En op dag dan woj gebor`n. Van uut het donker noar het licht De openbaring van een wonder Det is het eerste leavens-licht En dan begon ie ront te kroep`n Ontdekt de wereld um oe hen En as ie bange waar`n in `t donker Was de moane die dan schient
Refr: En het kan nooit nee nooit zo donker wean Want het wurdt altied-wel weer licht En het kan nooit nee nooit zo donker wean Want het wurdt altied-wel weer licht
Oe kindertied de tienerjoaren Ie leert doar vallen op te stoan En dat de weeg`n van `t leaven Niet altied oaver rozen goan Want soms dan zit `t veerkant teeg`n Lik alles teeg`n oe e keerd Dan put ie moed uut die paar woarden Die oe as kind ooit bint e leerd
Refr:
En toen ie mie een keer zaag`n huul`n Waar ie heel flink en troosen mei Ik kreege kracht om deur te leaven Deur wat ie toen tegen mie zei `t leaven det is een goan en kom`n Niks is veur eeuwig en altied En ok veur oons kump eens het ende Dat is zoals-het altied giet
Refr:
`t Leav`n det is een goan en kom`n Niks is veur eeuwig en altied En ok veur oons kump eens het ende Dat is zoals- het altied giet
Humor in 't laeven is ohhh zo belangriek en lachen dut meer wonderen as met al oew problem'n noa de dokter toe te lopen, doar wörd d'r moar ene better van, da's de dokter eiges. De meeste luu loopt in 't laeven van alle dag an de humor veurbiej umdat ze völs te völle met heur eiges bezig bunt. De gave van proat'n he'k van mien vader zaliger met e-kreeg'n, den kon proaten as Brugman, zo veur de voes vot, had niks op papier stoan en was menig politicus te slim af. Ik hoppe veur diegenen, diet mien straks op 't beeldscherm wet te vinden, d'ak die luu doar een bult plezier met doe en dan bedoel ik veurnameluk de Achterhoekers en Tukkers diet noa Canada, Amerika, Australië of wet ik woar ze hen bunt e-trokk'n.
Dr ligt twee dörpies dichte bie mekaar Zo verschilnd, det is toch heel arg raar? Ik kump uut het mooderdorp En hie kump van de heuveltop. Det giet niet saam, hek eheurd. Ik kiek wè wat het wödt.
Ik bin heul mooi en hef een rökkie an Zo kot daj bienoa alles ziene kan Hie doet net of hie t niet zag En weete dat hie niet kiekn mag Hie stottere, is kats van de leg en weet niet mear wattie zeg.
Refrein: Kiekn wat t wödt Mien rökkie is zo köt Ik wil niet mear noar huus Op de bàànke bie oons thuus Kiekn wat t wödt Mien rökkie is zo köt Hie kump hier niet vandan En toch kik hie mie an.
Hie vroag mien niet: Woar kom ie noe vandan? Wat maakt het uut, ik kiek m lachend an. k Zeg niet dak uut Nijverdal kom Det vindt een Heldersn heel arg stom Det giet niet saam, heb ik eheurd. Ik kiek wè wat het wödt.
Refrein
Kom op, zeg ik, Of woj soms bliem stoan? Woj niet graag met mie noar boam hen goan? Dit had ie niet van mien verwacht t Wödt zien allermooisn nacht Wie stekt n slöttel in het slot en kiekt wè wat het wödt!
Têlefoôn Mense, as k an têlefoôn denk, zeg maar vóór ruim voiftig jaar, hewwe wai het nou, opheden, toch merakel voor mekaar. Têlefoôn had er die jare op een durp temet genien. Dokters, ja en zuk soort mense, op zn hoogst een stuk of tien.
Most je tóch een keertje belle, want dat kwam grust wel drs voor, kon dat soms bai verre bure of ok wel in t postkantoor. Toen wai thuis zôn toestel krege, want moin vader had een zaak, kwame dr ok oftig "bellers", ja, dat was geregeld raak.
