Soorten Vliegtuigen

Hier bekijken we de passagiersvliegtuigen van;

• Sud SE-210 Caravelle
• Boeing
• Aerospatiale-British Aerospace Concorde
• Airbus
• Douglas / McDonnell
• Antonov
• Tupolev

De verschillende Types

van Caravell;

• Caravelle IA
• Caravelle VI-N
• Caravelle VI-R
• Caravelle VII
• Caravelle 10A
• Caravelle 10B
• Caravelle 10R
• Caravelle 12 (Super-Caravelle)

De Caravelle (Frans voor karveel) is een Frans vliegtuig dat door Sud Aviation werd gebouwd. Het was het eerste verkeersvliegtuig met straalaandrijving dat in Frankrijk was ontwikkeld en gebouwd.

Sabena had vanaf 1961 een aantal Caravelles van het type VI in dienst. Ze werden ingezet voor korte tot middellange vluchten in Europa. In de jaren zeventig had het Nederlandse Transavia vele Caravelles in haar vloot om passagiers te vervoeren naar vakantiebestemmingen zoals Spanje.

Er zijn er in totaal bijna 300 Caravelles verkocht. Het laatste toestel, met serienummer 280, werd in 1973 opgeleverd en staat nu bij Toulouse op een paal. In België bleef een Caravelle van de Sabena bewaard in het Luchtvaartmuseum aan het Jubelpark te Brussel.In Nederland staat een deel van een Caravelle (cockpit) opgesteld in het Luchtvaartmuseum Aviodrome in Lelystad.

De Boeing 707

De Boeing 707 was het tweede straalverkeersvliegtuig dat door de Amerikaanse fabrikant Boeing werd geproduceerd. Het is het eerste vliegtuig van Boeing uit de populaire 7x7 serie.

De Boeing 717

De Boeing 727

De Boeing 727 was een populair narrow-body vliegtuig van Boeing met T-staart en drie motoren, waarvan twee achteraan op de romp en één in de staart werd gemonteerd. Het was lange tijd het best verkochte straalvliegtuig tot het door Boeing 737 voorbijgestreefd werd.

De 727-100 met alleen economy class heeft 145 zitplaatsen, in de uitvoering met twee klassen zijn 110 tot 140 stoelen beschikbaar. De verlengde versie (727-200) heeft maximaal 189 zitplaatsen in economy class. De Boeing 727 was in de Verenigde Staten lange tijd het werkpaard in het binnenlandse luchtverkeer en werd door vrijwel alle grote maatschappijen ingezet. Ook in Europa werd veel met de 727 gevlogen, bijvoorbeeld bij Air France, Alitalia, Iberia, Lufthansa en ook bij chartermaatschappijen. In een Boeing 727-200 bij een lijndienstmaatschappij kan men in twee klassen (business en economy class) ongeveer 150 passagiers vervoeren, net zoals bij een Boeing 737-800 het geval is. Een 727 heeft een vliegbereik van 3000 tot 4000 km.

Vele 727's hebben het jaar 2000 in actieve dienst gehaald, vooral in de Verenigde Staten. Na september 2001 werden ze echter massaal afgevoerd. Ruim 1000 toestellen staan inmiddels op non-actief of zijn al gesloopt op een vliegtuigkerkhof. Op dit moment worden nog wel veel 727's gebruikt die zijn omgebouwd van passagiersversie tot een full-freighterversie (vracht), bijvoorbeeld bij FedEx en UPS

De Boeing 737

De Boeing 737 is een tweemotorig narrow-body passagiersvliegtuig dat sinds 1967 door Boeing wordt vervaardigd. Met meer dan 8000 gebouwde toestellen is het inmiddels het bestverkochte verkeersvliegtuig ooit.

Met het ontwerpen van de Boeing 737 werd begonnen in november 1964. De 737 werd ontworpen als aanvulling op de grotere 707- en 727-jetliners en als vliegtuig voor regionale vluchten. Aanvankelijk werd uitgegaan van een toestel voor 60 tot 85 passagiers, maar omdat de Duitse luchtvaartmaatschappij Lufthansa dat onvoldoende vond, werd het aantal stoelen vergroot tot 100. Een groot aantal onderdelen was gebaseerd op die van de Boeing 727, zoals de romp. De Boeing 737 (type -100) maakte op 8 april 1967 zijn eerste vlucht: een 100-zits vliegtuig met een vliegbereik van 1100 km.

Lufthansa was de eerste afnemer met 24 toestellen van het type Boeing 737-100, waarvan er verder maar enkele werden gebouwd. Nog geen jaar na de introductie van de 737-100 kwam Boeing met de verlengde Boeing 737-200. De Boeing 737-200 was veel succesvoller dan de Boeing 737-100. Een Boeing 737-200 in all economy-class-uitvoering kon 129 passagiers vervoeren en had ten opzichte van de Boeing 737-100 een verdubbeld vliegbereik: 2200 km. Zo konden Europese chartermaatschappijen direct van het Europese vasteland naar de Canarische Eilanden vliegen.

In 1980 begon Boeing met een ontwikkelen van een verlengde versie van de Boeing 737, de Boeing 737-300. Behalve een langere romp, kreeg deze versie ook nieuwe motoren, de CFM-56. Deze pasten niet onder de vleugels. Om ze toch voldoende vrij van de grond te houden, werden ze 'voor' de vleugelrand geplaatst en werd de onderkant afgeplat. De 737-300 vloog voor het eerst in 1984. Later, in 1988, volgde de verder verlengde 737-400 en in 1989 de juist kortere Boeing 737-500, even groot als de 737-200. Deze nieuwe modellen worden tegenwoordig aangeduid als 'Classic' 737, alhoewel het eigenlijk de tweede generatie van de 737 is.

In het midden van de jaren negentig had Boeing weer een nieuwe serie 737 op de tekentafel liggen om in 1998 met de productie te beginnen, Boeing 737 Next Generation. Belangrijkste verschil met de 'Classic' is de toepassing van een nieuw vleugelontwerp. De 737-500 en -300 werden opgevolgd door respectievelijk de even grote Boeing 737-600 (100-130 passagiers) en Boeing 737-700 (110-149 passagiers). Voor de 737-400 kwam de grotere Boeing 737-800 (150-189 passagiers) in de plaats, die dezelfde capaciteit kreeg als de concurrerende Airbus A320. Daarnaast volgde nog de verder verlengde Boeing 737-900 (150-189 passagiers). De 737-900 heeft hetzelfde aantal uitgangen als de kleinere -800 en heeft hierdoor dezelfde maximale capaciteit. Bij de 737-900ER zijn twee extra deuren toegevoegd waardoor de maximale capaciteit 215 passagiers bedraagt.

In augustus 2011 maakte Boeing bekend wederom een nieuwe versie te gaan ontwikkelen, de 737MAX. De huidige varianten worden daarbij voorzien van een nieuwe generatie motoren, de CFM International LEAP-X (later LEAP-1). Deze motoren zijn 10 tot 12 procent zuiniger dan de huidige. Daarnaast zal technologie uit de Boeing 787 worden gebruikt. De 737MAX zal naar verwachting vanaf 2017 worden geleverd.

In juli 2011 waren al 6848 exemplaren gefabriceerd (het 6000e is in april 2009 afgeleverd aan Norwegian) en waren er nog eens 2146 in bestelling. De Boeing 737 wordt gebouwd in Renton in de Amerikaanse staat Washington. De romp van het toestel wordt echter in een Boeingfabriek in Kansas gemaakt en vervolgens per trein naar Renton vervoerd.

De Boeing 747

De Boeing 747, vaak Jumbo Jet genoemd, is een viermotorig passagiers- en vrachtvliegtuig van de Amerikaanse fabrikant Boeing. Het is een van de meest herkenbare vliegtuigen en tevens de eerste widebody. Het eerste model van de 747 kon tweeënhalf keer zo veel passagiers vervoeren als de in die tijd populaire Boeing 707. Vanaf de eerste commerciële vlucht in 1970 tot de introductie van de Airbus A380 in 2007 was de 747 het grootste passagiersvliegtuig ter wereld.

De 747 heeft over een gedeelte van de romp twee dekken. De cockpit werd door Boeing boven het hoofddek geplaatst om extra ruimte te creëren voor een eerste klas lounge of (zoals vandaag de dag gebruikelijk is) extra stoelen. Daarnaast bood het de mogelijkheid om een passagiersvliegtuig om te bouwen tot vrachtvliegtuig door de stoelen te verwijderen en een vrachtdeur in de neus te plaatsen. Boeing dacht namelijk dat supersonische vliegtuigen de 747 en andere subsonische vliegtuigen overbodig zou maken, terwijl de vraag naar subsonische vrachtvliegtuigen zou aanhouden. Aanvankelijk werd namelijk gedacht dat er maar 400 vliegtuigen zouden worden verkocht. De levering van het 1000e toestel wees anders uit. Eind november 2014 waren er 1498 gebouwd, met nog 39 bestellingen voor de 747-8.

De 747-400, de meest gebruikte passagiersvariant, is op dit moment een van de snelste lijnvliegtuigen met een subsonische kruissnelheid van mach 0,83-0,86. Het toestel heeft een (intercontinentaal) vliegbereik van 7260 zeemijlen (13.450 km). Het kan in een standaarduitvoering met drie klassen 416 passagiers vervoeren, met twee klassen 524 passagiers en 660 passagiers in een krappe éénklasse-uitvoering. De nieuwste versie, de 747-8, is sinds 2011 in productie. Levering van de vrachtversie (747-8F) aan Cargolux begon in oktober 2011; levering van de passagiersversie (747-8I) aan Lufthansa in mei 2012. De 747 zal in de toekomst worden vervangen door de Boeing Y3.

