Bezoek aan Dakar, het eiland Gorrée en het roze meer.

Vandaag bezoeken wij de stad Dakar, het eiland Gorree en het roze meer. Een druk programma dus. Dat wordt weer vroeg vertrekken, vooral om file te vermijden. Vanuit Dakar vertrekt er om het uur een boot naar het eiland Gorree, dus moeten we de voorziene boot trachten te halen., anders verliezen we teveel tijd. Zo gauw het restaurant open is nemen we ontbijt. Deze keer staat ons lunchpakket klaar, toch vullen we nog wat bij met de zaken die we graag lusten. We nemen altijd voldoende mee , ook voor de gids en de chauffeur, we weten dat we hen daar plezier mee doen. Onze gids heeft het liefst ontbijtkoeken (briochkes dat we zeggen), lekker zoet ; de soorten van het hotel zijn niet te koop in de winkels.

We kunnen dus op tijd vertrekken, maar zoals gevreesd komen we in de file terecht. Maar ook dat heeft wel iets. De ene na de andere verkoper komt aan de open ramen zaken aanbieden: dat gaat van oorstokjes, voetbaltruien, kinderschoenen tot (gestolen ?) autoradio’s toe, teveel om op te noemen. Er passeren er zeker een 50-tal. Onze chauffeur koopt een paar kinderschoentjes, even keuren en gelijk oversteken : geld en koopwaar, want de file komt op gang. Als we in Dakar aankomen is het al heel warm geworden we zijn te laat voor de boot. Eén uur wachten dus op de volgende boot. Om de tijd te doden neemt Petit Matar ons mee naar het goederenstation, dat dichtbij is, en van waaruit zeer veel koopwaar verzonden wordt.

Dan bezoeken we nog een groothandelsmarkt, een grote donkere loods, waar de koopwaar, voornamelijk etenswaren, hoog opgestapeld ligt. Aanvankelijk worden we wat wantrouwig bekeken, maar zodra ze onze reisgezel Carine in de gaten krijgen, klaren de gezichten op. Carine loopt inmiddels gekleed zoals de Senegalese vrouwen, zij heeft zich een tweetal outfits aangeschaft. Van overal klinkt het ‘Elle est belle’, en ook de vraag waarom wij niet zoiets dragen. Ja, die kledij dat is voor de liefhebbers dus. Carine staat daarmee, ze is zo’n donker type.

Tijd om terug naar de vertrekplaats van de boot te gaan, en nu kunnen we mee. Als we bijna het eiland bereiken, ontstaat er tumult op de boot. Een vrouw begint te roepen en te krijsen, en twee mannen van de security kunnen haar nauwelijks in bedwang houden en leiden haar naar binnen, waar ze verder gaat met roepen en tieren. Blijkt nu dat deze vrouw een halssnoer verkocht had – hetgeen verboden is op de boot – en weigerde het wisselgeld terug te geven. Toen ze door de koper hiervoor aangemaand werd, schoot ze in een franse colère en smeet het halssnoer overboord. En zo ontstond de ruzie. In Gorree bezoeken wij eerst het slavenhuis. Dit behoort tot het werelderfgoed. Een zeer geëmotioneerde conservator geeft toelichting over het feit dat gedurende eeuwen hele families hier naartoe gebracht werden, mannen, vrouwen en kinderen gescheiden werden en in aparte ruimtes opgesloten, en verkocht aan eigenaars in verschillende werelddelen. Als je de kleine ruimtes ziet waar 15 personen opgesloten werden, dan doet je dat toch wel iets. Vanuit het binnenplein loopt een gang naar de zee : van hieruit vertrokken dan de boten met de slaven ; ook de zieken werden zonder pardon hier in zee geworpen. Mannen onder de 50 kg konden ze niet verkopen, dus werden ze ‘vetgemest’ met meel en olie tot ze dat gewicht bereikten. Een aantal jaren geleden was de paus hier op bezoek, en had vergiffenis gevraagd voor het feit dat de katholieke kerk dat onrecht zolang heeft laten gebeuren. We bezichtigen nog verder het mooie eiland en wachten op de boot. In afwachting gaan we iets drinken en profiteren ervan om even het toilet te op te zoeken. Een grote zwartgeblakerde frietpot staat te dampen naast de toiletdeur, en de toiletvloer ligt er kletsnat bij. Zijn wij blij dat we hier niets bestelden om te eten, geef ons maar ons lunchpakket ! (dat hebben we in de wagen opgegeten om tijd te besparen)

Hierna verkennen we Dakar. We rijden langs de bijzonderste gebouwen, maar het is er zo druk, een heksenketel. Aan de kunstmarkt stappen we uit. Als je een echte markt voor ogen had, kom je bedrogen uit. In smalle straatjes en op een open plaats zitten de mannen houten beeldjes en djembé’s te maken. Met zeer primitieve middelen maken ze mooie dingen. In de buurt de ene winkel naast de andere. Wij haasten ons om Dakar te verlaten, het is er zo warm en verstikkend van de uitlaatgassen. Nu richting roze meer, de aankomstplaats van Parijs-Dakar.

Het roze meer is niet zo roze als we verwacht hadden, dit komt door het weer zegt de man die daar uitleg geeft. Je kan er drijven op het water, door het zoutgehalte blijf je altijd boven. Dat hebben we aan ons laten voorbijgaan ! Rond het meer allemaal hopen zout, gewonnen uit het meer.

Inmiddels is het reeds laat geworden en we hebben nog een ganse rit voor de boeg.. We maken nog eens een toer rond het meer, en keren terug naar het hotel.