Onze kleinkinderen houden van zingen en horen graag nieuwe (oude) liedjes, die Papie zonder moeite uit zijn mouw en zijn keelgat schudt. Eén noot, één woord is voor hem al genoeg om een aangepast liedje in te zetten. Daarbij durft hij de pedagogische waarden wel eens uit het oog te verliezen en zingt lustig ongekuiste versies van liedjes “die wij vroeger bij de Chiro zongen”. De kindjes vinden dat danig plezant en de Mamie…die houdt haar hart vast, omdat die kleinen vooral de aangebrande woorden onthouden en die ongetwijfeld luidkeels thuis en op school gaan herhalen.

Zo ook dit weekend.

Tijdens het avondeten werd er wat nagepraat over het toneelstuk “Kauwboys en Dindianen”, dat we met ons vieren waren gaan kijken. En dan begint Papie te zingen op de wijs van “Singing aye aye yippee-yippee yay” : Cowboy Jimmy, dat is nen indiejoan - En z’n broer dat is ne Mexikoan, Cowboy Jimmy kan goe raaien- z’n bruur dieje kan goe… (en hier valt zijne frank, dat hij beter niet “vrijen” zingt)….euuuuuu  Braaien!!! Cowboy Jimmy dat is nen indiejoan. Zingt Papie opgelucht en in ’t schoon Aantwaarps.

De kindjes hebben niet door dat de “Chiroversie” werd aangepast en vinden die ene eerste zin al geweldig. Ze vallen  meteen in en Maura, ’t kon niet missen, maakt er ook ineens onbewust een feministische versie van : Cowboy JENNY dat is nen indieJOAAAN- en z’n broer dat is ne MexiKOAAN…

Waaaahhhh!!! Het kwaad is geschied, de onvervalste Antwerpse A is er al ingedreund. Mamie probeert nog na elk gezongen lijntje een nadrukkelijk zuivere “Jààn” en “Kààn” , maar tevergeefs.

Het blijft dolle pret met cowboy Jenny en de platte A tot we ze ’s zondags thuis afleveren.

…is my middle name.

Want het begon hier alweer te slabakken.

Om heel even verder te gaan op mijn vorige stukje : meer dan “hoogstwaarschijnlijk goedaardig” kon er niet vanaf, maar daar wil ik het wel mee doen, wat zou ik anders? Over zes maanden worden er opnieuw mammo- en echografie gemaakt om te kijken of  en hoe de "afwijkingen" evolueren.

Het duurde enkele uren voor het werkelijk tot me doordrong dat dit goed nieuws is en het lukte me warempel om de onrust uit mijn kop te dringen. Dus kunnen we verder met ons leven, want alle andere plannen werden toch even naar de achtergrond gedrongen.

Seffens komen Dario en Maura voor het weekend naar ons : hun eerste logeerpartijtje sedert onze verhuis. Op het programma staat alvast een theaterbezoek met “Kauwboys en Dindianen” in Dionteater. Vorig weekend was hun grote zus al hier en dat werd een prettig, rustig verblijf; hoe het met de twee kleintjes zal worden, valt nog af te wachten. Het zijn zeer lieve, rustige kinderen, die heel fijn samen kunnen spelen, maar het verschil met “logeren in Zoersel” en “logeren in Antwerpen” zal best wel groot zijn. Ginds konden ze meteen de tuin in, fietsjes, step, massa’s schuilplaatsen tussen bomen en struiken… Terwijl het hier vooral binnenspel zal worden, tenzij we ons speciaal voorbereiden voor een tochtje naar het nabije park of de speeltuin. We zien wel : ik heb er alle vertrouwen in.

Na het ontbijt, nog in kamerjas, uitgebreid de Humo gelezen en zo een groot deel van de voormiddag lekker lui doorgebracht : de tegenhanger voor een witte nacht.

Dat komt voor een stuk door gepieker over het onderzoek van gisteren, waarvan ik pas donderdag de resultaten kan gaan ophalen. Daarmee moet ik dan weer naar de huisdokter in Zoersel… Ze houden mij wel flink aan de gang : van kliniek naar dokter naar kliniek. Donderdag zal ik voor de vierde keer in één maand bij de huisdokter zitten en hopelijk blijft het daar nu bij. Verdomme, ik word hier wat kwaad van; ze beginnen ook ferm in onze portemonnee te tasten : gisteren MRI laten maken en 253 € betaald, waarvoor slechts 213 € tussenkomst. Voor nabespreking moet je telkens naar de huisdokter. Mijn huisdokter woont nu op 35 km hiervandaan…en zeggen dat ik naar de stad verhuisde om minder auto te moeten rijden! Gelukkig brengt mijn lief me nu meestal.

Hopelijk donderdag eindelijk goed nieuws en wordt de uitspraak ipv waarschijnlijk goedaardig kortweg goedaardig en hoeft er verder niets meer te gebeuren. Zoniet…tja, dan zijn we er vroeg bij zeker?

In deze mentale wachtzaal zit ik helaas niet alleen, want zowat de helft van onze club vertoeft hier momenteel. Via deze weg dan ook : mijn meeleven met Natoken en Ludovikus; ik weet exact hoe het voelt, schatten!

Talloze keren hoorde ik het oudere mensen zeggen : de tijd gaat sneller naarmate men ouder wordt.

Natuurlijk is dat subjectief, want een dag, een uur, een seconde : ze worden door iedereen, oud en jong, hetzelfde afgemeten, maar inderdaad, het lijkt alsof de dagen veel vlugger voorbij vliegen voor de senior die ik nu ook geworden ben. (Wow! Pardoes een vijfvoudige alliteratie gepleegd   )

Als kind en jongere lijken maanden en jaren eindeloos. Toen ik als vijfjarige verhalen over de oorlog hoorde, was dat voor mij voltooid verleden, geschiedenis uit zeer lang vervlogen tijden en toch was die oorlog pas 10 jaar voorbij.

Wat is tien jaar? Voorbij in een zucht, denk ik nu.

Twintig jaar woonden we “op de buiten”, naar mijn gevoel waren het er slechts vijf.

Terwijl een boreling nog geen ander tijdsbesef heeft dan de duur van het hongergevoel tot het moment van de voeding : een tijd die eindeloos lijkt,of juist onbestaande wanneer het buikje weer bol staat.

We gingen trouwens deze week “te gatjeszoenen” bij het langverwachte eerste kindje van mijn petekind.

Sedert de geboorte van onze kleindochter Maura, die met kerstmis vijf werd, had ik geen boeleke meer in de armen gehad en ik smolt helemaal weg bij die prachtige kleine Mona met haar zijden kopje, gouden wimpertjes, gave huidje en dat hemelse cupidoboogje van een mondje…

De rest van de week werd gevuld met saaiere bezigheden (behalve de prettige zaken zoals de logees die we kregen en een lieve tafelgast op dinsdag).

Vandaag nog met Pjan in de stad gaan eten, maar omdat we beiden bang waren dat het gebouw onder ons ineen zou storten –de voorgevel van de Inno op de Meir werd afgebroken en we hadden allebei een onveilig gevoel door het schudden en trillen- gingen we nog een verwenkoffie drinken in The Duke of Antwerp. Een schot in de roos, want lekkere zelfgemaakte dessertproevertjes!

Inmiddels zijn we ook al voor zonneschermen gaan rondkijken en men is opmetingen komen doen.

Benieuwd wat het kostenplaatje zal zijn. In afwachting heb ik voor de keuken een voorlopig draperietje gestikt en dat deed vanmorgen al goed dienst.

Toen scheen de zon namelijk nog duchtig naar binnen. Tegen de tijd dat ik Pjan in de stad ontmoette was die zon nergens meer te bekennen en was het bar koud, met een gure wind.

Lief zal bibberen als ze over twee weken terugkeert uit Bali…

Pjan is jong genoeg om die ruim twee maanden dat ze elkaar niet zagen nog eindeloos te vinden en ook de twee komende weken duren hem veel te lang, voor hij zijn Lief weer in de armen kan nemen.

Ik denk : twee weken zijn om in een zucht.

Zelfs al wacht ik al te lang met ongeduld en een tikje angst op dat onderzoek van maandag a.s.

Het zonneke schijnt vrolijk op onze ontbijttafel in de keuken. Herman haalt zelfs een petje om het felle licht wat uit zijn ogen te houden, bij mij warmt het mijn rug gezellig op.

Maar het is pas februari…

We realiseren ons dat het nog niet helemaal gedaan is met de werken : er moet dringend een zonnescherm komen aan terrasdeur en –raam. Hier en daar zijn er oranje zonnetenten aan de andere appartementen in het gebouw, maar ik zag ooit een doorzichtig zilveren scherm dat aan de buitenkant van de ramen werd afgerold, dat de zon weerkaatst. Zoiets houdt de hitte in de zomer waarschijnlijk nog beter buiten dan een tent. Eens kijken op het internet en dan : weer winkels bezoeken.

