Jefken woonde in één van de doordeweekse huisjes die in rijen van tien het labyrint van straatjes van de arbeiderswijk omkaderden. Een huis met achterin enkele tientallen vierkante meters braakgrond, waarop allerlei onkruid - jefken zelf noemde het geneeskrachtige kruiden - welig tierde. Jefkes " biologisch proefterrein" was omgeven door een afrastering in kiekendraad waarin de tand des tijds her en der grote gaten had geknaagd. Een regelrechte uitdaging voor zwerfkatten, straathonden en kwajongens, die ten overvloede zorgden voor natuurlijke bemesting.
Aanleunend tegen een bijgebouwtje van de achterkeuken, was een "dierenkliniek" ingericht; een halfrot, scheefhangend krot, afgesloten door kiekendraad en met als dakbedekking een roestig blikken paneel, waarop eens een reklameboodschap voor Paschacichorei had gestaan. De "kliniek" was dagelijks geopend en vrij toegankelijk. Raadplegingen werden evenwel slechts in de namiddag, na het middagdutje van het medisch personeel toegestaan.
De "chef-de-clinique" , Jefken himself dus, had door de jaren heen een stevige reputatie als deskundige op het gebied van de diergeneeskunde verworven. Vooral het jonge volkje maakte dankbaar gebruik van de dienstverlening. Waarom ook niet ? Een pro-deo vétérinair ! Geef nu toe, ze zijn zo schaars als witte hazen... Dagelijks werden dan ook allerlei huis- en andere dieren aangesleept: cavia's in barensnood, witte muizen met oor- of andere ontstekingen, konijnen met slappe afgang, honden met wormen, katten met allelei kattekwalen, een tamme ekster met zwerende teennagels.. je kon het zo gek niet bedenken. Zelfs een muskusrat met vergiftigingsverschijnselen werd kordaat en vakkundig uit haar lijden verlost.
De normale behandeling bestond uit twee dagen vasten en een kuur met Calsbadzout. " Een schoon kot is alles !!" meende de chef. In uitzonderlijke gevallen werden ook wel eens pillen voorgeschreven. Ze leken verdacht veel op konijnekeutels .. en zo smaakten ze ook ! Verder bevatte de apotheek nog enkele confituurpotten met kwalijk riekende zalfjes en een gans arsenaal van gedroogde kruiden, planten en vreemdsoortige wortels met grillige vormen. De zware gevallen, waarvoor een meer adekwate behandeling noodzakelijk werd geacht, werden voor observatie opgenomen. Dikwijls met opzienbare gevolgen. Een en ander leidde ertoe dat we Lang Jefken duistere krachten gingen toemeten, waardoor zijn reputatie nog werd versterkt. In die mate zelfs dat weldra ook "patienten " uit de omliggende wijken werden aangetrokken. Eerst een paar snotneuzen van " den Berg", vervolgens een oud moederken met een even oude loebas van een hond en toen, schoorvoetend weliswaar en bij schemeravond, Evarist van 't Hoeksken .
Hij zeulde een aftandse rieten duivenmand met zich mee, waaruit hij, na enige aarzeling , een stuk of wat zielepoten van reisduiven te voorschijn haalde. De arme beestjes waren meer dood dan levend, dat was zelfs voor ons, onbenullige assistenten, overduidelijk. " En zo zitten ze allemaal!" kloeg de onfortuinlijke "melker" met tranen in de ogen. " 't is om te janken van miserie.. man, man...". De Chef-de-Clinique krabde bedachtzaam zijn kale kruin, keek droefgeestig in de uitgebluste duivenoogjes, betastte met een bedenkelijk gezicht de dorre opgezette veren .. " Al iets gegeven ?" vroeg hij tenslotte. Evarist knikte ontmoedigd. " Alles en nog wat.. witten aluin, maagzout, zoet vet spek, geitemelk, look, het water van de smid..." een ellenlange opsomming van de gebruikelijke middeltjes bij ziekte en tegenspoed op het duivenhok.. " niets meer aan tedoen zeker ?"
Lang Jefken negeerde de vraag, zette de diertjes op hun wankele pootjes in het "quarantainehok" en beloofde plechtig geheel zijn geest, zijn lichaam en al zijn krachten te zullen inzetten voor de redding van de armzalige diertjes.. "Morgen over acht dagen is 't vollemaan" riep hij Evarist bij het afscheid nog na " en dan voel ik mij best, bij volle maan !! ", waarop hij zijn ademloos toekijkende assistenten verder onderrichtte in de voor gewone stervelingen aartsmoeilijke theorie van kosmische straling, astrologische invloeden en andere duistere krachten...
De morgen na de volle maan, bij 't ochtendgloren, stond Evarist van 't Hoeksken voor de deur van de wonderdokter. Nog slaapdronken en zichtbaar uitgeput ging deze hem voor naar de ren. " Gemakkelijk was het niet maar ...voila !" Evarist kon zijn ogen niet geloven. De duifjes waren kerngezond ! Bruisend van energie en levenslust koerden ze tegen elkaar op. Hun oogjes kwinkelden in hun slimme kopjes en hun pluimen glansden dat het een plezier was om zien. Pareltjes !!!
"Wat? Hoe? " stamelde de versteende Evarist. Een gebiedend gebaar van de meester legde hem kordaat het zwijgen op " Er is nog zoveel tussen hemel en aarde, mijn zoon...Finis conorat opus !!" En op deze wijze woorden verdween de weldoener geeuwend ( of was het grinnikend) terug onder de dekens . Hij had zijn nachtrust nodig, hij. ---- Enkele weken na de wonderbare gebeurtenissen (die een grote weerklank vonden in duivenliefhebbersmiddens tot ver buiten de dorpsgrenzen), zat Lang Jefken in het bomvolle duivenlokaal, omgeven door een geur van heiligheid en een grote schare discipelen. Hij liet zich uitvoerig bewieroken en genoot zichtbaar van de bewonderende blikken, de lovende woorden, de frisse pinten en een geurige cafésigaar...
Komt plots Lowie binnen, de biersteker, die iedere dag met kar en paard de Gentse café's bevoorraadde met Liebaerts-bier. " Ewel, Jefken, hoe zit datte.. gaat ge die twee frank nog terugbetalen die ik voorgeschoten heb, voor " de visite " van de Risten zijn duiven, op de Coupure, in de VEEARTSENIJSCHOOL !!"
Waaruit ten overvloede blijkt dat roem vergankelijk is en een groot malheur soms schuilt in een klein hoekje ...
