Reisverhaal SENEGAL
REISVERSLAG MET FOTO'S
02-09-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegal dag 5 - Bezoek aan Dakar, eiland Gorrée en Lac Rose
Klik op de afbeelding om de link te volgen


Bezoek aan Dakar, het eiland Gorrée en het roze meer.


Vandaag bezoeken wij de stad Dakar, het eiland Gorree en het roze meer. Een druk programma dus. Dat wordt weer vroeg vertrekken, vooral om file te vermijden. Vanuit Dakar vertrekt er om het uur een boot naar het eiland Gorree, dus moeten we de voorziene boot trachten te halen., anders verliezen we teveel tijd. Zo gauw het restaurant open is nemen we ontbijt. Deze keer staat ons lunchpakket klaar, toch vullen we nog wat bij met de zaken die we graag lusten. We nemen altijd voldoende mee , ook voor de gids en de chauffeur, we weten dat we hen daar plezier mee doen. Onze gids heeft het liefst ontbijtkoeken (briochkes dat we zeggen), lekker zoet ; de soorten van het hotel zijn niet te koop in de winkels.

We kunnen dus op tijd vertrekken, maar zoals gevreesd komen we in de file terecht. Maar ook dat heeft wel iets. De ene na de andere verkoper komt aan de open ramen zaken aanbieden: dat gaat van oorstokjes, voetbaltruien, kinderschoenen tot (gestolen ?) autoradio’s toe, teveel om op te noemen. Er passeren er zeker een 50-tal. Onze chauffeur koopt een paar kinderschoentjes, even keuren en gelijk oversteken : geld en koopwaar, want de file komt op gang. Als we in Dakar aankomen is het al heel warm geworden we zijn te laat voor de boot. Eén uur wachten dus op de volgende boot. Om de tijd te doden neemt Petit Matar ons mee naar het goederenstation, dat dichtbij is, en van waaruit zeer veel koopwaar verzonden wordt.

Dan bezoeken we nog een groothandelsmarkt, een grote donkere loods, waar de koopwaar, voornamelijk etenswaren, hoog opgestapeld ligt. Aanvankelijk worden we wat wantrouwig bekeken, maar zodra ze onze reisgezel Carine in de gaten krijgen, klaren de gezichten op. Carine loopt inmiddels gekleed zoals de Senegalese vrouwen, zij heeft zich een tweetal outfits aangeschaft. Van overal klinkt het ‘Elle est belle’, en ook de vraag waarom wij niet zoiets dragen. Ja, die kledij dat is voor de liefhebbers dus. Carine staat daarmee, ze is zo’n donker type.

Tijd om terug naar de vertrekplaats van de boot te gaan, en nu kunnen we mee. Als we bijna het eiland bereiken, ontstaat er tumult op de boot. Een vrouw begint te roepen en te krijsen, en twee mannen van de security kunnen haar nauwelijks in bedwang houden en leiden haar naar binnen, waar ze verder gaat met roepen en tieren. Blijkt nu dat deze vrouw een halssnoer verkocht had – hetgeen verboden is op de boot – en weigerde het wisselgeld terug te geven. Toen ze door de koper hiervoor aangemaand werd, schoot ze in een franse colère en smeet het halssnoer overboord. En zo ontstond de ruzie. In Gorree bezoeken wij eerst het slavenhuis. Dit behoort tot het werelderfgoed. Een zeer geëmotioneerde conservator geeft toelichting over het feit dat gedurende eeuwen hele families hier naartoe gebracht werden, mannen, vrouwen en kinderen gescheiden werden en in aparte ruimtes opgesloten, en verkocht aan eigenaars in verschillende werelddelen. Als je de kleine ruimtes ziet waar 15 personen opgesloten werden, dan doet je dat toch wel iets. Vanuit het binnenplein loopt een gang naar de zee : van hieruit vertrokken dan de boten met de slaven ; ook de zieken werden zonder pardon hier in zee geworpen. Mannen onder de 50 kg konden ze niet verkopen, dus werden ze ‘vetgemest’ met meel en olie tot ze dat gewicht bereikten. Een aantal jaren geleden was de paus hier op bezoek, en had vergiffenis gevraagd voor het feit dat de katholieke kerk dat onrecht zolang heeft laten gebeuren. We bezichtigen nog verder het mooie eiland en wachten op de boot. In afwachting gaan we iets drinken en profiteren ervan om even het toilet te op te zoeken. Een grote zwartgeblakerde frietpot staat te dampen naast de toiletdeur, en de toiletvloer ligt er kletsnat bij. Zijn wij blij dat we hier niets bestelden om te eten, geef ons maar ons lunchpakket ! (dat hebben we in de wagen opgegeten om tijd te besparen)

