Een schilderij gemaakt voor een vriendin die haar borst moest missen.
DIE ZIEKTE.
Het is je overvallen als een dief in de nacht. De angst van binnen is niet te beschrijven en voel jij alleen. Dierbaren staan je bij maar jij geheel alleen, moet die weg bewandelen. Een angstige donkere weg en o zo eenzaam. De diepe angst van binnen, die jij alleen voelt. De zon schijnt buiten de vogels fluiten, maar je hoort ze niet. De grond verdwijnt soms onder je voeten, maar je blijft wel sterk! Het leven is niet altijd eerlijk het geeft je liefde, pijn en verdriet. Nooit zal het meer het zelfde zijn. Maar het licht verschijnt na lange maanden, aan het einde van die angstige donkere weg. De dagelijkse angst verdwijnt, maar o zo langzaam. Innerlijke rust in je zelf, maakt je sterk als wuivend riet in een storm. Na iedere storm in het leven, gaat de zon weer schijnen. Jij bent sterker geworden en relativeert het leven. De zon gaat weer schijnen en je hoort de vogels weer. Intenser ga je genieten van ieder moment, dag en jaar van het leven. Oud worden met je dierbaren is een Gods geschenk dat wens ik je toe.
