Het meisje werkte nog aan de stadsdiensten zoals ik schreef toen ze haar vader tegen kwam in dat warenhuis. In de gemeente dus waar ze heeft gewoond in het ouderlijke huis. Dus was normaal dat ze haar vader eens tegen kwam. Maar natuurlijk gingen uitelkaar als vuurwerk zonder worden met hun winkelkarren. Typisch ...... waarom niet eens praten. Praten kan wonderen doen....
Ja Het Meisje leerde haar man eerst anders kennen wel gewoon zenuwachtig maar dat viel mee. Toen ze trouwde en in hun eerste baby hadden begonnen er al wat problemen. Haar man kon er niet tegen dat er gerief van de baby op kast stond om steriliseren en benodigheden om altijd direct te kunnen gebruiken. Daar moest hij hem in leren stellen. Het meisje werkte toen en kwam met de trein naar huis en ging direct naar de schoonouders om de baby op te halen. Want je weet als vrouw heb je nooit gedaan, je komt thuis eerst de baby verzorgen en aandacht geven. Wat logisch is en dan het huishouden. Maar ze kwam na de trein bij haar schoonouders en de schoonvader stond iedere keer voor het (wiegje/bedje) omdat het nog sliep. Geen probleem dat het sliep, maar ze wilde het gewoon zien. Het is toch normaal dat een moeder haar kind eerst wil zien. Dat is toch de natuur. Maar waar stond het meisje, haar moeder had ze niet meer en vriendinnen had ze ook niet. En met haar schoonmoeder heeft ze nooit zo'n een band gehad zoals met haar moeder. Een moeder/vriendinnen band en dat vindt je niet veel. En voor zoiets kapot te maken voor een geliefde vindt je dat je daar respect moet voor opbrengen. Maar in de loop der jaren zag ze dat het niet waar was integendeel, neerkijken op haar familie en belachelijk maken en uitmaken wat maar kon. Soms deed dat veel pijn voor het meisje, was zo danig hard in geworden en een muur rond haar gebouwd dat ze de pijn nauwelijks voelde. Haar vader heeft ze nog één keer gezien in een warenhuis waar ze werkte en ook waar haar woonst was van haar ouders. Haar broer heeft ze ook één keer gezien in een camping in aan de zee, en ze vluchte weg met haar kinderen. Omdat ze conflicten wilde met iedereen. De kinderen waren nog heel kleintjes.
Ja het leven kan je wat bieden. In zekere zin veel en niet veel.
Op jonge leeftijd vanaf 8 jaar ongeveer ga je als kind normaal naar school onbezonnen. Voor dat meisje niet dat meisje mocht op deze leeftijd al beginnen met het huishouden. Het meisje zat in een huishouden met ouders en een broer. Maar haar moeder werd ziek. Zenuwziek, zeer ernstig zelfs. Maar wilde nooit opgenomen worden in een ziekenhuis. Als gezin hebben we veel meegemaakt.....de ups en downs. Meer downs dan ups. Waaronder zenuwcrisis en fel vermageren en nog andere symtomen.... Heel moeilijke tijden door gebracht. Jaren lang tot in de zelfs haar tienerjaren voorbij de puberjaren....
Het meisje werd erdoor gepest op school, door haar achterstand en omdat ze ook dubbelde in haar studie's. De medeleerlingen waren meedogenloos. Ze kraakte je tot op het bod. Thuis was het moeilijk omdat de moeder heel ziek was. De vader ging tot laat gaan werken om meer centen te kunnen verdienen. Haar broer kon zijn studie verder doen zoals het hoorde. Als ze ouder werd hielp ze haar vader ook nog eens met zijn werk dat hij meebracht naar huis. Het meisje had niet veel ontspanning, huishouden, studeren, haar vader helpen en de dag zat erop. Zo gingen de jaren voorbij. Toch is het gelukt om een diploma te kunnen halen.
Zo nu en dan hebben kunnen werken, eerst in een bank als bode, dan als telefoniste bij de R;T.T. toen nog voor vakantiejob en dan als stagiaire typiste bij de NMBS Medische Dienst. En Daarna heeft ze aan de Stad Gent kunnen werken in de Bevolkingsdienst in Ledeberg en de Technische Dienst in Gentbrugge en Gent.