Hierna verkennen we Dakar. We rijden langs de bijzonderste gebouwen, maar het is er zo druk, een heksenketel. Aan de kunstmarkt stappen we uit. Als je een echte markt voor ogen had, kom je bedrogen uit. In smalle straatjes en op een open plaats zitten de mannen houten beeldjes en djembé’s te maken. Met zeer primitieve middelen maken ze mooie dingen. In de buurt de ene winkel naast de andere. Wij haasten ons om Dakar te verlaten, het is er zo warm en verstikkend van de uitlaatgassen. Nu richting roze meer, de aankomstplaats van Parijs-Dakar.

Het roze meer is niet zo roze als we verwacht hadden, dit komt door het weer zegt de man die daar uitleg geeft. Je kan er drijven op het water, door het zoutgehalte blijf je altijd boven. Dat hebben we aan ons laten voorbijgaan ! Rond het meer allemaal hopen zout, gewonnen uit het meer.

Inmiddels is het reeds laat geworden en we hebben nog een ganse rit voor de boeg.. We maken nog eens een toer rond het meer, en keren terug naar het hotel.

02-09-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

26-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vissers op het strand voor Aldiana

Vissers op het strand voor Aldiana

26-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

25-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegal dag 4 - rustdag
Klik op de afbeelding om de link te volgen

 

Vandaag geen uitstappen – we gaan enkel het domein eens grondig verkennen en lange strandwandelingen maken.

Na het ontbijt doorkruisen wij het volledige domein. Je kan er zo aangenaam wandelen onder de hoge bomen en het is er erg rustig ; je hoort niets anders dan de golfslag van de oceaan en het gefluit van de vogels in de bomen. Je ziet er ook veel mooie vogels, de grote lijken op papegaaien, dan zijn er nog de iets kleinere zwarte en kleine knalgele. Deze laatste zijn zo groot als de mussen bij ons, en even vrank. Ze komen zelfs op de rugleuningen van de stoelen zitten aan het buitenrestaurant.

Plots zien wij een paar aapjes de weg oversteken. Dan zien wij dat er een ganse bende tussen de rundalows rondloopt. Ze plunderen de vuilbakken, en komen zeer dichtbij. Een echtpaar had ontbijt laten komen op hun terras, en voor hun ogen werd alles leeggeroofd. De aapjes begonnen met de kan fruitsap omver te trekken en op te likken, dan de confituur, en zo verder tot alles op was. Ze hadden de aapjes kunnen wegjagen, maar verkozen dit tafereeltje te filmen. In het restaurant was en immers nog voldoende gelegenheid tot ontbijten.

De aapjes verblijven ’s nachts in het woud achter de club, en doorkruisen in de voormiddag het domein, om de ganse dag te verblijven in de omgeving van het golfterrein. In de vooravond keren zij dan terug naar hun slaapplaats.

We gaan ook nog even het strand op. Een groep arbeiders is bezig met het strand schoon te maken en alle aangespoelde zeewier bijeen te harken, dat wordt dan later opgehaald. De golven hebben ook veel vissen op het strand geworpen. We zien dat de arbeiders de vissen naar een grote leguaan toewerpen, die op het strand rondwandelt. Men vertelt ons dat er verscheidene leguanen zijn, zelfs nog veel grotere dan deze. Ze doen je niets als je ze met rust laat. Later zagen wij zelfs een reuzenexemplaar drinken aan de waterbak waar je je voeten afspoelt als je van het strand komt.

