Blog van filosoofje / Rita Leven met een open geest. Geef je hart en je ziel ruimte in je leven.
09-04-2007
God in je leven betrekken
Ik vraag me af of jullie ook dagelijks met God bezig zijn. Of Hij gedurende de dag regelmatig in jullie gedachten is en of jullie het gevoel hebben dat je genoeg aan Hem denkt en datgene doet wat Hij zou willen dat je doet.
Hoe weet je trouwens juist wat Hij van jou wil of dat jij datgene doet dat beantwoord aan het verlangen dat Hij van jou heeft?
Is het voldoende als je naar best vermogen handelt?
Ik weet van mezelf dat ik meer dan eens tekort schiet in alles en nog wat maar toch bedenk ik dat ik zo probeer te handelen als de persoon die ik nu ben met de gaven en gebreken dat Hij mij heeft meegegeven en mij maken tot die unieke persoon dat ik ben.
De laatste dagen word ik weer geregeld geconfronteerd met mensen die zelf niet willen gezegd worden wat en hoe ze moeten handelen maar die menen dat ze dit bij mij wel mogen doen en het ook doen.
Ik reageer niet altijd op dezelfde manier maar wanneer dat gebeurd halen ze mij uit mijn evenwicht, dan voel ik me niet meer lekker in mijn vel. Ik voel een kwaadheid in mij en uitzonderlijke toon ik het, maar meestal spreek ik die kwaadheid niet uit omdat ik de moed of de kracht niet vind om dit te doen.
Misschien moet het ook niet misschien is het beter af te koelen en te bedenken dat ik daar niet hoef op in te gaan .Sommigen vinden dat je dit sowieso moet uitspreken, maar soms voel ik dat het uitspreken niets aan de zaak veranderd. Integendeel
Ik vraag me af hoe God dit zou aanpakken. Zou hij de mensen hun mening laten en zelf zijn eigen weg gaan? Ik denk dat hij dit in bepaalde omstandigheden zeker zou doen, in andere omstandigheden zou Hij waarschijnlijk wel in gesprek treden met de andere. Ik denk dat je reactie moet overeenstemmen met datgene waar de andere klaar voor is of voor open staat anders zou het wel eens kunnen dat als tegen een muur praat en dat alles terug op jezelf terugkaatst.
Ik spreek heel dikwijls over inlevingsvermogen of over invoelen, wel ik denk dat dit ook in een dergelijke situatie geldig is. Dat je moet invoelen wat kan en niet kan en wat goed is om te doen en daar moet je dan volgens mij naar handelen.
Misschien ben ik daarin verkeerd, misschien ben ik een softie maar zo pak ik het tot nu toe aan een eerlijk gezegd, voel ik me daar tot nu toe goed bij.
Weet je als iets dergelijks gebeurd dan zou ik er eigenlijk blij om moeten zijn, want het doet me stilstaan en nadenken over die dingen. Het maakt dat we met een bepaalde problematiek die we in ons leven tegenkomen proberen op de juiste manier om te gaan. En weet je wat ik ook denk? Ik denk dat de aanpak voor iedereen verschillend kan zijn, we zijn nu eenmaal uniek in ons eigen zijn!
Ik wens iedereen die dit leest een fijne en vreugdevolle tijd toe
Waarom doet eenzaamheid zo'n pijn? Wat doe ik verkeerd om dat gevoel regelmatig opnieuw te ervaren? Het gaat al een tijdje minder goed met mij... Soms gebeurd dat je ergens naartoe werkt, dat je als het ware leeft naar iets wat je verlangt in je leven en dat je een plaats wilt geven. Ergens zie je in de verte een kans om je droom waar te maken. En dan komt dat wat je ook wel ergens mee rekening hield namelijk dat het wel eens niet zou kunnen doorgaan om de één of andere reden toch reëel op je af. En al heb je er rekening mee gehouden toch moet je zoiets verwerken voornamelijk als het, indien het wel had gekunt het je leven een heel andere richting had gegeven. Daar sta je dan... je droom, je hoop, je uitkijken naar stopt... Ik denk dat ik het de eerste dagen nog niet helemaal snapte maar toen kwam het op me af... en nu? De toekomst die ik voor me zag is er niet meer... Ik staar naar buiten op zoek naar.... ik weet niet meer wat? Wat wil ik vinden buiten? Wat zoek ik, nu ervaar ik het alleen-zijn heel erg. Er is niemand waaraan je kunt vertellen wat je op dat moment voelt. Het maakt me precies gevoeliger en voel ik het nu op dat moment dieper aan, wellicht ben ik kwetsbaarder geworden en krijgt het gevoel van "niet aanvaard" en alleen gelaten worden nu de bovenhand op het goede gevoel dat het alleen-zijn me ook kan geven.
Ik weet het: ik ben nooit alleen, God is er voor mij, maar de nood aan een vriendelijk woord of gebaar door mensen gewoon omdat ik het ben is soms ook heel erg aanwezig
Wat doe ik verkeerd? Ben ik niet lief genoeg naar mensen toe? Ik denk van mezelf dat ik open sta voor mensen, dat ik naar hen luisteren kan luisteren, dat ik bereid ben te helpen en toch lijkt het niet genoeg te zijn...
