjes.
... wat ben ik moe... benen als lood... een pauze... Ondertussen staat een cd op met de Burundi-drums... Ik hou ervan... De bonen (snij) zijn gesneden en naar aloude gewoonte heb ik er weer andere ingrediënten bijgevoegd. Zo vind ik koken immers het leukst... als ik er mijn eigen variante van kan maken. Piet Huizendinges die hoef ik niet... Wanneer ik mensen niet mag door hun gedrag ga ik ze-ker niet koken wat zij voorkoken (ik kijk die programma's niet en koop zeker zijn boeken niet... huiver met alle respect voor die het wel doen... ) Ik ben mijn eigen kok... heb geen Pieten nodig. Ik reken nog een half uur en dan ga ik aardappelen schillen en in het diepvriesvak kijken wat ik er kan bijbakken als vleesvervanger... want wij zijn al sinds maanden opnieuw vegetarisch gaan eten. Gisteren nam een Braziliaanse plaats naast me. Ik weet niet hoe het komt maar vaak beginnen mensen spontaan een babbel met me en ja ook al put het me soms uit ik ga er steeds op in... (behalve als het crieps zijn) De muziek staat zo luid dat ik zelfs geen deurbel zal horen. Maar ons hondje wellicht wel. Toch kan ik dan lekker net doen of ik het niet gehoord heb. Ik heb namelijk geen zin in mekkerende luitjes. Vandaag ben ik a-sociaal. (behalve hier... )
Tja... er zullen wel meer mensen zijn die net als ik angstig zijn bij onweer. Dus ook al was ik opnieuw vroeg uit de veren toch zette ik die computer even vlug weer af dan dat hij opstond... doodsbang voor de bliksem die kan inslaan. Omdat het leek te minderen maar toch nog niet voldoende om elektrische apparaten opnieuw in te schakelen, bedacht ik in de regen een deel van het terras een schuurbeurt te geven. Ook dat blies ik af omdat ik in elkaar kromp bij iedere bliksemshicht. Mijn voorstellingsvermogen staat weer op scherp... Het lijkt ondertussen opnieuw te beginnen... Misschien kan ik niet verder werken aan de computer. Het verstoort mijn ritme en ik loop verloren in huis rond... Het is zo donker. Ga ik dan straks maar aan het rommelen? voel me zo moe en slaperig... en niet in staat om nu al aan het rommelen te slaan... het rommelt nog te erg in mijn hoofd. ... ik hoop dat het niet de hele dag zo gaat onweren... dat vind ik eng en van het donkere word ik somber. Ook al steek je de lampen aan.. het voelt zo vreemd om dat overdag al te doen dat ik er helemaal door uit mijn doen geraak. Kalmte bewaren Bah... het bliksemt alweer en rommelt, zo lijkt het, pal boven ons hoofd... brrrrrr... bang bang bang.
Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp. Ja... in het échte leven ken ik mijn vrienden... en de anderen die zich misschien zo noemen maar het niet zijn, ... . Ook hier voel ik welke mensen je een warm hart toedragen en meevoelen hoe weinig ze ook van woorden zijn... Het zit niet in veel woorden... Natuurlijk kan ik me vergissen ... kan slechts op mijn gevoel verder gaan... en me niet meer laten gebruiken... Ik huiver van bepaalde zaken... en eigen me het recht toe daar een prikkeldraad voor te zetten... Ik laat me niet meer in de luren leggen . Ik ken de onmacht van sommige vrienden om mij te begrijpen... maar ik voel wel dat ze moeite doen... en niet domweg aan het veroordelen slaan... op momenten dat een drama hun leven trof... weten ze dat ze op mij kunnen rekenen... ze eisen het niet... ze vragen het niet eens... dat hoeft niet... ik ben er met heel mijn hart voor ze... Maar die anderen... die menen over mij te kunnen beschikken? Die hoeven niet op mijn begrip te rekenen. Niet meer... sinds diverse rampen mijn leven troffen. Die hoeven noch in het echte leven, noch hier te komen melken... ik ben dan ook geen koe.
Te laat heb ik begrepen dat ik vandaag een archie-slechte dag heb... té laat... Daardoor was het in mijn hoofd weer een chaos, alsof er een zekering of meerdere zekeringen uitvielen... Toch had ik blijkbaar nog de tegenwoordigheid van geest om degene waar ik naartoe zou gaan, te waarschuwen dat ik er vandaag niet meer geraakte en of het morgen ook goed was. Ik was alleen vergeten dat ik op mijn tellen moest letten... Ik begreep te laat dat ik beter een sms verzond in plaats van een mail. Maar ik zag daarvan af... omdat de batterij van mijn gsm en van mezelf bijna plat was. Ik werd erna op een vrij krenkende manier de 'les gelezen'. Wat kwetste het me... Wat me vanmorgen overkwam? Ik zou het niet weten... volledig mesjogge geworden, zo lijkt het. Stilaan geraak ik de draad en de pedalen kwijt. Heb ik me gisteren te moe gemaakt? Is het door dat akelig en zo lang durende onweer? Ik was, eerlijk, zeer bevreesd dat ik op een autobus onbeschut moest wachten om naar degene te gaan waarmee ik dat afsprak. Het besef dat zulke angsten toch niet begrepen en misschien ook nog veroordeeld werden maakte daarover vertellen onmogelijk. Verder heb ik geen zin in mogelijke toespelingen over zondag hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn tante zo laat te waarschuwen dat ik niet zou komen... die 'harde' tante mag mij wel dertig jaar lang als zondebok bespugen en veroordelen, beledigen en naar behandelen... Ik sliep ook slecht door die angst voor de onweders vannacht en er was er ook een ziek vanmorge, het maakte de boel kompleet in de war. Ik had niet door dat ik bezig was er volledig onderdoor te gaan... Mooi... dat ik net nu een cd hoor (een Nederlandse groep, in het lied komt Kronenburger park... 'iedereen de weg kwijt'.... ook iets van 'de wereld uit, één seconde, en vraag niet naar de weg want iedereen is de weg kwijt...)( ooooh wat mooi... maar het snijdt in mijn hart)(mooi lied, wie zingt het eigenlijk?) Ergens deze namiddag voelde ik hoe abnormaal moe ik was, nog besefte ik niet wat er aan de hand was. Dat ik de computer in allerijl afzette uit angst voor het uren durende onweer... heeft wellicht ook meegeholpen aan de algehele ontreddering. Want het schrijven werkt meestal helend Op dit ogenblik kan ik wel schreeuwen waarom mijn psychiater het precies nu zo lang moet rekken, zijn vakantie met het heerlijke vooruitzicht erbij om wanneer hij terug begint de sessies te halveren. Stik maar Lore... alsof ik dàt nog niet genoeg heb gedaan in mijn leven... Slikken en stikken. Ik ben het zoooo beu allemaal... Ik trachtte na het nare berichtje mezelf nog te redden door in de tuin te gaan werken... maar het heeft niet mogen baten. Het deed me zoveel pijn dat besef dat zij mogen kwetsen en met me sollen naar believen... maar dat ik niet eens door een archieslechte dag... mijn anders zo nauwkeurige respect voor ze 'even' verlies... en dan niet eens totaal...! ik kàn het niet allemaal meer dragen... ik wil hier weg... ver weg van ze allemaal die mijn hart blijven vertrappen en bekrassen... Ik voel me slecht... die me ooit zo lief waren... heb ik al twee jaar niet meer gezien... hoe hebben ze mij die altijd zooooo vol liefde voor ze was, zo kunnen vergooien en wààrom??????? Ik kom dit nooit, nooit te boven. Nooit... hoe ik me het zelf ook wijs tracht te maken... ... en degene die dààr voor verantwoordelijk zijn, voor die vreselijke verwerping... wel ik hoop dat ze nooit hoeven zien wàt zij hebben gedaan... of het zelf hoeven meemaken. .
Zeven uur is nu niet zo vroeg maar toch wel tijdens de vakantie. Ik sliep vannacht opnieuw in fragmenten, droomde allerlei maar weet er ondertussen niets meer van. Ook gisteren het begin van een paniekaanval, plots uit het niets (zoals gewoonlijk)... en terwijl ik al ingedut was. Ik weet uit ervaring dat ik dan aan allerlei zaken moet denken die mijn aandacht vast houden... ik dacht aan het werken in de tuin, wat ik er nog allemaal wou doen... en het hielp, de aanval is niet op volle toeren gekomen. Ik ben benauwd voor straks. Misschien om de kwetsbaarheid die weer fel is opgekomen? En ook omdat ik glimpen van de vroegere houding waarnam, dat afkeurende... Willen ze me opnieuw omvormen tot 'iets' wat hun goedkeuring kan wegdragen? Ik noem het 'iets'... omdat ik het dan niet meer ben als zij met mij klaar zijn... Er is opnieuw dat gevoel van onveiligheid... en natuurlijk weet ik waardoor het er terug is... Door bepaalde vragen, op zoek naar iets om me als vanouds te kunnen demoniseren... Het is moeilijk te bekennen... maar precies dat gevoel... dat niemand het voor me zou opnemen als het nodig zou zijn, heeft mij die knoop doen doorhakken... Opnieuw angstig dat hetzelfde zou gebeuren als in mijn verleden... dat die me lief waren zich tegen mij keerden... zelfs die waar ik toen nog mee gehuwd was... ging liever mee in de venijnige aanval ... het sadistische leedvermaak kan ik maar moeilijk vergeten.
Moe en het noorden, zuiden, oosten, westen kwijt. Maar belangrijk... het viel best wel mee het bezoekje. Het was zelfs fijn. En gezellig. Nu ben ik moe... heel erg moe. Ik moest na het bezoekje nog naar een postkantoortje ... de ene autobus net gemist, onverrichterzake aan een kassa wachten terwijl dat blijkbaar niet nodig was. Erna wilde er ook nog iemand persé een heel verhaal tegen me doen terwijl ik al hondsmoe was... en vervolgens beweerde iemand iets heel anders dan dagen tevoren. Ik was het dit keer zo zat dat ik zei dat we die uitstap wel zouden annuleren. Ik heb er echt genoeg van dat ze woorden verdraaien en de waarheid geweld aandoen gewoon om dàt ze dat beter uitkomt. En wat het feest betreft? Natuurlijk was mijn tante diep verontwaardigd dat wij er niet waren. Of ze meent dat ik me daar ook wat van aantrek? Neen ;.. na dertig jaar beledigingen en onheuse beschuldigingen van haar te moeten slikken is mijn afwezigheid zonder een voorbeeldinge verwittiging écht klein bier. Daar op dat feest heeft mijn moeder, zo vernam ik, zich in allerhaast tussen een van mijn kinderen gewurmd toen ze een foto maakten van de hele familie (mij en mijn jongste uitgezonderd) om de schijn hoog te houden wellicht... want mijn moeder gooide degene waar ze nu schijnheilig lachend naast ging staan ooit buiten !!!! En zoals ik had verwacht hebben degenen die mij vergooie zich als bloedhonden gestort op het feit dat ik er niet was... en nog wel zonder enige degelijke verwittiging. Aaaah... wat hebben ze hun hartje kunnen ophalen aan het hun moeder betichten van respectloos gedrag... Tsss... Alsof ik iets anders verwacht had... ... ze zijn zo doorzichtig, zo vreselijk doorzichtig... Bang om onder ogen te zien hoe zij zich hebben gedragen, respectloos én hard én ongevoelig, harteloos én wreed. en laf... zo laf. Nu kunnen ze tenminste veroordelen om een heuse reden... toén niet. Zo hypocriet.
Twee keer werd er getelefoneerd... ik nam niet op... Ik weet wie het is en waarom ze telefoneert... en voel me nog niet in staat om de vloed veroordelingen en terechtwijzingen over me heen te krijgen. Ik nam me voor een brief te schrijven waarin ik me verontschuldig voor mijn afwezigheid en het feit dat ik dat niet duidelijk heb laten weten en op tijd. Als ze wil dat ik de geleden schade terugbetaal, nu dan zal ik dat met plezier doen... ook al staat onze rekening deze maand al in het rood. Verder hoefde ze niet te beweren dat wij hadden toegezegd te zullen komen, want dat heb ik helemaal niét... Ik zei dat we wel zouden zien... Toen de dag aangebroken was dat je moest verwittigen of je bij het feest aanwezig zou zijn, heb ik dat niet gedaan waaruit ze toch kon opmaken dàt we niet kwamen? Bovendien heeft ze aan de 'anderen' ieder apart telefonisch gevraagd waar ze mij en mijn jongste het beste zou laten zitten op het feest... wààrom vroeg ze het niet aan mij zelf? Dàn had ik tenminste werkelijk gerustgesteld kunnen zijn dàt we ergens 'min of meer veilig zouden mogen zitten...!'. Allerlei zaken zaten me niet lekker... Dat mijn zoons en zijn wederhelft zich tegenover mij zou opstellen (kan me daar gezien de afgelopen jaren jammer genoeg al een voorstelling van maken )... en ook de blinde veroordeling van één van de feestvarkens toen ze aan de telefoon vertelde dat we uitgenodigd waren voor het feest. Ze sloot dat telefoontje af met een onterechte veroordeling.... en wel over een zeer pijnlijk thema... . Dàt had ze niet moeten doen, niet na alle vorige loze veroordelingen... deze was net zo loos omdat zij niet eens wist wàt gebeurde. Verder... als ik uitgenodigd word voor een feest, dan wil ik ook graag deelnemen ààn het feest en niet opnieuw de 'kop van jute' zijn of 'afgeslacht' worden door mensen die menen dat zij het alleenrecht in handen hebben en de perfectheid zelve menen te zijn waarmee ze willen zeggen dat zij anderen mogen neermaaien, zelf mogen verwonden en kwetsen, beledigen en veroordelen naar hartelust? Komaan... ik ben toch niet gek zeker...? En ja... nu hebben al die mislukte heiligenprentjes mij eindelijk op dat feest eens kunnen veroordelen zonder dat ze haha ongelijk hadden... en dan doet zo'n veroordeling uiteraard ook geen pijn... maar is zelfs belachelijk en verschaft slechts nog meer inkijk in die zulke houding aannemen. Zou het dan toch waar zijn wat het titel van een boek betreft? (brave meisjes komen in de hemel, stoute overal?)
Ik was in mijn jeugd een te braaf meisje, en later tijdens mijn huwelijk een te brave vrouw... ik probeerde niemand te kwetsen en er voor zovele mensen te zijn, voor mijn moeder, voor mijn ex en vooral ook voor mijn kinderen en hun partners. Ik zie wat is gebeurd... Er zijn wonden geslagen die nooit meer zullen genezen... Dus nu MOGEN ze me veroordelen... want dit keer ging ik werkelijk in de fout omdat ik ocharme niet tijdig en duidelijk liet weten NIET te komen op het etentje... Al die andere keren draaiden zij de zaken mooi om... Waarvan ze me ook veroordeeld hebben (en grotendeels op een laffe want heimelijke manier, ik heb me er nooit tegen kunnen verdedigen... die kans gaven ze me niet... ik zou hun ballon eens kunnen doorprikken hé ...) Zij gooiden ze in een onbewaakt moment tegelijk op me... zodat ik geschokt geen woord meer kon uitbrengen. Want verdomme wàt doet het pijn als je zo ingevuld wordt. Degenen die beledigend en wreed waren , gedroegen zich als slachtoffertjes ... Dat bepaalde mensen daarin getrapt zijn of erger nog... geen moeite meer deden waarheid van schijn te onderscheiden, is hun verantwoordelijkheid en niet de mijne. Ik neem afstand van ze... want zij vernietigden dat wat ik altijd had... levenslust, levensvreugde. Sinds hoeveel jaren vecht ik tegen dat wat aan mijn benen trekt? Nu nam ik eindelijk de vrijheid me niet meer bloot te stellen aan die me uit afgunst en jaloezie, uit eigen lafheid en zwakte, verder willen vermalen... Ik ga mijn eigen weg... met alleen nog die mensen die niet de intentie hebben mij en mijn leven te vernietigen omdat ik en mijn manier van leven als een doorn voelt in hun ogen... ! En dat lukt me... met mondjesmaat... Hoe lang is de weg die ik al ging ook... Eén ding is wel opvallend, nadat de ergste pijn van de breuken geleden is, zijn voor het eerst in mijn leven de nachtmerries weggebleven... !!!!!! En die nachtmerries dateren al van sinds mijn jeugd... werden erger tijdens en na mijn huwelijk... en zijn ook niet opgehouden de jaren dat ik als het ware geterroriseerd werd door enkele van mijn kinderen. Sinds de breuk met twee van ze heb ik zelden nog een nachtmerrie... , heel af en toe nog een nare droom maar nooit meer die gruwelijke, angstaanjagende nachtmerries die ik zowat mijn hele leven had. Ik zal mezelf verder genezen... al weet ik niet of ik er helemaal van zalherstellen. Ik zal mijn leven niet geven voor de horde wezens die hun eigen frustraties op anderen botvieren en die mijn goedgelovigheid op een gruwelijke manier hebben misbruikt...! Ik zal me verder toeleggen op een nieuw leven met een nieuwe levensfilosofie.. die me niet goed gezind zijn, zal ik van me afsnijden, stel me niet meer aan hun praktijken bloot.
Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje... Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme... Ja... dit schoot me wel even in het verkeerde keelgat... neem me niet kwalijk... . Verdomme toch... ik wou dat mensen ophielden mij te zien als iemand die het maar wat gemakkelijk heeft... wat hààt ik ze.
Er is nog iets anders dat me naar beneden trekt, nog meer vechten vraagt dan de situatie zonder dat. Het werkt op mijn gemoed, het maakt me angstig en onzeker. En het klit aan me de hele dag en soms ook een deel van de nacht, kan het niet van me wegslaan en doe wat ik denk dat het beste is, vertrouwen op mijn gevoel en daarbij een flinke portie verstand. Maar het blijft een zware, heel zware druk op me leggen. Ook vandaag... De zorgen die ik me daarover maak, kan ik nog met minder mensen delen. En dat wat je meent dat zou helpen, dat is niet eens zeker. Het lijkt ook hier een evenwichtsoefening die in beide gevallen angstaanjagend blijft... Er is geen zekerheid en door mijn eigen gevoel is er nog meer angstige zorg en onzekerheid. Er is geen handleiding voor... het is steeds tasten naar de juiste snaar. Niet te veel van dit, niet te veel van dat. Steeds het weten dat een snaar onverwacht kan springen. Het liefste ruimde je alle hindernissen uit de weg... gevolgd door de twijfel of je niet net daardoor nog meer hindernissen schept... Hier zit je dan... donker en angstig... weifelend over jezelf... en wàt je nu het beste doet, zegt, niet doet, niet zegt... er bent... maar niet te veel... ook niet te weinig. Het liefst sloop je als een dief achterna... om te kijken of het goed gaat... maar dat kan je niet... dus blijft dat nare gevoel, die vreselijke angst de hele dag aan je knagen... je weet immers te goed hoe de zaken kunnen voelen en wat dit leven allemaal kan brengen...
Ik weet het weer even niet meer. Staar naar het scherm, krijg er niet uit wat binnen drukt. Toch maar proberen. Het is nog te vroeg voor een biertje als hulpmiddel. De angst die ik gisteren een groot deel van de dag behield, is uiteindelijk weggeebd en wel omdat ik kon vaststellen dat geen onheilstijding gebracht werd... Dat die angst er is, komt door nog een nadeel van alles zo scherp en pijnlijk te voelen, de strijd binnen me tegen dat teneerdrukkende, donkere, krijsende, verscheurende... dat je bang bent wanneer een ander zich niet goed voelt het door die ander net zo hevig gevoeld wordt. Dan ben ik werkelijk ziek van angst... want ik weet waar je daardoor ook nog tegen moet vechten.. Het kwam zeer goed uit dat mijn oudste net gisteren vroeg om wat bij ze te komen halen. Dat ik er onverwacht langer was, was ook goed... en vooral deed het me deugd dat mijn komst en mijn langer blijven op dat ogenblik zo gewaardeerd werd... Het is de eerste keer in mijn leven dat wat erna te gebeuren stond me niet verwezen achterliet... mijn beleven is niet door de snelheid achtergebleven... wat steeds pijn gaf achteraf... omdat ik ze niet 'bewust' gedag had kunnen zeggen daardoor. Nu was dat wel zo. Eenmaal thuis was ik moe en een beetje het noorden kwijt. Ik heb geschreven, dat gaf me rust... maar toen het zware plots weer opdook, angst, onrust... ben ik in de keuken aan de slag gegaan met een biertje in een poging om de vermoeidheid en onrust te verjagen. Daarna was het tijd om na rusten naar een afspraakje voor een babbel met een vriendin te gaan. Een vriendin waar ik zowat alles tegen kan vertellen zonder angst om veroordeeld, scheef bekeken, niet begrepen te worden. Het heeft wel deugd gedaan. Ik merk immers dat wanneer de sessies bij de psychiater door vakantie wegvallen ik niemand meer heb om in real life tegen te kunnen praten (behalve deze vriendin, ik bedoel eerder dat er niemand meer is waar ik even naartoe kan wanneer het nodig is) ... Het gekke was dat ik lange tijd niet in staat was om opnieuw te vragen naar zo'n babbel... een verklaring daarvoor heb ik nog steeds niet, tenzij die vreemde vermoeidheid die zich over mijn leven uitstrekt en die zelfs een mailtje sturen om iets af te spreken al zwaar labeur en o zo zinloos lijkt te vinden. Ik heb wel een andere vriendin getelefoneerd toen iets me zwaar viel maar ze was niet thuis. Het is precies door zulke zaken dat ik nog amper telefoneer... omdat ik teveel onverrichterzake telefoneerde... geen tijd of niet thuis... of erger mensen die het gesprek afbreken omdat zij iemand op het station moeten oppikken terwijl er hier net een drama plaats had gevonden... Ik had meer last van zulk soort onbegrip of van de telefoon die bleef rinkelen dan de enkele keren dat ik wel iemand aan de lijn kreeg. Daarom liet ik ook het telefoneren op de duur. Wat betreft die ene keer dat net tijdens een ramptijding het gesprek moest afgebroken worden, moest ik het zelf zijn die zo'n telefoontje van een vriendin kreeg, ik zou tenminste voorgesteld hebben erna terug te telefoneren om verder te praten... maar die vriendin destijds deed dat niet. Het was zo schokkend... (en nog andere zaken die ze me lapte en waarover later misschien meer) dat ik ze niet meer als een vriendin zie maar iemand die net als nog enkele andere zogenaamde vriendinnen me zag als gebruiksvoorwerp en niet meer dan dat. Er zijn in mijn leven twee vriendinnen en één vriend die ik vertrouw en waar ik met mijn hele hebben en houden wat vertellen betreft terecht kan... en dat is goed... alleen is het zo dat ik ze door tijdgebrek niet zo vaak kan zien maar als er een ontmoeting is, is dat steeds meer dan de moeite waard...! Iemand om te telefoneren of op bepaalde momenten vlugger te zien, is er niet... en ik merk dat ik dat hoe langer hoe meer mis. Door er gisteren over te praten met die vriendin is er misschien toch een weg om tenminste van dat soort eenzaamheid af te komen... Misschien kan ik bij een groep aansluiten die net als ik psychische problemen heeft en creatief bezig zijn... Er kwam weer wat hoop daardoor ... misschien weer een perspectief, om niet meer zo alleen te voelen met wat je hebt... Gelukkig is er ook deze site waar ik tenminste vlugger kan vertellen wat anders lang in de wachtrij zou komen te staan dat het de vervreemding tot alarmerende fases zou kunnen doen stijgen. Ik heb het nodig om de druk te kunnen verminderen die er zo vaak ontstaat door allerlei indrukken van binnen of buiten, vooral nu de psychiater vakantie had.
Ik bracht ook ter sprake waarvan ik me lid maakte, en daar zal ik misschien wat aansluiting vinden al is het me nu nog niet duidelijk hoe... dàt kan ik mijn psychiater vragen als hij uit vakantie is. Verder begreep ik door iets wat de vriendin vertelde dat het precies dat was wat mij naar een opname had doen verlangen... dat gevoel van alleen-heid... iets dat verschilt van eenzaamheid... en de twee tezamen... is helemaal een ramp bij tijden. Dan stik ik... van binnen. Toch zijn de alternatieven die gisteren ter sprake kwamen een pak beter voor mij die amper in groepen functioneert en ook geen hele dag, dag in dag uit elders kan vertoeven zonder dat uitputting precies de gevaarlijke gedachten zou doen verergeren. Ik kan er gaan en komen als het me gaat... en er is genoeg ruimte om je al dan niet af te zonderen... Het voelt dan toch voor mij als samen, zelfs als het allemaal eilandjes zijn misschien ver van mekaar, precies omdat er tenminste iets is dat je gemeen hebt met elkaar... Er lijkt door de babbel gisteren toch iets meer perspectief te zijn als ervoor... wat niet eens moeilijk is, want ervoor was er géén perspectief meer. Nu zijn er toch twee kleine puntjes waar ik me op kan richten... kleine sprankels hoop... nu ja perspectiefjes. Ik was ze allemaal kwijt... door telkens al die belemmeringen... hoe langer hoe meer... Het is niet eenvoudig in deze samenleving door het web van wetten en regels, door het alles of niets-gegeven... nog iets te durven, kunnen, willen ondernemen... omdat de pijn van het onbegrip of de absurde regels die je al klem zetten voor je nog maar één stap durfde zetten... je ontmoedigt... steeds erger... en de consequenties vaak nog meer problemen geven dat je in een comateuze toestand te houden wat leven en deelnemen aan deze samenleving betreft...
Ik kan deze hoop woorden bijna niet meer overlezen omdat alles in mijn hoofd danst. Er is geen overzicht... niet zoals anders.
Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest... Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen... iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'... Ik moet wat krachten opdoen... voor ik het wasgoed uit de machine haal en ze gelijk in de droogkast stop... Waarom ook had ik er vandaag mijn hersenen niet bij? Dan zou ik de werkzaamheden beter verdeeld hebben over de komende dagen. te moe voor die stomme was... binnen een uur of wat sla ik ook aan het koken... Ik voel me barslecht... wellicht opnieuw een kater (een psychische) na het fijne avondje uit. Zoiets geraak ik niet gewend hoor. Goed... ik wilde eerst de computer weer afsluiten zonder iets te schrijven. Ik opende het scherm en weer zo hol als wat. Toch heb ik mezelf aangemoedigd een poging te doen... alles voelt weer zinloos... ondanks het feit dat ik een aardig stuk gerommeld heb... Ik zei het gisteren ook tegen mijn vriendin dat mijn logica blijkbaar anders is dan bij mensen uit mijn omgeving...
Als je me onderweg zou tegenkomen, zou je niet zien dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zie er 'normaal' uit... Daarom zijn er heel wat kippen en hanen in mijn leven die mijn stoornis en het verdoemde lijden niet 'ernstig' nemen. Ik heb het wasgoed niet in de droogkast gestopt maar aan de wasdraad gehangen. Ik geloof dat ik 'lucht' nodig had. Ik heb daarna een avondmaal bereid om 'u' tegen te zeggen... . Een zomerse ratatouille met uiteraard net zulke zomerse groenten. Uien, massa's uien... rode en gewone... een courgette, en vier paprika's, 2 rode, 2 gele... een hele knof look en heel veel prinsessebonen... 13 aardappelen... (geluksgetal)... en dàt laat ik sudderen met een flinke dot pili pili. Nu ben ik zo moe dat ik niet meer besef dat ik het ben die deze woorden schrijft... en met nog een flinke dosis spot en haat naar de dagboeksnuffelaar... ja manneke...ook personen met de borderline persoonlijkheidsstoornis kunnen schrijven. Straf hé? En in tegenstelling tot dat mislukte heiligenprentje wéét ik dat ik niet 'heilig' ben... en ik doe dan ook niet alsof... en zit ook niet alle vrouwen in nood te schrijven dat ik met ocharme die lijdende wil meegaan... Om ze vervolgens wanneer ze je suikerstroperige hulp niet nodig hebben, af te slachten? Tssss...
Vandaag liet ik de deurbel rinkelen... het kon me niet verdommen. Ik ben van de aarde verdwenen. Dat die verdomde therapie maar vlug weer kan starten... de vakantie van de ene is de verdoemenis voor de andere. Tja... vanavond was het weer 'straffe taal' Degene die weten dat ik geen 'om hulp smekend sukkelaartje' ben, kunnen hier wellicht alweer smakelijk om grinniken... de anderen zullen weer bonen vreten. We eten geen vlees... we zijn zonder dàt al agressief genoeg.Gnah gnah.
Na gisteren weet ik dat ik niet alleen moet uitkijken om fysisch niet geradbraakt uit de strijd te komen maar vooral ook psychisch. Is het de herfst die op til is of kwam het door talloze gebeurtenissen, indrukken, de weerslag van het avondje uit of alles tesamen maar ik in de loop van de dag ben ik verdwenen in een soort van droomtoestand. Geen fijne wel te verstaan. Erna is het meer dan onaangenaam het vrij sterke gevoel er niet geweest te zijn. Zo erg dat je ook over al wat je ondertussen deed gaat twijfelen. Het is mijn eigen schuld. Ik bevocht gisteren wat ik zal noemen 'uitputting van lichaam en geest'... en de resultaten daarvan waren in verhouding. Tijdens mijn slapen had ik een bijzonder akelige nachtmerrie,zo akelig, zo gruwelijk dat ik er zowaar ook nog dreigde van in paniek te geraken telkens ik wakker werd. En wakker worden deed ik herhaaldelijk terwijl die vreselijke nachtmerrie zich ook nog steeds vervolgde als een vervolgverhaal. Brrr... zie de gruwelijke beelden nog voor me... daardoor kon ik vanmorgen niet lang blijven liggen..Het ging over mijn moeder... ben nog niet in staat die nachtmerrie te vertellen.
De emotionele ravage was opnieuw groot. Ik hou me nog steeds op de vlakte. Denk niet te veel na... laat gedachten en gevoelens op afstand. Ik nam iets meer van het medicament. Ik las de dag en avond weg en propte daarna mijn hoofd vol met een gehuurde dvd. Ook vandaag hield ik me aan mijn ochtendproject. Misschien werk ik even in de tuin maar erna ga ik zeker uitgebreid douchen en uitgebreid lezen. Het is alsof ik mijn hoofd in een helm hou. De droom die ik vannacht had was niet akelig, eerder gek. Er kwam een oud collega met een baby aan... ze had ook alles in het klein bij zich.. een kleine babywagen, een klein stoeltje... allemaal omdat we niet zo erg groot woonden. We kregen de deur bijna niet open omdat een andere baby ervoor lag in een ander stoeltje. Uren later ontdekte ik hoe mijn ene buur stiekem haar werkman opdracht had gegeven alle planten uit onze voortuin te halen en het hele geval dicht te gooien met stoepstenen... Ik wist dat ik daardoor niet alleen problemen zou krijgen met onze huiseigenaar maar ook met de dienst van de plantsoenen...
Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet. Mijn schouders en gewrichten in die mate pijnlijk dat ik me niet eens goed kon wassen... en bij het typen moet ik ze tegen me gedrukt houden..
Ik kan ontelbaar keren door mijn rug gaan en vergaan van pijn, ik zal zelden een arts roepen om me in te spuiten... ik wéét hoe die andere pijn is... waar geen medicament tegen bestaan blijkbaar. Psychische mishandeling tijdens jeugd als later, misbruik door een hulpverlener, fysische mishandeling tijdens kinder-en jeugdjaren... Misbruik van mijn niet aflatende vertrouwen. Sorry dat ik het niet op hypocriete heiligen begrepen heb... met schijnheilige gezwam en zogenaamde steun... die steun wordt een slachtpartij als je ze niet naar de mond praat.
Dankbaar dat ik vandaag alweer een plan of plannen kan maken. De domper vanmorgen is weg. Toch heb ik mijn plannen enigzins gewijzigd. Ik had me gisteren voorgenomen een reis te maken naar de stad waar mijn zoon ooit studeerde. Ik zag vandaag van dat plan af. Omdat de herinneringen (de goede dan toch) voor een te scherp en pijnlijk contrast zouden zorgen. In de plaats ga ik op reis naar een andere stad. Van daaruit reis ik dan naar de stad waar een van mijn kinderen een vakantiejob heeft en gaan we samen naar huis als het daar afgelopen is. Ik heb namelijk een extra voordeel om te reizen gekregen van iemand die er niets mee kon... en dus ga ik daar wel gebruik van maken voor dat voordeel niet meer geldig is. Het is niet angstaanjagend om die reisjes alleen te maken omdat het toch geruststellende bestemmingen voor me zijn en de reis op zich niet lang duurt. Ik hoef ook nergens over te stappen. Ik ben benieuwd hoe ik het er vanaf breng want het is lang geleden dat ik me nog alleen ergens naartoe begaf. Ik sliep goed, droomde maar herinner me niet meer waarvan. Ik moet mijn moed en plan zien te behouden tot ik goed en wel op weg ben.
Dat het morgen na drie weken terug therapie is, geeft me nu wel een vreemd gevoel. Enkele dagen geleden nog had ik het gevoel dat ik het bijna niet meer volhield zonder de sessies... maar vandaag is het heel wat anders... Ik wil niet meer gaan. Het is alsof ik een hele berg heb moeten beklimmen, een dikke Chinese muur bouwde rondom me om me te beschermen en ik die nu weer moet afbreken. Dat gevoel in de steek gelaten te zijn en ik degene die dat deed de weg afsluit om nogmaals hetzelfde te kunnen doen. Denk niet dat ik het zelf niet stom vind hoor, ik vind het stom... Maar zo voel ik het nu eenmaal... daarom is er ook een weerstand om te gaan. Ook omdat je na weken jezelf weer helemaal dichtmetselde en je dat dichtgemetselde weer moet open maken. Natuurlijk ook om die andere verandering... waar ik het moeilijk mee heb. Geen twee sessies meer maar één, niet omwille van de therapie maar om zijn privéleven. Ik weet bovendien dat die eerste sessie na een zo lange vakantie weer zoveel aanpassing zal vragen dat ik die al bij voorbaat als verloren mag rekenen door verregaande vervreemding, en dat er nu geen tweede op volgt maakt het er niet eenvoudiger op. We zien wel...
Dan ben je net enkele minuten thuis, afgepeigerd, ... De deurbel, alweer dat ene mens... Wij reageren niet... die blijft bellen... Uiteindelijk moet iemand van ons met het hondje naar buiten en ontsnappen we er niet aan. Mijn ene dochter neemt die taak op zich... Er wordt van alles gezegd en ik weet dat ik wàt er precies gezegd werd erna wel zal vernemen. Vreemd genoeg gaat echter na enkele ogenblikken opnieuw de bel... Ik reageer niet... Ik weet ondertussen hoe dat mens in elkaar zit... Omdat mijn dochter niet meer in diens martelaarsval trapt, wil ze alsnog mij aan de deur krijgen. ... jammer maar ik hield me stil en bleef waar ik was. En wat er erna gezegd werd? In feite niets wat wij moesten weten... het was wellicht opnieuw de zoveelste poging om te kunnen binnendringen in onze afgesloten emotionele wereld zodat die er opnieuw als een bloedhond kon inhakken. Dat staan wij uiteraard niet meer toe. Je kan één keer mijn hart in flarden scheuren, zelfs twee, drie, vier keer maar de vijfde keer heb je dan wel je eigen vonnis gemaakt en dat is dat je zelfs geen beroep meer kan doen op nog maar een millimeter vertrouwen, alleen een groet, zonder enige hartelijkheid want het hart blijft gesloten. Geen praatje meer, geen luisterend oor. Ikzelf mis niets. al vond ik het nooit erg er voor die andere te zijn... Dat veranderde op het ogenblik dat die de tirannie opdreef. Verder voel ik me vandaag niet zo best. Dan maak je een praatje op straat maar zonder dat je het weet, word je weggekegeld doordat het vertrouwde ritme wegviel. Nog erger omdat me onderweg ook een andere mededeling gedaan werd wat me opnieuw zorgen baart. Ik moet me wellicht nog beter beschermen...
Ben donker als de hel van de therapie teruggekomen. Er zit me te veel dwars. Teveel zaken die ik niet kan plaatsen. Opgesloten in mezelf. Ik heb het gevoel dat de man die mijn psychiater is, me niet langer kan bereiken. Ik weet niet eens meer of dat aan mij ligt of aan hem of aan beiden. Het hele zootje blijft sudderen op een klein vuurtje... kwestie van wàt brandend te houden? Houdt het dààr op? Alweer de vraag die ik mezelf stel wat ik van een therapie mag verwachten en wat de therapie van mij mag verwachten. Wat is zijn deel van het werk en wat het mijne? Moet het zo nog jaren blijven duren? Loze woorden, loze zinnen, loze aanhaling van loze puntjes. Zo'n bull-shit allemaal. Het gaat niet zo goed met me. Zou het de herfst zijn? Of moet ik bepaalde stappen ondernemen? Zo ja... welke? Ik kom thuis en ik zie in plaats van glimpjes licht geen enkel lichtje meer. Misschien omdat de zinloosheid tot daar is gekomen? Misschien omdat ik zie wat er gebeurt of beter niet gebeurt? En wat moet er dan gebeuren? Mijn redding vandaag was niet precies dat te doen wat ze in gegeven situatie zouden verwachten dat ik doe. Dat vermoordt mij nog meer en dat wil ik vermijden. Op zoek naar dat ding wat nog overblijft van me... en dan doe ik beter niets als nogmaals 'aardig' te zijn voor anderen... terwijl die anderen toch ook maar mooi als een buldozer over me heenwalsen? Het kan me niet schelen dus waarom zou ik doen alsof het me wel kan schelen? Het enige wat me op dat moment kon schelen... was dat er van mijn ruimte geknabbeld werd en dat er alleen maar verwacht werd dat ik dat begreep. Ik begrijp het echter niet meer. Hoe langer hoe minder. Lore moet alles maar goedvinden en begrijpen? Natuurlijk moet ik het niet goedvinden en begrijpen maar wanneer ik daarover begin... wordt het gesprek op een ander spoor verder gezet? Of heb ik er niet genoeg de nadruk op gelegd? Het is precies wat ik bedoel... het lijkt wel of je ook daar mooi op dat ene spoor moet blijven lopen. De rode loper uitleggen voor anderen... die als je niet oplet je nog als versiering naast die rode loper opstellen. Wel... daartoe kan ik me niet meer laten gebruiken. De onzin van dit leven komt steeds erger uit de verf... en de mensen die willen dat je meedoet aan het levensgrote theater... Wat moeten we zeggen? Dit... en dat... en ophemelen die lichtpuntjes ook al voelen ze niet langer als dusdanig maar als cactusstekels. wat een onzin allemaal... wat een stupide komedie. Het lijkt me duidelijk... dat ik bepaalde zaken niet langer kan verdragen. En dat ik iets moet doen... om punten te zetten achter zaken die me niet langer helpen... tenzij naar de kl....
Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten... Ik heb net een aanvraag voor studietoelage ingevuld, telkens ik zulke papieren invul moetik door een hele zure appel bijten... omdat ik het zo moeilijk vind al noemen ze ze vereenvoudigd. Dat is ook wel, in die zin dat je minder gegevens moet invullen. Toch word ik steeds angstig voor fouten... want het blijft wel twijfelen wanneer je de formule ziet staan 'vul het inkomen in dat het meeste voor jou van toepassing is'...???? Er zijn momenteel drie verschillende instanties waar ik een deel van mijn inkomen van ontvang, waarvan één de eerste helft van dit jaar en een ander het tweede deel ... het grootste deel (van het minieme geheel) komt van een derde instantie. Het zou allemaal zo erg niet zijn als ik daarnaast niet zo'n angst zou hebben dat net door dat complexe er iets mis gaat waardoor ze zich zelf vergissen en daarna aan het dreigen gaan alsof ik een fout maakte en niet zij. Het is bijna niet meer na te gaan wat nu juist is aan al die formules en uitgekeerde bedragen waardoor het bijna niet meer anders kan dan fout lopen. Dat waren mijn ervaringen althans de laatste jaren... Ook daar ben ik moe van geworden... en niet minder angstig...
De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'. Net twee mails verstuurd waar ik tegenop zag. Niet om de mails zelf maar omdat er opnieuw stappen moesten worden gezet, veranderingen en ja ook vragen. En vragen is steeds een groot risico... omdat een mogelijk onredelijk antwoord erin hakt als een gekarteld scherp mes. En de andere verandering, dat mijn tweede sessie er niet meer is, maakt het er niet gemakkelijker op. Een perfect tijdstip met het vallen van de bladeren is het zeker niet. Ik voel de paniek en angst in mijn binnenste woelen als een gevaarlijk monster. Muziek op mijn kop... en het schreeuwen van binnen pogen tot zwijgen te brengen met schrijven. Vandaag ben ik niet in staat tot plannen... omdat ik alle energie nodig heb op dit moment om 'het' de baas te blijven. Straks zien we wel waaruit de grootste bescherming kan bestaan... naar buiten of binnen. Het leven voelt als een nachtmerrie, onwerkelijk en tegelijk ziekmakend precies om dat onwerkelijke, omdat zoveel vertrouwds opgeslokt werd... door teveel veranderingen, onwezenlijkheid.
Dapper wilde ik hetzelfde stramien aanhouden van toen ik nog twee sessies had op een week... alleen nam ik de autobus niet naar de grootstad. Gevolg... overvolle autobus.. gevoel te stikken en door dat nare gevoel dat ik op therapie hoorde te zijn die geliquideerd is om redenen die niets met mij of mijn therapie te maken hebben. Dat ik bovendien niet rustig kon 'verwerken'door een jongmens wiens gekletter zo hard stond dat ik het heel goed, té goed kon horen. Ik kreeg zin om de hele autobus bij elkaar te schreeuwen. Ik hield me in met héél veel moeite... ze zouden er anders wellicht de politie bij roepen, die zou me opsluiten en verdenken drugs genomen te hebben terwijl ik alléén maar te lijden had onder té erg gebrek aan respect voor de zenuwen van andere reizigers dan degene die graag vroegtijdig doof wordt door de snerpende geluiden uit zijn mp3. Grrr. Gedroeg ik me als een puber die de schuld bij zijn psychiater legde omdat hij besloot mijn tweede sessie maandenlang op te schorten? We zijn hier eerlijk... waar kan ik het buiten hier nog zijn? Het werd zoooo erg daar op de autobus, ondanks mijn eigen muziek die ik via mijn eigen mp3 in mijn oren leidde (en pas op mijn muziek stond niet zo hard dat ze wie dan ook zou storen !!!!!) dat ik besloot halverwege uit te stappen... Erg toch? Ik kon niet vlug genoeg uit dat hels tuig zijn dat me andere keren zoveel rust bezorgt... en ik zocht mijn heil in een ander vervoermiddel om mijn rit naar de grootstad te kunnen voltooien. Ik kreeg een aardige medepassagierster, en we hebben wat gepraat... Er was daar lucht én stilte. Het aardige jonge meisje hielp me ook bij waar ik moest uitstappen want het traject dat het andere vervoermiddel aflegde, kende ik niet. Ik stapte af waar ik het opnieuw kende... en bezocht een kringloopwinkel. Daar in die winkel kan je lekker zitten terwijl je boeken inkijkt... in andere kringwinkels niet waardoor ik het vlugger moet opgeven omdat ik op die afstand niet met en niet zonder bril kan zien en bovendien te vlug vermoeid ben. Ook al staan er zeker 8 stoeltjes in de acht rijen... toch heb je mensen die persé dààr willen zoeken wààr ik ook zat... terwijl ik zelf eerder eerst een andere rij boeken zal behandelen als die waar er nog andere 'zoekers' zijn. Ik kreeg echter twee keer opdringerige zoekers naast mij. De ene nam de stapel die ik net had nagekeken en gooide ze op een andere. Ik heb gewoon hetzelfde gedaan met hun stapel... idioten verdomme. De andere was een man die hoorbaar steunde en kreunde... in de hoop dat ik zou opstaan en mijn stoeltje verliet zodat hij dààr kon zitten? Tjonge... mensen... doe normaal zeg. Je voelt het al aankomen... ik liet die vent steunen en kreunen en o zo moeizaam door zijn knieën gaan... maar ik gaf verder geen krimp, het was bovendien een man die zo te zien geen jaar ouder was dan ikzelf... ! Ik keek niet eens opzij en bleef onverstoorbaar in het rek boeken kijken... ik nam één voor één de boeken uit de kast en bekeek ze net zo rustig en grondig zoals ik dat wenste. Dat kwal-achtig heerschap droop af. (denken ze nu echt dat ik nog in zo'n onnozel semi-martelaarschap trap?) Het is een goede oefening in assertiviteit... om me niet zoals vroeger te laten verdrijven als een stuk vee. Misschien ook op mijn therapie? Lore stelt zich tevreden met een psychiater die slechts luistert, niet eens aandachtig. Ik ben doodmoe van dit uitstapje thuisgekomen. Ik ga morgen slechts de deur uit voor dié zaken die geen uitstel verdragen. Shit-leven
Vermoedelijk door het vroege uur dat het beruchte rotsblok weer op me valt? Wanneer ik iets langer kan slapen, lijkt het beter te gaan. Nu ja, daar valt niet veel aan te doen... Dat er langs alle kanten opnieuw documenten moeten ingevuld worden, zal er ook niet veel goed aan doen. Bovendien word ik opnieuw geconfronteerd met iets dat meer weg heeft van gemakzucht, onwil en willekeur dan van enige toeschietelijkheid of daadwerkelijke hulp of informatie. Het maakt het erger. Wat ze me als voorwaarden aanreikten is niet alleen absurd maar bovendien bespottelijk. De personen die ik daarvoor zou moeten contacteren zullen me zien komen met zo'n belachelijke vraag. Ik denk dat ik me vandaag hier in huis ga opsluiten... geen voet zet ik buiten... De uitstap gisteren heeft me meer kwaad dan goed gedaan... ondanks mijn poging precies dat te proberen wat me in het verleden toch een minimum aan rust gaf. Verder weet ik niet wat ik met de nieuwe situatie bij mijn psych. aan moet. Moet ik een andere stap zetten? Maar dewelke? Nog meer veranderingen? Zonder dat je ervan verzekerd kan zijn dat het meer verlichting zal brengen en betere resultaten zal geven? Wat baat praten? Op de manier waarop het nu al even verloopt, geeft het niet meer dat gevoel van 'ventileren'. Ik kan geen ballast meer achterlaten omdat de ballast door één en ander niet meer buiten geraakt. De zinloosheid sloop daarbinnen, dat gevoel dat het ook de ander onverschillig laat? Is er geen ander uitzicht meer dan de uitzichtloosheid? Gaat het toch geen goede kant op en moet het daarom zo maar verder kabbelen? Is het dat wat ik daar kom doen? Die drie kwartier vol proppen met woorden? Omdat ik er niet meer bij kan... bij dat wat dieper zit en niet meer buiten geraakt? Er zijn geen houvasten meer... ik beweeg me voort in het leven als een zombie. Het is akelig... en ik weet voor de drommel niet hoe ik opnieuw toch een minimum aan leven in dat dode wezen steek. Word ik geholpen, gesteund? Ik voel het niet... integendeel...
een schreeuw, gekerm in letters op het scherm er is een krater een diep zwart gat je weet niet langer hoe, waarom, en wat een schreeuw om hulp niet weten uit te drukken poging na poging opgegeven zal het nu wel lukken? een schreeuw in stilte op het scherm overdekt met droge tranen zacht gekerm een schreeuw in stilte na wezenloos wezen hopen dat het wordt gevoeld, aanvaard, ernstig genomen en net zo gelezen.
Was het voor weken naar het buitenland verdwijnen van dat ene glimpje toch af en toe voelen schijnen toch ingrijpender dan toegelaten werd door mezelf? is het nu plots nog donkerder koud en nat het onderaards gewelf? ik voel toch geen gemis, probeer met mijn verstand maar wat, wat is er dan in hemelsnaam aan de hand? het lichtte me telkens weer, al was het voor even uit de modder en liet me vergeten het leven en het daarbijhorende oeverloos geworden geklodder ik wilde niet dat haar aanwezigheid zoveel gewicht zou geven maar het lijkt wel zo... 't ontbreekt me aan 't lichtgevend brokje leven of ik dat nu wil of niet ik voel geen smart of verdriet het is de grote modderpoel die het leven opnieuw volledig bedekt en niets... buiten dat glimpje dat mij tot leven wekt al weiger ik halstarrig dit te aanvaarden het lukt me niet... dit gegeven... te negeren.
Nog weken van doen alsof... er niets mis is en ik maar mooi bof terwijl voelt leven en toekomst nu door de afwezigheid ononderbroken en onnoemelijk dof
zou een teken van leven een tikje verschil kunnen geven.
Ik weet het niet zoals ik zoveel zolang niet meer weet wegduw alles wat wordt omschreven als verdriet en leed.
in één adem breekt ook andere pijn opnieuw uit een gebarsten ruit die uiteindelijk in duizend stukken breekt waarvan iedere scherf in je kerft en steekt.
Het gaat nog steeds niet zo goed met me. Ik rust veel en probeer alles op afstand te houden. Ik ga het hierbij laten maar niet zonder te vermelden dat ik me dankbaar voel om degene die ondanks de duikeling die ik maak en het onvermogen om meer te doen dan een bericht te posten, me toch niet laten vallen. Het andere kan alleen maar donkerder maken en daarvoor sluit ik me af. Het is deels een weerspiegeling van mijn leven. Zoveel jaren was ik er voor anderen, vaak ten koste van mezelf, wanneer ik niet meer in staat bleek er in die mate als vroeger te zijn, wisten ze niet hoe vlug ze van me af moesten komen. Zelfs die me meer dan lief waren. Zoals ik al zei... van dat pijnlijke gevoel nam ik afstand. En van de mensen die me dit gaven en geven ook.
Bedankt voor degene die me het gevoel geven dat ze lezen wat er aan de hand is... en door hun reactie moed injecteren. Ondertussen ben ik sterk bezig met eigen 'bezigheidstherapie'. Lichamelijk niet zo goed daardoor, probeer toch te rusten. Maar psychische toestand is belangrijker nu. Nogmaals dank je aan die mensen die me persoonlijk laten weten aan me te denken... dat doet goed... voor het andere, sluit ik me af om mezelf te beschermen. Hopelijk tot binnenkort. Het is zoals iemand me ooit schreef... hoe vlug je hier vergeten wordt door een gros van de mensheid als je door omstandigheden niet in staat bent bezoekjes aan te vangen. Het zij zo. Ik weet wel hoe de wereld in elkaar zit... al wilde ik niet weten dat het waar was dat sommige mensen reacties plaatsen om slechts eigen bezoekersaantallen in de hoogte te jagen.... jammer genoeg lijkt het er sterk op dat het er inderdaad voor een deel om gaat. Het zij zo. Er zijn andere zaken die me nu bezwaren. Ik twijfel aan het nut van de huidige therapie met alles wat er rond hangt of net ontbreekt. Dat ik erdoor word geconfronteerd met het gevoel niet te bestaan, door het onbeantwoord blijven van mijn berichten maakt het er niet beter op. Ik wou dat ik het begreep
Onherkenbaar werd ik voor mezelf. Verkondigers van het koninkrijk aan onze deur, ik hoorde ze praten met een van mijn dochters. Toen ik het niet meer kon 'uithouden' zette ik een cd op met nogal 'hevige muziek' en stuurde onze hond naar beneden.... Mijn psychiater heeft geantwoord. Hoera? Neen, ernstig... goed dat hij antwoordde, ik ben een mens en het is belangrijk om te mogen voelen ook zo behandeld te worden, vooral ook door je psychiater. Een vriendin (???) stuurde me gisteren een sms-je... dat het alweer zooo lang geleden was dat we mekaar nog eens zagen. Of ik deze week tijd had op die en die dag... ofwel volgende week. Ik antwoordde niet meteen. Geen zin. Ik was 'druk' bezig op te ruimen... (mijn eigen 'bezigheidstherapie') Een dag later, dat blijkt vandaag te zijn, heb ik geantwoord dat ik die en die namiddag wellicht kon. Gedaan met Lore die al-tijd klaarstaat om vriendinnen die zich die naam toeëigenden om zoveel mogelijk van me te weten te kunnen komen om zoveel mogelijk oordelen te kunnen vellen, op ieder moment van 'dienst' te zijn.... Het spijt me maar ik ben mezelf niet... nog steeds niet. Ik neem veel rust... omdat ik reeds op de middag uitgeput ben. Maar ik haat het om te rusten omdat mijn gedachten dan hun gang kunnen gaan. Dus heb ik, autodidacte op zovele vlakken, ook hier wat op gevonden... ik nam de wol die ik nog heb van de jaren stillekes en tel steek per steek... brei alleen rechts... 100 steken op één priem... en iedere priem dwing ik mezelf ze te tellen... alle honderd... Reeds ongeveer 60 rijen af... met dunne wol... priempje 3. Goed zo Lore. Tell me I'm frozen... (Within Temptation). Deze dagen heb ik mensen aan mijn deurbel horen bellen. Maar ik was niet thuis. Met andere woorden 'ik liet ze bellen'. Het zonnestraaltje in het buitenland... zij haalde me tenminste één keer in de week uit de lethargie... de tweede week dat ze weg is... mijn dochter en schoonzoon ook. En ik kan het niemand vertellen hoe ik ze mis... dan alleen mijn psychiater die ook al gezombieerd lijkt... De man geeft me niet meer het gevoel dat hij 'luistert'. Ik ben een gemakkelijke cliënte, moet maar praten... Weet hij dan verdomme niet dat ik iedere dag een beetje meer sterf? Neen... dàt wéét hij niet... en zoveel andere dingen evenmin. Waarom niet? Omdat hij niet (meer) oplet.
Geen woorden om te beschrijven om allen te omzeilen die slechts veroordelen en kijven
ik wens niemand mijn schoenen toe en dat ik op ben en zo moe
automatische robot is ingeschakeld en schrijven doe ik even niet meer zoveel zodat er niets 'gevaarlijks' wordt opgerakeld
zo rijk aan woorden maar nu... nu kan ik zelfs met die rijkdom wat is niet verwoorden
Zij loopt daar rond in oneindige zieligheid en ik... ben de verbintenis ook met haar kwijt tot mijn grote frustratie en net zo grote spijt omdat de weerstand overstroomt dat ook zij meent dat ik er altijd moet zijn voor haar maar waar... zeg me waar... is zelfs maar een sprankeltje aandacht voor mij? Ik ben niets... besta niet... ben slechts een ding... om zich te verrijken en zich te wentelen in het comfort van liefde en zorg het is geen borg voor respect en aandacht ook voor mij het gaat niet meer dat op te slorpen tot er niets meer te slorpen valt het egoïsme doet me té zeer, maakt dat ik uit het bestaan ben geknald.
Gisteren ingestort.... zat er aan te komen wellicht. Ik kon niet meer ophouden met huilen... daar stond ik in de keuken ingehouden te snikken en te snotteren... hard en lang. Ben er nog steeds moe van maar ik denk wel dat het goed was... een hele vracht verdriet is eruit... en erna toch enkele afspraken gemaakt... ook lang gepraat... tot middernacht en dan moest ik er vanmorgen vroeg uit voor een andere afspraak. Onverwacht een berichtje van een vriendin en een goede babbel met een bekende... val bijna in slaap. Berichtje ontvangen van mijn dochter en haar vriend en kleintje vanuit het buitenland en dat geeft me weer dat sprankeltje moed dat ik net nodig had, geloof ik. Ook met mijn psychiater heb ik wat me bezwaarde en dat gevoel gevangen te zitten kunnen bespreken. Het is goed nu. Verder rustig aan want 'het' zit nog steeds op mijn hielen en hangt om mijn hals als een band met pinnen naar binnen gericht... Ik ken het verschijnsel... emotionele en fysieke rust is noodzaak...
Cd... staat op en die ene prachtige huiveringwekkend mooie song... 'our last farewell'... die me zo doet denken aan mijn zus die niet lang leven mocht. Ik brei en brei... ben maandag begonnen met dunne wol... en ik ben al aan mijn tweede kluwen bezig. Ik brei stroken van 100 steken breed (iedere bol een andere kleur) om er een sprei van te maken voor op mijn bed. Ik dacht eerst een sjaal... maar ik kies voor een sprei. Die wol heb ik nog van de tijd... eeuwen geleden... (meer dan 20 jaar). Ik ben de dochter van mijn vader die zoveel verzamelde... en ik pluk er nu de vruchten van... want ik kan met mijn kleine budget toch nog wat leuks aanvangen door mijn 'verzamelen' en 'bijhouden'... Ik heb ook nog goedkope stoffen. Gisteren naaide ik een nieuwe overtrek voor een relax-zetel... en hier en daar hangt ook een gordijn van anti-gluur-stof... van die goedkope stoffen die ik destijds voor een centje kocht per kilo. Nog even uitblazen en dan ga ik aan het koken. Ik besta niet... voor mezelf. Nu even niet. En dat moet om vol te houden... om te blijven bestaan in het niet bestaan tot ik opnieuw voel te be-staan in het bestaan. Misschien snappen jullie er geen jota van... . Het is mijn leven... en ik vervloek het vaak hartgrondig... Vandaag heb ik me er in lichte mate mee verzoend. Zo'n idioten als de 'dagboek-snuffelaar'... snappen niet wat een hel het is... en evenmin begrijpen ze dat zij door de heilige uit te hangen en als ware goeroe's gaan veroordelen het nog 'erger' maken... Ik begrijp hoe langer hoe meer dat degene daar in hun omgeving die aan dezelfde stoornis lijdt als ik geen stom woord tegen die vent spreekt... Ik was zo stom die vent te vertrouwen maar wee je gebeente als je die man niet naar de mond praat, hij vult anderen maar in zoals het hem uitkomt, als je jouw visie geeft op zijn uitlating over jou... dàn heb je de poppen aan het dansen. Als je zijn smartlap-achtige goedheid onderschept... dan vilt die vent je met zijn afschuwelijke (plots niet meer zo 'goedhartige en quasi begripvolle' reactis. Dus... ik vind degene die in zijn omgeving vertoeft met dezelfde stoornis als ikzéér verstandig dat die tegen dat heerschap geen stom woord spreekt. Kwestie van ZELFBEHOUD. Broodnodig en noodzakelijk. Slimme jongen... slimmer dan ik... toen ik dat manneke en zijn smartlapperige goedheid vertrouwde... Hij kwam later zelfs op een door mij vergeten site... met net dezelfde stroop... ooooh hij wilde me steunen en met je meegaan... (zoals op deze site ) TOT... hij doorkrijgt dat je dat niet wil... dàn heb je de hakmessen aan het hakken... dan hakt dat heerschap je in zoveel mogelijk mootjes. Zo'n mensen moesten ze 'opsluiten'. Psychische mishandelaars van psychische zieken. Ik heb gezegd... en ik ben jammer genoeg niét dom genoeg voor deze doorzichtige vaatdoek. Zo... er waait een lucht van zuiverheid door het bezoedelde landschap van zijne schijnheiligheid. Een staaltje van mijn 'schrijverschap' want ook dààr was die man zeer verwonderd over... Allez, zeg ... iemand met bps die kàn schrijven??? Dat kon niet volgens hem... Idioot... we hebben misschien een andere logica maar dom zijn we niet... en zeker niet... op emotioneel vlak. Ik weet wie het wel is. (gnah gnah)
Om degene die werkelijk niet snappen hoe een psychische ziekte nu in hemelsnaam zoooo erg kan zijn en vaak net zo dramatisch als een fysische ziekte? Nu zal ik ze vandaag een handje helpen... een poging want hoe moeilijk het is om dàt duidelijk te maken is in het verleden én het heden al meer dan duidelijk gebleken en wel op verschillende pistes... zelfs instanties (mutualiteiten) die met slogans uitpakken (om méér leden te kunnen werven????) 'haal psychische ziekten uit het taboe' maar zelf méédoen aan de krenking van de mensen die eraan lijden.
Een voorbeeldje... ? Wanneer iemand je miskent of verkeerd invult, als iemand je negeert of ontkent... kwetst je dat, (of het laat je koud, dàn ben je een gelukzak) of je bent dagen ziek... Iemand met bps gaat in vele gevallen telkens dood... en moet vechten tegen de drang om uit het leven te stappen door de gruwelijke pijn die miskenning, negatie, ontkenning, onterechte veroordelingen steeds geven.
Het is niet lijden op oudere leeftijd door hartkwalen of gezichtsverlies... het is je leven lang strijden tegen erge pijn, tegen spontane vaak amper te verdrijven doodsdrangen... het is vechten van s'morgens tot s'avonds met alle middelen en strategieën die je telkens weer bedenkt omdat je een vechter bent. Nog méér omdat je vaak alleen staat in je strijd daar waar mensen met fysiche ziekten vaak (jammer genoeg niet altijd) kunnen rekenen op meevoelen en begrip. Ook mensen die aan gruwelijke ziektes lijden als kanker kunnen op het gebied van de psyche niet altijd rekenen op begrip... of mensen die iemand verloren of met een psychische ziekte af te rekenen krijgen... Zit het allemaal in 't koppeke??? Dan alleen in het koppeke van al degene die psychische zieken veroordelen en geen weet, totaal geen weet hebben van de lange, lange, lange, lijdensweg.... Dus... neem me niet kwalijk dat ik enkele mensen hier ban die medaarin blijven ontkennen terwijl ik er mét al mijn psychische pijn wél was voor ze. Ge-daan. Het zal vast een deel van de druk wegnemn... een deel van de ontkenning en daardoor ook de pijn ervan... hoe erg ik dat woord ook haat. Het wordt tijd dat ik het benoem en niet al degene navolg die zich o zo veel moeite getroosten om die pijn én mij te negeren.
Vertwijfeling en chaos, angst, opkomende paniek... moedeloosheid. Niet precies ingrediënten om te gaan lachen, dansen, springen, zingen. Vol goede moed probeerde ik verder te werken maar uitputting. Toch probeerde ik en stootte me hier, dan weer daar. Of ik wist niet meer wat ik elders kwam halen. Ik kreeg er met de beste wil mijn hoofd niet bij. En alsof ze me vroegen zware meubels te versjouwen. Mijn hoofd kreeg ik niet helder en het moest wel helder zijn om al die zaken netjes te schikken en vooral praktisch. Na een uurtje gaf ik het op. Probeerde met rust... en toen dat niet hielp, de gedachten maalden door mijn hoofd maar in plaats van dat die gedachten vermaald werden werd ik vermaald. Dus besloot ik te lezen. Ook daar scheurde de psychische ellende door mij. Ik kon niet naar buiten... , totaal op... fysisch als psychisch. Waar waren mijn dappere woorden die ik de psych stuurde gisteren of was het eergisteren? Ik lijk in een droom te leven (lees: nachtmerrie) voelde paniek opkomen... wat wil je als je geen vat meer op je (leefbaar) leven meer lijkt te hebben wat je ook doet of laat...? Ik weiger er bij stil te staan.. maar het moet... dàt de sessies gehalveerd werden, doet er géén goed aan. Het lijkt of ik een déjà vu heb... Ben ik opnieuw het kind van de rekening?
Het gààt niet... Aanvankelijk dacht ik dat ik het daarover had in de sessie deze week... maar waar ik dacht dat er een alternatief gegeven werd, omdat ik erom gevraagd had, besef ik nu, dat het geen alternatief was maar dat er ingegaan werd op wat ik buiten dat alternatief had verteld en wat niets te maken heeft met de therapie op zich. Ik voel me zo beroerd dat ik besluit de medicatie niet te verhogen, eerder terug te verminderen... Dat is mijn motto... als méér medicatie niet helpt, kan ik beter minder nemen... ... zo heb ik het een tijdlang gevoeld... volstoppen met medicatie en laten leuteren... dat is 'gemakkelijk' werken... met een suf mens voor je gewoon 'proberen' je aandacht er bij te houden of te doen alsof... Terwijl ik blijkbaar nog niet suf genoeg ben om niet op te merken dàt er niet wérkelijk geluisterd werd. Voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang voel ik me bang worden... ik denk dat het sinds 2007 is... toen voelde ik de touwtjes van mijn leven uit mijn handen glippen. En nu opnieuw.
Terug over die déjà vu... Ooit was ik voor het eerst op therapie... en de psycholoog die me toen 'behandelde' heeft enkele serieuze én dramatische stappen gezet... toen hij besefte dàt hij het probleem had onderschat, sloeg hij op de vlucht, annuleerde wat hij eerder had aangewend als therapie van de ene op de andere dag. Een jaar door een ware hel gegaan... Ik zie dit halveren van de huidige therapie als een herbeleven van toen. Dit keer (hopelijk) niet als een psychiater die op deze manier op de vlucht slaat, maar eerder dit gedachteloos besluit maar me tegelijk wél het gevoel geeft dat hij mij door 'zijn' persoonlijke redenen 'in de steek laat'. Ik heb het destijds met de eerste psycholoog ervaren als een chirurg die je op de operatiekamer opensnijdt en bij het aanschouwen van een gezwel het op een lopen zet... je achterlaat, opengesneden op de operatiekamer, bloedend als een rund. Ik probeerde mezelf te redden zoals hij het plots helemaal omgooide... maar redde het niet... het werd erger en erger en erger. Toen ik uiteindelijk besloot de therapie er stop te zetten... werd ik 'vermorzeld' door een enorme fout die hij maakte. Ik heb bepaald geen schitterende ervaringen met psychologen. Wat de volgende psycholoog uitspookte, is net geen thriller. Daarover misschien later meer.
Dit is niet alleen maar de herfst en de vallende bladeren... dit is méér en eng. Er gebeurt iets dat me 'ziek' maakt. Hoe kan een psychiater in hemelsnaam een sessie halveren als het al niet goed gaat? Om persoonlijke redenen? Akkoord. Je moet je eigen leven nu eenmaal niet om zeep helpen of je kindjes te kort doen om patiënten... maar waarom is dat zo vanzelfsprekend, niet eens aanbieden van een alternatief. Gewoon overgaan tot deze beslissing alsof er sprake is van tandpijn.... Sessies halveren om persoonlijke redenen? Daarmee zeg je 'ach... we halveren ze, het maakt toch geen verschil uit?' Waarom werden ze eerder verdubbeld???? Door ze om 'persoonlijke redenen' 'zonder meer' te halveren lijkt het vorige een leugen. Het gevoel ook in je probleem niet ernstig te geworden genomen. Nu of nooit eerder? Speelde hij aldoor een theaterstuk? Gaat iemand die meerdere chemo's nodig heeft ook ineens vernemen dat wegens persoonlijke redenen die chemo's gehalveerd worden???? Dàt is iets anders... zeker. En toch ook weer niet... want het psychisch gezwel is niet met 'chemo' uit te roeien.
Ik besef nu pas dat door deze voor mij lichtzinnige maatregel die mijn psychiater nam wat sessies betrof hij een bewijs leverde dat hij huichelde. Waarom anders kan hij slechts 'voor persoonlijk comfort' de sessies halveren zonder een alternatief te bieden? Vandaar die déjà vu? Iemand heeft me dit al eerder 'geleverd'. Om zijn eigen vel te redden... om zijn persoonlijke comfort.
372. De knoop is doorgehakt, de kogel is door de kerk
Ik nam een beslissing vanuit mijn gevoel en mijn drang om te overleven, om dit het hoofd te bieden. Ik wil hier zelf uitkomen zonder therapie omdat het precies de therapie is zoals ze werd die het nog graden erger maakte en zal maken als ik er blijf gaan met deze veranderingen. Ik ben erdoor in een nachtmerrie verzeild... dat heb ik pas gisteren beseft. Door zijn onoplettendheid, onwetendheid, door eigenlijk ook een soort lichtzinnigheid in die beslissing en uiteraard ook door mijn eigen niet meteen bewust zijn van wat er precies gebeurde, dat ik een zwaar trauma op deze manier herbeleef. Ik begin nu overal spoken te zien en mijn psychiater er zelfs van te verdenken dat hij liegt wat de reden van de halvering betreft, dat hij net zoals de eerste psycholoog destijds boven mijn hoofd beslist maar hij nu die persoonlijke redenen als argument aanvoert. Als er iets is waar ik niet meer tegen bestand ben sinds het trauma ongeveer dertig jaar geleden dan is het wel boven mijn hoofd beslissen zonder mij erin te zien of te horen. Dat is bedreigend, beangstigend, angstaanjagend en hels. Draai het hoe je wil of het nu om persoonlijke redenen is of niet... het blijft een beslissing waarin ik zeker niet gezien werd en gehoord. Er werd niet eens deftig over gesproken. Daarom mijn besluit... we zien wel hoe het verder gaat. Het leven zonder deze voor mij toch wel drastische maatregel was al moeilijk genoeg. Dat het net samenviel met ook die andere steun die tijdelijk weg is... neen... genoeg. Het vonnis is geveld... over mijn eigen leven door mijzelf. Het kan zo niet verder. Ik wil geen zombi worden die in leven wordt gehouden door een dosis medicatie en die dosis moet opvoeren om dat andere, die halvering van de sessies de baas te blijven? Het zou andersom moeten gaan... als je al wat wil afbouwen dan hoor je te beginnen met medicatie en toch niet met sessies? Bovendien kan het niet dat de sessies afgebouwd moeten worden als zelf belicht werd dat ze nodig zijn om te ventileren. Verder brengt het me op heel veel vlakken in de war dat het moeilijke zogenaamd wordt erkend maar tegelijk zonder meer, zonder alternatief de sessies gehalveerd worden wat een geheel tegenstrijdige boodschap geeft. Een halvering voor onbepaalde termijn, misschien wel voor altijd. Het heeft een te grote impact op me, een oud trauma wordt herbeleefd. Ik heb niet beseft welke impact deze toch al maanden aangekondigde beslissing op mij zou hebben. Een andere ironie vond ik na de bespreking van de impact op mij, het lijkt wel of ik daar niet over mocht praten... hij ging er niet verder op in wat zo vreemd voelde.... Bij het afscheid buiten de sessieruimte werd er toen nog gauw gezegd door hem dat ook de sessie binnen veertien dagen wegvalt... Net een vakantie van drie weken zonder sessies, amper verteerd, de tweewekelijkse sessies gehalveerd en al meteen het nieuws dat er nogmaals een week wegvalt met de sessie ?... Je zou voor minder het noorden, oosten, westen en zuiden verliezen. En omdat ik dit alles niet meer door kan slikken, besloot ik dat wat me zo overstuur maakt te stoppen... tot ik tenminste weer één richtingn kan ontwaren. Misschien moet ik ook de medicatie afbouwen... want ik zie nog steeds ook dat andere beeld voor me, hoe mijn jongste een jaar of wat geleden pijn had en angstig op een bed in het ziekenhuis wachtte tot de arts haar zou komen halen... ik stond naast haar... en er naderden verpleegkundigen en vlak, maar werkelijk vlak naast haar waren ze luid aan het tateren over hun vakantie... het bleef maar duren... Ik zag hoe mijn jongste bijna in elkaar kromp van al die herrie naast haar, het verhoogde de spanning. Ik heb ze toen vriendelijk gevraagd elders op die gang hun gesprek verder te zetten. Zoveel onverschilligheid snapte ik toen niet... Het is alsof je op een bepaald ogenblik in zulke situaties niet meer als 'mens' 'gezien en behandeld wordt' en dat is een zeer akelig gevoel. Ergens voelt deze hele halveer-historie net hetzelfde... Woorden zeggen zo weinig... maar het zijn de daden die de woorden tegenspreken die maken dat die woorden niets meer betekenen. Niemand is volmaakt... maar ik ben moe... om overal voor te vechten... zelfs tegen mijn eigen psychiater om mij erkend en ernstig genomen te voelen... niet door woorden (die ik toevallig of niet al maanden 'loos' noemde)... maar door daden die zijn woorden tegenspreken.
Gelukkig heb ik mijn verstand nog en weet ik wat te doen en vooral te laten. Zo ver heen en zo lang... het is nog steeds niet voorbij. Totaal geen nood aan nog meer emotionele ravage. Ik schrijf het toe aan de herfst en de emotionele shocks door te ingrijpende veranderingen. Na het herlezen hier nam ik rust. Ik breide enkele rijtjes van honderd steken en nam erna mijn boek wat ik bezig ben te lezen. Een dikke turf. Daarna het wasgoed opgehangen en de rest in de droogkast. Alles op een gezapig tempo. Daarna bereidde ik het avondmaal, een zeer eenvoudig gerecht dat goed smaakte. Pasta met champignons in soya-room, goed gepeperd en gepili-piliet en daar een tomaatje bij versneden en tonijn. zoals altijd bio. Ik nam maar één biertje... dat hoort ook bij de 'maatregelen' die ik zelf neem om het niet allemaal NOG erger te maken dan het al is. Vandaag waren er alvast minder psychische kleerscheuren dan de dagen ervoor. Ik heb mijn dochter verteld van mijn beslissing. En ook enkele zaken op punt gesteld. Ik voel me 'de weg is weg'... maar het laat me koud... zolang dat andere mild blijft, zal ik tevreden zijn. Ik drijf nu op louter mijn verstand. Ver weg van mezelf en mijn gevoel gedreven. We staan er verder niet bij stil.
Wat een rommeltje in mijn emotionele wereld en die van de psyche. Ook mijn fysiek gestel gooit roet in het eten waardoor de hele zooi nog troebeler wordt. oor de afstand die ik nam duiken wantrouwen en twijfel op en angst. Opnieuw vraag ik me af of ik mensen wel kan vertrouwen en waarom ik zomaar aanneem dat mijn psychiater nooit liegt. Wat zit er verder achter dat hij net die ene mail wel beantwoordt en de andere niet? Toeval? Dan is er toch net iets te vaak toeval in het spel. Ik moet mijn gevoel én intuïtie terug volgen... en ook bij hem niet té goed van vertrouwen zijn. Ik heb eind vorig jaar toch ervaren dat hij geen foutloos parcours loopt... Geen mens is volmaakt maar fouten die je zelf maakt als psychiater op je patiënte afschuiven is toch wel laag en onprofessioneel. Net als tijdens het eindejaar ruik ik onraad. Opnieuw een vertrouwenscrisis? Het is maar de vraag of het wel vertrouwenscrisissen zijn en geen obstakels die zich tussen het vertrouwen wurmden. En die medicatie? Ben ik daardoor weg van de wereld zonder dat ik me daarvan bewust ben? Wat doet het met je op lange termijn en làng is die termijn zeker. Ik nam niet eerder in mijn leven zovele jaren na elkaar dezelfde medicatie. Ik wil hieruit wijs geraken en mijn eigen analyse maken van de hele toestand. Ik wil weten wie er rest zonder de invloed (positief of negatief) van therapie en medicatie. Een hulpverlener zal misschien een bepaalde techniek of tactiek gebruiken om een cliënt in een bepaalde richting te sturen. Maar wat als de cliënt dat opmerkt en het zwijgend slikt en zich net zo zwijgend verzet? Omdat het precies hét stokpaardje is van die cliënt? Behandel me niet als een gedachtenloos wezen want dat ben ik niet... Doe niet aan therapeutische 'doortraptheid' want ik huiver ervan. Ik merk het wanneer bepaalde zaken 'doodgezwegen' worden en andere 'aangehaald'... net zoals ik de beantwoorde mails vergelijk met de niet beantwoorde. De Pavlov-methode werkt bij mij net averechts... ze doet meer kwaad dan goed. Uit de niet beantwoorde mails kan je vissen hoe het is en bespreek vervolgens open wat je daar mee aan wil samen met de cliënt in dit geval. Tjonge. Ik ben geen hond of koe hoor. Geen doorzichtige tactiek of een bepaalde werkwijze (een veredelde vorm van doortraptheid?) Het is mogelijk dat ze in bepaalde gevallen kan helpen maar niet bij mij... al wat neigt naar manipulatie vernielt meer dan dat het heelt of herstelt. Vertrouwen is belangrijk. Onbetrouwbaarheid en zulke werkwijze zie ik als onbetrouwbaar is nefast. Hieruit trek ik een conclusie... 'het is zeker verstandig om ook in de andere richting een analyse te maken'... 'neem nooit zomaar aan dat iets persé goed moet zijn omdat die ander er voor gestudeerd heeft'... Ik heb al voorbeelden bij de vleet waar het tegendeel bewezen kan worden,de studies worden misbruikt om cliënten/patiënten te 'misbruiken'. Het is goed de balans op te maken en enige loyaliteit overboord te gooien, loyaliteit belet je te zien wat is. Open kaart spelen is verstandiger dan de kaarten onder tafel... maar dat ik dat ooit gezegd heb, is volgens mij niet ernstig genomen, toch niet meer de laatste jaren. Door medicatie gemakkelijk hanteerbaar, kneedbaar, behandelbaar? Het heelbare element wordt echter geëlimineerd... erkenning van het wezen dat je bent, leren aanvaarden van de beperkingen blijft uit. Je wordt immers niet erkend door de ander als die je niet voor vol aanziet... en meent dat je het gemanipuleer niet onderschept. Door bepaalde behandelingen ga ik bovendien net niet aanvaarden maar opnieuw als toen me er om veroordelen en het als mijn falen zien dat ik bepaalde zaken nog steeds niet kan verteren. Waarom ook moest ik in therapie? Waarom laat ik toe hoe anderen met de nodige overredingskracht mijn eigenwaarde en zelfredzaamheid willen smoren? Ben ik op een bepaald punt meer bezig geweest mijn psychiater het gevoel te geven dat hij een goede psychiater is terwijl ik meer dan ooit twijfel nu? Heb ik mezelf daaraan geofferd? Nu... dat zal ik dan vanaf nu ongedaan maken... Ook wat het opschrijven betreft werd er volgens mij een en ander achtergehouden. Ik voelde aankomen wanneer en wat hij zou opschrijven... het werd later ontkend... Dient het opschrijven werkelijk niet het doel een analyse te maken? Is het heus slechts om de aandacht er te kunnen bijhouden? Waarom kijkt hij dan soms terug op de bladzijden van een vorige sessie als het alleen maar om de aandacht er bij te houden is? Ach... je ziet het, zoveel twijfels... en natuurlijk is het handig dat je dan de bps hebt... dan kunnen ze ook die twijfel meteen toeschrijven aan het argument dat bps-ers vaak ziekelijk wantrouwig zijn, achterdochtig... Het is een gevaarlijk element zulk argument omdat wanneer het wantrouwen en de achterdocht terecht zijn de 'schuldige' vrijuit gaat...! Je kan iedere vorm van twijfel van de behandelde erdoor smoren en de macht behouden... Een fraaie analyse... ik heb tenminste het gevoel dat er terug wat helderheid komt in de smurrie. Nog niet eens zo heel lang geleden heb ik voor het eerst in mijn leven beseft dat ik nooit maar dan ook nooit meer zeker kan zijn of iemand al dan niet liegt... Tot voor die tijd ben ik er steeds van uitgegaan dat niemand zo doortrapt en slecht kan zijn dat hij/zij liegt, bedriegt, manipuleert, of dat nu met de beste bedoelingen is... (de vraag is dan wel voor wie die beste bedoelingen bestemd zijn !!!!!????) Verder kan ik ook moeilijk aannemen dat je om eerlijkheid vraagt en toch leugens krijgt of handelingen die neigen naar manipuleren. Wat ik versta onder eerlijkheid wordt blijkbaar niet zo begrepen... Verder mag ik niet vergeten dat ik een pion ben in de economie en dat mijn behandelaar net zo een pion in de economie is... ik maak deel uit van zijn werk... en precies dat gevoel is ook zeer, zeer schadelijk voor mijn herstel. Door één en ander... is dat gevoel versterkt... de goede balans tussen betrokkenheid en afstand is gaan schommelen en naar de verkeerde zijde door gaan slaan. Ik werd een ding in de behandeling... Hij behandelt me niet meer als een volwaardig mens. Ik besef dat er vele manieren zijn om mensen de mond te snoeren... en niet alleen de mond, maar ook het verstand, het aanvoelen,het geloof in je eigen waarde en kracht... Mijn conclusie is op dit ogenblik dat veel van wat ik kan gesmoord en afgebroken werd, geminimaliseerd en ontkend... al dan niet bewust. En alweer mijn eigen conclusie... iets wat ik al lang weet van mezelf maar wat ik deze afgelopen jaren stilaan ben vergeten... 'als men mij maar lang genoeg het gevoel geeft dat mijn intuïtie mis is, mijn wantrouwen ziekelijk, mijn aanvoelen te verwaarlozen en zelfs belachelijk... dat ik dat nog ga geloven ook. Wat van mij na deze behandeling restte is... smurrie... geen enkele geloof in welk van mijn capaciteiten ook. Ik dacht dat het doel van een therapie net het omgekeerde is... en dat is wellicht ook zo... maar ergens is iets goed fout gaan zitten... en ik was noem het 'beneveld'... en de andere 'blind' én 'angstig'. Mijn slotsom 'als ik het niet allemaal zelf doe, komt er ook zelden iets van terecht'... of de onzin van therapie? dat hoor je me niet zeggen... maar het is als een onvindbaar gaslek, je moet dat mensen gas ruiken ernstig nemen en blijven zoeken en alert zijn en niet als een kip zonder kop te werk gaan, of angstig de boel ontkennen, menen dat die mensen het zich maar inbeelden... dan kan de boel op een keer exploderen en voor mijn gevoel is dit ook gebeurd in mijn therapie. Zieker en zieker ... omdat ik voelde dat er iets niet klopte. Ik heb het gevoel dat het ontkend werd en dat is ook zo gebleven. Dat ik vanaf een bepaald ogenblik niet meer voor vol werd aanzien. Dat is blijven duren tot ik de knoop heb doorgehakt. Ik ben iemand die eerlijkheid wenst... en geen onzichtbaar gemanoeuvreer. Blijkbaar had ik de afstand nodig om me 'ergens' van te bevrijden... van de invloed. Je moet nooit té veel op iemands bekwaamheid en eerlijkheid vertrouwen... een les die ik nog altijd niet voldoende geleerd heb. Je moet éérst en vooral op jezelf blijven vertrouwen... en dat nooit opgeven... nooit.
Ik kan me voorstellen dat ik lang niet toe was aan andere hulp dan kunnen ventileren maar op het moment dat ik mijn frustratie aangaf, als voelde de therapie stilaan als drie kwart uur volpraten, ouder worden en door de medicatie ook meer gewicht krijgen, had er toch een bel moeten rinkelen? De noodkreten zijn mekaar vanaf toen blijven opvolgen en toch kreeg ik steeds hetzelfde te horen dat hij niet meer kon dan me ondersteunen met het laten ventileren en medicatie. Maar is dat wel zo? Wat mocht en mag ik van therapie verwachten? Dat er tenminste ingegaan wordt op wat ik aangeef? Of er zelf iets aangebracht werd wat ik niet kon zien? Ik wilde hulp om er bij te kunnen geraken. Misschien heb ik het onlangs goed verwoord... dat het kleine ukje de enige is waar ik nog het gevoel bij heb dat ik besta. Ze lijkt de enige die nog tot me kan doordringen. Misschien net door het pure van een kind? Omdat een kind niet bezig is met manipuleren? Omdat een kind is zoals het is... huilen als er iets niet gaat, lachen als het zich fijn voelt, zeurderig als er iets niet goed voelt... en tevreden, rustig als het zich ook zo voelt?
Voor wie sluit ik me af om mezelf te beschermen? Voor mensen die niet eerlijk met me omgaan... Een groot deel van mijzelf moet ik daardoor verbergen met nog een grotere vervreemding tot gevolg.
Ik sluit me af en verdring. Wanneer gedachten afgeleid worden van een punt naar een ander? Een onuitgesproken boodschap. Een dirigeren naar verdringen van wat je bezwaart?
Wanneer ik bij het kleintje ben nu dan voel ik me soms openbloeien. In het begin niet, er was wellicht teveel angst om opnieuw die je lief zijn te verliezen. Gelukkig is dat na verloop van tijd verandert al zit ik nu opnieuw in een toestand van lethargie omdat ze al weken onbereikbaar is. Hoe komt het dat het kleintje wel tot me doordringt? Een baby reageert zonder 'voorbedachtheid', zonder bedoelingen. En dat het puur op je reageert,op hoe je bent zonder dat er van je wordt verwacht jezelf te veranderen, je eigen geweld aan te doen, omdat ze je anders niet moeten?
Ik zat er niet zo ver naast vorige week toen ik liet weten dat ik me niet meer gezien of gehoord voelde... dat ik niet meer tot mezelf doordring maar ook niet meer tot de psychiater. Wat kwam eerst, de kip of het ei? Nu... wie is hier de psychiater. Als ik mijn eigen psychiater moet zijn, nu dan is het ook verstandig dat ik met deze therapie ophoud. Ik laat het betijen en zie wel wat er gebeurt, hetgeen ik nodig heb of niet, ik vertrouw erop dat het zich wel zal uitwijzen. Al voel ik angst.
Vorige week nog stuurde ik een mail dat ik hulp nodig had... Is een psychiater dan niet langer onder te brengen onder de beroepen 'hulpverleners'? En zo ja, wat verstaan ze dan onder hulp? Ik vraag niet de problemen voor me weg te nemen, dat vraag ik van niemand. Een begeleiding, van mijn psychiater verwachtte ik 'hulp'door een professionele begeleiding in het proces. ... om mijn leven opnieuw leefbaar te krijgen... .
Ventileren, ja goed. Nu misschien werkt dat een tijd heilzaam maar of dat zo moet blijven? Is dat begeleiden wanneer je hulpverlener niet doorgaan op zaken die je aangeeft en/of bezwaren? Alsof een groot deel van de buitenwereld dàt al niet genoeg doet...
Is het een toeval dat ik meer en meer boeken zocht over therapie en over de rol van de hulpverlener, dat ik ook een programma op Nederland 'in therapie' bekeek? Dit alles omdat ik niet langer wist wàt ik van therapie mocht verwachten, het gevoel had dat het niet vooruit ging, dat er niets beter maar integendeel slechter voelde gaan. Precies om het 'lege' element erin... Natuurlijk zag ik mezelf als schuldige, ik deed wellicht niet genoeg mijn best. Tot de vraag zich aandiende wààr ik mijn best dan voor moest doen? Om te blijven ventileren? Ik ventileerde me meer en meer de leegte in, er kwam zelden nog feedback. En als er kwam, geen waardevolle maar domme... Leven zonder nog ergens stil bij te staan? Verder verdringen tot je nog zieker wordt? Tenslotte daardoor in een opname belandt? En wie zegt dat het dààr beter zal gaan? Of was het de bedoeling om binnen een therapie waarbij de psychiater je maar laat doen, zelf tot dit punt komt en nog aangemoedigd wordt ook om het ding dat een hinderlijk iets werd voor je psychiater uit jezelf voor hem op die manier uit de weg te ruimen? In feite komt het erop neer dat wanneer je het slim speelt je jaren iemand in therapie kan laten komen, die laten praten... en nooit of te nimmer zal je schuld treffen... nooit of te nimmer zal iemand je kunnen aanspreken op onbekwaamheid of verzuim.
Ik ben er duidelijk nog niet uit... uit de zin van therapie zoals ze zich de laatste maanden aan me openbaarde. Dat is het ergste... dat gevoel dat het zinloos was... dat er niets is uitgekomen... eerder verdwenen is wat goed ging... door dat element dat steeds duidelijker werd 'een niet meer werkelijk aanwezig zijn' van de hulpverlener. Zo heb ik het toch gevoeld.
Een pantser ongevraagd doorbreken, is misschien niet raadzaam... maar wat als er om gevraagd wordt? Je moet een wonde die nog ettert toch niet dichthouden en ontkennen maar behandelen, ontsmetten.
Ik zocht naar zelfhulpgroepen.. bijna als een bezetene... wààrom? Omdat ik verder wilde gaan waar ik me binnen de therapie gedwongen voelde stil te staan? Praten, praten, praten... praten... jaren na elkaar. Terwijl ik zo vaak liet horen dat het loos praten werd. En dan nog een extra gevoel van 'onverschilligheid' erbij door dat gemeld werd dat de sessies vanaf een bepaald tijdstip gehalveerd zouden worden. Dat nam nog meer zin weg van mogelijke waarde van de therapie. Of was dat ook een techniek? Ik zei het al... ik verlies mijn vertrouwen wanneer er gangen gegraven worden onder het zichtbare. Misschien omdat ik voel dat er iets niet koosjer is...? Ik wil blijven weten waar ik aan toe ben.
Wàt is de waarde van deze therapie, ben ik me meer en meer gaan afvragen. Ik herinner me dat ik zo wanhopig was afgelopen jaar dat ik sprak van een opname. Maar zonder geloof daar te genezen omdat ik maar al te goed wist hoe ik binnen een groep, dag in dag uit bestookt door sferen, indrukken,... enz... functioneer of net niet meer. Een wanhopige grijp naar drastische hulpmiddelen als een opname omdat ik voelde aan mijn lot overgelaten te worden? Een toestand van water dat blijft stilstaan en dus hoe langer hoe meer gaat stinken. Ik had nood aan beweging, vooruitgang. Was dat dan zo'n illusie?
Als ik het toch allemaal alleen moet doen, wat zat ik daar dan nog te doen? Hem van een inkomen te voorzien... Ik merk dat ik op mezelf wil vertrouwen maar me angstig afvraag of ik daartoe nog wel in staat ben. Misschien moet ik niet meer geloven dat ik méér op ze moet vertrouwen dan op mezelf wat dit aangaat?
Ik verwacht meer van therapie dus ga ik op zoek naar zo'n therapie of wel helemaal geen therapie als ik ze niet vind... of een therapiegroep, één keer de week.
Beter voel ik me niet... slechter evenmin... Op zoek naar een andere psychiater boezemt me angst in. Om allerlei redenen. Het lijkt of ik in een val zit en ik besef dat het net een val is door de angst om in die mate in mezelf te geloven dat ik mee bepaal wat goed is voor me en wat niet.
Hoe vreemd het ook mag klinken... in de therapie die ik stopzet worden de touwtjes me meer en meer uit handen genomen, iets wat ik niet wil. Een ander soort macht die me mijn zelfredzaamheid ontneemt, infantilisering, betutteling,negati. Niets meer doen, een ander soort onverschilligheid, een ander soort gevoel van 'jij betekent niets meer' . Bewust of onbewust, wat doet het er toe? .. een vicieuze cirkel... want door dat gevoel verdwijn ik letterlijk én figuurlijk. Mij laten praten, loze woorden, in loze zinnen... vermindert het geloof in mezelf, in mijn waarde. Afhankelijk word je van hulp die geen hulp is. Aan mijn lot overgelaten. In de steek gelaten. Op een wijze die niet direct dedecteerbaar is. En net door dat het geen hulp wil zijn en is, verdween ik in niemandsland, verzopen in de poel. Angstig,ontredderd,onzeker, me waardeloos voelend.
Ik vind het schokkend... en ik wenste dat ik me vergiste. Ik weet niet of mijn vertrouwen in deze therapie en psychiater hersteld kan worden. In deze wereld kan en mag je alleen maar op jezelf vertrouwen... jammer genoeg zit het zo in elkaar dat je wel moet op anderen vertrouwen...
Ik vind dit de akeligste blog die ik hier ooit geschreven heb. Nu alles laten bezinken... want ik zie door het bos geen bomen meer.
In de war en bang. Het zal best goed zijn straks naar buiten te gaan. Er is veel wind... die helpt me hopelijk alle muizenissen (en wat zijn het er veel) uit mijn hoofd te waaien. Ik ben moe. En de angst die elke keer weer rond mijn keel komt te zitten, geef ik een duw. Ik weet niet wat er zal gebeuren en wat ik moet doen en wat te laten. Vertwijfeling. Straks met mijn hoofd in de wind wordt alles misschien lichter, draaglijker. Het helpt niet die schreeuw in mezelf aandacht te geven van het waarom van alles want ik heb er geen antwoord op. Waarom worden mensen laks door de macht der gewoonte? Waarom zien ze niet wat ik zie? Waarom is de emotionele intelligentie niet van die aard? Eén antwoord... daarom worden mijn sessies en ik zonder enige bekommernis achteloos opzij geworpen... en omdat ik ook daar niet met blind vertrouwen kan 'blijven' vertrouwen, zomaar kan blijven geloven dat alles wat ze doen of niet meer doen, voort komt uit een wijze overweging? Het is alvast geen wijze overweging te liegen of me met één of meerdere kluitjes in het riet te sturen. Dat is er, geloof ik, op meer dan één vlak gebeurd. Wat ik gemerkt heb, mag ik best ernstig nemen... De macht der gewoonte heeft mij als cliënte daar weggetoverd, herleid tot een mistig beleven en misschien heeft de medicatie daaraan mee geholpen? Ik zie steeds weer die ene vrouw voor mij, ontredderd stond ze voor de deur van een praktijk van een andere psychiater. Ik meen dat ze op haar vervoer wachtte maar ik kende haar van vroeger en mijn hart brak toen ik haar daar zo zag staan, volkomen van de wereld, een vreemd wazige blik in haar ogen. Zo wil ik niet eindigen en zo zal het eindigen als medicatie het alerte werken (begeleiden..) van een psychiater of andere hulpverlener dreigt over te nemen. Het is té gemakkelijk om mensen onder invloed te behandelen (?)... die behandeling klopt echter niet als de hulpverlener niet alert (meer) is...! Het zijn immers niet meer de mensen én hun gevoelswereld, hun psyche die behandeld worden want precies vele elementen die de oorzaak zijn van hun niet-welbevinden worden gesmoord door de medicatie. Er wordt niet meer wérkelijk geluisterd, woorden in je hoofd ontglippen je, alles vlakt verder af... en over die vlakte die je grotendeels werd, vliegen ze niet langer als een arend, ze zijn niet meer alert, transformeerden het in een slaapuurtje,in een doen alsof uurtje... zijn werk werd vereenvoudigd door de uitwerking van de medicatie (denkt hij of zij)... er valt niet meer alert te zijn... het voorwerp van onderzoek vertoont één horizontale lijn... van buiten... De pijn van binnen blijft... alleen kan hij niet meer geuit worden. Daardoor denkt (?) de hulpverlener dat het wel los loopt met de halve zombi voor hem of haar... (?) en als het dat niet doet... nog meer pillen erin stoppen? Of het maar opgeven en de cliënt aan zijn of haar lot overlaten? Niet dat ze je daarvoor moeten wandelen sturen, de behandeling, een effectief en alert aanwezig zijn die uitblijft is hetzelfde maar minder zichtbaar en minder te dedecteren. En ja... soms worden nog meer houvasten weggenomen en sessies gehalveerd. Het helpt toch niet meer???? Gelukkig heb ik mijn schrijven nog... daar waar mijn brein het amper verwoord krijgt tijdens de sessies... Het werd daar vaak een smurrie, een modderpoel ... niet ten gevolge van de depressie (misschien deels) maar vooral door de steeds grotere ontreddering omdat houvasten afbreken... door een behandeling die dat niet eens meer lijkt te zijn, de behandeling werd er een van het uiterlijke want het innerlijke is gesmoord, het inwendige werd grotendeels ver-doofd door de medicatie en door de onverschillige, onafwezige hulpverlener. Ik weet bovendien dat wat ik schrijvend nog kàn verwoorden wordt genegeerd. Wanneer het alle schrijven zou zijn, zou ik het nog begrijpen. Of wanneer er gemeld werd dat het heus te druk is om het te lezen... maar neen, de schok werd zo mogelijk nog vergroot toen een schrijven dat iets buiten mijn psyche vertelde, wél en ongevraagd beantwoord werd. Vandaar dat ik dacht aan een bespottelijke pavlov-methode die op mij uitgeprobeerd werd... als was ik een hond... of een cirkusaap... Ik hoop dat ik me vergis. Door de medicatie en de afvlakking veranderde ik mogelijk stilaan wat gedrag betreft in een cirkusaap? Worden allerlei 'kunstjes' op me uitgeprobeerd met de 'goed gedrag-belonen en niet wenselijk gedrag negeren'-methode????. Buiten de waard gerekend... ik laat me immers niet verder verdoven en nog minder behandelen als een 'ding' dat ik werd maar niet ben. Het is een sluipende maar net zo gruwelijke vorm van miskenning en zelfs ontkenning. Een wijs en intelligent iemand zou dit met àlle informatie die ik daarover gaf in verband met iemand die lijdt aan bps al begrepen hebben en dààr zeker aandacht aan besteed hebben. Laat me mild zijn, ik voel pijn omdat ik zo hard ben... voor degene die misschien niet in staat is om zo alert te zijn. Mensen kunnen niet alles en weten niet alles... en net als iedereen zijn er ook blinde vlekken bij hulpverleners... of vergis ik me?
Het is zelf voor mezelf een verrassing dat ik het kon verwoorden hoe ik het voel... Ik voel me er iets beter door... iets lichter en ben toch weer iets meer mezelf tegengekomen. Daarvoor had ik die afstand wellicht nodig... een verdovend element geëlimineerd en een ander bezig te verminderen. Overwicht stoomt me weg. Enige vorm van negeren en ontkennen, onverschilligheid eveneens. En wanneer er diverse signalen gegeven werden al was dat misschien niet altijd de bedoeling, het effect was er wel. Doe alsof ik niets en niemand ben... en ik word ook niets en niemand. Een sluipende, bijna niet te onderscheppen vorm van stelselmatig doodzwijgen... Hij, mijn psychiater, soms ogen die dichtvallen (ik werd wellicht slaapverwekkend)... een mobieltje onder het bureauoppervlak houden en daarop kijken en sms-sen terwijl ik verdorie voor hem zit en het wel merk, waarom doet hij het niet gewoon even 'openlijk' als hij het zo belangrijk acht? Zo pijnlijk te merken dat er niet opgelet wordt... dat er wel gevraagd wordt 'vertel het eens' maar er niet geluisterd wordt, niet écht... wàt er verteld wordt... Geen enkele moeite om er iets uit te vissen... enz... neen, als een student onder je schoolbank stiekem sms-jes sturen... Het is iets wat ik in me heb voelen sijpelen wat me meer en meer heeft weggetoverd... mijn psychiater heeft zonder dat hij het mogelijk beseft meegedaan aan ontkenning, miskenning... en me daardoor in dat gevaarlijke gedreven van mijn stoornis, wat voor mij altijd het meest ondraaglijke was 'het gevoel dat je niet bestaat'. De druppel was wellicht het halveren van de sessie... Ik weet dat ik moeite deed het te begrijpen en ik dàcht ook werkelijk dàt ik het begreep... maar wat wordt het begrijpen moeilijk als je dat plaatst naast woorden dat je ernstig genomen wordt terwijl in dat hele gegeven toch zonder het aanbieden van een alternatief de sessies gehalveerd worden en er daarenboven een duidelijke desinteresse is, gebrek aan alertheid en een toenemende onverschilligheid? Mijn logica vat dat niet. Ik ben niet zo naïef om te denken dat ik zonder hulp verder kan maar ik denk er achteraan dat ik nu moet oordelen wààr ik hulp zoek en wat ik van die hulp verwacht. Ik mag niet blindelings vertrouwen en aannemen dat de hulpverlener het be-ter weet, geen fouten maakt... of wel zal weten wat hij doet. Deze behandeling zoals ze werd heeft me net door die laatste druppel nog zieker gemaakt en ik begrijp nu ook waardoor. Dat mijn psychiater het niet begrepen heeft, die toch ook een verantwoordelijkheid als observator had (dacht ik) wat een halvering van mijn sessies (niet eens in het licht van de therapie zelf, dat zou ik nog kunnen volgen) zou kunnen teweegbrengen bij me... Ik noemde het vorige week 'lichtzinnig' maatregelen die hij nam voor meer comfort voor hemzelf (zijn goed recht)...echter zonder stil te staan voor de gevolgen voor mij... (daarom noemde ik het een lichtzinnig genomen besluit omdat er geen oog was voor de impact voor mij en er geen alternatief aangeboden werd, niet eens de vraag werd gesteld wat dit voor mij zou kunnen betekenen). Het is een nalatigheid met grote gevolgen... zo is nu ondertussen gebleken.
378. welk bericht ook.. de nood om alles te laten bezinken
Een jojo of een ding dat in de vloeistof wordt gemixed. Ik moet laten bezinken. Ik kan niet antwoorden en er niet eens over denken. Bezinken en eerst de muizenissen van me afspoelen. Misschien wil ik wel daar staan waar mijn vader me ooit als kind mee naartoe nam om dichter bij hem en de herinnering te staan. Wat moet ik nu ook terug op therapie om wat te bespreken als ik het gevoel heb dat niet te kunnen. Het ontglipt me telkens. Ik lijk wel iemand die niet kan spreken en wiens schrijven als hulpmiddel achteloos overboord wordt gegooid. Of moét ik het wéér allemaal kunnen op een manier dàt ik het niet kan? Is dat begeleiden in het aanvaarden? Neen... ik moet alles laten bezinken... mezelf tijd en ruimte geven en het snikken dat stil in me schokt maar waar niets van te zien of te horen is... lucht geven. Ik heb het gevoel gehad, waardeloos te zijn... precies door die behandeling... ik moet eerst moed vergaren het op papier te zetten... maar ook dat is een probleem.. omdat ik niet kan printen en schrijven met en pe me heel veel moeite kost. Het is een beverig geschrift geworden als van een beverig oude vrouwke. De mails waren de schreeuwen van binnen... en precies die werden genegeerd. Ik had moeten vragen ze af te printen en ze te bespreken op therapie. Ik ben zo moe van alles dat ik het niet eens meer besef. Ik voel me althans zeer miskend en op een zo sluipende wijze dat ik het zelf te laat heb beseft. Ik weet hoe ziék ik dààr van word.
Wàt gek... toen ik terugklikte om te herlezen ontdekte ik een klein draakje op mijn arm (zie prentje) en wat ik vroeger noemde 'mijn draak die me opnieuw moet beschermen' indachtig... besef ik dat mijn draak inderdaad een draakje werd... Ik moet opnieuw dat diertje in ere herstellen. Het is nodig... wat die hypocriete psycholoog ooit (jaren tachtig) die wat anders voor ogen had me ook wilde doen geloven...
Moe maar OK met me. Mijn besluit staat vast... er is zoveel weerstand, dat ik mezelf best enkele weken op 'non-actief' zet wat sessies betreft. Ik heb werkelijk geen zin of nood om me NOG ellendiger te voelen. Ik wil wat daar gebeurt (of moet ik zeggen net niet meer gebeurt) laten bezinken... mezelf rust gunnen en ruimte om te kunnen nadenken. Ook moed vergaren om op te kunnen komen voor wat ik nodig heb van therapie... aan die moed ontbreekt het me momenteel. Er is te veel ontreddering, teveel angst, teveel moedeloosheid en twijfel aan betrouwbaarheid vanwege mijn psychiater. Ik neem de tijd die ik nodig heb... Ik voel een enorme aversie als ik nog maar de psychiater denk... Ook daarom is het gezond om mijn tijd te nemen, niet dat ik hem zou aanvallen maar hoe zou ik op therapie kunnen gaan als dat gevoel zo sterk is?
Ik zou willen huilen... maar dat lukt me toch niet. Ik heb mijn gedachten op 'uit' gezet... en mijn hoofd is leeg en zal nog even leeg blijven ook. Ik kan niet méér hebben, daar hoort de ellende van de therapie ook bij. Daarom blijf ik er voorlopig weg. De grond is al weg onder mijn voeten... Ik ken dit... en wil het heus niet nog erger laten worden. Het risico voor nog meer ellende en onbegrip deze week op sessie, wetende dat de week erna dié sessie ook al wegvalt? Ik ben nog niet genoeg zombie om dàt niet te voelen. Ik wil niet meer dat wie dan ook nog met me solt...
Zo ontwaken als deze en andere ochtenden haat ik. En soms word ik er bang van. Je ontwaakt en voor je gedachten ook ontwaakt zijn, voel je je hele wezen weggezogen worden. En alles wat je toch wat leek, lijkt nu nergens op... een zak stenen die je naar de bodem trekt. Normaal gezien maak ik dat ik dan uit mijn bed kom zodat ik kan beginnen met een zekere routine maar tegenwoordig lukt zelfs dat niet en wil ik op bed blijven liggen in de hoop dat ik terug in slaap val. Soms denk ik dat de depressie zich uitbreidt maar nu denk ik niets meer. Ondertussen ben ik toch zo'n uurtje uit mijn bed en leg ik mezelf op straks in die ene kamer verder aan het rommelen te slaan zodat ik misschien aan het schilderen kan... want ook dat is blijven liggen toen dat gevoel niets meer te kunnen, een grote nul te zijn daar zijn beslag op had. Ik neem me voor slechts vanuit mijn gevoel te werken zonder oordeel. Het verdriet en de pijn eruit kwakken, het modderpoel-achtige. Ook de garage wil ik aanpakken zodat het verrichte werk er niet voor noppes is geweest.
Iemand wilde met me afspreken. Een vrouw waarvan ik steeds zei dat het een vriendin was maar die blijkbaar slechts belangstelling veinsde om me erna te kunnen veroordelen. Wat ik al die jaren heb gevoeld en gezien (een blik in de ogen die je niet onmiddellijk kan definiëren maar die je doet huiveren) maar wat ik zoals zo vaak aan mijn 'verbeelding' toeschreef, is er op een keer uitgekomen... De schok. Ik slikte het, was slechts bekommerd om haar. Later is het tot me doorgedrongen. Dat ze een week of wat geleden een afspraakje vroeg, stelde ik uit... en ik wil het eigenlijk opnieuw uitstellen... omdat ik dat niet zie zitten. Niet in deze stemming. Ik merk dat het vooral door angst komt... angst om nog meer veroordelingen of dwingelandij... want ook zij meent dat ik op al haar eisen moet ingaan. Misschien moet ik het zien als een oefening? Niet angstig meer zijn voor mensen die menen dat zij mij kunnen dirigeren? Ik vind het anderzijds echt niet het moment om te 'oefenen'... Een ander toekomstig uitje met wél een te vertrouwen vriendin, ik keek er eerst naar uit maar ook dàt verdween vanochtend in de modderpoel... alles lijkt weer op een enorme steile rotswand die ik moet beklimmen. En de veranderingen die me geen goed hebben gedaan... In mijn hoofd moet het stil zijn, ik wil niet meer denken en ook niet meer voelen.
Het besef dat ik door mijn beslissing om voorlopig te stoppen met wat me niet méér goed lijkt,een andere molen in beweging zet, is, vrees ik, niet zo denkbeeldig. Of ik waanbeelden heb en het me verbeeld ? De samenleving zoals ze nu is, is niet anders. Laat je niet misleiden door getuigschriften die je een tegemoetkoming geven, ze bieden tegelijk een zicht op een deel van jouw leven, hoe vaak en naar welke arts je moet en ze geven dat zicht aan mensen die daar geen zicht op horen te hebben...! Ze vragen je niets... maar ze volgen door die papiertjes je leven en menen door het al dan niet aanwezig zijn van die papiertjes te weten wat je scheelt, niet scheelt, of niet meer scheelt. Dat ze zich vreselijk kunnen vergissen komt niet bij ze op. Ze maken immers geen fouten, denken ze. En als ze er dan toch maken en niet van de minste dan wringen ze zich in allerlei bochten om jou die er het slachtoffer van werd te dwingen het voor ze op te lossen nadat ze eerst getracht hebben ook die schuld van zich af te schuiven op zulke manier dat het wel lijkt of jij hun fout maakte. Ik heb al zeer nare ervaringen op dat gebied en werd er nog zieker van dan ik al was. Puin onder degene die al op gammele benen staan, ziek van het onrecht dat dit nieuwe onrecht voorafgegaan is. Gevolgtrekkingen kunnen gemaakt worden door ze... omwille van het uitblijven van die papiertjes.... Van daaruit kunnen ze je het vuur aan de schenen leggen. En toch zal ik me dit keer niet om de angst voor mogelijke gevolgen laten leiden en mijn tijd nemen. Soms is te zien zo erg, iets wat je radeloos maakt... dus moet je je ogen er wel voor sluiten of je hebt nog minder een leven dan je al had. Maar onrecht is het wel.
Dat was toch schrikken... na mijn schrijfsessie rustte ik... maar het leven, datgene wat voor mij leven nu is tenminste, donderde als een enorm rotsblok op mij. Geen zin om naar buiten te gaan. Douchen kostte me véél meer dan gewone moeite... alsof er lood in mij zit. Maar ik moést naar buiten... wilde ik niet nog méér problemen, het bestelde afhalen... Het was zo erg als lang niet meer. Op dat ogenblik wist ik even niet meer wat te doen of wat te laten. Tot overmaat van ramp kreeg ik eenmaal buiten nog meer schokken. Er was iets gebeurd op een vreemde plaats; ziekenwagens, zelfs de mug en politie. Ik dacht meteen aan het ergste... en wat voor mij het ergste is, laat ik hier in het midden. Het begon te schreeuwen in mezelf... en ik stond op het punt mijn psychiater een bericht te sturen met zo'n noodkreet. Ik heb het niet gedaan maar stapte voort onder de grond, zo leek het wel. Donkerder dan donker. Ik zag één van mijn nachtmerries in een kroeg zitten. Ik moest geld van de bank afhalen... ook niet bepaald moedgevend als je vanaf nu onder nul moet... Ik haalde het bestelde af en voor enkele eurootjes kaarsen... voor degene die zo vlug stierf... Was ik lichter toen ik thuiskwam? Geen idee. Ik ben van de wereld al schrijf ik hier. De man in de winkel van het bestelde was aardig maar ik was alleen maar in de war. Het kan me niet eens meer schelen. Heb de rest van een avondmaal opgewarmd. Een vegetarisch flapje erbij met fetakaas. Het smaakte. Verder ben ik nog leger dan een leeg blik. Ik klink hol en ben dat ook.
Wat doe ik? Waar ben ik mee bezig? Maak ik het voor mezelf niet nog erger? De ontreddering wordt groter, de chaos eveneens. Nog meer veranderingen terwijl de huidige me al niet weinig van mijn stuk brengen. Angst. En dat gevoel te moeten huilen terwijl ik dat niet kan omdat de boel vastzit. Ik heb een keuze, praat ik mezelf moed in, ik kan nog steeds vragen om toch te komen. De troep in mijn hoofd wordt nog troebeler. Uiteindelijk neem ik mijn mobieltje en tik letter per letter een boodschap in... Net toen ik de vraag wilde intikken of ik toch vandaag kon komen, helde de hele handel weer naar de andere kant en ik heb het berichtje opgeslagen maar niet verzonden. Ondertussen zit ik duidelijk opnieuw aan de zijde van er niet meer naartoe willen. Als ik zou gaan, is het alleen uit angst omdat ik voel hoe moeilijk alles is, heel erg moeilijk en dat ik soms bang word van mezelf. Toch wil ik niet gaan 'uit angst'. Als ik terugga dan moet ik tenminste terug geloven dat het goed voor me is, dat het helend is, heilzaam, of tenminste het leven leefbaar houdt en niet overgeleverd aan de goodwill van de hulpverlener zoals ik het nu ervaar, al kan het een gebrek zijn aan oplettendheid, empathie en bedachtzaamheid... zo het dat niet is, dan is het een gebrek aan respect voor de patiënte, voor mij dus.
Door wat ik me bij het ontwaken bewust werd, voelde ik me opnieuw heel erg verscheurd en wanhopig. Een schreeuwen van wanhoop dat ik nooit zal genezen. Hoe kan het dat deze veranderingen me zo van streek maken dat ik er gelijk terug de diepste nachtmerrie door induik? Waarom kan ik het kleintje niet 'gewoon' missen? Waarom treft haar afwezigheid me zodanig dat ik er ziek van word? En dan de halvering van de sessies... Het zette me aan het denken... en ik kom tot de conclusie dat ik blijkbaar nog steeds denk of hoop dàt ik ervan genees, van de chronische depressies, de klachten van bps, van dat hele rottige verleden. Ik heb me vergist. In tegenstelling tot wat ik dacht, lijkt het erop dat het door allerlei nog erger werd. Voel me nog ellendiger omdat de psychiater me maar laat praten. Ventileren zoals hij dat noemt, want het is veel, zegt hij, héél veel....
Zijn zijn woorden gemeend als je zijn handelingen onder de loep neemt?
Ik moet niet ontkennen dat ik wat ik voel ook ernstig mag genomen woden, namelijk dat hij al een lange tijd niet meer oplet, hij is niet meer alert... hij lààt me letterlijk en figuurlijk mààr praten.
Ik mag meer verwachten, meen ik, dan een hulpverlener die zijn tijd zoek maakt met daar te zitten en woorden over zich te laten stromen zonder op te letten wat achter die woorden of erin zit... Als hij had opgelet, en tenminste werkelijk geluisterd naar al die boodschappen die ik er op mijn manier uitschreeuwde (schreeuwde ik maar werkelijk... dan zou hij het tenminste begrepen hebben) Ik gaf die boodschappen herhaaldelijk. Een goede psychiater zou ze eruit gehaald hebben en er iets mee hebben gedaan, denk ik. Ik sprak herhaaldelijk van het gevoel dat hij mij maar liet praten, leuteren, loze woorden spreken, ik kreeg de ellende binnen me niet meer geuit hierdoor. Hij weet dat ik het beter kan door het schrijven. En toch heeft hij die herhaalde boodschappen laten liggen en mij inderdaad maar laten 'leuteren'. Waarom kon het geschrevene niet besproken worden? Zoals het liep, gaat het niet omdat praten niet meer ventileren is. Het is niet mijn schuld dat dit oude vehikel niet meer print en dat ik geen geld heb om een nieuwe te kopen en dure inktpatronen. Ik weet al zo lang dat ik me al pratende er niet zo goed kan uiten. Ik geef het aan... maar misschien niet sterk genoeg? Het komt in ieder geval in dovemansoren terecht, heb ik het gevoel. Wordt er in dat opzicht meer van mij verwacht dan ik kan geven? Ik kan niet tegen alles tegelijk vechten. En niet alert zijn voor mijn 'hulpverlener' erbij... Als ik het dan toch allemaal alleen moet beredderen, wat doe ik daar dan nog? Zelfs ventileren is geen ventileren meer door én de onoplettendheid van mijn psychiater die ik invul als komplete onverschilligheid én omdat ik met het gesproken woord niet in staat ben hét, wat van binnen bijt en knaagt eruit te krijgen... Moesten die voorwaarden vervuld zijn het zou misschien beter gaan...
Ik kan het niet uitleggen, ben er te moe voor en wil hét op afstand houden. Maar ik heb wel iets voor mezelf bewezen en ben voor mijn gevoel ook geslaagd. Ik heb uren niet meer aan allerlei gedacht en rust gevonden. Tijdens een busrit kon ik nadenken en dat kwam vanzelf. Tijdens zo'n busrit is het als onder de douche, mijn gedachten zijn meestal rustig, vruchtbaar, helder en ze leiden me vaak naar een oplossing.De hele zaak nog laten sudderen, zal vast geen kwaad kunnen. Ik heb nu wel veel zin om te huilen maar er zullen, dat ben ik al gewend, toch geen waterlanders komen. Het komt door wat mijn dochter me vertelde.. Het bracht me nog meer overstuur. Ik heb er een bareel voor gezet. Hij het zijne, ik het mijne, zij het hare. Vermeng die zaken aub niet zeg. Blijkbaar liggen er meer dan zij en ik overhoop met zichzelf. Het uitstapje heeft me goed gedaan. Verder is alles mistig en vaag, ver van me af en dat is best wel OK, denk ik. Ik dacht er voor ik vertrok nog aan voor een andere psychiater te kiezen maar daarmee zit ik in de val. Net door de vreselijke ervaringen uit het verleden is dat niet zo evident voor me om opnieuw een 'andere' te vertrouwen. Goed niet meer aan denken. Alleen blijven bij de gedachte aan deze vrij fijne namiddag in plaats van me overgeleverd te voelen aan een halve zombie. Me dunkt dat er met één zombie al werk genoeg is. Ik neem hem op dit ogenblik niet veel kwalijk. Wat zou ik ook, het leven en mensen hun psyche is zeer complex, ben er me van bewust en ik hoop hij ook. Ik gun mezelf tijd en ruimte om alles op een rijtje te zetten. Het zou verstandig zijn als ook de andere zijde dat deed. Niemand is onfeilbaar, en je daarvan bewust te zijn, doet meer goed dan kwaad.
Het verschil tussen de ochtend en enkele uren verder is vandaag groot. Ik voel me iets lichter. Vanochtend was het net andersom. Maar ik geef me niet gewonnen. Al moet ik bekennen dat ik soms bang word van het nachtmerrie-achtige dat ik voel, van het leven dat gewikkeld lijkt in een modderbad, troebel, onwerkelijk. Zoals ik al zei, ik geef me niet gewonnen. Terwijl ik dat schrijf, voel ik pijn en verdriet. Van beiden weet ik niet vanwaar ze komen. Ik ben het gewend. Al weet ik niet werkelijk of je het ooit helemaal gewend kan geraken. Goed... alles op een rijtje en neem mijn tijd. Ik laat me nog steeds niet leiden door mijn angst of paniekvlagen. Rustig blijven is de boodschap. Zal dan wel stilaan geraen waar ik wil geraken... verder helder denken, nadenken over de therapie en de zin of onzin ervan. En zo het onzin werd hoe ik dat dan kan veranderen, uiteraard niet zonder ook enige inbreng van de psychiater, wat doe ik er anders nog? Ventileren?... maar zelf het ventileren was geen ventileren meer. Hoe kan je ventileren als het ventiel geblokkeerd is of je allergisch werd voor het slechts verwaaien van problemen die er niet door verdwijnen? Hmmm... zeer tevreden over deze beeldspraak. Soms heb ik ook hulp nodig bij het oppompen van mijn fietsbanden, andere keren gaat het vanzelf in mijn eentje.
Vannacht droomde ik. Ik herinner me niet veel meer behalve dat er minstens zes personen aanwezig waren en één ervan was boos op me om een reden die ik ook niet in mijn droom kende. Ik weet niet wie deze persoon is. Het was een hij, dat is alles wat ik weet. En dat hij mij bleef bestoken met zijn boosheid of frustraties. Ik herinner me dat ik in die droom er fel onder leed, dat ik niet wist hoe het te laten ophouden. Ik vroeg wat er dwars zat maar kreeg geen antwoord, slechts nog meer gesar en gekwel. Op het einde van de droom, voor ik eruit wakker werd, sloeg die persoon me zelfs met iets wat wel leek op een ijzeren pot maar met vrij scherpe randen. Alsof die rand half weggeroest was en daardoor scherp werd. Hij sloeg in de buurt van mijn hoofd en mijn keel. Ik werd wakker... en toen gek genoeg voelde ik de tranen uit mijn ogen stromen, zo verdrietig ik in de droom was dat ik eenmaal wakker spontaan tranen over mijn wangen voelde lopen, dat is me nooit eerder overkomen. Vreemd dat je overdag niet in staat bent te huilen maar dit meteen na zo'n droom spontaan gaat.... Ik denk na over de mogelijke betekenis van die droom. Nu denk ik vooral aan mijn jongste zoon... zijn frustratie, minachting en kwaadheid naar me toe die ik evenmin kon plaatsen misschien? Ook hij gaf de werkelijke reden niet van zijn houding naar mij toe.... de verklaring die hij eraan gaf, klopte niet en dekte een andere in... die ongezegd is gebleven... Eender wat de betekenis is van die droom... ik vond het een erg nare droom waarin je gekweld wordt door iemand zonder dat je weet waarom.
Ben het afspraakje nagekomen met een vriendin. Heb geluisterd en ook nietszeggende zaken verteld. Nu ze waren niet echt nietszeggend maar zo voelden ze wel. Daar heb ik me ook weer zo anders gedragen dan ik van mezelf gewend ben. Het is meestal zo dat anderen beslissen wanneer zo'n babbel stopt want ik durf dat bijna nooit... uit angst om iemand te kwetsen. Ook nu was die afspraak vlugger afgelopen dan ik zou gedacht hebben. Waar ik voordien nog met haar mee zou gelopen hebben tot waar haar vervoermiddel gestald staat, zag ik nu in een flits een autobus die in mijn buurt stopt en op dat eigenste moment nam ik de beslissing die autobus ook te nemen. Hoefde ik me erna tenminste niet meer ellendig te voelen om allerlei. Tegelijk was het goed dat op deze manier mensen voelen dat ik ze niet langer als een hondje achterna loop. Het ging vlug, in een flits zie je allerlei passeren, de gedachte dat ik me door de mensenmassa zou moeten begeven na dit uur waarop de drukte in de stad toch nog hoog ligt, dat gevoel ook dat mensen maar beslissen en niets overleggen met je. In de autobus voelde ik me veilig en hoefde ik alleen dié mensen te zien die erop zitten. Thuisgekomen werd ik onverwacht met iets geconfronteerd dat me opnieuw uit elkaar leek te scheuren en verdriet en pijn maar ik ben ook dit te boven gekomen.
Vanavond is mijn dochter niet in de buurt. Daar ben ik op voorzien nu het allemaal zo vreemd voelt en beangstigend. Ik maakte me een broodje klaar met een glaasje wijn om even te rusten na de uitstap. Daarna wil ik de woonkamer mooi maken, afstoffen (lang geleden) de sofa's ordenen en een kast herschikken. Dan ga ik de vaat afwerken en daarna de hal poetsen. Als ik daarna nog energie over heb dan maak ik ook mijn slaapkamer aan kant want stapels wasgoed moeten worden opgeborgen in de kast, ze beginnen me danig te irriteren. Het enige dat ik dan nog moét doen is het hondje uitlaten. Ik wacht tot het donker is, dan hoef ik geen mensen te zien en nog minder mensen mij... Een wasmachine haalde ik uit, het kletsnatte wasgoed (wellicht met mijn suffe kop de programmatie niet goed ingesteld) hangt aan de draad te drogen maar dan wel binnen, buiten droogt het toch niet meer.
