Têlefoôn
Mense, as k an têlefoôn denk, zeg maar vóór ruim voiftig jaar,
hewwe wai het nou, opheden, toch merakel voor mekaar.
Têlefoôn had er die jare op een durp temet genien.
Dokters, ja en zuk soort mense, op zn hoogst een stuk of tien.
Most je tóch een keertje belle, want dat kwam grust wel drs voor,
kon dat soms bai verre bure of ok wel in t postkantoor.
Toen wai thuis zôn toestel krege, want moin vader had een zaak,
kwame dr ok oftig "bellers", ja, dat was geregeld raak.
Noh, edie uitbeld ware, zeeë ze, want dat kwam rvan,
weeróm of ze belle moste, ok al ging dat ons niks an.
Soms was ientje niet erg lekker, zoas buurvrouw van vlak naast
Of r most een kindje komme, noh, den was r veulal haast.n as
Dat zo bleef je op de hoogte van het durpse wel en wee.
Wai as joôs wouwe t niet hore, maar je luisterde toch mee.
Moeder gaf ze veul een koppie, want die was heêl erg gastvrai,
manne ok vaak een sigretje, dat ze lag r nag geld bai.
Later krege we een teller, die gaf een heêl raar geluid:
iedere "eh" dat was een stuiver, want aars kwame we niet uit.
Maas as wai as joôs rs belde, seivens nei een moidje of zo,
hoorde vader al die tikke en riep den al heêl gauw "Ho!".
Maar vandáág, in deuze wereld, nou heb ieder têlefoôn
en vezelf ok zôn mobieltje; dat is nou al lang gewoôn.
Maar dat wordt weer overdreven, het is betaie echt te gek,
iederien loopt met zôn barrel, je hore overal t gekwek.
In de wachtkamers, in winkels en vezelf ok in t spoor
prate ze in die mobieltjes, zodat je wéér alles hoor.
Iederien is nou an t bellen, luid-op, hêlegaar niet kwansuis.
k Denk soms: noh, t is nou nét weer, zoas vroeger bai ons thuis.
|