Nog vóór het CX-HLS-ontwerp van Boeing werd afgewezen, drong Juan Trippe, directeur van Pan American World Airways (Pan Am), aan op een passagiersvliegtuig dat twee keer zo groot zou zijn als de Boeing 707. De populariteit van luchttransport nam in de jaren zestig enorm toe. Trippe zag een groot vliegtuig als de oplossing voor de almaar drukker wordende vliegvelden.

In 1965 startte Boeing een studie naar het ontwerpen van een nieuw passagiersvliegtuig. Pan Am en andere maatschappijen werden bij de studie betrokken, om een beter beeld van hun wensen en eisen te krijgen. Algemeen werd aangenomen dat de 747 uiteindelijk zou worden opgevolgd door supersonische vliegtuigen. Boeing speelde hierop in door de 747 zo te ontwerpen dat hij makkelijk kon worden omgebouwd tot vrachtvliegtuig.

In april 1966 bestelde Pan Am voor 525 miljoen Amerikaanse dollar vijfentwintig 747-100-vliegtuigen. Als eerste gebruiker en vanwege de vroege betrokkenheid bij de ontwikkeling had Pan Am een ongeëvenaarde invloed op het ontwerp van de 747.

De Boeing 757

De Boeing 757 was een populair narrow-body vliegtuig van Boeing met een capaciteit van 180 tot 289 passagiers. Het toestel was bedoeld voor middellange afstandsvluchten maar ook voor korte drukke routes. Tegenwoordig zetten luchtvaartmaatschappijen de 757 tevens in op trans-Atlantische vluchten.

De Boeing 757 was ontworpen als opvolger van de Boeing 727, waarvan het deels de rompopbouw heeft meegekregen. Het toestel werd samen met de Boeing 767 ontwikkeld, zodat piloten en onderhoudspersoneel in geringe tijd en kosten met beide toestellen kunnen werken. Er bestaan twee typen van, de 757-200 en de 757-300. Deze laatste is 7,1 meter langer.

Van de 757-200 bestond tevens een vrachtversie en veel oudere passagierstoestellen worden hiervoor omgebouwd en worden onder andere gebruikt door DHL en UPS. Daarnaast bestond nog een combi-versie, en ook zijn sommige 757-200's geleverd als VIP-transport (bijvoorbeeld de C-32 van de Amerikaanse luchtmacht) en als privé-vliegtuig, onder andere aan Microsoft-oprichter Paul Allen. De motoren werden geleverd door 2 producenten: Rolls Royce of Pratt & Whitney.

De Boeing 757 maakte op 19 februari 1982 zijn eerste proefvlucht. De productie liep van 1982 tot 28 oktober 2004 en werd beëindigd met het uitrollen van het laatste toestel (bestemd voor Shanghai Airlines). In totaal zijn er 1050 toestellen gebouwd. De taak van de 757 wordt in toenemende mate overgenomen door de Boeing 737-800 en -900/-900ER en door de Airbus A321

De Amerikaanse maatschappij Eastern Airlines (die intussen failliet is gegaan) en het Britse British Airways waren de eerste afnemers van Boeing 757-200. Vooral in Verenigde Staten wordt veel met de 757 gevlogen, in Europa is het toestel altijd populair geweest bij chartermaatschappijen.

Het Duitse Condor, nu onderdeel van Thomas Cook AG, was de eerste klant die 13 Boeing 757-300's had besteld. De verlengde 757 bleek niet erg succesvol en uiteindelijk waren er niet voldoende orders om in productie te blijven. Er zijn slechts 55 stuks gebouwd.

Op 30 december 2011 waren volgende luchtvaartmaatschappijen de grootste gebruikers van de Boeing 757:

• Delta Air Lines: 173
• United Airlines: 155
• American Airlines: 120

De Boeing 767

De Boeing 767 is een tweemotorig widebody straalverkeersvliegtuig van de Amerikaanse vliegtuigfabrikant Boeing.Het toestel werd samen met de Boeing 757 ontwikkeld, zodat piloten en onderhoudspersoneel snel met beide toestellen kunnen werken. De Boeing 767-200 werd in 1978 geïntroduceerd, en de productie begon in 1982. Daarna volgden de verlengde versies 767-300 (1986) en 767-400. Deze drie typen worden tegenwoordig alleen nog aangeboden als ER-versie voor een groter vliegbereik (Extended Range).

De oorspronkelijke Boeing 767-200, met een capaciteit van met 180 tot 250 passagiers, was niet meteen een groot succes, en was in eerste instantie bedoeld als vervanger voor de Boeing 727 in het Amerikaanse binnenlandse luchtverkeer. Boeing besloot al snel de 767 verder te ontwikkelen. Eerst werd het vliegbereik verbeterd met de -200ER die een afstand van 13.000 km kan afleggen. Hiermee werd de 767 ook geschikt voor intercontinentaal vliegverkeer. In 1986 presenteerde het bedrijf de verlengde Boeing 767-300 met een capaciteit van 210 tot 300 passagiers. Al snel volgde de Boeing 767-300(ER)met een vliegbereik van 12.000 km. Deze laatste versie is bijzonder succesvol gebleken en bijna twee derde van alle gebouwde 767s zijn van deze variant. Vreemd genoeg is de laatste passagiersversie, de nog verder verlengde 767-400ER, geen succes gebleken.

De 767 heeft altijd moeten concurreren met de Airbus A310 en Airbus A300. Het belangrijkste verschil met deze toestellen is dat de Airbussen een bredere romp hebben en meer vracht kunnen meenemen, in vliegbereik leggen de ze het echter wel af bij de ER-versies van de 767. Uiteindelijk zijn van de 767 aanzienlijk meer toestellen verkocht, begin 2011 liep de duizendste van de band, vooral omdat Amerikaanse maatschappijen er grote vloten van hebben opgebouwd. Tegen de Airbus A330 is de 767 minder goed opgewassen, daarom wordt deze nu vervangen door de Boeing 787. Wel zal de productie van de 767 nog blijven doorgaan met een tankerversie voor de Amerikaanse luchtmacht.

De Amerikaanse maatschappijen Delta Air Lines, Continentl, US Airways, United Airlines en American Airlines vliegen met de 767. Verder vliegen o.a. Air Canada, British Airways, LAN Airlines, Condor, ArkeFly, Air Europa en Austrian Airlines met de 767.

De Italiaanse en Japanse luchtmacht gebruiken het vliegtuig ook als tankvliegtuig, waarbij via het systeem van flying boom andere vliegtuigen worden bijgetankt in de lucht.Sobelair leasede van 1994 tot haar faillissement in 2004 enkele Boeing 767-toestellen. Jetairfly beschikt over één Boeing 767-300ER.

De Boeing 777

De Boeing 777 is een serie van widebody-verkeersvliegtuigen van de Amerikaanse vliegtuigfabrikant Boeing. Het vliegtuigmodel, dat tussen de 305 en 550 passagiers kan vervoeren, werd in 1995 in dienst genomen. Het is het grootste tweemotorige toestel ter wereld en wordt gebruikt voor vluchten op de lange afstand. De Boeing 777 wordt geassembleerd in de Boeing-fabriek in Everett.

De 777 (uitgesproken als triple seven) werd begin jaren negentig ontworpen om verouderde Boeing-modellen te vervangen en om het gat op te vullen tussen de 767 en de 747. Op 14 oktober 1990 plaatste United Airlines de eerste order voor 34 toestellen met opties op nog 34 exemplaren. De eerste vlucht vond plaats op 12 juni 1994. De eerste 777-200 werd op 15 mei 1995 aan United Airlines geleverd, de eerste commerciële vlucht werd op 7 juni 1995 uitgevoerd. In 1998 kwam Boeing met een verlengde versie, de 777-300. Het 777-programma werd in de jaren na de eeuwwisseling uitgebreid met varianten met een vergroot vliegbereik: de 777-300ER en de 777-200LR. Ook volgde er in 2009 een vrachtversie, de 777F. De succesvolste variant is de 777-300ER met 768 bestellingen (542 geleverd) tot en met februari 2015.

Tijdens de vliegshow van Dubai in november 2013 werd een nieuwe update van de 777-familie aangekondigd onder de naam 777X. Er worden twee nieuwe varianten ontwikkeld: de 777-8X en de 777-9X. De eerste is de natuurlijke opvolger van de 777-300(ER), de laatste de opvolger van de 777-200(LR/ER). De technologie en het toekomstige interieur van de 777X zullen sterk leunen op die van de Boeing 787. De toestellen moeten in 2020 op de markt komen.De Boeing 777 is het eerste verkeerstoestel van Boeing dat vliegt door middel van fly-by-wire; het is ook het eerste commerciële vliegtuig dat volledig op een computer is ontworpen. Opvallende kenmerken van de 777 zijn onder meer het drie-assige hoofdlandingsgestel en de enorme turbofan-motoren. De neus van het toestel is dezelfde als die van de kleinere Boeing 767. In de economy-cabine van de Boeing 777 staan meestal negen stoelen naast elkaar, gescheiden door twee gangpaden, in de opstelling 3-3-3 of 2-5-2. Enkele luchtvaartmaatschappijen vliegen met tien stoelen per rij (3-4-3) zoals in de iets ruimere Boeing 747.

De Boeing 787 'Dreamliner'

De Boeing 787 Dreamliner is een widebody verkeersvliegtuig voor lange afstandsvluchten dat door de Amerikaanse vliegtuigfabrikant Boeing is ontwikkeld. Het toestel wordt geassembleerd in de Boeing-fabrieken te Everett (Washington) en Charleston (South Carolina).