Vol goede moed en met muziek begon ik de sofa's herschikken. Het doek erover netjes draperen, de kussens herschikken... verder ben ik niet geraakt. Het ging plots niet meer. Het zwarte gordijn trok opnieuw voor mijn ogen en al die plannen en voornemens. Het lood zonk niet alleen in mijn benen maar in heel mijn wezen. Ik weet dat ik het dan niet moet proberen forceren, het zou slechts ontaarden in oeverloos van hier naar daar drentelen als een kip zonder kop maar dan een uiterst trage. Telkens niet meer weten wat ik moest. Het hoofd niet meer helder , het organiseren één dikke flop. Dus ben ik op de sofa gaan liggen en nam mijn haakwerk... heb dàt tenminste afgemaakt. Het ligt nu klaar op tafel om het te strijken. Benieuwd wanneer dat gaat gebeuren... strijken is iets wdat ik al zo lang niet meer deed dat ik me niet eens meer kan herinneren wanneer voor het laatst. Ik zal er op een keer aanmoeten als ik iets wil dragen dat rimpelloos is. Misschien kan ik straks de vaat afwerken, de hal schoonmaken en het gevouwen wasgoed in mijn kamer opbergen... Dat moet toch lukken voor de avond. Ik heb geen zin om naar buiten te gaan dus kan ik die tijd gebruiken om die dingen op orde te krijgen.
Ik ben er nog steeds niet uit. Niet mentaal en niet emotioneel. Ik voel dat ik er niet meer naartoe kan, naar de therapie, naar de psychiater, niet zo. De pijn van de halvering zal voelbaar blijven, ook al kan ik me indenken dat het na verloop van tijd minder zal zijn. Toch zal het absurde erin blijven steken, blijven priemen, blijven snijden. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt... ik bedoel het gevoel dat ze een beslissing nemen boven je hoofd, je die probeert aan te kunnen, probeert te verdragen en door te slikken maar net om het absurde erin, ook het onverschillige erin naar jou toe, lukt het niet. Integendeel ik werd steeds zieker. Ik wil geen herhaling en het lijkt zo erg op een herhaling dat ik er niet mee weg kan. Het is geen verbeelding... het komt immers op hetzelfde neer. Geen aandacht voor de gevolgen voor je. Dat je een dubbele sessie halveert als het beter gaat, lijkt me logisch, aannemelijk... en zeker wanneer je het in samenspraak met de cliënt doet... maar dit? Het gaat niet beter, moet het nu hierdoor nog sléchter gaan? Het voelt soms of ik door die beslissing haast gedwongen wordt me te laten opnemen. Ik zal het niet doen. Ik ga nog liever dood. Ik weet immers dat een opname mij meer kwaad dan goed zou doen. Ik wéét het... doordat ik me op dat punt toch beter ken dan degene die menen dat het misschien doeltreffend zou zijn... Niet als ze me voortdurend op mijn huid zitten, niet als ik gedwongen zal voelen allerlei te doen of te lang in gezelschap te verkeren... niet met al dat wantrouwen en de angst... die niet eens onterecht is. Ik weet echter nog geen oplossing voor de situatie zoals ze nu werd. Ik zie absoluut niet hoe dit op te lossen. Tenzij van nul beginnen... wat betekent dat het enige wat vertrouwd was en dat niet langer is ook niet meer kan voortgezet wordt. De beslissing zal er steeds tussen blijven zitten. De beslissing boven mijn hoofd zonder zorg en aandacht voor de gevolgen voor mij. Erover praten, lijkt niet te kunnen, wat vreemd is. Het is niet alleen een herbeleven van iets wat vroeger gebeurde... dit is ongeveer hetzelfde... niet wàt er verandert maar hoe. Neen... ik weet niet hoe hieruit te komen... Het ergste is dat ik ook niet meteen weet wie ik kan vragen om raad. De vertrouwenspersoon die ik had ben ik kwijt.. precies door dit alles... zo voelt het, mijn psychiater zelf dus.... Ik weet niet of iemand hier wijs uit geraakt... ik schreef mijn twijfel die soms net geen radeloosheid is, hier van me af... zodat het niet nog troebeler wordt... zodat de angst niet de boventoon krijgt... zodat de weg openblijft voor mij om te blijven zoeken naar een oplossing uit dit alles... Misschien raadpleeg ik wel een buitenstaander die ook in deze materie thuis is... Het is beangstigend nog maar te overwegen dat ik dààr niet meer naartoe zal kunnen... daar waar het vertrouwd was... simpelweg omdat het dat nu niet meer is.
Mijn kamer is opgeruimd. Ook wat in de kasten nogal rommelig lag heb ik gesorteerd. Dit alles weliswaar met een leeg, automatische piloot-gevoel maar eender hé, missie volbracht. Wanneer ik een volgende dag me nog eens zo bij elkaar kan rapen, komt dat ene kamertje aan de beurt. Het gaat, als ik eerlijk moet zijn niet bijster goed met me. Niet alle dagen blijk ik zoveel moed op te kunnen brengen als een dag of wat geleden. Goed, het is zo. Alles tesamen, net iets teveel. Ik kan momenteel niet meer beginnen dan het proberen van me af te zetten zo goed en zo kwaad mogelijk. Als ik straks aan het rusten ga, zal het wellicht beter gaan. Als het zo blijft de volgende dagen dan moet ik volgende week toch met iemand praten. Wat opnieuw een hoop energie zal vergen... de stap te zetten... en zelfs meerdere. Moe... ik ga koken en erna rusten. Op alle vlakken genoeg voor vandaag. Downer dan down... hoop met rusten dat het beter gaat... en ik wou dat ik ergens een uitweg vind uit wat op een impasse lijkt van formaat.
Je zit in het drijfzand en spartelt niet meer niet dat het zou helpen je denkt niet meer
je zit in het drijfzand en het kan je niet meer schelen je weet niet meer wat en of er wel iets is dat moet helen
je zit in het drijfzand en zoekt niet meer naar hoe kom ik hieruit je schreeuwt niet zacht en ook niet luid.
misschien is het goed je niet te bewegen om het tot wanneer vol te houden je lege brein te vullen met gedachtenloosheid om angst en paniek op afstand te houden
wanneer de tijd er is, schrijf dan de woorden en vraag om hulp, probeer er te zijn, kruip uit de ontreddering en de nachtmerrie-achtige psychische pijn
Je schrijft hier en daar om te analyseren? dat bleek niet waar je schrijft hier en daar ik weet steeds wanneer maar het doet er niet toe althans niet méér want je beweerde dat je slechs schreef om 'erbij' te blijven niet af te drijven dus ik ben niet meer dan een saaie les waarbij je het schrijven hanteert waar men anders een kop sterke koffie voor neemt?
het schrijven en luisteren heeft niet langer een functie, is 't waar? waarom zit ik dan nog daar? louter praten kan ik dan net zo goed tegen één van mijn muren die tenminste geen geveinsde of werkelijke onverschilligheid op mij af zullen vuren ik verwachtte van u meer dan van mijn muur ik verwachtte toch enige begeleiding, alertheid en wat hulp in dat tijdstip van drie kwart uur.
was het een tactiek me dat gevoel te geven dat er ook daar geen sikkepit om mij en mijn wereld wordt gegeven? me maar laten praten niet eens beducht voor brokken, hindernissen of hiaten voor betekenissen tussen de regels, wat een comfort slechts te luisteren, woorden over je heen te laten zweven niets blijft er achter, geen enkel vraagstuk op je bord
is het dan verwonderlijk wat er is gebeurd? een therapie die met leugens werd ingekleurd en met onverschilligheid, gebrek aan bedachtzaamheid en dan netjes gehalveerd ik heb het zoveelste lesje alweer geleerd.
tuurlijk hoop ik dat ik me vergis, mijn vertrouwen was nu net zo gegroeid loyaliteit is soms iets gevaarlijks wat kortwiekt en mijn helder waarnemen verknoeit zeker wou ik dat het allemaal berustte op een misverstand dan schommelde ik nu niet zo op een scherpe rand was ik niet zo bang voor het ijle en de mist die zich langzaam rond me dicht
Bezig te sorteren. Zoveel herinneringen... een brief van mijn oudste aan mij... je zou kunnen huilen en schreeuwen en je daarbij afvragen wààrom alles zo moest vergiftigd worden, veranderd... bekoeld. En dan de nieuwjaarsbrieven en de verjaardagswensen van ze allemaal.. zo lief... zo gemeend. Alles is stuk. Gebroken. En ik nog het ergst. Waarom ik nog leef, weet ik niet. Wellicht omdat het niet hoort die nog je zorg nodig heeft aan haar lot over te laten? Ik zou willen huilen en schreeuwen... maar ik blijf stil. Al zette ik een oortelefoon op mijn brein om 'het' de mond te snoeren. Ik las en keek... naar al die lieve herinneringen en begrijp er uiteraard nog minder van dan ik al deed. Wààrom hebben mijn zoons me verworpen? Om hun wederhelften? Daar heb ik vragen bij, bij dàt soort liefde. Ik was steeds een moeder en een mens die geloofde in liefde van véél mensen voor mekaar. Liefde in overvloed. Waarom ze dan persé die simpele moederliefde àls bedreigend moesten zien? Omdat zij meer problemen hebben met zichzelf? Zouden ze begrijpen wat ik bedoel als ze dit ooit zouden lezen? Diepe zucht. Van pijn én verdriet en van een leven dat zo verloren voelt net door de onbegrijpelijke gebeurtenissen. Ik moet het achter me laten. Maar ik moet al zoveel achter me laten. Er rest niet zoveel meer. Zelfs de enige steun en toeverlaat liet een dikke, vette steek vallen. Aan emotionele intelligentie is er in deze samenleving heel veel gebrek.
Ik voel me vrij rustig. Het ontwaken was niet nachtmerrie-achtig. s'Nachts waren er dromen maar geen akelige. Wel bizarre, in feite zelfs lachwekkende. Ik droomde van een boom in onze tuin vol peren (we hebben geen perenboom) en hoe mijn kinderen die plukten omdat we de pestbuil die achter de tuin woont nog in staat zagen ervan te pikken. Niet om de peren maar om ons alweer een peer te stoven. We zouden die peren met alle plezier delen maar ze komen stelen is wat anders, wel?. Nog een andere droom... in mijn droom had die pestkop plots overal in diens tuin wasdraden laten plaatsen, zelfs één vlak op de grens naast mijn wasdraad zodat het in feite te dicht bij elkaar hing om goed te drogen. In mijn droom zei ik er niets van maar haalde mijn wasgoed eenmaal droog weg en toen die net kwam voorbij wandelen achter onze tuin zei ik 'het droogt goed hé '. Ik kreeg een venijnige blik. Wellicht omdat het motief die draden daar te hangen het doel misten? Hopen dat de pesterijen mij zouden treffen. Niet dus. Ik maakte mezelf onbereikbaar, niet meer toegankelijk voor vijandigheid, afgunst, leugens van onhebbelijke delen van de mensheid.
Voor ik gisteren ging slapen, was er plots veel licht, het was plots hard gaan regenen. En toen ook nog donder. Sinds Pukkelpop werd ik bijzonder angstig voor onweer, nog erger dan ervoor. Omdat ze zo abnormaal lijken. En zo onverwacht komen. Ik dierf gek genoeg pas te gaan slapen nadat het onweer voorbij was.
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. Verder voel ik me nog steeds vrij leeg en onverschillig. Het is zoals het is. Ik nam ook voor het rommelen rust en las het boek uit.
Verder denk ik terug aan het berichtje dat ik enkele dagen geleden ontving dat ik steeds persoon X mocht telefoneren als er iets was. Nu... ik merk dat ik niet zal kunnen telefoneren omdat er ofwel altijd 'iets' is ofwel omdat ik niet weet bij welke 'iets' volgens hun normen ik màg telefoneren, het geoorloofd is te telefoneren... Snap je? Dat zijn allemaal zaken waar ik me geen raad mee weet maar waar ik niets van zeg omdat ik het in mijn leven inpaste en zo goed als op niemand beroep doe, omdat ik nooit in staat was dat waar ik aan lijd voldoende ernstig te nemen... en dat nog niet in die mate kan dat ik ooit beroep zal doen op iemand buiten die ik gewend wàs. Want waar blijf ik als ik ook dààr niet langer het gevoel heb 'terecht' te kunnen?
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... Dat we voor het eerst sinds lange tijd vroeg maar dan ook heel vroeg uit de veren moesten (een dik uur geleden) zorgde voor een ochtendlijke schok. Temeer daar we niet werkelijk voorbereid waren. Ik heb de nonchalance van mijn dochter die er ook dit keer aan vooraf is gegaan maar over mij laten gaan al heb ik het tijdstip dat ze meende de zaken nog even te checken wel even mijn frustratie geuit. Vooral toen ik zelf de documenten las en de vergissing opmerkte. Ik heb er nog begrip voor dat ze twijfelde maar niet dat ze daar pas laat op de avond die de dag vooraf gaat mee aankomt. En nog minder omdat ik al van vorige week bepaalde zaken bevroeg. Ze had dus tijd genoeg om het zowel door mij te laten dubbelchecken als ze toch twijfelde of een telefoontje te plegen aan de dienst zelf. (wat niet nodig is als je aan-dachtig leest wat er staat). Ze zal toch stilaan moeten leren dat bepaalde zaken een tik meer ernst vragen dan ze er nu aan geeft. En dat ze haar vergissingen niet net zo lief weer weg kan toveren. Een goed begin van het nieuwe pad dat ze inslaat, was het alvast niet. Ik hoop dat ze voor de rest van de dag haar hoofd koel houdt. Het legt allemaal zoveel extra druk op me.
Ik zou kunnen huilen en schreeuwen. Een zin die altijd wijst op een te laat realiseren over grenzen heen gegaan te zijn. Heel erg moe. Dat werkt vernietigend op mijn geestelijk gestel sinds..., ja wanneer? Sinds de ellende zulke omvang aannam door de verwerpingen door mijn eigen vlees en bloed? De gedachten die ik dan krijg, laat ik hier buiten. Mijn hele bed ligt nog vol spullen, overvol. Ik zwijg dan wijselijk over de vloer.... Ik kon echter niet meer en ben dus moeten stoppen. Het moet straks na het avondmaal, voor ik ga slapen alleszins, tenzij ik op de grond wil slapen. maar dààr is ook geen plaats meer... Waarom volgde ik hetzelfde stramien niet van de vorige dagen? Stukje bij stukje iets leegmaken, sorteren op mijn bed en dan terug ordenen in dat ene kamertje? Omdat ik net met wol en katoen bezig was en lege bakken nodig had, omdat ik wol en katoen tegelijk wilde sorteren. Daarbij komt natuurlijk nog ander spul dat ik op weg naar de wol en katoen tegenkwam... en dat OOK moest gesorteerd worden en weggeborgen. Daarom zit ik in de penarie, heb een deel spullen twee etages later versjouwd en wààrom zag ik dan dat er een wasmand vol zat en ik dat best ook meteen in de wasmachine kon stoppen en erger nog ze ook nog in gang zetten? Dat wil zeggen straks ook nog wasgoed ophangen en een deel in de droogkast. Ik lijk wel gek, wààrom nam ik die klus er ook nog bij? Omdat ik tijd en energie over had of zo... tjonge wat ben ik weer goed bezig vandaag. Blij dat ik straks de slaap der vergetelheid kan slapen... Verder voel ik me nog steeds leeg, nog leger dan vanmorgen. Het geeft niet... ik doe rustig verder. Morgen las ik meer rust in... Misschien wel een hele dag... als ik voel hoe ik er nu aan toe ben. Fraai is dat. Wat ben ik op het gebied van mijn eigen grenzen nog steeds hardleers.
Gisteren nam ik rust en het kostte me dit keer geen moeite er gevolg aan te geven want ik was doodop, wellicht van het vroege opstaan én van het over grenzen gaan de vorige dagen tijdens het opruimen. Ik voelde ook angst dat er iemand zou aanbellen. Als ik vandaag niet om voeding moest, bleef ik binnen. Ik bereid me voor dat ik vandaag wel buiten moét.
Ik las gisteren verder in het boek dat ik de avond ervoor begon.
Het is een boek waaraan ik met dubbele gevoelens begon, angst ook om het onderwerp dat zo vreselijk is, 'verkrachting'. Ik ben ondertussen over de helft van het boek en ik heb enorm veel bewondering voor de vrouw. Zij heeft dit gruwelijke ervaren. Ik bewonder haar moed om te blijven vechten voor zichzelf want het is iets dat je leven voor goed verandert of zoals ze het schrijft dat de vrouw voor de verkrachting gestorven lijkt. Wat me tijdens het lezen ook trof, is wat ze schrijft, dat je als slachtoffer van een verkrachting erna een stilte beleeft omdat heel wat mensen het niet willen horen terwijl je er zelf al zo moeilijk of helemaal niet over praten kan. Als ze dan toch eindelijk in staat voelde er iets over te zeggen ze reacties kreeg, soms vreselijke reacties alsof zij de dader was en niet het slachtoffer...! Het doet je nadenken wat ze schrijft, ook over de pijn als er zulke reacties komen... Ik dacht na over de ironie dat er inderdaad wel meer aandacht aan geschonken wordt aan onderzoek over wat er in de dader's hoofd omgaat maar dat er gevoelig minder onderzoek is gedaan en minder aandacht wordt besteed aan hoe slachtoffers daar heel veel jaren (zelfs hun hele leven) onder lijden, wat het met hen doet, hoe het hun leven ontnomen heeft of drastisch veranderde.
Er werden in dat boek cijfers gegeven over het aantal verkrachtingen per dag... om achterover te vallen... en verder ook over monumenten voor oorlogsslachtoffers... naast het nog steeds doodzwijgen van slachtoffers van verkrachting... Daar waar zij over sprak zou een monument voor slachtoffers van verkrachting minstens zes keer zo groot zijn dan dat voor oorlogsslachtoffers... en dit aantal was dan per jaar berekend....!
Ze sprak ook over de schaamte die ze voelde en hoe die schaamte vaak nog versterkt wordt door reacties van de buitenwereld. De schaamte belet je vaak ook om erover te praten.
Als je dit boek leest, dan voel je je kwaad worden omdat er inderdaad zo weinig of minder aandacht besteed wordt aan de slachtoffers van verkrachting en het eeuwige gevecht waar zij voor staan door de zware gevolgen op zovele vlakken én daarbovenop ook nog af moeten rekenen met onbegrip vanuit hun omgeving. Sommige gaan zelfs over tot veroordelen van het slachtoffer...!
Wanneer je in je leven erge dingen hebt meegemaakt, herken je ook zaken die in dit boek beschreven zijn door haar.
Vandaag probeer ik verder te lezen en dan wil ik er ook verder over schrijven hier... want ook op dit onderwerp rust blijkbaar nog steeds een zwaar taboe al is het zulke ontzettende en afschuwelijke daad.... Een crimineel feit, een zware misdaad met zware gevolgen voor het slachtoffer ervan.
Ergens onderweg heb ik me toegelegd in wegduwen ondertussen voel ik me vaak niet meer in staat over het weggeduwde te spreken.
Het is vast goed dat ik net als zij ben beginnen schrijven en niet alleen hier en al sinds jaren al voelen mijn woorden nu vaak te verbleken terwijl ik ze voel verschijnen.
Mijn manier van niet opgeven bestaat er deze jaren misschien in niet meer of niet al te veel meer te denken... alleen aan wat ik schrijf als ik schrijf en aan wat ik lees als ik lees aan wat ik doe als ik nog doe...
Het gevoel van vervreemding vergroot mijn hele wezen voelt dat er therapeutische sessies zouden zijn terwijl ze er niet meer zijn. deze week niet vorige week niet en de psychiater is een fata morgana, een hersenschim misschien doordat het deel van zijn werk schimmig werd.
Het schrijven in fragmenten om de fragmenten te beschrijven.
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...) Zoals wel vaker kies ik niet de drukke bib in mijn stad maar die in een nabij gelegen dorpje. Het is er kleiner, rustiger en ik word er niet door de veelheid overrompeld. Vandaag echter was ik zo suf, verward en ver weg dat ik in plaats van de uitgang een verkeerde richting nam. Zo grappig dat de mensen aan de balie me gelijk hielpen... Ik zei dat ik mijn richting kwijt was. Ik ben zo goed in het camoufleren van mijn verwardheid en als camoufleren niet meer kan dan maak ik me er met een grapje vanaf. Ook toen ik met mijn sufkop de verkeerde richting nam. Daarna begaf ik me naar het warenhuis dat ook kleiner is dan het warenhuis in mijn stad. Daar kom ik nooit, precies om de veelheid... , de té grote vloed mensen die bovendien meestal nog ongeduldig zijn ook. Rustig ging ik mijn lijstje af... op dagen als deze kan ik niet zonder mijn lijstje. Dat hou ik in mijn hand zodat ik iedere seconde kan kijken. Het lijstje was bijna afgewerkt toen ik een kennis tegenkwam. Ik dacht vandaag net aan haar, het was lang geleden dat ik haar zag. Grappig dat ik haar meestal in dat warenhuis ontmoet en dat we daar ook telkens een babbel doen. Ook vandaag en het was fijn. Natuurlijk zag ik mijn autobus voor mijn ogen wegrijden. Het was niet mogelijk er op een holletje naartoe te rennen daar de tassen die ik bij me had loodzwaar waren. Ik mag normaal geen zware zaken heffen... Om die redenen stuurde ik een berichtje naar mijn dochter... of zij al thuis was. Ik wou vragen of ze me aan de halte thuis wou opwachten maar bleek ze net op dezelfde autobus te zitten die wanneer ze verder reed langs zou komen aan de halte waar ik met mijn loodzware tassen was neergekwakt. Net toen zij aankwam, stopte er een auto voor me.. Een kennisje van me die me daar al eerder oppikte, stopte... En zo reed niet alleen ik maar ook mijn dochter met haar mee. Tijdens de rit alweer een deugddoende en begripvoll babbel. Nu ben ik doodop... maar ik kan even uitblazen en mijn wedervaren neerkwakken met een heerlijk biertje naast me (Maredsous 10°) dat ik net in het warenhuis kocht en in de diepvriezer op temperatuur bracht. Dan ga ik zalmkroketten bakken bij de pasta die ik bereidde. Dat wordt smullen. Geen dessert... tenzij één van de koekjes die ik kocht. Deze dag bracht ik toch tot een goed einde... al voel ik me noch gelukkig noch ongelukkig maar nog steeds mat... ik weet dat het goed was deze dag... met al de mensen die er op mijn weg kwamen. De rest kan me weinig schelen momenteel. Ik kom er wel al weet ik niet langer hoé.
In bepaalde perioden zoals de huidige schijn ik minder vat te hebben op allerlei. Bijvoorbeeld de intense angsten. Zoals gisteren in de bib, even hoorde ik het dak kraken en de angst zwol... Voor mijn ogen stortte de zoldering en dat hele gebouw in... Ik moest mezelf met bijna geweld dwingen aan iets anders te denken... wat wel moeilijk was omdat die zoldering bleef kraken, wellicht omdat er op de andere etage mensen liepen. Ik moest mezelf dwingen te blijven kijken naar de boeken in het rek waar ik stond. Ik moest mezelf dwingen niet als bezetene naar de balie te hollen, in allerijl de administratieve molen te doorstaan zodat ik naar buiten kon vluchten. Angsten sleep ik al mee sinds mensenheugenis en afschuwwekkende gedaanten nemen ze aan in die bepaalde perioden. Ook dat zal ik nooit gewend geraken. Ook daarvoor bedien ik me van zelf gevonden technieken maar uitputtend is het allemaal wel. Vandaag ben ik nog steeds een zweverig wezen. Ik ben er en toch ben ik er niet. Een beeld van hoe ik me voel is een robot die letters schrijft wat zijn/haar geautomatiseerd brein dicteert. Ook dit verschijnsel moet ik ondertussen gewend zijn... maar ook dat geraak je niet gewend. Ik schenk er zo weinig mogelijk aandacht aan. Het hoort blijkbaar bij mijn stoornis. Ik hou het draaglijk en zie dat het niet nog erger wordt al heb ik daar niet altijd zeggenschap over. Het is zoals het is. En dat zinnetje is eenvoudiger neergeschreven dan toegepast, in die zin dat je aanvaardt wat is. Zulke dingen zijn niet eenvoudig te aanvaarden. Nog altijd blijft die gedachte dat het ooit zal ophouden terwijl een andere gedachte me erop wijst dat ik wel beter weet zeker na het voorbije leven en al die rebellie ertegen
Is dat misschien het grote probleem? Dat ik niet langer weet wat ik van een psychiater mag/kan verwachten? En het vertrouwen in zijn werkwijze in twijfel trek? Is het (nog) wel een werkwijze? Of toverde hij het om in een eerder comfortabel luistergestoelte? Het boek dat ik lees, bezig ben nog steeds te lezen, brengt me nog meer in verwarring. Is mijn psychiater wel bekwaam genoeg? Is hij wel intelligent en wijs genoeg? Ik heb mijn twijfels. Zijn mijn twijfels gegrond? Ik word eerlijk gezegd gek van die vragen, angsten, twijfels. Ik ben moe... ontredderd. En morgen stuur ik een bericht. Ik waag me terug aan een ontmoeting, een sessie... wat dat begrip ook moge inhouden. Is het een therapeutische sessie of eerder een sessie van gemakzucht? Wat vreselijk dat ik niet langer geloof in zijn werkwijze. Is het wel een werkwijze? Misschien is het een slechts een comfortabele stoel om geld te verdienen. Morgen stuur ik een bericht. Ik weet niet eens of hij volgende week wel aanwezig is. Hij lijkt meer af-dan aanwezig. Alles is mistig en onduidelijk... en dat is precies wat ik niet nodig heb...! Waarom zou ik zonder meer vertrouwen stellen in hem? Dààr heb ik toch ondertussen bitter weinig reden toe? Ik ben moe.
Zulke dromen maken dat ik nadat ik uit ze ontwaak bijna niet meer in slaap geraak, probeer ik er niet meer aan te denken en dat nare gevoel te vergeten. Dit keer was het een vervolg, de ene droom volgde de andere op, het leek wel een vervolgverhaal. De eerste droom daar herinner ik me nog alles van, de tweede lijk ik vergeten te zijn. Ik herinner me dat ik me aan een lavabo probeerde te wassen in een andere badkamer, ik was wat later ontwaakt. Maar die badkamer vertoonde gaten en de deur sloot niet tot boven. Naast de deur liep verticaal een waterleiding en naast die buis was verticaal over de hele hoogte een opening van bijna tien cm. Eén van de verzorgers, een lange man met een hele bos donkere krullen keek telkens ik me wou beginnen wassen boven de deur en lachte spottend, als om me te laten weten dat hij de macht had. Telkens ik opnieuw probeerde me te wassen, stak hij opnieuw zijn hoofd treiterend boven de deur. Ondertussen riep hij nog andere verpleegkundigen en maande ze aan ondertussen ook naast die buis te gaan staan. Zo dierf ik me niet beginnen wassen en ik wou me zo graag verfrissen. Uiteindelijk ging ik ongewassen naar mijn kamer en zocht wat kleren bij elkaar. Maar ook daar leken ze mijn frisse kleding zoek gemaakt te hebben. Het getreiter hield niet op. De tweede droom ging over een arts die erg vriendelijk was en met mij over een dagopname sprak. Geruststellend. Dat is het enige wat ik me daarvan nog herinner. Ik vond het nare dromen. Ik vrees dat ze te maken hebben toen ik tijdens een sessie die gedachte opperde bij mijn psychiater om me te laten opnemen, zo beroerd ik me voelde. Hij haastte zich ongevraagd zo erg om een folder te halen zonder er eerst op in te gaan op... Hij leek er wel op gebrand van me af te komen. Hoe vlugger hoe liever?
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Er is nog een andere reden waarom ik vandaag en niet maandag een bericht verstuurde... omdat ik door wat ik vernam ook nog angstig was dat hij nog een week langer wegbleef zonder dat ik daarvan op de hoogte was. Om mij nog een klap te besparen had ik me ook daar al op voorbereid en wilde ik het liever vandaag weten als het zo was dan pas maandag. Gelukkig is die klap er niet gekomen... hij blijkt wel aanwezig. Alleen weet ik nog niet of er ook nog een ruimte vrij is om een en ander te kunnen bespreken. Nog een andere zaak die me in die zin bezighoudt is hoe moeilijk het te achterhalen is of een psychiater je wel de goede behandeling geeft... Kan je je intuïtie daar wel vertrouwen? Immers dat wat niet goed voelt, kan te wijten zijn aan een pijnplek, iets uit het verleden. Mààr... het kan net zo goed wél te maken hebben met wél een foute behandeling. Ik volgde gisteren een programma over medische fouten die er gemaakt worden en hoeveel mensen er daardoor overlijden of blijvend letsel hebben. Ze hadden het dan niet eens over medische fouten op vlak van psychische ziekten die veel minder aan te wijzen en te herkennen zijn. Ik wéét dat ze er zijn... en ik ben er niet onterecht bang voor.
In gevallen van twijfel moet ik op mijn intuïtie vertrouwen. Ik kan niet nog een foute behandeling aan. Bovendien voel ik het niet eens meer als een behandeling maar als een maar laten praten... En het praten vervult niet eens meer de functie van ventileren. Wat als ik op een punt ben gekomen dat ventileren gesteld dat het dat nog zou zijn, niet meer voldoende is en ik sterker therapeutisch werk behoef?
Verder weet ik niet of me maar laten praten mij leert te aanvaarden, gesteld dat ik dat nog niet deed (en ik geloof inderdaad dat ik dat nog niet deed) en of zijn werk niet uit meer moet bestaan dan dit nog jaren zo laten doorgaan? Moet hij niet ingrijpen als er zich tekenen voordoen en tenminste ingaan op zaken die ik aangeef?
Ik weet het niet meer en er zo over bezig zijn maakt me nog meer van streek, tegelijk haalt het me uit een steeds maar dikker wordende smurrie. Ik weet en voel dat het zo niet langer verder mag en kan gaan. Ik ben ook opnieuw ontzettend bang dat ik het niet zal kunnen duidelijk maken omdat het voor mezelf nog niet duidelijk genoeg is, ik niet weet of het dat ooit wel zal worden. Ik krijg immers de indruk dat er hoe langer hoe meer naar voor schuift... alsof de rand waaraan ik hang bedreigd wordt door steeds meer rotsblokken en puin die mijn richting uitschuiven. En dat ik dat alleen merk want mijn psychiater schijnt niets te merken, hij slaapt de slaap der onschuldigen, zo lijkt het wel... en die van de onwetenden...
Ik weet niet meer wàt ikzelf uit die hele klerezooi moet uithalen. En dat patroon herken ik van uit het verleden. Ik heb er hulp bij nodig maar die krijg ik niet. Ik heb het gevoel dat ik alles zelf moet zien en ontdekken en dan vraag ik me nogmaals af wat ik daar dan nog doe. Ik behoef hulp daarbij maar krijg ze niet.
Het treft me ook dat ik meermaals de boodschap kreeg dat hij niet anders kan doen dan me laten ventileren, en dat het zoveel is... Met andere woorden lijkt het er sterk op dat hij opgeeft terwijl ik dat niet doe?... Ik zie geen weg meer, alleen maar een dikke mist. Maar het schokt me dat hij dat niet eens merkt of erger nog zich erbij neerlegt. Daarom ook voel ik dat ik aan mijn lot wordt overgelaten... dat hij me maar laat doen. Is het een illusie als ik denk dat dit dode, levensloze, onverschillige zijn van mij kan voorbij gaan ? Ik vermoed dat het niet zal weggaan maar nog groter en opslorpender zal worden wanneer ik oeverloos en eindeloos daar moet blijven spreken, nietszeggende woorden, aan elkaar geregen tot zinloze zinnen terwijl die woorden niet eens schijnen aan te komen. Ik spreek zeker het laatste jaar vanaf mijn buitenkant. De binnenkant is dood. En hij merkt het niet eens? Hij blijft dit maar aanhouden... dit nog meer afvlakkende proces van oeverloze nietzeggende woorden.
Is het daarom dat ik maar boeken lees die over therapie gaan, dat ik radeloos zelf en alleen op zoek ben naar een nooduitgang? Naar houvasten? Naar een drijvend stuk wrakhout omdat ik te moe werd om te blijven zwemmen zonder ergens land te ontwaren?..
Ik besef ook dat de oude valkuil er naast bestaat... hoe degene die in het verleden misdaden begingen me allerlei 'leerstof' meegaven... oordelen die ik maar niet kwijt geraak... als zou ik niet genoeg mijn best doen... en precies dat oordeel van ze maakte dat ze me in hun greep hielden... want misschien was het wel een projectie van ze op mij voor hun eigen 'hun falen?'.
Ik ben bang dat dit oordeel ook hier speelt en ik me gestraft voel door mijn huidige psychiater om dat oordeel dat nog steeds rondspookt in mijn hoofd als zou ik mijn best niet genoeg doen...
Al die dingen springen als kwelduivels rond in mijn brein maar ik kan ze niet vangen... ze zijn met teveel en door het vlugge springen ook vaag. Ik kan ze daardoor niet aanwijzen of ze eruit halen. Ik hoop het nu wel te kunnen doen... Maar het zijn er zoveel (kwelduiveltjes).
Moet ik al mijn blogjes overlopen van afgelopen drie of vier weken om al die duiveltjes eruit te halen, ze neer te schrijven zodat ik erover kan praten?
Ik merk dat ik ook kwaadheid voel naar mijn psychiater... omdat hij er als een boeddha bijzit en niets zoekt, dus ook niets zal vinden. Hij let niet op. Misschien omdat hij meent dat opletten niet meer moet?
En wat als ik me vergis en hij let wel op en is bezig me te behandelen zonder dat ik dat besef? Misschien is dit een tactiek om me ergens toe te bewegen of naartoe te brengen? Maar wat als het niet zo is? Daarom moet ik het vragen en ik wil ook duidelijke en eerlijke antwoorden.
Hij zegt dat hij slechts opschrijft om er zijn aandacht bij te houden. Schrijft hij dan niet op om een overzicht te krijgen? Hij zeg dat hij niet analyseert en slechts bezig is met mij laten ventileren. Liegt hij daarover? ... leugens kunnen mij niet helpen... of ze nu deel uitmaken van een 'behandeling' of niet. Door zaken die in het verleden gebeurd zijn. Lieg niet... want dat zal de hel niet wegnemen maar openen.
Tjonge... het voelt zo gestoord wat ik schreef. Maar misschien ben ik op dit ogenblik ook serieus gestoord. Een zender waar ze in hakken is ook gestoord, een zender die ze verdoven door die vol te hangen met slingers die de doorstroming saboteren, werkt op de duur niet meer naar behoren.
Ik moest afstand nemen om de dodelijke loyaliteit overboord te kunnen gooien en vrijuit te kunnen spreken... vrijuit te kunnen schrijven... zodat ik door de bos weer bomen kan zien... zodat ik tenminste hier en daar een mogelijke uitgang kan ontdekken, tenminste een boomhut, een schuiloord waar ik kan nagaan zonder het verdovende geleuter, het verdovende duister van een dichtgegroeid bos, waar mogelijk ankers zijn... hoe ik moet gaan en waar naar toe. Want dat het mis is en mis loopt, is duidelijk. Goede bedoelingen hoef ik niet te vertrouwen... er zijn al veel misdaden begaan in naam van goede bedoelingen. Hoe ik me nu voel... dat wil niemand weten... en toch zal ik het schrijven. Ik ben stil van buiten maar van binnen schreeuwt het en schreeuwt het... en huil ik en huil ik... zonder dat ik kan ophouden. Maar van buiten ben ik nog steeds stil. En nu moet er muziek op mijn hoofd... om dat andere verhaal verder te vertellen... elders.
De laatste hoofdstukken vond ik confronterend. Vooral wat mijn therapie betreft, ik twijfel nog steeds of het die naam nog verdient. Doodop was ik nadat ik het boek een uur of wat later sloot... en dan weer heel hard willen huilen hé maar nog steeds niet kunnen. Ik besefte ook dat ik over nog andere trauma's in mijn leven met geen woord meer repte en dat het zeker niet betekende dat ik erover ben... was dat maar zo. Het zit als een bloedzuiger aan je vast. Goed... ik onthield alleszins de laatste bladzijden waarin bepaalde zaken stonden die ik wilde opschrijven. Daardoor kon ik ook allerlei neerschrijven wat me dwars zit, wat maakt dat ik me vertwijfeld blijf afvragen of mijn huidige psychiater (nog) wel goéd werk levert... want ik wil er vanaf van de vreselijke gedachte dat hun deel van het werken gelijk is aan nul, nada, nothing... en dat alles wat niet loopt zoals het hoort alléén de verantwoordelijkheid is van de patiënt/cliënt... 't zou verdomme een mooie boel worden... En het was al zo'n mooie boel... want wat degene die ik bedoel in het verleden uitspookten... is allesbehalve fraai. Een die je anker vernielt, een andere die zich te buiten gaat aan misbruik. Beiden doen ze net of zij zijn de heilige tweevuldigheid maar dat zijn ze niet... noch hoeven ze arrogant te doen door hun ervaring, studies als klinisch psycholoog of zoals de misbruiker meende dat hij de nieuwe goeroe was van de werkwijze 'vul je eigen pens'. Kop in het zand op verschillende wijze... maar niet op de wijze wijze. Daarom noem ik alvast één van ze een psychopaat... ik denk niet dat ik er ver naast zit want net als een psychopaat kent hij geen spijt... tenzij gebracht als een theaterstuk in een poging zijn vel te redden. Tot zijn vel niet meer te redden is... Zijn 'behandelingen' zijn misselijkmakend... zijn slachtoffers van hun normale leven beroofd. Hij ging zijn boek te buiten maar meende zich zoveel meer, zelfs meer dan de deontoclogische code, waande zich de god van de psychologen... hij, een miezerig zielig ventje dat wie weet wraak nam op zijn moeder die hem eeuwig opeiste. Een goede psycholoog is op de hoogte van zijn eigen 'mankementen'. Hij was dat niet. Hij was gehaaid en vals als een hyena... een bloedhond... een man die zelfs zijn collegae, toch de meeste onder ze misleidde maar niet die ene en dat was de zwakke schakel én de slachtoffers die hij maakte... Verder wees gewaarschuwd... na een rechtszaak ging die man de spirituele, alternatieve toer op, wellicht zijn zijn misbruiken nu ook spiritueel en alternatief verantwoord? De magische woorden 'ze wilden het zelf' zijn lachwekkend als je van je stoel davert door zijn nabijheid... maar de gehaaide bloedworst heeft geduld... en heel wat geraffineerde middelen tot zijner beschikking, een manipulator met grootste onderscheiding, sluw als een hyena, net zo bloeddorstig ook... Het vertrouwen binnen een therapeutische relatie zwààr geschonden én misbruikt... kille, maar sluwe dwang, gebruik makend van kwetsbaarheid en verwondingen, een kakkerlak in de hulpverlening die uitgeroeid moet worden.
Eindelijk nog eens een vredige, deugddoende nachtrust, zonder akelige dromen, zonder onrust, zonder dat verscheurende gevoel bij het ontwaken, zonder de donkere, zware massa die me meteen bij het eerste besef dat ik wakker ben, verplettert. Waar gaan we dat schrijven. Verder wil ik niet stilstaan bij de vermoedelijke oorzaak van die rust. Ik moet nog energie overhouden voor het komende gesprek.
Vreemd is het wel hoe ik gisteren een doos met kaartjes tegenkwam die ik al vergeten was, zo lang heb ik ze niet meer gebruikt. Ze zijn destijds opgeborgen toen hier in huis een dragonder alles onderste boven wilde. Om te voorkomen dat er zaken werden ontvreemd, beschadigd of bevuild. Ik trok een willekeurig kaartje en wat stond er? 'moed voor de volgende stap'... Dat vond ik wel erg toepasselijk. Ik weet dat ik die moed meer dan nodig zal hebben... te vaak ben ik de mond gesnoerd als ik voor mezelf wilde opkomen. Ook één keer bij mijn psychiater toen hij een duidelijke overtreding begin en ook al is er daarna over gepraat, op momenten als deze voel je toch de angst voor herhaling weer opduiken. Alleen al eraan denken, trekt mijn hele wezen weer de angstaanjagende smurrie in.
Je legt je er bij neer. Er rest je op de duur niet veel meer. Het is de herfst en de rare atmosfeer, koud, warm, verwarrend. We gingen gisteren naar de grootstad, moesten nog spullen voor haar aanschaffen. De tijd dat we weg waren, was het goed. Erna val je opnieuw in wat je niet kan ontvluchten. Ik herinnerde me hoe lang ik al naar de psychiater ga en hoe ik bij aanvang nooit had kunnen vermoeden dat het niet beter zou worden maar erger. Door wat er zich ondertussen afspeelde met mijn kinderen. Ik zei toen dat het voelde of ik gestorven was en niets ooit nog hetzelfde zou zijn. Door het absurdste wat er in mijn ogen kon gebeuren. Een verwerping zo gruwelijk dat je er geen woorden voor vind. Door dat besef want hoe wilde ik dat vergeten ... weet ik wààrom ook de sessies niet meer diezelfde sessies zijn als bij aanvang... dat het niet alleen om bps draait, of om chronische depressies, niet om de instorting en de fibromyalgie en cvs... neen... bij de aanwezig stoornis met de chronische depressies kwam een lading... die zo zwaar was... dat ze mij heeft vermorzeld. Ik moet niet doen alsof... ik ben nog steeds bezig met die vermorzelde stukken een mens te bouwen...
Misschien daarom dat mijn psychiater zegt dat hij me alleen maar kan ondersteunen en ik slechts kan ventileren? Sinds toen ben ik voor het eerst in mijn leven gaan ontkennen, verdringen. (misschien is dat wel vaak zo in de eerste fase van verlies?),... Opnieuw voelt wat eergisteren zo duidelijk 'scheen' nu opnieuw onzin, warboel, chaos, zinloze smurrie. Opnieuw ligt er een dikke modder over dat wat mijn leven ooit was en hoe het voelde.
Wat ik wel begrijp van waarom ik compleet over mijn toeren ben geraakt? Doordat wat ik als onverschilligheid of gewoonte van hem aanzie, terecht of niet... me doodsangst inboezemt... want ergens voel ik daardoor de boodschap dat hij het een verloren zaak vindt... dat hij zich erbij neergelegd heeft... maar ik niet... Verder voelt het alsof precies omdat hij het gelaten aanvaardt... dat gebroken mens... me om een of andere manier zeer angstig en alleen doet voelen... Waarom weet ik nog niet... Het is iets anders... en ik zal er vroeg of laat achter komen. Misschien slaat hij een deel over, een belangrijk deel, een deel waar ik nog in zit... maar waarvan hij zich niet bewust is? Ik zit nog volop in het rampgebied, het puin is nog steeds niet opgeruimd... ik heb alleen gedaan alsof het opgeruimd is... alsof ik me bij de situatie heb neergelegd... terwijl dat nog moet komen...
Een soort van ontzetting die je in shock doet belanden... maar ik gedraag me uiterlijk of ik al uit die shock ben. Wellicht daarom waarom ik me zo kwaad voelde naar mijn psychiater toe? Zonder dat ik erachter kwam waarom precies ik me kwaad voelde. Ik voelde dat hij me niet goed behandelde, niet meer... maar kon er de vinger niet op leggen waarom ik dat zo voelde. Nu wel... ik verwijt hem dat hij als psychiater niet gemerkt heeft wat er gaande was en is, niet oplette, niet zocht en vond wat ik zelf niet begreep... namelijk dat het zienbare niet overeenkwam met wat van binnen speelde... of niet langer speelde... als een muziekdoos op het vuilnis die nog enkele toontjes laat horen.
De nood om voor mezelf wat ik vermoed helder te maken, op punt te zetten, scherp te stellen, laat me opnieuw een blogje schrijven. Als ik het goed heb gevoeld en begrepen dan moet ik proberen het wishfull thinking alsof alles goed en in orde is, te stoppen. Zo niet dan kom ik in nog grotere problemen... dat voel ik. De stappen naar buiten, voelen als een vlucht iedere keer opnieuw waarna ik niets of bitter weinig overhoud dat moed geeft of energie, integendeel. Ik heb gevoeld wat er gebeurde de weken dat het kleintje lang met haar ouders in het buitenland vertoefde... ik ben er zelf erg van geschrokken van wat er met mij die weken gebeurde.
Ik ga me niet afsluiten en opsluiten of isoleren. Maar wat ik dan wel doe, het volledig ontkennen en verdringen van wat is, wordt een gevaarlijke nieuwe bedreiging. Wat uiteindelijk de hele zooi monsters en gedrochten tegelijk binnen laat komen door die barst in wat ze dachten een oninneembare vesting (zoals in de film 'the lords of the ring') zo zal er ook een barst komen in de vesting die ik bouwde sinds die maanden nu ongeveer twee jaar geleden.
Hoe ik dat moet aanpakken, weet ik niet... Ik vroeg wat er met me gebeurde, ik denk dat ik dat nogmaals moet vragen. Het voelt of ik klaar ben om aan de rouw, het verwerken te beginnen maar mijn psychiater wil dat ik verder die dode, die zombie blijf..
Ik speelde een rol een schitterende vertolking van hoe ik onbewust verlangde dat mijn leven ondanks alles toch nog terug leven kon worden?
Ik speelde een rol en geloofde dat het werkelijkheid was dat het verleden, het ontzettende, absurde een grapje was dat het me nooit of te nimmer nog zou doorboren.
Ik speelde een rol en dacht... dat heb ik mooi voor elkaar ik ben weer daar ik heb mezelf terug laten bestaan waarom voelde ik me dan zinken in een poel van ellende waarom zag ik dan hoe de modder zich boven mij ging sluiten? waarom liet ik me wijsmaken hoe goed ik het wel deed terwijl ik van binnen in mijn eentje leed.
Ik speelde een rol en gretig zijn die me omringen ermee op ingegaan zelfs mijn psychiater want het is menselijk om te willen dat de mens voor je het menselijk heeft.
Ik speelde een rol maar plots zag ik hoe ellendige zinnen in mijn blogje verborgen leken in een smogje zonnig werd er verder gegroet na zulke ontboezemingen nog altijd met die lachende snoet?
Onverschilligheid of de macht der gewoonte vond ik dus niet alleen tijdens de therapie van het laatste jaar ook hier, zo'n huiveringwekkende... van onverschilligheid of ontkenning getuigende snaar
Ik speelde een rol en zag hoe gretig de mensen om je heen daarin meegaan met datgeen wat je bestaan verder uitwist hoe de kop in het zand ijverig in stand gehouden wordt zwijgzaamheid zich verder uitbreidt
zeg maar dat het niet goed met je gaat dan weet je tenminste dat je écht bestaat zeg maar dat je niet weet hoe met alles om te gaan dan zal je méér bestaan dan dat je blijft ontkennen, alles is niet koek en ei. ben je nog altijd bezig met anderen te ontzien? als je somber bent, zijn ze niet blij zwijgen je dood dat weegt op je als lood in plaats van je te verzetten ging je nog meer op je woorden en gevoelens letten nog verder wegduwen die zooi het is me wat fraais, een leven in een valse plooi
Dus zeg maar, ik voel me niet goed dat vraagt moed omdat je weet wat er daarna zal komen
Je moet in de ogen kijken wat je leven werd wat er van je is geworden wat er overblijft wat je ermee kan of niet meer kan.
Je moet in de ogen kijken 't verdriet, verscheuring, pijn om weer een beetje terug te komen, er te zijn die je was zal je wellicht niet meer vinden wie je zou kunnen worden maakt je bang die onbekende is er zo al veel te lang
Een onbekend wezen dat je niet heus hoeft te vrezen want het onbekende wezen werd jij.
Gisteren viel ik opnieuw in panne. Dit keer ook lichamelijk. Het werkt op mijn gemoed. Daar gaat het verder opruimen, al ben ik al die rommel in mijn kamer die wacht op verder uitzoeken, hartgrondig beu... Er rest een smal gangetje naar mijn bed met tot gevolg iedere avond en ochtend er tegenaan lopen. Er is nergens anders plaats om de nagekeken spullen te laten tenzij net in de kamer die ik net bezig ben leeg te halen. Hopelijk voel ik me straks beter.
Ondanks de warme temperatuur draag ik een dikke fleece zodat de pijn in schouder, hals en rug hopelij milder worden. Ik smeerde er ook een goedje op dat daar goed voor is. Gisteren tijdens de avond smeerde ik dat spul blijkbaar net iets te hard... wellicht om een tegendruk te geven en met mijn suffe brein door die voortdurende knagende en afmattende pijn de hele dag vergat ik dàt het spul kan branden. En ja hoor... het leek gedurende minuten of mijn huid eraf gestroopt werd... Het lijkt nu beter dus zal ik nog maar even volhouden. Verder zit ik in spanning... en die spanning doet het van binnen weer schreeuwen. Dat wordt dus muziek op mijn brein om hét te verdrijven. Soms ben ik dat alles zo moe.
Rustig blijven , zeg ik tot mezelf. En in feite ben ik ook vrij rustig (lees 'onverschillig'). Alleen wens ik geen nieuwe machtspelletjes. In dat geval kan hij het vergeten mij verder te begeleiden. Maar rustig blijven Lore en niet onmiddellijk wantrouwen. Misschien had hij geen tijd om alle mails van zieke geesten waaronder ikzelf te lezen? Wachten tot morgenochtend, hou ik mezelf voor, en wanneer ik dàn nog geen antwoord ontving, stuur je gewoon een sms om te weten waar je aan toe bent. Andere keren antwoordde hij diezelfde dag, soms via sms. Dus heb ik hier toch een vreemd gevoel bij. Is hij niet aanwezig? Heb ik dat da verkeerd begrepen? Of is er wat anders aan de hand? Niemand speelt nog spelletjes met mij... dat mag gewoon niet.
Wat is het leven een hel... en wat wil ik graag dat die hel voorbij gaat. Ik maakte mijn dochter blij met eetbare frietjes... die van het kraam eergisteren waren niet te vreten. Mijn benen zijn twee staven lood... ik kàn niet meer... maar toch heb ik geen spijt van die verse frietjes die ik met de hand sneed en die ik in de frituurketel bakte, nadat ik uiteraard de aardappelen schilde. Bah die zooi soms die ze je aan bepaalde kramen voeren. Zij nam er uitzonderlijk vlees bij... ik opende voor mezelf een blikje bio-tonijn. Wat heb ik verder nog te melden? Niets. Want ik ben zo leeg als een lege melkstoop... klink net zo hol als je er een mep opgeeft. Een rare blog? Neen hoor... ik doe raar.
Een misverstand wat het opstaan betrof. En dus helemaal beduusd door het andere tempo en ritueel bij het opstaan. Hierdoor bleken de nare gevoelens nog versterkt. Verder wil ik er ook nu geen aandacht aan besteden. Zonder dat voelde ik me al angstig en onrustig genoeg. De onrust verhoogde omdat er geen reactie is gekomen op een bericht dat ik vrijdag verstuurde. Is dit opnieuw een misverstand? Schreef hij 'deze' week terwijl hij 'volgende' week bedoelde? Ik moet moeite doen om niet nog meer overstuur te geraken. Dat onzekere, al die misverstanden. En als het geen misverstand is de vele afwezigheden, in deze bijzonder akelige periode. Het hoofd koel houden, hoog houden, leeg houden. Een hand om mijn keel alsof ze die willen dichtknijpen. Nog enkele uren afwachten en als er dan nog geen nieuws is, moet ik mijn mobieltje gebruiken zodat ik weet waar ik deze week aan toe ben. Het lijkt wel Russische Roulette... Ik kan niet beschrijven hoe ik me nu voel.
amper te beschrijven de huivering van binnen de schreeuw van angst
is dit een afstraffing opzet wraakneming of opnieuw een misverstand een fout vergetelheid vergissing
er komt geen antwoord geen reactie noch een mail noch een telefoonbericht zodat er geen uitsluitsel komt van vergissing misverstand fout bericht
ik weet nu niet waar ik aan toe ben en geraak steeds meer overstuur al maan ik mezelf nog altijd tot kalmte straks hou ik de schreeuw niet meer tegen en scheurt hij mijn wezen aan flarden
wat is dit wat betekent dit wat gebeurt er
dit kan toch niet zulk misverstand zijn? ik las en herlas de verwittiging geschreven vijftien deze maand de volgende week afwezig zou zijn dat was vorige week niet deze week
de onzekerheid en onrust zijn onhoudbaar... niet weten wat... wanneer... dit is niet goed... voor mij.
het voelt of ik sommige zaken niet meer kan uitwissen of vergeten
Twee dagen werd ik in het ongewisse gehouden. Ik stuurde een berichtje met mijn mobieltje, hij antwoordde niet... Ik stuurde een mail... die werd pas beantwoord toen ik al weg was. Ik las het mailtje dus pas bij terugkomst... en werd voor een voldongen feit geplaatst. Een andere psychiater. Zijn collega. Ik heb heel erg gehuild... en gelukkig ben ik nu thuis... en ga ik niet meer naar buiten. Hij loosde me als huisvuil. Hij die steeds eerst wilde spreken over... Ik was zo eerlijk om dàt te doen, om dat te willen tenminste want ik kreeg die kans blijkbaar niet meer. Idioot mens dat ik ben... die er nog eerst over wilde spreken voor ik eventueel naar een ander psychiater zou stappen. Ik voel me verraden... Het is ironisch dat ik al drie keer overwoog een andere psychiater op te zoeken maar ik vond het belangrijk dat eerst met mijn psychiater te bespreken...
Ik voel me zo slecht, zo slecht dat ik niet meer weet hoe slecht. Nog durft hij voor te stellen misschien later een combinatie met een therapie met zijn collega én met hem. Hoe denkt hij dat ik me voel? Denkt hij mijn behandelende arts gedurende acht jaar me zo te moeten behandelen... het zaakje af-handelen? Als een stuk vuil dat je niet meer wenst... ? Ik voel me zo slecht... en weet niet hoe ik dit er ook nog bij moet nemen. Wat een lafbek is hij... De hele namiddag had ik mijn mobieltje in de gaten want ik geloofde nog altijd heus behandeld te worden. Nu gooi ik het hier op tafel... hoe ik hem nog verdedigde... toen hij mijn jongste een week geleden vroeg dat het misschien met mij te maken had dat zij hem liet weten dat zij het erg vond dat hij haar twintig minuten had laten wachten en niet eens een woord van verontschuldiging zei... Ze kon niet langer blijven omdat ze een afspraak had met de huisarts.. Ik verdedigde hem nog... zei haar dat hij wellicht haar sessie had laten uitlopen omdat hij later was. Ook opperde ik dat hij wellicht te moe was geweest, er niet met zijn gedachten bij... Terwijl hij toen die sessie mij als mogelijke oorzaak naar voor schoof dat 'zij' assertief was?! Omdat zij de dingen bevroeg die zij als niet goed voelend ervaarde????? Mijn wijs meisje heeft toen geantwoord dat zij dààr niets mee te maken heeft en ik evenmin. En dat wanneer hij problemen had met mij dat met mij moest bespreken, dat zij er niets mee te maken had.
Ik ben zo geschokt ... zodanig geschokt... in shock. Weet niet eens of ik die collega van hem nu wel kan vertrouwen. Hoe zou ik... ? Als ik dan toch 'gedumpt' word, ga ik dan niet beter zelf op zoek naar een andere psychiater, iemand die niet zijn collega is? Gelukkig is er internet nog... en deze site... Ik heb ook mails verstuurd... waarin ik uiteindelijk kon verwoorden hoe het voelde. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik dit ook nog moet slikken? Dat doet bij mijn weten depressies nog toenemen. Stilaan word ik moe... ik wacht namelijk tot ik bijna van mijn stoel val zo bang ben ik om nu te gaan slapen.
nog een kleine mededeling... het prentje dat ik er nu bijzette (enkele uren geleden was ik daar niet toe in staat) refereert niet naar mij als engel hoor... al heb ik toen ik al overstuur was voor ik vertrok Lichtweisen gebruikt, dat is van een engel om je kracht te geven..; (dat had ik toen al nodig... en erna nog erger). Neen... dit prentje is vooral bedoeld om wat ik voel als gekraakt, gebroken, een verslagen figuurtje.
Drie uur en een half ben ik nu al bezig met telefoontjes, mails, nog eens telefoontjes. Het was een nacht met bitter weinig slaap en de slaap die ik had was niet bepaald een deugddoende slaap.
Ik kon niet zonder meer die andere psychiater contacteren omdat er voor mijn gevoel een erg nare adder onder het gras geslopen is.
De manier waarop dit alles is gebeurd en waar ik hier niet meteen in detail kan treden, omdat het teveel is, ik te moe ben na de vele energie die ik deze ochtend in de noodkreten en verhalen stak... ik het ook uiteraard anoniem wil houden en alles laten bezinken.
Stukje bij stukje komt het er wel uit. Ik begin met de stukjes die ik nu kwijt wil.
Nadat ik mijn verhaal bij iemand helemaal uit de doekjes heb kunnen doen en me gesteund voelde, het weer wat helder zag en me in staat achtte om een afspraak te vragen, hoorde ik al aan de reactie van de 'collega arts' daar aan de andere kant van de lijn dat er iets niet klopte.
Het moet gezegd dat ik daardoor alweer een schok kreeg en niet in de mogelijkheid verkeerde dat wat niet klopte recht te zetten precies door de schok. Dat heb ik erna nog wel gedaan... en toen voelde het wel goed.
Ik nam ook mijn voorzorgsmaatregelen. Ik laat me niet in de luren leggen en ik voelde dit min of meer zo aan... de manier waarop, het dubbele in de hele situatie... de woorden van de mail die niet overeenkomen met wat ik vernam van degene die ik contacteerde waardoor ik moest vaststellen dat mijn psychiater er ook zijn hand niet voor om scheen te draaien me onbeschaamd te beliegen...
Het is erg wanneer je merkt hoe er soms misbruik wordt gemaakt van de ontreddering van mensen om ze te misleiden. Het heeft niet geholpen want ik zag het helder, heb me helder geschreven gisteren en helder gepraat gisteren en vanmorgen.
Wat de drijfveer was van mijn huidige psychiater om zich op deze manier uit een bepaalde situatie te manoeuvreren weet ik niet, maar mijn vertrouwen is hij kwijt. Ik vrees voorgoed. Ook door wat ik zie als een soort van dubbelspel, bewust of niet. Het blijft bedreigend voelen.
Verder heb ik al zo lang het gevoeld alsof hij zichzelf in slaap heeft gesust en telkens ik spartelde en een nood aangaf aan werken, aan therapie zoals ik dacht dat therapie kon zijn, leek het er meer op of hij me telkens weer aanmaande om alles maar te laten zoals het was... zodat hij verder al slapend kon therapie geven... ? Diepe pijnlijke zucht.
Ik werd ook telkens in slaap gesust. Maar een verzet in me bleef, het maakt je op de duur ziek. Ik voelde me meer en meer de put ingaan, de modder... het isolement vergroot...
Dat wat ik als een groeiende onverschilligheid voelde... het was niet eens meer een alert luisteren... het was genoeg om de al aanwezige depressie nog te vergroten en ik vrees dat dat ook gebeurd is.
Verder besef ik nu dat ik hem wel bekwaam zou gevonden hebben, eerlijker en vertrouwenswekkend als hij zelf had aangegeven tijdens het voorbije jaar dat hij zich voelde falen in het mij verder helpen en begeleiden en dat hij mij het voorstel had gedaan wat ik zou vinden van een behandeling bij een collega die misschien meer bevoegd was als hij in de bps-problematiek... maar dat deed hij niet.
Als hij dan had voorgesteld om een therapie elders met die van hem te combineren had dat een heel ander gevoel gegeven dan nu... Ik voel me meer dan onheus door hem behandeld. Alsof hij me wilde straffen. Omdat ik afstand wou door 'tijdelijk' mijn therapie bij hem te laten? Ik heb die afstand nodig om alles op een rijtje te zetten... niet langer overrompeld te worden door allerlei zaken die ik niet langer begreep en die ik duidelijk niet kon bespreekbaar maken met hem.
Ik huiver van zaken die naar machtspelletjes ruiken... ik heb die geur waargenomen... o.a. in de mail die hij naar me stuurde.
Het was zeker niet toevallig dat ik maar bleef zoeken naar boeken over therapie en wat je mag verwachten van een therapie... dat ik met pijn in mijn hart in boeken las hoe daar wel werd ingegaan op zaken, waar de hulpverlener daar wél mee oplet... en die zaken eruit haalt die een cliënt misschien niet ziet. Dat ontbrak bij mijn psychiater...!
Hij geeft zelf aan in de mail dat ik terecht heb opgemerkt dat hij al geruime tijd er niet meer honderd procent bij is... en dat er een therapeutische impasse is... en toch heb ik niet één keer het gevoel gekregen dat hij zelf aan dat eerste deel iets wou doen... tenzij deze oplossing boven mijn hoofd terwijl ik zo loyaal was om geen andere psychiater te raadplegen zonder dit eerst met hem te willen bespreken... ? Ik kreeg er geen kans meer toe.
Wat een ironie... dat hij precies deed wat ik als verraad zou gevonden hebben als ik dit zo had gedaan? Boven mijn hoofd iets regelen, overleggen... en me vervolgens voor een voldongen feit plaatsen... dat ik daar niet meteen meer terecht kan... me verder ook nog in het ongewisse laat wanneer wel àls bleek dat het nog kon... en in één adem ook laat weten dat ze wel zullen zien (ze zullen juist niets!) of er eventueel een gecombineerde therapie kan plaatsvinden met mijn huidige en de nieuwe.
Ironisch om hem een behandelend arts te noemen die me laat weten in één en dezelfde paragraaf dat ik lijd en tegelijk laat weten dat ik voorlopig niet meer bij hem terecht kan? Vooreerst een hele poos niet, liet niet eens weten wanneer wel... niet eens of er nog een terug in zit... pas na samenspraak en consultaties bij die andere 'eventueel'.... dan zou hij het bezien...
Ja,... ik moest zeker vlug hulp zoeken... desnoods bij mijn huisarts... terwijl hij weet dat ik die niet eens meer in wezen heb... en daar slechts kom voor een griepvaccin... de nieuwe arts kan me niet meteen een afspraak geven... en bovedie is het nodig een heel traject af te leggen om bij die arts te geraken.
Zeker hij verplicht me niet... Hij laat me wel aan mijn lot over... en is dus in mijn ogen de naam 'behandelend' arts niet meer waardig.
Een jaar lang niet meer sturen en dan nu plots wel sturen... maar hoé en waar naartoe? Machtsmisbruik. Willekeur. Recht naar de hel, de afgrond. Mijn noodkreten niet eens horen, een jaarlang niet?... maar nu plots wel... op een zeer vreemde manier. Hij hoorde niet mijn noodkreet... nog steeds niet... hij hielp volgens mij alleen zichzelf hieruit ZONDER ook deze keer met mij rekening te houden,... werkelijk... dus niet slechts met loze, betekenisloze, ongemeende woorden.
Ik voel nu na de afspraak, de gesprekken met mensen die ik vertrouw, de mails, telefoontjes terug een glimpje hoop, voel me niet meer zo alleen omdat ik iemand deelgenoot maakte van de hele zaak tot in detail... Toch durf ik niet al te erg te hopen al heb ik voor het eerst weer het gevoel dat iemand mij ziet en hoort, één ding staat vast hij, die zich nog steeds mijn behandelend arts durft te noemen deed dat al lang niet meer voor mijn gevoel. Hoe hij me 'afvoerde' heeft dat gevoel tot een drama gemaakt... en ik vergeet dat niet meer omdat het gebrand heeft in mij net als de vorige drama's die twee jaar geleden voor een erge instorting zorgden.
Hij kon me niet meer behandelen het laatste jaar en hij gaf dit niet toe... ik bleef manieren zoeken om er zelf uit te geraken... ik heb nu het gevoel dat hij wachtte tot hij me op deze in mijn ogen laffe manier, kon 'overdragen'... alsof ik de oorzaak ben van de therapeutische impasse zonder ook zijn aandeel... !!!!!!!! wie weet vooràl zijn aandeel.
De moed voor mijn volgende stap... was bedoeld om met mijn behandelende psychiater over een eventuele nieuwe behandelaar te spreken... maar door zijn mail gisteren heeft hij me die stap verhinderd... en gaf hij een schop tegen mijn benen... en een duw tegen mijn moed én wil om verder te kunnen... ik zei het al... dit zal ik niet vergeten. Ik voel me verraden... op een manier die ik naar hem toe net wilde voorkomen door éérst met hem dààrover in gesprek te gaan. Ik had ook achter zijn rug om een andere kunnen raadplegen... dat recht had ik ... daar er van behandeling niet veel sprake meer was... maar ik deed het niet... om dan dit te moeten meemaken...
Mijn afbeelding voor vandaag... zegt... dat niemand me nog in de luren legt of me probeert iets op te solferen met een kwalijk geurtje. Ook een poging om dit maar gauw onder te brengen in zogezegde ziekelijke achterdocht of dat ik nu werkelijk té wantrouwig ben of het wellicht mijn bps is.. Ze moeten geen moeite doen, ik trap er niet in en als zij hun eigen geweten daarmee denken te kunnen sussen doen ze maar... Ze kunnen me niet meer de mond snoeren met psychologische prietpraat.
Verder wil ik iedereen bedanken die meevoelde... En nu moet ik rusten... ik voel me misselijk van vermoeidheid en van de emotionele zware schok.
Ik heb grenzen getrokken en ik ben behoorlijk fier op mezelf dat ik me vrij goed, zo goed mogelijk herstelde, herpakte, de daad bij het woord voegde. Ik kreeg vanmorgen al na niet eens een uur een datum van afspraak. Ik heb voor het eerst sinds mensenheugenis weer wat hoop. En vertrouwen. Iets wat ik niet meer in mijn psychiater had. En dat ligt niet aan mij. Na de middag ben ik met mijn docher op tocht geweest... naar de bib en een brief posten. Zij moest een hele zooi afprinten en ik maakte de wachttijd zoek met zoeken naar boeken over psychotherapie (iets wat ik nu al meer dan een half jaar doe... en wààrom denk je????) Ik ben niet iemand die mijn hele leven vocht om dat leven te behouden om het door zo'n... xxxx naar de vaantjes te laten helpen. Ik ken dit stramien... en ik zou eruit ontsnappen... Terwijl hij denkt mij alsnog aan het lijntje te kunnen houden, heb ik het lijntje mooi doorgehakt. Wanneer iemand mijn vertrouwen in die mate beschaamd hoeven ze na al wat ik meegemaakt heb heus niet op nog een vierde kans te rekenen... drie kansen hebben ze verkl... De grens die ik trok? Ik heb nadat we terug thuis kwamen een bericht gestuurd waarin ik laat weten dat ik vanaf heden niet meer per mail bereikbaar ben. Ik heb hem geblokkeerd en de contactpersoon die hij was... (nu in naam toch) verwijderd. Ik heb hem wel bedankt voor al wat wél goed was. Toen ik met mijn dochter onze tocht begon, we hebben het kalm gedaan want ik voel me uitgemergeld en doodop, constateerde ik plots dit 'goh... de manier waarop was moordend... maar nu ik stappen ondernam voel ik dit... -ik ben eindelijk van iets verlost dat niet goed meer voor me was... een dode-materie-therapie'-. Mijn dochter moest er erg om lachen maar was wel blij voor me. Zij leed gisteren mee en is er zelf door ingestort... omdat zij wéét als ik zo huil dat iets hééééééééééél erg is... want ik ben een dappere die nooit huilt of verdriet of twijfel, pijn of ellende laat zien. Daarom was ik dubbel boos op mijn psychiater... omdat hij niet alleen in mijn wezen sloeg maar ook in het hare. Hij beseft blijkbaar niet in welke ellende hij me bracht... want praktisch en wat de overige instanties betreft zit ik door deze hele zooi van hem nog méér in de problemen, moet ik overal opnieuw formulieren als bewijs gaan vragen... Bovendien zit ik weken zonder therapie... zonder hulp... zonder begeleiding. Gelukkig komt volgende week een hele goede vriendin me halen... ik weet dat ik ook bij haar terecht kan voor een eerlijke babbel... ik hoef niet bang te zijn dat zij mij niet begrijpt of zal veroordelen... Ook niet dat zij mij behandelt zoals hij mij is gaan behandelen... als een ding... een ding dat zich volgens hem moet verzoenen met een therapie (?) van ventileren... en that's it??? Tijdens het wachten in de bib zocht ik zoals ik het laatste half jaar wel meer deed allerlei boeken bij elkaar over psychotherapie... wat je van je psychiater kan verwachten en ook nog een boek dat ik nog niet kende wat bps betreft. Ik doe in die zin het werk van mijn psychiater... omdat hij faalt of laks is, whatever... ga ik zelf uitzoeken wat mij zou kunnen helpen. Mijn hemel... de omgekeerde wereld. Hopelijk mag ik naar de toekomst toe toch 'hulp' verwachten, een minimum aan de begeleiding van een 'proces' in plaats van een in stand houden van stilstaand water... wat vre-se-lijk gaat stinken. Ik ben moe en ben zeer ver weg... ik weet niet werkelijk hoe ik het heb... een toestand die ik nu moet volhouden... want ik ben bang wanneer ik besef, ten volle besef wat deze man deed, hoe hij dit meende te moeten afhandelen ik instort en dat wil ik voorkomen... omdat ik bang ben van de consequenties van hoe ik me nu voel. Als in een nachtmerrie... nogmaals... een die zo onwerkelijk is... een die je doet schreeuwen om nooit nooit meer op te houden. Ik moet zorgen dat ik dit ook morgen volhoud want dan ben ik twee dagen alleen... dan komt mijn docher niet thuis... Ik weet uit het verleden hoe gevaarlijk dat kan zijn in huidige toestand... Dus nogmaals;.. hij is bedankt voor zijn 'zogenaamde'zorg' en bezorgdheid. Door die mail hakte hij in op me met een machette. Ik laat dit niet meer gebeuren... vandaar dat ik hem blokkeerde... voor mijn eigen welbevinden... Ik weet naar wiens welbevinden hij in deze keek... Alvast niet naar het mijne... nog voor geen gram.
De afbeelding verwijst naar verwezen voelen en voor beschutting zoeken voor mezelf.
Ik merk dat de hele boel weer is verworden tot een chaos. Ik probeerde het te vertellen maar heb alles opnieuw gewist omdat het allemaal door elkaar heen loopt. Ik wist ook wel dat ik me niet de hele tijd bevrijd en opgelucht zou voelen. Dat ook de pijnlijke, nare zaken tevoorschijn zouden komen... dat gevoel dat mijn psychiater me ergens in heeft willen luizen... de akelige adder onder het gras onder zijn ogenschijnlijke bezorgdheid... Probeerde hij me met mooi klinkende woorden af te leiden? Ik geloof niet in een bekwaam psychiater, dat klinkt alsof dat nooit kan veranderen. Ik geloof wel in een psychiater die bekwaam kan zijn en in die zin ook kan werken maar die mogelijk die bekwaamheid (tijdelijk) verloor of verliest. Of moet ik het noemen dat een bekwaam psychiater er rekening mee houdt dat hij ook fouten kan maken...? Ook een psychiater kan steken laten vallen, ook een psychiater kan verglijden in een toestand die hemzelf en zijn bekwaam handelen of zijn alertheid in slaap sust. Ik vind het niet kunnen dat ik daarvoor ook verantwoordelijk moet gesteld zou worden... Of dat ik me -wat ik nog erger vond- me er maar bij moest neerleggen, bij die slaaptoestand van hem... of even erg moest geloven dat dit volstond...????
Wanneer hij dit laatste jaar bekwaam was geweest en net zo bekwaam en wijs een voorstel had gedaan, wat mij verder zou kunnen helpen, had aangekaart en besproken dan zou dit alles niet zo'n trauma zijn... dan zou mogelijk die bijna negen jaar bij hem toch nog een mooie afronding hebben kunnen krijgen, nu niet... nu werd het een nieuw trauma.
Ik bracht gisteren enkele boeken mee uit de bib. Eén ervan heb ik gisteren al half uitgelezen. Dat boek gaf erkenning en dus ook troost. Neen... ik voel me niet zo goed. De dag boezemt me angst in... omdat de deze dag deel werd van een nieuwe nachtmerrie... want zelf wanneer ik een verandering van psychiater (iets waar ik al een hele tijd over nadacht en het enige wat mij tegenhield tot ik dit de voorbije weken werkelijk op papier zette, was mijn loyaliteit naar mijn psychiater, dat gevoel van dit eerst te moeten bespreken met hem, dat was toch het meest eerlijke?) Nu heeft hij dit alles gesaboteerd. Als hij me niet op deze manier geloosd had dan had dit kunnen besproken worden, dan had deze overgang ook niet zo bruusk moeten plaatsvinden en zou het vertrouwen niet in die mate geschonden zijn geweest. Iets wat jaren kostte. Om hem te vertrouwen. Dat is wat hij heeft gedaan, het vertrouwen verwoest door hoe hij dit alles meende te moeten oplossen 'voor hem' !!!
Ik hoor hem in gedachten net zoals een negen maanden geleden zeggen... dat ik nu heus té wantrouwig ben, dat het werkelijk met de beste bedoelingen was... Ook toen ging hij 'duidelijk' in de fout en niet mijn dochter of ik. (hij overtrad zijn eigen regel en schond het vertrouwen)
Zijn beste bedoelingen in deze situatie worden duidelijk door zijn woorden in de mail tegengesproken, tenzij hij bedoelde de beste bedoelingen voor hemzelf. Hoe hij dit oploste of dacht te moeten oplossen, getuigt evenmin van een verantwoord optreden van een behandelend arts... wat hij was maar nooit meer voor mij zal zijn...
Ik ken ook als geen ander de valkuilen als je borderline hebt... ik weet hoe, wanneer anderen falen, ze daar vaak MISBRUIK van maken... en hun eigen falen, hun eigen deel van de verantwoordelijkheid naar jou toe pogen te schuiven want jij bent immers een borderliner en dus té wantrouwig...
Ik dacht terug aan wat de psychiater die ik binnenkort ga raadplegen me zei aan de telefoon, aan de weg die ik toch in de therapie met de andere psychiater aflegde. Ik bedacht gisteren dat het niet eens acht jaar was... ... omdat ik er drie jaar heb moeten overdoen tot ik hem kon vertrouwen in die mate dat de therapie 'kon beginnen'. Dat is niet zijn schuld maar ook niet de mijne ! Dat komt door zware trauma's die ik opliep in de hulpverlening voor ik bij mijn huidige psychiater die niet langer huidig is, terecht kwam. Toen het vertrouwen er eindelijk begon te komen, dat heeft mij heel wat inspanning gekost, volgden er bijna vier jaar therapie... want het laatste jaar sliep hij... mijn niet meer huidige psychiater.
Ik ga nu proberen verder te werken aan mijn andere project, zo blijf ik hopelijk de angst de baas, zo hoop ik de ontreddering aan banden te houden en de schreeuw in mij het zwijgen op te leggen. Ik zal er ook nu rekening mee moeten houden dat alle emoties de boel zullen saboteren. Desnoods ram ik muziek rechtstreeks mijn oren in...
Niet zonder enig fatalisme... bedank ik hem ... voor deze vorm van 'behandelen'... met zeer verscheurende en schokkende consequenties.
422. De brieven (1) (of de poging die ik wilde doen om bepaalde zaken duidelijk te maken)
Ik vertelde een week of wat geleden van het boek dat ik las... en hoe ik uit dat boek zaken haalde waarvan ik dacht dat ze zouden helpen om uit de therapeutische impasse te geraken... (want mijn psychiater leek zich daar niet voor in te spannen... als het aan hem lag mocht dat nog zo blijven doorgaan????) Als ik niet had laten weten dat ik tijdelijk met de therapie wilde stoppen, was er wellicht niets gebeurd... wat hem betrof... Ik ben ondertussen wel bezig gebleven... al voelde ik me zeer slecht zonder therapie... ik wist dat het op deze manier beslist niet verder kon. Vandaar de tijdelijke stop en van daaruit de brieven...
Ik kon aan de hand ervan ook zaken voor mezelf helder stellen... en ik zou ze in het eerstvolgende gesprek met mijn psychiater meenemen en ze daar dan behandelen. Zeg dus aub niet dat ik geen moeite deed tot op de laatste snik... en die laatste snik kwam eergisteren in een mail. Want een gesprek zou er als ik die mail las... lang niet meer komen... tenzij ik eerst zijn collega bezocht... zodat die het varkentje kon klaarstomen om het daarna terug af te leveren bij degene die meende zelf geen klap meer te moeten uitvoeren???
Ook vond ik tijdens het rommelen op mijn kamer herinneringen. Ik zou proberen aan de hand van die herinneringen erover te praten op therapie. Het voelt echt alsof ik alles werkelijk alleen moest doen... en dat ook deed. Had die man me maar zulk huiswerk gegeven... in plaats van gezapig te blijven zitten en te doén alsof hij luisterde... want het bleek niet eens meer luisteren in de ware zin van het therapeutische werk.
Het was tevergeefs... mijn moeite... want hij op zijn troon besliste anders over mijn lot. Omdat hij niet over mijn lot hoeft te beslissen, nam ik de touwtjes zelf in handen... en heb tegen zijn plotse sturingen in... een andere richting genomen... en dat wat me ziek maakte, volledig stopgezet... daar waar het anders, wanneer hij zich werkelijk als verantwoordelijk behandelend arts had gedragen, heel anders had kunnen lopen... een positieve wending... als hij de moed had gehad OOK zichzelf én zijn therapeutische werk dat eerder leek op een winterslaap in vraag te stellen... dan zou er frisse zuurstof in de therapie hebben kunnen waaien... en niet door wat hij nu deed. Bizar dat hij me nog steeds onderschat... hoe hij meent dat ik me na diverse nare ervaringen nog in het ootje zou laten nemen... Tsss.
Wat een inleiding om de eerste brief aan te kondigen... De fragmenten die ik uit het boek haalde, zal ik tussen aanhalingstekens plaatsen. (het boek 'De stilte voorbij' Nancy Venable Raine) Het zijn delen uit dat boek waarmee ik mijn eigen gevoel beter kon duiden in de hoop dat ik daardoor ook mijn slapende psychiater kon wakker maken. Hem meer inzicht zou kunnen geven over wat er gaande was of leeft of niet meer leefde in me. De delen niet tussen aanhalingstekens schreef ik zelf, eveneens in de brieven om te bespreken met mijn psychiater.
-"de dood van de vroegere zelf, een zelf die nooit terugkomt"
-"helaas blijft het verdedigngssysteem in werking en wordt de vroegere zelf vervangen door een gevoelloze, houten, verdoofde, afstandelijke zelf."
-"het proberen te functioneren als die alsof-vrouw was extra bron van verdriet" (noot van mezelf: een psychische pijn)
-"het leven scheen me alleen maar te herinneren aan mijn verdwenen 'ik' die voelende en midden in het leven staande zelf die ik kwijt ben"
(nu volgen bedenkingen, bevragingen die ik zelf schreef naar mijn psychiater toe dus):
-ik vind dat u me aan mijn lot overlaat
-dat u net zo uw handen symbolisch van me terugtrekt zoals de eerste psycholoog dat letterlijk deed
-dat u niet ziet dat de woorden van buiten me komen terwijl de binnenzijde verder sterft
-ik verwijt u dat u me niet helpt, dat u niets zoekt en dus ook niets kan/kon vinden
-u denkt niet dat ik aan borderline persoonlijkheidsstoornis lijd, u denkt dat ik het bén
-u is zich niet bewust van het feit dat ik sinds de breuk met mijn zoon dood ben gegaan door iets wat ik voel als een soort geestelijke verkrachting
-u is en werd zich ondanks ik vind dat u dat had kunnen weten niet bewust van de impact daarvan op mij.
-ik vraag me af sinds wanneer er niets meer is gebeurd
-vaak te verdoofd om te voelen, toch schreeuw ik nu al een jaar om hulp. Ik zei meermaals dat u me maar laat leuteren, dat u niets meer doet, dat u zich niet eens bewust bent dat ik niet meer vanuit binnen kan spreken
-u laat me praten, wees me nergens op, viste er niets uit
-u wentelde zich in de comfortabele zetel voor een fragment bps 'ventileer het vele... maar wàt met al het andere wat me stilaan verder opeet?
-ik liet me telkens sussen, geruststellen, u zou het wel weten, dacht ik, u was toch de psychiater?
Ik heb nu de indruk, dus alweer een bedenking dat zelfs mijn psychiater zich niet voldoende bewust is geworden van wat hij had horen weten als hij werkelijk had geluisterd. Ik heb het bovendien meermaals aangegeven. (daardoor ook dat vreselijke gevoel niet gehoord te worden) Welke meester ik ook soms kan zijn om mijn emoties en ervaringen te verwoorden, meestal schrijvend... het is een feit dat ik in de spreektaal verloren loop. Tenzij ik net schreef en dit geschrevene daardoor helder kon verwoorden. Of tenzij het een toevalstreffer is.
Precies omdat ik met de schrijftaal wel goed weg kan en verbaal ook in normale omstandigheden me ondertussen vrij goed uit de slag kan trekken, gaan mensen vaak voorbij aan die momenten dat ik het niét goed kan uitdrukken... De woorden kunnen in die perioden niet meer vertrekken vanuit mijn gevoel, bewustzijn, binnenkant maar vanuit een verdoofde buitenzijde. Dan lijk ik autistisch met dit verschil dat mensen niet weten dat ik niet voorbij het dikke glas geraak want ze horen me spreken... maar ik spreek de taal van de ruimte, een taal die niet bij me hoort.
Ik zag ooit een film van een vrouw die achterna gezeten werd door haar verkrachter... zij klopte op de glazen wand en schreeuwde om hulp... maar mensen die aan de andere kant haar zagen, wuifden... want ze dachten dat zij slechts om een groet hun aandacht had getrokken....
het voelde opnieuw als een afscheid maar dan zonder de mogelijkheid afscheid te kùnnen nemen want een struisvogel nam de benen.
het voelt als een scheur een klap, een explosie, vermorzeling verpletterd door afschuw en door ontreddering
opnieuw een breuk in wat mijn leven is of was een hauw in een diffuus en vaag bestaan een niet te beschrijven pijn om wat ik nog steeds niet begrijpen kan het onvermogen van mensen om emotioneel te begrijpen en te voelen en de mis-handeling die daaruit ontstaat er is niets veranderd omdat het nog steeds verder misgaat.
425. Hij vond het psychisch te zwaar voor hem geworden...
De afbeelding hierboven... omdat ik een engel nodig heb nu...
Kan ik erover vertellen zonder bang te zijn mezelf te verliezen, uit elkaar te vallen, verder dood te gaan? Anderzijds is het een grijpen naar houvasten... spreken, erover spreken. Geen stilte...
Ik dacht dat een gesprek met hem zou helpen te begrijpen waarom hij dit alles zo afhandelde... Het eerste telefoontje werd ik afgescheept met nog meer woorden naast de vragen die ik (huilend) stelde 'waarom loog u tegen uw collega en tegen mij? Waarom handelde u zo? Waarom vond er niet eerst een gesprek plaats... of beter nog wààrom is dit nooit in een gesprek aan bod gekomen?'. Er zitten mensen, zei hij...
Ik telefoneerde niet opnieuw maar stuurde een berichtje of hij me aub wilde terug telefoneren om met mij te spreken als de mensen weg waren. Ik wachtte... en iedere minuut wachten was de hel. Nog een grotere hel dan het al was. Er kwam niets... Ik wachtte bij mijn tweede oproep tot ongeveer zo'n sessie zou kunnen afgelopen zijn... maar hij nam niet alleen niet op maar ik kreeg een geluid alsof zijn telefoon het niet meer deed. Een foutmelding. Ik begreep wat dit betekende....
Ik voelde me zinken en zinken. De hel groter... en niet weten hoe hier mee om te gaan. Ik ken de consequenties en ben er ontzettend bang voor. Ik belde nog later terug met een vast nummer, geheim bovendien... en wilde rustig blijven en de vraag niet van streek stellen maar kalm... want een antwoord krijgen om het te kunnen begrijpen was belangrijk voor me... héél belangrijk. Van levensbelang. Zo voelde het... ik kan het verder niet beschrijven en ik wil het ook niet.
Ik heb er geen woorden voor maar dit zijn onderdelen van vroeger, van de ergste nachtmerries uit mijn leven... die hij opnieuw tot leven bracht door deze negatie... door deze verwerping van mij als mens...
Het was verder knokken of ongelukken begaan... dus knokte ik verder en belde met dat vaste geheime nummer na een kwartier of langer .. Voice mail... daarin beloofde ik als een klein kind (dat ze aan de rand van het raam hangen vanop de vierde verdieping als het niet luistert dreigen ze het te laten vallen) dat ik rustig zou blijven (niet zou huilen dus onder andere) en kalm zou luisteren naar wat hij zou vertellen over het waarom. Dat ik het wilde begrijpen, dat ik toch niet verder kon als iets zo wordt afgehandeld en wel na bijna negen jaar therapie?
Opnieuw wachtte ik huilend als een wezen dat gemarteld wordt... ik zweer jullie allemaal hier én vandaag dat dit de aller-laatste keer is dat iemand mij nog behandeld, als een ding... op een manier die me de dood injaagt... figuurlijk maar het letterlijke zo dichtbij.
Nog bleef een telefoontje uit. Na opnieuw het kwellende wachten... nog een poging... ondertussen had ik al drie keer in de voice mail van mijn vriendin gesproken... een houvast, een anker... nam hij op. En ik vroeg het kalm... directe vragen, geen ruimte kreeg hij nog om rond de pot te draaien of erger nog me te behandelen als een ziekelijk wezen dat geen verstand of gevoel meer had. (dat maakte het hem vast gemakkelijker om mij zo te LOZEN?) Iets goed praten of met goede bedoelingen schermen hoefde hij niet meer... ik begreep ondertussen wel voor WIE de goede bedoelingen werkelijk waren... niet voor mij, dàt staat vast.
En toen zei hij... dat het psychische te zwaar werd mij nog in therapie te hebben.... Zo zwaar dat hij niet eens een gesprek daarover kon doen of mij tenminste dat voorstel in een gesprek gedaan kon hebben.... blijkbaar. Ja, dat was zo... Ja, dat kon hij psychisch niet meer aan... en dan nog, zei hij, hoe zou ik me dan gevoeld hebben, hoe zou ik dan gereageerd hebben? Hij vermeldde zelfs dat hij er een nacht van wakker had gelegen...
Nu de nachten die ik ondertussen niet meer slaap, zal ik niet moeten vernoemen... want ik ben toch de 'zieke' nietwaar?
Los daarvan... was hij zelfs daar te laf voor om het risico te nemen mij het tijdens een sessie te vermelden? Uit angst om mij voor zijn ogen te zien instorten? Ja, dan kon je maar beter op zeker spelen hé en het handeltje op deze manier oplossen... 'ver weg van de showroom... ' Kon hij het niet zien op deze manier...: àls hij me daar iets van zou gezegd hebben tijdens een sessie dan had hij me bekwaam kunnen voorbereiden terwijl dàt niet eens nodig zou geweest zijn want dan had ik mijn papiertjes met een veel lichter geweten bovengehaald.
Ik vertelde hem nogmaals hoe lang ik al met het idee speelde van een andere psychiater op te zoeken en hoe ik dat niet achter zijn rug om wou doen.. Alweer greep hij dit aan om zijn eigen 'falen' weg te wissen... door te verkondigen 'dan wilden we toch allebei hetzelfde?'.
Wie is hier de psychisch gestoorde?
Ik verwees naar 'eerlijkheid' en toch altijd het belang van een 'gesprek' waar hij toch steeds zo over sprak want het was de manier waarop hij dit had 'geregeld' date mij het gevoel gaf van de aarde te worden geklopt.
Een bekwaam psychiater, een eerlijk mens had in dat jaar al lang 'zijn' onvermogen 'mijn psychisch belastende aanwezigheid' nog verder te behandelen aangekaart... Een eerlijk psychiater die werkelijk bekommerd is om het welzijn van zijn/haar cliënte had al lang tijdens dat jaar zijn onvermogen kenbaar gemaakt en de mogelijkheid (als hij zo bang was om mijn reactie) aangekaart en of ik er niet mee gebaat zou zijn om ook een tweede psychiater te raadplegen dan konden we nog zien...Komaan zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Te laf om het erop te wagen. Liever nog laffer te werk gaan... en een mail sturen... of speelde in dat jaar zijn ego ook een niet onbelangrijke rol?
Ergens leek het wel of hij niet helemaal geloofde dat ik zelf al maanden met dat idee speel en dus verwees ik hem naar mijn site daar stond het gedrukt. Ik geloof niet dat hij zal komen kijken en in feite hoop ik het ondertussen van harte dat hij niet komt lezen... hij zou het psychisch nog zwaarder krijgen en daar is niemand mee gebaat.
Gelukkig heeft hij geen borderline persoonlijkheidsstoornis.. :
Opnieuw begon hij over mijn vriendin, dat hij daar mee wilde praten maar ik wilde het niet (mijn vriendin is een collega van hem) Opnieuw werd er gerefereerd naar zijn zogenaamde zorg die hij voor me had om zijn argument om mijn vriendin te spreken te onderbouwen... Ik zei dat het raar klonk van iemand die zo handelde en dat ik niet wilde dat hij mijn vriendin hierover ging spreken omdat die zorg er van haar zijde altijd is geweest en nog. Zij zal me nooit zo behandelen als hij doet... Ook niet dertig jaar geleden toen zij behandelde (ik was toen natuurlijk niet bevriend met haar).
Voor mij is dit alles pure horror ... pure horror.
Hij begon ook over de andere psychiater die ik contacteerde en dat hij vernomen had dat ik een afspraak maakte. Hij zou met hem praten. Ik zei dat ik dat nu zéker niet meer wil...! Natuurlijk bleef hij opnieuw argumenteren en ook nog dat die andere dat misschien wou. Ook dat heeft mijn besluit mee bepaald... ik heb die afspraak weer afgezegd...! . Ik hoef niet nog meer 'beraadslagingen' boven mijn hoofd. Want dat is precies wat mijn psychiater deed en wat me de doodslag bezorgde. Begrijpt hij niet dat ik dit geen tweede keer wens? Of wil hij vooral vermijden dat hij ook maar één vlekje op zijn blazoen krijgt???? Bovendien ontneemt hij mij daar de kans op een wit blad... Ik weet al hoe be-kwaam ze zijn om jouw wit blad in te vullen op een manier dat je niet meer als die mens gezien wordt die je bent. Ik hoef niet ingevuld te worden door iemand die niet kan toegeven dat hij het niet meer aankon. De risico's daarvan zijn bekend.
Psychisch te belastend om mij hierover te spreken maar wel verder boven mijn hoofd 'overleggen'..? (een woord dat ik deze dagen tot vervelens toe heb mogen horen. .MET HUN COLLEGA OVERLEGGEN. zo gewichtig... en zo handig om hun onvermogen mee te camoufleren en mij te degraderen tot een DING)
Luister... als het voor hem psychisch zo zwaar en belastend werd... dat hij me dan LOSLAAT en me verdomme de kans geeft elders wel door een 'sterker' iemand behandeld te worden zonder zijn inbreng... (wat geeft die inbreng aan meerwaarde, denk je?) Indekken van zijn niet bekwaam onprofessioneel, ontherapeutisch gehandeld hebben?
Wat had ik hem misdaan... (dat heb ik hem ook herhaaldelijk gevraagd).
Voelde hij dat nu pas, dat hij het psychisch niet meer aankon? Neen, natuurlijk niet... maar te laf en te zwak om daar eerder voor uit te komen. Dit leek hem de beste manier... Tuurlijk... Ik hoef het zeker niet nog eens te herhalen voor wié dit de beste manier was?
Natuurlijk zou ik niet willen dat hij instort en daardoor nog meer patiënten van hem DIT moeten meemaken... Hopelijk heeft hij er ook iets van geleerd? Namelijk dat hij niet een jaar lang moet aanmodderen omdat hij niet durft toe te geven dat hij iets niet meer aan-kàn... Is dat dan niet de taak van iedere arts? Als hem of haar iets boven het petje dreigt te gaan de patiënt doorsturen naar een andere arts of tenminste er een voorstel over doen??? Vooral NIET DEZE LAFFE MANIER!!!!
Ooit was er een maatschappelijk werker die me begeleidde... Ik hoor die man nog steeds zeggen tegen me 'Het is mijn fout, je hebt het aangegeven dat wanneer je zei dat het onweerde je in feite bedoelt dat je wereld bezig is te vergaan. Ik had beter moeten opletten'. Dat zei deze man toen ik een keer niet kwam omdat het zo erg met me gesteld was dat ik niet meer besefte dàt met hem praten het lichter kon maken. Ik bedacht vorige week dat het ook rond deze tijd was en dat is inmiddels ongeveer twintig jaar geleden... Deze man verontschuldigde zich tot mijn verbazing de keer daarop en gaf toe dat hij beter had moeten opletten. (!!!!) Hierdoor kreeg ik zoveel vertrouwen in hem dat ik later in staat was een sterker therapiewerk op te zoeken, hij gaf me dat vertrouwen naar nog andere hulpverlening toe doordat hij had aangegeven dat hij misschien niet bevoegd was in dergelijke zware problematiek. Deze man behandelde en begeleidde me altijd goed, ik kon met vertrouwen naar een andere hulpverlener stappen. Hij was moediger en wijzer en bekwamer dan mijn psychiater. Door de handeling van mijn psychiater voel ik angst om nog een andere psychiater te vertrouwen. Zie waartoe het geleid heeft...
Want onder andere denk ik vol pijn en ook met cynisme om die pijn te kunnen verdragen 'hoe zou ik nog een andere psychiater dit durven aandoen... hem psychisch belasten... ' Nog erger is de angst dat ik dit nog een keer moet meemaken... dat ik doorgesast wordt zonder dat ik daarin gezien wordt als het menselijke wezen waar ze mee bezig zijn... Ik voel me verdoofd van alles... Opnieuw gaf ik mensen meer krediet dan zij mij... daar komt het op neer... Opnieuw wilde ik eerlijk zeggen wat ik wou zeggen... (de brieven die ik weken geleden klaar had om hem dit te vragen, schrijf ik hier morgen wel verder... vandaag is het me te zwaar).
Slechts door mezelf nu in een soort coma te houden, hou ik mijn hoofd boven water...
Wat wilde hij... dat ik dit laatste jaar nooit had aangegeven dat ik 'begeleiding' nodig had en niet slechts 'praten'.? Met het gevolg dat ik er verder aan onderdoor ging...? En na een jaar lost hij dit ZO op????
Voor mijn gevoel is hij in gebreke gebleven... is het niet door zijn niet écht luisteren, niet alert zijn... dan is het door het verzuimen van aan te geven dat hij begreep dat hij ergens faalde en of het niet goed zou zijn als ik ook eens bij een collega van hem ging?
Hij had zelfs zijn eerdere mededeling (ook een leugen misschien?) kunnen gebruiken om me een sessie bij een tweede psychiater aan te bieden bij wijze van aanvulling of alternatief toen hij me die mededeling vertelde, namelijk dat hij na de geboorte van zijn derde kind mijn sessies moest halveren. Dan had hij meteen twee vliegen in één klap. Hij had zelfs kunnen zeggen dat hij voelde tekort te schieten en dat ik misschien een meer gespecialiseerde arts kon raadplegen... (maar zoiets toegeven is wellicht moeilijker dan liegen en achter de rug handelen)
Hij koos de gemakkelijkste weg en maakte het voor mij hierdoor zowat onmogelijk in de toekomst nog open te spreken bij welke psychiater dan ook... want steeds zal ik bang zijn dat deze net hetzelfde zal handelen als degene die me als huisvuil wegkiepte. Wie geeft me verder de garantie dat een ander niet ook psychisch te zwaar zal belast worden door 'mij'? Hoe moet ik ze ontzien? Kunnen ze me daar bij aanvang een lijstje van geven?
Verder was het bijna lachwekkend toen hij tijdens dat tweede gesprek er zich nogmaals vanaf wilde maken voor ik een antwoord op mijn vraag had en hij het telefoongesprek wilde beëindigen met de woorden dat hij me niet meer te woord kon staan, dat ik naar de crisisopvang moest bellen of crisisnummer what ever... Moet ik ook vertellen hoé het komt dat ik in nood verkeer en in een 'wat hij' crisis noemt?... alsof ik bij welke crisis ook (en waardoor ze werd veroorzaakt!) dreigde te verzuipen? Alsof ik de laatste jaren wie dan ook in zulke nood moést bellen. Zelfs toen die vreselijke zaken met mijn kinderen gebeurden. Neen... nooit ging ik nog door zulke hel als vandaag... en de avond dat ik zijn mail las... omdat ik ook in deze psychiater té erg geloofd heb... dat ik dacht hem te kunnen VERTROUWEN... dat ik op zijn eerlijkheid had mogen rekenen. Ik wist niet eens wat crisisopvang precies inhield en wààr naartoe ik daarvoor moest telefoneren....
Bewijs deze 'medische fout' maar eens... Bewijs maar eens een tekort komen van een psychiater... Wanneer hij faalt... kan hij zo lang wachten om dat voor zichzelf toe te geven en naar de cliënt toe... tot deze weggezonken is of gaar voor 'opname' of erger...
Neen... ik weet niet of ik ooit nog een therapie aandurf... Hoe zou ik wie dan ook nog vertrouwen op dat gebied?
Ik hààt hem... om dit alles... Hij gaf de hoeveelste hauw in mijn leven.
de uren slopen langzaam voort met vechten tegen 't psychisch zijn vermoord de uren slopen langzaam voort lezen kon niet 'k begreep geen woord de uren slopen langzaam voort
vier uur schreeuwde de pijn vechtend tegen er niet meer willen zijn vier uur en slapen was er nog steeds niet bij die zich afmaakte van mij de behandelend arts, een psychiater repte in al die maanden met geen woord en zonder voorgaande heeft hij het moeizaam opgebouwd vertrouwen en die het in hem stelde lafhartig geschonden en vermoord om zijn geweten te sussen heeft hij zelfs eveneens buiten mijn weten overlegd met zijn confrater
erg moe na weinig slaap heb ik de afspraak geannuleerd hoe zou ik nog kunnen veranderen van psychiater na deze uitermate zware en laffe flater terwijl degene die ze beging nog wil overleggen met zijn confrater, de toekomstige psychiater die hij eveneens buiten mijn weten van een zelf verzonnen uitdraai... had voorzien
te laf om mij in een gesprek over zijn plannen te spreken negen jaar therapie en mij heeft hij op deze manier gebroken afschuw blijft in mijn wezen schreeuwen en spoken het is in dit licht te ontzettend voor woorden dat die deze flater heeft begaan voorgewend bezorgd en gewichtig aan het overleggen is gegaan de psychiater die me zonder voorgaande aan mijn lot overliet voorbijgaand aan de consequenties, de impact en het verdriet zijn falen bleef hij een jaarlang negeren tot hij mij op deze laffe manier uit zijn leven kon keren
ik gaf nochtans meerdere keren duidelijk aan dat ik niet stil wilde blijven staan las boeken over therapie en wat ik ervan mocht verwachten want van hem kreeg ik daarop geen antwoord hij had daarover blijkbaar heel andere gedachten ik vroeg herhaaldelijk wat de therapie inhield en wat ik kon doen hij bleef steeds hetzelfde zeggen ventileren is al wat je kan doen hij pikte er zelden iets uit hij luisterde niet en liet me maar praten
en onverwacht moet je lezen in een mail dat ik terecht had opgemerkt dat hij niet meer alert was niet voor de volle honderd procent erbij en nog had hij een verrassing voor mij hij kon me vooreerst geen therapie meer geven omwille van zijn gebrek aan aandacht en wat hij noemde een therapeutische impasse dat was een dooddoener met klasse want waarom wachtte hij zo lang om toe te geven dat hij dit niet meer kon en koos hij voor deze laffe val?
Hij hield me in die zin een jaar aan het lijntje en loog over de waarde van zijn therapie die dat al lang niet meer bleek te zijn hij suste zichzelf en zijn geweten in slaap en nu speelt hij de flinke en bezorgde knaap die na zijn laffe en onverantwoorde daad met zijn collega over mij aan het overleggen gaat?
waarom wachtte hij zo lang? waarom was hij bang om toe te geven dat hij mij niet de geschikte therapie kon geven tenzij ik zo hanteerbaar was en door de pillen als een zombie zou leven waarom ging hij dit jaar niet één keer in op de kreet om hulp? waarom stelde hij toen niet één keer voor wat hij in het geniep heeft geregeld? daadwerkelijke begeleiding en therapeutische hulp van een andere psychiater dan had dit alles gekund zonder een emotionele verwoestende kater.
De afspraak kon ik niet anders dan opnieuw afzeggen omdat ik niet nogmaals als offerlam wil dienen om die zo laf was zijn falen door dit handelen wil overhevelen bij wie het niet hoort na de geestelijke moord eveneens boven mijn hoofd mij van het laatste stukje bestaan heeft beroofd
ik besef dat zijn ijverig overleggen alleen bedoeld is om zijn geweten te sussen, zijn verantwoodelijkheid weg te leggen daarvoor laat ik mij echter niet meer gebruiken, één psychische moord kan volstaan hij heeft daardoor alleen al mijn menszijn ontnomen en mijn bestaan
een psychiater die denkt dat hij alles kan is voor zijn cliënten een gevaarlijk man want op een dag lost hij dit op, op zijn manier hij vergooit je zodat je niets anders meer bent dan de maaltijd voor een gier.
Om zijn geweten te sussen, overhevelen, dan is ze in goede handen? ook nu lette hij niet op de scherpe randen ik ben een mens, geen ding, ik dacht dat hij dat wist wat heb ik me in u als bekwame en te vertrouwen psychiater vergist.
de vergissing is me duur komen te staan een erge klauw in mijn bestaan.
Ik hoop dat u daarmee kan leven en dat u in de toekomst naar andere van uw patiënten wél uw falen TIJDIG en EERLIJK toe zàl kunnen geven.
verder heb ik nooit van u gevraagd dat wanneer mij begeleiden u te zwaar zou gaan vallen u moest nalaten 'eerlijk' te zijn dat vroeg ik van bij het prille begin dat was zowaar haast negen jaar geleden mijn eerste zin in plaats van te blijven liegen en doen alsof u hoorde me een jaarlang vragen stellen en toch deed u alsof er niets was u bleef u en mijzelf voorliegen ik vind het harteloos, onverantwoord en grof en of ik bof met een psychiater als u die hierna gruwelijk en onverwacht mij als uw cliënte hebt laten vallen mijn vertrouwen was groot geworden, nietwaar? want zoals u dit aanpakte... dat had ik nooit van u verwacht. Als een dief in de nacht... hebt u slechts uw moment afgewacht.
mijn voeten raakten niet de aarde de mensen keek ik niet meer aan de zonnige lach zo af en toe heeft ook voor even afgedaan.
ik ga het niet proberen de druk verhoogt bij forceren
dus bleef ik stap voor stap en doelloos gaan de mensenzee ben ik ontvlucht een doodse steeg zonder gerucht
mijn voeten raakten niet de aarde en 't water bijna veertig was nog niet warm genoeg zodat ik 't ook kon voelen
gedachtenloos en loos van wezen wat heb ik nog te vrezen als ik geen toekomst meer wil lezen de toekomst is verleden tijd verleden heeft nooit bestaan op een andere manier zal 't nu beslist niet gaan
tot deze hel weer is verzacht en vreemdheid heeft me niet langer in de macht zal ik me slechts bedienen van stukje zinnen zo milderen verscheurende gevoelens en gedachten en lichten ze uit de zware stenen blok van binnen.
van honderd plots totaal onverwacht naar nul zo besliste de sn... van honderd plots en totaal onverwacht... hoe waagde hij het onder stille dwang terwijl de impasse duurde een jaar lang...? Waarom heeft hij me niet gewoon gezegd dat hij niet meer kon? Ik weet wel waarom... een ego als een luchtballon Dit zeggen zou toegeven zijn dat hij 'iets' niet kon dus prikte hij maar zelf en vakkundig in de hele luchtballon? Als hij me het gewoon had voorgesteld ik had hem waarschijnlijk nog blij omhelsd... maar nu? stel ik het cru? is dit wat hij deed dan verantwoord en bedacht? een ego-tripper in een schapenvacht?
Ik heb dan wel bps maar ben noch dom, noch blind wel blij gezind met eerlijkheid... maar kom niet aan met schijnheiligheid dan word ik des duivels... er hebben er al teveel als hij op dezelfde laffe wijze mijn leven verwoest.
waarom zo geniepig al een collega raadplegen? om in diens aangezicht nog altijd dé perfecte psychiater te wezen? Nu... als je mij daarmee wilde bedotten moet u vroeger opstaan dat u het nog waagde voor te stellen na geruime tijd met uw collega te overwegen of ik me terug naar uw therapeutische slaperigheid zou bewegen? dan ben niet ik maar u bijzonder zwaar gestoord ik probeer te genezen van hoe u mij psychiater psychisch hebt vermoord. wou u ook van mij een 'zwijgen en slikken'? nu ik heb dan toch iets geleerd namelijk niet deze bullshit opnieuw te pikken.
Ik ben vanmorgen bijna opgewekt ontwaakt... dat was verdorie héél lang geleden. Ik sliep goed en had geen nachtmerries. Toen ik ontwaakte, waren er zoveel gedachten... dat ik moest opstaan om ze allemaal kwijt te kunnen aan een vriendin. Al die inzichten... benamen me bijna de adem. Het is bijna als na de breuk met mijn moeder dat de ketens die zij om me legde eraf vielen... Nu opnieuw met mijn psychiater. Bevrijd... al is de manier waarop ik mij bevrijd voelde... niet degene die OK was... want deze manier saboteert me wel de weg naar opnieuw hulp en vooral degene die ik wilde... Precies door de nare lucht die daar omheen is komen zitten en die vertrouwen in de weg staat. Want weet... dat ik heus geen zin meer heb in manipulatie in welke vorm dan ook... of suggestieve zaken die de boel al bij voorbaat kunnen verzieken. Ik vermoed immers dat iemand moeite zal doen... de manier waarop hij dit aanpakte een draai te geven of te verzwijgen... en kwistig zal strooien met zijn confetti... terwijl ik de teer krijg??? Dan ken je mij niet. Het kan me één keer gebeuren, twee keer zelfs, en ook nog drie en vier keer maar de vijfde zitten we wel aan een limiet l... Ik had dus enkele goede gesprekken met enkele mensen die ik vertrouw... en dat deed deugd...
Al is mijn vertrouwen in mezelf net door het laatste jaar in plaats van verbeterd zo verslechterd dat ik alle windrichtingen kwijt bleek te zijn. Bedolven onder een steeds dikkere zooi. Die is weg.
Ik ben niet meer zo bang... en ook al besef ik dat de druk opnieuw kan toenemen door het gebeurde.
Dat er in dit jaar nog een ander verlies was, heeft wellicht bepaalde zaken op de spits gedreven... maar ook daar had tijdens de therapie begrip voor kunnen zijn in plaats van, wat ik nu vermoed zovele zaken die me kwelden... persoonlijk opgevat werden als een aanval op hem... wat niet zo was... maar wat doe je ermee als je zelf al zo overdonderd bent.. dat je dat ook nog in de gaten houden? Het lijkt de omgekeerde wereld ... en die omgekeerde wereld kon ik toen ze-ker niet aan.
Het deed me een beetje denken aan mijn vader toen hij vrij jong invalide werd, hij zocht bevestiging bij me vanaf toen, ook de omgekeerde wereld maar hem neem ik dat niet kwalijk,het is normaal als je zo gehavend bent door wat hem overkwam... Bij mijn psychiater vind ik dat een ander paar mouwen...
Goed... voor mij einde onderwerp wat dit betreft voor nu toch want ik sluit niet uit dat er nog dingen boven komen drijven die ik hier al schrijvende wil onderzoeken.
Het is gek dat ik deze tijd ook allerlei handvaten krijg aangereikt... alsof bepaalde zaken een ramp voorvoelden. Ik ben drie dagen en drie nachten heel ziek geweest ... compleet mezelf kwijt, met als ergste dat gevoel psychisch vermoord te zijn geworden, met een verscheurende pijn die ik niemand niemand toewens en die ik nooit meer wil meemaken.
Ik ben tot het besef gekomen dat héél veel trauma's van mijn leven in dat wat is gebeurd, de manier waarop ik werd behandeld door die me begeleidde, zijn samengekomen...
Wat mij ook achtervolgde was de gedachte dat mijn begeleider mijn crisis... (door wélke aanleiding????) zal aangrijpen en het feit dat zijn mij therapie geven hem psychisch te zwaar belastte om zijn falen toe te dekken. Dat zou dus wel heel onrechtvaardig en tegelijk ironisch omdat ik die bps in mijn thuisfront goed onder controle wist te houden... Daar heb ik al verschilllende keren spontaan dingen over gehoord van mensen die het kunnen weten (en van enkele van mijn kinderen zelf die het niet gebruikten om conflicten aan toe te schrijven zoals anderen wel) De mensen die dit bevestigd hebben, spontaan... en die dat ook konden meemaken omdat enkelen hier dagelijks waren in een tijd dat ik door operatieve ingrepen en een bevalling hulp nodig had. Ook vrienden van mijn kinderen. Ze weten dat ik me nooit anders voordoe ... Van één van de vrienden wiens ouder ook bps heeft, kreeg mijn dochter zelf de reactie dat je dat bij mij niet merkt. Mijn dochter heeft dat beaamd, vertelde ze me later. Ik camoufleer het niet... maar had altijd de ingesteldheid anderen niet met mijn pijn, verdriet, of klachten van bps op te zadelen (ook niet toen ik nog niet wist dat ik bps had... en alleen de problemen er zélf net als nog steeds van ondervond). Ik ben ook gaan beseffen dat de klachten verergerd zijn na de breuken met die me lief zijn...
Hysterische buien of woede, perioden van depressie... daar wilde ik ze niet mee opezadelen.. ook niet wanneer ik verging van de psychische pijn. Zelfs een hele goede vriendin van me merkte eens op dat ik zo kunstig kon omgaan met zaken die zij wist omdat ik ze haar vertelde... dat niemand het voelde of merkte. Degene die me maanden hielp hier thuis heeft zelfs meerdere keren laten horen dat ze het bewonderde hoe kalm ik alles opnam en besprak met mijn kinderen... Zij zou al lang ze flink van jetje gegeven hebben, zei ze meerdere keren... want zoveel geduld had zij niet... liet ze me weten. Dat heb ik ook meerdere keren horen zeggen door een van mijn kinderen, dat zij niet dacht ooit zoveel geduld te zullen kunnen opbrengen ..
Ik weet dat ik enkele van mijn vrienden wel belastte... ook al wilde ik dat niet... wellicht precies omdat ik dat thuis in mijn gezin zo erg verbeet en controleerde het ergens toch een keer uit moest hé... dat was dan bij mijn vrienden... verscheurende verhalen, hele grote angst, steeds die immense onzekerheid of ze me wel moesten... Precies omdat ik dat doorhad, besefte dat ik ze daar te erg mee belastte ook al lieten ze het niet merken maar ik voelde het wel, was ik ook dankbaar dat ik er op therapie mee weg kon... dat ik daar vrijuit kon vertellen wat ik voelde, dacht... enz... en dat ik daardoor mijn vrienden toch wat ontzag... omdat ik ook voelde dat ze het zich erg aantrokken.
Het bleek dus enkele jaren goed te gaan... tot het afgelopen jaar ... maar bij al de bevragingen daarover van mij uit... heb ik daar niet één keer een antwoord op gekregen... eerder telkens hetzelfde... dat ik kon ventileren terwijl het niet langer zo voelde... omdat er iets anders ingeslopen was? Namelijk dat ik voelde dat er niet meer écht meer geluisterd werd... waardoor angst weer toenam? En waardoor werd er niet meer écht geluisterd? Door de impasse? Waardoor kwam die impasse er? Door wat er insloop? ... en ik vermoed het volgende... dat mijn begeleider niet langer meer begeleider was, hij nam bepaalde zaken persoonlijk, dat lijkt me niet gezond voor een goede therapeutische begeleiding.
430. Het enige waar ik nu goed op moet letten is...
Het enige waar ik nu goed op moet letten is, dat ik me niet telkens verscheurd voel, in paniek ga of van angst misselijk word, neergemaaid voel door dat gevoel heel onheus behandeld te zijn geweest... Ik moet voor ogen houden dat zolang er leven is en mensen in dat leven er altijd onheus gehandeld zal worden door zowel de ene als de andere... Met andere woorden het is niet te vermijden als je met mensen samenleeft. Ik moet er bedacht op zijn en het niet meer zo diep laten ingrijpen op mij... alsof het een klauw is die heel mijn binnenkant aan flarden rijt. Ik weet alleen niet hoe... want dat is precies zo erg, voor mij het ergste aan de bps, ... dat ik die dingen niet voldoende kan buiten houden... dat ze voelen als brandend zuur op een open wonde. Het is of ik geen enkele bescherming heb en alles binnen de boel in flarden schiet. Zo erg dat ik er verder niet eens over in detail wil gaan.
Het enige wat ik moet proberen is me zo goed mogelijk afschermen... en misschien nog méér op mijn intuïtie vertrouwen... vlugger mijn aanvoelen volgen, in dit geval meteen een andere behandelaar gevraagd hebben.
Maar daar heb je dan weer die valstrik bij bps hé... dat ze zeggen dat die zo vaak een behandeling vroegtijdig afbreken... Die gedachte heeft mij dus parten gespeeld want daardoor liet ik in feite toe dat een behandeling die niet langer goed voelde nog verder bleef- 'slikken'. Zeg nu zelf, bijna negen jaar kan je niet écht vroegtijdig noemen, wel?
Ook de vorige keren ben ik niet zomaar therapie vroegtijdig gaan afbreken...
Nog een bedenking wat bps betreft en wie er aan lijdt... een doordenkertje... -als je je kinderen wel goed kon opvoeden, dan gaan ze in twijfel trekken of je wel bps hebt... -als je zelf niet blindelings vertrouwt op hun mening... zijn ze overtuigd dat je bps hebt...
nog een ander vleugje ironie: -dat ik me bevrijd voel is niet door zijn optreden... Ieder zijn deel van de verantwoordelijkheid... dus niet meer dat dankbare zijweggetje... om een psychische zieke daarvoor te gebruiken.
Ook wat een mogelijke nieuwe begeleider of begeleidster betreft naar de toekomst toe, moet ik op mezelf vertrouwen... en vooral als het daar misloopt, als ik voel dat ik niet meer zelf touwtjes in mijn handen mag houden... of er gebeurt iets dat niet goed voelt... dan moet ik in geval van twijfel de boel ZELF dichtgooien om een herhaling van deze niet zo mooie afhandeling te vermijden.
Ik weet dat ik mezelf niets wijs hoef te maken. Ik heb het ondertussen gemerkt.
Plots voelde ik zin om nog eens aan een van mijn andere sites te werken... ... erna pakte ik het tafeltje aan dat bedolven is onder kleding... om te strijken, te herstellen... De enorme weerstand was weg... ik had zin om ook daar orde te scheppen. Ik leek wel een fietsband die opnieuw leeg liep. Het ventiel dichtdraaien hielp niet.
Zonder voorgaande opnieuw erg down en donker worden. Ben gaan rusten... lezen in tijdschrift. Nu dit blogje... en verder ploeteren... wetend dat de perioden van licht niet helemaal verdwenen zijn. Zeker na wat gebeurd is, is dat bijzonder hoopvol, toch?
Ik voel dat het nog niet ten volle doordringt bij tijden. Er zijn nog andere zaken die me bang maken... namelijk dat ik nu opnieuw ook naar anderen (vrienden o.a.) angstig word dat zij mij misschien ook zullen 'lozen', 'dumpen', 'afwijzen'... net als mijn psychiater deed, die me zonder voorgaand teken 'loosde', al heeft hij zichzelf wel ingedekt door me gelijk door te 'sassen' naar een collega die vreemd genoeg daar niets van wist...!!!! wat zoveel wil zeggen als dat mijn psychiater over dat 'zogenaamde' overleg met die collega LOOG. Ik weet ook nog steeds niet wààrom mijn psychiater hiertoe overging... want ondanks de termen die hij later gebruikte toen ik daar een antwoord op wou, weet ik niet meer dan 'therapeutische impasse' en later 'dat hij psychisch te zeer belast werd'. Maar het hoe en waardoor? Dààr heb ik nog steeds het raden naar... Ook naar het wààrom hij dit niet eerder 'aanpakte' in plaats van mij nu als 'kind van zijn rekening' af te voeren.
Loslaten... ik zal het loslaten...Als het aan mijn wil lag, alles én meteen... maar zo werkt het blijkbaar niet,... het zal moeten beetje bij beetje... en hulp zoeken als ik zelf opnieuw vertrouwen voel in dàt hulp me niet sowieso nog méér trauma's en kleerscheuren bezorgt... zoals nu.
Omdat de angst in de loop van de avond weer opdook en ik weet hoe het eenmaal in mijn slaapkamer een hel wordt, ga ik verder de bewuste brieven hier schrijven die ik toen in een gesprek wou bespreken (een zoveelste poging om uit de bel -wat hij 'therapeutische impasse' is gaan noemen-te geraken)
Hier komen ze:
-ik vroeg of u bij het schrijven iets ontdekte, de analyse dus... omdat ik zelf niet meer wist hoe ik het had... maar u zei dat u niet opschreef om te analyseren, alleen om er uw aandacht bij te houden... om alert te blijven. Dat maakte het nog erger, denk ik... dat gevoel dat u niet analyseerde...
-erger nog dan allerlei analyses en er misschien niets mee zou gebeuren, dat ze niet dienden om te begeleiden, te helpen, was dat wat ik toen van u vernam, dat u helemaal niet bezig was te analyseren. U kon me alleen laten ventileren, zei u.
-toen ik dat boek las (De stilte voorbij) moest ik ineens denken aan deze woorden 'geestelijke verkrachting'... Het klinkt zo overdreven maar toen ik dat boek las en de vrouw die verkracht werd, vertelde over hoe ze vanaf dan leek gestorven, dood was... moest ik aan mijn eigen woorden denken toen na die breuk met mijn zoon... Ik had net hetzelfde gezegd... dat het leek of ik die dag was doodgegaan.
-in dat boek las ik ook de term 'innerlijke verwoesting' =opzettelijke daad van een ander mens ook daarin voelde ik een link met wat ik verschillende keren heb gevoeld
(en hoe ironisch deze week na die vreselijke mail opnieuw...! =bedenking nu terwijl ik dit hier op mijn blogje zet op 1okt.)
-nog in dat boek las ik over 'in een trauma-membraan gehuld dat het beschadigde zelf vervangt'.= een zelf buiten het zelf... Ook dat kwam mij zeer bekend voor.
-ik wou aan de hand van lezen in boeken zoeken naar wat voor mij niet langer klopte... of goed voelde in de therapie Ik denk soms dat de tussenweg-zone onbewerkt bleef, dat dit is blijven liggen, er niets mee gebeurde
-nog in het boek las ik hoe zwijgen (door de psychiater) in therapie kan ervaren worden (voor mij voelde het ongeveer als doodgezwegen worden...) ( of zoals ik in een boek deze week las dat een borderliner in een therapie bij een hulpverlener die niet meer zei dan 'hm..mm...mm' haar toestand zodanig verslechterde dat een opname noodzaak werd)
-ik wou vertellen over de droom die ik in de twee weken dat ik afwezig was had waarin ik in een opname was waar ik door behandelaars en verpleegkundigen achtervolgd werd en uitgelachen... ze keken zelfs boven het muurtje toen ik me aan de lavabo wou wassen. (het voelde hoe ik ook daar aan mijn lot werd overgelaten)
-het volgende las ik eveneens in het boek, hoe de psychiater van de vrouw die verkracht werd, een plek voor haar had gebouwd, de grenzen ervan trouw en soms dapper bewaakt, ze heeft haar naar een nieuw leven geleid.
Toen ik dat las, deed dat pijn... omdat ik wenste dat ik ook zulke hulpverlener had of kreeg, want ik weet niet wat u doet al een jaar niet meer.
-ik lees boeken op zoek naar een antwoord op de zeer prangend geworen vraag 'Hoe weet ik zeker dat de therapie nog therapie is, dat ik 'goed' behandeld word...?
----------------------- Tot hier de brieven die ik wou meenemen naar mijn psychiater om aan de hand ervan toch beter te kunnen verwoorden wat me dwars zat... en dan de vraag of ik die ene arts mocht raadplegen omdat ik op een site las dat die meer met bps oa bezig was... Het is zo anders gelopen... er werd in mij, in mijn leven en bestaan de hakbijl gezet... door de mail die de zoveelste 'innerlijke verwoesting' in gang heeft gezet...
Gisterenavond dook de angst opnieuw op. Ik weet wat dat betekent eenmaal ik naar bed ga... en ik was bang voor een herhaling van de donderdagavond... Het was dus een goed idee gisteren de brieven verder op site te zetten, die vodjes papier die ik de weken voorafgaand van zijn vreselijke afhandeling, geschreven had om mee naar de sessie te brengen in een eerstvolgend vrij moment om een 'gesprek' te hebben (dat was wat ik vroeg). Ik zou dan aan de hand van die vodjes toch enigzins iets duidelijk kunnen maken, dacht ik. De trouwe lezers hier weten ondertussen dat ik niet zo ver ben geraakt... niet omdat ik niet wou maar omdat ik op een vreselijke manier beentje gelicht werd (en dat is dan nog vriendelijk uitgedrukt).
