La Belgique sous choc. Die kop las ik op een reclamebord voor Paris Match en dat slaat uiteraard op de mogelijke vrijlating van Michelle Martin. Zou het waar zijn, ons land sous choc? Die indruk heb ik niet meteen, maar goed. Jean Lambrecks is met het sturen van een deurwaarder naar de clarissen van een wat kale reis thuisgekomen. Veel verborgen schatten lagen er niet op de zolder van het klooster. Maar de man wijkt niet. Hij schrijft nu brieven naar aartsbisschop Léonard en laat niet na om via de media te laten horen wat de gemijterde antwoordt. Lambrecks voorziet de reactie van kerkelijke zijde ook graag van zijn commentaar. Met zo'n kluif zijn de media heel gelukkig. Gefundenes Fressen.
De aartsbisschop zal ongetwijfeld rekening gehouden hebben met de mogelijkheid dat zijn brief in de openbaarheid zou gebracht worden. Maar is het verstandig om in die onverkwikkelijke zaak zijn stem te laten horen? De kerk is momenteel slecht geplaatst om zich uit te spreken over zaken van kindermisbruik. Hoogleraar Rik Torfs wees daar vorig weekend in De Standaard al op. En passant stelde hij ook dat de moedige houding van de clarissen klopt omdat ze vertrekt vanuit een evangelische overtuiging. Zo is dat ook nog eens een keer, maar dat wordt uiteraard door velen niet begrepen. Een evangelische overtuiging, is dat niet iets van lang geleden? En vooral iets voor wereldvreemde, naïeve zielen?

De mogelijke vrijlating van Michelle Martin en haar opvang bij de clarissen van Malonne: het gaat om een ernstige zaak zou je denken. Toch krijgt het hele gebeuren zo langzamerhand een soapgehalte. Het is en het blijft zo: als je kind vermoord wordt, in welke omstandigheden dan ook, wordt je een onherstelbaar onrecht aangedaan. Dat je dan verlangt dat de moordenaar een echt levenslange straf krijgt, waarbij hij/zij als het ware van deze aardbodem verdwijnt, is zeer menselijk. Oog om oog, tand om tand, zeker in zo'n geval. Ik zou niet anders denken en handelen. Maar anderzijds is de wet de wet - dura lex, sed lex - en die moet voor iedereen gelijk zijn. Een wetgeving à la tête du client, ik moet er niet aan denken. Een wetgeving die op straat gemaakt wordt, een strafuitvoering die meebepaald wordt door mensen met (al of niet terechte) wraakgevoelens, daar past een redelijk denkend mens voor.
Dat de ouders Marchal met de nonnen van Malonne gaan praten, prima. Maar is het nodig dat meteen na afloop van het onderhoud de inhoud ervan al aan de media doorgegeven wordt?  Met alle spraakverwarring vandien overigens, waarbij men veel vragen kan stellen, zowel over de bedoelingen van de ouders Marchal als over de werking van de media.
Vader Lambrecks stuurt een deurwaarder naar Malonne om wat oude meubelen op te sporen. Hij beseft dat die dingen wellicht geen waarde hebben, maar het gaat om het principe, zegt hij zelf. Je vraagt je toch af of mensen die inderdaad levenslang hebben door het verlies van een kind toch niet enigszins voor al te drieste reacties behoed moeten worden.

Melk drinken is heel ongezond. Een vette kop over twee pagina’s uitgesmeerd in De Standaard van het weekend. Als je dat bij je ontbijt leest, kun je je behoorlijk in je kop melk verslikken. Ik drink al mijn hele leven regelmatig een kop melk. In mijn kinderjaren dronk ik vaak melk warm uit de uier wanneer aan het einde van de dag mijn grootmoeder de koeien molk. Het is een uitermate ‘dierbare’ en heerlijke herinnering. En nu komt daar in een interview ene dokter Kris Verburgh mijn melk vergallen met zijn stellige mededeling dat ik al levenslang iets heel ongezonds doe want melk veroorzaakt de vreselijkste ziektes. Hij heeft een boek geschreven over voeding dat een ware bestseller is. Al meer dan 60.000 exemplaren over de toonbank, weet de krant, en dat is inderdaad niet min. Verburgh is een nog jonge arts, amper 26 jaar. De leeftijd waarop je heel veel zekerheden hebt, maar zijn zekerheden zal hij niet uit zijn ervaring halen. Die moet hij nog opbouwen. Nee, hij heeft zich gebaseerd op topexperts en op de publicaties in de toptijdschriften. Dat is uiteraard top, maar waarom zijn die topinzichten dan zo weinig bekend? Waarom moesten we op het boek van dokter Verburgh wachten om te vernemen dat melk zo ongezond is? Poepsimpel, de melklobby spendeert miljarden euro aan reclame en Walter Willet, hoogleraar in Harvard en een wereldautoriteit inzake onderzoek naar wat melk met een mens doet, is een arme drommel. Van de melk naar de landbouw is een kleine stap. Ook met onze landbouwpolitiek zit het mis. Die sector wordt volledig verkeerd gesubsidieerd, zegt Verburgh, maar ook hier is het weer hetzelfde liedje: de landbouwlobby is zeer sterk. En al verkoopt het boek van de dokter bijzonder goed, met de opbrengst zal hij wellicht ook niet opgewassen zijn tegen de melk- of de landbouwlobby, laat staan tegen beide tegelijkertijd.