Noh, edie uitbeld ware, zeeë ze, want dat kwam rvan, weeróm of ze belle moste, ok al ging dat ons niks an. Soms was ientje niet erg lekker, zoas buurvrouw van vlak naast Of r most een kindje komme, noh, den was r veulal haast.n as
Dat zo bleef je op de hoogte van het durpse wel en wee. Wai as joôs wouwe t niet hore, maar je luisterde toch mee. Moeder gaf ze veul een koppie, want die was heêl erg gastvrai, manne ok vaak een sigretje, dat ze lag r nag geld bai.
Later krege we een teller, die gaf een heêl raar geluid: iedere "eh" dat was een stuiver, want aars kwame we niet uit. Maas as wai as joôs rs belde, seivens nei een moidje of zo, hoorde vader al die tikke en riep den al heêl gauw "Ho!".
Maar vandáág, in deuze wereld, nou heb ieder têlefoôn en vezelf ok zôn mobieltje; dat is nou al lang gewoôn. Maar dat wordt weer overdreven, het is betaie echt te gek, iederien loopt met zôn barrel, je hore overal t gekwek.
In de wachtkamers, in winkels en vezelf ok in t spoor prate ze in die mobieltjes, zodat je wéér alles hoor. Iederien is nou an t bellen, luid-op, hêlegaar niet kwansuis. k Denk soms: noh, t is nou nét weer, zoas vroeger bai ons thuis.
Weerom is het ons West-Fries, weer ik altoid voor kies, bin 't de woorde die zo bekend klinke? Is 't de kleur van de taal, zo ampart, zo speciaal, weer m'n diepste gedachte in dinke? Oh, ik hou van die toôn, zo bekend, zo gewoôn, van de warmte die loit in die woorde, en al klinke ze oud, ze binn' moin zó vertrouwd, omdat ik ze van kind of an hoorde. Och ik weet: onze taal is niet roik, niet riaal, maar je kin d'r zo heêl veul in zegge, en hai klinkt ok zo echt, as je eerlijk, oprecht, je gevoel en je hart er in legge. Maar ik weet dat ik 't West-Fries, lenigan toch verlies, want de toid is niet teugen te houwen. Het is gien eerlijke stroid, dat we rake het kwoit, 't kost me moeite om dat te verdouwen. Want ik zou toch zo graag, nag heêl lang nei vandaag, ja het liefst tot in lengte van jare, deuze taal van dut land, deuze zuivere briljant, as een roikdom, een erfdeêl, beware. En ik staan niet allien want ik weet en ik zien zo nág duizende manne en vrouwe. Déérom is het ons West-Fries, weer ik altoid voor kies. En ik hoop dat nag lang zo te houwen
Mangs a'k op ne fietse fietse dan deank ik wa s mer meestieds toch nich mer á'k deanke dan deank ik: deank nich te völ as t kan want iej möt nog verdan.
Mien moo, vrogger, reurn zich aait in t plat. Ik zol t ok wa wiln, mer dee tied he'w ehad. De sproak van mien moo, de bosschop verstoan, dat is in al dee joarn verleurn egoan.
Doarum zwieg ik stille. Doarum proat ik gin plat. De leu verstoat t nich meer, dee tied he'w ehad
Nog eem docht ik dat ik heur berieken kon, moar ze draaide mie rogge tou, en ik draaide t schemerlampie oet. Nog eem zag ik de verblaikte bloumen van heur nachtjapon, Joaren laang elke weeke in wasmachien. En in dij joaren har ook onze laifde, eerst zo daip en innig, kleur verloorn.
Ik fluusterde: sloap moar lekker, wicht. Zai zee niks.
Veurige weke harren wie luu over en wie deden net of der niks loos was. Noa veul wien en draank gingen we hoast vrolik noar berre en eem roakte ik dij verblaikte bloumkes aan. Zai schudde mie weg mit heur scholder en ik wos genog.
Nou luuster ik noar heur oadem, vuil het dek ritmisch op en neer goan. Zai slept al.