In de namiddag doen wij nog een fikse wandeling langs het strand, tot aan het dorpje Nianing. Daar op het strand staan houten stellingen, waarop kleine visjes te drogen liggen. Het krioelt hier van de vliegen, op en naast de vissen. De vissers gebruiken er netten met veel te kleine mazen, slecht voor het visbestand dus. Er zijn ook stellingen waarop grote zeevruchten te drogen liggen. Dat zijn de Senegalese mosselen, die kunnen tot 8 kg. wegen. Ze worden gedroogd, en dan in schijfjes gesneden en met de rijst meegekookt om hieraan smaak te geven. Wij kwamen in een kerkje waar het wijwatervat een mossenschelp was, en het was een groot wijwatervat hoor.

Wij wandelen terug, niemand valt ons lastig, ze kennen ons al allemaal als vrienden van Petit Matar. We gaan nog een klapke doen met zijn vader, Modou Daffé. In zijn hutje op het strand verkoopt hij, of een van zijn kinderen als hij met toeristen weg is, op maat gemaakte sandalen en ook houtsnijwerk. Maar geen enkele keer heeft men ons gevraagd om iets te kopen.

We gaan ook nog even een mailtje versturen naar het thuisfront, zodat die weten dat alles ok is. Het klavier is echter geen azerty, ook geen querty. Het is dus zoeken naar de toetsen, maar we hebben alle tijd …, ook dit is vakantie.

We doen het vandaag dus rustig aan, morgen hebben we weer een druk programma. We bezoeken Dakar, het slaveneiland Gorree en het roze meer.

25-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

22-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vis wordt aan land gebracht

De vis wordt met manden aan land gebracht - zware arbeid

22-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vissers komen terug van de vangst

In de vissershaven

22-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

21-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op het Schelpeneiland - mosselen liggen te drogen

De mosselen worden te drogen gelegd

21-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Schelpeneiland

Een straat op het Schelpeneiland

21-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Schelpeneiland

De nieuwe brug naar het Schelpeneiland

>

21-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

20-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegal - dag 3 - Bezoek aan schelpeneiland en vissershaven
Klik op de afbeelding om de link te volgen


Senegal – bezoek aan het schelpeneiland Joal Fadiouth en de vissershaven

Op de terugweg van Sine Saloum  zullen we nog een dorpje bezoeken. Langs de baan zien we een terrein dat onder water gestaan heeft, maar er droog uitziet en er lopen al bandensporen over. De chauffeur zegt dat we een gans stuk van de weg kunnen afsnijden als we ook hierover gaan. Hadden we het maar niet gedaan! Na een 5-tal meter zaten we vast. Pogingen op de wagen terug op gang te krijgen haalden niets uit, integendeel, we zakten steeds dieper weg. Een vlakte, enkel heel in de verte enkele huizen te zien, en hier stonden we dan. Van waar ze kwamen, ik weet het niet, maar 5 minuten later stonden er zeker 20 kinderen rond ons. Er kwamen ook enkele wagens langs, die stopten maar reden terug door. Toch kwam er  hulp opdagen : men had iemand verwittigd die een terreinwagen bezat, en die trok onze wagen er terug uit, geholpen door collectief duw- en trekwerk van alle zwartjes, tot de kleinsten toe. Die hadden toch wel een snoep verdiend. Ik vraag ze om op een rij te gaan staan, want anders graaien ze de snoep uit uw handen. Ik begin te delen, maar de rij werd niet korter. Toen zag ik dat ze gewoon weer achteraan aansloten. Slimme kadeekes !

Nu op weg naar het schelpeneiland. Bij aankomst daar wordt ons meteen verteld dat Petit Matar ons daar niet mag gidsen, dat het een gids van het eiland zelf moet zijn. Er volgt nog een discussie, Carine dreigt ermee terug in te stappen, maar niets mag baten, men is er niet te overhalen. Dan maar een gids van het eiland genomen, die loopt er bij voor het 5e wiel aan de wagen. Het eiland is te bereiken via een lange nieuwe loopbrug, verderop zien we nog de oude brug liggen die niet meer gebruikt wordt. De verharding van de straten bestaat er uit schelpen. Er is ook een mooie drukbezochte begraafplaats. Dat hebben we dan ook weer gezien.

