Elk jaar op hetzelfde tijdstip, is het bij ons jaarmarkt. Allerheilige, een tijd dat iedereen naar zijn overleden gaat. Al is het kerkhof, nu niet zo een plaats, waar een ieder graag naar toe gaat. De droefheid en de herinneringen zijn soms nog heel vers. Voor andere is het een zoveelste keer, dat men aan die periode van afscheid terug denkt.Allerzielen, is de dag waarop, we naar de rustplaatsen gaan van vrienden en kennissen die we niet vergeten waren maar , de drukte van de eerste dag liet het ons niet toe, even tot bij hen te gaan. Eigenlijk had ik het meer willen hebben over, de dag van Allerheiligen. Ons stadje, lijkt dan wel een plaats te zijn waar iedereen in vlaanderen wil naar toe komen. Ik wil dan de toeristen van buiten ons landje niet vergeten , want ook zij weten plots ,waar ze dat speldenkopje op de wegenkaart konden terug vinden. Op de weg naar de kapel toe, staan de kramen met de wassen-beeldjes, die moeten geofferd worden. De oude vrouwtjes die ze aan de man of vrouw willen brengen ,door het zingen van een lied waar de melodie nog voor moet geschreven worden , doet de lijdende gelovigen ,haastig kopen en het armpje en beentje in de manden deponeren.Als we dan over de veemarkt lopen worden we plots, naar de binnenstad gelokt door de geur van de frieten en ander baksels, die veelvuldig worden verorbert door de bezoekers. De stand-houder prijzen met een bepaalde vorm van humor hun waren aan ,aan de goed gelovige kopers. Dan worden we volledig opgevangen door een man en een accordionist, die samen met zijn vrouw de levens liederen laat galmen. Wanneer de markt en de stad leeg lopen zien wij de straatmuziekanten nog terug op het terras van een café. Wanneer wij ons avond-brood, met spek naar binnen werken en de dampen van de koffie, zijn aroma de huiskamer vult, weet moeder onze nieuwsgierigheid te weken. Buiten ,daar zien wij de straatmuziekanten waggelend en met een fles rode-wijn in de hand , schor en vals " daar bij die molen" kelen. Het leven van een zanger moet toch hard zijn . Want ik kon er toen niet bij, dat die man een jaar moest wachten om weer te kunnen zingen en daarna zijn zuur verdiende centen in een fles rode wijn om te zetten. auteur francois vandecruys
Ja, jullie zullen je wel afvragen , wat is me dat voor een titel. Echt vreemd is dat niet hoor. Het is namelijk de bijnaam van de inwoners van mijn geboorte stad. We moeten namelijk een stuk terug in de tijd. Dan wil ik naar de middeleeuwen.Toen waren er een aantal edellieden die een rustig plekje hadden gevonden in de warande, het huidige stadspark van de stad Diest. Om hun territorium te beschermen hadden ze een aantal diepe grachten gegraven en daar rond hoge wallen. Men moest langs sterke en zeer dikke poorten de stad binnen komen. Maar rovers, vinden altijd wel iets om de hindernissen te omzeilen. De talrijke aanvallen en pogingen om het stadje binnen te vallen werd de edellieden te veel. Ze verzamelde zich , zoals altijd in de zaal tafel rond ,van het Gulden vlies en zochten naar een middel om hun volk en zijn bezittingen te beschermen. In die tijd was het stadje einde en verre bekent voor zijn kruiden , kruide sausjes en vooral voor zijn mostaard. Dit laatste goedje werd aangemaakt en daarna in grote houten vatten bewaard. Wanneer de koop-ers hun lege vatten terug brachten werden ze daarvoor vergoed met een paar kippen of konijnen. Je gaat dadelijk ook opmerken dat mijn geboorte stad, eerder bekent stond voor zijn klompenmakers. Dat is juist, maar dat was veel later pas. Terug, naar het ronde tafel verdrag. De mostaardboeren en de stads-wachters ,besloten hun stad te verdedigen, met behulp van de mostaardvaten. Boogschutters verstopte zich, in de lege tonnen en wanneer de aanvallers, toch binnen drongen, sprongen de boogschutters uit de tonnen en een regen van pijlen bestookte de indringers. De vluchtende belaag-ers riepen " pas op voor de mostaardpotten" Vanaf dat moment, dragen de Diestenaren, de bijnaam mostaardpotten. auteur francois vandecruys
