Verdriet heeft troost nodig. Troost geven is echter niet zo simpel. Het liefst
laat ik dat dan maar aan anderen over als die er zijn. Bij kleine kinderen is
het een stuk makkelijker, dan is het een kwestie van afleiden. Bij
volwassenen gaat die vlieger niet op. Dan is het meer meejanken en laten zien
dat je meeleeft. Als er ergens een ongeluk gebeurt heb je tegenwoordig,
behalve de politie en de ambulance, ook de trauma helicopter met een trauma
team ter plekke. Waarom heb je geen particuliere trauma
teams? Professionele hulpverleners, mensen die ervoor geleerd hebben troost
te geven. Was het niet makkelijk voor mij geweest, toen het hondje van mijn
zuster overleed, om zo'n team in te schakelen. Ten slotte woon ik 160 km bij
haar vandaan! Dan had ik even een telefoontje kunnen plegen zodat
professionele hulpverleners op haar stoep hadden gestaan. "goede morgen,
mevrouw, wij zijn van de firma "troost op maat" mogen wij even met U
praten! En dat na een half uurtje mijn zus brullend van de lach hen weer
uitliet. Het zou mooi geweest zijn, maar was het maar zo simpel. Nee,
verdriet of rouw heeft een tijdsperiode nodig, afhankelijk van de persoon hoe
hij/zij het ervaart. Daar helpt geen lieve moeder aan. Dus ook
proffesionele hulpverleners en goedwillende personen niet.