Op nu naar de vissershaven. We stappen door open loodsen, waar de vloer volgestort ligt met vis. De schepen worden nog gelost, de vis wordt in manden geladen, en op het hoofd tot in de loods gebracht en uitgegoten op de grond. De dragers zijn kletsnat, ze moeten al een eind in het water waden en het water stroomt door de mand langsheen hun lichaam. Ook op het strand liggen vele hopen vis. De vrouwen zitten te wachten op de terugkomst van hun man, sommigen zijn een week op zee geweest. De geur valt nog heel erg mee, Petit Matar zegt dat dit komt omdat er veel wind is, dat het soms wel anders kan zijn.

Carine geeft Petit Matar nog 5 euro om een vis te kopen die hij mag meenemen naar huis. Na wat afdingen komt hij terug met een grote ‘captainfish’ Dubbel feest bij de familie Daffé deze avond dus.

Morgen gaan we wat uitrusten en blijven op het domein. Wel gaan we lange strandwandelingen maken. Aan het zwembad zal je ons zeker niet vinden.

20-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

17-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De mangroves in Sine Saloum

Mangroves in de Bolongs

17-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Naar Sine Saloum - de Bolongs

De prauwen liggen klaar voor de boottocht naar de Sine Saloum

 

Een local zorgt voor een mooi plaatje

17-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De markt

De wekelijkse markt

17-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

16-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegal dag 3 - Bezoek aan markt en Sine Saloum
Klik op de afbeelding om de link te volgen


Senegal– bezoek aan de wekelijkse markt en Sine Saloum

Vandaag hebben we een druk programma, dat wordt dus vroeg vertrekken. Er is voorzien dat we eerst een grote markt in het binnenland bezoeken, daarna gaan we naar de Bolongs Sine Saloum, vervolgens naar het schelpeneiland en in de terugweg bezoeken wij nog een dorpje en een vissershaven, waar we de aankomst van de vissers zullen meemaken.

We zijn met vier personen; mijn echtgenoot, ikzelf en nog twee dames uit het Antwerpse (Carine en Belle) die we leerden kennen tijdens de rondleiding in de club.

De dag voordien hadden we ons opgegeven voor een lunchpakket, maar op de voorziene plaats stond niets klaar. Een paar keer navraag gedaan, want we wilden echt wel op het afgesproken uur aan de ingang van het hotel staan waar Petit Matar ons zou komen ophalen. De ene keer was het van ‘zo dadelijk’, dan ‘ze zijn eraan bezig’, en vervolgens : ‘hebben jullie dat aangevraagd’. Er was dus nog niets klaar. ‘We zullen er dadelijk aan beginnen’ zegt de chef restaurant. De afrikaanse snelheid in gedachten, vragen wij of wij het zelf niet mogen klaarmaken. Geen probleem, zegt de chef, als jullie dat willen doen, graag. Ja, we hebben ons dus goed voorzien ….. eten voor een gans regiment. Iedereen had een goede voorraad ingeslagen. Alhoewel, de eitjes die Belle gekookt had,mochten wel ietsje langer in het water gelegen hebben : het eigeel droop door haar rugzak !

Op weg naar de markt rijden wij dwars door de savanne, en komen op onze weg nog een paar dorpjes tegen. Het is wel ver rijden. Als we terug op een hoofdweg komen, worden we tegengehouden door de politie : controle van de documenten van de wagen. De chauffeur stapt uit en gaat mee met de politiemannen. Intussen vertelt Petit Matar ons op fluisterende toon dat er zeer veel corruptie is bij de politie, en dat het hen enkel om geld te doen is.

De chauffeur komt terug, de politie komt nog eens vriendelijk aan ons raam goededag zeggen (de buit was binnen) en we kunnen terug vertrekken. Langs de weg zien wij een grote stroom voetgangers, zwaar beladen, en ganse gezinnen met paard en kar die hun dieren of produkten naar de markt brengen om te verkopen. We vernemen dat er velen twee of drie dagen onderweg zijn om de markt te bereiken. Dan komen wij aan op de markt. Wij zijn er de enige blanken en worden er door iedereen aangestaard. De markt is op een zeer uitgestrekte vlakte en is goed gestructureerd. Afzonderlijke terreinen voor de verkoop van vee, van karren, van voedingsmiddelen, kledij, zelfgemaakte juwelen, enz.. Je kan er werkelijk alles kopen. Koorden worden er per stuk verkocht. Er staan ook veel grote zakken maniok en gedroogde vruchten van de baobab. Op een aantal plaatsen wordt eten bereid voor de marktkramers. Foto’s moeten wij zo wat in de duik nemen, anders gaan de vrouwen roepen en krijsen en vragen geld. Zij denken dat die foto’s dienen om postkaarten van te maken. Wij drijven mee met de stroom op de smalle paadjes die tussen de kramen slingeren, en houden ons dicht bij onze gids. Dit is echte couleur locale : de geuren, de kleuren, typisch Afrika.

