Zij was er ineens geheel onverwacht

         en zij was de wereld de dag en de nacht

         de tafel de stoelen het brood en het bed.

         De lach die ze lacht is al bijna een kus

         ze past in m’n armen, het sluit als een bus

         Ik hou van je, hou van je, stamel ik zacht.

         Dat is de liefde, ze komt onverwacht

         Je kunt haar niet zoeken niet wenken

         niet organiseren en ook niet bedenken.

         Ze is er ineens geheel onverwacht

         en zij is de wereld de dag en de nacht.

         Het verplicht mij de ander lief te hebben

         dat maakt het goed om leven tussen ons.

25-08-2007 om 16:19 geschreven door verca

Vragen

                 Ik vroeg aan God om mijn trots weg te nemen

      God zei: neen,het is niet aan mij om hem weg te nemen

      Het is aan jou om hem op te geven

     Ik vroeg aan God om me gelukkig te maken.

             God zei: neen. Gelukkig  worden is jouw levenstaak.

     Ik wil je wel mijn zegen geven;

     Ik vroeg aan God om mij geestelijk te doen groeien.

    .God zei: neen. Groeien  is iets dat uit jezelf moet komen         

     Ik zal je wel snoeien zodat je beter vruchten draagt;

     Ik vroeg aan God om me te helpen zoveel  van

      mensen te houden als hij van mij houdt.

     God zei: ah, eindelijk heb je het begrepen!

23-06-2007 om 16:39 geschreven door verca

Dag iedereen

Ik heb eindelijk gisteren mijn kans maar eens gewaagd om met een blog te beginnen. Ik zie nu wel dat dit probeersel absoluut niet is wat ik voor ogen had. Al doende leert men zegt een oud spreekwoord en ik zal dat maar moeten geloven en nog eens een proef doen

Eenvoud

Ik voel m’ziel verwant met kleine simpele dingen Die op ons wegen staan als bloemen van het veld...

Verdoken in het gras, door weinigen geteld....

Al dragen z’in hun kelk de zoetste zegeningen.

’k Vind schoonheid overal; maar dat wat zachte perelt

Van uit uw moeë mond, die luttel woorden vind;

“Goënavond..., lieveken, goënacht...,m’nzielekind Dat maakt me zaal’ger dan de weelde van de wereld.

Zo groeit in m’n gedacht een vrede, niet te noemen;

M’n ziel, in schoonheidshuis, niet één mysterie vindt;

Wat al wat schoonheid is, met simpelheid begint... En ‘k noeme Liefde, ’t zaad van alle schoonheidsbloemen Alice Nahon

.

17-06-2007 om 16:18 geschreven door verca