|
Achtergrondmuziek : stilte
Zo is het natuurlijk helemaal niet gelopen op de tram. Ik ben netjes opzij gestapt en ik heb de man doorgelaten. Met spijt in het hart, want ik had hem wel....maar ik durfde niet.
Hoe komt het toch dat je als oudere persoon soms zo onheus, zo vernederend behandeld wordt? Deden wij dat ook vroeger? Misschien wel en beseffen we nu maar pas hoe fout dat eigenlijk wel was. Het is pas vanaf het moment dat je zelf in een bepaalde situatie zit of hebt gezeten, dat je snapt hoe erg en vervelend het is.
Neem nu werkloosheid. Zelf ben ik door de jaren heen enkele maanden werkloos geweest. Ik kan iedereen verzekeren, dat is geen pretje en zeker niet als je te horen krijgt dat je te oud bent of dat de onderneming 'jammer genoeg geen gebruik kan maken van je ervaringen'. Door deze ervaring weet ik wat het is om je nutteloos te voelen in een voorbij razende maatschappij.
Natuurlijk zijn er ook situaties die jezelf gelukkig niet hebt meegemaakt, maar waarvan je de ernst en droefheid best kan inschatten. Bijvoorbeeld vluchtelingen uit oorlogsgebieden....Hoe verschrikkelijk moet het niet zijn om te zeggen : 'wij pakken alles bijeen en wij vertrekken, we gaan op zoek naar veiligere oorden'. Je kan het deze mensen onmogelijk kwalijk nemen.
Of de hongersnood in Somalie...mede ontstaan door de klimaatopwarming (waar wij ook deels schuld aan hebben). Je beseft hoe erg het daar is zonder dat jezelf ooit honger hebt geleden.
Wij leven in één van de rijkste gebieden van de wereld. Onze ogen sluiten voor deze ellende is fout en in vergelijking hiermee stelde het incident op de tram niets voor, maar dat wil nog niet zeggen dat ik mij de volgende keer ga laten doen!!
|
