Het huis waar ik nu al vele jaren woon, stond in het begin gewoon

op een lege kale vlakte alsof het er zo was neergegooid.
Geen schutting noch enige aanplant te vinden.
Alle mensen woonden er net omdat de huizen er ook nog maar net stonden.
Veel uit- en overzicht dus en dat is nu wel anders geworden.
Maar goed, tòèn dus, stond ik op een zaterdagmiddag het eten voor
te bereiden en vanwege het warme weer stond mijn keukendeur open.
Ik hoorde ergens verderop het gemauw van een katje en dacht in mezelf:
”Goh leuk, er wonen hier kattenmensen”.
Dat “Goh leuk”, zou heel snel echter veranderen in “niet-leuk”,
want door het aanhoudende gehuil van het katje kreeg ik argwaan.
Een meter of 20 buiten de achtertuin was een stukje veld met hoog onkruid
waar nog de resten van een oude schuur en wat andere rotzooi stond.
Mijn man besloot om eens te gaan kijken of daar het gejammer vandaan kwam. 
Het duurde wel 20 minuten voordat hij terug kwam
met een katje van een week of 6 oud in zijn handen.
Het katje liep tussen  de rommel en het hoge gras moederziel alleen. Godver……
Toen ik hem vroeg waarom het zo lang had geduurd zei hij
dat er nog een katje was maar dat hij tevergeefs had gezocht.

Ik pakte het kleine ding aan en mijn man ging terug om nog eens te kijken,
bleef nog eens een half uur weg maar vond niets meer.

----------------------------------------

De dagen erna ook nog gezocht maar helaas niets.
Het kleine ding groeide als kool, kon het prima vinden met het hondje
dat we kort voor haar komst hadden aangeschaft en we noemden haar Katja,
wat later overging in Kaatje.
Daarna Katemie en uiteindelijk Mientje, dat ging al pratend tegen haar, vanzelf.
Mientje dus, had evenals alle katten een geheel eigen manier

om haar aanhankelijkheid te tonen.
Als we ieder op de bank zaten, we hadden een 3-2 zits,
en onze benen dan op de kloostertafel legden, liep ze eerst naar mijn man,
vervolgens van zijn buik over zijn gestrekte benen naar de tafel
en dan van de tafel over mijn benen naar mij toe.
Dit ritueel herhaalde zich zo zes à zeven keer tot mevrouwtje
haar knuffel-voorraad weer op peil had.

Het was een snoepje, dit als een koe getekende diertje maar dan in zakformaat. Kort nadat ze was gesteriliseerd,
begon ze op haar kopje te krabben.
Eerst kleine wondjes maar al ijverig doorkrabbende werden ze steeds groter.
De dierenarts gaf pilletjes en het advies 
haar een aantal weken een plastic kapje om te doen totdat de wondjes weg waren maar ze gingen niet over. Na veel geheisa met dat kapje besloot de dierenarts om haar hormonen te geven in de vorm van een wekelijks pilletje.