Jefke Pot en zijn hondje Bobie

In mijn kennismaking, liet ik u al weten dat ik geboren werd in de oranjestad Diest. Dit stadje is gelegen in Vlaams Brabant en het grenst tegen onze provincie Limburg. Meer bepaald Halen. Wie ooit al eens, in dit schilderachtig stadje is geweest zal zeker al een bezoekje hebben gebracht aan het historische Begijnhof. Even buiten de muren van het vroeger devote en geschiedkundige plekje stonden de Pesthuizen. In een van deze huize woonde Jefke. Achter het in leem opgetrokken boerderijtje  kweekte hij kleine rode appeltjes. Als kind hebben wij , meerdere keren de appeltjes  gaan oogsten. Daarna kregen wij , als beloning voor ons werk een echt pannenkoekenfestijn. Wij zagen ook hoe Jefke en zijn dikke vriend , de Foks terriër, achter over geleund tegen de broze gevel leunde . In een bolletje gerold , op de oude knieën van Jefke lag ,Bobie. Tot op een dag lange Pierewit, Jefke mee nam naar de eeuwig tijd van rust en stilte. Bobie echter heeft het heen gaan van zijn baasje nooit kunnen verwerken. Ieder dag ging het arme diertje naar het graf. Mager en ziek, is hij op een dag op het graf gaan liggen en wachten hij er op LangePierewit, die hem ook mee zou nemen naar zijn baasje. De grafmaker, Bleeke Pol ,vond hem en maakte een graf je, naast dat van jefke en legde Bobie er in. Als het Hondje toegedekt was met de mantel van moeder aarde, nam Pol zijn klak af ,keek naar de hemel en zei." lieve Heerke, nu zijn ze terug samen , wil Jij nu goed voor ze zorgen? Want ze kunnen elkaar niet missen"
auteur : Francois Vandecruys