Inhoud blog
  • Hier zijn we weer !
  • Even erop uit
  • Bidprentje van mijn moeder
  • Mijn ouders
  • Stamboomonderzoek
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Frans Duquet

    De boeken van Frans zijn een vrucht van een hobby, uitgegeven met als enig doel de lezers een beetje kennis van de wetenswaardigheden over hun gemeente bij te brengen en een gezonde en prettige ontspanning te bezorgen





















    * * *

    Hachiko is het voorbeeld van de band die kan bestaan tussen mens en dier. De v.z.w. Hachiko (Honden Africhtings-Centrum voor Hulp aan Invaliden d.m.v. Kleine Opdrachten) is niet alleen een vereniging, maar ook een opleidingscentrum. Zij selecteren en vormen hulphonden voor fysiek gehandicapte personen. De hulphonden vergroten de zelfstandigheid van iemand met een handicap en doorbreken de eenzaamheid. Info: Hachiko - Hundelgemsesteenweg 722 - 9820 Merelbeke 








    * * *

    Foto
    Foto
    Foto










    Lara, de Duitse herder van mijn broer, te gast op een verjaardagsfeestje
    Foto
    Foto
    Foto

    Tosca

     

    SIBERISCHE HUSKY

    De Siberische Husky is een vriendelijke, zachtmoedig en waakzaam ingestelde hond. Absoluut niet wantrouwig of agressief tegenover mensen of andere honden. Bij een volwassen hond merk je toch een zekere waardigheid en terughoudendheid. Een goede gehoorzame hond wordt de Siberische Husky pas na heel veel geduld, maar hij moet ook zin hebben om naar je te luisteren. De Husky heeft gezelschap en beweging nodig, veel beweging... Wanneer de husky lichaamsbeweging tekort komt zal hij dit uiten in sloopgedrag en dat merkten we zeer snel aan onze tuin. Kenmerkend is bovendien zijn onafhankelijkheid met een serke neiging tot weglopen en jachtgedrag, zodat we onze tuin moesten omvormen tot een soort versterkte burcht. En last but not least, de husky is een absoluut roedeldier. Een husky alleen leidt gegarandeerd tot problemen. Onze Tosca beantwoordde volledig aan het huskyprofiel. Vandaar dat we in augustus 1993  op zoek gingen naar een speelkameraadje.
    Foto

    Laika

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Aiko en Yumenoshima 

    Foto
    Foto

    Chiyuki (2 jaar)











    * * *

    Foto
    Foto

    Evi

    Foto

    Silke

    De Winter - Goussaert
    Familiekroniek en stamboomonderzoek
    27-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hier zijn we weer !
    Klik op de afbeelding om de link te volgen En meteen al met groot nieuws...
    Dochter Natacha is zopas bevallen van een derde kindje. Na eerder al twee meisjes,Evi en Silke is uiteindelijk de zoon gearriveerd. Zijn naam : Tijmen.

    Ondertussen is onze website ook af. Surf maar eens naar www.marcdewinter.be

    Foto's van ons nieuw kleinkind komen er spoedig aan! 

    27-10-2006 om 10:59 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    23-02-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Even erop uit
    Klik op de afbeelding om de link te volgen 'k Heb de werkzaamheden even stilgelegd. Verder stamboomonderzoek en de overweging om een eigen website op te starten laten me momenteel niet toe verder te bloggen.
    Tot binnenkort!

    23-02-2006 om 14:49 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-02-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bidprentje van mijn moeder
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vorige zomer kwam ik via via in contact met Robert De Winter, een kranige 97-er. Robert was een neef van mijn vader, opgegroeid in hetzelfde dorp. hij wist mij dus heel wat anecdoten te vertellen over mijn ouders en grootouders. Je reinste mondelinge overlevering. Zo diepte hij uit een oude doos een bidprentje op van Emma Hanssens, mijn overgrootmoeder langs moederszijde. Zij overleed op 17 april 1941. Op 7 weken tijd verloor mijn grootmoeder zo haar moeder Emma en haar dochter Lea.

