Ik ben Freddy Callebaut
Ik ben een man en woon in Dendermonde () en mijn beroep is Bio-ingenieur.
Ik ben geboren op 26/08/1949 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben weduwnaar van Bertine, dochter van Gustaaf van Loon. Ik ben auteur van deze weblog.
1980
Retrospektieve Gustaaf van Loon
Galerij De Vuyst, Lokeren
Sfeerbeelden
1988
Gustaaf van Loon op de Predikherenlei te Gent
Gustaaf van Loon op zijn atelier
De hoogste trap, de overloop, de vensters voorbij (waar hij de voorstad zag beginnen) trad hij het kimland van zijn kamer binnen als op een bergwei of een wit gesternte.
Geledigd van de dagelijkse zorgen (die in het orderboek beneden bleven als overschotten van een ander leven) stond hij geladen voor het doek van morgen.
Intens met trage toetsen groen en oker en parelgrijs verkrijgt het veld gedaante onder zijn vingers moeiteloos ontstaande uit het geheugen van een lange zomer.
Anton van Wilderode
Het atelier op 7 maart 1980
Vanwege mijn vriend Clement De Porre
Getekend portret van Gustaaf van Loon door Clement de Porre
Aan mijn vriend Gustaaf van Loon
Mijn vriend Roland Pelfrene
Eerbetoon aan mijn goede vriend Roland. Tentoonstelling ingericht door de "Gustaaf van Loon Stichting" 13-23 mei 1988
Met dank aan mijn vriend Gaston De Vuyst (Galerij De Vuyst, Lokeren)
CAMILLE COROT
(1796-1875)
Voorloper van het Impressionisme.
Pre-impressionisten in België
GUSTAVE DEN DUYTS
(1850-1897)
CESAR DE COCK
(1823-1904)
HET IMPRESSIONISME
De ontwikkeling van het impressionisme begint in Frankrijk in het jaar 1874 met een groepsexpositie (in het atelier van de fotograaf Nadar op 15 april) van kunstschilders, die echter pas na 1877 naar aanleiding van het als "Impressie" betitelde schilderij van Claude Monet kleinerend als impressionisten werden genoemd.
Typerende kenmerken van de impressionistische schilderkunst zijn de voorliefde voor duidelijke en heldere kleuren, de veelheid van kleurnuanceringen en de spontaniteit waarmee de verf is aangebracht, er is nauwelijks nog een lineaire vormgeving te zien. In deze zin vormt het impressionisme de eerste stap naar de emancipatie van de kleur ten opzichte van de relatie tot het afgebeelde object en daarmee de overgang van de klassieke naar de moderne schilderkunst. De overgangsvorm van het impressionisme is duidelijk zichtbaar in de wijze waarop de natuur wordt weergegeven. Niet het voorbeeld van de natuur zelf, doch de wijze waarop deze wordt ervaren, wordt waargenomen, treedt op de voorgrond. Het gaat om de principes van de menselijke zienswijze. De realiteit wordt hierdoor minder een samenspel van vaste vormen en lineaire lichamen. Het wordt veel meer een wisselend organisch spel van licht en donker, dat zich in het menselijke oog tot een totaalindruk formeert.
De belangrijkste schilders van het impressionisme in Frankrijk waren : Monet, Renoir, Pissaro, Sisley, Cezanne en Degas. In Duitsland hebben we Liebermann, Corinth en Slevogt. In Italië Segantini.
De voorlopers van op kleur en lichtval gebaseerde schilderkunst waren Frans Hals, de Engelse landschapschilders John Constable en William Tuner, en in Frankrijk Eugène Delacroix en Camille Corot.
CLAUDE MONET (1840-1926)
HET IMPRESSIONISME IN BELGIE
De Leiestreek heeft uitzonderlijk veel kunstenaars aangetrokken sinds het laatste kwart van de 19de eeuw. Met onder andere de gebroeders Xavier en César DeCock, Binus Van den Abeele, Gustave Den Duyts en Emile Claus zitten we midden in het romantisch-realisme, dat zijn oorsprong vindt in Barbizon.
Ze beeldden de pure natuur uit met de neiging die te idealiseren of te romantiseren. Het atelier werd verlaten om midden in de natuur een landschap op doek te leggen. Na 1880 ontstond een nieuwe stijl, een nog verder gaande vorm van realisme, die aanleunde bij het Franse impressionisme. Het was Emile Claus die het impressionisme introduceerde met zijn 'lichtgevende doeken'. Het weergeven van lichtpartikulen en kleurpunten bootste een momentopname na, dat pas van op afstand in de hersenen bij de kijker een homogeen beeld vormt.
Dit op doek vastleggen van een vluchtig moment stond tegenover het statisch beeld van het romantisch-realisme. Claus werd hierin gevolgd door onder andere ModestHuys, Jenny Montigny, Anna De Weert, Leon De Smet, Gust De Smet, Maurice Sys, Frits Van den Berghe. Andere zoals Albert Saverys, Evarist De Buck, Montobio, Georges Buysse, Maurits Niekerk zullen eveneens kortere tijd door de 'paus van Astene' beïnvloed worden. Claus werkte niet alleen in de Leiestreek. Ook in Zeeland stelde hij vaak zijn schildersezel op.
EMILE CLAUS (1849-1924)
ANNA DE WEERT (1867-1950)
MODEST HUYS (1874-1932)
Gustaaf van Loon en ... mijn wereld !
De Poëzie van het Penseel Kleurgeworden poëzie , de weergave van een bevleugelde wereld.
Uit "Kunstmonografie Gustaaf van Loon" van Anton van Wilderode en Paul van Loon - oktober 1980.
Dit is een oproep tot allen die Gustaaf van Loon van dichtbij of heel ver gekend hebben !
Maak u bekend en laat u glijden in zijn wereld. Zijn wereld is ook de Uwe !!!
7 maart 1980 ... toen stond de wereld even stil ten huize van van Loon
Voor de eerste maal stond mijn schoonvader in het "blauwe boekje" van de Belgische Kunstenaars en wijlen mijn echtgenote - Bertien (1950 -1990) - wou hem die dag dit boekje cadeau doen - het heeft niet mogen zijn !
