de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
17-09-2010
steampunk en cachemir
Zoals elk jaar bij het vallen van de bladeren, krijgt Cibouette een bevlieging. Op zich geen probleem, het is allemaal een kwestie van gewoonte.
De vraag is enkel: wat zal het dit jaar worden ...
De zon heeft de kreeftskeerkring nog niet bereikt en de tendens wordt al duidelijk. Dit jaar wordt het een combinatie van steampunk en cachemir.
Want jawel, ons Ciboulette heeft besloten om de draad weer op te nemen, en zich te begeven tot het edele ambacht der breikunst.
Tot daar niets speciaals, maar ditmaal heeft ze ook besloten om in plaats van met twee naalden te breien zoals iedereen, het te proberen met bruut geschat 200 naalden in één keer.
Nu zijn haar armen wat iets te kort om dat zonder accidenten aan te kunnen en dus moest er ofwel een octopus zonder concentratiestoornissen in huis worden gehaald, ofwel een breimachine. En aangezien POireau het niet zo begrepen heeft op tentaculaire beesten, bleef er dus maart één oplossing over ...
Vermits het toekomstige breiwerk enkel bestemd zal zijn voor eigen gebruik of hoogstens korte familie, kiest Ciboulette doelbewust van een Brother.
Een geluk, ieder jaar zijn er een hoop andere Cibouletten die ook hun hoogstpersoonlijke bevliegingen krijgen en die dan overschakelen van breien naar kleiduifschieten en dus bereid zijn hun Brother te verkopen, om met de opbrengst ervan een katapult van Singer aan te kopen.
Pas op, als Ciboulette iets in haar hoofd het, dan heeft ze het niet ergens anders en binnen de kortste keren heeft ze prachtexemplaar kunnen vinden ... ergens in een loods van het Leger de Heils ...
Na een grondige kuisbeurt blijkt die machine dan ook nog te werken ... Vraag me niet hoe ze er is in gelukt om dat spel terug in mekaar te krijgen. Ik kan alleen maar vaststellen dat er een soort antenne opstaat waarmee je zonder problemen radio Veronica zou moeten kunnen ontvangen.
Op de ene of de ander manier gaat er langs een kant een draad is en komt er langs de andere kant een sjaal uit ... Eindelijk begrijp ik wat 'industriële revolutie' betekent.
Nu hoop ik maar één ding, of beter twee, en dat is dat ze mij niet vraagt om ook nog een schaap aan die machine te bevestigen en dat ze niet besluit om voor mij een nieuwe zwembroek te breien.
17-09-2010 om 23:52
geschreven door Hercule Poireau
Het is weer barak, de gordelterroristen zijn nog maar eens in aantocht Natuurlijk mag iedereen in de straat van Poireau met de velo rijden, waarom ook niet, maar ze moeten dan wel mijn sedum semperrossum met rust laten ... Het is alsof ik een voorgevoel had. Even na de middag, terwijl Poireau zijn middagkieken aan het verteren is, besluit hij om even de voorbijtrekkende kudde te gaan bekijken. Welgeteld drie minuten en zevenenveertig seconden later is er toch wel een een puddingtrapper die afkoeling komt zoeken in mijn talud zeker.
Knots boenk, mijne sedum in de war, en hij ook in de war.
Dat krijgt ge nu met dat separatisme ... had hij gewoon bij de rest gebleven dan was er niets gebeurd maar nee, mijnheer moet zo nodig afwijken van het rechtse pad, en gaat een wat solo slim spelen op mijn rive gauche.
Poireau heeft hem dan maar uit de beplanting geplukt. Hier en daar wat vernis af, maar voor de rest is mijnheer nog in redelijke staat. Zijn fietske ook.
En dan krijgt Poireau weer een aanval van erbarmen en besluit om de gevallene wat op te lappen. Aan de andere kant, mijnheer is wel een envahisseur die hier een beetje cinema komt verkopen met zijn peugeotvlagske ...
Een keuze maken wordt dan wat moeilijker maar uiteindelijk haalt de legendarische menslievendheid van Poireau de bovenhand, maar, het is wel een ontsmetting geworden met pure alcohol.
Pikt het een beetje ? Das niks, dan voelt ge dat ge leeft ...
En misschien krijgt hij nu wel het gegalvaniseerd kruis, eerste klas voor moed en opoffering, voor het saboteren van de taluds van de rive gauche.
05-09-2010 om 17:52
geschreven door Hercule Poireau
Zoals u tot uw eigen consternatie heeft kunnen vaststellen heeft Poireau besloten om zich een tijdje terug te trekken uit het publieke leven, en zich met volle overgave te wentelen in de zwoelheid der anonimiteit.
Een mens moet zo nu en dan eens zijn batterijen opladen. Zo dus ook met deze van Poireau, twee nickel-cadmium exemplaren van 12 volt.
04-09-2010 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Voilà, t'is zover. POireau beschikt vanaf nu over zijn hoogst persoonlijke pommerol.
Het is natuurlijk wel wat aanpassen maar al bij al gaat dat nog redelijk gemaccelijk.
En ja, ik weet het, ergens denkt u ... zou POireau nu niet besmettelijk zijn, want wie weet welke wormen, fruitvliegen en ander ongedierte hij inmiddels la heeft binnengehaald.
Pas de panique, POireau is altijd nogal maniak geweest op zijn persoonlijke hygiëne en dus is mijn boorgaard voorzien van een degelijk beschermingsnet, zowel voor binnenkomende als buitengaande zwermen.
Is het dan niet voor mijzelf, dan toch voor mijn visiteurs.
Ik zou het niet over mijn hart krijgen om er verantwoordelijk voor te zijn dat uw scherm zou beginnen rare toten te trekken of uw processorreken zou beginnen hoesten.
06-03-2010 om 15:31
geschreven door Hercule Poireau
éénmaal als POireau besloten heeft om iets te besluiten, dan doet hij dat ook.
Na rijp beraad, en overleg met mijn ministeres van financiën, was POireau op zoek gegaan naar een degelijke fruitwinkel. Hij had immers als vlug opgemerkt dat er wachtlijsten waren voor het bekomen van apples, zo gemiddeld een twee à drie weken.
En toch, via via, had POireau kunnen vernemen dat er bij Easy-M in Leuven er altijd nog wel een appel voor de dorst te vinden is. Hij had er zelfs voor gebeld en er een bevestiging gekregen. Jaja, er zijn nog enkele exemplaren in stock. Dat was twee dagen geleden.
Ce matin, sabbatdag, dus welgemuts en bien casquetté richting de Ster van Artois vertrokken en vol verwachting de Vaartkom rond gereden. Easy om te vinden die M, het staat er in het groot op. Twee koorknapen en hun gouvernante houden er de zaak open. Pas de problème, vriendelijkheid op overschot, ... alleen ... geen appels meer op overschot ...
Miljaarde de miljaarde ... en daarvoor rijdt Poireau de helft van het Graafschap Vlaanderen door ...
Uit pure antratie heeft Poireau een Poire William naar binnen gegoten. Zou hij nu toch nog moeten wachten zoals iedereen ?
Awel ja ... En dat is maar goed ook.
Dat zal mij leren om verwachtingen te hebben, comme un gamin.
En trouwens, de Dalai Drama heeft het ook gezegd: "een appel moet de tijd krijgen om te rijpen"
20-02-2010 om 19:49
geschreven door Hercule Poireau
J'suis p't'être pas connu dans la noblesse
Ou chez les snobards
Quand on veut m'trouver faut qu'on s'adresse
Dans tous les petits bars
On lit mon nom sur toutes les glaces
Et sur les ardoises des bistrots
L'tabac du coin c'est mon palace
Où le soir je retrouve mes poteaux
Ma pomme, cest moi
J'suis plus heureux qu'un roi
Je n'me fais jamais d'mousse
En douce, je m'pousse
Les hommes, je l'crois
S'font du souci, pourquoi ? Car pour être heureux comme a pomme, ma pomme
Il suffit d'être en somme
Aussi peinard que moi
J'suis vraiment un type des plus nature
J'ignore le chiqué
A rien faire la vie est assez dure
Sans se la compliquer
Je n'comprends pas qu'on se démanche
Quand on a tant besoin d'repos Y en a qui travaillent le dimanche
Oh, alors là, j'leur lève mon chapeau
Ma pomme, cest moi
J'suis plus heureux qu'un roi
Je n'me fais jamais d'mousse
En douce, je m'pousse
Les hommes, je l'crois
S'font du souci, pourquoi ?
Car pour être heureux comme
Ma pomme, ma pomme
Il suffit d'être en somme
Aussi peinard que moi
Des femmes y m'en faut comme à tout l'monde
Mais j'm'en embarrasse pas
Quand j'veux une brune ou bien une blonde
Je choisis dans l'tas
Comme j'ai pas d'pèze je suis à l'aise
Pour leur promettre tout c'qui leur plaît
Mais quand j'en pince je suis bon prince
En partant, j'leur laisse mon portrait
Ma pomme, cest moi J'suis plus heureux qu'un roi
Je n'me fais jamais d'mousse En douce, je m'pousse
Les hommes, je l'crois
S'font du souci, pourquoi ?
Car pour être heureux comme
Ma pomme
Il suffit d'être en somme
Aussi peinard que moi
16-02-2010 om 19:48
geschreven door Hercule Poireau
POireau is er blijkbaar in gelukt om zijn trouwe pjoeter op een of andere naar de dinges te helpen ... Als er begint doemp uit te komen, is het meestal geen goed teken. En dus zal POireau noodgedwongen moeten investisseren in een nieuw exemplaar.
Vandaar dat POireau eerst zal beginnen met appels en ramen te vergelijken, want Poireau begint die vier russen toch wel serieus beu te worden en naar hij heeft vernomen lusten russen geen appels. (maar dat vraagt nog om een bevestiging)
Sedus-sedonque, indien u bij een volgend bericht, als er dat al komt, een verschil in schrijfstijl zou opmerken, pas de panique. Dat is dan enkel maar de bevestiging dat Microzacht toch niet alle lakens uitdeelt.
Adieu cruwel world !
09-02-2010 om 16:38
geschreven door Hercule Poireau
Soms en vantijd krijgt POireau een bevlieging van openheid en dan moet hij deftig op zijn chic bijten om zijn intimiteit niet prijs te geven. Maar al even soms en vantijd is het een onweerstaanbare drang om een tip van zijn boerka op te heffen.
Geniet er van want je krijgt niet elke dag de kans ...
En zou er, als wederdienst, mij eens iemand kunnen zeggen hoe ik er kan voor zorgen dat wanneer ik op mijn muis klop, ik direct naar de link ga in plaats van deze te kopieren en dan in google te plakkeren ?
21-01-2010 om 17:17
geschreven door Hercule Poireau
Het volstaat dat ik enige vorm van nood of need vermoed bij een inwijkelinge om POreau op onderzoek te laten gaan naar de bronnen der kennis.
Na enkele omzwervingen op het wereldwijde web, ontmoet POireau een madam met bagage die hem volgend spannend verhaal vertelt:
Hanne Kloots:
Van toffelscène tot toefeling
In Brabants (2005, nr.1) besprak Cor Swanenberg het werk van de nagenoeg
vergeten schrijfster Marie Gijsen. Hij beschreef o.a. hoe een van haar boeken eindigt
op een zgn. toffelscène: "Met hels kabaal wordt er door de bewoners van de
buurtschap opgetreden tegen de 'verdoemde' die door zijn deliriumaanvallen alles
kapot maakt."
Wat "toffelen" precies inhoudt, werd op dezelfde pagina
toegelicht door Wim van der Heijden van Heemkundekring De Plaets. Het zou gaan
om "een feodale maatregel als straf voor laakbare handelingen en wreking van
openbare ergernis en gekrenkte gemeenschapseer". Het gebruik wordt ook beeldend
beschreven in een Brabantse woordenlijst uit 1882, verschenen in het tijdschrift Onze
Volkstaal (p.228). Volgens deze lijst werd er "getoffeld" als "een meisje, dat reeds
ondertrouwd is" uiteindelijk besluit om toch nog van het geplande huwelijk af te zien.
Op een avond verzamelde zich dan bij haar huis "een groote volksmenigte, meest
jonge lieden", waarna het toffelen een aanvang nam: "men slaat het huisraad kort en
klein, besmeert het huis met vuil enz.".
In het Woordenboek der Nederlandsche Taal
(WNT) vinden we dit volksgebruik terug als zesde betekenis van tafelen. Het wordt
daar omschreven als "Ketelmuziek maken, in 't bijzonder als een voorgenomen
huwelijk op het laatste oogenblik door de schuld van een der partijen afspringt. In N.-
Brab. en aangrenzende streken."
We weten nu wat het volksgebruik "toffelen" inhoudt, maar waar komt het
woord precies vandaan?
De taalkundige literatuur biedt twee mogelijke verklaringen.
Enerzijds vinden we in diverse lexica een werkwoord toffelen, dat "slaan" betekent.
Met het oog op onze toffelscène is dit zeker een plausibele verklaring: tijdens zo'n
scène werd er immers flink wat afgemept. Daarnaast is er ook het Woordenboek der
Nederlandsche Taal, dat het volksgebruik verbindt met het woord tafel. Hieronder
zullen we beide benaderingen bespreken.
Volgens Van Dale is toffelen een gewestelijk woord dat (o.a.) "slaan, ranselen"
betekent. Ikzelf afkomstig uit het noordwesten van de provincie Antwerpen ken
niet zo zeer het werkwoord toffelen, maar wel het zelfstandig naamwoord toefeling.
Een toefeling is een pak slaag, een afranseling. Dit woord wordt ook vandaag nog
gebruikt in Noord-België, met name in verbindingen als "iemand een toefeling geven"
en "een toefeling krijgen".
Volgens C. Hoeckx, auteur van verschillende publicaties in
het Huijbergs (Zuid-West-Brabant), komt de vorm toefeling ook in zijn dialect voor.
Toefeling is afgeleid van toefelen, een klankvariant van toffelen.
Volgens het WNT
zou de vorm toffelen typisch zijn voor Nederland, terwijl toefelen vooral in Noord-
België in gebruik (geweest) zou zijn. Het midden van West-Vlaanderen, de streek
rond Kortrijk en mogelijk ook delen van de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant
zouden nog een derde klankvariant kennen. Daar zou naast toefelinge namelijk ook
taffelinge gebruikt worden.
Hoe de vormen toffelen resp. toefelen in de betekenis "slaan" precies
ontstaan zijn, staat niet vast. In woordenboeken en dialectlexica vinden we
verschillende verklaringen. Zo zouden toffelen en toefelen afgeleid kunnen zijn van
toffel, de verkorte vorm van pantoffel. De (pan)toffel is natuurlijk vooral bekend als
huisschoen, maar desgewenst kan er ook mee geslagen worden. Een tweede
mogelijkheid is dat toffelen en toefelen verwant zijn met het Middelnederlandse
toeven, dat o.a. "onthalen, liefkozen, van het nodige voorzien" kon betekenen. Dit
Middelnederlandse toeven kon echter ook ironisch gebruikt worden ("iemand iets
inpeperen"). Iemand "een toefeling geven" zou in dat geval zo veel betekenen als "ik
zal hem/haar eens even van het nodige, zijnde een paar rake klappen, voorzien".
Ten derde zou het ook kunnen gaan om een klanknabootsend woord of onomatopee.
Toffelen/toefelen zou dan het geluid van een afranseling nabootsen.
Een totaal andere verklaring vinden we in het Woordenboek der
Nederlandsche Taal. Daar wordt het Brabantse volksgebruik in verband gebracht met
tafelen. Doorgaans spreken we van tafelen als een gezelschap geruime tijd samen
aan tafel zit om te eten, met name op een feest. Volgens het WNT zou de benaming
van het volksgebruik toffelen een "bijzondere toepassing" kunnen zijn van het
klassieke tafelen. Over het hoe en waarom van die "bijzondere toepassing" blijft het
WNT helaas nogal vaag. Bij een afgelaste bruiloft zouden we eventueel nog kunnen
denken aan een ironische interpretatie van tafelen: in plaats van een feestmaal naar
binnen te werken aan de bruiloftstafel, wordt bij de "schuldige" partij de boel kort en
klein geslagen. Het is echter zeer de vraag of we elke toffelscène in verband kunnen
brengen met een (eet)tafel. Toffelen kan immers ook gebruikt worden voor een
afranseling die niets te maken heeft met een bruiloft (of een andere gelegenheid
waarbij flink gegeten wordt), zie bijvoorbeeld de toffelscène beschreven door Marie
Gijsen. Bovendien is de WNT-verklaring eigenlijk alleen bruikbaar voor Oost-Brabant,
waar tafel wordt uitgesproken als toffel (met korte klinker). In West-Brabant klinkt
tafel als taofel (met lange klinker). Daar ligt een rechtstreeks verband tussen het
volksgebruik toffelen en tafelen vanuit klankhistorisch perspectief dus veel minder
voor de hand.
Hoe de WNT-redactie bij haar ietwat vage tafel-interpretatie is gekomen, valt
moeilijk te achterhalen. De manier waarop de naam van het volksgebruik in het WNT
gespeld wordt, nl. als tafelen, leidt tot de volgende hypothese. Omdat het blijkbaar
om een typisch Brabants volksgebruik gaat, is de kans groot dat de benaming via
een (Oost-)Brabantse redacteur of informant in het WNT terechtgekomen is. Die
heeft bij toffelen waarschijnlijk spontaan aan een tafel gedacht, en spelde het woord
daarom als tafelen. Vervolgens dook diezelfde tafel ook op in de verklaring van het
volksgebruik toffelen. Of hoe de dialectachtergrond van een woordenboekredacteur
soms voor onverwachte etymologische wendingen kan zorgen.
Geraadpleegde literatuur Bakema, P. e.a. [red.] (2003): Vlaams-Nederlands woordenboek. Van
ambetanterik tot zwanzer. Antwerpen/Utrecht, Standaard Uitgeverij/Het Spectrum
Claeys, H. (2001): Vlaams Dialectenwoordenboek. Antwerpen, Artus Uitgevers
Debrabandere, F. (1999): Kortrijks woordenboek. Kortrijk, De Leiegouw. Brugge,
Van de Wiele
Debrabandere, F. (2002): West-Vlaams etymologisch woordenboek. De herkomst
van de West-Vlaamse woorden. Amsterdam/Antwerpen, L.J. Veen
De Clerck, W. (1981): Nijhoffs Zuidnederlands woordenboek. 's-
Gravenhage/Antwerpen, Martinus Nijhoff
Schuermans, L. (1865-1870): Algemeen Vlaamsch Idioticon. Leuven, Gebroeders
Vanlinthout, deel 2. Facsimile, 1985.
Swanenberg, C. (2005): "Marie Gijsen, vergeten schrijfster (1856-1936)". In:
Brabants, 2, nr.1, 17-19
Teirlinck, I. (1921): Zuid-Oostvlaandersch Idioticon. Gent, W. Siffer, deel 3
Van Dale (2005): Van Dale Groot woordenboek der Nederlandse taal.
Utrecht/Antwerpen, Van Dale Lexicografie, 14de, herz. uitg., 3 delen
van den Brand, H. (1882): "Woordenlijst der Noord-Brabantsche Volkstaal". In:
Onze Volkstaal, 1, 193-237
Weijnen, A. (2003): Etymologisch dialectwoordenboek. Den Haag, Sdu Uitgevers
WNT (1934, 1960): Woordenboek der Nederlandsche Taal. 's-Gravenhage/Leiden.
Voilà zie, we hebben weer eens iets bijgeleerd. Waar dat web van die mondiale spinnekop toh zoal kan voor dienen ...
16-01-2010 om 19:45
geschreven door Hercule Poireau
We hebben ze weer overleefd, de nieuwjaarsrecepties.
Mon dieu, mon dieu, wat een calvaire ... (zucht)
Nochtans, POireau probeert ze te ontwijken maar soms is er geen ontkomen aan. Noblesse oblige nu eenmaal.
Handjes geven aan wie je onder het jaar met veel plezier een toeffeling zou geven, en heel goed wetend dat dat plezier ook wederkerig is. Speechen moeten aanhoren waarvan je heel goed weet dat het allemaal quatch is, omdat je ze ooit ook hebt moeten geven, die speechen.
Het jaar was moeilijk, met de nadruk op lijk, maar dit jaar zal het zeker beter gaan, maar alleen als jullie allemaal nog wat deftiger uw botten afdraaien. En als jullie het onverhoopt toch zouden uithouden tot wanneer jullie helemaal geel en uitgeperst zijn, dan krijgen jullie allemaal een standbeeld in chocolat van de chinezen die tegen dan het bedrijf zullen overgenomen hebben.
Je prosose donc om vanaf nu geen nieuwjaarsrecepties meer te geven en ter compensatie met pasen aan iedereen een chocolatten ei cadeau te doen, een belgisch ei van bij Godiva, en zonder speech.
14-01-2010 om 17:53
geschreven door Hercule Poireau
van dit jaar is in zicht, en dus wordt het tijd voor een edele gedachte.
Que c'est difficile de trouver les mots qui conviennent ... POireau heeft niet veel ededele gedachten op voorraad ... De plus moet deze gedachte gepersonaliseerd zijn voor elkeen, positief ingesteld, genereus, niet te straf en niet te flut, ...
Na rijp beraad komt POireau tot het volgende:
Mesdames, messieurs,
POireau wenst u allen van harte net iets beters toe dan datgene wat u mij toewenst.
29-12-2009 om 17:30
geschreven door Hercule Poireau
Ene madam, waarvan ik de identiteit niet zal bekend maken, stelt zich de vraag waarom men in het frankisch zegt : il est né, l'enfant divin (en uitspreekt 'divein') maar anderzijds in een kertliedeken zingt : il est né, le divin enfant (en het uitspreekt als 'divine')
POIreau denkt na en denkt na ...
Het heeft overduidelijk iets te zien met de plaatsing van het woord 'divin'. De ene keer staat het voor het zelfstandig naamwoord waar het woord betrekking op heeft, en de ander keer er na.
Zoeken we nu even naar en ander woord van het genre 'divin' en kijken we wat er gebeurt ...
Il est né, l'enfant malin Il est né, le malinnes enfant Bon, dat klopt dus al niet want dat zegt meer iets over waar dat enfant terrible woont dan over zijn verstand.
Er moet dus ergens wel een regel zijn ... of een uitzondering op een uitzondering ....
Wat de dikke Vandaele voor het nederlands is, is de kleine Rosse (Larousse) voor het frans.
En wat zegt de kleine Rosse daarover ?
Prononciation:
Au masculin, se prononce (comme pour rimer avec fine) devant un mot qui commence par une voyelle ou un h muet : le divin enfant (se prononce comme la divine enfant).
Devant une voyelle, dat is het, wanneer het voor een gluurster staat wordt het anders uitgesproken.
Felix, Julie, Sebastien en Virginie (Canada en Europa) zeggen het juist, althans volgens de regel, de anderen geven er een fantaisistische lap op of lappen de de regel gewoon aan hun fantasiebotten.
Maar er staat ook niet bij uit welke werelddeel zij dan wel komen.
Want jawel, er wordt ook frans gesproken buiten Frankrijk, Wallonie, Brussel, Kortrik, Antwerpen en Gent.