Al die negatieve gedachten... ze zijn er....
Ik wou dat ik weer dat warme gevoel kon ervaren die ik mocht ervaren toen ik pas bij MSC was... Het gevoel van geborgen-zijn; van bij thuiskomen bij God. Ik wou dat ik in zijn armen kon kruipen om me te koesteren dicht bij Zijn hart.
Ondanks dat ik weet dat Hij er is voor mij doet het gemis aan menselijke vriendschappelijke warmte, het gemis van een blijk van herkenning toch pijn.
Moet ik me anders voordoen dan ik ben om geliefd te worden? Moet ik meedraaien en anderen hun gelijk geven ook als ik voel dat het niet zo is? Misschien zie ik nu alles teveel zwart-wit?
Kleur is zoveel mooier (denk ik na de vorige zin die ik schreef). De zon breekt eventjes door... ook in mijn denken...
Ik hoop echt dat de kleur (warmte-zon-levenskracht) terug in mijn leven komt, want ondanks het dieptepunt van nu, is het leven echt de moeite waard.
Al zie ik het nu nog niet toch weet ik ergens in mij zelf dat een andere weg zich zal tonen en dat dergelijke momenten van pijn, groeimomenten kunnen zijn. Ik ben dankbaar dat ik het even kon uitschrijven... het helpt.
De man fluisterde, "God, spreek tot mij." En een leeuwerik zong, maar de man hoorde het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, spreek tot mij!" En de donder rolde door de lucht, maar de man hoorde het niet.
De man keek om zich heen en zei, "God, vertoon u aan mij." En een ster schitterde helder, maar de man zag het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, toon me een wonder." En een nieuw leven werd geboren, maar de man merkte het niet.
En dus schreeuwde de man in wanhoop, "Raak me aan God en toon mij uw aanwezigheid." Waarop God zich naar hem toe boog en hem aanraakte,
maar de man sloeg de vlinder weg en liep door.
Dit is een verhaal dat ons er aan herinnerd dat God altijd om ons heen is in de kleine en eenvoudige dingen die we voor vanzelfsprekend nemen. Ook in onze elektronische wereld. Daarom wil ik er een aan toevoegen:
De man huilde, "God, help mij!" En er kwam een e-mail binnen met goed nieuws en een bemoediging. Maar de man wiste het bericht en treurde verder.
Over bidden: Bidden is voor een religieus wat het in- en uitademen betekend voor het lichaam of het water voor de vis en de melk voor het kind een levensnoodzakelijkevoorwaarde om te zijn wat men is: leerling van de Heer. (Germaan heeft het hier over religieuzen maar ik geloof dat dit ook voor ons als leek kan tellen, of niet?)
Aan elk bidden gaat een gelovig-weten vooral: De Meester is er en verwacht me. Het naar Hem toegaan, het aan zijn voeten zitten en luisteren naar zijn woorden, gelovend, vertrouwvol, in liefde: dat is het wezen van elk kristelijk gebed
Bidden is dikwijls en lang bij het vuur gaan zitten, zich van binnenin laten doorgloeien zodat men vuur wordt, vurige leerling. Vuur moet branden zei Jezus. Vuur zàl branden!
Bidden kan lastig zijn, kan als het ware onze kracht te boven gaan.
Kun je dan niet één uur met Mij waken? Ervaring van Petrus
Vermoeidheid, slaap, moedeloosheid, tegenslag, angst, sleur, dorheid en zonde kunnen het zicht op de Heer verhinderen, de trouw en de smaak in het gebed verminderen.
