|
Tot 13 april
We beginnen aan onze laatste week in Scottsdale. Daarna vertrekken we naar Los Angeles voor een dag of 4.
De leegloop is hier begonnen. Ons groepje van 12 is geslonken tot 6.Overmorgen vertrekken er nog vier. Dan blijven wij alleen nog…. 4 dagen. Een zucht melancholie neemt stilletjes bezit van ons.
Sonja houdt wel van de stilte.
Ondertussen hebben we onze 3de auto. Een Ford Edge. Op 7 jaar tijd heb ik hier al met ongeveer alles gereden.
Een paar kleine bezoekjes afgelegd. Eentje naar de Sugar Bowl: een ice cream parlor recht uit de jaren 50. Roze zetels en chrome. Ik geef een paar voorbeeldjes van de onmogelijke combinaties die je hier voorgeschoteld krijgt:
- Chocolate ice cream, chocolate sauce and a blanket of malt, delicious whip and a luscious red cherry
- Fresh baked brownie, a scoop of vanilla ice cream, wallowing in gooey marshmallow nestled under a mountain of whipped cream and a cherry
- Arizona orange sherbet, creamy vanilla ice cream and Sprite al whipped to a delicious taste treat.
Als je buitenkomt krijg je de hele dag geen hap meer binnen.
Vorige week naar de estate geweest van de hier vorig jaar overleden architect Paolo Soleri. Na Frank Lloyd Wright al de 2de bekende architect die hier geleefd en gewerkt heeft. Een van zijn kunstwerken is de Soleri Bridge in Scottsdale. Wij gingen naar zijn werkplaats kijken waar al jaren “ bells for a cause” gegoten worden of gebakken. De woonvertrekken doen denken aan een dorpje van de hobbits. (zie foto’s)
Gisteren iets heel nieuws. Van onze vrienden hier hoorden we dat er een Belgische chocolatier werkzaam was in Scottsdale. Wijle weg. Dat klopte. Pas in november opgestart. Uit Brugge. Heel dure pralines en andere aardigheidjes. De winkel annex patio was het verzamelpunt voor Vlamingen in Arizona. Elke 2de zaterdag van de maand. Alhoewel wij niet precies zaten te wachten op het gezelschap van Vlamingen gingen we er toch naartoe. Dat viel nog best mee. We waren maar met z’n achten. De jongste inwijkeling woonde hier al 13 jaar. De oudste al 45 jaar. De “w” klonk al heel Amerikaans. Warempel! Café Liègeois gedronken en chocolaadjes gekocht!
Eergisteren met onze vrienden voor de laatste keer gaan eten naar de Roaring Fork. Ikke: 2 margarita’s and a giant ass-burger (!!!). Happy hour from 4 till 7!!.
Tussen haakjes: de bars en restaurants hebben hier soms onmogelijke namen. De bovenstaande is misschien een beetje idioot maar vrij onschuldig . Maar wat gedacht van ‘ The dirty drummer’ of erger nog ‘ the horny Toad’ ( voor diegenen die het niet begrijpen: de geile pad)
Morgen afscheidslunch bij ons en vanaf dinsdag rijst de stilte om ons heen.
We eindigen maar weer met een gedichtje. Zie een verwijzing ernaar in de krant De Morgen van zaterdag ll. ( gebundeld voor mannen – gedichten om te grienen)
Long Distance II
Though my mother was already two years dead
Dad kept her slippers warming by the gas,
put hot water bottles her side of the bed
and still went to renew her transport pass.
You couldn't just drop in. You had to phone.
He'd put you off an hour to give him time
to clear away her things and look alone
as though his still raw love were such a crime.
He couldn't risk my blight of disbelief
though sure that very soon he'd hear her key
scrape in the rusted lock and end his grief.
He knew she'd just popped out to get the tea.
I believe life ends with death, and that is all.
You haven't both gone shopping; just the same,
in my new black leather phone book there's your name
and the disconnected number I still call
Tot in LA
Sugar Bowl " kleine porties"
Ford Edge. Waarom kijk ik zo 'serieus'
Cosanti: werkplaats Paolo Soleri
bells for a cause
gesmolten koper: ca 1200 °
Nog maar eens bloeiende cactussen
happy hour in " The Roaring Fork
De eerste keer voor ons: bloeiende saguaro
|
