Ik ben andrea
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 16/01/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn hobbys zijn dieren in het bijzonder honden en katten,.
ben al 42 jaar gehuwd met mijn man roger,heb 2 kinderen en 3 kleinkinderen
en mijn 2 katers zorro en rosse
Deze witte Amerikaans-Canadeese witte herder zag het levenslicht op 18 mei 1996. Als kleinste pup uit een nest van acht vonden we haar het meest aantrekkelijke hondje uit de nest. Naar huis samen met onze zwarte Tess ,Tess een groenendaler die de kleine Ina meteen onder haar hoede nam. Na de traditionele beslommeringen die er met een jonge pup aan te pas kwamen, was zij een leergierige en zeer actieve hond die graag liep, apporteerde en door de bossen draafde. Al gauw kon zij in de hondenschool de verschillende klassen doorlopen om op het einde meer dan eenmaal haar brevet van gehoorzaamheid te behalen. Ina was een zeer sociale hond die met iedereen zowel volwassenen als kinderen en andere honden het zeer goed kon vinden. Meer dan eens kwamen bij Tess en Ina de vriendinnen op bezoek. Daarmee bedoel ik de alaskan malemute Nasdaq en de duitse scheper Zenith. Onder hun vier was het best te doen zolang Tess maar de scepter kon zwaaien . Want Ina was een onderdanige witte herder. Een zeer plezierige hond om in huis te hebben ,goed luisteren ,zeer trouw en zeer aanhankelijk; wat wil een baasje nog meer . Maar nadat Ina in haar leven op een enkele keer na bijna nooit in aanraking met een dierenarts was geweest, begon zij in de late zomer van 2005 zich minderactief te gedragen . Ina was steeds een zeer actieve teef die het tijdens het lopen of wandelen nooit op een kilometer zag ,maar dan liet plotseling de activiteit zich afweten . Met een bezoek bij de dierearts bleek dat het om buikkolieken zou gaan. Na fotos en bloedonderzoek kwam er op dat ogenblik niet meer uit de bus, dus met de nodige medicatie zou dit euvel snel verholpen zijn. Maar na enkele dagen beterschap en later een nieuw bezoek bij de dierenarts bleek er wel meer aan de hand te zijn. Alle activiteiten zoals wandelen, eten werden haar teveel en op enkel dagen tijd zagen we haar met het uur achteruitgaan. Een leveraandoening (leverkanker) nam al haar energie weg. De eens zo levenslustige Ina had volgens de dierenarts geen pijn en daarom hebben we dan ook besloten om haar thuis in alle rust te laten inslapen . Een inspuiting was niet meer nodig aangezien zij tussen de mensen en dieren die van haar hielden vanzelf insliep. Ina was een fijne hond om te hebben.
Op weg naar huis, na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, overreed een inwoonster van Cadiz bijna een greyhound, die midden op de weg lag en die al een keer door een auto geraakt was. De hond was er slecht aan toe en kon haast niet bewegen.
Ondank het risico stopte ze haar auto aan de kant van de weg en probeerde hulp te krijgen via haar mobiele telefoon. Eerst probeerde ze de plaatselijke politie in Chiclana de la Frontera, die haar vriendelijk verzochten, contact op te nemen met de "refugio", het gemeentelijke hondenasiel. Dat deed ze. Ze kreeg te horen, dat ze niet konden komen om het gewonde dier op te halen. Ze moest het maar alleen doen en de arme hond zelf naar Puerto Real brengen. Toen dacht ze erover, milieuzaken te bellen....waarom niet? Dat deed ze dus, maar de ambtenaar die de telefoon opnam vertelde haar, dat deze zaak niet onder hun verantwoordelijkheid viel. Het leek allemaal een boze droom en in een laatste poging, belde ze de plaatselijke dierenkliniek "Purina" in El Puerto de Santa Maria. Weer werd ze geconfronteerd met: "Sorry, maar we kunnen er niets aan doen".
Wanhopig vanwege de vreselijke toestand van het dier, dat ze, om het te beschermen tegen de kou, inmiddels in een deken had gewikkeld die ze in haar auto had, herinnerde ze zich plotseling, als in een droom, dat er een organisatie voor dierenbescherming was in Cadiz. Ze vroeg Kimba om hulp en zonder tijd te verliezen, zijn ze erheen gegaan om zowel de jongedame als de gewonde greyhound te hulp te schieten. Diegenen die hun hulp geweigerd hebben omdat ze vonden, dat het niet hun verantwoordelijkheid was, zouden zich de ogen uit het hoofd moeten schamen. De plaatselijke politieman, de medewerker van het gemeentelijke asiel, de ambtenaar bij milieuzaken, de dierenkliniek.... iedereen die het arme dier hulp weigerde zou zich moeten schamen voor wat hij gedaan heeft, voor het de rug toekeren aan een levend wezen, dat hun hulp nodig had. Eens hebben ze misschien zelf wel hulp nodig en krijgen ze het niet, door het egoïsme en de harteloosheid van sommige mensen.
Vandaag (29 januari 2005) is Santiago, zoals de geredde greyhound inmiddels genoemd is, geopereerd en is hij, thuis bij één van de vrijwilligers van Kimba, aan het bijkomen van zijn gruwelijke belevenissen.
Santiago krijgt, als hij hersteld is, een familie buiten Spanje.
Vissers op het Franse eiland Réunion gebruiken levende honden en katten als aas.
Réunion is onderdeel van Frankrijk en haaien worden er als een delicatesse beschouwd. Het eiland ligt 800 km te oosten van Madagaskar en heeft een omtrek van 207 KM. Er lopen ongeveer 1500 zwerfhonden rond, sommige vissers zien in deze zwerfhonden niets meer dan een goedkope manier om met levend aas op haaien te vissen. Vishaken worden door snuiten en poten geslagen en vervolgens worden de honden aan een vislijn te water gelaten.
Op Réunion is de Franse wetgeving van kracht. Op het gebruiken van honden en katten als levend aas staat twee jaar gevangenisstraf, maar veroordelingen komen zelden voor. Een aantal lokale en Franse organisaties is opgestaan om de Franse overheid zover te krijgen de delinquenten structureel aan te pakken. Zover is het nog niet, in de afgelopen maanden zijn er zeker 40 honden aangetroffen, die het slachtoffer zijn geworden van deze lugubere manier van vissen. Concrete cijfers over het totaal aantal honden dat jaarlijks als levend aas gebruikt wordt, is moeilijk te geven, het bewijsmateriaal is vaak al verdwenen. Schattingen lopen uiteen van 140 tot 160 dieren per jaar.
wandelen met baasje
