"ik heb het recht in mijn eigen tempo, in mijn eigen situatie, met mijn talenten en mijn beperkingen, te proberen gelukkig te worden...".
Dankje N.B. om het me doorsturen van deze zin die nu op een plaknotitie op mijn mac-bureaublad prijkt. PC'ers kunnen deze gebruiksvriendelijke mac-tool niet uitproberen, want onbestaand. Als ze in de microsoftwereld ooit leren wat wel en wat niet belangrijk is en vooral wat veel te veel is in zijn balken en menu, dan zal de wereld ooit nog es veranderen (en zij vooral een pak geld minder verdienen, maar er evenveel gelukkiger gebruikers op winnen). Soit, niet mijn bedoeling op deze beloftevolle lentedag, met poezen die in de tuin zijn buikje laten bruinen, zo te beginnen. Maar dat gebeurt wel vaker, je wil iets doen, en eindigt uiteindelijk met iets anders. Soms zelfs heb ik een perfect beeld achter mijn voorhoofd van iets wat ik wil gaan schilderen, proberen te schilderen, maar eenmaal bezig ga je opeens naar links en dan pas naar rechts, en dan heb je rood vast terwijl daar geel was voorzien, enz. en als je dan met alles klaar bent, en het geheel een paar dagen later bekijkt en nog es bijwerkt, dan plaats je het geheel op mijn kop omdat het zo beter lijkt. Iets met mijn voorhoofd dan wel met mijn ogen? Maakt ook niet uit. Als je niet geliefd in de markt ligt, heb je veel meer bewegingsruimte op te doen waar je op dat moment zin in hebt . Ik had ook "goed in bent" kunnen schrijven, maar ook dat schijn je niet te mogen zijn, voor die anderen dan, en dat betekent een paar dagen extra hard slikken en proberen overeind te blijven, maar eenmaal dat voor mekaar... free at last. En dan hoeft niemand te schrikken als je op zekere dag een ander een mep op de oren draait ook. Of trek ik die lijn nu iets te hard door? Lijn zijn recht, maar voor de enen wat losser dan voor anderen, of omgekeerd voor de anderen strakker dan voor die enen. Nee, gelijk heb je, sarcastisch is de beste inenting tegen gevoeligheid, tegen met aandacht luisteren naar mensen, mensen willen helpen (ach larie, mensen, als je een vlieg doodmept, pleeg je toch geen aanslag tegen de vliegengemeenschap over de wereld?). Spreken over mensen is larie, vierkante kwatsch. Je hebt niet zoiets als mensen noch blonden noch kleurlingen rond roodogigen (zie dat woord wou ik nu es typen, echt waar, iemand met rode ogen is een roodogige en iemand met blauwe ogen is een blauwogige; soit, ik heb het nu wel gehad met die ogen, en kan weer voor lange tijd verder). Om af te sluiten: sinds gisteren is een oog bedekt, dus ben ik nu eigenlijk een eenogige. Bèh, I did it again...! En ondertussen excuus voor eventuele fouten, mijn handen weten zich toch maar voor de helft gecontroleerd.
1955, een fantastisch jaar in mijn leven, een levensjaar in de echte zin van het woord. En dan word je opeens 20 jaar, de drempel van het volwassenzijn, de staat waarin je verstand hoort te hebben want je wordt opeens behandeld als een volwassene, met veel plichten en een paar rechten. Het jaar van afstuderen _ hoger onderwijs, korte type _ maar een fijne kennismaking van wat leven zonder al te veel zorgen betekent: als een volwassene, maar zonder de plichten, verplichtingen of zorgen. Geldzorgen? Studies werden betaald en voor de rest zorgde je zelf door weekendwerk, als babysit, iets dat me heel erg lag en waar ik blijkbaar ook een beetje goed in was. Kinderen zijn gewoon leuk, en daar ga je als kind maar als oudste kind mee om, met verantwoordelijkheid, en in ons gezin van zes met ondergetekende als oudste had je niet anders. Als een ander viel, was het sowieso mijn fout: ik had niet opgelet... De struggle met jezelf en je omgeving, de wereld, de groten, de ouderen, the generations gaps, en of ik er last mee had. Flowerpower girl, mijn slaapkamer was een dagelijks schilderwerk van bloemen en versieringen en posters, Janis Joplin en zovele anderen. En ik herinner me de stem van Jan op de radio. Zat tussen bed van mijn zus en ikzelf in, op de grond, en luisterde. Herman Van Veen, de fiets. Soit, dat was voor 1975, paar jaren ervoor. Afstuderen en paar keer hart (bijna) gebroken. Een breuk viel bijzonder zwaar, hij maakte het uit om zijn abominabel toekomstbeeld over mij in zijn leven.Tja, als je diabetes hebt, hoe leef je dan als je 30 jaar wordt, en wat met zijn zakencontacten, en succesvolle businessdeals als ik ziek te bed lag en apart potje moest koken en eten... Nee, succesvol leek veel haalbaarder zonder mij. Bij andere vriendjes duurde de relatie tot hun scriptie was getypt, nuttig was ik dus wel. Ziel kwam er enigszins gehavend uit, net als mijn lichaam dat met die diabetes een moeilijke tijd beleefde in een wereld die van suikerloos of rekening houden met suikerloos geen enkel besef of weet had. Ik werd dan ook dik en leed daar onder. Bij laatste vriend uit studieperiode leek dat onbelangrijk, en ik liep dan ook compleet in hem verloren, blindelings en met handen vol vertrouwen op de rug, onbeschermd. En in november verhuisde ik van thuis uit naar Brugge, waar ik werk kreeg aangeboden (plaat waar ik stage had gedaan) en bij familie ging inwonen. Heerlijk. Het leek me een nieuwe kans, een mogelijkheid om opnieuw iets op te bouwen, mensen leren kennen, een carrière opbouwen (een partner voor diabetische vrouwen?, dus alternatief).
