Onderzoekers in Barcelona zeggen dat de aanwezigheid van resten van chemische stoffen in kraantjeswater, en met name van trihalomethanen (THM), een belangrijke risicofactor zijn op blaaskanker bij mannen. Het onderzoek analyseerde gegevens van 2.729 kankerpatiënten en vergeleek die met 5.150 gezonde personen. Mannen die meer dan 3,5l water per dag drinken hebben een verhoogde kans op blaaskanker in vergelijking met mannen die slechts 2l per dag drinken. Dit verschil werd alleen vastgesteld bij kraantjeswater, niet bij flessenwater. Ook bij vrouwen werd geen verhoogd risico vastgesteld. Hetzelfde onderzoek stelt ook een verhoogde kans op blaaskanker vast bij mannen die dagelijks meer dan 5 koppen koffie drinken.
Dagelijks een paar porties fruit eten is gezond. Toch heeft het eten van fruit ook negatieve gevolgen voor het lichaam.
Veel vruchten hebben zuren die slecht zijn voor het gebit en dan vooral voor het tandglazuur. Tandglazuur is de buitenste laag van de tanden en kiezen en beschermt het gebit tegen tandbederf. Bij kinderen is het glazuur nog erg kwetsbaar. Een recent onderzoek wijst uit dat bij 20 procent van de kinderen onder de 16 jaar, het glazuur op een of meerdere plaatsen is aangetast. Dat komt natuurlijk vooral door het snoepen maar, naar nu blijkt, ook door het eten van fruit. De oplossing lijkt duidelijk: poets je tanden na het eten van fruit!
Anatomie Aan de bovenkant van de vingers lopen de pezen waarmee we ze kunnen strekken, en aan de onderkant de pezen waarmee we ze buigen. Op sommige plekken lopen dwars op de lengterichting (dus van links naar rechts) stevige banden onder, over of om de vingers. Deze banden houden de pezen op hun plaats. (Ter vergelijking: er lopen soortgelijke banden aan beide kanten van de pols. Eén van deze banden wordt doorgesneden tijdens een operatie voor CTS.) Tijdens het bewegen van de vingers worden de pezen voortdurend heen en weer getrokken. Er treedt nogal wat wrijving op tussen de pezen en hun omgeving, vooral als de pees over een gebogen gewricht wordt getrokken, of langs een van de zojuist genoemde banden. In de vingers lopen de pezen daarom grotendeels door peesschedes. Het is hetzelfde idee als de versnellingskabel van een fiets, die door een geolied omhulsel beweegt en daardoor minder slijt.
Wat gaat er mis? Door de voortdurende wrijving die bv. tijdens typen optreedt, kan er schade ontstaan aan pezen of peesschede. Op zijn minst leidt dat zwelling. Het is mij niet helemaal duidelijk of er altijd ontstekingsverschijnselen een rol spelen, maar ik denk van niet. Als vezels van pezen kapot gaan, kan er zich op de plek van de rafels een knobbel op de pees gaan vormen. (De knobbel kan ook op de peesschede ontstaan, maar dat schijnt minder vaak voor te komen.) De verdikking of knobbel beweegt met de pees mee tijdens het buigen en strekken. In de gebogen stand kan de knobbel dan aan de ene kant van een band om de vinger zitten, in de gestrekte stand aan de andere kant. De verdikking kan echter nauwelijks nog onder de band door, en daarom heeft de vinger de neiging in de gebogen stand te blijven staan. Je moet kracht uitoefenen om de verdikking terug te laten schieten, en vaak hoor je daarbij ook een (klikkend?) geluid. Het probleem schijnt het vaakst op te treden bij de ring- en middelvinger, hoewel niet alle boeken het daar over eens zijn.