Het eerste toestel werd op 8 juli 2007 (7/8/7 in de Amerikaanse datumnotatie) aan het publiek getoond. De eerste vlucht van de 787 vond plaats op 15 december 2009. Het toestel met de registratie 'N787BA' vertrok van Paine Field in Everett en maakte een testvlucht van ongeveer drie uur waarna het terugkeerde op Boeing Field in Seattle. Oorspronkelijk was de planning om in mei 2008 operationeel te gaan, maar door diverse vertragingen is de typegoedkeuring pas ruim drie jaar later verkregen op 26 augustus 2011.^[Het eerste vliegtuig werd op 25 september 2011 aan de Japanse maatschappij ANA overgedragen.

Op 26 oktober 2011 vond de eerste commerciële vlucht plaats van Narita naar Hongkong door All Nippon Airways.

In 2012 wist Boeing tweemaal zoveel Dreamliners te leveren als door analisten was voorspeld. Volgens critici zou het hoge tempo van oplevering echter ten koste gaan van de precisie bij de fabricage en de aandacht voor opstartproblemen. In januari 2013 daalde de koers van Boeing nadat een aantal Dreamliners van Japan Airlines te kampen kreeg met technische problemen.

Op 16 januari 2013 kregen alle Dreamliners een vliegverbod wegens mogelijk brandrisico met lithiumbatterijen, dit naar aanleiding van meerdere incidenten van 787-toestellen in zeer korte tijd.

Op 12 maart 2013 gaf de FAA goedkeuring aan een plan van Boeing voor verbeterde batterijen voor de 787. De batterij wordt beter beschermd en beter geventileerd, ook worden de interne cellen aangepast om kortsluiting in de batterij te voorkomen. Er mochten nog steeds geen commerciële vluchten worden uitgevoerd, Boeing kreeg wel toestemming voor proefvluchten met twee toestellen.

Op 27 april 2013 heeft Ethiopian Airlines - als eerste luchtvaartmaatschappij - de vluchten met de 787 hervat met een vlucht naar Nairobi.

Op 12 juli 2013 brak er brand uit in een op Heathrow geparkeerde 787 van Ethiopian Airlines. Er waren geen gewonden, de oorzaak is nog onbekend.Tegelijk werd bekend dat een andere 787 (van Thomson Airways) met passagiers op weg naar Florida moest terugkeren naar Manchester vanwege technische problemen (later bleek dat dit was vanwege niet werkende toiletten). Op 18 juli 2013 wees de Britse onderzoeksorganisatie AAIB de (lithium-mangaan-dioxide-)batterijen van de (door Honeywell geleverde) 'Emergency Locator Transmitter' (ELT) aan als een mogelijke oorzaak van de brand en adviseerde daarom de ELT buiten werking te stellen.

De Boeing 787 wordt voortgestuwd door krachtige en zuinige motoren in de vorm van de Trent 1000 en de GEnx. In de standaardversie, de 787-8, kunnen 200 tot 250 passagiers zitten, afhankelijk van klasse-indeling. De 787-9 heeft een capaciteit van 250 tot 300 passagiers, terwijl de toekomstige 787-10 300 tot 330 passagiers zal kunnen vervoeren.

De Boeing 787 is een antwoord van Boeing op het aanbod van Airbus dat met de Airbus A380 (voor 555 tot 853 passagiers) een groter marktaandeel wil veroveren dan Boeing in het segment van de grootste vliegtuigen waar voorheen de Boeing 747 een monopoliepositie genoot. Maar Boeing denkt dat er in de toekomst meer maatschappijen zullen zijn die met kleinere en zuinigere vliegtuigen passagiers non-stop willen vervoeren, zonder overstappen (point-to-point in plaats van hub and spoke). Als reactie op de Boeing 787 is Airbus begonnen met de ontwikkeling van de Airbus A350.

De Boeing 787 heeft een groter vliegbereik dan de Boeing 767 en Boeing 757 en wel van 13.000 tot 15.700 km. Ook is de 787, zo claimt Boeing, 20 procent zuiniger dan vergelijkbare toestellen. Boeing bereikt dit door het toepassen van een nieuwe generatie (bleedless) motoren, door het gedeeltelijk vervangen van het hydraulische systeem door elektrische systemen, verbeterde aerodynamica en aanzienlijke gewichtsvermindering. De Boeing 787 is het eerste lijntoestel dat qua gewicht voor meer dan 50% uit composietmaterialen bestaat.

Er zijn twee versies van de Boeing 787 in productie.

787-8

De 787-8 is het toestel dat ontwikkeld is om de 767-200, 767-300 en de 767-300ER te vervangen. Het heeft een veel grotere reikwijdte dan die types. Het toestel is geoptimaliseerd voor lange afstandsvluchten. Het toestel biedt in normale drieklassenconfiguratie 223 stoelen. De reikwijdte is 15.200 km.

787-9

De 787-9 is op dit moment de grootste variant van de 787-familie in productie. Boeing claimt dat de 787-9 de beste passagierskilometer-kosten van alle toestellen uit de 200-300 LCA-markt biedt. De 787-9 biedt standaard plaats aan 263 tot 282 stoelen. Het toestel is de concurrent van de Airbus A330-300 en de vervanger van de Boeing 767-400ER en 747-400M. Het toestel heeft een reikwijdte van 15.750 km. De eerste vlucht van de 787-9 vond plaats op 17 september 2013. De eerste Boeing 787-9 is in dienst genomen door Air New Zealand.

In België is de Boeing 787 Dreamliner in het najaar van 2013 geïntroduceerd door Jetairfly. ArkeFly is in Nederland de eerste Dreamliner-operator. KLM zal het toestel eind 2015 introduceren in de vloot. Het zal de eerste maatschappij in Nederland worden met de 787-9-variant, waarvan er 23 zijn besteld.

De Concorde

Op 29 September lande de Concorde voor 1ste keer op de luchthaven van Oostende de laatste keer was op de fatale Airschow van 26 juli 1997 waar een Jordaans stuntvliegtuig tijdens een airshow neerstortte.Het toestel ramt een eerstehulppost en ambulance van het Rode Kruis, en vliegt meteen in brand. Acht mensen, onder wie de piloot, laten onmiddellijk het leven. Meer dan vijftig anderen raken gewond.
Sinds de fatale crash werden geen airshows meer in Oostende georganiseerd.

