Lieve, lieve Mieke, Je al te korte leven nam in je lichaam de beslissing te stoppen. En ik weet dat je qua intensiteit geleefd hebt tot aan de maan, de zon en de sterren, samen met Didier en de kinderen, en dat heel wat mensen jouw levensniveau nooit zullen halen. Desalniettemin, ik blijf het shitspijtig vinden, en anderzijds ook een beetje gerustgesteld omdat de zorgen die je je sowieso als mens, als vrouw en als moeder, als dochter en zus droeg, en de vele ongemakken en pijn en twijfel die je dat laatste jaar als een pijnlijk harnas droeg, nu allemaal voorbij zijn. Ik mis je al. Domme ik dat ik me liet misleiden dat je ik voel me wat beter bericht van eind verleden week, om dan Pasen zonder check door te brengen. Ja, Mieke, de kinderen en hun gezinnen kwamen Paasmiddag langs om te eten en het werd een best gezellige dag, ik heb ervan genoten. En zelfs mijn kookkunsten vielen mee... raar maar waar. Nee, jou dus geen bezoek gebracht, geen berichtje gestuurd, na Pasen dan maar, en toen werd het dinsdag, werkdag en passeerde je nog in onze gesprekken. En ik bekende het gevoel te hebben dat je achteruit ging, dat het niet zo goed liep, zonder te weten dat je nu tussen de wolken glijdt en rent en schaatst en skiet en valt en zwemt en met een legioen hondjes en honden allerlei het hierboven verkent. Wedden dat je al een plekje hebt gezocht, van waaruit je Didier en de kinderen in het oog kan houden, en van waaruit je hen af en toe een zoen toestuurt, een streling, een geblazen luchtstreling... Met een buikje en darmen die nu weer tegen alles kunnen, maar teveel van die Philadelphia-kaas, toch maar opletten daarmee. De zon laat zich zien en voelen, en daar houden we wel van. Dankjewel zonnetje, de wandeling door het bos deed me goed vanmiddag, lekker met een appel in de hand, smaakte nog beter dan anders. Nu moet er weer worden gewerkt, voortdoen in 't leven.
Nog een dag dus waarop ik kan terugdenken, in latere levensoverschouwelijke momenten. Met het voornemen om mijn voornemen tot uitbouw van dit, van mijn "er was eens" verder te zetten. Tijd te maken daarvoor, net zoals voor het lezen van de Weduwnaar van Kluun, een boek dat Mieke nog las. Meidje, lieve Mieke, je ogen en glimlach, je levensenthousiasme en het vuur in die ogen van je, een moment waarop we samen aan de inkom, aan de infobalie van Syntra West stonden, te vertellen over eigen levens en voornemens en... het was goed, want we hadden er plezier in. Er was eens een Mieke Degryse?, nee, we houden die gewoon voor altijd bij ons! Dag Mieke.
Reacties op bericht (1)
18-08-2009
mieke
vandaag een beetje al mijmeren mieke gegoogled, en ik kwam hier terecht .. ik vond het een heel mooi bericht ... ik mis haar heel erg maar dit lezen doet deugd ... ze zal niet vergeten worden
groetjes didier (man van mieke)
