De boomen strooien weêr den weg
met wakke winterblâren,
die, vol gevangen morgedauw,
te gronde nedervaren 

Ze wentlen zoo de wouters doen,
die weg en wederdraaien,
van de eene blomme op de andere, in
het heetste zonnelaaien

Geen zonne nu, geen vlindervlucht,
geen blommen meer, die blinken;
maar blâren, die, verwelkerd, uit
de hooge boomen zinken

Maar blâren die, al stemmeloos
in 't gers en in de biezen,
in 't diepe van den wagenslag
hun' stille grafsteê kiezen
                                                                                                     G.G.