    15-02-2006 om 22:58 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    10-02-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn ouders
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vader : Georges De Winter
    geboren te Sint-Lievens-Houtem op 13 mei 1906
    overleden te Oostende aan een hartaanval op 14 april 1961
    Inspecteur Directe Belastingen

    Moeder : Lea Schockaert
    geboren te Sint-Lievens-Houtem op 1 december 1908
    overleden in de H. Hartkliniek  te Geraardsbergen op 6 juni 1941, drie dagen na mijn geboorte.

    10-02-2006 om 00:00 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    09-02-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stamboomonderzoek
    Nu het blog-virus heeft toegeslagen - met dank aan Raf De Cooman en Leon De Winter - en wij ons heel even hebben voorgesteld, wil ik tussendoor wat de tijd nemen om de rest van de familie, lees ouders en voorouders, nader te belichten.
    Aan genealogisch onderzoek heb ik mij, hoofdzakelijk wegens tijdsgebrek, in een vorig leven niet gewaagd. Raf De Cooman, gehuwd met mijn nicht Moniek, heeft terzake heel wat baanbrekend werk verricht en onze roots opgevist tot 1600, waar ene Adrianus De Winter (geboren ca 1600 en overleden te Burst op 24/3/1647)  dank zij zijn  huwelijk met Appolonia Tuybens gezorgd heeft voor een rijk nageslacht, waarvan ik als lid van de 11de generatie deel van uitmaak.
    Via internet kwam ik tot de vaststelling dat nog iemand, met name Alain De Winter, zich in het nabije groothertogdom Luxemburg verdiept had in datzelfde stamboomonderzoek.
    Verder moet ik ook nog verwijzen naar Frans Duquet, schrijver van drie boeken over Sint-Lievens-Houtem (na de gemeente Burst sedert 1800 de root-gemeente van onze familietak). In zijn boeken geeft Frans een synthese van het verleden van zijn parochie en gemeente.

    09-02-2006 om 00:00 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    05-02-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De legende van Hachiko

    Hoogstwaarschijnlijk de meest beroemde Akita Inu heette HACHIKO. Eigenaar was Dr. Ueno, een professor aan de universiteit van Tokio. Elke ochtend wandelde de hond met zijn baas naar het Shibuyu treinstation, om de professor te zien vertrekken naar zijn werk. Elke middag kwam de hond precies op tijd naar het station om zijn baas weer te begroeten als die weer terugkwam. Op 21 mei 1925 ging de professor zoals gebruikelijk naar de universiteit. Die dag overleed professor Ueno echter aan een hartverlamming. Hachiko echter bleef elke middag terugkomen om te wachten totdat zijn baas terugkwam. Tien jaar lang, dag in dag uit, tot zijn dood, kwam dit trouwe dier naar het station, om zijn baas op te wachten. Na verloop van jaren ontfermde het stationspersoneel zich over Hachiko door hem water en eten te geven. Zijn ongekende trouw werd tenslotte bekend in stad en land. In 1943 werd er zelfs een bronzen standbeeld opgericht op de plaats waar hij al die jaren dagelijks zo trouw had gewacht. Helaas werd het bronzen beeld in verband met de oorlog in beslag genomen en omgesmolten tot munitie. In 1948 heeft een zoon van de kunstenaar, van het originele beeld een nieuw standbeeld gemaakt. Dit is op dezelfde plaats neergezet. Hachiko is heden ten dage een legende geworden in Japan en een symbool van alle goede eigenschappen in de Japanse Akita.

    Een hond met een onvoorwaardelijke trouw ten opzichte van zijn baas

     

    05-02-2006 om 22:06 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    29-01-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Huisdieren