En dus kan het best zijn dat ergens anders ook andere regels gelden.
Bref madam, ik zou u voorstellen om iets anders te zingen; bijvoorbeeld iets over aardappelen en tomaten in het engels, en ik vermoed dat madame de Beau ter Ham u hierbij met plezier zal kunnen verder helpen.
16-12-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Maar dat neemt niet weg dat Poireau zich de laatste tijd steeds meer begint te enerveren op onnozeliteiten. Het zou niet mogen , ik weet het ...
Allez, neemt nu de carwash ... Ge komt aangereden met uw voituur en ge denkt: ik rijd tot aan de spuitlans en dan zal de spuitlanser wel naar mij komen om te doen wat hij verondersteld wordt van te doen.
Awel nee, meneer blijft staan waar hij staat en bekijkt je met een blik van:
allei mènneke, komt voesh mi a voiteur want ik zaain vuil te meug vi ma te déplaseire.
Bon, iedereen is wel al eens moeder dan normaal en dus geef ik gedwee gevolg aan zijn gebiedende blik. Spruit spuit spruit ... de borstels door, de guillotine onder ...
Staat daar aan de uitgang een madam die verondersteld wordt met een doek de restanten water weg te vegen en als ze daarmee gedaan heeft de deur van de bestuurder open te doen, de onderzijde van de deur en de deurstijlen af te kuisen en dan te ontvangen.
Ik veronderstel dat madam op stap is geweest met haar spruitcollega, want zij is ook duidelijk moeder dan normaal ... sloef sloef, wrijf van ver, wrijf van ver, .. ze doet de deur open, bukt zich om de onderzijde van de deur wat af te kuisen. Wat zien ik ? Een klotteke moor dat is blijven hangen. Wat ziet zij ? Datzelfde klotteke moor. Wat doet zij ? Er gwoon rond wrijven !!!!
Dat is nu toch wel om uw bloot gat te laten zien ... T'is tegenwoordig toch wel erg gesteld aan het worden ...
Dezelfde dag bij Veritas: rebelotte. Ge komt er binnenen het volstaat dat ge nog maar de indruk wekt dat je iets gaat willen kopen opdat alle vendeusen gelijktijdig in het grote niets verdwijnen en gij daar blijft staan met uw onweerstaanbare drang.
C'est pas fini !
Nog dezelfde dag passeer ik bij Yves Rocher. Patatra, t'is weer barak ! Staan ze daar te giechelen achteraan in de winkel en gij staat daar, en staat daar, en staat daar ...
Ik denk niet dat POireau een moeilijke mens is, mais parfois ils énervent vraiment mes nerfs ...
05-12-2009 om 20:57
geschreven door Hercule Poireau
Voortbordurend op de laatste opmerking ener Chielka aangaande de gevolgen van het leven op het leven, hierna de POireause zienswijze.
1e : je eet om te leven 2e : je leeft maar één keer 3e : je kan dus maar best lekker eten,
En als het zo moet zijn dat POireau hierdoor een paar jaar vroeger moet geplant worden, so be it.
Al bij al, die paar jaren die er dan af gaan zijn toch noodgewongen de laatste jaren, en bij velen zien die laatste jaren er toch ook niet zo schitterend uit.
Mais jusqu'à présent heeft POireau niet te klagen van klachten.
Zo monter als een haantje, of beter als en coq au vin, paradeert hij rond, denkend dat hij ondertussen toch te taai is gworden om hem nog in een casserol te steken.
Wat we al gehad hebben, kunnen ze ons niet meer afpakken. Ooit zal de factuur gepresenteerd worden, dat is zeker want iedereen krijgt ze ooit voorgeschoteld, maar dan betaal ik toch nog altijd liever een factuur voor iets waar ik van genoten heb.
22-11-2009 om 17:58
geschreven door Hercule Poireau
Vol koerazie naar de zee rijden met het idee van eens te gaan uitwaaien en net als je uitstapt begint het toch wel te regenen zeker, wat zeg ik, te draschen.
Een mens zou voor minder ambetant worden
Maar POireau zou POireau niet zijn indien hij hiertegen geen remedie zou hebben. De homeopatische weg. Het kwaad met het kwaad bestrijden.
Dus, als je in de put zit, moet je in de put gaan zitten. Alleen, vind aan de zee maar eens een helende put ...
Hij bestaat nochtans, en wel daar waar POireau hem het minst zou gaan zoeken, in de Bankenberghe.
Pas op, je moet hem wel weten te vinden. De put ligt aan de 'verkeerde zijde' van de haven, dus niet langs de kant van de ligbatterijen met zes verdiepingen maar wel aan de andere zijde, waar ze, als het wat meevalt, drijvende caravans maken, of ze toch minstens proberen te onderhouden. Voor diegenen die de parel aan de kust al wat beter kennen, richting 'den Aldi'.
Neen, niet de Aldi binnen rijden, maar aan de andere kant de 'industriezone' binnen rijden en blijven rijden tot wanneer je echt niet meer verder kan. Ah ja, om eens deftig in de put te kunnen zitten moet je bereid zijn om tot het uiterste te gaan nietwaar.
Voilà, nu je de limiet van de beschaving hebt bereikt, ben je er klaar voor.
Laat u eens goed gaan aan uw linkerkant, en stap deemoedig de Oesterput binnen. Bij het binnen komen wordt u verwelkomd door een frietwalm en vervolgens een ober die u meetrekt naar een Oberbayerentafel. Laat u gaan, pruttel niet tegen, ook dit hoort bij de behandeling.
Aan de ene kant heeft u een open keuken en aan de andere kant een vluchtelingenlamp voor kreeften. Alleen al het gedacht dat jij wel aan de goede kant van het glas zit is opbeurend ...
Indien u het echt goed zitten heeft, raad ik u aan te gaan voor de radicale oplossing: de plat royal met de fles champagne. 108 euro voor twee personen. Moest het zijn dat je maar een beetje in de put zit, dan kan "een
versche zeetonge ut zeebreugge" ook soelaas bieden, veur den helft van de
pris.
C'est pas donné gaat u zeggen, temeer dat er geen tussenkomst is van de mutualiteit, maar langs de andere kant is het wel zo dat je gegarandeerd een goed uur later voldaan uit de put zal geraakt zijn, letterlijk en figuurlijk.
15-11-2009 om 21:37
geschreven door Hercule Poireau
Dat POireau een kunstminnend wezen is, zal u inmiddels wel duidelijk zijn geworden. Oui oui, al zegt hij het zelf, bescheiden als hij is. Maar POireau is ook bijzonder vrijgevig als het hem niets kost, en dus hierna een linkadoortje:
vlaamsekunstcollectie.be
Plezant om er eens rond te dolen. En je kan er echt vanalles vinden.
Allez, neem nu, zo maar op goed valt het uit, bijvoorbeeld ... euh ... Andries Lens ... Dan vind je vier werken van hem, waarvan er één zeker gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal.
Hoe komt POireau op het lumineuse idee om dit met de wereld te delen ?
Awel, vandaag zijn Cibou en hijzelf naar Leuven getrokken om daar te gaan kijken naar het werk van een zekere Roger Duprez, door sommigen ook gekend onder de naam Rogier Vanderweyden.
Dat die sukkel nu juist in Leuven moet tentoongesteld worden, hij die de stadsschilder van Brussel was een goeie 500 jaar geleden. Dat gaan die van de Meiboom niet echt appreciëren, ik zeg het maar ...
Maar het was toch de moeite. Het gebabbel in de koptelefoons was verstaanbaar en begrijpbaar. Geen echte overrompeling ook niet, je moest immers reserveren.
Alhoewel, ... het was vandaag precies de dag van de 93e leeftijd want er kropen daar verdorie een aantal antikwiteiten rond. Ik peins dat er zelfs een paar tussen waren die Roger nog persoonlijk gekend moeten hebben.
Pas op, het is een goeie zaak dat die mensen nog de moeite nemen om naar een tentoonstelling te gaan, maar ze zijn miljaarde nog erger dan kleine kinderen. Ongedurig zijn , voorsteken, elleboogwerken, ... jongens toch, moet je daarvoor zo oud geworden zijn.
En dan kunnen ze je bekijken met een blik van: " ik mag dat want ik heb de slag van Waterloo nog meegemaakt ..." Waarop ik dan terugkijk met een blik van: "t'is daarom nog niet dat ge u voor Napoleon moet pakken"
Het (nieuwe) M-museum vind ik wel een geslaagd gebouw.
Enige minpuntje: er zouden wat meer zitbanken moeten worden neergepoot of de aanwezige zitgelegenheden wat beter geplaatst. Het hier zichtbare exemplaar maakt deel uit van de vaste collectie ... pas vraiment comfortable ...
Om in schoonheid te eindigen, een goede raad; blijf weg uit de lunsroem van de muzee. Het is er veel te druk, te lawijterig en je gaat er toch geen plaats vinden om er uw platau deftig neer te kunnen zetten. Ze hebben er trouwens ook geen tijd om de tafels af te ruimen. Combineer dat met een inval van oudstrijders en je kan jezelf wel een beeld vormen van het slagveld.
Neen, dan zijn er in Leuven andere en betere plaatsen om u wel een comfortabel gat te gaan zetten.
10-11-2009 om 21:52
geschreven door Hercule Poireau
dacht Poireau een paar jaren geleden toen hij, par malheur, op de place du Châtelain terecht kwam op een woensdagavond.
Maar POireau is altijd, of toch meestal, beducht voor vooroordelen en naweeën en dus moest het er van komen dat een POireau een tweede onaangekondigd bezoek aflegdegde aan de pleestoobie van Elsene.
Ditmaal niet op woensdag, maar wel op dinsdag, kwestie van niet terug mijn vitrioolspuit te moeten boven halen (cfr de bijdrage op dit eigenste blog in augustus 2007)
De zonen en dochters van hun vaders en moeders zijn blijkbaar nog steeds aanwezig in de wijk, te oordelen naar de geparkeerde Aston van Martin, de coupé sport décapotable GTI biturbo deluxe van Jean-Jacques-Gustave de Tronche-en-Bié en de Mini extra large van Véronique-Sylvie de Mesdeux.
Maar ja, tout comte fait, zijn dat ook mensen nietwaar.
Terwijl ik daar zo sta te staan, en bedenk dat mijn aanwezigheid inmiddels wel genoeg is geweeest, valt mij lodderoog op een restaurant met de toepasselijke naam Basta Cosi.
Ik kijk naar Ciboulette, zij kijkt naar mij, bref, we bekijken mekaar met een begrijpende blik.
Daar gaan we weer ...
Eén antipasti misti voor twee ( een collectie van koude legummen op zijn italiaans ) Een saint-pierre (een zonvis) voor Ciboulette en een espadon (zwaardvis) voor mij, met een pichet huiswijn en een fles san pellegrino. Een koffieke om het spel af te sluiten. Awel, ik heb al veel slechter dingen in mijn molen geslagen ... ik zou zelf zeggen dat het mij goed is bevallen. Ciboulette knikt instemmend, het is haar ook goed bevallen.
En il conto is al bij al ook nog redelijk. Met 75 euro zijn we er van af. En vermits het interieur nogal intiem is, met veel hoeken en kanten, heb je ook niet te veel last van de pompeuze blabla van Jean-Jacques-Gustave of het gekakel Véronique-Sylvie.
U kan het misschien ook eens proberen ...
31-10-2009 om 20:03
geschreven door Hercule Poireau
Nu POireau is uitgejankt na zijn balletavontuur, is het hem weer mogelijk een vleugje licht te zien aan het einde van de tunnel . Wie licht zegt, zegt fotografie.
POireau moest dus op zoek naar een fototentoonstelling. En aangezien er recentelijk een allusie werd gemaakt op Gent, werd het dus de tentoonstelling van mijnheer Vanfleteren in het 'wintercircus' rechtover De Vooruit.
DAT kan ik u wel aanbevelen, zelfs in aanwezigheid van een verstilde antéraise aan de muur. (maar indien u op haar linker oog klikt neemt ze je zo met haar mee. Als dat geen kunst is ... )
Moest u een eetadres zoeken en u bent niet te vinden voor de baronnieke suggestie om een bezoek te brengen aan 't Zilt op het Stapelplein, dan kan ik u ook van harte aanbevelen:
Il mezzogiorno (in den halven dag) op de Baudelokaai 17.
Siciliano vero! Dus niet te veel in de décolleté van de serveuse kijken, of u krijgt te maken met haar stilettozwierende broers.
Maar als u aan die verleiding kan weerstaan ( de décolleté voor de heren en de broers voor de dames) en uw gedachten bij uw bord houdt, zal u versteld staan van wat u daar allemaal kan vinden. Voor een goede 30euro per persoon kan u genieten van een voorgerecht, een plat en een dessert, wijn en koffie inbegrepen.
27-09-2009 om 22:29
geschreven door Hercule Poireau
POireau was geïnviteerd op de avant première van het nieuwe spektakel van Antéraise De Keersmaeker. U weet wel, die van de huppelende rosis, rosé, rosassen.
Nu moet ik er bij zeggen dat het mijn eerste keer was dat ik naar een voorstelling van modern ballet ging En een eerste keer gaat altijd gepaard gaat met een zeker wantrouwen. Mais quand il faut, il faut.
Aangezien het ging om een avant-première, leek het mij gepast om wat te vroeg te zijn. En dus heeft POireau het plaatselijke Kaaicafé ( het café van het Kaaitheater) eventjes uitgeprobeerd. Veel valt er niet over te zeggen, en dus zal ik dat ook niet doen. Behalve één ding. Als je er niet echt moet zijn, blijf er dan weg. Er is keuze te over ... vooral aan zaken waaraan je je kan ergeren. De bediening uit een refter, de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden en ook willen dat je dat aan hen ziet en hoort, of de platgekookte veggie dinges op je bord.
Geen goed begin ... maar allez, we komen hier niet om lastig te doen.
Dan maar een het programma even bekijken, en lezen. Het spektakel draagt de de naam "the song". Dat is nog te begrijpen, maar dan volgt eer een litanie van artistieke charabia waarvan ieder normaal mens ter plaatse een knoop in zijn hersenen krijgt. Het gaat ee beetje als volgt:
"Centraal in deze wervelwind van verandering staat, nog steeds, het lichaam. Als klankbord in een chaotisch transformerende wereld. Als proeve van wat nog mogelijk is. Een sprong in het duister, een aansporing tot actie, een vlucht in het onduidelijke grensgebied tussen licht en donker. The Song ligt in het verlengde van Keeping Still en Zeitung: in het oog van de storm"
Ik vraag mij echt af of diegene die deze tekst geschreven zelf begrijpt wat hij/zij geschreven heeft ... Ik vermoed dat hij/zij ook deel uitmaakt van de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden en dat het ook voor deze doelgroep gerscheven is. Mocht u er een kop en en staart aan krijgen, gooi het in de groep, ... de wereld zal er u dankbaar voor zijn. Indien ik er een samenvatting zou moeten van maken, en voor zover mijn beperkte mogelijkheden rijken, zou zeggen: "wat omhoog gaat, moet ook vroeg of laat terug naar beneden komen".
Na de voorstelling gezien te hebben, blijf ik bij deze samenvatting.
Straf wat die dansers kunnen en ik moet erbij zeggen dat ik mij gedurende de bijna twee uren durende voorstelling niet verveeld heb. Maar het u uitleggen kan ik met de beste wil van de wereld niet.
Ik veronderstel dat choreografie en dans een eigen taal heeft, en dat ik die taal niet begrijp, waardoor ik onmiddelijk en ter plaatse kan verketterd worden door de pseudolinkseïntellectueleklantendiedenkendatzedewereldhebbenuitgevonden.
Awel, het kan mij niet schelen. POirea doet welgemeneend zijn hoed af voor de dansers en, waarom ook niet, voor Antéraise. Het publiek daarentegen lijkt wat naast zijn schoenen te lopen, maar ik veronderstel dat dat bij balletkijken hoort.
21-09-2009 om 11:30
geschreven door Hercule Poireau
Wat is dat toch met al die mensen die absoluut naar Santiago de Compostela willen ?
Mijn buurman, waarvan algemeen geweten is dat hij nooit naar het voetbal gaat maar toch regelmatig in een loge zit, die buurman die verzot is op pastoor met vinaigrette, die buurman is ook naar Santiago de Compostella gegaan. Eerst dacht ik nog dat hij ging om de lokale basiliek te ondermijnen, maar nee. Hij ging gewoon uit goesting. En hij is ook terug gekomen. Ook uit goesting veronderstel ik, maar dat weet ik niet zeker. Feit is dat hij nu niet langer alleen pastoor met vinaigrette lust, maar ook non met tartare, en comme quoi dat zo een compostella-excursie wel iets doet met een mens.
Een paar weken terug zit ik, vrolijk als altijd, aan mijn bureau en komt er een piepcollega binnen. Wat zegt dat veulen mij: Hercule, zou je niet beter eens een bedevaart doen naar compostela ... dat zou nu nog eens echt iets voor u zijn zie ... Ik peinsdegede zowaar dat ik van mijn stoel ging vallen ! Ikke ? Naar Santiago de Compostela ? Te voet ? Allons, allons, ...
Maar, zoals madam Lore het ook schijnt te voelen, is er iets als "de roep van de schelp". Pakt uw stok, bindt er uw valieske aan, leg de stok op uw schouder en stap het af. Het enige wat je moet doen is beslissen om uw linker voet een stap vooruit te zetten, en dan uw rechtse, en zo gewoon voort blijven doen en voor je het goed weet sta je ... aan de deur van uw auto klaar om op zoek te gaan naar een koperen logo van Shell. Niet om essence te gaan tanken, neen neen !
Als goede bedevaarder moet je nederig naar de grond blijven kijken en met en beetje geluk zie je dan de weg voor je uitgestippeld. Je moet alleen maar de koperen schelpen blijven volgen.
Ik zeg het dus niet om te zeveren nietwaar ... let er eens op ... vroeg af laat zie je inderdaad een koperen schelp ergens in een trottoir en dan nog één en nog één ...
Dat zijn dus de coquilles saint jacques ... de sint jacobsschelpen ... en die leiden naar ... den heilige jacobus. Wie is dat nu weer ? Wel het is, naar het schijnt, een apostel die ze zijn bol zouden hebben af gedaan ergens in Palestina, waarna zijn pièces détachées per boot zouden zijn overgebracht naar Santiago. (San= heilige, tiago= jaco), en daar begraven. Maar na een tijdje wisten ze niet meer al te goed waar ze hem juist hadden geplant en toen vescheen er ene sterre (stella) welke de juiste plaats (compost) aanduidde. Mijn graf is waar mijn stella staat ... Om er zeker van te zijn dat hij er niet meer weg zou kunnen, je weet immers maar nooit met die heiligen, hebben ze dan maar een serieuze kerk bovenop zijn graf gezet, et voilà.
Als je er ééntje gevonden hebt, een schelp en niet een stella, dan kan je twee richtingen uit. Als je richting Shell loopt, ben je verkeerd bezig. Bij Shell staat de voet van de schelp beneden en de 'kroon' naar boven , bij de Jacques staat de voet naar boven en de 'kroon' naar beneden. Dus je loopt richting voet van de schelp. Van hieruit gezien zal dat wel richting zuiden zijn. Moest je toch de weg kwijt raken, dan vraag je maar naar de Via Turonensis.
Na een goeie 2400 km ben je er ... en dan, 200km voor je de eindstreep bereikt, besef je dat je toch wel iets vergeten bent zeker, dat het de bedoeling is om van thuis een steen mee te brengen en die daar op 1500 meter hoogte te gaan deponeren ten teken van aflegging van al uw problemen.
Ik vermoed dat ik er toch nog eens goed ga over nadenken alvorens mijn valies te pakken ...
09-09-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
zal POireau dus een bijkomend onderzoek instellen naar verschijningen in Belgiê.
De laatste tijd verschijnen er wel meer dingen waarvan men dacht dat ze niet mogelijk waren maar hierop ingaan zou de scope van het onderzoek ver te buiten gaan en we moeten ook geen cinemascoop gaan spelen nietwaar. We spreken hier namelijk over een scope rondom ons, een periscoop dus.
Poireau heeft ondanks zijn onderzoek, tot op het bot, in Brussel en wijde omgeving geen maagd meer kunnen vinden laat staan één die ook nog bereid zou zijn om te verschijnen. Het is trouwens ook al jaren geleden dat er zelfs in België nog een maagd te bespeuren is geweest.
En dus moeten we ons noodgedwongen tot het verleden wenden.
Voor alle duidelijkheid, in Scherpenheuvel is er niets verschenen noch verdwenen. Daar is enkel een herder helemaal stijf geworden bij het zien van een afbeelding van een maagd, en terug slap bij het wegnemen van de afbeelding. Maar die mens was ook niet veel gewoon hetgeen al het één en ander kan uitleggen.
Er moet beter te vinden zijn ...
Ik heb het al gezegd, je moet nooit vandaag zelf doen wat iemand anders gisteren al in uw plaats heeft gedaan en dus ben ik raad gaan vragen bij het Isidorusweb, die alhgmeen bekend staan als DE boekingsagent voor verschijningen van maagden.
En zo is POireau in het bezit geraakt van de de lijst van de publieke optredens. ( voor de volledigheid hieronder)
Vóór de 19e eeuw
* 352 : Rome (paus Liberius)
* 704 : Evesham (Egwin)
* 1061 : Onze Lieve Vrouw van Walsingham, Norfolk
* 1208 : Prouille (Sint Dominicus) * 1218 : Onze Lieve Vrouw van het Losgeld (Heilige Peter Nolasco)
* 1347 : Siena, (Heilige Catharina van Siena)
* 1531 : Guadalupe, Mexico
* rond 1600 : Córdoba (Magdalena van het Kruis)
* jaren 1600 : Ágreda (Heilige Maria van Agreda)
* 1664 : Laus (Benoîte Rencurel)
* 1769-1821 : Marie Lenormand, Frankrijk
* 2000-2001 : Assioet, Egypte (voor miljoenen mensen)
* 2001- : Kodungaiyur, Chenai.
* 2004 : Accra
[bewerken] Andere
* 19?? : Hongarije (zuster Natalie, gestigmatiseerde)
* 19?? : Italië (moeder Elena P. Leonardi, gestigmatiseerde)
* ???? : (Pino Casagrande)
* Asso, Como ("Kerk van de Heilige Geest")
* Calabrië (Fratel Cosimo a Reggio)
* Divina Sapienza de Cassino (boodschappen via internet) * Florence (Silvana Orlandi ad Ostina)
* Mantua (Salvatore Caputa a Mozanbano)
* Messina (Pina Micali a Giampilieri Marina)
* Pordenone (Rossana Salvadori a Borgo Meduna)
* Syracuse (Giuseppe Auricchia di Avola)
* Tarente (Debora di Manduria).