In memoriam patris
Heel even hield deze lente op. De tintelende twijgen van de witte linde beknopten hun hartslag; het water in de beek verstomde roerloos in haar beweeglijke bedding en de ijle vogels in je tuin luisterden schichtig naar je stille Afwezigheid.
Heel even hield deze lente op. De zwaluw twijfelde op zijn tocht en cirkelde hoog om zijn eigen aarzeling. Het gras weende overvloedig dauw: parelmoeren droppels van verdriet. De ogen van je kleinkind blonken vol blind onbegrip en het maagdelijk gloren verbleekte in haar tederlichte weefsel.
O, hoe alleen was jij in die peilloos gapende flits, toen je hartslag zich ontdeed van zijn stuwende dwang ?
Heel even hield deze lente op : toen je witte handen zwegen op het witte laken van het leed; toen je kleuren op 't palet versteenden en zich sloten onder een doorzichtig vlies van waterdicht Zwijgen.
Een lichte aarzeling. Een innerlijke tweespalt beklemt me wanneer in aanvang met dit summier portret, dat een tipje zal pogen te lichten van de sluier die het artistieke leven van mijn vader verhult. Aarzeling enerzijds, omdat ik weet dat men vijfendertig jaar eerlijk vakmanschap niet op enkele bladzijden kan samenbundelen. Twijfel ook, omdat in mij de vrees leeft, dat men mij een dubieuze subjectiviteit zal aanwrijven die de normen van de kunstkritiek te zeer geweld aandoet.
Maar anderzijds is er ook de onstuitbare drang om alles wat ik gezien heb, gehoord en meegemaakt, om de diep te bewonderen oprechtheid waarmee Gustaaf van Loon zijn kunst aanpakt, zijn onlesbare dorst naar schoonheid, zijn niet aflatende vechtlust waarmee hij de bekoringen van de gemakzucht bestrijdt, zijn diep aantastende twijfels, zijn ontgoochelingen en zijn vreugde, in moeilijke plooibare woorden vast te leggen.
Nederigheid en bescheidenheid zijn kostelijke gaven : Gustaaf van Loon heeft ze in zijn leven vruchtbaar gecultiveerd. Maar er komt een ogenblik dat men zich vanuit zijn teruggedrongen hoekje moet verheffen en moet spréken, klare en duidelijke taal, tot hen die zich door een handvol kunstpotentaten laten belazeren; dat de Schoonheid eindelijk haar tanden eens laat zien tegen die inspiratieloze clownerieën, bedrog op grote schaal en schrijnende onkunde etaleren en dat zij halt toeroept aan het gesol, het oneerbiedig neerhalen van de schepping en het schaamteloos prostitueren van de kunst.
Het oeuvre van Gustaaf van Loon mag gezien ; méér nog: het moét gezien worden in deze tijd. Wanneer het in één ruimte wordt te kijk gesteld, krijgt het vertrek zelf door de aanwezigheid van zoveel moois, iets adellijks. Men wordt er stil bij, ...
Stilaan groeit bij Gustaaf van Loon ook de drang om te exposeren. Schilderen is communiceren en hij verlangt dan ook een klankbord voor wat hij te vertellen heeft. Hij wordt aanvaard in de Cercle Artistique et Littéraire te Gent.
De post-impressionist Octave Soudan (1872-1948) begeleidt hem . Maar weldra ontdekt Soudan dat hij te maken heeft met een rasartiest en laat zijn leerling de vrije teugel.
Van Loon geraakt vertrouwd met de meesterwerken van Rembrandt, Vermeer, Corot, Dupuis, Den Duyts, zonder zich te laten beïnvloeden, zonder aan eigenheid en persoonlijkheid in te boeten. In 1933 wordt hij ontdekt door de vooraanstaande en gevreesde kunstcriticus met de scherpe pen, Achilles Cavens. Onmiddellijk is deze aangegrepen door de eerlijke aandrang tot schilderen die bij de jonge kunstenaar aanwezig is, door zijn nederigheid die van alle gekunsteldheid gespeend is en door zijn bijna schuchtere bedeesdheid......
Zijn professionele doorwinterdheid kan hem er niet van weerhouden in dichterlijke bewoordingen over te gaan als hij oog in oog komt met een lentetafereeltje van de hand van van Loon. Het is een droom van een lente die zich lichtgroen en teder blauw vanuit een pril bosje, een zachte schroom komt aanmelden. Cavens doopt het werkje "Songe Printanier" en schrijft in de Pages des Artistes van "La Flandre Libérale" de voor van Loon strelende bewoordingen :
" En ce printemps, je veux savoir q'une chose: un poète du pinceau est né ..."
"met wondre dingen zijn wij bezig, elk van ons" (Wies Moens)
De schilderijen van van Loon drijven vooral op de sfeer. als men er mee geconfronteerd wordt kan men niet anders dan terugdenken aan sommige Franse voorlopers van het impressionisme : een Corot bv, het is niet overdreven te zeggen dat enkele van de beste werken naast een Corot kunnen hangen. Maar een frappant verwantschap in de sfeer van regenachtige stemming die over de stad hangt, tussen licht en duisternis, is wel deze met de Gentse schilder Gustave den Duyts, overleden in 1897. U ziet het, hoe men het ook bekijkt, van Loon is niet van deze tijd : van een tijd die rustige, gevoelige observatie vergeten en verleerd is, die hard schreeuwt en onrustig is, ook in de kleuren van de kunstenaar en geen gevoel meer heeft voor warmte, sfeer, stemming, de ziel die in kleur kan liggen.
Gelukkig dat we nog eens af en toe aanbotsen op een kunstenaar die ... te laat geboren is doch spijtig genoeg te vroeg van ons is heengegaan !!!
Dit is een hommage aan een man dat ik van dichtbij heb gekend en nog steeds diep bewonder om zijn gedrevenheid in het vertalen van de schoonheid van onze wereld, ons Vlaanderen naar een voor iedereen, universeel, toegankelijk medium.
Theophiel van Loon en Jeanne Michel met hun kinderen Gustaaf en Simonne
Gustaaf van Loon werd geboren te Gent op 1 september 1912 uit Theophiel van Loon en Jeanne Michel. Hij groeide op te Gent. Op veertienjarige leeftijd moest hij de school verlaten. Hij werkte eerst als zelfstandige en nadien als handelsvertegenwoordiger. Na zijn huwelijk in 1941 met Paula Lefebure verhuisde hij naar Gentbrugge. Uit zijn huwelijk kwamen vier kinderen voort : Luciane (°1943), Thérèse (°1947), Bertine (°1950) en Paul (°1952). Hij overleed in zijn geboortestad op 7 maart 1980.
