Zoekend naar de zin van ons bestaan , begint verwondering van voor af aan. Soms moet je even stil blijven staan om daarna moedig verder te gaan. Verwonderend kijkend naar het heelal , ontstond dit alles door de grote knal? Herinneringen die we voorgoed bewaren , maken ons milder met de jaren. Je kijkt met een twinkeling in je ogen , omdat je al teveel illusies hebt verloren. Verwonderd kijk je om je heen en lacht , want je weet na een dag valt toch de nacht. Je weet nu , door in het licht te gaan staan , krijgt men de schaduw spontaan. Dwaas is het te denken , dat men de eeuwigheid kan schenken. Angst voor het onbekende kun je overwinnen wat eerst vreemd was vol bewondering leren beminnen. Het zijn enkel de dwazen die zich nooit zullen verbazen. Zon , sterren en de maan , wijzen de weg die je kan gaan. Stap voor stap geraak je vooruit , de tijd loopt jammer nooit achteruit. Nieuwe horizonten verschijnen , achtergelaten voetsporen verdwijnen. Verwonderd blijf je staren , waar zouden die bootjes naar toe varen.? waar vinden ze een veilige haven , doorstaan ze al de orkanen. Krijg je in dit leven al eens een knak , je kan herstellen zolang de moed niet ontbrak. Een eik volgroeit door weer en wind , een mens door tegenslagen die hij overwint. Zelfs in een kathedraal vol verdriet , zijn de glasramen die stralen opvangen wondermooi als je het ziet...