Zoals in mijn vorig bericht reeds gemeld heb ik weer hoop op de toekomst.Ik laat me nog steeds te gemakkelijk verleiden tot impulsieve reacties en ik panikeer veel te vlug en trek vaak voorbarige conclusies.Eigenlijk schaam ik me nu over mijn reactie van vorige zaterdag,want zoals ik toen al aanhaalde ben ikzelf zeker geen gemakkelijk mens om mee samen te leven.Ik mag me op zijn zachts gezegd gelukkig prijzen dat zeker Carine,mijn echtgenote,vooral het goede in mij ziet en mij steeds weer vergeeft wanneer ik in de fout ga en haar hierdoor vaak in een moeilijke en beschamende situaties breng.Steeds opnieuw vergeeft ze mij,vroeger al,en nu nog meer sinds de diagnose van Asperger bij mij is gesteld.Enigszins is het goed dat die diagnose is gesteld omdat dit vele gebeurtenissen uit het verleden alsook in het heden verklaart.Anderzijds heeft dit soms een negatief effect omdat sommige uitlatingen of gezegdes nu vlugger tot misverstanden leiden,wat voor de diagnose soms als een fait divers werd beschouwd wordt nu vlugger opgeblazen tot een ernsti misverstand en leidt dan tot onnodige ruzie,vooral door mijn impulsiviteit.Het is bekend dat mensen die aan het syndroom van Asperger lijden vaak te eerlijk zijn en niet goed de grens kunnen trekken tussen privacy en openhartigheid.Ik heb al dikwijls in mijn leven ondervonden dat dit soms misbruikt wordt door mensen die blijkbaar plezier vinden in andermans miserie of genoegen scheppen wanneer er ruzies of moeilijkheden zijn bij anderen.Maar geeft dit ook geen blijk van hun karakter?In ieder geval is het nu voor mij weer duidelijk hoeveel Carine wel van mij houdt en dat gevoel is wederzijds.Ik zal proberen mijn impulsiviteit en mijn negatieve gedachtenstroom in te perken en voortaan meer naar het positieve en het mooie te kijken.En dat hoeven zeker geen grote dingen te zijn.Een blik of gebaar zegt veel meer dan een duur geschenk.Vaak heb ik reeds gedacht dat wij allen meer zouden moeten genieten van de kleine geneugtes in het leven,zoals de pracht van een bedauwde spinneweb in de prille ochtendzon,of het getjilp van een mus,de zang van een merel,of een simpele boterbloem of madeliefje,enz.Maar al te vaak maak ik zelf ook de fout door zo met mijn eigen besognes of gedachten bezig te zijn dat ik zelf geen oog of oor heb voor het moois dat ik tegenkom.Ook het genot van een kopje koffie of iets anders lekkers merk ik soms niet op door niet aanwezig te zijn in het moment zelf en met mijn gedachten reeds uren verder zit.Dus voortaan trachten meer in het moment zelf te leven in plaats van verstrooid te zijn.Verstrooid=verdeeld? maar genoeg nu;Carine is zopas thuisgekomen van het bloed geven voor het Rode Kruis.Tijd dus om samen te genieten van deze avond.Hopelijk heb ik jullie niet verveeld,maar ik vond het nodig om mijn fouten toe te geven en mensen niet op verkeerde gedachten laten komen.Hieraan heeft ook Magda bijgedragen en ik wens haar hiebij te danken.Ook mijn psychologe heeft me terug op het goede spoor gezet;Ik mag van geluk spreken dat ik in haar een klankbord vindt en dat zij mij wijst op mijn verkeerde gedachtenstroom.Dank zij haar zie ik na jaren terug een beetje licht aan het einde van de tunnel.Het is nu aan mij om naar het licht toe te kruipen en om er niet van weg te graven.Hopelijk kan dit berichtje ook hoop bieden aan iedereen die het op dit moment niet ziet zitten en hem of haar tegen te houden om stommiteiten tedoen in een opwelling.