|
Hey Paul en andere geïnteresseerden,
Wat een geluk dat we voor ons ziek-zijn toch wel geprofiteerd hebben van de geneugten des leven :-)
Zelfs gaan werken vond ik heel plezant, al ging het er soms stressy aan toe. En ik die dacht dat het "gezonde" stress was....
Maar genieten doen we nog, al gaat het dan gepaard met grote beperkingen. Het is een zoeken in een web van vraagtekens... Lang Leve Internet!
Die probs met je maag moet toch wel een voorteken geweest zijn, ook m'n vader kloeg enkele uurtjes voor zijn hartfalen dat zijn maag "overhoop" lag. En dat verhaal hoorde ik al meer. Waarschijnlijk zullen de cardiologen daar wel een uitleg voor hebben, maar het juiste weet ik er niet van?
Hopelijk heeft je vrouw en haar team van de spoedafdeling geen schuldgevoelens. Hierbij treft immers niemand schuld, ook wijzelf niet. Toeval? Het lot?
Misschien zag je gisteren wel "de laatste show", waarin er ff de statistieken van leeftijd en sekse ten berde kwamen i.v.m. hartinfarcten. Geboeid heb ik geluisterd, eigenlijk mocht ik helemaal nog geen infarct gehad hebben. De statistieken bewijzen het ;-)
Dat mijn hart beschadigd is door dat infarct, en later nogmaals door het ableren, wist ik. Maar het effectief percentage van de functie ken ik niet. Ik wist niet eens dat ze dat konden meten? Dat wordt mijn eerste vraag de volgende keer bij de cardioloog....(zien ze dat tijdens een echo, of bij een fietsproef?)
Overbruggingen zijn voor mij geen optie. Al mijn aders zijn verkalkt, tenzij ze artificiële aders zouden gebruiken. Zelfs de oogarts merkte onmiddellijk dat de aderkes in m'n ogen/hoofd (?) verkalkt waren. Naar het schijnt kan een oogarts zoiets direct constateren?!
Hoe reageert jouw/jullie omgeving feitelijk? Ik heb het gevoel dat er niemand snapt dat ik niet meer kan wat ik ooit wel kon. Toegegeven, zoals je al wel gemerkt zal hebben, ben ik een praatgrage vrouw. Wanneer iemand me vraagt hoe het met me gaat, antwoord ik steevast "goed", maar natuurlijk is dat relatief. Wat schrik ik er soms van wat mensen nog van me verwachten! Of je hen dat kan kwalijk nemen, denk ik niet. Gemakkelijk is anders...
Bweikes, naar die toestanden op tv kan ik zelfs niet meer zien. De eerste keer bij het plaatsen van de stents, dacht ik ook dat ik alles op het scherm moest meevolgen, maar de keren daarop wist ik wel beter, brrr.
Er bestaan echt wel straffe verhalen van nog jongere mensen, die er nog erger aan toe zijn dan wij. Héél spijtig, maar je voelt je wel meteen zielsverwant, of zeg ik hartverwant? Maar ze zijn wel ongelooflijk moedig; knap !!!
Hihi, populair wil ik niet echt worden, maar ik ga zeker mijn best doen om zo veel mogelijk naar je site te surfen.
Natuurlijk dat ik nog steeds mijn gevoel voor humor niet verloren ben, en gelukkig maar!
Gun jezelf de tijd en de ruimte die je nodig hebt om alles te relativeren, ik heb begrepen dat jouw toestand pas recent zo is veranderd.
Veel sterkte,
tot later,
Hilde
|