Bref, in de jaren dertig was er dikke hit in België maar sindsdien is het maar pover gesteld. Begrijpelijk, zo heb ik vernomen van de boekingsagent. De laatste keer dat er een optreden is geweest in België was het podium niet goed afgekuist waardoor de maagd een vlek op de zoom van haar kleed kreeg. Tijdens de ontvangst na het optreden was ze wreed gegeneerd, temeer dat ze tot dan overal onbevlekt ontvangen was geweest. Ze hebben nog geprobeerd om de vlekken te verwijderen met white spirit, maar het heeft niet mogen baten. Ik vrees dus dat er dus een klein mirakel zal moeten gebeuren om nog eens een maagd te zien te krijgen in België
24-08-2009 om 23:08
geschreven door Hercule Poireau
De mirakels zijn de wereld nog niet uit. La preuve, vandaag zat zowaar POireau in Scherpenheuvel. Niet op bedevaart weliswaar, maar dat konden de anderen ook niet zien.
Omdat POireau nogal van het curieuze type is, heeft hij even opgezocht waarover het allemaal gaat in Scherpenheuvel.
Ziehier de historie.
Niemand weet precies wanneer en hoe het allemaal begon. Zeker is dat op de scherpe heuvel tussen Diest en Zichem een eik stond die in de middeleeuwen voorwerp van verering was. Aan de schors werd geneeskundige kracht toegeschreven. Deze heidense verering werd verchristelijkt door een Mariabeeld aan de eik te hangen.
God is het die ons heelt en Maria brengt ons gebed om genezing bij Hem. Een grote toeloop naar dit beeld ontstond na verschillende mirakels. Vooral de legende over de herder die het beeldje wil meenemen maar als verlamd blijft staan tot het beeldje terug op zijn plaats staat, verklaart het belang dat Maria hier vereerd wordt.
De toeloop werd zo groot dat er een houten kapel gebouwd werd die twee jaar later door een stenen werd vervangen.
De Aartshertogen Albrecht en Isabella kwamen hier bidden om de overwinning op de protestanten in Oostende en 's Hertogenbosch. Ze hielden hun belofte en lieten een kerk bouwen door architect Wenceslas Coberger, de huidige basiliek. De kerk werd ingewijd in 1627 en bevat kunstwerken van De Nole en schilder Van Loon.
Bij haar bezoek aan de voltooide kerk schonk Isabella goud en juwelen die ze op de altaartrappen plaatste. Hierdoor wilde ze aangeven dat aardse goederen niet de hoogste waarden zijn in het leven. In haar spoor offeren velen nog steeds geld. Tot zover deze lezing uit de website van de lokale parochie.
Als we nu een eventjes seriues blijven, wat Poireau altijd is nietwaar, dan mag het toch wel een mirakel genoemd worden dat dergelijke oorden hoegenaamd bestaan. Zeg nu zelf, in Scherpenheuvel of all places, in de middel of nowhere ( Diest is nowhere en Aarschot is nog nowhereder), planten ze een joekel van kaasstolp neer, met daar rond een serie kermiskramen waar allerhande pruliteiten worden verkocht, met recht voor de deur van de kaasstolp een winkelstraat zonder winkels et voilà ... meer is het niet.
En ondanks het gebrek aan het minste greintje 'schwung', blijven de mensen er naartoe komen.
Wanneer ik zeg de mensen, dan moet ik er onmiddellijk bijzeggen dat de gemiddelde ouderdom van de aanwezigen het ergste doet vermoeden voor de toekomst van de commerce in Scherpenheuvel, mais tout compte fait zijn dat ook nog altijd mensen.
Moesten er nu eens mensen op hun knieën drie keer den toer van de stupa maken of de steenweg komen opgekropen op hun buik, dat zou nog spektakel zijn. Maar nee, de moderne pelgrim,komt met zijn wagen Scherpenheuvel gereden, vloekt even omdat hij niet direct een parkeerplaats vindt en stapt dan een pateekeswinkel/annex tearoom binnen om er even te bekomen van de inspanning. Er wordt wat gezeverd, maar met mate, en dan begeeft men zich ingetogen naar de toegangsdeur van de stolp met een gezicht alsof men zopas de tour de flandre heeft afgelegd om tot daar te geraken.
Eenmaal binnen weegt het gewicht van de dubbele kinnen zwaar door want iedereen heeft er schijnbaar de neiging van naar zijn schoenen te staan kijken. Maar ook dat duurt niet lang. Op mirakelueze wijze vindt iedereen binnen de minuut het gebruik zijner nek- en halsspieren terug en begint rond te kijken waarbij de eerste blik gaat naar het plafond. Ah ja, als er in de stolp iest heiligs aanwezig is, dan moet het toch van boven komen ... allez, dat denk ik toch ... alhoewel ... als de aarde echt een bol is zoals er wel eens wordt gezegd ... Vermits er niets te zien is aan het plafond, toch niet op het moment dat ik er ben, wordt er dan maar horizontaal rond gekeken.
En dan zie je de andere mensen romdom u staan of zitten waarbij je onbewust gaat denken dat zij misschien wel iets weten of gezien hebben dat jij niet weet of gezien hebt. Aan de uitdrukkingen op hun gezicht te zien, zijn er toch wel enkele tussen die het schijnen te menen. Ofwel hebben ze krampen van hun pre-meditatieve pateekse ? Ik heb het hun niet durven vragen ...
Op het moment dat je niet meer weet wat je nu nog moet doen om er uit te zien als een kruisvaarder tussen de kruisvaarders, is er plotseling het overweldigende licht. Bij nader toezien zijn het de bougies.
Ik vrees dat het er vandaag ook weer niet van gekomen is ... POireau zal ook nooit in de hemel geraken ...
En toen dacht hij weer aan Ciboulette.
13-08-2009 om 17:11
geschreven door Hercule Poireau
Normalerwijze staat Poireau nogal weigerachtig om op "goovaltoït" ergens binnen te stappen. Meestal draait dat toch uit op een miskleun.
Seulement voilà, zo nu en dan zondigt hij ook tegen zijn eigen principes en zo kwam hij terecht bij Le petit boxeur in de Borgwalstraat in Brussel.
Waarom juist daar ? Zonder goede reden eigenlijk, waarschijnlijk omwille van de naam en omwille van de algemene indruk. Het ziet er inderdaad proper uit en het interieur is 'very cosy'. Veel houtwerk en spiegels, messen en verketten van Christophle en servietten en tafellakens in damast.
De enige ober (ook de patron ?) doet ons direct denken aan Basil uit Fawlty Towers, afgaand op zijn uiterlijk. Onder de middag ziet hij er evenwel nog rustig uit, althans in de verbruikszaal, ...
Kwestie van prijzen zit je in een categorie van tussen de 15 en de 20 euro voor een plat principal. En onder middag is er de onvermijdelijke luns aan 18 euro waarbij je dan een entrée en een plat krijgt. Weerom uit principe gaan Poireau en Ciboulette nagenoeg altijd voor de luns en de huiswijn. En zo geschiedde ...
De entrée: Twee soorten vis, een gestoomde saumon en een gegrilde snoek avec une salade mixte met een lichte vinaigrette. Niet om lyrisch over te worden maar ook niet vermassacreerd. Met de entrée alleen is je honger al grotendeels gestild. De witte huiswijn loopt goed binnen.
Le plat: Gezien de in vorige bijdrage vermelde 'viva mboma', en gezien een mens zo nu en dan eens moet durven te druven, gaat Poireau voor het orgaan, een rognon de veau, oftwel een klafsnier, à point gebakken. C'est un peu spécial tout de même ... Kwestie van smaak ik het best doenbaar maar er is iets in de weerstand van die nier dat mij niet bevalt, ça fait un peu michelin-binnenband ... Ligt het aan het kalf of aan de kok, ik weet het niet omdat ik geen vergelijkingsbasis heb, ik ken geen kalven persoonlijk en nog minder hun binnekant, maar ik zou die vuistdikke bal orgaan eerst hebben laten marineren kwestie van hem wat toegeeflijker te maken. De rode huiswijn is ook drinkelijk, geen opmerkingen.
Le dessert: (aan 7 euro) voor Ciboulette een glace au speculoos en voor Poireau een crème brulée à la vanille. Het ijs ziet er versgedraaid uit, en is het waarschijnlijk ook, met daarin stukskes speculoos. C'est bien. De crème brulée is wel goed van smaak maar Basil zou aan zijn kok moeten zeggen dat hij een crème brulée niet in een over mag zetten om te bruinen van boven want dan wordt de crème zelf ook warm en dat is niet de bedoeling. Ofwel stoemp je je crème onder een salamander ofwel neem je een vlammenwerper van camping-gaz.
Le compte: 63 euro voor ons twee. twee lunsen, vier glazen wijn, twee desserts en één café.
L'avis: Te duur voor wat het is.
12-08-2009 om 12:48
geschreven door Hercule Poireau
Uit een recent uitgevoerde studie van de reacties gegeven op onderhavig blog, stel ik vast dat er een deel van de reagerenden de flanellen bidder hebben, en een ander deel de rubberen daver, wanneer er ook maar een verwijzing wordt gemaakt naar hun al dan niet vermeende patrimoniële inhoud.
Sterker nog, zij proberen onderhavig blog te gebruiken om POireau eveneens doebberende rillingen te bezorgen.
Bij deze, ach zo stuntelige, pogingen om POireau zijn inmiddels legendarische kalmte te doen verliezen, dienen zij er toch wel rekening mee te houden dat POireau tegen grijpgrage belastingsambtenarenvingers een afdoend, wat zeg ik, een onfeilbaar verweer heeft opgebouwd en er dus geen enkele reden is waarom POireau zich ook maar de minste zorgen zou maken.
De plus wordt er met afgrijzen verwezen naar het laatste nieuwe wapen van minfin. De data-mining ...
Ze hebben jaren geleden al iets gelijkaardigs geprobeerd door te pogen iedereen een spionageplant te laten aankopen en deze in hun woonkamer te laten zetten, een fiscus benjamin, en dat heeft toen ook niet geholpen.
En nu dus de data-mining ...
POireau is ondanks zijn ietwat afstandelijk uiterlijk toch begaan met zijn medemens, voor zover er enige tekenen zijn van wederzijdse reciprociteit natuurlijk. En dus ben ik toch maar eens gaan opzoeken wat ons aller minfin zoal zinnens zou kunnen zijn.
Er is inderdaad enige grond tot ongerustheid ...
Tegen 07/09/2009 om 11 uur moeten de offertes binnen zijn bij madam nathalie.orban@minfin.fed.be voor de nieuwe data-mining tools.
Waarover gaat het ?
1.1.1.3
VOORWERP
De levering, de implementering, de programmering en het onderhoud van een complete omgeving voor Datamining en dit op de algemene technische architectuur van de FOD Financiën. Deze Datamining-omgeving zal een ICT-fundament vormen.
De analyse van de Datamining-modellen die momenteel bestaan bij de FOD Financiën, alsook hun eventuele aanpassing of migratie.
Deze opdracht omvat één enkel lot.
De diensten en leveringen zijn beschreven in deel B Technische voorschriften van het bijzonder bestek.
U begrijpt er geen fluit van ?
Geen nood, Nathalie zal het u allemaal persoonlijk uitleggen. Deze informatiesessie zal plaatsvinden op 10 augustus 2009 om 10 uur op het volgende adres :
FOD Financiën
Stafdienst ICT
Toren C, 5e verdieping
Koning Albert II-laan, 33 bus 95
1030 BRUSSEL
U begrijpt er wel een fluit van en wenst nog meer fluit, zie dan hieronder (indien ik alles juist heb gedaan staat er een pdf-ke in bijlage)
Bij nader toezien is er geen reden tot ongerustheid ...
Er zullen offertes gemaakt worden en tijdig binnen gegeven maar vooraleer er een beslissing zal genomen worden over wie welke systeem mag leveren zal nathalie al lang op prepensioen zijn en gelukkig maar want dan zal weer blijken dat het ding niet werkt en eigenlijk al verourderd was van voor zijn geboorte.
Was er trouwens niet ergens gezegd dat België een belastingparadijs was ? En hoe onnozel zou je moeten zijn om je eigen paradijs om zeep te helpen ?
Mesdames en messieurs, recentelijk en niet zo lang geleden kreeg POireau een nogal gewichtige vraag voorgelegd, in stoemelings tussen mijn gouden register gestoken. De vraag gaat als volgt:
Noodkreet uit de geboortestreek van Eddy Merckx
Cher Monsieur H. POireau,
Ten einde raad zou ik uw hulp willen inroepen om mij te helpen in deze netelige kwestie. Het zit namelijk zo : ik woon al 25 jaar in de geboortestreek van de allergrootste wielrenner aller tijden en ben vanaf de eerste dag dat ik hier woon op zoek in Kiezegen naar een verwijzing, een gedenkplaat, een fietsoute misschien... Helaas, ik ben echter niet zo een goede speurneus en ben daarom zo vrij een beroep op uw intellekt en speurzin te doen om deze zaak voor eens en altijd op te lossen.
Zoals u ondertussen wel weet is POireau altijd bereid om belangeloos zijn grijze cel ter beschikking te stellen van de getormenteerde zielen.
Restons logique ...
Mijnheer of madam is dus op zoek naar een monument van een zekere Eddy Merckx en dit in Kiezegen, alwaar de eerder vernoemde Eddy Merckx zou geboren zijn. Mijnheer of madam is daar al 25 jaar ingezetene en is sinds die tijd op zoek.
Tout d'abord: wie is die Eddy Merckx en waar en wanneer is die juist geboren ? POireau zoekt effekes met zijn zoekmachien, et voilà:
Edouard Louis Joseph Merckx werd geboren op 17 juni 1945 in Meensel-Kiezegem.
U ziet zelf al waaromde mijnheer of de madam al 25 jaar vruchteloos op zoek is ... als je zoekt in KIEZEGEN terwijl uw target zich in MEENSEL - KIEZEGEM bevindt, dan is de kans groot dat je een groot gat in de lucht slaat natuurlijk.
Ik durf evenwel te veronderstellen dat het hier gaat om een missing die niet juist is of dat de mijnheer of de madam soms last heeft van een broebbellip bij het schrijven. Je présume donc dat de mijnheer of de madam na 25 jaar weet waar hij/zij woont en daarmee blijft de initiële vraag dus van toepassing.
Pourquoi woeveu is er geen statue van le roi de la pédale in Meensel-Kiezegem ...
POireau heeft ondertussen al geleerd dat het weinig zin heeft zich vragen te stellen waarop al een antwoord is gegeven en dus zoekt POireau nog eens op zijn zoekmachien en, taratata !!!, het antwoord zoals gevonden in de notulen van de gemeenteraad van Wolvertem-Meise, de huidige woonplaats van de genoemde Eddy Merckx.
32) OPRICHTEN KUNSTWERK VOOR NIEUW ADMINISTRATIEF CENTRUM - RAADSLID ROGER HEYVAERT.
Daar men reeds in de eindfase zit en er kortelings verhuisd wordt naar het nieuw administratief centrum stelt raadslid Roger Heyvaert en de Open VLD voor, om zoals voorzien de wetgeving, een kunstwerk op te richten van 2% van het kostenplaatje van het nieuw opgerichte gebouw waarover reeds vroeger een principiële beslissing werd genomen in het schepencollege. Hierbij kan volgens raadslid Heyvaert gedacht worden aan één van onze inwoners, de grootste wielrenner aller tijden en tevens ereburger van onze gemeente, nl. Eddy Baron Merckx. Hij stelt de gemeenteraad voor dat deze zich principieel akkoord zou verklaren als aandenken en eerbetuiging een kunstwerk op te richten voor onze Ere Burger Eddy Baron Merckx, om zijn wereldwijde buitengewone prestaties waardoor hij onze gemeente op de kaart heeft gezet.
Schepen Joos Vereertbrugghen antwoordt dat hij zeker niet minimalistisch wil doen over de verdiensten van Eddy Merckx. Hij heeft al veel eerbetuigingen gekregen, o.a. door uitgeroepen te worden als ere-burger. Maar er is nog een ere-burger in de gemeente. Gaan we die dan niet discrimineren vraagt de schepen zich af. En wat als er in de toekomst nog mensen uitgeroepen worden tot ereburger? Raadslid Heyvaert sprak over een eerdere principiële beslissing van het schepencollege. Volgens schepen Vereertbrugghen kunnen beslissingen altijd gewijzigd worden. Hij meent ook dat de verplichting van investering maar geldt als er subsidies verkregen zijn voor de bouw van het administratief centrum. Als schepen van Cultuur heeft hij een andere opvatting over kunstwerken voor het gemeentehuis. Hij pleit ervoor dat kunstenaars uit de gemeente een kunstwerk maken.
Raadslid Roger Heyvaert repliceert dat Eddy Merckx in het buitenland wel een monument van meters hoog krijgt en dat in zijn eigen gemeente sommigen al tevreden zijn met een ereburgerschap. Hij pleit ervoor toch een kunstwerk voor Eddy Merckx op te richten aan het nieuw administratief centrum.
Raadslid Emiel De Boeck stelt dat raadslid Heyvaert in zijn voorstel vermeldt een kunstwerk op te richten van 2% van het kostenplaatje van het nieuwe gebouw, zoals voorzien in de wetgeving"
Hij vraagt hem op welke exacte wetgeving hij zich hiervoor baseert. Vervolgens vraagt raadslid De Boeck aan raadslid Heyvaert of het bestuur, toen raadslid Heyvaert nog burgemeester was, een aanvraag heeft gedaan voor het toekennen van toelagen, voor de bouw van het administratief centrum.
Raadslid Heyvaert heeft hiervan geen weet maar meent dat als er geen subsidie voorzien is de oprichting met eigen middelen moet gebeuren.
Raadslid Emiel De Boeck geeft vervolgens kennis van de inhoud van het decreet van 23 december 1986, dat o.a. bepaalt dat iedere publieke rechtspersoon die geheel of gedeeltelijk met ten minste 30 percent subsidie ten laste van de begroting van de Vlaamse Gemeenschap een gebouw opricht of verbouwt, 2 percentage van de bouwkosten moet besteden aan in het gebouw geïntegreerde kunstwerken. Om reden dat raadslid De Boeck toen als secretaris werkzaam was aan het gemeentebestuur weet hij dat er voor het administratief centrum geen subsidies werden aangevraagd en er aldus ook geen bekomen werden, derhalve is de verwijzing van raadslid Roger Heyvaert naar "zoals voorzien in de wetgeving" fout. Vervolgens deelt raadslid Emiel De Boeck mee dat binnen de CD&V-fractie, naar aanleiding van de besprekingen i.v.m. een voorontwerp van het RUP Sint Laurentius, aandacht werd besteed aan de Eddy Merckx fietsroute en de idee is tot stand gekomen om langsheen de route een beeld aan te brengen ter herinnering aan het palmares en de verdiensten van Eddy Merckx, naar het voorbeeld van deze die zich op de Col du Stockeu bevindt. Raadslid De Boeck meent dat het beter is een beeld te plaatsen aan een fietsroute.
Raadslid Roger Heyvaert pleit ervoor een herdenking aan het nieuw administratief centrum te plaatsen omdat daar iedereen van de gemeente langskomt.
Raadslid Johan Van Schel steunt raadslid Heyvaert en stelt dat in Meise-centrum wel een standbeeld voor Mgr. Daelemans werd gezet.
De voorzitter, burgemeester Marcel Belgrado antwoordt dat de gemeenschap dat wel niet betaald heeft, maar hijzelf.
Raadslid Steven De Ridder zegt dat Eddy Merckx toch nog niet overleden is. Je zet toch maar een standbeeld voor iemand die overleden is volgens het raadslid.
Raadslid Herwig Corenlis treedt dit standpunt bij door te verwijzen naar straatnamen, deze verwijzen toch ook niet naar in leven zijnde mensen.
Raadslid Roger Heyvaert vraagt het punt ter stemming voor te leggen.
Raadslid Emiel De Boeck vraagt of Eddy Merckx akkoord gaat met de oprichting van een kunstwerk dat aan hem herinnert, aan het nieuw administratief centrum.
Raadslid Roger Heyvaert antwoordt bevestigend.
De voorzitter vindt het ook beter eerst de mening van Eddy Merckx zelf te vragen en dit schriftelijk te laten bevestigen.
Raadslid Emiel De Boeck stelt als amendement op het voorstel van raadslid Roger Heyvaert voor om een herinnering aan te brengen langsheen de Eddy Merckxroute, zoals hij daarstraks uiteen zette.
Raadslid Roger Heyvaert zegt dat de mening van Eddy Merckx niet meer gevraagd moet worden en vraagt het punt ter stemming voor te leggen.
Het voorstel van raadslid Roger Heyvaert wordt met 10 stemmen voor, 12 stemmen tegen en 2 onthoudingen verworpen.
Voilà mijnheer of madam, het antwoord op uw 25-jarig probleem ... Er staat geen standbeeld of gedenkplaat van de genoemde Eduard Louis Joseph Merckx in Meensel-Kiezegem om de doodsimpele reden dat ze in uw gemeente, net zoals in Meise Wolwertem, al zolang op hun portemonnaie zijn blijven zitten dat hij ondertussen naar de mottebollen ruikt en er dus zeker geen gedenkplaat af zal kunnen, laat staan een monument.
Ik zou u dus aanraden, mocht u alsnog de hoop koesteren op een mooie dag een aandenken aan de genaamde ... (ja foert zeg, ik ga die serie namen niet blijven herhalen) wensen te aanschouwen, u voor sponsoring te wenden tot de lokale middenstand. Zo kan de bakker kramieken eddykes bakken, de beenhouwer merckxsaucis draaien, ... u ziet maar en als ze u willen tegen houden kan ik u de enkel volgende raad geven: laat u geen Stockeu in de wielen steken
Toujours à votre service, en de factuur volgt.
Hercule POireau.
31-07-2009 om 22:43
geschreven door Hercule Poireau
Als de onweerstaanbare drang u zou bekruipen om eens hoog en soms droog naast een paard te gaan staan, dat ondertussen miljoenen al hebben gezien, maar onbereikbaar achtten, dan weet Poireau waar u naartoe moet.
C'est simple, u doet zoals ons aller polleke de tweede en u vertrekt het koninklijk paleis in Brussel, recht op recht richting het museum van Tervuren. Oftewel langs de rue Belliard met uw voertuig ofwel langs de rue de la Loi op uw zolen ( het zijn beide sens unique, een de berg af, een de berg op)
Dan komt u gegarandeerd uit aan de (half)-eeuwpaleizen met in het midden een arc de triomphe, en daar bovenop ... een paard.
So far so good, maar dan moet je nog aan dat paard zien te geraken ...
Niet moeilijk, u gaat het Legermuseum binnen, het is gratis maar ook gesloten op maandag. Ofwel gaat u eerst de afkooksels van de kanoone von navaroone bekijken ofwel gaat u éénmaal u binnen bent linksaf, tot aan de muur en dan terug linksaf waarbij u in een soort inkomhall terechtkomt waar opuw rechterhand een lift is. U neemt de lift tot op de hoogste verdieping (vierde). nog eefekens een trap op, en voilà, u staat in al uw glorie te pronken naast het paard op de arc de triomphe. Het uitzicht krijgt u er ook gratis bij evenals een plattegrond waarop u kan zien waar wat ligt in Brussel. En natuurlijk kan u ook even wuiven naar de onwetenden onder u.