Voor velen onder de kunstliefhebbers zal de naam Gustaaf van Loon, eufemistisch uitgedrukt, een weinig betekenisvolle klank hebben. Dit is helemaal niet verwonderlijk als men bedenkt dat deze kunstenaar in zijn hele loopbaan slechts een zevental tentoonstellingen op zijn actief had.
In 1937 neemt hij deel aan een tentoonstelling te Kortrijk; vervolgens aan een collectieve in de zaal Pan te Gent en aan een expositie van het Portret in de Cercle Artistique et Littéraire. Pas negen jaar later, in 1946, waagt Gustaaf van Loon zich voor de eerste maal aan een persoonlijke tentoonstelling in de Gentse galerij Vyncke-Van Eyck. De eminente kunstcriticus Professor Pierre Kluiskens schrijft hierover : "Hier staan wij niet voor een doodgewoon schilder zoals er overtalrijken zijn, maar voor een kunstenaar die wij zonder aarzelen, ofschoon het zijn eerste optreden is, één onzer beste hedendaagse schilders zullen noemen."
Niettegenstaande een uiterst gunstige kritiek in de pers en in weerwil van het laaiend enthousiasme bij het publiek, trekt van Loon zich in de anonimiteit terug en blijft hij gedurende een kwarteeuw uit de artistieke belangstelling. Al die jaren werkt hij in stilte op zijn atelier te Gentbrugge, van zichzelf en van zijn creatieve mogelijkheden het uiterste vergrend. Het streven naar perfectie in alle gelaagdheden van zijn kunst, is en blijft zijn voornaamste norm.
1971 is het jaar van de grote come-back. In de galerij De Vuyst te Lokeren biedt de kunstenaar een ensemble aan, het verbluffend resultaat van vijfentwintig jaar onverpoosde arbeid. De priester-dichter Anton van Wilderode maakt kennis met het oeuvre en met de mens die erachter schuilt en zegt in zijn openingsrede ;
"Het werd geen verrassing, maar een regelrechte openbaring ... "
1947 "Richter's" geneeskundig en algemeen cultureel tijdschrift, nr. 2 MARCEL GRIJPDONK "Dichter op het doek" A. CAVENS "Connaissance de Gustave van Loon ......"
1971 Brochure "GUSTAVE VAN LOON" ANTON VAN WILDERODE "Of de poëzie van het penseel" naar aanleiding van de tentoonstelling "Terugkeer" in de galerij Gaston De Vuyst te Lokeren
1974 PIERRE KLUYSKENS Openingsrede naar aanleiding van de tentoonstelling in de galerij "Pro Arte" te Gent
1979 Spectraal 2 - driemaandelijks tijdschrift Uitgegeven door MARCEL DE BACKER "In memoriam Gustaaf van Loon" door LISETTE DE BACKER, p. 110.
1980 "Spectraal Kunstkijkboek " - deel III uitgegeven door LISETTE EN MARCEL DE BACKER "Gustaaf van Loon " p 28-31
1980 GUSTAAF VAN LOON door ANTON VAN WILDERODE en PAUL VAN LOON Formaat : 27 x 23 cm Omvang : 120 blz Druk en realisatie : LANNOO, Tielt.
1980 Eerste maal opgenomen in "Biografische Lexicon Plastische Kunst in België" www.arto.be van Loon Gustaaf /675 uitgegeven door vzw De Gulden Roos
De koeien die naar de stal keren zijn kleiner dan op de wei, zij gaan het donker binnen waar zij hun voeder in de ruiven vinden voordat zij vormloos in de slaap verdwijnen.
Uit de gebinten en de nokken kantelt de vroege nacht benee met ritselingen en rinkelketens nog prevelingen van zwaluwbekken biddend op de balken.
De schepspade en de gaffels en de vorken de korte ladder en de kortewagen alaam van overdag, tezaamgedragen en bij de hand al voor het werk van morgen.
De najaarshemel met geweld van wolken verdubbeld in de spiegels van de plassen blijft onheilspellend haastig zich verplaatsen vol kraters en door wind gevormde kolken.
Grachthuizen uit amorfe oergesteenten gestold heropgestapeld, venstergaten aan lange leegten en verlies gelaten en deuren die geen toegang meer verlenen
De mensen onderweg naar verder waden in hun verlengde op heel hoge benen het water in naar alle kanten henen als blinde poppen bengelend aan draden.
Anton van Wilderode
LEDEBERG, 60 x 80 cm, olie op doek gemaroufleerd op paneel
Onder het lichte haar van populieren en hazelaars tegen de grond gebleven verlengt het dorp zijn ingetogen leven gelijk een lange naslaap die blijft duren.
Binnen de hoeven en het erf gebeuren de dagelijkse woorden en gebaren zonder verbazing bijval of bezwaren allengerhand gewoonlijk uitentreuren.
Onzichtbaar roepen kinderen naar elkander over en weder achter dichte hagen eenlettergrepig antwoorden en vragen van aftelrijmpjes rad en onveranderd.
De rozen smeulen hevig in de korven van giftig geel tot paille oranje, van purperrood dat zachtjes ligt te branden tot vermiljoen al louter vuur geworden.
De bosgrond uit de serren meegenomen ruikt als mosgroen bos van moes en blaren met stilstaand water onder vleugelvaren en zwammen uitgezwermd rondom de bomen.
Soms lopen oude dames langs die kijken als in een put, een eindeloze bodem waarheen de zomers zinkend heengevloden de parken van het paradijs gelijken.
De wind was hier nooit weg. Hij houdt de blaren van tachtig kanada's bewegelijk wakker met zijn geweld, tussen de liggende akkers aanschietend als een zee van groene baren.
Zijn stem werd mij vertrouwd in zoveel jaren wanneer zij opklonk uit de bomenhallen des nachts met plotselinge intervallen van losgebroken bruisen én bedaren.
Hier lag ik in het hooi vol sprietelharen in slaap gezongen onder loofgewelven die wemelden en draaiden op zichzelve en als een wriemelende zwarte hemel waren.