Het zal niet voor deze week zijn : vanmiddag leesuur, dan Voke oppikken en naar het ziekenhuis brengen voor zijn maandelijkse oogprik, begeleiden, luisteren wat de dokters te zeggen hebben en hem weer thuis brengen. Vanavond komt zus Rikske met een vriendin bij ons slapen : ze vertrekken morgenvroeg met het vliegtuig naar Malta, waar hun echtgenoten met de zeilboot zijn aangekomen.

Geen rozen zonder doornen. Geen paradijs zonder slang. Geen euforie zonder ergens een angeltje…

Een maand geleden nam ik zoals gewoonlijk deel aan de tweejaarlijkse screening naar vroegtijdige opsporing van borstkanker.

Voor de mammografie ging ik deze keer niet meer naar de radioloog in ons kempisch dorp, maar naar het vlakbij gelegen ziekenhuis. Tot mijn genoegen verliep deze pletsessie veel zachtaardiger dan gewoonlijk.

Ziezo, daar was ik gemakkelijk vanaf geraakt!

Dacht ik.

Twee weken later kwam de brief van de universitaire instelling : beelden door drie artsen gelezen, afwijking vastgesteld, echografie aangeraden, maar eerst contact opnemen met de huisarts. Daar kan ik gelukkig snel terecht en die stelt me ook enigszins gerust : dat er vaak valse positieve meldingen zijn en ingeval het om een cyste gaat, men dat duidelijk op echografie kan zien, waarna ik me absoluut gerust kan voelen. Het voorschrift voor de echo krijg ik mee. Die moet in hetzelfde ziekenhuis gebeuren als waar de mammo gemaakt is, een afspraak voor de echo kan echter pas een week later…

We waren al zinnens om dat weekend naar zee te trekken, het zal de gedachten wat afleiden, maar nog diezelfde dag val ik languit tegen het Oostduinkerkse beton, hoe ik het gedaan heb snap ik nog steeds niet: mijn hele lichaam scheen op hetzelfde moment plat op de grond te smakken met als orgelpunt een knapperig gekraak in mijn neus.

Drie dagen later lig ik in de onderzoekstoel en kan zijdelings op het scherm de echografie van mijn borst volgen : wat wolkige toestanden en dan ineens : een pikzwart ovaaltje. Daar zit de boosdoener denk ik en ja hoor : met een lichtpen wordt een blauwe stippellijn rond het vlekje getrokken. Deze dokter zegt nauwelijks iets en hij draait maar verder met zijn stick over mijn borst, waar nu ook nogal wat grijzige dingen zitten die hem blijkbaar verontrusten. Ik opper dat het wellicht door mijn val komt, want ook daar voelt alles gekneusd, hoewel er geen blauwe plekken aan de buitenkant te zien zijn. Hematomen zouden inderdaad die beelden kunnen verklaren, maar dat zwart ovaaltje moet alleszins verder onderzocht worden, want het is geen cyste(blaasje) maar een vaste structuur.

En opnieuw rijden we naar de huisdokter in Zoersel(!) met het verslag en om voorschrift voor een MRI eventueel met punctie. Wel moet er twee weken gewacht worden om eerst de eventuele bloeduitstortingen te laten wegtrekken. Terug thuis bel ik naar het ziekenhuis om een afspraak over twee weken; de eerstvolgende mogelijkheid is…over exact een màànd!!!

Okee, ze hebben me wel gezegd dat het waarschijnlijk om iets goedaardigs gaat, maar wat als het dat niét is? Ik wil niet zo lang in onzekerheid zitten en vraag raad aan de huisdokter. Die adviseert -ook voor de gemoedsrust- om elders een afspraak te maken en alle gegevens mee te nemen (dvd, verslag). In het Monica-ziekenhuis kan ik nu over een week terecht en het had zelfs vroeger gekund.

Ik reken erop dat het allemaal goed afloopt en hou mijn grootmoeders in gedachten. Zij werden beiden 96 jaar en torsten allebei een machtige boezem, die nooit “gescreend” is geweest en waar ongeweten mogelijks allerlei zgn.”afwijkingen” in verstopt zaten J.

Btw : mijn neus was inderdaad gebroken, maar het tussenschot niet verschoven en dan doet men er verder niets aan. Behalve wat hoofdpijn de eerste dagen en een ‘snottebelgevoel’ is een langzaamaan tot lichtgeel verkleurende neus het enige wat ik er nog aan overhoud.

Vandaag wonen we precies drie maanden in ons nieuwe nest .

Zes maanden lang hebben we gewerkt als koelies om het hier –samen met een vriend- totaal te renoveren.

De elektriciteit, die totaal vernieuwd moest worden, het bezettingswerk en het plaatsen van nieuwe ramen werden door gespecialiseerde firma’s uitgevoerd, maar al de rest deden we zelf en dat was nogal wat : uitbreken van vloeren, één hele muur en een monumentale schouw.
De oude keuken, badkamer, douchekamer, ingebouwde vestiairekast, binnendeuren en -kaders werden eveneens uitgebroken en weggebracht naar het kringlooppark.
Ons oude aanhangwagentje heeft gouden diensten bewezen, want in totaal is er zo’n 6 ton puin en afbraakhout mee vervoerd en -voor zover het niet door de leverancier werd aan huis geleverd- ongeveer evenveel gewicht aan nieuw materiaal terug binnengebracht.
Het chappen, vloeren, betegelen, monteren en plaatsen van keuken- en badkamermeubilair, afschuren, schilderen, denken, plannen, aankopen…verliepen over het algemeen zonder hindernissen.
Vooral de kunde en adviezen van onze klussende vriend waren  van onschatbare waarde.
Ook onze ouder wordende lijvekes hebben dat goed gedaan, hoewel het naar het einde toe  hoog tijd werd dat we wat rust kregen, maar : het resultaat mag gezien worden.
 
Zowat iedereen die we nu ontmoeten vraagt ons of we het wel kunnen gewoon worden in deze totaal verschillende omgeving.
We komen immers uit een groene, zeer rustige omgeving in de Noorderkempen en wonen nu in een gebouw in de stadsrand met 12 verdiepingen, waarin 100 appartementen.
Wij kunnen telkens uit de grond van ons hart verzekeren dat wij ons hier zó intens goed voelen; dat zeggen we zelfs meerdere keren per dag tegen elkaar.
Dit is de juiste beslissing op het perfecte moment geweest : we waren in staat om nog zeer veel zelf te doen, waardoor we de kosten konden drukken en het appartement helemaal naar onze zin afwerken.
Het gebouw heeft alle voor ons nuttige diensten in de directe omgeving, is zeer rustig en qua groen missen we niets !
Vooraan, waar living en keuken liggen,  kijken we uit op een plein met oude bomen, die vooral in de zomer de gebouwen aan de overzijde camoufleren en aan de achterzijde, waar de slaapkamers liggen kijken we uit op het groene gebied van de universiteitscampus.
Middelheimpark is vlakbij : "onze" prachtige tuin, die we niet zelf moeten onderhouden!

Als ik straks weer toneelrepetities heb, kan ik met de fiets of tevoet naar Dionteater, want het is slechts 2 km hiervandaan.
Zus Jeske woont om de hoek en mijn ouders eveneens op 2 km. Zelfs de kleinkinderen wonen zoveel dichterbij, zonder daarbij  hun ouders  te vergeten natuurlijk.

Komt het door de rust na al dat zware werk? In elk geval verkeren we na drie maanden nog steeds in een euforie om onze mooie nieuwe woning.

Het kriebelt al een hele tijd om het bloggen weer op te nemen, maar er is zoveel gebeurd dat alles chronologisch  weergeven een haast onbegonnen zaak is.

Wat doen we dan?

Juist!

Het eerste wat vandaag bij me opkomt gewoon neerschrijven.

Op de Facebookpagina van een van onze jonge acteurs in Dionteater las ik vandaag : “Ik heb nog één ticket over voor vanavond, 'De Explicateur' in CC De Kern in Wilrijk. Iemand nog zin om mee te gaan? “

Natuurlijk verwacht zo’n gast liefst een hoop positieve reacties van jong vrouwelijk schoon, maar tegen beter weten in, stuur ik hem een bericht dat ik wel geïnteresseerd ben en kijk :

Ik ben de uitverkorene J

Dus ga ik vanavond naar theater met een vlotte kerel die er geen graten in ziet om met een grootmoeder uit te gaan.

Heerlijk, toch?

Mijn lief ging eergisteren naar de dokter en nam een staaltje
ochtendurine mee. Vandaag mocht hij bellen voor de uitslag.
Dokter zoekt de resultaten op en dan hoor ik haar uitroepen :

-Herman! Wat heb jij uitgespookt? Jouw suiker staat
alarmerend hoog!(iets waarvoor hij helemaal niet op controle
was gegaan en waarmee hij ook nooit problemen heeft gehad).

