Hoe een crisis situatie een geweldige opportuniteit kan worden, of hoe men van hartpatiënt sportman kan worden
Dit is een verhaal dat zeer goed eindigt. Het begin was echter als een dubbeltje op zijn kant. Sta me toe dit verhaal in hoofdstukjes te vertellen. Alles begon in 1956 (ik was toen 12 jaar oud) en had net een flinke keelontsteking gehad, gevolgd door wat pijn in de kniegewrichten. De bejaarde familiedokter werd er bij gehaald, en besloot het euvel te lijf te gaan met ...aspirine. De gewrichtspijn werd echter erger en erger, en enkele weken later kon ik mij enkel nog voortbewegen op handen en knieën. De dokter kwam weer en besloot de aspirine dosis eens flink te verhogen. Een beetje later ston heel mijn lichaam vol rode vlekken. En ja dezelfde dokter kwam erbij en stelde zonder twijfel vast dat ik "rode koorts" had. Ik moest geisoleerd worden en mijn ouders mochten enkel mijn kamer nog binnen in witte jassen. (dat was mode in die tijd; nu zijn ze groen). Toen begonnen er toch serieuze twijfels over de diagnose van de dokter te ontstaan, en een verre kennis, toevallig een cardioloog, werd er bij gehaald om zijn visie te geven. Tot ieders verbazing begon die met wat nu een miniatuur stetoscoop zou genoemd worden, mijn hart te beluisteren, en te beluisteren, en te beluisteren. Toen viel het verdict : de keel infectie was veroorzaakt door heel gevaarlijke beestjes, van wie het de gewoonte was de gewrichten te beschadigen, maar vooral de specialiteit om hartkleppen en delicate organen te verorberen. Een hartklep was in mijn geval al beschadigd. Dat de bijgeroepen dokter, als cardioloog, de ziekt herkende, was een eerste gelukstreffer. Dat hij ook nog wist wat hietregen kon ondernomen worden was een twede treffer. Indien ik verder gegaan was met de aspirine zou ik waarschijnlijk de 20 jaar niet gehaald hebben. De carioloog stond voor een zeer moeilijke beslissing. Er was net een geneesmiddel ontdekt dat de ziekte kon stoppen (versta: die beestjes vermoorden). Dit geneesmiddel heette "cortisone" (vergeet niet we zijn in 1956). Alleen had hij geen enkel benul van de dosering die gebruikt moest worden. Wat doet men in zulk een geval: het onzekere voor het zekere nemen, en een grote dosis voorschrijven. In de ogen van de geneeskunde van 2008 was dat geen grote dosis, maar een massale overdosis. De gevolgen bleven dan ook niet lang uit, op enkele weken steeg mijn gewicht met 30%. Maarre: het werkte! en de schade aan de hartklep bleef beperkt tot wat al aangericht was. (vervolgt)