    Hoewel we ons hadden voorgenomen, gezien we beiden uit werken gingen, om geen huisdieren in huis te nemen vooraleer we met pensioen gingen, nam alles onverwacht, zoals steeds, een totaal andere wending. Het begon op een zondagmorgen toen een verloren katje zich tegen weer en wind beschut had in de motor van onze wagen. Toen ik wilde starten hoorde ik een soort schurend geluid, ging op onderzoek en ontdekte de poes. Het diertje had duidelijk honger en mijn twee tienerdochters waren er als de kippen bij om het arme beest wat melk en een naam te geven. Nadat ze mijn opdracht om in de buurt navraag te doen naar het verloren gelopen katje plichtsgetrouw (?) hadden vervuld, werd beslist om het enkele dagen in huis te houden tot we een oplossing hadden gevonden. Het arme dier had aan de nachtelijke kou iets overgehouden aan de stembanden en kon niet miauwen, en zou het ook nooit kunnen. Mijn dochters waren de mening toegedaan dat we de arme duts toch niet opnieuw de straat konden opzwieren. Ze mocht dus blijven. Ze sliep overdag, trok er ’s avonds op uit en kwam ’s morgens weer, steeds weer en weer. Zo’n tiental jaar.

    Op een dag zakte ze door haar poten en de veearts werd erbij gehaald. Een kankergezwel. Tiger, zo heette de poes werd uit haar lijden verlost, iedereen had verdriet en we zwoeren dat er nimmer meer een dier in huis zou komen…

    Op een dag kwam Petra naar huis met een hondje. Gekocht op de markt. Drie dagen later was het beestje dood. Parvo, een zeer besmettelijke virusziekte.
    Petra was ontroostbaar en wilde kost wat kost een ander hondje. Zo snel mogelijk. En wij maar argumenteren dat het Parvo virus misschien nog in huis was, dat het niet verstandig zou zijn om holderdebolder een nieuwe puppy in huis te nemen. We konden haar anderhalve week sussen, maar op een zaterdagmiddag in april 1993 trokken we gedrieën naar een dierenspeciaalzaak met de vaste intentie ons een Duitse herder aan te schaffen. Bij ons in de familie was het al Duitse herder wat de klok sloeg, bij mijn broer, mijn oom, mijn grootouders, som maar op. Ze waren trouw, gehoorzaam, goede waakhonden. Kortom, een Duitse herder zou het zijn.

    Natuurlijk waren er geen Duitse herders voorradig, maar in het uitstalraam zat er een schattig diertje, dat ons beviel. We deden nog een laatste poging om zonder hond huiswaarts te keren. We zouden een wandeling maken in de stad, en als het hondje er om zes uur nog zat, zouden we het kopen. Het zat er nog. Wij naar binnen. “How much is that doggy in the window? I do hope he is for sale”. Het was een she. We betaalden en keerden huiswaarts met een Husky, die Tosca werd gedoopt.

    Een collega, een huskyfreak tot en met – hij had er zes – was met een van zijn teefjes de kweektoer opgegaan en verwachtte acht puppies, die echter allemaal al verkocht waren. Bij de geboorte bleken er uiteindelijk negen te zijn en wij kregen de overblijver. Het zag er wat dikjes uit en leek niet onmiddellijk moeders mooiste, maar had toch blauwe oogjes, mét stamboom. Vader was een Franse husky, Ekyouk de l’Igloo des Flandres. Moeder Oiyty van Inoeït. Het onze kreeg de naam Raiza van Inoeït. Raiza zou uitgroeien tot een prachthond, zeer lief van karakter en zeer kindvriendelijk.

    De beide husky’s raakten elkaar vlug gewend en stoeiden er maar op los. Raiza was ook enigszins besmet door het sloopgedrag, zodat ze met hun beidjes gestadig de verdere afbraak van de siertuin voor hun rekening namen, tot wanhoop van mijn vrouw. Enfin, ze amuseerden zich kostelijk en wij konden hen zonder probleem een ganse dag alleen  laten (in de tuin wel te verstaan).

    Om hun energie kwijt te raken maakten we – in weer en wind – lange wandelingen langs het strand. Daar kregen ze de vrije loop, wat goed was voor hun conditie en bevorderlijk voor de mijne. Tweemaal per jaar trokken we voor een verlengd weekend naar de Ardennen en ook daar stond veel wandelen op het menu.

    Vijf jaar na de komst van Raiza begon het dierenhart van Petra weer onregelmatig te kloppen. Ze had een zwart katje gevonden, en bracht het mee naar huis, in afwachting dat het naar het dierenasiel zou worden gebracht, wat nooit gebeurde.