Anton van Wilderode
HET VLAKKE LAND, 14 x 20 cm, olie op doek gemaroufleerd op paneel
Het is een droom van een lente die zich lichtgroen en teder blauw vanuit een pril bosje, een zachte schroom komt aanmelden. CAVENS doopt het werkje "Songe Printanier" en schrijft in de Pages des Artistes van "La Flandre Libérale" de voor VAN LOON strelende bewoordingen: "En ce printemps, je veux savoir q'une chose: un poète du pinceau est né..."
Horizontaal het land, berooid, geschoren en aan grasgroene jagers uitgeleverd. Een haas loopt opgewonden naar zijn leger. Vier kraaien waden inktzwart door de voren.
Het kraken van de schoten kan men horen, met echo's als applaus regen de bossen. Er vallen pluimen uit de hemel, losse veerlichte, die bij niets of niemand horen.
De huizen rood en koper in de sloten. Een slordig spoor van laarzen dwarst de akker. Onzichtbaar aangespoord blaffen de brakken door hazelaars en bramen ingesloten.
Anton van Wilderode
DE LAATSTE KOUDE, 25 x 33 cm, olie op doek gemaroufleerd op paneel
Alles is hier 'ontgrenzing', waardoor iets wat een gemoedelijk tafereeltje had kunnen zijn, een episch gebeuren wordt, een eeuwig moment van toegenegenheid en geluk. Gustaaf van Loon heeft vele van zulke momenten duurzaam gestalte gegeven.
's Avonds is het dat zijn stilte voedzaam zwijgt; vooral wanneer de maan, die heilig aanspoelt als een doorzichtige oorschelp, de zon aflost.
's Morgens daalt hij langzaam de heuvel af, ziet het landschap baden in de om zich heen tastende stilte, en maakt hij er zijn landschap, zijn Stilte van.
Nachte en dageraad draagt hij in zich.
Paul van Loon
OPKOMENDE MAAN IN DE DUINEN VAN DE PANNE, 35 x 47 cm, akwarel
De dag is overal. Ook in de ruiten met onverwachte dwarse tintelingen tedere weerlichten, weerspiegelingen en tekeningen van de wereld buiten.
De bomen staan erin, volle linde tegen het hek, de haag van hazelaren het machtige gebint der notelaren en waaiend in de wind de hagewinde.
En soms in geel en groen verrukkelijk licht loopt er een kind die glazen hoepels binnen en weet verward niet wat het moet beginnen wanneer de zon schijnt in zijn klein gezicht.
Uit de "Onthechting" spreekt de essentie van van Loons schildervisie : schilderen is immers het orchestreren van kleur, tonaliteit en ritme, evenwichtig en beheerst; centrale beklemtonen, zonder dat het uit de band springt, het bijkomstige vermelden, zonder dat het verloren gaat of nietszeggend wordt. Elk detail wordt in de haar toegemeten proportie geaccentueerd; zonder in overdreven preciesheid te vervallen. De raaklijnen van het picturale en van het muzikale benaderen elkaar ontzettend dicht ; de 'zang' van het onderwerp bepaalt de intensiteit van de kleur.
De buurtschap ligt verbijsterd afgezonderd en zonder binnenwegen uitgebannen. De kou valt door de kieren van de pannen in de gedeelde leegte van de zolders.
Tot op de dorpelstenen vastgelopen stolt de bevroren sneeuw van zeven dagen. Van katten en van kinderen de wasem houdt op de ruiten wakke plekjes open.
De lange avond is al stilgevallen verkoold gelijk de bomen en de staken. De sloten dicht, de hekkens en de hagen, en, met het grendslot, de volle stallen.
De winde blaast uit een ander rijk, een ander verwijderd landschap zonder lente tegen geladen met verrassingen van regen. De dag bestaat maar staat met klamme handen.
De bomen die heel eventjes bewegen als dansers in de pauze bij elkander bescherming zoekend langs de akkerkanten, Naar andere paarden briest een paard genegen.
Bedroefd mismoedig hebben zich de boeren voor de bekende kwalen van de koude teruggetrokken met gebalde schouders onder de balken van hun okeren hoeven.
De boerenkinderen van school gekomen en huistoe lopend tussen gras en koren vertragen samen om de wind te horen die hobo's aanblaast in de dunne bomen.
De lessen en de schriften en het grote klasbord met krijtjes overdwars beschreven zijn in het dorp achter de bocht gebleven en zonder ooggetuigen opgesloten.
Hier blijft terstond een rijk van vogels over gelegen in de holten van de heesters en op de onbedorven bermen heersen ebbe en vloed van overvloedig lover.
In het geschilferd licht de lange hoeve met stallingen en schuur onder de linden, de wagens langzaam huiswaarts met de kinderen die in een rijdend koninkrijk vertoeven.
Het lijkt of niemand één voet zal verroeren buiten van eeuwigheid getrokken sporen, tevreden ingetogen bij elkaar behoren op dorsdeel, korentas, geboende vloeren.
De dag zonder verhaal. En niets behoeven dan wat vanouds gewoonlijk moet gebeuren. Geen woorden hoegenaamd. Dezelfde geuren, glans en oud gras op de vertrouwde oever.
Het SLAPEND KIND hult zich in een fragiele dwarreling van wazig licht, waarin het roze van de embryonale kosmos nog als een broze herinnering in verweven zit.
Het nauwelijks ontloken licht dat door het raam naar binnen glijdt, nodigt twijfelend het kind uit tot het leven daarbuiten.
Onbewust heeft de kunstenaar zich zeker de vraag gesteld: met welk recht verstoren wij dit donzige wezentje in zijn slaap ?
Is alles wat daarbuiten wacht wel de moeite van ontwaken waard ?
Wat hebben wij het te bieden, buiten de goorheid van ons eigen vervuilde nest ?
Als een bloem bij het ondergaan van de zon ween ik en denk aan andere tijden.
Ik ben leeg van binnen mijn handen koud. Alleen mijn hart trilt van onuitgesproken verdriet.
Ik doe mijn ogen dicht en stil vouw ik m'n handen tot een woordeloos gebed.
Bert
16 oktober 1970
De tijd deed me twijfelen aan wachtende ogen.