-WIJ (nee : GIJ, schat!) hebben een potje gepakt waarin
 honing heeft gezeten, Dokter. Dat stond bij de lege
 confituurpotjes…zou het daarvan kunnen komen?
En als ik  zulke hoge suikerwaarden  heb, zou ik daar dan
geen last moeten van hebben?

Dokter barst in lachen uit en beaamt dat bij zulke hoge cijfers
inderdaad wel iets te  merken zou zijn. In elk geval moet
Herman volgende week nog een routine bloedonderzoek
laten uitvoeren. Als ik had geweten dat hij een van die
lege potjes had gepakt, had ik dat nog eens extra afgewassen!

Die foto wou ik toch nog maken vooraleer de vreemde vogel een begrafenis zou krijgen of in de pot zou belanden… Dus sprong ik opnieuw op de fiets en maakte hetzelfde bosritje. Vandaag is er vreemd genoeg geen wandelaar te zien, hoewel het even mooi weer is als gisteren. Zaterdag is blijkbaar nog steeds boodschappen- of autowasdag, denk ik.

Leo C is in de boomgaard aan het werk, maar hij weet ondertussen dat de gecrashte vogel een frankolijn is : een  Zuid-Afrikaanse fazantachtige. Hoogstwaarschijnlijk werd die voor de jacht uitgezet, omdat dit met inlandse fazanten verboden is. De klauwen waren bijgeknipt, zodat hij niet kon scharrelen naar voedsel en dus van voederplaatsen afhankelijk zou zijn, waar hij dan weer gemakkelijk geschoten kon worden. Dat verbod geldt alleen voor inlandse fazanten, maar exoten zoals deze frankolijn mogen dan weer niet ingevoerd worden. Hoe daaraan ontsnapt is, is een ander raadsel…

Mijn pietje zit dan ook nog eens goed in het vlees en tenzij ik hem zou opeisen, zouden ze hem aan een vriend/kok geven om te bereiden.

Ik heb alleen de foto’s mee naar huis gebracht, want met  zo’n vogel leeghalen  en pluimen heb ik –op één enkele kip na- geen ervaring. Die kip van destijds was trouwens zo taai als leder, hoewel het een jong dier was. Waarschijnlijk had ik ze te snel na de slacht klaargemaakt. Dus hoop ik dat die kok “mijn” frankolijn op een smakelijker manier op tafel zet.

Hierbij dus de plaatjes...                 

Een geweldige smak tegen de glazen terrasdeur doet me van mijn stoel opspringen.

Een houtduif, die zich te pletter heeft gevlogen, denk ik. Maar de kamikazevogel die op het terras ligt te trekkebenen is een voor mij onbekende soort. Ik ga voorlopig niet te dichtbij om hem geen extra stress te bezorgen : misschien komt hij seffens bij en kan hij verder vliegen.

Enkele minuten later ligt hij helaas roerloos en met gesloten ogen. Van op een afstand meende ik er een roofvogel in te herkennen, maar nu ik hem goed kan bekijken geraak ik er niet wijs uit : 30 à 35 cm groot, bek van een kip , witte poten en een prachtig verenkleed : lichtgekleurde veertjes met zwarte rand,  een zwartbruine brede, gespleten, korte staart. En “fazantachtige” vleugelpennen. Mijn vogelboek brengt geen uitkomst; het dichtstbij komt nog de kwartelkoning(maar die heeft zo geen sterke staart) en het auerhoen (zo goed als uitgestorven). Als dit een zeldzame soort is, moet ik het melden in het Bezoekerscentrum van Zoerselbos en ik ga op zoek naar een geschikte kartonnen doos. De vogel wordt voorzichtig in de doos gelegd en ik fiets met mijn raadselachtige vondst naar het Bezoekerscentrum.

Leo Cautereels, een autoriteit voor wat Zoerselbos en Zoerselse geschiedenis betreft, zit in de woonkamer. Hij is stomverbaasd als hij de onfortuinlijke vogel ziet, onderzoekt hem minutenlang en kan hem niet thuisbrengen. Er wordt een vogelencyclopedie bijgehaald, maar ook hij komt niet verder dan wat ik al dacht : een hoenderachtige, maar nooit gezien…

Toch goed dat ik het diertje naar hier bracht, hij is duidelijk ook geïntrigeerd, gaat het verder laten onderzoeken en mij opbellen als het resultaat bekend is. De plaats en tijd van het vliegongeluk wordt nog genoteerd en dan fiets ik door de late herfstzon terug naar huis. Ik heb het bospad genomen en moet geregeld slalommen om de vele wandelaars te ontwijken.

Stom, dat ik geen foto heb genomen van mijn rare vogel, denk ik nu…

Toemaatje : het woord “hoender” is niet direct iets wat je dagelijks in de mond neemt, getuige daarvan volgende anekdote …

Toen onze zonen nog zoontjes waren, bezocht Herman samen met hen de Antwerpse dierentuin, met een speciale rondleiding “achter de coulissen”. Bij thuiskomst rolde het er over-enthousiast uit : “Mama-mama! We hebben HOEREkuikens gezien!!!”

Opgetogen nam ik het dikke pak mee naar huis, met de plechtige belofte het na gebruik persoonlijk aan onze costumière terug te bezorgen.

Sms naar Adam : “Echte soutane gevonden! Laat maar weten hoe ze naar Holland moet”.

Adam speelt binnenkort een pastoor uit de vorige eeuw en omdat het Miertheater uit Schagen (Noord-Holland) niet over zulk priesterkleed beschikt, had ik voorgesteld om eens bij ons Dionteater  te informeren. Een culturele uitwisseling zou ik het nu niet direct noemen, maar een mens moet ergens beginnen, nietwaar?

Sms van Adam , die zich duidelijk al helemaal in zijn rol inleeft : “Halleluja!”

Toen ik het kledingstuk eens goed bekeek  was mijn eigen halleluja er eentje in sourdine...De soutane was authentiek, dus minstens vijftig jaar oud en hoogstwaarschijnlijk nog enkele decennia meer. Vele kleine reparaties, en één ontbrekend knoopje daargelaten, ziet ze er vanop enige afstand zelfs nog redelijk goed uit. Ik stelde vast dat er een extra zoom ingestikt was, die ik fluks lostornde tot de oorspronkelijke lengte, aangezien Adam qua lichaamslengte een echte Nederlander is. Bij alle authenticiteit zijn er met de jaren ook ettelijke liters authentiek pastoorszweet en evenveel toneelpastoorszweet (minstens even straf) in die doorleefde dracht getrokken …

Costumière Michke had wel gezegd dat ik de soutane best wat zou laten luchten, maar dit probleem zou met luchten alleen niet opgelost geraken. Menselijke transpiratie blijkt het hardnekkigste parfum…die soutane hing daar al jaren ongebruikt en toch nog zo doordringend rieken!

Mijn ventje zei : “Zeg maar dat ze die in Holland nog eens naar de droogkuis brengen”. Maar ik moést trachten er eerst nog wat aan te doen. Het waardige maar stinkende kleed werd in de tuin opengehangen en ik ging met een Febrèze-verstuiver ten aanval op de oksels. Na enkele vergeefse veldslagen en wegens gebrek aan munitie liet ik de overmaatse vleermuis dan maar enkele uren uitwapperen. Misschien moest ik kwaad met kwaad verslaan? Ttz : een sterke geur met een andere sterke geur overtroeven?

Het sterkst geurende in onze tuin is rozemarijn, dus sneed ik hele bosjes af en stak ze met wasknijpers als bosjes groene okselharen vast in de armuitsnijdingen.

Drie dagen hangt de soutane nu al uit te waaien. Zeven keer haalde ik ze voor de regen al heen en weer uit de tuin, onder het afdak en terug, want ik denk niet dat het goed is om ze nat te laten worden. Liefst van al zou ik ze natuurlijk in de wasmachine steken om ze eens lekker helemaal op te frissen, maar dat durf ik niet. Vandaag heb ik de rozemarijn weggehaald en een buske Rexona op het rampgebied verstoven en nu begint het precies toch iets te beteren…

Geloof het of niet : ik vind de tijd niet om te schrijven. Terwijl : als ik effectief gauw wat zou intikken er altijd wel een gaatje zou zijn, maar die schrik voor het witte blad is en blijft steeds aanwezig, en bijgevolg ook het uitstel, hoe graag ik dit ook doe…Ik weet het : ik ben een raar geval.