Aanzet is gegeven, ik probeer dit vol te houden maar dend dat ik meer gestructureerd ga moeten opbouwen _ dank je bob, al zou je nooit of te nimmer met mij willen/ kunnen samenwerken _ of anders raak ik in een knoop of meerdere knopen terecht. Het leven is een puzzel van o zovele stukjes, een wolkenkrabber van o zovele blokjes en je moet wel betrachten ze wat proper en als levensstructuur ineen te krijgen. Of het dan zin heeft alles in je leven terug te vinden, Bob, dat blijft nog maar de vraag? En voor wie?
Deze tekst bevat geen (plaats)namen, soms wel een naam maar dat zal dan enkel voor die persoon volgbaar zijn. En dat ze ermee aanvangen wat ze zelf willen.
En eigenlijk is daar zogoed als alles in gezegd. Anderzijds: erwaseens... was bedoeld als een ik was ooit 20, ik was ooit 30, ik was ooit 40, ik was ooit 50 maar ik word wellicht geen 60, of correcter: ik wens geen 60 meer te worden. Als ik al niet weet waar al die jaren heen zijn gegaan, blijft belangrijker nog de vraag: waar de vrouw van die jaren naar toe is? Waar is zij gebleven of, waar is zij kapot gegaan, waar gaf ze eindelijk ooit de moed op, waar dacht ze opeens van: nee, nu hoeft het niet meer, ik laat gaan, ik geef op, I let go. Dramatisch, nee, niet echt. Elk komen is een gaan in dit leven, en er zijn er die net voldoende laten gaan om in elk kapotmaken op hun baan voeding te peuteren voor hun eigen bestaan. We blijven standhouden of gaan waardig ten onder, schreef ik een warme vriend deze week, toen hij zich bezorgde vragen stellen rond een uitlating die ik via feisboek schreef. De opmerking heb ik weggehaald, het resultaat is en zal niet meer veranderen. Maar drie mensen hebben hun naam, faam, bekendheid, grootsheid en portemonnaie dik verstevigd ten kosten van mij. Want wat maakt mijn bestaan uit tegen hun hongerige noden? Boosheid laten zaken en moed nu eindelijk opgegeven, maar ook mijn stem en mijn bezieldheid en inzet en motivatie en geloof en vertrouwen en mijn glimlach en reden van voortgaan. I have let go. No, i cannot any longer. Sorry.
Gewoon es gedag zeggen, omdat het hier grilligkilligmaartskoud is in mijn bureau en ik een en ander voor www.car-bus-magazine.be wou afwerken. De stroom info is eindeloos, en het verwerken naar publiceerbaar niet altijd even makkelijk.
Met voor gisteren en heel lang te volgen, een speciale dank aan een bijzonder lieve jongeman, Brecht Putman, die las en begreep en reageerde. En dat deed goed, maar gaf me gelijk ook weer kracht om door te gaan, dingen in perspectief te zien en aanvaarden. Mits paar aanpassingen, die voor de toekomst zullen moeten gaan blijken. Morgen werken en dan nog vrijdagvoormiddag, waarbij ik de namiddag thuisblijf in ruil voor opmaak teksten en alle zendingen van Vrouwen van Vlaanderen. Voor wat hoort wat. De verantwoordelijken zullen wel voor uitleg en verklaringen zorgen. Daar vertrouw ik gewoon op. Ik ga slapen nu, blij dat de teksten voor het Car & bus magazine verwerkt zijn en beetje teleurgesteld dat Nieuw/Nouveau artikel er nog niet is, en ik er niet in slaagde vergadering van morgen rond de C&bm-site en alle door te voeren veranderingen schematisch voor te stellen. Lukt me mss morgen nog voor de afspraak van 09 uur, I hope so.
