|
Reeds enkel malen kreeg ik dit verhaal doorgestuurd via mijn email, een verhaal dat ik hier even met jullie wil delen:
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een mooi verhaal om te lezen en om even bij stil te staan
Twee mannen, beiden serieus ziek, lagen samen in dezelfde kamer in een ziekenhuis. Een van de mannen mocht elke namiddag één uurtje rechtop zitten in zijn bed om de fluimen in zijn longen te draineren. Zijn bed lag pal naast het enige venster in de kamer. De andere man naast hem moest noodgedwongen hele dagen plat op zijn rug blijven liggen.
De mannen praatten eindeloze uren met elkaar. Ze spraken dan over hun vrouw en families, hun thuis, hun werk, hun dienst die ze beiden vervuld hadden bij het leger, waar ze in betere tijden op vakantie waren geweest, enz. Elke namiddag als de man naast het venster rechtop mocht zitten, begon hij aan zijn kamergenoot alle dingen te beschrijven die hij door het raam zag. De man in het andere bed begon naar dit dagelijkse uurtje toe te leven, daar waar zijn leefwereld een stukje vergroot werd met de geurige en kleurige beschrijving die de andere man gaf van alles wat hij zag. Het venster keek uit op een wondermooi park met een vijver. Eenden en zwanen dobberden op het water net als de modelbootjes van de kinderen die in het park speelden. Verliefde koppeltjes liepen arm in arm door het park tussen de bloemen van allerhande kleuren en op de achtergrond was er de skyline van de grote stad. Als de man bij het venster, alles vertelde wat hij zag in geuren en kleuren, sloot de bedlegerige man naast hem zijn ogen en begon alles wat hij hoorde voor zijn geest te halen. Op een warme zonnige dag beschreef de man aan het venster hoe hij een fanfare zag langskomen met een hele stoet mensen er achter aan. Hoewel de bedlegerige man de muziek niet kon horen, kon hij de fanfare zien in zijn gedachten. Dagen en weken gingen voorbij. Op een morgen toen de verpleegster kwam om hen beiden een bad te geven, vond ze het levensloze lichaam van de man bij het venster. Hij was vredig in zijn slaap gestorven. Ze was zeer aangeslagen en haalde er een andere verpleegster bij die het lichaam kwam weghalen. Nadat hij de dood had aanvaard van zijn kamergenoot, vroeg de bedlegerige man of hij niet het bed aan het venster kon krijgen. De verpleegster stemde toe en nadat hij van plaats was verwisseld en alles in orde was, liet de verpleegster de man alleen. Langzaam, met zéér veel pijn, duwde de man zich recht in zijn bed, gebruikmakende van zijn ellebogen, om een blik te werpen op de buitenwereld door het venster. Alles wat hij door het venster zag was een witte muur.
De man belde de verpleegster om te vragen wat zijn overleden kamergenoot kon bezield hebben om dingen te vertellen die er niet waren. De verpleegster antwoordde dat de overleden man zelfs de witte muur niet kon hebben gezien, daar hij al jaren blind was. Ze zei: "Misschien wou hij je alleen maar wat moed geven."
Moraal van het verhaal: Het is een onwaarschijnlijke vreugde die je voelt om iemand anders gelukkig te maken, ondanks je eigen, misschien moeilijke situatie. Gedeelde smart is halve smart, maar gedeeld geluk is dubbel geluk!!! Als je je rijk wilt voelen, tel dan de dingen die je hebt die met géén geld te betalen zijn.
Today is a gift, that's why it is called the present.
De herkomst van dit verhaal is onbekend.
|
.gif)