Als u er dan toch bent, en u geen interesse zou hebben voor de overschotten van het belgisch leger, dan kan ik u nog altijd aanraden om de tijdelijke tentoonstelling " Vegetal City" te bezoeken. U zal wel moeten spoeiën want ik denk dat het niet meer al te lang zal duren.
Is ook dat u aan niet besteed dan kan u nog altijd naar Autoworld of naar het oudheidkundig museum.
En als ook dat u niet zegt ... trekt dan verdorie uw plan .
09-07-2009 om 12:20
geschreven door Hercule Poireau
Omdat Poireau niet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de binnen- en buitenkant van zijn broekspijpen kan onderscheiden, wordt er zomaar, uit de losse hand, geïnsinueerd dat hij niet zijn bijdrage zou hebben geleverd aan de bezettingsmacht.
Scheem on you !
Poireau heeft wel degelijk zijn lijf en leden en al de rest ten dienste gesteld van de patrie gedurende welgeteld 12 volle maanden. Pas op, niet zomaar ... Poireau heeft er zelfs nog de aanslagen van de Rose Armee Fraktion weten gebeuren. Jawel madam, POireau heeft er zelfs een virtueel schot gelost en de kogel vliegt nog altijd als je het mij vraagt.
Nadien hadden ze het begrepen en werd de dienstplicht afgeschaft.
Dat is de truuk van de sparadrap niet zou kennen ... waar halen ze het ...
30-06-2009 om 22:02
geschreven door Hercule Poireau
Al een paar dagen voelde ik iets puntigs steken in de zit van mijn chesterfield.
Ik dacht zo bij mijzelf zo, Poireau, dacht ik zo, ge moet er toch eens naar kijken.
Na de knoppen van mijn voering te hebben ontknoppeld, zag ik subiet wat het was.
Jaren gewacht met het bekijken van de gegevens van mijn blog waardoor de punten van de statistieken traag maar zeker omhoog waren gekomen.
Ronduit verschietachtig is het ...
Neem nu vandaag:
Aantal pageviews vandaag tot nu toe: 21
Aantal bezoekers vandaag tot nu toe: 8
Aantal pageviews laatste uur (sinds 18:00u): 3
Aantal bezoekers laatste uur (sinds 18:00u): 0
Verwacht aantal pageviews voor vandaag: 36,2
Verwacht aantal bezoekers voor vandaag: 12,3
En ik heb begot niemand zien passeren ...
Niet alleen dat, maar als ik de cijfers mag geloven moeten er nog 4.3 bezoekers langskomen !
Ik dacht: ik zal maar vlug pateekes gaan kopen ...
Maar dan stelde zich al vlug de vraag : hoeveel pateekes ... want wie of wat gaat die 'comma drie' zijn.
Na wat overpijnzingen ben ik tot het besluit gekomen dat peilingen ook niet altijd juist zijn en dat die comma drie waarschijnlijk iemand is die nog maar voor een derde zeker is of hij/zij wel kan komen.
Dus, zeven pateekes in totaal ... allez acht, want je moet er toch altijd eentje op reserve hebben nietwaar.
Voilà zie,
nu nog enkel wachten ...
09-06-2009 om 20:09
geschreven door Hercule Poireau
Nu doe ik er alles aan om anoniem te blijven ... , et voilà, ze hebben me toch wel gevonden zeker. Merçi Angelique, van de madammen moet ge het hebben.
Op slag mijn trottoir vol fotografen, een hoop frisko's onder mijn neus geduwd, mijn vie privée zomaar gedévoileerd aan Jean en Allemand Mais enfin toch !
Vermits u het toch wel zal te lezen krijgen in de beter uitgewrongen pers, kan ik het geheim maar beter zelf bekend maken.
Waar is Poireau al die tijd mee bezig geweest ?
Kom eventjes wat dichter bij het scherm zodat ik het u in alle discretie kan vertellen
Ik heb mijn haar laten groeien
31-05-2009 om 19:59
geschreven door Hercule Poireau
De bas-fond burger lijkt mij de vet-verzopen lap zweetvlees van bij het fritkot. Zoveel mogelijk afblijven ...
Dan zijn er de hygiënisch gecontroleerde lappen vermorzeld genetisch gemanipuleerd soepvlees van bij onze pseudo-amerikaanse vrienden, sauce chimique inbegrepen. Zie dat je quick buiten bent vooraleer je echt fluo uitslaat. Maar er moet gezegd, de smaak laat je niet meer los.
En dan is er de burger der burgers, wat zeg ik, de ere-burger. Waar, waar ? Daar, daar ! Aan de Place Rouppe, schuin rechtover de 'comme chez soi', op de hoek met de Zuidstraat. Onthoud het: in de Youtsiplou moet je zijn als je met enig gerust gemoed een echte hamburger wil eten.
Ni vet ni, ni brol ni, gewoon zoals het zou moeten zijn.
En als madam haar neus ophaalt (het zijn meestal de madammen die hun neus ophalen voor een hamburger), is er voor haar ook een talloor verse groensels te verkrijgen waar ze gegarandeerd konijntanden van krijgt.
Het is ook niet zo dat ze je van je stoel meppen met de rekening. één classic hamburger, één ferme talloor groensels, een halve lieter +/- wijn, en een koffieke voor 35 euro, alles inbegrepen.
Ik weet het, het is wat duurder van bij Mac Donalds Duck, maar er is dan ook geen vergelijking mogelijk wat betreft de kwaliteit.
Allée ... toe laat je eens gaan ... allée ...
04-05-2009 om 22:06
geschreven door Hercule Poireau
Zo ziet u, dames, dat wanneer je iets niet meer hebt, je pas beseft dat je iets hebt gehad.
Miljaar, POireau wordt pojetisch. De bond zonder naam is er zowaar niets tegen. Niet zeemvellerig worden Poireau jongen, dat is niets voor jou ...
En dus dien ik terug te schakelen naar het laatste nieuws van het front. En het laatste nieuws is ... dat er geen nieuws is.
Figuurlijk ? Neen, ook letterlijk.
Hetzelfde veulen dat een paar weken terug reclame maakte voor ça-va-seul op de Heyzel is seders verleden vrijdag verschuwnden ergens te lande.
Madam heeft zich ingeschreven met een vriendin als 'survivors' in een week-end lang hunter/survivor spel. Voor zover u het niet zou kennen: De helft van deelnemers zijn 'hunter', de andere helft 'survivors'. Beide worden op vrijdagavond ergens in Belgenland, in the middel of nowhere, gedropt met een kaart. Bedoeling is dat de hunters de survivors kunnen 'pakken' vooraleer ze 'home' bereiken. Om home te kunnen bereiken hebben de survivors inlichtingen nodig die ze enkel kunnen bekomen door bepaalde check-points aan te doen. Alle middelen zijn goed, van beiden kanten, om het doel te bereiken. En het doel, home, doet maar zijn deuren open op zondagmiddag.
Bref, madam en madam moeten gedurende twee dagen en twee nachten compleet hunne plan trekken om onopgemerkt te worden terwijl ze richting 'home' gaan.
Nu moet u weten dat ik er mijn dochter van verdenk te kunnen verloren lopen in haar eigen appartement terwijl haar vriendin zelfs haar eigen appartement niet eens kan vinden, denk ik.
Voor hetzelfde geld ligt 'home' in Zwevezele en zijn zij inmiddels op weg naar Mardesous ...
Ik verwacht dan ook een oproep vanuit de landloperskolonie van Merksplas met de vraag of ik misschien twee losbollige freules, in rambo verkleed, asteblief wil komen ophalen.
Of mijn offspring een slag van de molen heeft gekregen ? Niet dat ik weet. Maar ze moet toch op iemand lijken nietwaar.
26-04-2009 om 21:26
geschreven door Hercule Poireau
Soms vraag ik me toch af of of ik mijn broedsel wel goed heb groot gebracht ...
Terwijl ons jongste kuiken nog altijd met een manke poot rondloopt, komt mijn oudste kuiken, ondertussen al een kieken geworden, met een smile zeggen dat ze met haar kont van de bovenste bol van het atomium is gaan opblinken..
Figuurlijk ?
Neen, letterlijk ...
Madam is met de lift tot in de bovenste bol der bollen geraakt, de machinekamer door, een metalen trap op, een luik door, en daar stond ze dan bovenop het nationaal monument. Een koppel bretellen aangetrokken die aan een kabel zijn vastgemaakt. Op de kont gaan zitten en dan laten schuiven ... tot wanneer alle bolcontact is verdwenen en dan in vogelvlucht langs een kabel terug tot op de grond ... Een death-ride noemen ze dat dan.
Miljaarde miljaarde ...
Moest ik zelf genoeg atomium-onderdelen aan mijn lijf hebben, ik zou het ook doen, maar ik vrees dat dochterlief meer durft dan ik.
12-04-2009 om 22:52
geschreven door Hercule Poireau
Als Poireau zegt dat hij met verlof gaat, dan gaat hij ook met verlof.
Concreet wil dit zeggen dat de pipo's even hun gang mogen gaan en, tijdelijk, niets te vrezen hebben van zijn alziend oog.
En wat doet een POireau dan zoal in zijn rustpauze ?
Een week lang heeft hij een oninneembaar zicht op het plafond en de muren van zijn eetkamer ...
Als Ciboulette zegt tapisseren, dan is POIreau binnen de kortste keren getapisseerd. Ladder op, ladder af. Maar dat stoort hem niet.
POireau beeldt zich dan in dat hij naar een klooster op de Athos berg klimt, en terug afdaalt, en ondertussen zingt hij psalmen ter ere van zijn papkwast.
Na een week blijven plakken, is hij op zondag een tevreden mens; zeker als Ciboulette ziet en zegt dat het het goed is.
Tot slot nog een dankwoordje aan Xavier van Paint@home uit Ninove, de verfwinkel met advies. Ik weet het, het is zijn werk, maar moest hij nu ook eens kunnen het advies geven om een behang gewoon te laten hangen zoals het hangt ... Het zou voor de POireau's en pak beklimmingen van Mount Athos schelen.
07-04-2009 om 21:14
geschreven door Hercule Poireau
POireau neemt een weekske congé, zij het dan met enige zachte dwang van ons Ciboulette.
T'is toch wel bizar ...
Aan de ene kant besef je wel dat je er best efkens tussenuit moet en aan de andere kant is er de drang om toch altijd maar verder te doen.
Enkele jaren geleden is POireau door het te weinig rekening houden met het eerste en het teveel toegeven aan het tweede met zijn vier hoefijzers omhoog gevallen. (zie rubriek ' poireau valt om') Dat was eigenlijk geen mooi zicht en dus had ik mij voorgenomen om in het vervolg met de voeten op de grond te blijven.
En zie, hoe langer het geleden is, hoe meer je de neiging krijgt om toch maar terug wat meer, zelfs wat te veel, hooi op je vork te nemen daar waar men toch zegt dat een ezel zich geen twee keer ...
Maar Ciboulette waakt !
Als ze het bevel geeft "af", dan zit ik binnen de korste keren neer. Terug recht komen nadien neemt wat meer tijd in beslag en het is dus een kwestie van het bevel 'recht' tijdig te geven.
27-03-2009 om 16:57
geschreven door Hercule Poireau
Blijkbaar zijn de heren van snit niet meer zo geneigd hun scalpel boven te halen.
To cut or not to cut, dat was de kwestion.
Nu gaan ze eerder voor de robocop-versie en wordt het slachtoffer een hightech hulpstuk aangemeten dat de functie van de knie tijdelijk over neemt, en dit in combinatie met een serie bepotelingen door een kine.
Pas als dochterlief zou tot het besluit komen dat ze zou blijven last hebben van een elephant-men-gang zijn ze bereid om hun gerief boven te halen en het één en ander terug aan mekaar te prutselen.
Zie, zoiets doet een mens terug vertrouwen krijgen in de heelkunde, denk ik dan maar. Het goede (?) oude principe dat wat vanzelf is gekomen en ook wel vanzelf terug zal verdwijnen. Après tout, ons eigenste lijf is dikwijls nog de beste genezer.
20-03-2009 om 21:59
geschreven door Hercule Poireau
De gevallen engel is terug, in één stuk. Zelfs met twee bijkomende stukken, krukken. En een dubbeledikke knie. Apranax en coldpacks doen hun werk, tot maandag. Dan zal het een late spoed worden, bij de heren van snit en naad. Waarna ze de draad weer kan opnemen, hopelijk. Maar we houden onze glimlach hoog, als een gletsjer.
20-02-2009 om 22:46
geschreven door Hercule Poireau
Vandaag heeft POireau bericht gekregen aus das schöne Austria ...
Dochterlief heeft zoveel spass gemacht dat haar knie nu in appelspaas ligt. 'T was te peinzen, t'was te peinzen.
Als pattotter was ze al niet al te straf in het zich recht houden en het is er duidelijk niet op verbeterd. Nog een geluk dat dat ze niet is doorgeschoven tot in de schönen blauen Donnau.
Enfin bref, Frtiz heeft ze moeten op sleeptouw nemen op een sleebrancard en zo heeft ze de rest van de piste van heel dichtbij, en horizontaal, zien passeren.
Voor hetzelfde geld, of voor net iets meer, hadden ze haar ook kunnen komen halen met een vliegende koffiemolen, want mijn nageslacht en bijhoorsel kennende, was het ook niet uitgesloten dat ze even van de normale weg zouden zijn afgedwaald.
Ik kan het mij niet laten de bedenking te maken dat dit voorval (ze is voorover gevallen), aantoont dat een mens niet gemaakt is om op 900 km van huis op twee planken een berg af te schuiven. Moest dit wel zo zijn, dan zouden we geboren worden met vleugels, of een onderstel met wielen, en een koppel voeten van 1m80.
Feit is dat ze 2009 deftig zullen onthouden ...
Leergeld betalen noem ik dat.
19-02-2009 om 19:34
geschreven door Hercule Poireau
Dochterlief en haar liefste lief willen absoluut gaan plankschuiven in Oostenrijk. Deze ochtend zijn ze dus met volle overtuiging, jodelend, richting opgaande zon vertrokken.
Nu moet u weten dat dochterlief en haar boddingguard enige tijd geleden het vernuftige idee hebben gehad om een auto aan te kopen. Het moest en zou iets speciaals zijn ...
En dus werd het een voormalige Poetintank, het vervoermiddel bij uitstek om de siberische taïga te doorkruisen, een monstertruck(ske), een 4,5 x 4.5 (reserveband bij ingerekend), een onvervalste Lada Niva dus, en op gas nog wel...
U glimlacht ? Ik ook.
Ze zijn met hun babouchka welgeteld tot in Holsbeek geraakt ... In volle invasie is hun versnellingsbak omgetoverd tot een vertragingsbak om uiteindelijk te ontaarden in blokkeringsbak. En daar stonden ze dan.
Gelukkiglijk had POireau het zien aankomen dat met dergelijk materiaal een blitzkrieg niet echt mogelijk zou zijn, en dus had hij hen wijselijk aangeraden om toch maar een abonnement te nemen op een tussenkomst van de genie-troepen. Drie kwartier later kwamen die inderdaad aan en werd hun babouchka naar een garage gesleept.
Machin kaput
Maar zaols ze zeggen: befehl is befehl en de schouw must go on Dus werd er in aller-heil een vervangtank gezocht welke uiteindelijk beschikblaar bleek te zijn in Zaventem. Een veel recenter exemplaar, maar zonder winter-rupsbanden weliswaar. De Oostenrijkers willen echter geen tanks zonder winter-rupsbanden in hun heimat ... Op hun wegen wird nicht gerodeld, das ist strengsten verboten !
En zeker fuur tzwaai belgische snotznoïzen, sinds herr Ludwig Michel gezaagd hast das er keine eustenraaichische bratwursten mehr wolst knabbelen oemdas die eustenraaichers nog immer ein bisschen ein bizar moustachken haben und ein staaive rechter arm.
Maar ook dat houdt twee gedecideerde vlokkenglijders niet tegen. En dus zijn ze toch maar met hun gehuurde Leopard ten aanval getrokken.
Kinderen, kinderen ...
POireau heeft hun nog een paar van zijn inoxen halskettingen meegegeven voor het geval ze zouden vast rijden.
Het is nu alleen maar te hopen dat ze geen te grote uitschuivers maken of aan de grens een raszuivere Nonkel Dolf tegen komen.
Alhoewel, dan kunnen ze nog altijd zeggen: wir haben het nicht gewoest ... Dat begrijpt hij zeker wel.
14-02-2009 om 21:42
geschreven door Hercule Poireau
Tijdens schafttijd was POireau op doortocht in het landelijke Schaffen in de omgeving van Diest.
Schaffen heeft een onmiskenbare band met het leger.
Er hangt een suppo in de lucht, waar met de regelmaat van een zwitserse klok champignons uit vallen, en langs paden en wegen komt men er de verdedigers des vaderlands tegen, bepakt en bezakt op wandel.
Ik vraag mij goed af wat er zoal in hun overbemeten rugzakken zou kunnen zitten ...een opgevouwen caravan ... of misschien hun boodschappen uit de delhaize ... of gewoon kantenpapier op een bolleke gerold ...
Ik kan mij best voorstellen dat de grootste wens van een parachutist een zachte landing is En dus zijn er, in de wijde omgeving verspreid, een behoorlijk aantal dames te vinden die, mits een kleine vergoeding, bereid zijn tot het aanbieden van een stuk hunner matras.
Toffe namen hebben die bars ... de klassieke Malibu, de liefelijke Lorelei, de langoureuse Lagonda, de paradijselijke Paradiso ... De tofste naam vind ik toch nog altijd de "Daddy's Hobby'.
Opgelet, de lokale chirotrekkers noemen zich blijkbaar ook Paradiso. Ook een gedacht om nu juist zo een naam te gaan kiezen voor een jeugdbeweging ... En manneke, waar ga je naartoe deze namiddag ? Oh, gewoon effekes naar de Paradiso, ma ...
Verder is er ook nog een feetszaal met de wellicht zeer toepasselijke naam 'De kromme elleboog'. Ik kan mij best voorstellen dat er wel enkele suppowippers moeten rondlopen die, bij hun landing, de aangeboden matras net hebben gemist en zich nadien makkelijk kunnen vinden in die naam.
Maar voor de rest ziet het er best aangenaam uit in Schaffen. Er is tenminste nog plaats om uw armen uit te strekken, zonder iets te raken, en je kan er ook op alle mogelijke manieren van de grond gaan, en weer terug.
28-01-2009 om 17:23
geschreven door Hercule Poireau
Is voor ons eigenlijk la voix du sud, want la voix van Lille, la voix van chti-country, de lokale gazet dus.
Zo frans en toch zo vlaams, zo vlaams en toch zo frans, het is er duidelijk een twijfelgeval. Maar niet voor de inwoners. Zij zien zichzelf wel degelijk als frans, of algerijn, of afrikaan, of ...
De buitenwijken, les banlieus, zijn volgens de connecties van POireau bij de lokale smurfen, te vermijden terrein voor al wat met een belgische nummerplaat rondrijdt. Te opvallend. Met wat chance keer je terug met enkel je nummerplaat, met wat malchance keer je terug drijvend op de Leie, zonder nummerplaat. Eergisteren, een doodnormale weekdag, acht wagens in de fik ...
Uitnodigend ...
Maar, als er buitenwijken zijn, moeten er noodgedwongen ook binnenwijken zijn. En jawel, die zijn er ook.
Lille heeft een 'oud' gedeelte en een 'nieuw' gedeelte en een shoppingcentre. Om te beginnen met het shoppingcentre, Euralille, moet ik al enig voorbehoud uitspreken. Je zal er niets vinden dat je niet zou kunnen vinden in pakweg Wijnegem of andere gelijkaardige monsters. Tenzij je masochistische neigingen hebt zou ik het u dus ontraden.
Het 'nieuw' gedeelte van Lille ... is eigenlijk ook een Euralille maar dan zonder een dak. Brede verkeersvrije straten zoals je er dertien vindt in een half dozijn, inclusief een winkelgalerij met Fnac, welke uitmondt onder La Voix du Nord. Tenzij je masoch .... dat heb ik al gezegd.
Het 'oude' Lille is inderdaad oud, of zo ziet het er toch uit. Opgelet om niet te 'sjoempelen' over de hobbeldebobbeltrottoirs, maar dat maakt het nu juist rustiek nietwaar. Hier en daar een bedelaar die daar al zit sinds de middeleeuwen, veel 'studenten' die een vergelijkende studie uitvoeren over de horeca-gelegenheden en daar ook veel over te vertellen hebben blijkbaar, en ook wat chti-chti-madammen.
Bref, een mooie mix maar met dien verstande dat er een duidelijke scheidingslijn lijkt te bestaan tussen de twee stadsgedeelten. Oud en nieuw hebben elk hun eigen publiek en er wordt duidelijk niet verbroederd. Nochtans is er een poging ondernomen. Op de 'Grand Place' heb je iets over de helft ricting 'nieuw Lille' de 'Furet** du Nord', een enorme boekenwinkel, en iets over de helft richting 'vieux Lille' de Mac Donnalds. (**un furet: een fret, een snuffelaar, een onstoppingsveer) Tussen de twee, in het midden van het plein, staat een enorme fontein en bij goed weer zitten de twee werelden gemixt op de rand van de badkuip. Maar daar houdt het dan ook op. Egalité en fraternité, mais pas le pour le portemonnee.
POireau zou POireau niet zijn moest hij u ook geen informatie geven over ... het versterken van de innerlijke mens.
Dus zou ik u het volgende durven aanraden:
Voor enen zandwitz: chez PAUL. Het is wel een 'fabriekssandwich' maar al bij al nog best eetbaar. U vindt er verscheidene in Lille waar u een meeneemexemplaar kan kopen of, als u liever gezeten bent, is er ook een Paul met tafels en stoelen te vinden op de hoek van de straat wanneer u de Grand Place verlaat langs links van 'La Voix du Nord'. Bij de gezeten versie is een stukje frambozentaart ook niet te versmaden.
Zin in iets warms ?
Dan dien ik u te verwijzen naar de rue de la Monnaie, ter hoogte van de Place du Concert, bij Via Corsica. Zoals de naam het zegt, Corsicaans eten in het noorden maar wanneer je er je ogen sluit en er begint te knabbelen, zou je je wel op het Ile de Beauté kunnen wanen. Geitenkaas, charcuterie en I Muvrini muziek op de achtergrond aangevuld met een glaasje mirtewijn. Speciaal, alles een beetje 'rustiek', maar goed en prijselijk. Als dessert een mousse van châtaigne (kastanje).
Er zou (ik kan het u nog niet bevestigen uit ervaring) ook nog 'il bucco di lupo' zijn (de wolvenmuil ... nogal een naam voor een restaurant), maar dan is het weer eens italiaans en ik zie echt niet in waarom een belg in Frankrijk italiaans zou moeten eten.
24-01-2009 om 22:30
geschreven door Hercule Poireau
Waneer het buiten stijf koud is, heb je de neiging een leuvense stoof op te zoeken en waar kan je die beter vinden dan in Leuven dus was Poireau verleden zaterdag te vinden in Louisville.
Tien uur in de ochtend en alle bondgenoten lijken nog te slapen. Hier en daar een verkleumde ziel en voor de rest niemand te zien. Of toch wel, een eenzame saxofonist die vol ijver staat te blazen in de Diestsestraat in de hoop dat zijn pijp niet zal bevriezen.