En zoals ik toen haatte had niemand me ooit voorgedaan Ik werd gebroken glas te hard om aan te raken.
Ik zweeg en zoals ik nu zwijg doet niemand me na.
Bert
20 oktober 1970
Leven, liefde en dood.
Moe gespeelde herfstbladeren kleefden vertrapt aan donkere aarde toen ik met kreten voor het eerst mijn ogen ontsloot
Dikke sneeuwmannen bogen zich stijf over me heen toen ik als kind misschieen duizende vragen stelde.
De lente kwam vol zon en toen werd ik verliefd Verliefd op bloemen en vlinders. Verliefd op m'n jongen.
De aarde rook naar late herfst toen schijn-wenende mensen zich verdrongen rond de kuil door mij gegraven.
Bert
2 Oktober 1970
Tranen Tranen Ik zie niets dan tranen. Mensen met tranen. Meren met tranen en een kind dat hopeloos verward het leven bekijkt uit het raam van zijn spottende fantasie.
Een regenboog valt doelloos neer in mijn kille hand. Mijn hart verscheurt. Mijn lichaam verbrijzelt.
Mijn blog heeft eveneens de bedoeling de werken van Gustaaf van Loon op te sporen en te inventariseren.
Vandaar zou ik het bijzonder op prijs stellen, indien u werken heeft van Gustaaf van Loon, mij dit te laten weten en/of liefst een fotootje mij door te sturen via mail.
Met uw toestemming plaats ik dan het werkje op mijn blog.
Freddy Callebaut
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
BERTINE VAN LOON
Ik begon te schilderen toen ik 18 was.
Nu ik er 26 ben zet ik dat werk voort in de hoop dat ik iets zal nalaten dat verder leeft na mijn dood.
Wat ik van dat boek wil maken staat op de kaft beschreven. Misschien dient dit tot niets ... Misschien is het enkel iets voor mezelf en voor mijn man ...
Of misschien voor mijn kinderen .... voor een buur of een geïnteresseerde... Ik weet het niet.
Ik hoop alleen iets te kunnen verwezenlijken waarop ik ooit eens fier had kunnen zijn.
Brief geschreven door wijlen mijn echtgenote op 30 maart 1977 in haar Gedenkboek. Zij overleed op 13 september 1990.
Enkele werken
Onze zonen : Bart en Pieter
Mijn Tragedie :
Het tragisch overlijden van mijn dierbare en lieve zoon Bart
Laat mij leven in uw Herinnering !
Bart 14 oktober 1975 - 6 mei 2008
Het schemert in de kamer. Alles is stil. Het verleden barst als een rijpe zweer. En ik herinner mij ...
Dagen slenteren voorbij. Uren van verveling doen mij verzinken naar die tijd.
Ik duizel neer in het duister waar jouw schaduw mij geen ogenblik nog vrede laat.
Mijn ogen worden eindeloos lange rivieren waarin het water stroomt zonder ophouden. Ik voel me eeuwig rustig en wacht ... aan de luchthaven.
Bertine van Loon Je mama
Tot later, Bart Ik mis je ! Je papa
Sent: Tuesday, November 13, 2007 2:13 PM Subject: Open brief van Bart aan zijn familie.
Dag allemaal,
Ik hoop dat alles goed gaat met jullie in Belgie, zowel met je familie en je vrienden. Voor de meeste is het heel lang geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben, dat is ook de hoofdreden van deze brief, om mijn hart bloot te leggen en te vertellen hoe het nu met gaat. Jullie zijn mijn familie en jullie verdienen dat, zeker na al die jaren dat ik jullie in de steek heb gelaten. Het is NIET mijn bedoeling om mijn recent teruggevonden geloof aan jullie op te dringen mocht dat zo klinken, dit is immers zeer emotioneel voor mij (positief hoor) en nou ja, het is alweer lang geleden dat ik Nederlands heb geschreven dus vraag ik wat flexibiliteit terwijl jullie deze email lezen. Hoewel het hier financieel niet goed gaat, voel ik me super goed. Enkel omdat ik m'n geloof heb teruggevonden en heb gerealiseerd dat geloof bergen verplaatst.
De laatste jaren probeerde ik overheen de depressie toch te leven en door te gaan, maar het laaste half jaar was ik echt verloren, compleet. Depressief sloot ik me op in mijn kamer, zocht vluchten in zeer gevaarlijke dingen, alcochol, etc... Verloor mezelf in alternatieve realiteiten en de gigantische nalatigheid dat dat teweegbracht heeft ervoor gezorgd dat ik me bevind in de situatie waarin ik nu zit. Door mijn negatief gedrag trok ik ook steeds de verkeerde mensen aan, die me dan op hun beurt steeds kwaad deden. In mijn onbegrip kon ik niet verstaan waarom deze mensen me zoveel zaken aandeden terwijl ik enkel trachtte goed te doen. Nu begrijp ik dat mijn "manier", de vorm waarin ik goed probeerde te doen, verkeerd was. Ook mijn intenties waren niet altijd oprecht. En dan is dat het resultaat.
Mijn pa was me de laatste maanden financieel al aan het helpen en heeft me ook altijd op alle andere gebieden proberen te steunen, en ik zag het maar niet in. De schaamte die ik hierdoor voel papa kan ik niet beginnen te omschrijven en uit mijn hart vraag ik je duizend maal vergiffenis voor mijn schaamteloze nalatigheid en zorgeloosheid.. Maar ik heb geen schrik meer om jullie de waarheid te vertellen, het is de enige manier dat ik echt vrij zal zijn.
De weg van minste resistentie en de verleidingen die de duivel je in je oren fluisterd zijn nu eenmaal veel makkelijker te volgen dan de juiste weg met overtuiging te blijven volgen. En hij kan er wat van, geloof me! Hij praat tegen jou alsof het de woorden van de Heer zijn want ook satan kent de bijbel van binnen en van buiten, beter dan de mens. Hij gebruikt het als zijn wapen om de woorden van de Heer te verdraaien en zo verwarde hij me en verblind hij me zoals geen ander... zonder dat ik het wist verloor ik bijna mijn ziel vol;ledig en maakte ik niet alleen mezelf kapot maar ook de mensen om mij heen, vrienden en familie, en zoveel mensen die in het verleden me graag hebben gezien en probeerden te helpen.