De Concorde was een supersonisch passagiersvliegtuig. Er zijn slechts 20 toestellen van gebouwd, waaronder 4 prototypes. Het vliegtuig vloog voor het eerst in 1969, het maakte zijn laatste vlucht op 24 oktober 2003. De Concorde was een prestigeproject van de Britse en Franse regeringen. De plannen voor het toestel werden al in 1955 gemaakt. De ontwikkeling ging gepaard met allerlei samenwerkingsproblemen tussen de Britten en de Fransen, die vaak op hoog politiek niveau moesten worden beslecht. Dat er in beide landen een productielijn werd aangehouden werkte ook niet erg mee. Dit zou echter wel enkele jaren later leiden tot het ontstaan van het internationale consortium Airbus. De Concorde kon tot op 18 kilometer hoogte vliegen en een snelheid bereiken van Mach 2,04; ruim tweemaal de snelheid van het geluid. Daardoor vloog het toestel in minder dan drie uur van Londen naar New York. De Concorde heeft op het traject New York – Londen een snelheidsrecord gevestigd van 1920 km/u. Dit gebeurde op 7 februari 1996 (bron: FAI). Het toestel had een startsnelheid van ongeveer 400 km/u en een landingssnelheid rond 290 km/u.In 1952 werd met de Britse Comet 1 de straalmotor in de burgerluchtvaart geïntroduceerd. Meerdere fabrikanten kwamen vervolgens met eigen modellen, zoals de Boeing 707, de Caravelle en de Tupolev Tu-104. Logische vervolgstap was het nog verder opvoeren van de snelheid, wat aanleiding was voor diverse projecten voor SuperSonisch Transport (SST). Boeing al in 1952 een studie voor een SST wat uitmondde in model 733 en uiteindelijk de Boeing 707. Het Verenigd Koninkrijk hield de eerste studiebijeenkomst op 25 februari 1954. Nadat de Caravelle in 1959 in dienst was gekomen ging ook de ontwerpafdeling van Sud Aviation over tot een studie naar SST wat resulteerde in de Super Caravelle. De Sovjet Unie was blijkbaar ook bezig met een studie want in 1962 werd het ontwerp van de Tupolev Tu-144 wereldkundiggemaakt. De Britse studiegroep publiceerde haar verslag, het STAC rapport, in 1959 en snel bleek dat zowel de Britten als de Fransen een ontwerp met deltavleugels op de tekentafels hadden staan. Het Britse ontwerp, de zes motorige Bristol 198, ging uit van 120 passagiers voor de lange, lees transatlantische, afstand terwijl de Fransen, net als bij de subsone Caravelle, mikten op de middellange afstand. De eerste besprekingen tussen Sud Aviation en BAC, die de Britse opdracht voor de SST ontwikkeling had gekregen, vonden in 1960 plaats, de eerste formele besprekingen volgden op 8 juni 1961. In 1961 presenteerde Sud Aviation op de luchtvaartsalon van Parijs haar Super Caravelle, een viermotorig SST toestel voor 60 tot 70 passagiers. Hierbij boekte Sud Aviation ook een commercieel succes met belangstelling van de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij Panair do Brasil. In oktober 1961 werd een verkoopovereenkomst gesloten voor 4 caravelles waarbij Panair bedong dat zij de eerste drie productie toestellen van de Super Caravelle zou afnemen.De Brits-Franse besprekingen leidden tot de conclusie dat, gezien de omvang van het project, de ontwikkeling van supersonische vliegtuigen gezamenlijk ter hand genomen moest worden. Op 29 november 1962 werd in Londen een verdrag gesloten tussen de Britse en Franse regering voor de ontwikkeling van supersonische burgervliegtuigen. Het verdrag laat de mogelijkheid open om zowel een middellange-afstandsversie als een lange-afstandsversie te ontwikkelen. De Brits-Franse eendracht kwam tot uiting in de naam van het toestel waarbij de Britten instemde met de extra e achter concord, waarmee de Franse spelling van eendracht Concorde werd aangehouden. Het Britse STAC onderzoek had onder andere geconcludeerd dat een toestel voor de lange afstand economisch haalbaar zou zijn maar voor de middellange afstand niet. In gesprekken met de luchtvaartmaatschappijen bleek ook dat de belangstelling uitging naar een toestel voor de lange afstand. In de zomer van 1963 werd besloten dat er één versie voor 100 tot 120 passagiers zou worden ontwikkeld op basis van een verkleinde Bristol 223 die de Britten vanaf 1960 hadden ontworpen, de Super Caravelle als supersonisch toestel werd geschrapt. Het ontwikkelingsschema voor de Concorde voorzag de eerste vlucht op 28 februari 1968 en certificering in 1971. De kosten van het project werden toen geraamd op £ 150 miljoen, dit omvatte de ontwikkelingskosten, de bouw van prototypes en testvluchten. Om uit de kosten te komen zouden 150 toestellen verkocht moeten worden. Het definitieve ontwerp werd gepresenteerd op de vergadering van de technische commissie van de IATA in 1964 te Beiroet. Door politieke en financiële tegenslagen maakte de Concorde zijn eerste vlucht pas op 2 maart 1969.Landingen van de Concorde stuitten her en der op lokaal verzet vanwege de geluidsoverlast, luchtvervuiling en mogelijke veiligheidsrisico's. Economische belangen waren soms ook een reden om de Concorde tegen te werken. Hierdoor vonden de eerste vluchten naar bestemmingen buiten de Verenigde Staten plaats. Op 21 januari 1976 vertrok een British Airways Concorde van Londen naar Bahrein, en vertrok een Air France Concorde van Parijs naar Rio de Janeiro. In feite was het toestel op dat moment al onrendabel door de gestegen brandstofprijzen.Door grote weerstand tegen de SST in de Verenigde Staten waren de landingsrechten niet rond toen de Concordes op 21 januari 1976 met lijnvluchten begonnen. Air France kon de openingsvlucht dan ook niet naar New York laten plaatsvinden en koos, niet helemaal toevallig, voor Brazilië. Frankrijk had al 4 januari willen starten maar wachtte tot de Britten ook klaar waren met de voorbereidingen van hun eerste vlucht. Concorde 205 (F-BVFA) deed 7:03 uur over het traject Parijs - Rio de Janeiro dit inclusief de tussenlanding in Dakar die een uur in beslag nam. Op 9 april 1976 startte Air France haar tweede Concorde dienst, nu naar Caracas met een tussenlanding op de Azoren. De diensten naar Rio de Janeiro en Caracas werden tot 1 april 1982 onderhouden. Op 24 mei 1976 was er toestemming voor Concorde vluchten naar Washington, hiervoor werd een simultane aankomst met British Airways gepland. In Washington werden de Concordes met de neuzen naar elkaar voor het futuristische stationsgebouw geparkeerd wat in ieder geval mooie foto's opleverde. Air France werd hierbij geconfronteerd met het probleem waarom Lufthansa destijds was afgehaakt. Het vliegbereik was net genoeg voor de afstand Parijs - Washington, maar om binnen de veiligheidsmarges te blijven konden slechts 80 passagiers worden vervoerd. Door de gewichtsbesparing bleef er dusdoende voldoende brandstofreserve over voor noodgevallen. British Airways kon wel alle 100 stoelen verkopen omdat Londen ongeveer 250 km dichterbij is. De eerste vlucht naar New York kwam pas op 22 november 1977 eveneens met een gezamenlijke aankomst met British Airways, de dienst naar New York werd voortgezet tot 25 juli 2000. Na het vliegverbod als gevolg van de ramp bij Gonesse werd de dienst op 7 november 2001 hervat en op 31 mei 2003 definitief gestaakt. Vanaf 20 september 1978 werd vanaf Washington doorgevlogen naar Mexico City.^[ De rechtstreekse verbinding Parijs - Washington kreeg op 30 maart 1981 een tussenlanding in New York en op 1 november 1982 staakte Air France alle vluchten naar of via Washington. De Sjah van Perzië huurde in 1978 regelmatig een Concorde bij Air France om gasten in te vliegen vanuit Parijs naar Teheran of het vakantie eiland Kish. De eerste vlucht vond plaats op 24 januari 1978 met Concorde 209 (F-BVFC) die 3:15 uur deed over de vlucht van Parijs naar Kish.

Ramp in 2000

Op 25 juli 2000 kwamen 113 mensen (100 passagiers, 9 bemanningsleden en 4 mensen op de grond) om het leven bij een ramp met een Concorde van Air France. Het toestel steeg op van luchthaven Parijs-Charles de Gaulle met een brandende brandstoftank, probeerde nog een noodlanding te maken, maar werd onbestuurbaar en stortte ruggelings neer op een bijgebouw van een hotel in het dorp Gonesse, even ten noordoosten van Parijs. De British Airways Concordes en de resterende vijf Air France Concordes werden direct na het ongeluk aan de grond gehouden. British Airways nam echter de beslissing, na het overwegen van de risico's, om een dag later alweer commerciële vluchten uit te voeren. Op 16 augustus 2000 werden ook de BA-Concordes door de luchtvaartautoriteiten aan de grond gehouden, door het intrekken van het bewijs van luchtwaardigheid. Volgens een later gepubliceerd onderzoeksrapport was de Concorde bij de start over een metalen beugel gereden (losgekomen van een motor van een DC-10 die even daarvoor was opgestegen) die op de startbaan lag. Hierdoor klapte een band van het landingsgestel en sloegen stukken van die band tegen de linkervleugel (tevens brandstoftank). Dit veroorzaakte een schokgolf, waardoor de brandstoftank scheurde. De lekkende brandstof begon te branden door vonken van de bekabeling van het landingsgestel die eveneens bij de klapband was beschadigd. Bovendien kwamen stukken rubber via de luchtinlaat in de twee linkermotoren terecht die daardoor uitvielen. Omdat het landingsgestel niet meer kon worden ingetrokken was de luchtweerstand zo groot dat de twee resterende motoren het toestel niet meer in de lucht konden houden. De brand zelf verwoestte in korte tijd de besturingsorganen van de linkervleugel. Door het verlies van stuwkracht en bestuurbaarheid was het toestel niet meer in de lucht te houden en stortte het binnen een minuut na opstijgen neer.

Airbus A300

De Airbus A300 is een tweemotorig passagiersvliegtuig dat van 1972 tot 2007 door vliegtuigbouwer Airbus werd gebouwd. Dit was het eerste vliegtuig dat door Airbus ontwikkeld werd. Er bestaan verschillende versies van: Airbus A300-B4, Airbus A300-B2, en Airbus A300-600. Afhankelijk van het type kunnen er 250 tot 270 passagiers worden vervoerd. De A300 vormt ook de basis voor latere Airbus types zoals de A310 en de modernere A330 en A340.

Een Airbus A300 is een widebody-vliegtuig met twee gangpaden en als stoelindeling doorgaans 2-4-2, incidenteel 3-3-3. Een Airbus A300 heeft een relatief klein vliegbereik: 3000 - 4000 km. In een later stadium kwam Airbus met een nieuwe versie. Deze Airbus A300-600 heeft een groter vliegbereik (4000 - 6000 km) en heeft twee moderne turbofan motoren die veel minder geluid maken dan die van zijn voorgangers. Ondanks zijn hoge leeftijd kon de A300-600 nog tot 2005 worden besteld, wel enkel als vrachtvliegtuig. Het laatste exemplaar rolde in 2007 uit de fabriek.

In Nederland heeft Transavia Airlines korte tijd met een Airbus A300 gevlogen. Het toestel bleek voor de maatschappij te groot en paste niet goed bij de rest van haar vloot. In België is het toestel in gebruik geweest bij TEA en CityBird terwijl TNT Airways nog altijd met de vrachtversie vliegt.

Het toestel is een concurrent voor de Boeing 767, maar het schiet in vliegbereik tekort. Wel heeft het een grotere rompdiameter en dus meer laadruimte dan de 767. Waar in de Airbus A300 twee rijen standaardcontainers gaan, kan er maar één rij in de 767.

Op 12 juli 2007 verliet de laatste Airbus A300, een vrachtmodel voor FedEx Express, de fabriek in Toulouse. Er werden in totaal 561 exemplaren afgeleverd. Volgens vicevoorzitter van Airbus Charles Champion wordt de A300 niet langer gemaakt omdat het concern intussen beter presterende producten heeft. De plaats van de A300 is nu ingenomen door de A330, waarvan de vrachtversie begin 2007 werd gelanceerd.

Heden vliegen er nog heel wat Airbus A300-toestellen rond. Voornaamste gebruikers op dit ogenblik zijn FedEx Express en UPS. Aangezien het laatste exemplaar eind 2007 van de band rolde, kunnen we ervan uitgaan dat de Airbus A300 nog lang te zien zal zijn in de lucht.

Airbus A310

De Airbus A310 is een widebody-verkeersvliegtuig van Airbus.