En àls ik nu dagelijks een kleinigheid zou schrijven, dan onthield ik natuurlijk ook beter wat er allemaal gebeurde. Maar goed, hier volgt een rommeltje van een weekoverzicht :

Kleinzoon werd vijf jaar, wat naar behoren gevierd werd bij hem thuis met ouders en grootouders, ’s anderendaags zaten we alweer aan de feesttafel ,bij vrienden ditmaal. Dat waren gelukkig al twee prettige en stressloze dagen, maar eens thuis ben ik het merendeel van mijn  vrije tijd met mijn toneeltekst bezig geweest. Vanaf zaterdag kwamen de 2 jongste kleinkindjes logeren, terwijl hun papa en mama met de motorhome naar een tweedaagse loopwedstrijd in de Ardennen  reden. Het weer wilde vorig weekend niet echt mee, maar de kindjes hebben zich geamuseerd en hun gewillige papie en mamie flink afgebeuld. Zondag was het opendeurdag bij de gemeentelijke brandweer.Er stonden springkastelen, een trampoline, een schminkstand, een blusoefeningspel, de kinderen mochten met een van die grote rode brandweerwagens meerijden, er was eten en drinken : we hadden er geen kind aan…

Dit was de tweede maal dat ik me verbaasde over hoe geduldig kinderen in de rij willen wachten om geschminkt te worden. Het duurde drie kwartier vooraleer onze kleintjes aan de beurt waren en ik hoorde geen zuchtje of klacht. Spiderman en K3 vlogen nadien als een opgedraaide veer het springkasteel in. Maura kwam wel om de paar minuten heel bezorgd vragen of haar glittertjes er nog op zaten en ze wilden allebei met hun schmink gaan slapen om het ’s anderendaags aan hun ouders te laten zien. Dario veranderde de volgende morgen van gedacht: bij hem mocht alles afgewassen worden, maar bij Miss Glitter moest ik dan weer heel voorzichtig zijn om nog wat te kunnen bewaren. Gelukkig merkte mama de decoratie dadelijk bij haar aankomst op!  

Na hun vertrek hebben we de rest van de bovenverdieping aangepakt : er moest nog een kamertje en de overloop gevloerd worden. Hoewel goed gevorderd moesten we het werk een dag staken, omdat Herman dinsdag naar Duitsland moest voor een vergadering. Dat werd dan weer een studiedag voor mij en omdat het droog bleef, moest het gazon er ook nog eens aan geloven. Voordeel van deze natte zomer : het grasveld ligt er einde augustus  prachtig groen bij.

Woensdag : verder vloeren, plinten plaatsen en spleetjes vullen. Geradbraakt maar zeer tevreden met het resultaat ’s avonds in de zetel ploffen en tv kijken. God, wat zijn er al veel van die dikke spinnen! Ik zie er elke dag wel een door de living rennen. Normaal, want de tuindeuren staan hier haast altijd open.

Donderdagvoormiddag : eerste schooldag, die mijn “wandelvriendin” en ik vieren met onze klassieke 8-km toer rond de trappistenabdij. Het was heerlijk wandelweer! Namiddag : in de tuin met mijn toneeltekst en toegegeven : ook met de nieuwste Humo. Avond : eerste repetitie van dit seizoen. Ik had geen flauw idee hoe het (tekstkennis) zou gaan in samenspel met de twee andere speelsters. Het viel mee : We hebben enkel het eerste bedrijf gedaan en – haha!- daarin heb ik niet zoveel tekst. Ik zet me al schrap voor maandag : deel twee! Dat is een stevige boterham voor mij.

Vrijdag. De beslissing was gisteren al gevallen : de barbecue voor ons Voke zijn 88^ste verjaardag zal toch niet bij ons doorgaan, omdat de weersvoorspelling bar slecht is. Ik zat er al ruim een week mee in mijn maag… een veertigtal familieleden, dat is een hele aanpak , zeker als je je nog niet helemaal OK voelt. De nasleep van de zomergriep speelt me nog parten : hoest, stemprobleem…En dan die grote tent opzetten, tafels, stoelen, glazen en servies afwassen en klaarzetten, desserts maken, dranken koelen, alles met het risico dat de regen de hele namiddag naast de tent en de pergola kletst en de aanwezige kinderen niet in de tuin zouden kunnen spelen… Ik zag het dit jaar echt niet zitten. Ook al grillen mijn schoonbroers en bereiden 2 zussen de slaatjes voor. Gelukkig zagen mijn ouders in dat het in de voorspelde omstandigheden niet ideaal zou zijn om het hier te doen. Mijn voorstel om allerlei hapjes voor te bereiden en taarten te bakken werd dadelijk aanvaard en het zal dit jaar dus een drink in hun huis worden, waar iedereen binnen plaats kan vinden. Vrijdagavond reden we weer maar eens richting stad naar een optreden van de Vaganten, een groep die luisterliedjes zingt en waarbij neef Chris basgitaar, dwarsfluit en mondharmonica speelt. Het werd een heel aangename avond.

Ziezo : we zijn bij zaterdag gekomen. Voormiddag boodschappen, namiddag taarten bakken, rijstpap koken (= voke zijn lievelingsdessert), kleine worstenbroodjes en minipizza’s maken, die dan morgen nog even in de oven mogen. Het staat nu allemaal koel. Mijn biscuit is niet zo mooi gerezen als gewoonlijk…het zij zo. Morgen moet ik die nog versieren en dan zorgen dat het allemaal ongeschonden in Edegem geraakt. Ik ben geweldig opgelucht dat de zaak op deze manier opgelost is, zus Greet zou nog scones bakken en Jeske maakt wraps. Er zal daar niemand met honger buitengaan.

Gezien de hoeveelheden noeste arbeid die hier de voorbije dagen zijn geleverd door zowel Herman als mezelf, kan het niet anders of de griep is overwonnen.

Toegegeven : dat laatste stukje haag snoeien was er wat over, maar ik wou het hele boeltje zo graag af hebben, dat ik na afloop mezelf bijna bovenop het afval kon draperen.

Versierd met groensnippers tot in de verste plooitjes van mijn –zeer letterlijk- aantrekkelijk lijf en overdadig geurend naar kerstboom, compleet met rode bollen vanwege de dazenbeten, mijn armen stijf als kandelaars door het hanteren van de haagschaar, kon ik  helaas deze thematische uitrusting niet bewaren tot over enkele maanden en was maar al te blij om die ’s avonds met een verfrissende douche van mijn afgebeulde lijf te kunnen spoelen.

De avondboterhammen smaakten als nooit tevoren, nu ook de eetlust er terug is en we sloten af met een koffie …met twee pralinekes. De pralinekes die voor Gillian bestemd waren. De pralinekes waarvan wij er nu elke dag twee gaan eten, tot de doos leeg is.

Waarom, o waarom, heb ik niets concreets ingezet op onze weddenschap vorige week ? Nu blijkt dat ik gelijk had, zegt Herman dat 2 pralinekes per dag mijn winst is…evengoed eet hij ze mee op natuurlijk. Ik had er op zijn minst een sacoche moeten uithalen, doeme toch!

Voor wie nieuwsgierig is naar de weddenschap : toen Adam en Tineke hier vorige week logeerden, leidden de kronkels van het gesprek ons tot de “tonsuur” : dat geschoren rondje dat de priesters voor  het 2^de Vaticaans concilie nog op hun kruin hadden. Ik beweerde dat het askruisje daarin  gestempeld werd, ipv op het voorhoofd, zoals bij leken het geval was. Herman, nochtans een misdienaartje van het moment dat hij af de borst was, verklaarde mij zowat gek.

En tóch gewonnen! Hèhe! Had ik nu maar….

De afgelopen weken stonden bol van de verschillende activiteiten. Er was zoveel te doen dat bloggen er eens te meer overschoot. Als ik mijn laptop al openklapte, was het om mijn mail na te zien en hoogstens een spelletje te doen, omdat de fut er niet was voor méér.  Toch gaven die dagen ook veel voldoening, omdat de werken op de verdieping eindelijk opschoten, wij onze Nederlandse vrienden een paar dagen te logeren kregen, evenals de twee jongste kleinkindjes. Ook voor de laatste week van augustus en begin september staat onze agenda reeds vol. Toen Herman na zijn terugkomst van Estland een afspraak had gemaakt met een Engelse vriendin om haar –na herhaalde uitnodigingen- eindelijk enkele dagen te gaan bezoeken, was ik daar blij om, hoewel ik het moment niet zo gelukkig gekozen vond. Daags nadat we de tickets voor de ferry hadden gekocht, kwam het nieuws van de rellen in Engeland…onze vriendin woont aan de rand van Londen. Mijn stressniveau steeg met de dag…

Woensdag de 17^de zouden we vertrekken. Eerst moest de tuin nog een maaibeurt krijgen, het scheren van de hagen zou moeten wachten tot na onze terugkeer. De motorhome was in orde, de bandenspanning ongewijzigd (oef!) en na nog een kilo goeie Belgische pralines te hebben ingeslagen, evenals de benodigdheden voor het dessert bij Gillians barbecue-voor-40-man twee dagen later, vertrokken we onder een grijze hemel. Het  voorspelde warme zomerweer liet op zich wachten : het was somber, winderig weer en tot mijn ergernis was ik opgestaan met lichte keelpijn en een kriebel in de neus.