Ik nam om toch enigzins te vermijden dat de avond en nacht opnieuw een helse nachtmerrie zouden worden meer medicatie en had zelfs nog een reserve hoeveelheid bij voor in mijn slaapkamer.
Ik las verder in het boek dat ik vond in de bib... een boek over borderline persoonlijkheidsstoornis dat ik niet eerder vond en ik vind het hoe langer hoe erger dàt ik het niet éérder vond. Dan had ik dat boek kunnen meenemen naar de therapie en aanwijzen dat het dàt was, dié therapie die ik zocht... en niet nog altijd dat oeverloze praten terwijl er niet eens meer het gevoel was dat er geluisterd werd, hij was niet meer alert. Dan had hij toén kunnen VOORSTELLEN om een meer gespecialiseerde arts te raadplegen en niet zoals hij nu deed zonder voorgaande, zonder voorbereiding me voor een voldongen feit stellen... Hij noemde het 'voorstellen' maar hoe kan je in hemelsnaam van voorstellen spreken (en dan nog per mail???) als je dat voorstel meteen tot een soort dwang maakt door er een hele reeks voorwaarden bij te schrijven??? En het voldongen feit dat ik via die mail plots mocht vernemen dat hij me geen therapie meer zou geven... en opnieuw gevolgd door voorwaarden... dat als ik die andere collega zou raadplegen... en hij met hem zou overleggen... ze dàn nog zouden zien... of ik... terug bij hem kon al dan niet in combinatie met een behandeling bij ook die andere? Voorstel? Komaan ik ben toch niet gek?
Ik ben te lang bang geweest om hem afgelopen jaar helder en klaar te verkondigen 'ik wil the-ra-pie die me vérder helpt en niet dit eindeloze praten zonder énig ander werk... '. Soms wilde ik zelf roepen 'geef me huiswerk'... Ik wilde hem zeggen 'pik er iets uit dat ik niet zie, ga ergens op in om er op door te werken' maar ik dierf niet om hem als psychiater niet te 'beledigen'....Want hij was toch de psychiater? Ik toch niet??? En ik had eind vorig jaar toch ervaren hoe hij reageerde op bedenkingen? Diepe diepe zucht.
Als ik dan één ding uit deze hele nare uiterst nare zaak geleerd heb, is om volgende keer niet meer bezig te zijn met hoe ik kan zeggen of duidelijk maken wat ik ervaar zonder de ander te kwetsen maar gewoon doén, desnoods na verwittiging weggaan of zeggen dat ik een andere hulpverlener zoek die wel therapie aanbiedt die goed is voor iemand met bps. Ik had bovendien af te rekenen met een psychiater die ik niets meer kon zeggen zonder dat hij het als een persoonlijke aanval scheen op te vatten...
Ik heb ook enkele keren gevraagd om een zelfhulpgroep, want hoe ik ook zocht ik vond geen specifieke groep in ons land of mijn provincie... Ik vond er wel enkele in Nederland... Je kan dus moeilijk zeggen dat ik niet verder wilde !!!! Ik zocht verwoed en in bepaalde perioden ook wanhopig, uiteindelijk werd ik zowat radeloos en erna nog depressiever. Hij heeft dat allemaal niet gemerkt?
Ik schreef me zelf in in een patiëntenvereniging, in de hoop dat ik daar een zelfhulpgroep zou kunnen vinden of contact met lotgenoten niet via het internet maar in real life.
Kon hij niet via diezelfde collega daar eens naar informeren? Naar een zelfhulpgroep voor mij? In plaats van wat hij nu deed?
En dan mij door die mail het vreselijke gevoel geven dat ik degene was die dit alles veroorzaakt heeft? Dat ik alléén de oorzaak was van de therapeutische impasse en later dus ook zijn te zware psychische belast zijn???? Waarom handelde hij dit alles af zonder enig gesprek? Zonder enige voorbereiding of voorgaande? Alsof hij me strafte voor iets en wat dat zou kunnen zijn daar had ik het raden naar. Het is een psychisch onzichtbare met de grond gelijk gemaakt worden, zo voelde dit voor mij.
Zonder enig teken dat hij iets veranderd wilde zien in het hele afgelopen jaar. Wàt zit of zat hier wérkelijk achter? Niet bekommernis om mij, dàt is ondertussen na nog meer zooi duidelijk geworden. Na die vreselijke telefoontjes werd vaag toegegeven dat ik volgens hem een terechte opmerking had gemaakt over een fragmentje maar omdat ik me zo had verweerd kon een gesprek nu nog minder dan ooit? Wel heb je ooit... Voor mij is dit puur machtsmisbruik, willekeur en overwicht pure sang.
Ik ga nu in de toekomst het boek dat mijn ogen opende, bespreken hier op mijn blogje... Ik zal de titel vermelden voor al degene die borderline persoonlijkheidsstoornis hebben, voor hun omgeving, familie, partner mààr ook voor de hulpverleners die hun patiënten 'werkelijk willen helpen en met ze begaan zijn (en niet vooral met zichzelf)... moesten ze niet voldoende op de hoogte zijn van de stoornis. (ik heb misschien ten onrechte gedacht dat mijn psychiater dat wel deed, dat hij voldoende geïnformeerd was over de stoornis en dus ook van de 'geschikte en dus goede' behandeling. Ik heb me daarin heel erg vergist... zo is gebleken uit dat boek dat ik gisterennacht uitlas).
Niet dat ik daarvoor geen boeken las over bps, over behandeling ervan, van mensen die het hebben enz... ook films zag... maar dit boek legt op duidelijke, heldere wijze uit en niet te langdradig of complex al wat ik net aanhaalde... van hoe je er zelf mee om kan gaan, hoe je omgeving, welke 'goede' behandeling en de medicatie... Had hij dit ook maar gelezen, had ik het maar eerder gevonden... Maar met die had of als ben ik niets meer. Voor mijn gevoel zijn er zaken onherstelbaar verwoest. Onder andere mijn vertrouwen... niet onterecht.
Een laatste opmerking... het is wel ironisch me te herinneren hoe mijn psychiater tijdens het laatste telefoontje (waaromp ik net niet had gesmeekt) dit mijn richting uitvuurde... dat ik het wel wit-zwart stelde... Bizar hoor... want hoe noemt hij dan zijn afhandeling per mail waarin ik voor een voldongen feit word geplaatst? Waarin ik van de ene seconde op de andere moet vernemen zonder voorgaande dat hij me vooreerst geen therapie meer kan geven tenzij ik eerst bij een collega verschillende sessies volg.... en ja... ik hoef het niet eindeloos te herhalen... ondertussen weten de trouwe lezers het wel. Tjonge, was dat grijs tussen wit/zwart misschien? Het laatste jaar therapie speelde zich af in het grijs daar waar toen duidelijkheid en net zo duidelijke sturing van belang zou geweest zijn... maar op het einde ging hij over tot dit wit-zwart (alles of niets... dit of niets... op zijn voorwaarde en basta).
Ik begon de woonkamer verder op te ruimen. De kasten, de spulletjes die erop staan. Waarom zou ik nog bijhouden wat ik niet leuk vind? Omdat anderen het gaven? Ze gaven me wel meer dat niet zo goed voelde. Ondertussen vang ik mijn gedachten en leid ze zo goed en zo kwaad mogelijk af door de cd's die ik huurde, kleinkunst zodat ik ernaar kan luisteren. Toch schieten de gedachten... aan wat ik onverwacht door de strot geramd kreeg afgelopen dinsdag... telkens door mijn brein. Tevergeefs probeerde ik ze weg te duwen. Ik weet al hoe onmogelijk dit is... ze moeten er 'uit'... en dus dat doe ik hier. Ondertussen rust ik uit. Ik voel me weer erg down. Niet zo verwonderlijk... Zo'n schok... Het lijkt wel een nachtmerrie die dag na dag verdergaat. Jammer genoeg staat daarover niets in dat ene boek, over de innerlijke verwoesting na verwerping door mensen die je moeizaam maar uiteindelijk toch vertrouwde, nog gruwelijker als die mens je psychiater is die je bijna negen jaar behandelde. Hoe je je daar afdoend tegen afschermen... daarvoor moet ik wellicht nog meer boeken zoeken of instanties raadplegen die met bps te maken hebben. Dat is het allerergste en maakt me elke keer psychisch dood..
Normaal zou ik op bezoek kunnen bij een verre buur... maar ik voelde me er niet toe in staat. Gelukkig was er nog niet echt iets vastgelegd. Dit hele gedoe, deze hele nachtmerrie gooit me van de ene kant van de kamer naar de andere, slaat me murw zoals ik tijdens mijn jeugd murw werd geslagen, gooit me in de vergeetput, steekt me in de schavot, bindt me aan de schandpaal, martelt me, mishandelt me...
Daarom... veilig thuis... rommelen, in plaats van een stofdoek een zeem... alsof ik door het hier op te frissen de vieze geur van machtsmisbruik en misbruik van vertrouwen kan schoonwissen, wegvegen, uit mijn hele wezenlijkheid, iets wat me doodt, vermoordt, mis-handelt. En dan moet ik nog dankbaar zijn voor zijn zogenaamde 'hulp' tot op het einde zoals hij me nog liet weten???? Ik voel opnieuw braakneigingen... en ik weet heus waarom ik die voel. Er was geen hulp tot op het einde... Ik wéét wat hier werkelijk gaande is en het onrecht van de behandeling, de afhandeling... maakt me ziek. Wel ik zal uitzieken... op de enige manier dat dat bij mij lukt... ik schrijf het van me af tot het niet meer nodig is. En ik hoop dat er zowel aan de ene zijde als aan de andere zijde meer alertheid zal zijn om dit soort vernietigende handelingen te voorkomen.
Was er een besef van zijn uitschieter... en moest daarom het bewijs van zijn uitschieter 'verwijderd' worden? Moest ik daarom 'behandeld' worden door een 'collega'? Een collega die een 'uitgebreid' verslag zou krijgen? Welk ver-slag? Niet over de 'be-handeling' door mijn psychiater of zijn overtreden van een belangrijke regel.
Overleggen met zijn collega, alsof ik een insect was... dat moest 'bestudeerd' (en uitgeroeid?) worden. Dat als een soort lastige 'getuige' verwerd van therapeutisch falen???? We zullen het nooit weten zeker?
Ooit moest mijn jongste in allerijl naar de spoed, loeiende sirenes, angst omdat zij veel pijn had. Die dag moest ik normaal op therapie... maar dat kon natuurlijk niet. Ik heb vanuit het ziekenhuis op de spoed zowel één van mijn kinderen verwittigd als mijn psychiater. Maar die laatste kon ik niet bereiken. Tussen de bedrijven door, want daar zat ik alleen, zonder enige steun met die immense angst dat mijn dochter iets zeer ernstigs overkwam en ik haar zou verliezen. Ik bleef proberen mijn psychiater te bereiken op de nummers die hij ooit zelf gebruikte om mij te bereiken. Uiteindelijk kreeg ik iemand aan de lijn en werd ik afgesnauwd....:shock
Wat er toen door me heenging, kan ik nog steeds niet beschrijven... Ik kon toen niet anders zeggen dan dat mijn kind op de spoed lag en ik de psychiater had proberen te bereiken. Bleek dat zij door anonieme bellers steeds getelefoneerd werden en er werd blijkbaar gedacht dat ik die niét anoniem belde dé dader was... Het heeft me heel veel pijn gedaan toen... en nog erger omdat er nooit enige verontschuldiging is gekomen. Integendeel. Leuk om zo afgesnauwd te worden op zo'n moment. Ik doe mijn mond nu open... ik laat alle pijn los... omdat dàt toen nog te verontschuldigen was maar dit wat mijn psychiater deed niet meer.
Ja, ik voel me donker... om dit alles... en wat er rond hangt... Mijn dochter voelde zich vanmorgen niet zo goed en zag het even niet zitten... ik heb haar opgemonterd en mijn hulp aangeboden. Ze is nu ondertussen met nieuwe moed begonnen aan haar studies... Ik was er voor haar... zoals ik er altijd was voor haar, zelfs in de zwaarste, allerzwaarste perioden... ook dat heeft hij door zijn mis-handeling opnieuw in de waagschaal gesteld... Ik ben sterker dan hij... ik weet dat het zo is... en dat voelt misschien ook als een bedreiging voor hem? Mijn bezorgdheid om haar in een andere context is dan ook terecht en het enige waarop ik in die zin vertrouwen kan is op haar wijsheid en kracht niet op de zijne (want die lijkt in het licht van enkele ernstige missers van hem niet werkelijk aanwezig).
De kast is gezeemd, de spulletjes mooi geschikt (het komt nauw... het mag niet recht-recht maar toch in harmonie... dat geeft een goed gevoel) Toen trok ik eindelijk na veel jaren er die ene lade uit en heb werkelijk alle documenten die daarin lagen versnipperd, verscheurd, weggegooid. Ik ben nu doodop... uitgemergeld, uitgeput... maar ik 'denk' ook tevreden want mijn gevoel is ka-pot... Ik maak schoon-schip ... combineer het rommelen in mijn huis met het rommelen in dat wat onrecht was...
Ik vond een fotootje van één van mijn zoons en heb het op de koelkast in het kadertje dat nog leeg was gestoken. Ondanks de pijn die ze me deden blijf ik van ze houden. Als ik dood ben... zullen ze zien dat ik steeds bleef denken aan ze, ze in mijn hart ben blijven dragen. Een hart dat zoveel meppen kreeg dat het niet meer klopt zoals het hoort... een machine. De mep die de psychiater me gaf, was voor mij de druppel... (boven al die andere druppels) Volgens mij maakte hij een méér dan ernstige medische fout.
En neen... ik heb hem nooit iets gezegd over wat anderen me zeiden... over dat het niet zo OK was om enkele leden van één gezin bij eenzelfde psychiater te stallen... maar misschien heeft hij dat zelf ontdekt en loste hij dit zo op?... De moeilijkste eruit... ik dus. Chapeau voor zijn moed, wijsheid en verantwoordelijkheidsgevoel?... Ik denk dat ik maar terug mijn heil ga zoeken bij maatschappelijke assistenten die meer hart en empathie schijnen te bezitten dan bepaalde van de afgestudeerde psychologen/psychiaters.
Hij doet maar... het kan me allemaal geen moer meer schelen. Teveel klappen gekregen... teveel confrontaties met absurde 'maatregelen' en onrechtvaardige/onverantwoorde. Wrede. Maar of hij dat beseft? Welneen... hij roept zich liever zélf uit als 'slachtoffer'. What a kind of human are you? Mijn vraag is waarvoor hij en nog anderen (die onbekwaam handelen) eigenlijk studeerden. Om mensen te vernietigen als hun eigen 'ego' in het gedrang komt? Daar moeten ze toch een supervisie op geven mijns inziens.
Weken geleden vond ik de oude lappenpop terug van een van mijn kinderen... Ik waste ze en waar de vulling eruit dreigde te komen, herstelde ik ze. Een uur geleden drukte ik ze tegen me aan alsof dat me kracht zou geven om vol te houden... na wat mijn psychiater deed, funest voor iemand die bps heeft, namelijk die zonder boeh of bah lozen.
Ik dacht aan dat kleine meisje dat ik met die lappenpop kon blij maken... Ik wikkelde de herstelde en gewassen pop in een zuivere handdoek... en neem ze mee... en beloof in stilte ook aan haar (net zoals ik in stilte ook aan die nog thuis is beloofde) dat ik zou blijven vechten om te willen leven... al leidt alles me naar dat andere. Het spijt me echt zulks te schrijven maar het is niet anders...
Ik maakte het avondmaal... ze vond het lekker... voor haar en mijn oudste en het lieve kleine meisje leef ik nog, voor niemand anders...
Mijn psychiater deed me nogmaals een das om... alsof er voor hem dàt nog niet genoeg deden..
Door de opeenstapeling van slapeloze uren deze en vorige nachten voel ik me stilaan fysisch vermoeider. Telkens ik wakker word -en dat is vrij vaak- is het alsof ik niet uit een nachtmerrie ontwaak maar er telkens in beland als ik besef... Het dringt nu door tot alle hoeken en uiteinden van mijn wezen...
Afgelopen nacht zag ik me niet meer in staat om eerst nog even dat hart te luchten voor ik ging slapen, te moe. Het voelde alsof een hele scherpe klauw bleef ronddraaien daar waar de pijn voelbaar is. Je zou het er willen uitsnijden maar je weet dat dat onmogelijk is. Verder voelt het of ik niet meer weet waar kruipen.. Hopelijk wordt het straks beter.
Als ik nu zou kunnen huilen dan huilde ik wellicht tot ik uitgedroogd was. Wat is nu het ergste? Dat ik op die onheuse manier werd 'doorgesast', 'geloosd', 'gedumpt' of wat ik vandaag nog méér las over een 'goede' behandeling van iemand met borderline-persoonlijkheidsstoornis? Ik ben er niet goed van... Ik zal blijven zeggen dat ik zeker baat had bij de periode dat de therapie bestond uit 'slechts' praten, 'ventileren'toen er drama's in mijn leven plaatsvonden.... maar erna? Het werd nog erger toen ik voelde hoe ook de aandacht verslapte tot het wel leek of die er helemaal niet meer was... . Soms vraag ik me af of de psychiater in conflict kwam met zichzelf en toch is blijven doorgaan op een wijze die mij meer kwaad berokkende dan goed. Het voelde niet meer als een begeleiding... en zoals ik reeds schreef door het gebrek aan aandacht ook niet meer als ventileren.
De oorzaak van een mogelijk conflict binnen hemzelf hoef ik niet te weten. Er is iets onherstelbaar stuk en het kan me in die zin weinig schelen waardoor is gegaan zoals het ze-ker niet had mogen gaan.
Ik probeer me zelf te herinneren wanneer het precies begon... Het enige dat me nog zeer duidelijk voor de geest staat was het conflict rond de vertrouwelijkheid van informatie toen bleek dat hij iets wat ik hem in vertrouwen vertelde (zoals alles wat je in zo'n sessie zegt toch?) naar mijn dochter ging die ook bij hem in therapie was. Nochtans had hijzelf duidelijk laten weten dat dat nooit zou gebeuren... Ik herinner me nog hoe erg ik schrok van zijn vreemde reactie op mijn nochtans rustig gestelde vraag waarom dat was gebeurd. Het was een eerste knap in het touw van vertrouwen.
Heeft deze hele zooi hier misschien mee te maken? Daar kom ik toch nooit achter, zeker niet als ik me herinner op welke manier er toen en na vorige week dinsdag van hem uit naar mij gecommuniceerd werd. Zoiets vergeet je niet, ook al probeer je dat...
De steek die hij liet vallen binnen de vertrouwelijkheid destijds heb ik erna vergoelijkt. Ieder mens laat wel eens steken vallen. Ik ook. Ik ben echter vooral heel erg benauwd geworden wanneer mensen die steken die ze lieten vallen, niet eerlijk kunnen toegeven maar ze proberen toe te schrijven aan jouw 'stoornis'... ik hoor het hem nog zeggen dat ik nu werkelijk té wantrouwig was... Zulke zaken maken me niet onterecht zeer angstig. Het wordt nog erger als je op die persoon moet kunnen vertrouwen voor de therapie die je er volgt.
Goed... ik probeer dit alles en deze man achter me te laten. Het is een meer dan zwaar trauma voor me, waarin, zoals ik al eerder schreef, alle trauma's van mijn leven in samenkomen. Precies om de manier wààrop hij 'mis'handelde. Het vervult me nog steeds met afgrijzen telkens het tot me doordringt, lijkt het wel of duizend messen tegelijk in me hakken.
Ik wil niet nadenken over hoeveel tijd er 'opnieuw' zal moeten overgaan eer de scherpste pijn ervan mildert, hoe ik het moet plaatsen, verwerken... eruit moet komen... Hiervoor alleen al, voor de meest gruwelijke en vernietigende pijn die dit doet, zou ik nooit meer welk mens dan ook mijn vertrouwen willen geven...De afstraffing, de afwijzing, de verwerping... want wat hij deed, was niet anders dan dat. Zonder voorgaande zo geloosd worden... al meende hij nog te mogen zeggen zich helemaal van zijn taak gekweten te hebben door een collega die ze zogezegd al gecontacteerd hebben, enz... enz... ik hoef dit niet eindeloos te herhalen, hoe mijn behandelend psychiater me zonder ook maar één woord van waar hij mee bezig was, per mail meldde dat ik vooreerst geen therapie meer bij hem kon volgen, eerst een raadpleging of meerdere bij zijn collega... en dan zou hij wel zien... of ik eventueel terug bij hem kon, al dan niet gecombineerd met die andere collega. (nu herhaal ik het toch weer misschien omdat het nog steeds te ontzettend is om het te kunnen bevatten) ...
Zijn behandeling (mis-handeling) komt over of ik een zwaar crimineel feit beging, alsof ik ocharme hem naar het leven stond... en dit alles zonder dat hij ook maar met één woord gerept heeft over wat dan ook en een mogelijk denken ààn een andere therapie, een andere arts???? Blijft ook de vraag wàt mijn criminele feiten waren die ik mogelijk beging ? Was het omdat ik niet akkoord meer kon gaan met het slechts 'ventileren'? Of dat ik het er bijzonder moelijk mee begon te krijgen dat de alertheid weg was? Daardoor steeds dieper wegzinken en toch blijven krabbelen en wegen zoeken om het duidelijk te maken, is dàt fout? Boeken lezen, vragen naar zelfhulpgroepen en ja, zelf naar therapiegroepen als aanvulling voor deze therapie... Dat kan je moeilijk een crimineel feit noemen hé. Of dat ik liet horen hoe ik de therapie ervaarde, alsof ik loze woorden de ruimte instuurde... en maar op die stoel zat ouder en grijzer te worden. Omdat ik me steeds ongemakkelijker voelde bij deze wijze van therapie (?) (die ik nu ik weet wat ik weet bezwaarlijk nog zo kan noemen... in de zin van bps en een 'goede' behandeling) En ja de halvering van de sessies bevestigde dat gevoel nog meer dat hij ervan uitging dat het er allemaal niet meer zo toe deed????
Nam hij het me kwalijk dat ik niet opgaf om dat met even zoveel woorden proberen duidelijk te maken? Ik zat in de knoei met een goéde manier om het hem te vragen, te zeggen, dat ik hoe langer hoe meer verlangde naar een sterkere therapie, of naar een andere behandelende arts die me die wel kon geven als hij het niet kon, loos blijven ventileren, oeverloos en eindeloos blijven leuteren terwijl je nog voelde ook dat er niet meer werkelijk geluisterd werd. Niet verwonderlijk dat de gedachte dat het leek of hij me opgegeven had, het er niet beter op maakte en alsof hij me door de medicatie kon kneden tot wat hij wilde dat ik deed, als een zombie blijven leuteren???
Zelfs las ik rond tussen december 2010 en februari 2011 het boek 'Praten alleen is niet genoeg. Hoe psychotherapie echt werkt' (van Willard G.) ... Wààrom denk je dat ik precies zo'n boek las???? Ook dat heb ik verteld aan mijn psychiater toen tussen december en februari ergens dit jaar, toen ik dat boek las. Ik legde hem uit dat ik wou begrijpen wat ik moest doen en wat therapie was of kon zijn. Het waren woorden in de wind zoals alle woorden dit jaar.
En nu lost hij dit alles op deze 'slinkse manier' ????? Hoeveel kansen liet hij liggen om ofwel mij te spreken over dat ik misschien meer baat zou hebben bij een arts die meer over bps wist dan hij? Heeft hij ooit ingepikt op wat ik zei? Waarom zei hij bvb niet dat hij meende op te merken dat ik ergens naar op zoek was, dat iets me dwars zat en of ik daar iets meer over kon zeggen.... Als ik er zelf over begon, reageerde hij niet. Nu ja, ik dacht dat je zoiets van een deskundige, alerte psychotherapeut, psychiater mocht verwachten, daarom bleef ik langer plakken aan iets dat hoe langer hoe slechter voor me was.. want ik bleef denken dat hij vast zou weten wat hij deed. Niet dus.
In het licht van wat ik deze dagen al las, was ik dus toe aan een stap vooruit 'sterkere therapie' en heeft hij ongewild (?) die stap verhinderd en blijven blokkeren...! Ik wilde vooruit... hij niet... hij wilde dat ik me neerlegde bij dit soort therapie...
Diepe zucht... en met wat ik nu allemaal aan informatie heb gevonden de afgelopen twee uur en een half, voel ik me niet opgelucht maar nog ellendiger, precies omdat ik erdoor weet dàt ik onheus behandeld werd en dat dit niet alleen een hinderpaal vormde tijdens het afgelopen jaar maar door zijn afhandeling ook naar verdere behandeling elders.
De arts die ik al tijdens de grote vakantie had doorgelicht (ja ik ben voorzichtig... en verzamel steeds veel informatie)... die kan ik voor mijn gevoel nu niet meer raadplegen. Mijn psychiater verhinderde door zijn nare afhandeling de keuze van die arts, precies om de sfeer waarin hij dit alles achter me om 'geregeld had'... buiten mijn weten om... boven mijn hoofd en met bovendien nog de geweldige belofte dat beide artsen zouden overleggen wat de toekomstige behandeling daar betrof... en hoe de afgelopen therapie was geweest... (vooral dat laatste zou ik best eens willen horen.
Begrijpt iemand waarom ik dààr niet écht op zat te wachten? Een psychiater die me zo behandeld, die me op die manier denkt te versassen nog vertrouwen dat zijn 'overleg' met zijn collega 'eerlijk' en 'betrouwbaar' zou zijn???? Hij raakte aan het vertrouwen, en heel erg.
Het besef dat de pijn en de ellende waarin ik me nu dag en nacht bevind en waar ik me bijna ieder moment van de dag tegen moet beschermen, had kunnen vermeden worden... Het is meer dan slikken...
Ik dacht zelfs voor het eerst sinds meer dan twintig jaar terug aan bellen met tele onthaal... maar omdat ik destijds enkele keren iemand aan de lijn kreeg die me veroordeelde , is dat al een trauma op zich. Verder voert dit alles me zo erg naar de tijd van de hel bij de tweede psycholoog, niet omdat nu hetzelfde gebeurt als toen, al komt wat mijn psychiater nu deed eveneens neer op zwaar geschonden vertrouwen, gevolgd door een de mond willen snoeren, terwijl de reactie die ik had een normale reactie was in deze hele context op deze vreselijke verwerping. Door de kille afwijzing tijdens het telefoontje waarin ik vroeg naar het waarom, de manier hoe hij me benaderde tijdens dat telefoontje, alles kwam terug... van die ander... in zijn meest gruwelijke vorm en waarom? Omdat mijn huidige psychiater op net dezelfde manier de consequenties dus mijn radeloosheid door zijn ultra-nare behandeling wilde afdoen als een simpele reactie van een ziekelijke geest die dan maar op crisisopvang beroep moest doen..???
In die zin vind ik, dat ik, gezien wat ik voel inderdaad sterker mag genoemd worden dan hij die zich op een eerder laffe manier van 'iets' (hij maakte me tot een ding) afmaakte en niet eens dapper genoeg (of wijs genoeg) was de consequenties daarvan onder ogen te zien...
Het vreemde is dat ik hem niet eens meer kan kwalijk nemen dat hij mij geen 'goede behandeling' meer gaf afgelopen jaar... ik heb klaarblijkelijk ten onrechte gedacht dat hij meer op de hoogte was van de stoornis en hoe deze te behandelen. Ik vrees dat ik me daar behoorlijk in heb vergist na wat ik las in dat ene boek (in de zijlijn vermeld) en in nog een ander vandaag. Dàt neem ik hem niet kwalijk... want het is onwetendheid, uit onwetendheid... Ik neem hem wel kwalijk hoe hij dit oploste en waarom hij niet eerder met een collega praatte om raad te vragen wat de behandeling betrof als hij me niet uit handen wou geven toen al of mij niet eerder voorstelde een andere arts te raadplegen die meer op de hoogte was van de materie. Ik neem hem eveneens kwalijk dat hij nu wel met die collega was gaan overleggen (als het waar is want waarom scheen die eerst net als ik te denken dat ik hem alleen kon raadplegen in afwezigheid van mijn psychiater en dan nog als 'er iets was'???) Het kwam ook niet overeen met wat ik las in de mail die hij me stuurde...! Daar werd ik voor een ultimatum gezet. Zou zijn collega dàt weten?
Zeer akelig allemaal, waar ik zowat dagelijks braakneigingen van heb sinds ik dit alles door de strot kreeg.
Nu moet ik proberen met aan de hand van wat ik las, te weten ben gekomen, te verwerken, te vergeven, toe te schrijven aan onwetendheid en onbedachtzaamheid. Hij is ook maar een mens, mensen maken nu eenmaal fouten, zowel hij als ik en zoveel anderen. Jammer nu met bijzonder zware consequenties. Ik moet het zien als het zoveelste zware misverstand, het zoveelste fatale dat uit de complexiteit van mensen en hun psyche, hun leven kan voortvloeien. Ik moet opnieuw beseffen dat ik meer op mijn eigen intuïtie moet vertrouwen, dan had dit alles niet zo ver hoeven komen, dan had ik hem veel vlugger laten weten dat ik een sterkere therapie behoefde, en als hij me daarin negeerde, ook een andere arts raadplegen zonder de bezordheid hem daarmee te kwetsen (zijn ego bleek dat niet te verdrage)... Ik had moeten vragen of hij me kon doorverwijzen want dat deze therapie voor mij niet meer voldeed. Ik moet leren niet uit angst mensen te kwetsen mezelf tekort te doen, want daar is dit alles op neergekomen en dan is kwetsen... nog maar een klein woord.
Ik voel me nog niet in staat dat ene boek te bespreken. Er zit nog te veel in de weg en het schreeuwt nog te erg van binnen. Bij perioden radeloos en niet meer weten hoe ik het heb... als ik terug naar de engelen-parfums grijp... de essences die ik enkele jaren geleden kocht... en net een boek las over engelen en een jongen die vroeger misbruikt is door een leerkracht... Ik had die mail nog niet ontvangen van mijn psychiater, dus ik wist nog niet wat me boven het hoofd hing toen ik in dat boek ben beginnen lezen... Enkele dagen later... sloeg een bom in wat gedurende die negen jaar opgebouwd werd... (ik begrijp daarom nog minder dat dat door degene die de bom gooide, niet begrepen wordt... dat hij daarentegen blijkbaar nog meent dat hij me tot het laatste hielp... )
De voorbije dagen las ik dat boek verder en ik wenste dat ik ook de beschermengelen zo kon voelen als die jongen dat kon want ik hàd en héb nu écht wel beschermengelen nodig. Toen dacht ik plots aan de licht-weisen-flesjes van één van de aartsengelen en een tweede en twee keer kwam ik moeizaam terug uit mijn bed om ze te nemen en te gebruiken, om me te beschermen en te helen. Ik heb zelfs het doodsprentje van mijn vader terug onder mijn hoofdkussen gelegd, dat heb ik sinds zijn dood 15 jaar geleden niet meer gedaan... ik vraag hem waar hij ook is om steun als hij me die geven kan.
Ik heb nog enkele andere stappen gezet, een soort van ankers die ik in een gevaarlijke, steile rots sloeg zodat ik wel verder moet en niet kan vallen.
Van een andere behandelaar zoeken, is geen sprake door de bom die in het moeizaam opgebouwde vertrouwen gegooid werd, behoort dat voorlopig en zoals ik me nu voel, nooit meer tot de mogelijkheden. Hoe kan ik nog een psychiater of andere hulpverlener vertrouwen als die ik zoveel toevertrouwde en vertrouwde in stilte iets 'plande' (hoe lang al?) zonder er ook maar één woord over te zeggen???? En me dit liet weten per mail als een dief in de nacht? Een psychische terreuraanslag .
In die zin vraag ik me af wie er in feite aan wit-zwart denken doet en overging tot een impulsieve beslissing????
Om toch enigszins positief dit blogje te besluiten, gisteren moest ik ergens naartoe... ik ben drie haltes vroeger afgestapt om één van de andere boeken te bestellen waarvan gisteren melding. Ik dacht toen nog of ik misschien net die ene persoon op straat zou ontmoeten en je raadt het al, wonder boven wonder kwam ik die persoon ook tegen iets wat heel uitzonderlijk is op dat tijdstip op die plaats. In die zin kan je toch wel spreken van dat er inderdaad een beschermengel in de buurt moet zijn. Vandaar mijn afbeelding... van een beschermengel.
Vandaag net zoals gisteren naar het kleine lieverdje... Zalf op de wonde... Ook al duizelde ik tijdens mijn verplaatsing... wellicht omdat ik amper nog eten binnen krijg. Na haar voeding was ze zo lekker rustig... en wat doet het vertrouwen van mijn dochter in mij me deugd... Daar zat ik met het kleine ukje op hun terras... ik zweeg, zong niet, ik genoot gewoon van dat kleintje dicht tegen mijn pijnlijke hart... ze keek met lieve oogjes naar de bladeren die bewogen door de wind... Een trein tsjoekte voorbij... een kindje fietste langs... en dat kleine ukje keek en lag daar zo vredig... En af en toe keek ze op.. echt waar, ze keek... of haar moeke daar nog zat... met zulke lieve oogjes... Waar zoveel mensen me ontkennen en behandelen als een ding... voelt dat kleintje mijn liefde voor haar... Toen ze niet meer tevreden was met rustig kijken... zong ik voor haar... lachte ik haar toe... en deed ik een beetje gek... Ik koester dat lieve kleintje... zo puur en eerlijk .. heel wat volwassenen zijn die puurheid en eerlijkheid verloren. Ze werden koud en vaak ook wreed. Tijdens haar voeding zat ik alleen op het terras en omdat alles weer zulke pijn deed, de verwerping door mijn psychiater... al beseft hij wellicht nog altijd niet dat zijn domme afhandeling dit inhield... sneed me ook daar op het terras aan flarden. Maar ik zeg niets... alleen mijn jongste weet ervan. Mijn hart bloedt... door de zoveelste wrede verwerping van mij als mens. Hoe kon hij dat verdomme doen?
Daarom stak ik oortjes met muziek in mijn oren... met dié muziek... van die vriend die zijn leven beëindigde... die hij me aanreikte... muziek... van W.Mertens... ze heeft altijd een helende werking... daarom blijf ik hem ook herdenken.... en ben ik hem dankbaar. Toen bracht mijn dochter het kleintje weer naar me... Door mij kan mijn oudste dochter nog wat doen in haar huishouden... want het kleine liefje vraagt wel héél véél aandacht... die ik haar graag en met heel mijn hart geef. Tegelijk doet het me zoveeeeeel deugd dat mijn dochter daar ook blij mee is... En later sliep ze alweer in... in mijn armen... en legde ik haar in haar bedje... samen met mijn dochter een bordje gegeten... Ik voel me zo gelukkig met die erkenning... Mijn psychiater die me dumpte als afval heeft er niets van begrepen... niet na al die jaren. Negen jaar heeft hij me behandeld... en dàt heeft hij niet begrepen... Ik hoop van harte dat hij nooit meer NOOIT meer mensen met bps behandeld... tenzij hij er zich over bijschoolde... want ze zijn niet allemaal zo verbeten om te blijven leven als ik... Ik heb heel erg... heel erg moeten vechten om te willen blijven leven... want dit had ik nooit verwacht. Zulke laffe handeling. Me vergooien... dumpen... alsof ik geen mens ben.
Het is altijd gevaarlijk te denken dat je een godheid bent en alles weet... verdomme hij wist niet eens een achtste... van wat ik dacht dat hij wist. Toen het tijd was om te vertrekken... kwam mijn dochter met haar kleintje aan de deur staan en ze wuifde naar me... en haar kleine lieve kindje lachte haar mooiste lach... ze zag me zelfs dààr aan de overkant... waar mijn psychiater me niet eens meer zàg vlakbij, pal voor hem.
Ik bekeek gisteren het programma 'Te gek'... In deze eerste aflevering werd zowel burn-out, borderline persoonlijkheidsstoornis als game-verslaving toegelicht. Nu... wat de borderline persoonlijkheidsstoornis betreft is het erg vaag gebleven, vind ik. Slechts enkele punten van het hele pakket werden eruit gepikt om de stoornis te benoemen. Het werd zelfs nog vager, voor mijn gevoel, door hoe ze deze stoornis verder omschreven. Ik kreeg de indruk dat ze zelf niet goed wisten wat het inhield. Er werd gewag gemaakt dat we allemaal wat borderliner kunnen zijn. Natuurlijk kan iedereen bepaalde klachten in mindere mate bij zichzelf herkennen maar dat kan net zo goed zijn bij andere psychische ziekten of persoonlijkheidsstoornissen. Voor mijn gevoel werd het door de uitleg die volgde op de benoeming van de stoornis zelfs sterk geminimaliseerd. Ik was dus wel ontgoocheld, had er meer van verwacht. Het zelfde gevoel had ik bij zowel het begrip 'burn out'. Wat de game-verslaving betreft... Hoe dan ook meer helderheid zou welkom geweest zijn. Misschien was het programma afgestemd om als eerste kennismaking met de stoornis ? Of werd het afgestemd op het grote publiek? Ik kan er niet over oordelen. Misschien was het beter geweest wanneer ze geen drie problematieken in één programma zouden gewurmd hebben? En meer tijd hadden uitgetrokken om een klaar beeld te schetsen van ieder van ze? Te beginnen met een duidelijker korte beschrijving en vervolgens enkele getuigen laten spreken? Nu, ik ben geen programma-maker... ik zit aan de andere zijde... maar ik bleef wel achter met dit gevoel 'wat hebben ze nu eigenlijk verteld? Het zal vast goed zijn dat ze er een programma over maken. En ja, ik ga ook de volgende afleveringen bekijken.
443. vandaag en nog meer confrontaties met de leemtes die ik in mijn 'therapie' ervaren heb.
Vandaag is een moeilijke dag. Op onder andere deze dag had ik een sessie. Nu niet meer. Ik heb geen sessies meer. Door zijn mis-handeling.
Gisteren tijdens de rit in de autobus dacht ik somber aan hoe het wel leek als met mijn ouders. Ze gebruikten me als buffer. En ik vond dat vreselijk. Voortdurend schipperen tussen hen beiden. Zo loyaal je aan de één en de ander hoe ze er ook op los hebben gemept (op mij) (bij mijn moeder had ik bovendien van ook psychische mishandeling te duchten).. Altijd moest ik een evenwicht vinden tussen het proberen bemiddelen en daarbij angstig zorg dragend geen van twee het gevoel te geven dat je alleen maar achter de ander stond. Maar wie stond er achter mij????? Toen ik huwde, hadden ze geen buffer meer en na verloop van tijd moésten ze het wel met mekaar zien te redden. Ofwel het tegenovergestelde maar dat lag zeer moeilijk omdat mijn vader door zijn ziekte afhankelijk was van mijn moeder. Ongeveer datzelfde gevoel had ik gisteren in de autobus als ik dacht aan de therapie die ik nu niet meer heb.. dat je soms een hoge prijs betaalt voor mogelijk meer comfort voor de ander... door mijn loyaliteit ook hier ik een dodelijke prijs ontving... Ik ga er verder over zwijgen, het maalt me anders fijn.
Gisteren kon ik het boek niet meer verder lezen dat ik eerdere avonden las, van de engelen (al heb ik wel weer gebruik gemaakt van de essence). In de plaats ervan nam ik één van de boeken over therapie, depressie, borderline persoonlijkheidsstoornis enz... en ging daar enkele hoofdstukken uit lezen. Ik stootte op twee stukjes die me opnieuw confronteerden met dàt wat ik miste in mijn ondertussen dus voorbije 'therapeutische' behandeling. En dat gaf weer een steek van pijn en verdriet. Ik las over a-specifieke factoren die als onderdelen van de behandeling ongemerkt aanwezig zijn en ervoor kunnen zorgen dat de cliënt zijn behandelaar betrouwbaar, deskundig en betrokken vindt. (zucht) Dat de cliënt het gevoel heeft dat de behandelaar werkelijk geïnteresseerd is in haar of hem als mens. (zucht nogmaals) Nog erger werd het toen ik las over welke eigenschappen van de behandelaar of therapeut de resultaten van de behandeling bevorderen. Allereerst zou een basishouding er een moeten zijn van een onvoorwaardelijk positieve aanvaarding van de patiënt zoals die is... Wanneer je betrokkenheid ervaart van je therapeut of arts, zou dat positief werken op het overwegen van mogeljke adviezen. En dan nu komt voor mij toch dé pijnplek... toen ik las over hoe een effectieve therapeut zich vriendelijk, begrijpend en bevestigend, beschermend en hartelijk opstelt en zij niet schromen om toe te geven wanneer ze iets niet weten of om fouten toe te geven.... (de diepste zucht van allemaal)...
Ik las in een ander hoofdstuk dat gaat over vragen over therapie dat je professionele hulpverleners niet zal schokken en hun gevoelens ook niet zal bezeren zoals je dat bij vrienden zou kunnen doen. (wanneer je bij ze alles probeert te vertellen wat je kwelt) Dit te lezen gaf me eveneens een pijnlijk gevoel omdat ik de indruk kreeg vooral dit laatste jaar dat mijn psychiater zaken persoonlijk begon te nemen... alsof ik hem persoonlijk aanviel terwijl ik alleen maar op allerlei manieren wilde duidelijk maken dat ik niet meer verder kon met slechts praten, praten, praten... zonder daarbij ook de aandacht, de alertheid van de hulpverlener. Verder las ik dat ze erin geoefend zijn om de juiste vragen te stellen op de goede manier om je een beter inzicht te geven aan wat in dit geval aan de depressie bijdraagt en hoe je dingen kan veranderen.
(bron: Circus depressie. Alles over depressie. Oorzaken, behandeling, vragen en antwoorden, Drs.Paul Wisman, )
Het zijn allemaal zaken die ik amper en zelfs helemaal niet in mijn therapie heb teruggevonden. Vooral het laatste jaar voelde ik me daardoor niet beter maar slechter en slechter worden.
Ik kan me afvragen waarom ik deze boeken niet eerder vond... Ik vond er wel... maar niet degene die me zouden kunnen helpen mijn hulpvraag naar mijn psychiater toe op deze toch wel duidelijker manier te kunnen verwoorden... En hij heeft blijkbaar al die noodkreten afgelopen jaar geen van allen begrepen???? Ik moet ook daar niet langer stil bij blijven staan, het is zinloos en het vermaalt me verder tot pulp. Ik ben op de duur wanhopig en zelfs radeloos gaan schreeuwen in mezelf... en die schreeuw vond je onder andere terug in mails . Ook deze zijn, geloof ik, voor een ander doel gebruikt dan trachten te begrijpen... Wist hij na al die jaren niet dat zelfs ik met mijn rijke woordenschat vaak niet in staat ben op dezelfde manier te spreken als ik ze in mijn schrijven kan uitdrukken? In die zin lijd ik ook aan een vorm van autisme... omdat ik in mijn spreektaal vaak achter de dikke glazen wand blijf zitten. Ik vergeef hem zijn puberale gedrag NOOIT... waar bleef zijn gedrag als 'psychiater'???? Was zijn ego belangrijker?
In een boek over behandeling van patiënten die lijden aan borderline persoonlijkheidsstoornis las ik dat afwijzing of bestraffing tegen-therapeutisch is en het idee bij de patiënt versterkt dat de wereld in feite bestraffend en afwijzend is... Ook las ik hoe medicatie soms sterk kan afleiden. Dit boek moet ik echter nog verder bestuderen. Later meer hierover. De mail die mijn psychiater me vorige week stuurde, was duidelijk een afwijzing... en bestraffing... Ook tijdens het telefoontje waarin ik het waarom vroeg, werd ik op zeer nare wijze afgewezen en zelfs bestraft. Voor mij bestaat er geen grotere 'straf' dan me op die manier behandelen. Als een ding... niet als een mens die het recht heeft om te weten waarom hij of zij zo onheus behandeld werd. Ik moet nu dit alles voor mijn eigen welzijn laten rusten en me net als gisteren proberen te focussen op mijn levenswerk. Het was me onmogelijk gedurende vijf dagen er verder aan te werken. En ik hoop dat wat het altijd betekende, verder mag betekenen, vooral nu er opnieuw werd ingehakt op mijn wezenlijkheid en bestaan. Door mijn psychiater.
Er waren verschillende enorme 'duwers'zal ik dit wat ik wil beschrijven maar noemen, om een bijzonder dramatisch besluit te nemen... terwijl dat besluit niet eens meer voelt als een besluit maar een sterk gevoel, een drang, alsof het niet anders meer kan dan zo. Eerst en vooral door de immens erg, hoop oplaaiende psychische pijn... van binnen schreeuw je jezelf stuk... van buiten blijf je stil... het is bij tijden onhoudbaar... en dan moet je vechten om die drang niet te volgen, een drang die de hemel lijkt in vergelijking met de hel waarin je vertoeft. Een andere 'duwer' is alsof je alleen daardoor nog kan duidelijk maken hoe onheus je behandeld werd, hoe onrechtvaardig en wreed dit op je neerkwam en je psychische vermoordde... De ander begrijpt het niet... erger nog... hij wil niet ho-ren en we-ten wat hij deed.. wat de consequentie is van dit onnadenkend 'zogenaamd' voorstel van de 'verstandige, wijze ????' psychiater??? (een voorstel dat is als stenen in een zak stoppen als je wil zwemmen... zo verbonden aan voorwaarden... zodat je niet anders kan dan naar de bodem zinken, zwemmen is uitgesloten). Ik besefte dat na dagen en nachten hel het gevecht dat ik al zo vaak heb moeten leveren tegen die 'duwers' en ik dacht dit keer niet meer te winnen... Pas nu, dagen later wanneer de duwers niet meer constant grijnzen en een kwetsbaar moment afwachten, besef ik dat ik door niet meer te vechten tegen de duwers, zowel tegen de eerste terwijl de tweede 'als er geen andere keuze meer lijkt om hetgeen niet begrepen wordt duidelijk te maken... zo erg is de pijn, zo erg... een pijn die niet hoefde... als er meer verstand en wijsheid aan te pas was gekomen, minder onbedachtzaamheid'... nu als je beseft dat je het beter kan duidelijk maken door het te beschrijven, zo vaak en zo lang tot het toch tot een deel van ze doordringt... want het andere, wanneer die duwer zou gewonnen hebben, hoeft dat niet te betekenen dàt zij dan wél zullen begrijpen dàt hun 'afhandeling' een 'mis-handeling' was van formaat. Zij kunnen dat afdoen als 'het gevolg van een crisis'... en that's it. Ik moet gebruiken wat ik als enige middel kreeg... mijn geschreven woorden, de spreekbuis voor degene die het niet kunnen zeggen (ik inbegrepen want zoooo vaak kan ik het OOK niet zeggen... gelukkig wel schrijven). Ik weet wel dat ik er ook niet steeds in slaag het net zo helder te verwoorden als ik wel zou willen, echter dàt gaat me alvast beter af dan het spreken. Bovendien kan ik in een gesprek waarin ik me in de luren gelegd voel, zo verstomd en ontzet zijn dat ik niet anders meer kan dan stamelen, verward en raaskallend... waardoor je nog meer in de hoek gedrumd wordy. Het is laf en wreed wanneer mensen zich daarvan bewust zijn en dit misbruiken. Jammer genoeg gebeurt het. Ook mijn psychiater misbruikte het...
Het probleem dat mijn psychiater zelf gecreëerd heeft, is netjes opgeruimd... Het enige dat hij hoefde doen was boven mijn hoofd beslissen. Na een jaar lang aangemodderd te hebben? Na die ene vreselijke onheuse beschuldiging december 2010 toen nochtans hij een steek liet vallen? Toen is er iets veranderd... en dat hoort hij te weten... Hij vertelde aan mijn dochter wat ik hem had toevertrouwd in een sessie. Gelukkig is er tussen mijn dochter en mezelf genoeg vertrouwen om dat te kunnen plaatsen. Maar toen ik dat bevroeg... is er iets in gang gezet... dat hierin is uitgemond. Hij viel mij aan... alsof ik hem beschuldigde terwijl ik slechts om geruststelling vroeg... Vanaf toen is er iets in de therapie geslopen... iets gevaarlijks voor mij... namelijk dat ik niets meer van hem of zijn manier van therapie geven in twijfel mocht trekken. Alles wat ik dierf te uiten zou hij persoonlijk opvatten. En volgens mij heeft hij dat ook gedaan. Mijn vertwijfeling die me dieper in de deprssie deed zinken. Mijn mond werd toen onzichtbaar (maar wel afdoend) gesnoerd... Ik voelde toen al de afstraffing... ik zou me hoeden voor een herhaling. Vandaar mijn angst om hem nog iets te zeggen? Over het praten dat door hem niet echt meer gehoord werd???? Tot ik me zo slecht voelde dat ik zélf een suggestie deed (na hoeveel noodkreten?) om een tweede sessie bij een andere psychiater... Hij ging er niet op in... maar heeft dit nu alles zo opgelost???? Terwijl ik het unfair zou gevonden hebben een andere arts te raadplegen zonder er hem éérst met hem over te spreken, deinst hij niet terug zo wel te handelen?
Hij heeft hierop aangestuurd en niet ik. Dumpen de cliênte... zodat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken om de gevolgen van 'zijn' beslissing om twee leden van één gezin afzonderlijk in zijn therapie te zien. Ik wist het niet en kende de gevolgen niet. Pas in de loop van dat jaar heeft iemand me daar op gewezen. Toen was het echter al te laat. Maar nu besef ik daarvan de volle draagwijdte én de gevolgen die vooral bij mij rusten waarbij ik als extraatje nog behandeld werd als degene die zich niet 'gedroeg'? Wààrom anders dumpte hij me? Per mail? Een andere behandelaar toewijzen zonder ook maar één woord met mij daarover te spreken dat daarop zou kunnen wijzen? Omdat ik té lastig werd? Een té hinderlijke getuige van ZIJN fouten? Nochtans was daar een zeer eenvoudige oplossing voor... simpel toegeven dat hij een fout had gemaakt.
Ik wens niemand deze hel toe... niemand. Hij is bedankt... ook voor het feit dat op deze manier ook het goede dat in een negen jaar durende behandeling bij hem... bekomen is, mee weggespoeld is naar de oceaan van geschonden vertrouwen.
Dan durft hij in een mail (nochtans had ik gevraagd me met rust te laten, maar ook dat recht leek alleen hem toe te behoren) nog te wijzen op dat hij me toch tot het laatste toe hielp. Dat hij zulks nog durft te beweren na een jaarlang als een dooie mus mij aan te horen????.
Hij sprak over een therapeutische impasse. Wie heeft die veroorzaakt? En hoe en wie heeft dit op deze laffe wijze opgelost? En wie is hier het meest psychisch belast? Door wie? Echt... ik weet niet of ik dit ook nog te boven kan komen.
Een positief punt... dat hij mijn dochter nu tenminste een goede behandeling kan geven? Laat het ons hopen... iemand die op deze manier verantwoordelijkheden ontloopt, boezemt mij angst in en geen vertrouwen. Het gaat hier over mijn dochter... en ik betaalde hier een hoge prijs voor... een die hij hoorde te betalen. Niet ik.
Het is dan wel gemakkelijk en niet minder laf... om dan de borderline persoonlijkheidsstoornis aan te voeren voor zijn uitschuiver... want dat was het, zijn uitschuiver, niet de mijne... ! Daarom huiver ik wellicht voor mensen die hun eigen zwakheid niet eens kunnen toegeven maar zeer laf gebruik maken van jouw pijn.
Het verzoek van de man op zijn torenhoge troon om hem geen mails, berichten of telefoontjes meer te bezorgen... was nog een extra zweepslag... want hoe bizar dat hij me hier om verzocht terwijl hij zelf mijn wens net ervoor had genegeerd????
Wie zou er geloof hechten aan mijn woorden? Ik heb toch borderline persoonlijkheidsstoornis? Maar ik leed nooit aan wanen.. maar weet wel hoe op die bal gespeeld wordt door hulpverleners die een fout maken (wat menselijk is... maar dat ze die niét toe kunnen geven is on-menselijk zeker in een kwetsbare relatie als die tussen hulpverlener en cliënt...!)
Ongeveer twintig jaar geleden begon ik een therapie bij een klinisch psycholoog... de tweede. Hij sprak in de loop van dat eerste jaar de vreemde woorden dat hij moest 'oppassen' want dat hij al eens aangeklaagd werd door een cliënte van hem en haar man voor sexueel misbruik van die cliënte. Hij deed het af alsof die vrouw aan 'wanen' leed. Vervlogens verkondigde hij niet zonder trots hoe de psychiater van het centrum waar hij werkzaam was hem de hand boven het hoofd gehouden... Waarom moest dat dan als hij zo onschuldig was???
Ik bleef met een zeer dubbel gevoel zitten na die ontboezeming van hem. Ik vroeg me af waarom hij me dit vertelde en vooral waarom in hemelsnaam mensen klacht indienen wanneer dat niet zo is. Ik bleef met een zeer akelig gevoel zitten... Jaren later begreep ik waarom. En hoe doortrapt die man was... hoe hij eerst zorgde dat je afhankelijk van hem werd, hem vertrouwde, dan begon hij je te kwetsen, op een zeer sadistische wijze te kwellen... zodat alles nog erger werd... Ik heb me jaren later ten volle gerealiseerd hoe machtig die mensen zijn die gestudeerd hebben om de menselijke psyche te kunnen doorgronden... en hoe gevaarlijk dat is àls dàt misbruikt wordt. Hoeveel macht ze hebben over jou en hoe lang ze die macht ook behouden. En hoe weinig kans je maakt ergens geloofd te worden. (ik had geluk)(misschien omdat ze toén nog niet wisten van bps???)
Dus sta me toe... dat ik ook in deze geen vertrouwen meer heb in een psychiater die weliswaar een andere fout maakte maar die net zo rond 'misbruik vanvertrouwen' draait... omdat hij mij kind van 'zijn' rekening maakte en het had niet veel gescheeld of hij had ook mijn dochter kind van de rekening gemaakt met halfslachtige schuldgevoelens, die hij wél op mij wilde afwentelen? Ik droeg ook dié last...
Hij beslist boven mijn hoofd -(al noemt hij het een voorstel dat zo vol voorwaarden zit dat je als je de taal machtig bent dit bezwaarlijk nog een voorstel kan noemen)- dat ik bij die collega verder in therapie kan gaan. En hoe hij met die collega zal overleggen hoe dàn verder moet...????
Ik weet toch hoe weinig kans ik maak mijn deel van het verhaal te kunnen vertellen en hoe absurd dat ik nu bij zijn collega verder moet met een therapie die mijn psychiater niet (meer) kon bieden... maar waar ik door de klap die hij me bezorgde niet eens toe zal komen VOOR ik het nieuwe trauma kon bespreken en verwerken dat HIJ veroorzaakte.
En hoé zou ik dat kunnen bespreken met een collega van hem die door de psychiater die de fout maakte uitvoerig 'gebriefd' werd over mij? Hij schreef in zijn mail dat ik écht hulp nodig had... want dat ik leed (door wie?). Ik lijd al mijn hele leven maar nooit lijd ik zo onder iets van mijn stoornis dan door harde afwijzing, verwerping en miskenning en misbruik van vertrouwen in welke vorm dan ook... dat zijn telkens psychische moorden op mijn wezenlijkheid. En dat deed hij...!
Wààrom moest ik op die manier kind van de rekening zijn en boeten voor zijn falen?
Hoe eenvoudig zou het geweest zijn als hij me eerlijk zei dat hij niet genoeg thuis is in die materie en vast zit... en wat ik ervan zou denken de suggestie die ik eerder ZELF deed, in die zin te overwegen???? Maar ja... wat lastig... dan moest hij toegeven dat hij geen godheid was en dat IK die suggestie deed en niet hij...
Verder... moet hij er maar eens bij stilstaan hoé het kan dat de therapie gedurende acht jaar toch vrij goed liep... het praten, het ventileren was dat nog echt... en ik kon zaken zeggen zonder angst dat hij het persoonlijk zou opvatten. !!!!!!!!
HOE KAN HET DUS DAT EEN THERAPIE VAN acht JAAR het negende jaar HOCUS POCUS PLOTS NIET MEER LOOPT EN IK MOET AFGEVOERD WORDEN ?????? zonder voorgaande, zonder zelfs een gesprek... ! MET DE ONGESCHREVEN SUGGESTIE DAT IK DE OORZAAK BEN VAN DE THERAPEUTISCHE IMPASSE ??? en ik best in behandeling ga, hij adviseert me een collega van hem waar hij al (bijzonder ijverig) mee overlegd scheen te hebben OM NIEUWE ZUURSTOF IN DE THERAPIE van mijn psychiater te blazen die het niet nodig achtte zélf enige energie te stoppen in het bevragen of alert zijn, in eerlijkheid??????
EN tot slot NOG TE LEZEN dat ze dàn wel zouden zien hoe het verder moest... of ik al dan niet bij mijn oude psychiater terecht kon nàdat ik één of meerdere raadplegingen had bij de collega... al dan niet gecombineerd met een therapie bij de nieuwe? Dat hij nog maar dàcht dàt ik nog bij hem wou na deze laffe behandeling. Waarvoor ziet hij me aan? Voor een draadjespop die je naar believen kan hanteren? In die zin is het maar wat goed dat ik de medicatie in die mate neem dat ik nog helder kan denken... en niet verander in die zielloze, willoze wezens die ze kunnen hanteren als boetseerpoppen.
In die zin heb ik evenmin overdreven als ik mezelf sterker noem dan hij. Het was, dat moet ik toegeven, best wel gedurfd en rebels. Precies die kracht en durf, dat rebels houdt me ook nu in leven... net zoals het voorbije leven. Ze nemen me niet in het ootje... ik ben niet gek in de zin als zij in zulke gevallen wel zouden wensen...
BOVENDIEN OOK NOG... HEMEL AAN TOE werd ik tot oorzaak gebombardeerd DAT MIJN PSYCHIATER HET PSYCHOLOGISCH NIET MEER AANKON ???? Moet ik nu ocharme schrijven? Was één fout nog niet genoeg? Ook dit is zijn verantwoordelijkheid... dan moet hij vroeger afhaken zodat hij de ander niet als vijand moet behandelen en als beul uitroepen... Verdomme nog aan toe.
Hoe zwaar was dit afgelopen jaar voor mij? Omdat ik ondanks het ontbreken van een degelijke begeleiding toch méér geloof hechtte aan de deskundigheid van mijn psychiater? En daardoor niet éérder dan deze laatste maanden met de idee rondliep elders een meer gespecialiseerde psychotherapeut te raadplegen... Maar stom eerlijk wicht dat ik was... wilde dit eerst met mijn psychiater bespreken.
Hij niet... hij handelde het af alsof ik een 'ding' was. Een zware medische blunder beging hij...
Hij weigerde zijn deel van de verantwoordelijkheid onder de loep te nemen. Hij verkoos mijn talloze noodkreten te negeren. En dat ik het maar moest doen met de sterk verminderde alertheid? Dat ik bovendien niet hoefde te rekenen op een degelijke begeleiding op maat voor iemand met borderline en een depressie ????
Hij sliep een nacht niet omwille van zijn (impulsieve!) beslissing . Wat dacht hij dat hij na zijn zielige uitspraak nog medelijden van mij kon verwachten???? Hoeveel nachten sliep ik ondertussen niet? Ervoor en erna? Waarom heeft hij nooit gedacht me door te verwijzen in het afgelopen jaar????
Zijn vragen die wellicht onbeantwoord zullen blijven... want ik hoefde geen vragen meer te stellen... hij de psychiater had de macht... hij was de enige die besliste. zonder enige voorbereiding. Hij besliste ook dat ik geen vragen mocht stellen naar het waarom???? Hij besliste dat ik hem niet meer mocht contacteren op geen enkele manier... maar hij mocht WEL mijn wens 'mij met rust te laten' negeren???? en een mail sturen met nog enkele schoppen achterna???? Wat voor een psychiater was hij?
Moest hij me dat nog persé laten weten... dat ik toch op dat ene een punt had dat voor discussie vatbaar was. Maar om schoon schip te maken met mogelijke 'bewijzen'van zijn on-therapeutisch handelen had hij ook daar wat op gevonden.... Jammer genoeg had ik toevallig na mijn eerdere mail die kans verkeken om daarover een gesprek te hebben (alsof ik zulks nog zou willen ) omdat ik hem, volgens zijn zeggen 'met de grond gelijk gemaakt zou hebben' in mijn mail na die vreselijke telefoontjes. Moest ik alweer meevoelen met dat arme ventje????
Een bizarre uitspraak van een psychiater die weliswaar op een veel geraffineerder manier 'mij met de grond gelijk had gemaakt, niet alleen in die ene mail maar ook in de telefoons erna' en zijn leugen en achterbaks handelen.
Vanuit het niets kwam die vreselijke mail van hem met een zogenaamd voorstel dat zo vol voorwaarden hing dat ik niet anders kon dan ermee te zinken. En dan mocht ik dit alles niet laf te noemen...? Leve de hulp-verlening... als ze zo moet aflopen???? Het is werkelijk té gek om los te lopen... Afvoeren die handel.
Mijn dochter kwam thuis na haar therapie, ja ook bij dezelfde psychiater die mij 'loosde'. Na me een hele dag goed gehouden te hebben sprongen die vervloekte tranen ongevraagd uit mijn ogen alsof het fonteinen waren. Dus spurtte ik naar toilet zodat ik mijn dochter er niet mee zou belasten.Toen ik uitgehuild was, ging ik terug naar de woonkamer maar bij het hoe we mekaar telkens begroeten, werd het me opnieuw teveel. Dit keer had ik geen tijd meer om weg te spurten. Driftig veegde ik de tranen weg. Mama, zei ze, ik heb de hele tijd het gevoel dat ik jou nu verraad door toch nog naar hem te blijven gaan. Ik heb haar geantwoord... 'meisje, jij bent het niet die mij verraden heeft maar mijn psychiater'.
Het is alsof ze met een zwaard telkens in de open wonde draaien. (dat heb ik haar uiteraard niet gezegd, ik wil niet dat zij zich schuldig gaat voelen aan iets waar zij totaal geen schuld aan heeft!!!! ) (Ook hiermee heeft mijn psychiater me wellicht onbewust (laat ons hopen niet 'bewust') opgezadeld.
Ik heb haar toen nog zaken verteld... die ik aldoor verzwegen heb... nu niet meer... zodat ze toch iets begrijpt van hoe iemand me niet alleen met de grond gelijk gemaakt heeft maar ook in me hakte op een manier die je van een psychiater toch allerminst verwachtte.
Ik zou opgelucht moeten zijn maar ik ben het niet... omdat het besef dat ondanks wat ik toen scherp heb aangevoeld, ook zo is gebleken. Ik voel me ziek ervan... omdat een gevoel dat je er opnieuw ingeluisd bent, niet écht iets is om je opgelucht te voelen, wel? Hoe gemakkelijk is het om hun eigen falen onder te brengen in een zogenaamd wantrouwen van een cliënte.... ? Het wantrouwen van de cliënte, zo is gebleken was niet onterecht. Toen ik vanmorgen een en ander de revue liet passeren... is het meer dan duidelijk wie hier 'ziek' gehandeld heeft. Mijn psychiater is niet alleen laf geweest wat de 'afhandeling' van 'zijn' miskleun betreft maar ook de hele periode die daaraan vooraf is gegaan. Ik kan hier verder niet over uitweiden. Nog niet. De braakneigingen worden er alleen maar erger van. Het is onrecht... een onrecht dat zeer zware gevolgen heeft... het hele afgelopen jaar en met een bijna moorddadige klap vorige week toen mijn psychiater als een dief in de nacht degene die het slachtoffer werd van zijn vergissing, dumpte. Ik slaap sindsdien ondanks de medicatie amper en eten geeft me vaak braakneigingen.
Nu komt het er op aan het geloof in mezelf terug te herstellen en op te bouwen wat zulke ernstige klappen gekregen heeft dat er bitter weinig of zelfs niets van overbleef na 'zijn' behandeling. Ik moet er terug in geloven dàt ik mezelf zàl kunnen duidelijk maken en vooral dàt ik geloofd word én ernstig genomen... Immers net door die gruwelijke werkwijze van mijn psychiater en vervolgens ook nog mijn vragen naar het wààrom afschilderen als een soort ziekelijke reactie van iemand met bps???? Hoe wreed kan je zijn? Wreed... want hij die zonder voorgaande me voor een voldongen feit stelde, en nog wel per mail, liet ook weten dat ik hem niet meer mocht contacteren, dat ik de crisisopvang dan maar moest bellen... Mocht ik hetzelfde zeggen toen hij me ondanks mijn verzoek me met rust te laten toch nog mailde waarin hij me probeert nog een schop achterna te geven...? Ik heb het goed gevoeld... hij was niet erg empatisch en zeker niet intelligent op het gebied van introspectie... laf,... want dat waar hij de oorzaak van is mijn richting uitschuiven, of dat toch proberen, kan je moeilijk dapper noemen, wel? En dan ook nog zorgen dat hij er als dé geweldige psychiater uitkomt... doordat hij ook nog stiekem gaat overleggen met een collega, zodat hij vooral goed kan uitsmeren hoe begaan hij wel met me is???? Zou hij gesproken hebben over zijn stommiteit? Over zijn uitschuiver? De hypocriet.
Het besef van misbruik van vertrouwen én misbruik van je stoornis door een 'hulpverlener' notabene je eigen psychiater die dit bewust (de hemel beware me) of onbewust hanteert om zijn eigen uitschuiver of falen in onder te brengen, maakt dat je angstiger wordt dan ooit om over je stoornis te praten... en om nog àndere hulpverleners te vertrouwen.
In die zin is het taboe dat nog steeds rond psychische ziekten hangt nog lang niet van de baan... integendeel. Als zelfs bij je hulpverlener zijn of haar introspectie weggemoffeld wordt en je als cliënt(e) aangevallen wordt omdat je iets bevraagd... of gestraft door je te 'lozen'... of af te wijzen, ... afwijzing en afstraffing... een vertoon van macht... walgelijk, een psychiater onwaardig.
De braakneigingen gaan niet over... en ik huiver ook van een koude die binnen me zit.
Het ging hier niet om een 'therapeutische impasse' maar om 'psychologische onderdrukking van een cliënte door een psychiater'..!!!
En tot slot... blijf ik het jammer vinden... voor alle partijen... dat dit wat ik hier op deze site kwijt moet... niet rechtstreeks tussen alle partijen éérlijk had kunnen uitgesproken worden... Het zou voor geen van de partijen een trauma geworden zijn... wat het nu wel is, althans voor mij... maar ik denk niet alleen voor mij... Mij werd verboden nog contact te zoeken... zodat ik met die verscheurende gevoelens van enorm onrecht alleen bleef zitten... en dat maakt het onrecht nog minder te verdragen. Dat is precies waarvan je een depressie krijgt... en als je er al een had dat die zich nog verdiept. Het is verbazingwekkend in die zin dat hij zelf niet eens begrijpt waardoor ik dat gevoel heb dat al die jaren hierdoor teniet zijn gedaan... de jaren dat ik vertrouwen heb gevoeld in deze psychiater... Vernield, door de laffe handeling op het einde... en daarbij nog de weigering mij een en ander toe te lichten... Dat hij het in die zin verwonderlijk vindt dat wanneer ik op die manier gedwongen werd te zwijgen (en te slikken ????) het enige resultaat is dat ik dat nieuwe onrecht er ook nog bij tel en hem onbekwaam en ondeskundig vind? En al die jaren inderdaad verloren voelen. Tjonge...
Ik geef mezelf een dikke pluim... omdat ik moedig blijf vechten. Ik geef me nog om andere zaken wat vandaag betreft een pluim... terwijl ik er ook heel hard om zou kunnen huilen. Ik ril nog steeds ... Terug een beetje moed door allerlei... Het besef ook dat ik niets moest bewijzen, en zeker niet als dàt me nog meer emotionele ballast kan bezorgen. Verder zal ook dit onrecht niet onbesproken blijven... mijn mond kan niet meer door wie dan ook worden gesnoerd. Dat is al niet zo... door mijn schrijven hier. Ik werd net erger ziek door de dwang van zwijgen en slikken veel jaren.
Ik kan niet veel vertellen... alleen dat ik doodmoe ben. Mijn maag lijkt sinds die vreselijke dag nu acht dagen geleden amper nog eten te verdragen. Vier kilo zijn er afgevlogen. Gelukkig heeft het lichte maaltijdje vanavond wel gesmaakt... Iemand vroeg me een tearoom te bezoeken, daar at ik een croque. We kennen die mensen al sinds mijn jongste nog een kleuter was.. en het deed deugd om daar nog eens te zijn. Onderweg enkele mensen tegengekomen en aan iemand onverwacht het hele verhaal kunnen doen (het is de eerste keer buiten naar een vriendin toe dat ik ertoe in staat was) Het heeft me opgelucht. Ik voel me gesteund door het begrip dat ik kreeg... Ik ben nu erg moe en zal proberen morgen mijn bezoekjes te brengen. Het slaaptekort van de afgelopen negen nachten laat zich voelen. Ik ben blij dat mijn jongste bij een vriendin kon vertellen wat ze niet meer kon bij degene die dit alles veroorzaakte... Ik vernam vandaag dat hoe ik het ook voor haar trachtte te verbergen zij zag hoe ik er dit keer heel heel erg onderdoor zat... (zo erg dat ik er zelf zeer bang van was geworden... maar dat heb ik haar niet verteld). Ik ben blij dat ze het tenminste aan die vriendin kon vertellen want het laatste dat ik wil is dat zij dit ook nog moet verwerken. Die vriendin is een fijne meid... ik mag haar zelf ook graag... en het meisje weet ook waarover wij het hebben... omdat zij zelf niet van psychische pijn gespaard is... Zo steunen wij mekaar... ieder om beurt, zo lijkt het wel... En nu ga ik sla-pen... Heb weer een serie leerzame boeken bij... over psychologie natuurlijk... Ik heb immers deze afgelopen week sarcastisch bij mezelf gedacht... 'als je verdomme ook niet alles zelf doet hé... Ja, autodidacte tegen wil en dank... en mijn psychiater was de eerste die ik na vier jaar eindelijk in die mate vertrouwde dat ik enkele touwtjes aan hem gaf. Mooi wat hij er mee gedaan heeft.Het zegt meer over hem en dit afgelopen mislukte therapiejaar dan over mij.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
07-10-2011
353. Nachtmerrie
Het is lang geleden dat ik nog geroepen heb tijdens een nachtmerrie... Ik riep en schreeuwde om hulp maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Mijn jongste echter die het vanuit haar kamer vroeger vaak hoorde, zei dan altijd dat ze me wel had gehoord en dat het een vreselijk geluid was... Ik bevond me in die nachtmerrie op een soort van zandweggetje dat leek op zo'n paadje in de duinen. Ik hoorde iemand achter me. Ik viel en ik hoorde die naderen. Ik wilde rechtstaan maar ik kon niet bewegen... hoe ik ook probeerde ik kon niet bewegen... ik riep en riep om hulp maar er kwam geen geluid uit mijn keel in die nachtmerrie. Vreselijk was het... die komplete machteloosheid en ben dan ook blij dat ik wakker werd.
Het heeft wellicht te maken met de machteloosheid die ik afgelopen week heb gevoeld, het de mond gesnoerd worden, gedwongen in een voor mij vreselijke, zelfs ondraaglijke situatie... ik zal het nooit vergeten... Gelukkig kon ik het opschrijven in mijn blogjes en waren er vrienden hier en in real life en de verbetenheid waardoor ik me ook nu niet gewonnen gaf al moet ik eerlijk toegeven dat het niet veel heeft gescheeld.
354. Ik kon lang geen boeken over psychologie meer lezen...
Het is gek dat ik lange tijd geen boeken over psychologie meer kon lezen en zeker niet voor het slapengaan. Maar nu? Ik kan geen andere boeken meer lezen., ook niet voor het slapen gaan. Alleen over psychologie. Ik heb wel tijdens dit jaar op zijn minst vijf boeken bestudeerd... maar in functie van een antwoord op de vragen die ik me stelde bij de therapie of wat het toch hoorde te zijn afgelopen jaar. Echter nooit las ik ze voor het slapen gaan... behalve dat ene 'De stilte voorbij'. Sindsdien lees ik niets anders meer dan boeken over psychologie... omdat de nood waarin ik verkeer hoog werd... en vervolgens de slag die er mij toegediend werd me helemaal onderuit heeft gehaald. Ik bracht er weer enkele mee... en meteen las ik ze tot ik in slaap viel... Ik kom er door tot rust... want vind zoveel boeken, sinds 'De stilte voorbij'... alsof ik 'geholpen' word... en dat geloof ik ergens ook wel. Want het ene antwoord na het andere krijg ik binnen... sinds dat boek waardoor ook de nood groter werd om wél een goede therapeut te vinden... en me dus ook stilaan stuurde naar de stap die ik moest zetten. Met enig sarcasme denk ik daaraan terug... en aan het kaartje dat ik vond één van de twee weken dat ik even therapie-loos moest zijn, om dezelfde reden... te kunnen nadenken... wàt ik moest om uit de kooi te komen, want ik voelde me in mijn wil om vooruit te komen belemmerd door de therapie die voor mij niet meer als een therapie voelde door een psychiater die niet inging op al die vragen, kreten op hulp... om begeleid te worden, gewezen op enz. het luisteren was niet eens meer aanwezig.
Toen vond ik het doosje met kaartjes van de Licht-weisen-therapie. Ik wist niet eens meer dat ik die had... Ik trok een kaartje en daarop las ik 'moed voor de volgende stap'... Tjonge, is dat toeval? Ik voelde me bijna opgelucht want waar ik niet langer begeleid werd door mijn psychiater voelde ik me wel begeleid door de boeken en nu ook dit kaartje... Ik zou het eerstvolgende gesprek praten over wat me dwars zat, over wat ik wilde en wat niet goed voelde, in klare, heldere taal... Ik schreef acht velletjes papier vol... Die zou ik meenemen om aan de hand daarvan er dit keer wel in te slagen me te duiden. Diepe zucht... het vervolg ken je... Toen ik een mailtje stuurde of er misschien eventueel een ruimte vrij was dan zou ik er proberen over te praten in een gesprek. Dat mailtje werd pas de tweede dag beantwoord en wààrmee
Goed... soms denk ik, als ik op mijn site lees wat ik in die weken schreef... dat hij stiekem toch is komen lezen... en dus ook las met welke gedachte ik speelde... en dat hij toen omdat hij zijn ego mogelijk belangrijker vond dan het welzijn van zijn cliënte, zich tot deze soort oplossing verlaagd heeft??? Het blijft bij een vermoeden... maar ik blijf zijn manier van afhandelen bizar vinden en zoals ik ondertussen in tal van boeken las, on-therapeutisch en erg onprofessioneel. (vertel mij wat )
Het is om het even.. vanuit welke drang hij deed wat hij deed... mijn respect is hij kwijt... ik kon allerlei verwachten maar dit? Neen... nooit... zoveel vertrouwen had ik toen nog wél in hem. Nu niet meer. Ik vind het huiveringwekkend de manier waarop hij me 'loosde'. Dit was niet zuiver.
Ik denk nu stilaan vooruit... en lprobeer ook dit trauma achter me te laten... daar werk ik aan... door erover te vertellen, hier en elders... Ik krijg het gevoel dat hij zich wilde indekken. Waarvoor? Was hij zo bang voor mij? Dan is het maar goed dat ik er weg ben... want iemand die bang is voor mij, kan me niet begeleiden of helpen bij welk proces dan ook. Iemand die machtsmisbruik vertoonde, die me behandelt als een ding... iets waarover hij meende te mogen beslissen , hoeft ook nooit meer in mijn buurt te komen... In die zin is het bizar dat er nog gedacht werd dàt ik notabene nog terug zou WILLEN naar die man, naar hem en zijn sessies. Iedere mens heeft misschien een stukje narcisme in zich... nu hier kwam dat er wel erg uit, heb ik de indruk. Ik was niet zo afhankelijk van hem dat hij me kon zien als een draaitol waar je met een zweep op slaat om het te laten tollen... Ik vertoonde in die laatste mail op mijn beurt een staaltje 'narcistische woede' woehaa wat denkt die puber wel?
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
450. moe
Moet ophouden met mijn project, denk dat de emotionele crash zich laat voelen op gebied van energie. Ik ga rusten om te voorkomen dat ik straks bij het uitje begeef. De hele voormiddag kreeg ik het rillen niet weg. De verwarming staat moordend hoog... ik ga straks een warme douche nemen dat kalmeert en verwarmt. En druppels om de weerstand te verhogen. En kijken of er nog iets ongerimpelds in mijn kledingkast hangt
Ik heb ook als bezetene mijn huid verwond op diverse plekken... van onrust, van dat wat ik probeer door te slikken maar wat krabt en bijt alsof ik hout en de gedachten en gevoelens uitgehongerde houtwormen zijn.
Tot straks... Ik ben gewoon aan het einde van mijn krachten gekomen... fysiek en psychisch uitgehold.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
451. moe maar OK-moe
Moe, van alle indrukken... maar lichter... iedere keer dat ik mijn verhaal kan vertellen, wordt de open enorme wonde door de onheuse behandeling iets geheeld. Vooral omdat ik ook erg veel begrip ervaar van alle kanten... Weinig mensen hebben er begrip voor op welke manier de man die negen jaar mijn psychiater was me behandelde, welke immense slag hij me toebracht. Zelfs mijn huisarts sprak zijn ontzetting uit dat die man dit ook nog per mail dacht af te handelen. Wat een verdomde lafbek eigenlijk. De mensen waartegen ik mijn verhaal kon vertellen, ik voelde me gehoord, ernstig genomen en geloofd... een goed tegenwicht voor dat wat erger was dan de drie laatste trauma samen. Ik geloof niet dat hij die zo lichtzinnig handelde dit beseft. Moet ik daaruit opmaken dat hij nog meer dan alleen het laatste jaar niet luisterde? Of wat was er aan de hand?
Voor andere mensen is zulke handeling die eerder lijkt op 'afgestraft' worden en 'afgewezen' al afschuwelijk... voor mij was het moordend.
Slechts aan enkele mensen heb ik verteld hoe ik er de afgelopen tien dagen aan toe ben geweest en hoe ik die doorkwam... nadat hij me dumpte.
Dit wil ik nooit meer meemaken... en ik geloof niet dat ik ooit nog iemand zoveel vertrouwen zal geven als hulpverlener dan degene die mijn benen dinsdag 27 september onderuit sloeg op een laffe wijze, per mail...
Ik was niet té wantrouwig... maar alweer té goedgelovig... dacht dat ik tenminste door de man die negen jaar mijn psychiater was en die ik verdomme na traumatische gebeurtenissen in mijn leven wel mijn vertrouwen opnieuw schonk (al duurde dat dan zowat drie jaar) fair behandeld zou worden. Ik heb me heel erg vergist... bijna noodlottig... Dat het niet noodlottig werd... het was geen kracht meer... maar een bovenmenselijke inspanning. Ik wil er niet meer aan denken... maar dàt vergeef ik hem NOOIT NEVER NADA... Dàt mag hij in zijn oren knopen of in zijn ogen als hij dit ooit komt te lezen.
Die man bestaat niet meer voor mij... geheel en al niet meer. Ik heb me vechtend uit de dood geworsteld... en zelfs toen liet hij me niet met rust zoals ik met aandrang had gevraagd... Ik vroeg me dan ook af of hij mijn verzoek om me met rust te laten niet net zo moest respecteren als ik het zijne? (terwijl hij er verdomme de oorzaak van was dat ik helemaal onderuit ben gegaan...!) Hij hoefde blijkbaar mijn wens niet te respecteren. Vond hij een cliënte daarin ook minder waard? Hij gebruikte zijn macht om me nog meer kwaad te berokkenen. Was die ene mail dan nog niet genoeg?
Hopelijk zal de wonde die hij maakte en nadien door die mail van hem nog eens met brandend zuur overgoot niet meer die schreeuwende pijn geven en met iedere dag meer helen... maar vergeten zal ik het nooit.
Ik voel wel hoe moe ik dit leven ben, nogmaals zo'n crash veroorzaakt door een on-professionele en on-therapeutische handeling van mijn behandelend psychiater... Murwer dan ooit... toch zal ik onrecht blijven aanklagen... zolang ik leef. Mischien besloot ik net dààrom te blijven leven toen het héél kritiek werd en ik 's nachts wilde opstaan om in de rivier te springen zodat niemand het zou ontdekken.
Er zullen altijd mensen bestaan die degene die kwetsbaar zijn en daardoor gemakkelijker de mond gesnoerd kunnen worden, blijven dominiren, demoniseren, (seksueel) en via macht zullen misbruiken en hun eigen falen zullen afschuiven naar die zich niet of minder kunnen verweren tegen 'machtigen' (zoals psychiaters en aanverwanten die hun beroep en de ethiek erin aan hun laars lappen) ook en vaak ten koste van hun patiënten, cliënten.... dat is ook een taboe dat moet doorbroken worden. DRINGEND als ze levens willen sparen en redden.
Wel ik blijf me verzetten tot ik het bijltje erbij neerleg. Ik kreeg mijn woorden niet voor niets, deze eigenschap of gave of talent wat mensen het noemen, ... en dus zal ik ook de spreekbuis blijven voor die het niet kunnen schrijven. Het was een strijd. Het was hij of ik... en omdat ik in de minderheid ben... vocht ik verder... met mijn woorden als zwaarden... om de lafheid in mootjes te hakken... dat 'psychisch zieken' 'sowieso' in het ongelijk zijn? Dàt had je gedroomd... dan heb je je ook hierin in mij vergist.
Ik vecht om het geloof in mezelf te herwinnen dat je in een degelijke therapie niet deze klappen behoorde te krijgen die ik kreeg... Wat dacht hij dat ik een cirkushondje was dat hij naar believen kon sturen en als hij het niet meer gedresseerd kreeg, dumpen de handel? (nadat hij geprobeerd heeft het met een hele handel pillen te drogeren???)
Ik was altijd van mening dat psychiaters, psychologen en zo voort er waren om mensen te begeleiden in hun herstelproces... maar toch niet om ze nog méér trauma's te bezorgen? Wel sommige hebben zich blijkbaar in deze laatste branche gespecialiseerd... jammer genoeg. Sommige deden het jaren goed... maar één keer een vlek op hun blazoen en ze kunnen je psychologisch tot pulp herleiden. Ook dat komt niet aan het licht... want net omdat je psychisch ziek bent, kunnen ze dat feit misbruiken... en je afschilderen als degene die een 'crisis' kreeg. Zomaar?????
Ik geloof niet dat ik hem hetzelfde zou mogen lappen... ik zou weer net als in december 2010 geen wind maar een orkaan over me gekregen hebben, een tornado die me psychisch met de grond gelijk maakte... zodat er ook geen getuigen meer waren en bewijzen nog minder. Maar ik schreef toen al... en ben dat blijven doen... zo kan ik de hele ziekelijke toestand van bladzijde tot bladzijde volgen... Hij maakte toen een overduidelijke fout... en wat voor één... hij beschaamde het vertrouwen en de anonimiteit in een therapie door aan mijn dochter bij hem ook in therapie te vertellen wat ik in mijn sessie aan hem 'toevertrouwde'!!!!
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
08-10-2011
352. pijn
Een dode die je nauw aan het hart ligt kan je niet terughalen hoe graag je ook zou willen je kan haar of hem niet meer aan je hart drukken of samen dorst of honger stillen Een dode kan je niet terughalen je lieve kleine zusje, je kameraad van een pa, of die strenge maar rechtvaardige oma
maar het verdriet om hen wordt stilaan mild omdat ze jou altijd goed behandelden eerlijk, tenminste rechtvaardig, je wel gezind je zusje droeg jij op je handen die herinneringen hoef je dus niet uit je wezen te scheuren of te verbranden
Hoe anders is het met de pijn om op zulke nare manier verworpen te zijn zo lang voelde je je niet meer echt geholpen door het eindeloos gepraat, je hebt het meerdere keren laten horen maar in de plaats van er aandacht aan te besteden heeft hij, jouw psychiater het gebruikt om je te 'lozen', je met zijn mail dieper dan in de hel te boren als een dief in de nacht heeft hij je met zijn bericht ...afgeslacht
na negen jaar hoorde hij te weten dat dit je uit elkaar zou rijten hij koos voor laf een digitale brief als antwoord op je vraag of er nog ruimte was in één van de weken je zou er proberen over te spreken maar hij verkoos je tot in het kleinste fragment te breken
je mocht niet eens weten waarom, natuurlijk ging je toen in doodsnood huilen en vechtend voor 't leven dat je met de dood wilde verruilen want wat hij deed was echt een ontzettend wrede straf hij delfde de put voor je graf een extra duw je viel en viel hij gooide de aarde in je smekende, vragende mond verstilde de schreeuw met je huilend 'waarom' en stampte de aarde aan met zijn hiel.
354. gedicht als hulpmiddel als de vele woorden dansen in mijn hoofd
Na de opluchtiing gisteren voelde ik me opnieuw onverwacht archieslecht. Wat ik ook deed of niet deed, ik kreeg het gevoel niet weg. De nu uitgezonderd die ene week bijna twee maanden geen therapie zullen er vast geen goed aan doen... en dit was ook niet de bedoeling... Ook voor deze bijkomende belasting is mijn psychiater de hoofdverantwoordelijke. Het hoort niet dat je een cliënte zo behandeld en haar met een mes op de keel dwingt om plots zonder therapie te vallen. Het maakte geen verschil dat er halfslachtig vermeld werd dat ik 'zijn' collega kon consulteren... omwille van het praktische maar vooral om de vieze geur die hij rond dit alles gespoten had... ging ook dat niet meer... In een hele andere context zou dit net dé oplossing geweest zijn. Als hij met respect naar mij toe zou gehandeld hebben... als hij al die vragen in de loop van het jaar ernstig had genomen en vooral die van die laatste week. Hij verkoos voor deze sluipmoordenaar-wijze... in plaats van een open gesprek en ingaan op mijn vraag... met dit aanbod wat hij me nu door de strot ramde als 'voorwaarde'. Wat een laffe moordenaar.
Ik werd vanmorgen wakker en ook al wilde ik het liefst voor de rest van mijn leven in mijn bed blijven liggen, het donsdeken over mijn hoofd trekken in een poging het leven en de pijn buiten te sluiten... ik kon het niet omdat ik precies uit mijn bed moet en het opschrijven zodat het van binnen weer draaglijker wordt. Dit keer kon ik het niet in een tekst... maar in het gedicht (vorig blogje) kon ik heel goed precies raken wat ik voelde en bedoelde. En nu na dat gedicht kan ik ook weer beter uit mijn woorden komen.
Ik voel me vandaag down... en na de ergste, hevigste pijn van afgelopen elf dagen, dat wat je wezen in flarden scheurde... komt er nu iets wat lijkt op een loodzware rotsblok die je helemaal naar beneden drukt in het donkerste van het donkere. ... het dringt opnieuw door maar dan op een andere manier... ...de wrede handeling... uit domheid... uit lafheid... uit...???? eender uit wat... het was alles behalve therapeutisch of professioneel, het was een bekwame, verantwoordelijke psychiater onwaardig.. het was een PSYCHISCHE MOORD
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
455. Het moest op 42 graden
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden. Een douche. De normale warmte van het water voelde te koud, ik voelde geen warmte... de warmteregelaar is tot 42 graden geklommen.
Tijdens het uitje kreeg ik het warm, behaaglijk warm zelfs... wellicht door de warmte van vriendschap en begrip, het kunnen vertellen.
Eenmaal thuis kreeg ik het opnieuw koud terwijl mijn jongste van de hitte zat te puffen in een topje trok ik een trui over een warm flanellen hemd... en heb ik mezelf bedolven met de wollen gehaakte sprei tot ik kon gaan slapen, ook daar bedolven onder lagen dekens.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk...
Ook de gedichten op site hielpen me wat van de pijnlijke gehaktmolen in mezelf te doen ophouden. Ik weet dat het nog lang kan duren eer dit trauma uit mijn systeem verdwenen is als het dat al doet. Ik hoop dat het tenminste draaglijker wordt. Ik zal alvast minder alleen staan dan tijdens de afgelopen tien maanden. ... meerdere mensen die me blijkbaar beter kennen dan mijn psychiater (na nochtans bijna negen jaar therapie ) steunen me ...
Vandaag hoop ik ook in staat te zijn om de hele rommel die zich opstapelde sinds die dinsdag nu elf dagen geleden, weg te werken, een plek op de tafel te verkrijgen want mijn jongste bracht de boeken mee die ik grondig zal bestuderen en hier ga bespreken zodat borderline persoonlijkheidsstoornis misschien nog méér uit de taboe-sfeer kan gehaald worden. Ik wil ook behandelingen onder de loep nemen... al was het als zalf op de wonde die ik ervaren heb na deze onheuse, onprofessionele, ontherapeutisch dus 'slechte' behandeling. Vooral het laatste jaar met als absoluut hoogtepunt de 'afhandeling'.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
458. zonder woord vooraf
Zonder enig woord vooraf maakte jouw behandelaar je af lozen die handel dacht hij bij zichzelf en wanneer het vrouwmens huilend vraagt aan de telefoon naar het waarom zegt de machtige psychiater koel bel naar de crisisopvang
het verwoestte het laatste beetje geloof 't kwam aan als een bom hij die je dat kil liet weten zijn beslissing, twijfel niet... is op zijn almachtige... wijsheid gestoeld
zonder woord vooraf maakte de psychiater van negen jaar behandeling je koelbloedig af ach hij schreef het in een mail maakte zich er zo vanaf schoot je neer niet als koren maar als kaf.
jengelend als een kleuter melkte hij na jouw gemaild verzet ook dat heeft hij in een mail gezet dat hij toch hielp tot het allerlaatst moest je hem nog dankbaar wezen, die als hyena over jouw leven raast zijn hoogwaanzinnige eigendunk buiten beschouwing gelaten dat hij ook toen nog zijn eigen lof durfde te blaten zou het waar geweest zijn, wat niet zo is, wilde dat dan zeggen dat hij het recht had je op deze manier het waarom en zijn motief te ontzeggen? en je vanuit het niets moorddadig neer te leggen? je te lozen als een stuk vuil dat zonder voorafgaande werd overgedragen? aan een collega die toen je deze in paniek belde zich liep af te vragen wat dit te betekenen had? ook hierin zat een leemte, een krater, een gat want waarde collega wist blijkbaar niets van het zogenaamde overleg om je plots over te nemen zeg
een schok die leugen er bovenop, degene al zo zwaar gekwetst, vertrouwen erg geschonden een wonde op een wonde legt of die ooit genezen zal al wordt ze nog zo verbonden?
die cliënte van je die je laf en psychisch hebt vermoord staat je nimmer nog te woord dat je dat zelfs nog maar durfde suggereren als ze dit en als ze dat je dan nog wel zou zien of ze terug mocht keren al dan niet gecombineerd met die ander die van toeter of blazer wist 't is om de doden te laten omdraaien in hun kist
wat een eigendunk nog te denken dat zij na jouw laffe daad dit verschrikkelijk verraad je nog ooit zou vertrouwen, je vragen om steun of raad
durf aub nooit meer te beweren dat je haar hielp tot het allerlaatste want toen beste psychiater hielp je haar alleen om zeep.
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'. Ik voel dat dit helpt.. dat het hét bij de strot neemt, de pijn wegneemt of tenminste zachter maakt. Dus dat blijf ik doen... behalve 's nachts... ons hondje zou wakker worden en mijn jongste mee wakker maken. Maar als ik het overdag op deze manier red? Ik stuur verder naar mijn vrienden de gedichten per mail op... zodat ze ook mee kunnen volgen en ik mezelf niet uitput door extra mails naar ze want dat ging in het verleden mis omdat ik die extra mails niet aankon...
Ik ga het op deze manier reddenn, dat moet. Schrijven redt mij ... heeft steeds bij psychische moorden me er boven gehaald... zelfs toen de computers nog niet bestonden.
Einde 1980 kocht ik een schrijfmachine, destijds nog met een lint... Ik had daartoe besloten toen het water boven mijn hoofd stond... en in de plaats van mijn hoofd op de sporen te leggen, zou ik schrijven...
Ik zal die dag nooit vergeten, snap je... Ik redde mijn eigen leven door een typemachine te kopen en redde in zekere zin ook een kind door het op te vangen na een trauma. Het leek wel een symbool. Ik zou er nu, zovele jaren later nog om kunnen janken.
Mijn redding? Een reuze grote pot zalf die bestaat uit begrip dat ik gekregen heb en nog krijg, de vriendschap hier en in real life, schrijven, schrijven en nog eens schrijven... en muziek.
Dit was wellicht het kortste blogje van mijn hele blog-bestaan hier. Bedankt iedereen uit de grond van mijn zwaar gekwetste hart voor jullie steun de vreselijke dagen na dinsdag 27 september 2011... toen ik mijn mailbox opende.. en las hoe mijn behandelende psychiater... mij bij het groot huisvuil kieperde, natuurlijk zich indekkend als een volleerde... zielen-vermorzelaar. Wat ben je met een breiwerk van negen jaar als je op het einde er de schaar in zet? Zelfs dàt begreep hij niet.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
09-10-2011
461. Teruggevoerd
Dan ga je na een tamelijk goede nachtrust naar buiten, het vertrouwde ochtendritueel, en voert de lucht, de atmosfeer je, samen met het nieuw opgelopen trauma, terug naar zoveel afschuwelijke tijden in jouw leven. Het verkoopt je zo'n psychologische dreun dat je nu nog steeds stil en down probeert te schrijven hoe je je voelt terwijl je tegelijk beseft dat je er niet in zal slagen... want wat je voelt is moeilijk te omschrijven, speelt zich af in het 'gevoelsmatige, emotionele, psychische' al voel je het ook lichamelijk.
Ik ben vanmorgen tussen de bedrijven door op zoek gegaan naar een bankafschrift dat kan aantonen dat ik de rekening waarvan ik een herinnering kreeg al betaalde. Ik vind de bankafschriften niet van drie dagen... en wellicht zal ik precies dààr het bewijs vinden... . Misschien moet ik de andere kaftjes overlopen waar ik vaak de afschriften bij de rekening voegde om mezelf eraan te laten herinneren dàt ik ze betaalde en wanneer. Een gevolg van instanties die zelf niet meer weten wat ze doen en zo mensen met al genoeg problemen helemaal de dieperik in duwen...
Straks ga ik verder op zoek, voel ik me niet zo best.. Erger... ik kan het niet meer aanraken. waarmee ik bedoel dat wat is in de vaagheid verdween, in troebele modder.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
462. Emotionele pijn
Ik las in het boek dat ik nu lees, over een element dat ik tot hiertoe miste in andere boeken over de borderline persoonlijkheidsstoornis, namelijk het lijden aan zeer erge emotionele pijn. Het is een belangrijk want een immens ellendig element... en het lijkt me belangrijk ook van die klacht op de hoogte te zijn als behandelaar of omgeving. Die pijn noem ik vaak psychische pijn en die is angstaanjagend... en houdt niet op zoals barensweeën... Die zit in je binnenste en soms voelt het of je die met een mes eruit moet snijden, ik weet ook dat dat onmogelijk is. Ik voel die pijn in graduaties van lichte tot zeer hoge (zowat onhoudbare) mate meestal na een wrede afwijzing, miskenning of verwerping. Een onheuse en harde behandeling. Ik hoef niemand die hier las de laatste twaalf dagen te vertellen dat deze na dinsdag 27 september heel erg was... en nog is. Ik heb een beeld van wat ik zou schilderen nu... gisteren tijdens de avond zag ik het voor me... en zodra ik een schilderdoek heb en een plaatsje om te schilderen, zet ik het op doek... misschien dat het dan ook milder wordt... als ik het op die manier heb kunnen verbeelden. Ik had dat vroeger wel vaker na een schilderij of tekening dat de pijn in dat doek zat, dat de pijn op het doek geschilderd was... en het van binnen daardoor een tikje lichter werd. Ik voelde rust telkens ik het af had en ernaar keek...
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
463. het huilen van een wolf
het huilen van een wolf een snik en dan het schreeuwen van binnen wat niemand hoort waarom voelt zij zich na die behandeling van haar psychiater nog erger dan vermoord?
het snijden van een mes dat deed ze vroeger weg kerfde ze de pijn in armen, schouder, rug om er met 'begrijpbare' pijn die toch iets draaglijker bleek te zijn dan dat verscheurende van binnen zo hard, intens en stug
ze kijkt naar jaren vechten heel vaak in stilte en alleen de pijn die ging steeds erger door merg en been nog altijd verbijtend stil verder toch werd ze verworpen vermorzeld en vergooid
is't sinds de breuken, minachting en afwijzing de vreselijke miskenning 't ontbreken van steeds meer glimpjes deugddoende erkenning toen zonk zij als een steen naar de bodem van het meer en na de mis-handeling van de psychiater werd het onhoudbaar zeer versterkt, steeds erger, ze wil, wil... niet meer
geleden zorgzaam en gedisciplineerd vocht, en streed en streed die jaren lijken nu voor niets
wanneer ze 't huilen toe zou laten zou ze de moed verliezen en nog meer verlangen dit ellendig oord nu eindelijk te mogen verlaten.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
464. Hij gooide geen olie op het vuur...
Hij gooide geen olie op het vuur maar brandzuur in de wonde hij gooide geen elementen in de strijd maar een vermorzelend verdoken mooi ingekleed verwijt hij gooide zijn bekwaamheid niet in de sessie dat deed hij jammer genoeg niet... alleen zijn lafheid en dat vergeet ik niet
met al mijn denken, wijsheid en verstand ik heb het niet langer in de hand scheurt wat hij deed meerdere wondes open wiens rekening vereffende hij en waarvoor sloot hij zijn ogen? en wié, zeg me wié moest dat bekopen?
Was hij emotioneel zo dom dat hij niet kon inschatten wat er zou gebeuren? Of dééd hij het erom...???
hebben mijn woorden in mijn allerlaatste mail hem na zijn laffe daad 'gekwetst'? dat heeft hij aan zichzelf te danken niet alleen heeft hij bijna een jaarlang gezwetst maar me door zijn lafheid en zwakte on-noemelijk in mijn héle mens-zijn gekwetst.
Zoals ik hem met een berichtje liet weten maakt hij dit nooit meer goed en dat ik nog leef heeft hij én natuurlijk ik... vooral te danken aan niet zijn maar vooral mijn moed...!
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
10-10-2011
465. Horen, zien en zwijgen????
Omdat het tijdens het rusten niet ophield gisteren, legde ik een blocnote naast me en een pen. En telkens er iets als een rotsblok met scherpe punten binnen aan flarden dreigde te rijten, schreef ik het op, in dichtvorm. Ik nam de blocnote mee naar bed, na de mooie film die ik op Canvas zag, 'Seraphine'. Daar maakte ik een lijstje van de dringende zaken die ik vandaag moet afwerken (ik moet daarvoor naar buiten). Ik ga ook op zoek naar doeken of panelen om dat wat ik voel daarop te kunnen neerkwakken. Ik las voor het slapen gaan verder in het boek over 'behandelen van bps' en duidde paragrafen aan die opnieuw duidelijk laten zien dat ik het afgelopen jaar absoluut niet de goede behandeling kreeg, integendeel.
Ook wat er in december gebeurde, een duidelijke fout die hij maakte, een duidelijk doorbreken van zijn eigen nochtans duidelijk gestelde regel wat er zeker niét zou gebeuren, (niets van wat mijn dochter aan hem zou vertellen in haar sessie of wat ik hem zou vertellen in mijn sessie zou door hem aan de ander doorverteld worden... Het was precies wat hij toen in december wél heeft gedaan...! En neen, die fout is nooit echt toegegeven. Integendeel, hij deed aanvankelijk toen ik het bevroég alsof ik de zieke was... en werkelijk nu té wantrouwig was...
Ook al heeft hij zich in de loop van de sessie verontschuldigd nadat ik hem zijn eigen uitspraak van die regels in herinnering bracht, hij gaf niet écht toe dat HIJ het was die de regels overtrad maar nam me kwalijk dat ik dit gebeurde bevroeg (omdat ik dit onbegrijpelijke wilde begrijpen???) Uiteraard is de manier waarop hij zich negen maanden later van alles dus mij inbegrepen afmaakte, evenmin iets wat je therapeutisch en professioneel kan noemen...
Straks zet ik zowel de gedichten op site maar ook zal ik bepaalde passages hier proberen weer te geven... van hoe het had horen zijn afgelopen jaar en duidelijk niet was.
Hij was de afgelopen negen maanden niet meer alert, niet meer positief aanwezig of betrokken. Toevallig na die fout die hij in december maakte en waarvan hij zich probeerde af te maken, wat niet bepaald vertrouwenswekkend was, ook al bood hij in de loop van de sessie zijn verontschuldigingen aan die door de manier waarop eerder halfslachtig kunnen genoemd worden...
Het was misschien jammer dat hij die dag niet meteen kon zeggen dat ik het me maar inbeeldde, later ook nog dat het met de beste bedoelingen was en nog later kwam er ook nog ergens bij dat ik nu heus té wantrouwig was.
Het was dus jammer dat er nog een andere getuige was van die fout... en wel in eerste instantie mijn dochter zelf waartegen hij verteld had wat ik hem in mijn sessie had toevertrouwd over haar. Zij had me na haar sessie ontzet gevraagd dat hij toch had bezworden dat zulks niet kon, dat hij toch met klem had gezegd dat niéts van wat de ene zei in haar sessie door hem zou verteld worden aan de ander en omgekeerd. En toen vertelde ze wat hij haar had verteld ... !!! Ik ben daar niet weinig van geschrokken omdat door zijn fout zij niet alleen het vertrouwen in hem zou kunnen verliezen maar ook in mij...
Is het toeval dat na die fout, na de nare reactie die ik op mijn bevraging en vraag om geruststelling kreeg, zijn aandacht verslapte? Dat die actieve aanwezigheid er niet meer was? Hij liet me vanaf toen maar 'leuteren'. Ik heb het ervaren als 'opzettelijke' onverschilligheid... die ik steeds erger heb gevoeld. En waardoor ik ook steeds erger aan mezelf ben gaan twijfelen. Ik dacht aldoor dat het aan mij lag, dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Daarom vroeg ik herhaaldelijk wat de therapie betekende en wat ik kon doen. Ik kreeg steeds hetzelfde antwoord... gewoon praten, ventileren. Wat ik niet meteen doorkreeg is dat het onmogelijk nog ventileren kon zijn omdat hij niet meer écht luisterde, niet alert meer was, zijn luisterbereidheid was weg, en dat heb ik duidelijk gemerkt, en steeds erger. Het is tenminste iets dat hij in die ene mail toegaf...
Wat werd er afgelopen jaar van mij verwacht? Horen, zien, maar toch 'zwijgen'?
De pijn is hevig en houdt niet op ik schreeuw in stilte hou op toe stop.
De pijn is weer hevig en dook plots weer op in een herinnering de scheur in mijn ogen waarom werd ik zo behandeld verraden, belogen?
De pijn is weer hevig mijn ogen zijn dood ze zijn van het schrijven en huilen vuurrood
De pijn laait op wanneer ik er niet aan wil denken bij ieder fragmentje dat opduikt weiger ik er aandacht aan te schenken maar therapie van bijna negen jaren die ik nu door deze pijn niet eens meer als iets goed kan blijven bewaren.
Ik kwam al zo ver en ben nog steeds in leven dat mag ik niet door zulke mishandeling van mijn psychiater uit handen geven, ik mag het niet nu, na al die zware jaren en deze finale slag van hem alsnog opgeven...
Al wist ook hij me psychisch te vermoorden hij heeft niets van mij en dit alles begrepen ondanks mijn vele woorden realiseert hij zich blijkbaar niet wat verantwoord is en oprecht dat hij dit moeizame werk vermaalde en dit proces in slechts zijn voordeel heeft beslecht.
Het huilen houdt in mij niet op daarom schrijf ik maar en schrijf ik maar de tranen komen er in woorden op.
Dat ene plan kan ik uitvoeren... het beeld heeft zich vervolledigd in mijn hoofd, ik zal schilderen wat ik voel... zoals het voelt. Aan het materiaal kan ik iets eenvoudiger geraken dan ik aanvankelijk vermoedde. Als alles volgens plan verloopt kan ik vanavond beginnen. Rusten voor ik eraan begin, geen luxe... en rustig verder werken de dagen die komen na vandaag. Er mijn tijd voor nemen. Het aanvankelijke plan in die andere ruimte te schilderen, blies ik voorlopig af. Het traject zelf zal mij immers al te veel angst, energie en tijd kosten.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
467. Moe.. en van deze moeheid word ik down
Ik sjokte van hier naar daar voor het materiaal. Ik vond het niet in het ene magazijn dus hele toer te voet naar het andere, zeulen met zware zaken. Ik verloor onderweg mijn mobiele telefoontje en ben daar behoorlijk ongelukkig om. Ik verlies aan de lopende band allerlei zaken deze dagen... ook mijn hangertje. Vandaag zal er van schilderen niets meer komen... doodop en down, bovendien is een van mijn kinderen thuis, dan kan ik niet schilderen... moet ik alleen zijn. Ik laat het gedicht dat ik gisterenavond schreef maar op jullie los in een volgend blogje. Mijn moed zit kilometers onder mijn schoenen. Ik zie dat lachende gelaat steeds voor mijn ogen van degene die me als een artikel uit de rekken wipte. Mijn psychiater van bijna negen jaar therapie. J.D. Nogmaals... hoe zou ik hem ooit kunnen bedanken voor de enorme duw recht in de afgrond... die hij me gaf... erg laf... terwijl ik het niet zag aankomen... Alsof je aan de kade staat en hij je plots van achter stil als een dief nadert en je in het diepe water duwt. Man... ik vergeef je dit nooit... het heeft mijn halve leven nogmaals gehalveerd... of helemaal weggemaald.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
468. Ik ben behandeld als een 'Rosalie Niemand'
Ik ben behandeld als een 'Rosalie Niemand' en al wat er restte was een oceaan met nergens nog strand Ik ben behandeld als een 'Rosalie Niemand' en voel me door de schok met amper iemand nog verwant Gelukkig was mijn boek niet meer bij u, mijnheer de psychiater anders had u dàt misschien ook nog verbrand...
(ps. de naam Rosalie Niemand refereert naar een aangrijpend verhaal, 'Rosalie Niemand' (een waar gebeurd verhaal bovendien) . Ik las het ooit, het is geschreven door Elisabeth Marain )
Het gedicht dat ik uiteraard zelf fabriceerde, refereert naar dat 'niemand' meer zijn en je niet meer voelen bestaan na bepaalde behandelingen...
469. Delen uit het boek 'Borderline persoonlijkheidsstoornis'
Vandaag begin ik alvast met enkele elementen aan te halen uit het boek: 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis. Een praktische gids voor behandeling.' Geschreven door Roy Krawitz en Christine Watson.
Een van de eerste paragrafen die ik ooit uit een psycholoog zijn mond hoorde, komt ongeveer neer op wat ik in het boek lees. Ik zal de aangehaalde paragrafen cursief drukken met vermelding van de schrijver.
'De beste omschrijving die ik heb gehoord van BPS is geboren zijn zonder huid- zonder barrière om echte of ingebeelde emotionele aanvallen af te weren. Wat voor anderen misschien een onbeduidende geringschatting was, was voor mij een emotionele catastrofe.' (Williams 1998)
De volgende zaken troffen me eveneens, dat er in verschillende modellen die in dit boek besproken worden, gewezen wordt op 'een hoge mate van betrokkenheid van de therapeut'.
Nu, dat laatste was dus in mijn therapie duidelijk NIET zo...
Verder lees ik hoe 'alle modellen van clinici vereisen dat ze relatief kalm blijven in crisissituaties, opmerkzaam zijn op hun gevoelens en grenzen aangeven. '.
Ook daar moet ik jammer genoeg grote vraagtekens bij plaatsen. De grens die hij verder aangaf wat de vertrouwelijkheid in mijn jongste en mijn gesprekken in onze afzonderlijke sessies betrof verbrak hij bovendien op een afschuwelijke wijze zelf.... en nog gruwelijker trachtte die erna niet te 'bekennen' maar te 'minimaliseren' zelfs te verheerlijken!!!!!!!!!!!!
Verder las ik dat de hierboven aangegeven richtlijnen er vooral zijn 'om clinici te helpen een warme houding ten opzichten van de patiënt te kunnen blijven volhouden -iets wat essentieel is voor een positief resultaat'Allen 1997; Milton et al. 1999)
In een volgende paragraaf lees ik dat 'in een onderzoek naar de overeenkomsten tussen vier verschillende modellen Allen (1997) er de aandacht op vestigt dat de acceptatie van het gegeven dat therapeuten fouten maken- iets wat moet worden toegegeven (misschien met een kleine verontschuldiging) en indien mogelijk in het voordeel van de therapeut benut dient te worden. Een patiënt (Jackson 1999) schrijft dat mensen fouten maken en dit ook toegeven. Dat hij het waarschijnlijk toch wel zou merken en zijn werkelijkheid dan ontkend wordt. De patiënt schrijft dat hij het prettig vindt om te weten dat de therapeut ook een mens is.'...
Die passage heeft mij uiteraard om duidelijke redenen wel bij de strot gegrepen... want in december werd mijn werkelijkheid ontkend door de vluchtwegen die mijn psychiater verkoos in plaats van zijn fout gewoon toe te geven. Ook deze laatste mis-handeling (zie vanaf 27 september) is een gruwelijke ontkenning van mijn werkelijkheid als je het mij vraagt.
Tot slot van dit hoofdstuk las ik hoe Allen (1997) opmerkt dat alle vier de modellen de clinici aanmoedigen om met de patiënt om te gaan op een manier die ervoor zorgt dat zij zich zo min mogelijke bekritiseerd voelen. Op hetzelfde moment zegt hij echter ook hoe alle vier paradigma's waarschuwen de patiënt evenmin te behandelen als iemand die breekbaar of onredelijk is.'
Het is slikken hoor toen ik dit allemaal in het boek las... Mijn psychiater heeft me openlijk kritiek geleverd en wel toen hij en niet ik de grenzen overtrad...!Verder doet hij het voorkomen of ik onredelijk was (toen in december)... en nu na zijn mis-handeling geeft hij me opnieuw die boodschap... Ook in zijn eerste en tweede mail. Hij kleedt het mooi in, jawel, maar het komt wel op hetzelfde neer.
was ik maar een computer ik trok de stekker uit en wiste het geheugen ik zou me zo verheugen
was ik maar computer dan had ik geen gevoelens en hoefde ik scherpe klauwen niet meer in mijn buik te voelen
waarom ben ik geen computer ze zouden nooit meer prutsen en al het werk verprutsen gedachtenloos gaan moorden met digitale woorden
was ik een computer ze zouden mij niet raken me zoals mijn psychiater slechts uit weten te braken en het verwoeste binnenin nog verder af te kraken
god was ik maar computer ik maakte 't scherm aan 't zweven en wiste ook mijn leven waarin mijn psychiater die 'k moeizaam ging vertrouwen me nog een laatste trap dacht na te moeten geven.
ach viel 't hem psychisch al te zwaar de ironie... is werkelijk groot want 't was hem blijkbaar geen bezwaar hoe zwaar het werd sindsdien voor mij
nog alle dagen vechten ik had er dus geen rechten het schreeuwt en klauwt en scheurt en gilt het levend hart dat is verkild zijn jammerklacht krijg ik niet uit mijn brein dat hij één nacht niet sliep erdoor hoe erg zou dàt dan wel niet kunnen zijn... sliep het geweten van deze man daar ben ik bijna zeker van
een jaarlang had hij kunnen bedenken hoe het kwam dat 'hij' niet meer in staat was alert te zijn, aandacht en betrokkenheid te schenken mijn twijfel en mijn vragen, waarom wilde hij daar nooit enige aandacht aan schenken verkoos hij totale verwoesting van een wezen dat zich door die achterbakse mail ook nog een les voelde gelezen en heel de weg van al die jaren is nu vernield, een huid vol maar niet helende blaren
hij dacht niet als een psychiater waardig verantwoord te moeten handelen hij stuurde me alsof ik een straathond was op een laffe manier wandelen
Opnieuw de angst niet geloofd te worden en dat mensen die me nauw aan het hart liggen me in stilte lopen veroordelen... Ik merkte die angst opnieuw bij mezelf toen ik even geleden een mailtje van iemand beantwoordde waarvan ik me herinner hoe ik ook vroeger door ze veroordeeld werd. Ik betreurde het op dat ogenblik haar over de mis-handeling van mijn psychiater verteld te hebben... omdat ik nu met die angst zit dat er opnieuw verhaaltjes rond mij gespind zullen worden en vragen niet langer bedoeld zijn om te begrijpen maar om het arsenaal veroordelingen in stilte uit te breiden. Het is nu te laat, de klok kan niet meer teruggedraaid. Het kwaad (hopelijk vergis ik me) is geschied... Ik moet me maar troosten dat ik niet alleen sta en dat degene die meer met zoeken bezig zijn naar precies die elementen waarmee ze me kwaadwillig willen volkladden dat dan maar moeten doen... zo voel ik opnieuw wie de te vertrouwen vrienden zijn en wie niet. Maar het is weer even iets wat de boel nog zwaarder maakt, tevens het gevaar inhoudt dat ik straks geen woord meer durf te spreken en opnieuw in een isolement zal terecht komen.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
472. paniek
plots was het daar opnieuw het volle besef wat en hoe hij dit allemaal heeft gedaan hoe het leven er nu uitziet of niet langer uitziet hoe ik ook vocht ik kreeg de stijgende paniek en de pijn van binnen niet meer weg telefoneren naar instanties en mensen zoeken op internet zelfs opnieuw aan opname gedacht en ervoor getelefoneerd. wààrom? Omdat ik de nare 'on-therapeutische' en 'onverantwoorde' behandeling van mijn psychiater niet aankan? Omdat zijn manier van zich 'van mij af te maken' een behandeling is die je je meest vervelendste of irritantste huisdier nog niet zou geven. Het voelt als een gruwelijke verwerping, een respectloos omgaan met mij, een cliënte van hem
zoveel messen steken in mijn lijf, mijn wezen en wezenlijkheid daar waar hart en vertrouwen zitten en ik weet niet of ik hem dat ooit vergeven kan.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
473. Onverwacht
Onverwacht kwam ik nog een andere deskundige tegen... Ik kreeg eerst geen woord over mijn lippen... maar één woord zeggen en voelen dat de ander je begrijpt en dat die ander de 'afhandeling' door mijn psychiater en dan nog per 'mail' helemaal niet begreep... en ik was vertrokken... Het heeft me veel deugd gedaan... en ik voel me weer wat getroost. Dat kwam net goed... want vandaag was een hel. Ik huilde maar dat andere was erger.
Zelfs bij het kleine ukje was ik stiller, heel wat stiller dan normaal. Toch deed het deugd dat kleintje zo dicht bij mij te kunnen houden, ik werd er rustig van en dat gewonde voelde wat zachter. Erna was ik doodop.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
12-10-2011
474. Eindelijk
Ik voel me net als bijna een week geleden nadat ik met een vriendin over de hele vreselijke ellende kon praten wat lichter. Dit keer was het opnieuw een deskundige waarmee ik praatte. Het geeft dus duidelijk lucht aan de wonde dat ik erover kan praten met mensen die het begrijpen en ook begrijpen wat het met mij deed en nog doet hoe mijn psychiater me op een weliswaar 'intelligente' manier loosde (hij probeerde het zo in te kleden dat het een voorstel was, maar hemeltje lief dàt wàs het geheel en al NIET). Ook de manier waarop hij dit alles meende te moeten 'afhandelen' liet meer dan te wensen over (per mail)(dat veroorzaakte al net zo'n schokgolf). Hij hoefde niet eens 'iets' 'af te handelen' als hij afgelopen jaar niet als een vriendelijke onverschillige deed alsof hij luisterde... onder andere... Als het toch bleek dat hij me niet verder kon begeleiden (omdat het boven zijn petje ging bvb) dan had hij in de loop van het jaar zeker op verschillende van mijn vragen of bedenkingen kunnen ingaan en met de bekommernis die hij nu zo schijnheilig naar voor schoof toén een écht voorstel kunnen doen om eventueel een meer gespecialiseerde psychiater te consulteren die meer 'inzicht' had in de bps-problematiek...! En dan heb ik het nog niet over die fout die hij in december 2010 maakte. Erna sprak hij plots van een 'therapeutische impasse' (toch handig hé, als je een arsenaal begrippen en termen tot je beschikking hebt om de cliënt de mond te snoeren). De zogenaamde therapeutische impasse is echter ontstaan nàdat hij een fout maakte wat het vertrouwen betrof, toen hij iets vertrouwelijks dat ik hem in mijn sessie had verteld, ging vertellen aan mijn dochter in haar sessie terwijl de overeenkomst duidelijk was en hijzelf dat ook duidelijk had gesteld ... dat NIETS van wat de ene in haar sessie zei door hem naar de andere zou gaan. ..!!!! Dat hij die fout maakte, is op zich niet eens zo rampzalig als hij dat ook gewoon had toegegeven... maar eerst kwam er een hele defensieve aanval van hem naar mij toe alsof ik degene was geweest die mijn boekje te buiten was gegaan. Daarna kwam er een halfslachtige verontschuldiging gevolgd met alweer argumenten dat het 'goed bedoeld was geweest' enz... En dan de verdere aanvallen als zou hij door wat ik hem op gewezen had (dat hij iets van wat ik hem toevertrouwde aan mijn dochter doorpraatte) in in een 'spreekkramp' zou trekken en zo niet zou kunnen werken. dat hij zijn vrijheid van spreken moest kunnen hebben. (dus met andere woorden wàt bedoelde hij dan met zijn strikte regel dat NIETS van mijn sessie bij hem naar mijn jongste in haar sessie zou gaan en omgekeerd?????) Als hij dus die regel overtrad, ging hij plots schermen met 'dat hij zijn vrijheid om te spreken niet wilde verliezen en niet in een spreekkramp wou trekken???? Nu stel dan die regel niet op... dan trekken de cliënten in een spreekkramp, zeker als enkele leden van één gezin of een echtpaar beiden afzonderlijk naar de zelfde psychiater gaan. Het zou me wat moois worden. Waar hield hij me voor?
Wàt ben je met duidelijke regels als ze toch overtreden mogen worden door de psychiater himself die vervolgens gaat schermen met 'uit goede bedoelingen'., spreekkramp en zijn vrijheid om te spreken? Wil dat dan zeggen dat die regels alleen maar gelden als het hem uitkwam? En wee je gebeente als je het waagt dat te bevragen... dan ben jij degene die 'abnormaal' ???? reageert...
Je zou voor minder 'gek' worden, toch?
Je ziet aan de aard van mijn schrijven dat de boel van binnen iets lichter werd... en ik ben daar zelf blij om... Gelukkig leef ik nog, het zou zonde zijn dat ik niet meer van me af kon bijten en wat onrecht is aan te klagen. Is het voor mij te laat in die zin wat dit element betreft dan hopelijk dat een ander ermee gebaat is.
Slik nooit iets wat je niet moét slikken, wat je niet màg slikken... Kom op voor jezelf en je rechten... en als zelf dat je niet toegestaan wordt, en je nog zieker voelt doordat je de mond gesnoerd wordt of je niet toegestaan wordt te vernemen wat het motief is bij een onheuse behandeling, schrijf het dan van je af... anoniem zodat je niet in de problemen geraakt... want zij die fouten maken en ze niet kunnen toegeven blijven jammer genoeg de 'machtigen'... ze hebben een gevaarlijk maar o zo gemeen wapen... Namelijk dit, dat als je niets kan bewijzen ze het maar schuiven op je stoornis of depressie of... of als je zo overrompeld voelt door het schermen met hun termen... (dat is eveneens een intelligente, zeer doeltreffende manier om iemand de mond te snoeren)
Precies omdat me heel veel jaren van mijn leven op velerlei manieren de mond gesnoerd werd, ben ik uiteindelijk ziek geworden... tot ik mijn mond begon open te doen... en dàt zal ik blijven doen zolang ik leef. In het schrijven vooral... want mondeling voel ik me ondanks een grote vooruitgang in kritieke momenten, in moeilijke, zware perioden nog vaak ernstig geblokkeerd.
Verder ben ik niet van gisteren zoals ze dat zeggen... in al die jaren heb ik heel wat boeken bestudeerd... tot ik ongeveer vier jaar geleden deze psychiater begon te vertrouwen. Dat had ik dus beter niét gedaan.
Mijn conclusie is dat ik nog steeds niet voldoende naar mijn intuïtie luister... dan had ik deze therapie al in de loop van dit jaar stopgezet... Maar zelfs dan zou ik dit eerlijk met hem besproken hebben en niet zoals hij nu deed stiekem, achterbaks achter de rug om allerlei overleggen en regelen... (tragisch genoeg speelde ik al met het idee van een andere of tweede psychiater minstens anderhalve maand voor die rampzalige dinsdag 27 september, dat lees je in de blogjes die die dinsdag voorafgaan) Ik vond echter dat ik dit eerst eerlijk met hem moest bespreken.. en na zijn vakantie van drie weken, na de eerste sessie na die vakantie, begon de nood hoog te worden... in die sessie voelde ik me opnieuw als lucht behandeld... (hij ging niet in op wat ik zei, toen al bracht ik ter sprake om een eventueel een tweede psychiater te consulteren) en evenmin ging hij in op mijn gevoel wat betrof de halvering van de sessies waarbij ik het eventuele aanbrengen van een alternatief ook doodgezwegen werd. Ik vroeg eveneens om een aanvullende therapiegroep... Het waren allemaal nog duidelijker tekenen aan de wand dan die ik tijdens de loop van dit jaar liet horen, er werd niet één keer op ingegaan... integendeel... alsof ik en wat ik zei, waaronder ik leed, er niet, helemaal niet meer toe deed. Ik ben me ook gaan realiseren dat ik net door die aanval van hem december 2010 niet to the point dierf komen, niet meer, dat ik bang was dat hij het opnieuw als een 'aanval op zijn persoon' zou beschouwen als ik die gedachte van me uitsprak, (sterkere therapie, huiswerk eventueel enz...) Telkens ik wat dan ook durfde vragen of vroeg wat de therapie inhield en wat ik kan doen, werd geantwoord 'alleen ventileren... '
Die sessie na drie weken vakantie van hem, nadat er op geen van de zaken die ik aanbracht, werd ingegaan verkondigde hij doodleuk aan de deur die al open stond .. 'o ja, volgende week ben ik er nog, maar de week daarna ben ik afwezig'... Het voelde toen als nog een extra klap en een nog grotere bespotting van wat ik net in die sessie had aangebracht. Erna liet ik weten tijdelijk geen therapie meer te wensen...