Na het oprichten van Airbus Industrie begin jaren zeventig was duidelijk dat het consortium op termijn niet kon overleven met alleen de A300. Daarom werd er al vanaf het begin een reeks modellen voorzien. Een van de voorgestelde toekomstprojecten was de A300B10, een ingekorte versie van de A300. Airbus besloot in 1978 dit vliegtuigtype, inmiddels aangeduid als A310, daadwerkelijk te gaan ontwikkelen en produceren.

Voor de A310 gebruikte Airbus dezelfde rompsegmenten als voor de A300. Wel kreeg de A310 een nieuwe, kleinere vleugel en een kleiner stabilo. Latere toestellen zijn voorzien van kleine winglets aan de vleugeltips ter verbetering van de aerodynamische eigenschappen.

Een belangrijke ontwikkeling met de komst van de A310 was de introductie van de digitale cockpit. De wijzerplaatjes van allerlei instrumenten maakten plaats voor beeldschermen, waarop de piloten de vlieggegevens aflezen. De toenemende automatisering had tot gevolg dat er voor de boordwerktuigkundige geen werk meer was. De boordwerktuigkundigen lieten zich echter niet zonder slag of stoot uit de cockpit zetten. Zij vonden een zo groot vliegtuig met een cockpitbemanning van slechts twee vliegers niet veilig. Hun protesten leidden ertoe dat een aantal A310-toestellen, onder andere bij Air France, toch nog enige tijd vloog met drie man in de cockpit.

De Airbus A310 maakte de eerste vlucht op 3 april 1982 en kwam in april 1983 in dienst bij Swissair en Lufthansa. De standaardversie van de Airbus A310 werd de A310-200. Later kwam er een uitvoering voor langere afstanden, de A310-300, met voldoende vliegbereik om bijvoorbeeld de Atlantische Oceaan over te steken. Ruimte voor extra brandstof werd onder meer gevonden in het horizontale staartvlak.De voornaamste concurrent van de Airbus A310 werd de gelijktijdig ontwikkelde Boeing 767. Een verschil is dat de A310 een bredere romp heeft, waardoor er in de economyklasse acht passagiers naast elkaar kunnen zitten tegen zeven in de 767. Dankzij de grotere rompdiameter kan de A310 in het vrachtruim twee rijen LD3 vracht- en bagagecontainers meenemen, die uitwisselbaar zijn met de Boeing 747, DC-10, Lockheed L-1011 TriStar en A300. In het smallere vrachtruim van de 767 past maar één rij van die containers, wat ruimteverlies geeft. Voor de 767 worden daarom vaak containers gebruikt van een afwijkend model. De mogelijkheid om optimaal LD3 containers te kunnen meenemen maakte de A310 geschikter voor maatschappijen die veel vracht vervoeren in de 'buik' van hun passagiersvliegtuigen. Voor de KLM was dit een belangrijke overweging om voor de A310 te kiezen. Voor Amerikaanse maatschappijen was vrachtvervoer niet zo belangrijk en zij kozen dan ook massaal voor de 767, dat uiteindelijk een succesvoller toestel is gebleken.

Airbus A318

De Airbus A318 is een verkorte versie van de Airbus A320, maar op zeer veel punten identiek aan de Airbus A320, en deelt dezelfde cockpit. Het is een narrow-body-vliegtuig met 1 gangpad en 3 stoelen aan beide kanten. In de Airbus A318 kunnen, afhankelijk van de indeling ca. 107 personen plaatsnemen. De Airbus A318 is ontworpen voor middellange en korte lijnvluchten waar niet genoeg vraag naar is om de grotere A319, A320 of A321 te vullen.

Airbus heeft in 2006 proeven uitgevoerd met een A318 om dit type goedgekeurd te krijgen voor starts en landingen op de luchthaven van London City Airport. Deze luchthaven is gelegen in de kantorenwijk van de Docklands en heeft een zeer korte start/landingsbaan. Daartoe is er in de cockpit een zogenaamde steep-approach-knop geïnstalleerd, waarmee landingen onder een zeer steile naderingshoek kunnen worden uitgevoerd. Airbus hoopt dat hiermee de A318 een succesvolle opvolger wordt van de Bae 146 waarvan de productie is beëindigd. Inmiddels heeft British Airways voor de verbinding tussen London City Airport en John F. Kennedy International Airport twee van deze toestellen ontvangen, die voorzien zijn van 32 Club World (business-class)-stoelen. Op de heenvlucht wordt bijgetankt op Shannon Airport in Ierland omdat een volledig volgetankte A318 niet kan opstijgen vanaf London City Airport.

De Airbus A318 is op dit moment niet in gebruik bij Nederlandse of Belgische maatschappijen, en het is onwaarschijnlijk dat dit in de toekomst nog gebeuren zal. Maatschappijen die op dit moment wel met de A318 vliegen zijn:

• Air France: 18 toestellen
• Avianca: 10
• LAN Airlines: 15
• Frontier Airlines: 8
• Avianca Brazil: 5
• TAROM: 4
• British Airways: 2

Airbus A319

De Airbus A319 is een vliegtuigtype uit de Airbus A320-familie van de Europese vliegtuigbouwer Airbus. Het is een verkorte versie van de Airbus A320.

Technologie en comfort zijn hetzelfde als van de grotere Airbus A320. In een versie met twee klassen kan de Airbus A319 tot 124 passagiers vervoeren. Bij een indeling met klassen van firstclass tot en met economyclass is er voor 110 personen plaats. In een toestel met alleen economy class passen 149 passagiers. Voor de lagekostenluchtvaartmaatschappijen werd een versie ontwikkeld die 156 passagiers kan bergen. Net als de A320 en de A321 heeft de Airbus A319 één gangpad en drie stoelen aan beide kanten. Het toestel heeft een vliegbereik tot ongeveer 6.850 kilometer.

Airbus biedt ook een Airbus Corporate Jet (kortweg Airbus A319 ACJ) versie aan van de Airbus A319. Deze biedt extra comfort en de cabine heeft een luxe-uitstraling. De Airbus A319 ACJ is bedoeld voor grote concerns, regeringen of rijke particulieren. Deze uitvoering heeft een veel groter vliegbereik dan de gewone versie: 4000 tot 9000 km. De Airbus A319 ACJ is het Europese antwoord op de Business Jet uitvoering van de Boeing 737. Net als de Boeing heeft de Airbus A319 ACJ extra kerosinetanks in de laadruimte.

Standaard heeft de A319 één nooduitgang boven elke vleugel maar enkele luchtvaartmaatschappijen zoals Air Berlin, Cebu Pacific Air en Easyjet bestelden een speciale versie van de A319 met boven elke vleugel twee uitgangen. Dit in verband met het feit ze meer passagiers vervoeren dan toegelaten is in de standaardversie.

Grootste klanten

Op 29 juli 2013 waren de grootste gebruikers van de Airbus A319:

• EasyJet: 139
• US Airways: 93
• Delta Airlines: 57

België

Brussels Airlines heeft 17 Airbus A319s in haar vloot. Thomas Cook Airlines Belgium heeft 1 A319 in haar vloot.

New Engine Option

Airbus werkt aan een gemoderniseerde versie van de A319, ook wel bekend als New Engine Option (NEO). Volgens Airbus zullen de nieuwe motoren aanzienlijk zuiniger zijn dan zijn voorgangers en tot 16% minder brandstof gebruiken. Ook zullen de toestellen uitgerust worden met zogenaamde sharklets.

Airbus A320

De Airbus A320 is een narrow-body vliegtuigtype van de Europese vliegtuigbouwer Airbus. De benaming wordt zowel gebruikt voor de A320 zelf als voor de "A320-familie", met daarin de aan elkaar gerelateerde vliegtuigtypen (in oplopende grootte) A318, A319, A320 en A321. Het zijn relatief kleine straalvliegtuigen die vooral gebruikt worden voor middellange afstanden. Met de Airbus A320 is een groot vliegbereik te realiseren van 4.843 tot 5.676 km. De belangrijkste concurrent is de Boeing 737.De Airbus A320 zag voor het eerst het licht in 1986; in 1988 volgde de levering aan de eerste maatschappij: Air France.

De A320 heeft standaard twee cabine-opties. De two-class-indeling bestaat uit een business class en economy class met 150 stoelen. De single class-indeling, die voornamelijk door chartermaatschappijen wordt gebruikt, telt tussen de 164 en 180 stoelen, afhankelijk van de beenruimte. De Airbus A320 heeft één gangpad. Aan beide kanten van het gangpad zijn de stoelen opgesteld in rijen van 3. In de business class is dit standaard twee stoelen per rij. De A320 heeft in totaal acht nooduitgangen.

De A320 kent een moderne glazen cockpit; veel van de traditionele mechanische instrumenten zijn vervangen door een grafische weergave van de informatie van die instrumenten op een beperkt aantal computerschermen. Het gebruik van computerschermen biedt onder andere het voordeel om de informatie die op de schermen gepresenteerd wordt aan te passen aan de vluchtfase en/of de specifieke toestand van het toestel. Zo worden bepaalde checklisten op één van de schermen getoond en kan de vlieger de doorlopen stappen hierop afvinken.

De Airbus A320 was het eerste, op grote schaal geproduceerde, verkeersvliegtuig waarin fly-by-wire technologie werd toegepast. Een opvallende nieuwigheid was de uitrusting van de stuurknuppel als "sidestick" (een soort joystick).

