Ik ben Willy Blommaert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Willeke.
Ik ben een man en woon in Deurne ( Antwerpen ) (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 14/02/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ik hou van koken,shoppen, wandelen, echte dierenvriend en liefhebber van poëzie.
De avond is ingetreden, alles is nu rustig, alles zwijgt, stilte is nu mijn enige en trouwe metgezel. De vogels slapen in hun nestje ergens in een bomentop, geen gezang bevloeit mijn tred, de zon ondergegaan aan de verre einder, de maan helder op wacht.
Ik heb enkele dagen geleden een eigen blogje aangemaakt: "EILAND". Het is met vallen en opstaan dat ik dit een eigen profiel wenst te geven, een eigen ik. Maar ik en pc zijn geen goede vrienden. Dit getuigt de vele boeken: "computers voor Dummy's in mijn biblio.
Ik had een tekstje geschreven over mijn hondje " Woefke " Wou daar een foto bijplaatsen en hoeps...ineens alles weg.
Het ging als volgt:
Ons hondje " Woefke"
Het was ons eerste en enige hondje. Haar naam werd "Woefke". Een kleine naam voor een groot, teder en liefdevol hart. Zij was ergens geboren in het Vlaamse land en naamloos gedumt in een dierenwinkel te Deurne.
Haar vel was veel te groot, rimpels in haar snoetje en hoofdje veel te klein. Zij was niet mooi maar haar ogen waren de spiegels van haar ziel. Iedereen ging aan haar voorbij, zij bleef alleen achter in een kartonnen doos, dromend van een goede thuis.
Wij waren vertederd door haar blik, haar vraag om Liefde, een beetje begrip. Ons besluit was vlug genomen, zij ging met ons huiswaarts en werd een deel van ons leven.
Zij was een gewoon straathondje; een mengeling van Pikenees en King Charles. Misschien had haar moeder op een keer naar Engeland gevaren ??
Zij werd onze grootste lieveling.
En ging overal met ons mee. Was het een dagje uit, een reisjes of nog vele toffe dingen meer. Zag je Woefke, dan waren haar baasjes daar. Zag je haar baasjes, dan was Woefke dichtbij.
Zij ontluikte tot een mooi hondje, haar donkere ogen en wuifende pluimstaart waren haar trots.
Lief, alert en een groot teder hart,maar altijd bang voor water. Moest zij een plasje gaan doen, en haar lieve snoetje s' avonds snuffelend aan de voordeur om even een blokje om te doen....kon geen regendruppel haar bekoren. Rechtsomkeer onze woning in, "zal het wel ophouden tot morgen": dacht zij dan.
Zo gingen de jaren voorbij.... Winters werd vele lentes, warme zomers volgden en de kleurenpracht van de herfst erbij.
Wij waren gelukkig met ons drieëtjes: toen sloeg het noodlot toe.
Mijn lieve echtgenote, Olga, is op 11/10/2005 door een totaal absurt ongeval met haar fiets verongelukt. Het gebeurde twee straten van onze woning.
Zij was amper 47 jaar.
Ik bleef alleen achter met ons Woefke en vertroetelde haar nog meer. Toch zag je dat zij ook treurde, haar bazinnetje was er niet meer.
Zij werd ook wat ouder, gezicht wat minder scherp, alles op een zachter gangetje, veel slapen deed ze wel.
Tot de dag dat een proff. in Merelbeke het verdickt mij gaf. Woefke kan niet meer genezen, laat haar slapengaan. Met pijn in mijn hart heb ik dan dit besluit genomen. Als dierenvriend haar verlossen van pijn en aftakeling. Iedereen heeft recht op een inhoudvol bestaan, ook een hondje houd daaraan.
Op 09/01/2008 is zij heengegaan.
Zij was bijna 16 jaar geworden. Een lang en gelukkig hondenleven met haar vele pretjes is voor mij een troost.
Nu maak ik mijn eigen blogje aan met vallen en opstaan.
Ik gaf het de naam "Eiland". Een eiland ergens op de wijde zee van het leven, omringd door vele mooie en tedere herinneringen.
Maar de wereld draait door, als een golfstroom op de wijde oceaan.
Af en toe waag ik mij op de moeilijke paden van de poëzie en schrijf gedichten. Ik ben heel romantisch aangelegd. Waarden als tederheid, eerlijk zijn, oprechtheid, open in denken en doen, houden van en geloof in een ware Liefde koester ik in mijn hart als mijn grootste schat. Zijn dit dan verloren waarden, van geen tel meer in deze Maatschappij, waar iedereeen zich voorbijholt naar dat tikje materialisme meer ??
Ik weet het niet.
Nu worstel ik met pc en mijn blogje. Het alsof een schilder voor een doek staat en niet weet welke kleuren te kiezen .Alsof een beeldhouwer voor een ruwe granietblok staat, met in zijn gedachten de vormen van een beeld dat hij wil maken. Alleen zijn beitel en hamer ontbreken nog.
Ik hoop dat enkele blogliefhebbers mij helpen om mij met raad, tips en daad wensen bij te staan om van deze iets mooi's te maken.
Misshien is er iemand ergens hier ver vandaan, die zeer kundig is in dit alles en rechtover een stationnetje woont, daar waar de Tros Beiaard staat, bereid mij te helpen.
Op een winteravond, enkele jaren terug, ging ik met ons hondje "Woefke" even een blokje om. Het was beginnen te sneeuwen en toen ik terug thuis kwam legde ik deze indrukken vast in een gedichtje. Ik noemde dit poëtje:
"WINTERMELODIE"
Sneeuwvlokken dansen in het gele licht van starre straatlantarens - een zacht ballet dat geruisloos neerdaalt, als fonkelende juwelen vol pracht - om te sterven op grijze straatplaveien.
Geen mens heeft oog voor deze pracht wanneer zij de wereld ingaan, gedoken in hun warme ochtendjassen als pionnen op het dagelijkse schaakbord - naamloos hun schimmig doel najagen.
De natuur is eindeloos stil en houd vol bewondering - voor dit prachtig geweven tapijt waarin geen enkel doel een streven is, eindeloos zijn adem in.
De lucht vol en zwanger - hunkerend de winter koesterend in haar warme buik, als ik aarzelend dit donzig kleed deze witte godenpracht betreed met mijn trouwe vriend aan mijn zijde.
Ik wandel een straatje om - naamloos, het dagelijkse ritueel - geen mens die weet waar onze einder ligt, vie kleine pootjes tekenen in deze witte pracht opnieuw de weg naar huis - waar een warm nestje op haar wacht.