Ik moest kunnen nadenken over deze vorm van therapie die me steeds erger in het 'niet-bestaan' duwde... me steeds dieper duwde in de depressie. In plaats van dat ik begeleid werd, werd ik doodgezwegen op meer dan één wijze. Ik wilde niet in de knoei blijven zitten. Ik had die afstand nodig om alles op een rijtje te kunnen zetten. In die weken las ik dat ene boek 'De stilte voorbij'. Ik vond daar bruikbare passages om beter uit te kunnen drukken hoe ik me bij de therapie van de afgelopen acht maanden had gevoeld en nog voelde. Ik wou nog duidelijker vragen om effectievere hulp dan dit slechts 'ventileren' (wat dat niet eens meer was door dat zijn luisterbereidheid duidelijk en steeds meer te wensen overliet) Ook omdat mijn vorige aanbrengen dat jaar (vanaf februari) zelden of nooit beantwoord werden... steeds met een kluitje in het riet gezonden.
Degene die hier regelmatig komen lezen, herinneren zich vast ook nog dat ik toen bij het rommelen op mijn kamer een kaartje trok met daarop 'moed voor de volgende stap'. Die stap zou een helder gesprek zijn over wat ik miste in de therapie (met de passages uit dat ene boek als hulp) en nogmaals een vraag om een tweede behandelaar of een totaal nieuwe psychiater die meer bekend was met de borderline persoonlijkheidsstoornis als mijn psychiater zich daartoe niet in staat achtte. De week dat hij afwezig was, kon ik uiteraard niet vragen of er ergens een ruimte was omdat ik er wilde proberen over te spreken. Ik vroeg het die eerste dag dat hij terug was... Uitzonderlijk beantwoordde hij die mail niet, ook niet de volgende dag... De rest is bekend... ik geraakte in paniek... dacht dat hij het me kwalijk nam dat ik die weken tijdelijk geen therapie meer wenste.
Uiteindelijk kreeg ik een mail... die ondertussen al uitvoerig hier besproken is... hoe mijn psychiater me in die mail op lafhartige wijze 'loosde'... zichzelf weliswaar goed indekte met het een 'voorstel' te noemen... dat zoals ik reeds schreef onmogelijk een voorstel kan genoemd worden door dat het voorstel zo verzwaard was met 'voorwaarden' dat dit het woord 'voorstel' een schandvlek werd en de betekenis van een voorstel bijlange na niet meer benaderde...
Achter mijn rug om had hij (hoe ironisch) precies dié collega gecontacteerd en (zogezegd) al met hem overlegd hoe ik daar één of meerdere consultaties zou volgen en dat hij (mijn psychiater dus) dàn wel zou zien of ik nog bij hem terecht KON en misschien wel gecombineerd met sessies bij die ander... (alsof ik een of ander proefdier was... of iemand die niet meer over haar verstand beschikte waar je boven het hoofd volledig in het geniep allerlei over kan bedisselen? Dat was alvast niet wat steeds in zijn therapie benadrukt werd !!!!!!!!!!!!!!) En dan nog die macht misbruiken... als ik netjes deed wat baasje vroeg dàn zou hij eens zien of...???
(in die zin kan ik nu beter de braakneigingen die ik vanaf die dag kreeg, verklaren... ik kreeg amper nog een hap door mijn keel en ben ondertussen zes kilo lichter. Dat is nogal veel in twee weken tijd en dat voel ik ook.
Dat hij zelf niet eens begreep nadat hij me zoiets lapte ik niet eens meer terug wou naar hem... !!!!! Achter mijn rug overleggen met een collega en me op zo'n laffe manier lozen, oversassen.... zonder enig woord vooraf, zonder gesprek. Bleek later dat hij niet eens overlegd hàd met die collega... !!!!!!!!!!! (mijn psychiater zal zeker niet beseft hebben hoe ik door zijn vreselijke mail in paniek was geraakt en meteen die volgende ochtend al contact had met zijn collega om daar in therapie te gaan). Bleek deze collega niets van dat 'zogenaamd' overleg te weten!!!!! Dus alweer een leugen van mijn psychiater...!
Toen ik echter te volle besefte wàt dit alles betekende, en ik het al voor me zag hoe mijn psychiater zijn falen schijnheilig zou doorsassen naar mij de cliënte met bps, de collega uitvoerig zou briefen (waarover??? zeker niet hoe hij dit alles ge-regeld had)... annuleerde ik die afspraak.
Het is duidelijk, steeds duidelijker waarom hij dit zo gedaan heeft. Psychologisch te zwaar met mij nog een gesprek te hebben daarover (over dat zogenaamde voorstel van hem)???? Angst over hoe ik dàn zou reageren, was nog een andere bewering van hem later. :
Als hij eerlijk was geweest, en vanuit de zorg om zijn cliënt hierover eerlijk met mij in gesprek was geweest, dan had ik hem misschien wel blij bedankt... maar nu? Verder denk ik dat hij vooral angst had voor mijn reactie omdat hij verdomd goed wist dat het 'niets met de bezorgdheid om mij' te maken had... maar omdat hij niet in staat bleek (of niet meer in staat is) om toe te geven dat hij niet almachtig is. Waarom in het loop van het jaar niet al werd ingegaan om mijn bedenkingen en bevragingen? Omdat hij het te moeilijk vond toe te geven dat hij faalde (wat ik hem evenmin zou kwalijk genomen hebben, dat hij faalde, je hoeft het niet eens zo te zien, bedoel ik, wel neem ik het hem kwalijk hoe hij dit uiteindelijk 'afhandelde'.- Dat hij zijn gebrek aan ervaring niet kon toegeven voor zichzelf, of de uitschuivers die hij maakte, maar verkoos dit zo van zich af te duwen? Het vervult me nog steeds met afgrijzen. )
Het zou een heel ander einde gekregen hebben, ik zou niet met een nieuw trauma zitten en zwaar geschonden vertrouwen als hij dit in de loop van het jaar had voorgesteld (en dus echt voorgesteld... en niet verzwaard met rotsblokken aan voorwaarden) of ingegaan was op mijn diverse kreten om 'hulp' want dié kreeg ik niet méér van hem...!
Ik moest door zijn lafheid 'het kind van de rekening worden'... en dan moest ik hem nog dankbaar zijn? Dan vond hij dat hij me tot het laatste toe hielp? Nogmaals... hij zette de schaar in het hele breiwerk door die laatste gruwelijke afhandeling (=verwerping van mij) Als hij me tot op het laatste hielp was dat op een haar na 'om zeep'. (wat hij wellicht niet bedoelde met zijn eigen lof)
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
475. domper
Het is zo herkenbaar... en ik heb er lang niet meer aan gedacht... maar het is zeer demotiverend en ontgoochelend dat wat je ook probeert om uit het slop te geraken, je steeds weer op hindernissen stoot. Ook vandaag kreeg ik opnieuw zulk ontgoochelend nieuws. Soms vraag ik me af waarom ik ondanks alles toch moeite blijf doen.
Dit is weer even slikken... Op naar de volgende mislukking mag ik vast niet zeggen... toch lijkt het meer realiteit dan het andere...
Vandaag is er net iets te veel beslag op me gelegd en werd mijn ritme door talloze onderbrekingen volledig verstoord. Dat probeer ik te negeren, met goede moed ga ik verder... tot ik merk dat ik niet meer kan. Het is zo moeilijk met dit gegeven om te gaan want ik wil nog steeds niemand kwetsen. Uiteindelijk ga ik drinken om mezelf 'kalmer' te krijgen. Goed... ik heb de vaat op die manier wel kunnen verwerken en het keukentje gedweild, enkele kastjes schoongemaakt zodat ik vandaag of morgen toch kan beginnen met een schilderij van wat ik voel. Er staat neutrale muziek op. En ik ben een stilzwijgende blok verdriet. Dat wil zeggen dat ik als ik zou kunnen huilen, zou blijven huilen tot ik helemaal geen vocht meer in mijn lijf heb... en daar de mens voor een groot deel uit water schijnt te bestaan... .
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
477. Ik dacht er wel meer aan om een lijst met boeken in die brievenbus te stoppen.
Sinds die vreselijke dag waarop mijn psychiater me per mail 'loosde'... denk ik er wel meer aan om een lijst met boeken over de borderline persoonlijkheidsstoornis in de brievenbus te stoppen van het therapeutisch centrum waar hij werkzaam is. In de hoop dat hij die boeken bestudeerd. Maar ondertussen huiver ik van die gedachte... omdat ik geen andere borderline-patiënten aan zijn 'behandeling' wil overleveren... Evenmin andere psychisch kwetsbare mensen... Ik wens namelijk geen mens toe bij een psychiater in behandeling te zijn of gaan die niet eens beseft hoe wreed, on-therapeutisch en gevaarlijk zijn 'afhandeling' was...
478. ooit... (vraagteken bij teer-beminde (?) echtgenoot)
Ooit was er een miskraam... De vader wist niets anders te snauwen toen ik eenmaal thuis was na de curettage en 't verdriet nogmaals naar bovenkwam dan deze wrede woorden... 'zit je daar nu nog voor te grienen, 'hét' is er nu toch al uit....' En dan begreep die man niet waarom ik geen aanraking meer van hem kon verdragen... Ik vermagerde zienderogen... tot 46 kg en dit met een lengte van 1.72 m... Een reactie van het wezen op dat wat het voelde als wreedheid, ongevoeligheid, het alleen staan met het verdriet.
Ik weet niet wat het betekent... maar ik ben terug bezig mezelf uit te hongeren... eet geen hap meer, uitgezonderd de avondmalen. Ook mijn enige verweer momenteel tegen de ondraaglijke verwerping door mijn psychiater?...
Verder wil ik een tattoo laten plaatsen... zodat die pijn die andere pijn verzacht. Lichamelijke pijn is een feest in vergelijking met psychische, emotionele pijn die niet veel mensen schijnen te kunnen begrijpen of aannemen, hoe hevig die is... waar je alleen mee blijft staan waar mensen met fysisch letsel en pijn wél op meevoelen kunnen rekenen.
Een tattoo is zowat hetzelfde als het snijden vroeger... met dit verschil dat het niet opvalt als zodanig. Het leven werd een hel ook al doe ik voor de buitenwereld nog steeds of er niets met me aan de hand is.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
13-10-2011
479. film en documentaire... gaven een rustig gevoel
Nog even een blogje voor ik ga slapen. Het zal hopelijk beter lukken om te slapen omdat ik me rustiger voel. Wellicht omdat ik opnieuw zo'n film zag die me voedt met goede dingen, met aanklachten tegen verschillende vormen van onrecht... Dat is misschien gek om te lezen, maar zo voelt het voor mij... omdat ik het meer dan goed vind en noodzakelijk om iedere vorm van onrecht aan te klagen. In films, boeken, artikels, om mensen wakker te schudden en halt te roepen, althans een rem te zetten op al die onmenselijke zaken.
De film die ik zag 'Fast food nation'... Er wordt in die film verteld hoe ze in een bepaalde groot-machtige fabriek dieren slachtten, maar ook hoe mensen er uitgebuit werden (die gaan illegaal de grens over omdat ze in hun land van herkomst arm zijn, op dat traject ontkomen er sommige niet aan de dood...) én gevaarlijk werk moeten leveren... (als er ongelukken gebeuren met vreselijk letsel... vinden degenen aan het roer treffende 'argumenten' om niets te moeten betalen... Een film die je doet slikken maar die mij dus een soort voeding geeft... dan wordt dat ene weer wakker in mij... dat niet tegen onrecht kan.
Een tweede film, eendocumentaire van Michael Moore 'Capitalism... a love story' bekeek ik tot nu want jammer genoeg duurt die nog 45 min en ik moet naar bed, ik moet niet meer zo laat gaan slapen, dat is in de gegeven omstandigheden niet zo goed en werkt op mijn (ge)moed.
Het belangrijkste is... dat ik door het bekijken van zowel film als documentaire rust verkreeg. Het maakt me niet somber... integendeel... het voelt eerder als een erkenning, een spiegeling van mijn eigen gevoel rond onrecht, uitbuiting van mensen, onderdrukking, mishandelen van dieren en mensen, mensensmokkel, geweld, armoede, enz... enz.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
480. Bij iedere ademtocht
bij iedere ademtocht voel je de pijn bij iedere ademtocht wenste je dat die er niet meer hoefde te zijn bij iedere ademtocht verlang je naar de nacht omdat dan het leven dat bijt en snijdt verzacht wegglijdt in het slapen bij iedere ademtocht met de pijn hoop je jezelf in de loop van de dag opnieuw bij elkaar te kunnen schrapen bij iedere ademtocht verbied je jezelf te denken weiger je aandacht te schenken aan wat is gebeurd 't schreeuwen van binnen geef daar bitter weinig om de pijn van binnen blijft klauwen en bijten zal wel slijten probeer jezelf op te beuren opnieuw gleden alle kleuren uit het vertrouwen dat je gaf want wat was wàt en hoé hij deed afschuwelijk wreed, onnoemelijk laf waardoor zijn halfslachtige woorden over zijn bezorgdheid om je, om hoe je leed nog een keer heel diep door de hypocrisie in de wonde sneed.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
481. schaamte
je schaamt je om over die pijn te schrijven je kan er niet alleen mee blijven daarom poog je het kwellende te beschrijven
je schaamt je want zo beschamend is het wel dat kijven ze vaak je hebt immers geen 'lichamelijk' letsel gezwel dan kijk je stil voor je uit en zegt geen woord word door hun ontkenning stil vermoord
daarom probeer je met jouw schrijven de pijn van binnen voor te blijven tenminste te verzachten te vergeten hoe ze smalend lachten
je weet ook wel het is geen lichamelijk letsel maar wél een psychisch blijvend pijnlijk gezwel niet weg te krijgen zit niet tussen je twee oren zulke uitspraken doorboren zodat je niemand nog wil storen nog liever zwijg je jezelf dood alleen zal dat zwijgen je nog meer doorklieven en groter wordt de psychische pijn en nood.
Zet nu de dag voort met frisse moed het dichten deed je goed hou toch op jezelf wat wijs te maken want terwijl je dit schrijft voel je hoe deze woorden je doen kraken zet wel de dag voort met je overgebleven moed tot hiertoe ging het toch... behoorlijk goed? je bleef in leven dat kostte ontzettend veel en dat ontzettend veel... heb je ook àllesbehàlve moeiteloos gegeven.
niet iedereen gaat zo laf te werk en dansen net niet op je zerk met hun zwak en later moordend on-therapeutisch werk.
483. hij heeft er niets van begrepen, zoveel is duidelijk
Dat hij er niets van begrepen had, was duidelijk. De mail met het voorstel tot dwangmaatregel gemaakt door de voorwaarden die het omsloten. Drie maal liet je je ontzetting blijken over de manier waarop hij je per mail loosde. Je kreeg geen tekst of uitleg... geen woord vooraf... of erna, geen antwoord op die vragen die je stelde... Twee dagen later telefoneerde je hem totaal verscheurd met opnieuw de vraag wààrom... en wat jij hem had misdaan om zo behandeld te worden. De aanvankelijke weigering alsnog een antwoord te geven.... Hij bleef daarentegen doen of jij de zieke was die zich 'aanstelde' Terloops liet hij nog weten dat hij begreep dat dit 'eventjes' 'vervelend' was... Op het einde verwees hij je als een lastig insect naar de 'crisisopvang'...
Hij kleedde het in alsof hij de wijze, normale psychiater was die even moest afrekenen met een hysterisch mens in crisis... Hij gedroeg zich of hij het slachtoffer was en wat en hoe hij me loosde de normaalste zaak van de wereld was...
Pas toen schreef ik nogmaals een mail en pas toen ook maakte ik een kras op zijn blazoen door hem onbekwaam te noemen, laf en zwak waardoor ik zijn ego raakte. Gek genoeg verwaardigde hij zich pas toén wél een antwoord te geven en dat ik wel ergens 'een punt' had wat betrof dat het inderdaad met een gesprek had gekund maar dat mijn kans nu wel verkeken was om alsnog een gesprek te hebben omdat ik hem gelijk had gemaakt met de grond... (tjonge... hoe waagde ik het hé...)Dat hij ook toen nog dacht - na alle brandende zuur die hij op de door hem gemaakte wonde had gegooid- ik nog terug zou willen komen om dààrover te discussiëren (?). Met een man die niet eens begréép wat hij gedaan had en hoe mensonwaardig en on-therapeutisch het was????
Ook toen besefte hij niet dat hij precies door me te behandelen als een 'ding' me niet alleen 'met de grond had gelijk gemaakt' maar me zelfs 'onder de grond had geschopt', me levend heeft begraven...!
Verder is het vreemd te noemen dat ik nà zijn rotbehandeling drie keer gevraagd heb waarom, om een verklaring, zodat ik het zou kunnen begrijpen... dat antwoord kreeg ik niet. Toen ik mijn ontzetting had laten blijken, vragen had gesteld bij zijn 'afhandeling' er geen antwoord op kwam, op géén van de drie mails die ik toen verstuurde. (later via die telefoons die ik zelf heb moeten plegen werd ik afgewimpeld als een hysterisch ziek mens dat een 'crisis' had.. ) (alsof een gezond mens van zulke behandeling niet van streek zou geraken... )
Ook besefte hij niet dat een gesprek waarin hij net zulk 'voorstel' verzwaard met voorwaarden zou aanbrengen, niet goed kàn aankomen... pre-cies omdàt het niet om een voorstel ging maar om een 'maatregel van een psychiater die het stilaan lastig begon te vinden dat zijn cliënte hem niet meer toelaat comfortabel in zijn zetel te doen alsof hij luisterde??? Die bovendien deze cliënt niet langer kon doen geloven dat alleen praten volstond???? Hij hoefde niet eens meer te luisteren naar wat ik zei, hij was zich gaan beperken tot slechts doen alsof, luisterend naar geroezemoes, als achtergrond zodat hij verder kon drijven op wieken van halfslaap zonder dat er nog iéts meer van hem verwacht werd'...
En toen ze nog méér spartelde, gebruikte de oppermacht dan ook zijn macht. ?????????????
Hij had zich er vanaf gemaakt... op een afschuwwekkende manier en ik kan zeer goed begrijpen dat hij dat ook niet op dezelfde manier in een gesprek had gekund. (toch niet met mij die zulke manier zeer goed begrijpt en ziet wat ze werkelijk beoogt. Hij weet al van bij aanvang van de therapie dat eerlijk het langst duurt bij mij... en oneerlijkheid of gemanipuleer... de fundamenten doet instorten)
Als hij echter naar zijn geweten en hart luisterde, dan zou hij zeker nooit ook maar één patiënt van hem op zulke manier behandelen en begrijpen dat de manier waarop hij het inkleedde en naar voor bracht erger was dan degenereren, dat hij door zijn macht te misbruiken de mens voor hem terugbracht naar minder dan niets...
Hoe had hij het wel kunnen aanpakken? Vanuit zijn bekwaamheid dus... vanuit zijn hulpverlener zijn, zijn psychiater zijn? Wie is hier de psychiater en/of tenminste de mens die hoort te weten dat het allesbehalve heilzaam is een cliënt te behandelen als voorwerp van zijn 'macht', handelend vanuit zijn eigen frustratie, lichtzinnigheid, eigengereidheid, angst of lafheid?
Een gezond voorstel had er ongeveer zo kunnen uitzien, dat hij zou zeggen mijn suggestie te hebben overwogen om eventueel een tweede psychiater te consulteren want dat hij wel voelde dat ik me niet meer zo goed voelde in deze vorm van therapie met bovendien ook zijn verminderde aandacht waarvoor zijn excuus . Dat hij ook in de loop van het afgelopen jaar wel had gevoeld dat ik meer van een therapie verwachtte dan slechts praten, dat hij meende begrepen te hebben dat ik nood had aan een alerte psychiater die me op bepaalde zaken wees maar géén oplossingen aandroeg zoals hij al te vaak deed (dat hoort namelijk OOK niet...). Hij had me kunnen zeggen dat mijn welzijn in de therapie op de eerste plaats kwam (en vooral het ook menen!) en dat hij het daarom ook zou begrijpen als ik mijn heil wilde zoeken bij een andere, misschien meer gespecialiseerde psychiater. Dàn zou hij pas zijn 'bezorgdheid' hebben laten blijken en zou ik ze geloofd hebben... Niet die andere bezorgdheid die zo halfslachtig in die ene gruwelijke mail te lezen stond... een voor zijn geweten te sussen of zo.
Helemaal schitterend zou het geweest zijn moest hij de afgelopen acht maanden beter opgelet hebben en niet zo zelfgenoegzaam geweest zijn dat ik tevreden zou blijven met dit leuteren... wat het werd... doordat hij niet écht meer luisterde... en daar zijn bewijzen genoeg van. Dat had uiteraard een nefaste invloed op mij en op het gehele proces. Als je steeds echter moet voelen dat je er als mens/patiënte niet meer toe doet, dat ze je maar laten 'leuteren', je nergens meer op wijzen, geen vraag meer stellen, beweren zelfs niets te analyseren...?
Hij had op zijn minst tot vijf maal toe kunnen ingaan op wat ik hier net schrijf. Zijn 'laffe en halfslachtige voorstel' zou er dan nooit geweest zijn, hij zou in de loop van de afgelopen acht maanden zijn gekomen met een 'aanbod'... voor een therapie die me méér goed zou doen... een psychiater die de materie van borderline ps beter beheerste bvb.
Ik denk met wat ik nu weet dat hij die me loosde per mail die materie niet eens voor een vierde beheerste... zo ja dan had hij zeker niet op deze manier gereageerd!!!! Overigens bij geen enkele patiënte is zulke mis-handeling geoorloofd!!! Mijn geloof en vertrouwen in hem was daarin misplaatst, zo is gebleken... Nog erger is het dat ook mijn vertrouwen in een eerlijke behandeling een ernstige vergissing is gebleken.
De laatste acht maanden heb ik meerdere keren gevoeld dat het niet meer klopte zijn behandeling ... maar zelfs dan bleef ik het aan mezelf wijten in plaats van ook hem en zijn werkwijze in vraag te stellen... en al helemaal de fout die hij maakte en de verminderde of totaal afwezige alertheid. Zo die alertheid er nog geweest zou zijn bij hem, dan had hij als bekwame psychiater gevoeld wat er speelde... wat er aan de hand was, en in plaats van rond de pot te blijven draaien, mijn aanbrengen van wat ik voelde als een probleem onder de loep genomen in plaats van me telkens opnieuw met een kluitje in het riet te blijven sturen.
Ik vertrouwde er op bij een deskundige te zitten die je tenminste begeleidt en inzicht heeft in de problematiek. Nu blijkbaar heb ik me dramatisch vergist. En werd ik bovendien naar aanleiding wààrvan op een laffe manier 'geloosd', 'afgevoerd'...
Zoveel kansen liet hij (bewust, uit luiheid, laksheid, onwetendheid, zelfgenoegzaamheid of domheid...) liggen in de loop van de afgelopen acht maanden... al die kansen om dàt probleem verder te bespreken... en tot een aanbieden te komen van betere, doeltreffender hulp... wat op die manier geen trauma voor mij zou betekend hebben maar een weg naar verder KUNNEN evolueren in plaats van al die maanden bijna gedwongen te worden door zwijgen en slikken ter plaatse te blijven trappelen en daardoor dieper en dieper weg te zinken in de al aanwezige depressie.
Het zou helend kunnen werken als deze man dat zou begrijpen... maar ik geloof niet dàt dat tot de mogelijkheden behoort, niet meer na die bewuste mail van hem en hoe ik daarna door hem nog meer psychisch door hem mis-handeld werd.
Ik ben alvast begonnen met al een doos verftubes klaar te zetten in mijn keukentje waar ik binnen een half uurtje ga beginnen schilderen... aan wat ik voel, hoe ik me voel, de beelden schilderen op dat houten geval dat ik kocht voor een appel en een ei.
Heb tot 16.30 u aan het schilderij gewerkt, is nog niet af. Overmorgen verder... zullen wel zien. Ik was bang... omdat ik dacht dat ik de confrontatie niet zou aankunnen maar het is net als vroeger, dat het schilderij vanuit mijn gevoel, vanuit de pijn verlicht en me van binnen heelt... ook al ben ik erna helemaal uitgeput. Het is ook nodig mezelf te 'versterken' met een glaasje wijn en nu rust ik uit bij een Maredsous-biertje van rond de tien graden. Ik heb via het schilderij dat nog maar voor een vierde klaar is, mijn pijnlijke binnenkant deels kunnen verbeelden... Dus schrik aub niet als ik het hier plaats. Mijn dochter schrok. Voor mij is het echter volkomen vanzelfsprekend, het is namelijk wat ik voel en wat er van binnen leeft. Weet nog niet precies hoe ik dat moet fiksen... om het hierop te plaatsen. Ik heb de verschillende fases gefotografeerd. Het gebeurt wel meer dat ik een schilderij verknoei omdat ik het nooit goed kan vinden en mezelf een volslagen mislukkeling vind. Ook vandaag... maar ik het dat gevoel gelaten wat het was... en verder gefocust op mijn gevoel... Vandaar dat ik bijna niet meer schilderde... omdat dat gevoel zelfs dàt niet meer te kunnen een extra slag toebracht.
Eenmaal ik begonnen was, was ik blij dat ik niet in die andere omgeving met andere psychiatrische patiënten aan het schilderen was gegaan... Ik zou volledig geblokkeerd zijn... Hier kan ik over die blokkade... met de hulp van een glaasje wijn. Op een andere manier lukt het me niet meer... nu minder dan ooit... met dank aan de psychiater die me bijna negen jaar begeleidde maar me dumpte als een proefkonijn dat geen 'dienst meer kon doen' om zijn ego op te vijzelen?
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
485. Schilderij begonnen op donderdag 13 oktober (fase 1,2,3)
Fase 1, 2 en 3 van het schlderij dat ik vandaag om 12.30u begon, naar aanleiding van een traumatische gebeurtenis, namelijk mijn psychiater die me bijna negen jaar behandelde en me dinsdag 27 september 2011 per mail 'loosde'... (de volgende fases moet ik nog afwerken... deze of volgende week)
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
14-10-2011
486. Huilen
Weet niet wat ik vandaag heb, kon niet zoals gewoonlijk mijn dag beginnen met blogje, ben meteen aan het schrijven gegaan (nu ja verbetering aanbrengen...) en plots ben ik beginnen huilen en was het één en al pijn. Spanning wellicht om iets wat ik vandaag doormoet. Altijd die angst om te falen, en nog veel andere gevoelens. Dat plotse besef ook hoe het leven werd met zoveel verliezen en dan nog als kers op de taart een psychiater die je op nare wijze 'loost' en hiermee voor zulke zware extra belasting zorgt dat je nog minder beseft te leven dan ervoor. Wat weer door mijn lijf scheurt, ga ik hier niet opschrijven. Ben sinds gisteren opnieuw bezig met naast koffie ook rustgevende thees te drinken. Mijn maag verdraagt niet zo veel koffie momenteel. Ik ben nog meer verloren dan de wekelijkse sessie, ik ben ook de bezoekjes aan de bib in diezelfde stad verloren, ik kan er niet meer komen. Omdat het emotioneel te veel pijn veroorzaakt. Ik zal een dezer dagen mijn lidmaatschap daar opzeggen. Moest ik er na verloop van tijd opnieuw toe in staat zijn, kan ik het nog altijd laten weten. Ik kan niet stoppen met huilen... dat besef zoveel verloren te hebben, mensen die me lief waren, zijn, mensen die écht om me gaven... net zij stierven, te beginnen met mijn zusje. ... En dan zijn er nog de levenden die me verwierpen te beginnen met mijn moeder, de laatste zal mijn psychiater geweest zijn, een volgende keer wil ik niet meer meemaken, niet zoals het was na zijn 'afhandeling'.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
487. doodop, op alle vlakken
Wat een angst, wat een spanning en wat een verdriet zat er in mij... Ik weet niet hoe ik het heb... Stil zijn en verteren... wat was, dat moet ik nu doen terwijl ik alleen maar zou willen huilen om nooit meer op te houden. Wat ben ik moe. Het schilderij staat even in de andere kamer... ook dat wil ik laten rusten. Alles laten rusten... mezelf inbegrepen. Iemand reikte me de hand, en ik nam ze aan. Daar waar mijn behandelende arts de zijne los trok zonder voorgaande. Neen... vergeven doe ik het hem nooit... Hij is persona non grata geworden voor mij... helemaal. Wat hij deed en hoe hij dat deed is on-ver-geeflijk.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
15-10-2011
488. Alsof de lente begint (voor alle duidelijkheid=de zon of het weer heeft met dit gevoel NIETS te maken) ;-)
Ik heb zo goed geslapen... voor het eerst sinds hoe lang??? Zonder boek aub... wat ik voor de emotionele slachtpartij die de psychiater die me negen jaar bijna behandelde op me toepaste, al niet eens kon... Ook moest ik niet meer in de handleiding lezen voor borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik heb niet langer het gevoel dat ik werkelijk alles alleen moet doen... Ik kon vanmorgen zelfs blijven liggen ook al was ik wakker. Ik hoefde niet vlug vlug dat bed uit omdat eenmaal wakker de ellende me zodanig treft dat ik wel moét opstaan om meteen wat om handen te hebben zodat de zaken die door mij heen razen me niet zouden wurgen. Als ik nu zou huilen... dan is het van dit... 'het voelt of de lente nu pas begint'.. (ook hier voor alle duidelijkheid, het weer of de zon heeft met deze uitlating NIETS maar dan ook NIETS te maken)
Gisteren wilde ik mijn favoriete serie volgen met die olijke speurder Frost... maar mijn ogen vielen dicht... Ik probeerde ze met mijn vingers open te houden... het hielp niet... ik viel telkens opnieuw in slaap... in een rustgevende slaap... en weet niets haha van de oplossing van al die moorden. Ik weet wel meer en meer... hoe de therapie die ik kreeg me meer kwaad heeft gedaan dan goed, zeker het laatste jaar. En hoe de afhandeling een psychische moord op mij was... die ik net als Frost met de nodige humor zal oplossen... ik ben al bezig... het ene inzicht na het andere... maar door wat er nu is... voelt dat niet levensbedreigend meer 'mijn nieuwe psychiater... '.
Ik wil er voor opletten... voorzichtig te blijven met mijn vloed positiviteit, uit zelfbescherming omdat er toch die angst op de achtergrond is dat ik me opnieuw vergis... ik denk echter niet... dat ik me vergis... tot hiertoe komt het overeen met mijn intuïtie, iets wat ik niet kan zeggen van de afgelopen jaren... Teveel toegeeflijkheid van mijn zijde... om al die steken die er vielen... Nu voelde het meteen JUIST... voelde ik me meteen BEGREPEN... GEHOORD... ERNSTIG.... GENOMEN.
Dat ik nu stilaan uit de smurrie zal komen... is niet de verdienste van de vorige psychiater die dat niet meer is voor mij door zijn mis-handeling... maar vooral mijn verdienste... én die van de hand die me gereikt werd. (als dat geen goed nieuws is allemaal.
Na die vreselijke weken (zie vanaf 27 september = de dag dat ik geloosd werd door mijn behandelend arts = psychiater na bijna negen jaar behandeling...en let wel !!! ZONDER VOORGAANDE... ZONDER OOK MAAR 1 WOORD VAN WAT DIE MAN EVENTUEEL DWARS ZOU KUNNEN ZITTEN... OF WAT HIJ NIET KON...!!!!!!! NAMELIJK MIJ EEN DEGELIJKE THERAPIE AANBIEDEN.... ...een therapie op maat voor iemand die lijdt aan bps en chronische depressies...) heb ik ein-de-lijk mijn tafel opgeruimd... Die lag afgeladen vol met paperassen...
Ik ben nu heel erg moe... en nog altijd dat gevoel te willen huilen om hoe hij mij, de man die ik onterecht mijn vertrouwen schonk,...me 'loosde'... en dan meende hij nog het recht te hebben mijn verzoek me met rust te laten na die ellendige mail en de nog ellendiger telefoontjes van hem, te negeren én mij naar mijn hoofd te gooien dat hij me toch 'tot het laatste goed probeerde te helpen'... (hij staat wel akelig goed met zichzelf...) Angstaanjagend in feite... Hij vond dat ik hem met de grond gelijk had gemaakt... Hoezo? Ik heb niet meer gedaan dan te vermelden wat is... zijn verderfelijk en laffe houding in vraag stellen... om me zo op die manier te lozen waardoor hij mij op een subtiele manier 'met de grond gelijk maakte' maar dàt dringt blijkbaar niét tot zijn krekelverstand door. (ik had niet anders verwacht...)
Het lef... aub zeg... Hij hielp me al 8 maanden niet meer... en viel me nog aan ook toen ik beleefd én voorzichtig zijn verbreking van zijn regels bevroeg... !!!!!!!!!!!!!! Dus... eindelijk ruimde ik de tafel op en sorteerde ik mijn bijna 15 kaftjes rekeningen, uitreksels enz... er is nog één kaftje bijgevoegd... 'hoe hij het afhandelde'... met alle papieren die daarmee in verband staan. Dit wens ik écht niemand toe... ! Zelfs mijn grootste vijand niet... (weet niet eens dat ik zo iemand heb) Mensen als hij, die zoiets doen, die bestaan eenvoudigweg niet meer voor mij. Hij, de pubererale egotripper die hij bleek te zijn... bestaat nu inderdaad NIET meer voor mij...
Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september). Nog altijd dat gevoel te willen huilen, van vermoeidheid, van al wat de voorbije weken een nachtmerrie inhield, dag en nacht. Dat wat gisteren wat milder was, lijkt alweer een maand geleden al wilde ik het vasthouden. Dat is gelukt tot ergens in de namiddag of vroegavond. Toen zakte al hetgeen weer hoop bracht en de wil om verder te leven weer tot een lager niveau. Ik laat het los en probeer er niet te veel aan te denken; Het is verdwenen in de onwerkelijkheid die opnieuw over me heen trok en het gevoel verbonden te zijn met het leven en de mensen om me heen volledig verdoofd. Wellicht door het teveel aan bijzonder zware emoties en schokken.. Ik ken het van het voorbije leven...
Na een nacht slapen komt het hopelijk terug... Ook de betrokken personen voelen niet meer als bestaand. Het is rottig, zeker nu... omdat ik daardoor ook dat gevoel van steun verlies.
Voel dit alles niet zomaar te kunnen vergeten, al zou ik dat willen, hartgrondig willen. Ik voel nu al dat dit tijd vraagt, meer tijd dan me lief is... Ik weet niet eens of ik het ooit vergeven kan. Ik hoop het meer voor mezelf dan voor degene die dit alles veroorzaakt heeft. De lafaard.
Het mag een medische miskleun genoemd worden, één van formaat en met zware gevolgen, psychische verwondingen, een zwaar trauma veroorzakend... je mag trots zijn psychiater J. In emotionele shock... wat hij ooit zelf vernoemde... maar toen was hij en zijn onnadenkend of onverantwoord gedrag niet de oorzaak. Nu zal hij zulks vast niet meer vernoemen...
Ik ben erg moe... en hoop zo dat ik morgen weer dat lichtje ga zien en voelen van gisteren.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
16-10-2011
491. vertwijfeling
geen sprong maar kruipen door een woestijn geen houvast of uitweg uit het gloeiend, brandend zand en de droogte geen weg geen hoogte wat er moet of wat wàt met je doet wat je mag zonder spotlach of een gruwelijke straf zieltogend kruipen door vernietigende zand omdat je ergens onderweg werd uitgeworpen als mens en wezen uitgeband...
overal is stilte behalve in jezelf daar schreeuwt en schreeuwt het door een pijn die je weg wil, die er hoefde te zijn
vastgeklonken in angst blijft het stil, je mond kan niet meer open je durft niet meer verzoeken om hulp, steun en begrip bang opnieuw geduwd te worden over de dodelijke klip.
je verloor opnieuw het onzichtbare contact het rustgevende de band vervreemd ver heen je voelt je opnieuw ontzettend... afschuwwekkend alleen.
492. Bespreking van het boek 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis'
Verdere bespreking van het boek 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis' Een praktische gids voor behandeling. , geschreven door Roy Krawitz & Christine Watson --------- Ik neem niet letterlijk over wat er staat uiteraard. In het hoofdstuk over de verschillende behandelmodellen(psychodynamisch en psychoanalytisch georiënteeerde psychotherapie) lees ik hoe :
'sommige gedragingen en gevoelens in de patiënt-therapeut-relatie constructief kunnen zijn voor het bereiken van therapeutische doelen terwijl andere een averechtse uitwerking kunnen hebben. Ook hoe het de taak is in verschillende psychodynamische therapieën om gedragingen en gevoelens van de patiënt aan het licht te brengen die verkend kunnen worden om op die manier bepaalde doelen van de patiënt te verwezenlijken. De patiënt zou zich in toenemende mate bewust worden van een innerlijke wereld waarover hij kan nadenken. Door de verkenning van deze gevoelens in een veilige therapeutische relatie kan de patiënt tot een beter begrijpen van zichzelf komen waardoor op die manier een zekerder en stabieler zelfgevoel bereikt kan worden. Ook de therapeut zal gevoelens ten opzichte van de patiënt hebben waarvan ook hier er constructief zullen zijn terwijl andere dan weer niet. Ze kunnen informatie verscheffen over de patiënt of meer zeggen over de hulpverlener zelf.Deze therapeutgevoelens vormen de tegenoverdracht en de therapeut zal hierover moeten nadenken tijdens de sessie en in supervisie, proberen ze te gebruiken om de patiënt beter te kunnen begrijpen en behandelen.'
Ik lees ook in dit hoofdstuk hoe 'één van de belangrijkste taken van de psychodynamische therapeut is om de patiënt te helpen zich ingedamd te voelen (dat wil zeggen dat hij niet overspoeld wordt door emoties) en houvast te bieden. De therapeut zou indamming en houvast in een relatie bewerkstelligen, een relatie die consequent, continu en solide en voorspelbaar is, die door de patiënt als respectvol en empathisch kan worden beschouwd. Deze functie van 'houvast' is een basis van een sterk gevoel van verbondenheid waaruit zich zelfdefinitie en identiteit kan ontwikkelen.'
Verder lees ik hoe het 'doel van de behandeling voor de patiënt is om door die therapeutische relatie het vermogen te ontwikkelen om autonomie, intimiteit, zelfwaarderinng en wie ze zijn (identiteit) en doelgerichtheid (wat ze willen) tot een geheel te voegen.'
Wordt vervolgd... (en ik slaak alweer een diepe zucht want als ik dit allemaal lees in het boek... voelt het of iets van binnen in mij omdraait en ik zou gaan huilen... altijd om hetzelfde... de vraag of ik wel een goede behandeling kreeg, de grote twijfels daaromtrent. Waarom ik dit boek opnieuw ter hand nam om te bestuderen? Om te begrijpen, en meer inzicht... wat hopelijk minder dat gevoel van verscheurdheid en ontreddering geeft.
493. zondag was een bar-slechte dag (update maandag)
Ik overwoog om tijdelijk te stoppen mijn gevoelens en gedachten op te schrijven hier. Zondag ging het zeer slecht met me. Hoop dat ik morgen durf vragen wat ik wil vragen. De afhandeling met mijn psychiater die me negen jaar behandelde, maakt dit zeer moeilijk. Het gaat van kwaad naar erger. Ik heb niemand om het tegen te zeggen als het te erg word. Ik moet integendeel nog de clown uithangen, zo niet dan krijg je wat ik kreeg, nog meer psychische zweepslagen. De hele ellende voortdurend verbergen verhoogt wellicht de druk, het werd me teveel gisteren. Ik vocht mijn hele leven. En waarom? Om een psychiater te treffen die me zulke laffe duw geeft? Hoe moet ik dat begrijpen? Hoe moet ik dat doorslikken en verwerken? Het werkt door op zovele vlakken, in die mate dat ik denk dat net door deze vreselijke miskleun ik terug zit bij af en zelf nog verder dan bij af.
update (maandag). Dat ik gisteren naar aanleiding van iets opnieuw instortte, had tenminste één voordeel, dat ik de tranen die weken opgesloten leken kon laten stromen, en stromen deden ze... Daardoor voel ik me vandaag weer wat opgewassen tegen alles. Ik denk dat ik binnen enkele uren verder ga werken aan het schilderij (dat je in de linkerkolom ziet). Maar vooral ga ik op tijd rusten vandaag. Ik ben gisteren tot het besef gekomen dat wat bijna vier weken geleden gebeurd is, nog op een andere manier een hypotheek legt op mijn leven iedere dag. Dat besef is uitgesproken zodat het vergif dat wat waarde heeft in mijn leven niet ook aantast en vernietigt...
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
17-10-2011
494. verdoofd
Vandaag zit er een soort verdoving om me heen die zelfs door een telefoontje niet afgebroken kon worden blijkbaar. Nog iets anders van waarneming is mijn spreken, net zulke gebroken woorden, verhakkelde zinnen. Uit een wezen als een vaas die in duizend stukjes brak en waarvan de scherven gelijmd werden, bij iedere tikje in nog meer scherven zal vallen. Ik stamel en kan geen woord fatsoenlijk vormen, ze dansen in mijn hoofd en komen in horten en stoten, hakkelend, in stukjes gebroken. Ik hoor mezelf praten en voel de blokkering in mijn hersenen om ze netjes in een zin te gieten, me net zo helder en vlot mijn gedachten te horen uiten dan andere keren. Het kan niet, lukt niet. De gedachten floepen aan en uit, ik heb geen tijd genoeg om ze te vatten.
Een soort emotionele shock die ik me zelfs niet kan herinneren de afgelopen tien jaar gehad te hebben. Zelfs niet na wat met mijn kinderen gebeurde, ik voelde me toen minder verbrijzeld dan nu, en het was toen zo erg... toch voelt dit zo mogelijk nog immenser. Geraakt in het wezen dat ik ben. De bescherming die was, is niet meer, voelt opnieuw als een egel zonder stekels, een schildpad zonder schild, een slak zonder huisje, een uiterst gevoelig zenuwstelsel zonder filter waarin flink getrapt werd....en nog en nog. Misschien door het onverwachte... door dat wat verborgen zat achter de schijnbaarheid... een monster dat groeide en groeide tot het mij verslond. Hij, de psychiater die ik na jaren begon te vertrouwen.
Om verschillende redenen is de trap die mijn hulpverlener mij verkocht bijna vier weken geleden van een vierdubbel zo groot kaliber... omdat hij hoorde te weten wat hij deed of naliet te doen... het was niet van buiten dat er geslagen werd... maar van binnen, heel erg en diep. Zwaar, zeer zwaar geschonden vertrouwen... een man met een dubbele agenda en meer dan één gezicht. En alsof dat nog niet volstond... werd er nagetrapt, niet één, niet twee maar drie keer... tijdens mijn radeloze telefoontjes en in een mail die hij me nog bij wijze van natrap meende te moeten sturen. Poort terug dicht... de verdoving dreigt doorbroken te worden.
De verdoving beschermt. Moet me nu beschermen. Het voelt comfortabel. Zo red ik het wel. Straks komt mijn jongste thuis en wat wij gisteren hebben gezegd tegen elkaar, was goed. Ze was al gaan slapen en ik heb uitgelegd. De tranen hield ik niet meer binnen. Het was goed. Wij willen elkaar ontzien en dat is niet goed. Niet zoals het gisteren ging. Je mag niet alles voor jezelf houden. Zeker niet wanneer wij het van mekaar zo erg aanvoelen. Dat ene gevoel is me ook ontnomen... dat ik ondanks alles er voor haar steeds kon zijn...
Zo ver was ik vanmorgen heen dat ik het telefoontje waar ik gisteren om vroeg en vandaag ontving, niet eens meer hoefde. Toen het kwam, voelde ik weerstand, misschien omdat de verdoving dan zou breken? Ze brak niet. En ook al voel ik me nog net als voor dat telefoontje, ik zal het later wél voelen en er dankbaar om zijn... wetend dat er mensen achter me staan die weten waar ik in zit en hoe het is. Het telefoontje, de antwoorden op mijn vragen die daarin beantwoord werden, prentte ik in mijn brein zodat wanneer het opnieuw nodig is ik weet wat ik kan doen, mag doen, niet meer zo angstig hoef te zijn opnieuw 'afgestraft' en 'vergooid' te worden. Iemand staat achter me, dat zal ik in mijn brein prenten want ik voel even niets meer. Ik leerde omgaan met wat mij gegeven is, dit is een techniek, omdat ik het ken (niet de verdoving maar het in mijn brein prenten van woorden die er gesproken worden, de verdoving is iets dat spontaan optreedt bij zware trauma). Ik prent wat mensen zeggen op momenten dat mijn gevoel het laat afweten, in mijn brein. Later als ik opnieuw voelen kan, zit het in mijn herinnering en zal ik het uitgestelde gevoel van warmte, meevoelen en steunen ook voelen. Nu niet.
Ik onthou dat ik niet alleen sta en dat ik mijn verdriet en pijn niet mag of moet onderstoppen, wegduwen, verdringen, ik weet dat het me ziek maakt, dat is in het verleden al gebleken. De mond is me stelselmatig gesnoerd... op heel wat manieren... ook nu... en erger nog... door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (al blijkt uit steeds meer dat het absoluut géén 'goede' behandeling was. Hoe hij zich er tenslotte van afmaakte, sloeg alles). Weet niet of hij dàt OOK aan zijn collega heeft verteld. Mij doodzwijgen en boven mijn hoofd allerlei beslissen, me lozen per mail... allemaal zaken waar hij me psychisch mee vermoordde. Hij wist dat... en toch heeft hij op een lelijke en wrede manier in mij en de negen jaar behandeling huisgehouden. De bewering in zijn laatste mail waarin hij me nog een trap nageeft, dat hij me toch tot het laatste hielp, is in die zin weerzinwekkend. weer-zin-wekkend... en dat hij loog tegen zijn eigen collega en mij... bah... rotkereltje.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
495. op tijd rusten
Ik probeerde voor het eerst de afgelopen weken iets te eten in de ochtend, ik kan het beter zo laten, tenzij een stuk droog brood, iets anders maakt me nog steeds misselijk. Het lukt me pas tegen de avond iets binnen te krijgen. Ik hou mijn energie min of meer op peil door enkele noten te eten en soms een stuk fruit.
Ben doodop maar voel me wel getroost door allerlei berichtjes en dat ene telefoontje. Ik maak niet meer dezelfde fout zoals gisteren en ga binnen een half uurtje rusten zodat ik straks niet opnieuw instort zoals gisteren, ben ik hopelijk terug fit voor het avondmaal. Het schilderij zal nog moeten wachten. Zoals steeds na een emotionele crash ben ik zo moe dat ik er ziek van voel en bijna niet meer op mijn benen kan staan. Nog een half uurtje schrijven en dan platte rust. Voor ik het avondmaal ga bereiden, neem ik een warme douche (zelfs die hielp gisteren niet) en een biertje bij het koken, dan lukt het me vast wel. Ik heb terug een beetje moed gevat en weet nu ook dat ik niet meer angstig hoef te zijn waarvoor ik gisteren wel angstig was... Dat wat mij neersloeg, heeft een nieuwe angst gecreëerd en niet eens een waanzinnige of irreële angst... omdat het werkelijk gebeurd is... het vertrouwen dat ik had in mijn psychiater is me duur komen te staan... in die zin dat ik méér in zijn oprechtheid en bekwaamheid geloofde dan hij waard was. Het is alsof ik na een ongeval beduusd terug recht probeerde krabbelen en er op dat moment iemand een zeer gemene klap uitdeelde met een roeispaan van een boot... en nog een en nog een.... tot ik voor dood achterbleef... mijn psychiater die me tot 27 september 2011 behandelde (?) en me die dag als vies afval 'loosde'.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
496. hemelse goedheid... niet té gelovén...
Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over... Wat dacht hij dat hij mijn jongste net zo kon radjes voor de ogen draaien als hij bij mij kon? Ik was dan ook een gemakkelijke prooi, nietwaar?Onzeker, weinig zelfvertrouwen, altijd denken dat anderen het bij het rechte eind hebben... enz... enz...
Ze liet op dezelfde wijze... als hij met mij deed, weten dat zij niet meer van zijn 'diensten' wenste gebruik te maken. Maar wat blijkt nu??? Plots had hij daar graag toch éérst een gesprek met haar over gehad... (walg, walg, huiver, huiver...) en haar doorverwezen.... Zo...maar dat gesprek vond hij bij mij niet nodig... Zeer vreemd.
Sinds wanneer hebben wij vertrouwen in een psychiater die zijn patiënten zonder meer loost???? Mijn dochter is minder naïef dan ik op dat punt... zij wacht geen laffe lozing af blijkbaar maar nam zelf het heft in handen. Ik kàn nog wat van haar leren, jawel.
En dàt (dat hij graag daarover eerst een gesprek had willen hebben), zegt de man die mijn verzoek om een gesprek om erover te praten beantwoordde met een mail dat ik bij hem vooreerst niet meer terecht kon, tenzij ik eerst bij die collega een gesprek moest hebben en dàn zou mijnheer de 'almachtige' eens beslissen of ik e-ven-tu-eel nog bij hem kon terugkeren eventueel gecombineerd met sessies met die andere collega?????? Verslijt hij me voor gek of zo???
Alsof ik een zware crimineel ben die hem naar het leven stond Wààrom??? Omdat ik zoveel signalen gaf dat zijn therapie niet dé therapie meer was voor mij??? Omdat ik niet MEER braaf de sloomheid van zijne heiligheid kon slikken en bleef vragen en verzoeken om hulp? Een zelfhulpgroep, therapie in de ware zin van het woord, een therapiegroep en tenslotte bvb. een tweede psychiater????? Hij bleef al die signalen van mij negeren. Wààrom??? Hij gaf niet eens een antwoord. Moest je iemand met bps (maar wél met een degelijk verstand) voor een idioot verslijten? Dàt was pas een miskleun van hem. Waarom loosde hij me zo vlug als maar kon en wel ZONDER dààrover EERST een gesprek te hebben al vroeg ik DAAR nadrukkelijk om?????
Bijna was hij er ook in geslaagd mijn jongste haar zorgende moeder te ontnemen... bijna was hij er in geslaagd de laatste draad met het leven door te knippen... de zorg, de aandacht voor haar... Het is niet gelukt. Ik ben geschrokken van mijn jongste die zoveel meer doorzicht heeft in zaken die niet kunnen. Hij kon nog van haar leren...!
Hij moest zich schamen. En dat is het laatste woord dat ik aan hem verspil. Sinds die vreselijke dag heb ik zijn naam niet meer gebruikt met dokter ervoor. Ik beperkte me tot zijn familienaam en spuug die uit als vies geworden pruimtabak. (heb ik nog nooit geproefd hoor maar het leek me wel een mooi beeld om wat ik wilde zeggen)
Hij hield me acht maanden zoet met zijn stelling van zogenaamd 'ventileren' maar dan wel met een ventilator die slechts draaide om zijn toertjes te doen? Niet méér en niet minder. Hij luisterde niet meer, ging nergens op in, hij hoorde niet ééns meer wat ik zei of aangaf. Hij hoorde in al die acht maanden niet de diverse noodkreten, de kreten omhulp. Hij hoorde alleen zijn eigen gelazer en zag slechts zijn eigen blazoen, dé psychiater van het jààr..? Forget it... tenzij je bedoelt de psychiater die er wérkelijk een zootje van heeft gemaakt.
Hij wilde zijn blazoentje blinkend houden zonder er nog wat voor te moeten doen? ... en dààr mocht niemand, maar dan ook niemand aan raken. Heb ik het geraakt? Omdat ik vooruit wilde komen? Niet wilde opgeven en verder in de modder zinken waar hij (blijkbaar) op aanstuurde? Soms denk ik zelfs dat hij me maar wat graag naar de idee van een opname wilde loodsen... Waarom? Wilde hij toen al slachtoffertje zijn, de psychiater die zo zijn best deed maar helaas...? Komaan zeg. Als ik paranoïde zou zijn, zou ik nog denken dat ze aan iedere opname verdienen. Maar ik ben nog bij mijn volle verstand (ook helaas) Zo kon hij zijn handjes witwassen en zijn bedenkelijke 'behandeling' verdonkeremanen.... alles afschuiven op zijn o zo zieke cliënte??? Met heel dit apenland maar niet met mij.
Dacht hij slim te zijn? Weer iemand die zich zeer vergist in mij... en ja hoor... ook in mijn wijze jongste...! Het is gemakkelijk om van cliënten die zich verweren plots 'zieke mensen' te maken???? Dat heb ik al eerder meegemaakt. Door iemand die zich te buiten ging aan seksueel misbruik.
Ik huiver ervan... god wat huiver ik ervan. Van alle hulpverleners die in plaats van zichzelf eens aan nader onderzoek te onderwerpen hun eigen falen of miskleunen of misbruik over willen hevelen naar degene die ze HOORDEN te BEHANDELEN in plaats van te MIS-BEHANDELEN;
Die naam... zijn naam... werd voor ons een gezwel... op het begrip 'degelijke hulpverlening voor mensen met een depressie of bps'...
Een goede raad aan allen die hulp vragen... als je voelt dat er geklungeld wordt, denk dan niet zoals wij al té lang hebben gedacht... dat het vast aan onszelf te wijten was of dàt dàt nu eenmaal therapie was... het IS geen therapie wanneer een psychiater oeverloos blijft zeggen dat je maar moet praten zonder ook maar één keer blijk te geven dat hij begrijpt waarover je het hebt of misplaatste en domme opmerkingen maakt die je nochtans DUIDELIJK laten voelen dat hij er geen moer van snapt, die net iets te lang bezig is met verslagen schrijven onder amper 45 minuten therapie en ook over zichzelf praat, zelfs over een val van zijn fiets, ontstekingen aan zijn ogen, te lang om het gezonde evenwicht in stand te houden en niet het gevoel te krijgen dat de rollen hier omgekeerd werden.... Hij ging amper verder in op wat je nochtans duidelijk aangeeft. Is het normaal dat hij na bijna negen jaar nog geen enkele analyse kan voorleggen? Die je vertelt dat hij slechs opschrijft om er met zijn 'gedachten' bij te blijven.
Gooi dat soort hulpverlener overboord, liever vandaag nog dan morgen, vooral als hij niet in wil gaan op je wens vooruit te willen in de therapie mét een sterke begeleiding, sturing... als je dat behoéft. Maak aub niet dezelfde fout die ik maakte om dit als toemaatje te krijgen, dat je als de grond wat te heet werd onder zijn volmaakte voeten, je als afval geloosd wordt, gedumpt, halfslachtig overgeheveld wordt naar een collega die uiteraard uitvoerig gebriefd werd... over jouw 'stoornis'... waarbij hij natuurlijk over zijn eigen 'miskleun' (alias stoornis) in alle talen zwijgt... namelijk zijn laksheid, zijn gemakzucht, zijn overhevelen van jou als was je een proefdier in een kooi... zonder de noodzakelijke bespreking, het respect naar jou als cliënt toe, neen lozen die zooi... . Het toppunt was dat hij bovendien bleek gelogen te hebben over het zogenaamde overleg met zijn collega want toen ik die telefoneerde scheen die nougatbollen te weten. Mooie hulpverlener was mijn vorige psychiater. Bijna heb ik het dankzij hem dit keer niet overleefd.
Ik heb gevoeld welke mensen er achter me staan... en me steunen, die méér beseffen wat deze man die zich mijn behandelende arts durfde te noemen heeft gedaan... om zijn eigen ego en zijn eigen tekort schieten onder te stoppe. (voor mij hoefde hij het niet eens toe te geven... als hij het maar voor zichzelf kon en mij TIJDIG had VOORGESTELD om een meer GESPECIALISEERDE psychiater te consulteren) Maar neen... Wat wilde hij persé bewijzen en tegenover wie,??? Wilde hij zich in een slachtofferrol wentelen (het werd psychisch te zwaar voor hem... en hij kon daarom ook geen gesprek meer met me hebben??? Toevallig toen ik vroeg om voorlopig even geen therapie meer????) Was het wel een psychiater? Soms leek hij op een jongetje dat op zijn mammie riep. Die vroeg soms zorg en raad van mij. OK hoor, maar daar wijd je als psychiater toch geen kwartier over uit tijdens een sessie voor de patiënte haar 45 minuten????
Is het zulke schande toe te geven dat je ergens niet meer bijkan? Waarom kon hij zijn eigen falen én fout toen hij uit de biecht klapte niet toegeven? Neen liever de ander het gevoel te geven dat ze ocharme de boosdoener is en die arme psychiater 'het psychische te zwaar kreeg...? Komaan zeg... werkelijk té gek om los te lopen.
Niet dat hij er niet langer 'bijkon' neem ik hem kwalijk, wél hoe hij ermee omging, een bekwame psychiater onwaardig. Hij had me hierover TIJDIG over kunnen inlichten én me TIJDIG een andere psychiater kunnen adviseren. Maar simpelweg omdat hij ANGST had voor mijn reactie....???? loste hij het liever op deze ONVERANTWOORDE manier op? De patiënte per mail doorsluizen? De patiënte laf en therapeutisch volslagen onverantwoord lozen.... Mooie boel. Die hoort daarvoor ook gestraft te worden. Tenminste berispt.
En waarom ontkende hij zijn wangedrag toen hij zijn eigen regel schond, de privacy tussen moeder en dochter? Ga zelf in therapie man. Vreemd genoeg heb ik sinds die gebeurtenis nog vaak braakneigingen....
Beste mensen... ik heb voor het eerst weer moed... na de vreselijke weerslag gisteren, de zoveelste sinds mijn psychiater die me (dacht ik toch) negen jaar behandelde, uiteindelijk 'feestelijk' besloot met mijn 'lozing'. En wat nog erger was, 'dat lozen' werd vergezeld met halfslachtige woorden als dat ik vlug hulp moest zoeken (bij zijn collega waarmee hij al ZOGEZEGD overlegd had .. want dat ik erg leed )(desnoods bij de huisarts moest langsgaan)(waarvan hij wist dat ik die slechts bezocht voor een anti-griep vaccin????
Zijn immense bezorgdheid om mij heeft hij zeer duidelijk laten blijken door zijn hele 'afhandeling' van mijn 'case' per 'mail'... Tjonge. Die man verdient een MEDAILLE maar dan wel van de lafhartigste puberale psychiater van België.
Mensen stonden me bij, mensen waar ik het niet van verwachtte. Door ze is het ook niet gelukt wat hij met zijn vreselijke uitspraken nog tijdens die telefoons donderdag (twee dagen na zijn mail) wilde bekomen... 'doen alsof ik ZOMAAR een 'crisis' kreeg en maar naar 'crisisopvang' moest bellen... ' nadat hij me verdomme, aub zeg, de psychiater die me bijna negen jaar behandelde zonder ENIG WOORD VOORAF als een 'ding' dacht te moeten lozen??? Op een laffe, laaghartige manier te lozen, over te hevelen, me bovendien (hemeltergend) verzocht hem niet meer te contacteren, op geen enkele manier maar die 'mijn' dringend verzoek me na zijn afschuwelijke mail 'helemaal met rust te laten' dacht te mogen negeren door me nog een mail te sturen waarin hij me nog een schop achterna verkocht? Fraai, zeer fraai, om waarlijk trots op te zijn.
Neen... vergeven doe ik het hem wellicht nooit. Hij wist welke lijdensweg ik zonder dat ging, wààrom moest hij er op die manier een bijna fataal einde aan breien? En wat zou erop gevolgd zijn àls ik uiteindelijk de strijd had verloren ? Dat hij zielig een ander liet wachten omdat hij net vreselijk nieuws had ontvangen??? Een cliënte van hem met bps had er stel je voor 'plots, onverwacht'???? een einde aan gemaakt. Komaan zeg...!!! GELUKKIG leef ik nog... en vecht ik voort. De hemel zij dank... ook voor alle mensen die in eenzelfde situatie zouden komen... en die net als ik... zo geslagen voelen dat ze niet eens kunnen reageren... en wegzinken in een moeras wat wél zooo handig is voor degene die mis-meesterden... Ik wil jullie niet vertellen hoe vaak ik die weken mezelf ERGENS van heb moeten afbrengen... met geweld... Ik wil er zelf niet meer aan terugdenken. En ik hoop dat het ergste nu voorbij is... al weet je dat nooit... (zo merkte ik gisteren)
Ik laat me door geen enkele stuk onbenul nog afbrengen van mijn rechten... wéés daar maar van overtuigd. Ik had mijn eerste jaren gevoel moeten blijven volgen... dat hij maar een stuntel was. Erna geloofde ik dat ik het was... nu weet ik beter... en het doet me nog steeds rillen als ik besef waar ik ternauwernood aan ontsnapt ben. Vandaag voelde ik voor het eerst sinds bijna tien maanden weer zin om te zingen, zin om naar een park te gaan, zin, zin, zin...en zin om jullie hier te plezieren met mijn ellenlange teksten. Tuurlijk weet ik, wijs en ervaren als ik ben dat het morgen opnieuw een dieptepunt kan bereiken... maar mild voor mezelf zeg ik ook tot mezelf dat dàt in de gegeven omstandigheden écht niet abnormaal of GEK is... Ik wéét ondertussen wie hier abnormaal en gek is of zeer onverantwoord te werk is gegaan. Misdadig is het. MISDADIG.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
18-10-2011
497.moed niet opgeven
Tijdens de avonduren sijpelde het lichtere gevoel opnieuw weg en maakte plaats voor pijn, daar waar ik die ook destijds voelde en waar ik een aquarel van maakte... ik noem het de plek van het vertrouwen en als iemand je zwaar gekwetst heeft en je vertrouwen heel erg beschaamde, dan doet het daar erg veel pijn. Dat is nu al enkele weken zo. Ik ga vroeg onder de douche, ik wil hier namelijk weg, hoe vlugger hoe liever. Ik moet naar buiten. En dit keer kan ik naar buiten zonder angstig te zijn dat ik iets niet ga aankunnen. Voor het eerst sinds vandaag precies vier weken kan ik weer veilig naar buiten zonder angst voor mezelf. Ik heb nood aan lucht, wind, zuurstof en mensen, in ieder geval alvast weg hier vandaan... Misschien wordt het dan opnieuw wat lichter binnen in me. Zo niet dan kan ik alsnog overwegen degene die een hand reikte te telefoneren.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
498. leeg en moe..
Ik voel me nogal leeg en moe, in mijn hoofd is het zo wit is als dit vlak voor ik het begon te vullen met letters, woorden, zinnen. Vanmiddag had ik plots een heel naar gevoel, alsof ik die vier weken, sinds mijn psychiater me loosde, niet meer op de aarde was, dat ik niet meer heb bestaan. Ik ben die vier weken kwijt. Ik had het kleintje in mijn armen... en vaag herinnerde ik me hoe ik alle voorgaande weken haar ook heb opgepakt, maar ik heb het niet beleefd, alsof een ander het kleintje opnam, want ik was er niet. Mijn psychiater loosde me precies de dag dat ik haar voor het eerst na vijf weken weerzag... Dat was al bijzonder emotioneel, ik had haar zo gemist... en toen ik totaal overrompeld en moe thuiskwam... opende ik mijn mailbox en vond ik de afschuwelijke mail in mijn mailbox met de totaal onverwachte en zo mogelijk nog afschuwelijker 'mededeling'... Hij loosde me, zonder tekst of uitleg, zonder ook maar één woord... Vier weken verloor ik... en nog steeds ben ik niet hersteld van de shock. Ik hou de verdoving sinds het weekend zorgvuldig in stand. En nu kom ik jullie bezoeken, daarna duik ik op de sofa en kom er niet meer af tot het slaaptijd is.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
19-10-2011
500. niets
een zee van woorden niet bruikbaar vertroebeld ondoordringbare mist jouw gevoel is een chaos je hebt je in mensen vertrouwen zo vergist van niets en alles of daar tussenin je voelt niet eens meer verongelijkt, verdriet
het schreeuwen van binnen oorverdovend luid verdampt in geluidloosheid van je stille gelaat, blik, uitdrukking, buitenkant de oceaan is opgedroogd het water verzand
tranen kunnen niet stromen want je ogen zijn leeg en leeg is waar ooit nog wàt zat het is misschien, mogelijk, eventueel maar het neemt niet weg iets fundamenteels werd iets te vaak beklad
niets wat was en wat je hebt vertrouwd is tot nader order nog vertrouwd
waar en op wie je dacht staat te kunnen maken verkoos je levensbedreigend te kraken
een warboel van taal en van angst je probeert te analyseren kan het soms niet meer verdragen dat wat je willens of niet blijft belagen.
met je hoofd richting grond naar buiten, dacht je da's gezond met je hoofd richting grond blij dat het naar buiten gaan is afgerond
verwezen door jouw bekende stad waar niets meer be-kend is alles wat ooit mooi was en warm voelt nu als een enorm zwartgeblakerd gat
daar liep je ooit met die je lief waren al wat was werd overspoeld door vloedgolven schuimbekkend, niet te bedaren wat er toen gebeurde, kan je nog steeds niet vatten of verklaren.
was je moeizaam aan het rouwen? uit het puin en de brokken weer trachten een beetje leven op te bouwen? Tot die je moeizaam bent gaan vertrouwen er in is gaan klauwen
je wil er geen woord meer over spreken omdat je wil vermijden dat wat nog niet brak straks ook nog zal breken
Het besef komt pas later, zeggen ze... Nu ik heb al heel wat beseft maar blijkbaar stopt het niet... Ik zie al die haken en ogen die slechts bewijzen leveren van alles wat absoluut niet in de haak was aan dat halfslachtige voorstel ... in die al even halfslachtige mail van hem... (zie vanaf 27 september) Ik realiseer me jammer genoeg heel scherp hoe halfslachtig die zogenaamde 'oplossing' van hem was. Hij noemde het een voorstel... maar het was een dwangmaatregel... (omwille van de voorwaarden die er rond hingen als strontvliegen) Nog erger is dat die voorstellen (verzwaard met voorwaarden zodat het niet eens meer voorstellen waren) absoluut niet haalbaar waren voor me en dat wist hij héél goed, hij zette ze zelfs in tal van doktersverslagen en dat ze die moesten ernstig nemen... . Vreemd dan toch dat hij nu hij me loosde dààr plots geen oog meer voor had, niet? Hij heeft dit slechts voorgesteld om 'in orde' te blijven zodat ze hem ze-ker niets konden maken of verwijten. Maar dat kunnen ze heus wel... omwille van die haken en ogen.
Hij wist hoe angstig ik ben om me naar andere steden te begeven (zelfs bekende steden, ik durf er niet alleen naartoe, zelfs niet met het bekende vervoer). Wat hij 'voorstelde' kon ik niet eens bereiken met het bekende traject en nog erger ook niet met het bekende vervoermiddel...!
Zijn collega gaf wel therapie in de vertrouwde ruimten maar pas na mààààànden... ! Terwijl mijn zogenaamde meevoelende psychiater in de mail (waarin hij me liet weten dat ik geloosd werd, overgeheveld als een 'ding') de nadruk legde op de noodzaak !!! van onmiddellijk hulp, zo vlug mogelijk omdat hij wist dat ik erg leed... !!!! (als dat overleg er werkelijk was geweest dan had hij toch kunnen vernemen hoe ik zeker de eerste maanden niet terecht kon in dezelfde ruimte???? en hoe ik slechts in dat ene ziekenhuis die collega kon raadplegen met een traject dat ik moest afleggen waardoor heteveneens niet mogelijk was!!!) Door zijn 'nalatigheid' (hij had eerder dat 'voorstel' kunnen doen dan zou de tijd ertussen overbrugd zijn geweest en de therapie niet onderbroken, hij had in plaats van daarover te liegen werkelijk zijn collega daarnaar kunnen vragen en 'overleggen'... Nu werd ik zowat verplicht me in een bijna onmogelijk traject te begeven (lange reis met verschillende vervoermiddelen) om die bepaalde collega meteen te kunnen consulteren... ???? Sta me toe dit méér dan hypocriet en dubbelzinnig te vinden en zeer twijfelachtig in het licht van 'een verantwoord handelen van een behandelend psychiater!!!!).
Desnoods de huisarts, schreef hij ook nog... terwijl hij weet dat ik mijn huisarts slechts contacteer voor het griepvaccin.. Ja... er zitten veel leugens en hypocriete beweringen in zijn mail van 27 september... die hemzelf en zijn halfslachtige meevoelen meer dan in vraag stellen. En die hij blijkbaar alleen hanteerde om zichzelf te vrijwaren van 'klachten'. Ik weet echter dat wanneer ik klacht tegen hem WIL indienen, ik dat ook kan... alleen al omdat hij dit alles zonder overleg 'met mij' achter mijn rug om bekokstoofde!!! Jammer voor hem dat hij me niet door zulke stroop rond puur vergif kan misleiden.
Hij schreef het zelfs herhaaldelijk en met klem in zijn verslag voor diverse artsen en toch wilde hij nu om zijn eigen geweten te sussen omdat hij me dumpte,me nog een hachelijker traject laten afleggen dat ik normaal niet eens voor de helft aandurfde? Me volledig in het onbekende dwingen? Zonder één woord vooraf? Zonder erover te spreken?
Het wààrom is me nog steeds onbekend... en dat zal het blijven. Hij voelde dat hij er niets van bakte... en terwijl ik UIT de modder wilde, leek hij dat net niet te willen. Waarom niet? Vond hij het zo comfortabel luisteren terwijl hij niet luisterde??? Niets hoeven doen, nergens op letten, nergens op ingaan, geen gram begeleiding... alleen doén alsof hij luisterde, de muur luistert beter. Of wilde hij liever betuttelen... iets wat mij mijn laatstje restje eigenwaarde dreigde af te nemen...?
... hij dwong me bijna verder te stikken in de brij... En werd ik nu gestraft omdat ik dat niet wou????
Kon hij zijn falen niet toegeven? Dat hoefde hij voor mij niet eens zo te noemen, gewoon laten weten dat een meer gespecialiseerde arts me mogelijk beter zou kunnen helpen. Dit kon hij dan in één van de sessies met mij bespreken... én VOORSTELLEN (maar dan écht voorstellen en niet een als voorstel vermomde dwangmaatregel) De zoveelste leugen dat hij het toch altijd zo belangrijk vond???? 'niet overleggen boven de hoofden van cliënten)
Wat was zijn bedoeling om me zo laf te lozen? Wachtte hij te lang terwijl hij voelde 'het niet meer aan te kunnen'? Was zijn ego ook op dat vlak belangrijker dan het welzijn van zijn patiënte?
Had hij niet de moed me TIJDIG een andere arts voor te stellen??? Waarom niet????? Ik had probleemloos bij die collega van hem kunnen gaan in hetzelfde gebouw... àls hij me dat tijdig had voorgesteld... maar nu? Nu werd ik gedumpt en ik kon van de ene dag op de andere maar zien hoe ik het redde... zijn halfslachtige voorstellen ten spijt... omdat ze géén van allen haalbaar waren... en dàt wat je doet braken van ellende is dat hij dat verdomme als géén ander ook wist!
De bedreiging van dat hij me zo behandelde, als een proefdier zonder enige zeggenschap, en dan nog laten weten hoe hij met zijn collega had overlegd (bleek een grove leugen) en verder ook zou overleggen bij wie ik terecht kon ALS ik eerst bij zijn collega minstens één consultatie had gehad...dàn zou hij wel zien... OF ik nog bij hem terecht kon... of mogelijk een combinatie met hem én de nieuwe arts. Dan sprak hij over met nieuwe zuurstof in de therapie als mogelijkheid.... Bij een psychiater die zich toch niet wenste uit te sloven wat begeleiding betreft???? Wat zou die nieuwe zuurstof dan wel kunnen betekenen? Dat ik als vanouds slikte wat niet langer te slikken was? Of moest ik steeds meer pillen slikken om te veranderen in een mak schap dat alles nam zonder iets in vraag te stellen? Zodat hij verder kon indommelen op zijn comfortabele stoel? Dat is geen nieuwe zuurstof maar stik-stof.
Wat een lef... om te menen dat hij zo over mij en mijn leven meende te kunnen beschikken... dat hij me eerst als een ding kon dumpen en me vervolgens een lijstje voorwaarden onder de neus dacht te kunnen duwen? Als ik dààraan had voldaan dan zou mijnheer de almachtige nog wel zien wààr ik terecht kon??? Alsof ik nog een knieval zou moeten maken àls ik nog bij hem terecht zou kunnen?
Ik besef hoe hij probeerde de hele zooi op mij te gooien... alsof ik die regel brak en niet hij (hij vertelde vertrouwelijk informatie die ik in mijn sessie verteld had, door aan mijn jongste in haar sessie!!!) ... alsof ik een 'zogenaamde' therapeutische impasse veroorzaakte omdat ik niet het makke lam was dat hij zich wenste en me niet liet in slaap sussen door de luiheid, de gemakzucht die hij was gaan hanteren? En nu dacht hij op deze manier mijn laatste beetje levenswil te breken? Mijn wezenlijkheid... volledig lam te slaan?
Wel dié bedreiging (van overleggen boven mijn hoofd alsof ik een 'ding' was, volledig in het ongewisse werd gelaten ook) hierdoor heeft hij ook die hulp voor me gesaboteerd want zie ik eruit als een ezel misschien die bij een collega in therapie zou gaan, een collega van de psychiater die mij zo laf en totaal onverwacht loosde? Wetende dat hij die collega al uitvoerig zou 'briefen' maar hoe zouden daarin de 'feiten' weergegeven worden? Als 'zijn' waarheid... nog meer leugens dus. En hoé? Op een manier zodat hij de geweldige psychiater is met een wel heel moeilijk en steeds dieper in het moeras zinkende patiënte (voor het gemak zal hij wel niet vertellen wààrdoor ik steeds verder zonk) Zodat hij zonder kleerscheuren er als heilige uit zou komen en ik hocus pocus plots degene was die ooooh zo ziek was en niet langer te behandelen???? Komaan zeg. Hij kon het zelf aanvullen na die gruwelijke telefoons van hem dat ik zomaar 'een crisis' had???? (omdat ik vroeg wààrom hij me per mails had geloosd? Wat hd ik hem misdaan dat ik verdiende zo behandeld te worden?)....
Het laat zich raden dat deze psychiater niet al te eerlijk verslag zou uitbrengen bij zijn collega. En wat zou hij nog meer verzinnen? Dat ik wanen had? Wel voor zover ik weet heb ik geen wanen en lijd ik ook niet aan psychoses.
Dàt had hij verdomme gedroomd... Ik was altijd de rust zelve, zelf mijn vragen waren bedaard... maar hij heeft de laatste maanden met zijn werk én met mij gesold... en niet eens een klein beetje. Ook met mijn jongste solde hij... Hij was niet alert, luisterde niet, vertelde net iets te veel over zichzelf, hield zich niet aan de tijd... nam alles op alsof je een brood kwam halen bij de bakker.
In therapie moet je het grootste werk zelf doen, maar goed ook. Maar waarom ga je in begeleiding? Om voor iemand te zitten die geen aandacht heeft voor jouw proces en niet wil begeleiden, slechts betuttelen en tot overmaat van ramp over zijn kleine ongemakjes blijft praten in die luttele 45 minuten? Moesten we nog meer aangeven dat we 'begeleid wilden worden ... en of hij ergens kon op ingaan '...
Hij snoerde me telkens de mond met dat ik alleen maar kon ventileren... maar zoals ik reeds eerder zei... zelfs de ventilator zat geblokkeerd... Als je moet ventileren tegen een psychiater die een minuut later al niet meer weet waar je het over had... en die uit zijn droomtoestand kwam en met zulke domme vraag het bewijs leverde dat hij effectief niet geluisterd had... wié heeft er dan wanen????
Dus... vertel me wat zijn 'halfslachtige' oplossing, het overhevelen van mij naar zijn collega precies betekent in het licht van al zijn 'bevindingen' wetende dat zijn afhandeling precies dàt van me zou vergen wat hij in al zijn verslagen nadrukkelijk aanduidde dat ik er niet toe in staat was? Is dat patiënten ernstig nemen? Dat je niet alleen hen wat op de mouw speldt maar ook een arts van een hogere instantie ongemeende bevindingen overmaakt?
Ik zal nooit werkelijk weten waarom hij deed wat hij deed anders dan uit lafheid en zwakte, waarom hij naliet te doen wat hij hoorde te doen. Ik weet dat iemand die eenmaal een leugen plaatste dat nog doet... Hij loog over die collega waar hij zogezegd reeds mee overlegd had... het was de meest grove leugen die ik ooit hoorde. Wellicht dacht hij niet dat ik in paniek (want ik wàs jawel helemaal in paniek, je zou voor minder als je op die laffe manier gedumpt wordt) meteen zou bellen naar die collega van hem... die man wist van geen overleg... en al helemaal niet dat ik hem éérst moest consulteren voor ik 'misschien' nog terug bij mijn andere psychiater terecht kon... Hij wist niet eens dàt ik niet meer bij mijn oude psychiater terecht zou kunnen tenzij ik eerst zus... en zo... en zo... en zus... En wat als ik hem ook had verteld van de voorwaarden die me gesteld werden???? Ik had die mail moeten voorlezen...!
Dacht hij werkelijk mij zo te kunnen behandelen? Mensen die de macht die ze hebben, misbruiken heb ik al veel in mijn leven meegemaakt.
Hij en zijn collega zouden beiden overleggen wat nog kon????. (alsof ik verdomme een zware crimineel was, terwijl ik al acht maanden lang als een bange mus probeerde duidelijk te maken dat loos praten me niet langer hielp, dat ik er onder leed dat ik voelde dat hij niet meer alert was.) En de therapeutische impasse? Die ontlokte hij zelf door zich niet aan zijn eigen benadrukte regels te houden en dat niet eens te kunnen toegeven maar mij beschuldigen van nu werkelijk 'te groot wantrouwen'...! Ik verval in herhalingen... ik weet het... maar ze zullen verminderen om daarna volledig te verdwijnen alsook hopelijk de herinnering aan dit zeer zware trauma voor me... Als ik het tot me laat doordringen dan gaat het van binnen schreeuwen... dus stop ik de hele zooi weg... zo ver als maar kan... en diegene die dit alles veroorzaakte.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
20-10-2011
499. stop maar met verhalen
Je woorden verstommen de bodem die brak toen nogmaals een mes in je rug werd gestoken je levenswil brak
je spreekt niet meer van 'het komt heus wel goed' je verloor het geloof en 't laatste sprankeltje moed.
Je woorden zijn dood je zinnen verstommen Wat zeg je? Ook dit verwerken en helen? Het doet je niets meer het kan je niet langer schelen.
een minimum ergens in geloven? zodat het lichtje dat toch steeds ergens bleef branden niet voor altijd moet doven?
Je kan een rad draaien voor ieders ogen je werd verworpen en belogen 't geloof in eerlijkheid werd weggeroofd de schok sloeg je weg en heeft je verdoofd.
zwijg maar in alle talen niemand ook jezelf kan de stilte nog verbalen leeg werden jouw gedichten en verhalen dus stop maar met jouw vertellen en vertalen.
Het is moeilijk mijn gedachten weg te houden van... Het is moeilijk om niet te huilen als een verscheurd dier... Het is moeilijk om het leven nog te leven... en om nog te koesteren, een wens Het is moeilijk om verder dan deze minuut te denken... Het is moeilijk om achteruit te kijken... en om te beseffen... Het is moeilijk om nu nog te geloven... dat het heus wel goed komt...
Het is moeilijk... schrijf ik... terwijl het voelt als on-mogelijk om nog te geloven dat iets nog goed kan lopen... zonder dat je het op deze manier moet bekopen de psychiater die me bijna negen jaar behandelde me onverantwoord loosde en op deze manier vlucht me bejegende als een proefdier of als lucht.
ik heb de moed opgegeven voel me mislukt en gefaald het vechten is voorbij het hoeft niet meer voor mij waarom werd ik weggegooid als een stuk vuil? ik ben toch geen uil? alles omdat ik niet heb voldaan is het zo gegaan? iets wat hij van me wilde? alleen weet ik nog steeds niet wat, het is vast mijn schuld en zijn ergernis heeft hij al die maanden netjes en akelig verhuld om me vervolgens afdoend af te maken met één slag sindsdien weet ik niet meer of ik leef sinds die dag
hoe kon hij blijven zwijgen en bovendien verzwijgen waarmee hij bezig was zich te ontdoen van degene die voor hem te moeilijk werd? die de distel was in zijn palmares, zijn Nero-kroon? was dat haar verdiende loon? omdat ze hem durfde trotseren niet opgaf maar wilde leren? het drukkende dodende slechts ventileren wilde keren? Was dat lastig voor die het potje wilde dichten? werd zij daarom vakkundig de mond gesnoerd negen jaar heeft hij toch goed aan haar verdiend goed geboerd om dit zo te besluiten de quasi vriendelijke lach verdween op slag?
zieltogend in een plas bloed dit deed haar, hoe goed ze het ook wil verdringen beslist geen goed 't deed haar veel kwaad vertrouwe werd bijzonder diep geschaad.
ach ik wil geen sombere gedichten schrijven en niet als een zwartgallige onder de lezers blijven Ik zie ook wel hoe de zon schijnt terwijl elders het licht in mij meer en meer verdwijnt.
Ik hou me vast aan een nieuwe houvast toch zal de angst nu altijd blijven dat ze me op een keer als afval zonder voorgaande weg zullen rijven.
Ik ga de vaat van vier dagen wassen en erna misschien verder proberen werken aan mijn schilderij (linkerkolom). Misschien kan er dan ballast af... en misschien moet ik voor het eerst in die negen jaar (heb ik zelfs niet na de breuken met die me lief waren genomen, nu wél beroep doen op een ander soort medicatie die verdooft zodat ik volhoud tot... tot de nachtmerrie afneemt als ze dat doet.
De hele vaat is schoongewassen, de glazen meteen mooi afgedroogd. Het aanrecht is fris. Alleen de lege brikken moeten nog weg. Ik ben moe nu ... niet slechts van de vaat... Ik dweilde de woonkamer en keuken. Ik wilde het fris, heel fris hier in huis. Om het aan te kunnen, de ellende binnen me én de vermoeidheid niet te voelen, dronk ik eerst een biertje van 10 graden en erna van 9...Er staat ondertussen vrij agressieve muziek op die ik van mijn schoonzoon heb. Nu voor deze stemming is het ideaal.. muziek die ik niet ken, kan me ook nergens aan herinneren. Het schilderen moest maar wachten... vandaag doet het toch teveel pijn met bepaalde zaken geconfronteerd te worden.
Ik denk dat ik nu al met mijn bezoekjes begin zodat voorkomen wordt dat ik jullie voor de derde keer niet meer kan bezoeken. s' Avonds wordt de ellende nog groter en kan ik alleen maar rustenen van me afschrijven, de rest doet me als een waanzinnige schreeuwen van binnen. Als afscheidkadootje van mijn behandelend psychiater kan dat wel tellen, niet? Al wat geheeld moest worden, scheurde hij open... en wààrom??? Waartoe diende al dat werk van afgelopen negen jaar? Volgens mij had hij beter kleuterjuf geworden en geen psychiater want hij zag me blijkbaar steeds als een kleuter en strafte me ook op de manier als je dat met een ongehoorzame kleuter doet. Omdat ik het waagde iets in twijfel te trekken? Ik volgde niet blindelings zijn in slaap gevallen werkwijze? Is het een teken dat ik er vier jaar over deed deze stuntel te vertrouwen? Wordt er gebeld? De hond wordt onrustig... wel... ze kunnen oeverloos blijven bellen want ik doe niet open.
Ik heb mezelf toevertrouwd aan een psychisch moordenaar. Mijn dochter is wijzer dan ik... zije wachtte niet zo lang om hem 'de laan uit te sturen'...! Ze werd net niet woest toen de hypocriet haar liet weten dat hij daar toch liever nog eerst een gesprek over had gedaan en ook dat hij haar eventueel had kunnen doorverwijzen. Die man is écht gestoord... Nadat hij mij zonder !!!!!!!!!!! gesprek DUMPTE vindt zijne heiligheid het plots wel nodig om de beslissing van mijn jongste nog eens te 'BESPREKEN'? Voor wie houdt hij haar? Voor net zo'n snul als ik?????
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
507. prei in mootjes hakken... mààr niet alléén prei :-)
Ik bereid weer een gerecht à la Lore... vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) Verzonnen op dàt eigenste ogenblik... Ook de broccoli verzon ik erbij... omdat die niet meer groen maar gelig begon te zien. Daar kwakte ik een zalmmoot bij... zodat de smaak van de zalm de prei-look-okkernoten verrijkt.. en ik niet apart dat spul hoef te bakken in de pan. Morgen weeral een pan minder in de vaat. Wie niet fit is moet slim zijn.
Ik sneed de prei in mootjes... maar niet alleen de prei... want ik dacht ondertussen aan de psychiater die het zich kan veroorloven een patiënte die hij al bijna negen jaar behandelde te lozen als bedorven vis zonder voorgaande...! Het moet aan de wereld kenbaar gemaakt worden dat je moet opletten... en niet alle psychiater mag en kàn vertrouwen...! Oppassen voor het ego van bepaalde exemplaren onder ze ... dat persé gepaaid wil worden. Wee je gebeente als je dààr niet toe in staat bent (zoals ik). Ik kan alleen 'dankbaar' zijn... als daartoe reden is natuurlijk.
Ik dacht bij mezelf dat het te hopen was dat geen van zijn kindertjes de borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt... en dan bij zo'n psychiater terecht komt als ik die na negen jaar zonder boeh of bah zijn 'moeilijke'(?) patiënte loost of elders hoost als hij er maar 'vanaf' is...
Goed zo, beter voor je rechten vechten dan ziek van ellende te zijn. Je bént waarlijk op de goede weg... laat dat lachend sullig mannetje je er niet onderdoor krijgen want wie weet stuurde hij wel aan op een opname of een doorsassing naar een collega, kwestie van zijn egootje enkele waardepunten meer te schenken en vooral om geen gezichtsverlies te lijden...! De gewichtige psychiater die een onmogelijke patiënte doorsluist? (in plaats van zich te realieren dat dit toch boven zijn petje ging)Tjonge... als ik nog wist hoé ik lachen moest... dan lachte ik.
En dan maar gewichtig gaan overleggen... zelfs dat bleek een leugen, de wààrom ook daarvan is en blijft een raadsel... Gewichtige leeghoofd ook.
Nog iets wat ik wil rechtzetten... ik ontdekte gisteren dat ik nog kon lachen... écht lachen... met dat lieve kleintje dat me van de eerste minuut haar gulste lach schenkt... ze is dol op haar elfkes-lievende grootmoeke met de leuke armbandjes en de elfen-oorhangertjes... dol op het lekker gek doen met haar... dol op de liedjes die ik voor haar zing... en ik lach om haar guitige schaterlach als ik nochtans normaal doe.
Die psychiater van mij was wellicht gek... (op zichzelf) Gelukkig kan hij niet ook mijn jongste vernietigen, want dat wijze kind heeft hem geloosd voor hij het met haar kon doen. Wat dacht hij, dat zij mooi zou blijven komen zodat hij zijn geweten verder kon sussen? Want zie je wel zij bleef komen... en hij was netjes in orde met haar moeder te lozen??? De idiote kwast... zij vertrouwde hem slechts omdat ik dat deed en stelde zich eerder vragen dan ik. Zij is namelijk wijs en laat vooral niet zo met zich sollen als ik.
Ik begin vrede te voelen met wat is gebeurd... Het is namelijk niet mijn schuld dat mijn psychiater geen kaas heeft gegeten van borderline-persoonlijkheidsbrie. Hij is gewoon emotioneel net iets te dom om dàt zonder enige voorlichting en boeken aan te kunnen. Hopelijk helpt hij niet ook anderen na mij om zeep.. Ze hebben niet allemaal zo'n wil om toch ondanks alles te blijven vechten voor dat stomme, rotleven.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
21-10-2011
508. Dit is een goede morgen...!
Het is werkelijk waar... vandaag beleefde ik een zalige morgen, slechts even donkere, zware gedachten, daarna een rust in me, geen gevoel van verscheurdheid meer... en dit zomaar... Ik bedoel zonder helend gesprek, zonder helpende hand... Misschien heeft iets anders geholpen, gevoelens los te wrikken bijvoorbeeld, de pijn naar buiten te gooien... zoals iemand schreef in een reactie 'zet die andere bij het groot huisvuil'... Heb ik gedaan al had ik even twijfels of ik die niet bij het klein of groot gevaarlijk afval moest stoppen (gnah gnah)
Ik zie het weer wat zitten en daar ben ik zelf zielsblij om... Ik hoop van harte dat de dagen en weken als een nachtmerrie, het is bijna een maand, nu voorbij zijn. Natuurlijk weet ik dat het de kop nog kan opsteken, dik acht jaar therapie wis je zomaar niet weg... de herinnering eraan want het voelt door de wijze hoe de psychiater het liét aflopen niet langer als een therapie... Hoe zou het kunnen na de bom die hij er zelf op gooide.
Hoe de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (met lucht ) er de schaar in zette, is ook niet bepaalde bevorderlijk voor verder vertrouwen naar andere hulpverlening toe. Vreemd genoeg heb ik vorige week wel meteen vertrouwen gevoeld...!!! Ik voel dat deze arts weet wat hij doet... en omdat ik veel voel, weet ik ook dat ik daarop mag vertrouwen... Natuurlijk blijf ik voorzichtig... toch is dit een goed begin. Ik vond mijn vorige psychiater zo vaak een stuntel, hij stelde ook zulke domme vragen... Ik herinner me hoe vaak ik bevreemd opkeek. Ik herinner me ook dat ik het vergoelijkte... omdat ik me voorhield dat niet iedereen goed kan aanvoelen en fijngevoeligheid en een degelijk empathisch vermogen tot zijn of haar beschikking heeft. Toch heeft het me vaak gestoord en ook alleen gezet want ja... voor domme reacties hoef je echt niet in therapie te gaan, wel? Het ergste was wel dat je nog dubbel zo hard moest proberen duidelijk te maken wat is opdat die het ernstig zou kunnen nemen. (vaak kan je dat niet eens als het van binnen chaos is of zo pijnlijk veel dat je er niets weet uit te vissen) Ik herinner me hoe ik zelden dat gevoel had bij hem, dat hij me ernstig nam. Vreemd genoeg wel als hij zijn verslagen voorlas... en dat merkte ik ook omdat er dan tranen kwamen en dat wat geblokkeerd zat, vrij kwam. De verslagen bleven echter achterwege omdat er niet meer zo vaak controles plaatsvonden. Hoe hij verder reageerde, gaf me zelden een gevoel dat hij wist waarover ik het had. Ook de telefoons die hij tijdens mijn vaak al korte sessie binnenkreeg, dan hoor je hm zeggen tegen de opbelleer 'ik ben wel bezig, maar zeg maar' ... en zo werd ik soms drie keer in een sessie onderbroken, verloor ik telkens mijn draad, geraakte ik innerlijk overstuur... (in dat licht is het wel erg sarcastisch dat hij nadat hij me loosde en ik twee dagen daarna telefoneerde om te vragen wààrom hij me loosde en dan nog wel per mail...mijn oproep beantwoordde met de woorden op verwijtende toon geuit :"Er zitten wel mensen bij me hé...!". Hij negeerde mijn vraag of hij dan wilde terugbellen als ze weg waren of ikzelf... hij zei wél... dat ik toch OOK niet graag had dat er getelefoneerd werd tijdens de sessies... Vàn een klap in je gelaat gesproken!!!!!) Soms zei hij bij telefoons of ze wilden terugbellen na dat of dat uur... (dat had hij die bewuste donderdag toen ik hem telefoneerde ook kunnen zeggen hé... maar hij wou me niet te woord staan... wààrom niet???? Omdat hij best wist dat hij hier een kanjer van een kemel had geschoten? Iets dat zelf 'levensbedreigend' kan genoemd worden... want dàt doé je gewoon niet met je patiënten of cliënten... ze lozen per mail zonder ook maar één woord vooraf... gewoon als een blikseminslag wanneer er geen onweer te bekennen is, niet eens een donkere wolk)
Andere keren stopte hij voor de drie kwartier voorbij waren of moest hij nog papier halen, of zijn verslag maken samen met mij... (heb nooit begrepen waarom dat onder die al luttele drie kwartier moest gebeuren maar ja, wat weet ik ervan hé?) Het gaf me vaak het gevoel dat hij maar wat aanmodderde en alles waarmee hij zich bezig kon houden goed was om de tijd door te komen..., hoe hij dat deed, scheen er niet werkelijk toe te doen àls hij maar aan zijn tijd kwam. Ik heb, zelden het gevoel gehad dat hij zich samen met mij voor de therapie zette. Zich uitsloven moest hij niet maar een minimum aan aandacht zou me wel gerustgesteld hebben.
Ik herinner me hoe ellendig ik me voelde, toen bleek dat hij niet eens analyseerde maar slechts opschreef om 'erbij' te blijven... om alert te blijven. Nu... veel heeft dat blijkbaar niet meer geholpen de laatste acht maanden... Ik herinner me zelfs dat hij een keer in slaap viel... en andere keren dat hij er met zijn gedachten niet bij was. Een keer tikte hij berichtjes in onder het tafelblad op zijn mobiele telefoon... het kwetste me enorm... mijn sessie was al bezig... Dan had ik liever dat hij het openlijk deed en me zei 'een ogenblikje, ik moet dit even beantwoorden'. En dat heb ik hem ook de keer erna voorzichtig gevraagd. Misschien dat hem dit allemaal niet meer ging? Dat ook hij verwachtte dat ik braaf slikte en uiteindelijk stikte? Was ik een confrontatie met wat mogelijk 'psychologisch gesol en gepruts mocht genoemd worden'? (ik ben zo erg aan mezelf gaan twijfelen vooral dit laatste jaar en heb hem ook herhaaldelijk gevraagd wat er van me verwacht werd, of ik nog iets meer moest doen, en wat dan... Zoals degene die alle blogjes lazen, ook gelezen hebben, kreeg ik steeds opnieuw dat ene antwoord... dat ik alleen maar kon ventileren... en hij luisteren...) Toen begon ik boeken te lezen over wat psychotherapie was, wat het inhield... Begon ik toen bedreigend te worden? Kwam zijn gemakzuchtige comfortabele houding toen in gevaar? Ik weet het niet mensen... en het begint me ook koud te laten... dààrom staat hij vanaf vandaag ook bij het groot al dan niet gevaarlijk huisvuil. Dat hoofdstuk is afgesloten en ik wil die man met dat o zo hartelijke lachende gelaat nooit meer zien tenzij ik opnieuw misselijk wil worden... en geloof me dàt wil ik niét.
Misschien dat het beter lukt zo in feite respectloos met een cliënt om te gaan als ze erbij zitten als een zombi, onder de pillen? Nu, jaren geleden was ik er ook zo aan toe... maar niet bij deze psychiater... ik liet me niet verleiden tot steeds meer pillen... Ik ben geen homp klei en kan me dus ook niet laten kneden naar een model van hun keuze. Ze hoeven me niet te veranderen in een ding dat meekan in de maatschappij en dat beantwoordt aan dié normen... want dan gaat de pijn bij mij verergeren omdat ik dan héél sterk ga voelen dat ik niet mag bestaan zoals ik ben... en dan bedoel ik niet dat ik me op alle fronten maar mag laten gaan want dàt deed ik ervoor ook nooit! Slechts bij mijn goede vrienden kwam de verscheurdheid er soms erg uit... vol wantrouwen en ziek van ellende... Het is om hen, om hen te ontzien onder andere dàt ik in therapie ging in tweeduizend en drie bij de psychiater die me na bijna negen jaar wat 'therapie' genoemd werd 'hoosde, loosde, dumpte'.
héhé... wat heb ik véél en helder verteld hier... Dat lukte me bijna niet meer sinds die 27ste september.
Het klinkt stom... maar het is voor mij niet stom... maar een feest bijna... dat ik niet verlamd voel wanneer ik de klussen zie die zich opstapelden door de 'geweldige' oplossing die mijn psychiater bedacht na een 'behandeling' van 'bijna negen jaar'... Voor degene die hier voor het eerst komen, dié geweldige psychiater dumpte me per mail... Natuurlijk zorgde hij voor 'dekking' in de vorm van enkele 'hypocriete''halfslachtige' oplossingen waarvan hij 'wist' dat ze voor mij 'geen' oplossingen waren. En of hij het wist... ! Hij schreef het herhaaldelijk in zijn verslagen en drukte er op dat de artsen waarvoor het verslag bestemd was ze 'vooral ernstig moesten nemen dat... en dat...'(gelukkig hebben ze ZIJN voorbeeld niet gevolgd :)
Ach... we verspillen geen woorden meer aan een lafhartig sujet als hij... en schrijven verder over de vorderingen die ik maak... nadat ik bijna vijf weken op 'kompleet gecrasht' stond... dankzij zijn 'vindingrijkheid'...
Ik heb eindelijk de tafel 'ontruimd'... er een fris tafelkleed overheen gedrapeerd. Ook de canapés kregen een nieuw kleedje. Ik maakte de vloer schoon. Ik maakte de glazenkast leeg, die zat voornamelijk vol met tijdschriften. Nu heb ik er een leuke verzameling van spulletjes in geschikt... Ik zeemde het tv-scherm en verzette wat kannetjes, potjes, kandelaars en bloemenvaasjes. Dat voelt goed, ik wil alles in harmonie op onze tafel... Een andere tafelnap betekent ook andere prulletjes erop... in harmonie dus... Ik ben gestopt omdat ik moe werd... en vermoeidheid, weet ik ondertussen is nu gevaarlijk... het donkere duikt dan op in zulke hevigheid dat ik niet onterecht angstig word van wat ik dàn voel...
Net op tijd gestopt want de voorboden kondigden zich al aan door het dood-willen.
Dus even mijn hart luchten hier... en dan misschien op de sofa zodat ik er opnieuw bovenop ben tegen etenstijd.
Wat de volgende sessie betreft... ik ben nu over de helft van de tijd dat ik moet wachten... het was bij tijden angstaanjagend lang... en eveneens angstaanjagend pijnlijk. Ik heb het denken gestopt... kwestie mezelf te beschermen tegen onomkeerbare beslissingen. Met dank... nogmaals aan mijn onverantwoorde psychiater die me niet erger had kunnen treffen. In feite is hij een gevaar voor iedere cliënt die aan bps lijdt.
Hoe zeggen ze dat? Opgeruimd staat netjes? Jawel... in de woonkamer klopt dat... maar niet in de hal. Daar liggen tijdschriften, van Knack. Ik kàn ze (nog) niet weggooien... en dus gaan ze ergens een etage hoger. Daarin lezen geeft me rust... waar andere boeken me dat niet meer kunnen geven. Kranten kan ik niet aan... andere tijdschriften evenmin. We zijn al drie jaar abonnee en ik ben best tevreden met de interessante lectuur op zovele vlakken. Alleen jammer dat deelnemen aan de wedstrijd (kruiswoordraadsels) nu ook geld kost... door de oproepen... Ik vond dat vroeger steeds zo leuk om daaraan deel te nemen.
Ergens toen onze financiën een duikeling namen, (omdat we door de mazen van het sociale vangnet vielen) stond ik op het punt dat zalige bundeltje op te zeggen... ik heb het gelukkig niet gedaan... Het gaf me net dat ene broodnodige gevoel er nog bij te horen... Waarbij? Bij die wereld waar ik me nog enigzins in kan vinden... de wereld van verschillende platforms die tegemoet komen aan mijn smààk... en die van mijn thuiswonende dochter... Mijn wijze dochter heeft pas erna gezegd dat zij maar wat blij was dat ik het tijdschrift niet opzegde, ze zou het gemist hebben, liet ze weten. Ze wilde mijn beslissing niet beïnvloeden... daarom zweeg zij toen ik het overwoog.
Ik ga op reis via Weekend Knack, niet echt dus, maar door de prachtige foto's... We zoeken ons de programma's op televisie die ons kunnen boeien, we lezen de korte inhoud van de films, mijn dochter bestudeert de recensies wat cd's betreft, en fotografie, ik lees alle artikelen wat de maatschappij betreft die me op dat eigenste ogenblik kunnen boeien. Zo voelde ik me zowaar gelukkig toen ik een artikel las van een parketrechter die ik ooit ontmoet heb, enkele losse dagen met hem kon doorbrengen, en die ontmoetingen gaven me meer dan hij ooit zal kunnen vermoeden... gewoon omdat hij me zag als een waardevol mens en ik dat ook kon voelen. Hij apprecieeerde me en welke denkbeelden ik naar voor bracht. Toen wist ik niet eens dat ik bps had... Ik kon in dat ene artikel lezen hoe deze man zich nog altijd inzet voor de psychisch kwetsbare mens en dat voelt héél erg goed. Enorm respect daarvoor. Ik koester die herinneringen van destijds, een dag in een grootstad, een dag aan zee... het was zalig.
Ik weet wat het met me deed en doet en wat er nu nog minder kan voelt niet goed Daar heb ik verdriet over en pijn aan mijn hart de machteloosheid 't verlies van die kracht die er ook in die zware momenten nog ergens was ook die had nu zwaar te lijden onder de wonde die hij toebracht, een diepe, brandende kras Morgen moet ik er met iemand proberen over te spreken zodat niet dat laatste beetje moed daardoor opnieuw gaat breken.
Neen, wat hij deed, de psychiater van bijna negen jaar wat hij vernielde met één onverantwoord, ondeskundig, on-therapeutisch gebaar zal ik -al wens ik het vurig- niet vlug vergeten als een vampier werd ik door zijn af-handeling psychisch vernield, en in mijn aanwezig-zijn doodgebeten Wat er nog restte van mijn 'zijn' moest het afleggen tegen de veroorzaakte zeer hevige pijn hij sloeg moorddadig met zijn verwerping in mijn bestaan en zo heeft hij ook een groot deel van mijn toen nog aanwezig-zijn doen vergaan.
wat daarvan het gevolg is, vergeef ik hem nog minder wat het mij deed hij veroorzaakte heel veel, onnodig veel leed.
Ik hoop dat hij zichzelf in de spiegel in de ogen kan kijken en zichzelf zijn houding kan vergeven die ging over lijken hoe hij door zijn gebrek aan empathie meer dan één mens heeft verwond voor een psychiater maakte hij het wel erg bont.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
22-10-2011
510. steile rotswand...
Ook al voelt het alsof ik voor een steile rotswand sta, dochterlief vroeg me om mee op boodschappen-traject te gaan. Ik zal nooit laten merken dat ik er tegenop zie om naar buiten te gaan. Ik ga gewoon mee. Voor haar. En ik weet uit ervaring dat het net zo goed beter dan slechter kan gaan. Ook vanmiddag staat er iets op het programma. Ik heb het instinctief al dagen te voren vastgelegd omdat ik weet hoe het gaat in deze toestand: als de dag aanbreekt voel ik er niets meer voor... en is het opnieuw die steile rotswand waar je voorstaat. Toch weet ik zeker van dit programmapunt dat het iets positief zal brengen... en me wie weet ook opnieuw moed geeft. Ik droomde akelig... heel akelig. Er waren nog twee andere dromen, waar ik me totaal niets meer van herinner. Gisteren toen ik uiteindelijk ben gaan slapen dook de hevige maagpijn opnieuw op... vreemd genoeg voelde ik de pijn ook in mijn hele keel zo naar beneden gaan en op borsthoogte naar beide kanten uitstralen.... het leek wel een kruis. Ik vermoed dat de spanning er voor iets tussen zit die ik gisteren voelde en die ik niet weg kreeg. Eenmaal in bed begon het.
Ook een andere spanning hoopt zich nu op.. net als vorige keer... de dag nadert en het lijkt nu telkens of mijn leven er vanaf hangt... ik wou dat het niet zo voelde, het zal wel afnemen... ik kom van een krater... en moet weer de berg op... met extra ballast, door de psyschische crash, nieuwe verwondingen, het lijkt wel of de binnenkant is letterlijk en figuurlijk verbrijzeld.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
515. moe en alweer een dag minder te tellen
Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren. Ook mijn jongste was geïnteresseerd in het hele gebeuren. Erna gingen we in de buurt naar een crea-winkel, daar kocht ik alvast vier doeken in promotie en nog één tube zand-verf die ik voor het houten paneel wens te gebruiken. Ook een schriftje dat ik wil gebruiken voor het nieuwe pad dat ik zal gaan... met dit keer, dat voel ik, wél een bekwame psychiater die zijn werk en de mensen waarmee hij werkt wél ernstig neemt en met de ingesteldheid ze te begeleiden en te helpen waar mogelijk. Mijn ex-psychiater deed niets van dat alles... Niet eens inzicht verwerven, geen analyse... niets alleen maar doén alsof hij luisterde. Alsof ik een radio-uurtje was waar hij nog geld voor kreeg ook. Ook mijn jongste heeft me nu één en ander verteld wat de haren op mijn armen rechtop deed staan. Wat een verdomde klungelaar was hij... en wat heb ik dat lang verdragen... mijn jongste gelukkig niet zo lang... Natuurlijk zal de lafaard het toeschrijven aan mij... haar mam... zolang hij zichzelf maar niet onder de loep moet nemen. Ik weet echter wel beter, zeker nu ik de verhalen hoorde van mijn jongste... die dit al maanden geleden met een huisarts besprak... Misschien stond ze dit langer uit omdat ze net als ik dacht dat het aan haar lag...
Ik ben nu erg moe... maar het is OK, nog een dag minder af te tellen... want aftellen doe ik... van de vorige keer tot de volgende keer. Ik maak me ook vreselijke zorgen om de ligging. De eerste keer was ik zo 'weg' en 'overstuur' dat ik zelfs de buschauffeur boos maakte door te laat te bellen... Daardoor was ik niet benauwd dat iedereen zou zien waar ik naartoe moest. Nu wel... Ook dat nog. Het is erg, maar het is zo... ik kan me daar bijna niet tegen beschermen... tegen roddelende mensen want zoveel mensen kennen me... Ik nam me voor in de toekomst een halte ervoor af te stappen maar dan moet ik een andere angst trotseren, naast druk verkeer lopen... en doodsangsten uitstaan voor dat geluid en geweld... dan krimp ik in elkaar.
Verder wil ik niet stilstaan en denken. Alleen jullie nog even komen bezoeken en een fijne avond wensen.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
23-10-2011
516. Om mij te misleiden moet je zeker vroeger opstaan...
Ja, om mij te misleiden, moet je vroeger opstaan... maar dat neemt niet weg dat het pijn doet als mensen het toch proberen... zoals mijn psychiater dat deed.
Ik val nog steeds in slaap tijdens mijn nochtans favoriete series. Het is de nasleep van de emotionele crash, veroorzaakt door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde en me van de ene dag op de andere, zonder voorgaande, zonder één woord vooraf hoosde en loosde.. (ik vermeld het er maar telkens bij... zodat er geen misverstanden ontstaan. De hele voorbije week viel ik in slaap voor best spannende series. Ik trok mijn ogen open, probeerde ze open te houden met mijn handen maar het baatte allemaal niets;.. ik viel telkens in slaap. Ook gisteren, ik gaf het op en ben gaan slapen. Slechts één dag kon ik tot ongeveer twaalf wakker blijven en dat was eergisteren. Gek genoeg kan ik eenmaal in bed niet meteen de slaap vatten, mijn leesuurtje of half uurtje is opnieuw noodzaak. Zolang het zo lukt, ben ik tevreden.
Ook vannacht waren er een aantal dromen en nachtmerries waarvan ik me slechts die ene kan herinneren... Mensen die met weinig materiaal toch een plekje voor zichzelf wisten te creëren en op een avond kwam iemand herrie schoppen bij één van ze en maaide daar alles tegen de grond, maakte alles wat zo zorgvuldig gemaakt werd stuk... Toen ging de herrieschopper, de gefrustreerde man ook die andere plekjes af en maakte ook daar alles tot één puinhoop, hij liet niets heel...
Ik herinner me in de nachtmerrie hoe ik ook moest huilen om het verdriet van die mensen die met zo weinig een plekje voor zichzelf wisten te maken... en hoe dat door één man verwoest werd. Ik denk dat ik dat droomde omdat ik het ook zo voel wat mijn jaren therapie bij de mis-handelende psychiater betreft... ze zijn allemaal verloren, het weinige dat er positief uit was gekomen is mee verloren gegaan in de puinhoop die hij er van maakte door zijn laffe 'af-handeling' die slechts tot doel had zijn blazoen niet te bezoedelen. Zijn penibele egootje. Wist hij niet eens hoe hij niet alleen naar mij toe tekort schoot...? Ik kan alleen maar medelijden met hem hebben... het is niet gezond als je te hoog oploopt met jezelf en je kunde... want dan mis je de fouten die je maakt en kan je er niet van leren, maar wat erger is, je doet er anderen veel kwaad mee.... héél veel kwaad, zeker in dat beroep.
Ik heb hier ook iets uit geleerd hoor, ik ontdekte dat ik nog steeds in mensen als hij blijf geloven en ze vergoelijk ook al voel ik met bijna alle vezels dat ik net niet méér in ze mag geloven... (onder andere om een soort van 'dubbele agenda'. Ik hecht nog steeds niet genoeg geloof in mijn eigen aanvoelen en intuïtie met deze noodlottige gevolgen... Ik had die man al eerder moeten verruilen voor iemand die wél dégelijke therapie gaf, bekwaam is én zijn/haar cliënten begeleidt in de ware zin van het woord met inzicht naar de cliënt en een psychiter die bovendien analyseert en inzicht probeert te verwerven in de problematiek, die niét slechts sloom in zijn stoel zit te luisteren (pardon doét alsof hij luistert, want zelfs dàt deed hij niét langer, luisteren dus. Hij lette niet op en dat merkte je aan zijn reacties als die er dan al kwamen, domme adviezen die je vertellen hoévéél inzicht hij had in wat speelde, nada inzicht... )
Goed het is zoals mijn huisarts me ook zei, dat ik er heel goed aan gedaan had die man buiten te zwieren... (ja hij loosde me, hoosde me maar terwijl hij dàcht dat ik nog zou hopen dat ik na 'zijn voorwaarden' vervuld te hebben misschien nog MOCHT terugkomen in sessies bij hem, al dan niet gecombineerd met sessies bij zijn collega, heb ik hem bijzonder scherp en héél helder laten weten wat hij eigenlijk dàcht dat ik na zùlke behandeling nog terug WILDE komen... (voor wie zag hij me aan eigenlijk? Voor zo'n slappeling als hijzelf? Dan heeft hij werkelijk in al die bijna negen jaren niéts van mij begrepen, helemaal niets.!!!!)
Vandaar dat mijn woedende woorden na die vreselijke telefoons (waarin hij me nog meer psychische slagen toebracht door zijn manier van me te woord te staan!) hem wellicht nog meer in zijn ego troffen, ik schreef dat ik veel sterker en moediger was dan hij. (tja, hoe zeggen ze dat? De waarheid kwetst hé.... )
Ik weet dat het zo is... anders leefde ik nu niet meer na zijn mis-handeling...! (eerst door het geloosd worden per mail en vervolgens de vreselijke behandeling aan de telefoon toen ik vroeg naar het wààrom, wat ik hem misdaan had om zulke behandeling te verdienen) Ik zal het nooit vergeten en ik weet niet of ik het ooit kan vergeven. Dat zien we dan wel. Daar ga ik alvast niet meer van wakker liggen.
Ik ben ook niet dom op een ander vlak... ik weet dat hij zo lang hij mijn jongste nog op sessie kreeg hij hierdoor zichzelf kon wijsmaken dat hij toch écht wel goed was en géén fout heeft gemaakt, dat hij daardoor zichzelf en zijn enorme flater kon blijven ontkennen voor zichzelf (niet meer voor mij!)... Iemand per mail hozen en lozen, dat doé je niet... en zeker niet als een donderslag bij heldere hemel, zonder ook maar één keer daarover iets te zeggen. Boven je hoofd allerlei beslissen, (zogezegd) overleggen met een collega en dan het 'vonnis' meedelen (hun conclusie die wellicht alleen de zijne was want hij bleek bovendien gelogen te hebben... het zogenaamde overleg vond niet eens plaats!!!!!) Wat nog laffer was, is dat hij hierdoor ook zijn verantwoordelijkheid op mij gooide... hij deed alsof hij het slachtoffer was en ik iemand die hem naar het leven stond... tjonge... wié was hier eigenlijk het ergste 'gestoord' of paranoïde???
Nu heeft die jongste van me, die al tijden voelde dat ze niet werkelijk begeleid en geholpen werd door hem en zijn therapie en daar (dat vertelde ze me gisteren én vandaag) ook met andere deskundigen over praatte die illusie van hem doorgeprikt door hem wandelen te sturen. Oeps... en nog wel op dezelfde wijze als hij met mij gedaan had. Ze had geen zin om hem nog te woord te staan, vertelde ze me kalm. (ik kan van haar nog veel leren als je het mij vraagt).
Nu komen ook bij haar de verhalen naar boven en ik schrok daar wel van op. Ze vertelde hoe ze tijdens de sessies voor haar zware dingen aanbracht en hoe hij precies op zulke momenten over zichzelf begon te praten... Ze kwam verschillende keren nog dieper in de put van zulke sessies terug...
Ik wil even terugkomen op de gedachte dat deze psychiater die mij acht jaar en wat maanden en mijn jongste enkele jaren begeleidde zich misschien bedreigd voelde en meende als hij mij uit zijn therapie wipte haar beter kon 'bewerken'...(bedoelde hij haar het zwijgen opleggen misschien zoals hij bij mij probeerde, gewillige patiënten kweken die hij naar hartelust kon betuttelen, niet om ze te helpen maar om zijn eigen egootje te kunnen strelen....)
Misschien meende hij dat ik haar beïnvloedde? Nu dan kende hij mijn jongste al even slecht als hij mij kende...! We worden beiden wel vaker onderschat door sommige mensen.
Verder denk ik terug aan zijn paranoïde uitlating toen zij hem voorzichtig sprak over hoe zij de vorige sessie had ervaren waarin hij haar 20 minuten had laten wachten en niet eens een verontschuldiging uitsprak. Er was niet eens iemand bij hem toen, vertelde ze me. Terwijl zij zowel als ik dachten dat je daar in een therapie open over mocht praten, dat je mocht zeggen hoe je dat ervaren hebt, bleek hij daar anders over te denken want wat gaf hij haar ten antwoord? "Heeft dit te maken met de problemen met je mama?"
Ik had de week ervoor net laten weten dat ik tijdelijk geen therapie meer wenste. Ik nam die beslissing om te kunnen nadenken en alles op een rijtje zetten, kijken wat ik nodig had om vooruit te komen en niet zoals het nu gebeurde achteruit te bollen. Misschien rook hij onraad en vond hij als 'verantwoordelijke psychiater' het nodig mij beentje te lichten???? Terwijl ik net open kaart met hem wilde spelen en niet achter zijn rug om een andere collega wilde raadplegen...! Met dat idee speelde ik nochtans al enkele maanden... maar omdat ik er eerst met hem over wilde praten, wachtte ik tot ik erover zou 'durven' spreken (want sinds hij me aanviel omdat ik een vraag stelde in verband met zijn verbreken van onze privacy in december 2010 was dàt een angstaanjagende aangelegenheid geworden... je mocht blijkbaar niet bevragen wààrom hij iets wat jij in jouw sessie toevertrouwde aan je jongste vertelde in haar sessie...! Nochtans was hij het die met klem had gezegd dat NIETS van wat de ene in haar sessie vertelde door hem naar de ander zou toegespeeld worden!!!!)
Nu... het komt erop neer dat hij precies deed wat ik uit respect naar hem toe wilde vermijden, ik zou niets achter zijn rug om doen, niet eens een collega raadplegen om al te zien of ik die kon vertrouwen, ik wou er eerst met hem over spreken. Maar hij... hij bedisselde wél achterbaks hoe hij zich van mij kon afmaken...!!!
Goed dat we die man eindelijk uit ons leven hebben geband. En ja hopelijk helpt hij niet ook nog anderen om zeep... maar zijn er ook mensen gebaat bij zijn soort hulp. Ik hoop ook dat hij in de toekomst eerlijk en verantwoord te werk zal gaan en degene waarvan hij voelt ze niet te kunnen helpen omdat zij bijvoorbeeld niet gebaat zijn met de 'sus me in slaap' therapie, tijdig zal doorverwijzen op een eerlijke en respectvolle manier, in gesprek een voorstel doen maar dan een écht voorstel en niet het soort van dwangmaatregel die hij me door de strot dacht te kunnen boren. Zo moeilijk is dit heus niet hoor als je als hulpverlener oprecht bent en niet bang bent van introspectie. Het vergt wel een even opzij zetten van een mogelijk te groot ego...
Bovendien heb ik de afgelopen acht maanden wel meer aanzetten gegeven die hij had kunnen aangrijpen om een eerlijk voorstel in die zin te doen... Hij had naar aanleiding daarvan kunnen vragen of ik er misschien zelf aan gedacht had een tweede arts te raadplegen, ik had volmondig ja gezegd... , een collega van hem bvb die misschien meer tegemoet komt aan wat ik van therapie scheen te verwachten... Of hij had tenminste kunnen ingaan op mijn vraag naar een zelfhulpgroep of groepstherapie en die suggestie kunnen aanbrengen om een collega van hem als tweede arts te consulteren en zien hoe dat liep zodat er kon overgeschakeld worden. Maar ook dat werd onthaald op een zwijgen of een afleiden van... ofwel raadde hij me een groep aan voor 'familieleden' van psychische zieken... Nu die kende ik wel hoor... maar dààr kon ik toch zelfs niet veel mee???? Hoe dom was hij eigenlijk?
In plaats van de vraag te horen, ontkende hij ze. In plaats van al die signalen ernstig te nemen, verkoos hij ze te negeren en mij die in steeds grotere nood verkeerde erbij. En toen de grond te heet onder zijn voeten werd, ging hij over tot deze laffe af-handeling??? En dan maakte ik hem 'zogezegd' met de grond gelijk toen ik die afhandeling als dusdanig ook benoemde???? Volgens mij heeft hij op dit ogenblik eveneens baat bij therapie en een zich bekwamen in introspectie.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
517. vlugger moe, vlugger rust nemen
Ik maak niet meer dezelfde fout als vorige zondag (daar is het helemaal misgelopen ... ) Ik voel dat de vermoeidheid bezit van me neemt, emotioneel en fysiek en hoe erg dat samenloopt met mijn gemoed... . Het kan zo erg worden dat ik er bang van word. Het is nodig dat te vermijden. Forceren staat niet meer in mijn woordenboek, ik heb het lang gedaan omdat ik dacht dat het moest... ik heb gemerkt welke de gevolgen zijn, zeker in perioden zoals nu waar ik emotioneel onderuit werd geslagen... door net iemand die dat precies niet hoorde te doen. (niemand hoort dat te doen maar zeker niet iemand die het beroep van psychiater uitvoert)
Straks maken we een klein uitstapje, en de enkele uren rust dààrvoor zijn meer dan welkom. Fysiek en emotioneel. Ik moet ook bepaalde gedachten opzij zetten, in de wacht.. tot het veilig is ze boven te halen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
518. Opgedraaid...
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... De ironie dat we speciaal vroeg vertrokken om het drukke uur voor te zijn om ergens een rustig hapje te eten. Een uur hebben we gewacht op een eenvoudig dessertje. Voor het hoofdgerecht wachtten we een half uur. Ze waren ons 'vergeten'... en al onze vriendelijke vragen werden in de razendsnelle vlucht beantwoord met 'momentje' of 'komen zo'. We zagen letterlijk alle mensen die na ons kwamen één na één vertrekken... en wij wachtten nog steeds op die kleine dessertjes. Hun 'momentje' werd geannuleerd alsook dat 'komen zo', ze kwamen helemaal niet. Mijn jongste is zelf aan de balie gaan vragen waar ons dessertje verzeild was geraakt... toen ontdekten ze dat ze het vergaten 'door te geven'. Nu als je twee uur ergens zit waarvan je anderhalf uur moest doorbrengen met wachten... kom je niet ontspannen buiten maar opgedraaid. Ons zien ze daar alvast het eerste jaar niet meer terug...!!!! Nu rusten we uit van deze zenuwslopende bezigheid.
Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, ik vermoed toen de emotionele slachtpartijen een aanvang namen. Het moment dat de breuk met één van mijn kinderen ontstond. Wat er ook in mijn leven daarvoor gebeurd was, ik bleef lachen, ik bleef opgewekt. Maar toen... brak mijn weerstand. Het was té ontzettend om precies door die je het meest lief zijn op aarde miskend en vervolgens verworpen te worden. Het heeft iets met mij gedaan, iets dat al die vechtlust bij welk trauma ook om mezelf er opnieuw bovenop te krijgen, brak en tot onzin maakte... Iets is voorgoed veranderd in me, ik ben niet meer degene die ik ervoor ondanks alles was gebleven. De lach verdween, de opgewektheid ook. Ik kon het niet langer opbrengen mensen te groeten en naar ze te lachen, hun vragen te beantwoorden, een luisterend oor te bieden, ik kwam niet zoveel meer buiten mijn veilige burcht. Toch vond ik na verloop van tijd opnieuw lichtpuntjes... die zijn verdwenen, stelselmatig, één na één... omdat ik de verandering voelde in de therapie bij de vorige psychiater... ik voelde de groeiende onverschilligheid, dat gevoel dat hij me opgegeven had en zich genesteld had in 'alleen maar luisteren, of tenminste doen alsof ... want zelfs luisteren was er niet meer bij, niet in de ware zin van het woord... hij was niet meer alert... hij liet me maar aanmodderen'. De rest van het verhaal is al uitvoerig uit de doeken gedaan hier, ik hoef het niet meer te herhalen. Een feit is dat ik door die onverschilligheid dieper en dieper zonk, temeer ook daar mijn vragen en onzekerheid in dovemans-oren belandde... er werd niet meer op ingegaan. Sinds de wijze waarop die vroegere psychiater het hele zaakje meende te moeten 'af-handelen' kom ik ook niet meer buiten. De lichtpuntjes die er terug waren gekomen, werden allemaal in één klap gedoofd. Ik kan nu zelfs niet meer zeggen dat ik een ander werd... ik werd helemaal niemand meer, niets, geheel en al onwezenlijk. De wereld gaat aan me voorbij en ik voel een immense onverschilligheid. Het enige wat ik af en toe nog voel is angst... angst om die onverschilligheid, de lethargie. En de onmacht, de wanhoop die pijn doet. Als mijn dochter ergens naartoe wil en graag heeft dat ik meega, ga ik mee. Uit mezelf kan ik het niet langer opbrengen. Ik zeg het haar niet, omdat ik geen enkele druk op haar wil zetten. Ik die bij wijze van spreken absoluut geen koffie zonder melk drink, drink koffie zonder melk als de melk op is... en het kan me niet eens schelen. Dat is me in mijn hele voorbije leven nog niet overkomen... dàt ik dàn die dag geen melk ga halen. Als er werkelijk dringende zaken te verrichten zijn, zoals rekeningen betalen of bewijzen binnen brengen, dan koppel ik dat zoveel mogelijk aan de dagen dàt ik absoluut buiten moet, namelijk om op een kleintje te passen of op therapie te gaan. Dan vertrek ik vroeger zodat ik al die verplichtingen daarvoor kan nakomen... erna is mijn pijp meestal uit. De favoriete uitstapjes voelen nu als uit een ver ver verleden, ze interesseren me niet meer. Als ik eerlijk ben, interesseert me niets meer... Toch denk ik dat ik nog steeds ergens weerstand bied, want bepaalde zaken daar wring ik me doorheen al kost het me soms erg veel moeite, dan zet ik mijn verstand op nul en doe ik het gewoon.
Ik verloor het laatste restje plezier in dat wat mensen leven noemen. Ik weet wel hoe het voelde maar ik kan er sinds de psychische slachtpartij door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde, niet meer bij. Ik ga mezelf en degene die hier lezen geen onzin serveren door te beweren dat ik hoop dat het straks weer anders wordt want ik hoop niet en geloof niet meer dàt het straks weer anders wordt. Ik ga dus ook niet doen alsof, daar doe ik mezelf alleen maar meer pijn mee. Het is goed iedere dag te overleven.
Opnieuw komt het beeld van een vriend ooit me voor de geest... die sprak van een gewonde olifant die zich dan terugtrekt om de wondes te laten helen. Nu... dat lijkt me opnieuw meer dan ooit van toepassing. Gedachten en gevoelens op non-actief... tot je weer in staat bent tot leven. Ook mijn eigen beeld van het zo lang zwemmen zonder land te ontwaren en wanneer je eindelijk land begon te zien, wordt daar voor je ogen een bom op gegooid. Je dobbert verder, je gedachten op stop, zoniet dan zou je het wel eens kunnen opgeven omdat de wanhoop te groot werd. Je drijft, tot je opnieuw op krachten kwam om opnieuw aan het zwemmen te gaan.
Praten kost me het laatste jaar vaak veel moeite, het liefst zweeg ik. In stilte leven, zonder ook nog maar één woord te spreken, zonder mensen om je heen, zonder omgevingen die je herinneren aan... Net als de aanwezigheid van mensen, of een bekende omgeving, ook voelen woorden vaak gevaarlijk, ze brengen je soms onverwacht dichtbij waar je net veraf wil blijven. Het is ook dat sterke gevoel met rust gelaten te willen worden, helemaal. Afzondering. Isolatie. Af en toe krijg je dan onverwacht watervallen van woorden. Hier. Of ergens waar je het gevoel hebt dat het veilig is en je gehoord wordt.. en niet ver-moord.
Daar dook het monster opnieuw op van angst en pijn van er niet meer willen zijn
omdat je denkt dat je niet naar buiten zal kunnen brengen de woorden en pijnlijke scheuren van binnen herinneringen die snijden als vlijmscherpe messen en dodelijke pinnen.
Daar dook het monster op radeloos of je er ooit uit zal geraken nu je vroegere psychiater je wegsloeg je weggezogen werd als door een windhoos...
probeer te vertrouwen en de hoop al is die verdwenen ergens voor te houden het is niet jouw schuld dat je een zwakkeling trof die jou eerder vergooide dan zijn eigen lof
geloof in een vervolg dat wel helpt bloed dat stroomt stelpt je begeleidt en je niet door lafheid naar de ondergang leidt
je angst was niet ongegrond toen je voelde dat die zo laf je uiteindelijk de genadeslag gaf zichzelf niet toestond de fouten die hij maakte toe te geven hij verkoos op jou af te geven vanaf toen ontkende hij je beleven en dat je bestond.
Het lag niet in jouw stijl hem te dumpen zoals hij wel met jou deed onnodig en diepe pijn en leed.
je zal het niet vergeten hebt hem terecht lafheid en onbekwaamheid verweten nu laat je meer en meer los, hij is het niet waard zijn laffe gedrag trof als een zwaard kijk nu vooruit naar een goede therapie en psychiater geen drijfzand meer of modder maar helder water geen blokkeren meer door een hulpverlener van jouw willen werken opnieuw opening en een begin aan verder verwerken de berg werd erg groot bijna was je dood door zijn lafhartige gemakzucht zijn gebrek aan empathie het opzuigen van jouw zuurstof jou en wat je aanbracht te degraderen tot een vaag gezucht. een onooglijk achtergrond-gerucht.
en zijn eigendunken-gejammer en geklaag dat hij je toch tot het laatste heeft geholpen was beneden alle peil bijzonder laag volledig buiten de realiteit omdat hij alleen het zicht op zijn eigen falen heeft verholpen hierdoor maandenlang hulp saboteerde omdat hij alleen zijn eigenbelang opteerde en loog daardoor nog meer lucht uit de ruimte zoog Neen... je hebt helemaal niets aan hem te danken waar haalt hij het vandaan zichzelf nog te tooien met palmen, pluimen en bloemenranken?
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel. Ik héb geschilderd... en ik heb rust gekregen na het schilderen en tijdens het schilderen omdat ik wat ik voelde op het paneel kreeg. Net zoals vroeger... Twee jaar geleden en vorig jaar kon ik niet meer schilderen. Het deed zoveel pijn en ik kreeg mijn gevoel er niet meer op... wellicht omdat ik bang was BIJ dat gevoel te blijven. Nu niet. Ik nam net als vroeger na mijn schildersessie plaats voor wat ik erbij kladde... en ik ervoer zo'n rust... en wég was de pijn... want die zag ik daar op het paneel... Het ging ook beter dan vorige keer... mijn zelfvertrouwen was er meer... misschien omdat ik het oordeel verliet en louter mijn gevoel wou volgen. Het heeft me deugd gedaan... Ik ben doodop... Hoop wel binnen een uur of wat terug in staat te zijn om alsnog een maaltijd klaar te maken... Ik denk wel dat me dat lukt.
Er is iets dat heel sterk op de voorgrond treedt nu in mijn gevoel... namelijk dit: mijn psychiater die me 'dumpte'... laat van mij nog slechts dit beeld over 'dat hij een clown was, een nar, iemand die zijn werk niet ernstig neemt... maar jammer genoeg zichzelf net iets té veel'. Ja.. ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis maar ik was nooit dom of onwijs... en precies dat was voor velen een bedreiging... ook voor deze man., hij werd niet één nagel van mijn doodskist maar 30 van de 40 precies omdat ik hém had moeten kunnen vertrouwen...!
Door één en ander is het vertrouwde en daardoor ook rustgevende ritme verstoord. Omdat de dag plots uren later begint. Ik voel ook de onrust stijgen voor mijn tweede gesprek. Ben erg moe. Straks zal het hopelijk opnieuw beter gaan. Dit is een erg korte blog, de korste ooit misschien. Ik ga maar meteen aan de slag.
Jammer dat het de hele dag doorwerkte wat vanmorgen plots zo holderdebolder moest. Het verstoorde ritme en vertrouwde stramien dat ik andere ochtenden kan volgen, werd helemaal weggeveegd. Dan druk ik het nog heel zacht uit, het leek meer op een plots versnelde band waarbij alle vertrouwde zaken in één klap weggeveegd werden. Ik heb het de verdere dag gevoeld, en dat is wel jammer want zo verdwijnt het weinige dat nog fijn voelt ook. Ik ben veel vlugger moe en er met mijn gedachten niet bij... alsof ze achterna holden en ik geloof ook dat ze dat deden. Ik moet bovendien zonder dat verstoorde ritme het al afleggen tegen een monster dat ik hier zelden benoem en het ook nu niet zal doen. De veroordelers of degene die vinden dat ik hier wat loop te zanniken doen maar wat ze niet laten kunnen, het kan me geen moer meer schelen. Waarom zou ik me blijven verdedigen of verantwoorden tegen mensen die toch menen dat alles bij iedereen hetzelfde gaat? Daar verspil ik liever niet de al zo minieme energie aan. Verder zwijgen ze je dood als je diep in de put zit maar hups als er iets te veroordelen is dan zijn ze daar plots weer. Ik heb dat soort mensen al vaak in mijn leven ontmoet en ik mis ze totaal niet als ze wegblijven.
Een vertrouwd stramien is voor mij tamelijk belangrijk, dan hou ik mezelf min of meer bij elkaar de rest van de dag. Wanneer plots alles snel of totaal anders moet, ben ik de hele dag de kluts kwijt en kan die dag er net zo goed niet geweest zijn. Dat gevoel heb ik nu heel erg sterk. Het heeft soms zware, donkere gevolgen. Ook daarover schrijf ik hier met geen woord... tenzij af en toe vaag. Want ja hoor, iedereen heeft wel eens een verstoord ritme... ik had dat vroeger om de haverklap in een situatie waar ik van de ene schok in de andere terecht kwam en dat met geen vin liet merken of mocht laten merken (om mezelf en mijn kinderen te beschermen)... Ik moest (van mezelf) alles verdragen, aankunnen, blijven beredderen (omdat er geen andere keuze was) waarbij ik ook nog de stupide commentaren van sommige mensen moest slikken dat zij dat niet zouden kunnen, zij hadden er al lang het bijltje bij neergelegd... Geweldig als je zoiets hoort hoor. Dat ik op een bepaald moment totaal instortte, dààr sloten ze hun ogen voor... Het is lachwekkend hoe zij op hun beurt voor een sneetje in hun vinger de hele stad bij elkaar jammeren....
Begrip is iets dat mensen alleen nog maar schijnen te kunnen toepassen op zichzelf... het wordt een zeldzaam goed. Erkennen dat iemand pijn heeft of verdriet, ergens onder te lijden heeft,... neen dat is ze te moeilijk... liever ontkennen... en jou erbij. Laat ze voor mijn part op mars gaan wonen. (dan loopt de aarde wellicht in een oogwenk leeg en is er op slag geen hongersnood meer)
Verder geen zin om uitleg te geven, ik word gewoon moe van geleuter. Ik verloor in mijn leven meer energie aan mensen als de kijvende vingerkes-meute... en als het niet zo was geweest dat zij mij leegzogen, leegkrabden, me vermorzelden onder hun voeten van veroordeling, minimalisering... nu dan had ik vast nu véél gezonder geweest, psychisch maar ook fysisch. Dus... ik doe voort met wat er rest... ik hoop vurig dat de mekkeraars die menen andermans leven te kunnen beoordelen alsof het hun eigen leven is en vervolgens wijsgerig of venijnig aan het terechtstellen of veroordelen gaan elders gaan mekkeren. Ik ben voortaan Syberisch doof voor ze. Want ik ben doodop van ze...
Opnieuw het donkere ontwaken. Straks gaat het beter, als ik het van me afschreef. De onmacht die wil schreeuwen 'laat me even met rust, laat me stilaan ontwaken in dit leven met wat meer licht dan in dat andere waar ik net vandaan kom'... maar ik krijg een vracht woorden en gevoelens over me... en kan niet zeggen 'stop, zwijg, laat me even... ik ben nog bezig me te worstelen uit het duistere, het zware donkere'. Ik probeer te luisteren maar van binnen schreeuwt het. Die stille strijd voer ik zoveel jaren. En waar ik dat gevecht al die jaren kon voeren, kan nu bijna niet meer. Omdat de weerstand heel veel klappen kreeg de afgelopen drie jaar... breuken, een psychiater die je dumpt... het zijn clusterbommen...
Ook vanmorgen trachtte ik de geschreeuw in me te negeren en te luisteren naar de stroom woorden en gevoelens. Ik probeerde aanvankelijk feedback te geven maar moest dat opgeven, krijg mijn gedachten niet geformuleerd, een verhakkeld zootje ongeregeld komt er uit mijn mond. De zinnen klonken als uit een versleten robot.
Het is nu opnieuw rustig. De grootste ellende binnen me komt tot bedaren.
Zij die me omringen kunnen vaak beter grenzen trekken dan ik. Wanneer zij het gesprek willen beëindigen, zeggen ze, ik ga maar eens, of 'ik wil het er niet meer over hebben'. Maar het zijn mijn kinderen en ik ben hun moeder en ik vind dat ik niet hetzelfde kan als zij ... Ik vind dat ik moét luisteren, het is mijn plicht en hun recht die vervulde ik steeds als vanzelfsprekend kon vervullen tot de ellende in mij dat niet meer toeliet of met ontzaglijk veel méér moeite dan ervoor.
Als zij zich eenzaam voelen en vragen of ik met ze mee kan gaan dan doe ik dat ook al voel ik me moe of down. Ik zeg er niets over, wil er gewoon voor ze zijn.
Ik denk dat ik nu een gevoel over me heen kreeg, vooral na de laatste enorme klap, de psychiater die me na acht jaar behandeling (deed hij dat wel?) vergooide. Sindsdien is er en stukje 'zelf' vermoord. Alles voelt verloren en voorbij, weg, dood. Niets hoeft nog, werd zinloos, en als dan toch alles verloren voelt, kan ik tenminste dat wat nog rest aan ze geven dan is dat ellendige leven toch niet helemaal voor niets geweest'.
Waarom zou ik ze dat deel ontzeggen dat nog restte van wat de anderen opeisten? Maar een wrak is geen schip meer. Ik geef wat ik nog heb... Als ik er niet meer voor ze zou kunnen zijn, valt het laatste stukje zin weg. Ook al is hoe ik er kan zijn gevierendeeld, omdat ik zelf gevierendeeld werd.
Binnen de stilte in mij weet ik dat er een dag kan komen dat ook zij me niet meer nodig hebben en dat het mogelijk is dat ze net zoals de anderen niet stil zullen staan bij wat ik voel. Er lijkt geen besef dat ik ook een mens ben met kwetsbaarheden zelfs meer dan een normaal mens, met pijn en verdriet, met af en toe nog een glimp van iets wat ik vaag herken als vreugde. Het kan best dat ook zij me op een dag bij het huisvuil zetten. Dienst bewezen, weg met haar. Dan is dat maar zo. Ik ben zo ver heen dat zelfs dat me niet meer kan schelen. Ik ben sinds jaren niets anders meer gewend dan zulke houding, dat ik gebruikt word en ze me zonder enige gewetenswroeging vergooien als ik niet meer in hun leven pas of ze me niet meer nodig hebben. Hoe pijnlijk dat ooit was... voor de trauma's van de laatste jaren... ik bezie het nu met dode vissen-ogen. Ze doen maar, mijn leven voelt toch als voorbij.
Dus terug naar de titel 'Grenzeloos?' Neen... want die ene grens trokken mijn lichaam en geest... die grens kan ik zelf niet meer negeren.
527. ontredderd en één brok angst, innerlijk gehuil.
Vroeger moeten stoppen met mijn andere schrijven, door dat geschreeuw dat toenam in mij. Ook muziek op mijn brein bracht geen soelaas. Daarom vlug een hele warme douche en zo lang dat gloeiende water over mij tot ik rustiger word van binnen en van buiten. Nog een blogje om het gehuil van binnen te bedaren. Echt huilen zou misschien opluchten maar het lukt niet, te grote barrière voor mijn gevoel en dat verdoofde wezen.
Jammer genoeg niet verdoofd genoeg om niet te voelen wat ik nog voel. Angst, ontreddering. Hopeloosheid. Wanhoop. Angst. Om die rit te ondernemen... Ik bleef vanmorgen liever onder het donsdeken, verborgen voor de dag en het leven.
Misschien angst dat het niet zo goed zal gaan als die eerste keer? Of angst voor wat er enkele dagen daarna opnieuw bloedstollend angstaanjagend kan opduiken?
Misschien kan ik het voorkomen door op tijd rust te nemen. Angst dat ik het niet gezegd zal krijgen? Angst dat ik niet genoeg kan laten merken hoé ik me voel? Angst dat ik niet ernstig genomen word... als mens... en als patiënt. Angst dat ik nogmaals gedumpt zal worden? Angst... rotangst. Maar ik ben sterk en dapper... en wil leven zolang ik mag leven en kan leven... dan maar als een zombie als het niet meer verandert na die laatste emotionele klap... door de man die zich mijn 'behandelend (?) psychiater' noemde en die negen jaar geld aan me verdiende (en daarmee is zeker, de afslachting op 27 september indachtig, alles gezegd).
Komaan Lore, grabbel alle fragmenten van je verscheurde zelf bij elkaar en ga op weg, eerst naar het warme water en erna naar iemand die wél bekwaam is en je die begeleiding zal geven die je behoeft. ... en geef jezelf de kans om die negen verloren jaren bij een man die je eerder mis-behandelde in plaats van je te behandelen te vergeten en uit je geheugen en wezen te wissen.Vol-le-dig. En wie wéét kan je dan wél aan het verwerken waar dat bij de puberale etalagepop in zijn stoel quasi onmogelijk was... Hij deed de torens van vertrouwen één na één instorten. Of ik dat ooit kan vergeven? Dààr kan ik helaas nog niet op antwoorden.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
528. Beste mensen... ik durf het schrijven nu...
Al degene die deze afschuwelijke weken nadat het heerschap dat zich mijn behandelend psychiater noemde me 'dumpte' hebben gevolgd, wil ik nu dit fijne nieuws meedelen... Eindelijk ben ik in goede handen... en ik voel het met iedere vingertop... in héél goede handen... Ik krijg 'begeleiding' en 'therapie' en niet een 'afkooksel' ervan... of erger nog... het begrip therapie als een ballon met alleen lucht erin... Dit keer wordt er metéén ingegaan op iets wat ik zei, worden er vragen gesteld, de psychiater is alert... en aub niet slechts het eerste kwartier, ook geen drie kwartier (dat haalde dat misbaksel niet eens) maar aub... zes kwartier... zelfs nà die zes kwartier voel ik de alertheid nog, de aandacht. Ik voel me ein-de-lijk behandeld als 'mens' als 'cliënte', 'patiënte'... met respect!!!!!!!!!!!! Het beste bewijs? Het geeft me niet eens dat de volgende sessie pas na drie weken komt door de vakantiedagen...!!!! Want ik kan voort met het begrip en meevoelen, met de lach die niet misplaatst is... maar integendeel ik méé lach.... en het nog leuk vind ook...!!!! Deze psychiater kent zijn vak... de vorige slechts zijn ego... Ik zeg het je... hij voelde als een puber... niet meer en niet minder... een puber die via zijn patiënten zijn ego wil gestreeld zien. Sukkel. Niemand houdt mij nog voor het lapje... en zeker dat zielige stuk onbenul niet... Waar ik eerst dacht dat ik pas zou kunnen herstellen van zijn laffe miskleun als hij een verontschuldiging zou schrijven, denk ik nu 'sukkel'... méér niet... minder ook niet.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
27-10-2011
529. Weinig geslapen maar voel me best goed
Ik sliep niet gemakkelijk in, heb het lichtje terug moeten aansteken om te lezen tot ik rustig werd en in slaap zou vallen. Dat is uiteindelijk gelukt. Vanmorgen werd ik om 5u wakker. Ik was nog zo moe en dat was niet verwonderlijk toen ik op het scherm van mijn mobieltje het vroege uur las. Anderhalf uur vroeger dan het uur dat we moeten opstaan. Soms is dat zes uur maar vandaag half zeven. Gelukkig kon ik nog een beetje slapen voor ik uit een droom wakker schrok door het nochtans stille elfentingetje van mijn mobieltje. Het doet me verder goed dat ook mijn dochter vrolijk en opgelucht is nu ze hoort hoe goed de nieuwe psychiater me behandelt en begeleidt. Want ja, hoe goed ik ook mijn stemming verberg, mijn dochter merkt het net zoals ik dat bij haar merk. Ook zij heeft een begripvol gehoor nu en dat doet haar veel deugd, ook zij voelt nu net als ik het heilzame van werkelijke aandacht en begrip. We hoeven niet langer af te rekenen met voorgewend begrip, een lichtzinnige houding, ongepaste reacties en niet overeenkomstige feedback zoals van ons beider ex-psychiater. Die man reageerde dus ook bij haar totaal ongepast. De verhalen komen los... en de conclusie is dat die man meer krediet van ons kreeg dan hij mij verleende. (mijn dochter dacht hij nog de baas te kunnen? Nu dààr heeft hij zich pas in vergist!!!... ) Mijn dochter gaf hem van hetzelfde deeg een koekje... en heeft daar zo te zien geen gram spijt van, ... We zijn ondertussen beiden zo blij dat we van dat creatuur verlost zijn. Temeer daar het verschil werkelijk groot is.. Ook al bezoekt mijn jongste voorlopig nog geen nieuwe psychiater, zij vindt toch andere deskundige oren... die haar meer begrip en luisterbereidheid bieden dan onze ex-psychiater... Ik weet echt niet hoe die man mensen op die manier meent te kunnen helpen. Ook zij ging daardoor dieper de put in dan eruit, precies zoals ik... en we begrijpen nu beiden wààrdoor dat zo is gekomen...
Er is vandaag een nieuwe kink in de kabel, maar die situeert zich op vlak van mijn lichamelijke gezondheid. Het baart me al enkele dagen zorgen maar ik schoof het op het zijplan wat ik na vier dagen niet langer kan (al zou ik wel willen) omdat het steeds erger in plaats van beter wordt. Mijn huisarts raadplegen lijkt me noodzaak geworden omdat het gevaarlijk kan zijn en nu ik opnieuw wat meer wil leven, moet ik daar wat mee hé
Over het algemeen voel ik me vrij goed nu... en zou ik wel kunnen dansen van geluk daarover... en hoé làng is dàt geleden ???!!!!!
530. Dit voelt als échte therapie... (ze wierp al meteen vruchten af... en nog steeds)
Besef ik plots dat ik de wasmachine gisteren niet uithaalde door alle gebeurtenissen die me wel uit het lood hebben geslagen op een positieve manier dan. Ik maakte die vergetelheid goed. Het wasgoed hangt op, een deel in de droogkast zodat ik niet hoef te strijken. (iets wat ik terug moet leren, vrees ik. Ik durf het bijna niet zeggen maar ik kan me niet herinneren het afgelopen jaar nog gestreken te hebben, tenzij een enkele bloese of rok... ) Goed... we proberen samen met de hernieuwde moed ook de strijkbout te hanteren zo af en toe.
Het was goed de onderbreking om het wasgoed op te hangen want één en ander begon weer te knagen en pijn te doen van binnen, dat donkere, het zware.
De arts heb ik niet getelefoneerd, zie daar zo tegenop... ik stel het nog één dag uit... dat kan vast geen kwaad.
Af en toe noteer ik voor de nieuwe psychiater zaken die ik hem wil vertellen of waarnaar hij vroeg om meer zicht te krijgen op het geheel, op mijn wezenlijkheid die vorm kreeg door alle zaken die het afgelopen leven op me insloegen. Ook mijn jeugd komt aan de beurt, ik duidde allerlei puntjes aan, zo niet wordt het één chaos omdat mijn leven ook als een chaos voelt, zovele zaken die er gebeurden. Ze lopen door elkaar.
Over sommige zaken zwijg ik, of ben ik gaan zwijgen. Ook dat heb ik hem verteld. Ik weet dat heel wat zaken niet verwerkt zijn maar weggedrukt werden. Ik kreeg bij de vorige psychiater (de onbekwame) zo besef ik nu, weinig gelegenheid om aan het verwerken te gaan. (hij maakte zich er afgelopen jaar nog vanaf met een boek over verdrietverwerking te adviseren... alsof ik dat uit mezelf niet zou weten) Ik had verder vaak de indruk dat hij er zijn oren voor dichtstopte als ik iets naar boven haalde en erover wilde vertellen, dat hij het weg wilde duwen... alsof ik dat zelf nog niet genoeg deed. Ook hierdoor blokkeerde hij mij, belette me verder te gaan met het verwerkingsproces. Zoals ik al eerder schreef hij ging zelden ergens op in en zou me nog eerder van een bepaald spoor weggeleid hebben dan er naar te kijken. Ik voelde ook dat hij bij bepaalde zaken die ik aanbracht ongemakkelijk leek te voelen, dat heb ik bij de nieuwe psychiater niet... integendeel. Ik heb het gevoel dat ik hem in die twee sessies al meer heb kunnen vertellen dan in de negen jaar bij de ex-psychiater en ik kan met zekerheid zeggen dat dàt heus niet aan mij ligt...!
Dus ja... ik begin stilaan heel opgelucht te voelen dat ik dat kwakzalvende creatuur niet meer hoef te zien. Jammer dat ik niet vlugger gevoeld heb wat er aan de hand was. Jammer dat ik nog steeds alles té lang aan mezelf toeschreef. En jammer dat ook mijn jongste daar de rotte vruchten van heeft moeten dragen want zij vertrouwde dan weer net te erg op mij terwijl zijzelf voelde dat zijn therapie niet beantwoordde aan wat zij daaronder verstond. Mensen die ook iets kennen van verdriet verwerken merkten op dat er weinig resultaat was na twee jaar therapie. Ook zij voelde zich net als ik nog ellendiger dan stilaan beter. Niets verwerkt maar dat proces gesaboteerd door zijn mis-handelen.
Soms (of meer) leek het of hij het zag als een gezellig onderonsje. . Het té luchtige kan ook de mond snoeren. Dat hij dat niet eens besefte? En alles ging vlotjes verder tot de weerstand binnen haar en mij groeide... en al die signalen die zij en ik uitzonden werden steeds erger genegeerd met de gevolgen die hier al uitvoerig beschreven zijn.
De man heeft zo zijn manieren om lastige (lees: geen meegaande) cliënten die bovendien ook nog eens weigerden zich te laten verdoven en te laten vermaken tot willoze zombies te lozen...
Bij mij is dat gelukt. Bij mijn jongste niet... zij gaf hem een koekje van eigen deeg en tjonge ze heeft hier nogal van katoen gegeven toen ze zijn belachelijke reactie daarop voorlas.
Nogmaals... om haar en mij om de tuin te leiden moet je wel heel vroeg opstaan... Alleen jammer dat ik die man zoveel krediet gaf... héél véél krediet. Het is nu allemaal opgebruikt, het saldo staat ver onder nul... Als ik nog maar aan hem denk, huiver ik. Hij bestaat niet meer voor mij en ik heb het zeer goed aangevoeld dat de jaren therapie door zijn afhandeling helemaal als onbestaand konden beschouwd worden...!
Heel soms voel ik medelijden met hem. Vraag me niet waarom... misschien omdat ik hier op mijn site hard van leer trok? Of gewoon omdat ik voel dat hij zo weinig weet al denkt hij net dat hij veel weet? Dat hij stuntelt is één ding... maar het is vreselijk dat hij dat niet eens besefte en beseft. Dat hij niet kan toegeven dat hij steken liet vallen... serieuze steken. Wat betreft emotionele intelligentie én wijsheid is het eveneens bijzonder erg gesteld...Dat is nog duidelijker gebleken na zijn domme 'afhandeling. Omdat ik en mijn vragen en klachten te confronterend werden? Het is echter precies door de confrontatie dat er mogelijk vooruitgang zou kunnen gekomen zijn (al betwijfel ik het ondertussen sterk zijn manier van 'therapie' geven indachtig). Er zou alvast geen vooruitgang geboekt zijn door mij zuurstof te laten halen door een sessie (of sessies) bij een collega van hem, tenzij hij zélf naar die sessie ging en niet ik !!!! Hij was het immers die de boel blokkeerde en niet ik... ! Hij veroorzaakte de therapeutische impasse en niet ik... Hij blokkeerde mijn wil om vooruit te gaan...!!!
Fenomenaal dat hij toen zelfs nog dacht dat ik terug WILDE komen na zijn gewichtige overleg waarna hij dan wel zou zien of ik nog terug kon komen al dan niet gecombineerd met sessies bij deze collega. Wat een pretentieus idee van hem te denken dat ik nog WILDE terugkomen na zulke afhandeling. Dat was voor mij het beste bewijs in welke mate deze man emotioneel ongehoord dom was. Bizar ook dat hij wat hij voorzat 'therapie' noemde. Mensen dàt wàs géén therapie... maar een kleuteruurtje, een boeddhistisch rustuurtje voor hem... een zombie-uurtje... waarbij hij deed of hij luisterde...
Ik kwam net van de badkamer en danste de woonkamer in... Ons hondje keek verbaasd... dàt heeft hij nog niet vaak gezien... nochtans is dansen iets wat ik altijd deed... .Wat een goed teken dat ik dat terug deed...
Met iedere kleine glimp van mijn oude ik ben ik tevreden en voel ik weer wat hoop. Hoop was iets dat ik verloor, vooral het laatste jaar therapie (of wat daarvoor moest doorgaan) bij de ex-psychiater... ik zakte steeds dieper in de modder. Zijn afhandeling daarenboven sloeg zo erg in... dat ik verdomme... niet meer wil denken aan waar ik zo dicht bij stond... ik die het leven ondanks alles bleef lief hebben...
Ook de eerste jaren kan ik nu in vraag stellen... wààrom duurde het zo lang eer ik hem mijn vertrouwen kon schenken??? Wààrom heb ik dat feit genegeerd of erger nog als vanouds toegeschoven aan 'mijn' wantrouwen door nare ervaringen. Ik voelde toch meteen hoe stuntelig deze psychiater te werk ging? Ik voelde hoe weinig hij begreep van mijn toestand en situatie. Totaal geen inzicht, voor geen grein. Hij gooide woorden in de ring op goed geluk. De enkele jaren dat het vertrouwen er was waren toevaltreffers. En daar heb ik téveel gewicht aan gegeven. Hemelse goedheid.
En ja toen hier nog meer drama's plaatsvonden was het niet moeilijk om te camoufleren dat die man me geen degelijke therapie bood maar een aftreksel ervan. Zijn belachelijk luisteruurtje, alsof ik een radio was waar hij verstrooid naar kon luisteren en op goed geluk wat woordjes plaatsen die hij nog van zijn opleiding had.
Toen echter na dat jaar de nood bij mezelf nog meer voelbaar was dat ik niet zielloos jaren door wilde leuteren maar daadwerkelijk aan de slag wilde gaan... begon hij meer en meer op een zielloze robot te gelijken... .
Ik ben toen steeds dieper weggezonken. In een dikke modderbrij. Tot het zo erg werd dat ik liet weten voorlopig de therapie stop te zetten... (zodat ik alles eens op een rijtje kon zetten) En toen toverde hij hokus pokus dé afhandeling uit zijn toverhoed... Dumpen dat hinderlijke element... (voor zijn ego)... en gedumpt heeft hij mij...! Op een uiterst laffe manier waarvan zelfs mijn vrij nuchtere huisarts zich ontzet over uitsprak...!!!!!!!
Dat is iets dat ik alvast niet meer zal vergeten... En dan vond hij nog dat ik ongelijk had hem onbekwaam en laf te noemen... Tjonge... die moet zelf dringend in therapie.
Dat ziekelijke vertrouwen in de verkeerde mensen ook altijd. Het kostte me bijna mijn leven.
Op het nippertje ontsnapt aan iets en iemand. Hij was bijzonder gevaarlijk voor mijn psychische gezondheid. Dat ik dit heb overleefd (wat me nog altijd als een wonder lijkt) was absoluut mijn verdienste (zoals ik hem schreef na de vreselijke, laffe telefoons met hem erna, dat ik veel sterker en dapperder was dan hij) ... want zijn verdienste (lees= laf optreden) kostte me op een haar na het leven. Dit kàn ik niet vergeten. NOOIT..... En ik zal het hem nooit vergeven. NEVER.
532. moe (dat is een titel die zo lijkt het wel, vaak terug komt...)
Ik ben vaak ook heel erg moe. Ik ben nogal down... nu dat is niet moeilijk hé... als je speciaal om iemand te helpen op stap gaat terwijl je thuis rust kon nemen en je krijgt gemopper en gezeur en onterechte kritieken als je daar eenmaal beland bent....
Ik heb me ervoor afgesloten maar het heeft me wel uitgeput. Het werkt te erg op mijn gemoed en mijn moed. Het ging me even niet meer. En ik wil er ook niet meer aan denken en nog minder over schrijven. Ik heb zin om te huilen maar dat lukt me niet...
Morgen neem ik ontstekingsremmers en rust ik en als het nodig is ook tijdens het weekend. Het is niet min wat ik achter de rug heb de afgelopen weken, I know. Ik wil er niet meer aan denken, ben verdrietig en down en sluit me af en probeer te rusten, de gehaakte sprei zal me straks beschermen. Ik sluit de wereld en de mensen buiten.
Wat je niet schrijft zijn die woorden wat je zo vaak voelt, durf je niet te verwoorden waartegen je meermaals moet strijden wat jouw grootste zorg is en wat je het meeste doet lijden je zwijgt erover in alle talen het is niet één van die hinderlijke kwalen maar een pijn, een drang, een vijand nummer één je vecht op heel wat manieren meestal alleen
Een groot verschil tussen dat je er wel eens naar verlangt of het wil de sterke drang waartegen je je met heel je wezen blijft verzetten met verbetenheid en kracht jezelf hét te blijven beletten.
Je weet dat weinigen weten wat het is of begrijpen hoe het voelt willen weten wat je bedoelt het verhindert je erover te praten je wordt er daardoor meestal alleen mee gelaten.
Blijven zoeken naar een luisterend oor mensen zonder harteloos oordeel geen boodschap aan mensen die je alleen maar lesjes willen lezen ze weten niet beter, hoop dat ze het zelf nooit hoeven vrezen Dankzij een goede psycholoog of psychiater waar je open over die zaken kan spreken dan sta je niet meer zo alleen en zal je wezenlijkheid minder vaak in scherven breken.
mijd dat deel van de buitenwereld die niet wil weten hoe het voelt en belachelijk maken, niet snappen wat je bedoelt de drang, een duw, een schreeuw waar je je keer op keer tegen moet verzetten je gedachten op nul, met heel veel kracht, verbeten vechtend tegen de dood... als een leeuw.
soms weet je niet meer waarom je je ertegen zou blijven verzetten soms moet je letterlijk een foto van die je lief zijn voor je ogen zetten.
Ik vecht mijn leven lang en soms ben ik heel erg bang dat ik het niet meer zal kunnen volbrengen ik het onzichtbare lijden niet langer wil verlengen angstig voor schokken in je leven die de drang sterker maken je uiteindelijk doen begeven.
Ik weet waarover ik spreek hoe ik niet tien keren maar duizend keer breek hoe moeilijk het is me te blijven verzetten en toch zal ik zo lang ik dat kan opbrengen erop blijven letten hoop dat ook anderen zich niet laten breken
door onwetenden en hun zielloze preken onbegrip en minimalisering, door onwetendheid en misdadige relativering.
Je weet wat het is... ik weet het ook niet opgaan in rook blijf je verzetten al weet je bij tijden niet meer waarom zelfs het beeld van die je lief zijn vervaagt het is de immense pijn die jou naar die gevaarlijke rand jaagt die jou meermaals in je leven belaagd
Geef niet toe... al ben je oneindig moe
Ik heb de gedachte in mijn hoofd geduwd... in leven kan ik me blijven verzetten tegen wat ik als onrecht voel...
Ik heb de gedachte in mijn brein gestopt... in leven kan ik blijven schrijven en opkomen voor psychisch kwetsbaren en mensen die hen pogen en mij als afval bij elkaar menen te mogen rijven... Ik heb de gedachte gelegd... in leven kan ik de hand blijven reiken
naar die met diezelfde eenzaamheid af moeten rekenen, tenminste mekaar daardoor kunnen begrijpen...
Door te blijven vechten, laat je anderen niet alleen met diezelfde pijn, die drang, dat sterke gevoel. Degene die het zo voelen weten wat ik bedoel.
Ik moet mezelf voorhouden niet op te geven, ook al lijkt mijn leven ondergesneeuwd of als door een lawine weggeveegd. Ik besef dat ik niet langer weet wat mijn leven inhoudt, wat het is, wat het betekent, hoe ik me moet voelen en of ik nog andere dingen kan voelen dan pijn.
De hoeveelheid haalt me in. Alsof je op de loop bent voor een lawine. Een sneeuwmassa die losbrak.
Het verwerken stond stil. Dat afgelopen jaar bij de ex-psychiater. Omdat hij me maande te verdringen. Dat hij niet begreep dat dit niet kan, dat hij me niet moest manen zoals hij... het hoofd in de grond te stoppen als een struisvogel. Er kwam een krater in mijn leven. Na 27 september dit jaar. Waar ik aanvankelijk dacht dat die krater vlug hersteld zou worden, weet ik nu dat die krater slechts een trauma op de bestaande trauma's is... en daardoor nog meer tijd en werk nodig is om te ver-werken. Door het gestuntel van een psychiater die naam niet eens meer waardig na zijn gruwelijk laffe manier van handelen.
De hoop die ik telkens toch voel na de sessies bij de nieuwe psychiater blijft niet langer dan één of twee dagen. De opluchting duurt evenmin langer dan een dag, maximum twee. Toch is het goed dàt ik opnieuw hoop en opluchting voel, al is het maar even... want noch het ene noch het andere heb ik de laatste acht maanden nog gevoeld bij de ex-psychiater. Vooruitgang, toch? Het is nodig me dàt goed voor ogen te houden want vertrouwen in hulpverlening kreeg opnieuw een ernstige klap.
Dit heeft tijd nodig. En er is al zoveel tijd verspild. Acht jaar... en nog jaren extra die het kost om de psychische ravage te boven te komen.
Loslaten, loskoppelen en verder proberen te gaan... met het verstand op nul desnoods... tot je het veilig boven kan halen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
535. op de valreep
Nog steeds niet veel veranderd wat betreft het ernstig nemen van lichamelijke symptomen van nochtans gevaarlijke aandoeningen. Op de valreep door schuldgevoel toch even langs arts... Opnieuw ernstige zaken geconstateerd. Daar loop ik dus alweer een week mee rond. Een reeks injecties, twee per dag, rusten, zal even niet meer buiten kunnen komen. Gelukkig is er nog internet... Ben eventjes down nu. Want nu ik weer wil leven, wil ik ook niet dood en al helemaal niet afhankelijk door een hersenletsel. Toevallig dat ik dit er ook nog bij krijg, Mijn weerstand is blijkbaar naar de haaien door wat ik moest doorstaan de afgelopen weken.
Soms lach je maar schamper sommigen begrijpen amper daarom lach je maar schamper haal je onverschillig je schouders op je leeft al te lang om niet te weten dat ze met weinigen zijn die echt kunnen zeggen 'kop op' en 'ik begrijp je beter' 'verwijt je voor geen meter' 'minimaliseer niet wat ik niet ken' 'boor je geen onverschillige uitlatingen door de neus' 'dat stille verwijt als je in je blogje schrijft' Je weet het heus dat ieder wel zijn verdriet, pijn en leed heeft maar wil dat dan zeggen dat het juist is, dat je om niemand meer geeft alsof je alleen leeft? alleen het jouwe er toe doet? dat voelt erg naar, niet warm en goed. Alsof meevoelen met een ander een smet is, arme dwaas zo zijn er echter wel meer, helaas sneu voor ze die zo doen ze moeten het zelf maar weten, oen. Misschien kunnen ze er gewoon met hun hart en verstand niet bij voel je dan vrij als het je te zwaar wordt ze te laten voor wat ze zijn voor ze jouw moed verder vermalen, poederfijn.
Sommigen verbijten hun eigen problemen, daar werd voor gekozen wil dat dan zeggen dat ze anderen die daar precies zieker van werden moeten veroordelen? Ook zij zwegen jarenlang... tot ze de zondvloed niet meer konden hozen.
Het is echt niet moeilijk je hart voor anderen open te stellen het is zelfs gemakkelijker dan ze met jouw stille veroordeling of streng gekijf te blijven kwellen.
kwam ze wel meer tegen enkele zwijgzame exemplaren sommige gedroegen zich als martelaren maar wee als hun mond openging bitterheid, nijd en chagrijn aan hun tong hing... doet je bloed nog altijd stollen voor zulke mensen ga je best zo vlug mogelijk aan het hollen...
Wat een warme wereld in deze droeve dagen waar mensen achteloos her en der loze woorden plaatsen fijne zondag goede middag fijne Halloween en maar lachen, geen gegrien terwijl iemand net een hartaanval overleefde een geliefde verloor lijdt aan kanker of andere ziekten wat een warme wereld dus waar sommige mensen als een kip zonder kop om te klimmen hogerop in de top zeepsop andere mensen behandelen als gebruiksvoorwerpen werkelijk iets om trots op te zijn... ik word er alvast nog depressiever van en zet voortaan paal en perk aan zulke vernietigingswerk. Syberisch doof mijn geloof in de mensheid steeds te positief, wees eens lief gossie vrouw en man doe eens normaal en menselijk als je dat nog kan.
Ben opnieuw aan het dalen... al dat rusten, prima hoor... en lezen... interessante artikels, en heerlijke reisbestemmingen... maar mijn gemoed wordt zienderogen donkerder. Straks hopelijk beter...
Ik voel me muf, duf, down. Heb me vandaag toch een Leffe 9° ingeschonken... Gisteren niet... vandaag wel... om even wat te ontspannen... en ook uren voor de volgende injectie. Ik zou kunnen huilen maar mijn huilen zit al zo lang achter slot en grendel dat ik niet eens meer weet hoe ik dat huilen kan vrijlaten. Soms op totaal onverwachte momenten is mijn huilen niet te stuiten... Wellicht komt dan de hele opgekropte zooi er tegelijk uit. Ik herbeleef het verleden tegen wil en dank... De vorige keer dat ik dit voorhad waren mijn kinderen nog allemaal thuis... en er was ook nog geen vuiltje aan de lucht... de relaties, de verbondenheid. Ondertussen is zoveel stuk... weg... door aliëns. of hoe noem je die wezens die dàt stuk willen wat héus niet stuk moet????
Mijn jongste staat weer aan het fornuis. Ze warmt het restje van gisteren op en bakt er wat nieuws bij. Ik ben misschien nog donkerder geworden omdat ik me zorgen maak om de komende dagen. Ik probeer morgen op een stoel de was te sorteren en in de wasmachine te stoppen. Mijn jongste zal die vervolgens ophangen nadat ik een deel in de droogkast stopte. Ik zal mijn kleinkindje niet zien... en ook even niet meer buiten kunnen komen. Verder wil ik donderdag zelf naar de dokter in plaats van dat hij hier naartoe komt... maar dan moet het wel beter gaan met dat vervloekte been.
In mij huilt het... maar mijn buitenkant zit onaangedaan de tekst te typen... voor die lezen... want de plak-berichtjes-stuurders die als een kip zonder kop hier niet eens langskomen... dààr heb ik nu écht niets meer aan. Schamper denk ik aan mijn medeleven toen zij gezondheidsproblemen hadden. Een nest egoïsten is precies wat ik nu kan missen
Gisteren voerde een bepaalde gelaatsuitdrukking van iemand op tv (een gelaatsuitdrukking waarop je kan lezen dat wat je ziet niet overeenkomt met wat hij zou willen dat je ziet) me eensklaps terug naar dat en die ik me helemaal niet meer wil herinneren... de ex-psychiater, degene die me na dik acht jaar therapie een mes in de rug plantte...
Ik dacht opnieuw terug aan het ene schilderij dat ik ooit maakte... Een eindeloze weg voor me, vleesetende planten en drie zwaarden in mijn rug... Het klopt... drie zwaarden zijn er in mijn rug geplant. Twee door die me lief zijn en de derde niet minder hard door mijn psychiater. We gingen toch samen een weg af, een proces, probeerde zijn collega nog... maar die man wist niet hoe mijn psychiater die weg opblies, dat hele proces naar de haaien hielp door zijn laffe 'afhandeling'... want ook over het zogenaamde overleg met die collega loog de ex-psychiater...!
Als ik dat lachende gelaat voor me zie, krijg ik braakneigingen en een scherpe pijn giert door me, diep geschonden vertrouwen en dat doét pijn... Een man met twee gezichten... het lachende 'niets aan de hand gelaat' (wellicht bijzonder naïef en niet in staat tot nog maar een minimum empathie) en dat andere 'dat laf zocht naar manieren om van je af te geraken op het tijdstip dat je zijn ego niet meer opwaardeert' (omdat het niet meer te waarderen viel uiteraard, noch zijn ego, en al helemaal niet zijn werkwijze..!)
Zo... dat is opnieuw van mijn lever af... zo komt de hele wansmakelijke gebeurtenis meer en meer los... het hangt geloof ik nog met één versleten vezel aan me vast... Goed zo.. hoe vlugger ik deze zooi achter me kan laten, hoe liever.
Ik heb het nooit zo begrepen op slappe karakters...ze kunnen bijzonder grote schade toebrengen aan anderen, zoveel is ook hier gebleken... Alleen weet ik niet of hij dat beseft.
Het zal wellicht niet voor niets geweest zijn dat ik hem vaak zag als een puber, een kind,... zijn handelen was niet bepaald wat je noemt wijs en volwassen of empathisch. Kinderen en jongeren zijn vaak een pak wijzer dan hij en in staat tot meer voelen. Hij dobberde wellicht slechts op zijn verstand... maar op het einde liet dàt verstand het ook duidelijk afweten.
Waarom ik daar toch ben blijven sukkelen... het is me een raadsel en ook weer niet... Mijn geloof in mensen als hij is vaak onterecht... Ik vertrouw nog steeds niet genoeg op mijn intuïtie. En dat eeuwige verwijt van sommige mensen blijft door mijn hoofd spoelen... (als zou ik té wantrouwig zijn...)
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
540. Achter je ogen
De tranen zitten achter je ogen maar stromen niet De pijn klopt als een djembe daar waar je je vuist duwt in de hoop dat de schreeuw luwt
De tranen zitten achter je ogen maar je geeft geen krimp stil raken je vingers de toetsen en leeg is je blik die staart naar het scherm de tranen zitten achter je ogen maar stil blijft het gekerm vloeien in woorden vertellen dat wat achterbleef toen ze besloten jou psychisch te vermoorden.
Ik denk niet meer... doe... doof... duf.... Door de infectie voel ik me nog steeds down. Het is geen toegevoegde waarde bij de aanwezige psychische ellende, zoveel is zeker. We houden het hoofd boven water.
Heb nog een gesprek gehad met die dezelfde psychiater bezocht....
Net zo blij als ik er vanaf te zijn. Sloom creatuur dat blijkbaar ook bij haar kostbare tijd verspilde met over zichzelf, stomme ontstekingen van zijn oog, val van de fiets enz... te leuteren... maar zware onderwerpen ontkende, uit de weg ging, zelden feedback gaf. Zij ging al enkele keren elders praten... en je ziet welk verschil dat geeft... Die luistert werkelijk naar haar, geeft feedback... Onze ex-psychiater bakte er niet veel van... tenzij met verdoofde creaturen of mensen die nog nooit een psychiater bezochten? Die man heeft blijkbaar zelf iets nodig om te functioneren... héél véél complimentjes... maar het is onmogelijk die te geven aan iemand die je niet heus begeleidt.... maar meer bezig is met zichzelf, niet alert genoeg enz...
Nu... ik ben ook blij dat ik van die man af ben... alleen jammer dat het op zulke manier moest gebeuren... de voorbije jaren voelen allen als verloren.
Vreemd blogje? Ik weet het niet, alleen dat ik me zelf erg vreemd voel en ver van de wereld. Maar nogmaals... de hemel zij dank dat ik van die slome egotripper af ben.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
01-11-2011
542. een leeg blad
Een leeg blad diep donkere krater een zwart gat een zinvol blogje is wellicht voor straks of voor wat later want in mijn hoofd is nu slechts een leeg blad een diep, donkere krater een enorm diep, donker en zwart gat.
Waar ik anders in de loop van de dag toch wat lichter word, is dat nu niet het geval... . Straks opnieuw op de sofa, lezen, zo zijn mijn gedachten alvast wat afgeleid. Het werkt op mijn zenuwen dat ik alle klussen moet laten liggen. Ik mag het niet... zoals mijn dochters lieten weten, mag ik niet met mijn gezondheid spelen. Bah, nu mis ik ook het oppassen op het kleine hummeltje. Diepe zucht. Het enige lichtpuntje dat ik zie, is hoe mijn jongste eindelijk ook goede hulp krijgt en terug meer lacht. Ook zij is door de ex-psychiater dieper in de put gegaan in plaats van andersom.
Ik heb veel zin om een potje te huilen... Wellicht zou je een hele watertank kunnen vullen met al de tranen die ik zou willen vergieten als ik maar kon.
Je glijdt af naar het niet bestaan de dikke nevel tussen beseffen en slapen het drijfzand tussen rots en pad je weet hoe langer hoe minder wat er gaande is en of je leeft alsof alle leven op aarde stilstaat en jij niet langer bestaat
Vanmorgen wakker geschrokken uit een droom. Het was een bijzonder akelige droom... met een angstaanjagend einde.... Ik voelde een angstaanval op komen laaien. Dus duwde ik mijn gedachten voortdurend een andere richting uit. Uiteindelijk ben ik alle overbodige berichtjes gaan wissen in mijn mobiele telefoon en ook de overtollige contactadressen. Zo bood ik tenminste mijn dochter een uurtje langer slapen aan want als ik opsta, hoe stil ook, wordt zij wakker. Ik zit nu al aan de sterke koffie... voel me niet zo goed... en mijn stemming werd er niet zonniger van toen ik mijn mailbox opende en opnieuw geconfronteerd werd met de eenzelvigheid van de hedendaagse massa, gelukkig zijn er ook uitzonderingen.
Om zoveel redenen werd het donker wezens op aarde schopten en verbrijzelden mijn waarde als mens als patiënt nu tevreden gewichtig element? Om zoveel redenen werd het opnieuw donker hulp werd van de ene op de andere dag weggesneden
oprechtheid, verantwoord therapeutisch optreden
heeft hij gemeden
overleven met gedachten op stop zo niet... dan geef ik het na deze verwoestend slag
toegebracht door hem die zich psychiater durft noemen voor altijd op.
aftellen naar de sessies bij de nieuwe wél degelijke psychiater zoveel weken later het lijkt op zwemmen in te groot, te donker, te wild water. Bedankt dus nogmaals mijnheer de ex-psychiater voor de emotionele afslachting door jouw laffe en vreselijke flater.
De vervreemding slaat keihard toe. Het kan me allemaal hoe langer hoe minder schelen want ik verdwaal en verdwaal in wazigheid, onwerkelijk, niet zijn. Murw en ver van de wereld.
Ik heb geen nood aan een deel van de maatschappij die mensen blijkbaar slechts ziet ter verhoging van hun waardemeters. Hoe kan je in hemelsnaam zo onverschillig zijn? Het kan... en niet alleen op mijn site.
Ook vandaag schrok ik wakker uit een beangstigende, nare droom. Ik kon één van mijn kinderen thuis niet bereiken. Het mobieltje bleef stil. Ik werd hoe langer hoe angstiger en huilde op de duur van angst. Toen werd ik gelukkig wakker. De somberheid is samen met mij opgestaan.
Door lichamelijke ziekte ben ik nog erger vervreemd. Voor de zesde dag op rij thuis. Vervreemding is het contact met jezelf verliezen, alsof je je in een droom bevindt en niets meer echt is, de dag de dag niet meer is. Alsof het leven bleef stilstaan ergens de afgelopen week.
Door de vervreemding, door het binnen zitten, krijgt alles meteen zo'n beangstigende vormen...
Vandaag komt de arts opnieuw langs. Ik hoop ook dat ik nu wat minder hoef te rusten, misschien mag ik toch een klein toertje doen buiten, een meter of 600...?
Ik had liever opnieuw mijn kop in 't zand gestoken en te voet tot bij mijn arts gewandeld in plaats van dat hij hier naartoe kwam. Maar 't lukte niet hem te overtuigen... ondanks mijn drie pogingen... Alle argumenten werden van mijn tafel geveegd... ook mijn melding dat het me beter leek te gaan.
Ik ben het beu en wil naar buiten. Ik wil weer allerlei doen zodat de duisternis wat afneemt, dat vreselijke donkere gevoel... en vooral zou ik eens een flinke pot willen huilen. De tranen zitten muurvast.
Zo down dat ik er zelfs niet meer in slaagde gisteren dit voor één van mijn kinderen te verbergen. Alsof het licht in mijn ogen weg is en er een leegte voor in de plaats kwam. Ik zie dat niet maar voel het.
Ben ondertussen al dagen zo ver heen dat ik het alarm van mijn mobieltje moet inschakelen om me aan de medicatie te herinneren. Het begon enkele avonden geleden, als mijn dochter me toen niet had gevraagd of ik mijn medicatie al nam, zou ik het helemaal vergeten zijn... Zelfs de doos op tafel klaarzetten, hielp niet langer. Alsof mijn brein was uitgelopen.
Goed, ik heb er dus wat op gevonden en zal het niet meer vergeten, ook al was het gisteren opnieuw kantje boordje omdat ik... het alarm voor s'avonds vergat in te stellen op mijn mobieltje.
Ondertussen voelt het of ik helemaal ingekapseld ben. Uit zelfbescherming. Na het doktersbezoek voelde ik me iets beter. Misschien om dat gevoel dat iemand bekommerd is om mijn welzijn. (soms is dat van groot belang omdat ik er zelf niet in slaag lichamelijke aandoeningen voldoende ernstig te nemen, ik heb namelijk mijn handen al vol met de psychische)
Ik las opnieuw verder in het boek over hoe bps-patiënten te behandelen. Het bleef minstens drie weken onaangeroerd liggen. Ik voelde toen een hevige weerstand om er nog verder in te lezen en dus liet ik het. Echter op het ogenblik dat de psychische ellende opnieuw voelbaar werd, met andere woorden, de gevolgen van de on-therapeutische en laffe handeling van mijn ex-psychiater is het goed dat ik daarin verder lees. Het is ontstellend hoeveel fouten hij maakte... en hoe hij méér bezig was met zichzelf dan met zijn werk als psychiater vooral de laatste negen maanden...! Hoe hij zichzelf tot slachtoffer maakte... opnieuw allesbehalve deskundig.
Verder denk ik soms of hij meende slapend rijk te worden... Nu daarin is hij wellicht gedeeltelijk gelukt... aan ons tweetjes heeft hij jaren een aardige duit verdiend.... Gelukkig slaagde hij er niet in om mijn dochter hetzelfde te lappen. Zij gaf hem onverwacht een koekje van eigen deeg. Nogmaals ik kan van haar nog veel leren... zij zal nooit zo lang twijfelen als ik (gelukkig maar)... en hakt zulke bedenkelijke knopen veel vlugger door en zonder aarzeling. Bammmm.
Het is confronterend allerlei te lezen in dat boek, maar weten is beter dan niet weten in dit geval... Zijn 'af-handeling' heeft me zwaar letsel toegebracht. Het laffe per mail er zich vanaf maken hield niet alleen een afwijzing in, maar tevens een verwerping én bestraffing... Dat hij dàt niet eens beseft, vertelt mij veel over zijn ondeskundigheid in deze.
De weken dat ik geen nood had aan het boek verder lezen, waren die weken dat ik naar de nieuwe psychiater ging, die wél goed werk levert en al meteen van de eerste twee sessies.! Ik heb iemand nodig als psychiater die intelligent is, ook emotioneel intelligent en beschikt over empathie en deskundigheid, een sterk iemand, een wijs iemand die de betrokkenheid niet hoeft te veinzen (zoals mijn ex-psychiater deed) maar waar die spontaan voelbaar is. Allemaal ingrediënten die ontbraken bij mijn ex-psychiater maar die ik al meteen herkende bij de nieuwe psychiater...!
Wellicht daardoor dat het zo lang duurde bij de ex-psychiater dat ik hem kon vertrouwen?... ik pikte immers meteen dat lichtzinnige ondoordachte op, dat gebrek aan betrokkenheid, iets onvolwassen dat me angst inboezemde en me heel vaak onzeker maakte. Ik heb zelden kunnen voelen dat hij dingen begreep en dat was heel lastig. De zeldzame feedback die hij gaf, stelde me niet gerust, ... en heeft me vaak innerlijk doen verstijven. Toch bleef ik het slikken... omdat ik dacht dat ik té wantrouwig was... omdat ik niet zoals ze van bps-ers zeggen, van de ene therapie naar de andere wilde dobberen. Zo zie je hoe dat stigma dat er heerst, ook tegen je kan spelen... namelijk dat je je eigen intuïtie he-le-maal niét meer ernstig gaat nemen... waar je dat duidelijk wél had moeten doen!!!! Soms deed zijn gedrag me denken aan dat van een van mijn zoons... en dat was eigenlijk alarmerend... al weet ik hoe hij zich nog zou haasten om te zeggen dat ik het ene met het andere verwar.
Mijn ex-psychiater was niet meer bezig met zijn werk en zijn cliënt, hij was meer bezig met zijn ego...!
Ik gaf hem verder meer krediet dan hij mij, gaf hem meer vertrouwen dan hij verdiende... want ik bleef ten onrechte denken dat ik me in mijn voelen vergiste...
Goed, ik kan het achter mij laten. Hij is het niet waard er nog onder te lijden. Hij heeft door zijn ondeskundigheid al te veel jaren van 'mijn' leven verspild. Ik probeer dat te vergeten...
Doordat er echter nu zoveel weken zitten tussen de volgende sessie bij de nieuwe psychiater en dat gecombineerd werd met mijn gezondheidsproblemen zakte mijn moed opnieuw onder nul en kwam ook die pijn weer boven... doemde dat gelaat van de lichtzinnige ex-psychiater opnieuw als een eng Halloween-spook voor me op... Die lach waarmee hij altijd luchtig komt aangestapt, werd onverdraaglijk wanneer je beseft hoe hij negen jaar therapie opblies door één wel erg laffe af-handeling die bovendien bijzonder on-therapeutisch en onverantwoord was. Hij was al tijden niet meer bezig met therapie maar met zichzelf...
Dan loop ik langs het raam vraag mezelf af wie zette het open? tot ik besef dat ik het was één en ander is met mijn verstand gaan lopen.
Plots begon mijn mobiel te zoemen ik ga het niet verbloemen ik vroeg me af wie belt er nou, en 't was precies wat ik wel wou nog wel zo vroeg, dat is wel straf tot ik daar op het schermpje zag 't was het alarm, dat ging weer af
Een diepe zucht verlang ik naar de blauwe lucht? neen nergens meer naar het leven lijkt verdwenen ik voel niet meer dat ik besta en verder drijft 't beseffen weg als 't kon, ik zou er hard om wenen.
Verdwaald. Morgen wil ik me buiten wagen... alleen al om dat gevoel van afdwalen proberen een halt toe te roepen. Heb een wasmachine uitgehaald. Toen ik terug de woonkamer inkwam, duizelde het me.
Ik las het boek uit... 'Borderline persoonlijkheidsstoornis, een praktische gids voor behandeling' geschreven door Roy Krawitz en Christine Watson. Het heeft de rest van mijn adem... ook doen stokken. De behandeling door mijn ex-psychiater... berokkende me veel kwaad. Niet alleen door de af-handeling... maar door zijn hele therapie die geen therapie was... Hij was alles wat iemand met bps niet kan gebruiken om verder te geraken. Erger nog, mijn wil om verder te komen, werd door hem gesaboteerd.... hij wilde zijn gezapige luister-45 minuten ongestoord verder kunnen zetten...
Het is om te huilen. Zal ik hier ooit over geraken? Welke miskleunen die man beging... en hoe hij zich tot overmaat van ramp nadien nog uitriep als slachtoffer... ! Hij zei me niets... hij heeft lijdzaam (?) verder gedaan alsof hij luisterde waardoor hij me nog meer onrecht deed... want ondertussen ging hij zich steeds meer in zijn slachtofferrol wentelen... met de glimlach op zijn mond, zijn lichtvoetige tred en net zo lichtzinnig omgaan met mij en al wat daar rond hing :'Het proces dat ik wél maar hij duidelijk niet wou gaan, één van vooruit willen. Hij was niet alleen emotioneel dom maar ook zwak. Dat bewees hij met zijn 'laffe' optreden op het einde... zijn cliënte zonder verdere hulp te voorzien dumpen. De hulp die hij me aanbood, dit was zéér halfslachtig en geen heuse hulp. Het traject dat ik moest afleggen om bij dié hulp te geraken had hij 'gemakkelijkheidshalve' over het hoofd gezien én de wachttijd... ! Hij is een smet op wat 'goede hulpverlening' hoort te zijn. !!!
Natuurlijk zal hij bij een andere groep patiënten wél goed zijn... zoals bij psychotische patiënten... Ook het waarom daarvan staat in dat boek beschreven. Maar mij... heeft hij méér dan kwaad berokkend en heus niet alléén het afgelopen jaar... maar de hele therapie. En een van mijn kinderen eveneens. Gelukkig kreeg hij me niet gedrogeerd met al zijn voorgeschreven rommel... !
Hij had geluk dat er enkele ernstige rampen gebeurden in die tijd...! Want die leidden de aandacht af van zijn 'tekort komen'... !!!
Wansmakelijk... en braakneigingen gevend... aan deze hele verschrikking nog te denken... dus doe ik het niet meer. Tenzij ik het nodig heb om té verwerken. Zoals nu. Hij bezorgde me niet minder maar méér ellende. Omdat hij onervaren was, ondeskundig en niet in staat ook nog maar het kleinste foutje toe te geven... Hij hield zich niet aan zijn eigen regels. Hij klapte uit de biecht... gaf vertrouwelijke informatie door aan mijn dochter... Zaken die ik hem in mijn sessie had toevertrouwd... ! Zij heeft het me verteld... en was dààrover net zo verbolgen als ik...! Zelfs dàt kon hij niet toegeven... hij misbruikte mijn stoornis... en noemde het plots dat ik té wantrouwig was... (omdat hij zijn eigen strikte regels overtrad en mijn dochter daarover vragen had en ik die vraag ook stelde????????) Een lafhartig sujet dat hij zelfs dàt ontkende en erger nog mijn stoornis misbruikte om zichzelf en zijn duidelijke fout vrij te pleiten.
Hij had al veel vroeger moeten toegeven dàt dit boven zijn petje ging. Zelfs mijn jongste kon hij niet aan... Ook zij voelde zich daar behandeld als een kamerplant. Gelukkig heeft zij hem 'gedumpt' en heeft zij nu wél degelijke hulp. En ik ook. Het verschil is zo groot dat het bijna pijn doet... omwille van al die verloren tijd, de door mijn ex-psychiater verknoeide tijd... !!!!
Als ik nog kracht had.. ik klaagde die man aan. Hij is het echter niet waard dààr de al sterk afgenomen energie aan te verspillen...! Vroeg of laat komt hij met zijn eigen lafheid en zwakte in conflict en zal hij leren wat hij moet leren, hopelijk niet op de rug van nog andere patiënten van hem.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
05-11-2011
547. Wat dacht je?
De heerlijke warme douche heb ik inmiddels genomen, frisse kleding aan, haren gewassen... Toen heb ik het aanrecht van de keuken onder handen genomen en de koffiezet glanst opnieuw maagdelijk wit. Wat deed me dat deugd om nog eens iets aan het huishouden te kunnen doen. Nog even verder zwoegen, dan ga ik horizontaal... en vervolgens naar buiten voor de zon weg is.
Doorheen het woelen in mijn schrijven kwam ik tot deze conclusie dat mijn ex-psychiater me niet hielp mijn verleden te verwerken maar me probeerde te dwingen het te onderdrukken. Ik herinner me zijn blik en het vlug afleiden van nochtans iets wat zeer ingrijpend was in mijn leven en zijn beslag legde op latere relaties. Mijn 'nieuwe' psychiater ging daar meteen op in... en ook op andere pijnpunten. Wat een verschil. Mijn ex-psychiater was een gemakzuchtige lafaard... en het doet pijn... om al die verloren jaren en het vertrouwen dat ik moeizaam verwierf. Het is vreemd maar hij voelt als mee één van de grootste trauma's van mijn leven door zijn afhanding, zijn mis-handeling... want dat is het geweest een psychisch mis handelen. Dat ik er nu zelf achter moet komen dat die man geen cent waard was, niet voor iemand die aan bps lijdt maar en dat is pas erg ook niet voor iemand met een depressie zoals mijn dochter. Een e-norm verschil met degene die haar nu begeleidt... ! Onze ex-psychiater begeleidde ons niet, gaf geen therapie.. niet eens non-therapie-therapie... Soms leek het wel of een infectie die hij opliep of de val die hij maakte met hier en daar een blauwe plek dé aandacht moesten krijgen, terwijl de blauwe plekken op onze ziel onaangeroerd, ontkend en verdrongen leken te moeten worden. Volgens mij heeft hij een gesprek met een collega meer nodig dan ik... en een soort supervisie. Verder zou hij zich beter toeleggen op het zelf aanscherpen van zijn waardebeeld dan er zijn cliënten voor te gebruiken. Ook zijn empathisch vermogen laat méér dan te wensen over. Zulk minimale empathie is niet toelaatbaar in dit werk. Bijscholen is de opdracht en werken aan zichzelf. Hij moet zijn werk doen met bezieling voor dat werk en niet voor zijn ego. Dat zullen cliënten voelen. Wellicht voelt hij zich slechts bij die cliënten goed die hem adoreren... Wee degene die daartoe niet in staat zijn. Goed dat ik van die man af ben. Goed ook dat mijn dochter zich van hem afmaakte. Met een mail en dat was niet mijn idee. Integendeel... maar zij vond dat zij haar energie niet meer aan deze man hoefde te verspillen... ze gaf hem van eigen deeg een koekje... Per mail stuurde ze hem wandelen. Terwijl ik haar probeerde te overhalen dat niet te doen maar nog een gesprek te hebben. Ze dacht er niet aan, liet ze me weten. Nogmaals... ik kan nog veel van haar leren. Zij had ook veel vlugger dan ik door dat het daar niet deugde maar vertrouwde jammer genoeg té erg op mij toen. Het bleek niet zo'n goed idee met mijn 'ziekelijke goedgelovigheid'. Dààr moet ernstig aan gewerkt worden, ik heb een goede intuïtie, is al vaker gebleken alleen durf ik er nog steeds niet genoég op te vertrouwen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
548. vandaag
Ik voel weer moed... ondanks het zo lang duren van een volgende sessie bij de nieuwe psychiater. Ik kan niet genoeg zeggen hoe degelijk de therapie bij hem voelt. Het contrast met mijn ex-psychiater die helemaal géén werk leverde is namelijk bijzonder groot.
Ik heb mijn driehonderd stappen gezet vandaag... Daarna ben ik het tweede boek gaan bestuderen over dillemma's binnen in de psychiatrie... Tja... ik ben weer teruggekomen bij mijn oude visie dat je op niemand kan vertrouwen dan alleen op jezelf. Zeker wanneer je een psychiater bezoekt (nu dàt dacht ik toch.) die meer klungelt dan begeleidt. De nieuwe psychiater, dààr hoef ik geen zelfstudie bij te nemen want die voelde meteen al te vertrouwen... bij de twee afgelopen sessies... ! Maar ik heb het bestuderen nog nodig om het trauma dat die klungelaar van een ex-psychiater me bezorgde te verwerken. Ik ben opnieuw aan het studeren geslagen.... Ik hervond mijn eigenwaarde... ik herkende het wezen dat dol is op studeren, alsof ze daarmee een eeuwenoude en eeuwenlange honger stilt. Wat ook zo is...! Dat ik zovele jaren bij die puber verspilde, is niets aan te doen. Ik hou nu ook een speciaal notablokje bij van de zaken die ik met mijn nieuwe psychiater wil delen... want ik zie door de bomen het bos niet meer.
Een psychiater ooit zei me eens dat wat ik op een week beleefde zij niet eens op een jaar meemaakte... ze werd al moe van het horen alleen al... hoe moest dat dan voor mij zijn die het allemaal beleefde zei ze. Zij sloeg na-gels met koppen...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
06-11-2011
549. In ogenschouw, overzicht... inzicht
Ook al ken ik het, ik raak het niet gewend dat het beter voelen niet blijft. Telkens opnieuw denk ik nochtans dàt het zal blijven... tot in de loop van de avond het kwik in me zomaar afnam en daalde en daalde. Ik dacht zelfs even om de computer opnieuw aan te zetten en het van me af te schrijven. Ik heb het niet gedaan, te moe, ben gewoon gaan slapen.
Vanmorgen opnieuw dat down gevoel en ook al ben je moe, opstaan om het niet te laten verergeren. Straks zal het hopelijk weer beter gaan. Wat verwacht ik ook? Dat de hele zooi van minstens de laatste elf maanden plots opgelost zal zijn? Dat het besef dat ik geen therapie kreeg de afgelopen jaren maar slechts een zoethoudertjes-hersenspoeling, een net niet gedwongen 'onderdruk-methode' werd ingeprent? Dat de schok van de laffe afhandeling meteen uit mijn systeem verdwenen is?
Dus geduld en blijven geloven dat het opnieuw beter zal gaan nu ik échte therapie krijg van wél een bekwame psychiater. De weken ertussen zijn zwaar, wat ik ook doe om dat op te vangen en vol te houden, het blijft zwaar. Hoe dapper ik ook mijn gedachten verzet... op de duur ga ik aftellen, dag per dag, als een kind, nog zoveel dagen...
Ik heb geen zin om elders bijkomende hulp te zoeken, omdat het zeker nu in het beginstadium voor verwarring zou kunnen zorgen en verwarring is wat ik niet nodig heb.
De vaagheid, die er al die jaren (bij de ex-psychiater) was en die jaar op jaar verergerde omdat er geen begeleiding of therapie was en er ook niet kwam. Hij hield meer van die ene zin 'waaraan denk je?' of 'vertel het eens' of 'wat komt er in je op. En met dat ene zinnetje moest ik het dan doen voor de resterende 45 minuten. Af en toe een andere loze, soms werkelijk domme of ongepaste opmerking of feedback die me liet voelen hoé weinig hij begreep van wat ik vertelde, hoe belabberd zijn vermogen tot empathie...
Mijn eeuwige twijfel. Ik zou me vast vergissen, hij wist wellicht wat hij deed... Niet dus.
Natuurlijk heb ik het nu moeilijk met de zaken te ordenen en weer te geven wat ik wil weergeven. Alles is één troep.
Bijna negen jaar was het een mystiek niets-of vaag doen van de ex-psychiater en moest ik het zelf maar uitzoeken als ik compleet vastzat, niet meer KON 'vertellen wat er in me opkwam'... omdat er teveel in me opkwam of helemaal niets door een gruwelijk leeg gevoel... door de onzin van dit oeverloos 'zeg het eens' of 'wat komt er in je op'- gedoe. Hij viste er niet één keer iets uit, ging nergens op in...
Daarbij ook nog het duidelijk voelen dat hij niet eens luisterde, er duidelijk niet met zijn aandacht bij was. Wat deed hij? Hij zette de grammofoonplaat aan (zo leek het wel), gaf de aanzet door zijn stupide begin-zin, niet eens gemeend. en zette zich comfortabel neer... fijn een uurtje wegdromen, rusten, doen alsof hij luisterde... Diepe zucht.
Af en toe zal hij mogelijk bij zichzelf gedacht hebben dat hij toch iets moest zeggen... dan kreeg je een opmerking die niets ter zake deed en waardoor mijn ogen zich wellicht opensperden van verbazing of ontzetting.
Soms kon ik niets meer zeggen... dan bleef het gewoon stil. Omdat ik daar op de duur angstig van werd (het deed me denken aan wat er bij de misbruiker gebeurde) begon ik woorden te wurmen uit die mond van me...
Ook als ik mijn draad verloor, verdween in de mist en chaos, greep hij zelden. Hoe zou hij ook kunnen als hij niet eens begreep wat ik zei of niet heus had geluisterd?
De enige lichtpuntjes waren de tijd dat hij nog verslagen maakte voor de controle arts. Die leken nog ergens op, die gaven me tenminste het gevoel dàt hij enigszins op de hoogte was... (moest hij zich op die ogenblikken misschien wel inzetten tegen wil en dank omwille van die controlearts die een verslag en overzicht wilde?)(en is met het wegblijven van dat verzoek ook de inzet van mijn ex-psychiater afgenomen? om inzicht en overzicht te krijgen????) Ik weet ook nog hoe vreemd ik het vond dat hij telkens die verslagen schreef ter plekke tijdens mijn therapie... Op de duur neem je dat aan voor 'normaal'... maar toch bleef dat ongemakkelijk gevoel of het normaal was dat hij dat tijdens die 45 minuten nog moest opstellen. Een verslag van de afgelopen jaren. Op de duur nam hij dezelfde tekst over van de vorige keer en soms voegde hij daar een zinnetje aan toe.
In feite geeft het besef van zijn jarenlange geknoei me nu een vreselijk gevoel van verspilde jaren waarbij hij me van de regen in de drop hielp. De ziekelijke goedgelovigheid, een té groot vertrouwen in de verkeerde hulp.
Als ik niet wist dat het uit onervarenheid en onbekwaamheid voortkwam zou ik nog denken dat hij zijn toekomst verder wilde verzekeren door me aan zijn eeuwige therapie die er dus geen was te kluisteren... gemakkelijk verdiende centjes. Maar omdat ik begon te spartelen, steeds erger. Die toestand was voor mij onhoudbaar geworden. Ik voelde me meer en meer doodgaan.
Ik kwam in verzet, en na het zoveelste bewijs van zijn laksheid als psychiater, besloot ik om voorlopig geen therapie meer te volgen (zodat ik kon nadenken of ik zo nog verder wilde of kon) kwam daar een zeer akelig vervolg op... Op het ogenblik dat ik de moed verzameld had hem over wat me kwelde (nogmaals!!!) te spreken, beantwoordde hij mijn vraag met een 'dumping', laf want per mail...!!! Hij die steeds vond dat we over alles eerst moesten spreken??? (wellicht alleen als het in zijn kraam paste?)
Rook hij onraad en wilde hij me voor zijn? Hij bezat niet eens de moed en oprechtheid om eerlijk met mij te bespreken dat hij voelde hier niet meer bij te kunnen (als hij dat al ooit hàd gekund) Indien hij werkelijk aan mijn welzijn gedacht had, dan had hij veel vroeger voorgesteld een collega te raadplegen die meer ervaren was wat bps alleszins betrof. Echter ik begrijp nu, nadat mijn dochter vertelde over ook haar ongenoegen over zijn slappe therapie die haar geen gram verder bracht maar net als ik achteruit deed boeren, dat hij blijkbaar niet eens besefte welke knoeiboel hij er van maakte. Dat hij inzicht miste om therapie op maat aan te bieden.
De alertheid die ik bij de nieuwe psychiater duidelijk kan voelen, heb ik NOOIT bij mijn ex-psychiater gevoeld, niet eens die eerste jaren. Ook toen voelde ik al hoe luchtig hij alles opvatte, alsof hij een stagair was die de rol wilde spelen van psychiater maar er geen jota van begreep of voeling mee had.
Beter kan ik het bijna niet uitdrukken welk gevoel hij me steeds gaf... en ik begin te begrijpen wààrom het zo lang duurde eer ik hem KON vertrouwen. Alleen erg dat ik dacht dat het normaal was, dat het zo voelde door mijn nare ervaringen en het wantrouwen. Nu weet ik wel beter... het kwam omdat wat ik voelde klopte... deze man had geen voeling met wààrover ik sprak. Hij gaf geen therapie... hij wilde zich gewoon die rol aanmeten .
Hij dééd alsof hij wist wat hij deed (door niets te doen?????)... maar viel door de mand... door verschillende zaken waaruit duidelijk bleek dat hij helemaal niet wist wat hij dééd en nog minder tot wat het leidde.
Hij ging op het einde ook mijn wil om verder te geraken saboteren. Hij dwong me net niet om net als hij... mezelf in slaap te sussen. Ik vergeef hem die zaken niet... als ik dat ooit zal kunnen.
Ik heb het goed gevoeld... dat hij me opgaf terwijl ik mezelf niet opgaf. Hij gaf me niet op omdat ik niet meewerkte maar precies omdat ik niet deed wat hij wou. Ik wilde werken en dat stond hem niet aan. Ik weigerde me gewillig in slaap te laten sussen door 'alleen maar praten...
Ik hoefde niet eens 'aandacht' van hem te verwachten, niet enige alertheid, geen fatsoenlijke feedback, ingrijpen, iets nader bekijken... en erger nog ook geen inzicht... Doordat ik dat voelde, ben ik het laatste jaar steeds dieper weg gezakt... Precies omdat zulke behandeling het gevoel versterkt dat je het niet waard bent... dat gevoel werd door zijn 'mis-handeling' steeds erger.
In die jaren moet hij gemerkt hebben dat het niet klopte, zijn manier van therapie geven (zeg het eens, vertel het eens... verder niets) Zolang er drama's voorvielen in mijn leven en dat geluk had hij... er zijn verschillende rampen gebeurd... kon hij zijn onbekwaamheid nog verdoezelen... want ja dan kon ik vanzelf dààrover vertellen. Maar o wee als de storm daarover geluwd was... dan voelde je wat een zooitje hij ervan maakte... omdat hij het gewoon niet kon...!
Waar ik dacht dat het slechts met mijn stoornis was dat hij niet weg geraakte, is dat ondertussen ook niet meer zo... omdat mijn dochter de stoornis niet heeft en ook die voelde dat het daar niet klopte, dat hij amper voeling had met wat ze zei... een gespeelde betrokkenheid... een lichtvoetigheid waar dat helemaal niet paste... geen of foute feedback... . Ook zij kwam vaak dieper in de put terug dan ze ging. En dat kan best zijn wanneer je met een pijnplek geconfronteerd wordt, maar dat was het niet, het was door zijn onbegrip, onverschilligheid, lichtzinnigheid, laksheid en duidelijke onervarenheid en gebrek aan enige empathie.
Ik blijf voor ogen houden dat hij bij bepaalde mensen wel goed deed of ze toch dat gevoel gaf (eerlijk gezegd hoop ik het voor die mensen...)...
Had hij inmiddels ervaren hoe gemakkelijk mensen te hanteren waren als ze verdoofd zijn, zodat hij niets hoefde te doen, zich niet te erg in zijn werk moest in-zetten? Ik vond het vreemd als ik over een angst vertelde hij niet op de angst inging maar wat vlug klaar stond met 'ik zal dit voorschrijven', of 'wacht, ik haal een staaltje van dit, probeer maar eens'... Ik heb zulke pilletjes geprobeerd maar gelukkig net zo vlug ook weer teruggeschoven. Pas na al die zooi besef ik dat het niet normaal is dat een psychiater niet ingaat op wat je vertelt met 'woorden' maar zonder ook maar éven op die angsten of de oorzaak ervan in te gaan, recht springt en de therapieruimte verlaat om een staaltje te halen...
Hij veranderde in de psychiater die éérst medicatie inschakelt en nalaat de oorzaak van het probleem in het voetlicht te brengen. Vergat hij hoe medicatie ter ondersteuning dient en niet om de psychiater de mogelijkheid te geven op zijn lauweren te kunnen rusten?
Ik kon niet meer medicatie nemen omdat ik het belangrijk bleef vinden er nog te zijn, contact met mezelf te behouden. Zo niet dan neemt de gevaarlijke drang toe.
Ook mijn dochter bleef die boot afgehouden. Het irriteerde haar steeds meer dat ze bij wijze van spreken bijna niets zeggen kon of hij bood de oplossing aan in de vorm van 'medicatie'. Ze weigerde en hij bleef erop terugkomen, niet als aanbod, ze voelde het stilaan als bijna opdringen.
Degene waar ze nu gaat praten, biedt haar dat ook aan... maar dringt niet aan... Daar voelt ze duidelijk hoe dat ter ondersteuning kàn maar niet hoeft. Zij krijgt bovendien antwoord op haar vragen en haar twijfels over bijwerkingen enz... Ze voelt zich echter zo goed begrepen dat ze niet meteen nood heeft aan ondersteunende medicatie.
Hoe idioot vond ik het dat ik mezelf moest verdoven of laten opnemen omdat mijn ex-psychiater het vertikte te werken met mij? Mijn ontreddering nam toe, omdat ik voor een psychiater zat die er de brui aan had gegeven. Omdat hij er niet bij kon...?
Door mijn ontreddering is hij gevrijwaard gebleven van een vroegtijdige val door de mand... en toen hij dààrmee geconfronteerd werd... steeds erger... toen sprak hij 'plots' van een 'therapeutische impasse'?????
Volgens mij was die therapeutische impasse er net omdat ik een psychiater trof die niet werkelijk tot OOK een inzet van ZIJN kant bereid was, namelijk het proces begeleiden, therapie ge-ven... die me stilaan behandelde als een 'ding'.
Toen hij een duidelijke fout maakte tegen het vertrouwen en ik dat bevroeg... gingen de poppen aan het dansen. Hij beschuldigde me zelfs dat hij wanneer hij die regel (nochtans zelf gesteld) niet mocht overtreden hij in een 'spreekkramp' zou trekken en niet meer zou kunnen 'werken'... (werkte hij dan????)
Verder ging hij toen al in de slachtofferrol zitten en maakte mij tot boeman. Toch heb ik hem zelfs toen opnieuw mijn vertrouwen gegeven. Onterecht... zo is gebleken. Toen is er iets in de therapie (???) geslopen dat de boel nog meer vermaalde. Zijn ego was op de voorgrond getreden.voor het doel van therapie.
Hoe beroerd kan een mens zich voelen? Zéér beroerd. Moedig ben ik aan de slag gegaan... voorzichtig... want ik mag dit niet en ik mag dat niet door de medische problemen. En de psychische ellende dààr moet je natuurlijk vooral géén aandacht aan schenken. Maar die psychische ellende schenkt wel aandacht aan jou. Ze duwt namelijk dat vreselijke gevoel in je van voeten tot hersenen... die drang om er een punt achter te zetten. En dààr vecht ik dus bijna mijn héle leven tegen.
Psychische pijn is geen pijn oordeelt de meute. Gelukkig hoeven zij die niet te voelen... het zijn verdomme de eerste als het hen overkomt die dan medeleven ei-sen. Terwijl anderen slechts begrip vragen.
Psychische pijn telt niet in een groep mensen hun ogen. Zoals ik ergens las, iemand met een fysieke ziekte, zelfs met een gebroken been kan op medeleven rekenen maar iemand met een psychische ziekte en zeer veel pijn NIET.
Als je uiteindelijk begeeft, gooien zelfs mensen die je altijd bijstond en die altijd op je konden rekenen je bij het vuilnis.
daar speelt het bepaalde muziekstuk weer... en wat doet het pijn. Denkend aan mijn zoon... en wat ik hem gaf als geschenk hoe hij me later verwierp onder druk ? omdat mijn bestaan... iemand griefde?
mijn leven is sindsdien in een stroomvernelling gekomen een laatste hak in mijn dromen wreedheid... heeft me zo verward
tot slot gooide mijn psychiater me in de goot en goot die vervolgens vol met kokend lood
Een kwartier geleden opende ik het blogje en wilde wat schrijven over die andere angst, dat ik om wie ik ben en hoe ik voel door nog andere mensen afgewezen en verworpen zal worden. Bij sommige laat me dat ondertussen koud maar die eeuwenoude vrienden die me het gevoel geven dat ik er mag zijn zoals ik ben... die wil ik niet kwijt.
Wel gisteren kreeg ik een mailtje van één van die eeuwenoude vrienden en het voelde als zalf op de wonde. Hoe helend werkt het dat ze je niet één keer veroordelen... en nuchter blijven, je in je waarde laten, je los van je stoornis en de gevoelens en gedachten die daar soms door boven komen blijven zien als de mens die je bent ook al is die vaak tijdelijk aan het zicht onttrokken door de innerlijke ellende.
Natuurlijk moet ik opnieuw denken aan mijn ex-psychiater, en een extra bewijs dat hij alleen woorden leuterde die hij to-taal niet meende. Hij zei letterlijk: "Wààrom aanvaarden ze je niet gewoon zoals je bent?" Hij had het toen over mijn kinderen... En ik denk nu.: 'wàt liep hij toen te leuteren waarom mijn kinderen me niet gewoon konden aanvaarden zoals ik ben als mens als hij als een 'zogenaamd' deskundige, een psychiater, het niet eens kan???? me integendeel nog laffer dan laf dumpte per mail (!) als een of ander proefdier dan nadat het experiment mislukt is, gedumpt mag worden. Ach, natuurlijk in zijn mail stonden enkele halfslachtig aangeboden alternatieven die dat duidelijk niet waren, het waren als alternatief gecamoufleerde voorwaarden'... die niet eens haalbaar waren...!!!!!!! En het blijft een feit dat hij alles per 'mail' regelde, alsof ik één of andere gevaarlijke crimineel was.
En dit alles zonder voorgaande (!), zonder ook maar één woord vooraf (!), als een donderslag in een heldere hemel, een bliksem die een mens doodt in een open vlakte op een tijdstip dat die mens niet eens wist dàt er onweer was.!!! Hierdoor dook opnieuw doodsangst op om totaal onverwacht verworpen, gedumpt, afgewezen te worden... als het op zulke ontzettende laffe manier door je behandelend psychiater gebeurt...!
Ik ben dus meer dan blij dat ik door die enkele vrienden aanvaard blijf... Ik was bang dat ze het afgeven op de ex-psychiater zouden veroordelen maar neen... ze belichten mijn gave van woorden als expressie en als schild ... en dat is het ook... mijn schrijven voelt inderdaad als een schild tegen wat zoveel pijn doet dat je daardoor er niet meer wil zijn. En dat gevoel zit sinds hoe mijn ex-psychiater mis-handelde dichter dan ooit bij mijn huid. Het vereist meer dan ooit een vechten ertegen.
Dat hij zelfs toen tijdens die vreselijke telefoon 'crisisopvang' naar voor schoof op een bijzonder nare toon, laat nog méér zien hoé weinig hij aanvoelde, begreep..... Ik wist niet eens wat 'crisisopvang' inhield... heb er nog nooit gebruik van gemaakt.
Er is één iemand die me destijds hielp en dat nu opnieuw heeft gedaan... door er te zijn, omdat ik daar met het moordende, verscheurende gevoel terecht kon, door te huilen, praten, te luisteren, ze telefoneerde terug naar me. Ik schreef het al... het is één van de weinige die er in geslaagd is me te blijven zien zoals ik ben en me werkelijk aanvaardt. Ik sprak weken erna de woorden uit... en of ik ze meende... dat ik niet zou geweten hebben wat ik zonder die hand die ik kon grijpen had gedaan. Ik durf er niet eens aan denken omdat ik het weet.
Ik heb daar niets over gezegd in die vreselijke dagen en weken... ik zei het pas weken erna... want nog altijd wil ik niemand dat gevoel geven van last of druk.
De halfslachtige woorden die mijn ex-psychiater die vreselijke telefoon sprak... dat vreselijk hypocriete, ook toén zat hij meer met zichzelf in dan met mij, dat wéét ik... want zijn 'zogenaamde' zorg om mij die hij toen uitsprak was niet voor mij bedoeld maar voor hemzelf... omdat hij bést wist wat zijn laffe oplossing met mij deed... het halfslachtige in zijn woorden ook want de lafheid hing als stroop aan zijn woorden...
Hij wou één van mijn vrienden bellen... Hoe haalde hij het nog maar in dat stomme hoofd van hem... Want hij was bezorgd... zei hij... Woedend ben ik toen geworden en vroeg hoe hij durfde spreken over bezorgdheid om mij... terwijl hij dit deed, dit laffe lozen per mail...! Die andere hoefde hij niet te spreken uit die 'zogenaamde bezorgdheid' van hem om mij... want die wàs al bezorgd, zei ik, en écht bezorgd, voegde ik eraan toe. Die aanvaardde me werkelijk en behandelde me als een mens en niet zoals hij, alsof ik één of ander proefdier was.
Sommige zaken vergeef ik die man écht nooit... Zijn lafheid onder andere... de vreselijke laffe schijnheiligheid, schijnbezorgdheid. En die vreselijke leugens... dat hij zelfs loog over dat zogenaamde overleg met zijn collega... Hoe kan je in hemelsnaam zo liegen, er was niets van aan... die man wist zelfs niet eens wàt mijn ex-psychiater voor mij bekokstoofd had... Wellicht had de lafbek niet verwacht dat ik volslagen in paniek die collega 'meteen' telefoneerde???
Hij was bezig zich als een trillend van angstige judas af te maken van zijn laffe daad... en dat heeft me zo mogelijk nog meer doen walgen. Zich indekken op zulke doorzichtige manier, wat een laf sujet.
Het toppunt van zijn domme zelfingenomenheid was dat hij nog maar dàcht dat ik die mogelijkheid zou aannemen dat ik na het vervullen van die voorwaarden (enkele sessies bij die collega) bij hem terug in therapie zou WILLEN komen al dan niet gecombineerd met verdere sessies bij zijn collega. Die mogelijkheid had ik zelf al weken eerder gevraagd maar hij was daar niet op ingegaan!!!! en nu ging hij het eens bij wijze van drukkingsmiddel door mijn strot rammen? Waar hield die me voor zeg???
Ik moest daar verder naartoe om nieuwe zuurstof in de therapie te kunnen blazen???? Wélke therapie? Zuurstof was er genoeg... alleen wilde hij geen zuurstof maar een mak schaap. Een onderdanige patiënte die braaf slikte en knikte... en die de volgende jaren ook zonder mokken aanvaardde dat zijn laksheid therapie genoemd moest worden.
Mensen toch... als hij persé 'nieuwe' zuurstof in zijn therapieruimte wilde, dan had hij twee mogelijkheden... ten eerste een raam openzetten en ten tweede zélf OOK iets doen... tenminste begeleiden, ààndachtig luisteren, ingaan op..., inzicht krijgen en delen... me wijzen op... kortom wat je onder therapie zou kunnen verstaan.
Nu mocht hij me nog na drie andere collega's sturen... de zuurstof die hij uitademde zou mij blijven vergiftigen... de zuurstof van laksheid van het weigeren me als volwaardig mens te zien die geen betutteling als wel een degelijke begeleiding behoefde.
Ik weet één ding zeker, dat wanneer ik naar een collega van hem zou gegaan zijn (wat ik vast ook had gedaan want het ging heus niet meer met zo'n tamme en onwetende psychiater, ik geraakte immers het afgelopen jaar steeds dieper in de put maar ik zou het op een eerlijke manier aangebracht hebben) wel dan was ik vast NOOIT meer naar hem teruggegaan... omdat ik niet slechts een ding ben om hem te verrijken! Mijn dochter evenmin.
Door zijn lafhartige optreden echter kon ik niet bij die collega gaan hoe graag ik dat ook had gewild, omdat ik erop vertrouwde dat die bekwamer was dan de man die ik negen jaar van mijn leven had laten verspillen.
Waarom ik er na die laffe mail van mijn ex-psychiater niet meer naartoe kon? Omdat ik wist waar mijn ex-psychiater voor zou zorgen... hij zou het zo inkleden dat hij het arme slachtoffer was van een 'moeilijke' patiënte... waarbij hij uiteraard zou nalaten te vertellen wàt hij als therapie voor mij gaf... hij zou àlle verantwoordelijkheid, ook die van zijn onervarenheid, onbekwaamheid, laksheid én tot slot ook nog eens lafheid op mij afwentelen. Hij zou vast niets vertellen over de flater die hij beging toen hij zijn eigen nochtans uitdrukkelijk vermelde regel overtrad en hoe hij in plaats van dat simpel toe te geven mij begon aan te vallen en te beschuldigen... !
Hij zou ook niet vertellen welke domme opmerkingen hij maakte, hoe hij ook mijn dochter dieper in de put hielp door ongepaste opmerkingen, stupide feedback, gebrek aan respect en een meer dan schrijnend tekort aan enige empathie.
Hopelijk beperkt hij schade bij cliënten in de toekomst door zelf eens in begeleiding te gaan of tenminste zich te laten superviseren... zich verder te bekwamen in dégelijke begeleiding in plaats van daar te zitten als een boeddha... want dàt is pas een smet op het begrip 'boeddha'.
Hij was gewoon een vadsige koning... op zijn troon... Hij liet zichzelf steeds erger stijgen... terwijl zijn inzet net zo erg daalde.
Zo... dat was een woordendouche om u tegen te zeggen, maar geloof me of niet, ik voel me op slag stukken beter...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
553. spontaan opgekomen lichtpuntjes
De lichtpuntjes die net spontaan opkwamen, wil ik beschrijven voor ze weer verdwenen zijn... zo kan ik ze me erna nog herinneren als ik ze herlees. Het eerste lichtpuntje is ...: -'dat de ex-psychiater alvast een 'ervaring' rijker is, namelijk deze -dat hij 'niet-ervaren' is en onbekwaam om mensen als mijn dochter en mijzelf therapie te geven. Duidelijk is gebleken dat het niet eens therapie was.
Het tweede lichtpuntje is -dat ik me nog meer bewust ben van die ene persoonlijke valkuil voor mij als bps-patiënte... namelijk dat het stigma dat daarover heerst als zou de bps-patiënt té wantrouwig zijn... zich ook tegen die bps-patiënt kan keren wanneer hij/zij dus alle mogelijke moeite doet en blijft doen om mensen die wer-ke-lijk niet te vertrouwen zijn, toch vertrouwen te blijven schenken... zoals ik dat deed naar deze onbekwame psychiater toe... !!!! En dat ik in de toekomst in zulke gevallen best méér vertrouw op wat ik voel dan me opnieuw door zwakke elementen te laten vernietigen.
Na opnieuw een duikeling ook weer lichter geworden. Ik schakelde over op de muzikale verdoving, rechtstreeks via oortjes in mijn oren... het hielp maar nu ben ik doodop. Ik merk door het schrijven heen dat ik al die zaken niet kon verwerken omdat de ex-psychiater daar geen ruimte voor bood, integendeel. Daar helpt een boek lezen van Manu Keirse heus niet veel bij (wat ik uit mezelf zou doen àls de tijd daarvoor rijp zou zijn)... maar zelfs dàt begreep deze nietsnut van een ex-psychiater niet..
Goed.. ik ga nu rusten en vervolgens verder bestuderen wat ik sinds eergisteren begonnen ben. Wanneer ik voldoende uitgerust ben toch hier en daar wat proberen sorteren.
Ik denk dat ik geveld werd door deze infectie omdat ik weigerde te rusten en hierdoor er wel toe gedwongen werd... Ik heb gevoeld hoe moe ik was na die emotionele slachtpartij van een 'psychiater' die voor mij die naam niet meer verdient. En ja de nood om me in een veilige omgeving te verschuilen na de wonde die hij sloeg, is door de infectie een must geworden. Het is me gemakkelijker gemaakt door me lichamelijk neer te slaan blijkbaar. Ook die drie weken te overbruggen in plaats van twee tot de volgende sessie bij de nieuwe wél bekwame psychiater waren er teveel aan... en één week lijkt nu volledig weggeslagen. Ik ben door de hele historie half verdoofd, nog steeds... Verder denk ik zo weinig mogelijk aan de weken er tussen zo niet dan kom ik in een paniekaanval terecht.
Ik voel het aan het bestaan rond mij, die lijkt verdwenen in vaagheid, onwerkelijkheid. Soms is de erge vervreemding comfortabel... let wel 'soms'... want het geeft merendeels een zeer naar gevoel als je langdurig het contact met jezelf verliest in vrij erge mate. Vandaar dat ik zelfs vaak geen gloeiend heet water kan voelen en totaal niet meer weet dat ik het kalenderblaadje veranderde, raam opende of sloot... en nog meer van die zaken. Ik hoop dat het voorbij is als ik opnieuw mijn hoofd erbij moet hebben als ik terug de buitenwereld moet trotseren....
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
555. niet gerommeld, maar wel gestudeerd... liggend :-)
Dat lijkt me het enige dat me nog rust biedt, studeren... en bestuderen... analyseren... Ik verslind als vanouds boeken over psychologie maar dit keer studieboeken of boeken over behandelingen van... bps uiteraard. Het neemt de psychische pijn wat weg en dat is welkom. Ik bestudeer twee boeken tegelijk. Het ene (vermeld in de kantlijn over behandeling) las ik uit maar ben dit nu hoofdstuk per hoofdstuk aan het noteren wat mij belangrijk lijkt. Het tweede boek dat neem ik op om het te lezen want liggend op de sofa in een ringschrift schrijven gaat niet hé.
Het is ook goed te merken dat het beven tijdens het schrijven geleidelijk aan non-bibberschrift wordt al moet ik heel langzaam schrijven...
Waar gaan we naartoe als we zelf 'psychologie, behandeling van BPS en dilemma's in de psychiatrische praktijk' moeten gaan bestuderen' omdat een psychiater er met zijn pet naar gooide gedurende bijna negen jaar bij mij en twee jaar bij mijn dochter...?
Het bestuderen geeft me inzicht in wat er fout liep... en waar mijn psychiater meer dan verantwoordelijk voor is door alleen nog maar het gebrek aan een 'behandelingsplan'en daar bleef het jammer genoeg niet bij. Ik blijf het herhalen, die wilde, geloof ik, slapend rijk worden, waarbij hij, indachtig de afhandeling die hij voor mij bedacht, er blijkbaar evenmin om maalde dat zijn mis-handeling een sliert slachtoffers achter zich zou laten. Zijn halfslachtige woorden van zijn oooh zooo grote bezorgdheid om mij maken daarbij geen enkel verschil, alvast niet in de positieve richting, wél integendeel ! Ik hoor het hem nog zeggen dat hij wist dat ik erg leed...
Is het dààrom dat hij me per mail loosde ?
Mijn nieuwe psychiater begon niet ongepast goedgemutst met de aankondiging dat ik maar moest zeggen wat er in me opkwam. (ik had toch nooit gedacht dat mijn ex-psychiater dàt wel zéér eenvoudig spelleke nog 8 jaar vol wilde houden???) De nieuwe psychiater stelde wél gerichte vragen, ik voelde empathie bij hem en het goede evenwicht van betrokkenheid... Zelfs na de drama's hier kon ik net als vanouds weer lachen (en dat heb ik bij die puber van een ex-psychiater zelden gehad. Die idioot lachte notabene vaak op de verkeerde momenten als er totaal niet te lachen viel!!! )
Mijn nieuwe psychiater merkte het toevallig de beide sessies metéén op, de lichte bijna onzichtbare ironie in mijn uitlatingen waardoor hij lachte en ik ook kon lachen... omdat ik voelde en wist dat hij het opmerkte én ik me daardoor gehoord en begrepen voelde. Die man is zo alert als mijn ex-psychiater het niet was... en daarin voelde ik me naar waarde geschat..., net door zijn alertheid en mijn zijn aanvoelen.
Mijn ex-psychiater merkte dat niet eens. Die scheen slechts bezig hoe me te kunnen degraderen tot een kleuter dat aan de tippen van zijn vest hing.
Ik ben dus in feite de mis-handeling van mijn ex-psychiater grondig aan het ontleden en analyseren kan je wel zeggen... en het heeft een zeer positief effect op mij en 'mijn zelfvertrouwen', dat ik in die vervloekte acht jaren bij die klungelaar beetje bij beetje verloor' want ik hervind het door het studeren... Ik herinner me stilaan weer dat ik hersenen heb, wijsheid, en best wel intelligent ben.
Ik besef, en ook dat besef doet pijn, dat die man (de stuntel van een ex-psychiater dus) het niet verdroeg dat ik dingen opmerkte... Bij mensen met een zwak karakter vertoon je namelijk best niet enige sterke karaktertrekken... dàt vinden ze bedreigend. Ook enige intelligentie voelt niet zo goed voor ze... ze willen immers ooooo zo graag het overwicht, goed voor hun belabberde ego dat erom smeekt gevoed te worden door adoratie van de patiënten. Ik blijf er op drukken dat ik daartoe niet in staat ben, dat staat mijn eigen logica en gevoel me niet toe. Ik bewonder alleen eerlijke mensen die moedig genoeg zijn en anderen niet verraden, dumpen, verloochenen en meer van dat fraais. De stumperd.
Tot slot haal ik een paragraaf aan van het boek dat ik nu lees... Trek zelf maar je conclusies...
In dat boek is er sprake van richtlijnen... wat logisch is... het is echter akelig wanneer die richtlijnen alleen nog maar gebruikt worden om hun hachje te redden... (zoals die onverantwoorde ellendeling van een ex-psychiater dus deed) Hier komt het doordenkertje.
'Enerzijds kan worden gesteld dat in het geval van A. tegen geen enkele richtlijn is gezondigd, anderzijds dat de behandeling ernstig tekort is geschoten en deze patiënte daardoor langdurig en onnodig moest lijden. Het had heel anders kunnen lopen indien men meer aandacht aan de bejegening had gegeven en de richtlijn pas na overleg en voorlichting gevold had.' ( uit 'Dilemma's in de psychiatrische praktijk', Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf, uitg. Bohn Stafleu Van Loghum)
Voor de aandachtige lezers van mijn site... die begrijpen wel hoe dit ook op mij van toepassing is wat de behandeling én de af-handeling door mijn ex-psychiater betreft...!
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
08-11-2011
556 s'avonds
Het mes lijkt aan twee zijden te snijden... Daar waar ik rust krijg van het studeren, bestuderen, analyseren duikt s'avonds de ellende op... Dan voel ik de gevolgen van dat wat ik als verwerping voel, behandeld als een proefdier en geen mens. Ik ben er ook achter gekomen wàt ik als doel zie, wat een doel zou kunnen zijn voor me... zonder te weten of het haalbaar is. Het was confronterend dat plots te beseffen, het is iets dat ik net als vele zaken het laatste jaar moest wegduwen, verdringen... Zucht. Vandaag wil ik proberen buiten te gaan. Een klein rondje maar wel iets langer dan normaal. Ik ben bang dat ik anders eenmaal ik opnieuw in de roulatie wil ik opnieuw ga draaien en ga trillen zoals gisteren. Het leek wel of ik van mezelf ging draaien. Dat komt er van hé van al dat rusten. En zo gaat dat vaak, wat voor het ene moet, is net voor het andere niet goed... Ik ben ook al enkele dagen bang dat ik eenmaal de sessie nadert ik ga ziek worden omdat ik niet veel meer gewend ben... en die week ook voor het eerst ergens een hele dag ga oppassen op een kleintje, van heel vroeg in de ochtend tot s'avonds. Daarom wil ik vandaag toch beginnen met me voor te bereiden op het naar buiten gaan zonder te overdrijven. Als de arts binnen enkele dagen komt, zal hij dan wel zien hoe het zit. Ik hoop dat ik geen nieuwe doos medicatie moet na deze. Ik voel me niet zo goed... hopelijk gaat het straks weer beter.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
557. niet meer weten
Ze weet het niet meer.
Wat ze niet meer weet weet ze evenmin.
Wat wil je weten vraag ik haar.
Wat ik niet meer weet, zegt ze... Hoe ik opnieuw leven kan voelen en de zin ervan misschien...
Maar zoals ik al zei, zegt ze, weet ik het niet zeker... weet ik het niet meer weet ik zelfs niet of ik het ooit heb geweten... al meen ik te weten van wel.
Maar daar in dat vreselijke niemandsland waar de ex-psychiater me meer en meer in onderbracht wist ik het steeds minder... tot al dat weten dat er nog restte sprong.
Nu... weet ik het niets meer. Wat ik ooit nog wist, is verdwenen.
Ik kook het avondmaal want ik ben het zat dat zitten en liggen rusten horizontaal en plat
ik kook ook hier want die loze berichtenplakkers scheelt het geen zier ze weten niet wat is er... aan de hand want lezen dàt vinden ze pas ambetant waarom doen ze dat?
ik snap het niet, wat doen ze toch? WAT?
ik was er met mijn vermalen wezen om met jouw hartfalen mee te leven maar weken plak jij hier gezwind tot je me op een keer dood vindt?
Neen... hier komt paal aan en perk ik hoef van jou geen bloemen op mijn zerk.
Voor alle duidelijkheid 'er is niets mis met prentjes plakken... '. Het is zelfs handig om rechtstreeks naar de site te reizen van de ander... Waar ik het wél moeilijk mee heb, zijn mensen die weken na elkaar prentjes plakken maar niet eens weten wat er gebeurt met degene waar ze gezwind prentjes blijven plakken... !!!
In het begin beantwoordde ik ze trouw... nu alleen nog maar als ik de indruk krijg dat ze me niet slechts als een voorwerp zien om hun bezoekersaantal de hoogte in te pompen en verder slechts één van die vele anonieme mensen ben... maar een mens ben van vlees en bloed en niet slechts een middel om...
Ook ik beantwoordde in het begin al die loze plakberichten, steeds geschokt door de boodschap erachter wanneer je net op je site een krater beschreef en je krijgt daar dan een vrolijke 'zonnige dinsdag op'... Ik stak er veel tijd in omdat mijn computer een zeer traag beestje is... Nu niet meer... Dat wilde ik even duidelijk maken...
Verder voel ik me vandaag in een soort niemandsland... al zijn er lieve dingen op me afgekomen... waar ik eveneens om zou kunnen huilen... als ik dat nog zou kunnen. Er zijn ook momenten deze dag dat ik het niet meer zag zitten... en waarom kan ik hier niet eens vertellen.
560. Ben vandaag niets waard... daarom beperk ik mijn blogje
Ben vandaag niets waard daarom beperk ik me tot dit simpele gedicht zoveel zaken hebben me vandaag beentje gelicht Ik weet dat heel veel mensen hier niets van begrijpen en wat graag aan mij en mijn gevoelens een puntje willen slijpen. Het geeft me niet eens meer... zo moe ik me voel ik geef er niet eens meer om dat je weet wat ik bedoel... Gewoon moe van dit en het leven in het algemeen de lafheid van de psychiater... zijn wreedheid toen door de telefoon onnoemelijk gemeen ik strompel... sleep... drijf verder... tot de dag dat ik weer praten kan... en mag. Bij de goede psychiater degene die me niet velt door zijn lafheid of onverantwoorde flater
Ze ziet de kleuren van de herfst maar voelt slechts grijs Ze merkt het leven rondom haar maar voelt slechts dood Ze duwt en snokt en schudt het mag niet baten Ze moet geduld hebben en de pijn nog even laten voor wat die is. Ze snoof de lucht heel diep in haar longen Ze heeft gisteren heel even voor het lieverdje gezongen Ze snikt zonder dat iemand het ziet of hoort Sommige snappen niet hoe het voelt niet één keer maar vele keren psychisch te zijn vermoord.
Ik voel me vrediger dan in da-gen... sliep vannacht abnormaal goed... en zelfs de nare droom deed niet af aan mijn gevoel nu. Bij het ontwaken, voel ik me vaak nog bar slecht... maar na enkele uren beneden ebt dat gelukkig weg.
De dromen die ik enkele dagen geleden had, waren minder OK.... Daarin leek het wel of het trauma me door mijn ex-psychiater bezorgd, nagespeeld werd. Ik werd zeer in de put wakker na die nare droom en het verdriet wat ook in de droom voelbaar was, zette zich voort bij het ontwaken. Het blijft een trauma en al wat er dan wel goed was, is door het schaden van vertrouwen vernield. Door zijn 'handeling' werd de hele therapie en zijn geloofwaardigheid teniet gedaan.
Nu echter voel ik me dus beter... Ook om de extra belasting die weg viel door het gevoel gebruikt te worden door sommige mensen. Mensen die niet eens beseffen hoe het bedillerig commentaar leveren ook een afwijzing inhoudt... Verder is het hemeltergend dat ze wel weliswaar bedekte commentaar kunnen leveren maar één woordje van meeleven is ze blijkbaar teveel. Er is al genoeg pijn zonder die bedekte toespelingen en kijvende vingertjes.
De zelfzuchtige sfeer in de huidige maatschappij is mij niet onbekend maar ze blijft me wel schokken. De weigering om het onbekende proberen te begrijpen is net zo schokkend. Ze weigeren open te staan voor een andere leefwereld en andere beleving, andere ervaringen, andere pijnen, problemen en ziektes dan die van zijzelf. Mooi is dat, niets om fier over te zijn en jezelf heilig te verklaren. Mensen die goed doen... verklaren zich nooit heilig is mijn ervaring maar voor mij voelen ze vaak wel zo, heel goed en warmhartig. Ze stellen hun hart open en vaak wordt er dan nog hard op getrapt ook. Dan denk ik vooral aan die overleden engel van een vriendin...
Dat ik me beter voel zal ook wellicht te maken hebben met hoe mijn arts goed nieuws bracht... het gevaar is geweken. Hij raadde me wel af om me nu al aan bepaalde zaken te wagen. Nu als het dat maar is.
Ik heb echter mijn lesje wel geleerd... volgende keer bij de eerste symptomen ga ik naar de arts... en niet meer pas na een week...dat is zoals ik van verschillende mensen moest horen, 'spelen met mijn leven'. Alleen dacht ik aanvankelijk dat het iets anders was... en toen ik onraad begon te ruiken... bleef ik mezelf sussen met dat het wel niet zo'n vaart zou lopen en het vanzelf na enkele dagen rust zou beteren... Duidelijk niet dus.
Het komt omdat ik door de depressie nog minder bij de arts geraak dan normaal, ook dat voelt dan als een onoverkomelijke berg, zelfs hem oproepen.
Zelfs met hoge koorts door griep, hoef ik geen arts... (gelukkig heeft daarna iemand me de griepvaccins aangeraden). En ook wanneer ik door mijn rug ga géén injectie voor mij omdat een arts roepen van het goede teveel is.
De psychische ellende weegt voor mij in al die gevallen zoveel zwaarder... maar ook dat begrijpen de kijvende vingers onder de mensheid niet. Ze doen maar. Ik wens ze er veel plezier mee, ik sloot bepaalde barelen... uit pure noodzaak om mezelf tegen ze te beschermen. Amen.
Dan lees je in dat boek wàt 'overdracht' precies is in een therapeutische relatie en ontdek je tot je ontzetting dat je ex-psychiater zijn uitschuiver (toen hij uit de biecht klapte .!!!!!) misbruikt en op mij afschoof als zogenaamde 'overdracht'? Zielig en laf.
En omdat ik dat bevroeg in de daaropvolgende sessie ging hij in de aanval... In plaats van 'zijn' over-duidelijke fout toe te geven... begon hij zich te verlagen tot laffe beschuldigingen naar mij toe. Hij begon toen over zogenaamde 'overdracht'... !!! Ik zag hoe hij zich gedroeg, als een puber die zich betrapt voelde. Toen ik dat erna terug de revue liet passeren, is mijn walging nog groter voor zijn onnoemelijke zwakheid én lafheid. Wat voor een soort van psychiater is hij die zich niet meent te moeten houden aan zijn eigen nochtans strikt opgestelde regel (niets van wat in de sessie van mijn dochter door haar verteld werd gaat naar de sessie met mij en omgekeerd) . Tot overmaat van ramp 'psychologische termen of begrippen zoals overdracht ' gaat misbruiken om zijn fout op de patiënt toe te schrijven???? Het lijkt mij eerder iets te zijn van 'tegenoverdracht' !!! Namelijk zijn gevoelens of zijn gekwetste ego dat hier op de voorgrond trad én niet het belang van een goede therapie die het toegeven van zijn misser in zou houden!!!!!
Ik las nog meer zaken die je de keel dichtsnoeren... deze man als onze psychiater heeft zowel mij als mijn dochter meer kwaad gedaan dan goed.. dat wordt met de dag duidelijker.
Ik voel me nu schuldig dat ik niet eerder door had dat het ook bij haar grondig fout ging... want zij vertrouwde op mijn oordeel...
Zij merkt in de huidige gesprekken met een arts dat onze ex-psychiater haar niet uit de put hielp maar er steeds dieper in... net zoals bij mij overigens. Het is bijzonder pijnlijk.
Ook wat empathie betreft, is die man geen cent waard. Dat had ik zelfs in de beginjaren gemerkt... maar ik dacht dat het 'normaal' was in de eerste tijd. Het is echter nooit veranderd. Hij snapte duidelijk niets van wat mijn dochter of ik vertelden...
Te groot vertrouwen in de verkeerde mensen heeft me nog meer ellende gekost...
Nog elders in het boek vond ik nog meer informatie. Hij ondermijnde mijn zelfvertrouwen door de fout die hij maakte op mij af te schuiven... maar erger nog hij ging erna niet in op mijn herhaaldelijke vragen wat de therapie inhield en mijn twijfel of ik het wel goed deed en zo niet wat ik kon doen om het wel goed te doen... Hij bleef maar zeggen dat hij niet meer kon dan luisteren en zo ondersteuning geven... terwijl zelfs dàt niet meer klopte... omdat hij niet luisterde... hij deed alsof... ging nergens op in. Hij wàs niet alert...!!!! Hij was alles behalve oplettend voor de processen die er in gang gezet waren.
En toen ik duidelijke boodschappen begon te geven, dacht hij dat hij me 'door moest sassen' omdat er een 'therapeutische impasse' was? Die hij en niet ik veroorzaakte...! want ik wou zeer duidelijk werken waar hij zich louter tot 'doen alsof hij luisterde' wilde beperken... want alert was hij niet en empathisch nog minder. Ook bij mijn dochter niet... want zij kwam wel meer van streek thuis met verhalen van totaal uit de pot gerukte feedback en een compleet gebrek aan begrip en empathie van zijn kant.
Welke psychiater leutert ook een halve sessie door over blauwe plekken die hij opliep door een valpartij of infecties op zijn ogen??? Welke psychiater vlucht naar zijn koffiekamerke wanneer zijn patiënte net een drama in haar leven vertelde?
Morgen ga ik verder met het hoofdstuk empathie...
Ook dat hij zijn onkunde niet eens kon toegeven maar persé wilde vasthouden, ons wilde vasthouden... om ons nog verder om zeep te helpen??? En zijn egootje vooral in ere te houden?
Ik heb meer respect voor hulpverleners die zo moedig zijn TIJDIG aan te geven wanneer één en ander boven hun petje gaat... en doorverwijzen... dan deze ellendige zwakkeling die zelfs op dàt ogenblik alleen bezig was met een manier om er zichzelf van te bevrijden... zichzelf er uit trachtte te redden door zich te bedienen van technieken die in therapie zeker niet thuishoren... .
Ik ben geen idioot... ik weet van welke argumenten hij zich bij een mogelijke klacht zou kunnen bedienen. Zelfs dan zou ik winnen... omdat ik tal van bewijzen heb... van mijn blijvende wil om vooruit te geraken terwijl hij me opgaf en van mij wilde dat ik hetzelfde geloofde... Niet dus...!!! Ik ben niet dom.
Hij hield ons niet aan om het geld, denk ik, al kan ik niet ontkennen dat hij gemakkelijk, zéér gemakkelijk aan ons heeft verdiend. Neen, ik denk dat het zijn egootje was... Hij meende zich de redder van de patiënten... Hij vergat dat wij hééééél wat geven om onze zelfredzaamheid. Door ons te willen behandelen als onmondige sukkelaars poogde hij ons afhankelijk te maken en bevorderde hij zeker niet ons zelfbeeld.
Ik hoop dat hij na ons niet meer zulke stommiteiten uithaalt en nog meer mensen extra trauma's bezorgt.
Vroeg wakker geworden ondanks mijn hoop dat ik na de hele mooie film (ik zag hem voor de derde keer) 'Forrest Gump' die tot na middernacht duurde, langer zou slapen. Niet dus. Na de film moest ik ook nog lezen om te kunnen inslapen. Het was dus even pech dat ik vanmorgen vroeg wakker werd en zoals het de laatste dagen wel meer gaat, ook niet meer in slaap kwam.
Natuurlijk dook die 'lachende, luchtige niets aan de hand-wat is het leven leuk-tronie' op van de ex-psychiater samen met de nare behandeling die hij zelfs tijdens die vreselijke telefoontjes niet kon laten. Maar ik wil niet meer lijden onder zijn laffe gedrag, het slachtofferachtige gedoe van hem op het laatst... alsof ik een dragonder was en hij de arme, weerloze psychiater die het psychisch niet meer aankon. Deed hij wel voldoende praktijkervaring op voor hij losgelaten werd op mensen met al genoeg problemen? Ik vrees dat hij alleen empathie met zichzelf voelde... al kan ook aan deze hypothese getwijfeld worden.
En dan dat idiote verwijt van hem dat ik dààr wel een punt had (na twee telefoons en twee mails die hij niet eens beantwoordde?????) van dat hij dit niet per mail had mogen doen maar in een gesprek... Vreemd dàt hij pas tot dàt inzicht kwam na mijn laatste mail waarin ik schreef over 'inzichten over zijn gedrag' (ik schreef ongeveer dat ik heel wat sterker en moediger was dan hij... en dat zijn afhandeling een bekwaam en deskundig psychiater niet waardig was)
Waar vandaan kwam zijn 'plotse' inzicht dat ik dààr een punt had van dat het niet eens met een gesprek was 'geregeld'??? Het was geen inzicht... hij voelde ondertussen nattigheid, dàt hij in de fout was gegaan!!!... en probeerde bepaalde sporen 'uit te wissen'... met andere woorden... hij probeerde er alsnog op zijn eigen laffe manier een draai aan te geven zodat hem ze-ker niets verweten kon worden.
Maar zelfs dàn werd er opnieuw een laffe zet van hem aan gekoppeld... want hij schreef dat hij nu dat gesprek niet meer kon laten plaatsvinden 'omdat ik hem met de grond had gelijk gemaakt' (dat die man toen zelfs nog maar dàcht dat ik na zijn wrede behandelingen nog een gesprek met hem zou WILLEN slààt écht àlles) (met de grond gelijk gemaakt, bedoelde hij 'mijn' inzichten over 'zijn' laffe gedrag, na de lafheid van zijn mail, het niet eens antwoorden op mijn vragen naar het wààrom...) Verder was het een foutje in zijn redenering : Ik hàd hem niet met de grond gelijk gemaakt, hij kwam niet hoger dan de grond en dàt is niet mijn maar zijn verdienste.
Wat een slappeling... dat mijn woorden hem zo kwetsten, was dat misschien omdat het bittere waarheid was? Een psychiater die bekwaam, sterk, en empathisch is, die bovendien inzicht heeft in de patiënt én in het proces zou NOOIT op zulke laffe manier een patiënt gedumpt hebben... per mail aub... en let wel zonder ook maar één woord vooraf... Altijd dat lachende gezicht alsof het iedere keer een feest was... Ik heb het aldoor gevoeld dàt die man niet over het minste inzicht en empathisch vermogen beschikte... Maar ik gaf hem méér vertrouwen en krediet dan hij mij gaf. Ik heb meer geloof gehecht aan hem dan aan mijn eigen intuïtie en aanvoelen. Omdat hij toch zo graag gebruik maakte van 'dat ik nu écht té wantrouwig was.... toevallig telkens als hij een misser maakte, een duidelijke inbreuk op zijn eigen regels!!!
Ik weet niet eens of het wel normaal is dat een psychiater zich op die manier uitlaat naar een patiënt toe van 'nu ben je écht té wantrouwig' of 'nu ben je wel wit-zwart aan het denken hoor'. (toevallig dus beiden nadat hij die fout maakte toen hij wat ik in mijn sessie aan hem vertelde aan mijn dochter ging vertellen in haar sessie!!!!!) Hij ging zelfs mijn woorden verdraaien en deed het voorkomen of ik mijn vriendin en hem beschuldigde pathologische leugenaars te zijn terwijl ik slechts bezig was mijn vertwijfeling uit te spreken aan de hand van een net gelezen artikel over ministers en een bepaalde bewering als zouden zij hun geloofwaardigheid verliezen als ze een leugen zouden toegeven. Die vertwijfeling werd alleen maar groter toen ik hoorde hoe mijn psychiater toen van leer trok nadat ik hem liet weten dat ik niet begreep wààrom hij iets van wat ik in vertrouwen in mijn sessie vertelde aan mijn dochter had doorverteld. Zij was er zelf tegen me over begonnen, stelde zich dezelfde vraag als ik 'of dat zomaar kon'....!