Ze vragt zich nait meer oaf of t nog anders kin: een neie verzeekern van laifde woar je joezulf mouten verlaizen om de ander te vinden.
Ik riek nog noar die out, mien wicht, Nait mit haanden of lichoam, ook nait mit woorden, moar mit mien gedachten.
En as ook ik mie omdraai, denk ik frizze bloumen dij vörmloos noast ons berre op de grond liggen.
Vrouger was alles aans zeggen ôl minsen Zai zollen aingelieks winsen Dat t nog net zo as vrouger was Dat alles nait zo jachteg was Dat minsen ais tied hadden veur joe En nait altied mor roupen, nee moe k Heb nou even gain tied As ze nait oppaasen bin ze joe kwiet Meschain dinken ze din loater Ons moe was aigenlieks nait zo'n proater Mor ja zai hadden ook noeit tied Aankomend nij-joar is de beste tied Dat te goan veraandern, n nije kaans Om ains uut te springen uut dij daans Dij mallemeulen van t leven Woarin zo waineg tied is om te geven Ains stil te stoan bie n aander zien gevuil En nait altied allenneg mor huil Allenneg bie joe zulf
De toal is wat dat mout blieven leven Anders goat e langzoam dood Dus nije woorden veur dezulfde dingen "Geklungel" wordt "gekloot" De woorden dij mouten herkenboar blieven Men mout ze heuren op stroat En nait allain in t Bejoardentehoes Want din is ut te loat. t Mout nait zo worden dat klainkinder Oma nait kinnen verstoan Want toal is der om kontakt te leggen Ut zel nooit zunder goan Dus schrief en denk zo as men proat Loat olle woorden in n bouk Din kinst ze... puur oet nostalgie Nog lezen oaf en tou.
t Swaarte laand begunt te gluien, woazent oet zien glìnneghaid. t Zoad is kiemd, begunt te gruien, moakt mie t zicht wat minder vraid.
De grieze locht begunt te vluien woazemt oe zien ainzoamhaid. t Licht is schel, begunt te muien, moakt mien dag voldoan en braid.
Boeten loop ik t leven te oamen dat mien allìnt weden moakt tot soamen. De noatuur slagt mie oet t lood. As t kiemende zoad begunt te gruien, t swaarte laand begunt te gluien, veur even t kind in moekes schoot.
Gedicht van Johanna van Buren dichteres uit Hellendoorn (OV)
ZUNNEBLOME
Zunneblome, arme wief, Klungels floddert oew um't lief. Zunneblome, in't begin stun iej as ne konegin, Met nen groten gellen kraans, in de zunne gollen glaans. En oew heuf, iej dreugen 't hoge, aaltied haj de zunne in 't oge. Stengel stewig, blae zoo fleurig, hatte klein en donkerkleurig. Mar toew groter wod'n oew hatte, kreej misschien ook meerder smatte? Oewen kraans, hee vol oew vot, oewe krone gung kapot... En noew loat iej 't heuf mar hangen. ziej van zorge zoo bevangen? Hatte, groot en gries en grof, alle moois is van oew of. Oewe blae, in weer en wind, liekt of 't loeder lompen zint. Zunneblome, arme wief, klungels floddert oew um 't lief. Zunneblome, eers verwend, armood lien hej ook ekend. Mar as riepe is oew zoad, ziej voldoan aj starvend stoat.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hallo ,welkom op mijn blog. Ik ben Tineke en kom uit Nijverdal. Mijn hobbies zijn zingen bij een smartlappenkoor. Met veel plezier zing ik bij Met Hart en Smart.
Neem een koppie koffie en kijk rond op mijn blog. En geniet nooit met mate.
Humor in 't laeven is ohhh zo belangriek en lachen dut meer wonderen as met al oew problem'n noa de dokter toe te lopen, doar wörd d'r moar ene better van, da's de dokter eiges. De meeste luu loopt in 't laeven van alle dag an de humor veurbiej umdat ze völs te völle met heur eiges bezig bunt.
Bloumkes op n nachtjapon
Vrouger