Daarom vraag ik aan een ieder van jullie, mijn familie om me mij te vergeven dat ik julie zo heb behandeld en dat ik geen contact heb gehouden. Lieve familie, het spijt me zo. Tot duizend maal toe.
Ik liep steeds weg van alles dat mij lief is omdat het eenmaal makkelijker is dan de realiteit onder ogen te komen en verantwoordelijkheid op te nemen zoals het hoort. Toen ik jonger was had ik schrik om niet aanvaard te worden zoals ik ben door jullie, stom he?! Want jullie zijn immers familie en jullie liefde is onvoorwaardelijk. Maar ik weet nu dat ik deze nalatigheden betalen moet tot vele malen toe en ik aanvaard de straf die Hij voor mij voorziet zonder schroom, zonder vrees en zonder me vragen te stellen. Ik weet immers als dit achter de rug is dat de beloningen nog veel groter zullen zijn.
Nu, twee weken geleden leerde ik een jonge gast van amper 20 kennen via het internet. We ontmoetten elkaar en hij was eerder op zoek naar een plaats in de hoofdstad om te wonen zodat hij aan de universiteit kan gaan studeren - dan dat hij eigenlijk een relatie aan het zoeken was... Ik zag hoe die jongen de rust zelf was, er komt geen negatief woord uit, de mensen behandelen hem met vol respect en dragen hem op handen, kortom iemand die ECHT en oprecht is. Ik kon maar niet snappen hoe een jonge gast van 20 zonder een cent en met het moeilijke leven van hier, toch zo gelukkig en eenvoudigkon zijn - en ik maar "afzien" terwijl er geld is/was en ik alle andere materiele zaken heb waarmee ik dacht gelukkig te moeten zijn.
Op een avond zag ik hem in zijn kamer op het balkon lezen in de Bijbel, en dacht van "Yeah right, dat zal het wel niet zijn...." Hij ging dat weekend terug naar zijn dorp om zijn familie te bezoeken en ik vond een blauw roman-achtig boekje op z'n tas dat hij hier had gelaten (bewust of niet?). Vertaald heet het "Er is oorlog en het slagveld is je brein" min of meer... Dacht ik van, interessant, want op eerste zicht leek het niks met geloof te maken te hebben. Toen ik het boekje begon te lezen bleken het losse passages uit de Bijbel te zijn en aan de hand daarvan probeert de auteur uit te leggen wat ik nu zelf aan het ontdekken ben. (Joyce Meyer -- El Campo de Batalla de la Mente) Zo is het voor mij allemaal beginnen veranderen, nog maar zeer recent.
Voorheen liep ik met mijn schouders opgespannen over straat, en schermde ik me af voor alles en iedereen die ook maar dichtbij wou komen. Die last is van mijn schouders af en ik voel dat ik zelfs fysiek aan het veranderen ben, me een miljoen keer beter voel ook op mentaal gebied. De glimlach die ik nu heb als ik over straat loop kan ik zelfs niet wegsteken, ook al probeer ik het. Nu moet ik mijn tanden wel drie keer per dag poetsen (grapje)! Ik zie dingen die ik voorheen nooit gezien heb, een vlindertje, de onschuld en de lach van kinderen, de pracht van dit eiland en ik realiseer me hoeveel ik van deze mensen hou hoewel de nood veel van hen aanzet tot delinquentie. Hoe kan ik nu nog mijn Redder verloochenen na al het moois dat Hij me toont en het geluk dat ik nu voel?! Nooit meer opnieuw, als Hij het me toelaat.
In eerste instantie altijd dankzij Hem, dankzij dit land en hun vele gelovigen, en ten slotte dankzij een fantastische jongeman van 20 (William) ben ik op weg om een compleet andere persoon te worden. En net DAT wil ik met jullie delen, en met de rest van mijn familie en de mensen die me lief hebben en het goed met me voorhebben. Hopelijk is het hier nog te redden hier want de achterstal is groot allemaal door mijn eigen fout, want dat is het tenslotte. Voor hen die niet op de hoogte zijn, tot juni heeft hier een Belgische kennis gewoond die zou participeren in mijn project, maar is na 10 maand zonder uitleg en in het midden van de nacht vertrokken. Ik kan wel zeggen "dit en dat van hem" maar had ik toen al het geloof en de redenering gekend die ik nu ken, dan had ik waarschijnlijk al na twee weken ingezien dat hij niet een oprecht persoon is en had ik direct kunnen ingrijpen, in plaats van na 10 maand. Dus mijn schuld. Ook verantwoordelijkheid leer ik nu kennen dankzij Hem, en het is makkelijk om de schuld op een ander te schuiven maar zo werkt het niet. Een man moet verantwoording nemen in zijn leven en dagelijks werken tot hij vermoeid in slaap valt, enkel dat zal me nog meer geluk en innerlijke rust brengen.
Ik ben nu al een paar keer terug naar de Kerk geweest, rechtover mijn deur, de eerste keer dat ik ging was met het schrik op het lijf en ik was bijna niet ter Eucharistie geweest. Maar ik deed het toch en toen ik vooraan bij de vader kwam keek die mij zo speciaal aan, diep in mijn ogen alsof hij me vanbinnen kon zien. Ik denk dat het de Vader zelf moet geweest zijn, want zijn blik raakte me zo diep vanbinnen alsof die me door en door kende. Dat kon geen vreemde zijn! Na het lichaam van Cristus te mogen hebben ontvangen keerde ik terug achteraan in de kerk, en hoewel de meeste mensen gezeten waren voor het gebed, bracht Hij me tot mijn knieeen en zag ik voor het eerst in hoe klein ik ben en hoe groot en goed Hij is, hoe vol met vergiffenis dat hij me alles vergeeft na alles wat ik heb gedaan. Zeer nederig wil ik nu door de rest van mijn leven gaan.