Ik herinner me nog hoe ik begon te stamelen en hakkelen zo was ik geschrokken van zijn plotse uitval dat ik nu écht té wantrouwig was en dat hij dit alléén maar gedaan had om ons 'te helpen'... (Helpen? Waarmee? Met het vertrouwen dat mijn dochter in mij stelde te schaden???? Of zich op te stellen als een alleenheerser die wel regels mag opstellen maar zich er zelf niet aan hoeft te houden? Vreemde hulp als je het mij vraagt. En ik had mijn dochter nog wel bezworen dat hij te vertrouwen was en ze kon zeggen wat ze wilde tegen hem, dàt hij het NOOIT tegen mij zou vertellen... en omgekeerd ook niet. Wat had ik mij vergist...!
Hij misbruikte die keer mijn ontreddering om mijn woorden te verdraaien en mij het gevoel te geven dat ik toen zelf een zéér te vertrouwen vriendin aanviel... Zulke dingen vergeet ik niet... ik vond dit zo immens laag van hem.
Hij was een psychiater met bakvisallures, of was het een bakvis met psychiater-allures... wie zal het zeggen... Misschien was hij gewoon emotioneel erg dom, zoals een goede vriend van mij het zou noemen. Wat hij ook was, hij was noch deskundig of bekwaam en helemaal niet empathisch, evenmin verantwoordelijk wat ZIJN deel van de koek betrof... Wat hij dan wel was? Dat wat nog rest wellicht... ik moet er eens ernstig over nadenken .
Natuurlijk zou ik willen kunnen zeggen dat ik er niet meer onder leed en die tronie nooit meer voor mijn geestesoog hoef te zien verschijnen... maar zo ver is het jammer genoeg nog niet... Door de bijzonder naargeestige laffe manier waarop hij me behandeld heeft en er op een zo mogelijk nog laffer én wreder manier inluisde.
Ik hoop dat ik die man helemaal uit mijn systeem krijg, liever vandaag nog dan morgen. Hij bestaat niet meer voor mij als psychiater... en dat wat hij therapie noemde, de fragmentjes die goed waren... zijn door zijn eigen walgelijke lafheid verwoest... door zijn weerzinwekkend gedrag heeft hij alles als ongeloofwaardig gemaakt... Iemand die zich te buiten gaat aan mis-handeling maakt de zaken die goed waren stuk. Net zoals met andere vormen van misbruik van vertrouwen.
Ik ben niet zo naïef als hij wel dacht... want naast de BPS heb ik ook nog een goed ontwikkeld verstand én dat kwam hem uiteraard niet goed uit. Bovendien zijn mijn voelhorens en aanvoelen zeer goed ontwikkeld en ook dat vond hij niet zo leuk... al ben ik ze die laatste jaren gaan toeschrijven aan wat ze toch ooooh zo graag beweren van mensen met BPS dat ze té wantrouwig zijn...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
566. na het vorig blogje voelde ik me urenlang lichter...
Ondertussen is er van dat lichter gevoel nog maar weinig te bekennen... , het schrikbarende gevoel bepaalde zaken niet meer te kunnen dragen, was er opnieuw. Dus begon ik verwoed opnieuw allerlei te verrichten. Misschien helpt het als ik wat me plots weer trof als een speer in mijn lijf even eruit gooi...Diepe zucht.
Ik besef dat de behandeling die mijn ex-psychiater het laatste jaar voor mij voorhield mijn waarde als mens en patiënte verder aantastte. Hij behandelde me als onmondig kind dat braafjes moest slikken wat niet te slikken was. Hij liet voelen dat hij niet meer in mijn veerkracht en wil, mijn verstand en wijsheid geloofde, hij liet uitschijnen dat hij het had opgegeven en dat ik me bij die situatie moest neerleggen. In alles voelde ik dat hij het had opgegeven. Hij wel, ik niet. Net doordat hij me behandelde als een afhankelijk wicht dat zomaar wat zat te leuteren, zakte ik steeds verder in het drijfzand.
Misschien is deze psychiater goed voor mensen die een andere behandeling behoeven... een die hij wel kon geven? Ik las in het boek dat ik bestudeer hoe voor bepaalde stoornissen een andersoortige behandeling, een andere houding van de psychiater gevraagd wordt...
Ik kan deze man blijven verwijten dat hij in die mate onbekwaam was dat hij niet eens tijdig zag dat hij hier niet bij kon met zijn verstand... Ik heb hem terecht verweten dat hij niet zo deskundig was dat hij me vroeger spràk over een eventuele doorverwijzing met 'het welbevinden van de patiënt' voor ogen en niet slechts 'het zijne'... Door dit doorverwijzen na te laten en bijna een jaar verder te knoeien... ! (tot ik op mijn manier opnieuw in verzet kwam tegen deze lakse behandeling )
Hij had gelegenheid te over mij over een mogelijke doorverwijzing te spreken omdat ik herhaaldelijk aangaf dat voor mij 'dat oeverloze praten alleen niet meer genoeg was, vooral niet omdat er zelden feedback kwam of op ingegaan werd' en ik 'sterke of échte psychotherapie' behoefde. Ik vroeg zelf wat de therapie inhield en wat ik kon doen. (om er leven in te brengen, want alles bloedde daar dood) In de plaats ervan legde hij zich toe in het me sussen, me de mond snoeren. Tot hij er niet meer naast KON zien???? Omdat ik nog meer aangaf dat ik nood had aan sterkere therapie, aan me ernstig nemen en zelf al voorstelde een tweede sessie bij een collega te hebben. Ik vroeg ook herhaaldelijk naar een therapiegroep en zelfhulpgroep. Hij legde het gewoon naast zich, ging nergens op in. In het afgelopen jaar vroeg ik ook of hij iets geanalyseerd had, dat hij door al dat schrijven tot een inzicht/vaststelling of zo was gekomen, bleek toen dat hij niet eens analyseerde of geanalyseerd had... dat hij slechts opschreef om er bij te blijven... bij wat er gezegd werd. (zelfs daar bleek hij ondanks dat schrijven dus niet in geslaagd te zijn want hij blééf er niet bij...!
Toen een vriendin me vertelde van een mogelijkheid ergens te kunnen schilderen in een veilige omgeving (zij weet dat ik me vroeger ook steeds zo uitdrukte maar dat nu niet meer kon doordat de depressie ook dit saboteerde) leek me dat wel wat. Toen ik mijn psychiater daar later na het uitje met mijn vriendin over vertelde, haastte hij zich opvallend snel en!!!! ongevraagd !!! de man die voor die ruimte zorgt te contacteren . Toen schoot hij vreemd genoeg metéén in gang... Via mijn vriendin nam hij me wél ernstig of wàt was er aan de hand????
Toen ik nog meer ongerijmdheden ontdekte (geen feedback), gehalveerde sessies, en wanneer ik bepaalde zaken aangaf waar ik het moeilijk mee had, ging hij er niet op in.
Nadat ik die eerste maanden van het jaar 2011 nog fel spartelde, en ook de laatste maanden... waren er periode dat ik het opgaf en hem probeerde te volgen in zijn rederingen, dat hij alleen maar kon 'luisteren' en op die manier ondersteuning kon bieden. Dat klopte niet eens meer, omdàt hij niet meer luisterde... hij liet me maar 'leuteren'... en dééd alsof hij luisterde...! (wààrom wilde hij me toen koste wat kost vasthouden??? Zovééééél gelegenheid had hij om me eerlijk te spreken over het belang van een eventuele doorverwijzing... waarbij hij toen wel ruimte en tijd had gehad, er enkele sessies indien dat nodig was, aan te wijden, en niet zoals hij nu deed, zich er vlug vanaf maken met een laf bericht per mail.
Wanneer hij was ingegaan op mijn eerdere vragen of was ingegaan op mijn suggesties of tenminste mijn ontreddering... dan was er tijd geweest om zijn therapie te laten overgaan naar die van een andere hulpverlener waar hij me nu weken zonder therapie zette door zijn stiekeme en onverwachte besluit... De huichelachtige bezorgdheid en de maning zo vlug mogelijk die therapie daar voort te zetten, het gaf nog meer braakneigingen precies omdat het af te leggen traject twee uur en een half bedroeg heen en net zo lang terug...! En dat terwijl hij precies in zijn verslag had gezet dat ik zo'n traject niet aankon....
Zoveel ongerijmdheden, zoveel tegenstrijdigheden, zoveel ambivalentie in zijn gedrag, wat niet bepaald een goede zaak was om een veilige therapeutische setting te krijgen of behouden, wel?
Ondanks de vermelding in zijn verslag en het weten ook dat zo'n traject boven mijn petje ging, bood hij me dat zogezegd als 'voorstel' aan? Een traject van 2,5 heen en 2,5 uur terug tenzij ik een vervoermiddel moest nemen wat niet alleen extra belasting was voor me, maar ook geld kostte. Om nog maar te zwijgen van wààr ik zou moeten overstappen van het ene vervoermiddel op het andere. Het zou nog anderhalf uur heen en anderhalf uur terug bedragen... Dit had allemaal kunnen vermeden worden als hij dit tijdig 'ter sprake' had gebracht, dan zou ik tijdig een afspraak hebben kunnen maken met die collega en in dezelfde stad en gebouw therapie kunnen krijgen... !!!!
Ja... zijn alternatieven en voorstellen zijn zééééééééééééééér geloofwaardig gebleken... én zééééééééééééééér duidelijk met het oog op het welzijn van de patiënte... (NIET DUS)
Zijn zombie-gedrag dat laatste jaar droeg er heel erg toe bij dat de zinloosheid zich steeds verder uitbreidde.
Toen het na die laatste sessie écht te gor werd voor mij, besloot ik tijdelijk geen therapie meer te volgen... (om alles op een rijtje te kunnen zetten)... Mensen die hier lezen, weten hoe ik in die weken nog boeken las en daar dingen die ik niet wist te verwoorden, las, ze overschreef op een notablok om ze de eerstvolgende sessie voor te lezen... in de hoop dat ik dan wél duidelijk kreeg wat hij blijkbaar na al mijn aangeven nog steeds niet had begrepen... Het was ook toen dat ik dat ene kaartje ontdekte op mijn kamer 'moed voor de volgende stap' (al maanden speelde ik met die gedachte een andere psychiater te raadplegen). Ik schreef hier dat een gesprek daarover de volgende stap zou zijn (en natuurlijk vroeg dat moed bij een psychiater die alles afdoet als onbetekenend..), Ik wilde erover praten met mijn psychiater, vragen om een therapie bij een collega, als tweede of enige sessie... Degene die hier toen lazen, weten dat ik al langer speelde met die gedachte, dat ik voelde dat het bij mijn psychiater niet meer ging... en dat ik nood had aan een bekwaam psychiater... een die wel inging op zaken die ik aangaf en de onderliggende zaken ook belichtte...
Ook in die vakantie zocht ik naar andere psychiaters en ik kwam toevallig uit bij een andere collega van hem. Ik kon ook een collega die hem verving ten rade vragen... vooral met mijn idee te veranderen van psychiater. Ik wou wat graag die vervangende collega al toetsen op zijn betrouwbaarheid maar wilde niet 'onder mijn psychiater zijn duiven schieten'... ik wilde er hem eerst eerlijk over spreken... , niets achter zijn rug om doen, niet eens die collega opzoeken om al af te tasten of die betrouwbaar was...) Neen... ik wilde geen onderkruiper zijn. Maar mijn ex-psychiater kon blijkbaar probleemloos wat ik niet kon... 'een onderkruiper zijn'... ..!!!!
Ik ben dus niet meer zo ver gekomen dàt ik er met hem eerlijk over zou kunnen praten... want de 2 weken van mijn afwezigheid had mijnheer dit afschuwelijke plan bedisseld, me op laffe manier per mail te lozen. Me door te sassen naar die collega, zogezegd overlegde hij al met die collega over 'zijn regeling' waarover hij vierkant loog aub... want die collega wist van niets. Alleen dat wanneer er iets was ik tijdens de vakantie van mijn psychiater hem kon raadplegen...!!!
In die zin kan ik even het vorig blogje aanhalen... waarin ik vertel hoe mijn ex-psychiater zich plots zo aangevallen voelde terwijl ik het over een artikel had... over pathologische leugenaars. Wàs hij misschien écht een pathologische leugenaar???? want ik hàd dat niet gezegd hoor..!
Dat hij me toen ook nog liet weten dat ik niet meer bij hem terecht kon tenzij ik eerst één of meerdere sessies bij die collega volgde... en dàn zou mijnheer nog wel zien of ik misschien bij hem 'terug' kon komen al dan niet gecombineerd met ook een therapie bij zijn collega... (ik vroeg me toen serieus af of hij ze nog wel allemaal op een rijtje had.) Verder haalde hij als motief onder andere aan wat ik eerder had ten berde gebracht, dat hij er inderdaad niet meer met zijn aandacht bij was... Hij sprak 'van mijn terechte opmerking dat hij er niet meer met zijn aandacht bij was' en er tevens 'een therapeutische impasse was'. (hoe en wanneer was die er gekomen hé...???? Toen ik die miskleun bevroeg van hem die in strijd was met het vertrouwen binnen een hulpverleningsrelatie. Hij klapte uit de biecht... tegen mijn dochter...!
Verder sprak hij dus over enkele sessies bij die collega zodat nieuwe zuurstof in de therapie kon komen.... Tjonge...
Dus mijnheer zond me uit als een proefdier dat moest goedmaken wat hij verzaakte???? Wie zat er als een zombie geld te verdienen? Ik niet hoor... Je zou eerder verwachten dat hij voor zichzelf met een collega overlegde hoe hij nieuwe zuurstof in 'zijn' slaapuurtje kon brengen. Maar neen... dat deed hij niet... hij besliste dat ik als een huisdier dat niet voldeed aan zijn baasje (=niet mak en onderdanig genoeg was) elders moest 'getraind' worden om als een mak hondje terug bij het baasje te kunnen????
En toen ik die collega volslagen in paniek de volgende morgen telefoneerde wist die nergens van... alléén dat ik hem misschien zou raadplegen tijdens mijn psychiater zijn afwezigheid (vakantie)... mààr hij wàs niet meer afwezig... !!! Ik hoorde die collega dat ook zeggen, dat het toch alleen in die afwezigheid zou zijn... !!!?
Toen begreep ik hoe mijn psychiater had gelogen over dat zogenaamde overleg dat er al zou geweest zijn over deze 'regeling'... Alweer een leugen... !!! Hij durfde het verder ook nog een voorstel noemen... terwijl het puur machtsmisbruik was. Het was géén voorstel maar een ultimatum, een onder tirannieke voorwaarden bedolven 'regeling'...
En dan het staartje daaraan... als ik eerst bij zijn collega enkele sessies had gevolgd... dan zou de heerser van hemel en aarde bekijken OF ik eventueel terug bij hem terecht kon al dan niet in combinatie met een therapie bij zijn collega...???? Waarvoor hield hij me eigenlijk?
Als het 'hondje' onderdanig genoeg is mag het misschien terug?
Misselijkmakend is het...
De avond dat ik die mail in mijn box vond, heb ik hem al van dat ene droombeeld afgeholpen. Hoe hij nog maar kon 'denken' dat ik na zo'n behandeling nog terug WILDE komen. Echt gestoord was hij als hij zulks nog maar dacht. Het toonde me dat hij werkelijk geen benul had van zijn 'laffe daad'....
Ik vermoed dat hij de grond onder zijn voeten heet voelde worden die weken dat ik even geen therapie meer wenste... en toen schoot mijnheer de zombie plots in actie... en hoé...
Dat hij die dag en dagen erna niet eens wilde antwoorden op de vraag naar het wààrom van deze onverwachte én stiekeme regeling waar hij toch altijd zo hoog opliep met éérst over alles spreken...!!! Dat hij dagen erna toen ik vroeg wat ik hem misdaan had om zo'n behandeling te verdienen hij nog meer wrede woorden sprak en me afdeed als een hysterisch mens met een crisis die maar naar crisishulp moest bellen... was de druppel... Ik krijg er nog braakneigingen van.
Gelukkig heb ik maanden ervoor al mensen op de hoogte gesteld van wat daar gebeurde aan laksheid, aan zombie-therapie... want anders zouden ze het helemaal op 'BPS' hebben kunnen schuiven. Wel zo handig hé.
Ik heb nog meer bewijzen dat ik wel degelijk dit hele jaar herhaaldelijk vroeg naar 'werken', naar meer dan 'oeverloos blijven praten'. Ook in mijn gedichten op een andere site, februari 2011...!!!!
En toch begreep hij niet dat de therapeutische impasse elders moest gezocht worden? Namelijk bij zijn in gebreke blijven, zijn ondeskundigheid, zijn tekort schieten. Zijn stille dwang dat ik verdrong? De fout die hij twee maanden eerder maakte en waarbij hij verzaakte die simpelweg toe te geven maar mij begon aan te vallen, heeft één en ander in een stroomversnelling gebracht, niet alleen in een stroomversnelling... het gaf mij ook de gruwelijke inkijk dàt ik een psychiater trof die liever zijn ego en blazoen blinkend hield dan een fout toe te geven. Ik weet uit ervaring dàt die gevaarlijk kunnen zijn voor mij ...!!!
Door zijn laksheid en laffe gedrag toen en bij de afhandeling heeft hij de hele verantwoordelijkheid bij mij gelegd en me in heel dat jaar goéde begeleiding en hulp op maat ontzegd. Een onvergeeflijke fout die een immense impact op mijn leven heeft, een zeer diepe hauw gaf in al wat ik bij mezelf opbouwde.
Dus ja... ik voel meer en meer ook glimpen van dit: 'wàt ben ik blij dàt ik van deze man verlost ben'. En dàt ik sterker was dan hij... of ik had zijn mis-handeling niet overleefd.
567. doodop... maar dàt is vast niet verwonderlijk
Een bezoekje aan een vriendin die we eerder beschouwen als familie. Het was lang geleden... en door één en ander... kwam totaal onverwacht het verre verleden van ons beiden boven... niet één woordenwaterval maar twee... van die enorme watervallen... waar je niet levend uitkomt. Maar wij kwamen er levend uit... Het is niet zomaar dat wij onszelf 'soulsisters'...noemden omdat we niet alleen beiden een traumatische jeugd hadden maar ook een traumatisch huwelijk... en een nasleep daarvan om u tegen te zeggen of cru Nu ben ik doodop... uitgeput... en ga even dit blogje afwerken, enkele bezoekjes en dan horizontaal. Jaren sprak ik bijna niet meer van mijn verleden... alsof het er nooit was... niet zoals vanmiddag althans... slechts vluchtige fragmenten zijdelings aangeraakt... maar nu... zoveel kwam terug boven... zoveel moest verteld... Schrok zelfs van de kracht waarmee het naar boven stuwde. Een bepaald ogenblik voelde ik me bijna wegdraaien, hartkloppingen... dacht dat ik er van mijn stokje zou gaan... maar heb op mijn ademhaling gelet. Het moést er blijkbaar uit... dàt wat bijna negen jaar onaangeroerd moest (?) blijven? Want ook nu realiseer ik me hoe bitter weinig ik in die negen jaar van mijn verleden naar boven haalde bij de ex-psychiater. Zoals ik reeds schreef in vorige blogjes... het leek wel of het hem bang maakte. Er was iets in zijn blik dat me net deed zwijgen in plaats van te praten daarover... alsof ik toen al voelde dat hij dat niet wilde horen...
Het is erg goed dat we hier beiden over gepraat hebben... zij over haar traumatische jeugd, ik over de mijne... want ik ben al weken benauwd en soms zelfs tegen angstig aan als ik eraan denk dat dit bij de nieuwe psychiater wél aan bod zal komen. Weken maak ik me al zorgen of ik het nog wel boven zal krijgen, of ik het wel allemaal zal kunnen vertellen... want het is zo ontzettend veel. Door vandaag heb ik er vertrouwen in... dat ik het zal kunnen... en het ook zeker niet slecht is dat te doen... omdat het bij mij hoort... en het heus niet opgaat om het verleden te laten rusten als dat verleden blijft bijten door het heden.
Ieder moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij met zijn verleden moet... dat voel je het beste zelf... niemand kan dat in jouw plaats beslissen. Vandaag was ik er getuige van... hoe die vriendin die net als ik haar halve leven als een clown rondliep en opgewekt en optimistisch bleef, bezig was het verleden te laten. voor wat het was een ferme knauw kreeg van dat verleden in het heden en dit al enkele jaren ondertussen... wat zich net als bij mij op alle vlakken van je wezen situeert. Ook ik heb de meeste jaren van mijn leven iedereen geanimeerd, ik was de vrolijke, de gangmaker in het gezelschap... tot trauma na trauma bleef komen... en na de klap die een van mijn kinderen me bezorgde ik letterlijk én figuurlijk, lichamelijk én geestelijk in elkaar klapte.
Een biertje om rust te vinden... mijn benen op een kruk want dat been is vandaag weer licht gaan gloeien... (net te ver gewandeld na 14 dagen rust... wie zal het zeggen... In het vuur van de strijd vergeten dat been hogerop te leggen eenmaal op het bezoek? Ik weet het niet... ik neem morgen en maandag wel extra rust).
ps. morgenochtend breng ik de bezoekjes want ik kàn niet meer...
Leeg voelt je hoofd toch puilt je brein uit van gedachten je weet niet wat is, of wat je kan en mag verwachten vaak vervloek je die van het sombere soort Zo leeg voelt je hoofd en toch puilt je brein uit van ongewenste gedachten.
Het huilen, je lijkt het verleerd je hebt je jaren tegen pijn en verdriet gewapend, verweerd 't sluipt door de gaten en bonkt op de poort je voelt je van binnen psychisch vermoord.
Stil ben je ook deze ochtend begonnen de strijd tegen duisternis, 't loodzware gewicht 't heeft je zo vaak bij 't ontwaken beentje gelicht je leerde het te negeren niettegenstaande blijft het je continu bezeren je hoopt het tij te kunnen keren zodat je je toch opnieuw iets beter kan verweren na de ravage die je ex-psychiater met zijn onnadenkende domme daad heeft aangericht veel brokken gemaakt en schade veroorzaakt hij heeft je psychisch zwaar het beentje gelicht.
Na het bezoekje gisteren en de toestand vandaag heb ik besloten het leuke uitje vanavond te laten voor wat het is. Mijn dochter gaat met een vriend maar ik zie er vanaf uit voorzorgsmaatregelen. Ik voelde me vandaag zeer vreemd en duizelig. Wellicht het contrast met de wandeling van een half uur heen en een half uur terug, het lange bezoek waarbij ik op het einde opnieuw de verschijnselen kreeg van fibromyalgie en cvs toen die nog erg waren, spierpijnen, draaierigheid, misselijkheid en de voorgaande veertien dagen rust, sofa, stoel... niet buiten komen. Hoe kan je stilaan opbouwen... als je zo lang opgesloten zat. Bovendien moest die lieve vriendin (zowat familie) haar ei kwijt... nu wij beiden. Het leek wel een trauma-doorworstel-avond.
Vandaag voelde ik me zo raar en dat bleef duren wat ik ook deed, dat ik besloten heb er een rustige avond van te maken in mijn eentje. Ik ben immers bang dat ik de week in het andere geval niet haal... en er staat in die week een lange dag op het programma waarin ik zowat tien uur lang uit mijn gewone ritme zal zijn. Tien uur niet in mijn vertrouwde omgeving... en met de spanning of ik het wel allemaal zal kunnen. Vandaar mijn voorzorgen nu... zodat ik in optimale vorm ben. Ik wil niemand teleurstellen....
Enkele dagen later is het dan eindelijk na drie eindeloos durende weken therapie... bij de nieuwe wél goede psychiater... Ik voel me zo ellendig en vreemd... en bevreesd dat ik dàn net ziek zal worden. Vandaar mijn voorzichtigheid... want ik ben op dit ogenblik net niet van suiker...
Vandaag ook de koffers met wintergoed leeggemaakt en daar de zomerse lichaamsbedekking in gestopt... (onze kasten zijn abnormaal klein... we kregen ze en zijn daar blij mee... en lossen het plaatsgebrek zo op, met een switch van zomer-en winterkledij in twee koffers te stoppen) Ben nu daardoor ook moe...
De meisjes zijn vertrokken... Ik maakte een mengsel van Belgische aardappelen met Afrikaanse zoete aardappelen. Floepte er nog een verse peper bij.. (in stukjes natuurlijk). Daarbij maakte ik quorn en vegetarische snitzels met twee tenen look... En of het gesmaakt heeft. Ja... ze-ker. Wij hoeven geen vlees... missen het ook niet. Blij als ik denk aan die geslachte dieren ook. We zullen ons echter niet aanstellen wanneer we bij vrienden of familie een stuk vlees voorgeschoteld krijgen... maar blij dat het zonder kan.
Ik luister nu naar muziek... en denk ook aan iemand die er niet meer is en die ik mis. Dat besef kan ik nog steeds niet aan, duw dat ook weg omwille van de erge pijn. Ook dat werd op een vreemde manier bij mijn ex-psychiater afgehandeld. Het kwam niet eens echt aan bod... alweer door dat ontkennende, minimaliserende. Hij besefte blijkbaar niet hoeveel deze vriend voor ons betekende. Alle verdriet en pijn van de laatste negen jaar zijn vergaard en verstopt ... omdat hij weigerde er me mee te helpen... Hij wilde dat ik het leven net zo zonnig zag als hij? De idioot. Zo'n man mogen ze toch niet toelaten therapie te geven aan mensen zoals mijn dochter en mijzelf?
Soms snap ik het leven niet, en de mensen die anderen onbesuisd nog méér pijn doen ... zoals die leerde voor het beroep van 'psychiater' en die er door zijn lichtzinnigheid een potje van maakte... een potje van brandend zuur... op de vele wonden.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
14-11-2011
571. verwarring
Kan er hier niet over spreken... maar de onrust bereikt zijn hoogtepunt... Dat is te merken door het verwoed beschadigen van mijn hoofdhuid... alsof mijn handen daar iedere seconde naartoe getrokken worden om de huid eraf te krabben (huid én haar). En dit alles omdat er van mijn allerlei gevraagd wordt (gevraagd...?... geëist, zeg maar)... en van de zijde die vraagt (eist) hoeft absoluut niet hetzelfde verwacht te worden. Een en ander maakt dat ik gevangen voel... want waar ik me netjes aan de afspraak hield, komen er plots kinken in de kabel... waardoor mijn zorgvuldige mentale én lichamelijke voorbereiding in het gedrang komen. De zorg dat ze het wel zullen begrijpen... de zorg of zij net zulk respect aan de dag kunnen leggen voor mijn grenzen... de angst of ik het door die inbreuken op die ruimte nog wel zal kunnen waarmaken. Oeverloos wachten op een antwoord... met de vraag waarom zij dit op de valreep laten weten op een manier die me niet eens in staat stelt vragen te stellen en andere regelingen te treffen. Ik wil dit niet meer... het kan er momenteel niet bij. Shitmensen.
571. Relationship management (ja... maar dan wel om de goéde redenen!!!!)
Ik ben nog steeds geen ezel... wat sommige wellicht betreuren... Ik weet verdomd goed wat er gebeurd is en welke term door hem misbruikt werd om zijn fout aan toe te schrijven. We weten beiden wànnéér het is fout beginnen lopen, goed fout... wannéér hij het 'af liet weten'... ! Toen hij een duidelijke fout maakte... in december 2010... die niet eens eerst opgemerkt werd door mij... maar door mijn docher... waar hij -wàt ik hem in mijn sessie had toevertrouwd- in haar sessie even ging vertellen (overbrieven!!!). Had hij dan niet nàdrukkelijk gezegd dat NIETS van wat zij of ik in onze sessie aan hem toevertrouwden naar de ander ging gaan? Niets kleins, maar ook niets groots... Welke ironie dat ik mijn dochter nog extra geruststelde door dat haar te laten weten destijds... dat zij gerust wat dan ook kon vertellen want dat hij NIETS zou vertellen aan mij wat zij hem toevertrouwde...!
Die dag kwam zij thuis, en zij vroeg me 'mama, is dat nu normaal hij heeft me verteld wat jij hem in jouw sessie vertelde'. Ze was er zelf verbaasd en verbolgen over... Ik begreep er niets van... want die regels, die grenzen die hij zelf toch zooooo duidelijk had aangegeven lieten weinig aan twijfel over... vanwaar dandeze fameuze inbreuk door hemzelf ????
In mijn eerstvolgende sessie vroeg ik hem er uiteraard naar (zo niet dan is het vertrouwen wel ver zoek als dàt niet opgehelderd werd...
Ik vertelde hem dat ik daarvan geschrokken was (en mijn dochter vooral ).. Het was zoooo duidelijk geweest, liet geen ruimte voor enig misverstand en TOCH had hij zijn eigen regel overtreden?
Een zo mogelijk nog grotere schok kreeg ik toen hij meteen in de aanval ging... en zich meteen ook uitputte in dat hij het met de beste bedoelingen had gedaan... Oeps het vertrouwen schenden met de 'beste bedoelingen' bestaat zoiets wel???
Vervolgens toen ik hem liet weten dat ik slechts wilde weten wààrom het gebeurd was en de verzekering dat het niet OPNIEUW zou gebeuren, begon hij me aan te vallen... dat ik nu heus té wantrouwig was en meer van dat fraais... Hij sprak de vreemde woorden, net voor ik vertrok, dat wanneer hij zich moest houden aan die regel hij niet meer kon werken... maar in een spreekkramp zou trekken...
Ik herinner me nog hoe verslagen ik dacht 'en mijn veiligheid dan? Hoe weet ik vanaf nu wàt hij wel en wat hij niet zal voortvertellen aan mijn dochter en omgekeerd?'. Het was maar gelukkig dat mijn dochter en ik een zeer goede vertrouwensband met mekaar hebben en dat we zulke dingen ook uitspreken... zo niet was ik er nooit achter gekomen... en zou zij het vertrouwen in hem verloren hebben én in mij...!
Het was alsof hij me K.O. sloeg... want ik had niet verwacht dat hij in het defensief zou gaan... maar zou praten over het waarom van deze inbreuk van zijn eigen opgestelde regel. Het was afschuwwekkend dat hij ZIJN misser op mij ging gooien en nog wel op zulke laffe manier misbruik maakte van de informatie die hij van me had.... dat hij me té wantrouwig noemde... en me ervan beschuldigde dat hij door mijn wens dat er zoals hij toch zelf had aangekaart ab-so-luut niet tegen die regel gezondigd werd hij in een spreekkramp zou trekken en niet meer zou kunnen werken.
Ik had nadien een zeer sterk vermoeden dat hij tegen de regel zondigde omdat het zijn ego betrof... Ik had er nog bij vermeld dat mijn dochter er hem zelf zou over aanspreken over wat haar dwars zat. Wààrom begon hij er dan toch zelf over tegen haar??? Het was vertrouwelijke informatie die ik hem had verteld...
Toeval of niet maar vanaf die dag is er iets veranderd... niet door mij... maar door hem. Immers na een maand en een mail of twee was voor mij dit misverstand rond. Blijkbaar niet voor hem... Hij begon steeds meer blijken te geven van onverschilligheid en een nog groter gebrek aan empathie dan ervoor... Met opzet. Om me 'af te straffen'... omdat ik zijn volmaaktheid in twijfel trok????
In januari las ik een boek om die ene term die hij 'ten onrechte gebruikt had' (overdracht) nader te bestuderen. Later las ik nog meer boeken over wat psychotherapie inhield... De twijfel aan mezelf was na die uitval van hem fel gestegen... Het werd nog erger toen ik het bijna ostentatieve gebrek aan belangstelling en alertheid waarnam nadat hij terug uit de wintervakantie was. Ik dacht dat het alles aan mij te wijten was... Ik wilde uitzoeken wat ik fout deed en wat er van mij verwacht werd... Ik heb hem sindsdien herhaaldelijk gevraagd wat de therapie inhield en wat ik kon doen. Hij reageerde mat dat ik slechts kon praten en hij luisteren... Ik nam iets waar wat niet klopte... maar kon het niet vatten.
Zoals ik al eerder schreef... hij luisterde niet meer... ik voelde met iedere vezel dat hij er niet meer bij was en steeds onverschilliger werd. Gaf zo mogelijk nog meer ongepaste feedback.
Ik hoef zeker niet te vertellen dat ik er niets van begreep en het steeds erger op mezelf begon te schuiven... Maar wanneer ik vroeg wat ik moest doen, wat de therapie inhield, sprak ik tegen dovemansoren. Er was amper feedback, nog MINDER dan voorheen !.. hij ging nergens op in... Het was in feite een steeds grotere verschrikking aan het worden.
Het werd nog erger toen hij me liet weten dat hij niet analyseerde maar slechts opschreef om er 'bij te blijven'. (nu dat hielp niet erg).
Dat hij enkele keren echt in slaap viel, was ook niet bepaald bevorderlijk voor het vertrouwen in hem... het begon steeds meer gaten te vertonen.
In februari schreef ik nog een gedicht... dat boekdelen schreef, op een andere site van me... over het gevoel dat ik maar oeverloos praatte, tegen een muur.
Ik verloor beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen... mijn moed... en de steun die ik ervoor toch enigzins had... omdat er tenminste geluisterd werd, brokkelde af.
Het vervolg lazen jullie... die maanden voordat hij er zich op een laffe manier van af maakte.
Ik weet dat hij ook deze misser kan afwimpelen op mij... Soms wou ik dat ik werkelijk niets merkte en niet intelligent was... dan voelde ik me nu niet zo rot... dan kon ik nog steeds geloven dat hij het allemaal goed bedoelde... Ik weet daarentegen dat hij het ook heel goed bedoelde de laatste acht maanden... Hij bedoelde het ook goed... maar dan jammer genoeg alléén met zichzelf...!!!!
Relationship management... dat wordt door een hulpverlener ingezet wanneer een patiënt in de slachtofferrol gaat, geen verantwoordelijkheid meer neemt en weerloos lijkt... dan gaat de hulpverlener over tot de geen-therapie therapie... In relationship-management komt de nadruk te liggen op de interactionele aard van het gedrag van patiënt en therapeut. Deze laatste wordt daarin aangemoedigd om zich vooral bewust te worden van het communicatieproces (dus niet bepaald de inhoud). Als de therapeut overmatig reageert op een bepaald soort communicatie dan kan een mogelijk aanwezige slachtofferrol nog versterkt worden. De hulpverlener die dus een relationship management model gebruikt die zal de patiënt informeren dat hij voor hem/haar een belangstellend én luisterend oor zal zijn maar dat hij niet weet of hij verder ook kan helpen. Door zijn gedrag zal dan een hulpverlener aan de patiënt laten weten dat zij/hij een gezonde en intelligente, verantwoordelijke en competente volwassenen is. Daardoor zou het zelfgevoel van de patiënt geleidelijk aan deze definitie overnemen.
Als je dit in overweging neemt... dan zou je eerder denken dat het die maanden omgekeerd was, dat mijn psychiater in de slachtofferrol dook, al vanaf die dag in december 2010 en die rol uitbreidde... tot hij deze nog ongeloofwaardiger besloot met de woorden dat hij het 'psychisch niet meer aankon over zijn af-handeling éérst een gesprek met me te hebben'...
Volgens mijn bescheidingen mening heeft mijn ex-psychiater zich niet alleen zelf inde slachtofferrol ondergedompeld maar kan hij zich ook nog te buiten gaan aan misbruik van de door mij net aangehaalde term (relationship management) Als mijn ex-psychiater zich daarvan bediende, dan heeft hij de laatste acht maanden wél een zeer nare aanleiding daarvoor gebruikt... want niet ik was een weerloze, incompetente patiënte die in de slachtofferrol zat maar integendeel een patiënt die graag zoveel mogelijk touwtjes in eigen handen hield... en steeds allerlei blééf ondernemen. Wat de man die liever betuttelde en de heilige Maarten wilde vertolken niet zon...
Als deze man nog éérlijk kàn zijn, dan wéét hij dat ik stééds mijn boontjes bleef doppen en van hem nooit meer vroeg dan wat hij gaf... de ondersteuning, door het luis-te-ren... al was zijn feedback ook toen zeer miniem én zijn empathie zo goed als afwezig... Pas toén hij die onbegrijpelijke fout maakte, liep het mis... En in plaats van dat hij het toegaf, liet hij zien wie hij was... 'een zwakkeling, een kind dat slechts bekommerd was om zijn egootje,een onbetrouwbare hulpverlener die niet in staat bleek een duidelijke fout die hij maakte toe te geven... integendeel hij verlaagde zich tot mij beschuldigen omdat ik door die fout vertwijfeld geraakte... én mijn dochter eveneens... Zij was geschokt dat hijVERTROUWELIJKE INFORMATIE doorgaf... van mij uit mijn sessie...!!!
Zij is het die mij dit na afloop van haar sessie vertelde en er zeer door in verwarring was geraakt... Ik hoor het haar nog vragen 'mama, hij zei dit.... Kàn dat zomaar? Ik dacht dat hij had gezegd dat niets van wat jij zei tegen mij zou verteld worden en omgekeerd?...'.
Ja... dat had hij inderdaad gezegd... de snoodaard.
Zucht... Dus in die zin is het nog walgelijker te beseffen dat hij zich nog steeds uit zijn flater wil redden van toén én van nu... Want overal staat er gedrukt... in overleg met patiënt... of informeert de patiënt over... wat de zelfredzaamheid aanmoedigt en niet zoals hij die ze me wilde ontnemen...!!
Hij heeft het zelf niet eens met één woord gehad over wat dan ook... Hij loosde me zonder meer, per mail... zonder één woord vooraf.
Nu begrijp ik nog méér van de laaghartigheid in zijn gedrag... Die dag in december 2010 was hij zwak én laf... niet sterk genoeg om gewoon toe te geven dat hij buiten de lijnen was gegaan, lijnen die hij nochtans zélf duidelijk had aangegeven en er zelf erna herhaaldelijk op wéés als hij nog maar dàcht dat we iets wilden vragen...
Die dag in december 2010 gebruikte hij zelf nog het argument dat het 'overdracht' was... terwijl ik héél goed weet wàt overdracht is... Maar zelfs zonder dat ik het wist, zou ik het al opgemerkt hebben aan zijn gedrag alleen al... het leek wel het gedrag van een puber betrapt op een leugen...!
Ik legde niets van mijn vroegere relaties toen bij hem... néén... hij maakte een fout, die door mijn dochter opgemerkt werd... niet eens een gissen want zij kon onmogelijk weten wàt ik hem had toevertrouwd... Ze vertelde me woord voor woord wàt ik hem in vertrouwen in mijn sessie zei.
Dit was geen 'overdracht'... maar ik geloof dat ze het 'tegenoverdracht' noemen... een gedrag dat de psychiater zelf moet onderzoeken... omdat het bij hem ligt... en te maken heeft met zijn mogelijk onafgewerkte processen. (als ik die term althans goed begrepen heb. Drie keer laf zaken die hem toebehoorden aan mij toeschrijven... daarbij misbruik makend van mijn stoornis... is 3 keer té veel... Ik zou die man mijn vertrouwen nooit meer schenken.
Dat ik dit twee keer vergoelijkte, vind ik nu, na die derde verschrikkelijke miskleum van hem écht erg... want de derde keer was méér dan teveel... Die derde keer stond ik met één voet in de dood... door zijn 'wrede !!! mis-handeling'...
Niet verwonderlijk in die zin dat ik diezelfde avond dat ik zijn mail met de laffe 'afhandeling' ontving en het ontstellende nieuws las... met de lafheid in iedere zin... zijn indekken zo duidelijk als wat... een berichtje schreef, kort en duidelijk, dat hij mijn behandelend arts was van bijna negen jaar die me op die manier loosde, dat dit nooit meer goed gemaakt kon worden...! NOOIT MEER...!!!!!!!!!!!!
Soms denk ik dat hij niet meer helder denken kon... en dat hij ook nooit veel ernst had geschonken aan mijn woorden bij aanvang van de therapie, dat kunnen vertrouwen en te vertrouwen zijn zéér belangrijk voor me was. Hij zondigde hiertegen op een misselijkmakende manier.
Ik vertelde hem van vorige therapieën en hoe belangrijk het voor mij was geweest toen één hulpverlener zijn fout had toegegeven... Ik was het nooit vergeten en dankzij hem was ik mijn vertrouwen niet verloren maar kon ik mét vertrouwen naar een andere hulpverlener gaan. Deze man had eerlijk toegegeven dat hij het had moeten weten... dat ik hem herhaaldelijk een beeld beschreef... hij gaf zijn eigen onoplettendheid toe... en in het begin van de therapie had hij ook zijn twijfel eerlijk geuit of hij wel genoeg ervaring had om mij te helpen. Hij hielp me al die tijd dat ik bij hem in therapie was... door té vertrouwen te zijn én te blijven... Ik ben hem ook nog altijd na 20 jaar dankbaar...
Jammer genoeg is hij blijkbaar eerder uitzondering dan regel... Hij was noch arrogant en liep niet hoog op met zichzelf... hij bleef met zijn voeten op de grond en had duidelijk de goede instelling, was daardoor ook een goede hulpverlener.
Geen wonder dat ik me zo vreselijk voelde na de mis-handeling door mijn ex-psychiater, je wordt niet één keer maar drie keer mis-bruikt... het vertrouwen dat je schonk niet één keer maar drie keer misbruikt, de informatie die hij over je vergaarde niet één maar drie keer misbruikt... allemaal om zijn eigen fout maar niet te hoeven toegeven. Geen wonder dat ik de bijna negen jaar therapie bij hem als 'onbestaand' beschouw na de laatste laffe zet... en zelfs dat begreep hij niet... Nog klonk het jengelend 'dat hij me toch tot het laatste hielp'... (bedoelde hij 'bijna om zeep' misschien????)
Het is gemakkelijk maar afschuwwekkend om de kwetsbaarheden en het vertrouwen van patiënten te misbruiken... laaghartig... huiveringwekkend.
Ik hoop hem nooit meer te zien, te horen of te lezen... Ik wil zo vlug mogelijk zijn bestaan uit mijn geheugen wissen... Kompleet... Hij is als kanker op mijn leven geweest... een moeilijk uit te roeien kanker
Een smet op mijn hulpverleningsgeschiedenis... een enorme smet.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
573. Soms is het niet alleen overleven
Soms is het niet meer alleen overleven ... net met je hoofd onder water, spartelend om het boven water te krijgen en te houden. Door mijzelf af te sluiten, lukt het me... en ik hoop dat het blijft lukken, dat moet, tot dit voorbij is... en die dit wil ik niet eens meer benoemen, er niet meer aan denken... dit vanaf die mail, nu anderhalve maand geleden...
Ik heb afgelopen nacht gedroomd, een nare droom. Ik woonde in een kasteel. Ik weet niet waar ik dat vandaan haal want als ik ergens niet wil wonen dan is het wel in een kasteel. Gisteren schrok ik me een ongeluk toen mijn dochter en haar vriendin vroeg thuiskwamen en ik ze niet had gehoord... Plots geluid uit die kamer... ik schrok me te pletter, riep of ze al thuis waren... toen er geen antwoord kwam, begon mijn hart als gek te kloppen... ik dacht dat er een dief binnenzat die er niet eens om gaf dat iemand riep. Omdat er niet veel meer op zit dan je angst onder ogen zien, trok ik de deur open... en oefff... het was mijn dochter. Stel je dan eens voor dat ik in een kasteel zou wonen... waar duizend geluiden zijn...
Ik droomde dus dat ik in een kasteel woonde, ik bevond me op het terras, een terras zoals je soms ziet op opengestelde kastelen waar dan al het publiek van de zon kan genieten bij een glaasje wijn of kopje koffie. Zucht. Plots kwam daar mijn zoon binnen, lachend, met zijn vrouw ... alsof er niets was gebeurd en hij me niet al jaren doodzweeg en er geen contact meer was. Daar stond hij plots... lachend. Net zoals ook vroeger was ik zo blij hem eindelijk na al die jaren terug te zien, dat hij daar zomaar onverwacht was teruggekomen dat ik ook alleen maar blij kon zijn en ze met open armen ontving...
Toen, even later... liet hij mensen binnen... heel veel mensen... zijn en haar vrienden maar ook vrienden die ik niet eens kende. Alsof het vanzelfsprekend was, liet hij ze plaatsnemen op al die tafeltjes op het terras van mijn kasteel, hij liet een traiteur komen en bediende ze van speciaal eten... Hij leek dat zo vanzelfsprekend te vinden. Ik stond erbij... perplex... keek... en hij lachte, smalend... met zo'n blik van 'heb ik je goed zitten hé... ' Toen alle vrienden vertrokken waren vertrok ook hij met zijn vrouw. Opnieuw die nare smalende lach... En precies die smalende lach... kan ik niet vergeten. Ik lag nog lang wakker, heel verdrietig en ellendig... Het was zo naar... zo ontzettend naar.
Dat gevoel van belachelijk gemaakt te worden... zo naar behandeld te worden, als een ding waar je eindeloos mee kan sollen... is zulk bekend gevoel... en het laat me van binnen schreeuwen en huilen, maar van buiten blijft het stil...
Zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Hoef ik ook niet méér te weten momenteel. De angst voor deze dag is voorbij... ik heb het overleefd... al ben ik een wrak. Door de angst en de spanning of ik het er wel goed zou afbrengen, werd ik wakker rond drie uur, rond vier uur, rond vijf uur... en toen bleef ik wakker want om 5.30u moest ik op. Vraag me er niets over... één zwart gat... het enige wat telt... 'ik bracht het er goed vanaf...' 'missie volbracht'.
Ik hou mijn gesteldheid voor mezelf... behalve hier op mijn blogje... , dat beroerde gevoel... ik zwijg in alle talen.... Alleen tegen één vriendin, mijn dochter en mijn nieuwe psychiater (die naam waardig) vertel ik erover. Verder heb ik niets te vertellen... . Nog twee dagen en dan kan ik na drie eindeloze weken opnieuw naar mijn nieuwe psychiater. Ook daarvoor is angst al weet ik niet waarom.
Ik voel me al de hele voormiddag psychisch zeer slecht. Ik weet niet of de vermoeidheid van gisteren daarin een rol speelt, of het de spanning was. Ik weet niets meer ... het is nu zoals het is... zelfs het anders helende schrijven, hielp niet. Moe en donker. Weet ook wel dat wat is gebeurd twee maanden geleden aan de al bestaande toestand geen goed heeft gedaan... Wanneer ik iets loslaat, lijkt alles los te laten... Hopelijk voel ik me vanavond beter, want natuurlijk wil ik liever 'zonnig' nieuws brengen.
Opnieuw enkele verplichtingen nagekomen. Daarvoor moest ik buiten. Jammer genoeg. Het begon al zeer gezellig toen de man van een vriendin mijn groet niet beantwoordde... en me bekeek alsof ik "een ding" was. Ik besloot vanaf dan niet meer op te kijken maar met mijn blik op de straatstenen gericht mijn weg te vervolgen. Elders werd er naar me geluisterd. Maar dat gevoel werd al vlug overschaduwd door iets wat plots voor mijn ogen verscheen. Ik schonk er geen aandacht aan maar vervolgde mijn tocht. In een winkel hoorde ik me stuntelen en twijfelen. Het is treffend hoe mijn gewonnen zelfvertrouwen door de geweldige 'be-handeling' van mijn ex-psychiater helemaal terug op 'af' staat. Het is net zoals toen... twee jaar geleden, alsof ik een hoop afval was werd ik ook toen gedumpt en ik hakkelde en stotterde overal, vond mezelf waardeloos. Ook nu. Al weet ik met mijn verstand dat ik dat niet ben... Ik ben gewoon moe. Van alles.
Ik kwam ook nog een tante tegen... een die me destijds beschuldigde zonder ook maar iets te weten over de hele situatie. Maar zoals ik al gewend ben in mijn 'geliefde' familie kiezen ze net iets té gretig voor het feit dat ik wél degene zal zijn die zich 'misdroeg' of die 'weigerde te komen'... terwijl het verdomme net andersom is. Ik ben dan nog zo stom om nogmaals sorry te zeggen omdat ze ergens dacht dat ik zou komen maar dat niet zo was. Het toppunt is wel dat ze daarover ook nog ging liegen... en ik me ondertussen afvroeg waarom ik me beperkte tot haar zonder meer te laten staan daar op straat met haar verwijten... in plaats van haar te vragen of ze nu al zo kan liegen dat ze het zelf ook is gaan geloven. In de plaats zei ik dat mijn jongste nochtans iets anders hoorde... dat ze het haar maar moest vragen.
Ik ben het zo zat dat veroordelen, beschuldigen, verwijten... terwijl ze verdomme zélf zo bot zijn... Pas als ik over de rand van de krater hing... zette ik paal en perk aan hun gekwel en gesar... zoals nu... ik liet dat mens staan waar ze stond nadat ik had gezegd dat mijn jongste nochtans wat anders hoorde.
Ik ben ze zo zat die heiligenprentjes die zo hard zijn als staal en die je mogen platslaan met hun onheuse verwijten... geen grein respect hoeven tonen maar o wee als jij het eens waagt nog maar een splinter van hun gedrag te vertonen... dàn worden NOG giftiger als tevoren... en geloof me dàt wàs al wat.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
17-11-2011
577. het besef en de vragen blijven komen
Het liefst draaide ik een knop om en vergat alles wat was stopte alle vragen en het besef stopte de vertwijfeling de wanhoop de ontreddering de ontzetting de woede de verscheuring het ongeloof het vermorzeld, geschonden vertrouwen Het liefst draaide ik de knop om en wiste op die manier het lachende gezicht van de psychische beul
die niet eens beseft dat hij er een is?
die de stroom buiten zijn oevers bracht de finale slag op niet eens geheelde wondes gaf Het liefst draaide ik de knop om en bande al wat noodgedwongen in een mogeljk niet al te best soort therapie onverwerkt in de wacht moest de stille dwang om te verdringen in plaats van te verwerken Het liefst stopte ik alle gedachten maar de knop laat zich niet omdraaien niet op de manier finaal wil ik er niet aan draaien.. Niet nu... ik die maanden doorkwam en die drang, zo hevig, weerstond al die gruwelijke maanden na de onvergefelijke flater door de ex- psychiater.
weg... en het vergeten wat de uitkomst was en is van iets wat je kan zien als eindeloos geknoei verschrikkelijk daad, onverantwoord en laf verraad... waardoor die enkele positieve punten die nog restten werden vermalen... door psychische moord.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
578. Soms
Soms denk ik zou een verontschuldiging en oprecht spijt helend werken vernielde interieur opnieuw herstellen en versterken al vlug geef ik die gedachte op ik kreeg net iets te vaak inkijk in zijn kop om daar nog op te hopen op oprecht spijt zelfs dàt vertrouwen ben ik kwijt.
Ik schrok wakker midden een droom waarvan ik me niets meer herinner. Beduusd... vlug injectie gezet en dan als een beloning een kop koffie. Het was gisteren een moeilijke dag waar toch een iets lichter einde op kwam. Ik was na thuiskomst doodop, wilde nog bezoekjes brengen hier, het lukte niet. Uitgeteld. Na twee weken op non-actief was deze week misschien net iets te tegengesteld waardoor ik van één zware dag de rest van de week uitgeput ben. Het kan me weinig schelen zoals niet veel me nog kan schelen. Ik weet niet meer zo goed waar ik gebleven ben. Ergens aan denken werd angstaanjagend... omdat bij één ding al de rest meekomt. Alsof je een enorme berg opgestapelde spullen voor je hebt staan. Je kan niet bij de bovenste spullen... en wanneer je één ding wil aanraken, begint de hele berg te schuiven en word je bedolven. Ik werd ook voor een en ander angstig. Soms duikt daar uit het niets de voorbode van paniek op. Dan dwing ik mijn gedachten naar iets wat ze zeker kan afleiden. Ik wil me ook inzetten voor de sessie en proberen de zaken te ordenen... ook daar word ik angstig om die berg die wanneer je er nog maar naar kijkt, verandert in een lawine. Zucht.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
580. Gelukkig bezit ik nog steeds...
Gelukkig bezit ik nog steeds een zekere schaamte en angst dat anderen bepaalde zaken bij me zullen merken en denken dat... Zo niet dan dronk ik nu al een glas wijn om de spanning die zich ophoopt weg te nemen... de druk die ontstaat te milderen... en de angst. Ik weet niet eens waarvoor die angst er is. Dat ik het niet zal kunnen. Wat niet kunnen? Spreken... Verwoorden wat is. Me duidelijk maken. Dat wat gebeurt is bij mijn ex-psychiater voelt soms als gestraft worden omdat ik er niet meer uit geraakte. Ik vergeet daarbij hoe hij mij daarbij niet meer hielp... totaal niet... En wanneer ik dan eindelijk bij iets geraakte... gebruikte hij zijn onverschilligheid, zijn duidelijke onoplettendheid, verstrooidheid of stille dwang... om me het zwijgen op te leggen. Zo voelde het wel. Diep ademen... en dan verdriet voelen en pijn... daarom adem ik wellicht mijn halve leven niet diep genoeg. Komaan, pomp ik mezelf moed in... héb vertrouwen in jezelf én in de nieuwe psychiater. Als ik zulk zinnetje dapper neerkwakte, voel ik de pijn nog erger én het verdriet. Even een glaasje water halen met druppels om de weerstand te verhogen en dan verder werken aan mijn schrijven... de uren terwijl aftellend...
Ik moet opnieuw terugdenken hoe ik het laatste jaar bij mijn ex-psychiater soms een glas rode wijn dronk voor ik vertrok... om mezelf te helpen door die muur te geraken. Wanneer ik hem dat later vertelde, bleek hij er niets van gemerkt te hebben...
Ik moet ook bekennen dat de angst 'gestraft' te worden er nu zeer erg in zit... alsof ik me moet gedragen... of ik word opnieuw verworpen. En dat 'mezelf gedragen'... is dan net zoals vroeger voor ik me begon te verweren... 'onderdanig, alleen maar functioneren om de ander ze-ker niet te ontstemmen, me oeverloos aan te passen aan... zo niet volgde er de vreselijkste straf, namelijk verworpen worden... wat voor me de meest gruwelijke straf is vernietigende gevolgen... '.
270. trauma na (mis)handeling door de vorige psychiater
Het is nu bijna een jaar geleden dat mijn vorige psychiater me op bijzonder lafhartige, on-therapeutische, onverantwoorde manier dumpte per 'mail'.... Hij sprak van een voorstel waarvan hij niet eens begreep dat het er geen was. Vol voorwaarden, niets voorstel. Schijnheilig liet hij de 'mogelijkheid' nog open dat ik bij hem kon terugkeren. Dat zou hij dan nog bekijken... Dàt was je reinste narcistische waanzin een 'verantwoorde' psychiater onwaardige behandeling. De man loog zelf tegen zijn collega... en tegen mij, zijn patiënte....! Zo iemand moet zélf in therapie... zijn ego onder de loep nemen... Een ego dat niet eens in staat was een ernstige fout tegen vertrouwen binnen een therapeutische relatie toe te geven. De man ging in de aanval nadat hij uit de biecht klapte tegen mijn kind die ook bij hem in therapie was terwijl hij zelf benadrukt had dat NIETS van wat tijdens de sessies gezegd werd naar de ander zou gaan....!
Ik trof na de vreselijke, verwoestende miskleun van die man (de vorige psychiater dus) gelukkig een zeer goede psychiater... maar hoe dramatisch dat ik net door de immens laaghartige behandeling=mishandeling van de vorige psychiater vertrouwen dat ik moeizaam bij de vorige psychiater opbouwde verloor... precies door wat de vorige (onverantwoorde!!!) psychiater deed. Ik voelde vertrouwen voor de nieuwe psychiater, meteen... maar de angst dat ik me 'vergis' is groter (hoe kan immers een psychiater ooit zoiets doen, zoals de vorige??? dus hoe kan je in hemelsnaam nog vertrouwen op een psychiater????)
En dan heb je één van mijn kinderen die ook bij hem op therapie ging nog niet horen praten. Ontzettend. Dat kind is nu duizend keer beter af bij haar nieuwe arts...! Hoe lichtzinnig de vorige psychiater zware zaken behandelde.... Hij kwam er soms aan gehuppeld alsof hij naar een feestje ging....
Ik hoop van harte dat hij zijn les geleerd heeft al vrees ik dat dit niet zal gebeuren...! Vertrouwen is enorm belangrijk binnen een therapie... e-norm. Dàt heeft hij dui-de-lijk niet begrepen...!!!!!!!!!!!! Dat hij dàt niet eens beseft na wàt hij deed, is nog erger.
Ik zit nu met een diepe angst die ik met mijn verstand kan beredeneren maar mijn gevoel dicteert wat anders. Precies door de onvoorspelbaarheid én willekeur, het vreselijk onverantwoord gedrag dat mijn vorige psychiater vertoonde voor ik deze bekwame en emfatische psychiater vond.
Ik kan de vorige psychiater daardoor nog moeilijker vergeven. Hij nam me door zijn mis-handeling negen jaar van mijn leven af... en meer zelfs. Dat hij niet eens kon toegeven dat hij een overduidelijke fout maakte tegen 'de vertrouwelijkheid van wat je daar in de therapie vertelt' dat hij dat notabene aan je eigen kind in diens sessie gaat doorvertellen???? Hallucinant dat hij toen nog ging zeggen dat 'IK' nu WERKELIJK té wantrouwig was???? Negen maanden later dumpte hij mij per mail... Ook de manier waarop hij me behandelde toen ik volledig in paniek daar een verklaring voor vroeg was voor mij pure horror. Hallucinant gedrag van een psychiater met enig verantwoordelijkheidsgevoel. Ik hoop dat hij zichzelf op dat vlak onder de loep neemt... voor hij nog meer kwaad berokkent.
Dat hij niet eens het fatsoen, de moed, de eerlijkheid bezit erna enige schuld te bekennen... het heeft me meer geschaad dan ik ooit zal kunnen zeggen. Misbruik van vertrouwen... op zeer hoog niveau. Zijn OPRECHTE spijt betuigen had helend kunnen werken... maar zijn spijt kwam niet;.. hij schopte me nog achterna (dat bewijs heb ik nog steeds)... En nu? Nu word ik misselijk als ik nog maar aan hem denk.
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen... En dan het nieuws over van Gheluwe... dat hij zich niet goed voelt. Waarom schrijven ze niet over de slachtoffers? Dat die zich zowat een levenlang niet goed voelen? Echt... het spijt me... maar dààr voel ik me helemaal onwel van worden. Een beetje respect voor die ze hun leven en toekomst afnamen... is toch op zijn plaats? Dju, ik weet niet meer hoe ik plaatjes moet toevoegen... zo lang is het geleden dat ik hier nog wat schreef. groetjes van Lore... zal effe mijn hoofd pijnigen.
Het kwetsbare niet verdwenen je hart breekt en breekt wat je probeert te begrijpen bijt en steekt
Isolement en opnieuw sluiten de poorten en ramen nooit meer met mensen te samen omdat het zonder al die pijn blijkbaar niet kan en soms heb je precies daar zo'n genoeg van.
Die hitte hoeft voor mij niet. Meer nog, het werkt op mijn gemoed. Ik was zeer tevreden met het weer van de afgelopen zomermaanden. Geef mij maar regen en frisheid boven deze ellendige warmte die je nog meer beperkt in je bewegen. Natuurlijk gun ik het mensen die dit weer wel fijn vinden... maar ik tel de dagen af dat het weer flink gaat afkoelen.
Dapper was ik tot nog toe. Vandaag lukt het niet meer. Ik ben tot niets meer in staat, voel me onwaarschijnlijk ellendig en zo donker als het licht is buiten. Het gaat niet meer. Dat verdrink ik dan maar... niets anders helpt. Zo kan ik het tenminste aan. Ik kan niet tegen dergelijke hitte. Waar ik zonder hitte al beperkt ben door suïcidegedachten en andere psychische en fysische problemen gaat het met deze hitte totaal niet meer. Dat wat ik zonder deze hitte hanteer om het draaglijk te houden, kan ik niet meer door de hitte. Behalve met verdoving... Zo ben ik tenminste nog tot iets in staat. .. zoals een beetje opruimen in een kast, netjes schoonmaken... alles moet fris zijn als tegenwicht voor de viezigheid en ellende in mezelf én de hitte... Ik probeerde nochtans het briesje mee te nemen in de tuin... maar de gedachten spoelden door mijn hoofd... ik kreeg ze niet weg... tot ik ondanks de hitte toch weer aan het zwoegen ging. Nu loopt het water van mijn hoofd... en nog erger na de alcohol... maar de zelfmoordgedachten nemen tenminste af. En ondertussen de hitte eveneens. Ik drink kalm... kom door de alcohol tot rust. Dat scheelt.
Natuurlijk wil ik hier liever niets over schrijven maar het is zoals het is. Dit is geen reclame voor het nuttigen van overvloedig veel alcohol... wel een balans zoeken tussen ondraaglijk en draaglijk. En dat is precies wat ik al-door doe.
Verschillende keren tijdens de nacht wakker geworden. Nochtans was het toch iets beter nu op de kamer. Vanmorgen na het zoveelste wakker worden, was ik het beu. Het was nog donker toen ik na een droom wakker schoot. Dit keer kon ik de slaap niet meer vatten, ben na nog een uurtje rusten tenslotte opgestaan. Ik voelde me nog zo moe. Het desondanks opstaan is nodig omdat die nare gevoelens het me onmogelijk maakten te blijven liggen zonder me met de seconde ellendiger te voelen.
Nu zit ik aan de koffie en achter mijn scherm. Enkele oude blogjes verwerkt en geplaatst en dit nieuwe.
Het is nog steeds vrij warm in de woonkamer maar het komt wel in orde... ze gaven toch van dag tot dag frissere temperaturen? Gisteren waren er enkele zaken die me kopzorgen en angst bezorgden. Dat heb ik vaak als ik iets moet regelen waarbij ik van anderen afhankelijk ben. Te vaak te maken gehad met willekeur... en tja afhankelijk zijn van anderen hun goodwill is nooit fijn. Het is achter de rug en het liep dit keer wel goed, in mijn waarde gelaten, en ook te maken met menselijkheid, hartelijkheid, dat doet deugd.
Ik merk dat het in mijn brein weer allemaal door elkaar loopt. Ik kan herlezen en herlezen, toch mis ik het overzicht dat ik in goede dagen heb. Heel lastig want het lijkt wel of de woorden dansen door elkaar. Nog maar eens overlezen dit blogje en dan geef ik het op. Ik wilde zien of het helder geschreven is maar ik kan het niet zien omdat ik niet helder kan lezen.
't Is een brij in mijn hoofd. Bewegen in het leven kost me moeite. Misschien straks beter als het opnieuw frisser wordt. Zoals ik al zei die hitte werkt nog erger op mijn psyche. Gisteren kon ik even niet op internet toen ik rust wilde nemen na effe zwoegen in de tuin. Het water liep van mijn hoofd. Dan nam ik mijn kamer helemaal onder handen omdat ik alleen wilde zijn, afgesloten, niet buiten, nergens waar mensen zijn. Stilletjes bezig zijn, verder dat verleden in materie uit mijn leven bannen alvast. Versnipperen die zooi, hoe kleiner hoe liever.
Opnieuw liep het water van mijn hoofd omdat ik natuurlijk ook wilde keren en dweilen. Daarna was er internet maar kon ik het niet meer opbrengen om nog te schrijven. 't Leek wel of alles in mijn hoofd meteen verdween nadat het even zichtbaar was geweest.
Vandaag geen zin om uit bed te komen. Maar omdat erin blijven liggen net iets erger is dan er toch uit te komen, kom ik er gelukkig uit... Enkele koppen koffie en wat gemoed luchten op mijn blogje en hopelijk kan ik dan weer vooruit. Nergens zin in, maar hopelijk komt ook daar straks verandering in. Een wasmachine opzetten, dat plan ik alvast.
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen. Ik probeerde dit te doorbreken en zou me op weg begeven om een artikel af te halen. Iemand wilde me graag vergezellen. Goed, mij kon het niet veel schelen of er ja of neen iemand meeging.
Ze hadden net zo goed een houten speelgoedje kunnen meenemen aan een draadje, hadden ze vast meer plezier mee gehad dan met mij, een levende dode. Wat laat het leven en alles wat er mee te maken heeft, me onverschillig. We wandelden langs een dreef naar huis, aten zelf op vraag van mijn gezelschap wat koels. Het liet me allemaal Syberisch koud.
Ik wil er verder niet bij stilstaan en nog veel minder erover nadenken. Hoe moet het toch met mij en dat stomme leven?
Ik moet er met mijn psychiater over praten. Als het me lukt erover te praten. Want mijn hoofd lijkt sinds de mis-handeling door de vorige psychiater net een zeef. Zelfs niet eens meer een zeef.
Het was in die zin niet eens een behandeling te noemen... de hele behandeling ging eraan door de MIS-HANDELING op het einde. Zelf dàt snapte die slapjanus niet.
Er gebeurt allerlei met me wat ik niet ken. Ik sta op en ga een dag tegemoet die niet eens meer zo voelt, al sinds... niet meer. Er niet bij stilstaan, wegduwen... ik werd er zo goed in.
Woorden die ooit zo vlot uit mijn handen stroomden, zouden dat nu ook nog wel doen als het in mijn hoofd en gevoel ook nog maar zo ging. Maar de modderpoel binnen neemt niet af.
Ik hoef niet meer te gissen of het door de andere medicatie komt of door wat dan ook... het voelt als volkomen zinloos.
Een hopeloosheid die ik best uitspreek. Ik moet mezelf kunnen verwijderen van de immense, alles saboterende angst veroorzaakt door de mis-handeling door de vorige psychiater.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
24-08-2012
angstig
Angstig zijn om te spreken. Angstig zijn om te zwijgen. Angstig zijn om niet te kunnen uitdrukken wat je voelt. Of niet meer voelt. Angstig om wat er gebeurt met je. Angstig om de dikke brij die je omsluit. Angstig. Dat je nogmaals moet doormaken wat je heeft verbrijzeld.
Pijn en verdriet zitten dichtbij, toch geraken ze er niet uit. Vandaag de angst besproken, de immense angst om nog te spreken over wat ik voel, denk... en die angst kwam er door de mis-handeling door de vorige psychiater. Angst om opnieuw 'vergooid' te worden zonder dat je wéét wààrom of wààrdoor. Ik heb uitgesproken wat ik voel én denk, wat in me is, suïcidegedachten inbegrepen. De moedeloosheid en geen sikkepit hoop of geloof meer... eveneens. Een alles overspoelende nuchterheid, sceptisme en ongeloof... in wàt kan je immers nog geloven, op wàt kan je immers nog vertrouwen als zelfs je psychiater je dumpt als een afgedankt proefdier..????????
Ja, wat een napalm van de mis-handeling door de vorige psychiater. Hij heeft me immers nooit verteld waarom dat hij deed wat hij deed. En hoe hij me dumpte... per mail mensen... per mail.
Ook al weet ik ondertussen wàt hem vooral dreef, lafheid, kleinheid, ... en dààrom spuug ik op hem... voor al-tijd. Hij verkoos een patiënte om zeep te helpen. En wààrom?
Hij was inderdaad niet zo sterk. Hij bezat inderdaad véél minder moed dan ik. In dat kereltje met een huppeltje als was hij een eekhoorn op weg naar een feestje vond ik toen geen greintje moed, oprechtheid, menselijkheid meer... slechts een kleuter die om zijn mammie schreit. Wél godverdomme ik wàs zijn mammie niet...! Hij was vervloekt mijn psychiater...! Niet te geloven toch?
Ja, dit is niet lachend geschreven maar vanuit een pijn die ik niemand toewens. Ik wens niemand toe op zulke wijze behandeld te worden... en zeker geen mensen met bps die zich zonder zulke mis-handeling al waardeloos en niets genoeg voelen.
Momenteel gaat het niet zo goed met me. Ik ben erg moe.. lichamelijk en geestelijk. Uren heb ik in me pijn. Ik hoef niet meer te vertellen waardoor die veroorzaakt is. Ik drink... en dàt stel ik zo lang mogelijk uit. Ik ben namelijk niet dom. Ik ben alleen mijn leven ontzaglijk erg moe... en toch geef ik niet op. Om de kinderen, mijn dochters, zoon en schoonzoon die me nog wél graag zien (ik zie hen net zo graag als de pijn dat gevoel niet verdooft)... om het lieve kleintje dat me iedere dag mist dat ze me niet ziet, en ik haar, mijn schoonzoon beschouw ik als mijn zoon... hij respecteert me, waardeert me, ik weet dat hij me graag mag, omgekeerd net zo. Om die ene vriendin die me niet veroordeelt en die ik vertrouw als geen enkel ander meer... de andere stierf aan kanker enkele jaren geleden.
Er kwam nog meer ellende... Dan krijg je eindelijk weer schik in bepaalde zaken... slaan ze daar met hun voorhamer op... de machtigen der aarde, de verhevenen boven het pulp van de maatschappij. Die schijnbaar 'verhevenen' slaan met sadistisch genoegen op de kwetsbaren, de mensen die het leven amper op hun smalle schouders kunnen torsen maar het niettegenstaande dàt toch doén...
Soms denk ik... laat iemand met een olifantenvel verder leven en neem mijn leven... laat het voorbij zijn.
Sorry voor de sombere gevoelens... als ik ze uit... ben ik niet meer zo alleen... Ik hou vol... en al die met hetzelfde zitten... hou ook vol... aub.
enne... wat de bezoekjes aan jullie betreft... morgen ben ik present.. beloofd. Blij hoor dat jullie me niet vergeten zijn...
Het is donker in de woonkamer. Een regenbui in aantocht misschien? Het ziet er alvast niet uit of de zon vandaag zal schijnen. Goed. Voor mij is het allemaal best zo. Alles is toch vreemd en onwerkelijk. Dat duistere buiten en daardoor ook binnen verandert er niet veel aan.
Dat wat me vorige dagen uit elkaar scheurde, is eindelijk iets milder. We redden het wel. Mogelijk is het de voorbode van de herfst. Samen met al de rest. Verstand op nul. En simpelweg volhouden.
Wat er met me is gebeurd sinds de enorme klap die de vorige psychiater me bezorgde, het vertrouwen in 'tenminste' hulpverlening maakte plaats voor een verregaand cynisme, een akelig kil ongeloof dat je ook maar op één van ze nog màg/kàn/vertrouwen. Ik vertrouwde die man, ik schonk hem na moeizame jaren mijn vertrouwen... en wat deed hij ermee...?
Ook al voel ik een enorm verschil bij de huidige psychiater, een aanvoelen dat ik miste bij de vorige, een wijsheid die ik eveneens miste, een alertheid, begrijpen én respect in zijn hele houding... er is door toedoen van de on-therapeutische (impulsieve..!!!!)(ondoordachte...!!!)(onverantwoorde...!!!) handeling van de vorige psychiater iets fundamanteels verwoest. We kunnen onszelf blijven wijsmaken dat het niet zo is... dat wat alles vergiftigt van binnen, de angst voor herhaling van de hallucinante mis-handeling van de vorige psychiater blokkeert en saboteert de boel.
Je kan er je hoofd voor in het zand steken, doen alsof het niet zo is... maar dat helpt niets, geen vin... dus kijken we het monster in de ogen... het monster van angst, pijn om dit zwaar geschonden vertrouwen.
Ik begin stilaan te vermoeden dat de herfst toeslaat, keihard toeslaat... En met de komende herfst ook de hele zooi. Het is niet normaal dat ik in deze mate weggekatapulteerd word. Verder wil ik niet meer gissen of gokken. Het heeft voor mij steeds minder zin. Wat baat gissen, gokken, jezelf analyseren als degene waarbij je in begeleiding ging je hoofd eraf hakte, je hele wezen doorkliefde, je verpulverde en vervolgens op de afvalhoop trapte? Je kan jezelf maar blijven voorhouden 'vol te houden'... een nieuwe psychiater je vertrouwen schenken (wat vrij vlug ging) om dan vervolgens de napalm te voelen van de bom die de vorige op acht jaren therapie gooide? Je ziet het... de onzin van alles... een ongelofelijke onzin.
Dan draai je de knop in je hoofd en je hele wezen helemaal op uit zonder dat je dat wil... je probeert niet in paniek te slaan... en je voor te houden dat niet iedere psychiater zich zo onverantwoord gedragen zal... Je houdt je voor hoe groot het verschil was, zelfs al in het begin... Jammer natuurlijk dat je er door toedoen van de vorige een zwaar, bijzonder zwaar trauma bijkreeg... een dat je ternauwernood overleefde.
Je draait nog een knop om in je hoofd... niet meer denken... tot waar en wanneer het veilig is... niet meer analyseren... tot daar waar geen lichtzinnigheid je nog meer klappen zal verkopen... maar waar ernst en begrip heerst, wijsheid en alertheid.
Onverwacht kreeg ik een berichtje. Een vriendin. Samen gefietst. Wind om het hoofd. Beiden een biertje. Moe. Een goede vermoeidheid. Verder leeg. Ik ben niet meer die ik was. Ik weet niet eens wie ik nog ben en of ik nog ben. Het laat me koud. Ik neem het leven zoals het komt. Nu meer dan ooit? Ik voel me niet happy maar ook niet down. Ik voel niets en voel me niets. Toch was het OK. Ik zag haar nog eens. En we hebben gefietst. Dat hele eind. De onwerkelijkheid werd nog onwerkelijker. Het leven is leven zonder leven. Ik weet... ook voor haar. Twee fietsende robots. Wat moet een mens nog meer? Ik alvast niets meer. Want niets is nog meer, niets nog minder. Alles is vlak. Niets doet er nog toe. Ik groette zelfs een man die me ook ziek sarde... zegt dat niet genoeg dan? Het maakt niets meer uit. Ik leef en leef niet meer. Wat een vreemd gevoel.
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo. Het komt en gaat soms... zonder of met een onooglijk, niet eens op te merken oorzaak. Misschien heeft het er iets mee te maken... dat ik de dwaze schijnheilige brieven van mijn vorige psychiater bovenhaalde... ik laat ze mijn nieuwe psychiater lezen... De waarheid kwetste voor die vorige flater van een psychiater... dat ik begreep hoe laf hij was... dat hij zelf niet ééns zijn grove fout kon toegeven... Misselijkmakend egotrippertje werd hij... jammer...! En bijna heeft hij mijn jongste en mij naar een andere wereld geholpen.
Enkele klusjes geklaard. Tevreden nu. Laat me niet opjagen door bepaalde nare zaken en gestoorde, intolerante medemensen. Ik doe gewoon stilletjes mijn eigen ding. Mensen die dit alles niet moeten ervaren, weten vaak niet hoe het is. Dat geeft niets. Maar dat ze zich gedragen als buldozers en menen dat zij zichzelf mogen verheffen boven al die niet aan ze kunnen tippen...? (alsof ik aan ze WIL tippen... zulke snobs, zulke hoogwaanzinnige snoevers... idioten zijn het... en nog geen klein beetje ook.! Domoors van de hoogste graad... want terwijl ze naast hun schoenen lopen van pretentie doen ze de meest domme uitspraken... en beseffen het niet eens...
Misselijkmakend... mis-se-lijk-ma-kend... en ik hoop voor ze dat ze nooit getroffen worden door depressies en aanverwanten. Want die opgeblazen kikkers en nufjes vergeten één ding... ook hen kan het overkomen.... ! En denken ze dan dat ze zullen kunnen rekenen op een begrijpende omgeving? Precies die omgeving die ze steeds zijn blijven bekogelen met hun ongevoelige kritiek, hun hooghartige commentaren, hun venijnige roddels, hun hooghartige laatdunkendheid... Arme dwazen... dàt zijn het... zielige zielepoten. Snoevers met het verstand van een kikkerei.
Een pijn die ik ken, is blijkbaar ontwaakt. Iedere ochtend en overdag. Heel wat gedachten malen door mijn hoofd. Ik heb enkele hypotheses waardoor die er opnieuw is. En wat het is. Ik krijg daardoor nog meer bedenkingen wat de houding, behandeling én afhandeling door de vorige psychiater betreft.... en dat ik niet erg ver van mijn gevoel stond toen ik enkele zaken benoemde wat hem betrof. Intuïtief was dàt alvast een deel van wat was... dat hij bezig was me met een reeks medicatie stilaan zo te verdoven dat er niets meer van me over zou gebleven zijn. Kneedbaar. Zwijgend. Stilaan leven als een zombie, een verdoofd wezen... Geen verdriet maar ook geen leven meer. Toen ik me daartegen verzette, werd ik uiteindelijk gedumpt, geloosd, plots bleek de therapie in een 'impasse' beland? Gek dat hij dat woord ook gebruikte toen het de eerste keer ernstig mis ging toen hij een fout maakte en die niet toegeven kon maar mij ging aanvallen. Wat je in vertrouwen tegen je psychiater vertelt, gaat hij toch zomaar niet tegen een ander lid van je gezin vertellen die ook in therapie was bij hem, vooràl niet als hij zelf bezwoor met nadruk dat niéts van wat wij hem vertelden naar de ander zou gaan. Hij heeft me niet geholpen het verdriet te verwerken, me te begeleiden in dat proces... hij wilde het smoren en hij wilde dat ik het smoorde... met medicatie... hij zag me niet meer als mens maar als product, een product dat hij het zwijgen wou opleggen, letterlijk en figuurlijk... mijn leven moest verdoofd worden, mijn wezenlijkheid, verdriet maar ook vreugde... want dàt is de consequentie als je gedwongen wordt je verdriet te ontkennen, te smoren, te verdringen. Hij heeft dat niet begrepen. Niet begrepen dat na die ene periode ik dat verdriet niet aankon (dacht hij toen dat het weg was omdat ik er niet over KON spreken?) ik voelde er na bijna twee jaar aan moest... om opnieuw te kunnen voelen, leven, mens te zijn mét verdriet maar daardoor ook levend. Dat heeft die man niet begrepen. Hij noemde het dat de therapie in een impasse zat... wààrom? Omdat ik verder wilde maar hij niet? Hij wenste niets dan dat ik verder de stille gemakkelijk hanteerbare want verdoofde vrouw was, zodat hij half slapend verder kon doen dat hij luisterde, zag hij me als een pauze waar hij nog geld mee kon verdienen bovendien? Hij brak daardoor mijn mens-zijn af... hij ontnam me mijn waardigheid, mijn eigenwaarde.... net door zo doof, ongeïnteresseerd en niet alert te zijn... door me te behandelen als een ding en niet als een mens in nood. Doof voor mijn vragen wat ik kon doen om verder te geraken. Doof voor mijn vragen om een zelfhulpgroep, een therapiegroep, een tweede psychiater toen mijn sessies ook nog eens gehalveerd zouden worden... en dit in één adem met zijn gezegde als zou hij weten dat ik erg leed. Tjonge wat een hypocriete boel was me dat... wat een ongelofelijke halfslachtigheid. En daarmee niet alleen... ook door zijn afhandeling die zijn eerdere verslagen niet eens voor 70 procent tegenspraken maar voor de volle 100 procent...! Als je al die zaken terug de revue ziet passeren... weet je... en het is schokkend... Die pijn van gedumpt te worden op grond waarvan...(?) heb ik er van hem nog bijgekregen. En dan meent die verwaande snoeshaan nog dat hij me tot het einde hielp...? En snapt die man niet eens dat de voorbije jaren therapie bij hem als 'onbestaand' beschouwd worden door zijn 'afhandeling'? Wat voor een psychiater is hij dan wel? Als hij dàt niet eens begrijpt.... Hoe kan je beweren iemand geholpen te hebben al die tijd als je die persoon op het einde als afval dumpt? Zonder enige uitleg? Zonder ook maar een voorgaande? Zonder gesprek? Maar als een donderslag en bliksem in een mail? Vervolgens liegen over het zogenaamde overleg met een collega... Halfslachtige voorstellen (het waren duidelijk geen voorstellen maar voorwaarden) zij voelden als stenen die hij rond je bond voor hij je in het water gooide... En net door die voorwaarden werd je behandeld en beschreven als een soort kwaadaardig gezwel dat hij moest verwijderen... niet als een mens... en het was zo vreselijk, zo ontzettend vreselijk dat ik het hem nooit zal vergeven, nooit. Dat hij zelfs erna nog zijn best deed me nog meer tot een ding te herleiden.... En het recht aan zijn zijde hield... hij mocht mij zomaar op die manier dumpen... zonder tekst of uitleg... ik had zelfs geen recht op een verklaring, en later ook geen recht op verzet... Waar hij verdere communicatie verzocht te stoppen... toen ik dat eveneens had gevraagd, had hij zelfs het recht om dat te negeren???? Echt... nog nooit zo'n ziekelijke situatie meegemaakt... tenzij met een psycholoog ooit... Beiden gingen zich te buiten aan misbruik van vertrouwen, beiden bedienden zich ieder van een andere vorm van misbruik van vertrouwen maar net zo ernstig... waarbij de patiënte herleid wordt tot een ding... en de mond gesnoerd wordt doordat zowel de psycholoog destijds als de vorige psychiater termen uit de psychiatrie misbruikten en hun macht om je het zwijgen op te leggen. Onvergefelijk.
(wanneer ik eenzelfde afbeelding plaats, heeft dat te maken met een bepaald gevoel... )
Ik voel aan veel dat ik eerst de 'dumping' zal moeten verwerken. En dat zal ik ook. Ik ben bezig niet alleen hier alle registers, of toch bijna alle registers, open te gooien... te herbekijken maar ook tijdens mijn sessies.
Ik herinner me van de vorige psychiater de maanden nadat hij die fout maakte, hoe ik zijn groeiende desinteresse niet begreep. Ik gaf mezelf er de schuld van, angstig dat ik niet genoeg mijn best deed. Alleen wist ik niet wat mijn best doen dààr tijdens zijn sessies betekende... Ik vroeg het, wat ik kon doen, of en hoe ik de therapie kon verbeteren. Geen andere reactie dan 'vertellen en hij luisteren'. Geen vraag, nergens dieper op ingaan... Ik nam dat aan... al voelde ik me nog steeds onzeker door de therapie die er hoe langer hoe meer geen meer voelde... net door de voelbare desinteresse in mij die daar voor hem zat en maar moest 'leuteren'? Ik zocht zelf op sites op wat er van een patiënte in een therapie verwacht werd... ik zocht ook in boeken. Waar anders zou ik nog een antwoord op die vragen krijgen? Mijn vorige psychiater reageerde er niet op, tenzij met steeds diezelfde zin. Luisteren, praten, praten luisteren.
Toen ik op zoek ging, kwam ik zaken tegen die de twijfel nog vergrootten, niet wat mijn inbreng betrof maar wat ik als patiënte van mijn psychiater mocht verwachten. De tegenstelling kon niet groter zijn. Nog meer boeken gelezen, nog meer site bezocht... en toen dat ene verhaal... 'De stilte voorbij'. Tja... het vervolg van het verhaal kennen de meesten hier wel. Je kan het straks ook lezen als de andere blogjes ook aangevuld zijn.
Ondertussen na die afhandeling... werd me nogmaals de mond gesnoerd, door hem... maar dat gaat niet meer... ik was toen bijna dood... en ik zou verder doodgaan àls ik blééf zwijgen. Wanneer je de mond gesnoerd wordt, wanneer je niet vragen mag wààrom, wanneer je behandeld wordt als een onding en niet eens daarover kan en mag spreken, niet aan de telefoon, niet in een gesprek... Wwanneer je met andere woorden onheus behandeld wordt en daar nog bij krijgt dat hij, de psychiater dié je zo behandelde daarop reageert met opnieuw een laatdunkende reactie waarin hij schrijft dat hij begreep dat 'dit alles enige deining bij mij zou veroorzaken' ... dus nogmaals word je als een ziekelijk ding behandeld en niét als een mens die lijdt onder zulke onheuse behaneling, zulk on-therapeutisch en onveracntwoorde mis-handeling... nu dan ga je TOCH spreken... en spreken zal ik tot ik zijn mis-handeling en de gevolgen ervan verwerkt heb... Ik zal hier spreken en overal waar het nodig voelt want de pijn die ik daardoor nog altijd voel, moet kunnen helen. De pijn van gedumpt te worden als een stuk vuil zonder voorgaande, zonder dat je nog maar weet wàt er gebeurt en waarom...!
Pas nadat ik het trauma veroorzaakt door mijn vorige psychiater verwerkt heb, zal ik met de nieuwe psychiater dat andere verdriet kunnen bewerken en verwerken. Dat verdriet, onverwerkt want te vers, te absurd had de vorige psychiater blijkbaar graag verdoofd samen met mij. Hij ontkende het of zag het niet terwijl de nieuwe psychiater dat al na enkele weken begreep... en zelf zei dat het nodig was dat te behandelen. Hij begreep meteen waar de vorige psychiater zijn ogen voor sloot. Uit gemakzucht? Of uit domheid? Het werkte misschien gemakkelijker met een zombie van een patiënte... daar moet je inderdaad niet zo alert bij zijn, niet je aandacht erbij houden, geen gerichte vragen stellen en zo voort... Hij moest zich schamen... om al wat hij deed en naliet te doen.
Ik zal spreken, op al mijn manieren... met woorden en beelden tot ook dit erge, zeer erge trauma verwerkt zal zijn, dat het ophoudt al die messen die in mijn rug en de kern van mijn wezen worden geplant...Ik ben een mens... en ik mag bestaan... en spreken... en voelen... pijn hebben, verdriet maar ook twijfelen aan zaken die niet koosjer voelen... ik heb het recht om behandeld te worden als mens... ik heb het recht om me te verzetten bij onrecht... en als me de mond gesnoerd wordt op een intelligente, daardoor nog naargeestiger manier... Alleen jammer dat mijn verstand nog prima werkt...! Dat de vorige psychiater niet in staat was een fout simpelweg toe te geven... zonder !!!! mij aan te vallen... dat is niet mijn schuld, dat is iets waar hij zichzelf moet over buigen... Daardoor is al wat er volgde mis gegaan... Ik had respect voor hem... tot toen... niét doordat hij die fout maakte maar doordat hij ze lafhartig op mij trachtte te gooien en erna me onbewust (hopelijk niet bewust) bleef straffen door me vanaf toen als niet-mens te behandelen? Door me te straffen door zijn desinteresse, zijn niet reageren? Voelde hij zich in zijn egootje geraakt doordat hij zich op een miskleun betrapt voelde? Dat ik daar de schuld ook nog van kreeg en hij me werkelijk te wantrouwig noemde... hoe noemt hij het dan dat degene die door hem werd ingelicht over wat ik hem vertelde en die het me geschokt vertelde? Ook té wantrouwig????
Dus hoe gemakkelijk en laf wat hij deed... het maar aan mijn zogenaamd 'ziekelijk wantrouwen' toe schrijven...! Hij liet in zijn kaarten kijken op heel wat manieren die dag en verschillende keren het jaar dat volgde.
De ironie wil dat degene van mijn gezin die ook bij hem in therapie ging, al veel eerder bedenkingen had wat zijn 'therapie' betrof maar zo erg op mij vertrouwde dat ze meende dat het zo hoorde... Ze moest aub elders gaan praten over die therapie, over die psychiater omdat ze zijn stupide reacties vaak niet aankon...
Wat ik daarna allemaal vernam... vond ik nog erger... zij ging achteruit in plaats van vooruit... net als ik.... Gelukkig heeft zij er geen trauma aan overgehouden, althans niet zo'n ernstig als ik... omdat zij niet verworpen werd, vergooid door hem... Zij heeft hem vergooid, net zo gedumpt als hij met mij deed. Ze wilde niet eens luisteren naar mijn raad dat niet te doen en tenminste een gesprek erover te hebben...
In feite is dit alles een geluk bij een ongeluk geweest. Ik durf er niet eens aan denken wat er van ons zou geworden zijn als we bij zulke psychiater die niet eens in staat is eerlijk te zijn tegenover zichzelf, zouden gebleven zijn. Dat had misgelopen... voor ons beiden... en het scheelde niet veel...
Het was goed dat ik gisteren eindelijk de moed vond om door de hele hetze heen te gaan... tot dan toe kon ik dat slechts voor kleine deeltjes... vandaag ga ik er verder mee door... De schok was na 27 september 2011 te groot... bleef lang te groot... Ergens ben ik beginnen praten... en nu hou ik niet meer op... bij mijn nieuwe psychiater waar het wél veilig voelt, waar wel interesse is en onmiskenbaar aandachtig geluisterd wordt...! Waar ik werkelijke hulp voel en niet slechts in woorden... (de woorden van de vorige psychiater bleken slechts loze woorden... dat is gebleken uit zijn afhandeling die in zovele fragmenten zijn eerdere woorden én verslagen volledig tegensprak!!!!!!!!)
Ik weet ook dat sommige mensen zeer vreemd reageren als ze zich betrapt weten. Zo ook de vorige psychiater. Het is niet mijn schuld dat zij menen dat, omdat ik een stoornis heb of depressief ben, ik niet meer kan waarnemen. Dat ik me evenmin in de luren laat leggen door ze in hun poging hun handjes in onschuld te wassen... hoe intelligent ze het ook aan boord proberen te leggen... mijn verstand is nog nooit mee depressief geweest... en evenmin blijft het troebel in mijn geest na de aanvankelijk enorme schok die ze door zulk onmenselijke vergooiing teweegbrachten. Dat brein blijft op volle toeren werken... soms met enige vertraging.
Kunnen vertrouwen op je psychiater is belangrijk. Ik vertrouwde hem, heb daar jaren over gedaan... na traumatische ervaring in het verleden. Hij heeft dat vertrouwen beschaamd, héél, héél erg. Ik hoop dat hij zich dat ooit realiseert...
Verder alle gegevens chronologisch opgeschreven... van de ellende die notabene een psychiater (de vorige die me zogezegd 'behandelde' van 2003 tot 2011) me EXTRA bezorgde... door me te dumpen als een ding. Het is pijnlijk... de pijn van die dag en de weken erna... werd opnieuw opengereten... de onheuse behandeling die ik kreeg. Het is nu bijna een jaar geleden... het lijkt nog maar net...
Gelukkig heb ik nu een hele bekwame empathische psychiater waar ik heel goed kan voelen dat hij wat ik vertel ernstig neemt... hij geeft ook feedback waardoor ik ook voel dat hij begrijpt... Ik zou erom kunnen huilen als ik daartoe nog in staat was. Ik kan niet meer huilen.
Het is zwaar om dat alles op te schrijven = de hele ellendige historie met die vorige flater van een psychiater... maar tegelijk is het goed... ik begon mijn nieuwe psychiater er meer en meer over te vertellen...
Ik bestudeer ook een dik boek... psychopathologie... en het doet me goed. Ik doe het rustig... maar mijn honger naar begrijpen en leren wordt er door gestild. Ik kan niet veel leerstof aan per keer... de ene keer al wat meer dan de andere. Ik ga ook niet iedere dag studeren... alleen die dagen dat het gaat. Het is uit vrije wil uiteraard en uit interesse.
Vandaag was het vrij kort... ik las verder zonder opschrijven... moest mezelf dwingen te stoppen zo boeiend vind ik het... maar ik werd ook ontzettend moe van die geestelijke inspanning en de spanning in schouder en de rest nam toe... dus stopte ik... zodat ik nog verder kon versnijden... al die documenten uit het verleden die ik weg wil uit mijn leven én herinneringen... en zo symbolisch in reepjes snijd... De zaken die ik wil vertellen aan mijn nieuwe psychiater, die hou ik nog even opzij.. ze tekenen trauma's met een document, foto... waardoor ik het beter kan vertellen en het erna weggooien.
De vorige psychiater... die dacht dat het een goede methode was 'wat niet weet wat niet deert'? De idioot... hij zette me aan om te verdringen... zodat ik niet uit maar slechts dieper in de depressie zonk.
Geweldige idioot... en dan het slachtoffertje uithangen... want ocharme hij kon het psychisch niet meer aan? Ik was écht zijn mammie niet hoor... al gedroeg hij zich tot mijn ergernis meerdere keren zo.
(de afbeelding is natuurlijk de vorige psychiater die ocharme geen mammie vond in mij... geen ego-strelende en oh zo behoeftige patiënte maar een wezen dat niet van gisteren is... )
De koude lucht, het licht, de atmosfeer, de kleuren, de geuren... het brengt me om één of andere duistere reden terug naar een tijd waarvan ik verder niet weet wat er zich in bevond. Was het een lange of korte periode in mijn leven? Ook dat weet ik niet te vertellen. Alleen dat het me een naar gevoel geeft en dat net deze lucht, licht, atmosfeer me ernaar terugvoert naar die tijd uit kind- of jeugdjaren. Verder voelt het alsof ik me buiten mijn eigen leven bevind en alles niet beleef maar vaag bemerk. Er is pijn, vermoedelijk van alle ondergestopt verdriet en ontreddering, ontzetting, emotionele schokken. Ik probeerde het hier te beschrijven.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel. Ik ga me weer wat meer op de vlakte houden. Om vooral mezelf te beschermen, veilig met al die gevoelens weg te kunnen. Hier niet. Elders wel. De herfst snijdt met scherp mes door dat wat leven genoemd wordt, maakt alle onwerkelijke nog onwerkelijker. Zowel in als buiten me.
Geen dag gaat het goed verloren moed en wanhoop uitzichtloos lijkt je leven en dat je dat zelfs alle dagen niet eens meer hier toe durfde te geven je moet toch af en toe laten weten dat er hoop is alsof je zonder dat je niet van je menselijke plicht hebt gekweten de pijn hoopt op wanhopig zet je een stop erop zonder resultaat het schaadt stil denk je na over woorden en hoe zelfs enkele voorzichtige meldingen je kunnen vermoorden voorzichtig ga je als voorheen de grootste pijn verzwijgen verbrokkelend als gebarsten steen
welke lelijke dingen die ik schreef allemaal in de hoop dat ik zou blijven bestaan zou kunnen voelen dat ik leef
onderschat me niet veel dingen begrijp ik zonder dat je dat beseft ik heb niet gebeten alleen heel erg gehuild als een wolf gegrold en gekeft.
Scherp is hun oordeel al is het met watten omwikkeld scherp is hun oordeel het spreekt in hun voordeel want ze hebben gelijk ik deug niet ben niet perfect geen heilige 'k volg hun schijnheilige voorbeeld niet zoals u ziet
ik val aan en ben scherp met mijn commentaar het helpt niet dat ze zeggen zwijg nu, wees stil en lief bedaar het is slechts olie op het vuur geslagen is het laatste uur dat ze nog ooit een goed woord voor mij over zullen houden tenzij ze hun eigen lieftallige waan willen behouden want zelfs zij die beweren nooit te veroordelen liepen weliswaar omzwachteld met dons hun veroordelingen te verdelen.
Ik was nooit een idioot al voel ik me vaak vreemd en half dood ik zie met röntgenogen doorheen alle komedie en schijnheiligheid en 'k zeg maar eerlijk daaraan heb ik zo vreselijk 't schijt. daar gaat mijn sintepietermijt.
Vandaag werd ik alweer wat wijzer al wist ik het bij voorbaat al zelden zijn vrienden eerlijk alleen de werkelijke vrienden spugen niet ongemerkt of schijnheilig hun gal ze blijven begrijpen en zullen zelden scherpe wondjes snijden.
Vandaag is de laatste dag van mijn grote geloof in vriendschap en eerlijkheid alleen in die ik al meer dan 20 jaar ken heb ik nog vertrouwen ik weet dat ik me haar vriendschap nooit zal berouwen.
Heb even genoeg van al dat verdoken chagrijn van er dan wel en dan weer niet mogen zijn.
Eén keer een nare uitschuiver iets in mij vergeet dat niet je kan het vergoelijken het doet er niet toe maar ik ben het zo ontzaglijk moe 't is maar hoe je het graag beziet maar dat wat getroffen werd vergeet het niet. Adieu bedankt voor al die tijd en 't mooie dat er was nu rest slechts spijt dat ik jou geloofde 't vertrouwen dat er was transformeerde in een grote vergiftigde donkere plas
de tijd van eindeloos vertrouwen en vergoelijken is voorbij wees blij voor jou maar vooral voor mij.
misschien zie ik spoken maar misschien ook niet altijd die angst of wat ik voel er werkelijk is verbeeld ik het me niet misschien zie ik spoken maar misschien ook niet de angst en 't vertrouwen vechten hevig er is iets veranderd zie ik nu spoken of zie ik ze niet dat ik wil blijven vertrouwen maar 't niet meer durf geeft echt wel verdriet
wie kan ik nog vertrouwen wie anders kan me dat zeggen dan mijn eigen gevoel of dat nu juist is of niet kan 't niet verhelpen 't bloeden van binnen is begonnen mezelf geruststellen kan het dit keer niet meer stelpen
de psychiater voor deze (die ik gelukkig nog steeds vertrouw) geloofde ik ook 'k vertrouwde hem k' bouwde op hem in stilte bekokstoofde hij en loog slechts bezorgd om zichzelf onder al die 'aardigheid' onder dat lachende gewelf school heimelijkheid uit zwakte een lafheid die hem aanzette de hindernis te lozen niet voor eerlijkheid, een psychiater menswaardige behandeling heeft hij toen gekozen
dus waarom méér vertrouwen op anderen dan op wat ik voel al is dat gevoel dan vaak angstig en té wantrouwig vol achterdocht waarom nog vertrouwen ik sluit me af de gekwetstheid scheert hoge toppen ik kan momenteel niet naar beneden of 'k val eraf.
ik sluit me ook beter af om niemand te kwetsen met mijn wantrouwen als ik het mis heb wijst de tijd het wel uit ondertussen kan ik alleen maar op mezelf en wat ik voel en merk verder bouwen.
Geen mens hoeft dit op zich te nemen ik kom er zelf wel uit ieder weet en voelt van zichzelf hoe hij/zij is daar ga ook ik vanuit.
Zo voelde het, of ik de hele vorige week kwijt was, ik weet niet eens waardoor. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik niet één maar meerdere keren rotsvast overtuigd een verkeerde datum opgaf bij het overschrijven en helemaal verbaasd constateerde dat dit geweigerd werd. Tijdens de therapie vertelde ik het. Ik vertelde ook van de rampzalige zaken vorig jaar... en van de briefjes die ik mee wou nemen naar mijn toenmalige psychiater om aan de hand daarvan beter te kunnen verwoorden wat ik bedoelde, waar ik nood aan had, wat me beter zou kunnen helpen uit de modder waarin ik me steeds erger voelde zinken. Dat gesprek is er zoals de meesten hier zich herinneren nooit gekomen omdat mijn toenmalige psychiater verkoos me te dumpen om van ieder hinderlijk element af te komen... zijn geweten als psychiater inbegrepen. Ik begon na die dumping (en ook ervoor was ik daar al mee bezig) boeken te lezen over wat van een patiënt op therapie verwacht wordt en later ook wat de patiënt van zijn therapeut mocht verwachten.
Uit wat tijdens de sessie besproken, gevraagd en gereageerd werd, begrijp ik opnieuw dat de psychiater die ik nu trof een psychiater is die niet sloom zijn werk denkt te doen maar het ook daadwerkelijk doet, goed wil doen, alert is, wil weten wat er scheelt, wil weten hoe hij me kan helpen, begeleiden naar en in het proces... enz... De fijngevoeligheid ook, me behandeld te weten als mens, kwetsbaar mens. Hij is niet de naïeve, niet begrijpende, onwetende psychiater die dit wil verbergen. Mijn huidige psychiater stelt vragen, wil begrijpen. Want als ik ondertussen één ding weet is het wel dat mensen nooit van anderen kunnen denken dat ze ze begrijpen... Het is al zo moeilijk jezelf te begrijpen bij tijden, hoe zouden dan anderen menen alles van jou te begrijpen of zelfs veel van je denken te begrijpen, of alles verklaren vanuit je ziekte, stoornis... Het is allemaal griezelig duidelijk precies hoé onduidelijk het is... zowel voor jezelf als voor anderen. Soms is er een nog grotere scherpzinnigheid in me... griezelig bijna, waarin ik veel zie, plots alles griezelig duidelijk wordt... soms word ik daar zelf bang van... Vaak begrijp ik veel van mezelf... maar waar ik het hier over heb, is iets anders... dat is opnieuw dat beeld van niet slechts het tv-scherm zien maar ieder draadje, ieder knopje van dat grote geheel. Dat wens ik niemand toe... de hele wereld wordt dan net geen nachtmerrie... onhoudbaar... alles bloot, tot op het bot, zo scherp in beeld... dat het je binnenste aan flarden scheurt. Daar zit ik nu in, opnieuw zulke periode. Vandaar mijn afstand willen nemen even... om een ieder te beschermen tegen mogelijke vijandelijkheden. Er is nu al bijna tien dagen dagelijks ook overdag veel innerlijke pijn. Vaak ben ik dan zelfs zeer angstig voor de nachtmerrie die ik voel, zie, waarneem, opneem. Ik hou me voor... dat het ook nu wel weer over zal gaan. Bepaalde zaken werden erger... precies door wat vorig jaar gebeurde... hoe ik door een psychiater die ik mijn vertrouwen gaf als afval gedumpt werd.
Het zijn geen goede ingrediënten om met mensen om te gaan weet het wel een onzichtbaar maar pijnlijk verraderlijk psychisch gezwel de angst en overgevoeligheid bij ieder prikje net wat anders of iets wat je ongerust maakt alle pedalen kwijt
verlatingsangst, of om te worden veroordeeld afgewezen of vergooid achtergebleven al eerder van zoveel wat je lief was beroofd
overboord gooi je sindsdien zo vaak alle voorzichtigheid je weet best hoe pijnlijk ze is en wat ze je bezorgen kan jouw overgevoeligheid absurde zaken van de laatste jaren hebben niet veel meer in jou overgelaten om die verwoestende storm of orkaan die dan in je woedt te kunnen bedaren de angst verandert je in een jou vreemd wezen dat niet meer vertrouwt en slaat en klauwt uit angst nog meer mensen te verliezen je slaat ze weg voor zij je wegslaan zo hoef je niets meer te vrezen? omdat jezelf weg hebt geslagen voor ze het met jou hebben gedaan.
Een snik van binnen en een kreet van pijn in mij het blijft evenwel stil naar buiten stiller dan ooit want de rots wil niet breken alles wat woekert komt maar niet vrij en het leven dat ik ooit voelde is nog steeds niet terug bij mij.
dat ik kwetste is niet goed te maken kan me beter een volgende keer tijdig uit de voeten maken voor ik de angst volg dat omdat die man de vorige psychiater niet te vertrouwen was niemand dat meer kan zijn of is 'k wou dat ik tenminste van de gevolgen van die schok afkomen kan en er weer iets meer geloof in goede bedoeling van mensen was.
Gek om te constateren dat ik ondanks zoveel pijn in mijn leven toch steeds mensen mijn vertrouwen kon blijven geven sinds vorig jaar toen de vorige psychiater me dacht per mail te moeten lozen kan ik het niet meer, moet ik steeds oeverloos veel angst en wantrouwen uit het lek geslagen bootje hozen.
Steeds als ik me zo onvoorstelbaar beroerd voel als nu... ga ik gek genoeg intuïtief bijna die oude platen bovenhalen... De versleten naald krast over sommige platen... en toch geeft het me rust en tegelijkertijd pijn door herinneringen en gemis. Mijn overleden pap... die me deze muziek leerde kennen... mijn overleden kleine zusje... beiden mis ik nu zo erg dat het pijn doet... Mijn rotjeugd, mijn sadistische moeder en oudste broer... mis ik niet. Ik luister naar Paul Anka en hoor het lied dat hij zong voor de film 'De langste dag' die ik met mijn vader zag... omdat mijn moeder zelden met hem naar de film wilde. Ik luister naar Herb Albert, de eerste LP die ik kreeg van hem mijn pap... en ook al was het vooral omdat hij die graag hoorde... ik hoor ze door hem nog stééds graag. Ik begrijp nu hoe veel betekenis 'delen' met elkaar heeft... hoeveel van het ene hart naar het andere kan gaan op die manier... als je er tenminste voor openstaat. En blijkbaar stond ik ervoor open. Er is verdriet... want god wat mis ik mijn vader. Alle maatjes in mijn leven... alle mensen die mij bleven kennen zoals ik was... stierven... mijn pap, mijn grootmoeder, mijn zusje en tenslotte een vriendin als een zielezusje... Ik heb een deel van de vaat afgewerkt. Ik rust nu even uit... voor ik aan het tweede deel begin. Want als ik de vaat doe, dan is die ook grondig en erg netjes... wat ik niet van andere huisgenoten hier kan zeggen, jammer genoeg. Als ik kon, ik nam die vaat altijd voor mijn rekening. Jammer genoeg word ik belemmerd door de talloze vervloekte 'belemmeringen'. Als ik kon huilen, dan huilde ik nu zo erg dat ik verdronk in mijn eigen tranen door een overstroming... omdat ik in geen maanden meer huilde... alsof huilen voorgoed uit mijn systeem verdwenen is... terwijl ik voel dat het me wel zou bevrijden van een deel van die pijnlijke rots in mij. Wat ben ik moe... Als ik deze afbeelding plaatste, moest ik alweer aan mijn kleine zusje denken... en begrijp ik nog steeds niet waarom zij moest sterven aan die vreselijke ziekte, amper 2 jaartjes jong... met zoveel pijn... Dit blogje is dan ook voor haar, draag het aan haar op... zij lijkt zelfs op dit engeltje... misschien is ze het ook wel.
Vandaag stierf mijn lieve vriendin precies 4 jaar geleden... een echte zielezus voor mij... ook van haar vraag ik me af wààrom ze moest sterven, een engel op aarde... en hààr namen ze ook weg... Zij begreep me... zonder veel woorden... zulk warm en eerlijk hart... kwam ik niet meer tegen. Lieve vriendin... hopelijk gaat het goed met je waar je ook bent... vergeten doe ik jou alvast nooit. liefs en dikke knufffffffffff voor jou.
Erg moe en van de wereld. Wou dat deze periode maar vlug voorbij was. Weet niet meer hoe ik het heb en voel me niet goed. Het is wellicht heel wat dat samen komt, het gaat me niet. Als ik kon schreeuwen en huilen, ik schreeuwde het er allemaal uit en huilde tot het water onder mijn kin stond. Ik ben erg moe. Maar dat schreef ik al. Voorjaarsmoeheid ken ik, najaarsmoeheid dus ook , het vallen van de bladeren maakt me helemaal gek.
Ben weer om de twee dagen bezig met een uurtje studeren 'psychopathologie'. Gek hoor maar het doet me goed. Ik kom tot rust als ik dingen kan begrijpen... en door dit alles te bestuderen, begrijp ik allerlei en kom ik tot innerlijke rust. Ik kan het niet alle dagen omdat ik vrij vlug pijn in schouders en armen krijg als ik daar zit te schrijven. Ik hoef me nergens om te haasten, moet geen examen afleggen hé... kan studeren op mijn eigen tempo... en dat is heel langzaam. Ik ben wel vrij ongeduldig hoor, wil meteen dat hele boek uit... maar ik wil het ook héél goed begrijpen waardoor ik het dus héél langzaam bestudeer, zaken opschrijf.... Het is als iets proeven... bewust, genietend van iedere hap. Ik voel opnieuw mijn honger naar kennen... De studies die ik vorige keer deed, die kan ik nog niet aan... omdat de confrontatie met zaken die toen in mijn leven gebeurden nog te erg zijn, me doen schreeuwen van binnen. Maar deze studie... ik smul ervan... heel langzaam... ieder woord opdrinkend... en de woorden die ik niet begrijp... het woordenboek ligt naast mij. Ik hoef na die vorige studies ook niets meer te bewijzen, dat scheelt. Ook wat een vriendin me zei bij ons afspraakje eerder deze vakantie... maakt dat ik dat voel... dat ik niets meer hoef te bewijzen... en wat ik doe voor mezelf mag en kan doen.
Daarna heb ik ook nog even geklust in de tuin. Ligt het aan me of was het werkelijk zweet-weer? Het water gutste weer in beekjes over mijn gelaat en rug. Ik denk dat ik met vertraging sinds enkele weken in de menopauze beland ben. Het kan me wat.
Nu rust ik uit hier achter het scherm... met mijn biertje. Ik kan het niet meer aan om momenteel bezig te zijn met dé brieven, ook niet met de notaatjes die mij en mijn nieuwe wél goede, respectvolle psychiater zouden kunnen helpen... ik moet het even laten rusten. Ik voel zoveel verdriet, ik kan het niet benoemen, het is er, ik weet niet waarom of waardoor. Het leven kan me even niets meer schelen... ik voel het amper. En als ik wat voel... dan is het dit... een zinken in een poel van onbenoembare ellende.
Het minste werkt me op de zenuwen merk ik... getater, gedoe... daarom ben ik ook liever alleen.
Het is opnieuw 'klassieke muziek-tijd'... Schubert dit keer.
In bepaalde 'gevaarlijke' perioden... schijn ik slechts klassieke muziek aan te kunnen. De enige die me niet nog méér overstuur maakt. De enige die onschadelijk, ongevaarlijk, rustgevend is. Al voel ik ook daar zaken bij... want de mensen die deze muziek schreven... schreven dat eveneens vanuit een bepaald gevoel... en voor bepaalde gevoelens ben ik meer dan gevoelig. Ik voel dus veel. Toch is klassieke muziek meestal veel minder schadelijk dan andere muziek. Verklaring? Ik kan ze niet geven. Misschien is ze iets minder indringend of werkt ze helend? Soms maakt ze me net overstuur of nerveus... maar nu niet. Het doet deugd, het werkt helend. Het verscheurt me niet. Het geeft rust... een balsem op al die open wondes.
Doodmoe... want ik kreeg het vanmorgen in mijn hoofd dat ik dingen wilde verplaatsen. Die dingen zijn ultrazware meubelen... Ook een wasmachine aan het werk gezet wat erna aan de draad hangen van wasgoed vereist. Ik ben nu zo moe dat ik geen pap meer kan zeggen. Gelukkig kan ik nog wel schrijven. Een zware kast en nog een ander meubel weggesjord. De laden en kasten leeggemaakt... maar desondanks moest ik mezelf nog met mijn volle gewicht tegen die kast gooien en me afzetten met mijn benen tegen een andere kast... Niet bepaald een goed idee als je geen druk op je aders mag zetten om aderonsteking te voorkomen. Maar wàt kan het mij verdommen... ik wil ruimte scheppen, ik wil het zoals ik wil... en als je niemand hebt die je kan vertrouwen of je wil helpen dan gooi je al die stomme raad van dokters die je levenssituatie niet kennen of niet willen kennen overboord en doe je het met het risico op.... Sterven moeten we toch allemaal. En bij iemand waar leven meer dan af en toe veel pijn doet, kan het nog minder verdommen als het op een keer mis gaat. Ik wil alleen dat mijn nabestaanden niet te veel rommel moeten ruimen... dàt wil ik nog kunnen klaarspelen dus zou het fijn zijn als mijn einde nog even uitgesteld kon worden. Ik lijk wel gek. Maar dat ben ik momenteel ook. Verdere verklaringen zijn niet eens in staat te verklaren dus verklaar ik me ook niet nader. Lees en je zal merken. (dus niet gezond worden).
Ik snik in stilte, ik schreeuw zo hard... maar niemand kan het horen... ik scheur aan stukken maar dat merk je niet. Gelukkig maar. In plaats van dat mijn vorige psychiater zichzelf en zijn kwetsbare egootje afdoende wilde beschermen met te schrijven dat 'hij me verzocht hem (dat ocharme sukkeltje van een psychiater) niet meer te telefoneren, hem evenmin nog te mailen, op geen enkele manier nog contact zou zoeken' (alsof ik een gevaarlijk virus of monster was!!!!!!!!) mocht HIJZELF die wens die ik voor zijn verzoek had laten weten wél NEGEREN???? want na zijn dumping van mij per mail en nadat hij me niet eens wilde zeggen wààrom hij me zo behandelde, wou ik niets meer met hem te maken hebben en verzocht ik hem mij helemaal met rust te laten. Denk je dat hij dat dééd? ???????!!!!!!!!!!!!!!
Een mail met de dumping van mij... (versassing zonder enig voorgaande gesprek aub!!!!!!!!!!) Een donderslag bij heldere hemel.... niet eens de mogelijkheid voor mij om te vragen wààrom...!!! Me zelfs dan behandelen als een 'ding' een geen 'mens'... en dan toch niet eens mijn wens om mij helemaal met rust te laten respecteren? Nog een mail nasturen, als een ferme schop achterna???? Wat voor een psychiater was hij eigenlijk?
Hij had beter zijn verontschuldigingen aangeboden om zijn ondoordacht en on-therapeutisch, zelf schadelijk optreden...!!!!!!!!!!! Maar wellicht viel pas zijn eurootje dat hij ergens over de schreef ging na mijn sms-je... Zo'n naïeve sukkel was hij wel... Jaren doen of hij het begreep terwijl ik zo vààk voelde dat hij er niets van begreep... maar ik stomme idioot bleef vergoelijken. (nu bij mijn nieuwe psychiater voel ik het verschil... en het beneemt me nog steeds de adem... Wat was ik godverdomme goedgelovig die vorige psychiater zo lang mijn leven te laten verknoeien met een wààrdeloze therapie. Ook mijn dochter hielp hij bijna om zeep. Bedankt kikkertje kwaaak. )
Dus... als die man (mijn vorige flater van een vorige psychiater) nog lacht en grappen maakt, ik hoop dat zijn mond dan in een kramp trekt. Als ik die ooit nog ergens zie... wel ik hoop dat hij gelijk groen wordt en bleek en het lachen hem vergaat zoals het mij is vergaan na zijn MISHANDELING.
Hij, als 'deskundige' zou pas opnieuw volmondig mogen lachen als hij tenminste voor zichzelf kan toegeven dat hij iemand door zijn laffe optredenhéél hééééééééél véél schade toebracht.... !!!!!! Hopelijk dringt dat ooit tot zijn kleine hersentjes door... of werden die hersenen opgeslokt door zijn egootje, zijn zwakte, zijn lafheid? De man kon niet eens een fout toegeven zonder zijn patiënte aan te vallen. De man klapte uit de biecht... vertelde mijn dochter in haar sessie wat ik hem had 'toevertrouwd'!!!!!!!!!!!!... en toch was zijn eerste reactie toen ik het niet-aanvallend bevroeg 'dat ik nu werkelijk té wantrouwig was'. !!!!!!! Ik sulle van hier tot ginder bevroeg het nog wel om het VERTROUWEN TE HERSTELLEN VAN MIJN DOCHTER EN MEZELF !!!!!!!!! Altijd gevaarlijk... hulpverleners die niet in staat zijn hun eigen fouten toe te geven... zéér gevaarlijk...! Hoed je daar aub voor...!
En dan proberen het op mijn bps te schuiven? Sukkel... want mijn dochter die het me vertelde hééft géén bps... en ze schrok zich niet alleen een ongeluk toen hij haar zomaar vertelde wat ik hem had toevertrouwd... zij ging ook zienderogen ACHTERUIT door zijn behandeling!!!!!!!... Ik heb zelf gevreesd dat ook zij met zelfmoordgedachten zat... en wel door zijn mis-behandeling in plaats van behandeling. Dat hij dàt verdomme stilaan gaat beseffen, zal 'zijn' leerproces positief beïnvloeden én de patiënten die hij behandelt ten goede komen...! Ze behoeden voor... zware, héél, héél zware problemen. Niemand moet bij me afkomen dat hij er van de 50 bijvoorbeeld 48 goed hielp... want die 2 die hij net niet om 'zeep' hielp... tellen net zo...!!!!! Dat kan je niet maken... als psychiater... je kan het niet maken NIET TE VERTROUWEN TE ZIJN...!!!! Je kan niet ieder mens helpen... maar je moet ze niet om 'zeep' helpen door on-therapeutische behandelingen...!
Wat deze man deed was duizend keer zo erg als de psycholoog die me misbruikte omdat ik hem, de vorige psychiater dus na diverse trauma's mijn vertrouwen schonk, erg moeizaam. En dan gaat hij me dumpen als slachtafval en waarom? Omdat hij zich met de situatie geen raad meer wist? Bang was voor mijn eerlijkheid? Voor een logische logica die veel mensen niet meer kennen? Omdat ik gaten in zijn 'behandeling' begon te voelen? Voelen dat er zaken niet meer klopten? Te beginnen met die fout... waarna ik hem toch weer opnieuw mijn vertrouwen schonk. Maar hij? Vanaf toen keerde hij zich af... In het begin subtiel, erna steeds minder subtiel? Geen vragen meer beantwoorden... bijna onzichtbaar zijn handen terugtrekken? Duidelijke desinteresse? Slechts interesse om een zombie zombie te houden? Hij zetelde zich liever verder in zijn rood zetelke half ingedut in plaats van te begeleiden, aandachtig te zijn en 'psychisch lijden' méé te voorkomen of te verhelpen in dat mate dat het mogelijk is!!!!!!? Hij verkoos me te verdoven als een zombie om zo zonder al te veel inspanning zich te verzekeren van tenminste één patiënte die hij als pauze kon nemen. Ventileren noemde hij dat (terwijl het zelfs dàt niet meer was, precies omdat hij niet meer oplette!) een ventilator... en verder niets... en daar effe fijn een bedragje voor opstrijken...!!!!!!!!
Wat bedoelde hij met zijn vreemde woorden dat hij me toch tot het einde hielp waar mogelijk?????????? Is hij 'psychisch gestoord of zoiets? Een verwend kindje? Een liefogend sulleke dat overal mamaatjes zoekt? Hij bedoelde zichzelf wellicht toen hij schreef dat 'hij mij toch tot het einde toe hielp'? Me verdoven, hoe meer pillen hoe liever... als hij me maar kon doen zwijgen. En zichzelf wijsmaken dat praten en luisteren volstond... méér niet...? De onverlaat 'luisterde' niet eens meer... was er OVERduidelijk met zijn aandacht niet meer bij. Géén enkele vraag werd er gesteld. Nergens ging die kikkererwt dieper op in. Te inspannend voor hem. Te confronterend voor zijn waanidee dé goeroe te zijn?
Ik vergeef het die man nooit... als hij dàt maar beseft. Het puberaal lachen is hem ondertussen hopelijk vergaan. en zijn patiënten opzadelen met zijn probleempjes hopelijk ook. Misschien werd hij met een serieuze vertraging eindelijk 'volwassen'. Tjonge... dit was wel een harde, keiharde blog. Ik heb er géén sikkepit spijt van. De één zijn dood is de ander zijn brood? Wel ik ben geen enkele falende hoogwaanzinnige hulpverlener's brood meer, ik ga nog lang niet dood... ik hield me in leven met deze gedachte = 'levend kàn ik het aanklagen hoe je als patiënte soms mis-handeld wordt... '!!!!!!!! Dood zijn ze mooi van je af... kunnen ze hun hoofd in hun hoogwaanzinnigheidszand stoppen en de handjes in onschuld wassen.
Al deze zaken passeerden vandaag de revue. Ik ben bekaf. Na dit blogje plof ik in de zetel en kom er niet meer uit tot het bedtijd is. Er waren zaken die mijn hart verwarmden, die me zeer erg aangrepen en die me vermoeiden in een adem... want iedere emotie put mij uit... of het nu goed of niet goed. is Ben nu erg moe, ga morgen langskomen want zelfs mijn brein laat het afweten. Toch zou ik deze dag opnieuw zo willen overdoen. Tegelijk zet ik nu mijn gedachten en emoties op stop. In de mate van het mogelijke. Want straks in mijn bed komt wellicht alles weer naar boven... dan spookt het door mijn hele wezen. Ik neem vandaag alvast een stukje van één van de medicamenten die me toch iets beter doen slapen... want aan slaap heb ik na dagen met te vaak onderbroken en onrustige slaap nu wel effe nood.
Het ontwaken is iedere dag een nachtmerrie. Omdat de donkere, zware, onwerkelijke, pijnlijke massa die ik verder vandaag alleszins niet kan beschrijven me meteen verplettert nog voor ik goed en wel besef wakker te zijn. Een abnormale vermoeidheid eveneens die noopt tot de hele dag op je bed blijven liggen maar de nare, akelige gevoelens dwingen je dan weer op te staan zodat het draaglijk blijft. Aan dat element van de hele zooi is jammer genoeg nog niet veel veranderd, dat na een iets fijnere, lichtere dag het ontwaken de ochtend daarna nog nachtmerrie-achtiger is. Dat vind ik erg moeilijk om te blijven verdragen iedere ochtend opnieuw, zoiets geraak je niet gewend. Ik hoop dan ook dat het vlug weer milder wordt. Want hopen dat het ooit helemaal verdwijnt, zal ik wellicht niet meer moeten doen.
Moest naar buiten om een administratieve verplichting. Voel me nu nog slechter dan toen ik vertrok. Niet omdat er iets gebeurd is of er onvriendelijkheid of zo was. Niets van dat alles. Voelde me gewoon zo donker als de hel ondanks de zonneschijn. Ondanks dat mensen lachten naar me. Het deed gewoon nog méér pijn. Dat bedoelde ik dus met 'dat leven pijn doet'... want lachen en groeten naar mensen is leven, in het zonnetje stappen is leven... slapen en ontwaken, is leven, door de dag stappen, is leven... en dat alles doet pijn. Vandaag had ik liever niet buiten gemoeten, veilig binnen met muziek, stilletjes gerommeld of gerust met een glaasje of twee met een procentje alcohol erin. Ik voel me al de hele dag zo bar en barslecht. Komt het door de vermoeidheid? Gaat het weer beginnen? Dat wat me zoveel deugd doet zo'n weerslag op mij en mijn psychische toestand zal hebben dat ik er dagen nog ellendiger en beroerder aan toe zal zijn dan anders al? Fijn vooruitzicht. Soms ben ik het zo moe allemaal.