Na alle voorbije pech zat ik gespannen als een veer op de passagiersplaats, maar de camper deed het  voorbeeldig en eens voorbij Gent werd het verkeer rustiger en begon ik wat te ontspannen. We waren van plan om in de buurt van de Ferryhaven te overnachten. De oversteek was gereserveerd voor 7u50 de volgende morgen. Even voorbij Dunkerque stopten we op een parking om de mogelijke overnachtingsplaatsen nog even te overlopen; we kozen voor de parking vlakbij de ferryhaven. Toen we van de parkeerplaats wilden vertrekken, startte de motorhome niet…niks! Nada! Geen geluid, geen enkel lichtje van de hele kerstboom te zien… Inwendig kromp ik ineen…Ik zei geen woord, mijn lief ook niet veel, hij opende de motorkap op zoek naar het euvel. Ik was vastbesloten om me er niet mee te bemoeien, liet het maar over me heen komen, maar dan wel in de vaste overtuiging dat dit voor mij absoluut de laatste druppel was. Na wat gefrutsel onder de kap, ging ik toch maar even morele steun geven, want medelijden had ik wel met Herman. Er stond een sterke, gure wind en ik begon mij hoe langer hoe kouwelijker te voelen. Omdat hij het niet kon oplossen, werd ten langen leste de bijstandsverzeking opgebeld. Die zei ons om eerst het nr 17 te bellen, dat moet zo gebeuren op de Franse autosnelwegen. In afwachting aten we dan maar onze avondboterhammen. De Franse garagist luisterde nauwelijks naar wat Herman hem vertelde : dat het een verbinding met de batterij kon zijn en na wat pogingen om die bij te laden (wat overbodig was, want ze was ok) besloot hij om de camper weg te slepen naar zijn garage omdat er volgens hem serieuze problemen waren met de startmotor of een ernstig elektrisch probleem. Herman blijft denken dat het eenvoudiger is… Als we in de garage aankomen wordt onze verzekering terug opgebeld. Ik zie het gezicht van de garagist betrekken als hij na zijn verslag te horen krijgt dat er een Belgische takelwagen gaat komen om ons samen met de wagen te repatriëren. De man had waarschijnlijk gehoopt om naast het slepen ook  een vette reparatierekening te kunnen presenteren…

Na anderhalf uur verschijnt de takelwagen uit De Panne(what’s in a name), die ons naar huis zal slepen. De energieke man luistert naar Hermans vermoeden en in een wip heeft hij de oorzaak  gevonden en opgelost : 2 kabeltjes naar de batterij zaten los! In gedachten was ik al terug thuis, had Gillian al op de hoogte gebracht van het feit dat we niet naar Engeland zouden komen en was blij dat ik met de erger wordende verkoudheid thuis zou kunnen uitpuffen.

Maar de snelle reparatie heeft mij blijkbaar even een boost gegeven en ik bel meteen naar Gillian om te zeggen dat alles door zal gaan als gepland. Wij rijden dus verder naar Calais, waar we op de grote parking de nacht zullen doorbrengen. Ondertussen is het toch al 10 uur geworden en we gaan slapen, want moeten blijkbaar al om kwart na 7 inchecken.

De nacht is echter verschrikkelijk. Ik word hoe langer hoe zieker, krijg koorts, hoofdpijn, steken in mijn gewrichten, een hevige druk op mijn ogen, zelfs mijn tanden doen pijn. Als ik lig word de druk op mijn ogen groter, dus probeer ik rechtop zittend wat te slapen…lukt natuurlijk niet. Had ik maar een pijnstiller: ons eerstehulpkistje bevat alleen wat voor wondverzorging. Koppijn hebben wij nooit. Herman slaapt gelukkig gewoon door ondanks dat ik elk uur naar het toilet gestrompeld ben.

Wachten op de ochtend duurt dan wel erg lang. Ik moet niet lang aandringen om rechtsomkeer te maken, hoewel hij teleurgesteld is dat de reis niet doorgaat. Nu is mijn maag ook nog van slag en het glas water dat ik dronk is er even snel weer uit, zo gaat het de hele terugweg. Ik kan gewoon niet in de passagierszetel blijven zitten en ga op bed liggen terwijl wij naar huis rijden, een emmer veilig in de aanslag.

Nu zijn we drie dagen verder en sedert gisterenavond gaat het een heel stuk beter. Nog wat slapjes en zonder eetlust (maar dat vind ik niet erg). Herman heeft zich afgelopen dagen nuttig gemaakt met klussen, ik kon gisteren mijn toneelrol weer doornemen, alles komt goed. Onze tickets kunnen we blijkbaar nog een heel jaar gebruiken, dus dat reisje gaat vroeg of laat nog door.

Maar het zal NIET met de motorhome zijn!

Het laat zich raden dat het mini-aanrijdinkje mijn weerzin tegenover
 de motorhome nog vergroot en ook Herman is nu wel overtuigd om hem
te verkopen, hoewel ik weet : als het alleen van hem afhing, zou hij
het gevaarte liefst van al behouden. Het valt trouwens nog te bezien of
 hij zo vlot te verkopen is als onze garagist suggereerde.

Die nacht kan mijn onderbewustzijn flink verder kluiven aan de
 hele toestand, zodanig dat ik om drie uur wakker schiet en
alle puzzelstukken plots logisch in elkaar lijken te passen.
 Wij zijn bedrogen denk ik, hoewel ik het niet wil geloven,
ik wil de garagist niet wantrouwen, maar er lijkt maar één waarheid
 te bestaan, ook al wil ik die liever negeren : De wagen opgekrikt,
zonder wielen, op een moment dat men mij niet meer in de
garage verwachtte; de volle, nieuwe banden 200 km tevoren; de
volgens hem ”zo goed als lege banden bij aankomst in Belgi딅
De Sherlock Holmes in mij trekt zijn gevolgen : onze dure nieuwe
banden zijn eraf gehaald en er werden er oude opgezet. Omdat ik
toch niet meer kan slapen, glijd ik uit bed, pak een zaklamp en ga
de banden inspecteren. Natuurlijk kan ik niet uitmaken of het al dan
niet de onze zijn. En banden hebben geen identificatie-
nummer, veronderstel ik.

In het daglicht zien de banden er scherp ingesneden en onverdacht uit
en dat is ook Hermans conclusie. Mijn nachtelijke schrik is waarschijn-
lijk loos alarm geweest. Toch had ik er graag meer zekerheid over
gehad, bv. door de bandencentrale eens te laten controleren; die
banden waren speciaal in Duitsland besteld en niet goedkoop.

 En heel graag had ik geweten of het normaal is dat de wielen eraf
worden gehaald als er onder zo’n wagen moet gewerkt worden…
Is er iemand die daar wat van af weet ?

De motorhome werd einde van die panneweek bij onze garagist afge-leverd. Mijn lief vertrok voor ruim een week naar de Europeade in Estland en ik reed met onze kleine auto naar de garage, voorzien van een
grote valies en een paar plooibakken om zoveel mogelijk uit de
motorhome te halen.

Daags nadat ik de spullen eruit had gehaald, besefte ik, dat ik mijn
MP3-speler niet had meegebracht. Waarschijnlijk zou de motorhome al
op de brug staan, zodat ik er niet meer in kon, maar ik waagde het
erop, sprong op de fiets en reed onaangekondigd naar de garage.

De garagist was met een gast aan een andere wagen bezig, maar
de motorhome stond met de neus omhoog op een grote krik en tot
mijn verbazing : zonder wielen. “Vreemd”, dacht ik “Er was toch niets
mis met de banden…Ah! Misschien kan de garagist anders niet goed aan
de onderkant, of zit dat wiel in de weg voor de steun van die grote
 krik”, maar ik zei er niets over. Eigenlijk was ik gegeneerd omdat ik
daar alweer stond voor iets dat ik vergeten was.  Toen ik me daar
voor verontschuldigde, stelde hij voor om de auto naar beneden te
laten, maar ik zei dat ik wel via de krik in de wagen zou klauteren als
dat mocht. Ik pakte vlug mijn MP3-speler, bedankte en reed weer
naar huis om mijn toneeltekst in te spreken. Zo zou ik al
wandelend gemakkelijk mijn rol kunnen repeteren.