Als er nu één ding is dat Poireau moeilijk voorbij kan is het wel de kookwinkel in de Diestsestraat. U weet wel, zo een winkel waar men hebbedingen voor de keuken verkoopt. Ook ditmaal was het weer barak en liet ik mij verleiden door een spiksplinter nieuw oestermes met aangepaste handschoen.
Daar sta je dan met je nieuwe aanwinst ... zonder iets om het op uit testen. Frustrerend ...
Dus zat er niets anders op dan enkele verse slachtoffers te gaan zoeken en in Leuven vind je die gegarandeerd bij de Walvis in de Mechelsestraat. Even later hingen de toekomstige slachtoffers, onwetend, zusterlijk naast het even toekomstige moordwapen.
Thuis gekomen worden de oestertjes vakkundig ontdaan van de restanten zeewier achter hun oren en kan de slachtpartij beginnen.
Toch straf hoe mottig zo een oester er kan uitzien aan de buitenkant. Pure Roccoco. En dat terwijl ze toch zouden moeten gestreeld geweest zijn door de liefdevolle deining van de bretoense golven.
Maar niet getreuzeld, daar gaan we.
STEEK, wring wring wring Plops !
Ah, dag mademoiselle de oester, wat zie je er weer goed uit vandaag ... Geen reactie Het is altijd hetzelfde, je bent dan eens vriendelijk en dan doen ze alsof ze je niet kennen. Mademoiselle haar wit lijveken ligt daar zomaar open en bloot in haar paarlemoeren huizeke, muisstil.
Ze probeert mij zeker te doen geloven dat ze iets mankeert ...
Prutpruts, effekes mee wiebelen. Geen reactie.
Ah ah, het zit zo ... Dan gaan we over tot de trukken van de kermis. Hoe kan je weten of een oester goed is of niet ? Heel simpel, je doet er een klein drukpe citroen op en je kijkt heel goed.
Als ze een zuur gezicht trekt is ze goed.
Drup ... Ja ! mademoiselle rilt in haar schelp.
Sluurrrpp
Mademoiselle probeert zich nog vast te klampen aan mijn amandelen maar het is hopeloos. Met een heel zacht 'au secours' verdwijnt ze in de diepte, weldra gevolgd door de rest van haar familie.
Ik weet het, ik ben een beul, een oesterverkrachter, een moluskendoder, ... En ik trek er mij niets van aan. Het is trouwens allemaal de schuld van die kookwinkel die mij, met voorkennis van de gevolgen, een moordwapen heeft verkocht ...
14-01-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Aangezien we het nu toch over Henegouwen hebben, lijkt het me ook aangewezen uw aandacht te vestigen op het stadje Ath.
Alle inwoners leven er ofwel in verwachting ofwel in herinnering van het vierde week-end van augustus. Dat is immers het week-end dat de reuzen de stad over nemen naar aanleidng van het huwelijk van Goliath.
Op vrijdagavond wordt zijn broek verbrand, Op zaterdag om 14u30 treedt hij in het huwelijk. Om 17u krijgt hij mogelijks al op zijn donder van een lokale David en daarna eet iedereen mastellen. (taartjes) Vandaar waarschijnlijk ook de brusselse uitdrukking: een mastelle op a gezicht kraaige (meppen krijgen) Op zondag heeft iedereen een opgeblazen gevoel en dus is er bijeenkomst van luchtballonnen. De stad blijft in feeststemming tot 08 september, op welke weekdag dit ook mag vallen, en dan eet iedereen mosselen.
Goliath nodigt natuurlijk zijn famillie uit op zijn huwelijk en zo is ook het ros Beiaard, le cheval Bayard, aanwezig in de stoet.
Tot nu toe zegt u wellicht bij uzelf: bwoh, allemaal goed en wel, maar wat hebben wij daarmee te maken ?
Awel,
Behalve de stad van de reuzen is de omgeving van Ath ook de bron van de Dender, welke dan ook de stad volledig omspoeld.
Dus mannekes, als u richting Geraardsbergen, Ninove, Aalst, Dendermonde en zo verder richting Antwerpen woont, dan moet u er toch wel serieus rekening mee houden dat al wat tijdens de Ducasse in het water terecht komt, en ik laat u zelf bedenken wat dit zoal allemaal zou kunnen zijn, vroeg of laat bij u voorbij zal komen zwemmen. Vermits de Ducasse terug gaat naar een processie uit de 14e eeuw, vrees ik dat u ook weinig in de pap zal te brokken hebben moest de goesting u bekruipen om hiertegen te gaan protesteren. Na 600 jaar zou het het inmiddels al moeten gewend zijn ...
Neem het van mij aan, dan doet u er beter aan om zelf te gaan deelnemen aan de Ducasse.
Moest je zo lang niet kunnen wachten, ook goed. Als je er dan toch bent, raad ik u aan om even binnen te stappen in de bakkerij op de hoek van de rue du Pont Quelin (geeft uit op de Grand Place) en de Grande rue des Bouchers. Het zou best kunnen dat u nadien regelmatig naar Ath zou willen ...
09-01-2009 om 17:41
geschreven door Hercule Poireau
En dus heeft Poireau vandaag het Henegouwse continent doorkruist op zoek naar de mythische bronnen van de Zenne. En zo kwam hij terecht, naast Soignies, in ... Naast. Veel is er ook naast Naast niet te beleven, en dus zakte ik eventjes af naar Soignies, oftewel Zinnik in 't flemsch.
Daarmee weten we dan ook onmiddellijk waar de naam Zenne vandaan komt, of waar de naam Zinnik vandaan komt, of vice verca le contraire, enfin de twee namen lijken straf op mekaar.
Awel, Soignies dat lijkt mij nog een tof stadje te zijn. Niet te groot, niet te klein, met veel kronkelstraatjes. Aan het stadhuis werd het plein heraangelegd met beelden van, onder andere, ... pinguïns. Een heel toepasselijk zicht vandaag moet ik zeggen ... maar vraag me niet wat die pinguins daar staan te doen in normalere temperaturen. Temeer dat er even verder nog een hert en een everzwijn staan en nog wat verder een paard. Ik zie met de beste wil van de wereld het verband niet, maar het moet er zijn ...
Uit pure curiositeit heb ik dus nog wat gezocht.
Verder dan een jumelage met Hazebrouck in Frankrijk kom ik niet en bovendien zou dat nog een beest toevoegen aan de collectie.
Pas op, Soignies bestond blijkbaar al in de jaren 600 nc. Toen bestonden verdorie de Franken en de Merovingers nog. Blijkbaar bezitten ze zelfs nog een tupperware-doos uit die tijd in het lokale museum. De eerste geschreven vermelding dateert van 810 nc
Verder valt er nog iets te zeggen over de ondergrond welke bestaat uit massieve blauwe steen, uit Henegouwen, ah ja natuurlijk.
Met een beetje geluk loopt u al jaren, elke dag, over een stuk Soignies zonder het zelf te weten ... denk daar maar eens over na.
07-01-2009 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
POireau heeft een zijn jaar met een goed voornemen gestart.
Dit jaar wil hij, vrijwillig, langer dan twee uur in Antwerpen kunnen blijven,
Het is ambitieus, ik weet het ... En dus is er training nodig. Op 2 januari is hij er onmiddellijk aan begonnen.
En zie, met wat goede wil en veel zelfcontrole is het zowaar voor een eerste maal gelukt. Ik had mijn pinnemuts diep tot over mijn oren getrokken, kwestie van niet te veel te horen en mjn zonnebril met lederen glazen opgezet, kwestie van niet te veel te zien.Vul dat nog aan met een dikke jas om niet te veel te voelen, en voilà, POireau voelde zich zowaar min of meer op zijn gemak.
Allée, het gedacht doet veel en dus heb ik mij toch constant lopen in te prenten : " het zal wel gaan Poireau, je bent niet in Antwerpen, rustig blijven, rustig blijven, niet denken aan de Meir(de) ..."
Er zijn natuurlijk wel een paar moeilijke ogenblikken geweest. Bvb de hoek omdraaien aan de Bourlala, Oh pénibel ... De gruunpleutz, moeilijk moeilijk ... Maar als je er door moet, moet je er door.
Als apotheose heb ik besloten om binnen te gaan in het hol van de leeuw, allé van het poezeke, bij "de smoak van 't stad", Désiré de Lille. Gedurfd, ik weet het ...
Aangezien de pateekes mij nog de oren uitkwamen van nieuwjaar, heb ik besloten om de homepatische geneeswijze te gebruiken en het kwaad te bestrijden met het kwaad. En dus heb ik mij een portie smoutebollen besteld en deze met smaak naar binnen gespeeld onder de verblijdende gedachte: als ik geen Antwerpenaars mag opeten, dan maar vetbollen.
Lang heeft het er niet geduurd want de tafel naast ons zaten er weer, en hoe kon het ook anders, een kudde nooderburen luidruchtig te blaten. Dan bekruipt je de goesting om je smoutebollen één voor één in hun schuiftrompet te duwen, maar ja, ik ben zelf ook op den vreemde en dus moet ik mij rustig houden.
Bref, het is mij gelukt ! TWEE uren in Antwerpen gebleven zonder een aanval van hyperventilatie en zonder huiduitslag nadien. Een waar succes.
Het is nu niet omdat het één keer is gelukt dat het elke keer zal lukken, maar waar een wil is is een weg, ook al is het dan de E19.
Applaus ?
Dank u, dank u !
03-01-2009 om 21:21
geschreven door Hercule Poireau
Inkoopkes doen voor uwen interieur en tegelijkertijd de randen van de beschaving verkennen ?
Het is mogelijk richting noord bij noordwest in Spiere-Helkijn ...
U zal het zelf moeten opzoeken op een kaart want bij het intikken op een GPS komt er gegarandeerd rook uit het toestel, maar het bestaat echt.
Aan de Ijzeren Bareel vindt u, als alles goed gaat, woonwinkel SLOTS. Het is een beetje Flamant-achtig maar dan beter, naar onze goesting dan toch. Een grote collectie tappiseerpapier, meubelstoffen, meubels en garnituren.
Verhongeren moet je er ook niet doen. Er zijn zelfs mensen die er komen gewoon om iets te eten, nogal wat fransosen want de grens is ook maar een mussenscheet verwijderd.
Je kan ook de straat over steken waar je dan een decoratiezaak vindt die het eerder oostelijk gaat zoeken. Lachende boedha's, slapende boedha's, serieuse boedha's, boedistische boedha's, ... U kan er ook een samenvattingen vinden van de zoölogie van Antwerpen in de vorm van een olifant die op een rat zit en het nog plezant vindt ook, of een kruising tussen een madam en een octopus, ... Veder nog rietwerk.
Even verder is er nog een interieurzaak waar het wat rommeliger aandoet en waar men blijkbaar nog op zoek is naar een eigen stijl, en dus maar van alles wat bijeen heeft gezet.
En natuurlijk is er de onvermijdelijke Auchan in de buurt (Leers) waar je de Sarkozistische economie kan ondersteunen.
Voor het geval van kan je nog altijd effekes doorduwen tot het eiland Lille.
21-12-2008 om 22:24
geschreven door Hercule Poireau
Herinnert u zich nog de skeletten van de dinos in het natuurhistorisch museum aan de cinquantenaire in Brussel ?
Die dingen stonden daar al zo lang op dezelfde plaats dat ze al bijna in fossielen veranderd waren.
Uit goede bron heb ik vernomen dat er eindelijk een ietwat modernere look is gegeven aan het museum en dus wordt het misschien wel tijd om er terug een bezoekje te brengen.
Het is maar een suggestie nietwaar ...
Maar, op een museumbezoek moet men zich voorbreiden en dus is Poireau even gaan kijken in Bernissart waar enkele miljoenen jaren terug een dinokennel stond en waar men dus de beentjes heeft opgegraven
Bernissart, le pays de l'iguanodon ...
En waar ligt Bernissart dan wel zal u zich afvragen.
U rijdt vanuit Brussel richting Parijs, de E19 dus en voorbij Mons, net voor u aan de Franse grens komt slaat u rechts af richting Doornik oftewel Tournai. Zowat halverwege tussen Mons en Tournai ligt Bernissart in het land van de prille Schelde. Bien fait pour les Français, want het zijn dus wel degelijk belgische dino's.
Als u nu eens een verloren gat wil zien, wel daar is het een verloren gat.
Voorzie uzelf van een thermos koffie want indien u het lumineuse idee zou krijgen om ergens binnen te stappen om een koffie te gaan drinken is de kans groot dat u een bak afkooksel van gisteren voorgeschoteld krijgt. Vraagt u naar koffie van vandaag, dan zal u morgen nog eens moeten terug komen. In het beste geval bekomt u een plastic filterken waarvoor dan eerst een prehistorische waterkoker wordt boven gehaald.
Mogelijks is dit alles opzettelijk gedaan om in de dino-mood te kunnen blijven, maar ik betwijfel het.
Feit is dat het er in putteke winter een ijzige bedoening is, echt truusteluus, en dus lijkt het mij een ook aannemelijke theorie te zijn dat de dino's het voor bekeken hebben gehouden omwille van een al dan niet subiete ijstijd.
Maar we mogen niet te vlug opgeven.
Weldra wordt het weer lente en dan gaan in Bernissart de Pteranodons weer fluiten waardoor het er al en stuk aangenamer zal uitzien.
12-12-2008 om 19:49
geschreven door Hercule Poireau
T'is weer zover, Ciboulette heeft weer een uitstap gevonden ... Naar de kelders van den Abbatoir in Anderlecht.
En wat is er zoal te vinden in de kelders van een slachthuis ? Een hoop dode dinges ... Ja, ik weet het, ons Ciboulette is een beetje speciaal op dat vlak.
Enfin, ze wilde dus absoluut gaan zien naar Plastic Bertrand, niet de zanger maar wel Bertrand die, om god weet welke reden, ooit besloten moet hebben om van zijn afgestorven body een plastinaat te laten maken.
Bertrand is dus leeggezogen geweest, volgepompd met plastic, zijn vel afgedaan en wordt nu, tegen betaling natuurlijk, tentoongesteld als een soort opgezette muskusrat.
En dat is dus waar Ciboulette absoluut wil naar gaan kijken ... Wel dan toch zonder mij ! Dat men geïntersserd kan zijn in anatomie kan ik begrijpen, maar ingaan op de platte commerce van 'Körperwelten' weiger ik.
S'namiddags kwam Ciboulette terug thuis en ze legde mij haarfijn uit hoe zij vol verwondering had staan kijken naar wat eens eens mens was geweest, en vakkundig in sneetjes was gesneden , inclusief zijn pitteloe.
Ik heb ze maar laten vertellen ... En bij mezelf gedacht dat ik dan toch nog liever mijn eigen pitteloe heb, onversneden.
24-11-2008 om 23:20
geschreven door Hercule Poireau
Kan u ook niet meer volgen en hebt u ook uw Fortis aandelen zien veranderen in Slaptis aandelen ?
Je moet het altijd positief blijven bekijken.
Toen je aandeel 30 euro waard was en je verloor 10% dan was je 3 euro kwijt. Nu je aandeel 3 euro waard is en je verliest ook 10% dan ben je slechts 0.30 euro kwijt.
Je ziet, je situatie wordt er met de dag beter op ...
Moest je toch nog tot de moedigen behoren, koop dan aandelen van Tiense Suiker. Gegarandeerd dat binnenkort de mensen zullen gaan hamsteren.
En als je dan toch een verantwoordelijke zou zoeken, kijk dan even richting de TiTa-Tovenaar-Consultant-Vlerick-boys. Zij hebben jaren het principe komen verkopen dat niet winst belangrijk is, maar wel de groei van de winst.
Merçi jongens ...
08-10-2008 om 18:38
geschreven door Hercule Poireau
Een goede veertien dagen terug heb ik zowaar een uitgestorven soort ontdekt !
Zomaar, toevallig, domweg, terwijl ik op mijn oprit rondloop, kom ik argeloos tot het besef dat ik deze soort ooit al eens had gezien, jaren terug, en toen ook al ergens rond mijn huis.
Sindsdien niets meer, verschwunden, in het grote niets opgeggaan, nooit of te nevver meer opgemerkt.
En dan, plotseling, zie ik de soort terug, in een camion nog wel. Een mens denkt dan direct aan een fata morgana, een ziensbegoocheling en pitst zichzelf krachtig in de armen. Niet te geloven ! Een werkende aannemer ! En dan nog wel één die ik ken !
Ik ben subito presto in mijn archieven gedoken en even later had ik een oude faktuur, bevend, in mijn hand. Zou het kunnen ???
Ik heb mijn zondags kostuum aangetrokken, mijn tanden gepoetst, afterschaaf opgespoten en vervolgens met klamme handjes de telefoon genomen.
Allo weledele mijnheer de aannemer, kende gij mij nog ? t'is hier herculleken van aan de hoek waar die twee straten bijeenkomen en waar dat huis staat met een dak erop. Aan de andere zijde een instemmend gebrom ...
Stoort het u als ik u stoor ? Aan de andere kant een ontkennend gebrom ...
Mijnheer de hooggebouwde aannemer, zou in in uw oneindige goedheid in overweging willen nemen of u mij misschien zou kunnen komen pluimen ? Aan de andere kant een twijfelend gebrom ...
En dan, oh zaligheid, een zacht : ja poireau, ik wil.
Jubelt, juicht, steek het vuurwerk aan, trekt de champagne af !
Ik heb een aannemer gevonden !!! Straffer nog, er ligt al een hoop isolatieplaten op mijn oprit !!! Ik ben nog vanzeleve zo content geweest dat ik mijn oprit niet meer op geraak. Zet ze maar vol, hoe meer hoe, liever. Nog ! Nog!
01-10-2008 om 21:24
geschreven door Hercule Poireau
in de serie 'vul eens uw buik' heb ik voor de geïnteresseerden nog een adres te vermelden:
L'atelier de Michel D. Oud Korenhuis 31 te 1000 Brussel.
De D. staat voor Doukissis en deze mijnheer is in 1997 Eerste Kok van België geweest (de Posper Montagné-prijs) voor zijn bereiding van 'la lotte accompagnée ses trois garnitures')
Ga voor de lunch aan 19 euro ( entrée/plat/dessert ) ( lauwe saumon met kruidenolie, pintadeau met oesterzwammen, chocolademousse of javanais) Met een glas deftige wijn of een Carlsberg erbij en een koffie nadien mag je terug buiten voor ongeveer 25 euro pp.
En je mag Poireau geloven, voor die prijs mag je al heel ver lopen om iets van dezelfde kwaliteit te vinden.
Wil je absoluut s'avonds of in het week-end gaan, dan mag je de prijs p.p. ongeveer verdubbelen. Wil je dan ook nog de plezante uithangen en gaan voor het 'degustatiemenu met aangepaste wijnen' dan betaal je een aangepaste prijs van 65 euro pp.
De lunch dus .
Merçi monsieur D, het was mij een waar genoegen.
www.ateliermicheld.be
17-09-2008 om 21:41
geschreven door Hercule Poireau
POireau is weer eens op een verdoefte affaire gevallen ...
Gezien ik de laatste paar weken nogal volg wat zoals te koop wordt aangeboden op 2ehands, ebay en marktplaats.nl was ik toevallig op een aanbieding gevallen, zonder mij pijn te doen, van een zaagske van Makita.
Denk je zo bij jezelf, bwah, waarom niet ...
Awel, ik ben tot de conclusie gekomen dat het om een nep-makita gaat, een mislukte kloon, een kopie.
Blijkbaar hebben de spleetogen de truuk gevonden om alles en nog wat te kopiëren, zij het dan in een minderwaardige kwaliteit, en natturlijk voor een minderwaardige prijs. De machine ziet er nagenoeg hetzelfde uit maar de koffer waar ze in zit is niet in het typische makita-turquoise maar in het zwart. Of ze ook zaagt weet ik niet maar ik veronderstel van wel, zolang je je maar beperkt tot het afzagen van sneetjes salami.
Bien essayé !
Ons Ciboulette heeft ook zoiets beleefd.
Ziet ze op internet een 'shop' (A-shop genaamd) en wat verkopen ze daar ? Saccochen van Prada voor een kleine 100 euro. Een ouder modelleke, dus ja ... Enfin, zo wordt het toch aangekondigd. Blijkt dat A-shop in Hong-Kong zit.
Om uw saccochken te doen afkomen hebt ge nog eens 25 euro aan uw rekker. Maar enfin, voor die prijs kunt het niet zelf gaan halen.
Ga je naar de bank voor een overschrijving naar Hong Kong en keokenbak, je hebt nog eens voor 20 euro aan je broek.
Tja, dan begin je toch te denken: is het sop de saccoch wel waard en dus zeg je wijselijk foert, in het chinees.
Denk nu niet dat ze je gaan gerust laten, vergeet het maar.
Om de twee dagen een mail in je doos om te vragen waar je centen blijven. En op de duur beginnen ze je zelf uit te leggen dat ze echt wel degelijke kopies maken van merksaccochen. Niet van echt te onderscheiden.
Met al de chinezen maar ...
Ik begin mij af te vragen of onze vier F-16's ook toevallig niet ...
06-09-2008 om 20:26
geschreven door Hercule Poireau
Poireau is nu niet bepaald van het soort de de brol van iemand anders in huis haalt maar zo nu en dan maakt hij een uitzondering.
Zoals u wellicht wel weet, willen echte mannen altijd de grootste en de zwaarste hebben, en om mijn confraters te volgen in hun streven had ik besloten om eens een zware boormachine te kopen. Zo een rambo-ding. Niet dat ik veel gaten te boren heb in mijn gruyère, maar het heeft wel iets om voor uw gevel te staan paraderen met een kalachnikov-boor. Tot wanneer je natuurlijk de prijs ziet van een nieuwe kalachnikov ... Niet getreurd cependant.
Er is nog altijd ebay.be en 2ehands.be voor belgiê en marktplaats.nl voor Nederland.
Et voilà, in Brugge vindt ik een rasechte Hilti machine, met stamboom, en in Utrecht vind ik dan weer de kogels om het ding te laden. Et tout ça aan de prijs van een vulgaire Black und Decker.
Dat wordt een beetje rondrijden dit week-end, maar daar hebben we niets tegen, vu que mijne employeur zo vriendelijk is om jus voor mijn bedrijfslimousine ten laste te nemen. Merçi employeur.
Indien u dus in de volgende weken in de omgeving van Brussel een stofwolk ziet opstijgen, weet dan dat Poireau aan het oefenen is met zijn nieuw speelgoed.
20-08-2008 om 19:56
geschreven door Hercule Poireau
krijg ik op mijn gastenboek een example van een grand écart van hier tot ginder ...
Niet voor het één of het ander, maar dàt zie ik ons toch nog zo direct niet doen. Alhoewel, met medewerking van een plaske lijnolie is er natuurlijk veel mogelijk ...