Toen leerde ze iemand kennen maar dat duurde maar effe een maand ofzo en dat was gedaan. Daarna leerde ze via een firma waar ze vrouwen en mannen koppelden. Elkaar kennen via briefwisselingen. Zo kwam dat tot stand. Heel snel werden zij een koppel. Maar de ouders van het meisje waren er tegen. Zij wilde die jongen niet. Dus was er veel ruzie thuis. En is het meisje thuis weggelopen met behulp van de collega's waar ze werkte. Dan heeft ze nooit haar moeder vader en broer meer gezien.
Ze heeft eerst een maand ingewoond bij haar toekomstige schoonouders. Daarna is het koppel in Gent gaan wonen in een appartement tot wanneer zijn huis vrij was dat hij al gekocht had voor hij haar leerde kende.
Ze trouwde en kregen snel een kind een meisje en nog geen 11maand nadien het volgende kind een jongen. Maar met deze zwangerschap in het begin. Dat ging niet van een leien dakje, zoals ze zeggen. Ze wisten niet toen ze inge ênd werd van de rodehond dat ze al zwanger was. Alle hens aan dek...van de dokter moest ze abortus plegen. Maar dat zag dat meisje niet direct zitten en kreeg een week de tijd om na te denken voor de gevolgen moest ze het houden. Na die week, een verlossende antwoorde dat het geen kwaad kon en alles door kon gaan. Dus wat een opluchting voor dat koppel. En vooral voor dat meisje. Maar als het geboren werd het jongetje na een paar weken moest het al geopereerd worden van de reflux van de maag. Komt altijd bij de eerste jongen voor in het gezin. Daarna kregen ze nog een jongentje dat niet was gepland maar ooooh zo gelukkig... Maar met dit jongetje sloeg het noodlot als het goed twee jaar was. De man van het meisje is zenuwziek en psychisch ziek en kwam juist van een instelling en het meisje ging gaan werken. Dus overdag werken dan bij haar man en kinderen verzorgen, en die nacht heeft ze wakker gebleven. En het meisje zei om een dokter te bellen dringend tegen haar schoonmoeder. Ze had gebeld maar niet gezegd dat het dringend was. Dus de dokter kwam in de namiddag als het meisje ook thuis kwam. In allereil naar het ziekenhuis moeten rijden. Moesten ze nog twee uren langer hebben gewacht was het kindje dood. Ze hebben het goed kunnen door krijgen. Dank zij de goede zorgen van het ziekenhuis.
Maar de man van het meisje werd alsmaar zieker en zieker. met de jaren.
In het begin was hij zenuwziek en kon hij nog werken maar op een bepaald moment heeft het meisje beslist dat zijn wekker niet meer afliep en zo hij hem oversliep. Wat hij nog nooit had gedaan voor zijn werk. Maar het was niet meer te doen.
Zelfs de kinderen hebben geen gewone jeugd gehad. Ze moesten veel stil zijn. Hij kon zo niet mee met hen. was vele jaren als een zombie door de medicatie. Dat was juist het moment dat de kinderen opgroeide. En verschillende keren in de instellingen voor een paar maanden binnen geweest. Dus voor die kinderen zeker niet bevordelijk. En een crisis meegemaakt dat hij gebonden lag in een kamer en dat ze dat op een klein tv-je zagen met politie erbij. Dat vergeten die kinderen allemaal niet. Deed wel zijn best om te sparen op financieel gebied er niets te kort kwam. Hij had ook van die dwangnurose op verschillende gebieden. Zijn karakter was totaal veranderd of ze hem in begin leerde kennen. Zijn dwang en dreigement. Vele mensen weten niet wat er in een huishouden soms gebeurd. Tussen de viermuren. Als ze buitenkwamen het perfecte koppel. Lachen en plezier maken.... Maar eens binnen de hell...
De dochter had het moeilijk op een bepaald moment op een bepaalde leeftijd, puberen. Zoals iedereen trouwens. Daar kon hij niet mee om. Hij heeft nooit van zijn dochter moeten hebben van in het begin. Dat zegt hij nog altijd. Op haar 18 jaar heeft hij haar buiten gesmeten. De kasten heeft hij leeg geschraapt en de kleren op de grond gesmeten en de boeken ook. Zijn ouders hebben haar jarenlang opgevangen. Waar ze nog dankbaar voor is.
De jongste zoon die is er te veel normaal voor iedereen. Niet voor het meisje natuurlijk. Hebben ze al uit de mond letterlijk gezegd en laten voelen. Dus deze twee kinderen vangt het meisje nu ook op.......