Alle vernieuwingen hadden bij de introductie van het toestel ook een keerzijde. Vliegtuigen die uitgerust zijn met de fly-by-wire-techniek hebben niet langer een mechanische verbinding tussen piloot en stuurvlak. In dit geval is een computer vereist om de beweging van de piloot te vertalen naar beweging van stuurvlakken. Deze computer zal hierbij rekening houden met de specifieke vluchtfase en kan daarbij zelfs bepaalde inputs van de vlieger negeren wanneer deze de veiligheid van de vlucht in gevaar brengen. Zo zal het computersysteem de vlieger beletten om een bocht in te zetten met een te grote rolhoek. Hiermee wordt het voor de vliegers nog belangrijker om de toestand van het controle-systeem te kennen en te begrijpen. De A320 trok in de eerste jaren na haar introductie negatieve aandacht met een aantal ongevallen waarin de bemanning niet doorhad in welke configuratie het toestel zich bevond. Het vormde het begin van een periode waarin veel aandacht uit zou gaan naar ongevallen waarbij een perfect functionerend vliegtuig onder controle van een volledig capabele bemanning toch tegen het terrein aanvliegt. Zie ook: Controlled Flight Into Terrain (CFIT).

Nederland

In Nederland maakte Martinair gebruik van de A320, tot medio 2007. Sinds 2003 vloog Martinair met de Airbus A320 richting de populaire (Europese) vakantiebestemmingen. Martinair had er drie van in haar vloot. In de zomer van 2006 heeft Martinair een vierde A320 geleased van Iberworld. Sinds de zomer van 2008 had de nieuwe luchtvaartmaatschappij Amsterdam Airlines ook drie van deze toestellen in bezit. De Nederlandse luchtvaartmaatschappij DutchBird vloog overigens ook enkele jaren met de A320, evenals de luchtvaartmaatschappij V Bird. Alle drie zijn inmiddels failliet.

België

Thomas Cook Airlines Belgium heeft momenteel 3 van deze toestellen in gebruik en 1 in bestelling. In 2011 nam Brussels Airlines twee A320's in dienst, in 2012 twee, en in 2013 één en in 2014 nog eens één. In totaal heeft Brussels Airlines zes A320's in dienst

Airbus A321

De Airbus A321 is een sterk verlengde Airbus A320 met twee extra deuren in de romp. In de narrow-body kunnen 150 tot 220 passagiers, afhankelijk van de vervoersklasse van de betreffende maatschappij. De Airbus A321 is op dit moment populair bij lijndienst- en chartermaatschappijen in de hele wereld. Hij wordt vaak gezien als een directe concurrent van de Boeing 757. De A321 heeft echter een kleinere actieradius dan de Boeing 757, die bovendien sneller is. De verkoop van de Airbus A321 is redelijk succesvol omdat er veel vraag naar is van Aziatische en Amerikaanse maatschappijen, waaronder US Airways.

Airbus werkt aan een gemoderniseerde versie van de A321, ook wel bekend als New Engine Option (NEO).

Volgens Airbus zullen de nieuwe motoren aanzienlijk zuiniger zijn dan hun voorgangers en tot 16% minder brandstof gebruiken. Ook zullen de toestellen uitgerust worden met zogenaamde winglets.

Word volgens Wikipedia door Belgische en Nederlands maatschappijen niet meer gebruikt.

Airbus A330

De Airbus A330 is een tweemotorig widebodyverkeersvliegtuig van de Europese fabrikant Airbus. Er bestaan twee versies, de A330-200 en de A330-300, waarbij 255 tot 400 passagiers kunnen worden vervoerd. Van de A330-200 bestaan ook een vrachtversie en een militair tanktoestel.

De A330 is na het succes van de Airbus A320-familie ontwikkeld met dezelfde technologie en hetzelfde comfort. Het toestel is tegelijk met de viermotorige Airbus A340 ontwikkeld en in 1993 in productie genomen. Beide toestellen worden op hetzelfde platform gebouwd en hebben identieke romp en vleugels. Het toestel is een verdere ontwikkeling van de oorspronkelijke Airbus A300, maar moderner en met een langere romp. De Airbus A330 heeft slankere vleugels met winglets, en zuinigere motoren (van Pratt & Whitney, Rolls Royce of General Electric). De diameter van de widebodyromp is gelijk aan die van de Airbus A300, met als standaardindeling rijen van 2-4-2 stoelen, met hiertussen 2 gangpaden. De Airbus A330 wordt gebruikt door luchtvaartmaatschappijen op drukke middellange routes (A330-300) maar ook op de minder drukke vluchten over lange afstand (A330-200). De A330 zal op termijn worden vervangen door vergelijkbare versies van de Airbus A350. In 2014 lanceerde Airbus de A330neo (neo staat voor New Engine Option). Volgens Airbus is deze versie 14% zuiniger dan de normale A330. Die is omgedoopt tot A330ceo (Current Engine Option).

Airbus A330-200

De Airbus A330-200 is ontwikkeld als concurrent van de Boeing 767-300ER en als vervanger van de even grote Airbus A340-200. De A330-200 heeft een kortere romp dan de oorspronkelijke A330-300 en verbeterde motoren. Hierdoor is het vliegbereik aanzienlijk toegenomen tot 13.400 kilometer. De A330-200 bleek veel populairder dan de A340-200. Het toestel werd voor het eerst gepresenteerd in 1995, om drie jaar later haar eerste commerciële vlucht te maken. In december 2011 waren 572 toestellen besteld.

Airbus A330-200 MRTT

Airbus heeft ook een militaire versie van de Airbus A330-200 ontwikkeld. Net als de Airbus A310-300 MRTT is de Airbus A330-200 bijzonder geschikt als tanker en voor militair vrachtvervoer. Vergeleken met de Airbus A310-200 MRTT kan de A330-200 echter veel meer brandstof of andere lading meenemen. Het Britse ministerie van defensie zou enige tientallen van deze militaire A330's in dienst willen nemen, ter vervanging van militaire uitvoeringen van de Lockheed TriStar en de Vickers VC-10. Ook de Australische luchtmacht heeft een aantal exemplaren besteld.

Airbus A330-200F

Dit is de vrachtversie van de Airbus A330-200. Het neuslandingsgestel van het vliegtuig is iets verlengd, waardoor de laadvloeren horizontaal lopen en lading eenvoudiger kan worden geladen en gelost. De Airbus A330-200F voltooide zijn eerste vlucht op 5 november 2009, op dat moment waren er 67 orders voor het toestel.

Airbus A330-300

De Airbus A330-300 werd in 1993 als eerste A330-variant geïntroduceerd en was de beoogde vervanger van de Douglas DC-10 en Lockheed L-1011 TriStar. Het toestel werd daardoor een concurrent van de McDonnell Douglas MD-11, Boeing 777-200 en de latere Boeing 767-400ER. Normaliter passen er 295 (met 3 klassen) tot maximaal 436 (in één klasse) passagiers in de A330-300.

België

• Brussels Airlines heeft vijf A330-300's en drie A330-200's in de vloot die worden ingezet op Afrikaanse routes en ook op de routes naar New York en Washington D.C. De A330-300's van Brussels Airlines hebben elk 284 stoelen, waarvan 30 in de business- en 254 in de economyclass. De A330-200's hebben 272 stoelen waarvan 22 in businessclass.
• De Belgische luchtmacht had vanaf 2009 ook een A330-300 in haar vloot, maar die is inmiddels vervangen door een Airbus A321.

Nederland

• De KLM vliegt per 2015 met twaalf A330-200's en vijf A330-300's.

Airbus A340

De Airbus A340 is een viermotorig verkeersvliegtuig voor de lange afstand van de Europese vliegtuigfabrikant Airbus. De A340 kwam tegelijk met de tweemotorige Airbus A330 op de markt. De A340 is een widebody-vliegtuig met een stoelindeling van 2-4-2 stoelen in de breedte en 2 gangpaden.

Alle Airbussen A340's hebben een vliegbereik afhankelijk van de versies: 8000 t/m 16.000 km. De Airbus A340 wordt meestal door lijndienstmaatschappijen gebruikt op intercontinentale vluchten. Het is een directe concurrent van de Boeing 747.

Airbus heeft op 10 november 2011 aangekondigd dat het A340-programma wordt stopgezet wegens gebrek aan nieuwe bestellingen.

De A340 vloog voor het eerst op 25 oktober 1991. Lufthansa en Air France waren in 1993 de eerste luchtvaartmaatschappijen die het toestel in dienst namen. De A330 en A340 zijn volledig met behulp van Computer Aided Design (CAD) ontworpen, wat voor verkeersvliegtuigen een primeur was. De technologie en het comfort van de A330 en A340 zijn vergelijkbaar. De cockpit met fly-by-wire-technologie lijkt sterk op die van eerdere Airbus-typen. De cockpit van de A340-600 verschilt van eerdere versies door de Active Matrix Liquid crystal displays (AMLCD's), met een groter beeldoppervlak en een scherper beeld dan de CRT-beeldschermen in de A340-300.

De Airbus A340 werd in meerdere landen geproduceerd: British Aerospace in Engeland maakte de vleugels, Daimler Chrysler Airbus in Duitsland en Aérospatiale in Frankrijk maakten de rompdelen en het staartstuk kwam van CASA in Spanje. Alle onderdelen werden vervolgens naar Toulouse getransporteerd, waar ze werden geassembleerd in de fabriek Clément Ader (vernoemd naar de Franse luchtvaartpionier, te bezoeken na reservering). In Clément Ader werd tegelijkertijd ook de A330 in elkaar gezet, omdat beide machines bijna geheel identiek zijn. Zo waren er twee montagestanden waarop, afhankelijk van de vraag, een A330 of een A340 werd gebouwd. Na de ruwbouw ging het toestel naar één van de vier teststanden, waarbij alle elektrische en hydraulische systemen werden getest. Diverse kleinere leveranciers uit de Verenigde Staten, Nederland en andere landen waren ook betrokken bij de productie van onderdelen. Bij sommige maatschappijen, zoals bij Lufthansa, wordt een deel van het laadruim gebruikt voor extra toiletten.