19-08-2008 om 21:41
geschreven door Hercule Poireau
zeventien volle jaren had ik er voor gespaard ze waren mijn trots, mijn waardigheid de zichtbare tekenen van mijn mannelijkheid één enkel kleefverband heeft ze zomaar weggemaaid vaarwel mijn borstharen
13-08-2008 om 21:08
geschreven door Hercule Poireau
Neem nu, ik ga met mijn zakskes tuinafval naar het containerpark alwaar ik met veel ijver mijn restanten de metalen trap op draag om ze in de container te kieperen.
Komt daar een bejaard koppel aan die zich ook van twee zakken tuinafval willen ontdoen.
Madam moedigt mijnheer aan van beneden, en mijnheer bestijgt vol vuur en vlam de eerste treden van de trap, waar hij plotseling blijft staan, wellicht overweldigd door de aanblik mijner imposante musculatuur.
Vraagt hij mij uit de diepte of ik even kan helpen om zijn nogal groot uitgevallen plastic zak effekes tot boven te krijgen.
Natuurlijk wil ik dat ...
Ik neem dus met mijn linker hand de kwestieuse zak vast en trek, terwijl de antikwiteit aan de onderzijde duwt. Maar op antikwiteiten kan je duidelijk niet betrouwen en plotseling stopt hij met zijn energieaanbreng.
Conclusie, ik sta wankel op de trap met aan met linker kant een verkeerd ingeschat gewicht. Want ja, de zak bevat niet enkel het door mij voorziene en bovenop zichtbare snoeisel, maar ook een flinke overschot van madam haar opgeschoten pattatten ...
Patatra, Poireau verliest zijn evenwicht, een voet schiet van de trede en Poireau komt met zijn torso tegen de, gelukkiglijk wel aanwezige, reling terecht.
Dat wordt eventjes naar adem happen ...
Gaat het menier ? Hed u giene zier gedaan ? Poireau houdt zich stijf. Ja ja madam, ça va ...
Miljaarde miljaarde, Nu een week later is er nog altijd een bluts in mijn ribbenkast en elke keer als ik effekes wil kuchen, om nog niet spreken van niezen, lijkt het alsof er iets afscheurt binnenin ... Maar, madam is van haar rotte pattatten vanaf en Poireau zal in het vervolg tweemaal nadenken vooraleer aan een onbekende zijn zak te trekken.
08-08-2008 om 15:53
geschreven door Hercule Poireau
Nog zoiets ... de namen die muziekgroepen zichzelf geven ...
"De ke(i)vers" of "de rollende stenen" ... ge moet er maar op komen ...
Neem nu 'the rolling stones' bvb Hoe komen die aan hun naam ?
Simpel:
Mickske en Keithje zaten samen op school en vonden blues, rithm and blues, wel goed klinken en dus waren ze grote fans van artiesten als bvb Muddy Waters. Deze Muddy Waters, ook al zo een naam ... , schreef een lieken met de titel 'Mannish boy' , een zot manneke dat nooit op plaats kon blijven en dus een 'rolling stone' was. En voilà, ze hadden hun naam gevonden.
Maar waarom noemde Muddy Waters een vent met punnaisen in zijn schoenen dan een rolling stone ? Een dichterlijke vrijheid van hemzelve ?
Begot nee, dat is een uitdrukking welke terug gaat tot bij de romeinen en wel naar een serie gedichten van Plubilius Syrus die leefde in de eerste eeuw VC en die daarin iemand die geen wortel kan schieten een rollende steen noemt. Zo is dit blijven bestaan en tot in de engelse taal verzeild geraakt als een uitdrukking.
03-08-2008 om 23:26
geschreven door Hercule Poireau
Its a deceptively simple question. A mish-mash of colliding egos, conflicting claims and confused memories has led researchers down many false trails while searching for the origins of this American art form, not least where its name came from.
To pluck some examples from the many in the books: people have pointed to Jasper, the name of a dancing slave on a plantation near New Orleans in about 1825 whose nickname was Jazz; to a Mississippi drummer named Chas Washington in the late nineteenth century or to Chas, the nickname of Charles Alexander (of Alexanders Ragtime Band) about 1910; to a Chicago musician named Jasbo Brown; to a band conductor in New Orleans about 1904 called Mr Razz; to the French chassé, a gliding dancing step that had already been turned into the archetypically American verb sashay as long ago as the 1830s; to the French jaser, useless talk for the pleasure of hearing ones own voice; or the Arabic jazib, one who allures.
The intimate association of jazz with American black culture has led others to look for an origin in African languages, such as the Mandingo jasi, become unlike oneself, Tshiluba jaja, cause to dance, or Temne yas, be extremely lively or energetic.
One early jazz player, Garvin Bushell, was sure it had a fragrant origin. In his 1988 book Jazz From the Beginning, he remembers his early days in music, around 1916: The perfume industry was very big in New Orleans in those days, since the French had brought it over with them. They used jasmine oil of jasmine in all different odors to pep it up. It gave more force to the scent. So they would say, lets jass it up a bit, when something was a little dead. John Philip Sousa suggested in the 1920s that jazz slid into our vocabulary by way of the vaudeville stage, in which all the acts would come back on to the stage at the end of a performance to give a rousing, boisterous finale called a jazzbo, a type of low physical comedy. (This one looks plausible; however, jazzbo isnt recorded before 1917 and might be from jazz plus bo, an abbreviation of boy.) If you werent confused before, I suspect you are now.
There are more folk etymologies around this word than almost any other, many of them vehemently held in defiance of the evidence.
What we do know, as the result of research by Gerald Cohen, is that the word suddenly starts to appear in the San Francisco Bulletin in March 1913 in a series of articles about baseball by E T Scoop Gleeson (its recently been found that an isolated example appeared about a year earlier in the Los Angeles Times, but this is also in a baseball context). Early examples had nothing to do with music but referred to an intangible quality possessed by baseball players, what another writer in the newspaper, Ernest Hopkins, described in April that year as life, vigor, energy, effervescence of spirit, joy, pep, magnetism, verve, virility, ebulliency, courage, happiness oh, whats the use? JAZZ. Nothing else can express it.
Gleeson later said that he had got it from another newsman, Spike Slattery, while they were at the training camp of the local baseball team, the San Francisco Seals. Slattery said he had heard it in a crap game. Art Hickman, an unemployed local musician, was at the camp to make contacts among the newsmen but took on the job of organising evening entertainments. Among these was a ragtime band he created from other out-of-work musicians, including a couple of banjo players. It was this band that developed a new sound that started to be described in the training camp as jazz. This name went with Hickman to engagements in San Francisco and later to New York, though his type of syncopated rag, later to be called sweet jazz, turned out to be a dead end musically.
By the following year, it seems that the word had spread to Chicago, most probably through the efforts of another bandleader, Bert Kelly. In 1916 it appeared there in a different spelling in the name of the New Orleans Jass Band. Despite this bands name, the word wasnt known in New Orleans until 1917, as early jazz musicians attested. It is said to have arrived through the medium of a letter from Freddie Keppard in Chicago to the cornet player Joe Oliver. Oliver showed the letter to his protégé Louis Armstrong and the name soon became applied to the New Orleans style that became dominant and which was later called hot jazz to distinguish it from the Art Hickman sort.
The big question remains: where did those San Francisco crapshooters of 1913 get their word from?
This is the point where we step off the path and run the risk of disappearing into an etymological quicksand. Scoop Gleason said that when they rolled the dice players would call out Come on, the old jazz. It looks as though they were using the word as an incantation, a call to Lady Luck to smile on them.
Its commonly said that the word had strong sexual associations, being a low slang term among blacks for copulation. This may be so, though its odd that the worldly-wise journalists on the San Francisco Bulletin didnt realise it at the time. If they had, they would surely have stopped using it, at least in their newspaper columns.
The first direct sexual associations date only from 1918, at a point by which the words musical sense had become firmly established. We have no knowledge of the racial background of those crap shooters in San Francisco, so theres even doubt whether the word has any associations with black English at all.
The most plausible sexual origin is in the word jism, also known as jasm. This has a long history in American English, being known in print from 1842 and probably a lot earlier still in the spoken language. It could have the same sense of spirit, energy or strength later associated with jazz, but the primary idea seems to have been semen or sperm, a meaning jism still has, one that has obvious associations with vitality and virility. It may be relevant that one of the earlier examples, in the Daily Californian in February 1916, writes the word as jaz-m. It doesnt seem too implausible to suggest that jasm lost its final letter, turned into jass and then into jazz.
Its likely that Gleeson and his fellow newspapermen didnt connect their new word jazz with jism, not knowing about the intermediate steps.
Of course, that just takes the whole matter back another step in this never-ending dance of word history.
The English Dialect Dictionary records the eighteenth-century form chissom, to bud, sprout or germinate, which looks possible.
Others have pointed to an origin, via black slaves, from words like Ki-Kongo dinza, the life force, or from other African languages. So at least some of those folk etymologies may be nearer the truth than one might have thought.
03-08-2008 om 22:28
geschreven door Hercule Poireau
U kent het wel, de heren met hun hoedje op die de volksfeesten opluisteren met hun charlestonachtige-muziek.
Maar waarom noemen ze dit Dixieland ?
Wie dixieland zegt, zegt New Orleans in Louisiana-America en dus moeten we het daar gaan zoeken.
In Louisiana spreken de oudsten onder de ouderen nog een soort frans. Denk bvb maar even aan de naam van hun carnaval ... le mardi-gras ...de vetten dinsdag dus.
Hoe komt dat ?
Omdat een zekere meneer de la Salle in 1682 de bron van de Mississippi vond en daarmee dan ook maar in eenzelfde beweging alle land dat door deze rivier bevloeid werd, inclusief de bijrivieren opeiste voor sa partie, la France.
En wie was er toen the big chief in Frankrijk ? Lowie de veertiende.
Dus werd het land Louisiana gedoopt en begon men er frans te spreken.
De neef van Lowie 14, le Duc d'Orléans, kon dan weer zijn naam geven aan de eerste grote stad in de nieuwe kolonie, zijnde ... Nouvelle Orléans ... New Orleans.
Na wat oorlogen hier en daar, wat inmenging van de engelsen en de spanjaarden, bleef er van het originele Louisiana maar een stuk meer over, dat uiteindelijk in de portefeuille van ons aller Napoleon belandde.
Nappy had dringend geld nodig voor zijn oorlogskes, en verkocht promt zijn overzeese tuin voor de ronde prijs van 15 miljoen dollar aan de Amerikanen.
Maar in Louisiana betaalden de mensen niet met dollars maar met frans geld, ah ja natuurlijk. En wat was er het meest courant geldstuk ? Dat van dix sous waar in het groot dix op stond geschreven.
En zo werd het stuk van Louisiana dat door Napoleon werd verkocht gekend als dix-land, dixie-land en vervolgens ging ook zijn uitbundige muziek bekend worden onder deze naam.
02-08-2008 om 22:20
geschreven door Hercule Poireau
Toevallig krijg ik een muziek cd in handen met de korte maar toepasselijke titel:
Rock before Elvis, before Little Richard, before Chuck Berry, Bo Didley or Bill Haley. Een mond vol om te zeggen dat het om originel opnames gaat uit de jaren vanachter in de 40, vanvoor in de 50.
Nu zit er bij zo een cd, als het een originele is natuurlijk, nagenoeg altijd een boekje. En wat leezekik in dat boekje:
Het woord 'boogie' is afkomstig uit de 14 eeuwse engels 'bugge', ook gespeld als bogy, bogey, booger en met als afgeleide woorden bugaboo, bugbear en bogeyman met als betekenis een geest, een spook, een angstverschijning.
In de 17e eeuw gaven de engelse kolonisten in de America's de naam 'booger dance' aan een nogal wilde ceremonie van de Cherokee-indianen. De indianen werden later verspreid in reservaten over de vier windstreken maar de naam booger of booger dance bleef bestaan en werd ook overgezet naar de voodoo muziek en dans uit het zuiden.
Als het er wat wild aan toe ging, was het booger. En zo kwam het dat de zwarte blues-muzikanten, begin 1900, de blues met een 'wild' ritme en een 'evil sound' boogie gingen noemen.
In 1917 komt voor de eerst keer de titel "The Boogie Rag" voor in een een song van een zekere Wilbur Sweatman In 1926 neemt Blind Lemon de "Boogie Rooger " op. In 1927 volgt dan een opname van Jimmy Blythe bij Chicago Capital Music Roll C° onder de titel "Boogie Woogie Blues", maar het betrof een opname zonder zang. In 1928 komt dan de opname van mijnheer Pinetop, met zang, onder de titel "Pinetop's Boogie Woogie"
En voilà, de Boogie-Woogie is geboren als muziekgenre.
De 'rock en roll' komt rond dezelfde periode tot leven. De blues muzikanten van Memphis en omstreken begonnen de term "rock" en "rocking" toe te voegen aan de term boogie waarbij 'rocken' een werkwoord is voor ritmisch heen en weer bewegen zoals in "to rock a boat" of een "rocking chair"
De roll was een andere affaire, want dat was al sinds de jaren 1800 een lichtjes crapuleuse uitdrukking voor het vrouwelijke geslachtsdeel, en als afkorting van 'the jelly roll'.
Rock your roll kwam dus eigenlijk neer op het volgende: waggelt met uw vagina ... wat de meeste dames ook inderdaad doen wanneer ze een rock and rolleleke dansen nietwaar.
Om het allemaal toch een beetje deftig te houden werd er nog een andere uitleg gegeven namelijk dat bij het spelen van boogie-blues de linker hand van de pianist 'rockt' (constant heen en weer gaan voor de lage tonen) en 'rollt' met zijn rechterhand (de hand 'rolt' vliegensvlug over de toetsen)
De term 'rock and roll' als 'muziekgenre' komt de eerste keer voor begin jaren 30 en meer bepaald bij de opname uit 1937 van Ella Fitzgerald van de song 'Rock it for me' (wat er dan zoal moest gerockt worden wordt er niet bij gezegd ...)
En als ge dat allemaal niet gelooft, dan maak ik u wel iets anders wijs.
27-07-2008 om 18:24
geschreven door Hercule Poireau
Of eerder Poireau op de kermis, op Brusselkermis. Een eeuwigheid geleden dat ik daar nog geweest was. Tot voorbije vrijdag, wanneer een nieuw avontuur mij richting Zuidstation dreef.
Ik moet zeggen dat de algemene indruk die ik kreeg eentje was van déjà-vu, oftwel: het is eigelijk allemaal nog hetzelfde.
Toegegeven, de paademolen staat niet meer op dezelfde plaats waar hij in mijn ver en kort geheugen altijd al had gestaan en dan is een mens al vlug zijn oriëntatie kwijt. Toegegeven, er is geen 'lutteursbarak' meer waar de overmoedigen een paar flinke muilperen konden in ontvangt nemen, voor zover natuurlijk dat de muilen inderdaad toebehoorden aan onbekende waaghalzen en de peren inderdaad echte peren waren. Toegegeven, een groot deel attracties zijn enkel bestemd voor in kindsheid vervallen of kinds gebleven volassenen. En toegegeven, het kost je een klein fortuin om je te laten dooreenschudden als een fleske Orangina op één of ander flikkerend marteltuig.
Maar
Vandervaeren verkoopt nog altijd zijin smoutebollen en de paardemolen draait nog altijd, inclusief zijn boemlala orgel. En er is nog altijd een spuukekot waar je nieuw lief in je binnezak kruipt bij het zien van een pop in Elviskostuum.
Ah, c'est bien. Content dat ik nog eens de geur van verbrande koutchoe heb kunnen opsnuiven.
27-07-2008 om 17:21
geschreven door Hercule Poireau
hierbij dien ik u te informeren over een epidemie welke ranzendsnel uitbreiding schijn te te nemen, de constrcutitis.
Het betreft een vennijnig virus dat verwonderlijk genoeg uitsluitend de familieleden van aannemers schijnt te treffen. Heel bizar ...
Het is al de tweede maal dat ik kennis krijg van dit fenomeen op een paar weken tijd. Aannemers nemen een afspraak en de dag voordat ze moeten langskomen blijkt een naast famillielid, totaal onverwacht, te zijn opgenomen in de kliniek, waardoor de afspraak spijtig genoeg niet kan doorgaan.
Ik begin nu toch echt wel een diep medelijden te krijgen met de bouwsector ... Temeer dat ik moet vaststellen dat de getroffen aannemers ook allemaal al een of meerdere faillisementen achter de rug hebben.
Wat een mens toch allemaal kan overkomen.
Misère de misère ...
17-07-2008 om 11:22
geschreven door Hercule Poireau
Komkommertijd is een periode van het jaar waarin weinig nieuws te melden is omdat politici en veel anderen op vakantie zijn.
Inhoud
* 1 Herkomst
o 1.1 Uit het Engels?
o 1.2 Uit het Duits?
o 1.3 Uit het Jiddisch?
o 1.4 Handel in komkommers?
* 2 Komkommertijd in het Nederlands
* 3 Verschijningsvormen
Herkomst
De herkomst van woord komkommertijd is niet helemaal zeker [1].
Uit het Engels?
Het is mogelijk dat dit woord een leenwoord is uit het Engels, waar kleermakers de term cucumber-time gebruikten. Dit woord is in 1700 voor het eerst opgetekend, in een Bargoens woordenboekje, met als betekenis 'Taylers Holiday, when they have leave to Play, and Cucumbers are in Season' [2].
Komkommers worden in de zomer geoogst, de adel verliet in de zomer de stad, waardoor er voor de kleermakers niet veel te verdienen viel. Volgens enkele Engelse slangwoordenboeken schijnt cucumber-time aanvankelijk vooral te zijn gebruikt door Duitse kleermakers in Londen, maar of die het woord uit Duitsland hebben meegebracht is twijfelachtig. De Duitsers spreken wel van Sauregurkenzeit ('augurkentijd), maar pas sinds het begin van de negentiende eeuw. In elk geval is de term in Engeland in onbruik geraakt.
Uit het Duits?
De Duitse term voor komkommertijd is Sauregurkenzeit (Zure-augurken tijd; Gurke is het Duitse woord voor "komkommer"). Dit woord stamt uit Berlijn, waar het voorkwam vanaf het eind van de achttiende eeuw. Ook voor dit Duitse woord bestaan verschillende mogelijke verklaringen over de herkomst. Enerzijds zou het kunnen verwijzen naar de verse aanvoer van zure augurken in de zomermaanden (Gewürzgurke is het Duitse woord voor "augurk").
Uit het Jiddisch?
Een andere verklaring is dat het woord uit het Jiddisch komt, en een verbastering is van Zóres- und Jókresszeit (afkomstig van de Hebreeuwse woorden zarót en jakrút), hetgeen betekent "de tijd van nood en treurnis". In de zomerperiode wordt Tisja Beav herdacht, de verwoesting van de tempel. Hieraan vooraf gaan drie weken van rouw.
Handel in komkommers?
Een andere verklaring is dat het woord komkommertijd afkomstig is uit de handel [3]. Volgens F.A. Stoett is de komkommertijd een slappe tijd, waarin weinig zaken gedaan worden, dus in de maand augustus, als er veel komkommers zijn en de handel over het algemeen niet zeer levendig is.
Komkommers werden in het verleden vooral in de zomermaanden geoogst. De kranten schreven dan onevenredig veel over de komkommeroogst en over de prijs van de komkommers.
Komkommertijd in het Nederlands
In het Nederlandse taalgebied is komkommertijd pas relatief laat opgetekend. In 1871 schreef het Nieuws van den Dag Wanneer begint de Komkommertijd? [...] Ik heb maar niet te weten kunnen komen op welken datum dit vijfde jaargetijde in den almanak opgeteekend staat. En Multatuli had het in 1877 over het hartje van den komkommertyd.
Aan het begin van de twintigste eeuw schijnen kranten in de komkommertijd vooral graag te hebben geschreven over zeeslangen. Althans, in 1914 schreef de woordenboekmaker M.J. Koenen bij het woord zeeslang, dat in de voorgaande druk nog zeer zakelijk was behandeld: Zeeslang, ook monsterslang, die, naar men wil, in den oceaan verblijf houdt en nu en dan gezien wordt, vooral in den komkommertijd. Twee jaar later schreef de volkskundige Jos Schrijnen: Fabelachtige sprookjesdieren zijn de meerkat, de beruchte zeeslang - óók bekend uit onzen komkommertijd en eveneens de zeeslang der lucht.
In het West-Vlaams werd de komkommertijd ruim honderd jaar geleden ook wel plattebonentijd genoemd, maar dat woord is inmiddels in onbruik geraakt.
Overigens wordt komkommertijd geregeld fout geschreven, en wel als kommertijd. Soms gebeurt dat opzettelijk, bij wijze van woordspeling (in de komkommertijd is er meer plaats in de media voor kommer, ellende), maar geregeld gebeurt het ook geheel onopzettelijk. Deze verbastering heeft voeding gegeven aan het idee dat komkommertijd is afgeleid van kommertijd - een periode waarin er slechts armoedig nieuws te melden valt - maar dat is onjuist.
Verschijningsvormen
In de serieuzere kranten verschijnen in de komkommertijd berichten over kleine diefstallen en andere voorvallen, die in de rest van het jaar nooit gepubliceerd zouden worden. Bovendien zijn de kranten gedurende deze tijd dunner dan normaal. De weinige sportevenementen, zoals de Ronde van Frankrijk, worden breed uitgemeten. Dat is niet alleen het geval voor de kranten, maar ook voor radio en televisie.
De televisie vertoont in deze periode meestal geen nieuwe series en de gebruikelijke soapseries zijn met een cliffhanger tijdelijk gestopt. Vaak worden oude films herhaald. Berucht zijn de herhalingen van F.C. De Kampioenen op de Vlaamse televisiezender één. Op de Nederlandse televisie wordt ingespeeld op de komkommertijd door middel van luchtige programma's en het programma Zomergasten, dat veel zendtijd reserveert om diep in te gaan op het werk van één persoon.
12-07-2008 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Bij mijn laatste bezoek aan Haspengouw, meer bepaald het kasteel van Hex, heb ik mij misschien wat ongelukkig uitgelaten over Borgloon.
Gezien het aan mij bleef knagen, en gezien ik toch een misterie moest gaan oplossen in de streek, heb ik het wijze besluit genomen om mij persoonlijk te gaan vergewissen van de toestand.
Wel
Poireau was aanwezig op dinsdagnamiddag en wat is er op dinsdagnamiddag in Borgloon ? Just, markt. Allé, markt ... een kraam of vijf op het centrale plein.
Wat de parkingproblemen betreft kan ik u bevestigen dat, zelf met deze bijkomende aktiviteit, Poireau zijn wagen toch kwijt kon knal op het plein, naast de kerk. Misschien stond ik op de gereserveerde plaast van een autochtoon, waarvoor dan mijn posterieure verontschuldigingen.
Mooi plein by the way. Deed mij direct denken aan Toscane. Vooral de doorkijk naast de gemeentelijke bibiotheek.
Nochtans meen ik begrepen te hebben waar het 'parking'probleem in werkelijkheid zit. Op gans het plein zijn maar twee cafés met een terras, en het is volstrekt juist dat om uw billen te parkeren op deze terrassen je er verdomd vroeg moet bij zijn.
Dan maak je maar van de nood een deugd en je begeeft je naar het enige echte bruine café van Borgloon genaamd ... t' bruin café.