Dinsdagvoormiddag zouden wij de motorhome gaan ophalen.
De kosten waren niet min, dat hadden we verwacht, maar onze vriende-
lijke garagist verzekerde ons dat we op beide oren konden slapen :
de auto was veilig genoeg om opnieuw grote ritten mee te doen. Ik kon
 het niet laten om te vermelden dat –indien er vraag van klanten zou
zijn- wij hem liefst zouden verkopen. Hij zei dat de doorverkoop-
waarde zeer goed was en dat hij ons op de hoogte zou houden.
Toen we vertrokken, raadde hij ons aan om regelmatig de banden
spanning te checken, want dat die banden vooraan bij aankomst slechts
2,5 bar hadden. Hij had ze nu tot 4,5 gevuld (ze mogen 5 hebben en
wij hadden ze de laatste dag in Zwitserland nog gecheckt : alles was
toen normaal). Wij waren stomverbaasd : die voorbanden waren nieuw,
 er was slechts een goeie 1000 km mee gereden. Had de Franse
dépanneur ze om een of andere reden afgelaten???  Het raadsel
bleef onopgelost.

Wij reden naar huis, niet zonder een tussenstop bij de supermarkt.
 Ik kwam er eerst aan, reed de ruimste van de twee parkings op en
ging ervan uit dat Herman met de motorhome ook daar zou gaan
parkeren. Op de andere staat het meestal vol en is het moeilijk keren
met zo’n groot ding. Terwijl ik met het winkelkarretje naar binnen rijd,
zie ik de motorhome voorbijrijden in de richting van de kleine
parking…Tssss…waarom doe je dat nu, man!, schud ik inwendig mijn
hoofd. Het duurt en duurt vooraleer hij binnenkomt, ik werd zelfs al
wat ongerust. Niet onterecht zo blijkt, want als we bij de kassa
komen, spreekt een man hem aan, dat er dan toch een kras op zijn
nieuwe auto zit en dat we na het winkelen de zaken moeten regelen.

Wij gaan kijken. Wat Herman al wist, maar ik nog niet : er zit een
 wit streepje van 7 cm op de hoek van de achterbumper, verder geen
deuk, niks… De nieuwe auto ziet er voorts onverzorgd uit, maar dat
doet niets terzake : als je schade hebt opgelopen, moet die
inderdaad vergoed worden. Als het mijn wagen was, zou ik een som
vragen en het zelf oplossen, niet een hele bumper laten vervangen voor
een wit streepje, hopelijk reageert die bestuurder ook zo. Herman
blijft op hem wachten, terwijl ik - redelijk opgedraaid want
verdomme-die-motorhome-weer! –al met de boodschappen naar huis
rijd.
                                                                                   (wordt vervolgd)

3 uur ’s nachts. Ik ontwaak met een vreselijk vermoeden. Mijn lief, pas één dag thuis en nog moe van de voorbije Europeade, wil ik er niet voor wekken, maar ik lig zo gespannen als een veer en met bonkend hart naast hem, zodat hij even later toch wakker wordt van een lichte aanraking. Ik moèt het hem vertellen of ik ontplof! Zoals steeds blijft hij er rustig bij en zegt dat we het morgen zullen onderzoeken, dat hij er niet wakker van gaat liggen.

Ietwat gesust, word ik rustiger, maar kan het toch niet nalaten om alvast een en ander na te zien. Klaarwakker ben ik; in de garage zit nog een propere lading in de wasmachine, die ik dan al maar onder de koepel ga ophangen. Een duif in de boom vlakbij roefelt verschrikt van :“Hola! Is’t al tijd om op te staan?”.

Ik klap mijn laptop open en doe een spelletje op Facebook. Och ja, waarom zou ik er niet meteen een stukje over schrijven? Het hoe en waarom van mijn ontzetting volgt als ik meer weet.

Nu probeer ik nog even of ik weer onder zeil geraak…er komt al licht in de lucht.

Morgen komt onze jongste enkele dagen thuis vanuit Oostenrijk voor het huwelijk van Wout en Frauke op vrijdag. Hij heeft slechts één dag om hier al zijn administratie te regelen : nieuwe ID-kaart, autokeuring en –herstelling. Hopelijk komt alles tijdig in orde, want maandag moet hij al opnieuw aan het werk in Sankt-Johann!

Een eerste kort stukje schrijven en al meteen, hoewel ongewild, tegen schenen gaan stampen, dat is niet zo best om te beginnen… Dus even iets rechtzetten. Natuurlijk was ik de vrienden van ons “blogclubje” niet vergeten : Bojako, Huismusje, Hotlips, Ludovikus, Myette en Natoken. We volgen elkaars blog al ongeveer van bij de start van Sennet. Zeven zeer verschillende karakters met even uiteenlopende achtergronden, die door het bloggen bevriend geraakten en al verscheidene jaren elke eerste vrijdag van de maand een namiddag samenkomen om nog eens “live” bij te kletsen. Zij waren de eersten die mij aanspoorden om door te gaan met bloggen, maar die ook begrepen dat het voor mij op dat moment even genoeg was, zegden dat er geen druk mocht achter zitten en dat ik mijn tijd maar moest nemen.

En als we dan toch aan het rechtzetten zijn : Sorry,  aan  iedereen die af en toe  kwam lezen en door het plaatsen van een reactie lieten horen, dat ze hier graag even vertoeven. Het is gevaarlijk om namen te noemen, want ik zou mensen vergeten, maar toch een speciale dankjewel aan Affodil, Bomma, Jan, Lieve, Michelly, Thea,  Dany, kinderen, andere familieleden en vrienden : het was altijd een positieve prikkel om te zien dat jullie hier waren.

Ter verontschuldiging wil ik toch nog even aanvoeren dat ik gisteren twijfelde om te schrijven “…MINSTENS twee trouwe zielen…”, maar omdat er eerder in die zin al “AllerMINST” zat, vond ik het van het goede teveel en trapte zo ongewild op andere echte trouwe zielen.

Blablablaaaa….Het kwaad is geschied, maar Mus zei al dat ze me vergeeft, ik hoop jullie ook : AL mijn lieve lezers.

Vandaag dacht ik al een stuk verslag van onze Zwitserlandreis te plaatsen, maar dat zal iets voor morgen worden. Zolang het hier nog droog is, trek ik het bos in voor een wandeling met de MP3. Er staat geen muziek op , maar een opname van mijn volgende toneelrol, want op 1 september vangen de repetities aan en moet de tekst gekend zijn.

Dit is allang geen dagboek meer.

Ik heb het gevoel dat ik het niet meer kan, schrijven… Als ik dat al ooit kon.

De inspiratie is weg en de goesting is weg, hoewel er genoeg gebeurt, maar ik krijg het niet meer in een vorm gegoten.

Daarom is het beter dat ik dit blog afsluit.

Misschien komt de zin om de draad weer op te pikken nog wel eens terug, maar ik kan nu best helemaal afsluiten in plaats van die halfslachtige en karige berichten van de laatste tijd.

Dank aan ieder die dit blog trouw, of zelfs maar af en toe bezocht en grappige of meelevende reacties plaatste!

Langs deze weg stuur ik een hartelijke virtuele knuffel aan al mijn lieve lezers.

...maakten de Vaganten deze Nederlandstalige versie.
Ik vind ze heel mooi en niet alleen omdat neef Chris er dwarsfluit bij speelt

Vandaag kwam het er nog eens van : onze dinsdagochtendwandeling door het bos.

Sedert het begon te sneeuwen maakte ik samen met Ria nog enkele mooie wandelingen, Nora had het echter te druk met zonen-in-de examens en kerstvoorbereidingen . Toen begon het te vriezen en werd het wandelen te riskant. Een gebroken arm of been hadden we er nu ook weer niet voor over.

Ik miste de beweging in de frisse buitenlucht echt heel erg. Ria vertrok al voor Nieuwjaar naar Spanje voor de rest van de winter . Vandaag hebben Nora en ik met ons tweetjes terug de Trappistenwandeling kunnen maken.

Voor alle duidelijkheid : wij hebben geen enkele trappist gezien, noch  in vaste noch in vloeibare vorm. Stàppen doen wij! En babbelen natuurlijk ook een beetje … Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.

De paden waren slijkerig en het was mistig-mysterieus, maar niettemin heerlijk om na lange tijd binnen zitten eindelijk nog eens een frisse neus te halen.

Na zeven pogingen, lukte het me toch om van ons tweetjes een foto met mijn GSM te maken J

Om halfacht gisterenavond hoorden we tot onze grote opluchting dat de A330 op Melsbroek geland was.

Ik stond op dat ogenblik bij de chinees aan te schuiven : anderhalf uur wachten op onze frikoo astemblieft! Heel de kempen had zijn avondeten bij onze chinees besteld geloof ik.

De vele klanten die er stonden of zaten te wachten, bleven echter zeer geduldig. Misschien dachten ze in het licht van de Haïtiaanse ellende dat het een groot geluk is als je alleen maar wat langer moet wachten op overvloedig eten.

