Een herinnering aan een goeie vriend .Een "wonderdokter"!?
Lang geleden, in de tijd toen België nog "het landeken van belofte" werd genoemd, leefde in mijn volkrijke buurt Lang Jefken. Lang Jefken had zijn naam niet gestolen. Met zijn respectabele lengte van om en bij de twee meter torende hij hoog boven de buurtbewoners uit. Bovendien was hij zo mager als de visgraat van een haring en zo stijf als een overhemd dat een paar dagen telang in moeders stijfselpap had gezeten. Vandaag de dag zijn dergelijke wandelende bonenstaken een vertrouwd beeld in onze samenleving geworden, maar toentertijd waren ze nog dun gezaaid en dikwijls het voorwerp van dubbelzinnige woordspelingen en grove grappen. Zoals die keer dat het gerucht ging dat Lang Jefken schreiend was aangetroffen voor de gesloten deur van café De Reisduif. Was er iets gebeurd misschien ? Een ongeval.. een sterfgeval ? Er was niets gebeurd. Alleen, Jefken verging van de dorst en toen hij uit de dakgoot wou drinken, stond er geen water in ... Ook wanneer er ergens een schouw moest worden gekuist, werd steeds aan Lang Jefken gedacht, als gebruiksvoorwerp !!
Tot groot geluk van Jefken en tot wanhoop van de spotters was " het mikpunt", zoals hij ook wel werd genoemd, totaal ongevoelig voor de stekelijke opmerkingen, boertige plagerijen en nauwelijks verholen spot van de buurtbewoners. Hij hield steeds het hoofd fier rechtop - gezien de omstandigheden op zichzelf al een moedige daad- en betaalde zijn kwelduivels met dezelfde munt terug. Gewoonlijk mét intrest ! Goed van de tongriem gesneden als hij was, vond hij voor iedere grap de gepaste tegenzet, speelde de grapjassen handig tegen elkaar uit en kreeg steevast de lachers op zijn kant.
Geboren humorist en optimist-tot-in-de-kist, liet hij gods water over gods akkertje lopen, melkte de dag ( en tussendoor zijn duiven), lanterfantte door de buurt, zat te mediteren op zijn bankje in de zon, genoot van de dingen des levens ...
Kwatongen beweerden wel eens dat Jefken NOOIT had gewerkt. Dat was een pertinente leugen! Jefken had gewerkt. Niet lang en zeker nooit hard, maar toch, hij had gewerkt. Deze sombere periode uit zijn leven bleef evenwel met geheimzinnigheid omhuld en zou, zo werd gefluisterd, een einde hebben gekend toen Dame Fortuna hem door tussenkomst van de Koloniale Loterij een rente voor het leven had toegestopt.
Sinds die heuglijke dag volbracht Jefken zijn dagen in " lust en ledigheid". Een dagelijkse vloek voor de hardwerkende arbeidersgemeenschap waartussen hij leefde , een doorn in het oog van de dag-in, dag-uit bezige moeders en een eeuwige kwelling voor de chagrijnige onderpastoor van de wijk. Voor ons echter, de kwajongens en snotapen uit de wijde omgeving, was Jefken een geschenk uit de hemel. Hij moet zowat de enige zijn geweest, die én de tijd,én het geduld, én de luisterbereidheid kon opbrengen om naar onze "praat" te luisteren, problemen op te lossen, geschillen bij te leggen, scheidsrechter te spelen, ja, om ons voor een stukje , rudimentair maar eerlijk, te begeleiden op het glibberig pad naar volwassenheid...