Na ons marktbezoek rijden wij door naar Sine Saloum. De chauffeur blijft de ganse tijd bij zijn wagen, om te vermijden dat er een ruit ingeslagen wordt en alles wat kan dienen gestolen wordt. Wij, met onze gids, stappen in de prauwen (met motor) en varen het water op; Na een tijdje komen wij aan de mangroves, waar men bezig is met oesters en mosselen te plukken die aan de wortels groeien. Nog een eind verder verschuilen zich zeer mooie vogels tussen de bladeren van de mangroves. Wij zien ook verschillende ooievaars. Wij draaien de steven en als wij weer in de bewoonde wereld komen, leggen wij ergens aan om te picknicken. Dan komen de voorraden op tafel …. Wij zijn toch wel een beetje verlegen als wij dat allemaal zien. Er wordt nog wat uitgedeeld aan de zwartjes die daar rondhangen, en de rest is voor de familie van onze gids. Daar zal het feest zijn deze avond (Hij heeft nog 7 broers en zussen, en zo’n lekker eten zijn ze niet gewoon) Na de picknick varen wij terug naar ons vertrekpunt en stappen terug in de auto voor een bezoek aan het schelpeneiland en de vissershaven.

16-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

14-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Naar het schooltje en de dorpjes in het binnenland

Met de calèche naar het schooltje van Nianing en naar de dorpjes
in het binnenland.

Cool Slideshows

14-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

12-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegal - dag 2. Bezoek aan de dorpjes
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Dag 2 - Bezoek aan een schooltje en aan 3 dorpjes

Vandaag vroeg uit de veren om onze vakantieplaats te bekijken. Er is in de voormiddag een rondleiding door het domein voorzien (is wel nodig want het is er immens groot), maar wij willen vooraf toch al eens een kijkje nemen. Gisteravond was het reeds donker, en hebben wij enkel onze kamer en het restaurant gezien. Wat wij zien bevalt ons enorm : een zeer goed onderhouden en mooi beplant domein, met hierin verspreid de rundalows voor de gasten. Ze zijn op voldoende afstand van elkaar gelegen zodat niemand hinder kan ondervinden van zijn buur.

Tussen de bomen tegen het strand hangen handmatten. Even uitproberen. Toch nog niet zo eenvoudig om daar in te raken !!!. Dan is het tijdstip aangebroken voor de rondleiding. Het animatieteam geeft eerst nog een showke op het podium, en dan worden de toeristen ingedeeld volgens de taal. Wij zijn maar met 5 nederlandstaligen. Onder hen twee dames, die horen van onze afspraak met gids Petit Matar en onmiddellijk vragen of ze straks mee mogen. Daar hebben wij geen bezwaar tegen, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Onze nederlandstalige animator toont ons alle plaatsen waar je overdag iets kan eten, waar zich de (verscheidene) podia bevinden waar ’s avonds iets te beleven valt, de disco, het internetcafé, de ruimte voor yoga, de fitnesszaal, de paardenstallen, de sauna, de dokter, enzovoort…

Na de rondleiding gaan we nog even het strand op. Wat een idyllisch plaatje. Vissers zijn er juist hun netten aan het binnenhalen. De vangst ligt te spartelen in het zand en wordt vlug in bakken gesorteerd. Roggen worden onmiddellijk terug in het water geworpen, die willen ze niet. Enkele minuten later is alles opgeruimd, en zijn ze al terug vertrokken met hun gemotoriseerde prauwen.