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... Na herlezing van alle mails... las ik... wat een schok... dat hij ALLE VOORWAARDEN die hij stelde... had vervaardigd... vàn de vragen, van de zaken wààr IK om verzocht had... !!!! en waarop hij màànden lang niet wenste te antwoorden...!!!!!!!. Hij bleef zwijgen... gaf géén enkele reactie op mijn verzoeken of voorstellen... om vervolgens ZO TE WERK TE GAAN....??????? Wat een psychiater is dat??? Een gevaar, een levensgevaarlijke bom... voor bepaalde patiënten... (die meenden een te vertrouwen psychiater te treffen en geen zwakke, laffe en laaghartige kleuterachtige semi-psychiater) Ze moesten die man in de ban slaan... En alle patiënten die hij wél goed hielp, wat een geluk voor ze dat hij hen niet zo behandelde als hij met mij en mijn jongste heeft gedaan... Het is duidelijk een psychiater die het alléénrecht en de enige zeggerschap wilde... die zijn patiënten wil leiden en niét begeleiden, ze absoluut geen enkele zeggenschap wil geven!!!!!... ze moeten alle touwtjes uit handen geven... wat hun eigenwaarde alvast niet bevordert... en het zelfvertrouwen zeker niet aanwakkert... het heeft mij alvast mijn eigenheid ontnomen, me herleid tot een 'ding'...
Dat hij al mijn verzoeken en vragen negeerde, in de wind sloeg, niet beantwoordde om vervolgens waar ik om vroeg als voorwaarde te gaan stellen?????!!!!!!! Wàs dàt zijn manier om de vragen en voorstellen van patiënten te 'behandelen'????
Ze weten niet welke gevaren er in hulpverlening schuil kunnen gaan met dergelijke psychiaters... Zovelen zijn geholpen... maar degenen die ze vernietigden door zware, zeer zware, on-therapeutische, onverantwoorde fouten die kunnen ze op deze manier DOODZWIJGEN . Ze kunnen namelijk hun fouten verdoezelen door al die handige begrippen... waarmee ze de patiënte kunnen herleiden tot 'ziekelijke elementen' ... zonder enig verstand???? Jammer voor ze... maar af en toe... mispakken ze zich....
Aan dergelijke wantoestanden wordt té weinig aandacht geschonken ... Overwicht, macht... en misbruik van begrippen... en ze kunnen de handjes in onschuld wassen???... tenzij ze iemand treffen die ze doorziet...? Dan dumpen ze die zo vlug mogelijk... en liegen dat ze zwart zien... als kleuters die betrapt zijn op het gappen van snoepjes uit de bokaal. Zielig hoor. I hate you man.... de psychiater die zich tot dergelijke houding verlaagde. Voor altijd... walg ik van jou en je lafheid die mij doodkneep.
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater.
Ik ben doodop. Waardoor? Ik weet het niet. Over de rest wil ik niet eens denken laat staan schrijven. Net nog dacht ik ergens aan... ik weet het al niet meer. Zo gaat het wel vaker de laatste tijd. Ik ben dankbaar om die ik hier en elders kan vertrouwen. Veel zijn het er niet... maar het vertrouwen dat ik ontvang én voel van die enkele mensen is me héél veel waard. Ze veroordelen niet. Begrijpen zoveel. Aanvaarden mij meer dan ik mezelf aanvaard... Ze behandelen me als een mens.en niet als een 'ding' zoals de vorige psychiater omdat hij geen kritiek aankon? Omdat hij niet eens vragen aankon omdat hij ze zàg als kritiek...! Je kon niets bevragen of vragen... omdat hij zich meteen als een verwend kleutertje 'aangevallen voelde'. Wat is zo'n psychiater waard àls psychiater? Vooral bij de meest kwetsbare mensen in de maatschappij? Alleen 'verdoofd' kon hij ze aan... Door zijn onverantwoorde behandeling... ben ik niet eens terug naar af... maar verder, veel verder dan 'af'. De pijn van ooit... die er niet meer was toen ik de therapie bij hem startte en die jaren evenmin...is er opnieuw... nadat hij me als slachtafval dumpte.
Ik ben erg vreemd opgestaan. Duizelig, ijl. Ergens ook een pijnsteek in mijn been. Zie opnieuw de dag niet zitten zoals het al zovele ochtenden gaat. Dan zet ik mijn gedachten op stop en doe wat ik normaal doe met telkens weer de idee dat het gaandeweg wel mildert. Het leven kreeg een vreemde vorm, een vreemde atmosfeer, steeds onwerkelijker. Ik neem me voor toch meer rust in te bouwen. Want hier helpt geen vluchten in het klussen aan, zoveel werd me duidelijk. Het maakt, als ik niet oplet alles nog erger.
Zelfs in zaken die me een fijn gevoel gaven, sloop het nare, donkere, onwerkelijke, nachtmerrieachtige gevoel. Soms lijkt het wel of twee zijden een gevecht leveren op leven en dood. Het zware, donkere wint. Ik houd me voor dat ik geduld moet hebben. De periode die ik nu doormaak is een hele zwarte bladzijde in mijn leven. Tegelijk voel ik dat ik in tegenstelling tot de vorige acht jaren nu wél in goede handen ben. Deze psychiater weet wat hij doet... is ook eerlijk. Dat hij zaken niet weet of nog niet weet, nog niet kan bij de kraag vatten, verdoezelt hij niet en dat is een geruststelling. Ik krijg een eerlijk antwoord op mijn vragen, een 'levend' antwoord en geen 'mond snoerend, dood en dood makend antwoord of zo'n cliché wat niet eens gemeend was uit de praktijkboeken van ze'. In alles voel ik dat deze psychiater wél een 'eerlijke, aandachtige interesse heeft in wat ik aanbreng, vertel én vooral me ernstig neemt... (en dat niet veinst-ook dàt voel ik zeer scherp nu... in alles...)'. Hij zoekt, hij kijkt, luistert, schrijft op... niet om 'erbij te blijven' maar om aan de hand daarvan te bestuderen, na te gaan. Ik zei het al... ik ben bij hem in goede handen. Het is veilig om te vertellen wat je voelt, wat je bij de keel grijpt en ze wil dichtknijpen, wat je onder de aarde sleurt... Los door de immense angst die er ontstond na de flater van de vorige psychiater blijft dat vertrouwen heel voor mijn huidige psychiater...! Dat zegt enorm veel...!
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels... Ik ben zooo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Ik nam rust voor ik vertrok... want er stond opnieuw wat op het programma... Ik wil niet dat de gezondheidsproblemen ook het fijne wegnemen. Ik wil er aan deelnemen... en zijn er weer spierpijnen en ben ik erna doodop, het kan me wat... ik zeg er geen 'neen' tegen. Het is een beetje leven... daarvoor wil ik dagen erna in de ellende zitten. De psychische pijn, fysisch voelbaar en niet weinig ook... houdt dàn tenminste op... Soms wil ik al uren tevoren vertrekken om er maar vanaf te zijn... van de ellende. Een goed besluit van deze 'goede' psychiater om me andere medicatie te geven... ik voel terug, lijd onder de psychische pijn... maar ik ben in veilige handen... en neem het erbij... het is als barensweeën... zonder is het persen moeilijker... het persen naar de geboorte, naar nieuw leven. Ik wil mezelf niet langer laten verdoven... dat wilde ik ervoor ook niet... maar mijn vorige psychiater vond dat blijkbaar lekker gemakkelijk en oh zo comfortabel geld verdiend... Mijn huidige psychiater respecteert mijn wens en vertrouwt ook op mijn wijsheid en kracht... hij weet dat ik liever deze pijn erbij neem en voel dan geen pijn en ook geen leven... Het is toch slechts uitstel van executie? Snapte die puber van een vorige psychiater dat dan echt niet? Natuurlijk niet... er was niet veel dat hij aan mij 'snapte'... hij sloofde zich wel uit te doen alsof hij het begreep... Het sulleke begreep er geen jota van... géén jota... Hij hoorde niet meer in zijn kinderschoentjes te staan... hij verkoos er echter in te blijven staan... alleen zijn ego is gegroeid... zijn leerproces is blijven steken.
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'. Ik word anders ook nog eens gek van wat ik wil doen en niet kan. Straks nog douchen en de haardos wassen. Even rusten of ik val in de badkuip als een slappe vaatdoek in elkaar. Morgen opnieuw een vrij vermoeiende dag. Ik kan en wil geen neen zeggen tegen wat toch een beetje leven geeft. De vaat laat ik omdat ik niet opnieuw een meid voor alle werk wil zijn... koken hoop ik nog net te kunnen volbrengen al ligt mijn bed nog vol spullen die ik deels sorteerde. De koelkast uitgewassen, bezig te ontdooien... ook een hele klus. Ook de hal kreeg een beurt en een deel van mijn slaapkamertje. Het plastic werd ook gesorteerd en ook al werd op mijn verzoek de kattenbak uitgeladen... ik kon de boel erna verfrissen en opkuisen... Moe word ik van dat halve of half afgewerkte werk dat in feite toch enige hulp zou moeten betekenen. Niet dus. Ik ben mijn leven vaak zo moe... ik stop die gedachten en blijf me vastklampen aan die ankers hier en daar. Soms denk ik... ze weten niet hoe het is... gelukkig weten ze het niet...! Ben alles en iedereen zat. Vermoeidheid is niet zo goed blijkbaar als je psychisch al op het randje leeft. Het kan me wat verdommen allemaal.
De woorden in de titel van dit blogje kwamen plots bij me op... 'blijven drijven'. Ik meen zelfs dat er een liedje over gezongen werd maar ben niet zeker. Het is wat ik momenteel doe... 'blijven drijven'. Af en toe sinds de laatste twee sessies bij mijn nieuwe psychiater wijkt de hopeloosheid toch even. De moedeloosheid even zo. Hoopgevend, toch? Ik sta er maar niet te lang bij stil. Ik hou me vast aan de gedachte dat ik nu alvast wél in goede handen ben.
Verder zijn er opnieuw dagen dat mensen me mee uitnemen. Ik voel me geliefd en dat is helend voor mij.... Zo is het tenminste niet alle dagen barre ellende.
Maar nu.. ben ik alleen fysisch doodop en psychisch murw. Straks vroeg naar bed... daar ben ik wel aan toe.
Ik wil de snik niet vertalen dat vreemd pijnlijk gevoel het snijdende mes en het schreeuwen in mij ik wil niets van dat alles nog voelen en toch breekt de nachtmerrie iedere dag open intuïtief wil ik er sinds de mis-behandeling door de vorige psychiater slechts van gaan lopen
sinds ik mijn huidige psychiater bezoek voel ik vertrouwen en is er opnieuw een schijn van hoop ik en de pijn in mij worden niet langer verdoofd de veiligheid, alertheid, bekwaamheid, kennis het werkelijk ernstig worden genomen en niét geveinsd...! door de vorige werd ik vaak in die zin bij de neus genomen toch bleef ik meer in hem dan mijn eigen aanvoelen geloven hoe hij me het laatste jaar behandelde gaf me zowat alle bewijzen dat hij me slechts van mijn geloof in mezelf wilde beroven.
De bekwaamheid en de authenticiteit van de huidige psychiater stelt mij in staat er nogmaals in te duiken niet om het zwijgen te worden opgelegd maar met herstel in het verschiet althans het psychische lijden draaglijk te maken Zéker hoef ik niet bang meer te zijn dat voel ik aan zoveel dat deze man me als de vorige psychiater ook als een haarbal uit gaat braken....!
Vanmorgen kon ik niet veel goeds volbrengen. Zelfs dat niet wat me normaal soelaas brengt. Voelde me zo slecht en dan dat rotellendige geschreeuw in me, de doodsdrang... Uiteindelijk vroeger onder een heel erg warme douche gegaan en daar heel lang onder blijven staan. Dat geeft me normaal een rustiger gevoel. Ik weet niet wat ik had vandaag maar ik had lucht nodig... en opende om de haverklap onze keukendeur om vervolgens te ademen alsof er binnen geen zuurstof was... (moet je weten dat daar alles vierkant open stond...) Het leek me daarom een noodzakelijk iets om dit huis vandaag althans zo vlug mogelijk te verlaten. Toen dus mijn haardos droog was, ben ik dapper naar die ene winkel gestapt om een artikel in te ruilen. Ik kon dat niet langer uitstellen want het verhinderde me zelf een goed inslapen. Tegelijk kréég ik de nodige 'lucht'.
Ik ben ontzettend moe, de terugweg nam ik de autobus. Ik ben er ook niet meer met mijn gedachten bij. Zoveel ontsnapt me en dat maakt me nog angstiger en onzekerder dan normaal. Ik let niet op, al wil ik wel... en dat maakt het mensen die je willen bedriegen natuurlijk extra gemakkelijk. Ook verstrooidheid van anderen kan ik dan niet detecteren. Ik geloof dat ik vandaag gelukkig alleen mensen tegenkwam die het goed met me voorhadden. Lucky me. (sarcasme ten top). Nog even en ik ga aan het koken. Wat het gaat worden? Iets zonder aardappelen want die zijn er niet meer. Rijst, prinsesseboontjes, pijpajuintjes en tomaten... en daar vegetarische bolletjes bij... en om het geheel af te werken look of course. Mijn brein is een leeg vat... het galmt. Ondergetekende voelt zich zombie. Maar ook dat kan me momenteel niet of bitter weinig schelen. Het leven glijdt verder. Ik heb er geen deel meer aan. Niet heus. Sinds... en sinds... en sinds.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken. Ik hoop dat ik na enkele koppen koffie toch beter in staat zal zijn om de dag aan te gaan.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij. Dit is één van mijn technieken, ik heb net een lijstje gemaakt in een speciaal daartoe bestemd schrift... daarin noteerde ik wat ik vandaag kan doen. De zaken die er resten, plaats ik naar de volgende dag. Telkens ik een van de zaken volbracht die ik noteerde, trek ik er een lijn overheen, liefst in een andere kleur. Natuurlijk staat het me vrij tussen al die mogelijkheden toch nog voor een niet opgeschreven klus te klaren. Dat lijstje is slechts als anker, voor het geval dat ik me voel wegvloeien en uitlopen als een inktvlek op papier.
Heb ik dat werkelijk gedurfd? Ik las voor wat ik schreef over mijn gevoelens en gedachten al die dagen voor en na therapie. Om één of andere reden leek dat me beter dan het te laten lezen. Ik bleef het uitstellen... Ik waagde me er niet aan... angstig om me belachelijk te maken... angst om die stap te zetten... voorlezen... aub zeg... ik mijn geschreven zieleroerselen voorlezen, gedachten pur sang... dat dierf ik toch niet..... al had ik het dan zelf weken geleden voorgesteld...
Mijn psychiater hielp me een handje... met me te vragen of ik wou lezen zoals ik vorige keer had voorgesteld... Ik draaide de knop om van angst en las zonder zelfoordeel (of toch zo weinig mogelijk)... maar néén, niet de vreselijk mails van en naar mijn vorige psychiater, dààr ben ik nog niet aan toe... wel de teksten die ik schrijf iedere ochtend om gevoelens, pijn, gedachten te beschrijven. Al die zaken die ik niet kan verwoorden, niet uitspreken... behalve in het geschreven woord. Dat is mijn taal, de andere kan ik rijk aan woorden zelf niet eens te bedienen als de ellende hoge toppen scheert. Dan rest me de beelden in mijn taal. Al kwam ik hier (ondertussen geblokkeerde) enggeestigen tegen die dat niet konden geloven, dat iemand met bps kon schrijven... Alsjeblief zeg... wat denken ze wel? Dat iemand met bps geen hersenen heeft of wat? Iemand die zoiets oppert heeft duidelijk zélf geen hersenen of gebruikt ze niet al te best. Oelewapper, eigengereide kakkerlak, hoogheidswaanzinnige paternoster.
Om terug op het aangehaalde onderwerp te komen... ik was na afloop van mijn 'lezing' zooooo moe dat ik niet eens meer kon antwoorden op de vragen van mijn psychiater.... in mijn hoofd en mijn hele lijf was alles venkelpuree. Maar ik voelde me wel schoongewassen van binnen... this is the way... !!! for me !!!!... I think... because yet I'm not sure of anything. Enne... toen ik vroeg of mijn psychiater er iets mee was... knikte hij (ik zag hem veel opschrijven terwijl ik las... maar mijn voelhorens zijn dan ook optima forma meestal) Hij liet er ook op volgen dat ik een goede pen had, heel goed schreef... Tjonge... en in mijn oren was dit wat ik las slechts gezeur... want ik herlas niet één tekst en verbeterde nog minder. Ik nam het toen niet aan... maar nu wel.. en het doet me wel iets.
Bericht aan die zich hier 'moi' noemt... (én William én Wim....) (asjemenou... )
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik... En wees niet ongerust oelewapper (want al de namen die je voor jezelf gebruikt... stemmen tot nadenken, nietwaar?), ik bevind me al in de psychiatrie. Maar u? Wordt het niet hoog tijd dat u ook uzelf onder de loep neemt????
Hopelijk zien we mekaar daar nooit... je lijkt me een zeer gefrustreerd kereltje dat je onbekenden zomaar uitscheldt voor 'trut'. Vreemd dat je twee pardon drie namen gebruikt... Wié is hier gestoord, vraag ik me dan af...?
Verder: Als het je hier niet aanstaat, wat kom je hier dan doen...????? Enig inzicht in jezelf is er niet klaarblijkelijk al lijkt het me wel op zijn plaats... en aan projecteren doe je overduidelijk maar zonder dat je je daar van bewust bent... helaas ken ik het mannelijk equivalent van jouw scheldwoord niet. Zelfs dan zou ik het niet gebruiken... ik verlaag me ondanks mijn psychiatrische stoornis nu eenmaal niet tot zulke marginale, 'gestoorde' taal. Verder is het bizar dat je me uitscheldt terwijl je me niet eens kent. Tjonge... heb jij (psychiatrische) problemen zeg...!
Hier zijn de berichten van dit oelewapperke onder drie verschillende namen.... (heeft deze man een meervoudigheidsstoornis of zo? De ene keer noemt hij zichzelf William Meersman, de andere keer Wim Peters... en dan ook nog eens moi.... tssss)
Hieronder de reacties van 'moi', 'William' en 'Wim'... ze vertolken één en hetzelfde gefrustreerd creatuur...
Reactie 1.
Naam: moi E-mail adres: william.meersman@skynet.be
Titel: zagen?????? Reactie: Klaar voor de psychiatrie neem die vriendin mee
Reactie 2. (omdat hij zijn gefrustreerde reactie niet meteen zag verschijnen of zo???? )
Naam: moi E-mail adres: wimpeters1@skynet.be
Titel: zagen en nogmaals zagen Reactie: ga naar een psychiatrie daar zit je op je plaats en die hier komen mag je meepakken trut
(ps. mijn afbeelding verbeeldt uiteraard deze 'gestoorde' reactor) Werk aan jezelf man/vrouw in plaats van jou onbekenden af te kraken.
Ik stel het steeds maar uit om terug een achtste van het vorige anti depressivum te nemen en hoop dat de verstoorde nachtrust zich uit zichzelf zal herstellen wanneer ik aangepast ben aan het nieuwe ritme. Het is vreemd dat wanneer ik niet uit mezelf kan ontwaken maar moet opstaan ik een heel onrustige nacht heb. weet niet waarom dat zo is want ik hoef me er niet echt zorgen om te maken. Mijn nachtrust wordt in vele stukjes gehakt en als kers op de taart word ik vervolgens een uur voor de wekker zal aflopen opnieuw wakker en slaap helemaal niet meer. Misschien omdat ik altijd wat vroeger dan mijn kind wil opstaan om rustig mijn kopje koffie te kunnen drinken? Ik heb ook vreemde dromen, ze waren niet bepaald nachtmerries maar toch heb ik er geen fijn gevoel van.... Ook is mijn slaap opnieuw beduidend lichter, ik word van zelfs maar minieme geluiden wakker. Misschien slaap ik vannacht beter omdat we morgen niet hoeven op te staan... en haal ik het slaaptekort zo wel weer in. Ik geloof ook dat ik sinds enkele weken in de menopauze beland ben. De koude rillingen, de warmtevlagen. Het kan me weinig schelen al is het natuurlijk geen prettig gevoel. Ik geloof ook dat ik daardoor ook vlugger verkouden geraak. Ach de psychische ellende vind ik veel minder goed te verdragen dan de klachten van de menopauze. Ze zijn ook, meen ik, van voorbijgaande aard. Natuurlijk zou ik graag hebben dat die psychische ellende ook van voorbijgaande aard is... of dat het tenminste opnieuw in die mate mildert dat het leven toch weer iets meer als leven voelt.
Dat was mijn eerste taak vanmorgen, een creatuur verwijderen dat zich slechts schijnt te kunnen uiten in gestoorde taal. Meelijwekkend is het. Een mens vraagt zich dan af wat die hier komt zoeken, een vorm van 'agressief zagen' maar dat heeft het van zichzelf vervulde creatuur dat elders zijn frustraties komt dumpen blijkbaar niet door. Narcistische trekjes die zich zo uiten. Genoeg over dit bespottelijk voorvalletje.
Vanmorgen ging het ontwaken opnieuw gepaard met de donkere en zware gevoelens en opnieuw ook waren ze heviger na een fijne namiddag die het gisteren ook was. Blijven nasoezen is er niet bij dan, vlug opstaan om het te laten wegebben of toch in hevigheid te doen verminderen.
Op mijn lijstje vandaag moet ik zeker driemaal 'rusten' plaatsen of het loopt op een dag mis... Toch wil ik ook wat klusjes klaren maar met genoeg pauzes ertussen dus. Morgen staat er opnieuw een leuke dag op het programma dus moet ik mijn krachten wat sparen, nietwaar.
Daaraan merk ik dat ik vooruit ga... de gestoorde reacties van die 'moi'... raken mijn koude kleren niet. Ik lach om het puberale gedrag van het creatuurtje, iets anders is het niet. Dat was vroeger anders, tjonge dan was ik er ziek van. Nu vind ik zulke mensen slechts zielig en beklagenswaardig. Ach dat ze hun leven en energie slechts schijnen te kunnen wijden aan gescheld en zo duidelijk in hun kaartjes laten kijken. Bovendien beseffen ze duidelijk niet hoe 'gestoord' hun gedrag wel is. Daar kan ik slechts één conclusie uit trekken, 'ik weet tenminste dat ik een psychische stoornis heb'... Zij daarentegen weten het van zichzelf duidelijk niet en maken zich verder oeverloos belachelijk, beseffen niet eens dat zij meer hulp behoeven dan ik. Armzalige dwazen. Voel medelijden in feite...
Ik voel me ondertussen stukken beter dan vanmorgen. Ik kreeg zoveel erkenning gisteren van mijn kinderen... wat deed dat deugd. Er is zoveel begrip, het doet bijna pijn. Langs alle kanten is er hulp... nu zo voelt het toch. Hoe lang is het geleden dat ik me nog zo gesteund heb gevoeld...?
Ben zo blij ook, nogmaals, dat ik deze psychiater trof... Eindelijk een therapie die méér is dan een in slaap sussen, een dooddoen... en eindelijk een psychiater die niet bang is méé in het proces te gaan en die niet lekker lui wil rusten tijdens de therapie en zijn heil niet zoekt in zijn patiënte verdoven om een luilekkerleventje van hemzelf te kunnen nastreven maar die zijn nek uitsteekt, zoekt en vertrouwt op mij en mijn kracht, wijsheid, wil. Dat voel ik aan zoveel. Dat nam de andere me af... om zichzelf in het voetlicht te kunnen plaatsen. Hij zag me niet meer, behalve als een 'hopeloos geval'. De huidige psychiater laat me in mijn waarden, biedt steun en een werkelijk luisterend en aandachtig oor. Tjonge, wat ben ik die man dankbaar. Mensen kunnen je werkelijk herleiden tot een 'ding', tot 'niets'... door je te behandelen als een zielig hoopje hopeloosheid... door te laten voelen dat wanneer je niet doet wat zij willen dat je doet, je slechts kan blijven steken in de toestand van lethargie... zo hoeven ze zich niet al te erg meer uit te sloven. Ach kikkervisje van een vorige psychiater, wat moet jij nog veel leren van hoe sommige mensen in elkaar zitten en vooral hoe jijzelf in elkaar zit. Misschien kom jij beter woeha bij mij in therapie... 't had meer opgeleverd althans dan ik bij jou..!!!!!!!!!
Ik begin erover te geraken... en heb ook met jou en je zielige gedoe slechts medelijden. Tot nooit meer, jij hebt voor mij afgedaan... àls mens en àls psychiater. Je maakte een onvergefelijke fout... pas als je dàt beseft, zal je geen 'mijn' meer zijn op de weg van sommige van je patiënten.
Doodop maar voel me verder heel fijn. Een overheerlijke dag was het, doorgebracht met die me nauw aan het hart liggen... wat wil een mens nog meer. Niets, helemaal niets. Morgen is rusten een must zodat ik de volgende dagen geen panne oploop. Morgen breng ik jullie bezoekjes... nu ga ik horizontaal... 't Was net ook zo'n mooie, zonnige, warme dag... alles zat mee om die zo al leuke uitstap nog leuker te maken. En op het einde van de avond ergens naast de waterkant met een biertje voor me en voor de anderen een dessertje... een dag met een gouden randje.
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... Soms kan iets me zo in vervoering brengen dat ik daarop reageer, dan kan het me op dat ogenblik niet veel schelen wat anderen van me denken, ik denk zelfs dat ik de 'anderen' dan volkomen vergeet. Gek en speels kom ik dan uit de hoek komen tot groot jolijt van blijkbaar de kleine én grote toeschouwers. Soms besef ik niet eens dat er toeschouwers waren. zo ga ik op in mijn spel op dat ogenblik. Wanneer vrienden of familieleden dat erna beschrijven zoals zij het zagen, besef ik pas welk beeld dat moet gegeven hebben voor ook onbekende toeschouwers en lig ik net niet in een deuk... tjonge, gelukkig zie ik die niet meer, denk ik dan bij mezelf woeha... Nog later bedenk ik 'goed zo Lore, je hebt alweer volwassenen aan het lachen gekregen.' Lachen, zo zegt men toch altijd, is gezond...!
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug. Heb al enkele taakjes tot een goed einde gebracht. Ook 45 minuten gestudeerd in het boek over psychopathologie, de basisbegrippen. Doet me goed, geeft me rust. Ik wil begrijpen, begrijpen, begrijpen.
De vaat is al omgewassen en een deel van de hal ruimde ik op. Straks wil ik daarmee verdergaan maar zo moe dat ik even rust moest nemen. Omdat ik niet horizontaal wil, zit ik hier achter mijn scherm... zo rust ik toch ook en kan ik tegelijk mijn zieleroerselen kwijt zodat ook mijn psyche rust krijgt. Als ik horizontaal ga, begin ik toch weer te piekeren of snijden de gedachten mijn brein in flinterdunne schelletjes.
Ik ga straks ook aan het koken, en misschien ook wel aan het bakken. Een snik in me... verdriet... maar wat gek... ik weet niet eens meer waarom... zoals ik veel niet meer weet of begrijp.
Gedurende een maand zijn er in mijn leven nog meer zware zorgen bijgekomen. Ik kan nog oneindig veel meer verliezen dàn ik al verloor. Ik kan er hier helaas niets over vertellen. Als ik er privé over vertel, weet ik niet eens of de mensen die ik het vertel beseffen wat het voor me betekent. Gezien de soms nietszeggende reacties. Uitgezonderd die enkele vriendin die me laat weten dat ze me kent. Door haar begrip knok ik verder... ook voor degene die me lief zijn en die me laten voelen dat ze me (nog) niet kunnen missen. Degene die niet beseffen wat ik doormaak... het kan me bitter weinig nog schelen... Ondertussen ken ik mijn vrienden en wéét ik welke mensen wérkelijk om me geven en niet alleen in woorden. Degene die beseffen hoe het is voor me... Het zijn er bitter weinig. Ik ben erg moe nu. En al dat geleuter rondom me is als gezoem van bijen. Dwazen... dwazen.. dwazen. Ik ben helaas niet in staat om normale bezoekjes af te leggen, dus onthou ik me van dat evenement tot ik er opnieuw toe in staat ben. Soms vraag ik me af om anderen ook zoveel tijd stoppen in het lezen van wat ik schrijf als ik in dat van ze en ondanks mijn geestestoestand ook nog vanuit mijn hart op ze wil reageren... Bedroevend is het resultaat. Meeleven is helaas niet meer van deze tijd. Ze willen slechts inééen of andere top staan met loze, nietszeggende berichtjes... hun hart spreekt niet meer... alleen hun gevoel van in de top-leeghoofd met leeghoofdige berichten staan... Werkelijk lezen bij anderen doen ze niet meer, meeleven dat kennen ze niet meer... Misschien geloven ze dat alleen hun leed er toe doet? Dat fysisch leed het enige is wat zwaar om dragen is? Zo weinig meeleven pur sang... altijd opnieuw dat op zichzelf betrekken. Psychisch lijden is 'zot als een achterdeur'... ? Stompzinnige idioten die menen dat fysisch lijden het enige is wat telt... of die omdat hun verstand het niet naar behoren doet ze maar aan het schelden moeten om wat ze niet KUNNEN begrijpen omdat hun verstand en geweten, hun hart daartoe niet in staat is. Lees wat erover psychisch lijden te lezen valt... Zwaarder om dragen... maar natuurlijk moet je dat eerst aan de lijve voelen... als je tot één van die mensen behoort die menen dat alleen fysisch lijden 'lijden' is. Ik kots die wereld er vandaag uit... en die wereld daarmee bedoel ik al die zelfgenoegzame creaturen die menen dat hun beweringen dé werkelijkheid vertegenwoordigen... en die niet verder kijken dan hun neus lang is... Niet erg lang. Vandaag geef ik er de brui aan, even genoeg van alles en iedereen.
Ben erg, heel erg moe... wellicht ook door de koude douche op het einde van de dag. Onvriendelijkheid of zaken die me wegduwen of dat gevoel geven zijn funest na een zware, vermoeiende dag. Ik ging down huiswaarts. Heel erg down. Probeerde mijn schouder erbij op te halen... maar 't lukte niet. Ik begrijp het wel en toch ook weer niet. Dan denk ik weer aan mijn eigen leven... wat lopen mensen te mopperen over zo'n mankement als ze minstens twee mensen in hun buurt hebben die ze kunnen helpen. Ik had jaren niemand, geen vader, broer, oom... geen kat hielp me... Ik stond er alleen voor. Niet meer aan denken... je bent thuis en kan zo gaan rusten... Ontgoocheld in het einde van toch wel een fijne dag al is het tegelijk ook heel vermoeiend. Klokje rond en dat klokje begint al om 4.45u.... Kan je wel indenken hoe moe ik ben. Dan kan je niet veel meer hebben... zeker niet wat ik kreeg. Goed, ik probeer het te vergeten. Ze moeten me ook niet proberen bereiken op mijn gsm, ik liet die op mijn slaapkamer liggen en ben te moe om hem te gaan halen. Te moe ook om lange epistels te schrijven via sms... Als ze wat willen weten... want voor enige info hadden ze geen oren... dan moeten ze het maar met mijn vaste lijn doen. Ze hebben er geen begrip voor, of weinig vaak dat lange epistels via sms voor mij na zo'n dag écht te veel van het goede zijn. Bah... morgen trek ik tijd uit voor mezelf... en doe nog eens iets dat ik leuk vind in mijn uppie... want hoef even geen mensen meer om me heen. Ik zal wellicht morgen nog moe zijn maar 't kan me even niet meer verdommen.
Weet momenteel niet meer goed hoe ik het heb. Zo graag wilde ik met het dekbed over me heen de hele dag op mijn slaapkamer blijven, veilig op afstand voor het leven en de mensen. Het lukt niet, dat verwoestende gevoel in me noopt me uit bed. Ik ben nu al enkele uren wakker maar kwam niet toe aan een blogje schrijven tot nu. Ik maak me nog enkele koppen sterke koffie in de hoop dat het verdwaasde dan toch enigzins afneemt. De wereld en vooral de mensen die in deze wereld leven maken het duistere nog zwarter. Ik begrijp niet hoe de mensheid mekaar zoveel kwaad kan berokkenen, waarom mensen respectloos omgaan met mekaar. Waarom ze moorden en beledigen, verkrachten, misbruiken, tiranniseren, mishandelen, vernederen, manipuleren, kleineren, geweld gebruiken in plaats van de dialoog. Waarom moet er wrok zijn en wraak. Bizar hoe de mens desondanks zich meent te moeten onderscheiden van de dierenwereld. Soms lijken roofdieren minder angstaanjagend dan mensen... van ze weet je tenminste wat ze al dan niet doen om zich in leven te houden of hun territorium af te bakenen uit diezelfde levensnoodzaak. Van een hoop mensen weet je dat niet. Hun ego of de afwezigheid wat mensen zou moeten onderscheiden van de diersoort, wreedheid, bloeddorstigheid, egoïsme, eigendunk, sadisme, maakt ze niet tot roofdieren maar monsters. Bakenen ze hun territorium af om zichzelf in leven te houden? Je vraagt je af waarom ze doen wat ze doen of nalaten te doen wat ze menselijkerwijze behoren te doen... Ik geloof niet dat roofdieren bewust beledigen of bezig zijn met wraakacties. Ik weet niets meer.
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg (sarcastisch)...
Ik heb vandaag opnieuw een lijstje gemaakt met zaken die ik kan doen. Geen overbodige luxe, me dunkt.
Ik ben weg... heel heel ver weg. Comfortabel. Verdovend rustig. Verduiveld draaglijk. Veel klusjes geklaard. Overal wat. Zo blijft het boeiend. En hou ik vol. Achter het scherm rust ik uit want op de sofa rusten kan ik niet meer... te onrustig. Rust verscheurt mij. Ik moét bezig blijven, zelfs als ik rust. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde het uit. Als ik dood mocht gaan, ik ging dood. Als ik kon zweven naar de wolken, ik deed het. Ik ben niet meer die Lore die ik kende. Welke Lore ik dan wel ben? Als jij het weet, je mag het me proberen vertellen. Diepe zucht. Het is goed, het is OK... dat ik het huis aanpak, stukje voor stukje. Het geeft rust... Waar ik de zooi in mijn leven niet schijn te kunnen verwerken, nu nog niet, hopelijk ooit, kan ik die wel aanpakken hier in ons woonhok. en ook in tuin. Maar deze week niet de tuin, het is het één of het ander. Ik ben moe. Bezoekjes brengen en dan stop brein, stop besef, stop alles. Morgenochtend ontwaak ik toch opnieuw met de onnoemelijke psychische ellende die me in flinterdunne schijfjes hakt. Dus wat zou ik waar dan ook om malen? Morgen bezoek ik ook mijn nieuwe (woeha al bijna een jaar), goede psychiater... maar wat een ironie dat ik hoe langer mijn leven duurt, hoe meer problemen ik ondervonden heb met 'hulpverleners'... tjonge, 't is om je een 'psychische' breuk te lachen.... behalve met deze en die een vriendin werd en ook een maatschappelijk werker.
Op het einde van de rit trof ik een goede psychiater, mijn huidige dus,... en ook die andere die een vriendin werd dus die ik ergens 1988 raadpleegde tot 1991... en die ene maatschappelijke werker die twijfelde of hij met zijn opleiding mij wel voldoende kon helpen... Ja... hij hielp me méér dan die hier niet vernoemd zijn omdat hij zijn eigen in gebreke blijven zelf naar voren bracht. Die man vedient een medaille... een nederige...! Hij maakte dat ik het vertrouwen in hulpverlening niet verloor nadat ik misbruikt werd...!!!! Die maatschappelijk werker liep niet naast zijn schoenen van pretentie en meende zich evenmin een oppergod of goeroe zoals degene die mijn leven verbrandde of die twee anderen die hun poten niet konden thuishouden en meenden dat dit absoluut therapeutisch was ... (voor hun eigen behoeften zeker... stinkdieren verdomme ) De ene werkte in een 'centrum voor geestelijke gezondheid' als 'psycholoog' (asjemenou)-en is sinds zijn 'veroordeling' op zichzelf begonnen... de andere werkte in een centrum voor leerlingenbegeleiding maar is 'gelukkig' op pensioen sinds enkele jaren. De boekverbrander... tja die man... kan me gestolen worden. Die man bedoelde het goed totdat de dwaas doorkreeg dat zijn methode het erger maakte en hij verkoos zijn handjes in onschuld te wassen en op de vlucht te slaan, daarbij mijn geschreven leven in de 'as' te leggen... in plaats van zijn eigen 'principe' dat er nog 'grijs was tussen wit en zwart' toe te passen... en even te bevragen OF HIJ ME WEL GOED BEGREPEN HAD.... Godvervloekte idioten. Dat studeert af voor 'psycholoog' en blijft 'psyche-holoog' en kan toch met die titel mensen 'om zeep helpen'. Géén schadevergoeding gezien voor al die 'MISKLEUNEN'...! Hulpvragers... weze gewaarschuwd... er zitten ook 'kakkerlakken' en 'hyena's ' in de hulpverlening, 'bloedzuigers' en 'manipulators van het àllerérgste soort'...!!!!!!!!!!!! Volg jullie gevoel bij twijfel of manipulatief gedrag van die psychologen/psychiaters (alias psychopathen).... en gééf zeker geen gevolg aan hun zelfzekere gruwel-stellingen...! Ze dienen slechts hun eigen belang...!
En dan die puber van een voorlaatste psychiater die zo bang van me was... dat hij me niet anders dan durfde te dumpen per mail??????? Bang omdat het kleintje dat hij in wezen bleef, 'betrapt' was door zijn 'mammie'???? (waarom viel hij me anders voortdurend lastig met zijn onooglijke probleempkes?) Dat is nog de grootste sukkel van allemaal... wat een godverdomde lafbek... en ik vertrouwde hem nog wel... ik gaf hem mijn vertrouwen dat VOOR hem al ZOOOO zwaar op de proef gesteld werd...!!!!!!!!! en toen hij... zich betrapt voélde... want mogelijk wàs hij er heus mee bezig... met me te verdoven om zichzelf een comfortabel inkomen te verschaffen zonder zich al te erg uit te sloven... en voelde hij zich o zo betrapt... door een vrouwmens waarvan hij de slimme slimmerik niet vermoed had dàt ze 'therapie' wou en geen 'sus me in slaap-sessie'. SUKKEL GODVERDOMME... Hij dacht net als nog een ander niet bijster wijs soort van de mensheid dat mensen met bps geen 'verstand' bezitten.... Ik vertrouwde je huppelende eekhoorn... ik gaf je ondanks wat ik meemaakte met vorige hulpverleners mijn vertrouwen... besef je wel klungel wàt je dééd??? Néén... wel ik hoop dàt je dat ooit doet en me jouw wélgeméénde excuses alsnog aanbiedt...! Heb je dààr het lef voor?? Sukkel. Jij Jan Klaassen maakte dàt wat al zo erg was ondrààglijk nog ondraaglijker werd en helemaal erg...= je verknoeide, saboteerde maanden therapie bij wél een goede psychiater... door jouw onbetrouwbaarheid... door wàt je deed... je ondermijnde mijn vertrouwen in hulpverleners... Brand in de hel..... Ach neen... ik ben toegeeflijk... béséf wàt jé dééd... en maak mij jouw verontschuldigingen over... en dàn vind ik misschien vrede...! Ben ik een ziekelijk 'borderline persoonlijkheidsspatiënte'? Néén...! Jij was een psychiater die zijn boekje méér dan te buiten ging.!!!!!!!!!! en ziekelijk in zijn natrappelende geschonden egootje van niemandal.
Ik let er bij iedere wandeling met mijn hondje zeer nauwkeur!g op geen naaktslak te vermorzelen... Met jou doe ik dat ook. Verdien je het? Ieder mens én dier verdient het om behandeld te worden als 'lévend wezen'... ik dus OOK en dàt waarde J.D. dééd jij NIET !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jij vermorzelde mij om slechts jouw EGOOTJE te redden... Dat je niet eens beseft dat je jouw egootje voorgoed hebt verknoeid. Je bent zo dom... onverdraaglijk dom. Door verwaandheid.. Door arrogantie. Door zelfgenoegzaamheid. Hoed je ervoor om géén narcist te worden. Jouw titel beschermt je daar heus niet tegen...! Ik wéét wel beter... je liet in jouw kaarten kijken... het waren er beste kikkervis géén al te fraaie.!
Ik val in herhaling.. maar het is dan ook herhaling van het zijnde...
Ontzettend moe. Na de sessie, 'k voelde mij vrij goed erna, daarom toch nog een stapje verder gezet in de wereld. Dat is lang geleden. Maar nu ben ik zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta. Omdat dàt gevoel niet werkelijk onbekend is, kan het me ook geen jota schelen. Verder schijn ik niet meer in de mogelijkheid te verkeren nog enig gevoel of gedachte te verwoorden dan alleen dat vreemd genoeg héél veel mensen naar me lachten. Ik voelde dat oude gevoel weer dat ik een rust uitstraal naar mensen toe. In zekere zin was dat ook zo, denk ik, want ik nam voor ik naar de sessie vertrok nog een vrij warme douche en waste ook mijn haardos wat me meestal zo kalm als een lammetje maakt. Ook na de sessie voelde ik me 'vredig'. Toch was er op weg naar de sessie nog een voorval dat me onderuit sloeg. Een vrouw vertelde haar verhaal maar het ontaardde... ze luisterde zelf niet eens toen ik haar herhaaldelijk liet weten dat ik een autobus moest halen. Ze gebruikte woorden die ik hier niet eens wil schrijven... ik geloof dat ik haar volgende keer ga ontlopen... want dààr ben ik niet tegen bestand... en ik weet niet of ik het ooit wel zal zijn. Ik ben eigenlijk geschrokken van haar woorden en het blijven doorgaan ook al liet ik weten dat ik moest gaan. De therapie is voor mij heel belangrijk nu... en ik hoef het niemand te vertellen... zeker de betreffende vrouw niet. Het leven en de mensen erin schokken me soms... zoals deze vrouw vandaag... al leef ik heel erg met haar mee, met wat ze me vertelde... maar ik wil niet meer opgeslorpt worden door mensen. Ik kan dat niet meer dragen. Daarom ben ik liever thuis, veilig ver weg van mensen. Ik ben moe, zo moe. Bezoekjes toch maar weer uitstellen tot morgen.
Ja, ik ben goed bezig... over grenzen te gaan. Mijn rug en nek doen pijn. Goed hoor dat ik een deel van mijn woonkamer plots grondig meende te moeten schoonmaken en nog wel in een hyperkinetische haas-tempo... Natuurlijk droop het zweet over mijn hals, rug en dan met open raam, zeer verstandig... ... voor de spieren... Soms wil ik mijn verstand niet gebruiken. Ik wilde nog verder doen maar 't ging stilaan mis. Dus besloot ik toch enigzins ongerust hier even te vertellen, zo kan ik rusteloze driftkikker toch even uitblazen. Want tjonge, ik ben allesbehalve rustig... het is alsof ik alle jaren van stilzitten in één uur wil inhalen. En het ging net zo goed in dat rustige tempo dat ik aanhield en me beperkend tot niet te lange opruim-en-poetssessies. Tot vandaag. Plots kreeg ik een elektrische schok, zo voelde het toch en moest ik als een over zijn toeren lopende motor allerlei doen. Pfff. Ben nog niet gekalmeerd, wil meteen terug aan de slag. Wil allerlei verplaatsen. En dan nog in mijn eentje... niet al te lichte zaken een etage lager verzeulen. Als ik maar genoeg zelfbeheersing heb om dàt te laten. Je hoort het wellicht al... 't gaat me moeilijk vallen maar dan helpt het wel om even aan de gevolgen te denken als mijn rug weer 'kraààààk' doet... En dat zit er al weken in... Het enige wat ik kan bedenken, is ervoor zorgen dat er iets minder zwaar voor in de plaats kan gevonden worden... zodat ik niet in de verleiding kom toch te gaan verhuizen...
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... Mijn geluk kon toen al niet op... maar nog gelukkiger voelde ik me toen ik opnieuw iets kon delen van mijn leven, zienswijze, gevoel, bekommernissen met dat kleine lieve meisje en haar mam... en haar zus... Ik voel me niet meer alleen... Er kwamen waar wij waren ook heel wat mensen naar me toe die zo blij waren me nog eens te zien... dat deed zoveel deugd. Ik was vergeten... dat ik bij een pak mensen altijd zeer geliefd was en blijkbaar nog altijd ben. Mijn gulle lach, mijn meevoelen en aanvoelen... mijn liefde voor anderen. Ik zou kunnen huilen van geluk en van geraakt te zijn door alles wat mij vandaag in de armen viel... en mijn hart verwarmde en intens raakte. Dank je allemaal... daarvoor. Ook hier voor de vriendschap van mensen op blog... Vaak schrijven ze dat ze me zouden willen helpen als ze dat konden... maar ik wil zeggen dàt ze me al zo erg helpen... door hun begripvolle, steunende, lieve reacties... Daarom ben ik ook teruggekomen hier... omdat ik hier aanvaard voel... en ook voel dat mijn hart uitgaat naar jullie... Dat wou ik jullie vandaag vertellen nu mijn hart heel erg open voelt... en dat is lang geleden. liefs van mij
Een beetje verdwaasd ben ik, maar 'k ga zo aan de slag. Opnieuw de eeuwige ellende bij het ontwaken... Ik zet mijn verstand op nul en volg mijn ritme, werk af wat ik vandaag zeker moet volbrengen en verder zien we wel. Straks zal het beter gaan omdat er toch weer iets op het programma staat, ik opnieuw meekan met iemand. Ook de rest van de namiddag zal in die zin wel goed verlopen, vermoed ik. Ik ga aan de slag dat ik ook deze dag goed door kan komen want eerlijk... ik ben nog moe van gisteren. Vandaar het belang toch nog rust te nemen voor het niet meer kan. Ik voel me ook niet zo goed en dat is weer dat andere niet nader te omschrijven gevoel, een vrij groot onbehagen en je absoluut niet goed voelen zonder dat je er de vinger op kan leggen wàt dat veroorzaakt ... Straks zal het wel wegebben. Hoop ik.
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten. Ik wil vandaag vergeten... ik vond het niet zo fijn... misschien omdat het allemaal zo holderdebolder moest gaan en de indrukken elkaar te snel opvolgden. Ik kon niet rustig be-leven maar werd van hier naar daar gekatapulteerd. Daardoor voel ik me niet 'aanwezig geweest', 'niet bestaan'. Ik heb ook niet het gevoel dat ik als mens behandeld werd maar als eerder iets ter verhoging van anderen hun comfort en niet meer dan dat. Dat heeft me geen goed gedaan. Ik wil dit niet meer. Ik geloof verder dat ik niet de enige ben geweest die zich als een draaitol heeft gevoeld waar ze met de zweep opsloegen... Jammer, heel erg jammer allemaal. Een illusie armer... die illusie dat het in die zin nooit meer mis zou kunnen gaan. Wel dus.... Het is aan mij om volgende keer grenzen aan te geven want anderen voelen dit misschien niet zo aan. Ik wil niet geleefd worden of het leven aan mij voorbij laten gaan op die manier... ik wil genieten van zulke momenten en vooral dat anderen er net zo van kunnen genieten. Dat is onmogelijk als ze op die manier over het leven rollen en niet meer zien wat rond ze gebeurt. Het is jammer dat het zo 'n dag moest zijn. Ik wil het vergeten, nu. 'k Ga rusten.
Ach waar maakte ik me druk om... Dergelijke creaturen zijn het niet waard om je druk over te maken. We hebben de wisser genomen en hebben gewist, de hele tekst die ik schreef. Hoe mensen zich gedragen, zou je niet mogen raken want ach het zegt zoveel van ze zelf. Vandaag begin ik de dag heel vroeg zoals je ziet. En niet zo goed eveneens. Maar dat ik aan het wissen ben gegaan, is zeker verstandig. Met mijn verstand op nul begin ik deze dag.
Het gaat weer, de zaken zijn weer wat draaglijker. Ik ben zo moe dat ik niet meer weet dat ik besta... maar dàt kan me hoegenaamd geen lorrie en lappie schelen... wél dat de zaken weer draaglijker werden. Ik neem teveel hooi op mijn vork. Morgen rusten in de hooimijt. (om in de sfeer te blijven woehaha)... want ik geloof niet dat het weer is om daar in een hooimijt rust te nemen. Ik kwam vandaag op mijn wandeling een bizar voorval tegen... Een vrouw was kwaad op de blaadjes op haar oprit... en boos uitte ze haar ongenoegen over het feit dat ze al-weer op haar oprit lagen en zij ze moest wegvegen. Ik had geen zin om er op in te gaan... ik had wellicht gezegd dat het de 'natuur' was... die we als aardbewoners eerder dankbaar dan slecht genegen zouden moeten zijn. Ik had geen zin in boze mensen... want ik was met een zonneschijntje op stap. Al die zeurpieten ook over zulke natuurlijke zaken als blaadjes die in de herfst aub van de bomen waaien. Gaan ze straks verdomme ook de bomen om die reden omhakken? Of de blaadjes vastlijmen? Gekken... je vindt ze heus niet vooràl in psychiatrische instellingen hoor.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier. Vandaag een meer dan vreemde dag om allerlei redenen. De gevoelloosheid viert hoogtij. Prima. Het is wellicht niet zomaar dat ik amper nog wat kan voelen het grootste deel van de tijd. In feite weet ik momenteel met mezelf geen huis te houden, wil alles doen en kan bijna niets zonder tien keer terug te moeten lopen omdat ik vergat wat ik kwam halen, kwam doen, wilde nemen enz... Zo geraak ik uiteraard nog erger uitgeput omdat ik alle trappen die ik hier maar kan lopen wel tien keer heb gelopen ook. De afbeelding... tja in zulke bui voel ik me momenteel.
afbeelding= mijn vorige psychiater...!!!!! Ik voel me vandaag op een heleboel fronten niet zo best. Vermoeidheid wellicht van de afgelopen dagen. Ergens ook een verkoudheid opgelopen of iets anders onder de leden want ondanks een kamertemperatuur van 21 graden had ik zowel gisteren als vandaag kou. Zelfs dat wat me alle dagen rust geeft, daar kon ik vandaag niet eens aan denken of ik voelde me gelijk nog slechter. Ik ben uiteindelijk opgehouden me te verzetten tegen de teneerdrukkende uitputting en k' nam enkele tijdschriften van Knack waarin ik wat bladerde en las wat me kon boeien. Het enige wat me echt boeide was het kruiswoordraadsel oplossen en meedoen aan de wedstrijd wat ik alleen doe als de prijs me interesseert. Heb daarna toch weer een klus op me genomen die misschien toch te zwaar was maar ik ben het tegenwoordig zo beu te wachten op alle beloftes van die zogenaamd die karwei voor mij zullen opknappen dat ik steeds meer karweien zelf opknap. Ik word namelijk ook depressief van daar allemaal te blijven tegen moeten aanstaren. Het vergde echter zo'n krachtinspanningen die ik na de afgelopen dagen niet meer zo blijk te kunnen waarmaken dat ik misselijk werd, en zowaar ook nog draainissen kreeg, het zweet gutste langs mijn rug en erna voelde ik me, hoe kan het ook anders, nog ellendiger. Ik ben ook abnormaal kortademig. Rusten moet ik... rusten. En dat zal nu toch wel beter lukken zeker? Nu ik deze klus toch al voor een groot deel klaarde? Ik ben moe en down en niets kan me nog veel schelen. Ik dacht aan die ik verloor, die me niet meer moeten is beter geformuleerd. Ik kan mezelf en anderen wijsmaken wat ik wil maar het leven veranderde erdoor en helemaal en bijzonder drastisch, toen ook de vorige psychiater die ik heel heel moeizaam mijn vertrouwen schonk me dumpte als slachtafval. Het hoeft voor mij sindsdien niet meer. Ik zal me proberen die momenten te herinneren dat anderen me nodig hebben. Het is soms erg moeilijk er ook om te geven. Toch zet ik me ervoor in. Ik prent in mijn hoofd dat ik het ze niet kan aandoen. Morgen is het een jaar geleden dat het kikkervisje me dumpte per mail. In feite is het een sukkel waar je medelijden mee moet hebben. En gek genoeg heb ik dat ook. Hij is zo doorzichtig als goedkope plastic.
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één. Hier komt de herschreven blog. Als ik kon schreeuwen, ik schreeuwde. Maar ik ben een zombie en dus doe ik niets. Ben zo uitgeput dat ik niet meer weet dat ik me nog op de aardbol bevind. Heb hier de hele woonkamer verbouwd... alles versjouwd... voelde me niet lekker maar het kon me niet schelen. Vandaag een jaar geleden heeft een afgestudeerde flater van een psychiater een patiënte van hem gedumpt. Mij dus. Per mail aub! Zelfs mijn huisarts die sterk kan relativeren vond dit hallucinant...!!!!!!!!!
Neen... die man heeft geen enkele reden om in zijn vuistje te lachen. Ik ben misschien zijn eerste trauma maar zoals ik weet, kan je van je trauma's leren... Denken dat je er comfortabel afkomt, is er niet bij... zelden... voor geen enkel wezen dat onder een trauma te lijden heeft of had.
Ik ben veranderd... trede bij trede. Met me sollen gaat de sollers niet meer zo goed af. Heb de goedgelovigheid en het grote vertrouwen in die dat misbruiken voorgoed afgezworen. Een immense nuchterheid doorklieft iedere schijn en maskerade.
Er zijn véél soorten misbruik... hij beoefende er één van... en wél een zeer ernstig. Misbruik van vertrouwen en loyaliteit. Ach waarom worden zovele goede gezegdes van vroegere tijden niet meer in gedachten genomen? Bezint eer je begint bijvoorbeeld.
En wees geen klein kind maar een wijs, eerlijk, verstandig, menselijk mens.
Zandstormen woeden op welke manier kan je jezelf nog behoeden...? Grote druppels in de goot overstromen zaaien dood. Schreeuwen, huilen, roepen geluidloos en verstomd Gevoelens achter grendel de mond gesnoerd, op slot onverschillig geworden voor het leven en het lot...? Of verdoofde ontreddering 't moedig tot vertwijfeld streven....?
indrukken bij de vleet meevoelend met al dat leed dolgedraaid als een tol mijn hoofd zit boordevol ik ben er niet en toch weer wel wat doen mensen mekaar veel pijn veroorzaken verdriet, smart, psychisch gezwel onachtzaam, kil, hard, egoïstisch, arrogant waar is hun hart en hun verstand? is het zo moeilijk voor mekaar toch een minimum menselijk te zijn?
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn. Ik droom ook vreemd... al drie keer gutst het bloed uit me in mijn dromen wat zeer vreemd is... want in real life doet het dat al tijden niet meer. Ook vreemd in mijn dromen is dat verleden en heden erin samenkomen. Zo kan ik in mijn geboortehuis met een mens uit het heden praten... en mengen zich ook alle episodes van mijn leven in één gebeurtenis. Zeer vreemd allemaal... zo droomde ik nog nooit. Ik zie dat als een teken dat zaken uit het verre verleden verwerkt worden of toch kunnen worden.
Verder zullen de indrukken wellicht niet afnemen de komende dagen, weken, maanden... ik moet zorgen voor voldoende rust om niet in te storten. Ik ben er voor mensen... want ik ben weer mezelf... maar de prijs die ik daarvoor betaal, ken ik ook... héél veel pijn door het meevoelen, heel veel pijn door het verdriet en het leed van die anderen bijna lijfelijk te ervaren.
Ik ga ook deze in die zin aan indrukken overvloedige dag nu proberen zo rustig mogelijk door te komen.
Ik geloof niet dat het vandaag een probleem zal vormen om tijdig rust te nemen, ik ben nu al totaal op en kom nog maar een anderhalf uur geleden uit bed. Zoveel energie er gisteren vrij kwam, zo weinig is er vandaag. Slaperig en uitgeput waardoor ik het goede gevoel dat er gisteren was niet meteen terughalen kan maar ach... dat komt wel terug eenmaal ik uitgerust ben. En rusten zal ik... ik hoef niet eens te vrezen dat ik me tegen deze vermoeidheid een daglang zal kunnen blijven verzetten. Daarmee zit het alvast wel snor dus...
Gisteren was erger dan ik dacht... Ik kon niets anders dan horizontaal de dag doorbrengen... werkelijk de godganse dag... Die ochtend vlug een kort blogje... daarna uitgezonderd een toiletbezoek en eten, kon ik niet anders dan de hele dag horizontaal liggen. Dat was bijzonder frustrerend want ik wou eigenlijk allerlei doen. Het is bijzonder lang geleden dat het zo erg was en zo lang duurde. Meestal ben ik in de namiddag terug in staat iets te doen... nu niet... zelfs niet zittend... Ik werd misselijk en draaierig en voelde me hondsmoe. Zelfs een toiletbezoek leek op de beklimming van één of andere hoge berg. Het zegt me dat ik aan mijn grenzen zit of er al over... en ik wil absoluut niet terug naar dat stadium van jaren geleden... Voel me allesbehalve oké, hoop dat het morgen opnieuw wat beter gaat. Ik word er down van, ergerdan ik zonder die uitputtingsverschijnselen al ben. Verstand op nul en effe langskomen bij jullie... want ik weet voor de drommel niet meer hoe lang dàt al geleden is. Het leven en de dagen snellen aan me voorbij... Of dat goed is? Voor mij is het slécht... zéér, zéér slecht.
Het lijkt zo eenvoudig, zo simpel, zo doodnormaal. Ze zeggen je energie te halen uit al die vriendschap en warmte van mensen die zo om je geven. Die raad hoeven ze niet eens te geven... want dat doe je al vanzelf. Maar wat ik me afvraag is of ze op zulke ogenblikken denken dat het dan voorgoed voorbij zal gaan? Of vermoeden ze dat het de zware zaken op zulke ogenblikken toch iets milder maakt?
Ooit dacht ik zelf dat het door warmte, vriendschap en het daaruit ontsproten geluksgevoel zou helen, dat de pijn en de nacht voorgoed voorbij zou gaan. Ondertussen weet ik dat het een illusie is. Het komt nooit goed maar het wordt wel beter, wil ik geloven.....
Ik herinner me die geluksmomenten uit het verre en dichtbije verleden, jazeker, maar ik voel ze niet meer, niets voel ik er nog van. Alsof ze er nooit waren. Zelfs die niet vrij recent. Ik sta er niet lang bij stil en leef mijn leven zo goed als maar kan. Ik koester de minuten, uren, dagen dat ik me beter en soms zelfs gelukkig voel op de ogenblikken dàt ik dus kàn voelen. De andere minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren laat ik zijn wat is... laat eveneens alle onbegrip voor het psychisch ziek zijn over mijn kant gaan nu. Het kan me niet meer schelen. Met een röntenblik kijk ik door opmerkingen en suggesties, adviezen, vertwijfelde raadgevingen heen... en laat ze voor wat ze zijn... onder andere uitingen van onmacht, van de wens te helpen, leed weg te nemen... steun te geven, mee te voelen. De minder mooie motieven laat ik in het ongewisse en bij die ze bezitten. Ken jezelf... dat geldt zowel voor mezelf als voor ieder ander menselijk wezen die tot zulke handeling in staat is. (kennen)
Onverwacht, nu ja, niet helemaal, ik kreeg gisteren tijdens de avond een telefoontje... werd een dag die zwaar, donker begon lichter en lichter en lichter. Zo gezellig en warm, een vriendin die me uit mijn isolement haalde, 't werd zo ontzettend gezellig in een knusse omgeving met lekkers voor onze neus. Ik genoot van alles, van de babbel, van het lekkers en vooral van het gezelschap van één van de weinig overgebleven vrienden die ik nog kan vertrouwen omdat ze te vertrouwen zijn. Ook deze vriendin ken ik al meer dan twintig jaar... en nooit heeft ze me veroordeeld of gekwetst... er was zoveel begrip én steun. Tijdens de verschillende rampen in mijn leven... was ze er... zomaar. Zulke dingen vergeet ik nooit... Vandaag beleefden we een hele fijne dag... zij en ik. Ik ben er dankbaar voor...! Dankbaar voor die mensen die er niet slechts zijn met woorden... de drie vriendinnen, twee kennen me meer dan twintig jaar, één bijna twintig jaar... zij halen mij nu uit mijn donkere grot... betuttelen me niet of overstelpen me evenmin met raad maar schatten me naar waarde, behandelen me niet als een kind, een sukkeltje, een kleuter of een naïef onnozel wicht... Ze weten wie zich binnen bevindt en geloof me weinig mensen weten dat... al geloven er veel dat ze het weten... ik kan slechts meewarig mijn hoofd schudden. Stil aanschouw ik... degene die door de mand vielen en vallen... en laat ze. Ik ken dit verschijnsel van vroeger. Op het ogenblik dat je niet meer aan hun lippen hangt of niet net zo van ze afhankelijk bent als zij wel zouden willen... (omdat zij dan in problemen komen met de vitamientjes die ze verkrijgen met hun goedheilig aureool voor eeuwig op je te willen blijven uitproberen ?) wijzen ze je af... worden koeltjes, kil en afstandelijk... Alsof mij dat wat kan schelen. Vrienden ken ik net door het groeien van mijn vertrouwen beter dan ooit... en ik kan ze ook heel wat beter onderscheiden van die het in alle talen roepen maar het nooit echt waren en wellicht ook nooit zullen zijn... simpelweg omdat ze géén vrienden zijn maar een soort teken die zich voeden met hun liefdadigheid op je los te laten. Ach... ben ik weer te wantrouwig? Ziek? Zie ik spoken...? Vergis je niet... degene die mij niet zien... zien spoken... niet omgekeerd.
Ik ben veranderd. Natuurlijk veranderen mensen constant, dat is me bekend. De verandering echter die in mij plaats vond en nog steeds plaats vindt, daarmee bedoel ik wel een andersoortige verandering, een die me voor een groot deel onbekend is... en toch verwelkom ik de verandering die ik voel met open armen. Ik voel dat het goed is, dat het heel wat ballast van me afgooit en ook barelen sluit voor verwoestende invloeden van buitenaf. Zo gaat er toch iets minder energie verloren aan het ziek voelen door allerlei... ! Ach, uiteraard zijn al die invloeden niet slecht bedoeld, wilden ze niet verwoestend zijn. Het heeft veelal te maken met onnadenkendheid of een niet weten... En ook al menen we veel te weten, bij tijden besef je heel heel erg hoé wéinig je in feite weet. Mensen waaronder ook ik, weten niet altijd wat een effect bepaald gedrag van ze op anderen kan hebben. En wat is een goede bedoeling? Soms grenst het net aan die vrijbrief die we onszelf geven... dat we het toch met de beste bedoelingen deden... maar wellicht wordt iets onderliggends onderdrukt, namelijk dat die goede bedoeling misschien wel vooral zijn oorsprong vond in een tekort, een nood binnen onszelf.
Pfff, tjonge, wat een uitleg... en dat al van de vroege ochtend...
Alsof die dag, een jaar na de dumping nog een laatste stuiptrekking was... sindsdien lijkt die man die zich mijn behandelend psychiater noemde én zijn nare behandeling vooral het laatste jaar, uit mijn systeem verdwenen. Gelukkig maar. Nu wéét ik niet alleen dat de vreemde en onverantwoorde behandeling en hij die hij die zo lichtzinnig met dit alles omsprong het niet waard is om er nog ellendig door te voelen, ik voél het ook...! Het laat me koud, zo goed als.... Dat hij het niet eens scheen te kunnen vatten vind ik nu slechts meelijwekkend en tja als het nogmaals zou gebeuren (bij anderen) zorgwekkend...! Voor mij voelt dit hoofdstuk echter afgesloten. Alle goede dingen bestaan uit drie? Nu, blijkbaar alle slechte dingen eveneens... want hij was de derde hulpverlener die een zware én onverantwoorde fout beging in een hulpverleningssetting...! De derde én de laatste... dààr steek ik mijn hand voor in het vuur. Wanneer iets me niet al te koosjer lijkt... zal ik nu wél méér op mezelf vertrouwen en absoluut nooit meer op wat zij proberen zichzelf én mij wijs te maken...! Mijn intuïtie en aanvoelen volgen... en dat wat iedere vezel in me doet trillen van twijfel over zaken die niet OK voelen.... Het voelt of ik me heb kunnen bevrijden uit netten, webben die een deel mensen rond me weefden om me in hun macht te kunnen houden... waarom mogen ze zelf uitzoeken... en macht heeft heel veel gedaantes... Ook de mensen die anderen aan ze afhankelijk willen maken, beoefenen een vorm van macht. Niets of niemand zal me nog in die mate kunnen beïnvloeden... precies omdat er iets veranderd is...
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten. En die handeling klinkt gemakkelijk maar is het niet. Ik ben niet in staat er nu een hele uiteenzetting over te geven maar degene die weten hoe het voelt als je in je waarde gelaten wordt, die begrijpen wellicht zonder woorden wat ik bedoel. Ook degene die niet in hun waarden gelaten worden als ze het doorhebben want vaak gebeurt het zo subtiel. Je voelt het soms pas als het te laat is, als je jezelf niets meer voelt, niemand, een nul, een verloren zaak, een menselijk wezen dat ze willen doen geloven dat zij/hij een hopeloos geval is, een ding dat slechts rest om verder hopeloos geval te zijn...?
Ik merk het verschil... en ook in die zin heeft de vorige psychiater meer dan misbruik gemaakt van mijn instorting toen de ene ramp de andere opvolgde. Hij nam toen de leidsels over ook al had ik hem alle jaren tervoor laten weten dat ik de touwtjes van mijn leven zelf in mijn handen wilde blijven houden... Misbruik makend van de vreselijke ontreddering... bewust of onbewust, wat doet dat er in hemelsnaam toe? Hij als psychiater hoort zich tenminste dààrvan bewust te zijn...! Wat hij ermee deed, was zo mogelijk nog erger... hij leidde me regelrecht naar niemandsland, naar de idee hoe hopeloos het was... uitzichtloos... door alle boodschappen die ik kreeg, verbaal en non-verbaal... dat me niets meer restte dan praten en hij luisteren... hopeloos geval... niet meer in staat tot... niet langer in haar waarde gelaten maar betutteld, met duidelijk een gebrek aan geloof in haar kracht, waarde, zijn... en dat liet hij voelen net door me te behandelen zoals hij me vooral dat laatste jaar behandelde... als een sukkeltje... en een sukkeltje ben ik nooit van mijn leven geweest. Hij ijverde vooral dat laatste jaar me daarin te degraderen... zodat hij gemakkelijk vat op me kon hebben? Want ik was niet blind... is zag meer dan me lief was hoe hij twijfelde, hoe onwennig hij soms was met zaken die ik naar voor bracht. Soms zelfs een soort angst. Natuurlijk maakten die zaken me nog angstiger... stel het je maar eens voor, in behandeling bij een psychiater waarbij je zijn onzekerheid, twijfel en angst merkt... natuurlijk wou dat jongetje de touwtjes in handen...
Het is nu gelukkig anders... bij deze psychiater... al van die eerste keer... en ondanks de enorme angst voor net zulke behandeling bleef ik dat vertrouwen voelen, in een deskundigheid, én vooral op diens betrouwbaarheid... Mijn huidige psychiater is niet bang, en zijn twijfel belast mij niet... het wordt bevraagd... hij laat me in mijn waarde, altijd... het respect is bijna tastbaar... het geloof en begrip, het aanvoelen... iets wat ik bij de vorige keer zowat aldoor miste... zo vaak moest ik vragen of hij het begreep... en zelfs als hij dat beaamde, voelde ik aan zoveel twijfel daaraan... terecht zo is gebleken...!
Waarom liet ik me zolang omver blazen door zijn magische toverwoord als zou ik té wantrouwig zijn? Ik voel veel en ik weet nu dat ik daar niet alleen op màg vertrouwen maar eerder op moét vertrouwen...!
Geen opgeblazen kikker-toestanden meer, geen woorden in de wind... geen egotripperkes of betweters of eigengereide wijsneuzen... Die zijn er vanaf nu allemaal aan voor hun moeite...! Ik schreef het toch al? Ik bén verànderd... ! En als iemand me daarbij hielp, is het wel mijn huidige psychiater, precies omdat hij mij in mijn waarde liet, altijd...! Hij is betrouwbaar, betuttelt me niet. Betuttelen is toch zo gemakkelijk, vooral als je er zelf beter van wil worden... terwijl je de andere niet alleen in de kou zet maar zijn/haar waarde erdoor afschraapt. Mijn huidige psychiater laat me door zoveel merken dat hij veel begrijpt en als hij dat niet doet, dan ontkent hij dat niet... Zo krijg ik tenminste de kans om me nader te verklaren of meer uitleg te geven, me op die manier zo goed mogelijk te duiden. Hij behandelt me niet als een zieke kleuter, als een wezen zonder verstand...
De vorige psychaiter liet zo vaak merken dat hij de intelligente was, degene die alles wist en het hele proces alleen in zijn handen had en wou blijven houden.... zelfs op het einde... toen hij me kwijt wou... en de reden waarom hij dat op zulke laffe manier deed, is meer dan duidelijk... ! Zelfs toén bekommerde hij zich meer om 'zijn' waarde en 'zijn' eergevoel dan om het psychisch welzijn van zijn patiënte... 'Zijn' ego deed er meer toe dan het welzijn van zijn patiënte... en dat is onvergefelijk.
Dit blogje is geschreven, op een andere wijze dan alle andere blogjes over hem, de vorige psychiater dus... omdat, zoals ik al schreef, na die laatste stuiptrekking die dag een jaar later, hij grotendeels uit mijn systeem is verdwenen... slechts een soort meewarigheid is er als ik aan de hele wansmakelijke historie terugdenk... Meewarigheid met zijn onwijsheid, zijn onintelligent en onverantwoord optreden. Hij lijkt een kind dat zijn zinnetje niet kreeg... een puber die zich op de vingertjes getikt voelde... hij kon niet met bedenkingen om... hij was niet in staat schuld te bekennen... daarom moest ik weg... want dàt hij me naar een ander wou overhevelen en wel op dergelijke lafhartige manier, per mail, zonder enig gesprek... die vraag had ik al herhaaldelijk gesteld... en gek genoeg had ik er niet één keer een reactie of antwoord op gekregen. Hij broedde in stilte verder en dumpte me met leugens en lafheid. Fraai hoor... erg zwak en heus niets om trots op te zijn...
Ik schud slechts mijn hoofd... meewarig... wat is hij nog een kind... en als ik denk aan de telefoon erna waarin ik hem vroeg om het wààrom van wat hij deed... wat hij toen zei, hoe hij me toen behandelde... pure horror, een ware verschrikking... Als er al niet veel meer restte van mijn menszijn en eigenwaarde nàdat hij mij dumpte per mail... na wat hij zei via de telefoon en vooral hoé hij me en als wat behandelde... dat drumde mijn laatste sprankeltje wezenlijkheid in de aardbodem.
Sommige zaken kan ik niet vergeten... dat was er zeker één van. Hij is niet bedankt voor wat hij deed... want tjonge... zelfs na die telefoon kreeg ik nog een mail van hem ook al had ik verzocht me volledig met rust te laten na die afschuwelijke behandeling... blijkbaar stond ook daar het recht slechts aan zijn kant... in die allerlaatste mail dierf hij nog te beweren dat hij me toch tot het laatste toe hielp...
Ik herhaal het... hij bedoelde in zijn afschuwwekkende eigengereidheid vast niet dat hij me nààr het einde hielp, om zéép... dat was precies wat hij deed... en dat ik na die behandeling nog leef, is slechts mijn verdienste en die van alle mensen die me toen steunden, mensen hier, vrienden en mijn nieuwe psychiater. Dàt mag de vorige psychiater, in mijn gevoel die naam niet meer waardig, goéd in zijn oren knopen... zodat hij zich niet meer verlaagt tot nogmaals zulk onverantwoord, gevaarlijk gedrag. Amen.
Voor degene die zich afvragen waarom ik het hier opnieuw herhaalde... het is op een andere manier dat ik erover schrijf, het is nodig voor mij, behoort tot de verwerking ervan en die gaat de goede weg op... de ergste pijn en ontreddering liet ik achter me 27 september van dit jaar, precies een jaar nadat hij zich te buiten ging aan on-therapeutische mishandeling.
Dat hij sprak van een impasse... die toevallig ontstond nadat hij uit de biecht klapte en wat ik hem in mijn sessie had toevertrouwd aan mijn dochter in haar sessie vertelde????? was deel van die laffe mishandeling... Dat hij door dàt en nog meer uitspraken mij met de hele schuldlast wilde opzadelen, was nog erger... dat hij zelfs sprak dat ik elders op therapie kon om opnieuw frisse wind in de therapie te brengen... en na verloop van tijd zou hij dan zien dat ik terug naar hem kon. Hallucinant dit alles... hij zadelde me op met alle schuld, met ook zijn verantwoordelijkheid en tekortschieten... en dat was zo mogelijk nog vreselijker... psyschische mishandeling was het in de hoogste graad. Zoiets kan misschien lukken bij mensen die zulks niet doorzien... maar mij bezorgde hij één van de grootste trauma's van mijn leven door me zo te behandelen... en dat hij dàt niet eens begrijpt of beseft of weigert daarbij stil te staan, getuigt van zijn onkunde, van zijn gebrek aan in-en doorzicht... wijsheid, intelligentie. Hij is vast een goede psychiater zolang hij maar geen uitschuiver maakt en iemand dat bevraagt... want. O wee àls dat gebeurt...! Verder zal het vast ook goed gaan als hij mag betuttelen en zijn ego genoeg gevoed wordt... in het midden gelaten of de patiënten daar steeds meer vooruitkomen... of zij zulks al dan niet nodig hebben... Ook daarin zou hij inzicht moeten hebben als goede psychiater. Hulpverlening mag geen lotje van de loterij zijn... toch?
Het interesseert me natuurlijk weinig het antwoord op de vraag in mijn titel boven dit blogje. Het is symbolisch bedoeld. Ik dacht aan gisteren, het werd plots donker in me... nochtans poetste ik fijn een toestel wat me erna een gevoel van voldoening gaf... het stak al lang mijn ogen uit en ik zag er zo tegenop... Opgewekt vertrok ik tijden later maar onderweg viel er zonder enige aanleiding een diepdroef zwart gordijn over me en net zo'n zwart water verduisterde ook mijn binnenkant. Ik werd zo donker als de hel... zomaar. In de wachtkamer luisterde ik naar muziek... en daar werd het sombere, droeve, intrieste nog somberder, droever, triester... dat bepaalde lied voerde me terug naar verdriet over het verlies dat nog geen mogelijkheden kreeg om verwerkt en behandeld te worden. De vorige psychiater meende dat omdat ik er tijden niets over kon zeggen... ik over het ontzaglijk grote verlies heen was. Wat een domme man met een overdosis lichtzinnigheid in zich... Toen ik aan het verwerken toe was ... was de man al zo diep in zijn winterslaap gedoken dat hij me bedong een lichter pad te bewandelen... zolang de arme vermoeide dwaas maar niet te veel inspanning hoefde te leveren... Hij sliep liever of lachte als een versufte goeroe die meende dat hij boeddhistisch bezig was in zijn comfortabele zeteltje half slapend met te vaak een misplaatste reactie of lach. Daardoor bleef ik met alle verdriet zitten en met een rouwproces dat niet eens KON beginnen door zijn toedoen. Gek hoe mijn huidige psychiater meteen doorhad wààr het schoentje wrong en hoe nodig het was dit alles te verwerken om weer leven te kunnen voelen... ! Ik vertelde hem hoe de historie van de vorige flater van een psychiater, voor een groot deel uit mijn systeem verdwenen leek sinds die dag, een jaar na de feiten toen ik de kakkerlak-blog schreef die ik ondertussen gewijzigd heb....
Mijn huidige wél bekwame en empathische psychiater ging even later over naar dat wat de vorige psychiater zo angstvallig vermeed... het verlies van mijn eigen vlees en bloed. De pijn toen bij het liedje dat ik hoorde in de wachtkamer vlamde in volle hevigheid op en dat kon ik in de therapie dus laten weten... want toevallig begon mijn psychiater erover... naar aanleiding van iets wat ik vertelde.
Ik heb het verdriet moeten onderdrukken... omdat de vorige psychiater niet die vakbekwaamheid had om te beseffen dat dit verdriet mijn leven ondergroef en het voelen zowat geheel wegnam. Hij deed er nog een schep op door me door zijn mis-handeling op het einde nog méér traumae te bezorgen die nogmaals verhinderden dat ik rouwde om het ontzagljke verlies van die me lief zijn.
De huidige psychiater schijnt heel goed te begrijpen wat dit met me doet... en de gevolgen van dat verlies en de flater van de vorige psychiater daarbovenop het leven volledig uit me trok... waardoor ik zo bitter weinig nog voel van dat leven... uitgezonderd die momentopnames die even later het gevoel geven nooit te hebben plaatsgevonden.
Goed dus dat de zooi die de vorige achterliet door zijn onverantwoorde handeling dit proces van verwerken niet langer in de weg staat... ik ben er grotendeels over... slechts meewarigheid om zijn ongehoorde domme lichtzinnigheid doemt nog op en af en toe een lichte opflakkering van verontwaardigheid... Dat hij negen jaar van mijn leven stal, daar wil ik niet bij stilstaan. Bij de arrogantie die hij zelfs in die laatste mail nog aan de dag meende te mogen leggen evenmin. Hij liet door zijn hele opeenvolging 'mishandelingen' héél erg in zijn kaarten kijken... en in de wel zeer bijzonder zwakke kantjes van zijn karakter....
Soms heb ik er geen zin in... maar deze week heb ik toch weer een deel van de oude blogjes kunnen herplaatsen hier. Ook begonnen met bezoekjes was een goed idee want iedere dag wil ik jullie komen bezoeken op het einde van de dag maar ben dan zo afgemat dat ik het niet meer kan opbrengen. Vandaag ermee beginnen, was een haha schitterend idee, al zeg ik het zelf. Meer inspiratie heb ik momenteel niet. Of toch...! Namelijk dit belangrijk element, dat deze ochtend niet meer zo nachtmerrieachtig was, geen zwaarte of donkerte zoals zovele voorbije ochtenden. Dat maakte het opstaan bijna tot een feest al stond ik niet echt uitgerust op. Dàt kan me bitter weinig schelen... als die andere ellende wegblijft, ben ik meer dan tevreden. Ik voel me in die zin 'comfortabeler' wat mijn emotionele radslagen betreft en alvast ook beter tegen deze dag opgewassen. Tot straks... ik ga maar eens aan de vaat beginnen.
Met enige medicatie speelde ik het vandaag toch klaar (want ik ben al enkele dagen niet OK) het zomergoed op te bergen en het wintergoed in de kast te bergen. (wij hebben kleine kamertjes, dus ook kleine kastjes, en dus eveneens weinig plaats... vandaar) De vaat is gewassen en met de vaatdoek droog gemaakt. Vervolgens netjes in de kasten opgeborgen. Het plastiek is in de daarvoor bestemde zak gedropt. Een wasmachine vol lichte was is netjes en fris gewassen en hangt nu op de wasdraad in het washok te drogen. De vorige reeds droge kleding gevouwen en in de diverse kamertjes gedeponeerd. Dat mogen ze zelf in hun kasten leggen.
Ik ben bekaf maar best tevreden met mijn prestatie. Ik goot ook de kamerplantjes en haalde nieuw regenwater voor de gietertjes. De badkuip en lavabo is schoongeboend.... Waarom ik dit allemaal vertel? Wel... dat vind ik zelf prettig om te delen voor degene die het interesseert wat ik niet allemaal kon volbrengen vandaag. Ik ben er zelf ook blij mee, snap je? Ik sorteerde ook een keukenkast (dat doe ik nu telkens ik de vaat doe). Heb nog meer klusjes geklaard maar kan ze me niet meer herinneren. Overal waar ik ging, zag ik zaken die ik aanpakte... . Ik wil dit huis stilaan fris geboend... mijn leven moet bevrijd van zooi en dit huis ook... het lijkt wel of mijn leven alle voorbije jaren stilstond... een hele vreemde gewaarwording. Ik had dan ook bitter weinig tijd door de opvoeding van vier kinderen in mijn uppie... enkele van ze zorgden dan ook nog voor zeer zware ingrijpende problemen. Ironisch dat ze het niet eens beseffen (of willen beseffen)... het heeft mijn gezondheid meer dan erg gehavend... ! Maar nu kan het me nog maar weinig schelen. Voor ik sterf, hoop ik dat dit hele huis op orde is, dat is alles... Ik heb zo'n nood om alles te zuiveren... en dat doe ik ook. Ik kan niet meer rusten al lijkt dat verstandiger... Ik slaag daarin slechts als ik door ziekte geveld word... ook dat kan me bitter weinig schelen. Mijn leven werd me vreemd. En de mensen erin eveneens. Er is teveel gebeurd dat ik niet meer kon slikken. Het is best comfortabel bij tijden dat ik weinig nog voel en de mensen en hun frustraties en kleinzieligheden me Syberisch koud laten. Ze zoeken het zelf maar uit, schijnt iedere vezel van mijn wezen te zeggen. Ik geloof niet dat ik nog 'raakbaar' ben... Ook die halve gare die me hier effe kwam uitschelden, vind ik een zielig wezen, meer niet. Meelijwekkend dat zulke mensen niet eens beseffen dat ze schelden op zichzelf... ze zitten zo vol haat naar anderen toe en die haat is naar henzelf gericht, ze projecteren slechts op anderen wat ze naar zichzelf toe voelen.... Die persoon ontzegt zichzelf warmte en vriendschap hier... die persoon spuugt zijn gal... en jaagt iedereen tegen zich in het harnas. Nou... beste Willy, mij jaag je niet in het harnas hoor. Ik hoop gewoon dat je ooit je zelfhaat kan plaatsen en verwerken... en gelukkig wordt met jezelf en het schelden op anderen kan laten... de haat in jezelf hopelijk verstilt... je bitterheid je niet meer doet schelden als een marginaal. Peace man...!
De hele dag uitgeteld op de sofa... leuk was anders. Maar 'k heb er het beste van gemaakt... kruiswoordraadsels opgelost en gelezen... En net toch nog een vaat omgewassen... Bah... ik haat het als ik uitgeteld ben... Ik wil àlle dagen alle klusjes verrichten die ik zou willen verrichten... Rotleven. Deze week lag ik bijna 30 uren K.O. op mijn sofa... en ik hààt hààt hààt het... Ik wil zoveel en kan bijna niets. Zelfs forceren is er niet bij... want dan is het finaal gedaan met zelfs nog maar de belachelijkste klus. Wie niet leren wil moet het maar voelen, zeiden ze altijd in mijn kinderjaren. Bah bah en nog eens bah. Lig ik verdomme een halve week uitgeteld horizontaal. Gisteren leek het beter... vandaag ging het al fout van de ochtend. Immuniteitsziekte, depressie, en heel de reutemeteut... en neen hoor... 't betekent allemaal niets... alleen fysieke ziekten doen ertoe... psychische ziekten en welke impact die op je lé-ven hebben ondanks al je inspanningen... ach... daar wordt niet eens op gereageerd... zovelen doen het af als te verwaarlozen... tot ze het zelf moeten ervaren.... Ondertussen word je mooi doodgezwegen... je staat alleen met die psychische ziekte of stoornis... hoe instanties zich ook uitsloven om die uit het taboe te halen. Ik word er moe van, weet je... en ik zonder me nog liever af van de mensheid dan hun idiote reacties ook nog door de strot geramd te krijgen. Mensen met een psychische stoornis zijn sterk, moedig en zeker niet flauw... zij houden pijn (vaak in stilte) dat hele rotleven vol... en die dat uiteindelijk niet meer kunnen... worden evenmin begrepen... nochtans een troostend woord en net dezelfde steun als die psychische zieken krijgen, zou al volstaan om te voorkomen dat ze uit het leven stappen. Psychische kanker wordt vaak weggelachen... erg... want het is allesbehalve iets om mee te lachen. Voor de ongelovigen... als jij of die je lief zijn er ooit zelf door geveld worden... dan huil ik met je mee... en wens ik je wél die steun en troost doe die zovelen moesten ontberen.
Dan denk je dat de gekwetstheid afnam en blijkt dat toch niet zo. Misschien omdat ik me fysisch opnieuw niet OK voel. Dat werkt in op mijn psychische toestand. Om allerlei bezorgd en die bezorgdheid kreeg ondertussen iets nachtmerrie-achtig. Wat vorige week zo leuk was, kreeg ondertussen een angstige nasmaak die stilaan transformeert in een wrangheid naar mezelf toe. Ik vraag me namelijk somber af of ik opnieuw te goed van vertrouwen, te goedgelovig was, te groot geloof in de medemens en zijn/haar 'oprechtheid' en of ik niet alweer slechts als middel gezien werd ter verhoging van hun comfort. Werd ik in stilte gekeurd en vervolgens afgekeurd of veroordeeld? Voldeed ik niet aan bepaalde verwachtingen? Nu, als het dat is, jammer, ik kan niemand anders zijn dan mezelf. Als ik dat zou proberen, berokken ik mezelf slechts 'nog' meer schade. Diepe zucht.
Het is één van de redenen dat ik me opnieuw wil afzonderen. Om zulke zaken te kunnen vermijden. Waar is het zelfvertrouwen nu dat ik dacht toch enigzins opgebouwd te hebben? Ik moet het niet zo vernietigend op me laten inwerken en niet in de angstige twijfel schieten als ze plots niets meer van zich laten horen... Het kan natuurlijk allerlei redenen hebben die niets te maken hebben met mij... maar door bepaalde zaken vrees ik dat die eerder geruststellende gedachte niet meer opgaat.
Ik loop iets minder vaak dan vroeger met het hart op de tong, de openheid is er nog, dat wel. Ik weet dat mijn woorden die recht uit mijn hart komen en heel gemeend zijn door sommige mensen anders geïnterpreteerd worden, door anderen misbruikt, door nog anderen gewaardeerd. Welk effect mijn openheid heeft bij anderen heeft wellicht vooral te maken met hun eigen gevoel en manier van leven en omgaan met anderen. Ik voel me daarom wellicht ook het veiligst bij mensen die ook met het hart op de tong lopen of tenminste hun gedachten of bedenkingen en vragen durven uitspreken, weliswaar op een respectvolle wijze...
KRIJGEN EN ZWIJGEN wat betreft misbruik door priesters....
Geweldig hoor... 'krijgen en zwijgen' als je misbruikt werd door een priester... vreselijk... Werkelijk...! Maar wààrom wordt er zo weinig gesproken en geschreven over 'niét krijgen en ook zwijgen' als je misbruikt werd door een HULPVERLENER...???? Een psycholoog...! ? Patiënten die misbruikt werden door hun 'hulpverlener'... hoeven niet eens iets te krijgen... tenzij ERKENNING...!!!! Psychologen die hun cliënten misbruikten kunnen nog effe narcistisch in kranten laten opnemen dat hun 'patiënten' het 'zelf wilden'...! Deze psychologen zijn je ware psychopathen.... ze manipuleren, oefenen dwang uit... tiranniseren... spotten... maken hun cliënten/patiënten monddood... en vaak maken hun slachtoffers zichzelf DOOD. Het gebeurt meer dan je vermoedt... dat patiënten seksueel misbruikt worden door hun 'hulpverlener'... hun 'psycholoog'... en hoe hen de mond wordt gesnoerd... door die psycholoog... een échte psychopaat. Het leven van die patiënten is zowat naar de haaien... want die ze moesten kunnen vertrouwen... bleken haaien, hyena 's... kakkerlakken... bloedzuigers. Het wordt tijd dat dààr ook voldoende aandacht aan besteed wordt...! HOOG TIJD.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
10-10-2012
Verbazingwekkend dat ik net diezelfde avond dit aankloeg ...
Het lijkt wel of mijn boodschap verhoord werd... maar zo vlug... bijna tegelijk met mijn blogje is dat blijkbaar in gang gezet, bij wijze van spreken... of iets later, het blogje dat ik schreef maandagavond 8 oktober...
Vanmorgen viel mijn oog op een artikel van 'De standaard' via internet... over een psychiater (Walter Vandereycken) die toegeeft met verschillende patiënten een ongeoorloofde seksuele relatie gehad te hebben. Hij is of was hoogleraar aan de K.U.Leuven en ook psychiater dus elders, met internationale faam.
Wat mij vooral trof is dat hij zijn spijt uitdrukt... in tegenstelling tot anderen die zich aan hetzelfde te buiten gingen en de zooi nog op hun slachtoffers proberen te gooien, arrogant blijven en zich gedragen als psychopathen wat ze ook zijn als je weet hoe sommige onder ze te werk gingen. Toch is het vreemd dat deze psychiater evenmin denkt aan 'seksueel misbruik'... Als ze dat niet eens beseffen wat werken ze dan als psychiater? Kennen ze de deontologische code niet? Begrijpen ze zelf niet hoe ze 'misbruik' maakten van mensen in een 'vertrouwensrelatie' mensen die bovendien méér dan 'kwetsbaar' zijn??? Weten ze niet wat ze aanrichten? Dat trof me maar dan méér dan onaangenaam. De psychiater in kwestie zou maandag zelf getelefoneerd hebben naar een nieuwsdienst en dit alles bekend hebben...
Bizar hé... ik schrijf net een blogje hierover dat het zo weinig in de media komt en hup... daar zou bijna tegelijk met mijn blogje een psychiater naar een nieuwsdienst getelefoneerd hebben met zulke bekentenis.... De wonderen zijn de wereld nog niet uit... al klinkt dit in deze context niet zo goed... maar jullie begrijpen wellicht wel wat ik bedoel. Want het is iets om het uit te schreeuwen als je dat kon. In de plaats daarvan schreeuwt het van binnen. Ze weten niet hoeveel schade ze aanrichten, blijkbaar.
Gisterenavond kwam het in Terzake, ik hoop dat ik het nog in herhalingen kan zien want ik las pas vanmorgen het artikel. (ja heb het net op tijd nog kunnen zien... mensen met digitale tv kunnen het gratis aanvragen tot 11 oktober 9u s'morgens, meen ik)
In Terzake gaven twee psychiaters, psychiater Geert Dom en psychiater Peter Adriaenssens hun bevindingen over dit alles. Ik vond wat zij zeiden juist en nodig. Ze spraken ook met veel respect naar slachtoffers toe, mensen die er verder mee moeten leven... met de napalm van seksueel misbruik.
Er werd in het interview ook herhaaldelijk gesproken over het topje van de ijsberg... Niet onterecht....!
Wie 'Terzake' niet meer kan bekijken kan toch de inhoud ervan lezen in volgend artikels van 'Knack.be'....!!!
Tot slot... ik neem nu even rust... mijn hoofd is leeg en tegelijk zit het overvol. Modder, chaos, pijn... Ik ben zeer blij dat seksueel misbruik in de hulpverlening eindelijk onder het voetlicht gebracht wordt. Uiteraard dàt ze daarna ook 'behandeld' en 'aangepakt' zullen worden... !!! Verder ben ik (voorlopig) niet meer in staat tot nog meer verklaringen of bedenkingen. Zie ook de blog van maandagavond 8 oktober 2012 en degene in het archief die ik laatst plaatste... (de genummerde blogs 143-145)
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
12-10-2012
Door de gebeurtenissen
Door de gebeurtenissen, de bekentenis van psychiater en hoogleraar Vandereycken lijk ik wel weggetoverd uit mijn eigen leven. Verdoofd, verdwaasd, niet meer van de wereld. Alsof het leven een soort van nachtmerrieachtige droom werd die ik niet echt beleef. Allerlei komt er terug door naar boven. In een soort emotionele shock. Kon het plots niet meer opbrengen welk blogje dan ook te schrijven. Waar ik andere keren steun vond in het schrijven op mijn site, op het vertoeven hier en het lezen van mails enz... leek ik plots een enorme aversie van alles wat media was. Geen nieuws op tv, geen radio op voor nieuwsfragmenten, geen computer of amper... slechts om na te gaan of belangrijke mails in mijn mailbox stonden. Niets scheen me nog te interesseren, evenmin een lichter laat staan opgelucht gevoel te geven. Een nog grotere onverschilligheid dan die ik al ken. Vandaag is het niet anders maar ik schreef een blogje, dat is al iets.
Ik hoop verder dat alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening (zowel gepleegd door psychiaters, als psychologen...) klacht indienen zodat degene die zich eraan te buiten gaan, worden 'behandeld' en 'aangepakt'. Het verwoest heel veel levens... Ze zijn en voelen zich vaak ook erg machtig omdat ze een heel arsenaal psychische termen ter beschikking hebben waarmee ze hun slachtoffers vaak nog jaren in hun macht houden en/of hen de mond snoeren, ze belachelijk maken... ze degraderen tot 'dingen' die 'lijden aan wanen'... met andere woorden alsof het seksueel misbruik nog niet volstond, gaan ze ook over tot het misbruiken van hun macht om je te beletten dàt je met je klacht naar buiten komt en àls je uiteindelijk de moed vond om met die klacht naar buiten te komen, je proberen af te doen als een ziekelijk wezen met wanen. Dàt is dus een extra moeilijkheid, een extra barrière waardoor niet alle slachtoffers van seksueel misbruik in de hulpverlening daadwerkelijk met hun klacht naar buiten durven komen... uit de angst niet ernstig genomen te worden,, niet geloofd te worden... waardoor de pijn die héél vaak hevige suïcidegevoelens uitlokt nog versterkt wordt.
Mijn klacht die ik jaren geleden naar buiten bracht, is meer dan ernstig genomen. Ik was niet de eerste maar ook niet de laatste, die man bleef doorgaan ook al zag hij welke de zware consequenties waren van zijn gedrag. Door dat mijn klacht verjaard was (jaren heeft het geduurd eer ik de stap kon zetten) kon ze niet behandeld worden... echter ik bleek wel de bal aan het rollen gemaakt te hebben en hierdoor zijn er nog andere recentere slachtoffers opgestaan. Hun klacht was nog niet verjaard.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
Als ik al ziek was...
Als ik al enigzins ziek was... wat begin deze week in de media kwam, maakte me nog zieker. Hierdoor werd alles weer één troep, een modderpoel. Sommige hier begrepen het meteen. Dat voelde ik. Dank voor jullie lieve woorden. Moe, zo moe dat ik niets meer kon. Gisteren sliep ik zelfs overdag in totaal zes uur...! Het leven dat wellicht het mijne behoorde te zijn, werd herleid tot één nachtmerrie, iets zo onwerkelijks. Ik ben nog steeds van de wereld, verdwaasd, verdoofd. Niets kan me nog schelen. Ik ben alleen maar moe. Nuchter en met enig sarcasme onderscheid ik het koren van het kaf, de oprechtheid van de schijn. Verslijt me voor een idioot... en het zegt zoveel, oneindig veel over jezelf. Pas maar op... of ik eet u op... Ik zie... wat jij niet ziet... dat is wat ik bedoel. En ik zie ook los door bedoelingen... negaties... van wat is... ik zie meer dan me lief is, ik voel meer dan goed voor me is... en voor degenen die liever niet hebben dat ik ze doorzie.
Vandaag... vandaag... vandaag... bracht ik de 26 bladzijden mee... en liet ze achter... bij mijn psychiater... mijn nieuwe én goede én te vertrouwen én bekwame psychiater. Hij kan ze lezen... alles lezen... over die zaak. Hij is de tweede hulpverlener die deze bladzijden te zien krijgt... en dàt wil wat zeggen...! De eerste werd een vriendin... door haar kon ik de stap zetten. Ik versleet zo eventjes negen hulpverleners... degene die ik na één zitting liet zitten niet meegeteld... ! De 26 bladzijden tellende aanklacht... tegen de psycholoog die me seksueel misbruikte... !!!! Het heeft jaren geduurd... eer ik die stap dierf zetten... en ik begrijp héél goed waarom er zo weinig met een aanklacht durven komen... Ik werd zo ziek destijds dat ik moest kiezen... er iets mee doen of niet.... het aanpakken... want het ondermijnde mijn leven zo erg en zo lang. Die man bleef dan ook zijn macht op me uitoefenen. Het lijkt net niet op een thriller. De màcht die zulke onverlaten, zulke kakkerlakken van hulpverleners hebben... de pijn die ze door hun spot vergroten... jouw klacht tot een grap maken... zichzelf uit hun verdorven, verderfelijk gedrag praten door te beweren dat je aan 'wanen' lijdt... of 'gefrustreerd reageert'... en meer van dat fraais... zodat het is alsof jij degene bent die ziek bent als je niet precies dat doet wat ze willen dat je doet... zwijgen en sterven. Ze moesten eens weten welke psychopathen in de hulpverlening werken... enkele uitzonderingen? Sorry... ik vrees voor meer dan 'enkele uitzonderingen'... en ik hoop dat er nog meer slachtoffers durven opstaan... hun verhaal durven doen... zodat die gevaarlijke, levensbedreigende creaturen kunnen gestopt worden....!
Vandaag gaf ik mijn nieuwe psychiater ook voor het eerst (zondag is het precies een jaar dat ik hem bezoek) de naam van mijn vorige psychiater. Ik wilde niet langer zwijgen. Door alle zaken die hulpverleners als hij en de mij misbruikende psycholoog hebben gedaan, zweeg ik mezelf haast letterlijk dood....! DOOD. Een bezegeling ook van het vertrouwen dat ik in deze psychiater stel. Hij en de eerste psychiater... zij werd een vriendin... hebben, zonder overdrijven... om beurten en na de dumping door de vorige psychiater zelfs bijna tegelijkertijd mijn leven gered. Er is nog niet echt hoop... maar ik wil tenminste dit rotleven nog kansen geven en dat is na de dumping door de vorige psychiater heus een wonder te noemen. Hiermee heb ik weer alles gezegd... en doe ik er wellicht weer even het zwijgen toe. Ik ben... heel erg moe... op heel veel vlakken.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
13-10-2012
NIEMANDSLAND
Niemandsland niemandsland... 't land waar niemand woont door geesten slechts bewoond Niemandsland...
Niemandsland waar planten huilen en rotsen krijsen niemandsland waar niemand woont alleen de geesten schreeuwen als werden ze voor een tweede keer verscheurd door verderfelijke hulpverleners die nooit spijt betonen maar zichzelf met ziekelijk narcisme braakneiging gevende arrogantie belonen
oh sukkels, armzalige dwazen ga elders werken blijf niet zo hoog van jullie blauwbaard toren blazen jullie koeienmaag is nooit leeg jullie blijven grazen als opgeblazen kikkers jullie zielig egootje oppeppen en blazen herkauwen zogenaamde 'heldendaden' goeroes van het kwaad ga met jullie zieke geest aub bij bekwame hulpverleners om raad waarom als jullie lusten niet te beheersen zijn vertoeven jullie niet in een stal van een of ander zwijn? Waarom moeten jullie persé hulpverlener zijn? Om mensen met psychische pijn te vermalen te verwoesten aan te zetten tot suïcide of erger nog... te zorgen dat ze niet meer van de wereld zijn?
Misdadigers van bijzonder groot formaat vertegenwoordigers van een bijzonder kwaad laaghartigheid is jullie slogan kakkerlakken... zé-ker geen hulpverleners niet eens een eerlijk wezen, genoemd 'man'.
Categorie:seksueel misbruik door een HULPVERLENER...!!!!
16-10-2012
goed... weer wat moed
Goed onverwacht weer wat moed. Welkom na wat al enkele dagen opnieuw een zwarte sluier over mijn leven legde, de psychische ellende, wat je ook doet of laat... het blijft scheuren, bijten, knagen, verwoesten. Ik nam me voor opnieuw in die ene kamer te vliegen... verder op te ruimen waar ik gisteren gestopt was... Het plan om enkele noodzakelijke schoonmaakmiddelen aan te schaffen en handschoenen want mijn handen haken overal in zo slecht zijn ze eraan toe... nochtans gebruikte ik geen milieu-onvriendelijke produkten maar misschien met die gevoelige huid niet erg verstandig om zonder handschoenen aan het poetsen te gaan. Voor ik vertrok, had ik op internet nog een erg leuke babbel en eenmaal aan het winkeltje nogmaals... We bleven daar geloof ik bijna een half uur praten... en verstonden mekaar wel heel erg goed... ! We pompten mekaar moed in... met onze gelijklopende verhalen... ! Dat geeft steun... dat je niet alleen bent met bepaalde zaken... en tegelijk kan je de ander ook een riem onder het hart steken...! Daarna even rusten want tjonge dat eindje stappen en zoeken in de winkel naar de spullen die ik nodig had, molken me uit... zo bleek. Toen vloog ik in die ene kamer en tjonge wat ben ik een eind opgeschoten. Omdat huisgenootje zin had in frietjes hoefde ik ook niet te koken en kon ik nog langer doorwerken. Ja... vandaag vond ik weer een glimpje licht én moed. Ik kwam nog adresboekjes tegen waar die ellendeling van een misbruikende psycholoog in stond... die heb ik uiteraard allemaal versnipperd en hem in gedachten erbij. Ook nog afspraken van dat puberke van een vorige psychiater in een agenda van enkele jaren geleden... die heb ik ook versneden en dat laffe kikkerdrilletje erbij. Opgeruimd staat méér dan netjes.
Dat was wel even heel demotiverend na het lichtere gisteren... Zo licht als het gisteren voelde, zo donker en zwaar was het vandaag. Dan verzet je je daartegen en het helpt je geen zier. Soms is het om te huilen maar huilen kan ik nog maar amper sinds de heldhaftige daad van de vorige flater van een psychiater. Op zulke ogenblikken als vandaag moet ik mijn brein uitdraaien... want de nare gedachten duiken op als ballen die ze onder water hielden... ik wil volhouden... al is er de brui aan geven op zulke dagen zoooo verleidelijk. Ach... morgen kan ik weer op therapie... en zal ik vertellen van dit alles. Grenzen die je pas voelt als het te laat is, bewaken... dat is een gok, niet meer en niet minder.
Wanneer ik dagen heb waar ik veel kan verzetten, is het zo fijn om zoveel te kunnen verzetten... Denk je dat het vanzelfsprekend is dan te stoppen als je voelt hoeveel zin en energie je nog hebt?
Ik heb zoveel klusjes geklaard de afgelopen dagen die zolang uitgesteld werden... Ik verving een luchter (niet de draad want dat durf ik niet) ik verving in nog een andere luchter alle kapotte lampen door LED lampen, die zouden nog minder verbruiken dan spaarlampen. Vanmorgen maakte ik de koffiezet schoon en ontkalkte de zooi, zette in totaal de afgelopen dagen drie wasmachines op, ruimde die ene kamer op, borg het wasgoed op, deed de vaat, kookte... poetste en extra de badkuip die aangeslagen was... inkopen... enz... enz... en dan moet ik nu vandaag daarmee plots weer stoppen? Ik vloek hartgrondig... al zal ik die hier niet uitschrijven.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar. Zeer kort berichtje maar ik kom wel terug. Als het wat beter gaat.
vrijdag... middag doodmoe op de sofa de rots drukt perst tranen in de ogen moeizaam druppen ze komen niet verder dan de oogleden nattigheid onder de wimpers daar houdt het op en daarna voel je je zo dat nog mogelijk zou kunnen zijn nog ellendiger dan ervoor
vandaag is het niet beter gokken doe je niet meer want zelfs dat wat je dacht lijkt er weinig mee te maken te hebben je zou het voelen
het was eerder wanhoop die samen met je opstond ontwaakte nogmaals en niet stopte tijdens je ochtendklussen maar doorkraste en beet nog steeds.
de wanhoop in de ogen kijken je leven dat niet meer zo voelt de pijn erkennen en je ontreddering het verscheurende gevoel van angst dat je het dit keer niet meer redt
tegelijkertijd de weigering daar bij stil te staan omdat je je bewust bent van zij waarvoor je je verantwoordelijk voelt zij niet die pijn te bezorgen nogmaals.
voor de rampzalige gebeurtenissen was er nog geloof en hoop nu is er slechts de wil als enige soldaat al besef je wel hoe belangrijk die is.
de week vervloeide vervaagde verdween deze dag is niet de dag levend in een waas doen, handelen als een pop waarvan je het mechanisme in gang draaide
een nachtmerrie die overloopt van de nacht naar de dag overloopt van die dag naar de nacht overloopt van die nacht naar de volgende dag tot je ontwaakt tot het wegtrekt tot het tenminste mildert
verwoed kloppen met je vuisten op de wand helpt niet verzet baat niet rust van je geest dat is wat nu als enige nog verzachtend werkt voor je verscheurd helemaal verdwijnt in een niet te beschrijven hel
ik weet dat ik hulp nodig heb al lang hulp nodig had en dat ik die nu krijg werkelijk krijg
alleen kom ik hier niet uit dat weet ik voel ik erken ik al was ik steeds zo sterk zo moedig in zekere zin nog omdat ik desondanks niet opgaf al was het vorig jaar na de dumping kantje boordje soms kom je aan de grens er zelfs een groot eind over het is belangrijk voor me te erkennen dat ik hulp nodig heb (en hulp nodig hebben is letterlijk 'hulp') dat wat in je is niemand kan het van je overnemen niemand anders dan jezelf kan het helen genezen verwerken maar voor mij weet ik dat het niet kan zonder hulp.
Na het lichtere van de vorige dag de tijdelijke opheffing van wanhoop en pijn schrijnde de wonde dubbel zo erg werd het ontwaken hels, nachtmerrieachtig, een wrede veldslag.
Stil in mezelf en zwijgend naar buiten ga ik verder stil in mezelf en zwijgend naar buiten.
niet in staat te begrijpen waar het scheuren van binnen vandaan komt niet in staat te begrijpen waarom zelf het 'verheugen op' fijne zaken erdoor verhinderd gesaboteerd vernietigd wordt niet in staat te begrijpen waarom het blijft ondanks alle inspanningen technieken pogingen met de moed en die der wanhoop niet in staat te begrijpen waarom die vreemde, felle speren van pijn door je lijf blijven boren niet in staat dat te begrijpen.
na een mooie dag met hartverwarmend gezelschap de thuiskomst was een koude douche een kille klap geen van ze thuis vroeg of 't leuk was of 'k had een fijne dag bevroren werd de stille glunder de blije lach bedroevend éénrichtingsverkeer de laatste tijd geen reserves meer voor egoïsme van mij uit is er niet langer respijt nog lang zo verder gaan en ze zijn me kwijt verdrietig voel ik me er wel bij de desinteresse voor iemand anders dan zijzelf 't verscheurt me, ik was zo blij wat zal ik verheugd zijn deze wereld achter me te kunnen laten op zulke momenten als deze voel ik me immers vreselijk alleen en verlaten.
Soms heb ik er geen woorden voor... voor het verschil tussen deze en de vorige psychiater, in mijn gevoel en ogen is die laatst genoemde die titel niet eens waardig, niet voor patiënten zoals ik althans. Als hij maar kan betuttelen, zich ontfermen over... dan gaat het misschien maar van zelfredzaamheid en mij in mijn waarde laten, daar had hij echt geen kaas van gegeten. Dat ik hem in mijn vroegere blogjes regelmatig Jan Klaassen ging noemen, het narretje uit de poppenkast, is vanuit mijn aanvoelen ontstaan... zo gedroeg hij zich namelijk naar en voor mijn gevoel... als een Jan Klaassen die absoluut niet wist en wellicht nog steeds niet weet wat in mij speelde, wat aan de gang was, wat geblokkeerd zat, waaruit een goede begeleiding zou moeten bestaan hebben. Het enige dat hij deed, was de boel overnemen en me doen geloven dat 'ik' een hopeloos geval was.... Hij maakte dat de hopeloosheid het overnam... door zijn gedrag, door zijn begeleiding die er niet echt een was en vervolgens helemaal door mij te dumpen. Ook al kleedde hij dat zo in dat hij meende het onschuldig lammetje te kunnen blijven, het oh zo bezorgde psychiatertje... Zeker hij was bezorgd maar dan alleen om zijn ego en hoe hij toch de schijn kon blijven wekken alles volgens het boekje te hebben gedaan... Hij schoof zich erg genoeg naar mij toe naar voor als het slachtoffertje... en zijn verplicht 'zorgen dat de begeleiding kon doorlopen' was ook één leugen... omdat hij loog over het zogenaamd overleg met een collega en ik in maanden geen hulp zou gekregen hebben, tenzij ik een voor mij onmogelijk verplaatsing zou maken... Hypocriet was het... en gelukkig kwam ik erachter hoe hij zelfs die collega beloog... van die collega zelf...!
Maar goed, die man bestaat stilaan niet meer voor me, de vorige psychiater, ik merk hoe de pijn van zijn onverantwoorde gedrag is afgenomen en dat dank ik vooral aan het adembenemende verschil met mijn huidige psychiater. Die man is op alle vlakken het tegendeel van de vorige....
Ik voel veel, ik merk veel, voel veel aan. Te vaak werd dit afgedaan als belachelijk, ingebeeld, overdreven... Nu... ik weet ondertussen wel beter. Ik heb het goed gevoeld... en geloofde die kinderlijke snoeshaan van een vorige psychiater meer dan mijn eigen gevoel, aanvoelen en opmerken.
Dat voelen, merken is er nog steeds... en daardoor is er zulk vertrouwen, dat hele voorbije jaar in mijn huidige psychiater... zelfs op dagen dat de angst dat ik me zou vergissen me in een soort comateuze toestand deed belanden... onderliggend bleef het vertrouwen voelbaar... Ik moet zelden aan hem vragen of hij het begrijpt... omdat ik voel dat hij veel begrijpt en inzicht, doorzicht heeft. Iets wat bij die vorige voor mijn gevoel zo goed als afwezig was. De vorige sprak wel woorden die deze schijn zouden moeten opwekken... maar ze waren niet oprecht, niet doorvoeld... dat kon je merken en voelen aan zoveel... Toen er iets duidelijk niet klopte... kwam aan het licht hoe hij op zulke momenten reageerde... met 'macht' en het 'misbruik' ervan... de macht van een psychiater die niet eerlijk is... hij zei nadat hij zijn eigen regel doorbrak en ik dat bevroeg dat ik nu echt 'té wantrouwig was'... Dat zal ik nooit vergeten... een duidelijker bewijs van hoe leugenachtig zijn zogenaamde begrijpen en doorzicht was, kon hij me toen niet geven... wààr hij mee werkelijk mee bezig was evenmin. Die man was bezig met zijn eigen ego...en niet met het begeleiden van mij, zijn patiënte... !!!!
Vergeten zal ik het niet helemaal... maar hem ben ik wel bezig te vergeten... die man vervaagt... wordt herleid tot wat hij is als de psychiater die hij beweerde te zijn... géén psychiater... nooit écht geweest voor mij... dàt werd en wordt me met iedere sessie bij mijn huidige psychiater steeds duidelijker. Ik kan aannemen dat hij (de vorige psychiater dus) voor bepaalde anderen goed is... als die anderen aan bepaalde verwachtingen voldoen. Die bepaalde verwachtingen zijn... zijn ijdelheid kunnen strelen... zijn zelfbeeldje blinkend houden als een gouden bol in de zon. Ook voor die patiënten die een half of heel betuttelende houding behoeven, maar ik word daar ziek van, ze mogen mijn leven niet overnemen. Mijn huidige psychiater doet dat niet. In heel dat jaar niet één keer. Ik voel me naar mijn waarde geschat, gerespecteerd én ernstig genomen. En toch voel ik bij mijn huidige psychiater meer zorg én aandacht op dit éne jaar al dan in die acht jaar bij de vorige psychiater...!!!!!! Ik merk evenmin angst voor sommige zaken die ik vertel... bij de vorige wel... daar werd ik zelf angstig van.... Een psychiater die bang voor je is, voor wat je vertelt, voor wat je voelt... het is niet gezond...!
Er is weer een priempje licht... een glinstertje hoop dat ik kan helen, het verdriet dat zich opgestapeld heeft en genegeerd en doodgezwegen werd door de vorige psychiater, werd door mijn huidige psychiater vrij vlug opgemerkt. Het inzicht én de zorgzaamheid en omzichtigheid waarmee hij dit alles behandeld, schept veiligheid, die veiligheid die ik nooit heb gekregen bij de vorige psychiater. Zo erg werd wat gaande was door de vorige ontkend dat ik blijkbaar niet anders kon dan meegaan in wat hij bedong, doen alsof er niets aan de hand was... dat er niets aan gedaan kon worden... In heel mijn leven is mij nog nooit in die mate overkomen wat mij bij die vorige overkwam... dat alle gevoel doodging en ik erbij. Nooit heb ik wat dan ook verdrongen... nu werd ik er met stille dwang daartoe gedwongen... door diens houding. De beïnvloeding. Huiveringwekkend is het. Het enige ter verontschuldiging? Dat hij niet beter weet en wist.... Ik voel geen woede meer naar hem toe, geen haat, slechts medelijden.... Jammer dat ik hem zo lang mijn vertrouwen schonk want dat was hij echt niet waard, integendeel.
Na de sessie bij mijn huidige psychiater deze week kreeg ik weer hoop, kreeg ik weer iets van geloof dat ik er kan komen... dat ik opnieuw leven zal voelen. Het verdriet dat angstaanjagende dimensies heeft aangenomen, kan behandeld worden, zal behandeld worden. Ja, het is iets angstaanjagends geworden. Maar dàt en ikzelf zijn in veilige handen.
Ben erg down. Ik weet hoe het komt. Ik kon het vermijden met mijn verstand maar niet met mijn gevoel. Grenzen in acht nemen, het klinkt zo eenvoudig... maar in zoveel situaties is het dat allesbehalve. Ik kon niet die me lief zijn aan hun lot overlaten. Dan crash ik nog liever zelf. Ik kan wel huilen, zo moe en down voel ik me... maar kom, trek je op... omdat je deed wat je hart je ingaf. Je geeft zoveel om ze, om zoveel mensen die je lief zijn. Jammer voor je dat de helft van ze het niet beseffen... en je verwoestten met hun onwetendheid. Ik ben verdrietig en down... en ik wil er verder niet over schrijven. Morgen kan ik rusten. Daarmee bedoel ik het werk in huis die dag toch enigzins te klaren en ook rust in te bouwen, psychisch en fysisch. Daarna is het opnieuw alle hens aan dek. Ik ben zo moe... Onverwacht werd deze dag geen rustdagje, kon ik niet van de afgelopen zware dagen recupereren. Ik kon kiezen van wel, ik koos voor die me nodig hadden met de gevolgen van dien. Deze week wordt niet lichter. Verder wil ik er niet aan denken. Ik wou vandaag nog wel een positief blogje schrijven... een blogje over wat ik toch allemaal als positieve elementen zag (gisteren)... Vandaag is dat gevoel als een mislukte pudding ingestort. Ik weet dat ik dagen 'alleen zijn' behoef als zuurstof... als lucht... Rustig bezig zijn in de veilige beschutting van deze burcht... mijn eigen ritme en rust, mijn stramien van klusjes... ik tuimel van het ene in het andere en ben zo moe.
moeilijk de dag die in duizend stukjes wordt gesneden moeilijk de afscherming die er niet is moeilijk je te verschansen omdat ik zélf moeite heb mijn eigen grenzen ernstig te nemen iedere indringing laat de schreeuw oplaaien iedere vraag ontlokt een uitputting ze weten het niet, hoe zouden ze dat kunnen sinds... laat ik zelden nog weten wat zaken met me doen zaken die voor anderen zo eenvoudig, niet zwaar zijn, mij schudden ze als na een enorme aardbeving door elkaar steeds erger, steeds meer de prijs die ik er voor betaal is echter hoog en wordt met de dag hoger ik wil me verbergen alles en iedereen op afstand houden de boel hermetisch afsluiten er moet een stop op gezet worden op de emotionele achtbaan die dit alles veroorzaakt ik voel me een mislukkeling, omdat ik niet kan wat zoveel anderen wel kunnen al zijn er nog mensen die dit fenomeen kennen en net als ik op die bepaalde vlakken zeer beperkt zijn Je wil zoveel... je wil het allemaal kunnen maar je kan het niet tenzij je emotioneel en fysisch kompleet geradbraakt niet anders meer kan dan schreeuwen en huilen in stilte.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... Natuurlijk draait het daarom... ! Ik ga hier niet langer over zeuren, straks zeg ik mijn abonnement op en verdienen ze geen cent meer aan me.
Heb ondertussen toch wat rust hervonden... zowel psychisch als fysisch. Na de rust-sessie ben ik aan het oprommelen getogen. Muziek, een biertje en rustig aan zaken gesorteerd... het hielp. Even geen mensen om me heen, even geen indrukken, ik heb het nodig, zo nodig. Me afsluiten van de wereld buiten. Voel me beter. Morgen moet ik dat herhalen... klusjes opknappen hier... niet naar buiten gaan... Waarom is het zo moeilijk om dat de mensheid duidelijk te maken? Omdat ze me dan als gestoorde bestempelen... want bij ze is dat niet zo. Wel dàn mogen ze zich verdomme gelukkig prijzen. Meer heb ik niet te zeggen. Geen zin meer in zinloze verklaringen. Er staat een cd op... van Edith Piaf.... Pijn in mijn hart... om het verlies van het kind... dat toen voor de reis met klasgenoten... ooit... één van haar liederen zong... Hij kende ze door mijn cd.... De pijn is ondraaglijk. Zo ondraaglijk dat ik die afzwoor, ongewild... en het leven erbij.... De verdringing is zo afdoend dat ik me geen moeder meer voel, geen mens, maar een substantie die verstandelijk weet dat ze leeft, tegelijk psychisch en emotioneel weinig voelt alsof ze niet meer leeft. Dat doet ze ook niet meer echt. Ze herleeft bij tijden... en wanneer die 'tijden' afliepen, behoort ook het herleven tot de voltooid verleden tijd. Niet te geloven dat ze meerdere kinderen baarde... omdat enkele van ze haar vergooiden als was ze afval.
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood. Ervoor gedweild. Straks nog een vaat. Maar eerst wil ik verder de boel boven verder opruimen en sorteren. Daarna koken. Ik nam de laatste week teveel emotioneel hooi op mijn vork, dat doet de suïcidegevoelens stijgen. Emotionele hooi op mijn vork, kan net zo goed om leuke zaken gaan, om zaken die een ander niet belasten.
Het was al enkele dagen groot alarm. Met de komende feestdagen heeft het weinig te maken omdat ik me dat niet eens realiseer, en als ik dat doe, kan het me bitter weinig schelen. Ik weet waardoor het zo erg werd en hoe het te vermijden... alleen kan ik dat zo moeilijk en ga daardoor zelf over mijn grenzen, stel hulp voor die ik op zulke momenten eigenlijk vooral door de psychische toestand niet geven kan. Waardoor het nog erger wordt. Soms ben ik dat heel erg moe allemaal. Voel me er ook vaak alleen mee. Behalve als ik het mijn psychiater kan delen, voel dat hij het ernstig neemt, het weet. De dagen thuis waarbij ik me zoveel mogelijk onttrek aan andere levende wezens om me heen, gaven me toch een beetje meer rust, een beetje minder verscheuring. Ik kan het getater rond me amper aan, trek me het liefst terug in een kamer, alleen met wat muziek en spulletjes die ik sorteer. Ik doe niet erg veel moeite meer me verstaanbaar te maken, me te duiden. Te moe in feite... voelt ook heel vaak als zinloos. Wanneer mensen wat ik voel, menen te begrijpen en ik voel dat ze dat niet doen, dan laat ik het. Het geeft me niet eens meer. Laat me zo goed als onverschillig. Ik ga nu verder aan de slag... heb even kunnen rusten voor mijn scherm. Een donkere lethargie. De plannen die ik maakte om een week geen therapie te overbruggen lijken een bespotting geworden... met de impact van al die onverwachte emotionele belastingen. Wat me toen nog leuk leek, laat me nu Syberisch koud. De prijs van teveel van het goede. Want wat ik beleefde was niet eens 'naar'... voor anderen, zoals ik al zei, wellicht alleen maar fijn... voor mij is téveel of het nu om fijne of minder fijne zaken gaat al-tijd gevaarlijk, altijd belastend... Wil ik het negeren... dan krijg ik dit... waar ik nu mee zit. Het rijmt, hoe idioot.
Tollend draaiend hectisch waanzinnig snel ben ik er nog wel? Van hier naar daar en dan de bel een telefoonoproep weet je wel en dan de klussen ze moeten geklaard stuivend in volle vaart Maar nu weet ik niet meer wie ik ben of waar tijd om te rusten met of zonder zenn Helemaal tureluurs van lotje getikt alle sloten zijn eruit geklikt daardoor draai ik volslagen dol als een met zwiepende zweep gedraaide tol.
Een reus bonkt door mijn hoofd en heeft de stilte weggeroofd Een gier raast door mijn brein en vrat het weg mijn hele zijn Hyena's sluipen rondom me waarop azen ze?
Zo moe van wat ik merk ik zwoeg en werk geconfronteerd met hoe er wordt geprofiteerd
De vaat bleef staan terwijl ik stil hoopte dat die in al die maanden zelden nog iets uitvoert, toch voor deze ene keer die had gedaan.
Het lichtje brandde van de kijkkast ontspanning hadden ze alvast maar voor die ene keer een handje helpen? neen, me wel voortdurend met alle beslommeringen overstelpen.
Ontgoocheld in 't hele gedoe ik ben zonder dat al zo hartstikke moe.
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag... Ben helemaal verdwaald en verdwaasd... zoveel ingrijpende zaken die rondom me gebeuren. Zelfs het thuis klussen en werken biedt geen soelaas meer. Nadeel, omdat ik niet veel meer voel, ligt uitputting op de loer. Nu, dat voel ik wel... half ziek naar lichaam én geest. Verdoving hoef ik niet, dat gebeurt op deze manier vanzelf. Wat een vreemde blog. Net zo vreemd als ik me voel.
Ik ben niet meer degene die iedereen zomaar vertrouwt. Mijn geheugen registreerde en mijn waarnemen doet het nog prima, dank je wel. Jaren mocht ik bij vrienden aanbellen. Fijn natuurlijk... soms leek het meer weg te hebben van 'laat de kleinen tot mij komen'...