Hoe komt het? Mogelijke oorzaken:
te hard hameren op het toetsenbord
lang en vaak het stuur in je auto vasthouden
het veelvuldig bedienen van apparaten als een nietpistool (of misschien als je je werk als huurmoordenaar iets te ambitieus opvat)
reumatoïde artritis
Wat kan je er aan doen? Nogal wat literatuur, zelfs van mensen uit de meer alternatieve hoek, suggereert dat je bijna niet om een operatie of injectie heen komt (tenzij je er heel vroeg bij bent). 1 of enkele injecties (met steroïden) lijken inderdaad vrij succesvol te zijn, maar de kans bestaat dat het probleem terugkomt. Met een operatie loop je iets meer risico. Er kan een zenuw geraakt worden, en in een redelijk percentage van de gevallen houden mensen langere tijd een grotere gevoeligheid in de regio. Persoonlijk zou ik nooit onmiddellijk voor de meer drastische ingrepen kiezen. Op zich ben ik ook niet zo voor een brace, maar in dit geval zou ik het waarschijnlijk toch proberen. De vingers worden dan in gestrekte stand gehouden, zodat de knobbel (verdikking) rust krijgt.
Andere opties zijn:
een progressief programma van 'tendon glides' (tendon is pees). Dit zijn oefeningen waarbij je op een gecontroleerde manier en zonder belasting de pees van de ene uiterste stand naar de andere brengt.
sommige deskundigen op het gebied van trigger points suggereren dat een injectie met verdovend middel (veel minder schadelijk dan steroïden) op een specifieke plek in de handpalm de klachten binnen een paar dagen zou kunnen verhelpen.
een chiropractische arts raadt proteolytische enzymen aan. Dit zijn spijsverteringsenzymen die eiwitten ontleden, zoals endopeptidase. Als het al werkt, moeten de klachten misschien nog niet al te ver gevorderd zijn.
De tenniselleboog is een benaming voor een overbelastingssyndroom van de strekspieren van de onderarm. De pijn zit aan de buitenkant van de elleboog waar de spieren van de onderarm aanhechten. De medische term voor tenniselleboog is epicondylitis lateralis en hoewel de naam "tenniselleboog" algemeen bekend is, komt deze klacht niet alleen voor bij tennissers.
Naast de lokale afwijkingen aan de elleboog kunnen de pijnklachten ook worden veroorzaakt door zenuwstructuren ( zgn. drukneuropathie van de n.radialis), uitstraling vanuit de nek ( 6e halswervel) of klachten vanuit het centrale zenuwstelsel. Uw arts en fysiotherapeut zullen via onderzoek van zowel de elleboog als nek hun diagnose stellen. Deze brochure gaat over de klachten aan de elleboog zelf.
Anatomie Bij de tenniselleboog zien we een overbelasting van de strekspieren van de onderarm, waarbij de aanhechting van de spier aan de buitenzijde van de elleboog een ontstekingsreactie geeft. De aandoening komt vrij vaak voor, volgens onderzoek van de VU te Amsterdam hebben jaarlijks zo'n driehonderd duizend mensen last van een tenniselleboog.
Bij een tenniselleboog zien we dus kleine peesbeschadigingen bij de aanhechting aan de elleboog. Vooral bij een knijpbeweging van de hand tot vuist, het buigen van de pols en het draaien van de onderarm geven veel pijn. Soms is de pijn zo hevig dat het optillen van een kopje koffie of het handen schudden al tot een hevige pijnaanval leidt.
Onder de microscoop zien we dat er littekenweefsel ontstaat van een slechte kwaliteit. Er is sprake van onrijp littekenweefsel waarbij de bekende ontstekingscellen ( granulocyten, leukocyten of plasmacellen) vrijwel ontbreken. Vermoedelijk is er in peesweefsel vanwege verminderde circulatie sprake van een te geringe ontstekingsreactie waardoor het weefsel onvoldoende schoon gemaakt wordt en de daaropvolgende fibroblastenfase onvoldoende kan plaats vinden. Onvoldoende ontstekingsfase leidt volgens deze theorie tot onvoldoende productie van collageen en tot insufficiënte rijping.