In mijn kennismaking, liet ik u al weten dat ik geboren werd in de oranjestad Diest. Dit stadje is gelegen in Vlaams Brabant en het grenst tegen onze provincie Limburg. Meer bepaald Halen. Wie ooit al eens, in dit schilderachtig stadje is geweest zal zeker al een bezoekje hebben gebracht aan het historische Begijnhof. Even buiten de muren van het vroeger devote en geschiedkundige plekje stonden de Pesthuizen. In een van deze huize woonde Jefke. Achter het in leem opgetrokken boerderijtje kweekte hij kleine rode appeltjes. Als kind hebben wij , meerdere keren de appeltjes gaan oogsten. Daarna kregen wij , als beloning voor ons werk een echt pannenkoekenfestijn. Wij zagen ook hoe Jefke en zijn dikke vriend , de Foks terriër, achter over geleund tegen de broze gevel leunde . In een bolletje gerold , op de oude knieën van Jefke lag ,Bobie. Tot op een dag lange Pierewit, Jefke mee nam naar de eeuwig tijd van rust en stilte. Bobie echter heeft het heen gaan van zijn baasje nooit kunnen verwerken. Ieder dag ging het arme diertje naar het graf. Mager en ziek, is hij op een dag op het graf gaan liggen en wachten hij er op LangePierewit, die hem ook mee zou nemen naar zijn baasje. De grafmaker, Bleeke Pol ,vond hem en maakte een graf je, naast dat van jefke en legde Bobie er in. Als het Hondje toegedekt was met de mantel van moeder aarde, nam Pol zijn klak af ,keek naar de hemel en zei." lieve Heerke, nu zijn ze terug samen , wil Jij nu goed voor ze zorgen? Want ze kunnen elkaar niet missen" auteur : Francois Vandecruys
willen jullie iets meer over mij weten? dan laat ik nu even zien wie ik ben. ik praat graag over mijn hobby's en die zet ik straks even op een rij . Maar kijk even naar mijn foto. heel veel plezier op mijn blog
toneelregie: ik houd heel veel van toneel . ik ben hiervoor ook een aantal jaren, voor naar het conservatorium geweest. Jammer genoeg heb ik het nooit als beroep kunnen uitoefenen. Wel is het mij gelukt als amateur. Nu is het zo, dat ik voor bepaalde productie, wel eens opzoek ga naar ander, die intressen hebben, om samen met mij hun kunnen te tonen aan het publiek . Zijn er onder u, die ook graag toneelspelen? Aanzel dan niet en neem eens een keertje contact op met mij .Misschien kunnen we dan samen ,proberen iets op de planken te zetten. Ik heb ook nog ander medewerkers . Zal ik daarom , mijn e-mailadres ter info aan jullie doorspelen. francois.vandecruys@telenet.be
Vertellen is een kunst, die reeds bestaat van in de oertijd . Toen gebeurde het met gebaren en geluiden. Pas veel later, gingen mensen van streek tot streek om er de bevolking op de hoogte te brengen ,van wat er in de andere steden en gemeenten allemaal gebeurde. Het vertellen heeft verschillende facetten. Sprookjes, sagen, legende , volksverhalen en nog zoveel meer. Vertellen is de dag van vandaag terug in. Het vertellen, is het communicatiemiddel, om dingen uit te praten of om aan mensen duidelijk te maken, wat andere met veel aandacht en bewondering moeten weten en beluisteren. Zal ik jullie ook eens wat vertellen? Wel bij de volgende link , zit er een kort maar zeer diep zinnige verhaal.
kinderparty Met twee clowns en een animator en een buikspreker trachten wij de kinderen en ook de volwassen 2x 45 minuten bezig. Natuurlijk doen wij nog veel meer. Maar het noodlot wil dat wij u geen foto kunnen tonen. Het wil, ons maar niet lukken. Spelen , zingen en dansen , moeten de ambiance aanvullen . Als de paas klokken over onze contreien trekken , zorgen wij dat de paashaas voor de kinderen, waar de klokken niet voorbij trokken . de eieren en andere versnaperingen komt neerleggen.
