Vandaag nen heel triestigen dag uit mijn leven, beslissen over leven en dood,over een beestje van nog geen twee kilogram gewicht. Ons "Lotje", negen jaar vriendschap van onze trouwe viervoeter ,Zo n' braaf klein beestje en zoveel verdriet bij het afscheid nemen!
Het ergste van allemaal is de steeds weerkerende machteloosheid bij ziekte, t'was altijd al ne sukkelaar geweest, maar steeds spelend en vol leven,grote trouwe ogen en altijd speels, "ONS LOTJE".
Echter met een hopeloze wending,mager wordend, niet meer willen eten, etterende baarmoeder, en toch altijd met van die lieve ogen kijkend,"Help mij alstublieft".....
Machteloosheid,.......... is één van de ergste dingen die U kan overkomen!  en dan nog de beslissing moeten nemen om een euthanasiespuitje te laten geven om deze goede vriend uit het lijden te verlossen! Ik voelde mij een lafaard om "JA" te zeggen tegen het onherroepelijk doodvonnis, en een held om tot tranens toe bewogen, ons "LOTJE " uit zijn lijden te verlossen; Ga maar Lotje, Laat maar los.......,Samen met mijn dochter en mijn vrouwke het Machteloze lijden van afscheid nemen .
Bij onze" Foef", zes maand geleden was het van hetzelfde laken een broek, een verpletterend dillemma, Het sterven doet geen pijn, maar het loslaten is verpletterend......
Eerste spuitje, "Slaap zacht, lieve vriend"
Tweede spuitje,"Vaarwel kleine speelvogel", daarna nog een zachte gebroken blik met het axsent op" Bedankt voor alles!", want een operatie zou toch maar tijd rekken en pijn teweeggebracht hebben en dan een zacht wegglijden..... richting dierenparadijs, Bedankt voor alles!.....Bedankt voor de vriendschap.
Pijn, ...zeer veel pijn en verdriet!,warme tranen en een zere krop in de keel.
Gelukkig, hebben we nog twee Jac Russelkes thuis om dit inmens verdriet te verwerken,
Doch,...Laat me nu stillekes mijn verdriet verwerken, laat me nu met mijn kleine gezinnetje mijn warme tranen  en menselijk verdriet verwerken, want ik voel me zo onmachtig verdrietig. Gun mij de tijd van verwerking.

Mannekes en wijvekes,
Mijn oogskes zijn rood van verdriet,
Tot morgen.
Paterke.