    De husky’s aanvaardden de kat, lagen – elk in de eigen mand – naast elkaar en respecteerden elkaars eet- en leefgewoonten.

    Ondertussen was Petra getrouwd, huurde een huis met tuin in Jabbeke en… kocht een hond. Het jammerlijke van het geval was dat de huiseigenaar kort daarop overleed en de woning werd verkocht. Petra moest uitwijken naar een huurappartement in de buurt. Daar was geen plaats voor de hond, omdat beiden uit werken gingen. Laika, een Berner Sennen, kreeg in 1998 voorlopig onderdak bij ons en is er nog altijd.

    Van nature is een Berner Sennen zeker, opmerkzaam, waakzaam en onbevreesd in alledaagse situaties; goedmoedig en aanhankelijk in de omgang met vertrouwde personen, zelfzeker en vreedzaam tegenover vreemden; middelmatig van temperament en goed handelbaar. Laika beantwoordde deels aan dit patroon, want ze was eerder schichtig en kon daardoor eerder agressief uithalen naar vreemden. Dat ondervond in de eerste plaats onze kat, die op een dag het zekere voor het onzekere koos en bij de achterburen, die er een legertje poezen op nahielden, introk.

    De husky’s, zachtmoedig als ze waren, aanvaardden de nieuwkomer, leerden haar snel de gewoontes van het huis en konden het goed met elkaar stellen.

    Zo gingen de jaren voorbij. Tosca begon te sukkelen met de kruisbanden, werd geopereerd, was minder goed te poot en we begonnen er stilaan in te berusten dat haar einde naderde. Het minste wat we haar wilden aandoen was een invalidenleventje als husky. We bereidden ons voor op het onoverkomelijke en beslisten af te wachten.

    Op 25 november 2003 gebeurde iets wat we nooit hadden verwacht. Op een morgen zakte Raiza, tot dan de levenslustigste van de drie, door de achterpoten en begon te kermen. Binnen het halfuur waren we bij de dierenarts, maar het was al te laat. Raiza overleed ter plaatse aan wat later een gesprongen tumor op de milt bleek te zijn.

    Het hele gezin, Tosca en Laika incluis, liep er wat verloren bij. Raiza was immers de oogappel van iedereen en haar dood was als een donderslag bij heldere hemel aangekomen.

    En toen herinnerde ik mij een artikel dat ik eens van een tante had gekregen. Daarin was sprake van een heel speciaal ras, dat uiterlijk veel gelijkenissen vertoonde met de husky’s, maar toch “anders” was. Ik zocht op internet wat meer informatie over dit ras en besliste dat dit wel eens onze nieuwe viervoeter kon worden: een Akita Inu.

    Op 13 november was een nestje geboren bij een kweker in het Antwerpse. Even getelefoneerd, en ja, ze waren allemaal nog vrij.

    We hadden de eerste keus en kozen voor de levendigste. Begin januari gingen we haar afhalen en noemden haar Chiyuki. Haar ouders hadden ronkende namen : Yumenoshima No Fukuo Go (de vader) en Gaika Aiko van de Mullingenvree (de moeder).

    Chiyuki is ondertussen twee jaar bij ons en heeft haar plaats in de “maatschappij” ingenomen. Ze is de absolute leider geworden, speelt met Laika maar ontziet Tosca – hoe verwonderlijk dat ook moge klinken – die wegens haar 13 jaar nog amper uit de voeten kan.

    Petra heeft intussen een huis met tuin én een hond (Newfoundlander) , maar kan er bij ons niet meer mee terecht, gezien het dominante karakter van Chiyuki.

    En Natacha? Natacha komt inderdaad in het verhaal niet voor. Ze is na haar middenbare studies naar Brussel getrokken om er te studeren, heeft daar een vriend leren kennen waarmee ze intussen getrouwd is en heeft twee schattige kinderen. En ja, ze heeft ook twee honden (Labradors). Als ze langskomen moeten ze de honden thuis laten, want Chiyuki (volgens Natacha mijn Japans “moordmachien”) apprecieert duidelijk geen inmenging in de plaatselijke politiek. Toen Chiyuki 3 maand oud was zijn we er eens mee naar Natacha geweest en na afloop van het namiddagbezoek moest Natacha met een van haar Labradors naar de veearts. Reden: sporen van vlijmscherpe tandjes aan de onderpoten en … stress.

