Nog eem docht ik dat ik heur berieken kon,
moar ze draaide mie rogge tou,
en ik draaide t schemerlampie oet.
Nog eem zag ik de verblaikte bloumen
van heur nachtjapon,
Joaren laang elke weeke in wasmachien.
En in dij joaren har ook onze laifde,
eerst zo daip en innig,
kleur verloorn.

Ik fluusterde: sloap moar lekker, wicht.
Zai zee niks.

Veurige weke harren wie luu over
en wie deden net of der niks loos was.
Noa veul wien en draank
gingen we hoast vrolik noar berre
en eem roakte ik dij verblaikte bloumkes aan.
Zai schudde mie weg mit heur scholder
en ik wos genog.

Nou luuster ik noar heur oadem,
vuil het dek ritmisch op en neer goan.
Zai slept al.

Ze vragt zich nait meer oaf
of t nog anders kin:
een neie verzeekern van laifde
woar je joezulf mouten verlaizen
om de ander te vinden.

Ik riek nog noar die out, mien wicht,
Nait mit haanden of lichoam,
ook nait mit woorden,
moar mit mien gedachten.

En as ook ik mie omdraai,
denk ik frizze bloumen
dij vörmloos noast ons berre
op de grond liggen.