Wij hadden die namiddag opnieuw “Yerma “gespeeld en ondervonden dat het publiek bij een matinee toch wel anders is dan dat van een avondvoorstelling : veel ouderen, die soms luidruchtig en ongepast commentaar leverden: voor de hoofdrolspelers in de gevoelige scènes was het moeilijk concentreren. Regisseur Hadewich heeft zelfs gedreigd iemand uit de zaal te laten zetten. Gelukkig hield de man zich nadien wat rustiger.

Desondanks werd het een goede opvoering. Zelf vond ik dat Judith en Pieter nu eens niet als enigen over het podium moesten rollen…Nu zit ik met een blauwe kleine teen, ontveld scheenbeen en een zere pols, na een totter tijdens de duistere scènewissel. Gelukkig kon ik direct rechtkrabbelen en doorspelen. Doordat we blootvoets spelen had ik er niet onmiddellijk last van, maar na de voorstelling voelde ik mij  Assepoesters boze stiefzuster : mijn linkerschoen was precies 3 maten te klein.

PJ en Lief genieten op dit ogenblik van een sneeuwvakantie, die hen van harte gegund is. Ze logeren bij Dries, die hen ook leert snowboarden. Ik hoor dat Lief er echt talent voor heeft, PJ moest de eerste dagen forfait geven wegens rugproblemen, maar ik zag hem ondertussen toch al op foto’s van staan en vallen met de grote plank. Ik hoop dat ze zich amuseren en ben blij dat de broers elkaar na maanden weer eens terugzien

Ondertussen is het voor Wout allesbehalve vakantie. Die is nu naar de miserabelste plek op de wereld, om er het B-fastteam en hulpmateriaal te brengen en straks de expats hopelijk veilig van Haïti naar België te vliegen. Gisteren kreeg ik hem online en konden we nog even chatten voor hij enkele uren zou gaan slapen om nadien de terugvlucht te kunnen aanvatten. Hopelijk komen ze straks gezond en wel in ons land van melk en honing aan. Ik hoor zopas op de radio dat de A330 vanuit de Dominicaanse Republiek is opgestegen. Oef! Wout vliegt het laatste deel van de reis, vertelde hij me gisteren. 

Voor Frauke is het in zulke omstandigheden extra druk, zo lang alleen met de kinderen...ook al is ze zeer goed georganiseerd en beweert- en bewijst ze telkens dat ze het allemaal aankan. Morgen vertrekt Wout alweer voor een week naar Parijs om er een cursus te gaan volgen. Gelukkig heeft zij voor volgende maand een skivakantie kunnen reserveren en kunnen ze er met hun tweetjes even tussenuit. Papie en Mamie zijn dan dubbel content, want die mogen voor hun grote kleine schatten zorgen!

Als ondergedompeld worden in een warm bad...zo voelde het meer dan gunstig onthaal van de première “Yerma vraagt een toefeling”aan.

Tijdens de voorstelling was al duidelijk te voelen dat ons publiek “meeging”. Er is vier maanden stevig gewerkt aan dit stuk, zodanig zelfs dat er nauwelijks tijd was om naast het repeteren ook eens een losse babbel met elkaar te doen. Het gevolg was wel, dat ons spel gisteren goed vlotte, maar aan deze enthousiaste reacties van het publiek had ik mij niet verwacht.

Tot mijn grote verrassing en dankbaarheid werd een staande ovatie  ons deel en de commentaren achteraf waren unaniem positief, zelfs  vanuit conservatieve hoek. Dat laatste deed mij nog meest van al plezier, omdat dit bewijst dat, wanneer goed gespeeld, heel veel geaccepteerd kan worden. Zelfs Frans Lawijt-zie mijn blog van 15 december-  wiens vooroordelen ongewijzigd bleven, beweerde dat hij bewondering had voor de manier waarop we het brachten.

Als de toeschouwers tevreden zijn, blijven ze ook langer en talrijker in de cafetaria dan bij een minder geslaagde voorstelling. Gisteren  bleek dat het wat dat betrof dus helemaal goed zat : de gelagzaal zat gedurende vele uren vol en dat is niet slecht voor de kassa van een amateurgezelschap, dat die inkomsten goed kan gebruiken J. Onze vrienden-bloggers waren goed vertegenwoordigd en hun enthousiaste aanwezigheid deed ons hartje veel deugd!

Zondagnamiddag en de twee volgende vrij- en zaterdagen gaan wij er dus met dubbele moed en geestdrift tegenaan.

Zaaltje gereedzetten voor morgen, samen met zussen

Kerstboom-biscuit maken voor 35 man

Laatste kerstkaarten verzenden

Boom optalloren

Nog wat pakjes maken

Enkele uitgestelde telefoontjes plegen

Toneelrepetitie

Douchen !!! en wel vooraleer ik aan al het bovenstaande begin, want ik ruik vast weer naar kabouter (aldus de uitspraak van een kleintje dat ik eergisteren oppaste).

Gisterenavond toneelrepetitie.

Frans Lawijt, de klankman, zit er voor de tweede keer stilzwijgend bij. Hij noteert op aanwijzing van onze regisseur de precieze plaatsen waar er muziek moet ingelast worden.

Aan het einde van de repetitie vraagt een van de spelers :”En Frans, wat denk je ervan?”

Waarop Frans heel timide maar gedecideerd antwoordt :”Tja, ik zal niet zeggen dat er niet goed gerepeteerd wordt, maar euh… volgens mij is ’t vulgair om vulgair te zijn en anders niks.”

De jonge meid die de vraag had gesteld was er helemaal haar kluts door kwijt. Zelf kon ik het me niet aantrekken. Ik weet dat er van dat “anders niks”  niets klopt : er zit echt wel een intens verhaal in, dat om wat doordenken vraagt en die “vulgaire klap” is in sommige kringen dagelijkse realiteit.

Wat raar toch…precies omdat het ruwe maar wel zeer natuurlijke dialogen zijn, had ik me tot hiertoe niet bekommerd om de gekruide teksten, erop vertrouwend dat het publiek zich daar ook niet zou aan storen als het maar goed gespeeld werd.

Toen ik na die repetitie in bed een stuk van mijn tekst voor Herman speelde-hij had er nog niets van gehoord en dit fragment was uit zijn context gerukt- was hij bepaald geschokt. Het moet gezegd : mijn personage heeft absoluut de grofste taal van het hele gezelschap, maar de regisseur laat mij er mijn eigen gang mee gaan en de hele ploeg ligt door mijn interpretatie geregeld in een deuk van ’t lachen, dus vertrouw ik er maar op dat de vrolijkheid van die teksten het haalt op de vulgariteit.

Vanuit conservatieve hoek verwacht ik hoedanook zware kritiek, maar ik durf met de hand op het hart zeggen dat ieder die aan deze productie meewerkt dit niet doet om te shockeren, maar om zichzelf en het publiek te amuseren.

Wie wil komen kijken is alvast gewaarschuwd…

Dit zou ik nu toch wel eens écht willen weten…

Wie leest dit eigenlijk???

Soms zie ik op mijn teller dat er 3, 4 bezoekers zijn, maar zijn dit mijn vrienden, die meestal ook een reactie plaatsen en af en toe nog eens terugkomen zonder bericht achter te laten, of zijn er “geheime” lezers, die misschien vaak komen lezen, maar die voor mij onbekend blijven?

Daarom deze oproep aan iedereen die dit stukje leest :

Ik zou voor één keer eens willen weten hoeveel verschillende lezers dit berichtje hebben gezien. Wil jij, lezer, daarom gewoon op het woordje “reactie” onderaan klikken en eens laten weten dat je hier was, zelfs al schrijf je alleen maar het woord “gezien” als reactie.

Ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met deze informatie geen rare dingen ga aanvangen of jullie ermee lastig ga vallen, ik zou nieteens weten hoe ...
Dus : doe me asjeblief dat plezier en...Heel erg bedankt!

(Deze tekst laat ik een poosje bovenaan staan, zelfs als ik ondertussen nieuwe berichten zou plaatsen.)

Worden de uren korter als een mens ouder wordt?

Ik heb er in elk geval dagelijks tekort, het lijkt wel of ik vroeger veel meer kon afwerken op een dag en dat terwijl ik toch niet echt traag ben.

Ligt het aan de computer?

Rare vraag…Een computer zou je op alle terreinen tijdswinst moeten opleveren toch?

Hoewel ik geen kenner ben, voldoet dat masjientje aan al mijn behoeften in die richting en breng ik er vele aangename uren mee door, maar langs de andere kant : ik zit er teveel tijd aan te verlummelen…Doemme toch… Zelfs mijn blog schiet erbij in, ook al is dat dan op diezelfde computer te doen. De laatste weken was ik geconcentreerd op het samenstellen van fotoalbums : een heel plezant, maar enorm tijdrovend jobke. Het ging niet enkel om het uitkiezen en schikken van foto’s, maar ook om het verbeteren, retoucheren en classeren van oude documenten. Daarbij ben ik ook mentaal een stuk in het verleden gecatapulteerd.