Tijd voor onze afspraak met gids Petit Matar. Zo ‘petit’ is hij nu ook weer niet : 22 jaar, maar zo genoemd omdat zijn vader Modou eveneens gids is, en dat gedurende meer dan 20 jaar.

Goed beladen met de rugzak van Anne en vele spullen die wij meehadden, zijn we pas voorbij de muur die de grens vormt van Aldiana, of we worden al aangesproken door een Senegalees, wij schatten een dertiger, met een houten been. Wij zeggen dat we op weg zijn naar Petit Matar. Dat treft, zegt hij, ik ben zijn vader. Al goed dat wij een foto en een goede beschrijving hadden van vader Modou, zodat wij met zekerheid wisten dat dit niet klopte. Hij had waarschijnlijk een oogje op onze zakken. We zijn dan toch tot aan het hutje van Modou geraakt en werden daar bijzonder hartelijk verwelkomd door Petit Matar, hij kende onze namen en het was alsof wij elkaar al jaren kenden. Ons verzoek aan Petit Matar was: wij willen het echte Senegal zien, niet enkel de toeristische plaatsen, maar ook plaatsen waar zelden toeristen komen. Hij beloofde voor ons een programma op te stellen, ‘zodat niets ons zou ontsnappen en wij een onvergetelijke vakantie zouden beleven’.

Wij waren verwonderd toen wij hoorden wat wij allemaal op één dag zouden kunnen bezichtigen, met het hotel was dit nog niet de helft. Om te beginnen stelde hij ons voor om al dezelfde namiddag te starten met een bezoek aan verscheidene dorpjes in het binnenland. Dit zou gebeuren met het vervoer bij uitstek in de brousse : met paard en kar. Op onze vraag of er van ons verwacht werd dat wij iets zouden geven in de dorpjes, antwoordde Matar :” Het is hier Afrika, als je hart je ingeeft om iets te geven, doe het dan, geef je liever niets, dan zal niemand het je kwalijk nemen. Maar die mensen stellen hun huis en alles wat ze hebben aan u tentoon, ik weet niet of jullie dat ook zomaar zouden doen”. Hij stelde voor om kaarsen en rijst te kopen en een zal snoep voor de kindjes, dat kostte daar twee keer niets. Kaarsen zijn daar zeer welkom, want er is geen elektriciteit in de dorpjes.

Op het afgesproken uur dus aan zijn hutje, achteraan stonden reeds twee calèchen (groot woord voor die karren) op ons te wachten, en weg waren wij. Eerst nog l’école publique van Nianing bezocht, waar we zeer goed ontvangen werden door de directeur en meester Malick. De kindjes zongen er twee liedjes voor ons, een in het frans en een in hun taal, het Wolof.

Vervolgens op naar de dorpjes. Onderweg zagen wij veel baobabs en termietenheuvels.

Wij stopten ook aan een baobab sacré : een zeer dikke boom waar je met een aantal personen kan binnengaan. Aan die boom een bewaker (men zou eens met die boom moeten gaan lopen) en verkoopsters van houtsnijwerk en halskettingen. De bewaker vertelde dat vroeger in die bomen de ouderlingen begraven werden, doch dat dit epidemiën teweeg bracht en dat er daarna besloten werd om die stoffelijke resten toch naar een begraafplaats te brengen.

Men heeft er zeer veel respect voor ouderen en een senegalees spreekwoord zegt :’En Afrique, un vieillard qui meurt, est une bibliothèque qui brûle’ Petit Matar vertelde ons ook dat zijn besnijdenis plaats gevonden had in een baobab sacré.

Het eerste dorpje dat wij aandeden was een nomadendorp. Wij werden uitgenodigd in het huis van de hoofdman. Daar stond enkel een groot ouderwets bed in een hoek, met onfrisse lakens en dekens, waarop een babytje te slapen lag. In de hoek een grote pot met zure melk. Dat en couscous was hun dagelijkse voeding. Er waren veel vrouwen en nog veel meer kinderen in het dorp. De mannen die waren bij het vee in de savanne.