Het is niet makkelijk onvoorwaardelijk trachten te geloven en me volledig over te geven aan onze Schepper vraagt veel inspanning en toewijding.... zeker na 32 jaar van slechte gewoontes, die leer je niet in 1,2,3 af maar Hij weet nu dat op zijn minst mijn intenties al goed en oprecht zijn. De beloningen die ik nu mag ontvangen door me aan hem over te geven zijn zo enorm groot. Die kennis uit Belgie die hier was sprak steeds slecht over de kerk (rechtover mijn deur) en Dominikanen dat zijn maar zwartzakken en luierikken. Met grote arrogantie ging hij de straat op en keek steeds neer op alles en iedereen. Waarom zag ik dan niet in dat zijn intenties slecht waren, egoistisch, racistisch met bekrompen mentaliteit en een arrogantie van hier tot in Timboektoe? Wel, dezelfde reden; ik liep blind als een uil.
Maar niet langer, niet meer, God zij dank!! In deze korte tijd dat ik mijn geloof terugvond, voel ik iedere dag veranderen. Geloof me, ik zou het allemaal in een dag willen veranderen, maar zo was ik vroeger steeds. Ik accepteer nu dat dat niet gaat, want haast en overmoed was onderdeel van mijn falen. Vandaag, en iedere nieuwe dag dat ik prachtig eiland mag bewandelen, zie ik weer iets nieuws, mooie dingen, fantastisch prachtige dingen.... dingen die ik in 32 jaar nooit heb bij stil gestaan. Iedere dag voel ik nu dat ik vanbinnen wordt gevuld en bevredigd met zo een pure blijdschap en liefde dat het zelfs te veel is voor een enkele mens, de positieve emoties zijn zo gigantisch dat de tranen zonder stoppen over mijn wangen rollen tijdens het schrijven van deze gehele brief. Maar nu zijn het er van pure blijdschap en emoties en niet meer door een depressie of zelfmedelijden. Lieve familie, het leven is zo mooi waarom was ik dan zo zelf-destructief? Dezelfde reden.
Het gebouw dat ik nu precies een jaar mocht kopen, en waarvoor de vorige Spaanse eigenaar zelf mij een hypothecaire lening (financiering) heeft gegeven met een lage interestvoet die zelf in Belgie bijna niet te verkrijgen is, is ook een Godsgeschenk. Een perfectere ligging in de meest toeristische zone van de eerste stad van de Nieuwe Wereld, vind je bijna niet. Gelegen tussen de hoofdsraat van de Coloniale Zone (Calle Conde) en de tweede belangrijkste straat waar zich de ruines van het eerste hospitaal en de eerste school in de Nieuwe Wereld zich bevinden. Ik was supergoed begonnen en halfweg gestopt, door dezelfde eerder vermelde redenen. Ik hoop oprecht dat het nog niet te laat is. Met Zijn steun en met jullie steun kom ik er misschien nog door en kan ik het gebouw houden en er iets positiefs mee doen.
Zo heb ik me voorgenomen om behalve de voorziene hotelkamers ook twee kleine kamertjes voor te behouden voor de werking van de parochie, zonder daar iets voor te vragen natuurlijk. Bijvoorbeeld voor het centrum van misbruikte vrouwen hier op de hoek of het centrum tegen kindermishandeling en sexueel misbruik (toerisme). als deze mensen een tijdelijk onderkomen nodig hebben. Dit valt perfect te combineren omdat voor deze kleine kamertjes je niet per se door het hoofdgedeel van het hotel moet.
Als jullie de mogelijkheid hebben zonder daar ook iets voor te hoeven te laten of te ontzeggen (want ik vind niet dat ik dat verdien) dan wil ik jullie vanuit het diepste en oprechtste plaatsje van mijn hart om steun vragen opdat ik deze droom van een project mag verderzetten en het gebouw verder kan renoveren om dan open te gaan midden volgend jaar. Het is hier echt 5 voor 12 en nogmaals voel ik me niet waardig om jullie hulp te ontvangen, niet eens om hulp te vragen.
Daarom ga ik vanavond terug naar de kerk en voor de ogen van God en de ogen van al onze overleden familieleden (van wie ik hun namen niet eens hoef te noemen) zal ik om een beetje van Zijn weisheid vragen om deze kans ten volle benuttigen om dit project tot een success te brengen en Zijn kracht om hard te mogen werken zodat ik jullie zeker niet teleur zal stellen - in tegendeel - en opdat ik met deze kans ook goed werk in Zijn zou mogen verrichten en al is het maar een paar mensen in dit land een hand mag lenen en helpen. Zij zullen mijn getuigen zijn van mijn goede intenties. Oprecht vraag ik dus jullie hulp zonder dat jullie je daarvoor iets hoeven te ontzeggen, en in de mate van het mogelijke. Zo veel dank, woorden schieten tekort.
Het staat nu zwart op wit en dit is mijn waarheid die ik met jullie na 32 wil delen. Dit is de waarheid.....
Nogmaals pardon vraag ik voor leed en pijn dat ik mogelijks heb teweeggebracht.
Ik zie jullie graag en onvoorwaardelijk, al is het nu de eerste keer dat ik dit kan verwoorden. Maar Hij leerde me ook dat het nooit te laat is hiervoor.
Vele zonnige (en wisselend regenachtige) groetjes vanuit Santo Domingo, Dominikaanse Republiek
Bart Callebaut
Calle Hostos 299, Esq. Las Mercedes Zona Colonial, Distrito Nacional, Santo Domingo Tel: 1809-333-6226 Email: bart.callebaut@bartc.net
----- Original Message ----- From: "Kurt De Potter" <kurt.de.potter3@telenet.be> To: "Bart Callebaut" <bart.callebaut@bartc.net> Sent: Tuesday, November 13, 2007 11:42 PM Subject: Re: Open brief aan mijn familie.
