|
Wat een dag. Om 7 uur vertrokken en na enkele minuten begon het te regenen. Zo een hele tijd doorgestapt altijd naar omhoog. Op een bepaald moment lagen er op het weggetje allemaal omgevallen bomen door de zware sneeuwval. Er echt moeten over kruipen op sommige plaatsen. Soms was het setje meer een beek dan een setje door de smeltende sneeuw. Hoe hoger ik kwam hoe leer sneeuw er begon te liggen. Op sommige plaatsen zakte ik er tot mijn knieën in. In het hoogste dorpje kon je niet meer over of door. Alles was daar ingesneeuwd. De tv was er zelfs aan het filmen (ja ik sta er op) omdat dit zo abnormaal is. Normaal ging ik daar slapen maar morgen zal de sneeuw daar niet beter zijn dus ik besloot om maar verder te stappen. Toen ik de Camino wou volgen riep er iemand dat dit door de sneeuw te gevaarlijk was en best de weg kon volgen. Dit heb ik dan maar gedaan, het was iets verder maar veiliger. Op een bepaald ogenblik kon je enkel de weg vinden door de sporen in de sneeuw te volgen. Nu slaap ik in een ander ingesneeuwd dorpje. Morgen moet ik verder dalen en hoop dat de sneeuw minder gaat worden - als het vannacht niet bijsneeuwt tenminste verschillende mensen hebben van in het hoogste dorpje een taxi gebeld omdat ze niet meer verder durfden stappen. Probleem was alleen dat de taxi niet tot in het dorp geraakte Ens ze toch tot aan de grote baan verder moesten wandelen. Op een bepaald moment was ik wel bang dat er een sneeuwlawine zou komen. Zo met d bergen vol sneeuw moet er niet veel gebeuren en ik heb dikwijls aan de zoon van Fons Pelgrims moeten denken. Maar kom, positief blijven denken. Nog 7 dagen na vandaag stappen en ik ben in Santiago. Nu begint het echt af te korten en de moeilijkste stukken zijn normaal achter de rug. Hopelijk krijg ik geen nieuwe lichamelijke problemen. Voor het ogenblik is alles terug ok.
|