De Airbus A340 kent 4 versies.

200- en 300-serie

Aanvankelijk waren er twee modellen van de A340, de A340-200 en de A340-300. De 200 is korter dan de 300 en heeft een geringer laadvermogen, maar een groter vliegbereik. De A340-200 kan, afhankelijk van de indeling, 265 tot 310 passagiers vervoeren. De Airbus A340-300 kan tussen de 280 en 320 passagiers meenemen.

In 1997 kwam Airbus met twee verlengde versies van de A340, de 500- en 600-serie met een groot laadvermogen voor de lange afstand. Deze kwamen vanaf 2002 in dienst bij luchtvaartmaatschappijen.

500-serie

De A340-500 was enige tijd het verkeersvliegtuig met het grootste vliegbereik, totdat Boeing de 777-200LR 'Worldliner' introduceerde. De A340-500 kan 313 passagiers in drie klassen zonder tussenlanding over 16.000 km vervoeren. Het toestel heeft een capaciteit van 295-350 passagiers.

600-serie

De A340-600 is een verlengde versie van de zeer succesvolle A340-300, en biedt een passagiers- en beladingscapaciteit vergelijkbaar met Boeing 747-varianten, terwijl hij een lager brandstofverbruik en een groter vliegbereik heeft. Het equivalent van de A340-600 is de Boeing 777-300ER. De 600-serie heeft onder de romp een extra landingsgestel met vier wielen om het hogere maximum startgewicht mogelijk te maken. De eerste vlucht van de A340-600 vond plaats op 23 april 2001. Virgin Atlantic Airways nam het vliegtuig als eerste in dienst in 2002. Cathay Pacific gebruikt de A340-600 voor non-stop-vluchten tussen Hongkong en New York. Er passen 320 tot 485 passagiers in de Airbus A340-600.

België

Op het moment dat de nationale Belgische luchtvaartmaatschappij Sabena failliet ging had ze 4 Airbussen A340 in dienst.

Airbus A350

De Airbus A350 XWB is een vliegtuigtype van de Europese vliegtuigbouwer Airbus. Het is ontstaan als een reactie op de ontwikkeling van de Boeing 787 door concurrent Boeing. De A350 XWB zou op termijn de Airbus A330 en Airbus A340 moeten vervangen. De raad van commissarissen van Airbus heeft de lancering van het product in december 2006 goedgekeurd. Op vrijdag 14 juni 2013 was het de eerste vlucht van het vliegtuig. Op 22 december 2014 is in Toulouse, Frankrijk, het eerste passagierstoestel aan Qatar Airways afgeleverd.

Er zijn vijf verschillende uitvoeringen voorgesteld in de A350-familie:

• A350-800 – Een toestel met 276 stoelen (in drie klassen).
• A350-900 – Een toestel met 315 stoelen (in drie klassen) waarvan de eerste aan launch customer Qatar Airways werd afgeleverd in december 2014.
• A350-1000 – Een toestel met 369 stoelen (in drie klassen) dat medio 2017 in gebruik zal worden genomen.
• A350-900R – Ultra-long-range-versie (tegenstrever van de Boeing 777-200LR) die omstreeks 2016 in gebruik wordt genomen.
• A350-900F – Vrachttoestel (tegenstrever van de Boeing 777F) dat omstreeks 2017 is gepland.

  De Airbus A350 XWB zal voor een groot deel uit composietmaterialen bestaan. Bij het eerste ontwerp, de A350 gingen er minder composietmaterialen gebruikt worden dan in de Boeing 787. Het herontwerp, de A350 XWB heeft echter 52% composietmaterialen, 2% meer dan zijn Boeing tegenhanger. De Airbus A350 zal, in tegenstelling tot de Boeing 787, geen gebruik maken van "bleedless"-motoren. Dit wil zeggen dat nog steeds een deel van de door de motoren aangezogen lucht gebruikt zal worden voor het aandrijven van systemen die niet rechtstreeks met de voortstuwing te maken hebben (bijvoorbeeld de airconditioning). Technologieën uit de Airbus A380 worden ook toegepast. Glare zal niet toegepast worden in de A350.

  Specificaties

  

  A350-varianten

  De A350 XWB zal een rompdiameter hebben die groter is dan de oorspronkelijk voorgestelde A350, die de bestaande "standaard" Airbus-widebody rompdiameter had. Airbus heeft de huidige A350 daarom de A350 XWB, waar "XWB" staat voor "eXtra Wide Body", genoemd. Met deze grotere rompdiameter is de cabine +/- 12,5 cm breder dan die van zijn concurrent, de Boeing 787. Alle A350 XWB-passagiersmodellen zullen een vliegbereik krijgen van minimaal 15.300 km. De A350 cockpit zal een evolutie zijn van die van de A380.

  Het vliegtuig zal een kruissnelheid krijgen van ongeveer Mach 0,85, wat gelijkwaardig is aan de Boeing 787. Airbus claimt dat de onderhoudskosten van de A350 10% lager zullen zijn dan van de Boeing 787 en dat de A350-900 een 7% lager brandstofverbruik per stoel zal hebben dan de Boeing 787-9. Boeing zet daar tegenover dat de A350-900 vergeleken dient te worden met de Boeing 787-10, die een iets groter aantal stoelen telt maar een kleinere reikwijdte heeft. Airbus streeft met het nieuwe ontwerp het verblijf in het vliegtuig voor de passagiers te veraangenamen. De luchtdruk in de cabine zal gelijk zijn aan die op 1.800 meter of lager en de luchtvochtigheidsgraad zal minimaal 20% zijn. Ook zal de A350 grotere ramen hebben dan gebruikelijk is.Eind januari 2015 hadden 40 klanten gezamenlijk 780 bestellingen geplaatst voor de Airbus A350.

Airbus A380

De Airbus A380 is een passagiersvliegtuig van het Europese concern Airbus. Het widebody-vliegtuig beschikt over twee verdiepingen en biedt plaats aan maximaal 853 passagiers. Bij een gemiddelde configuratie passen er 555 personen in. Het is het grootste luchtwaardige passagiersvliegtuig ter wereld; alleen de Antonov An-225, een vrachtvliegtuig, is groter.

De eerste testvlucht werd gemaakt op 27 april 2005. Tweeënhalf jaar later, op 25 oktober 2007, maakte de A380 haar eerste commerciële vlucht. In dienst van Singapore Airlines vloog de A380 van Singapore naar Sydney. Dit was eveneens de eerste route waarop een lijndienst door het toestel werd onderhouden. Per december 2014 hebben twaalf luchtvaartmaatschappijen gezamenlijk 152 toestellen in dienst.

Op 8 juni 2010 landde voor het eerst een A380 op Brussels Airport.

Airbus A380 steelt show in Zaventem                                              

Een maand later, op 15 juli, was Luchthaven Schiphol aan de beurt.Bij deze proef werd de technische afhandeling van het toestel getest. Nad

Airbus begon de ontwikkeling van een zeer groot verkeersvliegtuig (in de begindagen door Airbus Megaliner genoemd) in het begin van de jaren 90. Na marktstudies begon Airbus in juni 1994 aan de A3##. Verschillende designs werden overwogen, waaronder een combinatie van twee rompen van de A340 naast elkaar. Van 1997 tot 2000 werd het ontwerp verfijnd met het oog op een vermindering van de operationele kosten van 15 tot 20 procent tegenover de Boeing 747-400. Uiteindelijk kwam men tot de huidige dubbeldekkerlay-out.

Op 19 december 2000 stemde de beheerraad van het net geherstructureerde Airbus voor het programma van 8,8 miljard euro voor het bouwen van de A3##, onder de nieuwe naam A380. Er waren 55 bestellingen van de eerste zes klanten. De uiteindelijke configuratie werd vastgelegd begin 2001, en de aanmaak van de eerste vleugelonderdelen startte op 23 januari 2002. De kosten waren toen het eerste vliegtuig af was al gestegen tot 18 miljard euro.

Vijf A380's werden gebouwd voor test- en demonstratiedoeleinden. Op 18 januari 2005 werd het vliegtuig officieel gepresenteerd in de Franse stad Toulouse in aanwezigheid van zo'n 5000 toeschouwers, onder wie de vier regeringsleiders van de deelnemende landen. De eerste testvlucht, waarbij de bemanning was uitgerust met een parachute en in het uiterste geval via een luik had kunnen ontsnappen, vond plaats op 27 april 2005, ook vanaf Toulouse. Het certificaat voor luchtwaardigheid, uitgereikt door EASA en de FAA, werd verkregen op 12 december 2006.

De eerste leveringen waren oorspronkelijk eind 2006 gepland, maar in juni 2006 werd dit met een half jaar naar achteren geschoven vanwege problemen met de productiecapaciteit. De tests met het vliegtuig verliepen naar verluidt zonder problemen. In september 2006 maakte Airbus bekend dat de levering van de A380 met 6 maanden tot een jaar extra werd uitgesteld, vanwege problemen met de bekabeling van het toestel. De gedupeerde vliegmaatschappijen overwogen juridische stappen en/of eisten een schadevergoeding van Airbus.

Op 5 november 2006 werd gemeld dat FedEx Express zijn bestelling van 10 stuks A380F heeft geannuleerd en dat UPS Airlines dit ook overweegt te doen. FedEx Express koopt als vervanging van de bestelling 15 Boeings 777F.