Hallo Bart, je kent me nog niet, ik ben Patricia (de vriendin van Kurt & de nieuwe mama van Sylvie & Michiel (Kurt's kindjes) & mama van Karen & Eline, dus eigenlijk een beetje je stief-schoonzusje als je't zo zou kunnen noemen,
ik ken ondertussen je pa al een tiental maanden, en het is een geweldige mens, gekraakt door 't leven, maar eigenlijk wil hij ook voor goed doen, hij is een lieve man voor Kurt's z'n ma, en het is hem ook nooit teveel als wij met ons groot gezin eventjes op bezoek gaan, hij praat ook veel over jou en je project, je hotel in de Dominicaanse republiek, dan lees je zowel trots als verdriet in z'n ogen, trots omdat hij 't geweldig vind wat je ginder tracht op te bouwen, verdriet omdat je zo ver weg van hem bent,
hij liet ons (Kurt & mezelf) de brief over z'n leven lezen, maar ik vermoedde reeds veel van hetgeen hij schreef,
over jouw onderstaande mail, kan ik enkel maar zeggen, knap dat je eindeijk jezelf tegengekomen bent, & ongelofelijk moedig dat je dit aan je familie durft te schrijven,
ikzelf heb ook een zwaar leven achter de rug, en hopelijk nog een heel lang leven voor de boeg, en net als jij (en zovele andere mensen op deze wereldbol), heb ik ook met vallen en opstaan geleerd, om dan plotsklaps WAKKER te worden in dit leven,
en dan zie je de schoonheid van een bloem, de prachtige zonnestralen, een vlinder, de glimlach op het gelaat van een vreemde, en voel je soms ook de steun van zomaar iemand die in je leven opduikt, conclusie... je zit op 't juiste spoor, houden zo !
op een bepaald moment in m'n leven (toen ik in zulke uitzichtloze situatie verkeerde in m'n vorige huwelijk) heb ik me volledig overgegeven aan God en hem om hulp gevraagd, vanuit m'n hele wezen, vanuit m'n ziel, en sedertdien werd ik geholpen, niet steeds op de manier die ik zelf dacht dat dit de beste wijze was, maar steeds weer kwamen d'er mensen op m'n pad, toen ik het het meeste nodig had,
heb VERTROUWEN, geloof in jezelf, en VOEL vanuit je eigen-zijn wie, wat het beste is in welke situatie ook, het werkt echt,
mocht je hulp of een luisterend oor nodig hebben, kan je steeds bij mezelf en Kurt terecht, Kurt ken je wellicht ook nog niet zo echt, maar die is van 't zelfde hout gesneden als ik,
heel veel groetjes vanuit het kille België, geniet van het mooie leven !
Patricia & Kurt
PS: in bijlage stuur ik je een fotoke van ons ganse gezinnetje zo heb je tenminste een ideetje, linksbovenaan zit Karen (7 jaar 2e leerjaar), rechtsbovenaan is Eline (12 jaar-1e middelbaar), onderaan dicht tegen mij zit Michiel (4 jaar-2e kleuterklas) en tegen Kurt zit Sylvie (6 jaar-1e leerjaar), we hebben ook nog een hond maar die was niet van de partij op de foto. Wijzelf zijn 39 jaar, oude dozen dus, en werken beiden bij Pfizer (ja, die van de Viagra)- die laatste opmerkingen zijn van de hand van Kurt hoor, groetjes !!
I have previously written about the perils of relationships with someone in a poorer countries and how it seems to center, in the end, around the issue of money. Well, during a trip to Santo Domingo, I made a casual acquaintance with a young man from Belgium who was establishing his roots in that city. He was a person full of dreams and all happy to carry out his fantasy in an exotic country. It is with sadness that I read on a website that he committed suicide. Why? Nobody knows, but from anecdotal comments, there are the usual reasons - ran out of money trying to build his dream (in his case, a hotel).
There are a lot of reasons why someone abandons his home country and re-starts life in another one. In the good old days of this country, people kept moving west, hoping to establish a new identity or hoping to find newer avenues to wealth. In my parents’ case, it was the sheer poverty of China that made them move to the southern part of this hemisphere.
Unlike my parents, I suspect that this young man did not arrive in Santo Domingo because he was escaping poverty. Instead, he sought adventure and a way to fulfill his fantasies. Sometimes, these fantasies are so real that they cloud our ability to see clearly. As I mentioned before, he was trying to build a hotel in the middle of Santo Domingo. I don’t really know the details of his project, but it seems that he just bit more than he could chew. It is tough making friends in a foreign land when everyone seems to see you as a walking ATM, no matter how hard you try to be part of that society.
To Bart Callebaut, wherever you are now, I hope you have been able to find what you were seeking. It was fun meeting you in this exotic planet of ours.
Nice piece and comments. My thoughts exactly. I wish I really knew what drove Bart to this end. I met Bart also as a casual aquaintance which turned into a close friendship over 4 months.
He had dreams, great dreams; he could talk for hours on his plans of Hotel Hostos, but if I ever saw a money pit this was it.
As his business (internet hosting) failed he started coming apart at the seams, drank way to much, isolated himself. He literally needed someone to physically intervene at the end and their was no one there to help. Such a shame.
I am the father of Bart. Really I am deeply shocked by the way my son leaved his Paradise.
How many he told to me that he was living in his Paradise, the Dominican Republic !
Last Time I saw him it was two years ago when we visit him in Sosua, Dominican Republic. What a shame that I was not there ….. I regret Bart I was not there ….
I loved Bart very much. It’s a great loss for me and my other son. I hope he will find peace now.
To Craig and Freddy, I sent you both emails to the addresses that you guys left here. If those are not the correct emails, please leave a comment here again with the correct ones. Thanks.
I have previously written about the perils of relationships with someone in a poorer countries and how it seems to center, in the end, around the issue of money. Well, during a trip to Santo Domingo, I made a casual acquaintance with a young man from Belgium who was establishing 
Nice piece and comments. My thoughts exactly. I wish I really knew what drove Bart to this end. I met Bart also as a casual aquaintance which turned into a close friendship over 4 months.
He had dreams, great dreams; he could talk for hours on his plans of Hotel Hostos, but if I ever saw a money pit this was it.
As his business (internet hosting) failed he started coming apart at the seams, drank way to much, isolated himself. He literally needed someone to physically intervene at the end and their was no one there to help. Such a shame.
I hope he finds happyness in the next life.
craig poole
I am the father of Bart. Really I am deeply shocked by the way my son leaved his Paradise.
How many he told to me that he was living in his Paradise, the Dominican Republic !
Last Time I saw him it was two years ago when we visit him in Sosua, Dominican Republic. What a shame that I was not there ….. I regret Bart I was not there ….
I loved Bart very much. It’s a great loss for me and my other son. I hope he will find peace now.
I forgive you my son. We will met us later ….
I like to know you “El Visitador”. Who are you ?
Freddy Callebaut
hematologist says : I absolutely agree with this !
To Craig and Freddy, I sent you both emails to the addresses that you guys left here. If those are not the correct emails, please leave a comment here again with the correct ones. Thanks.