in stille tweedracht, pratende over de eeuwigheid een laatste cigaret met HEM, reeds gerookt, lost visionen op in blauwe mist, net als hoop voor meer tijd.
Mensen gaan mij voorbij, dwalen door herfstelijke mist, iedereen zijn eigen verhaal.Zit ik alleen in het stationscafe verloren in blauwe mist van een cigaret, die ruikt naar eenzamheid. Besef met de laatste slok koude koffie, hoeveel ik je heb gemist.
Het is verdoemme zo fijn, vanaf acht uur veertig weer bij jou te zijn.
Lief, kleur mijn leven, jij alleen hebt de kracht donkere tinten te veranderen in schitterende tonen, schilder het grauw van eeuwige nacht over in een bonte paradijsvogel, die stralend en zonder zorgen zijn vleugels sprijdt naar de horizon, een nieuwe morgen.
Verweef mij in glanzende facetten van jouw leven, want paradijsvogelnuances worden alleen door liefde gegeven.
Nog klopt mijn hart in stille tweestrijd met de dood, maar elke slag brengt mij dichter bij de eeuwigheid in een steeds zachter klinkend boem-boem zweef ik op laatste ademtochten, tot mijn daglicht voorgoed de duisternis kust.
Ik weet elke keer kan de laatste zijn, de ene hartslag naar de eeuwigheid, die mij leid tot aan het einde van mijn tijd.
Onstuimig wiegt de dood mij heen en weer, verloren dans ik in zijn schaduwlied in een spiraal naar eeuwigheid, dwingt hij mijn moede hoofd voor altijd neer.
Droevig weerkatst zich het ritme tussen de rotsen van mijn stervende hart en echoot een schreeuw naar leven, steeds zachter wordend, in duisternis gedreven.
Verstrengelt in de elegie van de dood, danst mijn ziel naar oneindigheid, een laatste dans tot aan het einde van mijn tijd.
Eens zal dit schaduwlied gaan zwijgen, net als de velen graven, die zich stil aan elkaar rijgen.
Op de schreeuw van de zeevogel vlieg ik naar de vrijheid, verlost van lijden en pijn, sprijd ik mij adem als glinsterende vleugels en snak naar oneindigheid.
Hunkerend naar eeuwigheid, want ik weet dan ben ik voor altijd bevrijd.
Duo "Herbstgefühl"samen geschreven met Julius Dreyfsandt zu Schlamm
Herbstgefühl
Ich fange an, Dir zu erzählen, der Herbst hat mich überfallen obwohl dat jedes Jahr passiert.
Ist es nur das Wissen, das der Baum seine Blätter verliert und meine Sommerfreude in die Seele wiederkehrt, da der Herbst vielleicht das Sterben verehrt.
Und in Sterben dieser Jahreszeit lebe ich auf, so wie der ewige Frühling unter Deinen zärtlichen Blicken, da blühe ich im eigenen Lebenslauf.
Nur Du allein schenkst mir diese Herbstgefühle, mit denen ich mich im kalten Novemberwind nur zu gerne umspüle.
Mit dank aan Julius, het was fantastisch samen een duogedicht te schrijfen! Longa vivat ars!
Liefste, zeg mij, straalt de maan daarginds helder, of hangen er donkere wolken van gemis, net als hier? En zeg mij, is de wind net zo schraal, die het hart niet meer kan verwarmen en een zielswezen doet zwijgen? Zijn jouw nachten even lang dan de mijne, waar mijn hartje zinderend verlangt naar enkel en alleen jouw licht? Onrustig leg ik het moede hoofd neer, in een steeds gekker wordende wereld, en snak ik naar jouw rust, want alleen jij bent mijn haven, waar ik thuiskom- veilig voor anker ga en in alle eeuwigheid wil schuilen. Ik hou van jou.
Ik ben Barbara Valkova, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Innerspirit.
Ik ben een vrouw en woon in Zuidveen, Overijssel (Nederland) en mijn beroep is verpleegkundige.
Ik ben geboren op 18/06/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, Gedichten schrijfen, Schilderen en Muziek.
"De creatieve denker ziet het onzichtbare, voelt het ontastbare en bereikt het onmogelijke!"
Veel plezier met het lezen van mijn gedichtenblog,
liefs, Innerspirit
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