Eerste leveringen

Het toestel maakte zijn eerste trans-Atlantische vlucht met passagiers op 19 maart 2007 tussen Frankfurt am Main en New York. 500 passagiers vlogen mee. De eerste vijf A380 toestellen werden aan Singapore Airlines geleverd. Nadat in Toulouse het eerste afgeleverde toestel op 15 oktober 2007 officieel aan Singapore Airlines overgedragen was, werd op 25 oktober de eerste commerciële vlucht uitgevoerd.Deze vlucht ging van Singapore naar Sydney. Tickets voor deze vlucht (en de retourvlucht later in de week) waren op eBay te koop.

Op 11 januari 2008 ontving Singapore Airlines zijn tweede toestel en op 11 maart 2008 werd het derde toestel in ontvangst genomen. Op 18 maart startte men een dagelijkse vlucht op de lijn Singapore-London Heathrow.

Emirates was de tweede maatschappij die met de A380 commerciële vluchten maakt. Het eerste toestel werd geleverd op 28 juli 2008. Vanaf 1 augustus startten commerciële vluchten tussen Dubai en New York JFK. Sinds 1 augustus 2012 vliegt Emirates met de A380 dagelijks tussen Dubai en Amsterdam (Schiphol).

Qantas was de derde maatschappij die de A380 in dienst nam. Het eerste vliegtuig werd op 19 september 2008 geleverd en startte op 20 oktober met commerciële vluchten tussen Melbourne en Los Angeles en op 24 oktober tussen Sydney en Los Angeles.

Uiteindelijk werden er in 2008 twaalf toestellen geleverd: vijf aan Singapore Airlines, vier aan Emirates en drie aan Qantas. Airbus leverde 10 toestellen in 2009 en 18 in 2010.

Eind 2009 ontving de vierde luchtvaartmaatschappij zijn A380: Air France. Air France is hiermee de eerste Europese maatschappij die de A380 in dienst nam. De tweede Europese maatschappij die de A380 ontving was op 19 mei 2010 Lufthansa.

Toekomst

In het ontwerp van Airbus is men er steeds van uitgegaan dat er nog een verlengde versie van het toestel zou kunnen worden uitgebracht. De verlengde versie, mogelijk Airbus A380-900 of Airbus A380-1000 genoemd, zou 100 passagiers meer kunnen vervoeren, even comfortabel als de A380-800 er 555 vervoert. De ontwikkeling van dit toestel zou volgens de plannen beginnen zodra de productie van de A380-800 op schema zit, oftewel wanneer 40 toestellen per jaar uit de fabriek in Toulouse rollen. Volgens de plannen had dat in 2010 moeten zijn, waarna in 2015 de eerste 900-variant zou worden geproduceerd.In 2007 maakten onder andere Emirates, Air France-KLM, Singapore Airlines en Lufthansa hun interesse kenbaar.

De productie van de A380-800 is echter vertraagd; in 2010 werden er slechts 18 stuks geleverd.De ontwikkeling van de A380-900 lijkt daardoor voorlopig van de baan.

In december 2014 kondigde Airbus aan mogelijk te stoppen met de productie van de A380. 2014 was het eerste jaar waarin Airbus geen nieuwe klanten voor het toestel wist te vinden. Ook werd een aantal eerdere bestellingen geannuleerd.

 De Airbus A380 in een indeling voor 519 passagiers

Ontwerp

De Airbus A380 wordt anno 2014 alleen gemaakt in een passagiersuitvoering, Airbus had oorspronkelijk ook een vrachtversie in gedachten, maar deze is op de lange baan geschoven. De A380-800 is oorspronkelijk ontworpen om 550 passagiers in drie klassen te vervoeren of 853 bij uitsluitend economyclass-stoelen. Sinds mei 2007 biedt Airbus ook de mogelijkheid aan om een extra premium-class te configureren, waardoor er nog maar plaats is voor 525 personen. Dat zou voor 370 km meer bereik zorgen. Het ontwerpbereik voor het 800-model was 15.200 km. De passagiersvariant is in staat om onafgebroken 15.200 kilometer te vliegen, waarmee het toestel geschikt is voor routes zoals Hongkong-New York en Amsterdam-Perth.

De vleugels van de A380-800 zijn geschikt voor een maximaal startgewicht (MTOW) van 650 ton. In het ontwerp is meegenomen dat de vleugels ook geschikt zijn voor een mogelijke A380-900.

Cockpit

Airbus heeft dezelfde cockpitindeling gebruikt als bij een aantal van haar andere vliegtuigen, om de kosten voor de opleiding van het personeel te verminderen. Wel bevat de A380 een verbeterde glass cockpit en fly-by-wire-besturing verbonden met de joysticks. De cockpit bevat verder acht lcd-schermen van 15 bij 20 centimeter die allemaal identiek zijn en daardoor indien nodig van functie kunnen verwisselen.

Ook zijn er een of twee head-up displays (hud's) mogelijk.

Motoren

De A380-800 kan met twee soorten motoren worden uitgerust. De Trent 900 van Rolls-Royce wordt geplaatst op de types A380-841, A380-842 en A380-843F. De GP7000 van de Engine Alliance gaat op de A380-861 en de A380-863F.

Passagierscompartiment

De stoelindeling in de Airbus is 3-4-3 beneden- en 2-4-2 bovendeks, beide dus met 2 gangpaden. De verdiepingen worden verbonden door twee trappen, een aan de voorzijde en een aan de achterkant van het toestel.

In vergelijking met de directe concurrent, de Boeing 747, heeft de A380 49% meer vloerruimte terwijl de capaciteit slechts 35% hoger is. Dit vertaalt zich in een groter comfort voor de reizigers: de stoelen en gangpaden zijn breder. Airbus stelt tevens dat de kosten per stoel 15 tot 20% lager zullen uitvallen, en dat het vliegbereik 10 tot 15% groter zal zijn, vergeleken met de 747.

Het vliegtuig produceert 50% minder lawaai dan de Boeing 747. De luchtdruk in het toestel is ook hoger dan gemiddeld, en is te vergelijken met een hoogte van 1500 tot 2400 meter. Verwacht wordt dat deze beide aspecten de vermoeidheid van de passagiers zal verminderen. De Airbus A380 beschikt over grotere raampjes (60 cm lang) en de stoelen in de economyclass zijn gemiddeld vier centimeter breder.

Het toestel biedt plaats aan maximaal 853 passagiers. Het normale aantal is ongeveer 500 passagiers, over drie klassen verdeeld.

Doorsnede in economyclass

Infrastructurele aanpassingen

De A380 is ontworpen om in de zogenaamde '80 meter-box' te passen, en kan in principe op elke startbaan, die geschikt is voor de Boeing 747-400, landen. Om het reusachtige toestel optimaal te laten functioneren worden de luchthavens die de A380 zullen ontvangen aangespoord om hun faciliteiten aan te passen. Met name de taxi-, start- en landingsbanen moeten worden verbreed. De taxibanen moeten verbreed worden omdat het vliegtuig een uitzonderlijk breed landingsgestel heeft. In een korte draai zouden de buitenste wielen buiten de grenzen van de taxibaan kunnen komen. De landingsbanen worden verbreed opdat de twee buitenste motoren geen voorwerpen kunnen opzuigen van de onverharde ondergrond. Om het risico van dergelijke schade (ook wel FOD of Foreign Object Damage genoemd) nog verder te beperken, zijn slechts de binnenste twee motoren uitgerust met straalomkering (reverse thrust). Bij de terminals moet soms de fundering onder de platforms worden aangepast.

De luchthaventerminals kunnen worden aangepast om het ontschepen van passagiers zo vlot mogelijk te laten verlopen, alhoewel dat niet noodzakelijk is. Vaak worden voor een A380 meerdere gates gebruikt, waarbij de slurf van een van de gates voor de bovenste, en die van de andere voor de onderste verdieping gebruikt worden. Vliegvelden die klaar zijn voor de A380 staan in de lijst van luchthavens geschikt voor de Airbus A380.

Een deel van het 20 banden tellende hoofdlandingsgestel

Opstijg- en landvoorschriften

In verband met door vliegtuigen veroorzaakte luchtwervelingen moet er bij het opstijgen en landen altijd een bepaalde afstand tussen opeenvolgende toestellen zitten. Voor de Airbus A380-800 geldt dat een andere A380-800 7,4 km afstand moet houden, een ander groot vliegtuig 11 km, 13 km voor een gemiddeld vliegtuig en 15 km voor kleine toestellen. Voor 2008 hanteerde de ICAO afstanden die twee tot vier kilometer langer waren dan voor de Boeing 747-400. Nog eerder, tijdens de testfase van het toestel, werd er standaard 19 km aan afstand ingeruimd voor de A380.

Innovaties

Met de productie van de A380 wordt een aantal nieuwe technieken voor het eerst op grote schaal toegepast in de luchtvaart. Hiertoe behoren:

• Het vezel-metaal-laminaat Glare; een combinatie van aluminium en glasvezel-versterkte kunststof. Dankzij de relatief grote weerstand tegen vermoeiing vormt dit materiaal een lichter alternatief voor aluminium in de minder belaste delen. Door de lichtere constructie wordt bij het vliegen bespaard op de brandstofkosten. Dit materiaal is ontwikkeld door de TU Delft en wordt geproduceerd door de firma Cytec uit de VS. Glare wordt onder andere verwerkt tot rompdelen door de firma Stork Aerospace, het voormalige Fokker.
• Thermoplastische vezelversterkte kunststoffen; deze zijn, in tegenstelling tot de traditionele thermohardende vezelversterkte kunststoffen, door middel van verwarming te vervormen. Deze eigenschap maakt de composiet makkelijker toe te passen en daarmee goedkoper.