Ooit bracht ik mijn jeugd door in de sociale wijk op het Eiland Malem te Gent.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een gelukkige jeugd mag ik wel zeggen.

Die wijk werd in 1958 opgericht om de gezinnen met woningproblematiek bij te staan.

Zo geschiedde.

Bij momenten behuisden de Van Hoeckskes met een negental de uiterste hoek op de Ramskapellelaan.

Drie slaapkamers en een mini-douchekamer moesten daarvoor volstaan.

Ons jongste, hét meisje dus, bevolkte kamertje één. De grotere was voor ma en pa, dus werd de derde kamer ingedeeld met stapelbedden zodat ook wij als broertjes slaping hadden.

De tweede oudste broer mocht de douchekamer als vesting innemen, hij bracht binnen nietwaar.

Twee andere broers waren perioden uithuizig, ene intern en een andere inslapend beenhouwersgast, zodat alles toch zonder morren geregeld kon worden.

De huisvesting was sociaal geregeld, ook binnen ons doeningje.

Op Malem was er jeugd, was er beweging, was het plezant wonen.

Toen trouwden de meeste van dit gezinnetje wat uitzwermen betekende.

In ‘85 overkwam  ons Pa uitgerekend op Ma’s verjaardag een dramatisch fietsongeluk wat inhield dat alleen onze Willy overbleef aan moeders zijde.

Ma zou hem daarvoor altijd erkentelijk blijven tot in 1995, het jaar waarin ook zij het moest opgeven.

Het ouderlijke huis werd door onzen jongste broer te groot bevonden en een door het noodlot getroffen broer te Wachtebeke wenkte.

Lucien verloor er immers zijn vrouwtje Yvette die hij jaren lang bijgestaan had in haar MS-miserie.

Ook daar mocht het voor Willy in dit buurmanschap niet lukken, omdat z’n broer geveld werd door een hersentumor.

Nog geen jaar verschil met z’n vrouwtje.

Willy bleef er wonen. Wat kon hij anders. Malem was opgezegd.

Maar daar ook woelde de tijd des tands.

Malem, oordeelde de politiek, was aan renovering toe.

De huisvestingsmaatschappijen renoveerden stuk per stuk elke woning.

Renoveren ?  Zeg maar herbouwen.

Men wachtte telkens af tot een volledig blok van vijf woningen vrij gekomen was en dan nam men alles grondig aan.

Dak eraf, muren eruit, ramen en deuren in PVC,  kamers erbij, WC beneden én boven, centrale verwarming,  … niets werd onverlet gelaten om er prachtige woningen van te maken.

Sociale woningen ?   Mijn gedacht. 

Luxe woningen zeg ik met alles erop en eraan.

Vandaag gehuurd door een koppel zonder kinderen.

Wat een verschil zeg.

Was “onzen thuis” dan zo uitgeleefd ?

Was Malems paradijs waar we tunnels graafden en met de knikkers speelden niet meer geschikt voor mensen van vandaag ?

Och ja, de huidige bewoners kunnen het maar hebben, maar had men niet nog véél meer mensen sociaal kunnen helpen door op andere verloederde plaatsen nieuwe sociale woningen te bouwen ?

Moesten alle mensen verhuizen die in een huis wonen dat ouder is dan zestig en het met veel minder comfort moeten stellen, dan werd het een ware landverhuizing.

Wees daar maar zeker van.

Enfin, denk ik toch.

Dus, moraal van mijn verhaal: Sociale woningbouw ja, maar méér woningen door ietsje minder luxe.