In het volgende dorpje dat wij aandeden waren ze waarschijnlijk meer toeristen gewoon. De kinderen kwamen van overal aangelopen, terwijl ze riepen ‘touba , touba (= blanke). De vrouwen grepen onmiddellijk een stamper een begonnen het graan fijn te stampen, en deden ons teken om ook mee te doen. Intussen werd van alle kanten aan ons getrokken en handen uitgestoken, met de vraag : cadeau, cadeau. Petit Matar deelde de rijst en kaarsen, en de snoep uit.

In het volgende dorpje mochten we mee in ‘de keuken’ waar in het midden van de hut een grote kookpot op het vuur stond. Ook weer couscous. Langs alle kanten stoven de kippen en de kuikens weg, die eveneens hun woonplaats hadden in de keuken.

Overdonderd door al deze indrukken kwamen wij terug aan in de club. Wij keken nu wel met andere ogen naar al die overvloedige buffetten, wetende dat een aantal km verder, de mensen bijna niets te eten hebben.

’s Avonds had er nog een vijfgangenmenu plaats aan het zwembad, waarbij wij (de belgen) bijna de boel in brand stoken. Als dessert was er een ijsbombe, met bovenop een eierdopje met een brandende vloeistof. Wij dachten dat dit drank was en kapten dit over de taart. In een twee drie stond die volledig in brand, evenals het tafelkleed. Van overal kwamen de obers aangesneld om de brand te blussen. Nu bleek dat die vloeistof petroleum was, wie had dat gedacht. Men bracht ons een andere taart, nu zonder eierdopje !!!

Tijdens de maaltijd had er een grootse afrikaanse show plaats op het podium aan het zwembad : indrukwekkend, gevolgd door een beachparty voor de liefhebbers. Kunnen die zwarten dansen : Limbo en wat weet ik nog allemaal. Een lust om naar te kijken, vanaf de cocktailbar dan ! Gelukkig dat onze kamer niet veraf gelegen was, we hebben andere verhalen gehoord ….

12-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

08-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
Aldiana

08-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (2)

06-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Senegal - We vertrekken
Klik op de afbeelding om de link te volgen


10 april 2005. Vandaag vertrekken wij naar Senegal. In Zaventem moeten wij inchecken aan één van de vele balies waarboven enkel “Afrika” vermeld staat. Wij zijn nog wat te vroeg en er moet eerst nog ingecheckt worden voor een vliegtuig met een andere Afrikaanse bestemming. Wat een overrompeling en gewemel van Afrikaanse mensen. En bagage …. wat die allemaal bijhebben, echt niet te doen. Zeer veel plastieken boxen, de grootte van wel 3 curverboxen, samengehouden met plakband, grote geruite zakken, enz., als dat geen overgewicht met zich meebrengt, dan weet ik het niet. En een gekakel van jewelste. Ja, wij zijn dat nog niet gewoon, later in Senegal kom je tot de bevinding dat dit hun gewone manier van communiceren is.

Eindelijk raken wij ingecheckt en op het vliegtuig. Dit gaat eerst naar Dakar, waar wij zullen uitstappen, en vervolgens naar Banjul in Gambia. Naast mij op het vliegtuig een oudere Gambiaan, in traditionele kleding. Die vraagt mij tijdens de vlucht om voor hem een parfum uit te kiezen en om zijn visum in te vullen. Aanvankelijk hierover verwonderd, stel ik vast dat die man niet kan lezen of schrijven, en voldoe ik aan zijn verzoek Als dank wil hij me even parfumeren met zijn nieuwe aankoop, waarvoor ik feestelijk bedank (mannenparfum, je ziet van hier). Eenmaal geland in Dakar, komt de bagage er al gauw aan, geen probleem. Op de bus worden wij verwelkomd door Leopold, een Senegalees lid van het animatieteam van Aldiana. Wij krijgen er ook een drankje aangeboden, dat smaakt.