Wanneer ze zelf problemen hebben, zullen ze niet zoals ze van mij wilden, bij mij komen aanbellen eerder verongelijkt laten weten of in stilte bonen vreten dat je ze toch maar mooi in de kou laat staan.
Waarom bellen ze niet aan, net als waartoe ze mij 'veroordeelden'? (zo voelde het bij tijden) Beseffen ze niet eens hoe moeilijk het voor me was daar aan te bellen en niemand thuis te treffen? Ik mocht àltijd komen aanbellen... en als er tijd was, zou ik binnengelaten worden. Zeker. Wat wilde ik het graag op voorhand vragen... en wat zou ik het fijn gevonden hebben als ze eens spontaan vroegen hoe het met me ging. Het voelde vaak als altijd bedelen... altijd kijken of ze thuis waren en of er dan tijd was. Altijd geconfronteerd met de twee kansen... ze hebben tijd... of 'oh, wat jammer nou, we staan op vertrekken'...
Ze hebben nooit beseft hoe het voelde. Zij waren niet de enigen die me tot dit soort handeling beperkten.
Nu voel ik me dubbel 'genaaid'... want moet ik me nu schuldig voelen omdat zij niet komen vragen om een babbel, een luisterend oor? Moet ik me schuldig voelen omdat er dat stille oordeel is dat ik nu niet opdaag om ze te helpen? Dat heeft twee redenen. Eén die met mezelf en mijn problemen sinds de dumping door mijn vorige 'behandelend' psychiater te maken heeft en twee ik die wacht op hen die net als ze van mij verlangden hier aan mijn deur komen bellen om een babbel....
Soms ben ik het moe, dat eenrichtingsverkeer.
Niet bij alle vrienden gaat het zo... ik weet welke de reden van sommigen is en geef er dan ook niet om zelfs even te bellen om een babbel terwijl we wat knabbelen. Ze laten me tenminste weten dat we nog eens moeten afspreken.
Niemand moet nog van mij verwachten, écht niemand dat ik àl die eerste stappen zal zetten... dat ik zal bedelen om hun aandacht of luisterend oor.... dan nog liever geen luisterend oor... want ik heb er stilaan meer dan genoeg van en werd er ergens ook ziek van. Omdat ik begreep welke macht ze zich daardoor geven en daarboven nog een elan van goedhartige Samaritanen (of zijn het Farizeeërs?)
Dat is ook een grens van mij, ik wil ook daar een evenwicht in: ze hoeven niet meer te geloven dat ik steeds degene zal zijn die vraagt, bedelt, verzoekt. Ik heb er namelijk genoeg van, ben bezig mezelf te helen. Ook op dat vlak.
Ook psychologische spelletjes zijn niet meer aan mij besteed. Teveel ervaringen met de verwoestende impact ervan. Ik neem geen risico meer, geen enkel. Voel me beter zonder zulke bedenkelijke houdingen... want bedenkelijk zijn ze soms... niet altijd.
Ik weet dat het sommige mensen hun ego streelt dat mensen altijd bij ze komen vragen om hulp of een luisterend oor... ook een gevoel van superioriteit kan bij ze groeien. Ze menen dat ze toch oh zo goed zijn... terwijl ze niet eens beseffen hoe ze anderen laten bedelen en daardoor voor een onevenwicht zorgen, een eigen gevoel van meerwaardigheid en bij degene die ze laten bedelen een groeiend gevoel van minderwaardigheid. Dat is dus allesbehalve goéd... maar of ze dat ook beseffen?
Nu... ik heb daar absoluut geen behoefte meer aan. In die zin ben ik vooruit gegaan. Ik wil hier wel even melden dat niet iedereen vanuit zulke gevoelens een helpende hand toesteekt, gelukkig maar. En ja, ik weet dat er veel gebeurt uit onwetendheid. Mea culpa, mea culpa.
Er is nog een belangrijk element dat ik wil vermelden... Mensen die steeds wachten tot de anderen de eerste stap zetten, maken het zichzelf comfortabel op het vlak van 'risico' nemen. Immers als je steeds de andere de eerste stap laat zetten, hoef je nooit bang te zijn 'ongewenst', 'onwelkom' of 'afgewezen' te worden, hoe je nooit bang te zijn dat de ander je zal laten weten even geen tijd of zin te hebben. Zelfs stellen ze je telkens wél aan dat risico bloot.... Dat leerde ik jaren geleden ook in een opleiding... Dus ja... ik wéét hoe de vork vaak in de steel zit. Ik weet nu ook dat ik een andere weg heb gekozen. In die zin werpt mijn nieuwe therapie bij een bekwame psychiater dit jaar al meer dan één vrucht af. Bij de vorige waren de vruchten rot en de boom ging eveneens aan het rotten.
De gekste dromen, droom ik de laatste nachten. Akelige exemplaren, best wel, maar net geen nachtmerries. Ik verweer me in die dromen... maar nog niet overtuigd genoeg. Ook in mijn dromen boek ik dus in zekere zin vooruitgang wat mij verweren betreft, maar 't mag nog wat sterker.
Grenzen afbakenen is nog steeds moeilijk. Het gebeurt wel hoor... maar pas wanneer mijn fysieke toestand ze aangeeft.
En wat de vorige blog betreft, daar heb ik geen last meer van... die grens is duidelijk getrokken. Ik heb amper nog nood aan mensen om me heen. Af en toe iets afspreken met een vriendin volstaat. Mijn gezin en dat is het. Maar ook daar is dagen in mijn uppie meer dan noodzaak. Grote nood aan rust en stilte, dat heb ik.
Ik voel me er ook niet meer gekwetst door, maakte die gevolgtrekking, ontleedde het hele gedoe en de mensen die het hanteren. Al gebeurt het vaak onbewust, wil ik aannemen.
Een nuchtere ochtendlijke blog. In een vreemde bui. Mijn kopje koffie smaakte.
Ik lijk wel een kaas met gaatjes, mijn hoofd dan toch. Ben ik eindelijk op de goede weg met mijn bezoekjes brengen maar het moment dat ik er ben, vloeit alle inspiratie weg door de gaatjes in mijn kaashoofd . Er is in huize Lore allerlei aan de hand. Al weken in feite. Dat maakt haar overstuur of ze wil of niet (ze wil niet). De gaatjes die er zonder dat al zijn, hebben zich wellicht vergroot waarvoor mijn excuus. Morgen beter. En als het morgen niet beter is, nu dan overmorgen... enzovoort. Eén feit is me duidelijk... de grenzen bewaken is noodzakelijk... niet over mijn eigen grenzen gaan net zo. Want oooh ik wil zoveel doen, er voor al die me nodig hebben zijn... maar mijn gestel denkt daar blijkbaar anders over. Op alle mogelijke vlakken. Leuk hoor? Niet echt.
Het liefst gooide ik de heleboel hermetisch dicht, hier en overal. Altijd dook die ene wens telkens weer op... kluizenaar zijn. Ik verbaas me er al lang niet meer om. Mijn hersenen voelen momenteel niet eens meer als kaas met gaatjes maar smeerkaas. Ik wil sla-pen. In slaag er niet in de nachtrust tot een goed einde te brengen... Ze wordt in segmenten gehakt door dromen die net die graad akeligheid hebben die de verdere slaap gedurende te lange tijd saboteren. Vandaag rustte ik heel lang... omdat ik tot niet veel meer in staat was. Tussendoor even dat donkere, verdoofde gemoed luchten hier. That's it.
Dan laat je je vermurwen... en ga je toch over die grens. Je haast je uit de naad. Hoe moeilijk is hetom 'neen' te zeggen als er emoties bij te pas komen.... als het voelt of iemand dan triest gaat zijn of teleurgesteld. Ik negeerde op dat ogenblik zowel mijn verstand als mijn fysieke toestand met de gevolgen van dien. Wie niet luisteren wil, moet het maar voelen, zeggen ze in de volksmond... Het klopt als een bus, zegt alweer die volksmond. Die volksmond verspreidt al decennia wijsheden die je best in je hersenpan kan opslaan. Immers, liever 'voorkomen dan genezen' vertelt je ook nog eens een gezegde...
Het leven zit vol illusies. Het voelt als zovele zeepbellen, ze spatten één na één stuk. Misverstanden uit de weg ruimen, je nader verklaren, soms lijkt het pure energieverspilling. Het volstaat dat ik weet, denk ik dan, hoe het zit, al het andere doet er niet werkelijk toe. Ik zit er niet meer zo mee als ooit. Ook dat lijkt me een vooruitgang. Het is nu eenmaal zo... mensen en de relatie met mekaar is complex, zo vaak complex. Het goede blijven zien van mekaar is best wel oké, begrip voor ieders kwetsbaarheden, jawel, zonder verwachtingen, want ook dan kan het fout lopen. Het is zoals het is... je hebt nu eenmaal niet alles onder controle, onmogelijk... Verbeter de wereld, begin met jezelf, dat zegt een ander spreekwoord. Ook daarin schuilt heel veel wijsheid. Als ieder voor zijn eigen deurtje keert, is heel het straatje schoongeveegd, zegt ongeveer hetzelfde...
Ondanks het nood hebben aan rust en alleen zijn scheurt eenzaamheid door dagen als vandaag de vertwijfeling kunnen delen dat wat je stil maakt en verdrietig. Op zulke ogenblikken mis je een goede, bevrijdende babbel met iemand die je vertrouwt. Die komt er binnenkort.
Toch mis je die vorm van sociaal contact waarbij je in vertrouwen en rust die zaken die je bezwaren even kwijt kan, zonder angst die ander te beroven van zeldzame vrije momenten en dat ook die andere dat kan bij jou. In evenwicht. In harmonie. Dat mis ik.
Om dan toch in de spreekwoorden, gezegden en de volksmondwijsheden te blijven 'gedeelde smart, is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde'.
Ik probeer wel op mijn blogje zaken te delen... maar niet meer zoveel als vroeger. Dat heeft diverse redenen. Vertrouwen is en blijft belangrijk waar en met wie je dan ook in contact komt. Vertrouwen op jezelf en je eigen aanvoelen, daaruit vertrek ik sinds... diverse beschadigingen van dat vertrouwen.
Soms word je moe van het anders ingevuld te worden. Je woorden dienen plots een ander doel. Ik geraak echter niet meer over mijn toeren. Mijn hoofd blijft, hoe gek nou, vrij koel. Als ze niet weten wat mijn woorden bedoelen, nu dat is dan hun zaak ze lullen, als ze dat persé willen maar raak. Ik hoor alleen maar gekwaak.
Een leuk gesprek brak de eenzaamheid. De droefenis van niet even de bekommernis te kunnen delen ben ik alvast kwijt Soms doet het me verdriet dat mijn woorden en bedoelingen niet worden begrepen de ander is gekwetst, precies dat wilde ik niet Doch het verschijnsel is me niet onbekend ik heb het zelf mijn leven lang gekend.
Verwar eenzaamheid niet met alleen zijn alleen zijn, is best fijn liever dan in het gehuwde gezelschap van een kwelduivel te zijn geringd en gekooid na afloop volledig berooid ziek, je gezondheid geknakt maar ik behield mijn waarde tenminste die van hem is tot VER onder het nulpunt gezakt.
Eenzaam kan je zijn te midden een menigte midden je familie, kennissen of vrienden met die je niet echt na staan maar je wel willen binden eenzaam kan je je voelen die dit kennen, weten wellicht wat ik kom te bedoelen eenzaam zijn, is alleen blijven met je gedachten ondanks je duizend woorden je hoeft geen begrip te verwachten eenzaam zijn, is dat gevoel op een eiland te leven te midden de menigte, of tussen liefdadigheidbeoefenaars ze voelen zich verheven daaronder ga je pas beven.
Eenzaamheid is geen verbinding voelen geen uitwisseling van gedachten dat duidelijke gevoel gekend te worden domme, ongemeende woorden, zullen eenzaamheid nooit verzachten
Gelukkig ben ik niet voortdurend eenzaam gelukkig zijn er vrienden en leden van mijn gezin die me het gevoel geven, me te kennen al is het maar een deel van het geheel.
Anderen jammer voor hun fraaie gedachten menen me te kennen... maar ik weet wel beter van mij kan niemand na al die vallen in de val nog iets anders verwachten ik speel terug die ene bal die ik niet vertrouw erger je maar groen voor mijn part ook nog blauw alerheid en vertrouwen op mijn eigen gevoel dat is de enige stoel waar ik nog op ga zitten nog tot het oneindige mag je op me lopen vitten het zal niet baten ik luister niet meer naar schapen die maar wat onzin lopen te blaten.
Plots was het daar hevig gevoel intense angst. Het roes een troebel meer vol kroes. Waaruit plots een vis opspringt. Waarom, waardoor soms ga ik verder ga ik door zonder nog te voelen waarom of waarvoor. Dat kan me niet eens meer schelen zolang ik doorga schep ik immers tijd om wonden te kunnen helen.
Voor één keer gaf het me niet die wereld in watten omgeven door water en een hoop zand Ik vond het dit keer best comfortabel wat niet hetzelfde is als amusant
Voor één keer kon me het wazige weinig schelen al kostte me het dan wel meer moeite wat is te delen Echter een sessie minder voelde door de nevel om me heen niet als een ramp, niet eens als een hinder.
Een substantie vloeibaar en muf mijn denken en voelen zo oneindig suf het deert me geen zier zwevend in 't water als planten zeewier deinend met de stroom in heel mijn denken, in heel mijn zijn ontzettend loom
Maar 't kan me niet schelen ik geef er niet om daar schreeuwt iets van binnen en wijst op de leugen een pijnscheut die niet laat vergeten ooit zal je de rots moeten opensplijten en aan je verdrongen verdriet moeten beginnen.
Al was je zo daas je bleef de mist toch enigzins de baas ondanks de afwezigheid van gevoel ging je met andere middelen verder op weg naar dat doel gaf inkijk in een deel van je leven je nam een tekst en zette al lezend die deur op een kier.
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'VOEL'...?! :-) :-(
De wil is veel maar niet alles, de rest moet ook mee en precies die rest vertikte het gisteren op het einde van de dag. Mijn kaarsje was uit. Zelfs de vaat bleef staan. Die neem ik vandaag wel onder handen. En ik zal opnieuw op tijd rust inbouwen, niet als krankzinnig alles in één dag willen doen en liefst zonder rustpauze.
Vanmorgen werd ik wakker, voelde me niet zo goed... de ellende dook opnieuw op. Toen ik even later een blik buiten wierp en zag hoe prachtig een lichtschijnsel van de naderende ochtend was, voelde ik... 'voelde' (!!!) iets wat ik lang niet meer heb gevoeld... dat zo lang verdwenen gevoel van 'geraakt worden door de pracht van de natuur'...
Meteen erna voelde ik erg genoeg nog iets anders dat niét zo goed voelde, ik voelde namelijk een felle pijn om het besef hoe de mens die mooie natuur blijft om zeep helpen. Rampen die zich blijven vermeerderen. Nog meer mensen die daardoor in de problemen komen, het leven wordt afgenomen, klimaatvluchtelingen, verlies van familie, huis en levensmiddelen... en toch blijft de overheid vooral eerder mak wat maatregelen betreft. Het een versterkt het ander... zien al die zogenaamde intellectuelen dat dan niet in? Waarom luisteren ze niet naar wetenschappers die laten weten dat hoe langer men wacht hoe meer geld ingrepen zullen kosten, want daar draait het toch om, om geld... ze geven liever geld uit voor nutteloze zaken... Ze spreken over crisis die ze grotendeels zelf veroorzaakten want nooit werd er zo verspild in onze maatschappij als de laatste decennia. Nooit werden er zulke milieuvervuilende en beschadigende zaken verder gezet ondanks dat het gemakkelijk anders kan dan nu... De kleine maar ook de grote man... Wie, die mobiel genoeg is, weigert immers op een andere manier naar een bakker of slager in de buurt te gaan dan met de auto? Wie verkiest oeverloos vaak zich te verplaatsen met het vliegtuig voor enkele dagen elders als het ook met minder vervuilend vervoer kan? Wie bouwt bruggen en banen, breekt goede gebouwen af om er ultramoderne in de plaats te zetten als enkele ingrepen zouden volstaan? Wie gooit een hoop voeding weg? Wie vervuilt de waterlopen, maait onnodig al dat groen weg? En wie blijft dat toelaten? Wie laat iedere dag zijn auto draaien ook als dat niet nodig is? Waarom blijven fabrieken verpakkingen maken die schadelijk zijn voor het milieu als ze net zo goed die kunnen maken die dat niet zijn? En waarom krijgen zij geen bepalingen opgelegd om dat te veranderen? Waarom wordt de overgrote verantwoordelijkheid bij de gebruiker gelegd? Die mag sorteren... waar dat niet eens in die mate zou hoeven àls er méér milieuvriendelijke verpakkingen waren of beter nog, waar mogelijk helemaal géén verpakking. Waarom worden spullen uit de mode weggegooid of het nu om kleding gaat of spullen in huis als ze nog degelijk zijn? Je kan nog eindeloos doorgaan...
Het is geen pleidooi om alle luxe op te geven... gewoon soberder te zijn en even iets meer na te denken... hoe het anders en niet eens echt moeilijker ook en vooral be-ter kan.
Hoe is het immers mogelijk dat het openbare vervoer net nu besparingen gaat doen? Besparingen die opnieuw meer mensen naar het gebruik van een wagen zullen brengen. Besparingen die voor nog meer 'verlies' zullen zorgen. Hoe kan het dat banken wel gesteund worden door de overheid en door de belasting dus die burgers betalen... maar openbaar vervoer in die mate gaat besparen dat mensen nu minder, een pak minder op het openbaar vervoer kunnen beschikken... ? Wie het beter begrijpt... mag het me uitleggen want ik begrijp er hoe langer hoe minder van.
Afgelopen week kwam ik op een zender terecht die me zowat misselijk maakte... en waarbij ik zo vlug als ik kon... weggezapt werd. Toch zag ik nog dit... Een hondje werd naar een soort hotel gebracht, een kamer met bed... , kreeg een speciale ober, of verzorgen, noem het hoe je wil... die las hem voor uit een boek... en bracht het hondje amper een vuist groot een bord met een enorme biefstuk erop... drie van die hondjes zouden niet eens de helft opkrijgen... dat enorme vleselijk geval was bovendien nog getooid met wat groente... Echt... ik werd er niet goed van... Daar draait mijn maag van om... Je mag je afvragen of dit hondje dat echt wil... en vraag je ook meteen af of je geweten zoiets toelaat... Is dit geen vorm van onrecht? Ik kan er inkomen dat wanneer je een groot inkomen hebt, je je luxe kan en màg veroorloven... maar op deze manier? Hoe kan je dat voor jezelf rechtvaardigen? Echt... daar is mijn verstand te klein voor... het spijt me echt. De wereld is gek... de één gaat met een teveel aan inkomen zulke uitgaven doen... de ander weet niet hoe rond te komen ondanks naarstige arbeid... vroeger voor ze ziek werden... of nog steeds... Mensen in een bepaald deel van de wereld mogen oeverloos op hulp blijven wachten... ook al leven ze na de vorige natuurramp nog steeds in tenten... terwijl anderen in een ander deel van de wereld meteen iedere hulp krijgen?
Het is beslist een voordeel dat ik terug 'voel'...
Zeer vreemd, onwerkelijk gisteren is al eeuwen voorbij morgen zal nooit bestaan alleen vandaag dit ene uur minuut niet even ervoor niet even erna en vorig jaar..? dat weegt op een bizarre manier niet meer zo zwaar alsof het om een onbestaande lange nachtmerrie ging al was het een feit dat mijn leven door de dwaasheid van die psychiater een weeklang aan een ultradun draadje hing.
Onbestaand en zo absurd werden hij en alle jaren sessie alsof die jarenlange therapie nooit heeft plaatsgevonden en bestaan een enorm trauma door wat hij heeft gedaan....
Gemengde gevoelens zijn altijd beter dan geen gevoelens. Een overvloed soms tegengesteld aan mekaar maken het gevoel te leven alvast meer waar.
Een schijn van opnieuw dat leven aan te kunnen en durven gaan. Opnieuw hoop te voelen of toch al vertrouwen. Ik wil dat gevoel het liefst zo lang mogelijk vasthouden. Ook wanneer het me opnieuw zal ontglippen al denk ik van niet ik zal het me herinneren vergeten wil ik het niet.
Ergens geloof ik in deze positieve wending en roep ik voor de zoveelste keer volmondig uit die vorige psychiater was voor mij een onbekwame schavuit Duidelijk waar hij zijn behandeling op richtte beseft hij niet eens hoeveel schade hij aanrichtte?
Ik kan slechts blijer zijn met iedere dag vanaf ik mijn huidige psychiater op mijn pad zag 't Vertrouwen in zijn kunde was er van de eerste keer ik wéét nu dat het niet aan mijn 'zogenaamd' wantrouwen lag dat de eerste niet eens na jaren me dat gevoel van vertrouwen en veiligheid kon geven nodig om je in een goed therapeutisch proces te begeven.
Vandaar dat de vorige voor mij niet meer bestaat en dat al die jaren bij hem verloren lijken en nooit bestaan voornamelijk hoe hij er op het einde nog een schep heeft bijgedaan.
Of ik hem kan vergeven? Dat is nogal moeilijk als hij in mijn herinnering niet meer écht bestaat Die acht jaren lijken nu acht jaren dat een schaap ergens in de verte heeft geblaat geloofde dat het therapie gaf hij was alléén tam, onbedachtzaam, onbekwaam, niet alert genoeg, zwak en vooral laf...
Die man en zijn mis-handeling verdwijnt meer en meer uit mijn systeem dat voel ik na de verjaring iedere dag meer zijn laffe handeling, hoe hij me behandelde als een ding, doet niet eens meer zo zeer ik zie namelijk scherp wat deze houding zegt over die man dat hij niet alleen zijn eigen fout niet toegeven kan maar ook niet terugschrok om zich laf af te maken van de vlek op zijn blazoen Je moet het maar kunnen je als professionele hulpverlener tot zoiets verlagen zoiets met je patiënte kunnen doen lozen als was ze geen mens, daarover leugens verspreiden ook tegenover een collega.
Mijn diepe wens is deze mens nooit meer te hoeven horen, zien, kennen. Ik ben al aardig op weg... moet ik bekennen. Zijn gestalte en lichtzinninge gang vervaagt voor mijn geestesoog 't lijkt steeds meer alsof ik me nog slechts over een stilaan vervagende nachtmerrie boog.
en maar wijzigen en voorkruipen ; ben je in het dagelijks leven ook zo die altijd maar aan het drummen is? bvb om de eerste op de bus te zitten en dan nog liefst aan het raampje? Denk dat het niet zou gepast overkomen. het is onbeleefd en wat brengt het finaal op? misschien beter evenveel blogs bezoeken zal beter effect geven
Ik wijzig mijn blogje misschien één keer, om er een prentje bij te zetten... maar zover ik weet verschijn ik dan toch niet opnieuw? Ik sla dat eerst op en zet erna een prentje omdat vroeger mijn blogje al wel eens verdween voor ik zover was. Toen begreep ik wat anti-klikje bedoelde... Ik probeer sinds een tijdje bij iedere moedige dag meteen een deel van de oude blogjes terug te plaatsen... die wijzig ik niet, die plaats ik één voor één weer op mijn blog... die verschijnen wel in het archief van juni 2011... tot die maand klaar is en ik naar juli kan overgaan en zo voort. Ik was van plan dagelijks 1 blogje terug te zetten omwille van het werk, want natuurlijk moet ik ze één voor één herlezen om sommige die niet zo meer ter zaken doen voor me meteen weg te laten. Maar omdat één blogje dagelijks er niet van kwam, besloot ik op die moedige dagen er telkens tien te plaatsen.... Blijkbaar (en dat wist ik niet) kom ik dan telkens weer tevoorschijn op de startpagina of zoiets... en blijkbaar stoort dat sommige mensen. Ik begrijp dat niet zo hoor... want of ik nu iedere dag een blogje plaats of op één dag tien... is dat nu zo erg? Of moet ik speciaal voor die anti-klik die tien blogjes die ik wil terug plaatsen op iedere moedige dag tien keer over de hele dag dat hele gedoe in gang zetten? Wat die anti-klik daar naar voorschuift als bedoeling... zegt misschien iets meer over die anti-klik zelf... wie weet.
Ik denk dat de meeste blogvrienden hier wel weten dat ik nog steeds bezig ben de oude blogjes te herplaatsen... Voor degene die de blog die ik daarover schreef, niet lazen... bij deze dus nogmaals...
In het begin was dat natuurlijk duidelijker omdat de herplaatste blogs ook meteen bij de inhoud van mijn blog verschenen. Je kon het zien aan de nummering. Ik zit aan blog 200 van de oude dus... dat wil zeggen dat ik er reeds 200 terug kon plaatsen. De herplaatste blogs verschijnen er nu niet meer op omdat de huidigen al niet meer te tellen zijn... Je kan ze wel volgen inmiddels in her archief op de maand 6/2011 en moet nog tot 7/2012 geraken )
Ik probeer terwille van die anti-klik en nog mensen als hij/zij die er aanstoot aannemen dat ik mijn oude blogjes plaats en menen dat ik daarom een 'voorschieter' ben en steeds maar 'verander' en zijn/haar plaatste effekes inpik de boel weer wat meer te verdelen... dan duurt het nog maar wat langer.
Neen, ik schiet in de bus niemand voor, ik sta zelfs als dat me moeilijk valt vaak mijn plaats af, laat mensen die moeilijker te been zijn voorgaan en help ze zelf mee de trappen op en af als de halve buszitters alleen maar gaapt...
Erg hoor als mensen zo met hun oordeel klaarzitten alleen omdat je jouw oude blogjes herplaatst omdat je je site maanden uit de circulatie haalde... triest eigenlijk... en tegelijkertijd zielig. Sorry hoor... dat ik jouw plaatske gedurende een tiental blogjes ongeweten innam... Het zal niet meer gebeuren... ik sta mijn plaats met plezier af om van dit gemekker af te zijn...
PS. ik heb zonét ook mijn inhoudsopgave gewijzigd... meer dan 200 gaat blijkbaar niet... anders had ik ze er allemaal opgezet... kan je meteen zien dat ik niet 'en maar wijzig' 'en maar voorkruip'... tjonge... is dat hier een kleutertuin of seniorennet, vraag ik me soms af... bij zulke vreemde reacties.
Verder wens ik niets meer met anti-klikkers te maken te hebben... heb zoals ik al schreef méér dan genoeg van gemekker.
Er is verandering op til... neen, dat klopt niet helemaal
Er is verandering op til? Neen... dat klopt niet helemaal... er is al verandering aan de gang. Duidelijk. Ik laat me niet meer doen door zulke snoeshanen of snoeskippen (zie vorig blogje) maar wat nog veel en veel bijzonderderderder is... het doet me ook niet meer wegklappen uit het leven... ik voel me niet meer tot in mijn wezen geraakt... !!! Wellicht omdat ik ook voel welke krielkip of verkapte haan dit schreef.
Het wijst voor mij op dat wat ik de laatste maanden merkte, ik vertrouw meer en meer op mezelf... Ik heb voor het eerst in mijn leven iets wat ze zelfwaardegevoel noemen. En ik wéét en voél met iedere vezel van mijn wezenlijkheid dat ik dat aan mijn huidige psychiater te danken heb...
Na een strijksessie... voornamelijk de kleding van die hier nog in huis rondzweven... en enkele stuks van mezelf... nam ik rust... (drie werf hoera) en voel me beter nu, uitgerust... Tegenwoordig luister ik terwijl naar de radio... en haak een rand rond een stof te klein om tafellaken te worden... het verstrooit me... en tegelijk brengt het ook rust. Ik denk aan die me lief zijn en voor wie ik ook nog tel... en het geeft me een warm en vredig gevoel. Laat die anderen het zelf maar uitzoeken.
Na het potje dat ik ondertussen kook... ga ik opnieuw rust nemen. Moeilijk is dat niet... mijn lichaam schreeuwt erom.
Tjonge, ik lijk s'nachts wel bezig met een droommarathon... De ene droom volgt zowat de andere op... Ze zijn van die aard dat ik pas nadat ik opstond op verschillende vlakken besef dat ik droomde... zo dicht liggen ze bij de werkelijkheid en toch ook weer niet... Ik wist bijvoorbeeld niet meteen vanmorgen waarom ik me zo down voelde, zo intens donker... tot ik even later in de woonkamer besefte dat ik over een verlies droomde. Overdag lijk ik het verwerkt... s'nachts in mijn dromen is het duidelijk van niet. Ook angsten komen daar boven... ook die kleine bezorgdheden om iets belangrijks te vergeten, worden in die dromen zodanig overbelicht dat ik ze niet meer kan ontkennen. Pfff, ik hoop dat dit vlug ophoudt. Ik ben nog steeds down en zal me na dit blogje met bijna plezier op alle klussen gooien die ik vandaag in gedachten heb. Alleen uitkijken dat ik niet al té erg over grenzen ga, het is immers niet de bedoeling dat ik van de ene zooi in de andere beland. Ik voel me werkelijk niet goed nadat het toch even de lichtere kant uitging. Moed niet verliezen en doooorgaan... moet ik, wil ik, zal ik.
Stil van overdondering tranen van binnen niet slechts van verdriet zoveel ingrijpende gebeurtenissen zijn er gebeurd en liggen nog in het verschiet.
Vandaag was ik er graag tegelijk is er pijn al was het nog zo bijzonder, zo fijn
Vreugde en verdriet vechten als bezeten 't is nog steeds niet te lijmen dat wat open heeft gereten al het onrecht dat telkens weer het levenslicht kwam stelen al het vertrouwen verbrijzeld onder leugens, lafheid, niet te verhelen
Een ding, ben ik absoluut niet kwijt mijn zelfrespect, kan mezelf nog in d'ogen kijken ik hoef niet al die stinkende rotzooi van ze glad te strijken en dat ik in ze allen zoveel jaren bleef geloven, daarvan heb ik geen spijt Dat ben ik zelf, mijn eigen wezen al hebben ze me daar om bespot en oeverloos lesjes gelezen. Ik gedroeg me tenminste niet als een lafaard of een terrorist een spottende marginaal of een sadist Niet als een krenkende rotgarnaal of een in stront getrapte stinkende sandaal Ik gedroeg me niet arrogant of wreed veroorzaakt geen onnodig leed maar bleef mezelf, volgde mijn hart daar stampten ze op... en sloegen het plat.
Een deel van mensen verdween uit mijn leven ze gingen zich op zeer bedenkelijke paden begeven het maakt mij niet meer uit, ik geef er niet meer om soms voel ik medelijden... en vind ze pijnlijk dom dat ze niet beseffen hoe kort dit leven is en hoe liefdevol het kan zijn als je ophoudt met haat, ophoudt met chagrijn ophoudt met jezelf niet zijn ophoudt met mensen die jou ooit lief waren te vermalen fijner dan fijn
Ooit komt er een dag dat ze het zich misschien berouwen maar dan is het te laat voor spijt van hun hatelijke daad te laat voor al wat ze hebben geschaad te laat voor al dat gewichtig gepraat te laat voor de ogen, hart en geweten te gebruiken voor al die jaren dat ze de waarheid hebben lopen fnuiken te laat want dit hart werd verwond het wordt nooit meer gezond te laat want vertrouwen kan nooit meer voor die het zo lang en in die mate schonden al blijf ik met herinneringen aan ze verbonden.
Mijn hart gaat nog open voor die het niet nu en nooit hebben willen slopen De deur van dit huis gaat misschien ooit of nooit nog open de deur van mijn hart daarvoor zal je een nieuw slot moeten kopen die deur die erin stond heeft het moeten bekopen door onbedachtzame wreedheid lafheid, verraad nooit heeft iets in mijn hele leven mij zo verwond en zo onherroepelijk geschaad.
Daar niemand anders bezwaar maakt wat het herplaatsen van oude blogjes betreft, ga ik opnieuw aan het werk. Die ene die van gedaante verwisselt als was hij/zij een kameleon zoekt het verder zelf maar uit. Wat zou ik me plooien naar zo één zeurpiet of zeurmieke en daardoor nog langer met die oude blogs lopen klooien? Dus sorry beste mensen, mijn verontschuldigingen als ik tien blogjes na elkaar plaats en daardoor even telkens op de startpagina verschijn...
tjonge... vergeten dat het voor sommige mensen een vakantiedag was... beuh...
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen. Tjonge, 't was daar de hel. Want een volk op een uur dat er normaal geen volk is... en van welke planeet kwamen ze? Ze sjokten met karren door de gangen, vonden mij een obstakel dat ze de weg versperden met die karren zelfs dwars over de gangen te laten staan. Ze verroerden zich niet... leken het vanzelfsprekend te vinden dat ik dan maar rechtsomkeer maakte... Lieve mensen, zijn dit nog wel mensen? Ik dacht... 'kalm blijven Lore, hier ben je zo weer uit'... maar ze gingen pal voor je neus staan en duwden je opzij... ze staarden je aan met kikkerogen toen je bleef staan waar je stond... Waren zij niet in staat misschien tot net datzelfde geduld als ik??? Duidelijk van niet. En toen ik daar in zeven haasten wegging, was ik net niet kirrewiet. Ik vond niet wat ik zocht... maar vond wel wat ik niet zocht en wel van pas kwam. Om na die ene boodschappentocht ook nog die andere boodschappen te verrichten, vond ik écht niet de moed.... Nog zo'n koe-achtige meute kon ik echt niet meer aan. Ik ben naar die ene kamer getogen en spitte ze verder uit, sorteerde en gooide weg... maakte een nieuw plakboek voor het lieve ukje dat ik regelmatig met mijn gezelschap verblijd. En nu ga ik 'Sturm der liebe' zien... een nieuwe idiote verslaving van me... die wellicht ergens goed voor is... en waar ik net zo wellicht enige frustraties kan ventileren. Fijne avond al die mij bezoeken... fijne avond ook aan al die me niet bezoeken... al weten ze dan niet dàt ik ze fijne avond wens... maar moet dat dan? Ik weet het, ik ben mesjogge... Maar nu weet jij het ook.
Als een zombie zit je hier in een armzalige poging toch iets te laten weten wat al deze minuten, uren met je deden.
Hondsmoe en zombie als een koe Deze dag mag straks vlug in slaap verglijden 'k kan me daar alleen om verblijden
Tjonge wat was dit voor een dag ik kan er echt niet om lachen... deze dag gaf me vanaf de ultravroege ochtend ook een ultra harde slag
Laat de nacht maar vlug verpozing geven zodat ik deze uitputtende veldslag kan vergeten en mezelf straks in een rustgevende, allesvergetende slaap kan lezen.
Tijdens een droom liep de wekker af. Met dikke, rode kikkerogen keek ik even later naar mijn spiegelbeeld. Mijn hoofd leek in twee helften verdeeld die niet met elkaar wilden overeenkomen. Ondertussen is het beter, enkele koppen teerzwarte koffie durven wel helpen. De pijn schiet iedere ochtend opnieuw door mijn lijf. Wellicht normaal... omdat er scheuren zijn gekomen in de beschermende bast. Dapper wil ik schrijven 'laat maar komen'... Diep in mijn binnenste hoop ik echter dat als het komt het dat heel vluchtig doet....
Beelden en herinneringen komen in dromen en overdag. Verwezen constateer ik het. Te moe om het te laten doordringen. Het leven vindt nu al zo lang naast mij plaats, ik lijk er geen deel meer van uit te maken. Het lijkt me daarom moeilijk dit alsnog te kunnen integreren.
Leven in het nu, is niet eens meer moeilijk. Ik leef alleen nog maar in het nu, de rest lijkt als een droom nooit werkelijk gebeurd.
Gek hoe ik niet veel geef om zoveel Gek hoe de wereld me kan gestolen worden meestal Gek hoe de glazen bokaal waarin ik zwem heel dik glas kreeg Gek... alles gebeurt ver weg van me hoe gek is dat zeg.
Akelig... zij wil meevoelen maar voel niets meer Akelig... dat ze leeft maar daar weinig van voelt Akelig... wie zij werd want ik ken haar niet meer.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt. De moed zinkt er anders van in mijn schoenen en dat wil ik niet. Er is zoveel en dat zoveel heeft er wellicht mee te maken. Voortgaan... dan maar even als een kip zonder kop. Sorry dat ik zo weinig van me liet horen naar jullie toe. Dat komt wel weer goed.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Op mijn eigen manier tracht ik met wat gaande is om te gaan. Het blijft hier nog even stil. Ik wil jullie nu ik hier toch even ben warme, liefdevolle feestdagen toewensen.
moe, murw verdoofd gedoofd weg leven verdwenen nog steeds niet weten hoe te wenen weet niets meer van het leven ondanks de uitputting doe ik nog steeds niets dan geven
Voor degenen die me probeerden een mail te sturen... mijn oude mailadres gebruik ik niet meer. Bepaalde mensen hebben dat gebruikt voor doorstuurmails wat resulteerde in iedere dag minstens 25 ongewenste mails. Precies dààr had ik geen behoefte aan. Ik zal dus mettertijd mijn mailadres nog doorgeven aan mensen die het niet misbruiken... maar gebruiken voor wat het waard is, een persoonlijk bericht bijvoorbeeld... Mijn mail gaf ik niet om de poort te openen voor al die zooi. Daar word ik zo mogelijk NOG depresssiever van.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig. Soms verheug ik me ergens op... tot het zover is dan laat het me volkomen onverschillig. Niets brengt me nog tot leven... blijkbaar. Soms zijn er opflakkeringen maar niet meer dan dat. Erna voelt het of het nooit heeft plaatsgevonden... dat wat me even tot leven wekte. Eén en ander... is begonnen... door de geweldige behandeling van mijn vorige psychiater. Ik hoop dat hij ooit in de hel mag branden. Tenzij hij bij leven voelt wat hij aangericht heeft. Lichtzinnige idioot... jou vergeef ik nooit.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
29-12-2012
comfortabel
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in. De feestdagen verliepen op een manier dat er heus niets te klagen viel, dat zal ik dan ook niet doen want er valt niets te klagen maar ook niets dat me het tegenovergestelde gevoel geeft. Onverwachte uitnodigingen, gezellige feesten met die je lief zijn om je heen en daags erna op kerst zelf nogmaals een feest waar ik vroeger naar uitkeek. Het liet me Syberisch koud. Hoeveel moeite ik ook deed.... Ik deed mee. Ik gedroeg me zoals ik me ooit pur natuur gedroeg. Maar het gevoel bleef uit.
Ik blijf volle gas werken omdat ik niets anders wil dan werken tot ik uitgeput, volledig murw ben.
Bizar in het hele gegeven, wil ik dat het nieuwe jaar begint.... Nooit eerder kocht ik zoveel kalenders. Ze hangen overal in dit vervloekte huis. Ik wil dat de dag vlug komt dat ik het voorblad eraf kan scheuren.
Veel zal veranderen in het jaar dat komt. Veel. Toch wat mij betreft. Er is al veel veranderd. Niet zozeer in positieve zin al zijn er positieve elementen door de therapie die ik nu krijg van een wél bekwame en emfatische psychiater... een die niet te lui is om verder te kijken dan zijn neus lang is en niet geld wil binnen rijven zonder wat dan ook te doen. Het minste was ààndachtig luisteren. Zelfs dàt kon die schokgolf van een kwakzalver niet. Door de schok van hoe hij me mishandelde en wat die kwast al die jaren wegdrong terwijl ik eraan wou, krijg ik het nu na acht dode want verloren jaren te verwerken samen met de schok die de onverantwoorde kinkhoest van een langoust teweeg bracht met zijn onverantwoord, on-therapeutische mis-handeling.
Ik geef niet op... zeker niet... ik ben niet zo zwak en laf als die man was. Ik weet wat hij gedaan heeft en waarom. Zijn ego gaf hij een grotere plaats dan zijn werk.
De depressie heeft zich verdiept. De dood heeft zich verspreid. Het loze land overspoelde alles. Ik kijk met lege ogen rond en zie niets, niets dat mij kan raken, ontroeren. Ik leef en daar is alles mee gezegd. Maar ik blijf mijn lijf bewegen en werk, werk in dat wat ze onderdak noemen zodat ik de dag doorkom, dag na dag. Ik laat me daarbij helpen met middelen tegen pijn aan spieren, gewrichten en uitputting en vooral de psychische pijn die als een slijpschijf mijn binnenste in mootjes hakt.
Even geschrokken zo lang geleden dat ik hier nog was de hel is hier geopend een die ik nooit meer dacht te moeten voelen bedankt voor jullie lieve berichtjes en sorry nogmaals dat ik niet meer ben die ik kon zijn hoop dat ik vlug weer de oude ben of een nieuwe maar dan opgewassen tegen de zooi van 'my life'
Wilde jullie dit toch even laten weten. Sinds ik bij de nieuwe psychiater in behandeling ben, ondertussen 15 maanden voel ik het verschil met de vorige psychiater. Ik krijg nu wél therapie... ik krijg dààdwerkelijk therapie... Het opent de poorten van pijn en hel... die de vorige gesloten wilde houden... (om het zichzelf comfortabel te maken?) maar die me niet genas... maar me dieper in het 'niet-leven' duwde en dus in een andersoortige hel, een nachtmerrie die steeds erger zou worden.
Ergens besef ik dat de huidige nachtmerrie voorbij zal gaan, dat de pijn nodig is om te helen. Het vertrouwen is er om me in dit hachelijke proces te begeven. Toen niet, met die Jan Klaassen uit een of andere poppenkast absoluut niet! Die man zette aan tot 'verdringen' niet tot 'helen' of 'verwerken'. Hij nam me, zo realiseer ik me steeds erger, nooit ernstig...!
Het is moeilijk, angstaanjagend, schrikbarend, een nachtmerrie-achtige substantie, dat wat zich nu opent... maar er is zoveel respect voor mij en veiligheid ook... dat het moét lukken. Dit schrijven doet pijn, heel veel pijn. Ik kom van zo ver. Van een acht jaar (bijna een negen jaar) durend 'niemandsland' met géén dank aan die onverantwoorde belhamel die zich er bovendien nog laf vanaf trachtte te maken en zelfs leugens niet schuwde. Hij moest zich doodschamen... werkelijk. Degene die hij behandelde van mijn gezin verklootte hij op één haar na... beiden....! Ik vertrouwde je als psychiater, al heb ik daar lang over gedaan... en zij die ook bij jou op therapie ging vertrouwde op mij... met bijna voor ons beide RAMPZALIGE GEVOLGEN... Ik vergeef het je nooit... nooit!
Als wij er na jouw mis-handeling nog bovenop komen, is het dankzij die andere dààdwerkelijk goede hulp die we nu wél krijgen, van een bekwame psychiater, een bekwame arts... wat jij voor ons absoluut niet was, integendeel... wie zichzelf een verantwoord hulpverlener noemt, zou absoluut NIET doen wat jij deed. Shame on you...
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
09-02-2013
Moeite
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. Ik heb namelijk veel hinder van kraters in mijn geheugen en in mijn beleven. Zo geraakte ik vanmorgen net niet in paniek omdat ik dacht een hele tas met gekochte artikels zoek gemaakt te hebben. Vreesde zelf dat ik die wel betaalde maar ik slechts de kasbon bij me had. Ik kon me niet eens meer herinneren dàt ik ze kocht... tot ik plots de kasbon op de vloer zag liggen. In paniek ging ik overal zoeken naar de artikels. Ik vond geen van ze. Nochtans was er een groot artikel bij. Ik bekeek de bon en van twee artikeltjes herinnerde ik me vaag dat ik ze ergens had zien liggen. Ik zocht en vond... en nu weet ik tegelijk dat ook de andere zaken vroeg of laat wel ergens uit zullen komen. Maar leuk vind ik het niet dat dit allemaal gebeurt Er gingen nog meer zaken mis. Ik verknoeide de werking van dit computerke met mijn verdoofde brein en nog steeds werkt de helft niet. Ik kan bvb vanaf mijn reservemailadres geen berichten versturen, slechs lezen. Knap lastig want nu kan ik daar geen berichtjes meer beantwoorden, moet ik alle adressen overpennen en via een ander mailadres beantwoorden. Het maakt me alleen nog maar meer overstuur. Niet dat het me erg veel kan schelen, maar soms vind ik het wel erg dat ik niet kan reageren op berichtjes van jullie. Dat is soms het enige wat me nog lukt. Verder wil ik er niet te lang bij stilstaan. Mijn toetsenbord vertikt het ook soms van de eerste keer alle getypte letters ook neer te kwakken. Dus sorry als het soms lang duurt of je weinig van me verneemt. Ik ben moe en erg bezig met wat in de sessies naar boven komt. Denk aan jullie.... vooral aan die het nu zeer zwaar hebben, een groot verlies te verwerken hebben... liefs van mij voor jullie
Eindelijk is het gelukt om opnieuw mails te verzenden vanaf een nieuw mailadres. Wat ik uitgespookt heb, weet ik niet maar niets leek nog te werken. Ik probeerde zelf nieuwe accounts, het baatte niet. Ik kon slechts lezen. Geen nieuw bericht plaatsen, niets beantwoorden. Toen ik eindelijk merkte dat het wel kon, bleek ik zonder dat ik dat wist, van een niet meer bestaande account te verzenden waardoor die berichten nooit aan zijn gekomen (ontdekte ik later) Zucht,ik werd er helemaal mesjogge van. Ik moest en zou er verder aan werken tot ik het vond want ook mijn vrienden en familie kon ik niets meer verzenden. Ik heb ook naar jullie berichtjes verstuurd maar vrees dat er niet veel van is aangekomen. Om te vieren dat ik er eindelijk in geslaagd ben de boel min of meer weer in orde te krijgen al is het van een hele andere piste die me nog wel enig denkwerk kost, dit blogje. Het was ook frustrerend dat ik toén ik dan eindelijk hier weer wat wilde rondzwieren en jullie bezoeken, ik net dat niet kon omdat ik niet langer wist wat ik met die stomme account van me nog kon aanvangen. Want ja, dan zet ik wel een account bij mijn bezoekjes maar wat ben ik ermee hé als ik niet eens op persoonlijke berichten kan antwoorden, dat vond ik écht heel erg. Nu gaat dat dus hopelijk terug lukken en misschien probeer ik dan toch weer meer hier te vertoeven. liefs van mij
Met enige moed begon ik een nieuw blogje te schrijven. Blokkeerde dat hele gedoe hier. Ik weet niet dat ik het op deze manier ga volhouden. Een beetje veel van het goede, is niet goed als je begrijpt wat ik bedoel. De letters laten zich niet zo vlot tikken en als dat spel hier dan ook nog eens blokkeert waardoor ik het hele geval moet uitschakelen en opnieuw inschakelen, dan weet je dat het niet van lange duur zal zijn. Zeker niet in de toestand waarin ik nog altijd verkeer. Ik wil hier wel wat proberen terug te schrijven maar het zal toch met een zekere afstand zijn tot het gebeuren. Dat is momenteel nodig om een evenwicht te bewaren. Zwaar is het allemaal. liefs, ga stoppen voor vandaag en proberen nog rustig wat te rommelen en wasgoed ophangen.
Net wanneer je dagen denkt dat het wat gek is dat er geen mail meer komt van die je dacht een vriend te mogen noemen (een van de weinigen die overbleven) en je je daarbij pijnlijk afvraagt of ook hij zich net afzijdig van je is gaan houden omdat je je in een zwarte krater bevindt, precies dan krijg je een lieve mail van hem... Wat heeft me dat deugd gedaan en tegelijk ook een overrompeling bezorgt. Het geeft namelijk een schok na de vaststelling hoe mensen waaronder ik meende ook enkele vrienden, zich van me afgekeerd hebben zodra het me slecht begon te gaan. Dat ik net vandaag de warme boodschap mocht ontvangen in een periode dat je ernstig aan de term vriendschap en menselijkheid, mensen die werkelijk met je meevoelen, kan geloven, dat bezorgde me een pak overspoelende emoties.
De goede raad die sommige van die zich vrienden meenden te mogen noemen, me dachten te moeten geven, was geen goede raad maar een aanmaning om mezelf en wat ik voelde en ervoer te ontkennen, wat alles slechts nog zwaarder heeft gemaakt. Er zat niet veel anders op om me te isoleren. Eén en ander heeft me immers nogal wat pijn bezorgt, verdriet, ontzetting. Ben ook onderweg de zin om me daartegen te verweren verloren. Het rooft immers nog meer energie terwijl ik die al niet zo erg veel meer heb. Ik sluit me liever af voor de dubbelheid en zoals bij de genoemde vriend, durf ik blijkbaar toch nog binnen te laten wat goed is, puur.
Ik ben de laatste weken ook fysiek niet in orde. De hele zooi werkt op mijn hele gestel,blijkbaar.
Het lijken millimetertjes. Maar 't zijn tenminste millimetertjes. Moe en donker. Wat rondom gebeurt, is niet bepaald positief, het is zoals het is. Straks de vaat verrichten en wasgoed ophangen. Enkele stapjes naar buiten zijn volbracht. Goed dat ik naar niemand hoefde te lachen. Morgen psychiater. Vreemd gevoel. Onwerkelijk zoals al de rest.
Hier ben ik... opnieuw... maar met enkele noodzakelijke grenzen... Kwestie mezelf te beschermen. Die het goed met me meenden... daarvoor is het jammer... maar fijne mensen met het hart op de juiste plaats begrijpen het wel... de andere nemen zichzelf misschien beter even onder de loep. Ik zal namelijk blogjes schrijven maar zonder de mogelijkheid om commentaren te plaatsen. Jammer voor degenenen die het goed meenden met me... maar noodzakelijk voor me om al die anderen die niet weten...
onherkenbaar veranderd ironische lach welke vrienden antwoordden niet standaard
red het wel zonder ongemeende woorden clichés woorden die de mens niet bereiken omdat ze maar wat lopen te lullen en te zeiken
en dan die controle, ze is er... ze is er niet maar wat er werkelijk gaande is, dàt zien ze niet.
betuttelend alsof ik geen mens ben met wijsheid en verstand die het aldoor redde zonder echte vrienden, verwant nogmaals heb ik me aan bepaalde komedies 'verbrand'.
ik liet het achter mij, het nare maar ook die het goed meenden kon niet anders omdat ik door de huichel nog erger versteende
ik ga nu mijn weg zonder al dat gedoe want ik ben het onoprechte/vijandige van sommige mensen moe heb een goede psychiater, en ook al zit ik midden in de hel als ik er kom dan is het met hem,jawel.
diep en donker zit ik nu, niet dieper kan het dal vervreemding, verdwaald in mijn leven en het heelal
Psychische ellende en pijn het zou niet mogen bestaan niet mijn deel zijn mensen menen nog steeds 'van geen tel' naast een lichamelijk gezwel ook daardoor werd ik stil en mijn hart was nooit eerder zo dood zo kil.
Het ding doet, gaat, praat het ding zwijgt, kijkt, staart het ding lacht niet leeft niet huilt niet schreeuwt niet het ding vecht zich een weg uit het land der levende doden uit de steeds grotere moeite met expressie het ding worstelt zich verder doorheen de hele miserie van bps en deze stinkende alles verdovende depressie
de pijn is hevig de schreeuw zwelt aan de luiken gaan dicht donker ben je er weggegaan
hoe gek toch dat wat ze toen niet schenen te horen reactie bleef uit alsof je tegen dovemansoren praatte met de feedback die je weken na data hebt vernomen slaagden ze erin je fragiele bodemke te doorboren
die mond gaat vanaf nu niet meer voor ze open wat bleef je hopen toch iets te kunnen delen je zal het wel laten, ze snappen niets van je, van je voelen, je leven, ze vragen niets, geen antwoord zullen ze op wat je deelde geven slechts weken na data krijg je een antwoord zo idioot dat je donker wegging, zo donker, zo dood.
Moe, zo moe van dit leven en mensen die horen maar zelden reageren die zonder je vragen te stellen concluderen zwijgen als de dood zal je voortaan ze hebben je net iets te vaak niet willen verstaan
ik voel me heel slecht die me zoveel goed doet hebben ze beklad dat is onrecht en doet me pijn als er één is die me nog ziet en begrijpt weet wie ik ben in dit zwarte gat en dit dode leven dan mogen ze daar niet op afgeven waarom vragen ze me nooit wat en bekladden ze al wat me recht houdt geloven ze niet in mijn kracht zulke domme opmerking had ik niet verwacht
wat voelde ik me eenzaam en alleen ze kennen me niet geen van ze, geen één.
. Straks (of morgen) moet ik het kookvuur opnieuw poetsen want ik liet de spirelli overkoken (mijn verstand doet het niet meer zo goed) ... Ik haat het die onhandigheid maar dat is al zo sinds een week of twee... een nieuwe fase van mijn verhakkelde wezenlijkheid... 
. 
)
wakker... 
nog te moe en te verdwaasd en mijn hoofd is verder leeg
.
Alles is leeg en voelt grijs... Heb bezoekjes afgelegd bij de blogvrienden. Weet niet of ik iemand vergat. Morgen kijk ik hopelijk terug helder uit mijn brein. Nu voel ik me leeg. Alles om me heen is grijs.
gelukkig zag ik het na zeven stappen buiten onze deur... ben teruggekeerd (wat dacht je?) en gezorgd dat ik niet als een clown de deur uitging.
Van gedachten wisselen met anderen kan zeer veel deugd doen. Zolang het maar met respect voor mekaar gaat natuurlijk. Er moet geen gescheld aan te pas komen of vernederende, krenkende uitlatingen... en er is liefst ruimte om wanneer je je niet goed kon uitdrukken dat alsnog te doen. Er zijn grenzen... en als die geschonden werden... en daarbij ook heel erg het vertrouwen... dan hoeven ze uiteraard niet te schrikken dat die ene deur dichtblijft.
Ik weet waarom ik gisteren bijna niet in slaap kwam. Ik had na lange tijd veel pijn in schouders, armen, benen... de verdwenen gewaande fibromyalgie zette nog eens even zijn tanden in mijn lijf. Ik kon bijna geen boek vastnemen, heb het zoals andere avonden gestut met kussens.
Ik voel me nogal leeg. Dat komt wellicht omdat ik nog steeds onder invloed ben van de pijnstillers en wat het ook is dat me gisterenmiddag overviel en nog steeds in mijn lijf zit en neerhaalt. 
Een vraagje voor een uitstap vandaag moest ik afslaan, wegens nog niet in orde wat lichamelijke gezondheid betreft. Het wordt uitgesteld.
Waar apothekers en bakkers rekening met mekaar houden in de vakantieperiode blijkt dat bij de frituuruitbaters andere kaas te zijn.
Vandaag koos ik muziek van Rossini bij het koken.... 
Of ik voorzichtig genoeg was, dàt zullen we morgen wel merken... 
Soms word ik er erg angstig van allerlei te merken bij mezelf wat het gevoel geeft dat meer en meer zaken me ontglippen. Ik probeer mezelf gerust te stellen dat het met de depressie te maken heeft.
morgen kom ik terug
Ik ben ziek
Het heeft me goed gedaan om verder te werken aan dat wat ik mijn levenswerk noem... al is het slechts een uurtje. 
De gezondheidsproblemen lijken op bronchitis. Dat maakt dat ik bij het ontwaken niet meer in slaap kwam omdat ik het enorm benauwd had. Ondertussen na enkele koppen koffie en een glas water, een luchtje buiten met mijn hondje, voel ik me wat beter. Gelukkig want ik moet vandaag absoluut die rekening gaan betalen en ook bij mijn vrienden de plantjes begieten. Ik hoop ook de apotheker open te vinden zodat ik de bestelde geneesmiddelen kan ophalen. Daarna ga ik me koest houden en thee zetten. Ofwel glazen water drinken met af en toe ook de weerstand-verhogende druppels erin.
Het is gelukt, de rekening is betaald, de formulieren gekopieerd en mijn dochter 's inschrijving verstuurd. De geneesmiddelen werden afgehaald en de plantjes van mijn vrienden kregen met veel liefde water... 
Telkens wanneer ik hier de deur uitga, doe ik een harnas om... een camouflagepak. Ik maak mijn wimpers een beetje bruin, ik hang de oorhangertjes die ik kreeg als een soort talisman in mijn oren, en doe een armband met stenen om... Ik trek mijn vertrouwde plunje aan. Dit alles als een soort beschermend aura. 
Het lijkt de goede kant op te gaan. Ik voel me weer meer helder dan zovele dagen ervoor. Het vervreemdende, onwezenlijke wijkt eindelijk. 
.gif)
Nog enkele dagen en ik heb -nadat vorige week twee sessies wegvielen door vakantie van de psychiater- opnieuw een sessie. Omdat er in deze week ook een feestdag valt, wordt de tweede sessie geannuleerd. Dat maakt het allemaal nog hachelijker. Meestal wanneer ik zoals nu het gevoel heb dat het een maand geleden is dat de vorige sessie plaatsvond (ook al is dat niet zo) , gaat de eerstvolgende sessie zowat volledig verloren door een sterk gevoel van niet aanwezig zijn. De tweede sessie diezelfde week maakt dat meestal goed. Nu echter valt die tweede in de feestdag. Het zij zo.
Ik ben me er vanmorgen van bewust geworden, (ik was net wakker) dat ik niet meer vertel wat werkelijk speelt. Toch uit angst om een 'veroordeling'? Wellicht. Er speelt in feite niets meer, tenzij je dat overlappende, alles overspoelende gevoel van leegte en zinloosheid bedoelt. Ik besefte plots dat ik door gebrek aan lichtheid, door gebrek aan ergens toch een beetje 'geluksgevoel' nog dieper de put in geraakte, mezelf nog meer alleen zette. Vanmorgen besefte ik opnieuw dat ik moest laten zijn wat is... dan komt er rust, dan kan de boel helen, dan komt er ook opnieuw, misschien niet meteen, ruimte vrij. Dan voelt de zinloosheid niet langer zo zinloos.
Ik ben nogal in een sarcastische bui wanneer ik opmerk dat ik hoop niet de hele vakantie 'weg' te zijn... waarmee ik bedoel dat gevoel van vervreemding dat nog steeds erger is dan voor mijzelf toelaatbaar en draaglijk. Het is meer dan hinderlijk... alsof ik de hele tijd iemand anders ben en als een geest boven mijn omhulsel meekijk wat ik doe, schrijf, zeg... Ik ontdek positieve noten... of nootjes die me echter door dat gevoel van vervreemding meer dan Syberisch koud schijnen te laten.
Als ik nog zou kunnen huilen, huilde ik nu een uur of langer . Maar ik kan niet meer huilen. Slechts tranen die in mijn ogen komen. Ik kreeg net het bericht dat we niet afgesneden worden van de voordelen...
Diezelfde avond vernam ik het nieuws over de bomaanslag... maar pas gisteren vernam ik nog een ander drama naast dit drama. Het is gruwelijk en zo laf. Al die jongeren, kinderen nog... Het is onvoorstelbaar tot welke wreedheid het wezen dat zichzelf mens noemt in staat is.
Is het daarom dat ik vandaag zin heb in droge, gekookte aardappeltjes en géén ratatouille meer? Omdat het in mijn hoofd al voldoende 'ratatouille' is. En de gevoelens zijn al net zo'n mengeling en mix van allerlei ingrediënten in één pot nat... pfff. Ik wil alles kunnen scheiden, droge aardappeltjes, een plakje vis erbij, een hoopje groenten... en ik hoop dat mijn brein ook weer geordend kan worden én mijn gevoelens... 
Zo licht uitgedrukt
Ik vertel. Zinnen. Een verzameling van woorden. Onderwerp, werkwoord en lij-dend voorwerp. Een zin... en nog meer zinnen. Ik vertelde bespottelijke zaken. Ik vertelde van de rouw die er al geen meer is. Ik vertelde van onze uitstap. Ik vertelde. Ik had net zo goed niets kunnen vertellen. Veel verschil had het niet uitgemaakt;
Het is moeilijk om jezelf er voortdurend toe te dwingen stappen te zetten... Het is ook niet al-tijd goed dat te doen... dàt moet je dan ook trachten uit te zoeken, er een evenwicht in proberen te vinden. Gissen en gokken... Zoals bij die ene uitstap die ons beiden deugd deed... We zouden die nog een stuk of wat keer herhalen... Echter ik was vergeten hoe het enkele dagen later alweer voelt... als een enorm obstakel, om nog maar te organiseren... om toch iets voor te bereiden... om vroeger op te staan... zodat je tijdig de trein kan halen... om er simpelweg nog maar aan te denken. Alleen het weten dat het misschien van binnen de boel tijdelijk lichter maakt, hou ik voor ogen, zodat ik dààr alvast moed uit kan putten... terwijl het uiteraard niet zeker is dat we er opnieuw deugd aan zouden beleven... Echter die laatste gedachte is bijzaak... zo moet je niet denken of niets zal nog ooit lukken.
Goed dat ik iets waar ik tegenop zie liet volgen door iets wat ik normaal gezien wel leuk vind.
Sorry... maar ben nu even zeer donker en somber... Vandaag begon die vreselijke aangezichtspijn weer waar geen pijnstiller wat tegen vermag. Alleen rondhuppelen als een soort van nar.
Ik loop op eieren, zo voelt het althans... wat de triminus-neuralgie betreft. Ik heb misschien tien woorden gezegd... zelfs mijn hondje gebaarde ik wanneer hij moest gaan zitten in plaats van het uit te spreken. Gelukkig verstaat hij gebarentaal. 
De triminus-neuralgie, de pijn daar waar die zenuwbanen liggen, bleef binnen de perken, steeds zeurend op de achtergrond maar te verdragen al is het vermoeiend en beperkt het je in je normale doen. Misschien daardoor en door de nawerkiing van al die pijnstillers dat het uitje gisteren wat aan me is voorbij gegaan? Alsof ik er nooit was. 
Ik wou dat ik mezelf vandaag hier wegtoveren kon. Nadat ik even schreef om tot rust te komen, besloot ik mijn slaapkamer aan te pakken. Ik was werkelijk té onrustig om op de sofa te rusten, het wondvuur is lichter dus waarom zou ik nog blijven liggen? Ik dronk twee glaasjes likeur om het werken wat lichter te maken en zette muziek op. Ik werkte naarstig voort... Een hele hoop kleding gesorteerd die moet versteld worden of die niet meer past, ook nog enkele wintertruis die ik nog niet opborg. Het stof lag dik dit keer... Ik veegde het bij elkaar en dweilde alles. Het was bijna droog toen ik een glazen pot met zand erin omstootte die ik gebruik om wierook te branden. Het gevolg was dat ik die hele helft van de vloer terug kon schoonmaken wat best moeilijk was omdat het zand in het nog niet volledig droge was gevallen.
Na de maaltijd, ik weet niet meer waarmee ik bezig was, vroeg mijn dochter of ik vannacht in mijn bed wenste te slapen. 
Het was erg laat gisteren voor ik naar mijn slaapkamer trok. Omdat ik nog steeds niet slaperig voelde, las ik nog een half uur weg. Ergens rond drie uur ben ik toch in slaap gevallen. Ik troostte me met de gedachte 'het is vakantie, kan ik lekker uitslapen'. Jammer genoeg vergat ik even die buren die er niet om malen herrie te maken, hoe meer hoe liever...
Wellicht was mijn dochter zoëven moe van het internetten want ze lijkt me vrolijk en opgewekt... en daar ben ik zooo blij om... Ik gaf haar ook een compliment om hoe zij die zaak heeft aangepakt met die kakkerlak uit onze buurt... ik vind het werkelijk weergaloos... 
Nadat ik van onder de ochtendlijke venijnige zware, puntige rots ben gekropen, denk ik terug aan vannacht... Na de boeiende maar tegelijk schrijnende reportage waar we nog over nagepraat hebben, dook plots dat gelaat uit het niets voor me op... Het leek wel of enkele klauwen in mij graaiden... Ik snapte er niets van. Het was toch u-ren geleden en ik had haar toch geen enkele kans geboden mij aan te vallen door zo neutraal te reageren? Waarom viel dan gelijk met de stilte ook het akelige, angstaanjagende op mij? Waarom verscheen dat gelaat zo voor mijn geestesoog, ongevraagd? Ik huiver ervan. Gewoon haar verschijning, of een confrontatie met haar blijkt al genoeg om me van streek te maken... dat stemt tot nadenken en hoe ik me nog béter kan beschermen tegen de impact van de grote dosis heimelijkheid die als een pels om haar heen hangt. Waarom laat ze me niet met rust? Waarom moet ze persé stroop komen smeren? Om de weg weer vrij te maken voor een nieuwe aanval? Want ze moet gemerkt hebben dat ik onbewogen en neutraal bleef. Natuurlijk was dat niet wat ze wilde. Wat ze dan wel wilde? Dat ik mijn eigen kind afviel omdat die na de zoveelste indringing van die vrouw haar geduld amper kon bewaren en zeer koeltjes had gereageerd??? Moest ik medelijden met haar hebben omdat mijn dochter net als ik moegetergd nog amper weet hoe haar, die gevaarlijke vrouw, op afstand te houden? Nu... dan kon ze nog lang wachten... ze vergeet dat ik zelf moegetergd ben... en blijkbaar kwam de schok van nogmaals een confrontatie met een hyena in geschenkverpakking toch harder bij me aan dan ik aanvankelijk dacht. Diepe zucht. Als een dief in de nacht moeten wij onze woning naderen of verlaten en toch schiet dat mens uit het niets tevoorschijn... 
Degene die ik telefoneerde, bleken niet bereikbaar. Ik genoot van een mooiefilm met Anthony Hopkins in de hoofdral... ik zie die man als acteur héél erg graag bezig.
Er is een feest in het vooruitzicht maar door de botte veroordeling van één van degene die het feest organiseren, zag ik er al meteen van af. Een andere reden al even zwaar was dat ik het absoluut niet zag zitten om dicht in de buurt te zitten van die me zo wreed behandelden en me liquideerden. (een ander woord lijkt me niet zo geschikt) 
Ik begin met de meest recentste...
Het kan stom klinken maar zo voelt het alvast niet... ik kan er me zeer goed bij voelen na de herschikking van onze tafel... telkens ik er een blik op werp. Dus gelukkig maar dat onze tafel nooit leeg blijft.. 
Het was een fijne uitstap gisteren. Ik was dit keer echter niet meer in staat om na thuiskomst even achter mijn computer verslag te doen. Zelfs niet met mijn benen op een krukje. Na de daguitstap gisteren ben ik meteen horizontaal gegaan. Het wondvuur van de dag ervoor was nog niet helemaal verdwenen, dus ik zorgde tijdens onze daguitstap voor voldoende rust. En ach de treinreis van bijna twee uur was ook goed om te rusten, ik legde mijn meest kwetsbare been de hele reis op een richel. Ik let er daarom telkens op aan de goede kant van de trein te zitten.... Dat het bovendien niet al te warm was maar wel heel mooi weer, maakte dat de problemen met het wondvuur binnen de perken bleven. Ook ergens op een bank legde ik beide benen op een bank (dat kon omdat het waar wij naartoe zijn gewandeld erg rustig was). We hebben een heel eind gewandeld. We namen een overzetboot en ik vond dat zo'n belevenis... we waren beiden eventjes benauwd of dat vrij kleine bootje ons wel veilig naar de overkant zou brengen. En of er niet net een van de jachten die in en uit zeilden tegenaan zou botsen...
Het is duidelijk dat ik het niet kan blijven negeren dat het hoog tijd is om me even in te kapselen. In een vertrouwd ritme klusjes te klaren en rust nemen, ben bezig te verdwijnen, op te lossen in het wazige, mistige. 
Het is te belachelijk om nog maar aan te denken... maar het was opnieuw zo'n dag dat stomme, kleine niet zo aardige opmerkingen me van streek maken al laat ik het niet merken. 
Omdat ik vandaag wellicht een heel eind van de dag alleen ben, wil ik die goed benutten. Omdat de smurrie binnen me, me steeds meer opslokt en ik voor drie weken zonder therapie sta, probeer ik mezelf 'bezigheidstherapie' te geven. Ik voel me vreemd, alsof ik de herfst al ruik en de bijhorende stemming komt er op kousensokken aan. Ik nam me voor vandaag een deel van de hal onder handen te nemen. De spullen die er staan, hangen me stilaan de strot uit. Daarna wil ik een kamer aanpakken zodat ik er een crea-kamertje van kan maken. Het is er zo gesteld dat ik er niet eens meer door kan tenzij ik halsbrekende toeren uithaal, steeds de angst om te vallen, zeker daar mijn evenwicht vaak te wensen over laat. Het komt door de kleedjes die ik opnieuw uit de kast haalde. Inmiddels weet ik dat ik me de moeite verder kan besparen, de kans is uiterst klein dat ze iets van wat ik meebreng mooi vindt. Waarom zou ik dus al die kleedjes opnieuw uitwassen en uithalen? Mijn jongste viindt ze wel leuk, dus hou ik ze wel voor haar bij. Dus ik wil die kamer sorteren, al die zakken met kleedjes terug de kast in. Misschien sorteer ik ze nogmaals en hou ik een deel opzij voor de kringloopwinkel. Of de boeken uit die kast bestuderen. Alles is goed om bezig te blijven en wie weet verdwijnt het gevoel van zinloosheid wel.
Ik was nog maar een kwartiertje bezig of mijn lijf en leden wilden al niet meer mee... alsof alles uit lood bestond. Omdat ik perse wilde verder werken, nam ik een glaasje bio-cider. 2° alcohol was blijkbaar niet hét ultieme middel om het lood uit mijn lijf en leden te krijgen dus nam ik een biertj uit de koelkast 9°. Lekker... en daardoor kon ik tenminste tot nu doorwerken. De hele hal is gesorteerd en hemel wat stond daar een zootje ongeregeld... Er was daar zelf een rieten tas boordevol rommel... Heb ik uitgekieperd en uitgezocht wat nog bruikbaar was. De rest sorteerde ik bij het plastic en het vuilnis. Aaaaah... ruimte eindelijk.
Het is de eerste keer dat ik het niet zie zitten drie weken geen therapie en erna in plaats van twee keer maar één keer... Ik begrijp de beweegredenen van de psychiater maar hij begrijpt blijkbaar niet hoe dàt voor mij is. En dat het allemaal als vanzelfsprekend aanvaard moet worden... geen vervanging... geen opvang... trek j plan maar. Wat ben ik meer dan een artikel in het economisch gegeven?
Ik voel ze zelden aankomen, ik weet niet precies waardoor ze ontstaan maar het was gisteren duidelijk een crisis. Het is vooral ontgoochelend omdat ik toch bezig was uit te zoeken waarmee ik me goed kon voelen, wat soelaas bracht. Ik rommelde gisteren, een andere dag werkte ik in de tuin... maar het heeft blijkbaar niet geholpen, het werd nog erger. Nog steeds vermoed ik dat er teveel gaande is, dat ik amper tijd en ruimte vind om emotioneel tot rust te komen. Door de aanwezige onrust is dat zo mogelijk nog moeilijker, dan wil ik net met iets bezig zijn. 
Tijdens zo'n crisis komt er vaak een soort paniek opzetten... en in die paniek grijp ik naar alle mogelijke houvasten lijkt het wel. Zo stuurde ik een mailtje naar een vriendin om toch nog een keer een praatje te kunnen doen. Ze had me toch laten weten, dat ik het maar moest laten weten als ik nog eens nood had aan een babbel? Waarom ik het niet eerder heb gedaan? Omdat ze vaak niet antwoordt op een mailtje, ook niet na de dood van een vriend maanden geleden. 
Ik kon het werkelijk niet opbrengen om vandaag onder de mensen te komen... dus heb ik die administratieve verplichtingen uitgesteld tot morgen. Ik dook terug in de tuin en heb daar verder gewerkt met mijn muziek flink luid op mijn oren. 
Na het harde labeur in de tuin kon ik bijna niet meer op mijn benen staan. 
Het gevoel van angst wat me de laatste tijd plots overvalt na het avondje tv en wat me tegenhoudt om te gaan slapen, heb ik gisteren kunnen milderen doordat ik op een zender een uitzending van Pukkelpop ontdekte. Ik heb de hele uitzending gevolgd, (bijna twee uur en tot bijna twee uur vanmorgen)... mààr ik voelde me erna goed en niet meer angstig of eenzaam, niet meer dat ijle gevoel, dat balanceren op de evenwichtsbalk van net geen paniek. Ge-no-ten van de uitzending, van de muziek, van alle artiesten (waarvan ik de naam opschreef om ze mijn dochter s'morgens te laten zien... )
Zucht... wàt was dat vanmiddag voor ik vertrok. Ik kon het bijna niet aan om naar buiten te gaan. Onzeker en angstig. Lang geleden dat ik het nog in deze mate had.... Het was om het even wat ik aantrok, niets bood die bescherming die het anders doet, in welke outfit ook, de angst bleef. Uiteindelijk trok ik wat aan wat me het meeste zekerheid bood, daarover mijn regenjas in een onopvallende kleur. Het liefst was ik vandaag veilig binnen deze muren gebleven.
Een glaasje wijn om te ontspannen. Stilaan ebde de spanning en dat nare, ondefinieerbare gevoel weg. Daarna keek ik een film en daarna nog een... Ze kwamen vrij vroeg thuis en er is nog gebabbeld... gezellig samen. Daarna ben ik gaan slapen zodat ze nog verder konden babbelen. Dat deden ze wel zacht zodat ik kon slapen. Ik heb ze zelf niet naar boven horen komen zo stil waren ze... en dat waardeer ik zeer.
Ik ben nog bezig te bekomen van alweer een binnendringing van een naar wezen uit mijn omgeving. Ze stalkt me. Ik heb mijn toevlucht gezocht tot één van die uitvluchten om te kunnen ontsnappen zodat ze me niet meer kon belagen met vragen die alleen tot doel hadden ze erna om te zetten in laster en kwaadsprekerij... ofwel om de weg opnieuw vrij te maken om me te kunnen raken. Nu ben ik als een ondoordringbare burcht geworden, in die mate dat het mogelijk is met een stalk(s)ter tenminste.
Gelukkig heb ik er niet té erg naar uitgekeken. Gelukkig weet ik dat ik niet veel moet verwachten. Gelukkig heb ik niet veel wensen meer. Het was een dag als een andere... zo mogelijk nog killer. Mijn jongste wenste me een fijne moederdag maar van de anderen... geen woord. Door het wondvuur en mijn zieke hoofd vergat ik dat de lijnbus andere uren heeft op een feestdag en kwam ik 20 minuten te laat... (had wel voorbeeldig meteen verwittigd). Toch werd ik verwelkomd met een grauw en een snauw. Mijn olifantenvel dan maar bovengehaald maar leuk is uiteraard anders. Ik ben nu moe en blij weer thuis te zijn. Ik zou kunnen huilen maar ik doe het niet. Het lijkt wel of ze me alleen vroegen uit een soort verplichting. Dan moet ik denken aan hoe ik mijn met haar handen klapwiekende moeder steeds in de bloemetjes zette met moederdag, mooie geschenken kocht... dan vraag ik me somber af of je een rotmoeder moet zijn om in de bloemetjes gezet te worden? 
Na zo'n dag haal ik me allerlei in het hoofd... zelfs tijdens de uren bij ze al... 
Er staat een cd op... met nogal agressieve muziek om me af te reageren... Ik heb gerommeld in de kamer... wasgoed opgehangen... gras gemaaid... Dat monster stalkte me opnieuw...ze kon me niet bereiken. Mijn dochter meldde dat ze ondertussen opnieuw post vatte aan de voordeur... Daarom heeft mijn dochter haar mp3 opgezet...
Ik droom vreemde dromen. Gisteren zelfs een nachtmerrie en dat is lang geleden. Ik herinner me er eenmaal in de ochtend amper iets van. Wat misschien wel vreemd is omdat ik ze nadat ik eruit wakker word nog wél weet en me vast voorneem ze te onthouden. Tevergeefs.
Ver heen, het is een titel van een boek... maar het is ook heel bruikbaar om mijn toestand te beschrijven... minstens enkele keren per maand.
Ik nam het me nochtans voor... om buiten te gaan terwijl mijn dochter een hele dag weg is... maar ik kan het niet. Ik blijf liever verschanst in huis. Het spookt de hele dag door mijn hoofd of ik wil of niet... welke rampzalige dag en dagen, weken, maanden, jaren... de getroffen families door moeten maken vind het zooo erg... en denk aan ze met heel mijn hart... en aan die jonge mensen die het leven lieten... of die zwaar gewond zijn... Zoveel meevoelen stuur ik ze, troost, steun.... ook aan vrienden... die vrienden verloren... want vrienden zijn vaak zowat familie.
Vandaag ben ik zonder pijn ontwaakt. Geen donkere wolk, geen rotsblok. Het is één van die uitzonderlijke ochtenden en ik omhels ze. Ik heb mijn kopje koffie in de frisse ochtendlucht leeg genipt, genietend van de zondagse stilte. Amper een uur nadat we opstonden, heb ik het aquarium van zuiver water voorzien en plannen gemaakt voor deze dag. Won-der-lijk... !!! 
Dat gevoel van lichtheid is verdwenen. Door een mail die me opnieuw onrustig maakte. Ik probeer de verscheurende gevoelens op een rijtje te zetten. Ik probeer te begrijpen waarom en waarom niet en ook waarom ik me niet net zo voorbeeldig gedraag in zulke situaties als hoe ik het steeds heb gedaan voor bepaalde zaken in mijn leven de bodem kompleet vernielden.
Inmiddels drie uur en een half wakker maar niet zo goed , (het kan niet alle dagen feest zijn hé) Met name de rotsblok en het zwarte gordijn waren jammer genoeg opnieuw van de partij. Maar niet getreurd... zal straks wel wijken. Ik ga een frisse vaat afleveren en ook de kasten in de keuken nakijken. Weg met alle overbodige spullen is mijn motto. 
Tja... er zullen wel meer mensen zijn die net als ik angstig zijn bij onweer. Dus ook al was ik opnieuw vroeg uit de veren toch zette ik die computer even vlug weer af dan dat hij opstond... doodsbang voor de bliksem die kan inslaan.
Er is iets dat me bezighoudt... en me ook benauwt.... Ik probeer het van me af te zetten maar het blijft bijten. Het onweren lijkt eindelijk voorbij... maar van binnen in mij onweert het verder. Ik heb ergens paal en perk gesteld... bepaalde zaken neem ik niet meer. Er waren in mijn leven heel wat mensen die mij wel kenden als ze iets van mij konden krijgen maar die zelf niet één keer probeerden mij te begrijpen, niet in staat aandacht te hebben voor een ander leven dan het hunne of die maar als vanzelf aannemen dat een ander het niet moeilijk kàn hebben. Ofwel negeren ze jouw problemen, leed, verdriet of pijn... ofwel slachten ze je af. Wanneer je niet meer kan ingaan of wil ingaan op hun noden bijvoorbeeld. Dan besta je plots niet meer voor ze. Sommigen slaan aan het demoniseren. Anderen vermalen je tot pulp.
Zeven uur is nu niet zo vroeg maar toch wel tijdens de vakantie. Ik sliep vannacht opnieuw in fragmenten, droomde allerlei maar weet er ondertussen niets meer van. Ook gisteren het begin van een paniekaanval, plots uit het niets (zoals gewoonlijk)... en terwijl ik al ingedut was. Ik weet uit ervaring dat ik dan aan allerlei zaken moet denken die mijn aandacht vast houden... ik dacht aan het werken in de tuin, wat ik er nog allemaal wou doen... en het hielp, de aanval is niet op volle toeren gekomen.
Het komt wellicht door de vermoeidheid na het zwoegen in de tuin... maar ik werd even ziedend toen ik de jammerklacht van een naar creatuur opving dat ze (ocharme) niemand heeft om boodschappen te doen. En dat werd dan zo drie keer herhaald... grrrr... Is het omdat ik dat geluk nu even wel mag smaken? Ben ik zo te benijden dan? Ik doe wel verdomme als sinds eind jaren tachtig alles alleen, poetsen, de tuin onder handen nemen, het hele huis aan kant, schilderen, koken, wassen, strijken, administratieve rompslomp en de zorg voor vier kinderen in mijn eentje... Toen die zo oud was als ik kon die lekker doen waar die zin in had... want iedereen was uit huis. Verder heeft die méér middelen om klussen te laten klaren door anderen of degelijk materiaal... en komt er ook iemand naar hier en daar rijden.... verdomme... 
Uit pure ellende ben ik dan maar aan het rommelen geslagen. Ondanks het feit dat ik hondsmoe ben. En ondanks dat ik niet erg veel zin had in rommelen. Alleen wilde ik rommelen om misschien ergens nog kralen te vinden die ik kan gebruiken voor een verfraaiingswerkske dat ik al dagen in mijn ondertussen weer iets helder brein heb. Ik vrees echter dat ik die speelgoedkraaltjes meegaf aan de kringloopwinkel met de gedachte wat ik daar nu nog mee aan moest... Soit... ik ga gewoon een dezer dagen zelf naar de kringloopwinkel op zoek naar juist speelgoedkralen. Natuurlijk botste ik tijdens het rommelen weer op diverse pijnlijke herinneringen aan die hun moeder probleemloos vergooiden, verwierpen, liquideerden. Ik botste ook op mooie herinneringen... aan de tijd dat ze zich nog 'normaal' gedroegen... waaronder ik versta 'menselijk en hun wezenlijkheid eigen'... :Er speelden cd's ... met luisterliederen... iets met 'als je mekaar niet eens meer vertrouwen kan'... 
Na mijn ochtend-schrijven ben ik de tuin ingedoken... verwoed werkte ik me door de jungle. Ik heb er twee pijnlijke schouders, gewrichten en polsen aan over en ontelbare blauwe en bruine plekken... mààr die bevinden zich niet op mijn ziel en dààrom geef ik er ook niet om. Soms lekt het bloed uit een wond dat ik bij het snoeien opliep maar dàt kan me niet verdommen... die andere wonden doen véél meer pijn... die bevinden zich van binnen en helen maar niet.
Dan ben je net enkele minuten thuis, afgepeigerd, ... De deurbel, alweer dat ene mens... Wij reageren niet... die blijft bellen... Uiteindelijk moet iemand van ons met het hondje naar buiten en ontsnappen we er niet aan. Mijn ene dochter neemt die taak op zich... Er wordt van alles gezegd en ik weet dat ik wàt er precies gezegd werd erna wel zal vernemen. Vreemd genoeg gaat echter na enkele ogenblikken opnieuw de bel... Ik reageer niet... Ik weet ondertussen hoe dat mens in elkaar zit... Omdat mijn dochter niet meer in diens martelaarsval trapt, wil ze alsnog mij aan de deur krijgen. ... jammer maar ik hield me stil en bleef waar ik was. En wat er erna gezegd werd? In feite niets wat wij moesten weten... het was wellicht opnieuw de zoveelste poging om te kunnen binnendringen in onze afgesloten emotionele wereld zodat die er opnieuw als een bloedhond kon inhakken. Dat staan wij uiteraard niet meer toe. Je kan één keer mijn hart in flarden scheuren, zelfs twee, drie, vier keer maar de vijfde keer heb je dan wel je eigen vonnis gemaakt en dat is dat je zelfs geen beroep meer kan doen op nog maar een millimeter vertrouwen, alleen een groet, zonder enige hartelijkheid want het hart blijft gesloten. Geen praatje meer, geen luisterend oor. Ikzelf mis niets. al vond ik het nooit erg er voor die andere te zijn... Dat veranderde op het ogenblik dat die de tirannie opdreef. Verder voel ik me vandaag niet zo best. Dan maak je een praatje op straat maar zonder dat je het weet, word je weggekegeld doordat het vertrouwde ritme wegviel. Nog erger omdat me onderweg ook een andere mededeling gedaan werd wat me opnieuw zorgen baart. Ik moet me wellicht nog beter beschermen...
Wat een vreemde dag vandaag... Het is voor het eerst in 30 jaar dat er geen van mijn kinderen vandaag naar school moeten... De enige die nog school loopt begint veertien dagen later aan de hogeschool. Maar het voelt vreemd... voor het eerst in 30 jaar draait mijn hart niet om... omdat er eentje of meerderen van mijn kinderen naar school moeten... 
De atmosfeer buiten, ik word er door teruggevoerd naar een tijd in mijn jeugd al weet ik niet dewelke. Het voelt in ieder geval niet 'fijn'. 
Gisteren ingestort.... zat er aan te komen wellicht. Ik kon niet meer ophouden met huilen... daar stond ik in de keuken ingehouden te snikken en te snotteren... hard en lang. Ben er nog steeds moe van maar ik denk wel dat het goed was... een hele vracht verdriet is eruit... en erna toch enkele afspraken gemaakt... ook lang gepraat... tot middernacht en dan moest ik er vanmorgen vroeg uit voor een andere afspraak. Onverwacht een berichtje van een vriendin en een goede babbel met een bekende... val bijna in slaap. Berichtje ontvangen van mijn dochter en haar vriend en kleintje vanuit het buitenland en dat geeft me weer dat sprankeltje moed dat ik net nodig had, geloof ik. Ook met mijn psychiater heb ik wat me bezwaarde en dat gevoel gevangen te zitten kunnen bespreken. Het is goed nu. Verder rustig aan want 'het' zit nog steeds op mijn hielen en hangt om mijn hals als een band met pinnen naar binnen gericht... Ik ken het verschijnsel... emotionele en fysieke rust is noodzaak...
Cd... staat op en die ene prachtige huiveringwekkend mooie song... 'our last farewell'... die me zo doet denken aan mijn zus die niet lang leven mocht. Ik brei en brei... ben maandag begonnen met dunne wol... en ik ben al aan mijn tweede kluwen bezig. Ik brei stroken van 100 steken breed (iedere bol een andere kleur) om er een sprei van te maken voor op mijn bed. Ik dacht eerst een sjaal... maar ik kies voor een sprei. Die wol heb ik nog van de tijd... eeuwen geleden... (meer dan 20 jaar). Ik ben de dochter van mijn vader die zoveel verzamelde... en ik pluk er nu de vruchten van... want ik kan met mijn kleine budget toch nog wat leuks aanvangen door mijn 'verzamelen' en 'bijhouden'... Ik heb ook nog goedkope stoffen. Gisteren naaide ik een nieuwe overtrek voor een relax-zetel... en hier en daar hangt ook een gordijn van anti-gluur-stof... van die goedkope stoffen die ik destijds voor een centje kocht per kilo.
Om degene die werkelijk niet snappen hoe een psychische ziekte nu in hemelsnaam zoooo erg kan zijn en vaak net zo dramatisch als een fysische ziekte? Nu zal ik ze vandaag een handje helpen... een poging want hoe moeilijk het is om dàt duidelijk te maken is in het verleden én het heden al meer dan duidelijk gebleken en wel op verschillende pistes... zelfs instanties (mutualiteiten) die met slogans uitpakken (om méér leden te kunnen werven????) 'haal psychische ziekten uit het taboe' maar zelf méédoen aan de krenking van de mensen die eraan lijden.
Dit is niet alleen maar de herfst en de vallende bladeren... dit is méér en eng. Er gebeurt iets dat me 'ziek' maakt. 
Ik nam een beslissing vanuit mijn gevoel en mijn drang om te overleven, om dit het hoofd te bieden. Ik wil hier zelf uitkomen zonder therapie omdat het precies de therapie is zoals ze werd die het nog graden erger maakte en zal maken als ik er blijf gaan met deze veranderingen. Ik ben erdoor in een nachtmerrie verzeild... dat heb ik pas gisteren beseft. 
Gelukkig heb ik mijn verstand nog en weet ik wat te doen en vooral te laten. Zo ver heen en zo lang... het is nog steeds niet voorbij. Totaal geen nood aan nog meer emotionele ravage.
Wat een rommeltje in mijn emotionele wereld en die van de psyche. Ook mijn fysiek gestel gooit roet in het eten waardoor de hele zooi nog troebeler wordt. oor de afstand die ik nam duiken wantrouwen en twijfel op en angst. Opnieuw vraag ik me af of ik mensen wel kan vertrouwen en waarom ik zomaar aanneem dat mijn psychiater nooit liegt. Wat zit er verder achter dat hij net die ene mail wel beantwoordt en de andere niet? Toeval? Dan is er toch net iets te vaak toeval in het spel. Ik moet mijn gevoel én intuïtie terug volgen... en ook bij hem niet té goed van vertrouwen zijn. Ik heb eind vorig jaar toch ervaren dat hij geen foutloos parcours loopt... Geen mens is volmaakt maar fouten die je zelf maakt als psychiater op je patiënte afschuiven is toch wel laag en onprofessioneel. Net als tijdens het eindejaar ruik ik onraad. Opnieuw een vertrouwenscrisis? Het is maar de vraag of het wel vertrouwenscrisissen zijn en geen obstakels die zich tussen het vertrouwen wurmden. En die medicatie? Ben ik daardoor weg van de wereld zonder dat ik me daarvan bewust ben? Wat doet het met je op lange termijn en làng is die termijn zeker. Ik nam niet eerder in mijn leven zovele jaren na elkaar dezelfde medicatie. Ik wil hieruit wijs geraken en mijn eigen analyse maken van de hele toestand. Ik wil weten wie er rest zonder de invloed (positief of negatief) van therapie en medicatie. 
Ik kan me voorstellen dat ik lang niet toe was aan andere hulp dan kunnen ventileren maar op het moment dat ik mijn frustratie aangaf, als voelde de therapie stilaan als drie kwart uur volpraten, ouder worden en door de medicatie ook meer gewicht krijgen, had er toch een bel moeten rinkelen? De noodkreten zijn mekaar vanaf toen blijven opvolgen en toch kreeg ik steeds hetzelfde te horen dat hij niet meer kon dan me ondersteunen met het laten ventileren en medicatie. Maar is dat wel zo? Wat mocht en mag ik van therapie verwachten? Dat er tenminste ingegaan wordt op wat ik aangeef? Of er zelf iets aangebracht werd wat ik niet kon zien? Ik wilde hulp om er bij te kunnen geraken. Misschien heb ik het onlangs goed verwoord... dat het kleine ukje de enige is waar ik nog het gevoel bij heb dat ik besta. Ze lijkt de enige die nog tot me kan doordringen. Misschien net door het pure van een kind? Omdat een kind niet bezig is met manipuleren? Omdat een kind is zoals het is... huilen als er iets niet gaat, lachen als het zich fijn voelt, zeurderig als er iets niet goed voelt... en tevreden, rustig als het zich ook zo voelt?
In de war en bang. Het zal best goed zijn straks naar buiten te gaan. Er is veel wind... die helpt me hopelijk alle muizenissen (en wat zijn het er veel) uit mijn hoofd te waaien. Ik ben moe. En de angst die elke keer weer rond mijn keel komt te zitten, geef ik een duw. Ik weet niet wat er zal gebeuren en wat ik moet doen en wat te laten. Vertwijfeling. Straks met mijn hoofd in de wind wordt alles misschien lichter, draaglijker. Het helpt niet die schreeuw in mezelf aandacht te geven van het waarom van alles want ik heb er geen antwoord op. Waarom worden mensen laks door de macht der gewoonte? Waarom zien ze niet wat ik zie? Waarom is de emotionele intelligentie niet van die aard? Eén antwoord... daarom worden mijn sessies en ik zonder enige bekommernis achteloos opzij geworpen... en omdat ik ook daar niet met blind vertrouwen kan 'blijven' vertrouwen, zomaar kan blijven geloven dat alles wat ze doen of niet meer doen, voort komt uit een wijze overweging? Het is alvast geen wijze overweging te liegen of me met één of meerdere kluitjes in het riet te sturen. Dat is er, geloof ik, op meer dan één vlak gebeurd. Wat ik gemerkt heb, mag ik best ernstig nemen... De macht der gewoonte heeft mij als cliënte daar weggetoverd, herleid tot een mistig beleven en misschien heeft de medicatie daaraan mee geholpen? Ik zie steeds weer die ene vrouw voor mij, ontredderd stond ze voor de deur van een praktijk van een andere psychiater. Ik meen dat ze op haar vervoer wachtte maar ik kende haar van vroeger en mijn hart brak toen ik haar daar zo zag staan, volkomen van de wereld, een vreemd wazige blik in haar ogen. Zo wil ik niet eindigen en zo zal het eindigen als medicatie het alerte werken (begeleiden..) van een psychiater of andere hulpverlener dreigt over te nemen. Het is té gemakkelijk om mensen onder invloed te behandelen (?)... die behandeling klopt echter niet als de hulpverlener niet alert (meer) is...!
Moe maar OK met me. Mijn besluit staat vast... er is zoveel weerstand, dat ik mezelf best enkele weken op 'non-actief' zet wat sessies betreft. Ik heb werkelijk geen zin of nood om me NOG ellendiger te voelen. Ik wil wat daar gebeurt (of moet ik zeggen net niet meer gebeurt) laten bezinken... mezelf rust gunnen en ruimte om te kunnen nadenken. Ook moed vergaren om op te kunnen komen voor wat ik nodig heb van therapie... aan die moed ontbreekt het me momenteel. Er is te veel ontreddering, teveel angst, teveel moedeloosheid en twijfel aan betrouwbaarheid vanwege mijn psychiater. Ik neem de tijd die ik nodig heb... 
Het besef dat ik door mijn beslissing om voorlopig te stoppen met wat me niet méér goed lijkt,een andere molen in beweging zet, is, vrees ik, niet zo denkbeeldig. Of ik waanbeelden heb en het me verbeeld ? De samenleving zoals ze nu is, is niet anders. Laat je niet misleiden door getuigschriften die je een tegemoetkoming geven, ze bieden tegelijk een zicht op een deel van jouw leven, hoe vaak en naar welke arts je moet en ze geven dat zicht aan mensen die daar geen zicht op horen te hebben...! 
Het verschil tussen de ochtend en enkele uren verder is vandaag groot. Ik voel me iets lichter. Vanochtend was het net andersom. Maar ik geef me niet gewonnen. Al moet ik bekennen dat ik soms bang word van het nachtmerrie-achtige dat ik voel, van het leven dat gewikkeld lijkt in een modderbad, troebel, onwerkelijk. Zoals ik al zei, ik geef me niet gewonnen. Terwijl ik dat schrijf, voel ik pijn en verdriet. Van beiden weet ik niet vanwaar ze komen. Ik ben het gewend. Al weet ik niet werkelijk of je het ooit helemaal gewend kan geraken. 
Vannacht droomde ik. Ik herinner me niet veel meer behalve dat er minstens zes personen aanwezig waren en één ervan was boos op me om een reden die ik ook niet in mijn droom kende. Ik weet niet wie deze persoon is. Het was een hij, dat is alles wat ik weet. En dat hij mij bleef bestoken met zijn boosheid of frustraties. Ik herinner me dat ik in die droom er fel onder leed, dat ik niet wist hoe het te laten ophouden. Ik vroeg wat er dwars zat maar kreeg geen antwoord, slechts nog meer gesar en gekwel. Op het einde van de droom, voor ik eruit wakker werd, sloeg die persoon me zelfs met iets wat wel leek op een ijzeren pot maar met vrij scherpe randen. Alsof die rand half weggeroest was en daardoor scherp werd. Hij sloeg in de buurt van mijn hoofd en mijn keel. Ik werd wakker... en toen gek genoeg voelde ik de tranen uit mijn ogen stromen, zo verdrietig ik in de droom was dat ik eenmaal wakker spontaan tranen over mijn wangen voelde lopen, dat is me nooit eerder overkomen.
Mijn kamer is opgeruimd. Ook wat in de kasten nogal rommelig lag heb ik gesorteerd. Dit alles weliswaar met een leeg, automatische piloot-gevoel maar eender hé, missie volbracht.
Ik voel me vrij rustig. Het ontwaken was niet nachtmerrie-achtig. s'Nachts waren er dromen maar geen akelige. Wel bizarre, in feite zelfs lachwekkende. Ik droomde van een boom in onze tuin vol peren (we hebben geen perenboom) en hoe mijn kinderen die plukten omdat we de pestbuil die achter de tuin woont nog in staat zagen ervan te pikken. Niet om de peren maar om ons alweer een peer te stoven. We zouden die peren met alle plezier delen maar ze komen stelen is wat anders, wel?. 
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. 
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... 
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...)
Is dat misschien het grote probleem? Dat ik niet langer weet wat ik van een psychiater mag/kan verwachten? En het vertrouwen in zijn werkwijze in twijfel trek? Is het (nog) wel een werkwijze? Of toverde hij het om in een eerder comfortabel luistergestoelte?
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Je legt je er bij neer. Er rest je op de duur niet veel meer. Het is de herfst en de rare atmosfeer, koud, warm, verwarrend.
De nood om voor mezelf wat ik vermoed helder te maken, op punt te zetten, scherp te stellen, laat me opnieuw een blogje schrijven.
Drie uur en een half ben ik nu al bezig met telefoontjes, mails, nog eens telefoontjes. Het was een nacht met bitter weinig slaap en de slaap die ik had was niet bepaald een deugddoende slaap.
Ik heb grenzen getrokken en ik ben behoorlijk fier op mezelf dat ik me vrij goed, zo goed mogelijk herstelde, herpakte, de daad bij het woord voegde. Ik kreeg vanmorgen al na niet eens een uur een datum van afspraak. Ik heb voor het eerst sinds mensenheugenis weer wat hoop. En vertrouwen. Iets wat ik niet meer in mijn psychiater had. En dat ligt niet aan mij.
Ik dacht terug aan wat de psychiater die ik binnenkort ga raadplegen me zei aan de telefoon, aan de weg die ik toch in de therapie met de andere psychiater aflegde. Ik bedacht gisteren dat het niet eens acht jaar was... ... omdat ik er drie jaar heb moeten overdoen tot ik hem kon vertrouwen in die mate dat de therapie 'kon beginnen'. Dat is niet zijn schuld maar ook niet de mijne ! Dat komt door zware trauma's die ik opliep in de hulpverlening voor ik bij mijn huidige psychiater die niet langer huidig is, terecht kwam. Toen het vertrouwen er eindelijk begon te komen, dat heeft mij heel wat inspanning gekost, volgden er bijna vier jaar therapie... want het laatste jaar sliep hij... mijn niet meer huidige psychiater.
Ik vertelde een week of wat geleden van het boek dat ik las... en hoe ik uit dat boek zaken haalde waarvan ik dacht dat ze zouden helpen om uit de therapeutische impasse te geraken... (want mijn psychiater leek zich daar niet voor in te spannen... als het aan hem lag mocht dat nog zo blijven doorgaan????)
Ik heb nu de indruk, dus alweer een bedenking dat zelfs mijn psychiater zich niet voldoende bewust is geworden van wat hij had horen weten als hij werkelijk had geluisterd. Ik heb het bovendien meermaals aangegeven. (daardoor ook dat vreselijke gevoel niet gehoord te worden)
Ik ben vanmorgen bijna opgewekt ontwaakt... dat was verdorie héél lang geleden. Ik sliep goed en had geen nachtmerries.
Omdat de angst in de loop van de avond weer opdook en ik weet hoe het eenmaal in mijn slaapkamer een hel wordt, ga ik verder de bewuste brieven hier schrijven die ik toen in een gesprek wou bespreken (een zoveelste poging om uit de bel -wat hij 'therapeutische impasse' is gaan noemen-te geraken)
Ooit moest mijn jongste in allerijl naar de spoed, loeiende sirenes, angst omdat zij veel pijn had. Die dag moest ik normaal op therapie... maar dat kon natuurlijk niet. Ik heb vanuit het ziekenhuis op de spoed zowel één van mijn kinderen verwittigd als mijn psychiater. Maar die laatste kon ik niet bereiken. Tussen de bedrijven door, want daar zat ik alleen, zonder enige steun met die immense angst dat mijn dochter iets zeer ernstigs overkwam en ik haar zou verliezen. Ik bleef proberen mijn psychiater te bereiken op de nummers die hij ooit zelf gebruikte om mij te bereiken. Uiteindelijk kreeg ik iemand aan de lijn en werd ik afgesnauwd....:shock
De kast is gezeemd, de spulletjes mooi geschikt (het komt nauw... het mag niet recht-recht maar toch in harmonie... dat geeft een goed gevoel)
Door de opeenstapeling van slapeloze uren deze en vorige nachten voel ik me stilaan fysisch vermoeider. Telkens ik wakker word -en dat is vrij vaak- is het alsof ik niet uit een nachtmerrie ontwaak maar er telkens in beland als ik besef... Het dringt nu door tot alle hoeken en uiteinden van mijn wezen... 
Ik kan niet veel vertellen... alleen dat ik doodmoe ben. 
Het is lang geleden dat ik nog geroepen heb tijdens een nachtmerrie... Ik riep en schreeuwde om hulp maar ik kreeg geen geluid uit mijn keel. Mijn jongste echter die het vanuit haar kamer vroeger vaak hoorde, zei dan altijd dat ze me wel had gehoord en dat het een vreselijk geluid was... Ik bevond me in die nachtmerrie op een soort van zandweggetje dat leek op zo'n paadje in de duinen. Ik hoorde iemand achter me. Ik viel en ik hoorde die naderen. Ik wilde rechtstaan maar ik kon niet bewegen... hoe ik ook probeerde ik kon niet bewegen... ik riep en riep om hulp maar er kwam geen geluid uit mijn keel in die nachtmerrie. Vreselijk was het... die komplete machteloosheid en ben dan ook blij dat ik wakker werd. 
Het is gek dat ik lange tijd geen boeken over psychologie meer kon lezen en zeker niet voor het slapengaan. Maar nu? Ik kan geen andere boeken meer lezen., ook niet voor het slapen gaan. Alleen over psychologie.
Moet ophouden met mijn project, denk dat de emotionele crash zich laat voelen op gebied van energie. Ik ga rusten om te voorkomen dat ik straks bij het uitje begeef. De hele voormiddag kreeg ik het rillen niet weg. De verwarming staat moordend hoog... ik ga straks een warme douche nemen dat kalmeert en verwarmt. En druppels om de weerstand te verhogen. En kijken of er nog iets ongerimpelds in mijn kledingkast hangt 
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk... 
Omdat het tijdens het rusten niet ophield gisteren, legde ik een blocnote naast me en een pen. En telkens er iets als een rotsblok met scherpe punten binnen aan flarden dreigde te rijten, schreef ik het op, in dichtvorm. 
Ik voel me net als bijna een week geleden nadat ik met een vriendin over de hele vreselijke ellende kon praten wat lichter. Dit keer was het opnieuw een deskundige waarmee ik praatte. Het geeft dus duidelijk lucht aan de wonde dat ik erover kan praten met mensen die het begrijpen en ook begrijpen wat het met mij deed en nog doet hoe mijn psychiater me op een weliswaar 'intelligente' manier loosde (hij probeerde het zo in te kleden dat het een voorstel was, maar hemeltje lief dàt wàs het geheel en al NIET). 
Dat hij er niets van begrepen had, was duidelijk. De mail met het voorstel tot dwangmaatregel gemaakt door de voorwaarden die het omsloten. Drie maal liet je je ontzetting blijken over de manier waarop hij je per mail loosde. Je kreeg geen tekst of uitleg... geen woord vooraf... of erna, geen antwoord op die vragen die je stelde...
Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september). 
Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over...
Ik voel me nogal leeg en moe, in mijn hoofd is het zo wit is als dit vlak voor ik het begon te vullen met letters, woorden, zinnen.
Ik bereid weer een gerecht à la Lore... vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) 
Het is werkelijk waar... vandaag beleefde ik een zalige morgen, slechts even donkere, zware gedachten, daarna een rust in me, geen gevoel van verscheurdheid meer... en dit zomaar... 
Hoe zeggen ze dat? Opgeruimd staat netjes? Jawel... in de woonkamer klopt dat... maar niet in de hal. Daar liggen tijdschriften, van Knack. Ik kàn ze (nog) niet weggooien... en dus gaan ze ergens een etage hoger. Daarin lezen geeft me rust... waar andere boeken me dat niet meer kunnen geven. Kranten kan ik niet aan... andere tijdschriften evenmin. We zijn al drie jaar abonnee en ik ben best tevreden met de interessante lectuur op zovele vlakken. Alleen jammer dat deelnemen aan de wedstrijd (kruiswoordraadsels) nu ook geld kost... door de oproepen... Ik vond dat vroeger steeds zo leuk om daaraan deel te nemen. 
Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren. 
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... 
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel.
Al degene die deze afschuwelijke weken nadat het heerschap dat zich mijn behandelend psychiater noemde me 'dumpte' hebben gevolgd, wil ik nu dit fijne nieuws meedelen... Eindelijk ben ik in goede handen... en ik voel het met iedere vingertop... in héél goede handen... Ik krijg 'begeleiding' en 'therapie' en niet een 'afkooksel' ervan... of erger nog... het begrip therapie als een ballon met alleen lucht erin... 
Waar ik anders in de loop van de dag toch wat lichter word, is dat nu niet het geval... . Straks opnieuw op de sofa, lezen, zo zijn mijn gedachten alvast wat afgeleid. 
De vervreemding slaat keihard toe. Het kan me allemaal hoe langer hoe minder schelen want ik verdwaal en verdwaal in wazigheid, onwerkelijk, niet zijn. Murw en ver van de wereld. 
.gif)
Ik had liever opnieuw mijn kop in 't zand gestoken en te voet tot bij mijn arts gewandeld in plaats van dat hij hier naartoe kwam. Maar 't lukte niet hem te overtuigen... ondanks mijn drie pogingen... Alle argumenten werden van mijn tafel geveegd... ook mijn melding dat het me beter leek te gaan.
Hoe beroerd kan een mens zich voelen? Zéér beroerd. Moedig ben ik aan de slag gegaan... voorzichtig... want ik mag dit niet en ik mag dat niet door de medische problemen. En de psychische ellende dààr moet je natuurlijk vooral géén aandacht aan schenken. Maar die psychische ellende schenkt wel aandacht aan jou. Ze duwt namelijk dat vreselijke gevoel in je van voeten tot hersenen... die drang om er een punt achter te zetten. En dààr vecht ik dus bijna mijn héle leven tegen.
De lichtpuntjes die net spontaan opkwamen, wil ik beschrijven voor ze weer verdwenen zijn... zo kan ik ze me erna nog herinneren als ik ze herlees. 
Na opnieuw een duikeling ook weer lichter geworden. Ik schakelde over op de muzikale verdoving, rechtstreeks via oortjes in mijn oren... het hielp maar nu ben ik doodop. Ik merk door het schrijven heen dat ik al die zaken niet kon verwerken omdat de ex-psychiater daar geen ruimte voor bood, integendeel. 
Het mes lijkt aan twee zijden te snijden... Daar waar ik rust krijg van het studeren, bestuderen, analyseren duikt s'avonds de ellende op... Dan voel ik de gevolgen van dat wat ik als verwerping voel, behandeld als een proefdier en geen mens.
Ik voel me vrediger dan in da-gen... sliep vannacht abnormaal goed... en zelfs de nare droom deed niet af aan mijn gevoel nu. Bij het ontwaken, voel ik me vaak nog bar slecht... maar na enkele uren beneden ebt dat gelukkig weg. 
Een bezoekje aan een vriendin die we eerder beschouwen als familie. Het was lang geleden... en door één en ander... kwam totaal onverwacht het verre verleden van ons beiden boven... niet één woordenwaterval maar twee... van die enorme watervallen... waar je niet levend uitkomt. Maar wij kwamen er levend uit... 
't zou mooi zijn als mensen als Martin zich van goede wil zouden betonen... en de nalatenschap aanvaarden om de slachtoffers tenminste op die manier te kunnen vergoeden. Maar neen...
Op dagen als deze, wil ik niet schrijven, wil ik niet laten weten hoe ik me voel of beter niets meer of amper wat voel, dan een allesoverheersende onverschilligheid, moedeloosheid, geen zin om wat dan ook te doen.
Het gaat weer wat beter met me. En daar ben ik uiteraard zelf het blijdste mee... Er is geen aanwijsbare oorzaak van... het is gewoon zo.
Alles is heftig, dat wat ik voel... en niet voel... dat wat door mijn hoofd gaat en wat ik zie, voel, waarneem. Dat wat ik niet langer begrijp en dat wat scherp begrepen wordt. Het is een beetje van het goede teveel.
Zo voelde het, of ik de hele vorige week kwijt was, ik weet niet eens waardoor. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik niet één maar meerdere keren rotsvast overtuigd een verkeerde datum opgaf bij het overschrijven en helemaal verbaasd constateerde dat dit geweigerd werd. Tijdens de therapie vertelde ik het.
In bepaalde 'gevaarlijke' perioden... schijn ik slechts klassieke muziek aan te kunnen. De enige die me niet nog méér overstuur maakt. De enige die onschadelijk, ongevaarlijk, rustgevend is. Al voel ik ook daar zaken bij... want de mensen die deze muziek schreven... schreven dat eveneens vanuit een bepaald gevoel... en voor bepaalde gevoelens ben ik meer dan gevoelig. Ik voel dus veel. Toch is klassieke muziek meestal veel minder schadelijk dan andere muziek. Verklaring? Ik kan ze niet geven. Misschien is ze iets minder indringend of werkt ze helend?
Doodmoe... want ik kreeg het vanmorgen in mijn hoofd dat ik dingen wilde verplaatsen. Die dingen zijn ultrazware meubelen... Ook een wasmachine aan het werk gezet wat erna aan de draad hangen van wasgoed vereist.
Al deze zaken passeerden vandaag de revue. Ik ben bekaf. Na dit blogje plof ik in de zetel en kom er niet meer uit tot het bedtijd is.
Moest naar buiten om een administratieve verplichting. Voel me nu nog slechter dan toen ik vertrok. Niet omdat er iets gebeurd is of er onvriendelijkheid of zo was. Niets van dat alles. Voelde me gewoon zo donker als de hel ondanks de zonneschijn. Ondanks dat mensen lachten naar me. Het deed gewoon nog méér pijn. Dat bedoelde ik dus met 'dat leven pijn doet'... want lachen en groeten naar mensen is leven, in het zonnetje stappen is leven... slapen en ontwaken, is leven, door de dag stappen, is leven... en dat alles doet pijn. 
Braakneigingen toen ik eensklaps besefte dat de vorige psychiater me dumpte per mail en een reeks 'voorwaarden' stelde... 
Alle dagen is het er, ik weet niet waarom, waardoor of waar vandaan. Het gissen en gokken ben ik moe, vind het ook erg zinloos geworden. Was het al die tijd verdoofd? Of komt het door wat gebeurde bijna een jaar geleden? Ik weet niets meer. Alleen dat het me naar beneden sleurt, me nog meer uitput en moedelozer maakt. Het belet me te leven net als de verdoofde toestand dat doet. Is het totaal verdoofd door het leven gaan of dit? Moet een mens ook hier kiezen tussen de twee kwaden? Zelfs daar vind ik de moed en de zin niet meer toe. Zal er proberen over te praten met mijn psychiater. 
Ik ben doodop. Waardoor? Ik weet het niet. Over de rest wil ik niet eens denken laat staan schrijven.
Ik ben erg vreemd opgestaan. Duizelig, ijl. Ergens ook een pijnsteek in mijn been. Zie opnieuw de dag niet zitten zoals het al zovele ochtenden gaat. Dan zet ik mijn gedachten op stop en doe wat ik normaal doe met telkens weer de idee dat het gaandeweg wel mildert. Het leven kreeg een vreemde vorm, een vreemde atmosfeer, steeds onwerkelijker. Ik neem me voor toch meer rust in te bouwen. Want hier helpt geen vluchten in het klussen aan, zoveel werd me duidelijk. Het maakt, als ik niet oplet alles nog erger.
Vaak heb ik het gevoel steeds hetzelfde te schrijven. Wellicht omdat ik ook steeds hetzelfde voel. Zaken herhalen zich. Ik schrik me soms het apenlazarus als ik mijn vorige blogjes om deze tijd herlees... Ik vergeet de ellende en denk dat ze er nooit eerder was... maar dan lees ik in de blogjes van vorig jaar om deze tijd... soms zelfs krak dezelfde titels...
Zo moe, doodop van de laatste dagen maar ik wil en kan niet de hele tijd rusten... dan begint de psychische (fysiek voelbare) pijn opnieuw. Ik mat me af. En hou mijn 'kracht' op peil door mijn 'wondermiddel'.
Het is opnieuw een aanpassing, het vroege opstaan. De eerste dagen voelde ik het niet zo. Te suf van de slaap, denk ik. Echter nu wordt het voelbaar. Wellicht ook door de onrustige nacht met tal van dromen. Na drie ervan schrok ik wakker en vatte de slaap amper. Vanmorgen werd ik wakker voor het tijd was om op te staan. Ik vergiste me bovendien, dacht dat de wekker bijna af zou gaan. Niet dus. Ook enkele dagen geleden sliep ik amper drie uur en een half. Als dat zo verder gaat, zal ik toch nog een achtste van de vorige medicatie nemen om niet ook nog fysisch uitgeput te geraken.
Wanneer de dag volledig zwart gekleurd is als ik ontwaak. Wanneer de dag is als het water van een donker meer zodat je niets meer kan ontwaren. Wanneer ik geen lichtje bemerk en mijn benen wegen als lood, de pijn is als naalden dwars door mij heen en 't leven niet als leven voelt. Of wanneer de dag vlak, kleurloos, mat is of als een blad met amper reliëf, contrast of tekening, vaag en mistig dan probeer ik een van mijn technieken. Ze zitten in de opslagkamer van mijn geheugen. Eén ervan gebruik ik vandaag. En vanaf vandaag probeer ik die techniek vol te houden. Als hij werkt. Ik denk dat het zal werken. Tenminste een richtlijn die tegelijk houvasten biedt voor mij.
Iemand die zulke reacties plaatst (zie onderaan dit blogje en bij mijn reacties) hoort meer in de psychiatrie dan ik...
Het ontwaken was vanmorgen op twee vlakken behoorlijk zwaar... fysisch en psychisch dit keer. De frisse, koude buitenlucht helpt op één of andere manier het zwaarste er al te halen en enkele koppen sterke koffie eveneens. Eenmaal ik mijn mails bekeek, waren daar ook onverwacht enkele mails die me een goed gevoel gaven, door de erkenning erin of iets delen wat goed doet. Ook de herinnering aan wat iemand me vertelde... en ik proest het telkens in stilte weer uit bij het beeld dat ik daarbij krijg door hoe de andere beschreef wat ze zagen. Hilarisch. ('t gaat over haha onder andere mezelf).... 
Het gaat. Al vind ik mezelf het grootste deel van de tijd niet meer terug.
Ach, wat kan ik vertellen? Het is steeds hetzelfde. Het ontwaken en die vreemde, hevige, ondefinieerbare pijn, de vraag of je dat blijft verdragen, wil blijven verdragen. En dan sta je op omdat je brein je stuurt dat te doen zodat het draaglijker wordt. Je drinkt koppen koffie en doet allerlei in keuken en woonkamer en je zet enkele stappen in de frisse ochtendlucht. Dan probeer je het van je af te schrijven terwijl je voelt hoe dof je ogen zijn en leeg je blik, de pijn die zeurt en knaagt in je lijf. Je haalt je schouders op, niet heus maar innerlijk terwijl je voelt hoe moe je het allemaal bent. Een gelatenheid, onverschillige conclusies dat je er je beter kan bij neerleggen. Je treurt zelfs niet meer om de verloren levensvreugde, zoveel laat je Syberisch dus volslagen koud. Zelfs dàt het je koud laat, laat je koud. Je bent op de goede weg 
Een wonder... zo voelt het voor mij... ik heb iets gevoeld vandaag... namelijk 'héél véél geluk'... en ik voel me nog steeds gelukkig.. en dàt is pas een wonder.! Onverwacht berichtje... en ik moest al niet meer bang zijn dat ik mezelf zou forceren want een leuk uitje met die me zo lief zijn stond eraan te komen.... 
Moe. En geen deugddoende vermoeidheid. Ontgoocheld, teleurgesteld, leeg. Wil er niet over vertellen maar het alleen maar vergeten. Hield geen mooie momenten bij omdat die overspoeld werden door zaken en gevoelens die deze mooie momenten uitwisten.
Te rusteloos om te rusten. Te moe om al veel uit te voeren. Toch heb ik al enkele klusjes geklaard en dus blaas ik nu effe uit hier.
Zo... de tijd is rijp om nu ook deze blog aan een grondige remake bloot te stellen... Ik wis ze niet... maar ga ze nuchter te lijf... In die zin krijg je inderdaad twee blogjes voor de haha prijs van één.
Het gevoel een zombie te zijn neemt stilaan af. Wat ik voel, is niet zo leuk maar dat was het in de zombie-tijd evenmin...! Ik vind dat persoonlijk nog erger, dat gevoel niet meer te zijn wie je bent. Je voelt niet wat je voordien voelde maar dat gevoel van zombie van jou totaal vreemd wezen gaf niet minder suïcidepijn. Nu weet ik tenminste dat ik het ben, ik herken me opnieuw voor steeds grotere delen al is het een brok pijn, verdriet, angst... Als die hele klerezooi verdoofd wordt kàn je er niets mee en blijft het in je systeem... en als het dàn opduikt... ga je helemaal stuk van binnen. Als je zoals nu, opnieuw voelt wat je voelt... is er tenminste nog hoop op heling... want dan kan je erover praten... kan je het delen met je psychiater en elders waar het te vertrouwen is... dan is er kans op heling... of toch mogelijk een mildering van de pijn.
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten.
Soms heb ik er geen zin in... maar deze week heb ik toch weer een deel van de oude blogjes kunnen herplaatsen hier.
Goed onverwacht weer wat moed.
't Gaat op het ogenblik niet zo goed met me... Ik weet niet waarom of waardoor. Alles lijkt modder, ongrijpbaar en onbegrijpbaar.
Rusten kan ik alleen nog maar met een kruiswoordraadsel voor mijn neus. Zo niet wil ik die verdomde sofa zo weer uit. Vandaag dus zowel kruiswoordraadsel van Knack als Knack weekend ingevuld. Niet meer verzonden want pffff zoveel geld om een sms naar die dienst te versturen... 6.40 euro tesamen? Waarom moet dat? Vroeger was het gratis. Moeten ze nu werkelijk overal geld uitkloppen? Wel, daarom verstuur ik mijn antwoord niet meer, van het geld dat ik maandelijks aan ze uitgeef, kan ik sparen... en heb ik die prijs niet 'misschien' maar 'ze-ker'...! Bah... draait deze maatschappij werkelijk alleen nog om geld? Domme vraag... 
Met het verstand op nul die enkele dringende boodschappen volbracht. Bang dat ik anders die belangrijke zaken zou vergeten. Aan nog meer problemen heb ik effe geen nood.
Ik nam even een rustpauze, ben druk bezig in het huis... Na dit effe uitblazen, ga ik verder aan de vaat. Zal het licht al moeten aansteken, tjonge wat is het donker. Ik geraak er de kluts nog erger van kwijt, het is niet eens 2 uur in de namiddag...
De gekste dromen, droom ik de laatste nachten. Akelige exemplaren, best wel, maar net geen nachtmerries. Ik verweer me in die dromen... maar nog niet overtuigd genoeg. 
Ik lijk wel een kaas met gaatjes, mijn hoofd dan toch. Ben ik eindelijk op de goede weg met mijn bezoekjes brengen maar het moment dat ik er ben, vloeit alle inspiratie weg door de gaatjes in mijn kaashoofd 
Dan laat je je vermurwen... en ga je toch over die grens. Je haast je uit de naad. Hoe moeilijk is hetom 'neen' te zeggen als er emoties bij te pas komen.... als het voelt of iemand dan triest gaat zijn of teleurgesteld. Ik negeerde op dat ogenblik zowel mijn verstand als mijn fysieke toestand met de gevolgen van dien. Wie niet luisteren wil, moet het maar voelen, zeggen ze in de volksmond... 
Er is verandering op til? 
Na enkele klusjes toog ik dapper naar een warenhuisje, had enkele spulletjes nodig om dit huis verder te ordenen.
Voel me al dagen niet zo goed. Weet niet waarom of waardoor. Wat ik ook doe of laat... het blijft. Geduld hebben, gedachten op stop zoveel als mogelijk en hopen dat het vlug voorbij zal gaan en opnieuw toch iets meer voor mezelf herkenbaar wordt.
Sorry nogmaals... ik weet niet wat er scheelt. Het gaat niet zo goed en ik weet niet waardoor of waarom. Ben niet in staat logjes te schrijven. Heb er ook geen nood aan eigenlijk. Het voelt of er nog maar aan denken al te zwaar weegt. Dus... sorry voor de stilte hier.
Wat er nu bezig is... maakt me vleugellam, stil, levensloos. Het heeft niets met feestdagen te maken. Ik voel niets. Ik zie wel dat de lichtjes in de boom flikkeren... en ik vind dat wel mooi maar ik associeer dat niet met kerst of voel ook geen sfeer. Ik doe wat ik moet, ik doe wat ik denk dat goed is, ik werk en werk mezelf de uitputting in. Ik weet niet of ik dit ooit eerder meemaakte in deze mate. Nooit eerder wist ik zo weinig.
Hoe comfortabel kan het zijn als je zo goed als niets meer voelt? Zeer comfortabel...!? Die vraag laat ik in het midden, het antwoord schiet ik de verdoemenis in.
Even geschrokken
Met wat moeite probeer ik toch even wat te schrijven hier. Vrees dat ik in het andere geval straks niet meer weet hoe het moet. 
Eindelijk is het gelukt om opnieuw mails te verzenden vanaf een nieuw mailadres. Wat ik uitgespookt heb, weet ik niet maar niets leek nog te werken. Ik probeerde zelf nieuwe accounts, het baatte niet. Ik kon slechts lezen. Geen nieuw bericht plaatsen, niets beantwoorden. Toen ik eindelijk merkte dat het wel kon, bleek ik zonder dat ik dat wist, van een niet meer bestaande account te verzenden waardoor die berichten nooit aan zijn gekomen (ontdekte ik later)