Awel, dat is nog een echt bruin café, inclusief de kleur. De patron loopt blijkbaar al vijftien jaar rond met dezelfde peuk in zijn mond en is er nog nimmer toe gekomen om ze ook effectief aan te steken.
Aan de toog zat ook nog iets met een pet op. En het maakte geluid alsof het sprak ... soms dacht ik iets te verstaan als "verstodje ??" . Eh, neen, ik vertod er begot geen knijt van ... De patron daarentegen bleek er zo nu en dan wel wat van te begrijpen want soms antwoorde hij "joajoa" aan het iets.
Bref, ik heb tamelijk vlug mijn Jupiler binnen gegoten (uit pure dorst, Poireau drinkt normaal geen bier maar ik durfde niets anders te vragen ... wie weet immers wat de reactie van het iets zou geweest zijn ...)
Bij het verlaten van Borgloon kwam ik terecht op op een splinternieuw aangelegde ringweg.
Poirau moet dus zijn mening herzien.
Borgloon IS de moeite waard. Het IS er mooi en het IS er aangenaam. Leve Borgloon !
Maar blijf er astublieft weg, zodat het ook kan blijven wat het is.
02-07-2008 om 22:30
geschreven door Hercule Poireau
Ciboulette is een brave madam, maar zo nu en dan heeft ze het nodig om er eens solitair tussenuit te knijpen.
Om de zottigheden van de aannemers even achter te laten heeft ze dan maar besloten om naar het dr Guislain-museum in Gent te gaan, kwestie van toch niet helemaal vervreemd te raken.
Er loopt daar namelijk een tetoonstelling van wassenbeelden welke vroeger als kermisattraktie gebruikt werden, gekend onder de naam "le musée du dr Spitzner".
De antikwiteiten onder u zullen zich dit misschien nog herinneren ... en er misschien zelfs nog kiekebich van krijgen. Het gaat immers om wassen beelden van ziekten en misvormingen bij de mensch.
Waar ze dat idee nu weer heeft gehaald weet ik ook niet, maar enfin, elk zijn ding nietwaar ...
Bref, ze stond daar helemaal alleen op die tentoonstelling, tussen de onafscheidelijke siamese tweelingen, de olifantmannen, de brains op sterk water, de puisten en zweren, en de prutogen. Om effekes uw gedachten te verzetten kan het tellen ... Maar Ciboulette kan zoiets niet deren. Au contraire. Ze heeft mij zo al eens willen mee binnen trekken in een museun in Firenze waar ze ook allemaal van die plezantigheden hebben staan, niet in was maar in vrais de vrais op sterk water.
En zoals Ciboulette het altijd zegt, als ge last hebt van een ontbrekende baksteen in uw maag , dan moet ge iets eten.
Als ik haar mag geloven, en ik geloof haar altijd nietwaar, dan begeeft u zich, zonder vrees voor grote ongelukken, naar volgend adres:
Brasserie De Fabels. Kalandeberg 13 9000 Gent waar u terecht kan voor het volgende:
een vlotte hap verse dagsoep 4,-
slaatje met gedroogde pata negra, manchego, zonnebloempitten en gefruite salie 14,80 *
kroketjes van grijze garnalen met een slaatje 12,30 (2 stuks) 9,30 (1 stuk)
back to basics carpaccio van tomaat met buffelmozzarella, basilicum en ruccola 13,40 * tagliatelle à larrabiata met kruidig lamsgehakt en parmezaanschilfers 14,40 zoetzuur geglaceerde zalmplakjes met sechouanpeper, lenteui en een kommetje sla 14,20
veggies
bladerdeegje met feta, courget, tomaat en rode pesto en een hartig slaatje 13,80 *
notentoast met lauwe geitenkaas en gecarameliseerde perzik en een fruitig slaatje 14,20 *
volkorenspaghetti met gewokte tuingroenten, mozzarellablokjes en sesampesto 14,40
groentenlasagna met wortel, broccoli en courgettes in pittige tomaat 13,90
* Deze slaatjes zijn verkrijgbaar als voorgerecht in kleinere porties.
vis en vlees
heilbotfilet uit de oven met auberginekaviaar, parmezaankorstje en romatomaat 15,80
gebakken zeetongen (2 stuks) met een groen slaatje en frietjes 23,60
kruidig gegrilde gamba's à la plancha met sla en frietjes 19,50
gewokte kippenreepjes met oosterse groenten, rode curry en lichte kokos 15,30
gelakte eendenborstfilet op een hartige couscous met dadels en noten 18,30
rundsteak natuur met sla en frietjes en huisgemaakte mayonaise 15,80
rundsteak archiduc, béarnaise of gebroken peper 17,80
nagerechten lauwe chocoladetaart 4,-
chocoladetaart met slagroom 5,-
vanille-ijs 4,-
chocolade-ijs 4,-
dame blanche met verse chocoladesaus 5,--
g ecarameliseerde perzik met amandelcrumble 6,--
mokka-ijs met amarettikruimels en eigen karamelsaus 5,--
irish coffee 6,-
Volgens Ciboulette zijn de dingen hier best knabbelbaar, recht toe recht aan, met een vriendelijke bediening. T'is nu niet de van het of het van de, maar je zit er rustig en voor de prijs ben je zeker niet getestikeld.
Ik vraag me nu al af wat haar volgende uitstap zal worden ... Het kerkhof van Laeken ? De folterkamer van Godfried van Bouillon ? ...
29-06-2008 om 21:28
geschreven door Hercule Poireau
Wanneer u denkt dat het een belevenis is om een gasaansluiting te bekomen, dan moet u ook eens proberen om een prijsofferte vast te krijgen voor een dak of een muur.
We zijn nu al MAANDEN bezig op een dakwerker te vinden die bereid zou zijn om zo goed te willen zijn om onze dollars te aanvaarden. Vergeet het ... Een pannendakske plaatsen van 200 m² is de heren te min. Als het erom gaat om een nieuw roofingske te plaasten op het Boudewijstadium, dan zullen ze zich misschien eens willen verplaasten, anders ... Zo is er een kwibus die wel komt kijken en dan vrolijk afkomt met een minuscuul bestekse van ... 43.000 euro. Zot zijn doet geen zeer zeggen ze dan ... gelukkig voor hem.
En wanneer u denkt dat het anders is met het plaatsen van een gevelsteen, dan denkt u verkeerd. We hebben ze zo eentje gehad die wel wou komen zien voor zover de werken een minimale waarde hebben van 200.000 euro, jawel, 200.000 euro ! Als het minder is, interesseert het mijnheer niet !
Er zijn er nog zo een paar die effekes komen kijken, met een afstandsmeter staan te zwieren, en dan op hun communiezieltje beloven dat ze binnen de 14 dagen iets zullen laten weten. Ja snol, niks, noppes !
Een andere stuurt mij dan wel een bestek maar waar eigenlijk niets opstaat. Mijnheer de verkoper staat meer te paraderen dan wat anders, vertelt met veel zwier dat hij een oud wielerkampioen is, maar weet van bouwtechniek eigenlijk geen ballen af. Isolatie ? Jaja mijnheer dat is allemaal voorzien ! Ah zo, en welke isloatie dan en hoe dik en hoe wordt die precies geplaatst ? Boem, en mijnheer bekijkt mij alsof hij tegen de Mont Ventoux aanbotst.
Wat kan het mij schelen of mijnheer de eerste of de laatste was met zijn veloke. Een gevel moet ik hebben godverdomme, geen driewieler !
Als de bouw gaat, gaat alles, zeggen ze. Wel, de bouw gaat niet, hij gaat zelfs van geen kanten !
En zo te zien ligt het niet aan de klanten, maar aan de bouwbedrijven zelf.
Allè santé, en geeft ons nog iets.
23-06-2008 om 22:00
geschreven door Hercule Poireau
In de rubriek "als het goed is, zeg het dan" heeft Poireau nog een paar vermeldingen te maken.
Vermelding één:
Indien u, zoals Poireau, u uzelf nu en dan Napoleon waant, en indien u nostalgische neigingen krijgt naar uw jeugdige schooluitstappen, is er maar één bestemming mogelijk: Waterloo. De heuvel gaan beklimmen zoals het leeuwendeel van de toeristen dient u niet te doen, laat dat maar aan de chinezen over. Waterloo op zich is ook niet veel soeps en dus zit er maar één ding op. Ga iets eten. Twee adressen heb ik u aan te bieden. "Le vert d'eau" in de rue de la Bâchée 131 te 1380 Plancenoit. (deelgemeente van Waterloo, zo ongeveer inde richting naar waar de poes kijkt) en "Momo la crevette" op de Brusselsesteenweg 202 in Waterloo zelf. Voor beide raad ik u aan om de lunch te nemen (indien u tijdens de week op de middag gaat) U komt er dan met veel minder geld van af maar u zal verstomd staan van de kwaliteit. Le vert d'eau is franse keuken door een belgische chef (beste belgische chef 1980). Bij Momo moet je resoluut voor vis gaan, of beter nog, Momo gewoon zijn ding laten doen.
Vermelding twee:
Verder in de serie visrestaurants;
La Marée op de Vlaamse Steenweg te 1000 Brussel. U vetrekt vanaf de Place Sainte Cathérine en wandelt de Vlaamse Steenweg helemaal af tot het einde (ver is het echt niet). U vindt dan La marée op un rechter hand even voor de verkeerslichten. Daar is de chef een portugese cheffin, met een hoed op die bijna zo groot is als zijzelf. Haar zeetongen zijn ook bijna even groot als zijzelf. Maar ze kan die beesten wonderwel de baas, zeg dat Poireau het gezegd heeft.
Vermelding twee en half:
Bij uw vertrek op de Place Sainte cathérine heeft u wellicht gezien dat er een hoop volk een hoek stond. Zij stonden daar ook niet voor niets ... Ze stonden namelijk allemaal te kijken naar de Noordzee. Vroeger alleen viswinkel, nu viswinkel en trottoir-restaurant. Je kan er immers goed bereide waterdingen verorberen, een beetje zoals tapas, , maar dan wel al rechtstaand op het trottoir. Als het regent zie je er zelf al vlug uit als een verzopen pladijs, als de zon schijnt krijg je de indruk een sardine de te zijn. Maar als je het er voor over hebt, doen ! Het is de moeite.
22-06-2008 om 21:07
geschreven door Hercule Poireau
Voorbije nacht is er ongewenst bezoek geweest in de wijk van Poireau.
Rond 3u45 in de ochtend werd ik ongewild wakker door geroep op straat. Bij nader toehoren, geroep in mijnen hof ! Bij nog nader toehoren geroep aan mijn voordeur !
Miljaarde dacht ik zo, er is iets mis dat niet juist is, en dus klimt Poireau uit zijn bedstede. Raam open. Staat mijn overbuur van zijn teuter te maken aan het toegangspoortje van mijn tuin. Ze zitten in uwen hof ! Wie zit er mijnen hof ? Twee inbrekers !!!
Poireau in zijn flanellen onderbroek en met zijn krulspelden nog in naar beneden.
Buurman diende zijn vrouw naar de luchthaven te brengen en bij het buitenkomen stond hij plotseling oog in oog met twee Pipo's (jawel, daar zijn ze terug ...). De ene verschiet zich een ongeluk en de andere een accident. Bref, de twee clownen zetten het op een lopen en vliegen recht mijnen hof is. Allé, recht is veel gezegd ... Eentje joept over het poortje, de andere verkiest de weg recht op recht, en wil door de haag. Niks te door de hagen, het is een dubbele haag en tussen de twee staat een draadafsluiting om de hond binnen te houden. Dus mijnheer heeft wel enig oponthoud gekend bij zijn poging tot transhagen.
Onze hond, een gepatenteerde sloefbeagle, had wellicht al vlug door dat hij van de twee tuinbezoekers geen koekje zou krijgen, en dus interesseerde het hem blijkbaar niet al te veel.
Eenmaal dat Poireau in volle glorie beneden stond, kwam ons fors waakbeest ook naar buiten en, uit pure schaamte, begon hij (eigenlijk een zij) te blaffen van " heb ik iets gemist ? heb ik iets gemist ? "
Enfin, overal lichten aan en met de mag-lite, groot model, de tuin in.
Niks, noppes, ...
Ondertussen ook de 112 gebeld.
Een kwartier later komen ze er door. Begrijpelijk, zij kunnen natuurlijk niet vertrekken in hun flanellen onderbroek en met hun krulspelden nog in ...
Met veel machtsvertoon wordt de tuin doorzocht, net zoals deze van de geburen. Zoals al te verwachten, zijn de vogels gevlogen ... Er komt nog een tweede patrouille ter plaatse. Ze besluiten om rondjes te gaan rijden ...
Poireau besluit dan ook maar om terug in zijn tram te kruipen.
De volgende ochtend, deze ochtend dus, gaat Ciboulette, naar goede gewoonte effekes in haar tuin. En wat vindt zij ? Een klakse achter de haag aan de voordeur, een vreemd klakske, niet van haar niet van mij. Een Pipoklak dus ! Die sul heeft bij zijn acrobatie zijn klakske laten vallen ...
Zij neemt de loupe van Hercule en volgt onversaagd de delinkwente sporen en wat ziet ze in de rozentuin ? Rozen ! Ja, dat ook, maar ook afgebreken rozen ! Nu is ze pas helemaal pissed off zoals ze zeggen. Dat ze onze tuin voor een landigsbaan nemen, tot daar nog aan toe, maar van de rozen moeten ze afblijven !
Pipo heeft blijkbaar niets geleerd van zijn eerste haagtraversee , want om in de rozentuin te geraken heeft hij terug geprobeerd om door een haag heen te lopen. Pech onderweg, want daar staat aan de ander kant een afsluiting met van die notehouten, puntige stokken. Hij er duidelijke blijven aanhangen want ook één van die stokken is gehalveerd. Vandaar heeft hij enkel rozenstruiken verstrappeld en is vervolgens over de afsluiting gewipt. En wat ligt er aan de afsluiting ? Zijn eigen mag-lite, klein model, in digelen. Deze Pipo is dus duidelijk zo lek als een zeef ... overal vallen er stukken af ...
Dit zegt trouwens ook iets over de speurzin van de politiemensen ...
Bref, Poireau raapt alle indices op met zijn zakdoek en deponeert ze onbezoedeld in twee diepvrieszakjes. Wedden dat onze Pipo gisteren handschoenen droeg maar met zijn zot gezicht vergeten is om ook handschoenen aan te doen wanneer hij de batterijen van zijn mag-lite heeft vervangen ?
Poireau heeft dus les pièces à conviction gaan deponeren bij de police, waar hij terzelfdeertijd te weten komt dat er inderdaad een paar inbraken zijn geweest verleden nacht waarbij er een brommer gestolen werd, een schootcomputer, een camera, ... De patrouille had geen daders gevonden, maar wel de brommer. Bij controle bleken er geen sporen op te zitten. En vermits niemand de daders had kunnen herkennen (de overbuur was veel te verbavereerd geweest om een beschrijving te kunnen geven) was er zelfs geen PV opgesteld ...
Daar zal nu misschien, en ik zeg wel misschien, verandering in komen, als het labo niet overbelast is en de vingerafdrukken van Pipo zouden gekend zijn. Een beetje een advokat zal dan zeggen dat het misschien wel de vingerafdrukken van Pipo zijn, maar dat hij zijn lamp en klakske die nacht juist had uitgeleend aan een verre kennis waarvan de naam hem nu juist ontsnapt ... en voilà ...
Er is dus maar één afdoend middel. Als Pipo zijn klak komt ophalen in mijn tuin zal ik hem moeten vergasten op een uchi kaiten nage en vervolgens zijn pols en schoudergewricht in beslag nemen, of gewoon een vinger afbijten kan ook natuurlijk ...
19-06-2008 om 21:46
geschreven door Hercule Poireau
Nu het eindelijk mogelijk is geworden om buiten te komen zonder risico om te verdrinken in de goot, is Poireau terug begonnen aan zijn extérieur te verfraaien.
Er moest, sedert maanden, nog een terras in klinkers gelegd worden.
Elke dag weer had ik de stille hoop dat er één of ander mirakel zou gebeuren en de twee paletten klinkers zelf het initiatief zouden nemen. Tarara ! Vergeet het maar, klinkers hebben een hart van steen! En dus ben ik er maar zelf aan begonnen.
Plezant dat dat is, zandbakske spelen; ware het niet dat Poireau aan zijn vorige doe-het-zelf-activiteiten nog een overschot van verschot heeft over gehouden, aangevuld met twee tennisellebogen en vandaag is er ook nog een tegenpruttelende rechter duim bijgekomen.
Poireau begint blijkbaar toch een beetje last te krijgen van peiëraa. (in het schoon vlaams oudemeneererij).
Maar het is zoals Confusius altijd zei: Ouder worden is de enige manier om te blijven leven ...
D'ailleurs, Poireau heeft als devies: La garde impériale ne se rend pas, elle meurt. Dus, als het niet gaat met klinkers, dan maar met medeklinkers, maar mijn terras zal er komen.
17-06-2008 om 22:24
geschreven door Hercule Poireau
De Pipostory heeft tot nu toe nog geen passend einde gekregen. En dus wordt het tijd om er een staart aan te breien.
Om te eindigen wens ik terug te keren naar het begin, en meer bepaald naar de redenen die een Pipo ertoe brengen een Pipo te zijn.
Zijn Pipos zoveel anders dan u of ik ? Wat brengt er hen toe om de dunne lijn van het algemeen aanvaardbare te overschrijden ?
Het is allemaal de fout van de triangel. Niet het metalen driehoekige ding waar je op mept als het eten klaar is, maar de misdaadtriangel.
Om het duidelijk te maken, zulle we even uzelf als voorbeeld nemen.
Stel, U moet dringend ergens naartoe. Stel, u heeft een auto Stel, u rijdt op een steenweg Stel, er staan flitscameras op deze steenweg Stel, u weet dat deze er staan.
Wanneer u de snelheidslimiet respecteert, komt u te laat. Dus bekruipt u de drang om het gaspedaal wat verder in te duwen.
Dat is been één van de triangel: door een onveroorloofde daad te stellen gaat u een voordeel hebben. U gaat op tijd komen. (Voor een Pipo is het voordeel van financiële aard)
Been twee van de triangel; de geboden mogelijkheid. Uw auto kan zonder problemen een hogere snelheid halen dan de opgelegde limiet, hij kan dat heel makkelijk zelfs, en bovendien is het volgens u een degelijke wagen voor dewelke een hogere snelheid helemaal geen gevaar meebrengt. (Voor een Pipo zijn er ogenschijnlijk een massa opportuniteiten om aan geld te komen. De mensen zijn immers onnozel in zijn ogen en ze vragen niets meer dan beduveld te worden)
Het derde been. De pakkans. U zou dus graag wat gaan speeden en uw wagen kan dit ook. Wat u tegenhoudt is de kans om geflitst te worden ... Moest u zeker weten dat de flitscamera's niet werken, dan zou u ook sneller rijden. U maakt zelfs de overweging of de kans om geflitst te worden en een min of mee hoge boete te betalen wel opweegt tegen uw voordeel om op tijd te komen en in functie daarvan neemt u de beslissing; doe ik het of doe ik het niet ...
(Voor een Pipo geldt deze afweging evenzeer. Hoe groot is de kans dat hij gesnapt wordt en hoe groot zijn dan de gevolgen. Indien hij tot het besluit komt dat het risico de opbrengst waard is, dan gaat hij er voor, net als u)
U ziet, in elk van ons zit een Pipo verscholen.
Wanneer u de volgende keer in uw spiegel kijkt, kijk dan eens diep in uw eigen ogen. Wedden dat je er een glimp kan opvangen van uw eigenste Pipo ?
15-06-2008 om 22:32
geschreven door Hercule Poireau
Het is weer koekenbak geweest. Ik had mij nog zo gezworen om er weg te blijven, awel neen, ... Ciboulette moest en zou naar Hex gaan, jawel, nog zo een fameuze 'tuinbeurs', en ditmaal in de omgeving van Borgloon.
U weet het inmiddels wel zeker, de plaats waar er door één of andere mij totaal onbekende TV serie geen parkeerplaats meer schijnt te vinden zijn.
In een dorp waar op een normale dag 15 wagens geparkeerd staan, en waar er nu driemaal zoveel staan, is het daarom nog geen overrompeling. Het zal je maar gebeuren ... je parkeert al dertig jaar precies voor je deur en op een goede dag staat daar, plotseling, een wagen van een onbekende, op UW plaast dan nog wel ... Komt dat tegen madam ! Een ramp is het , die toeristen !
Maar de eerste mercantiele gevoelens komen er ook al naar boven. Kersen te koop ... Tot vorig jaar moesten ze met hun kersen nog naar de veiling van Sint Truiden; Nu worden de kersen aan de deur verkocht aan die ramptoeristen.
Dat heeft natuurlijk tot gevolg dat de wagen van de kersenverkoper ook niet vertrekt, hetgeen het parkeerprobleem weer 15% erger maakt. Er zal, veronderstel ik, niets anders opzitten dan een ringlaan aan te leggen rond Hex en Borgloon, met een tunnelverbinding naar Luik en Tienen en mischien ook nog een metrostationnetje ?
Enfin bref, Poireau had geen moeite om zijn tuffer kwijt te raken op een boomgaard, annex weide, aan de overzijde van de toegang tot het kasteel van Hex.
Het viel mij op dat er inderdaad meer volk was dan de andere jaren.
Ja, Poireau is hier ook al geweest de andere jaren, ja ... en draai het mes nu niet om in de wonde asteblieft ...
Maar om nu te gaan spreken van een overrompeling ... Er moet bij gezegd worden dat er in het hofke van dit kasteel wel plaats is. Er is dus een zeker verdunningseffect.
Een goede barometer voor de bevolkingsdichtheid op evenementen is de toiletbezetting. Indien je bij opkomend tij moet wachten tot het water je aan de lippen staat alvorens een zucht van verlichting te kunnen slaken, dan is er meer volk dan voorzien. Niets daarvan in Hex. Soms bezet ja, maar zeker niet overdreven bezeten. En ik ben formeel, het latrineaantal was gelijk gebleven.
Wat mij ook opviel was het grote aantal buitenlandse bezoekers. Veel Duitsers en Nederlanders die zich weer eens verplicht voelden om de blaadjes van de rozenstruiken te roepen. De klassieke opgedofte Orpington-trutten met hun zeemvellen echtgenoten waren er natuurlijk ook.
Hoewel dit kasteel geen vijver heeft bemerkte ik ook een tamelijk groot aantal vreemde eenden in de bijt; ik veronderstel de toevallige en éénmalige dorpsbezoekers van Borgloon die hun GPS hadden ingesteld op 'de korste weg' en zo, tot hun eigen verbazing, daar waren verzeild geraakt.
Maar Poireau heeft ook een goede daad gesteld ter plaatse.
Een eenzame Nederlander stond daar vertwijfeld met zijn fototoestel. Hij wilde blijkbaar zichzelf vereeuwigen, in front of de groententuin, maar hoe doe je dat wanneer je daar alleen staat ... Met eenvertwijfelde blik sprak hij mij aan ; of ik even een fotootje van hem wou nemen ? Natuurlijk wilde ik dat. Twee zelfs. Comme quoi dat je de Belgen toch soms nodig hebt nietwaar. En comme quoi dat Poireau niet zo afschrikwekkend is als hij zelf soms denkt. Die Nederlander had immers keuze genoeg op gebied van potentiële knopdrukkers.