    29-01-2006 om 00:00 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    26-01-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onze kinderen

    Natacha De Winter en Marco van Oers
    7 augustus 1970              2 september 1969


    Kinderen

    Evi 
    Vilvoorde op 28 februari 2003

    Silke 
    Vilvoorde op 4 januari 2005








    Petra De Winter en Patrick Devey
    12 april 1973             13 oktober 1965


    Kinderen

    Maïte 
    Oostende op 29 juli 1995

    Luna 
    Oostende op 2 januari 2004

    Milan
    Oostende op 8 april 2005







    26-01-2006 om 00:00 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-01-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wie zijn wij?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Marc De Winter
    Geboren te Geraardsbergen, 3 juni 1941.
    Gepensioneerd
    eredirecteur Provinciaal Maritiem Instituut Oostende/Knokke-Heist

    Daisy Goussaert
    Geboren te Kortrijk, 20 april 1942
    Gepensioneerd
    gewezen directiesecretaresse en ambtenaar Ministerie van Financiën

    24-01-2006 om 22:22 geschreven door Marc De Winter

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (16 Stemmen)
    >> Reageer (3)



    Archief per week
  • 23/10-29/10 2006
  • 20/02-26/02 2006
  • 13/02-19/02 2006
  • 06/02-12/02 2006
  • 30/01-05/02 2006
  • 23/01-29/01 2006

    Foto

    Foto

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    * * *










     * * *


    Foto

    Hachiko


    Foto

    Standbeeld Hachiko


    Is een Akita de gepaste hond voor u ?

  • Het verhaal van Hachiko is zeer ontroerend, zodanig zelfs dat er onwillekeurig een drang bij je kan opkomen om ook de fiere bezitter te worden van zo'n prachthond. Onderstaande link geeft je een idee van wat een Akita eigenlijk voor hond is. Weet je dat de Akita zelfs op de lijst van de 10 gevaarlijke honden prijkt? In Nieuwpoort werd onlangs een stedelijk reglement uitgevaardigd, waarbij een aantal gevaarlijke honden gemuilband moeten zijn. De Akita is er één van.
    En toch blijft het voor mij een prachthond, zoals je verder in mijn blog kan lezen.


    http://www.natural-akita.com/JPTeez/html/rightdog.html


    Is een Husky de gepaste hond voor u ?

  • In onderstaande link vind je een vragenlijst, die na invullen, u advies geeft over het al dan niet aanschaffen van een husky.

    http://shusky.hypermart.net/husky.htm





    PARVO

    Een zeer besmettelijke virusziekte. De symptomen lopen nogal uiteen: als het virus de darmen aantast, komen er vooral hoge koorst, niet willen eten, braken en diarree voor. Bij puppies wordt vaak de hartspier aangetats: zij willen dan niet eten, happen naar lucht, piepen, verzwakken en sterven meestal binnen een paar dagen.

    Foto

    Raiza (4 weken)


    Foto

    Oiyty


    Foto

    Ekyouk


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    AKITA INU

    De Akita Inu is een rustige en waardige hond maar laat niet met zich sollen. Hij kan volgzaam zijn maar is niet slaafs. Hij is waaks en eerder afstandelijk tegenover vreemden. Met een Akita Inu moet je consequent zijn en je als baas gedragen. Met harde hand bereik je er niets mee. Hij kiest tot op zekere hoogte zelf uit het roedel waarin hij terecht komt en zweert hem bij wijze van spreken ook eeuwige trouw. De Akita Inu kan goed met kinderen omgaan. De omgang met andere honden kan een probleem opleveren  omdat de Akita direct zijn eigen wil oplegt.


    Foto

    Chiyuki 4 weken oud


    Foto

    Foto

    Luna


    Foto

    Maïte



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!