Doch bidden kan ons ook tot verrukking brengen. Laat ons hier drie tenten bouwen! riep dezelfde Petrus uit. Vervoering van de geest, vreugdevolle vervulling des harten door de aanraking van de H. Geest. Hij die in Maria Jezus deed geboren worden is Dezelfde die ook in ons bidt, verzucht en smeekt tot God, de beloofde trooster, de Geest die Jezus van bij de Vader zou zenden. geschreven door Pater Germaan Van Muylder
Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets met dit blog deed, ik neem me voor om weer regelmatig te schrijven. Er is veel gebeurd in die tijd maar of dit een uitleg is om het niet schrijven, misschien wel... Er is een tijd voor alles... Waar was ik de afgelopen tijd dan zo mee bezig? Wel ik meen te mogen schrijven dat ik vooral bezig was om mijn leven een andere wending te geven en dit na mijn kennismaking met MSC en hun lekenbeweging. MSC staat voor Missionarissen van het H. Hart. Voor mij hebben zij hun naam niet gestolen: ze zijn echt mensen die leven vanuit hun hart en dat probeer ik ook waar te maken in mijn leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: Ik ontmoette er mensen waarbij je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking gaf me een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in een huis van liefde, thuiskomen ook bij God. Heel mijn leven heb ik al het gevoel gehad dat dit de enige manier is om "goed" te leven en dit vooral naar het voorbeeld dat Jezus ons gaf. Altijd al zocht ik naar voorbeelden en dikwijls werd ik ontgoocheld ook door de Kerk. Ik schoof de schuld op hen die volgens mij als voorbeeld moesten dienen, maar dit niet waarmaakten. Het gaf me geen fijn gevoel... . Nu weet ik dat de kerk bestaat uit mensen zoals gij en ik, mensen met eigen karaktertrekken, met hun gaven en hun zwakheden. Als je naar jezelf kijkt, naar je eigen gaven en beperktheden weet je dat je heel dikwijls anders bent of handelt dan je echt graag zou willen of zoals jij jezelf als ideaal zou willen profileren. We zijn geen perfecte mensen, eens we onze eigen beperktheden willen zien en aanvaarden dan kunnen we ook de anderen niet alleen aanvaarden zoals ze zijn, maar we kunnen ze zelfs liefhebben om hun "anders - zijn". Het "anders - zijn" heeft ons zoveel te bieden, het is een uitnodiging om het minder bekende te verkennen en toe te laten. Het kan, indien we daarvoor kiezen een verrijking betekenen binnen ons eigen leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: ik kwam bij mensen waar je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking geeft je (mij) een gevoel van thuiskomen, thuiskomen bij de Liefde, thuiskomen ook bij God. Ik ben misschien een beetje afgedwaalt maar het aanvaarden van jezelf en de verscheidenheid van jezelf en de anderen is iets dat speelt binnen mijn eigen leven. Leven vanuit je hart is een uitnodiging tot liefde, tot eenheid, tot één zijn met het grote geheel. Heb jij al eens mogen proeven van die grote eenheid? Je één weten met alles om je heen. Het is alsof je uitvloeidt, overvloeid, je bent niet meer beperkt... je mag deel uitmaken van het Grote Geheel. Het is een gevoel van eenheid die zoet en hemels is; er zijn geen vragen meer... er is alleen een besef van stil geluk. Leven vanuit je hart daar kies je voor, elke dag opnieuw
Ondertussen ben ik stil geworden in Zijn nabijheid.
Weet je wel hoe krachtig dit kan zijn?
Het nodigt me uit tot dit gesprek:
Heer, vol schroom ben ik hier bij U niet goed wetend hoe ik me gedragen moet, maar je kent mij. Jij kent me door en door en weet wie ik ben. Ik weet ook dat jij welwillend op mij neerkijkt en ik weet ook dat jij weet hoe ik er soms verlang om dicht bij jou te zijn, hoe ik menige keer verlang naar jouw armen om me heen.
Heer ik voel me wat alleen vandaag, ik wou dat jij hier, in werkelijkheid bij mij was en dat ik een praatje met jou kon maken vandaar mijn brief, dit moet een gezamenlijk gesprek vervangen.
Heer, soms twijfel ik zo en ben een vat vol vragen: hou ik wel van jou?
Wat en hoe doe je dat? Hoe is dat gevoel: Houden van je God,van Vader, van Jezus en ja, zelfs van de H. Geest? Kan ik dat? Doe ik dat? Of stel ik mij dit maar voor?
Hoe moet dat met die drie-eenheid?
Soms ervaar ik jou als Vader, soms als Jezus, de Christus en andere keren wil ik me maar al te graag koesteren of gesteund weten door de Geest. Toch weet ik, hoe moeilijk het ook uit te leggen is, toch weet ik, voel ik dat het er eigenlijk niets toe doet. Dat ik altijd bij jou kan zijn in welke hoedanigheid ik jou op een bepaald moment nodig heb of aanvoel. Als ik mij openstel voor jou dan ben je er.
Dank je daarvoor, dank je voor je liefdevol aanwezig zijn; dank je dat ik even bij jou mocht zijn
Het is lang geleden dat ik me alleen heb gevoeld. Een beetje triest probeerde ik me met allerlei afleidingstactieken bezig te houden, doch zonder blijvend succes.
Toen kwam de reddende gedachte: jij moet het hier ook een beetje feestelijk en sfeervol maken.
Waar doet dit je aan denken?
-Muziek, kerstmuziek
Ik stapte naar mijn wagen want daar had ik een CD met kerstmuziek
Ik deed alle kaarsjes branden, legde de cd in de cd-speler en weet je wat? De sfeer komt ingetogen nog alleen maar toch voel ik me verbonden
En weet je wat? Ik voel me al heel wat beter.
Straks sluit ik de pc af. Neem een boek wat knabbels en ga genieten op mijn manier
Waarom ik dit schrijf? Misschien zijn er nog mensen die zich eenzaam voelen, misschien kunnen ook zij, voor zichzelf, uitzoeken wat ze missen en wat ze voor zichzelf kunnen invullen.
Al is het wat muziek net als ik, of een warm bad, of iets lekkers, een glaasje wijn of zo ik weet zeker dat jij iets vind waardoor de sfeer ook voor jou anders wordt
Ik wens iedereen een sfeervolle avond, ook en vooral zij die hem alleen doorbrengen. We kunnen zoveel zelf doen