Ergens in Nederland loopt er dus nu iemand rond met een foto, wat zeg ik, twee foto's genomen door Poireau.
Deze gedachte doet mij besluiten dat mijn bezoek aan Hex niet voor niets is geweest. Deze gedachte en de wetenschap dat ook Ciboulette content is. Aan de andere kant moet ik er ook bij zeggen dat het toch wel een verdomd mooie streek is ...
10-06-2008 om 23:30
geschreven door Hercule Poireau
Ciboulette had namelijk vernomen via via dat er iets te doen was aan de Brusselse cinquantenaire. Nu kent Poireau de cinquantenaire toch een beetje; daar raak je in vijftig jaar je wagen niet kwijt.
Maar wil is wet.
Dus met de wagen naar het Weststation van ons aller MIVB, den bruxelllois zoals de ouden van het gewest dit noemen (de LIJN wordt in de volksmond 'den boerentram' genoemd).
Op dit eigenste ogenblik is het Weststation, nog altijd, één grote bouwput omwille van de verbinding met Zuidstation die wordt aangelegd. De reizigers moeten dus tussen de stellingen door afdalen in de catacomben. Mensen die wat minder goed te been zijn moeten ofwel thuis blijven, ofwel zich de arduinen trappen laten afrollen. Niet dat Poreau minder goed te been zou zijn, bijlange niet, maar door deze bezorgde gedacht komt een vleugje van zijn menslievendheid naar boven.
Bref, wij de put in. Weinig volk moet ik zeggen ... en niet bepaald een opbeurend zicht, dit station. Behalve dan de aanwezigheid van een duidelijk verliefd koppeltje ( een metro-stel ? )
Na een paar minuutjes komt ons vervoer voorgereden. Plaats genoeg om te zitten, no problem. Wat mij opvalt is het gebrek aan onderhoud, echt proper is het er niet. De MIVB heeft duidelijk meer onderhoudsgeld nodig voor zijn stellen. Maar enfin, niet zagen Poireau.
Twee haltes verder komen een dame en een heer de wagon binnengestapt. Ze twijfelen even waar ze zullen gaan zitten. DAT moet je niet doen. Op het ogenblik dat madam de beslissing neemt om rechtover mij te komen zitten, trekt Youssef aan de starthendel en, koekenbak, madam zit op mijn schoot.
Oh so sorry !
T'moet weer lukken ... en dan nog een engelse toeriste ... Ik dacht nog te antwoorden "you're welcome" maar dat zou eigenlijk een leugen zijn geweest en dus heb ik maar gewoon mijn mondhoeken wat naar boven getrokken.
Station Merode, we zijn er. We roltrappen naar boven. Volgens Ciboulette moeten we in de rue de Tongres zijn.
Rue de Tongres, rue de Tongres, wat heeft die straat nu met Tongeren te zien ? Het enige verband dat ik kan zien is een winkel waar ze schoenen van Ambiorix verkopen ... Het zou moeten een soort rommelbeurs zijn volgens Ciboulette ...
Er zijn inderdaad een paar standjes met rommel, en de vraagprijs is inderdaad een aanslag op je beurs., dus heeft ze weeral gelijk.
Terug bergske op en, oh verassing, het is niet enkel in de rue de Tonres te doen. Nee, nee, ze hebben verdorie de ganse avenue de Tervueren verkeersvrij gemaakt. En avant, we gaan even kijken !
Eetttenten, en eettenten en eettenten en ... hier is verdorie genoeg te eten voor een heel leger ! Maar rommelbeurs ? Pas du tout !
Komen we zo aan het Montgommeryplein. Monty staat maar vies te kijken op zijn sokkel. Hoe zou je zelf zijn ? Een Rommel beurs aan de voeten van Montgommery ... Dat moet hem één en ander herinneren.
Verder de berg af ... tot aan het Stocklet-paleis waarvan het torentje in de steigers staat. Toch een mooi gebouw al bij al. De andere huizen ook trouwens, maar zeker niet bedoeld voor de leden van vzw de sukkeleir. Een ambassade van hier en een ambassade van daar ...
Het vervelende met bergaf is dat, wanneer je wil terug keren, het bergop wordt.
Maar voor alles is een oplossing. Tram 33. Voor de gelegenheid heeft de MIBV namelijk zijn antikwiteiten van stal gehaald. Ding ding, en Poireau wordt terug de berg op gevoerd.
Tram 33 ??? Brel heeft daar nog over gezongen ! En de tramlijn op de Avenue de Tervueren ? Daar heeft Paul Delvaux een deel van zijn mosterd gehaald !
Poireau jongen, je zit met je achterste op een stuk cultuurgeschiedenis.
Zie, dat maakt mijn dag weer eens goed. Merçi Ciboulette dat je mij hebt meegetrokken naar de rue de Tongres.
01-06-2008 om 00:00
geschreven door Hercule Poireau
Ja madam Titi, ik weet het, de wolken zijn ook niet meer wat ze waren ...
Vroeger kon een onweer nog gewoon barsten, tegenwoordig breken de wolken direct.
Tevens wens ik een verduidelijking te geven.
In tegenstelling tot ons Ciboulette gaat Poireau gaat niet naar tuinbeurzen voor de planten.
In fact, I hate vegetables, especially the green onces ...
Poireau gaat naar tuinbeurzen om het gedrag van het menselijk ras te bewonderen.
Ik heb namelijk vastgesteld dat er in de menselijke wereld eigenlijk een veelheid aan werelden bestaat. Werelden die soms totaal van mekaar gescheiden zijn en mekaars bestaan helemaaal niet kennen. Anderzijds zijn overlappingen van werelden natuurlijk ook mogelijk.
In een vorige bijdrage heb ik al zijdelings de Pipowereld besproken.
Op dezelfde manier betsaat er dus een tuinbeursbezoekerswereld.
Je hebt op een tuinbeurs in weze twee, nee drie, categorieën.
De eerste categorie zijn de die-hards.
Zij gaan naar elke tuinbeurs, waar zij trouwens telkens dezelfde standhouders tegenkomen en die stilaan ook al een beetje beginnen te kennen. Het summum zijnde als de standhouders ook hen herkennen. Voor deze categorie maakt het niet uit of er nu planten of chimpansees verkocht worden. Het is hen gewoon te doen om erbij te zijn en om te laten zien dat ze erbij horen. Het zijn de Hyacint Bucket's (uitgesproken 'bouquet') van de kasteeltuinen. Je kan ze herkennen aan hun gedistingeerde country-look. Je vindt ze aan de stands van tuingereedschappen, liefst de grote tuingereedschappen, hoe groter hoe beter, en op de stands van de veelal aanwezige traiteurs.
Vervolgens heb je de ontgoochelde-tuinier(ster)-categorie.
Deze is inmiddels aan zijn tiende tuinbeurs toe. Telkens weer heeft zij/ hij zich gezworen om niet meer naar tuinbeurzen te gaan, en telkens weer laat hij/zij zich verleiden, om uiteindelijk toch weer ontgoocheld te zijn en zich dan terug te zweren dat hij/zij er nooit meer naartoe zal gaan. Het zijn de mensen met groene rubberlaarzen (zij weten ondertussen dat het er soms modderig kan zijn ...) die rondzeulen met zakken. Ze kunnen het immers voor zichzelf niet maken om terug te vertrekken zonder iets aan te kopen, ook al hebben ze ook dit keer niet gevonden waar ze naar op zoek zijn, voor zover ze al duidelijk weten waarnaar ze eigenlijk op zoek zijn.
En tenslotte heb je nog de Efteling-categorie.
Dan zijn de mensen die met hun daim schoenen in de modder staan te ploeteren. Het is hun eerste of tweede tuinbeurs en ze hebben nog niet goed door hoe de dingen er werken. Ze kijken vol bewondering naar een verbasterde brandnetel die wordt aangeprezen als ideale bodembedekker, naar de laatste nieuwe knolsolder met lookgeur en zijn ervan overtuigd dat het stuk voor stuk unieke dingen zijn. Veel aankopen doen ze niet want ze zijn als kinderen die in een snoepwinkel voor de overvolle bokalen staan zonder te kunnen kiezen.
Al bij al lijkt mij de Efteling categorie nog het beste af van de drie ...
24-05-2008 om 21:11
geschreven door Hercule Poireau
Nochtans bent u er allicht al ettelijke keren over gepasseerd, maar dan zonder het te beseffen. Wanneer u naar het zuiden rijdt, gaat u hoogstwaarschijnlijk langs Namen (kwestie van vervolgens in Luxemburg wat zwart goud te gaan inslaan).
Wel, waneer u Namen net voorbij bent rijdt u over het 'viaduct de Beez'
Vandaag heb ik dus het viaduct de Beez kunnen bewonderen van de onderkant. Impressive !
Maar is Poireau helemaal naar Beez gereden om de onderkant van een brug te zien ? Neen, natuurlijk niet.
Beez heeft namelijk ook een château, zoals u het al kan raden, heel toepasselijk het château de Beez genaamd. En in dit Château de Beez, of meer bepaald in de tuinen ervan wordt jaarlijks een tuinbeurs gehouden.
De moeite ?
Bwah, ja en nee, het hangt er van af wat je zoekt. Wil de de overrompeling van Beervelde vermijden evenals de trutcollectie van Lasne, dan ben je er misschien wel op de goede plaats. Het is een kleine tuinbeurs, zonder massatoeloop en je vindt er de gebruikelijke stands aangevuld met een paar uitschieters.( oa een pioenen collectie). Heel gemoedelijk allemaal.
Het château zelf ziet er een beetje uit als een spookhuis met zijn donkere natuurstenen gevels.
De organisatoren van deze tuinbeurs zijn dezelfde (famillie) als deze van La Feuillerie in Celles. Dat kan ik u dan wel aanbevelen ! Als u op zoek bent naar dat net iets andere plantje dan moet je gegarandeerd in Celles zijn. (in september). Voor de mensen met groene vingers is dit een must, voor deze met gewone vingers een lust.
Indien u het eens heel 'chique' wil maken, kan ik u voor de komende herfst het 'château de Beauregard' aanraden in Courson.
U dient dan wel even tot 50 km onder Parijs te rijden maar het is een mooie tweedaagse uitstap als u het combineert met een bezoek aan de lichtstad. Best is een 'chambre d'hôte' te reserveren in de omgeving van Courson, dat komt u voordeliger uit dan in Parijs te moeten overnachten. Wel tijdig reserveren want de standhouders op deze, internationale, tuinbeurs reserveren natuurlijk ook ... De lenteversie van deze beurs heeft u net gemist baai de wee, want het was dit week-end. Een mens kan nu éénmaal niet op twee plaasten tegelijk zijn nietwaar.
18-05-2008 om 22:03
geschreven door Hercule Poireau
Pipo heeft de smaak goed te pakken. Het is zover, hij heeft besloten om zich een cabrio aan te schaffen. Popi kent een verkoper die recente wagens verkoopt aan een zacht prijsje. Het zijn wel wagens die al het één en ander hebben meegemaakt maar dat stoort Pïpo niet, als het maar goedkoop is.
En ditmaal is hij ervan overtuigd dat hij de goede truuk gevonden heeft want: als hij zijn tweedehands voertuig nu eens zou laten verzekeren in omnium aan de catloguswaarde (en dus niet aan de prijs die hij er werkelijk voorbetaald heeft) en er met wat geluk een paal de weg oversteekt op het goede moment, dan krijgt hij toch de catloguswaarde terugbetaald. En het verschil is ... kassa.
Poireau ligt ondertussen in een deuk van het lachen. Pipo jongen, als je niet bestond zouden ze je moeten uitvinden !
14-05-2008 om 22:12
geschreven door Hercule Poireau
Pipo denkt na. Het wordt hem allemaal wat te veel. Hij heeft ook al zoveel meegmaakt, de sukkel. Onbewust denkt hij terug aan zijn vlam, Pipette.
Het was liefde op het eerste zicht. Hij herinnert zich nog hoe hij haar zei dat hij haar alles wou geven, dat alles wat van hem was ook van haar was.
Pipette nam dat nogal letterlijk op, en op een mottige dag was zij er dan ook van door met de ganse inboedel.
Het enige wat ze hem had gelaten was zijn dure camera.
Pipo zag het niet meer zitten en keilde van pure colère zijn camera tegen de vloer.
Hij kijkt nu met weemoed naar zijn kapotte Nikon. Ja ja, wat van hem was, was ook van haar ...
Dat geeft hem een ideetje.
Als hij nu eens zou zeggen dat zijn vriend Popi zijn camera heeft laten vallen ... dan zou hij daar tenminste nog een slaatje kunnen uit slaan ... het enige wat hij moet doen is Popi overhalen om een aangifte te doen. Pech onderweg, Popi heeft geen familiale verzekering. Aha, denkt Popi, wacht eens even, wat van mij is is van hem ... als we nu eens de zaken omdraaien ... de camera is niet van mij maar van Popi en ik heb de camera van Popi laten vallen en dus doe ik aangifte bij mijn familiale verzekering., die dan aan Popi vergoedt, die mij daarna de centen doorgeeft, min een drinkgeld natuurlijk.
Pipo krijgt er een warm gevoel bij. Zo moet het lukken ...
Poireau leunt achterover in zijn stoel en schudt meewarig het hoofd. Die Pipo toch ...
04-05-2008 om 22:41
geschreven door Hercule Poireau
Poireau wenst de aandacht toch ook eventjes te vestigen op de zienswijze van vadertje staat hierover. Er is zelfs een boekje over geschreven en daar staat het volgende te lezen:
Art. 496. Hij die, met het oogmerk om zich een zaak toe te eigenen die aan een ander toebehoort, zich gelden, roerende goederen, verbintenissen, kwijtingen, schuldbevrijdingen doet afgeven of leveren, hetzij door het gebruik maken van valse namen of valse hoedanigheden, hetzij door het aanwenden van listige kunstgrepen om te doen geloven aan het bestaan van valse ondernemingen, van een denkbeeldige macht of van een denkbeeldig krediet, om een goede afloop, een ongeval of enige andere hersenschimmige gebeurtenis te doen verwachten of te doen vrezen of om op andere wijze misbruik te maken van het vertrouwen of van de lichtgelovigheid, wordt gestraft met gevangenisstraf van een maand tot vijf jaar en met geldboete van zesentwintig frank tot drieduizend frank.
(Poging tot het wanbedrijf omschreven in het eerste lid wordt gestraft met gevangenisstraf van acht dagen tot drie jaar en met geldboete van zesentwintig frank tot tweeduizend frank.)
(In de gevallen in de vorige leden omschreven kan de schuldige bovendien worden veroordeeld tot ontzetting van rechten overeenkomstig artikel 33.)
04-05-2008 om 20:04
geschreven door Hercule Poireau
Popi heeft al wat watertjes doorzwommen, in die mate zelfs dat ondertussen zijn handpalmen naar buiten staan gericht. Volgens hem is het allemaal niet zo moeilijk. Als je je niet kan laten vergoeden door je eigen verzekeraar, dan laat je je toch vergoeden door de verzekeraar van iemand anders zeker.
Popi kent een goed truukske dat hij ook al eens heeft toegepast.
Je gaat met je wagen in een straat staan, dicht bij een kruispunt, gsm in aanslag. Aan het kruispunt staat ook iemand met een gsm. Het enige wat die moet doen is 'go' zeggen op het juiste moment, zijnde het moment dat er een seut komt aangereden. De wagen vertrekt op het goede moment en knal boem patatra, het is er op, en de seut is natuurlijk in fout. Het volstaat dan om ook nog wat cinema te spelen over oeijeoei en ajajaai, en voilà, de wagen is opgeplooid en hij wordt vergoed. Als het moet kan je er zelf nog politie bijhalen. Dat ze maar eens bewijzen dat het een opzettelijk ongeval was ...
Pipo heeft aandachtig geluisterd maar dat gaat hem toch wat te ver ... niet voor die seut, maar stel nu eens dat hij zich zou pijn doen aan zijn dikke teen, neen, dat durft hij niet te doen. Trouwens, zijn wagen is in panne, waarschijnlijk zou die niet op het juiste moment kunnen vertrekken ...
Popi heeft nog wat andere dingen in zijn mouw.
Stel nu eens dat de wagen van Pipo gewoon geparkeerd zou staan en dat hij zou worden aangereden. Heel lief, maar waar vind je een seut die zo onnozel is om dat te doen ?
Allè, zegt Popi, daarvoor heb je geen seut nodig maar een vrachtwagen of een bus of zoiets. Popi kent wel een paar mensen die dagelijks op de baan zijn met iets dat zwaar weegt. Mits enige vergoeding zijn die wel bereid om effekens van de rechte lijn af te wijken en de wagen van Pipo te halveren. Het is al bij al niet hun eigen vrachtwagen of bus nietwaar. Ze moeten enkel een goede plaats vinden om het te kunnen doen.
En Poireau ? die kijkt rustig toe met een grijns op zijn gezicht ... denken ze nu echt ... ???
04-05-2008 om 19:35
geschreven door Hercule Poireau
Pipo telt zijn roebels. Miljaarde, miljaarde, de mot zit in zijn portemonnaie.
Het kanaal is te ver en een afgelegen plek is er ook al niet te vinden.
Hij slaat vertwijfeld de armen in de lucht.
Dat is het ! De armen in de lucht ...
Moest hij nu eens overvallen worden ... er wordt toch al zoveel gesproken over car-jacking ... Bij hem zal het dan wel een wrak-jacking worden, maar dat weet toch niemand. Maar waar blijft hij dan met zijn overschot aan mekaniek ? Twijfel twijfel ...
Pipo kijkt door het raam. Twee vliegen dansen de samba op de ruit.
Dat is het ! Twee vliegen in één slag !
Pipo verkoopt zijn broembroem aan een zacht prijsje en éénmaal dat hij goed en wel verkocht is, wordt hij overvallen. Dubbel kassa !
Pipo ziet zich al rondtoeren in zijn nieuwe cabrio, wuivend naar de meiskens ...
Poireau glimlacht geamuseerd.
01-05-2008 om 19:44
geschreven door Hercule Poireau
Hij zit nog altijd met zijn defecte wagen en een platte portemonnaie. Coup de malchance, heeft geen kanaal in de buurt en je wagen in een parkvijver dumpen is niet ecologisch verantwoord.
Nochtans hoopt hij vurig op een oplossing. Vuur, dat is het ...
Zijn wagen wordt 'gestolen' en ergens op een afgelegen plek in de fik gestoken. Kan hij eraan doen dat zijn tutuut in handen is gevallen van pyromaan ... Pipo gaat langs aan de kassa.
Poireau zijn oogjes fonkelen ... Avec tous le chinois mais pas avec moi, denkt hij en schenkt zich nog een kopje tisanne in.
01-05-2008 om 19:09
geschreven door Hercule Poireau
Poireau vraagt zich al een tijdje af waarover hij eigenlijk met kennis van zaken zou kunnen schrijven, en wel op een manier dat een doordeweekse sterveling er ook nog enige interesse zou kunnen voor hebben.
Een eerste bescheiden poging om de goegemeente te wijzen op de werkwijze van een wijdverspreide kermistruuk, namelijk het ongemerkt binnenslurpen van normalerwijze te betalen bestanden, veroorzaakte nagenoeg onmiddellijk op een reactie, welke bekend staat als het heilige-boon-syndroom.
( schijnbaar ongeïnteresseerd met getuite lippen een fluittoon voortbrengend en terzelfdertijd naar het plafond kijkend, waarbij de aandacht van de betrokkene in werkelijkheid op scherp staat, in die mate zelfs dat het linker oor groter wordt om toch maar geen letter te missen)
Deze vaststellling leidt mij er toe het in overweging te nemen om een kleine inventaris te maken van de meest gebruikelijke kermistruuken.
Poireau is evenwel gebonden door een discretieplicht ... Oh twijfel ...
Na rijp beraad en afwikkende overwegingen komt Poireau tot het besluit dat wel het mogelijk is een een tip van de boerka op te lichten, mits inachtneming van enkele basisprincipes. Met het navolgen van principes heeft Poireau echter geen principieel probleem, en dat is toch de basis van alles nietwaar ...
Ik dien er wel volgende kanttekening bij te maken: Elke gelijkenis met een bestaand persoon of bedrijf is puur toevallig.
Hier gaan we dan ...
Kermistruuk 1
Je hebt een auto ... en die auto is defect ... Je hebt niet de centen om hem te laten herstellen. Je kan hem ook niet verkopen want ... hij is defect en dus krijg je er veel te weinig van. Bref, u zit in een nijpende penarie, je kan je wagen niet meer aanzien ...
Sommigen hebben in die situatie de kwalijke neiging om hun gevoel te volgen. Ze zorgen er dus voor dat ze hun wagen niet meer hoeven te zien ... Hebben ze immers niet ergens gelezen dat hun voertuig verzekerd is tegen diefstal ? En betalen ze niet al jaren die premie, voor niets ? Er rijpt iets in hun binnenste ... moest hun wagen nu eens gestolen worden ... Maar wie wil er in godsnaam een defect voertuig stelen ... en hoe ? Ze krijgen er stilaan een waterhoofd van ... Water, dat is het ... De defecte wagen gaat in het kanaal ! Ze doen een aangifte bij de politie en vervolgens een aangifte bij hun verzekering en ... kassa. Die oplichter van een verzekeraar weet immers niet dat hun wagen defect was en dus betaalt hij op basis van wagen in goede staat.
En Poireau ? Zijn oogjes glinsteren ...
29-04-2008 om 23:26
geschreven door Hercule Poireau
Het heeft wat geduurd maar Poireau is 'back in business', voor zover het business te noemen valt natuurlijk. De pjoeter heeft een tijdje in quarentaine moeten blijven ... Hij ziet nog wat bleekjes, maar op het eerste zicht is het ergste nu voorbij.
28-04-2008 om 23:47
geschreven door Hercule Poireau
Ten bewijze van mijn, weliswaar evidente, rechtgeaardheid wens ik er u op te wijzen dat de inhoud van mijn vorige bericht, het bericht dat niet mag genoemd worden, in het lang en het breed is terug te vinden in het maartnummer van het tijdschrift Computer Totaal.
Diegenen die al last hadden om te volgen wanneer ik de dingen op, naar mijn mening, voor iedereen begrijpelijke wijze probeerde uit te leggen, zullen bij het lezen van deze, nochtans voor het grote publiek bestemde uitgave, een zwaar risico lopen zich te verslikken in hun zjat koffie.
Desalnietemin raad ik u aan om het toch maar eens te proberen, op eigen risico natuurlijk.
U kan er nog iets uit leren ...
08-04-2008 om 17:34
geschreven door Hercule Poireau
als die de deur komt open doen, zal het verschietachtig worden.
Juffrouw Babi Kumari Jaiswal, 10 jaar oud en wonend in Dahiyar Tibet.
Poireau is weer op stap geweest.
Of eerder Poireau op de kermis, op Brusselkermis.
Verwonderlijk wat ze de kinderen allemaal als speelgoed geven dezer dagen ...