Het deed me goed om tussendoor enkele dagen aan zee te gaan uitwaaien. En waaien deed het! En gieten!!!!

Wij moesten toch wel de aller-aller-allernatste  dagen kiezen om aan zee te gaan fietsen en wandelen zeker? Een ding staat vast : onze motorhome is waterdicht, want zoals het die eerste week van december op ons dak heeft geroffeld, zo roffelde het nog nooit (allee…toch niet met mij erin). Toen we geen droge kleren meer overhadden, zijn we maar naar huis teruggekeerd.

Dat natte intermezzo aan zee volgde op de tweede auditieronde in Gent voor de filmrol in “Offline”. Ik had de drie korte scènes goed voorbereid, maar weet nog niet wat het resultaat van de casting gaat zijn. Twee scènes gingen zeer goed, een derde heb ik op 7(zeven!) verschillende manieren moeten doen…Moeilijk!!! Het ging om een emotionele scène, die zeer close-up werd gefilmd. Alle emotie moest in mijn stem zitten, gelaatsexpressie moest absoluut onderkoeld  worden. Dat gegeven kende ik niet op voorhand. Ik heb echt mijn best gedaan, maar het was een zwaar corvee…Probeer maar eens iets heel kwaad, heel droevig of heel blij te zeggen, zonder dat daarvan iets in je mimiek te zien is…

Ze hebben me beloofd om voor Kerstmis wat te laten weten, maar ik betwijfel of ik “Denise” word. Heb er nog een dag en nacht over lopen natobben (en in gedachten naspelen) maar nu is het weggeëbd en wacht ik maar gewoon af. Leerzaam was het in ieder geval wel.

Onze toneelrepetities draaien nu op volle toeren. “Yerma vraagt een toefeling” van Dimitri Verhulst wordt gespeeld vanaf 15 januari.

Voor wie meer wil weten volgt hierna een knipsel uit de website van Dionteater.

zomerbruin verdwijnt
spatjes op een roos palet
mijn nieuw wintervel

Vandaag zouden we een eenvoudig feestje bij ons thuis hebben.

De oudste zus van Herman woont in Spanje en is enkele weken terug in België.

Ze had ons gevraagd om een ontmoeting te regelen met haar andere broers en zussen, dat was dus voor vandaag gepland.

Gisteren belde het voorlaatste koppel af, iedereen had wel een goede reden, maar het voelt helemaal niet prettig, ook al hebben we het op die manier wat rustiger vandaag. Ik kon dus zonder me te moeten haasten naar mijn afspraak bij de pedicure en Herman hoefde zich evenmin af te jagen om tijdig van zijn voormiddagvergadering thuis te zijn.

Misschien moet schoonzus volgende keer zelf maar een feestje bij haar thuis regelen. Pffft…ze komen al zo zelden bijeen, dat je zou denken dat wanneer de gelegenheid zich voordoet iedereen toch wat moeite zou doen en er met plezier bij zijn ?

Dit begint inderdaad meer op een weekboek dan op een dagboek te lijken. Ik krijg de kans niet meer om dagelijks te schrijven, of beter:  ik vind dat ik niet genoeg tijd heb om dat goèd te doen, en als het niet goed kan, dan liever helemaal niks. Zo heb ik vroeger op school door enkele keren een leeg blad af te geven of door te zwijgen nul punten gekregen, omdat ik me niet belachelijk wilde maken door stommiteiten te zeggen of te schrijven. Ja, een domme ijdeltuit was/ is dit meisje. Als ik niet minstens even kan polijsten aan mijn tekst, dan schrijf ik liever helemaal niets.

Dus wordt dit weer een weekverslag. Om aan te sluiten bij vorige week : onze geparkeerde auto vond ik gemakkelijk terug en na de toneelrepetitie ging ik in het huis van mijn ouders slapen, omdat ik ’s anderendaags met zus naar Leuven wilde.

Moeke en Voke waren voor een week naar zee, dus sliep ik daar in een groot leeg huis. Van de vijf slaapkamers kregen er door de jaren heen drie een andere bestemming, dus had ik de keuze uit de logeerkamer op de 2^de verdieping of de slaapkamer van mijn ouders op het 1^ste. Die logeerkamer is kil en kaal en ik koos voor één verdieping lager, ook al omdat er in Moeke en Vokes kamer een digitale wekker staat. Dat was niet zo’n goed idee, want slapen deed ik nauwelijks, het was heel bevreemdend om in het bed van mijn bejaarde ouders te slapen…allerlei gedachten warrelden door mijn hoofd en om kwart voor vier lag ik nog steeds wakker, moest mezelf overtuigen om niet naar boven te trekken.

Desondanks was ik de volgende dag toch redelijk fit en trok met Jeske per trein naar Leuven, om er de unieke Rogier Van der Weyden tentoonstelling in het nieuwe M-museum te gaan bekijken.  Het nieuwe museum is prachtig, het herinnerde mij door de inplanting en architectuur van de verschillende gebouwen en het veelvuldig gebruik van travertijn, zelfs sterk aan het schitterende Paul Gettymuseum  in Los Angeles. De zeer druk bezochte tentoonstelling bracht werken van Van der Weyden vanuit de hele wereld tijdelijk samen. Wij hadden onze tickets online gereserveerd, die waren aan stricte toegangstijden gebonden:  voor ons was dat van 13 tot 14 uur. Gelukkig mochten wij reeds om kwart voor één binnen en stelden vast dat het kwart over drie was, toen we het museum verlieten. Jeske en ik hebben ervan gesnoept! Ik geniet altijd dubbel als ik samen met haar naar een concert, toneelstuk of museum ga, omdat zij mij wijst op dingen die ik anders zou gemist hebben en zo gaat het ook vice versa. Zo’n belevenis wordt voor ons allebei verrijkender. Soms gaan we wel wat teveel op in ons nagenieten, want nadat we uit het station van Berchem kwamen en ons op de bank van het bushokje installeerden, verstreek er bijna een half uur vooraleer we doorkregen dat het abnormaal was dat er nog geen bus was voorbijgekomen. Door werken was die halte tijdelijk verplaatst, de gele aanplakbrief hadden wij in ons enthousiast nababbelen niet zien hangen.

Het was zo goed als etenstijd toen we bij haar thuis kwamen, ik kon dus meteen mee aanschuiven voor paling in ’t groen en kreeg nog een grote zak kastanjes uit de tuin mee naar huis. Daar ben ik nadien meerdere uren mee zoet geweest : eerst de harde schillen eraf prutsen, dan blancheren en vervolgens nog eens twee uren om de fijnere vliezen eraf te halen. Maar er is al een berg lekkere kastanjekoekjes mee gebakken en de rest zit in de diepvriezer om bij wild of kalkoen te serveren.

Mijn ventje stuurde dagelijks enthousiaste sms-jes vanuit Bolzano en ik haalde thuis mijn hartje op aan poetsen en oude foto’s inscannen, waarmee ik een nieuw album wil samenstellen. Mijn blog scheen bovendien kuren te vertonen en ik heb lang zitten sukkelen en sakkeren omdat er blijkbaar iets mis was met de foto’s die ik had geplaatst, gelukkig schijnt nu alles weer in orde.

Donderdag belde zus Rikske van aan zee dat Moeke en Voke vervroegd terug naar huis kwamen omdat er gezondheidsproblemen waren…denk dat ik daardoor wakker heb gelegen in hun bed…

Na doktersbezoek en aanpassing van medicatie lijkt het allemaal weer beter te gaan, maar we maken ons zorgen. Hoelang kan dit nog goed gaan, vraag ik me af. Ik probeer voorzichtig duidelijk te maken om eens een specialist in de arm te nemen, maar een beslist :“Wij hebben alle vertrouwen in de huisdokter”, laat geen verdere discussie toe. En ja, vertrouwen is belangrijk, natuurlijk…misschien wel belangrijker nog dan een medisch perfecte begeleiding…

Mijn ouders zijn nog samen en kunnen hier zelf over beslissen (of één beslist en de ander denkt dat dat goed is), dus moet ik dat respecteren. Op die manier zijn zij al meer dan 60 jaar getrouwd en beiden 86 jaar. Leg je erbij neer, Paz.

Donderdagnacht kwam Herman terug thuis na een vruchtbare vergaderweek. Hij ziet er goed uit, vind ik. Eigenlijk hebben die enkele dagen apart ons allebei goed gedaan, ook al was ik aanvankelijk een beetje ongerust over die eerste-keer-alleen-naar-buitenland.

Vrijdag was het de halfjaarlijkse bijeenkomst met zijn oude buurjongens, zoals steeds werd het een blij weerzien, met ditmaal een boeiende en goed voorbereide historische wandeling door Antwerpen