Yes, we can!
Tekstje om te lezen... De voordelen van +50 te zijn. Niet lachen , want allemaal waar... 1. Ontvoerders zijn niet meer geïnteresseerd in uw persoon. 2. In een gijzelsituatie bent u één van de eerste gijzelaars die bevrijd worden. 3. Niemand verwacht van u dat u de dingen snel uitvoert. 4. Mensen bellen u uiterlijk rond 21 uur en vragen u of zij u gewekt hebben. 5. Mensen zien u niet meer als een zwartkijker wanneer u kwade dingen spreekt. 6. Men kan u niets meer gedwongen leren. 7. De kleding die u nu koopt verslijt u nooit meer. 8. U kan uw middagmaal om 16 uur nemen. 9. U kan leven zonder seks, maar niet zonder bril. 10. U hebt fantastische ideeën voor als u met pensioen gaat. 11. U denkt niet meer dat snelheidsgrenzen een uitdagingen zijn. 12. U trekt uw buik niet meer in ongeacht de persoon die bij u aanwezig is. 13. U zingt mee met de liftmuziek. 14. Uw standpunten zullen niet meer verslechteren. 15. Uw investering in uw aanvullende verzekering begint resultaat op te leveren. 16. Uw gewrichten zijn betere meteorologen dan die van de nationale meteorologische dienst. 17. Uw geheimen zijn veilig bij uw vrienden, daar zij ze ook niet meer kunnen herinneren. 18. U kunt zich niet meer herinneren deze lijst verzonden te hebben, maar het valt u wel op dat de lettergrote van de karakters comfortabeler is dan anders.
Voor wie er wat aan heeft, en met dank aan Rik Vannieuwenhuyse-Remmery. Life is a box of chocolates, you never know what you're gonna get...
Andy's song, rap for life. Rap to live. Rap to be for evermore with us, our minds never forgetting. Wat valt meer te zeggen? Behalve onze belofte niet te vergeten en dankbaar te zijn voor elke dag die wij bijkrijgen...
Dit ruikertje kreeg ik vandaag van een paar jongeren uit de scouts. Het eerste groepje dat aanbelde, was op zoek naar snoep. Om iets mee te bouwen of maken, ik herinner het me niet precies meer. Toen de deurbel klonk, was ik bezig met een siliconenband in de keuken af te pellen, beetje bij beetje, alles te schuren en grondig kuisen, laten drogen en dan nieuwe voegband inspuiten. Niet direct een klus waar je van droomt, maar ik had een beetje ervaring opgedaan dankzij mijn broer, en enige tijd ervoor iets geklust in de badkamer en gang. Vandaar de beslissing om dat versleten stuk in de keuken ook opnieuw te doen. Afin, toen de deurbel ging en de vraag naar snoep kwam, heb ik hen binnengevraagd, en een paar snoepdozen op tafel gezet, met de uitnodiging maar te scheppen. Een plasticzakje was vlug gevonden en de snoepjes verhuisden dus. En nee, ik wou niet zelf met mijn handen in de doos, om de siliconenresten die rond mijn vingers zaten. Ze vonden het blijkbaar nog leuk ook dat een vrouw dat doet, zo'n klus. Korte tijd later belde een groter groepje aan, en nee, niet voor snoep dit keer, dat was een andere tak. Ze zochten een gekke hoed, een karnavalhoed en of ik zoiets had. Het denken ging vlug, nee, geen hoed, maar misschien iets net zo leuks... een blonde pruik. Die had ik jaren terug ooit es gekocht, je was nooit waar het goed voor zou zijn, en voor die scoutsgasten leek het bruikbaar, dus ook dat verhuisde vandaag. Maar toen de deurbel voor een derde keer ging, dacht ik dat het mijn zus zou zijn of mijn dochter met de tweeling... maar het was opnieuw scoutsjongeren. Met een ruikertje. Als dank. En ik was er van aangedaan. Verrassing. Leuk. Heb ze meteen te water gezet en voor mezelf bewaard via een foto. Hierbij. Goeie momenten komen soms toch nog langs...
Er was eens een jongedame, wier leven een wending nam die ze nooit had durven te voorzien. Gelukkig bij haar partner nu, moeder van twee zoontjes en knuffel van haar honden, komt deze bijzonder lieve en levensintense vrouw vanavond op tv, vtm dan nog, met een harde levensknoop om te vertellen.
Kijk naar haar en wees blij dat zij de vertelster is. Een besef dat helpt andere mollenhopen in alvast mijn leven wat effen te trappen in plaats van er olifanten van te maken. Of toch misschien die slang die een watwashetookweer? inslikte en je de tekening van een hoed overhoudt... Saint-Exupéry! Le petit prince.
Mieke Degryse, leer haar kennen!
, want allemaal waar...
