Elk jaar op hetzelfde tijdstip, is het bij ons jaarmarkt. Allerheilige, een tijd dat iedereen naar zijn overleden gaat. Al is het kerkhof, nu niet zo een plaats, waar een ieder graag naar toe gaat. De droefheid en de herinneringen zijn soms nog heel vers. Voor andere is het een zoveelste keer, dat men aan die periode van afscheid terug denkt.Allerzielen, is de dag waarop, we naar de rustplaatsen gaan van vrienden en kennissen die we niet vergeten waren maar , de drukte van de eerste dag liet het ons niet toe, even tot bij hen te gaan. Eigenlijk had ik het meer willen hebben over, de dag van Allerheiligen. Ons stadje, lijkt dan wel een plaats te zijn waar iedereen in vlaanderen wil naar toe komen. Ik wil dan de toeristen van buiten ons landje niet vergeten , want ook zij weten plots ,waar ze dat speldenkopje op de wegenkaart konden terug vinden. Op de weg naar de kapel toe, staan de kramen met de wassen-beeldjes, die moeten geofferd worden. De oude vrouwtjes die ze aan de man of vrouw willen brengen ,door het zingen van een lied waar de melodie nog voor moet geschreven worden , doet de lijdende gelovigen ,haastig kopen en het armpje en beentje in de manden deponeren.Als we dan over de veemarkt lopen worden we plots, naar de binnenstad gelokt door de geur van de frieten en ander baksels, die veelvuldig worden verorbert door de bezoekers. De stand-houder prijzen met een bepaalde vorm van humor hun waren aan ,aan de goed gelovige kopers. Dan worden we volledig opgevangen door een man en een accordionist, die samen met zijn vrouw de levens liederen laat galmen. Wanneer de markt en de stad leeg lopen zien wij de straatmuziekanten nog terug op het terras van een café. Wanneer wij ons avond-brood, met spek naar binnen werken en de dampen van de koffie, zijn aroma de huiskamer vult, weet moeder onze nieuwsgierigheid te weken. Buiten ,daar zien wij de straatmuziekanten waggelend en met een fles rode-wijn in de hand , schor en vals " daar bij die molen" kelen. Het leven van een zanger moet toch hard zijn . Want ik kon er toen niet bij, dat die man een jaar moest wachten om weer te kunnen zingen en daarna zijn zuur verdiende centen in een fles rode wijn om te zetten. auteur francois vandecruys
Ja, jullie zullen je wel afvragen , wat is me dat voor een titel. Echt vreemd is dat niet hoor. Het is namelijk de bijnaam van de inwoners van mijn geboorte stad. We moeten namelijk een stuk terug in de tijd. Dan wil ik naar de middeleeuwen.Toen waren er een aantal edellieden die een rustig plekje hadden gevonden in de warande, het huidige stadspark van de stad Diest. Om hun territorium te beschermen hadden ze een aantal diepe grachten gegraven en daar rond hoge wallen. Men moest langs sterke en zeer dikke poorten de stad binnen komen. Maar rovers, vinden altijd wel iets om de hindernissen te omzeilen. De talrijke aanvallen en pogingen om het stadje binnen te vallen werd de edellieden te veel. Ze verzamelde zich , zoals altijd in de zaal tafel rond ,van het Gulden vlies en zochten naar een middel om hun volk en zijn bezittingen te beschermen. In die tijd was het stadje einde en verre bekent voor zijn kruiden , kruide sausjes en vooral voor zijn mostaard. Dit laatste goedje werd aangemaakt en daarna in grote houten vatten bewaard. Wanneer de koop-ers hun lege vatten terug brachten werden ze daarvoor vergoed met een paar kippen of konijnen. Je gaat dadelijk ook opmerken dat mijn geboorte stad, eerder bekent stond voor zijn klompenmakers. Dat is juist, maar dat was veel later pas. Terug, naar het ronde tafel verdrag. De mostaardboeren en de stads-wachters ,besloten hun stad te verdedigen, met behulp van de mostaardvaten. Boogschutters verstopte zich, in de lege tonnen en wanneer de aanvallers, toch binnen drongen, sprongen de boogschutters uit de tonnen en een regen van pijlen bestookte de indringers. De vluchtende belaag-ers riepen " pas op voor de mostaardpotten" Vanaf dat moment, dragen de Diestenaren, de bijnaam mostaardpotten. auteur francois vandecruys