Op weg van Dakar naar Nianing, maken wij al kennis met Senegal. Er is wel een mooie nieuwe asfaltweg tot in M’bour. Langs de weg kraampjes met groenten en fruit (geen grote hoeveelheden : 5 tomaten, een aantal bananen een ananas, enz.) die de vrouwen er verkopen of ruilen. Zeer veel volk langs en op de weg. Overal lopen schapen die zomaar de drukke weg oversteken. Langs de weg zien wij tegen een gevel een plastieken tuinstoel staan, met erboven de tekst : stoel te huur. We weten niet waar eerst gekeken. Het drukke verkeer bestaat vooral uit oude, geblutste auto’s. Bij ons vind je die zelfs niet op een autokerkhof. En dat rijdt allemaal, vele gevolgd door een wolk donkere uitlaatgassen. Er rijden ook veel wrakken van minibusjes, dat is dan het openbaar vervoer, afgeladen vol met Senegalezen, er hangen er nog een vijftal aan de open achterdeur en er zitten er nog een aantal op het dak van het busje, tussen de bagage en de levende dieren die ook mee moeten. Wij komen ogen tekort.

Vanaf M’bour tot in Nianing waar onze club gelegen is, is de weg heel slecht. Oorspronkelijk een asfaltweg, liggen er nu meer putten dan asfalt. De auto’s slalommen dan ook van links naar rechts, en als er een tegenligger komt, dan gaan ze met 2 wielen van de weg af, in de rode aarde.

Als wij aankomen in club Aldiana, worden wij verwelkomd met djembégeluiden en Afrikaans gezang. Je komt direct in de sfeer. Een verwelkoming door het ganse animatieteam, en je wordt in groepen naar je kamers gebracht. Wij hadden gekozen voor het hotelgedeelte, in plaats van een bungalow in het domein, en daar hadden wij geen spijt van. Het was een mooie ruime kamer, met terras met teakmeubels, en ze was zeer centraal gelegen. (belangrijk, ondervonden wij later o.a. na een geslaagde beachparty).

Na het uitpakken van onze bagage kunnen wij naar het restaurant. Er wordt buiten gegeten onder rieten pergola’s. Onze jonge Senegalese ober zet meteen de toon : hij schrijft zijn naam op een briefje en vertelt ons dat hij wees is. Jaja, als wij dat niet geloven zal hij ons iets anders wijsmaken zeker. Ik beloof hem een fooi ’s anderendaags, als wij geld gewisseld hebben. “Maar”, zegt hij,” als jullie willen kunnen jullie nu nog geld wisselen,de receptie is nog open. Ik zal jullie tonen waar het is”. Rap zijn ze daar wel als er iets te verdienen valt. Wij moesten toch ons geld gewisseld krijgen en zijn dan maar meegegaan, en hij kreeg zijn fooi onmiddellijk. Wij hebben hem nog een paar keer teruggezien, en 2 dagen voor ons vertrek kwam hij ons zeggen dat hij een aantal dagen in verlof zou zijn en ons dan niet meer zou zien. Wij; met binnenpretjes, deden eerst alsof wij niet begrepen waar hij naartoe wilde (nog wat centjes natuurlijk), en hebben hem dan toch nog maar wat in de hand geduwd.

Voor een verkenning van het domein was het te laat, het was al donker. Wel hoorden we de krachtige golven van de oceaan. We besloten maar vroeg in ons bedje te kruipen om ’s morgens ook vroeg present te zijn voor een ontdekking van ons nieuw tijdelijk verblijf.

06-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

05-08-2006
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het winkeltje van gids Petit Matar

Het winkeltje van gids Petit Matar

05-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De winkeltjes op het strand

De winkeltjes op het strand, waar ook de gidsen te vinden zijn

05-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (0)

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gids Petit Matar

Onze sympathieke gids Petit Matar Daffé met vader Modou

05-08-2006, 00:00 Geschreven door gm
Reageren (2)

Voor een bezoek aan mijn blogje met fotobewerkingen, druk op de button  'Gazel' hieronder

/


-------------------------

Beste bezoeker,
Welkom op mijn blog. Hier kan je het verslag lezen van mijn reis naar Senegal, met verblijf in Club Aldiana in Mbour.
De uitstappen hebben wij gemaakt met een betrouwbare lokale gids, die ons op zeer korte tijd een heel stuk van zijn land heeft laten zien.
Indien u vragen hebt, mail me gerust, en een berichtje in mijn gastenboekje zou me verheugen.
Nog veel leesplezier !
 
E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


Gastenboek

Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


Archief per week
  • 08/01-14/01 2007
  • 06/11-12/11 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 11/09-17/09 2006
  • 04/09-10/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 07/08-13/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 24/07-30/07 2006


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!