Samengevat zien we dat bij het natuurlijke herstelproces het herstel halverwege stopt en er daardoor littekenweefsel ontstaat van een slechte kwaliteit waarbij snel overbelasting ontstaat. In deze fase zal de pees dus steeds worden overbelast en beschadigd waardoor we in een vicieuze cirkel terecht komen.
Hier zien we opnames van een pees gemaakt met een elektronenmicroscoop. Duidelijk is links de desoriëntatie te zien, rechts zien we de situatie na 6 weken revalidatie waarbij de vezels parallel in lengterichting zijn georiënteerd.
Bij de tenniselleboog worden 4 types onderscheiden waarbij de klachten rondom de pees-bot overgang en de klachten in de pees zelf het meest voorkomen. Deze theoretische indeling is voor de behandeling niet van belang, belangrijk is dat het aangedane weefsel wordt behandeld. Een juiste diagnose waar de pijnklachten worden veroorzaakt is dan ook voor de behandeling van groot belang.
Onderzoek Bij het onderzoek zal de fysiotherapeut nagaan op welke plaats de aandoening zit en hoe de functie van de elleboog is.Hij/zij zal kijken of de functie van de elleboog beperkt is en hoe de kracht van de spieren van de onderarm is. Aan de hand van dit onderzoek bepaalt de fysiotherapeut de doelstellingen van zijn behandeling. Bij een beperkte functie van de elleboog zal b.v. meer aandacht worden gegeven aan de mobiliteit van de elleboog.
Indeling van peesletsels In het algemeen kan gezegd worden dat peesletsel veel voorkomende lastige maar geen gevaarlijke aandoeningen zijn. Het zijn overbelastingsklachten waarbij aan de ene kant een overbelasting de oorzaak kan zijn ( b.v. veel schroeven draaien) met aan de ander kant een verminderde belastbaarheid van het weefsel door b.v. oververmoeidheid of letsels aan andere gewrichten.
Peesletsels kunnen in 5 stadia onderverdeeld worden, toenemend in zwaarte zijn dit:
Pijn na afloop van de belasting.
Pijn bij aanvang en na afloop van de belasting.
Pijn bij aanvang, na enige tijd en na afloop van de belasting.
Toenemende pijn gedurende de belasting.
Hevige pijn in rust, belasten is onmogelijk geworden.
Duidelijk is dat overbelasting moet worden voorkomen, maar dat geldt ook voor onderbelasting. een aantal eenvoudige aanpassingen kunnen de lokale belastbaarheid van de pees sterk verhogen.
Het niet werken met een gestrekte elleboog maar met een gebogen elleboog geeft al een verminderde belasting bij de aanhechting van de spier.
Het dragen van een brace geeft ook vaak verlichting, in de eerste plaats geeft dit bij aanspannen van de spier een waarschuwingssignaal door een verhoogde druk, in de tweede plaats wordt de aanhechting van de spier als het ware plat tegen de onderarm gedrukt waardoor de trekkrachten op de pees minder worden.
Ouderwetse behandeling weer actueel bij huidziekten
Amerikaanse wetenschappers hebben een ouderwetse manier om eczeem en psoriasis te behandelen uit de vergetelheid gehaald en onderzocht welke de effecten zijn.
De therapie is simpel maar vrij bewerkelijk: de patiënten moeten maximaal twee weken lang, voordat ze naar bed gaan, eerst een half uur in bad weken. Het bad wordt gevuld met schoon water en verder niets. Daarna moet de natte huid worden ingesmeerd met een vochtinbrengende crème. Het onderzoek werd uitgevoerd bij 28 patiënten van 24 tot 84 jaar. Een deel van hen had eczeem, een deel psoriasis. Iedere andere behandeling was tot dan toe zonder veel resultaat geweest. De effecten van de therapie waren opmerkelijk: bij 17 mensen was de huid helemaal schoon en bij 9 bijna schoon. Na de therapie mochten de patiënten overstappen op een gewone onderhoudsbehandeling met vochtinbrengende crème.
